Reisverslag  17 t/m 30 Juni 2006

Dag 0 - Zaterdag 17 juni 2006

06:30 Omdat ik nog niets heb ingepakt (druk, druk, druk) begin ik er deze zaterdag dan extra vroeg mee. Ik moet ook nog wat boodschappen doen en dus sta ik om 08:00 keurig bij ome Appie op de stoep. De eigenaar van de boekhandel - waar ik bijna iedere zaterdag wel ben te vinden - is vandaag op vakantie gedaan en dus zijn 'niet opgeleidden' bezig de zaak in gebruik te nemen. Dit gaat echter zo rommelig dat ik besluit, ondanks dat dit niet de planning was, mij er toch even mee te bemoeien. Ik ben er echter niet helemaal met mijn hoofd bij want de AD bijlage wordt als hoofdgedeelte gezien. Natuurlijk wordt ik hiermee beschimpt door Judith maar ik weet aardig terug te katten. We zien elkaar bijna 2 maanden niet en al die stekeligheden kunnen niet opgespaard worden.

Ome Appie beroven kost deze zaterdag extra tijd. Gisteren speelde Nederland in de WK en was het doodstil op straat. Die mensen staan dus nu voor mij in de rij ('rot op! Ik zie jullie op een zaterdagochtend in de winter ook niet!'). Als dank voor de hulp krijg ik bij Boek en Blad (voor al uw boeken en tijdschriften) mijn kopje koffie en daarna kan ik nog snel wat andere zaken kopen voordat ik weer op huis aan moet. Door Judith en Frederique word ik uitgezwaaid als ik de auto weer het centrum van Meppel uit stuur.

Ik moest nog langs de zaak in Zwolle (de technische redenen zal ik jullie besparen) en daarna kon ik dan eindelijk beginnen met spullen pakken. Mijn ouders zijn er dan ook al maar weten dat ze weinig kunnen doen. Het is mijn 4e rondreis en dus gaat ervaring wel meespelen. Er moeten nog wat extra zaken geregeld worden en meegenomen worden vanwege een nieuwe laptop, maar voor de rest is het gesneden koek. Toch komt alles weer op het laatst aan en zitten om 18:00 de meeste spullen in de auto.

Het avondeten bestaat uit een wokparty te Staphorst. Mijn ouders, Berry, Frances en ik wokken zonder mokken ('wooldglapje') en het smaakt dan ook prima. Thuis gekomen gaan er nog wat laatste zaken de auto in zodat ik er nu echt klaar voor ben. Om 23:00 sluit ik mijn luiken op Nederlandse bodem (en dat zal een tijd lang niet meer gaan gebeuren).
 

Dag 1 - Zondag 18 juni 2006

05:45 De wekker gaat en helpt mij snel vanuit de dromen in het heden. De reis gaat beginnen, maar ik besef het nog niet helemaal. Nog snel een douche, broodjes klaarmaken en dan is het zover. Berry en Frances zijn hun beloften nagekomen en zijn op dit vroege tijdstip helemaal paraat. Ook de buurvrouw wil van mijn vertrek niets missen.

Om 07:05 start ik de motor met 66940 kilometers op de teller. Daar gaan er de komende weken weer een aantal bijkomen. Nadat ik door het wijkje nog even een ereronde heb gereden (om de uitzwaaiers goed bezig te houden) kies ik dan de snelweg en gaat het richting Arnhem. Het is goed te merken dat het zondagochtendvroeg is, want het is heerlijk stil op de weg. Zo zou het iedere dag mogen zijn. Ik bereik dus al snel de duitse grens en volg de A3 door Duitsland.

Dankzij dat vroege vertrek kom ik zonder files door het Ruhrgebied en langs de meeste grote plaatsen. Dat het WK hier gehouden wordt is wel te merken want ik haal regelmatig auto's van supporters in waarvan de vlaggetjes strak staan in de wind. Ook langs München kom ik bijna zonder file. Heel even stokt het en staat de politie langs de weg met een bord 'Stau', maar die gelukkig nog maar 2 kilometer lang. Was ik later vertrokken dan was dit een beste vertraging geweest.

Ook door Oostenrijk kom ik zonder noemenswaardige vertraging en net voor de Italiaanse grens stop ik op het voor de ervaren beeldbuislezertjes bekende overnachtingsadres. Om 16:21 zet ik de auto in de Tiefgarage en heb ik er op 9 kilometer na, 1000 kilometer op zitten.

De avond wordt in gepaste rust doorgebracht want ik slaap naast een klooster. Dit keer op een eenpersoonskamer, maar de voorzieningen zijn voor de rest gelijk. Ik lig nog even TV te kijken maar om 21:00 winnen de oogleden het gevecht en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 2 - Maandag 19 juni 2006

Vroeg slapen betekent vroeg uit de veren. Dat klopt dan ook in mijn geval en dus ben ik om 05:45 klaarwakker. Ik zet de oude laptop aan het werk en ga wat zaken gereed maken om overgezet te worden op de nieuwe. Nee, dat had ik niet eerder kunnen doen want ik heb de nieuwe laptop pas sinds vrijdagavond. Om 07:15 is het ontbijt dan klaar en staan mijn spullen reeds in de auto. De betaling van de kamer is gisterenavond reeds gedaan, dus na het lekkere ontbijt kan ik de auto uit de garage rijden. Zo vroeg op de ochtend is die helling even te veel voor de diesel ('help, ik ben nog niet warm!') maar na een flinke slok extra lukt het hem dan toch. Zo zwaar bepakt is hij dan ook enkel in de vakanties.

Na slechts een paar kilometer kom ik dan op Italiaanse bodem aan. Bij het eerste tolpunt staat de Carabinieri mij al op te wachten. Een overvolle auto en slechts 1 persoon erin, dat trekt de aandacht. Ondanks dat het allemaal Schengen landen zijn en doortocht voor haar inwoners vrij is, wordt er steeds driftiger gecontroleerd. Als ik de beambte heb duidelijk gemaakt dat ik op doorreis ben naar Griekenland en daar 7 weken zal blijven, krijg ik mijn paspoort terug en mag ik verder.

Ik was bang dat een maandagochtend in Italië de euforie over de rustige rit van gisteren weer teniet zou doen. Het is inderdaad drukker en ik zie op het eerste stuk al meer vrachtwagens dan gisteren de gehele dag, maar tot vertragingen komt het nergens. Dat had ik nou niet moeten denken (zeg ik ook altijd tegen Pa als die roept dat 'we het getroffen hebben met het weer'). Krijg ik dan toch file? Nee joh! Maar terwijl ik dit tik weet ik al iets meer¿

Ik kom dus heel mooi op tijd aan in Ancona. Het is 13:30 en je moet je normaal voor 15:00 melden (mag ook later, doen ze echter niet moeilijk over). De boot vertrekt om 17:00, tenminste dat dacht ik nog toen ik het loket benaderde. De dame achter het glas verwelkomde mij echter met een iets andere mededeling. De boot heeft 5 uur vertraging en zal pas om 22:00 vertrekken. Als compensatie krijg ik echter wel een betere hut, namelijk een met een raam naar buiten (ik had een binnenhut geboekt). Dit is dan wel geen file maar dit had ik nog nooit meegemaakt in de 4 jaar overtochten. Die waren zo stipt als een Zwitsers uurwerk. Er zit niets anders op dan te wachten.

Dat gebeurt voornamelijk in de auto want erbuiten is het 30+ graden en broeierig warm. Binnen wordt het niet anders maar kan ik zitten en af en toe de airco even laten brullen. Ik zet de auto strak tegen de zijkant van een vrachtwagen aan om zoveel mogelijk schaduw te pakken. Al lezend probeer ik de tijd te doden. Ik stuur een sms naar mijn liefste zusje want die wordt vandaag weer een jaartje ouder. Tegen zessen rijd ik naar de incheckbalie terug om even een update te krijgen. Vertraging loopt niet op. Ik ga wat eten en rijd daarna weer naar mijn schaduwplekje terug.

