|
08:00 Wakker. Vandaag ga ik er opuit. Na het ontbijt vraag ik Dimitra of de Boutari fabrieken nog rondleidingen geven. Zij weet het niet maar begint te bellen. Ze vertikt het nog steeds om Engels te spreken en dus mag ik met het Grieks goed aan de gang. Maar een paar telefoontjes later is de conclusie getrokken dat er geen rondleidingen meer gegeven worden en dat een bezoek aan de wijnfabriek er dus niet in zit.
Ik besluit naar Loutraki te gaan. Dat maakt Dimitra erg jaloers. Tijdens de verplichte frappee na het ontbijt zie ik ineens een bekende aan komen lopen. Het is Athina, de vrouw van de eigenaar van mijn favoriete restaurant in Naoussa. Ik word herkend door haar en hartelijk begroet. En in de kinderwagen ligt de reden waarom ze niet meer in het restaurant rondloopt, hun 7 maanden oude zoon. We praten even bij en ik vertel haar dat ik haar wel mis bij het restaurant. Met Charis kan ik nog wel enigszins wat Engels praten, haar man Dimitris is totaal niet op Engels ingesteld. Ze gaat verder naar haar moeder maar we gaan elkaar nog zien, zegt ze. Dat moet je toch altijd maar afwachten bij Grieken.
Ik ga mijn spullen pakken en stap ik in de auto. Ik rijd Naoussa uit via de binnenstad. Daar ontdek ik dat er bussen vol jeugd uitgeladen worden voor het folkloristisch festival wat vanavond begint en tot zaterdag duurt. Daarna rijd ik de berg af en bezoek de (verplaatste) Lidl. Gewoon, om even te snuffelen aan de speciale aanbiedingen. Maar er iets niets bij wat ik kan gebruiken. Terwijl ik instap kijk ik omhoog naar de bergen. Allemachtig! Daar hangen een paar donkere wolken. Wat ga ik doen? Ik besluit door te zetten en gewoon te kijken hoe het in Loutraki is.
De rit er naartoe (iets meer dan een uurtje voor 50km) is mooi en af en toe komt de zon door. Het blijft droog maar de temperatuur zakt wel van 28 naar 24 graden als ik de bergen in ga. Het is droog en ik vind het een mooi parkeerplekje, dicht bij de watervallen en de heetwaterbronnen. Er liggen enkel een paar oudere Grieken in. Die doen dat op therapeutische basis. Ik loop wat rond en maak wat foto's. Dan valt mijn oog op borden met de verwijzing naar een massagecentrum. Dit was er twee jaar geleden niet. Omdat de zon er niet doorheen komt, besluit ik een massage te nemen. En ja hoor, ik kan direct terecht!
Het is een mooi aangelegd centrum onder de grote taverna waar ik met Berry en Frances twee jaar geleden nog heb zitten eten. Ik word 50 minuten lang stevig onderhanden genomen door een jonge vrouw met gitzwart haar en ontzettend veel kracht in haar vingers. Ze gebruikt die kracht echter enkel op de juiste manier en dus is het een heerlijke massage. Hierna mag ik nog even lekker blijven liggen.
Na het afrekenen praat ik nog even na met de masseuse die buiten aan een frappee zit. Het centrum is vorig jaar open gegaan en ze werkt er iedere dag (hallo, 7 dagen in de week! En dan beweert een Telegraaf nog dat alle Grieken lui zijn.). Tot mijn verbazing vertelt ze mij dat het vooral in de winter veel drukker is met massages. Nu is iedereen gewoon buiten maar in de winter gaan ze van de warme baden meteen richting massage. Ik bedank haar nogmaals en ga verderop, bij het zwembad, aan een frappee zitten. En raad eens wat!?! Ondertussen is de zon doorgebroken en is het ook aanzienlijk drukker geworden. Vooral met Grieken en Oost-Europeanen.
