|
07:30 Ik ben wakker en Frances is dat zojuist geworden. Afgelopen nacht hebben Berry en ik blijkbaar een wedstrijd snurken gedaan. Ik heb van hem in het begin wakker gelegen, hij daarna van mij. Ik heb blijkbaar gewonnen want hij is beneden op de bank gaan liggen. Voor Frances maakte het niets uit blijkbaar, het geluid kwam van een kant (ze wilde niet tussen ons in liggen) en ze heeft goed geslapen. Ik lig nog een tijdje met haar te praten over persoonlijke zaken en dat vertrouwen voelt goed (zoals ook gisteren in de auto met Trudy).
Ruim voor de ontbijttijd van 09:30 is iedereen beneden, draait de koffiepot al volle uren en komen de warme Duitse broodjes net binnen. Mooi stel zo bij elkaar aan een lange tafel. De opmerkingen vliegen weer in het rond, niemand wordt gespaard maar het gaat altijd met respect. Een buitenstaander zal eerst schrikken maar al snel doorhebben dat de warmte voor elkaar de boventoon voert.
Na het ontbijt worden er plannen gemaakt voor vandaag en die worden ook uitgevoerd. We zijn een stuk gaan rijden, kwamen bij de Moezel op een stuk grasland terecht. Daar werd gevoetbald (bah) en gevolleybald (joepie) onder het toeziend oog van mijn ouders op een bankje. Het is heerlijk zonnig weer en dat zullen we aan het eind van de dag zien aan de rode kleur op de gezichten.
De middag wordt bij het huisje doorgebracht. Een aantal gaan zwemmen, sommige spelen spelletjes en ik duik met mijn leesboek op bed. Dat eindigt in een siësta, altijd heel vervelend als dat gebeurt.
Aan het begin van de avond nemen we een toeristische route door het Moezel gebied en komen weer bij het grasveldje aan. Daar had ik ook een restaurant gezien en daar gaan we nu eten. Omdat Berry 12,5 bij de baas zit en ik alweer 25 bij mijn baas, hebben we besloten dat we de rest van de familie trakteren. Dat valt in goede aarde en gelukkig doet het eten dat ook. Her restaurant is namelijk wat gedateerd maar het voedsel gelukkig niet, dat smaakte heerlijk.
Terug in huis 220 (villa Grasso) besluiten diverse mensen dat de volle maag wat beweging nodig heeft. We lopen een pad het bos in wat steeds verder afdaalt. Zullen we bij de Moezel uitkomen? Uiteindelijk komen we op een splitsing bij een pad wat weer naar boven loopt. Volgens het gevoel moeten we goed uitkomen, daar zijn Berry en ik het over eens. Maar toch twijfelen we diverse keren en hopen we niet te moeten zeggen dat we toch het hele eind terug moeten lopen. Het is al donker aan het worden in het bos maar mobieltjes met zaklamp zijn er voldoende. En gelukkig komen we terug op de plek waarvan wij al dachten dat we daar uit zouden komen.
Na die wandeling mag het bier wel vloeien en spelen we een nieuw spel, 30 seconden. Je krijgt 30 seconden om de 5 woorden op een kaartje uit te beelden of te beschrijven. Vier teams zijn gevormd en het gaat er fanatiek tegenaan. En soms ook hilarisch hoe je iets makkelijks zeer ongemakkelijk uit kan beelden.
Het is weer middernacht als iedereen zijn of haar bedje opzoekt en de rust nederdaalt in villa Grasso.
|