Om 20:00 is het iets afgekoeld en besluit ik de benen te strekken en loop langs een groot deel van de kades en langs het station. Bij kade 16 - waar mijn schip aan moet komen - is het nog rustig. Later zou blijken dat veel mensen zich hebben laten omboeken naar een dag later of een andere maatschappij.

Het is 21:15 als het schip eindelijk aankomt en het uitladen van de vrachtwagens begint. Dit gaat echter zo chaotisch - vooral omdat de douanepoort vlakbij is en het snel vol met vrachtwagens staat - dat we pas om 22:00 aan boord kunnen rijden. Er zijn zo weinig (kampeer)auto's dat alles in noodtempo het kampeerdek wordt opgejaagd. Ik krijg de keycard van hut 7017 en heb inderdaad een mooie hut met uitzicht op de kleiner wordende haven van Ancona want we varen ondertussen richting zee.

Na een lekkere douche kan ik mij dan op bed laten ploffen en sluit ik om 0:10 mijn luiken. Dit tijdstip is niet zo laat omdat ik anderhalf uur heb staan douchen maar omdat aan boord de Griekse tijd geldt en die geldt dus vanaf nu ook voor dit verslag en voor jullie, lieve kijkbuislezertjes.
 

Dag 3 - Dinsdag 20 juni 2006

08:15 Zo dat was een lekkere nacht. Ik soes nog wat na en ga dan liggen lezen. Ik heb nog wat broodjes over en sla het ontbijt dus over. Met uitzicht op zee en de zuidoost kust van Italië zet ik de twee laptops op tafel en wil gaan installeren. Dan kom ik tot de ontdekking dat de cd's nog in de auto liggen. Het kampeerdek is normaal altijd open maar na een wandeling richting die garage (4a-b-c) kom ik tot de conclusie dat dit geen normale overtocht is. Die mensen hebben waarschijnlijk ook een hut gekregen.

Via de dame aan de receptie - aan wie ik mijn dilemma uitleg - kom ik bij een man van de technische dienst. Die neemt mij mee door wat - voor andere afgesloten - gangen en plots ben ik bij de garage. Hij laat mij zien hoe ik er weer uit kom en laat mij dan alleen achter. Ik pak de benodigde spullen uit de auto en loop weer richting receptie. Ik bedank ze hartelijk voor de medewerking en ga weer richting hut. Daar kan het installeren dan echt beginnen en dat verloopt voorspoedig. De nieuwe laptop is er nu helemaal klaar voor. Er is hier geen draadloos netwerk dus verbinding met het thuisfront is niet te maken. Ze hebben wel een internethoek op het schip maar die pc's zijn helemaal afgesloten.

De dag verstrijkt en om 18:30 begin ik wel wat trek te krijgen (ik heb trouwens niet de hele dag in de hut gezeten maar ook op dek met een leesboek in het zonnetje). Ik verbaas mij er echter over dat we nog niet bij Igoumenitsa en Corfu zijn aangekomen en begin mij zorgen te maken over de verwachte aankomsttijd in Patras (22:00). Een blik op de monitoren bij de receptie leert mij dat we die havens hebben overgeslagen. Blijkbaar zijn mensen die daar naartoe moesten (normaal zou ik dat ook zijn) omgeboekt zijn. We gaan in rechte lijn naar Patras. Opgelucht ga ik eten en mijn eerste choriatiki en paidakia gaan richting maag/darmkanaal.

Als ik bij terugkomst in de hut net een douche heb gepakt wordt er op de deur geklopt. Omdat ze een korte keertijd hebben willen ze graag nu al met de schoonmaak beginnen. Ik ben een en al begrip en pak mijn spullen, lever de keycard in bij de receptie en ga in de lounge zitten. Een kop cappuccino en een goed boek, daar kom ik het laatste uur van de reis wel mee door. Om 22:00 (keurig volgens planning) leggen we aan in de haven van Patras. Vanwege het beperkte aantal auto's is het vrij snel rijden geblazen. Ik weet de weg redelijk goed in Patras omdat dit al twee keer de haven van vertrek is geweest en de stad wat ruimer en duidelijker opgezet is dan Pireaus.

Al snel zit ik op de snelweg richting Athene en na 51 kilometer door het reeds donkere griekse landschap bereik ik de afslag van Diakopto. Kort daarop kom ik bij het hotel aan en het is dan 23:10. Ik had overdag al gebeld dat ik later zou komen en had te horen gekregen dat ik kamer 11 heb en dat de balie tot 0:00 bemand was maar dat ik anders daar de sleutel zou vinden. Ik word nu dus nog vriendelijk welkom geheten en krijg keurig de sleutel overhandigd. Nadat ik de spullen heb neergezet en de airco heb aangezet pak ik op het terras nog even een Mythos. Om 0:15 is het echter welletjes en sluit ik de luiken.
 

Dag 4 - Woensdag 21 juni 2006

06:20 Op de langste dag van het jaar kan ik toch niet lang in bed blijven liggen? En daar komt ook nog bij dat ik een traditie heb hoog te houden. En die traditie wil dat ik iedere ochtend met de tandradtrein naar Kalavrita ga en meteen weer terug. Dat meteen is echter nu niet meer van toepassing. Het oude materieel blijkt nog steeds de dienstregeling lopend te houden maar kan het strakke schema niet meer aan. Het aantal ritten is teruggebracht naar 4 retourtjes en de wachttijd in Kalavrita is dan nu bijna 1,5 uur. In plaats van 09:10 ben ik pas 10:40 terug. Met een koude frappee in de hand heb ik echter het eerste ticket gekocht en ga deze tijdsplanning uitproberen. Geeft mij de tijd om Kalavrita eens verder te ontdekken.

De reis door de kloof is weer schitterend en ik verwonder mij er nog steeds over hoe de mensen honderdtien jaar geleden deze aanleg hebben volbracht. Het is rustig in de trein en ik kan lekker van de rit genieten. In Kalavrita aangekomen vraag ik aan de machinist nog even een bevestiging omtrent de vertrektijd (inderdaad 09:26). Ik heb dus even de tijd en loop het dorp in. Op een terras neem ik een Hellennikos metrios (Griekse koffie, supersterk in klein kopje met de drab onderin en een beetje suiker).

Ik geniet van het ontwakende Griekse leven en loop daarna rustig verder. Net voordat de trein weer vertrekt opent een souvenirshop waar ik een leuk beeldje van de trein in de etalage zag staan. Ik merk dat mijn Grieks er in twee jaar zoveel op vooruit is gegaan dat ik geen enkel Engels woord nodig heb. Daarna loop ik terug naar de trein en vertrek weer richting Diakopto.

Eigenlijk ben ik te laat voor het ontbijt maar ik kan toch nog wat krijgen. Hierna is het omkleden en richting zwembad. Het is nu eens de eerste plons (normaal was het hier de laatste) en ik onderwerp mij aan een heerlijk zonnetje. De rest van de middag wordt in gepaste rust doorgebracht en daarbij hoort natuurlijk een siësta.

In het begin van de avond sorteer ik wat spullen die toch in een verkeerde volgorde in de auto liggen. De airco op de kamer doet het niet geweldig en ik krijg de tip om de temperatuur niet te laag te zetten want dat zou tegengesteld werken. Ik maak mij gereed voor het avondeten en zet de airco op vol. De langste dag is hier in Griekenland eerder voorbij want om 21:30 - als ik richting taverna loop - is het reeds donker.

Ik zit heerlijk op het terras in de zwoele zomeravond en geniet van mijn saganaki (ja hoor, daar is die dan!), een choriatiki en kalfsvlees in citroensaus. Die laatste werd mij getoond in de keuken en was een van de dagschotels. Samen met een goed glas retsina is de maaltijd weer uitstekend.

