|
09:15 De wekker gaat en ik heb moeite om op te staan. Maar het is net op tijd want Tolis staat al klaar met een koffie. Nog even een kleinigheid op zijn site aangepast en hem geholpen met wat zaken zodat hij met teamviewer zijn laptop thuis kan overnemen. Dan laas ik alvast de meeste spullen in de auto en ga daarna naar Byzantio. Daar houden de kleinkinderen, Maria en Sakis, opa-Sakis en oma-Maria wel bezig. Ook ontmoet ik nu Christina die in de keuken wat eten voor haar kinderen stond te bereiden.
Ik sta met Christina de foto's van de bruiloft van Dimitris en Janna te kijken (eind april en bloedheet) als Vangelis er ook bij komt. Hij wil blijkbaar nog niets weten van trouwen, ook al smeekt zijn moeder hem bijna. Ik vertel hen dat ik hoop eind oktober hen weer te zien als ik er een week zal zijn voor de bruiloft van Tammara en Tolis en de doop van Dimitris. Met dat in de lucht hangend valt het afscheid lichter.
Terug bij Tolis krijg ik van hem weer lekkere olijfolie, wordt de kamer betaald en verdwijnen de laatste spullen in de auto. Tolis is duidelijk van slag en ook mij valt het afscheid weer niet mee. Maar zoals gezegd - als baas Eef het ook goed vindt - hoop ik hem eind oktober weer te zien. Het is 12:45ls ik mijn auto start. Hij heeft een week stilgestaan en bromt dus tevreden omdat hij weer wat kan doen. Ik zwaai nog een keer naar Tolis en rijd dan richting Acrothea.
Daar neem ik nog afscheid van Dimitris. Dat is kort omdat hij net een buslading nieuwe gasten aan het indelen is. Het is 13:10 als ik Parga verlaat en richting snelweg ga. En als ik die op rijd dan mag de auto weer even lekker los. Het is 64 kilometer naar Ioannina en die heb ik zo afgelegd. Ik stuur niet richting Zagori maar eerst richting Jumbo en Ikea. Bij Ikea even een hotdog en een softijsje en dan naar Jumbo. Lekker rondlopen. Ik heb wat leuke spullen gehaald en ik denk dat ik een bepaald neefje heel blij ga maken. Straks zijn de spullen van Rita ook uit de auto maar het is niet de bedoeling dat ik de auto dan vul met allerlei onnodige zaken. Enkel drank, wasverzachter, jam en wat planten gaan richting Nederland.
Het is 15:45 als ik richting Zagori rijd. Met de weg zijn ze in Ioannina nog steeds bezig en ik moet goed opletten om de afslag van de rondweg niet te missen. Maar als ik die op rijd, weet ik dat het goed komt. Het is zeer bekende weg verder. Om 16:30 zet ik mijn auto in Ano Pedina, bij hotel Porfyron neer. Ik loop naar het terras en wordt verwelkomd door Rita. Een heel warm welkom en ik zie twee dames nieuwsgierig naar mij kijken. Het blijken Dineke en Anouk te zijn, twee collega's die hier voor een nachtje zijn.
Nadat ik met Rita een tijdje heb zitten bijpraten komt Yiannis te voorschijn. Zijn siësta zit erop. Ik heb ondertussen een biertje en meld hem dat ik geen nieuw biertje hoef. Terwijl Yiannis zich met het eten gaat bemoeien, ga ik de auto uitpakken. Yiannis komt mij dan toch maar even een handje helpen, ook al had ik gezegd dat het niet nodig was. Bij Rita wil ik helemaal niet dat ze sjouwt omdat ze nu last heeft van haar andere heup.
De spullen breng ik in de keuken, daar mogen ze kijken wat ik allemaal meegenomen heb. Daarna pak ik wat eigen spullen en ga richting mijn kamer, kamer 5, Smolikas. Die is snel ingericht en ga ik weer richting terras. Ik pak mijn eigen plekje op het terras en het lijkt alsof ik niet weg geweest ben. En er komen weer heerlijke geuren uit de keuken, dat worden weer heerlijk zware weken (hoewel Yiannis absoluut niet vet en heel gezond kookt).
Ondertussen heb ik beide dames wat beter leren kennen en ik vind het nu al jammer dat ze morgen alweer vertrekken. Daar is best een feestje mee te bouwen. Maar goed, morgen keren ze na een week weer terug naar hun gezinnen. Nu vinden ze echter niet dat ik alleen hoef te zitten en dus eet ik gezamenlijk met de dames en wordt het een gezellige avond. Er is nog een ander Nederlands koppel maar dat is meer op zichzelf en de vrouw zit vaak op het balkon te roken en heeft regelmatig een rochelende hoestbui.
Dat is echter niets met de niesbui die Anouk kan produceren. Die is allergisch voor iets maar men kan niet uitvinden wat. Zelfs mijn optie dat het Dineke zou zijn, is al terzijde geschoven. Maar als Anouk niest dat schrikt het gehele dag op en weerkaatst het geluid tussen de bergen. Het is lachwekkend maar ook zielig, want die niesaanval is behoorlijk pijnlijk. Als ze naar haar kamer is gegaan horen we haar zelfs door muren van een meter dik niesen.
De afgelopen korte nacht doet zich gelden en ik maal het niet te laat. Ik wens Rita en Yiannis een goede nacht en sluit mijn luiken om 23:45.
|
