|
06:30 Ik ben voor de wekker van 7:00 al klaarwakker. Het is nog koel dus stop ik meteen de spullen in de auto. Voor de fles raki heb ik gisteren een badmuts gekocht want die dop sluit niet helemaal. De fles moet er later in, eerst de andere spullen. En op de voorstoel bewaar ik ruimte voor het olijfboompje (wat dan schuin naar achteren kan hellen).
De supermarkt is nog niet open. Dat had ik wel gehoopt, want ik wil broodjes voor de overtocht. Dus parkeer ik de scooter weer bij het appartement en leg de sleutel in het bagagebakje achterop. Met de auto rijd ik dan richting hotel Malia Park. Onderweg stop ik bij de bakker in de hoofdstraat voor wat belegde broodjes. En daarna ook bij huize Jongeneelen om het olijfboompje in te laden. De schoonouders van Ruud zijn niet aanwezig en ik kan dus geen afscheid van hen nemen. Dat is jammer want het zijn hele goede mensen.
Dan rijd ik naar Malia Park. Daar neem ik een ontbijtje terwijl ik wat geintjes maak met Ruud. Die heeft hulp nodig van Dimitris om dreigend bij mij te gaan staan. Want ik ben van tafeltje verhuisd en volgens beide mannen dien ik daarvoor verhuisgeld te betalen. Ik haal mijn schouders op en vraag ze lachend wie ze daarvoor mee willen nemen. Beide mannetjes zijn voor mij een lichte snack tijdens het ontbijt. Lachend gaan beide heren obers weer aan het werk.
Dan is het bijna 9:00 en neem ik afscheid van Ruud. Doet altijd pijn en ik hoop van harte dat alles goed met hen blijft gaan. Hetzelfde geldt voor Maria die binnen op post 1 staat. Maître Jorgos vraag ik om goed op beide vrienden te letten. Dan loop ik richting auto en ga op weg naar de haven van Heraklion. Onderweg zie ik de ouders van Maria lopen. Ik stop en pas als ik uitstap herkennen ze mij. Ik bedank ze voor alles en wens ze alle goeds toe.
Dan gaat de rit naar de haven waar ik op tijd arriveer. Ik hou altijd wat marge voor als er onderweg wat gebeurt. Nu wacht ik tot 10:40 en rijd dan de boot op. Ik hoef niet in de garage maar kan op het hoofddek parkeren. Ik denk nog even terug naar de ochtend en dan dringt het ineens keihard tot mij door. Op hetzelfde moment krijg ik een sms van Mike dat de schoonmaakster een fles raki in de badkamer heeft gevonden. Ik ben de fles raki met de badmuts vergeten! Ik loop nog terug naar de auto maar wist het al. Shit! En het is nu echt te laat om terug te gaan. Daarbij is de auto nu al zo ingebouwd door andere auto's dat ik sowieso niet weg kan. Dus moet ik maar wat gaan regelen maar nu eerst een zitplekje.
Het schip vertrekt op tijd en ik vind een plaatsje bij de poolbar. Het is een barkruk maar daar houd ik het wel een tijd op uit. Ik stuur wat sms berichten en met Mike besluit ik dat de fles raki dan maar per koerier naar Nederland moet gaan komen. Hij zal gaan kijken hoe dat moet en wat het gaat kosten. Het is mijn fout, dus ik draai hiervoor op. Het is niet anders. Ik kan ze anders niet onder ogen komen want Martine heeft mij nog een paar keer eraan herinnert. Ik sms Marine en die reageert gelukkig begripvol.
Bij de poolbar is ondertussen een storm opgestoken. De wind is stevig en komt uit het noorden. Daar bovenop komt de wind die de 50km/u varende boot genereert. Kortom, storm! Plastic stoelen schuiven over de vloeren en worden op een hoop gedrukt. Ik zit beschut maar de barkruk is niet een zitplek waar ik de hele rit het ga volhouden. Gelukkig komt er een tafeltje vrij en daaraan hou ik de hele overtocht het goed uit. Op de gps van mijn telefoon kan ik de voortgang volgen en kan ik dus ook bevestigen dat we langs Santorini varen.
Al lezend verstrijkt de overige tijd en komen we in de buurt van de haven van Pireaus aan. Ik heb dan mijn plekje bij de poolbar al verlaten want ik heb even binnen in een hoekje op hoogpolig tapijt liggen rusten en ben nu aan de zijkant van het schip waar de reddingssloepen hangen. Daar zie ik nog een stukje Athene langschuiven voordat we de haven binnenvaren. Ik ga naar de auto en baal nogmaals dat ik de fles raki ben vergeten. De lege plek achter de voorstoel heb ik totaal niet gezien, anders had ik het mij wel gerealiseerd.
Het duurt toch altijd weer veel te lang voordat ik het schip mag verlaten. Met de gps en ook door te blijven kijken kom ik snel uit Piraus en zit ik op de snelweg naar Kortinthos. Het eerste stuk is druk, de avondspits is begonnen maar gelukkig blijft alles rijden. Daarna wordt het rustiger en schiet het goed op. Wel is de hele weg richting Patras in onderhoud, de tweebaansweg (met gebruik van de vluchtstrook) zal ook een goede snelweg worden. Dat zal nog wel even duren want een paar keer betekent dit dat ze door uitlopers van bergen moeten boren. En nu met de crisis...
Om 20:10 bereik ik hotel Chris Paul. Geen bekenden en krijg van de receptionist kamer 11. Deze kamer heb ik vaker gehad. Lekker breed bed en voor de rest nog steeds dezelfde aankleding. Ik wil nog wat eten maar heb gezien dat het gyros zaakje aan het begin van Diakopto weg is. Ik weet een nieuwe zaak aan de overkant van het station. Dus loop ik naar het station. Het loket is gesloten, dus een ticket voor Kalavrita kan ik pas morgenochtend halen. Ik steek de sporen over (dat mag hier, er is zelfs een looppad) en loop naar de gyroszaak. Daar een pitta gyros en een biertje. Dat is voldoende.
Ik loop terug naar het hotel. Daar zie ik bij de receptie Paula, de eigenaresse. Die herkent mij en we staan even te praten. Ik loop daarna naar mijn kamer. De airco wordt hier gemeenschappelijk geregeld en was uitgezet. De hele dag heeft de kamer onbewoond in de zon staan bakken en het is heet binnen. En dat terwijl het buiten wel wat afgekoeld is. Ik vraag Paula om de airco aan te zetten wat ze ook prompt doet. Ik ga buiten op het terras een biertje zitten drinken. Ook de ouders van Paula zie ik. Ze begroeten mij wel maar weinig herkenning. Toch een beetje typisch voor de bewoners van de Peleponissos. Stug en niet erg openstaand. Als de airco een tijdje heeft gedraaid ga ik naar de kamer en die is al wat afgekoeld. Nog even liggen lezen maar ik sluit bijtijds, het is 23:15, mijn luiken.
|