Voldaan kom ik terug op de hotelkamer en kom tot de ontdekking dat de airco het nog steeds niet goed doet. Ik mag een andere kamer proberen maar ook daar komen we na een half uur achter dat de airco het niet goed doet. Er zijn slechts een paar Grieken in het hotel en die hebben zelden de airco aan. Ik besluit niet te verhuizen en morgen zal er een monteur langskomen. Om 0:05 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 5 - Donderdag 22 juni 2006

06:35 Omdat ik gisteren de tickets voor vandaag en morgen heb gekocht, kan ik nu wat 'uitslapen'. Gezien mijn werktijden is dit reeds uitslapen voor mij. Met een frappee in de hand wacht ik de trein op en gaat het weer richting Kalavrita. Daar drink ik mijn tweede bakkie en eet een tyropita (bladerdeeg gevuld met feta) als ontbijt. Het ontbijt in het hotel heb ik afgezegd.

Op de weg terug ziet de machinist een (boom?)marter over het spoor lopen en wijst mij daarop. Ik zit altijd eerste klas en dus bijna naast de machinist (retour kost 8 euro voor twee keer 22,6 km). Ik had het beestje nog niet gezien omdat ik naar de kloofwand zat te staren en die kloofwand wordt rap beklommen door de marter (is het dan een rotsmarter?).

Terug bij het hotel lig ik al snel weer in het zwembad. Om 13:30 is er genoeg geplonsd en van de zon genoten. Eerst wat gebakken ei met spek en dan een siësta. Hierna is het verslag aan de beurt en ik tik al snel weer als vanouds. Dat hebben jullie ondertussen kunnen lezen.

Ik ben nu in de tegenwoordige tijd aangekomen en dus is het tijd voor een frappee op het terras. Daar verstrijkt de tijd en zeker als je een goed boek onder je neus hebt. De avond begint en ik moet zeggen dat je nog niet echt kan merken dat het eerder donker wordt. De kerstboom kan dus nog even in de stalling blijven staan.

Als ik weer op de kamer terug ben hoor ik de airco uitgaan. Als hij even later weer aangaat dan hoor ik een luide klik en begint gekoelde lucht mijn kamer te overspoelen. De monteur heeft kennelijk de fout gevonden en dus kan ik vannacht gekoeld gaan slapen (dat is toch net iets lekkerder dan het geplak).

Het avondeten wordt weer bij dezelfde taverna genuttigd. Er is aan deze kant van Diakopto geen keuze - er is nog wel een soort cafetaria - en de taverna's aan de andere kant van het dorp hebben veelal vis op het menu staan. Dat feit plus de 2 kilometer enkele reis weerhoud mij ervan daar heen te gaan. Kruipend naar huis is altijd beter hoewel ik dit niet van plan was! En de kwaliteit van het eten is dusdanig dat ook daarin geen dwangmiddel huist.

Vandaag staat er - althans voor mij - een saganaki, een tomaten-komkommer salade en paidakia op het menu. Hoewel het niet nodig is helpt de retsina weer om alles smakelijk weg te spoelen. Het is een rustig Grieks dorp en die rust wordt verstoord door de WK. Ik kan die ellende redelijk ontwijken maar als de kok - en tevens eigenaar - staat rond te springen wordt je aandacht daar toch naartoe getrokken. Het blijkt dat Japan met 1-0 voorstaat tegen Brazilië en dat de kok (nee, het is geen Japanner) het terecht vindt dat de matig spelende en gedoodverfde WK kampioen op verlies staat.

Echter, groot is de frustratie als de Brazilianen iets typisch Duits uithalen, namelijk in de blessuretijd alsnog gelijk komen. Ik dacht dat ik redelijk wat Griekse scheldwoorden kende maar ik heb er weer wat aan het repertoire toe kunnen voegen. Gelukkig ligt het grote hakmes op het hakblok bij de grill en die staat ver genoeg van de tv vandaan. Hij had gewed op 1-0 voor Japan en had anders een aardig zakcentje gewonnen. Dat windt hem nog verder op en het duurt even voordat hij beseft dat er nog wat vlees op de grill ligt. Mopperend gaat hij weer aan het werk. Ik neem als toetje een lekkere Galia meloen en geniet van de teruggekeerde rust.

Ik vraag om de rekening en schiet weer eens in de lach. De hele maaltijd kost nog minder dan bij ons een hoofdgerecht. Ik ben met € 14,50 helemaal klaar en voldaan. Ik wens ze een goede nacht en vertrek naar mijn hotelkamer. Daar sluit ik om 23:50 mijn luiken.
 

Dag 6 - Vrijdag 23 juni 2006

06:35 De wekker gaat weer en ik bereid mij voor op een hele lange dag. Waarom? Omdat ik vannacht met de boot naar Kreta ga en ik daarop weinig zal slapen (ik heb een plek aan dek). Waarom dan toch zo vroeg op? Omdat ik dat wil en ik de directeur en regisseur van deze rondreis ben (dat voelt goed).

Ik sta dus alweer snel op het perron - het hotel ligt op nog geen 200 meter - en met de gebruikelijke frappee in mijn handen. Ik heb nu een andere machinist maar de leuke man waar ik vorig jaar veel contact mee had, heb ik helaas niet gezien. Mijn tweede bakkie in Kalavrita is ondertussen al bekend geworden want de serveerster vraagt het enkel nog voor de zekerheid. Ik loop daarna nog wat rond en kijk hoe ze het centrum aan het opknappen zijn met nieuwe bestrating en perkjes. Die bouwvakkers weten nog wat handenarbeid is en de Arbo wet hebben ze nog niet uitgevonden (gelukkig).

In het wandelgebied hebben ze midden in de straat - middels diverse kleuren steen - een spoorrails neergelegd. Een duidelijke verwijzing naar het feit waaraan dit dorp zijn bekendheid te danken heeft. Daarnaast is het ook een wintersport plaats maar uitbeelden in het stoepwerk heeft weinig zin (voor de blondjes: daar zie je niks van als er sneeuw ligt).

Het is weer tijd voor de terugreis en ik kom om 10:45 weer bij het hotel aan. Het is nu inpakken want alhoewel ik nog niet naar Pireaus hoef is de kamer al wel besproken en is een verlenging van enkele uren niet mogelijk. Ik stop de spullen dus weer terug in de auto en ga daarna bij het zwembad liggen. Normaal is dit dan de laatste plons in een Grieks zwembad maar dit keer is het nog maar het begin. Ik lig er net in als Ruud belt. Ik had hem een sms gestuurd en hij is net terug van het eerste gedeelte van zijn werkdag. We praten elkaar even bij en hij hoopt mij snel te kunnen zien. Dat is geheel wederzijds en we spreken af voor de 27e op zijn balkon.

Als ik helemaal opgedroogd ben neem ik een gebakken ei met spek terwijl ik de zaterdagkrant zit te lezen. Ja, de zaterdagkrant. Die had ik meegenomen omdat ik er thuis niet aan toe gekomen was en ik heb "pas nu" de tijd om hem te kunnen lezen. Ik kan trouwens toch nog niet weg want de elektra is uitgevallen en de computer voor de afrekening doet het dus niet. Maar de spanning zal binnen een half uur terug zijn (onderhoud).

Ik reken daarna dus af en vertrek om 14:45 richting Pireaus. De snelweg is geen probleem maar daarna gaat het door Pireaus in steeds smaller wordende straatjes. Sommige gebouwen zijn meer bouwvallen en zouden best plaats kunnen maken voor een bredere straat richting de grootste haven van Griekenland. Menig vrachtwagenchauffeur zou een gat in de lucht springen.

Ik vind de haven ondanks dat het slecht staat aangegeven. Maar de ervaring begint nu wat mee te spelen. Om 17:00 parkeer ik de auto bij het schip want het inschepen begint pas om 19:00 (vertrek 21:00). Ik loop naar het internetcafé en controleer de e-mail en zet het eerste gedeelte van dit verslag online. Na deze technische uitspatting is het tijd voor een innerlijke uitspatting, namelijk voedsel. Ik neem een club sandwich en dat moet genoeg zijn om de nacht door te komen. En anders heb ik altijd nog wel wat borrelnoten in de rugzak.

