05:00 Ik word wakker van flink wat lawaai. Ik hoor Engelsen praten alsof ze naast mijn bed staan en dan hoor ik gestommel in de kamer naast mij. Een blik naar buiten leert mij dat het twee Engelse jongens en een meid zijn. Er blijft er een achter terwijl de andere de meid wegbrengt. Maar dan gaan ze vrolijk voor mijn deur zitten praten. Ik open de deur en vraag vriendelijk maar heel duidelijk of ze willen kappen met praten en doen wat veel mensen op dit tijdstip doen, namelijk slapen. Het antwoord is een "sorry" en het is daarna ook inderdaad rustig.

07:40 Wekker, douche en een snel ontbijtje. Dan al lezend wachten tot Ruud een seintje geeft. Ik kruip weer in de Astra en we gaan weer naar doktoren in Heraklio. Eerst de uitslag van de bloedtest en die lijkt er gelukkig goed uit te zien. Daarna naar de dokter van Maria. Helaas blijkt er ergens een spraakverwarring te zijn geweest want ze is pas om 11:30 aanwezig in plaats van 09:30. Ik zal je de Nederlandse vertaling besparen van wat Maria allemaal riep nadat we 3 etages met de trap waren opgeklommen en dit lazen op een papiertje aan de deur.

Dus maar weer winkelen. De moeder van Maria heeft ook nieuwe schoenen nodig maar heeft altijd dezelfde dus dat is niet lang zoeken. Ik loop de kleine markt over en vind een prachtig straatnaambordje met als tekst "Odos Malakias" (met als onderschrift "de meest voorkomende straat in de dorpen"). "Malakias" is een Griekse god die dikwijls door de Grieken wordt aangeroepen en "Odos" is straat. Een mooi bordje voor thuis hoewel Ruud en Maria mij voor gek verklaren om dat thuis op te hangen (maar ze lachen beiden wel).

Met de auto gaan we naar de Jumbo. Dat is hier geen supermarkt maar een speelgoedzaak. Tenminste, dat dacht ik, maar ze hebben er veel meer. Emmanuela wil wat kadootjes voor de kinderen op het kamp kopen en ook ik koop wat zaken waaronder vele jasmijn geurtjes. Op een zwoele avond in Nederland (als zich dat eens voordoet) dit opsnuiven en ik zit meteen in gedachten in Griekenland.

Dan is het tijd voor de dokter van Maria. Ruud parkeert de auto dubbel voor het gebouw en laat mij en Emmanuela erin achter. De ramen gelukkig open en met voldoende water, maar heet blijft het wel. Ik kan gelukkig goed met Emmanuela opschieten en we praten wat over kamp en haar opleidingsplannen voor later. Ze wil iets met cijfers doen en misschien wel lerares worden. Maar helemaal zeker weet ze het nog niet.

Dan komen Ruud en Maria terug. De eerste controle gehad maar nu afspraken maken voor nog wat controles. Dus weer naar het ziekenhuis en langs het ziekenfonds voor stempels. Dat doet Maria alleen en wij blijven wachten in de auto waarbij de airco nu ons koel houdt. Mag ook wel want buiten is het ca 35 graden en dus heet. Het verloopt allemaal redelijk voorspoedig maar een van de controles kan pas half augustus. Echter, als je met wat flappen zwaait dan kan het ineens aanstaande maandag. En dus moeten ze maandag weer vrij nemen om de controles te voltooien. Ja, ook hier is gezondheid een groot goed (en scheelt je heel wat tijd).

Om 14:00 zijn we thuis en controleer ik even mijn email. Een ander hotel heeft gereageerd maar heeft geen plek. Dus verder zoeken in Kala Nera. Om 15:00 belt Ruud dat ze al op het strand zijn en ik ben er niet veel later. Ik heb een van hun strandstoeltjes gemold, blijkbaar toen ik bij het opstaan er een aantal keer uit gedonderd ben. Maar Ruud wil van geen vergoeding weten omdat het toch oude stoeltjes zijn. Ik kies veiligheidshalve nu voor een strandbedje. Dan maar wat betalen.

Om 17:00 ga ik naar huis en na de douche ga ik even lekker liggen. Om 19:30 belt Ruud. We zouden misschien kroketten eten maar de zaak is vandaag gesloten. Dus gaan we uit eten nadat we Emmanuela weer naar kamp hebben gebracht. Dit keer gaan Maria (van Manolis/Katharina) en Kalia (van Sotiris/Maria) mee. Zodoende zie ik Manolis ook eens en heb ik nu de hele vriendengroep in ieder geval weer eens gezien.

Ik neem afscheid van Emmanuela want die zie ik niet meer voor mijn vertrek. Dan rijd Ruud door naar Lesida, een dorpje tussen Vrahasi en Neapoli in. Daar is een souvlaki taverna waar ze regelmatig in de winter zijn te vinden. De ober is een aparte man maar wel heel leuk. En druk dat deze tent is! Zelfs op een doordeweekse dag zoals nu. De kwaliteit is uitstekend en de prijs bijna een lachertje. Nu begrijp ik waarom deze tent zo goed loopt en dat het gehele jaar door. In de winter moet je vaak reserveren anders is er geen plek.

Om 22:00 zijn onze buikjes volledig vol (en ook die van de plaatselijke zwerfhond die souvlaki sneller kan eten dan Ruud). Ze moeten morgen weer aan de slag, hun twee vrije dagen zijn voorbij. Dus ga ik ook op huis aan. Twee dagen hitte, shoppen en doktoren maken dat je vermoeid bent van weinig. En dus sluit ook ik mijn luiken om 23:00.

De vakantiedagen van 2009 op een rijtje