09:00 wakker. Ik maak een ontbijtje klaar en ga toch weer even achter de laptop zitten om email te controleren en de machines op de zaak. Een uur later belt Ruud en ik rijd naar hem toe. Hij staat in de garage en heeft net een grote dooie muis onder de opslagrekken verwijderd. Maar de geur van een dode muis vergeet je nooit meer en ik spring ook snel naar buiten om een hap frisse lucht te nemen. Ik help hem om twee pakketten naar boven te brengen. Het is een kledingkast en die gaan we nu in elkaar zetten.

Leuk werk om te doen bij 30 graden binnenshuis maar het is wel nodig want de andere kasten zijn gewoon vol. We hebben samen wel veel lol en alleen had Ruud het niet gered, je hebt soms een tweede paar handjes nodig. Ik leid hem door de handleiding heen en zorg dat de onderdelen klaar liggen, hij voert het uit onder mijn supervisie uiteraard. Mocht je hem ooit zelf spreken dan zal hij anders beweren maar dan jokt hij.

Om 14:00 staat de kast helemaal goed, is de slaapkamer weer opgeruimd en ben ik naar huis gereden om de strandspullen op te halen. Ruud en Maria hebben hun vaste plekje op het strand weer ingenomen en ik kom erbij zitten. Ik krijg een sandwich en frappee van Maria en heb dus helemaal niets te klagen. Wel donder ik - bij het opstaan - drie keer uit hun strandstoeltje waarbij Ruud mij met een mooie zet nog wel even helpt. Daar heb je vrienden voor en ik lig dus mooi voorover in het strand (en niet richting Mekka).

Ik zie op mijn mobiel dat Mike heeft gebeld maar toen lagen we in zee. Het zal vast over het concert van vanavond gaan en ik bel hem terug. We vertrekken om ongeveer zeven uur en ik moet met eigen auto omdat de andere auto's vol zitten. Ik verlaat om 17:00 Ruud en Maria bij het strand en ga naar huis om na een lekkere douche even te gaan liggen. Het is 19:00 en ik sta in de Mazda netjes te wachten bij de hoofdweg. Het zijn natuurlijk Griekse afspraaktijden en ik maak mij niet zo snel zorgen als ze wat later zijn. Maar na 20 minuten begin ik mij toch af te vragen of ze niet zonder mij zijn vertrokken. Dan belt Pella en zegt dat ze pas 19:45 zullen vertrekken. Dus heb ik nog even tijd om wat muziek in de auto te luisteren.

Dan zie ik een bekende auto langsrijden die naar Heraklio gaat. Het is Eva maar ze ziet mij niet. Mijn auto is natuurlijk ook een andere. Vorig jaar was ik toch heel anders in mijn gedachten over haar. Nu ben ik heel gelukkig en blij dat mijn ogen zijn geopend voordat ik gekke dingen heb kunnen doen. De gedachtes worden onderbroken door de komst van Mike, Pellagia, Katharina en de kids. Ze bewonderen mijn auto en dan verschijnen ook Sotiris, Maria en hun dochters. Die gaan voorop rijden en Mike achterop. Ik zit dus tussen de Grieken in maar heb ook de tomtom op de gewenste bestemming ingesteld, dus het moet goed komen. Enkel, zij weten waar je goed kunt parkeren en dat staat niet in de tomtom.

We bereiken het stadion en vinden al vrij snel een parkeerplekje. Redelijk dichtbij en we lopen naar de ingang. Ik krijg mijn kaartje van Pellagia en we mogen naar binnen. Het is al redelijk druk en we moeten wat hoger en maar naar buiten op de tribunes alvorens we twee rijen in kunnen nemen. De kinderen op de eerste rij en de ouderen op de tweede. Dan begint het wachten. Het duurt normaal een lange tijd (meestal ca 1 uur later dan staat aangekondigd) maar nu doven de stadionlichten al om 22:15. Een onbekende zanger zingt wat nummers maar krijgt het publiek niet echt mee.

Dat wordt anders als er twee rappers op het podium verschijnen. De kinderen gaan uit hun dak! En ze zingen bijna alles letterlijk mee. De ouders zitten te kijken met een blik van "moet dit nou?" en Mike verteld dat hij bijna niets van de teksten kan verstaan. De generatiekloof in optima forma. Dan is het bijna 23:00 en verschijnt de grote ster zelf. Despina Vandi is inderdaad een grote ster en ze moet al haar hits bijna in medleyvorm aan elkaar rijgen omdat het anders teveel tijd zou gaan kosten. Ook de rappers komen haar nog weer wat helpen en zo is het feest compleet. Maar mevrouw de diva is niet van plan om heel lang voor het geld - een kaartje kost 20 euro - haar keeltje te roeren. Om 0:15 roept ze dat het is afgelopen en voordat we het beseffen is ze van het podium en zien we een geblindeerde auto het stadion uit rijden. Vijf kwartier zingen, mevrouw heeft zich echt niet heel veel hoeven in te spannen.

Verbouwereerd verlaten we het stadion en gaan richting auto's. Ik rijd achter een paar andere auto's door nauwe straatjes heen met Sotiris achter mij aan. Dan komen we uit op een - voor mij - bekende weg, namelijk die naar Carrefour. Helaas mag je niet keren en dat moeten we wel doen. Sotiris geeft met knipperen van de lichten aan dat hij de leiding wil en ik geef hem die ook. Hij keert waar het eigenlijk niet is toegestaan maar meerdere auto's doen het. Ik volg hem en zo zitten we al snel op de snelweg. Hij rijdt echter niet heel snel en ik ga hem dan ook voorbij en begin mijn eigen tempo te rijden.

1:00 Ben ik weer in Malia. Ik ben klaar wakker en heb nog wel trek, ik heb het diner tenslotte overgeslagen. Dus pak ik de scooter en haal op de hoofdstraat een pitta gyros. Die eet ik op de kamer op (vorig jaar vele malen gedaan) en speel een film op de laptop. Scary Movie, altijd leuk! En zo is het dan 3:00 voordat de film is afgelopen en ik mijn luiken sluit.

De vakantiedagen van 2009 op een rijtje