Om 19:00 is het inschepen inderdaad begonnen maar het is nu kiezen tussen twee kwaden. Vroeg inschepen en de auto morgen pas laat van de boot afkrijgen, maar wel hopen op een plekje op een bank zodat je wat kunt liggen. Dat laatste is hopen want passagiers te voet zitten al op het schip. Ik besluit te wachten zodat mijn auto redelijk vooraan de rij in de garage staat en ik morgen snel weg kan rijden. Ik rijd pas om 20:30 de boot op en kom inderdaad redelijk vooraan in de garage te staan waarbij ik ook nog eens niet opgesloten sta zodat ik gemakkelijk bij de deuren van de auto kom.

De banken zijn - zoals verwacht - al bezet en ik pak een stoel en maak mij op voor een lange nacht. Maar gewapend met leesboek en mp3 speler moet dat gaan lukken en dat gebeurt ook. Af en toe even de benen strekken en met verbazing kijken hoe sommige Grieken de hele nacht ouwehoerend door kunnen komen. Andere liggen in de meest nek verrekkende standjes en proberen toch wat slaap te krijgen. Mijn luiken sluiten dus niet - hoewel ik wel af en toe wat lig te soezen - maar deze dag/nacht komt hier toch ten einde.
 

Dag 7 - Zaterdag 24 juni 2006

05:15 Net als het licht begint te worden komt de Kretenzer kust is zicht. Een kop cappuccino voor de nodige cafeïne en dan richting auto. Keurig om 06:00 liggen we aan de wal vast en in een recordtijd van 10 minuten ben ik van de boot af. Het is bekende weg voor mij en de rit gaat snel richting de hoofdweg van dit grote eiland. Het is nu ca 200 kilometer naar Paleochora waar ik de komende 3 nachten zal doorbrengen. De rit gaat voorspoedig. Het is heerlijk rustig op de weg en ik ben verrassend fit, ondanks dat ik al 24 uur wakker ben.

Voorbij Chania verlaat ik de hoofdweg en gaat het slingerend door de bergen naar de zuidkust. Ik kom om 09:15 in Paleochora aan. Het hotel waar ik normaal zat is volgeboekt - weet ik sinds ik een paar dagen geleden wilde reserveren - maar is ook nog duurder geworden. Het is luxe maar moet wel leuk blijven. Ik ken echter iemand die mij vast aan een goed adres kan helpen en dat is Konstantina van taverna Akrogiali. Ze is natuurlijk al wakker en is - samen met haar ouders - bezig met de voorbereidingen die nou eenmaal bij een taverna horen.

Ze wist niet dat ik zou komen en reageert verheugd dat ik weer 'in town' ben. Nu blijkt ook waarom de e-mails aan haar niet aan zijn gekomen. Ze heeft fikse problemen met de provider gehad en heeft bijna de gehele winter zonder internet gezeten. En nu is ze overgestapt naar een andere provider waar de verbindingen wel goed blijven werken. Natuurlijk heeft ze een goed adres voor mij, namelijk bij de schoonmoeder van haar broer. Die heeft appartementen waarbij net airco geïnstalleerd is. Het ligt aan de 'hoofdweg' op nog geen 500 meter van het centrum, maar net buiten alle horeca gelegenheden.

We lopen er naartoe en ik zie dat ze op de bovenetage nog airco's aan het installeren zijn. Dat is wat je noemt 'net'. De kamer ziet er schoon uit, heeft twee losse bedden, een keukentje en een badkamer waarbij je niet met je voeten in de douchebak hoeft als je op het toilet wilt zitten. Dankzij Konstantina betaal ik 25 euro per nacht en dat is inclusief de airco. Dat scheelt 40 euro per nacht met het hotel waar ik vorige jaren verbleef. Ik krijg nu dan geen ontbijt maar dat moet voor die 40 euri wel ergens te krijgen zijn.

Ik bedank beide vrouwen en loop met Konstantina terug naar de taverna. Zij moet verder met de voorbereidingen en ik ga de auto halen en richting mijn kamer voor een welverdiende rustperiode. Na 28 uur verlang je echt wel naar je bedje. Dat is dan ook snel gevonden en ik plof er languit op. Ik hoor nog even de mannen boven mij een airco installeren maar al snel wordt het donker als ik mijn luiken sluit.

Vijf uur later word ik wakker en heb best wel wat trek. Ik loop naar het centrum en naar een pitta gyros winkel. Met die pitta moet ik het tot vanavond wel uit kunnen houden. Ik loop nog wat door het centrum en ga via een supermarkt (voor wat frisdrank) terug naar de basis. Daar pak ik wat spullen uit en installeer de laptop. Ik werk weer wat aan het verslag totdat het 18:30 is geworden. Het is frappee tijd en ik probeer eerst even de douchekop uit. Die blijkt een straal water in de goede richting te geven en zet de badkamer niet meteen blank.

Ik loop weer naar het centrum en strijk neer op een terras bij de hoofdkruising. Er is voetbal op vele tv's maar ik kies een terras waar geen tv staat. Lekker mensen kijken en ik zie weer vele types voorbij trekken. De Grieken zijn ook massaal op straat want het is zaterdag en dat is - nog meer dan andere avonden - een avond om eropuit te gaan. Om 21:00 loop ik langs Akrogiali maar het is nog te druk. Konstantina is weer druk aan het rennen en zal weer een zware avond hebben.

Ik kom langs mijn favoriete bar en Irini herkent mij meteen. Ik drink er alvast een drankje terwijl wij bijkletsen over de afgelopen winter. Ze is twee weken in Parijs geweest en daarna 3 maanden in Rusland. Haar vader heeft darmkanker en het gaat niet goed met hem. Maar dankzij het geld wat ze hier verdient kan ze hem wel naar de beste dokters sturen. Er komt een Griek bij zitten want de tweede WK wedstrijd gaat beginnen. Tijd voor mij om naar de taverna te gaan.

Ik eet daar een tomaten-komkommer salade, een saganaki en een lamsouvlaki. Flesje retsina erbij en achteraf wat yoghurt met honing. Ja wel, het is weer behelpen. Konstantina neemt mijn bestelling op maar is te druk om even te staan praten. Dat doet wel Stelios - haar broer - als die het eten komt brengen. We hadden elkaar nog niet gesproken want hij was vandaag naar zijn vrouw in Heraklion die daar nog op de universiteit zit. Maar verder komt het gesprek niet want een groep Grieken wil graag aandacht.

Om 23:30 komt er nog een groep Grieken eten. Ik kijk Konstantina aan en zij slaakt een diepe zucht. Ik wens haar sterkte met de lange dag en ga weer richting bar. Daar is de wedstrijd voorbij en ik moet naar binnen want ze moeten het terras sluiten in verband met geluidsoverlast. Binnen gaat de eerste metaxa-cola naar binnen. Het wordt een klein feestje als twee Franse meiden beginnen met Griekse muziek aan te vragen en te dansen. Al snel wordt het een vrolijke boel en heb ik niet in de gaten dat het wel erg snel gaat met de drank. Dat merk ik pas als ze om 04:30 er een eind aan maken. Pascalle en Nathalie wens ik een goede nacht - wat er nog van rest - en ik loop richting mijn basis. Niet veel later sluit ik de luiken.
 

Dag 8 - Zondag 25 juni 2006

09:30 Ik word wakker met een houten kop en een droge mond. Misschien toch iets teveel metaxa-cola gehad zo in het begin van de vakantie? De gewenningsperiode is duidelijk te kort geweest en ik ben vergeten veel water erbij te drinken. Ik zet door want 's avonds een man, 's ochtends een man. Dus loop ik naar het centrum voor een goed ontbijt.

Dat ontbijt gaat er met moeite in en ik heb mijn beter gevoeld. Misschien dat de jetlag van bootovertocht toch ook nog meespeelt want mijn ogen blijven dichtvallen. Ik loop dus weer terug naar mijn kamer en sluit nog even mijn luiken.

