Reisverslag  1 t/m 14 Augustus 2003

Dag 19 - Vrijdag 01 Augustus 2003

08:00  De wekker gaat en we blijven beide nog even Griekse TV kijken terwijl we wakker proberen te worden. Daarna is het toch inpakken van alle spullen en ontbijten. De eigenaar zou binnenkomen tussen 09:00 en 09:30 om af te rekenen en mijn paspoort terug te geven. We zijn echter wat later en dus maakt het ons ook niet uit dat hij ook wat later is. Het zonnetje laat zich maar moeilijk zien omdat er bewolking voor hangt. De temperatuur is met 22°C toch wat lager dan voorgaande dagen. Om 10:02 is alles gepakt en rijden we weg uit Parga. Ik heb nog wel een SMS gestuurd naar 5Hart. Heb deze maand geen declarabele uren (of mag ik toch nog wat uren op BHF boeken?) en de kilometerstand is 127027. Zo heb ik netjes aan mijn verplichting voldaan. Het eerste stuk van de rit snijdt de hoek van Igoumenitsa via een toeristische weg af. Dan komen we op de weg van Igoumenitsa naar Ioannina en begint het gedonder. Wat is er aan de hand? Onze Turkse medemens is massaal op weg naar Turkije. Met alles wat er maar rijdt. En die boot is vanochtend leeggestroomd en dus mogen wij op deze bergwegen om die gevaarten heen zien te komen. Voornamelijk met Duitse en Nederlandse kentekenplaten rijdt er van alles rond. Veel Mercedes, BMW en dan alles wat maar vier (of meer) wielen heeft. Tel daarbij op ook zwaarbeladen vrachtverkeer wat zich met een slakkengang tegen de bergen opwerkt (of eraf gaat, want dat moet ook zachtjes gaan) en je begrijpt dat onze gemiddelde snelheid niet hoog ligt. Ondertussen zien we onderweg de ene bouwput naar de andere. De snelweg tussen Igoumenitsa en Tessaloniki wordt langzaam zichtbaar in de vorm van tunnels en hele brugconstructies. Wij, Nederlanders, graven gewoon wat klei weg en leggen er asfalt neer. Hier in de bergen gaat dat toch iets moeilijker. Volgens diverse kaarten zou de weg in 2008 af moeten zien. Wij hebben daar een hard hoofd in, maar het zou onze reistijd behoorlijk bekort hebben. Nu leggen we in 2 uur en 20 minuten een afstand van welgeteld 112 kilometer af! En zijn we pas bij Ioannina.

Op de weg naar Metsovo worden we tot stoppen gedwongen door 2 Griekse agenten. Ze stonden langs de weg te posten. Wij kijken verbaasd, want we hebben zeker niet te hard gereden. Het blijkt een autopapieren controle te zijn (tenminste die opdracht hebben ze waarschijnlijk gekregen). De controle stelde niks voor want op afstand heeft hij naar de papieren gekeken en vond dat wij weer door mochten rijden terwijl hij zijn mobiele telefoon beantwoordde. Na nog 1,5 uur en fiks klimmen zijn we op de Katara Pass. We hebben nu 1690 meter geklommen (vanaf zeeniveau) en de temperatuur is gedaald tot 16°C. Het laatste stuk leidt door een echt ski gebied. Stokken langs de weg en sneeuwploegen langs de weg. Het is nu echter niet nodig te strooien, hoewel we wel een strooiauto langs zien rijden. De route gaat vanaf nu hoofdzakelijk weer bergafwaarts. Het wordt echter wel steeds donkerder en we zien dat bepaalde weggedeelten al iets van neerslag hebben gezien. Net als we om 14:49 in het plaatsje Koryballos (Corry, bal los!) bij een taverne zijn gaan zitten, begint het te spetteren. En we hebben buiten geen gelegenheid om een droog plekje te vinden. Dus wordt alles naar binnen verhuisd. Dat is maar goed ook, want kort daarop openen de Griekse goden al hun watersluizen. En er is ook wat gedonder in den vochtige lucht. Maar wij zitten lekker binnen te genieten van souvlaki, bifteki en een griekse salade.

Een uurtje later (15:47) is het weer wat opgeklaard en de lucht is wat lichter geworden. Wij duiken de auto in en rijden het laatste stuk naar Kalambaka. Vanaf hier is het Meteora gebergte al te zien en kunnen we morgen de kloosters bezoeken.  Om 16:40 zijn we bij een hotel aangekomen, nadat we de bordjes hadden gevolgd vanaf het begin van Kalambaka (). Het ligt buiten de plaats, met een zwembad en volop parkeerplek. Op dat moment openen de sluizen zich weer en snel schieten we de receptie binnen. Ja, er is nog plek voor twee Nederlandse jongens voor twee nachten. Met ontbijt is dat dan ¿40 per nacht. We nemen het aanbod aan en laden wat spullen uit. De kamer blijkt ruim en het balkon zelfs nog groter. Airco en TV maken het feest compleet. We gaan op het balkon de verslagen zitten bijwerken en hoe dat ging hebben jullie al eerder zitten lezen. Het tikken kost weer wat tijd, maar het uitzicht vergoedt veel. Rechts de kenmerkende Meteora rotsformaties en links en vooruit zie je bergen verschijnen en verdwijnen. Hé, zijn de goden aan het goochelen? Nee, joh! De wolken met daarin het water wat af en toe eruit valt onttrekken de bergen. En dus is mijn uitzicht ieder keer als ik opkijk van het tikken weer anders.

Berry heeft zich ondertussen met de vliegen bezig gehouden. Ik heb vanochtend de vliegenmepper stukgeslagen op een wesp (sorry Guusje) en we hebben nu zeker 40 van die $%#@# - vliegen in de kamer en op het balkon zitten. Alles kriebelt en je zit te wapperen als een gnoe op de savanne. Maar we blijven de lol ervan inzien en met veel kabaal stuurt Berry ze weg uit de kamer (mogen ze dan niet schuilen voor de regen? Nee!). Het is nu al 20:30 en de CD in de bar is met zijn 3e rondje bezig. Maakt mij niet uit, want ik kan er geen genoeg van krijgen. We gaan zo toch nog wat eten en op zoek naar een nieuwe mepper. Dat wordt een slachting als we terug zijn. Toch blijkt dat onze hersens ook vakantie hebben, want we vergeten een mepper te kopen als we in Kalambaka (soms ook Kalampaka geschreven) rondlopen. We hebben in de middag al flink gegeten en zijn op zoek naar een kleine hap. Genoeg pita zaakjes maar we lopen nog wat verder rond. Het centrum is leuk, met flinke fonteinen, maar heeft weinig sfeer. Echter genoeg keus in eetgelegenheden. We strijken neer bij een zaakje wat dan wel geen pita broodjes heeft, maar wel stoeltjes langs de straat, Griekse mannen die kaarten en praten en een TV met een voetbalwedstrijd erop. We bestellen een souvlaki en een kebab. De kebab is hier iets anders gedefinieerd en lijkt op stukjes sparerib. Maar het smaakt er niet minder om en we kunnen mooi mensen kijken die allemaal langslopen. Na de maaltijd kopen we nog een boekje over Meteora (inclusief kaart), dus verdwalen doen we morgen niet. Hierna met de auto weer de afgelegen weg opgedraaid waar ons hotel aan ligt. De bar en disco is nog steeds niet bevolkt (er zijn slechts enkele mensen) en wij gaan naar onze kamer (112). Het is 23:30 als we de luiken sluiten en het is de hele avond droog gebleven¿
 

Dag 20 - Zaterdag 02 Augustus 2003

08:30  De wekker gaat. Hé, had die niet 07:30 moeten gaan? Ja, dat klopt! Dus een uur te laat? Bravo, je kan rekenen! De oorzaak? Mijn wekker kan zich synchroniseren met de atoomklok in Frankfurt. En dat heeft de wekker blijkbaar vannacht voor elkaar gekregen ondanks dat we meer dan 1500 km ervan verwijderd zijn (en dat is de reikwijdte van die zender). Dus hij heeft de tijdzone van Nederland weer omarmd. Ja, lees dat nog maar eens, want het gegoochel met tijdzones is best ingewikkeld. Maar des-al-niet-te-plus is het niet zo erg, want vannacht heeft het goed geregend en geonweerd en dus is het maar afwachten of wij naar Meteora kunnen. Dan zal eerst de auto uit een fikse plas verplaatst moeten worden. Met open sandalen door de plas heen gewaad (7-8 cm diep) en de auto op een droger stukje neergezet. Hierna gaan we ontbijten. Benieuwd hoe een Grieks ontbijt eruit ziet. Grieken ontbijten zelden. Een bak koffie en een homp brood of een donut is al heel wat. Maar dit ontbijt ziet er verzorgd uit en er is van alles (behalve mijn eitje). Ondertussen openen de sluizen zich nog eens en hebben we rond het gehele gebouw een waterballet. Ja, lachen jullie maar. Bij jullie is het nu warm, maar dat duurt niet lang meer (als het aan mij ligt, voor de rest wens ik jullie alle goeds).

