09:30 Wakker maar met tegenzin. Maar ik moet er toch een keer uitkomen. We blijven vandaag rond de villa hangen en dat is best aangenaam kan ik je vertellen. En de hele dag klinkt alsof het lang duurt maar die dag begint al laat, zeker als we ontbijten tot 10:30. Dan plonzen, opdrogen, lezen (of iets anders) en de opgedroogde was opbergen. We hebben van Elsbeth twee komkommers gekregen en we kunnen tomaten uit een van de groentetuinen halen. Dan heb je toch zowaar een heerlijke salade bij elkaar, zeker als er olijfolie, zout en origano overheen gaat.

Dan is de middag alweer een tijdje onderweg en is het tijd voor een siësta. Berry gaat in bed liggen, Frances en ik op een ligbed in de schaduw van een parasol. De grond is enigszins drassig want het zwembad was gisteren iets te vol gevuld, de klusjesman was vergeten de vulkraan af te sluiten. Dus is het voorzichtig lopen en ervoor zorgen dat je voeten niet vol modder komen te zitten. Ach, droogt wel weer op.

Aan het eind van de middag gaan we even met z'n allen bij Elsbeth langs. Even echt voorstellen, want dat was er nog niet van gekomen. Ik voel mij hier echt thuis en loop zo het huis binnen. Elsbeth staat op het balkon te bellen en ik wacht geduldig terwijl ik af en toe een kind over mij heen krijg. Bij Berry en Frances zijn ze in eerste instantie wat verlegen maar ik weet uit ervaring dat dit wel overgaat als ze je beter leren kennen. Berry en Frances voelen zich toch wat ongemakkelijk, zo onuitgenodigd in het grote huis. Elsbeth maakt daar echter geen enkel punt van en de kennismaking is hartelijk.

Ze moet zo wel gaan tennissen maar zo gaat het hier, het holt en vliegt door elkaar heen. Stelios komt nog even gedag zeggen alvorens hij naar kantoor vertrekt en ik bied aan om de kinderen naar Jaja (Grieks voor Oma, de moeder van Stelios, Peppina) te brengen zodat Elsbeth niet in tijdnood komt. Ze maakt dankbaar gebruik van het aanbod en even later rijd ik met drie kinderen en hun oppas (Constadine) naar oma. Daar zet ik ze voor de deur af en keer daarna terug om Berry en Frances op te halen.

We gaan richting een strandje aan de zuidoost kust, Paradise Beach genaamd. Ik neem de toeristische route langs de stranden van de Golden Beach en die zijn overvol en toeristisch als het maar kan zijn. Bij Paradise Beach moet je een zandweg naar beneden volgen. Die is smal en steil en als je tegenliggers krijgt dan is het wel oppassen. Uiteindelijk komen we bij een strand aan wat zijn naam eer aan doet. Wel rieten parasols maar een rustige uitstraling en heerlijk fijn zand. Dat loopt zo langzaam in zee af dat je op 30 meter afstand van de branding nog steeds maar zeewater tot borsthoogte hebt. Ja, ook ik ga hier de zee in. Stekelige zaken zijn hier niet, die hangen verderop aan de rotsen. Daar gaat Berry vast nog wel met zijn snorkel op af, ik blijf daar vandaan. Er staan wat golven en dat komt omdat de noordwesten wind over de berg heen komt en dan terug slaat. Maar veel wind is er niet en de golfjes zijn dan ook klein.

We zijn er echter behoorlijk laat en de zon zakt na een half uur dan achter de bergkam weg waardoor het afkoelt. Toch kunnen we even lekker de zee in en in de warme lucht opdrogen. Dit is zeker een strand waar we vaker terug zullen komen. Ik lig met de walkman op heerlijk te relaxen. Maar kwart voor acht is het dan zo kil geworden dat we besluiten terug te rijden. Het is ongeveer een half uur terugrijden naar de villa waar we het zout en zand afspoelen en ons gereed maken voor de avond.

We gaan om 22:00 naar Syrtaki, waar live muziek is. Ik heb daarvoor Elsbeth bezocht en gevraagd of ze zin had om mee te gaan. Dat had ze zeker maar ze had al een afspraak, namelijk een barbecue met het kantoor van Stelios. Dus gaan we met ons drieën naar Syrtaki alwaar de muzikanten reeds driftig aan het spelen zijn. De sfeer is wat tam totdat Anton met zijn vrouwen binnenkomt. Wij geven de man meteen die naam, naar Anton Heiboer, want het is een man met een stuk of 10 oudere Griekse vrouwen en een iets jongere. Die port de boel meteen goed op en al snel staan er wat vrouwen te dansen. Wij hebben ons al door de voorgerechten heen geworsteld, vooral de kipsalade was een fikse en Akis heeft Berry en Frances al geïmponeerd door hun namen te onthouden.

We hebben net de hoofdgerechten (b+f: mix grill en ik lam van de chef) op als de vlam echt in de pan slaat. De vrouwen hebben een verzoeknummer aangevraagd en de jongste gaat voorop en bijna niemand in het restaurant zal gaan ontkomen aan haar dwingende vingertje. Eerst is een Sloveens echtpaar aan de beurt en dan gaat Berry voor de bijl. Frances juicht nog en zegt dat ze lekker achter de tafel zit en zodoende kan ontkomen. Maar de volgende ronde dat de jongere dame voorbij komt moeten Frances en ik ook meedoen. Iedereen krijgt de gelegenheid om vooraan te dansen, hoewel die gelegenheid met veel Grieks gebaar en een dwingend vingertje gepaard gaat. Het lied wordt een paar keer - op verzoek van de Griekse dame - verlengd zodat iedereen op kop heeft gedanst. Berry maakt er natuurlijk weer een show van en menig oudere Griekse dame kirt het uit van plezier.

Hierna komen we zuchtend op onze stoelen terug en dankzij een lekker briesje vanuit zee komt de temperatuur weer terug op normale waarden. Dan heeft Anton de wijnfles gevonden en krijgen we wat wijn aangeboden. Eerder had Frances - toen ze "op kop lag" - al een glas wijn aangeboden gekregen. Dus de alcohol vloeide rijkelijk maar niet zozeer bij Berry en Frances, die bleven er erg nuchter onder, maar genoten zichtbaar van dit Griekse tafereel. Dit is nou het Griekenland waar ik zo van hou!

Het is al middernacht geweest als Berry de auto netjes naar huis rijdt en ik blijkbaar een telefoontje van Eva mis. Als ik net in bed lig, krijg ik een tweede telefoontje van haar maar in het donker druk ik op het verkeerde knopje en weg is ze. Ik bel snel terug en lig in bed haar te vertellen over vandaag. Ze hoort aan mijn lacherige stem meteen dat ik wat alcohol op heb en ik vertel over de avond in het restaurant. Ze is jaloers maar gunt mij zeker dit plezier. Ze is thuis en heeft haar vriendinnen Maria en Nancy over de vloer. Ik hoor Nancy op de achtergrond meepraten en mijn naam roepen. Niet dat ik haar stem herken of haar ooit ontmoet heb, maar omdat Eva zegt dat het de stem van Nancy is. We wensen elkaar welterusten en met een glimlach op mijn gezicht sluit ik nu mijn luiken.

De vakantiedagen van 2008 op een rijtje