Kijk, dat heeft geholpen als ik ze om 13:30 weer open doe. Blijkbaar had ik toch nog wat slaap nodig. Er staat een straf windje uit het noorden en ik besluit binnen te blijven en aan het verslag te werken. Ik heb ook nog wat tijdschriften en een boek die mijn aandacht opeisen. De zon staat recht op mijn terras te schijnen en dankzij de wind zou je niet voelen dat je levend zit te verbranden. En dat is nou niet echt wat ik wil.

Zo verstrijkt de tijd en de dag. Aan het eind van de middag loop ik nog wat door de straatjes te slenteren en te kijken naar hoe de mensen het strand af komen. Met die harde wind moeten ze gezandstraald zijn maar er zijn altijd fanatieke zonaanbidders die zo bruin mogelijk thuis willen komen. Ik loop terug naar de kamer en maak mij op voor de avond. Dat de zon warm is geweest merk je ook aan het warme water. Het duurt een tijd voordat het door de leidingen van de zonnepanelen op het dak is gekomen maar je hoeft hier niet bang te zijn voor een bacterie in de leidingen. Ik denk dat je er bijna een ei in zou kunnen koken! Het koude water is al niet echt koud, maar die kan vol open en heel iets warm water erbij is genoeg.

Schoon en opgefrist ga ik weer naar het centrum. Eerst een frappee bij Irini en de avond/nacht van gisteren bespreken. Ik begrijp van haar dat Pascalle in Frankrijk dokter is en dat ze al 20 jaar in Paleochora komt. Dat had ik niet achter die uitbundig dansende dame gezocht. Volgens Irini had ze vandaag ook aardig wat moeite om de alcohol te verwerken en dat komt mij bekend voor.

Ik vertrek naar de taverna als Nederland tegen Portugal moet spelen. Het is er druk maar ik kan een tafeltje bemachtigen. Ik neem een kaassalade met pepers, een tomaten-komkommer salade voor de vitamines en een lamsvleesschotel. Die laatste is heerlijk gestoofd en zo zacht dat het vlees van de kleine botjes valt. Het lijkt een kleine schotel maar ik krijg het met moeite op. Verderop zit een grote groep Scandinaviërs uitbundig een verjaardag te vieren. De alcohol is hier veel goedkoper vandaar dat ze dat in grote getale achterover slaan.

Ik zit nog even met Stelios te praten en begrijp dat ze hier nu ook ADSL hebben. Ze gebruiken het voor het internetten, mail en af en toe een download. Films halen ze geregeld bij de DVD shop verderop, dat is gemakkelijker dan van internet. Als Stelios en zijn ouders gaan eten, blijft Konstantina de zaak bewaken. Ik hoor van haar dat zij vaak met haar broer de films zit te kijken maar dat zij van thrillers houdt terwijl haar broer daarvan niets moet hebben. Dus blijft ze soms enkel met haar hondje over terwijl Stelios gaat zitten internetten.

Ik reken af met Konstantina en drink mijn retsina op. Stelios heeft zijn eten op en neemt de wacht over zodat Konstantina kan eten. De Scandinaviërs blijven maar zitten ondanks dat er duidelijke pogingen gedaan worden om de taverna te sluiten. Ik help mee de tafeltjes en stoelen van de weg af te halen en de rest onder kleden te zetten. Mijn ervaringen met een zekere taverna in Malia komen goed van pas. We zitten die Scandinaviërs gewoon weg te kijken want broer en zus verlangen heftig naar hun bed.

Pas om 01:15 vertrekken de laatste al lallend en help ik om de zaak snel af te kunnen sluiten. De vriendin van Stelios - hij is verloofd maar nog niet getrouwd - komt morgen naar Paleochora. Als het morgen de taverna iets eerder afgesloten kan worden, dan gaan we nog wat drinken. Het is dan mijn laatste avond in Paleochora. Ik weet uit ervaring dat dit soort dingen plannen altijd tegengewerkt kunnen worden door late eters of drinkers, zoals vanavond.

Ik wens ze beide veel nachtrust toe en loop nog even naar de bar van Irini. Het is rustig en ik drink nog een metaxa-cola maar nu met een glas water ernaast. Het is 03:00 als ik ze een goede nacht wens en richting kamer vertrek. Niet veel later sluit ik dan de luiken.
 

Dag 9 - Maandag 26 juni 2006

09:30 Gaan de luiken open en dit keer met veel meer gemak. De wind is nu nog harder gaan waaien en ik vrees dat er van mijn bezoek aan een zwembad weinig gaat komen. Maar eerst een ontbijtje en dat glijdt er vandaag een stuk beter in. Ik heb het ontbijt net op als de zoon van de baas - Bastiaan genaamd - mij belt. Ze mochten mij altijd bellen bij problemen en ik kan hem telefonisch uit de brand helpen. Het werk gaat nu eenmaal altijd door en dat is maar goed ook, want er "mag verkocht worden". Uiteindelijk bepalen de inkomsten de uitgaven en van dat laatste kan ik dit soort avonturen bekostigen.

Ik besluit om 11:15 dan toch naar het zwembad bij een complex in het volgende dorp te rijden. Daar aangekomen wordt al snel duidelijk dat het bij een frappee zal blijven en er geen plons zal volgen. De wind is dusdanig dat het in het water niet echt lekker zal zijn. Uit de wind en in de schaduw zit ik dus een tijdje wat te lezen. Ik ga dan toch terug naar Paleochora.

Op de kamer ga ik het verslag zitten bijwerken zodat ik het zo weer live kan zetten. Ik ben nu dus weer helemaal bij en ga dus naar het centrum toe om in het internetcafé een poging te wagen. Het avontuur wordt vervolgd als ik gesetteld ben in Malia. Morgen vertrek ik daarheen.

In het internetcafé wordt mijn plan om de site bij te werken al snel de grond in geboord. De verbinding is heel slecht. Of dit nou door de wind komt wordt mij niet duidelijk. Het zou kunnen zijn dat het signaal via straalverbindingen over de bergen richting Heraklion gaat. In dat geval is het de wind want die zal de palen echt wel laten swingen. Ik gat terug naar de kamer en besluit binnen te blijven en lekker op bed te gaan liggen lezen. Ook een siësta wordt op bed liggend uitgevoerd (is wel zo gemakkelijk).

Om 18:00 loop ik weer richting centrum. De wind is wat minder geworden dus misschien is er nu wel verbinding. Helaas en ook een ander internetcafé geen nul op het rekest. Er zit dus niets anders op dan een terras te bezetten en een frappee te drinken. Echt, het is niet leuk om zo naar mensen te gaan zitten kijken, maar iemand moet die opdracht uitvoeren (vrije vertaling van "it's a dirty job but someone has to do it"). Toch maakt de wind het niet altijd even leuk en die wind lijkt ook in je hoofd te gaan zitten, met onrust tot gevolg. Ik geef hier echter geen gehoor aan maar ga wel bijtijds richting taverna.

Ik strijk neer op het beschutte gedeelte van het terras, dicht bij de grill. Normaal is het daar veel te warm, maar nu is het een prima plek. Ik leg Konstantina uit dat ik de maaltijd wil spreiden over meerdere uren en begin met een paar voorgerechten. Een tomaten-komkommer salade, een saganaki, tzatziki en wat patat. Dat is de eerste ronde. Konstantina zegt dat ik een seintje moet geven als de tweede ronde - een mixed grill - op de grill gelegd kan worden. Ik zit lekker te genieten van het eten en als ik het op heb komt Stelios even met mij praten. Hij heeft wat vragen over de bescherming van de pc tegen al het kwade wat je tegenwoordig tegen kan komen. Ik doe hem een paar suggesties en beloof hem nog een kopie van Norton anti-virus te geven voordat ik morgenochtend vertrek.

