07:00 De wekker gaat en ik begin spullen in te pakken. Doordat ik bezig ben in de kamer aan de straatkant hoor ik een bierfles rinkelen en een enorm schurend geluid. Dat kan enkel van een scooter afkomstig zijn. Ik open het gordijn en zie al diverse mensen eropaf lopen. Ik besluit toch even te gaan kijken en loop naar beneden. Daar ligt een man met krullen doodstil op straat. Er staan al diverse Grieken omheen en druk te bellen. Dat ziet er niet goed uit en ik blijf niet staan kijken.

Ik ga weer boven spullen pakken en werp af en toe een blik door de gordijnen. Ik zie de man daar vanuit niet maar wel al heel snel de ziekenwagen. En die staat er een hele tijd. Maar dan is ook ineens de hele straat leeg en gaat het leven weer gewoon door. Zo ook mijn inpakken en dat gaat voorspoedig. De auto zit echter goed vol, ik heb weer veel teveel spullen meegenomen in de gedachten dat ik die wel nodig zou hebben.

Dan zit de auto vol, loop ik een laatste controle door het appartement en ga dan met de auto richting Malia Park. Daar tref ik een bedrukte Ruud met Jorgos (de maître) en de hostess aan. Het gerucht gaat de ronde dat een neef van Mike is overleden. Hij werkte bij de ijzerwarenzaak waar ik ook wel eens ben geweest maar ik kende hem verder niet. Mij bekruipt ineens het angstige vermoeden dat die neef wel eens de scooterbestuurder van vanochtend geweest kan zijn want hij is in ieder geval in het medisch centrum van Malia terecht gekomen. Men blijft gissen terwijl ik wat voedsel tot mij neem. Het smaakt mij vanochtend een stuk minder.

Dan neem ik afscheid van Ruud en Maria. Afscheid van echte vrienden doet altijd pijn en in deze toestand laat je liever niemand achter. Ondertussen is het zeker dat het een neef van Mike is maar de link met de scooter is nog niet duidelijk. Ik loop naar de auto en probeer Mike te bellen om hem sterkte te wensen (en laat die raki maar zitten). Hij neemt niet op en ik rijd richting hoofdweg. Dan word ik gebeld en dat blijkt Mike te zijn. Hij verteld dat zijn neef is overleden en ik vertel hem dat ik dat al van Ruud begrepen had. Hij is dus niet thuis - zoals ik zeer goed kan begrijpen - maar heeft wel de flessen raki voor de poort gezet. Dat ontroert mij echt, dat iemand zoiets meemaakt en dan toch aan flessen raki kan denken! Met een brok in mijn keel wens ik hem heel veel sterkte en alle goeds.

Ik rijd dus naar zijn huis en daar staan inderdaad de flessen raki te wachten. Ik wil net wegrijden als Peggy eraan komt. Die vraagt wat ik kom doen en ik leg het haar uit. Ze heeft de tranen in het gezicht en haalt nu even de kinderen op die naar een oppas gaan alvorens ook naar de familie te gaan. Ik wens haar veel sterkte en verlaat met een rot gevoel Malia.

Ik kom in Heraklion bij de boot aan en het is ondertussen 09:30 dus het zou druk moeten zijn met inschepende auto's. Niets van dat en dan zie ik op de lichtreclame dat het vertrek van de boot pas om 14:00 zal zijn! Ik vraag het na bij een loket en die dame bevestigd dat. Mijn tickets heb ik besteld in februari en later hebben ze het schema aangepast. Minpuntje voor Minoan Lines want dat hadden ze wel even kunnen berichten. Ik kom dus pas om 20:00 in Pireaus aan maar het hotel is toch al betaald dus dat zit wel goed.

Ik rijd Heraklion rond maar overal zijn de winkels gesloten. Dus parkeer ik mijn auto in de ondergrondse parkeergarage van het winkelcentrum waar ik afgelopen week met de familie Jongeneelen ben geweest. Flo Cafe is wel open en daar bestel ik een aparte freddo - met grkruimeld biscuit- en stuur Ruud en Nederland een sms over de vertraging. Ik zit net te lezen als Ruud belt. Die heeft mijn sms nog niet gelezen maar heeft wel meer nieuws. Die scooterbestuurder is inderdaad de neef van Mike geweest en die heb ik dus op straat zien liggen. Er is (veel) alcohol in het spel geweest en dus (helaas) weer een bewijs dat alcohol en verkeer niet samengaan. Hij was 30 jaar en laat een vrouw en twee kinderen achter. Een vriend heeft nog getracht hem tegen te houden (om te rijden) en zag het ongeluk voor zijn ogen gebeuren. Die heeft dus zo schreeuwend staan bellen en zal er de rest van zijn leven wel een trauma aan over houden.

Wrang is ook dat we het gisterenavond over begrafenissen hebben en dat Mike en Pella dus vandaag of morgen er een hebben van een familielid. Het leven kan soms ongelofelijk hard zijn. Ik probeer verder te lezen maar mijn gedachten dwalen steeds af. Dus betaal ik en vertrek weer richting haven. Daar is het dan wachten op de inscheping die ik bewust uitstel omdat ik geen gekke parkeer manoeuvres wil maken met deze nieuwe auto. Ik meld mij om 13:30 bij de laadklep en sta al snel goed en eenvoudig geparkeerd.

De boot vertrekt op tijd en over de reis kan ik kort zijn: die duurde veel te lang. Ik kon nergens goed liggen en zitten zat ook niet. Zelfs liggend op het dikke tapijt in een hoek van de gangen wilde niet goed. Enfin, ik heb wel een half boek gelezen en werd zelfs het lezen zat. Om 19:30 kwam er land in zicht en dat zorgde voor een opleving.

Om 20:30 kwam ik de boot af en kon de Tomtom aan zijn werk. Netjes stuurde hij mij de juiste kant op en dat had ik lang niet altijd zelf zo gevonden (de kwaliteit van borden en wat erop staat wisselt nog wel eens). Iets meer dan een half uur later sta ik voor het hotel geparkeerd en neem ik de keycard voor kamer 401 in ontvangst. Een kleine lift maar een keurige kamer! Het casco van het hotel staat er duidelijk al wat jaren maar op de kamer merk je daar bijna niets meer van.

De airco kan aan, de spullen zijn binnen en ik eet een broodje ei (vanochtend meegenomen). Ik ontdek dat er keurig een internetaansluiting is maar dat je er wel voor moet betalen (minpuntje, dat hoort tegenwoordig bij de standaard zoals badkamer, tv en airco). Dus maar even tv gekeken en om 23:00 sluit ik dan mijn luiken.

De vakantiedagen van 2009 op een rijtje