Na het ontbijt is het echter wat lichter geworden en droog. Dus besluiten we toch naar Meteora af te reizen (een tocht van wel 14 kilometer). We rijden om 09:45 weg bij het hotel en de buitentemperatuur is een frisse 18°C. Dat is wat anders dan twee dagen geleden! Maar we houden de moed erin en zijn al vrij snel bij het eerste klooster. Hoewel dat voor de meeste het laatste klooster zal zijn, want we rijden het rondje langs de kloosters in tegengestelde richting dan de bussen vol toeristen doen. Altijd al tegendraads geweest. Het klooster heet Agia Triada (soms ook wel Agia Trias genoemd) en is minder toeristisch. Dan merken we als we er heen willen. Het is een eind lopen en daar houden touroperators niet van (dan moet je zolang wachten totdat de laatste weer eindelijk bij de bus zijn). Dus rijden de bussen erlangs en gaan wij wel via een pad in wording (er worden muurtjes gemetseld en de vloer wordt ook uit grote kinderkoppen opgebouwd). Daarna bereik je de eigenlijke rots waarop het klooster is gebouwd en kun je via trappen, uitgehakt uit de rots, naar boven klauteren. Gelukkig is het niet zo warm. Je zal dit met 30+ graden moeten uitvoeren! De route geeft al mooie uitzichten op de rest van het gebied, hoewel wolken soms een gedeelte verhullen. Maar dat geeft misschien wel een mooier plaatje dan een zon die alles keihard verlicht (altijd een positieve draai eraan geven). ()

We komen na een kwartiertje klimmen aan bij de ingang van het klooster. Hier staat de ¿koster¿ en na twee keer ¿2,- voor toegang te hebben betaald mogen we naar binnen. Overal mag je fotograferen, behalve in de kerk. Als eerste komen we bij het houten bouwwerk aan waarvandaan de mand opgehesen kan worden. Een complete houten constructie (katrol, wagentje, klapdeuren) ziet er gammel uit, maar levert al jaren zijn diensten en zal dat ook nog wel even blijven doen. De kabel is al wel gedeeltelijk vervangen van touw in staal. En het wagentje (plateau) kan onder je (vandaan) geschoven worden via een metalen rails. Daar hang je dan in een netje te bungelen op (naar schatting) 60-80 meter. Wij ook? Nee hoor, het is enkel bedoeld voor zware spullen of een monnik die afgevoerd moet worden. Terwijl we daar zo rondkijken komt er een monnik uit een kantoortje en begint een babbel met ons. Wij denken dat dit onze gids is en hij biedt ons een zoetigheid aan (kruising tussen winegum en een deegbal met poedersuiker erop). Dan gaat de telefoon en hij roept ons te wachten terwijl hij het kantoor in verdwijnt. Na het gesprek komt hij weer naar buiten en begroet ons (alsof we net binnen zijn gekomen) en wil ons weer die zoetigheid aanbieden. Het geheugen van deze monnik is blijkbaar niet geheel vers meer. Dan gaat weer de telefoon. Hij verdwijnt weer naar het kantoor en na een tijdje horen wij hem zingen (een soort psalm). Daarna komt hij weer tevoorschijn en begint in een rap tempo vragen op ons af te vuren. Waar we vandaan komen, wat we van elkaar zijn (vader en zoon?), hoeveel kinderen we hebben, hoe oud we zijn, wat ons beroep is, hoeveel kinderen onze ouders hebben, enzovoort. Ondertussen kijkt hij ons van dichtbij aan met een dicht oog en het andere moet ondersteund worden door een bril met fikse sterkte. Wij kunnen ook nog enige vragen ertussendoor stellen en komen te weten dat er vroeger meer dan 100 monniken woonde in dit klooster, maar dat er nu nog maar vier levend aanwezig zijn. Hij zegt ook dat hij 50 jaar is, maar ik denk dat hij ergens in zijn levensloop vergeten is door te tellen. We worden wel gezegend (een Grieks kruisje tweemaal op het voorhoofd) en hij is blijkbaar tevreden met onze antwoorden. Verbaasd kijkt hij op als we vertellen dat we niet twee weken in Griekenland rondlopen (zoals hij vroeg) maar ¿iets¿ langer. Hij wenst ons 100 jaar en alle goeds en wij vragen of wij zo door mogen lopen (want het was ons ondertussen wel duidelijk dat hij niet de gids is).

Het klooster is maar gedeeltelijk geopend voor publiek, je komt dus niet in alle vertrekken, maar dat is logisch. Het is een mooie kapel en ook de diverse wandschilderingen zijn indrukwekkend. Nog indrukwekkender zijn de diverse uitzichten. Je zou je dagen kunnen slijten met enkel naar buiten kijken. Na een half uurtje is dit klooster bezichtigd en hebben we er nog vijf te gaan. De klim terug brengt toch wat zweet te voorschijn, want de temperatuur is gestegen en de lucht is vochtig van alle verdampende regen. Dus al we bij de auto zijn, wordt er snel wat fris uit de koelbox gepakt (die flessen staan er in sinds gisteren en zijn nog steeds fris). We gaan dan door naar het volgende klooster, iets verderop, genaamd Agios Stefanos. Hier is het echter zeer vol en toeristisch, want hier kan men de toeristen droppen die dan meteen het klooster in wandelen (via een klein maar hoog bruggetje). We gaan hier nog met geen honderd stokslagen naar binnen. We bekijken de buitenkant, de binnenkant via ons boek en rijden dan terug naar de volgende (Varlaam). Ook hier rijen bussen en auto¿s. Tevens ook allerlei standjes met godsdienstige zaken (nep-iconen, bidkransjes, foto¿s, etc.) en natuurlijk ook een eettentje. We bekijken weer de buitenkant van diverse zijden en gaan door naar de volgende (Great Meteoro, the Transfiguration). Dit is het grootste complex, indrukwekkend op de rotsen. En knetterdruk. Het weer werkt echter mee en laat het in ieder geval droog zijn en het zicht wordt wel beter. Op weg naar een rustiger klooster rijden we dus terug naar de splitsing en pakken de weg naar het plaatsje Kastraki. Bij het klooster Roussanou stoppen we even en rijden dan door naar Agios Nikolaos Anapafssas. Dit klooster is weer moeilijk te bereiken en dus is het rustiger. Geen bussen, enkel wat toeristen met de auto.

Hier klimmen we naar boven (zucht, ik ook altijd met mijn grote mond. Ik had deze klim voorgesteld) en komen uit bij een klein klooster. Het toilet hangt aan de rotsen en de riolering loopt niet geheel naar beneden (jullie mogen zelf het plaatje verder uittekenen). Ik kan jullie verzekeren dat het voor een gat in de grond echter goed doorspoelt (nee, enkel een kleine boodschap gedaan). Dit klooster is voorzien van videobewaking en elektrisch bedienbare deuren zodat tegen sluitingstijd er geen monnik naar beneden hoeft. Die monnik hebben we dan ook niet gezien. Hij moet er wel zijn, want zijn schilderspullen lagen uitgestald en de (te koop zijnde) iconen lagen ernaast. De ¿bewaker¿ int het toegangsgeld, verkoopt nog meer zaken (tot en met CD¿s en DVD¿s) en houdt de monitoren goed in de gaten. Overal camera¿s die de spullen goed in de gaten houden. Om 13:34 verlaten we dit klooster en rijden via Kastraki naar huis. Bij het klooster is het 21°C en in het dal (bij ons hotel) is het 24,5°C. Onderweg nog een paar zaken voor de lunch gekocht (chocomel, brood, tomaten en druiven; geen vliegenmepper; vergeten!) en bij het station gekeken. Dat laatste is van korte duur want het begint nu te spetteren. De Griekse goden waren ons blijkbaar in Meteora (wat trouwens ¿in de lucht¿ betekent) goed gezind. Op ons balkon wordt een lunch verorberd en daarna gaan we even plonzen in het zwembad. We hebben het tenslotte niet voor niets! Het water noem ik verfrissend, Berry noemt het koud. Er breekt soms een waterig zonnetje door, maar verderop wordt het donkerder en is er al wat gedonder hoorbaar. En dus gaan we weer naar ons balkon en gaan deze dag lekker digitaal vastleggen. Ook de foto¿s worden verwerkt en op CD gebrand. Het rommelt wat en ook komt er wat regen uit de lucht. Echter niet op de wijze zoals gisteren het geval was. Vanavond gaan we in Kastraki eten (onderweg leuke tavernen gezien) als het weer het toe laat. Tevens wil ik de site updaten in het internetcafé van Kalambaka en het weer voor de volgende dagen bekijken. Dat bepaalt ons volgende doel: Pileon of Peloponnesos. (wordt dus weer vervolgd)