Dan gaat Stelios weer bij zijn vader aan de grill staan want vanavond krijgt hij les in de goede grill kunst. Konstantina heeft haar haar geverfd en in model gebracht. De wind lijkt het echter niet te bevallen en maakt er gestaag een heel ander kapsel van. Het is niet druk vanavond, misschien ook door de wind. Mensen blijven waarschijnlijk niet aan de boulevard maar duiken de binnenstraten in. Om 22:00 sein ik Konstantina dat het vlees erop mag. Stelios komt in actie en die grilled mijn vlees met een uitstekend resultaat zoals ik even later kan constateren. Na het eten help ik mee opruimen (hé, waar heb ik dat ooit meer gedaan?) en met een flesje homemade raki wacht ik totdat de familie - en hondje Zakouli - heeft gegeten. De vriendin van Stelios, Dana, is er ook bij gekomen en ik ken haar nog van toen ze twee jaar geleden in hotel On The Rocks werkte.

Na het eten - wat kunnen die mensen snel eten - is het de laatste spullen opruimen en dan gaan we wat drinken. Helaas besluit Konstantina niet mee te gaan. Ze is moe en wil naar bedje toe. Dus ga ik met Stelios en Dana naar het centrum en strijk neer op hetzelfde terras aan de kruising waar ik wat vaker zit. Ober Jorgos herkent mij dan ook en weet hoe ik de frappee wil hebben. Maar die wil ik nu niet en bestel een metaxa-cola. Jorgos is in Amsterdam geweest en verteld Stelios en Dana over het Leidse plein en de Wallen. Dana heeft bij Jorgos in de klas gezeten en ze hebben weer wat bij te kletsen. Er zijn meer mensen blij verrast dat Dana weer in het dorp is. Haar ouders en twee zussen komen aan een tafeltje naast ons zitten en een voor een worden de zussen aan mij voorgesteld. Nu zie ik dus ook wie er boven mij wonen want de woning van hen is boven de appartementen gebouwd.

Om 01:00 nemen we afscheid van elkaar want ik ga naar de bar van Irini en zij gaan naar bed. In de bar is het weer dansen maar dan zonder Pascalle en Nathalie maar met een dom kirrend Amerikaans blondje wat omringd wordt door hitsige jongens. Ik had haar al eerder op het terras gezien met diezelfde groep jongens. Ik denk dat ze rondtrekken en heb haar op het terras zulke onzin horen uitslaan dat ik zeker weet dat de jongens niet op een goed gesprek afgaan. Om 02:30 vind ik het welletjes en neem afscheid van Valantina en Irini. Ik loop naar mijn kamer en sluit er al vrij snel de luiken.
 

Dag 10 - Dinsdag 27 juni 2006

09:30 Wakker. Het is weer een vertrekdag want vandaag ga ik naar mijn tweede thuis: Malia. Maar als eerste wil ik een ontbijtje en dus loop ik richting centrum. Er staat vandaag veel minder wind en het voelt warmer aan. Niet dat het de vorige dagen koud aanvoelde maar je voelt nu weer welke kracht de zon heeft.

Na het ontbijt ga ik de auto inpakken. Ik zie de moeder van Dana en probeer een gesprekje in het Grieks met haar. Ik leg haar uit dat de kamer mij goed bevallen is en dat ik wil afrekenen. Ik geef haar het geld en zij verontschuldigd zich dat ze geen Engels kan spreken en dat het gesprek daardoor heel moeizaam gaat. Ik bedank haar nogmaals en ga verder met inpakken.

Om 10:30 heb ik de kamer verlaten en rijd naar de taverna. Daar is niemand te zien dus leg ik de cd op een tafeltje bij de deur en stap weer in de auto. Ik verlaat Paleochora en slinger weer door de bergen richting noordkust. Ze zijn goed met de weg bezig. Die wordt ruimer maar dat betekent nu veel door grind en stof rijden. Gelukkig is het niet druk op de weg want soms heb je niet veel ruimte om nog op een berijdbaar stukje asfalt te blijven. Maar ik heb de tijd en geniet ondertussen van de bergen en de kleine dorpjes waar de weg zich doorheen kronkelt.

Dan bereik ik de snelweg en kan de snelheid omhoog. Het is niet druk op de weg en het schiet lekker op. Zolang iedereen maar oplet en goed in de spiegels kijkt dan gaat alles goed. Ik zie echter weer staaltjes stuurmanskunst van toeristen waar je de haren recht van overeind gaan staan. Ik gebruik soms Grieken om ervoor te zorgen dat onwillige toeristen snel aan de kant gaan. Die zijn iets ruwer in het opzij drukken van toeristen die niet weten dat de vluchtstrook een tweede rijbaan hier is (voor als men je in wil halen).

Om 15:00 bereik ik Malia en het appartement. Ik weet dat kamer 201 voor mij gereserveerd is en die is inderdaad open en de sleutel hangt aan de binnenkant. Ik sleep wat spullen naar de eerste etage en aangezien de kamers geen airco hebben ben ik blij dat ik dit jaar niet op de bovenste etage zit (zoals vorig jaar). Dat scheelt toch in de temperatuur. Er staat in Malia wel wind maar weinig in vergelijking met Paleochora. Ik laat de kamer lekker doortochten terwijl ik te voet naar scooterverhuur loop.

Daar is Stavroula en haar man en word ik warm welkom geheten. Ik krijg op mijn donder dat ik niet gebeld heb want dan was ik opgehaald maar ik maak ze duidelijk dat een beetje lopen niet slecht voor mij is. Hoe tegenstrijdig ik ben blijkt wel dat ik wel voor de rest van mijn verblijf in Malia een scooter wil hebben. Maar ik weet uit ervaring dat ik die scooter hard nodig zal hebben voor al mijn bewegingen door dit dorp.

Nadat we nog wat bijgepraat hebben krijg ik de sleutel van dezelfde scooter als vorig jaar en rijd ik richting centrum van Malia. Bij de vernieuwde boekwinkel tref ik geen Pelagia aan maar haar moeder. Ik word ook hier welkom geheten en krijg een kop koffie (een kop koffie in een boekwinkel, wat komt mij dat bekend voor). Pela, Mike en de kinderen zijn naar Heraklion om schoenen voor de kinderen te kopen. Vandaar dat moeders nu de dienst over heeft genomen. Ik had van Ruud al gehoord over de verbouwing en zie dat het nu inderdaad van een speelgoedwinkel naar een boekwinkel is omgebouwd. Ruimer en lichter van opzet.

Na een tijdje ga ik verder met mijn tocht door Malia. Ruud en Maria slapen en gaan daarna weer aan het werk, dus die zie ik vanavond op hun balkon. De rest van Malia is weinig veranderd en dus keer ik terug op de kamer. Ik wil het thuisfront bellen en loop dus om 17:45 naar een telefooncel. Ik sta dan vlakbij het hotel waar Ruud werkt en hoop hem nog even te kunnen verrassen en spreken voordat hij aan de slag moet. Het loopt echter iets anders. Terwijl ik mijn ouders aan de lijn heb gaat mijn mobiel en is het Bastiaan van de zaak met een probleempje. Terwijl ik sta te goochelen met twee telefoons rijd Ruud voorbij zonder mij te zien. Plannetje in duigen. Ik sta dus mobiel te bellen in een telefooncel wat een gek gezicht moet zijn.

Als ik weer terug ben op de kamer besluit ik vanavond niet uit eten te gaan. Ik ga de site bijwerken en eet daarna een broodje wat ik uit de supermarkt heb gehaald. De avond verstrijkt relaxed en om 22:00 meld ik mij bij huize Jongeneelen. De vader van Maria doet na een tijdje open. Hij lag voetbal te kijken. De moeder van Maria verzorgt Emmanuela want die heeft koorts en is dus ziek. Door iedereen word ik welkom geheten en ik geef Emmanuela een paar cadeautjes die ik uit Nederland had meegenomen. Ze moet echter wel snel beter worden want volgende week donderdag vertrekt ze met haar beste vriendin - Maria van Katharina en Manolis - naar de ouders van Ruud in Nederland.

