08:30 Wakker met de wekker. Met vers brood wordt er weer een ontbijt in het spijsverteringsstelsel gedrukt en dan is het spullen pakken. Om 10:00 verzamelen we ons en gaan op weg naar de lagune (waar we vorig jaar ook zijn geweest). De westkust is nieuw voor onze medereizigers maar tot Kodak momentjes komt het niet. We willen ook niet te laat bij de lagune zijn in verband met het stuk lopen en de hitte.

Na een plaspauze voor de kleinste onder ons, stoppen we even later voor een koffiepauze bij een taverna in Psili Amos. Daar zie ik een leuk lampje op zonnelicht maar de baas is er nog niet en enkel die weet waar het lampje gekocht is. Na de koffie en frisdrank rijden we door naar de lagune. Het pad is slechter dan in mijn herinneringen maar toch weet de Mazda zich er prima door te wurmen.

Dan is het uitstappen en lopen. Berry kiest voor de korte route en in het begin volg ik. Maar dan gaat hij teveel door het struikgewas en volg ik de meer open route (iets om). Dit keer bereik ik de lagune zonder verzwikking van een enkel en kan - na openbaring van de zwemkledij - de plons gewaagd worden. Ik heb mijn zwembril op en daar zie ik toch beter mee. Al snel ligt iedereen in het water van de lagune te spartelen. Er waren al wat mensen aanwezig maar nu komen er toch beduidend meer mensen aan dan vorig jaar. De lagune ligt op een moment toch echt zo vol dat het lijkt alsof er niemand meer bij kan.

Dankzij de onderwatercamera van Berry worden er vele foto's geschoten, zowel boven water van springende mensen, als onder water van de vissen en neerkomende mensen. Er zijn zelfs een paar mensen die vanaf het hoogste punt - al snel een meter of 10 - een plons in de lagune wagen. Nou, voor geen goud!

Wij laten ons opdrogen en kijken naar de mensen die er van verschillende hoogten in springen (of dat op het laatste moment niet durven). Uiteindelijk vertrekken we weer en nu moeten we klimmen. De snellere routes zijn niet zo duidelijk en dus gaat onze reisleider Berry ons voor over het normale pad. Bezweet en vermoeid halen we de top en staan even bij de auto uit te puffen. Airco aan en we rijden terug naar de taverna in Psili Amos.

Daar eten we wat van diverse schotels. Hoewel we net gegeten hebben, hebben we het nu alweer over eten. Rocco heeft zin in pizza en we bespreken een paar opties. Dan willen ze wel gaan zwemmen en liggen zonnen aan het ondergelegen strand. Ik blijf met mijn leesboek achter, het is mij nog te vroeg in de middag (15:00). Ik lees echter nog geen zin want dan belt Berry dat ze terugkomen. Het strand was druk, heet en liep snel af. Ik reken af uit de pot en vraag aan de bazin waar ze dat lampje heeft gekocht. Ikea! Ik betwijfel of die in Nederland in het assortiment zit maar ik ga - als ik Berry en Frances op het vliegtuig zet - toch daar even langs Ikea.

We rijden door naar Paradise Beach en iedereen is het erover eens dat dit toch echt het mooiste strand is. Ik heb wat hoofdpijn en neem wat in en ga zitten lezen bij de strandbar. Maar daar wordt het niet beter van. Naar huis rijden heeft ook weinig zin, duurt half uur en thuis is er geen airco. Ik besluit mijn bestuurdersstoel plat te gooien en ga ik de auto even plat. Af en toe de airco aan, de auto staat al bijna in de schaduw van de heuvelrug.

Dan krijg ik een sms van Berry dat ze zich laten opdrogen en eraan komen. Ik rijd de heuvel weer op en richting huis. We hebben ons rondje rond het eiland dan voltooid en gaan naar huis om ons voor de avond gereed te maken. Het eten is bij Il Posto, een pizzeria waar ik wel vaker heb gegeten. De eigenaar is een beetje een glibberige vent - volgens de dames - en dat is dan ook het enige minpunt. Het eten was ruim voldoende en prima van kwaliteit. Maar zelfs mijn pizza Il Posto gaat niet helemaal op. Weer teveel voorgerechten besteld?

De dames brengen een uitgeputte Julia alvast naar huis. De mannen mogen blijven om de rekening te betalen. Wij krijgen nog wel een toetje van het huis wat veel beter smaakt dan dat het er uit ziet. Wij - de meisjes en ik - lopen terug en ik verbaas mij er al niet meer over hoeveel Rocco en Berry samenspannen. Vier handen op een buik.

Met Julia op bed is het weer pesten geslagen. Ik ben het scheidsrechteren beu en besluit dan toch maar mee te doen. Ach, je moet soms wat om de vrede te bewaren. We zitten echter niet lang te kaarten want de vermoeidheid van de dag hakt er wel in. Om 0:30 sluiten echt de luiken.

De vakantiedagen van 2009 op een rijtje