Het doel bepalen is gelukt, zij het met moeite. De site bijwerken is helemaal niet gelukt. Wat was er aan de hand? De internetverbinding was er eerst niet (er werd gezegd vanwege de regen, dus de lijn  gaat via satelliet of straalzender) en later zo instabiel en traag dat het laden van 10 plaatjes en nog ¿wat¿ tekst een paar uur zou duren (als ik al zover zou komen). Dus hebben we enkel het weer bekeken en geconstateerd dat Pilion best gekozen kon worden omdat de voorspellingen er goed uitzagen. Enkel een verwachting op onweersbuien voor donderdag, maar dat geldt (of gold, afhankelijk wanneer je dit leest) voor heel Griekenland. We hebben uiteindelijk maar 1 euro per persoon hoeven te betalen, want die hadden we al in de geldmachine gestopt. De rest van de tijd zaten we een etage hoger op PC¿s buiten het ¿betaal-menu¿ om te werken. Hierna zijn we naar Kastraki gereden. Nog wel even gezocht naar een internetcafé, maar in dit dorp was niet meer dan huizen, tavernen, supermarkten en een kerk te vinden. De taverne die wij op het oog hadden was open en zelfs goed bevolkt. We kregen een tafeltje en zaten midden tussen de kwebbelende en etende Griekse bevolking. Ik ben dat soort taferelen al wat meer gewend (dankzij mijn vrienden op Kreta), maar Berry kijkt er nog van op dat alles zo lekker gemoedelijk en luidruchtig gaat. Bijvoorbeeld, dat oudere vrouwen rustig van hun lamskoteletten zitten te kuiven, hun vingers druipend van de olijfolie. Dat zal je oudere Nederlandse vrouwen niet zien doen in een restaurant (volgens Berry dan). Het eten was heerlijk en ruim voldoende. (Griekse salade, B: auberginesalade + Gegrilde Kipfilet  J: Feta Psiti (gegrilde Feta) + Paidakia).

Het eten was voor beide zo lekker dat we de vingers er bijna vanaf kloven. Aangezien ik bij het eten een heerlijke halve liter Retsina Malamatina gedronken had, mocht Berry de auto naar huis brengen. Dat deed hij zonder schade en (met wat aanwijzingen mijnerzijds) via de kortste weg. Thuis aangekomen zien we dat de disco nog steeds uitgestorven is (wanneer zij het wel druk gaan krijgen is ons een raadsel, laat staan dat ze winst gaan draaien). Nadat gepoogd is om alle vliegen de deur te wijzen sluiten we om 0:37 de luiken in gezelschap van nog een dikke dertig vliegen. Van ons gewapper met handdoeken trokken zij zich namelijk niets aan en met meer dodelijk geweld konden wij niet dreigen omdat wij nog steeds geen nieuwe mepper hebben. Gelukkig blijven ze in het donker rustig zitten¿
 

Dag 21 - Zondag 03 Augustus 2003

Ik word wakker omdat Berry al rondloopt. En dat om 08:30 want hij heeft slecht geslapen. De vliegen helpen we nu met vereende krachten de deur uit, maar dat willen ze maar al te graag na een nacht met twee ronkende en meurende jongens op een kamer. Ik begin mijn spullen te pakken en pak daarna een douche. De eerste lading spullen wordt naar de auto gebracht en daarna gaan we naar de eetzaal voor het ontbijt. Of er zijn niet zoveel mensen meer, of wij zijn de laatste voor het ontbijt (er was geen eindtijd) maar we zitten alleen in de zaal. We hebben de kaart en info over Pilion meegenomen zodat we er een werkontbijt van maken (is dat te declareren?). Hierna hebben we de laatste spullen van de kamer meegenomen en bij de receptie afgerekend. Het weer laat zich nog niet van zijn mooiste kant zien, maar het is in ieder geval droog met een windje en 23°C. De zon kan haar stralen echter niet op ons neer laten dalen, want er zit een behoorlijk wolkendek in de weg.

We rijden om 10:12 weg bij hotel Pineas en draaien via het station de hoofdweg richting Trikala op. We gaan door het vlakke dal, dus haarspeldbochten blijven ons voorlopig bespaard. Wel hebben we af en toe snelheidsbeperkingen waar de Griek zich meestal weinig van aantrekt. Behalve als tegemoetkomend verkeer druk aan het seinen is. En dan kun je de snelheid maar beter aan de daar geldende maximumsnelheid aanpassen, want de ¿Astonomio¿ (de politie) is dan druk bezig je snelheid met de laser te controleren. Ik ben hier echter een brave burger en hou de snelheid (redelijk) binnen de maximumwaarden. In ieder geval vindt oom agent het goed en laat ons door (we mochten 50km/u en reden net geen 60km/u). Onderweg nog een aantal politieauto¿s gezien die aan het controleren waren, dus het is een drukke dag voor de wetshandhavers. Wij rijden lekker op het gemak het goede weer tegemoet, want de lucht klaart steeds verder op en de temperatuur gaat met rasse schreden naar de 30 graden.

De wegen zijn ruim en voor Larissa zelfs een 4-baansweg zonder snelwegambities. Want die snelweg bereiken we daarna. Het is de snelweg van Tessaloniki naar Athene. Het is een ruim opgezette snelweg met een maximumsnelheid van 120km/u en op gezette momenten tolpoorten. Wij passeren er een op weg naar Volos en moeten ¿1,60 betalen. Dat is nog eens lachend opschieten! De afslag komt daarna snel in zicht en met een grote bocht draaien we het schiereiland op via Volos. In deze plaats zijn stoplichten aangebracht om het verkeer te regelen. Het zijn met recht stoplichten, want ze draaien hun standaard programma af wat betekent dat je staat te wachten voor een kruising zonder kruisend verkeer. En het is er druk, dus de rijen worden al snel langer. Het zijn voor het grootste gedeelte Grieken die in de voertuigen zitten. Toeristen zie je hier niet veel. Terwijl we door Volos heenrijden (je moet wel), zien we een internetcafé wat ook nog open is (veel winkels zijn op zondag gesloten, het is geen toeristenplaats). We kunnen de auto verderop gelukkig kwijt (dat is in iedere stad een ramp). Het is ondertussen 12:12 en zonnig met een lekkere 31°C. De verbinding hier is lekker snel (ook omdat het zondag is?) en de site is dus snel bijgewerkt. Ook de mail, het gastenboek (pa en ma, het is nu gelukt; jullie staan erin) en de statistieken bekeken.

Een uur later hebben we ook nog even op de boulevard gelopen () en gaan we weer verder. We hebben Afissos uitgekozen als einddoel. Waarom? Omdat het zo centraal in het schiereiland ligt en de beschrijving ons wel lokt. Bij zee en levendig. Dat beide kloppen als een zwerende vinger, komen we al snel te weten. Want na een uurtje op het schiereiland rijden weten we dat er veel Grieken dit als vakantiegebied gebruiken en dat de wegen wat minder op deze groeiende stroom verkeer zijn berekend. Laat staan dat ze ook Afissos uitkiezen als badplaats. Dan is er op de smalle weg door het dorp (tevens de ¿boulevard¿) bijna geen doorkomen aan. Laat staan dat je ergens je auto kwijt wilt, want dat is helemaal uitgesloten zo vol staat iedere beschikbare plek. We komen er dus maar langzaam door en dat geeft ons wel de tijd om goed rond te kijken naar een geschikte slaapplek. We rijden de plaats uit waarbij de weg ontzettend smal wordt en steil omhoog de heuvels in gaat. Daar is niets meer, maar hoe kun je draaien op dit soort wegen? Niet dus, maar wij hebben geluk op een driesprong tot stilstand te komen. Rechtdoor mag eigenlijk niet, maar van links komen tegenliggers. Dus rijden we toch iets rechtdoor. Onze achterligger heeft door dat deze weg nergens toe leidt en zet al gebarend en enigszins drukkend de rest van de achter op komende rij in de achteruit. En zo kunnen onze tegenliggers ook hun weg vervolgen. Als die weg vrij is gekomen (snappen jullie het nog?) kunnen wij keren en rijden wij fluitend achter de meute weer naar beneden. Daar wijst Berry naar een hotel met voldoende parkeerruimte er rond omheen. Dat spreekt ons erg aan en we draaien achter uit de ingang in (dat ging gemakkelijker).