Dan komen ook Ruud en Maria binnen met in hun kielzog Mike en Pelagia. De vriendengroep is compleet en het weerzien uitbundig. Ik merk dat ik steeds meer van hun Grieks begin te begrijpen zolang ze het maar niet te snel en binnensmonds uitspreken. Toch gaat het vaker in het Engels omdat dat nu eenmaal net iets makkelijker is. Er is flink wat om bij te praten hoewel ik Ruud menigmaal heb gesproken. Dat krijg je niet in een avond weggewerkt en zeker niet omdat ze morgenochtend vroeg weer aan het werk moeten. Ze hebben mij er afgelopen winter wel eens mee gepest en dus doe ik dat nu terug. Toch hebben zij het iets zwaarder want zij werken 7 dagen in de week en dat zie ik mijzelf niet zo heel snel doen (tenzij ik daardoor nog langer in Griekenland kan verblijven). Om 0:30 verlaat ik het balkon en wens ze een goedenacht. Ik ga naar huis en sluit daar niet veel later ook mijn luiken.
 

Dag 11 - Woensdag 28 juni 2006

06:45 Wakker. Er zijn niet echt luiken voor de ramen en omdat het raam en balkondeuren open staan wapperen de gordijnen in de wind. Die verduisteren ook niet veel maar dat geeft ook niet. Ik heb voldoende slaap gehad en start de morgen met een broodje en een kop koffie. Daarna stap ik in de auto en installeer de laptop. Ik ga op WiFi jacht (draadloos internet). Bij bar en appartementen van Kalypso kom ik een goed maar beveiligd signaal tegen. Verder levert de zoektocht weinig goede verbindingen op. Een open verbinding vind ik bij een appartement vol bezopen Engelsen. Ik heb geen zin in om hiertussen te gaan zitten werken.

Als ik mij meld bij Kalypso blijkt dat ik voor 3 euro per uur gebruik mag maken van de adsl verbinding. Ik moet hem echter eerst proberen want het blijkt vaker niet dan wel te werken. Ik heb pech en kom het systeem niet binnen. Ik geef de jacht op en ga richting Vivliopolio (fonetisch voor boekwinkel in het Grieks). De vader van Pelagia verzorgt iedere ochtend de opening want dan in Pela nog druk met de kinderen. Ze komen niet veel later eraan en de nog slaperige kinderen kan ik blij maken met een sportauto - in mini formaat hoor! Ik laat ze kiezen tussen een rode en zilveren en gelukkig kiezen ze beide een andere kleur zodat er geen ruzie ontstaat.

Hierna rijd ik naar de minigolf waar Mike zit. Ik krijg van hem een vers geperste sinaasappelsap en we bekijken de veranderingen die hij afgelopen winter heeft uitgevoerd. De bewakings-pc waarop drie camera's zijn aangesloten weigert dienst. Ik krijg piepjes uit het bios en dat belooft meestal weinig goeds. Er zit echter enkel een tv op aangesloten en ik heb een monitor nodig om echt wat te zien. De broer van Mike - George - komt langs en vraagt of ik nog ideeën heb voor een stukje land wat ze kunnen huren. Het moet een 'attractie' zijn die niet veel vaste onderdelen bevat omdat ze het waarschijnlijk maar voor een paar jaar kunnen huren. Ik opper wat zaken die Engelse jeugd - want dat is toch de doelgroep hier - zou bevallen en vertel hem dat ik hiervoor slechts 20% van de winst reken. Ze zullen erover denken maar ik denk dat ze geen goed beeld hebben van wat ik in mijn hoofd heb. Van hem krijg ik de tip om de Galaxy bar (tegenover de grote kerk) te proberen. Die moeten ook een WiFi verbinding hebben.

Zo gezegd, zo gedaan en om 14:00 zit ik in Galaxy. De WiFi verbinding is niet snel maar werkt en ik krijg gratis de sleutel. Natuurlijk bestel je wat - in mijn geval een frappee en een club sandwich - en daar rekenen ze dan ook op. Ik ga proberen wat probleempjes op te lossen die er op de zaak zijn, maar ik kom niet heel ver. De verbinding valt af en toe weg en met internetten is dat geen probleem, maar als je een beveiligde verbinding wilt opzetten richting de zaak (vpn) dan gaat dat slecht tot niet. Om 16:30 geef ik het op maar heb toch wat zaken over kunnen halen naar de laptop zodat ik off-line wat kan doen. Thuis gekomen werk ik nog wat door en hou daarna een siësta.

Omdat ik vrij laat vanmiddag een maaltijd heb genuttigd kan ik niet zeggen dat ik enige trek heb. Ik hou het dus bij veel water om de interne waterhuishouding op peil te houden en ga om 22:15 richting huize Jongeneelen. Emmanuela heeft geen koorts meer dus de antibiotica heeft snel geholpen. Oma is er nog wel om een oogje in het zeil te houden en gedrieën kijken we naar Fame Story, de Griekse versie van Idols. Het blijkt dat Maria pas om 23:15 klaar is en dat Ruud die tijd heeft gebruikt om wat bier met een andere ober (Telis) te nuttigen. Hij had geen sms gekregen want zijn batterij heeft kuren en ik krijg geen melding over het lezen van sms via dit prepaid kaartje. We zitten dus nog even op het balkon maar al snel slaat de vermoeidheid bij beide toe. Ook ik voel mijn ogen branden en om 0:40 wens ik hem een goedenacht en sluit niet veel later mijn eigen luiken.
 

Dag 12 - Donderdag 29 juni 2006

07:30 Wakker. Ik neem een klein ontbijt en vertrek naar de Galaxy bar. De verbinding ligt nog steeds plat en ik kan niet aan het werk. Dan maar in het zwembad bij de buren plonzen, laten opdrogen en weer plonzen. Zo mag iedere werkdag wel gaan. Om 11:00 zou de baas van Galaxy langskomen maar ik zit voor niets op hem te wachten. De receptioniste van Kalypso heeft ook nog geen contact kunnen krijgen met de man die de zaak geïnstalleerd heeft, anders had ze mij wel gebeld. Geen geluk met verbindingen dus. Zo verstrijkt de ochtend.

Om 12:45 meld ik mij bij de minigolf. Mike heeft morgen een monitor zodat ik de pc kan behandelen. Nu heeft hij andere zorgen want de pomp in de septic tank van het andere appartementencomplex - Nefeli, vol met Engelsen - heeft het begeven. Hij gaat naar de doe-het-zelf zaak en ik rijd achter hem aan. Ik heb er vorig jaar een paar rollen metalen strips gekocht en die zijn in Nederland nergens te krijgen. Pa en Ma willen die ook hebben en ik heb een bestelling doorgekregen. Dit weet Mike en voordat ik de zaak binnenloop weet de rest van de zaak dit ook al. Met 3 rollen verlaat ik de zaak weer en terwijl Mike zich met een stinkend zaakje gaat bezig houden, ga ik naar huis.

De rest van de middag en begin van de avond wordt lezend, slapend en tikkend doorgebracht. Ik weet nog niet waar ik ga eten en rijd even langs de werkplek van Ruud om met hem te praten. Hij nodigt mij uit om hier te eten en daar sluit de hoofdober, Kostas, zich bij aan. Voor €7,50 kan ik het hele buffet leeg eten, drank komt er nog wel bij op. Ik eet er wat tomaten-komkommer salade, feta op brood, mousaka, souvlaki en eindig met peponi en chocolademousse. Helaas hadden ze geen saganaki. Ik zit vlakbij de counter waar Ruud de scepter zwaait en kan dus regelmatig met hem van gedachten wisselen over mensen die bij hem langskomen en over de andere personeelsleden.

Aan het tafeltje naast mij komt de baas te zitten samen met zijn ouders die het hotel zijn begonnen. Het is een beetje een moederskindje en een melkmuiltje maar hij reageert goed als een verhuurder alle tafeltjes langsloopt en iemand zoekt die in kamer 7-zoveel logeert. Hij verklaart de man voor gek en stuurt hem weg.

