|
Voor de wekker van 8:00 ben ik al wakker. Ik blijk de enige vandaag die van het ontbijtbuffet gebruik maakt. Er zijn twee stelletjes ook in het hotel maar die hebben (blijkbaar) iets anders aan hun hoofd dan ontbijten. De broers verzorgen mij goed en bakken zelfs een eitje voor mij.
Ik rijd dus al vroeg de plaats uit, vandaag ga ik richting Kalamata. De eerste route is de kortste maar wel door de bergen, langs allerlei kleine gehuchten. Heel leuk maar het blijft oppassen want de navigatie wil je dan nog wel eens de kortste weg door dat dorpje laten nemen en dan neemt hij blijkbaar ezelspaadjes ook mee in de route. Dat doen we dan toch maar niet maar dat pikt mevrouw niet. Die blijft dan gillen dat je om moet keren. Gelukkig zit er een volume uit knop, heel handig.
In Kalamata blijkt niet heel veel te zijn veranderd. Ik ben er in de jaren natuurlijk een paar keer geweest. Ik rijd de stad door en ga richting de appartementen waar Berry en ik in 2003 hebben overnacht. Het bestaat nog steeds maar ziet er niet zo goed onderhouden uit. Het huis waar we een nacht hebben doorgebracht omdat alles vol zat - in een soort Oostenrijks thema - heb ik niet meer kunnen ontdekken.
Ik besluit in Kalamata niet te proberen mijn auto ergens te parkeren, nog steeds een ramp, en rijd terug naar huis maar stop dan bij Koa beachbar. Daar is het nu een stuk rustiger, Pinksteren is voorbij, iedereen is weer thuis. Eerst een koffie en dan is het dus tijd voor mijn eerste, maar korte, duik in het zilte nat. Het is nog best k-k-koud zeewater, komt ook omdat er een wind vanaf zee staat die water uit de diepere lagen naar het strand voert. In een hete zomer is dat lekker, nu had ik dat liever niet gehad.
Opgedroogd nestel ik mij weer op een ligbank onder het camouflagenet. Zo kan IS geen bom op mij gooien en remt het de zonnestralen voldoende af. Ik eet een Griekse salade en heb natuurlijk het leesboek weer in mijn handen.
Het is 17:00 als ik weer thuis ben. Even een lekkere douche om de laatste zandkorrels te verwijderen en dan even oogjes dicht op bed. Van slapen komt weinig, de geluiden uit de haven houden mij wakker en ik wil de balkondeuren niet sluiten. Want het geluid van de zee is wel heel lekker.
Half negen meld ik mij bij Kostas van taverna Riki. Hij adviseert Kotsi. De naam doet waarschijnlijk bij jullie aan iets anders denken maar dit is een gerecht van een varkenspoot uit de oven (6 uur langzaam staan garen) waarbij een kom zoute bouillon hoort met een klein lepeltje. Verder geen groenten (er zit wat fijngesneden ui en prei in de bouillon) en geen aardappel. Men neme een stukje vlees, plaatst dat op den tong, laat het naar binnenglijden en vult daar af en toe een lepeltje bouillon aan toe. Allemachtig...
Het is een beste kluif maar ik heb gewonnen. Eigenlijk ziet het er op het houten bord best als een klein stukje vlees uit, maar ik kan je garanderen dat je dat aan het einde niet zult zeggen. Voldaan dekt hierbij toch niet geheel de lading. Hierna is het toch wel wenselijk dat je even een ommetje gaat maken. Dat doe ik dan ook onder een volle maan die vol op mij neerschijnt. Het leven kan zo mooi zijn, ik voel mij bevoorrecht.
Nu is een slaapmutsje wel op zijn plaats, ook omdat de tsipouro de spijsvertering kan stimuleren. Het is rustig en Petra komt een paar keer bij mij staan praten. Maar dan is het 01:00 geweest en vind ik het echt wel tijd voor de slaap. Morgen een werkdag. Dus thuis gekomen sluit ik niet lang daarna de luiken.
|