We zetten de auto langs de kant en lopen naar de receptie. Nadat iemand via een oude telefooncentrale (met stekkers voor verbindingen, maar wel met druktoetsen om te kiezen) wat had lopen rommelen komt er een jonge vrouw aangelopen. Zij vertelt dat er nog wel een kamer voor ons is, maar dat we die morgen moeten verlaten voor een kleinere kamer. De grote kamer is namelijk morgen verhuurd aan een Grieks gezin en wij moeten dan naar de eerste verdieping. De kamer laat zij ons zien en die is inderdaad ruim. Voor ¿45,00 per nacht mogen we blijven. Geen airco, geen TV en geen zwembad. Wel tuindouches om je wat af te kunnen koelen en veel overdekte zitjes. Het zit vol met Grieken, die allemaal lekker bij elkaar zitten. De keuken heeft een boiler (ook voor de douche), een koelkast en een kookplaatje. Geen inventaris (borden, bestek, etc), maar dat kunnen we zo van Meropi krijgen. Meropi is de naam van de jonge vrouw die ons ontving en ook van een bekend appartementencomplex in Malia (Kreta, mijn vaste stekkie). Zo zijn er meer links, want de andere dame heet Maria (de vrouw van Ruud, mijn vrienden van taverne O¿Manthos in Malia) en heet het hotel Galini (ook een complex in Malia). We hebben al snel onze spullen gepakt en uitgepakt. We strijken niet op ons balkon neer, maar op het centrale zitje voor de deur. Samen met een boek is het daar goed vertoeven. Af en toe even met je kop onder de douche voor de nodige verfrissing en dan weer verder lezen (mooi boek: ¿De zwarte met het witte hart¿ van Arthur Japin; Pum nogmaals bedankt!). Er spelen kinderen om mij heen en er lopen Grieken heen en weer. Velen kijken wat verbaasd om hier een buitenlandse toerist aan te treffen. Ook voor de kinderen zijn wij een wat vreemde eend in de bijt (en laat ik daar nou net over zitten te lezen).

We lopen naar het centrum voor wat boodschappen en kijken met verbazing naar de verkeerschaos. Het centrum is niet groot, maar voldoende tavernen en bars om je goed te kunnen vermaken. Maar vanavond doen we dat niet, want we eten wat simpels op de kamer. Het wordt brood met gekookte eieren en spek. Dat zal prima smaken en is goed voor de afwisseling (elke dag uit eten gaat anders vervelen). Bij het hotel zie ik mensen de weg oversteken en een pad tussen huizen door nemen. Het blijkt een hele korte route naar het strand te zijn. Daaraan zijn twee muziekbars gevestigd en op het strand staan vele parasols en ligbedden. Berry is meteen enthousiast en gaat snorkelen. Ik strijk neer bij een van de bars en bestel een frappee (ijskoffie). Ik zie tussen de palmbladeren de zon langzaam zakken en om 20:15 verdwijnt hij achter bergen op het vaste land. Op het balkon eten ¿dineren¿ we daarna en als we op de klok kijken is het dan 21:40. Te laat om nog een verslag bij te gaan werken vind ik en dus lees ik nog wat op het balkon. Met geritsel van egels (hele grote zouden we later zien) op de achtergrond. Met wat muziek op de koptelefoon wordt er nog een uurtje op het balkon doorgebracht als Berry al is gaan slapen. Maar om 0:40 sluit ik alle luiken.
 

Dag 22 - Maandag 04 Augustus 2003

07:15  Ik ben klaarwakker en ga naar het centrale zitje om daar wat te lezen. Berry ligt nog diep in dromenland. Als ik om 08:00 naar de bakker wil lopen (en dus binnen de portemonnee moet pakken) wordt hij wakker. Ik loop naar de bakker en geniet van het ontwaken van een badplaats. Op diverse plaatsen wordt al druk geschrobd en langs de kade staan mannen te vissen (enkel een vislijn, geen hengel). Ik loop op de terugweg, met mijn warme vloerbrood, de weg op naar een ander appartementencomplex. Maar dat ziet er niet zo goed uit als de onze. Na het ontbijt kunnen we de spullen (weer) pakken. De nieuwe kamer is nog niet gereed, krijg ik van Meropi te horen. Het wordt nummer 22 aan de andere kant van het complex (dat is ca 30 meter verder en is vlakbij de ingang). Ze biedt ons aan om de spullen door haar te laten verhuizen, dan kunnen wij onze gang gaan. Dat vinden we een prima idee (beter dan te gaan zitten wachten). We nemen wat spullen mee naar de auto (die we ook onderweg nodig hebben of die te klein zijn om makkelijk te verhuizen) en geven de sleutel dan af. We krijgen nog de tip mee om rustig te rijden naar het mooie zuiden en goed uit te kijken (¿driver will not see very much¿; dat zullen we nog wel eens zien!).

We rijden weg om 10:55 met 127481 kilometer en 26°C op de tellers. De weg is in het begin wat slingerend door de bergen en druk qua verkeer. Maar het wordt al snel rustiger en de wegen worden wat breder. Ik kan toch nog prima om mij heen kijken zonder het overige verkeer in gevaar te brengen. En als we iets zien wat meer aandacht verdient, dan stoppen we gewoon. Draai je auto de berm in en zet je alarmlichten aan, dat is de truc. Heerlijk rustig zakken we af naar de zuidpunt van dit schiereiland. Het is mooi en afwisselend en soms zie je hele groene heuvels met een enkel verdwaald huis en tussenin. Aan de andere kant is de zee met mooie baaitjes. Strandjes waar je bijna niemand ziet (komt dat ook omdat er soms enkel een voetpad naartoe leidt?). Om 12:49 zetten we de auto neer in het vissersdorp Agio Kiriaki (we hebben dan 61 kilometer gereden). We gaan wat drinken en eten bij een taverne. Een Griekse salade gaat er altijd wel in en zit boordevol V(akantie)-itaminen. () Wel zitten naast een stel meiden uit Nederland. Waar je bijna gaan toerist tegenkomt, kom je dus twee meiden uit eigen land tegen. Zij zitten ook in Afissos en zijn twee weken op vakantie (en dus met het vliegtuig aangekomen). We vragen nog wat tips omdat zij al meer hebben rondgereden in deze omgeving. We krijgen een route te horen die wij ook al op de kaart hadden uitgezocht en de tip om die met de klok mee te rijden.

Na een uurtje rijden we de route terug naar Afissos waarbij we nog een uitstapje via andere wegen maken. Om 15:39 zijn we terug op de basis en hebben we 32°C en 127610 op de tellers staan. Het is onbewolkt, goed warm en we hebben een rit van 129 kilometer achter de rug. Meropi vertelt ons dat we kamer 22 kunnen innemen. De spullen zijn netjes verhuisd en de kamer bevalt ons wel (de badkamer is iets beter ingericht zodat je recht op het toilet kan zitten, zonder voet in de douchebak). Er is een ventilator, want we zitten onder het dak. Maar het is nog goed uit te houden en we besluiten definitief om tot donderdagochtend ons kamp hier op te slaan. We pakken de spullen uit en installeren ons met de laptops om de verslagen bij te werken. Berry is allang klaar als ik in de laatste schemermomenten deze regel tik. Het toetsenbord wordt door het scherm verlicht, want meer verlichting trekt vliegend ongedierte (hoewel het met vliegen of muggen behoorlijk mee valt). Ondertussen heb ook de Griekse CD¿s omgezet naar MP3, zodat ik een backup heb (van alles een backup hebben is belangrijk gedurende deze vakantie).