Ik krijg van Ruud en Telis nog een privé concert van Griekse jengel muziek (zoals Ruud het noemt) en verlaat het restaurant als laatste, net voordat zij gaan eten. Ik rijd langzaam over de beachroad en stop bij een aantal zaakjes. Opeens word ik ingehaald door een toeterende rode Golf die te koop staat. Het is Ruud en die gaat Maria ophalen. Ik ga er achteraan. Op het balkon zitten we dan weer de dag te evalueren. Emmanuela is nu weer beter en vlecht voor mij een 'ratelslangstaartje' die ik aan mijn sleutelbos hang. Mike en Pela komen langs en brengen souvlaki mee. Ondanks dat ik al gegeten heb word ik gedwongen om mee te eten en ik moet zeggen dat het best smaakte. Samen met wat goudgele rakkers glijdt het eten door de kelen.

Om 0:30 wens ik ze een goedenacht en zak ik de poel der verderf in die het uitgaansgebied van Malia is. Als eerste kom ik bij de bar waar Greg werkt. Hij reageert verbaasd dat ik nu zo opduik want hij had vanochtend aan mij gedacht in de trant van 'when would mister Grasso come again'. Hij staat nu niet meer aan de straat maar achter de bar die compleet verbouwd is. Hij heeft afgelopen winter niet aan zijn Volkswagen busje kunnen werken maar heeft wel een te gekke bar in Manchester helpen bouwen. Ook aan deze bar heeft hij meegeholpen.

Na een biertje verlaat ik hem en ga naar Peach bar. Daar zie ik als eerste Manos zitten. Hij zit op de uitkijk naar politie die nu van twee kanten kunnen komen en strenger zijn. Zelfs undercover agenten worden ingezet om het wat rustiger te krijgen met het geluid uit de bars. Veel heeft het nog niet geholpen want het is nog steeds een gedreun van jewelste. Peach heeft nu slechts 1 bar (waren er twee) en dit is volgens Manos een stuk makkelijker en overzichtelijker. Achter de bar vind ik Maria en Eleni (moeder van Manos). Ze helpen de Engelsen aan de drank en van hun geld. Het is zo druk dat er een glazentekort dreigt te ontstaan. Reden voor mij om - nadat ik mijn metaxa-cola en watertje heb - mijzelf nuttig te gaan maken. In een hoog tempo verzamel ik het lege glaswerk en breng het richting de bar. Niet al het glaswerk is leeg maar sommige Engelsen willen zo graag door naar de volgende bar dat ze alles vol achterlaten. Ze hebben het betaald en dat is het belangrijkste.

Om 02:00 wordt het een stuk rustiger en kan ik nog even met Manos praten. Maria is dan naar boven vertrokken om te gaan slapen. Dat ze met die herrie kan slapen is enkel te danken aan totale uitputting. Ze werkt in de ochtend en middag in de juwelierswinkel van haar ouders en dan 's avonds in de bar van Manos en haar zelf. Ze zag er ook vermoeid uit. De klandizie houdt niet over en ook Manos heeft veel zorgen over de bar.

Om 03:30 wens ik ze een goede nacht en hoef niets voor de drank te betalen. Die heb ik verdiend. Ik ga naar huis en sluit lekker mijn luiken.
 

Dag 13 - Vrijdag 30 juni 2006

08:45 Kalimèra Kriti. Ik ben wakker en gooi er weer een ontbijtje tegenaan. Daarna pak ik de laptop in en rijd richting Mike. Die heeft nu een monitor maar ook die blijft zwart als ik hem op de pc heb aangesloten. Conclusie: videokaart is overleden. Nadat hij de minigolf weer heeft ontdaan van blad, zand en overige rotzooi zitten we wat te praten onder het genot van een versgeperste jus. Ik wacht op een telefoontje van Ruud waarna we naar het internetcafé van de peetvader van Emmanuela aan de hoofdstraat gaan. Daar zou ik misschien rechtstreeks op het netwerk kunnen werken en zodoende wat zakelijke arbeid verrichten.

Om 12:15 gaat de telefoon en niet veel later treffen we elkaar in de hoofdstraat. De peetvader is er nog niet en wij komen de tijd door met het kijken naar auto's en toeristen. Zijn rode Golf heeft zelfs bekijks van een motoragent als die ziet dat hij te koop staat. Het zijn echter veel kijkers maar weinig kopers. Als de peetvader aangekomen is, stelt Ruud mij voor en stelt de vraag. Ik mag op het netwerk en die test slaagt ook compleet. Ik kan internetten, echter de beveiligde verbinding stuit op een router die de zaak blokkeert. Hij geeft via Ruud door dat hij geen aanpassingen in de router wil doen en daarmee is deze kans ook mislukt.

Ik bedank hem voor de medewerking en reken de drankjes af bij de serveerster. Die had mij al complimenten gegeven vanwege mijn Grieks en als ze hoort dat ik uit Nederland kom wordt ze heel enthousiast. Ze vindt Nederlanders een goed volk en ze lijken wel op de Grieken. Ik wijs haar op wat verschillen die ze dan ook wel beaamt maar ze heeft wat jaren voor Nederlanders gewerkt en blijft bij haar mening.

Ik volg Ruud naar huize Jongeneelen want daar staat eten op ons te wachten. Een door de moeder van Maria gemaakte maaltijd van saganaki (ze weet wat ik lekker vind) en een omelet uit de oven met hierin patat, paprika, vlees en nog meer. Ik krijg veel te veel maar dat is normaal. Hierna gaat Ruud naar bed en ik richting Galaxy bar. Eindelijk heb ik geluk! De verbinding is hersteld. Wat blijkt? De baas haalt voor de nacht de stekker uit de internetverbinding zodat 's nachts niemand van het systeem gebruik kan maken. En dat had hij even vergeten aan de rest van het personeel te vertellen. Ik kan dus eindelijk op het 5Hart systeem aan de slag. Ik kan wat zaken oplossen en verbeteren. Het gaat niet snel maar er is mee te werken.

Net als ik halleluja heb geroepen knalt de verbinding eruit. Ik heb dan al 2,5 uur ongestoord contact gehad en je kan niet alles hebben. De accu van de laptop begint trouwens ook al de bodem te laten zien. Even later is er weer verbinding en kan ik nog wat zaken netjes afsluiten alvorens ik deze 'werkdag' beëindig.

Thuis gekomen wil ik wat siësta gaan houden maar een hoofdpijn voorkomt dat ik echt kan slapen. Het is drukkend warm en dat gevoel heeft zich in mijn hoofd genesteld. Maar na wat chemicaliën en wat ontspanning op bed drijft dat gevoel langzaam weg. Een douche geeft verdere verlichting maar toch besluit ik niet te gaan eten. Ik heb vandaag al voldoende naar binnen gekregen. Morgen is er weer een dag.

Als ik om 22:00 bij huize Jongeneelen aankom is het duidelijk dat Emmanuela helemaal is opgeknapt. Er zijn diverse vriendinnen aanwezig en het is een Griekse keet zoals Griekse kinderen die enkel kunnen maken. Ik zit op het balkon als Ruud en Maria eraan komen. Ruud vraagt of ik een kindercrèche heb geopend en ik vertel hem dat ik hiervoor niet verantwoordelijk ben. De zoete inval wordt vergroot door Mike, Pelagia en de kids. Gelukkig gaan de kinderen naar binnen zodat wij - ouderen - het balkon kunnen bezetten. Maria heeft trek en besteld pizza's. Die worden samen met Amstel genuttigd. Ik ben wat stil en dat valt de mensen op. Pelagia vindt zelfs dat ik er niet fit uitzie. Dan moet het afgelopen middag nog erger geweest zijn! Ik heb ook geen zin om het laat te maken en vertrek samen met Mike en Pela om 23:45 naar huis. De ventilator heeft de warme lucht uit de kamer grotendeels verdreven en ik sluit al snel mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat, dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "1 t/m 14 juli". Daar gaat deze vakantiesoap verder...