|
08:30 Wakker. Na een ontbijt weet ik al dat het vandaag - tot aan het concert - een dag wordt waarop ik weinig ga doen. Ik lig eerst een tijd te lezen en ga daarna op bezoek bij Greg en zijn gekke Engelse vrienden. Ik krijg een sms van het werk dat er iets niet geheel lekker loopt. Ik voel mij een tijdje schuldig maar kan hier niet zomaar weg. Dan blijkt dat men toch verder kan en zal ik het morgen oplossen.
Dan is het tijd om mij om te kleden. Ruud had verzocht om vanaf 17:00 klaar te staan, ze willen nog wat boodschappen in Heraklion doen. Het concert begint om 21:30 (althans dat wordt gezegd, maar meestal duurt het dan nog wel even). Dus sta ik dan netjes te wachten, eerst boven op de kamer maar dan loop ik naar beneden. Ik sta er net als Ruud voor komt rijden. Maria van Manolis en Katharina, goede vriendin van Emmanuela, is toch ook meegekomen. Ik eindig met deze meiden (nou ja, jonge vrouwen) op de achterbank en zo zetten we koers naar Heraklio.
Hondos Center (het zal eens niet) blijkt het doel van de dames te zijn en wij mannen sloffen er maar weer achteraan nadat Ruud geld heeft gepind. Een bezoek aan deze hemel voor vrouwen op aarde kost altijd geld. Daarna wordt er nog wat koekjes gekocht als kado voor de familie van het vriendje van Emmanuela op Zakynthos. Ik blijf nog even verschoond van sjouwwerk maar dan krijg ik toch de twee tassen met zoetigheid in mijn handen geduwd omdat Ruud een zaak binnen moet komen. Tot grote hilariteit probeer ik de koekjes voor 5 euro te verkopen (terwijl ze bijna 40 euro hebben gekost). Maar voor mij is alles winst en 4 doosjes van 5 euro is toch 20 euro pure winst. Helaas krijg ik geen kopers voordat Ruud de koekjes weer uit mijn handen grist en er een vriendelijk "malakka!" bij zegt.
Dan rijden we naar een winkelcentrum iets verderop om daar een kleine maaltijd te eten. Voor mij zijn dat wat kipstukjes met friet. En dan richting het stadion voor het concert. Emmanuela en jonge Maria gaan naar het veld voor het podium en Ruud, Maria en ik gaan op de tribune zitten. Heerlijke plastic stoeltjes die binnen een half uur je zitvlees hebben omgezet in een pijnlijke ervaring alsof je er blauwe plekken op hebt (even notitie aan mijzelf: volgende keer concert in stadion, dan kussen mee!). En we moeten nog 3,5 uur erop zitten!
Gelukkig begint het concert niet erg laat - heb ik wel eens erger meegemaakt - en de ster van de show, Xatzigiannis, zingt stukken beter dan de keer dat ik hem in Igoumenitsa heb horen zingen. Toch bestaat het publiek voornamelijk uit jonge meisjes en kinderen met hun ouders. Wippend van de ene bil op de andere zitten we het concert uit. En gelukkig wordt je steeds meer immuun voor de pijnprikkels. Er zitten goede songs tussen en ook zijn bekende songs komen lamgs.
Het is 0:30 als hij begint aan de laatste song en wij richting auto gaan. Even later komen ook de meiden erbij en kunnen we op huis aan. Ik word keurig thuis gebracht en sluit om 01:45 mijn luiken.
|