Het is dan 21:00 geworden en ¿den maagchen zullen met vleessch of vissch gevuld worden¿. We kiezen een taverne uit welke het terras boven zee uitsteekt en er een lekker briesje doorheen kan waaien. (J:Kaassalade + B:Tonijnsalade. Tom/Cum salade en beide lam uit de oven met citroensaus en makaroenja (soort kruising tussen rijst en macaroni) in plaats van patatten). Het smaakte prima en na het afrekenen lopen we verder de boulevard langs. Er zijn veel tavernen en maar een paar bars. En uit die bars komt geen muziek. Alles zit tam bij elkaar, als er al volk op de terrassen zit. Hier word je dus ook niet vrolijk dronken. En dus keren we om en lopen naar huis. We slaan nog wat boodschappen in en bepakt (waarom komt de term muilezel nu in mij op?) lopen wij naar huis. Dichterbij zijn er wel twee bars waar het relatief druk is en waar muziek uit de speakers komt. Maar de ene is een chill-out bar (voor de ouderen onder jullie: dat is een bar waar je tot rust kan komen na een avond flink stappen en dreunen terwijl je vroeger in je bedje nog na lag te dreunen). Maar we hebben nog niets gedreund, dus die slaan we over. De andere bar is nog wat voller, maar ze draaien daar Griekse muziek en Berry heeft het daar niet zo op (toch kan hij het wel verdragen, want in mijn auto draait menige Griekse CD; hij moet het wel verdragen want lopen is de andere keuze).

Maar wij lopen dus nu door en komen weer in kamer 22 aan. Alles tegen elkaar openzetten en de fan op standje 3. Ik ga op het balkon naar muziek luisteren terwijl Berry de kant van Klaas Vaak kiest. Na een uurtje kies ik ook voor die kant en zo sluiten om 1:10 de luiken.
 

Dag 23 - Dinsdag 05 Augustus 2003

07:00  De wekker wekt ons want we willen vandaag bijtijds aan de grote route beginnen. We hoeven geen brood te halen omdat we dat gisterenavond bij de boodschappen al hebben gehaald. We zijn niet de enige die al wakker zijn, want ook de Grieken staan vroeg op. Na het ontbijt zijn de spullen snel gepakt en kunnen we op weg. Het is 08:27 als we wegrijden uit Afissos met 24,5°C en 127610km op de tellers. Na een uurtje wordt de rit even onderbroken voor een tankstop. Er gaat 44,60 liter ¿diesel extra¿ van Ome Shell in (daar hebben we dus 644,6km mee gereden en dat is dus 1 op 14,5; de bergen en de airco kosten dus wel extra brandstof).

Op weg naar het eerste dorp van de route, zoeken we wat plaatsen waar we morgen de stoomtrein kunnen zien en volgen. Bij Ano Gatzea vinden we een mooie oversteekplaats en hogerop nog een uitzichtpunt waar je het treintje goed kunt volgen op zijn weg door de bergen. In Ano Lechonia is het vertrekpunt. Daar zien we in een loods ook de locomotieven staan. De vier rijtuigen staan aan het perron. Volgens een man die zijn auto bij de watertoren (om de stoomlok met water te vullen) staat te wassen, vraag ik of de trein morgen rijdt. Hij antwoordt dat dit alleen op zaterdag en zondag gebeurt en dus niet op een woensdag. Dat is een tegenvaller en dus kunnen wij morgen iets anders gaan plannen. Dan maar verder met de eigenlijke route.

Het eerste dorp wat we bezoeken is Makrinitsa. Het is een dorp wat boven Volos is gebouwd en die grote stad kun je dus goed overzien. Het dorp is bekend vanwege de grote platanen en een paar waterwerken die dankbaar gebruik maken van het water wat de berg af komt zetten. () Ze staan bij onze parkeerplaats wat hekwerk langs een nieuw waterwerk te lassen. Het is wel erg toeristisch van opzet. Je loopt langs talloze souvenirzaken en ook de tavernen zijn op grote aantallen mensen ingesteld. Toch is het overgrote gedeelte van de bezoekers van Griekse afkomst. Dat merk je ook aan de obers die slechts een beetje Engels kunnen praten. Wat we zoeken is een aquaductje (er is een poort waarboven water stroomt wat daarna met een mooie straal in een put verdwijnt) wat vaak op ansichtkaarten staat. Onder op die kaart staat dan de plaats Makrinitsa. Echter, bij de winkels hier zien we de kaart nergens, zodat we ook niet kunnen navragen waar we deze schoonheid kunnen vinden.

Na wat rondgelopen te hebben (geen aquaductje gezien) en wat gedronken te hebben (Berry moest weer toiletteren), rijden we verder naar Portaria. Aangezien borden meestal ontbreken nemen we dankbaar het aanbod van een oudere man aan, die ons gebaart hem te volgen (nadat Berry hem de weg heeft gevraagd). Als we hem volgen komen we netjes in Portaria aan en langs¿  ¿jawel, het aquaductje (). Er is een taverne naast gebouwd (ik ga er even vanuit dat die later is gebouwd, maar bewijzen kan ik het niet). Dus kunnen de camera¿s uit de tassen en aan het werk. Weer een doel dat we van de lijst kunnen afstrepen. De rit gaat door. Over het Pilion gebergte moeten we heen om naar de andere kant van dit mooie schiereiland te komen. Dat betekent dus stijgen tot 1200 meter en aan de andere kant weer dalen. Maar dat is Berry nog niet hoog genoeg en dus stuurt hij mij een weg op richting het hoogste punt (daar staan militaire installaties en een zendmast). We komen tot ca 1500 meter hoogte en dan vind ik het genoeg. Er is geen uitzicht, want het staat vol bomen en terwijl Berry de berg van wat water voorziet (het blijft een zeikerd), draai ik de auto zodat we na de daling de draad ¿ en dus de route ¿ weer op kunnen pakken.

De omgeving is schitterend. Overal groen en hier op deze hoogte zien we verderop het skigebied. Met een stoeltjeslift en een aantal pistes die tussen de bomen zijn aangelegd. Het nadeel van al dat stijgen en dalen is dat je stuurwiel ervan gaat slijten. Zo vaak dat je hem door je handen moet laten glijden na de zoveelste haarspeldbocht. Dankzij de dieselmotor zit je wel minder te schakelen, want die vier cilinders trekken de auto met groot gemak door de bergen heen. Afgezien van de wegen waan je jezelf gewoon in Oostenrijk of Zwitserland. Hoewel we over de wegen niet mogen klagen, want regelmatig rijden we op mooi nieuw asfalt. Het blijft echter altijd uitkijken voor een plotseling overstekende kuil of weglopende weg. Dan zien we de zee weer verschijnen in de verte. Dat is dus de zee tussen Griekenland en Turkije. We volgen de weg slingerend langs de kust, maar wel op een hoog niveau. Als we naar zee willen, zullen we een afslag moeten nemen.

We kiezen Milopotamos uit voor een stop met lunch (14:14). Als we bijna tot zeeniveau zijn afgedaald, zien we een fikse rij auto¿s aan beide zijden van de weg. Het is dus druk bij dit strand, maar wij hebben geluk en zien een auto vertrekken. Voordat wij de plaats achteruit rijdend  hebben ingenomen, doet een groep jonge Grieken dat in een Peugeot 205 sport. Berry pikt dit niet en wordt daarbij ondersteund door een wat oudere Griek die het ook heeft zien gebeuren. De jongens draaien mopperend weer uit het vak en roepen mij nog wat vriendelijks toe (ik hoor het echter niet, want de ramen zijn dicht vanwege de airco). Wij kunnen dus de plek innemen. In Nederland had de jeugd keihard gelachen en was blijven staan. Onze jeugdige vrienden hebben verderop toch nog een plekje gevonden en zeggen dus niets als wij ze lopend naar het strand tegenkomen. Het is een fikse afdaling naar het strand, maar ik hoef niet ver. Want daar is een taverne tegen de rotsen aan gebouwd en die betrek ik samen met het leesboek. Berry daalt wel af om wat te snorkelen. Ik bestel ondertussen wat fris en een feta en zit - al knabbelend - heerlijk te lezen. Berry komt na 45 minuten terug en heeft enkel gezwommen. De zee was te wild om leuk te kunnen snorkelen. Samen bestellen we nog een fikse lunch terwijl we naar mensen kijken die van een uit zee stekende rots afspringen (). Zij liever dan ik (ja, ik ben een watje). Het eten is heerlijk en de souvlaki, soutzoukakia en Tomaten / komkommer salade worden op de Griekse manier opgegeten (iedereen prikt van al het eten wat op tafel staat).

