|
08:45 Wakker. Na de gebruikelijke ochtendrituelen zit ik een tijd van de zon te genieten op het terras, natuurlijk met een frappee bij de hand. Wat een leven toch! Yiannis komt met het voorstel om paddenstoelen te gaan zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Rita werd door mij verboden mijn kamer schoon te maken en dus gaan we met ons drietjes de bergen in. Wandelschoenen aan, stok in de hand en dan de auto in. Want de plek met de meeste kans op paddenstoelen ligt tussen Kokouli en Kipi. Exacte locatie blijft geheim.
Maar de reis blijft zonder resultaat qua eetbare paddenstoelen. De enige paar die we vinden zijn niet eetbaar. Niet giftig, maar gewoon niet lekker. Als we het op een tweede plek proberen kunnen we ook niets vinden. Wel vindt Yiannis een paar mooie zwammen op dood hout. Ik vind er ook drie en die gaan mee naar Nederland.
Thuis gekomen gaan de schoenen tijdelijk uit voor de lunch en een slaapje, hoewel ik niet in slaap val. Tijdelijk, omdat we straks opgehaald worden door Lena en naar Elafotopos gereden worden. Vandaar gaan we dan wandelend terug naar Ano Pedina. Wist ik veel wat mij te wachten zou staan...
Om iets over zessen komt Lena voor rijden en stappen Rita, Yiannis en ik in haar auto en worden we naar Elafotopos gebracht. Lena wandelt ook mee, samen met haar twee honden en een vriendin, Stella genaamd. Het pad is geen duidelijk pad en vanuit Elafotopos krijg je een paar keer een soort splitsing. Daar zou een duidelijk teken bij moeten staan welke richting je moet nemen, maar dat ontbreekt een paar keer. De theorie is dat we langs een heuvelrug op gemiddelde hoogte zouden blijven, die heuvel dan zo ronden en dan uitkomen op een soort hoog gelegen weide. Tot zover de theorie.
Want men (ik laat even in het midden wie, ter voorkoming van weer een discussie) kiest een route waardoor we uiteindelijk op de top van de heuvel belanden. Maar voordat ik die top bereikt heb, heb ik diverse schrammen van struiken en dood hout opgelopen en heb ik op een heel steil stuk op losliggend gesteente de song "doe twee stappen naar boven en een stapje terug" nieuw leven in geblazen. Ik heb volgehouden en ben boven gekomen maar gelukkig had ik een stok en had Yiannis er ook een om mij soms extra trekkracht te geven.
Na een uur bereiken we de weide met een monumentje, terwijl de hele wandeling een uur had moeten duren. Vanaf hier kun je ook beter zien welke route we hadden moeten nemen, maar ja, dat is achteraf. Gelukkig bezweert men mij dat de afdaling niet is zoals de klim en ik moet ze gelijk geven. Want afdalen is voor mij erger dan klimmen. Maar het gaat geleidelijk naar beneden en overal staat de route goed aangegeven.
Twee uur later stort in ik op een stoel op het terras van het hotel. Blij dat ik het gedaan heb en gehaald heb. En vanwege de lekkere afdaling en de mooie natuur er ook wel energie van gekregen heb. Toch heb ik graag een biertje en een douche nodig en wel in die volgorde. Maar na die twee en schone kleren ben ik weer helemaal het heertje. Rita vraagt of ik nog wel energie heb om straks nog een drankje te doen. Ik verzeker haar dat het helemaal in orde gaat komen. Van Yiannis krijg ik een kleine maaltijd en terwijl ik die nuttig komen Stella en Lena afscheid nemen. Die worden door de vriend van Lena opgehaald en naar Elafotopos gebracht.
Ik ga even later met Yiannis en Rita mee naar Kato Pedina, naar het hotel van Pavlos en Lila. Daar hoor ik dat de auto niet wilde starten omdat er bijna geen benzine meer in zat. Ze is gisterenavond op benzinedampen naar huis gereden! Het gesprek gaat natuurlijk veel over de crisis en het referendum. Iedereen is er mee bezig. Maar de tsipouro smaakt er niet minder door en uiteindelijk zullen toch de politici de beslissingen gaan nemen. We gaan weer op huis aan en ik sluit om 0:30 mijn luiken.
|
