|
07:30 Wakker, net voor de wekker. Ja, had toch maar de wekker gezet, want ik mag de trein niet missen. Na een ontbijtje wandel ik dus naar het station, haal er een koffie om mee te nemen en een flesje water. Dan komt de trein al voor gereden en kan ik mijn zitplaats zoeken. De tickets hebben een zitplaats nummer maar het is vandaag niet druk, dus kun je nu willekeurig een plek kiezen. Ik zit net als de conducteur mij begroet en het kaartje controleert. Hij ziet dat ik een trein later pas weer terug ga en wenst mij alvast een fijn verblijf in Kalavrita. Toch leuk als mensen ze herkennen, je komt er tenslotte maar een paar dagen per jaar. Ik maak blijkbaar indruk.
De treinrit is bekend en heb ik meermalen al beschreven. Maar iedere keer blijft het indrukwekkend door die kloof en doordat ik nu geen foto's maak heb ik tijd om alles goed zelf te bekijken. We komen netjes op tijd in Kalavrita aan en ik loop meteen het centrum in. Alle winkels zijn nog aan het openen maar dit jaar ga ik mij inhouden en koop hier geen drank of snuisterijen. Ik heb er genoeg thuis staan (meer dan genoeg).
Wat ik natuurlijk wel neem is bezit van een lekker bankje in de zon en al snel staat er een freddo op het tafeltje voor mij. Lekker mensen kijken, goh wat mag ik dat toch graag doen. Er zijn nog niet zoveel toeristen, dus het meeste is het Griekse leven wat voor mijn ogen zich afspeelt. En dat kan zeer grappig zijn of intrigerend. Zeker als je er verhaaltjes bij bedenkt want je weet natuurlijk nooit hoe het zit bij de mensen die elkaar ontmoeten.
De zon verdwijnt af en toe even achter een wolk. En dat vind ik best want hij brandt goed zeg! De tijd verstrijkt zo alweer veel te snel en ik loop weer terug naar het station. Daar wil ik nog een galaktoboeriko (een heerlijk gebakje) nuttigen. Tot mijn grote schrik verteld de serveerster dat ze vandaag enkel baklava hebben! Dat is echt jammer. En die op het station staat overal in Griekenland hoog aangeschreven.
Als ik dat wat later tegen de conducteur vertel, terwijl wij de terugreis zijn begonnen, reageert hij met "Dan moet je volgend jaar maar terug komen hè". Hij heeft gelijk, je moet het soms niet moeilijker maken dan het is. Op de terugreis is de machinist zeer toeristvriendelijk bezig. Om de beurt mogen ze naast hem voorin de cabine en hij wijst de mooiste plekjes aan. Hij weet dat ik de route al vaak heb gereden (had mij ook herkend) en kijkt mij enkel met een grote glimlach aan als de toeristen over elkaar buitelen om de mooiste plaatjes te schieten.
Terug in Diakopto ga ik langs de supermarkt en dan op huis aan. Een lunch verder en ik vlij mij met mijn leesboek op bed. Al snel worden de ogen zwaar, de korte nacht eist nu zijn tol. Maar ik kan nu een siësta houden en dat ga ik ook doen. Als ik rond 15:30 weer wakker word, ben ik goed uitgerust. Even een douche en dan richting bar voor een koffie. Hoognodig.
De taverna ernaast is open en dus wordt dat de plek waar ik straks de avondmaaltijd ga nuttigen. Maar eerst nog een koffie. Ik zit gelukkig beschut maar de mensen op het terras waaien nu bijna weg. Er staat een straffe wind en ik zie op zee zelfs witte kopjes op de golven. Ook de taverna heeft de schermen naar beneden gelaten en dat zorgt ervoor dat mijn inktvisringen niet van mijn bord vliegen. Het eten smaakt heerlijk, dat is qua gewicht dan ook altijd de uitdaging. Maar dit jaar gaat het goed komen, dat is de afspraak met mijzelf. En toch blijf ik ook genieten van het leven en het eten. Dat moet kunnen en kan ook. Als je maar wilt.
Na deze peptalk en de maaltijd ga ik toch nog even een blokje om. En daarna lekker op bed om het laatste gedeelte van "Ik ben Pelgrim" uit te lezen. Een aanrader. Het is 23:50 als ik mijn luiken weer lekker sluit.
|