Om 16:03 gaan we weer richting hoofdweg en vervolgen onze route langs de oostkust. Het is en blijft een mooie omgeving met veel groen die dankbaar gebruik maken van al dat water wat van de berg afkomt. Er zijn ook verrassend veel plantkwekerijen en dus ook winkels. Zelfs een witte en gele bougainville gezien. De afslag via Milies leidt ons weer naar de andere kant van Pilion en dus richting huis. In Milies nog even het station opgezocht. Het ligt er mooi bij, met oude (maar toch goed onderhouden) gebouwen en een draaischijf voor de lok. Die moet dan wel met menselijke kracht gekeerd worden (). We vragen het hier nog een keer voor de zekerheid en deze man beweerd dat de trein morgen wel rijdt.  Dan weten wij het ook niet en besluiten voor de volgende oplossing te kiezen. Welke dat is? Heb geduld, want alles wordt in de tekst bij woensdag uit de doeken gedaan.

We rijden nu naar huis en stoppen onderweg bij een supermarkt. We hebben vanmiddag genoeg gegeten en houden het vanavond bij een chipje en een drankje. Ik kies een flesje (0,5ltr) Retsina. ¿0,68 voor een halve liter!! In Nederland ben ik voor driekwart liter al ¿7,00 kwijt. Voor het eerst komen in Griekenland in aanraking met het begrip statiegeld. Terwijl je in Nederland geen statiegeld voor wijnflessen betaalt, ben je dat in Griekenland vanaf nu wel ¿kwijt¿ (¿0,10). Thuis gekomen ga ik wat lezen en neem een koude douche om van de rit te bekomen. Berry werkt zijn site bij, ik heb daar nu geen zin in en dus doe ik dat ook niet. Wel kruip ik met mijn laptop op schoot in bed om de foto¿s van de camera te halen (zodat ik morgen weer met een lege memorystick op pad kan) en we bekijken gezamenlijk de opbrengst.

Daarna krijg ik Berry zijn site op een diskette (die van mij past daar niet op, dat kost je minimaal 3 diskettes). Ik lees hem op mijn gemak door en dan is het toch alweer 22:30. Mijn ogen doen nu verwoedde pogingen om te gaan sluiten, waarbij de Retsina (ja, de fles is leeg) zich ook laat gelden. Ik ga dus wat liggen relaxen en zak ongemerkt in een diepe slaap¿   Zodoende zijn om ongeveer 22:45 mijn luiken wel gesloten, maar krijg ik het sluiten van de overige luiken niet mee.
 

Dag 24 - Woensdag 06 Augustus 2003

07:52  Ik word voor de wekker van 08:30 wakker. Bij de kreet ¿lichamelijke oorzaken¿ wil ik de reden van het wakker worden laten, anders krijg ik (weer) het verwijt dat ik echt over alles schrijf. Hierna is Berry ook wakker en terwijl die naar de bakker gaat, doe ik de vaat en zorg dat alles klaar staat voor het ontbijt. Berry wil vandaag de spoorroute lopen (dat gaat prima tussen de bielzen, want als de trein rijdt hoor je hem van verre aankomen en hij rijdt op die dag maar 1 keer heen en weer). Ik kan hem bij Milies afzetten en dan loopt hij (al dalend) naar Ano Lechonia. Ik rij daar naartoe om te kijken of de trein vertrekt. Als dat zo is, zal ik de trein het eerste stuk volgen en opnamen maken op de punten die we gisteren hebben uitgekozen. Het weer ziet er goed uit, zodat we een zonnige dag tegemoet gaan.

Om 09:49 is alles gereed en kan ik Berry naar Milies brengen. We rijden van het hotel weg met 24,5°C en 127761km op de tellers. De rit naar Milies (net als alle andere routes) is dus al bekend en trefzeker breng ik hem naar het station. Daar gaat hij dan, de trein tegemoet. Ik rij weer terug naar de hoofdweg en die volg ik richting Volos. Daarbij kom je door het dorpje Ano Lechonia. En daar is het vertrekpunt van het stomende gevaarte. Maar ik tref alles behalve stoom aan. Misschien ben ik te vroeg en hebben ze weinig tijd nodig om de lok op stoom te brengen. De man die ik gisteren vroeg of de trein zou rijden ziet mij lopen en kijkt verbaasd. Ik knik hem goedendag en vervolg mijn pad. Ik zie nog wat toeristen die wat verbaast om zich heen staan te kijken. Ik besluit nog wat te wachten en doe dat door een kafenion te bezoeken en tussen de oude mannetjes plaats te nemen.

Nadat ik mijn frappee opgedronken had, liep ik nogmaals naar het station. Het was nu 11:20 en de trein zou om 11:00 of 11:30 vertrekken (de borden met die info waren het op beide stations niet eens met elkaar). Maar toen er nog geen enkele activiteit was te bespeuren, heb ik Berry een SMS gestuurd dat hij niet hoefde te vrezen voor een trein en dat ik naar huis zou gaan voor de afgesproken huishoudelijke taken (soms ben ik het huismannetje, dan weer Berry). Om 11:42 was ik weer ¿ teleurgesteld en zonder de gewenste beelden ¿ terug op de basis. Ik zou de was doen en heb daarbij geen middel geschuwd. De boiler leverde het hete water, de wastobbe uit de auto en de prullenbak uit de kamer werden mijn waspaleis. En de badkamer werd dit keer niet zo vochtig dankzij de hoge opstaande randen van de douchebak. Binnen anderhalf uur had ik de was aan de lijnen op het balkon bungelen en wist ik dat Berry het naar zijn zin had en redelijk op schema liep (kijk naar zijn site als je meer info over de wandeling wilt hebben). Vanaf het verlaten spoor kwamen de SMS-jes via Nederland in een paar seconden binnen op mijn Griekse mobieltje. De techniek staat voor niets!

Bij mij liepen de zaken ondertussen op rolletjes en ik had ondertussen ook een totale backup van data en MP3 op een nieuwe CD-rom gebrand. Zekerheid voor alles. Het zou niet leuk zijn om al die herinneringen te verliezen door een klein foutje. En net als ik het verslag wil gaan bijwerken (14:00) belt Berry dat hij op het station van Ano Lechonia staat. Ik kan dat niet geloven, 26 kilometer in 4 uur! Het blijkt dat de kilometerpaaltjes tot aan Volos terugtellen (tot daar loopt het spoor, maar dat laatste stuk is niet meer berijdbaar). En Ano Lechonia blijkt op kilometer 10 te liggen, dus heeft hij 16 kilometer in 4 uur afgelegd. Dat is niet mis. Ik kan dus mijn laptop afsluiten en hem ophalen. Binnen 20 minuten rij ik het station weer op en haal een bezweet- maar voldaan broertje van de rails. En weer 20 minuten later kan hij met zijn voeten in een bak koud water terwijl ik aan het verslag begin. Daar vorder ik lekker mee en het getik blijft maar doorgaan. Dat kun je ook wel zien aan de hoeveelheid tekst, die ook Berry nog steeds blijft verbazen. Maar ik schrijf niet meer dan ik vorige vakantie heb gedaan in de reisverslagen. Het enige wat er extra bijkomt, zijn de foto¿s.