Ik zie dat Ruud heeft gebeld, maar ik had de mobiel op stil staan tijdens de massage. Ik bel hem op en hij vraagt nogmaals naar de data waarop ik kom en vertrek. Er was bij Armandos en Mike wat verwarring ontstaan. Ruud vertelt mij ook dat hij Ronald, Astrid en de kids op bezoek heeft en dat ze nu op het strand zitten. Leuke verrassing, jammer dat ik er niet bij ben. Vanavond ga ik extra jaloers zijn dat ik niet op Kreta ben. De hele Griekse vriendengroep gaat naar een concert van Kotsiras! Verdomme, daar had ik ook bij willen zijn! Toen ik de reis inplande had Kotsiras nog geen tournee op zijn website (www.kotsiras.gr ) staan. Maar tijdens het eerste gedeelte van de reis had ik de planning al gezien. Een korte tour maar net ook op die plaatsen waar ik niet ben. Helaas.
Ik geniet verder van mijn frappee en besluit hier vrijdag nog een keer heen te gaan. De wijnfabriek gaat toch niet door en zondag ga ik dan naar het strand, Mylos bar.
Ik ga nu niet het bergwater in of in de warmwaterbronnen, maar loop wat rond en geniet hoe sommige zich onder de ijskoude waterval wagen. Het is 14:15 als ik terugloop naar de auto. Ik wil een taverna opzoeken die vlakbij Edessa moet liggen. Een kaartje heb ik gekregen van Margaryta, van Cloe Hotel. Volgens haar is het eten daar heerlijk. Dus de tomtom ingesteld maar ik vraag mij af of het wel goed komt omdat er geen adres op het kaartje staat. Enkel een gebied/dorpje bij Edessa. De tomtom kent het wel maar het is niet zo heel dichtbij Edessa.
Enfin, om een lang verhaal wat in te korten: ik heb een prachtige route gereden die soms door de tomtom wel heel kort door de bocht genomen werd maar ik heb de taverna niet kunnen vinden. Toch heb ik wel genoten van de uitzichten en de kleine dorpjes waar ik doorheen geleidt werd. En dus kwam ik om 16:15 aan in Naoussa, zonder dat mijn maag gevuld was.
Maar ondertussen was de wacht weer gewisseld en had Akis dienst. Hij bezorgde mij een tosti en een biertje (ja, nu wel aan de alcohol). Ik zit ondertussen verder te lezen in Anna Frank en ze hebben het steeds over eten. Dan zie ik de supermarkt aan de overkant met een vriezer vol ijs. Ik vraag Akis of hij een ijsje wil, maar hij wil enkel slapen. Ik haal wel een ijsje.
Daarna maak ik Akis nog doller door te zeggen dat ik boven op de kamer nog even verder lees. Hij schudt jaloers zijn hoofd want hij weet al waar dat op uit draait. En inderdaad! Ik word net voor 20:30 wakker (ik had de wekker als voorzorg op die tijd gezet). Toch weer even 1,5 uur siësta gehad.
Een uur later zit ik aan het eten. Dimitris is nu in de bediening en moeders runt nu de keuken. Die ziet mij zitten en komt mij even begroeten. Ik had haar verder ook nog niet gezien. Na net eten loop ik richting het folklore festival. Ik vond het al vreemd dat ik helemaal niets hoorde. Maar nu hoor ik applaus en op dat geluid ga ik af. Het blijkt een afgesloten terrein te zijn maar door de hekken (van palen) zie ik toch wat. De toegang kost 5 euro en ik hoor niet heel veel waarvoor ik dat over zou hebben. Misschien een andere avond.
Dus loop ik terug naar het hotel. Ik ben net op de kamer als Ruud belt. Hij laat mij wat van het concert horen en ik baal nog meer dat ik er niet bij kan zijn. Het concert van Kotsiras, een paar jaar geleden in de oude burcht van Heraklion heeft zoveel indruk op mij gemaakt, dat wis je van zijn levensdagen nog niet uit mijn geheugen (hoewel alcohol en Alzheimer natuurlijk altijd een poging kunnen doen). Ik bedank Ruud voor het korte genot en wens hem veel plezier. Ik zet, bij gebrek aan live, maar muziek van Kotsiras op. Zo lig ik een hele tijd te luisteren tot ik om 01:00 mijn luiken sluit.
|