Om 17:00 las ik een pauze in door naar de strandbar te gaan en wat zonnestralen mee te pikken terwijl ik zit te lezen. Berry blijft thuis ¿ hij heeft vandaag al genoeg zon gezien, de afdruk van zijn shirt is zichtbaar ¿ en werkt zijn site bij. Ik kom om 18:45 terug (met weer twee Griekse muziek CD¿s, want ook hier liepen mannen te venten) en begin aan de vastlegging van de huidige dag. Morgen op de reis naar de volgende stop wil ik in Volos de site bijwerken. Voor vanavond staat er weer eens een Grieks restaurant op het programma. Dat klinkt erger dan het is, want het verveelt mij nog steeds niet (gek hè?). Ook moeten we de route voor morgen uitstippelen, maar ik voorspel je dat de rit voornamelijk over de snelweg zal gaan en dat we niet bij Athene de stad in gaan.  (wordt vervolgd)

De tijd verstrijkt ook in Griekenland snel en dus is het al 21:40 als ik klaar ben met de hele site. Alles staat klaar voor de update van morgen. Berry loopt alvast naar het dorp om twee telefoonkaarten te halen en meteen op te bellen. Ik pak een douche en kan daarna eigenlijk weer opnieuw beginnen. Het is nog steeds warm (28,5°C), maar gelukkig niet van dat benauwde weer. Hoe is het daar in Nederland? We horen over een hittegolf. Toch wel van die benauwde en verstikkende warmte? Dat het werken toch wel echt werken wordt!?! Tot zover het leedvermaak, want die alleen maar tegen je gebruikt worden. Maar goed, ik loop naar Berry en die staat nog te bellen. Dus mag ik alvast in het dorp de taverne uitzoeken. Ik heb al eerder een typisch Griekse taverna gezien (met gezellig TL-licht en plastic tafelkleedjes) in het dorp, en dat lijkt mij wel wat. Het is er echter smoordruk, maar dat geldt voor de meeste zaken. De Grieken eten echt vaak buiten de deur, want er zijn niet zoveel buitenlandse toeristen. Ik denk dat het wel de Griekse toerist is, die er zit, maar een verschil tussen een lokale en een toeristische Griek is volgens mij moeilijk te ontdekken. Omdat de taverna van mijn keuze ook vol zit (met tafeltjes tot aan de waterkant), gaan we eerst wat drinken.

Als we om 23:15 dan weer aan komen lopen, is er een tafeltje aan de zeekant vrij. We gaan er zitten en wachten op de ober. Die komt vrij snel met een nieuw tafelkleedje (een stuk kartonpapier) voor onze marmeren tafel. En we bestellen wat te drinken. Een menukaart is er niet te vinden, maar na wat vragen komt hij toch met een kaart aanzetten. Daarna is het blijkbaar chaos of weet niemand meer wat hij moet doen. Want de obers (jongen en een meisje) lopen wat heen en weer tussen tafels en keuken, of staan in de keuken met bekende te kletsen. Als er een Griekse gast wat van gaat zeggen komt er weer wat effectieve beweging in de hulptroepen. En dan komt de hoofdober ook aanlopen (hij was even weg geweest). Enkel hij mag de bestelling opnemen of afrekenen. Na de bestelling komt dan het eten snel en ¿ zoals Grieken gewend zijn ¿ alles snel achter elkaar zodat voor- en hoofdgerecht samen op de tafel staan. (J: Saganaki + Souvlaki traditioneel  B: Tonijnsalade + Rundersteak)  We zitten dus echt laat te eten (0:00), maar het smaakt er niet minder om. Een traditionele souvlaki is trouwens eentje waarvan het vlees in een relatief zure marinade heeft gelegen. Het vlees smaakt daardoor wat zurig en dat moet je lekker vinden (ik kende het wel van mijn vrienden uit Malia, die hem ook op de kaart hadden staan). Menig toerist denkt echter dat het vlees bedorven is. Terwijl het volgens mij juist een verfrissend tintje aan de kip geeft. Na het eten was het ondertussen zo laat geworden, dat we meteen naar huis zijn gegaan. Morgen is vertrekdag en dus bijtijds op. We sluiten dus om 01:10 onze luiken.
 

Dag 25 - Donderdag 07 Augustus 2003

08:02   Ik was al wakker, maar de wekker zorgt er ook voor dat Berry wakker wordt. Waarom 08:02? Omdat dit de 2e wekker is, namelijk mijn mobieltje. De eerste ¿ de atoomtijd gecontroleerde wekker ¿ is weer eens gesynchroniseerd en loopt dus een uur achter op de Griekse tijd. We gaan alle spullen inpakken en ontbijten. De temperatuur loopt rustig op en rond de hoogste berg van Pilion zijn een aantal wolken zichtbaar. We raken al aardig bedreven in het inpakken en deze ochtend halen we geen brood, maar gebruiken we mijn ¿ in Duitsland gekochte ¿ voorraad geroosterd brood. Nadat we alles in de auto gestopt hebben, dienden we nog wel af te rekenen, de geleende keukenspullen in te leveren en afscheid van Meropi te nemen. We kregen zowaar ¿10,- korting als we het ¿zwart¿ wilden doen, dat wil dus zeggen, zonder bon. Dat willen wij best! Daar kunnen we weer eenderde maaltijd van financieren. We kregen de hartelijke groeten en konden altijd weer langs komen.

Om 09:55 reden we weg uit Afissos met 127836 en 25 graden op de tellers. Als eerste de weg naar Volos en daar naar het internetcafé. Dat bereiken we na 43 minuten en 25 kilometer waarbij we al wel zien dat er verderop een langzaam rijdende file is. Maar wij kunnen ¿ onder het oog van de parkeerpolitie ¿ de auto op een parkeerplaats voor ¿0,30 een uur lang parkeren. Die tijd hebben we bijna ook nodig, want de site kreeg een beste update (24 foto¿s) en ik heb ook nog wat mail te beantwoorden. Maar om 11:29 kunnen we achter aan de file aansluiten en zo langzaam ons door Volos heen worstelen. Het blijken vooral de stoplichten te zijn, die de vertraging veroorzaken. Maar de stroom voertuigen is dan ook niet gering wat door Volos moet rijden om Pilion te kunnen verlaten. Als we Volos verlaten kan de snelheid omhoog. Het duurt nog 24 kilometer voordat we de snelweg opdraaien en we echt meters kunnen gaan maken. Helaas, we hebben te vroeg gejuicht. Want er zijn werkzaamheden en dus wordt de snelweg terug gebracht tot een eenbaansweg met een maximale snelheid van 60 tot 80 km/u. Dat gebeurt nog een aantal keer waarna de snelweg definitief verandert in een pseudo-snelweg zoals ik die ook van Kreta ken. Dat is dan een brede weg zonder middenberm maar wel brede ¿vluchtstroken¿. En naar die strook kun je ook maar beter vluchten als een snellere deelnemer je wilt inhalen. En zo heb je toch een soort snelweg waar je 110km/u mag rijden en ¿ als  iedereen maar oplet en goed uitkijkt ¿ veilig en snel je meters kunt maken. Ik ben echter wel teleurgesteld omdat dit toch behoorlijk inspannend rijden is en ik mij had ingesteld op een lekker stuk - cruisecontrole geregeld ¿ rijden over een gladde weg. We komen op een gegeven moment een afslag tegen die naar Patras wijst. We hadden die ook op de routeplanner gezien. Die leidt naar een veerboot waarmee je de Peloponissos bereikt. Bij een benzinestation evalueren we de route terwijl we oom wat fris en ijs kopen. Omdat de ¿snelweg¿ tegen valt, besluiten we toch de veerboot route te gaan nemen.

En dus rijden we om 13:15 iets terug en nemen de afslag naar Patras. We hebben dan pas 148 kilometer gereden en moeten er nog wel wat. De omgeving is behoorlijk bergachtig met vlakke dalen ertussen. Die bergen zitten rond de 2000 meter en die moeten we een paar keer wel bedwingen om tot ons einddoel te komen. Het is wel een droge omgeving en dus is er weinig begroeiing. Wel zijn er diverse zilvermijnen in de bergen actief. We bereiken om 15:20 de veerboot en hebben geluk want hij ligt er en vertrekt al snel. Berry haalt de kaartjes terwijl ik al de boot op mag. Daar moet gekeerd worden en daarna weer op een man vertrouwen die mij de aanwijzingen geeft. Deze keer gaat het echter wat minder, want ik raak mijn achterligger licht. Zijn nummerplaat-bevestigingsboutje maakt een klein deukje in de achterbumper (sorry, baas!). Aangezien ik links strak tegen de scheepswand sta geparkeerd mag ik door de auto klunen om er rechts uit te stappen. Het deukje is ¿ zoals gezegd ¿ licht en bijna niet te zien. Toch baal ik er wel even van en kijk de man nog maar eens vriendelijk aan (ik ken te weinig Grieks en hij te weinig Engels om een discussie te beginnen en daar schiet ik toch niets mee op). Berry komt met de kaartjes en zoekt op de kade naar mijn auto. Maar dan ziet hij mijn auto al op de boot staan en komt ook de boot op. Met een leesboek verdwijn ik naar het bovendek en ga in de zon zitten. Die heb ik nog niet zoveel gezien en hierboven heb je een goed uitzicht en is het aangenaam door de flinke bries die er waait. We hebben de wind dwars staan en schommelen lekker heen en weer.

De overtocht is in 40 minuten uitgevoerd en dus kan ik weer klunend mijn bestuurdersplaats innemen. De aftocht van de boot is wat chaotisch omdat diverse mannen  wat staan de roepen en op de kade staat de havenpolitie al klaar om de chaos verder over te nemen. Daarbij komt ook nog een trein die de overweg afsluit en dan heb je wel weer een mooi plaatje. Wij worden achter een lange truck gewezen die zich daarna over de overweg heen mag worstelen. Maar er achter rijdend hebben wij geen problemen met tegenliggers want die gaan eerbiedwaardig aan de kant. De plaats waar we zijn aangekomen heet Egio en de straat waar wij doorheen kruipen heeft behoorlijk veel bars en disco¿s. Wij volgen de truck in de hoop dat hij ons naar de hoofdweg zal leiden. Dat doet hij echter niet, want we komen uit op een industrieterrein. En aangezien veel richtingsborden enkel de Griekse plaatsnaam voeren, is een uitweg niet snel gevonden. We hebben ook geen detailkaart en op de grote kaart van Griekenland is het totale gebied niet groter dan een vingernagel. Zie dan maar je uitweg te vinden. Maar Berry laat zien dat ik hem terecht als navigator heb aangewezen en we vinden het kruip-door-sluip-door-weggetje wat ons naar de hoofdweg leidt.

Daarna is Diakopto snel gevonden. Waarom Diakopto? Omdat vanuit daar een tandrad trein vertrekt op een hele mooie route de bergen in. En die wil ik graag volgen. Maar nu eerst een slaapplaats want het is al 17:00 geweest. Overal grote borden met ¿Hotel Chris Paul, airco, TV and pool¿ die onze aandacht trekken. Toch rijden we de plaats eerst even door en komen ook langs het station. Dit beeld ken ik al van de video die ik van de treinreis heb. Een ander hotel zien we ook veel op borden, maar als we er langs rijden ziet het er smoezelig uit. Dan maar eens bij Chris Paul kijken. Dat ziet er goed uit, een zwembad met hek erom en genoeg parkeerruimte. () Er is nog een kamer vrij voor 2 nachten en de prijs (¿56 ex en ¿65 incl ontbijt per nacht) vinden we goed genoeg om er ontbijt bij te nemen (er was ook geen koelkast op de kamer). De airco op vol gezet nadat de spullen via het balkon zijn ingeladen. Snel daarna zoek ik het zwembad op. Wil even lekker de rit van vandaag van mij af spoelen. Dat lukt prima en opgefrist (zowel geestelijk als lichamelijk) kan daarna een wandeling door Diakopto beginnen. We zitten op nog geen 50 meter (hemelsbreed) van het station, dus dat is het eerste doel.

We zien de ¿Rack Railway¿ verderop bij de remise staan (smalspoor trein met tandrad) en lopen naar het loket. We zien de route en de vertrektijden, maar dan bekruipt mij al een angstig voorgevoel. Er zit een los papier over de vertrektijden vanuit Diakopto geplakt. En ja hoor!  Iets verderop zie ik een plakkaat wat vermeld dat de treindienst per 19 mei 2003 vanwege onderhoud van het spoor is gesloten. Oei, dat komt hard aan! Dit was toch mijn grootste doel op deze rondreis. Ruud (uit Kreta) had in januari al iets gezegd van een mogelijk uit dienst zijn (hij was vorig najaar met vrouw en vrienden de Peloponissos rond getrokken), maar een collega was er dit voorjaar nog geweest en had er niets over gehoord. Volgens Berry was er een geluk en dat was dat hij niet sinds een paar dagen was stopgezet. Daar had hij gelijk in, maar ik bleef even goed balen. De plannen voor morgen veranderden dus op slag. We lopen bij het station nog wat rond. Je mag tussen alle sporen doorlopen, dat doen zelfs de oudjes die uit de kerk komen, want een trein toetert vaak (hè Ma) en ruim op tijd. Rijden er dan nog treinen? Ja, hoor! Op het hoofdspoor is er wel bedrijvigheid. Er staat een goederentrein met een ronkende diesel. Die hebben we vanuit het zwembad al toeterend aan horen komen.

We gaan op zoek naar een kaart van de Peloponissos en kopen er twee (uitklap en in boekvorm). Omdat Berry vroeg wil gaan slapen en ik ook niet in standje ¿stappen¿ sta, gaan we meteen wat eten. Dat doen we bij een Gyros zaakje en we zitten dus ¿ voor ons doen ¿ vroeg wat te eten. (Griekse salade, Gyros plate en twee pita Souvlaki) Daarna lopen we naar het hotel terug waarbij we langs een bioscoop komen. Een bioscoop in een plaatsje wat niet groter is dan Buinerveen (zoek dat maar eens op als je niet weet waar dat ligt). Op het platte dak is een groot scherm opgesteld en daar kun je de film dus volgen. Wij kunnen het echter ook redelijk volgen (zowel beeld als geluid) vanaf ons balkon in het hotel. Maar om nou de Griekse versie van Jungle Book te gaan zitten volgen, ging ons iets te ver. En dus sloten we de luiken om 22:15 en vielen bij al die gedempte geluiden in slaap.
 

Dag 26 - Vrijdag 08 Augustus 2003

08:05 Ik word wakker en blijf nog lekker wat liggen (dat kan als je niet hoeft te werken). We hebben ¿ in tegenstelling tot sommige niet met name te noemen Nederlandse overheidsinstellingen ¿ geen tropenrooster nodig om onze dag plezierig door te komen. De airco (centraal geregeld overigens) heeft de kamer op een nette 25 graden gehouden. Buiten is de zon de boel al redelijk aan het ophitsen. Na de gebruikelijke lichamelijke plichtplegingen (er is nu een douche met haakje waaraan de douchekop ook opgehangen kan worden!) is het tijd om het Griekse ontbijt in Diakopto eens op zijn waarde te gaan toetsen. Die waardering komt hoog uit. Want het is prima verzorgd en je hoeft er niet voor op te staan (en achteraan te lopen zoals bij een lopend buffet). Er is zelfs een gekookt ei toegevoegd. Het smaakt prima en legt een goede bodem voor de rest van de dag.

En die gaat ons met de auto naar Kalavrita brengen. Maar eerst wordt de plaatselijke supermarkt bezocht om wat gekoelde frisdrank in te slaan. We rijden om 10:06 Diakopto uit met 30,5°C en 128133km op de tellers. Het is dus al lekker warm en de airco in de auto mag ons weer eens wat verkoelen. We gaan als snel de hoogte in en richting Kalavrita. Het eerste gedeelte van de rit loopt niet parallel aan de route die het tandrad treintje neemt. Maar het uitzicht is er niet minder om en de ruige natuur doet ons menigmaal stoppen voor wat opnamen. Halverwege komen we bij het klooster van Mega Spileon aan. Dit klooster hangt aan de bergen. Ik had er echter een andere plaatje van in mijn hoofd, dan de ¿flatwoning¿ die we aan de berg zien hangen. Dat plaatje had ik van de video van de treinreis die ik niet ga maken. Maar ik zal wel wat plaatjes hebben verwisseld in die grijze massa. Het ziet er echter niet dusdanig uit dat wij een wandeling naar boven ervoor over hebben.

Dus rijden we door naar Kalavrita. Vlakbij die plaats komen we een speciale club tegen. Midden tussen de bergen ligt daar een vliegtuig (zo te zien een Boeing 707?) () en daar is in de romp een club gemaakt. Vol verbazing komen we daarna om 12:01 en na 38 kilometer rijden in Kalavritra aan en parkeren bij het station. Het station is wel en niet verlaten. Wel verlaten door de trein (er staat wel een halve combinatie in de remise) en niet door mensen want er lopen behoorlijk veel mensen rond en langs het station. Maar voor ons is er niet veel te zien en na een bezoek aan de trein in de remise lopen we weer naar de auto. ()

We gaan terug naar het plaatsje halverwege de lijn. Dit is een combinatie van Zachlarou en Mega Spileon. Voor die laatste moet je dan nog ca. 200 meter klimmen, maar ze hebben het station nou eenmaal de combinatienaam gegeven (Zachlarou ligt wel bij het station). Via een wat smalle en soms ongeasfalteerde weg komen we in het plaatsje aan. Het station ligt aan de overkant van de rivrier die het gehele dal en het spoorlijntje begeleidt. Met de auto kom je daar niet, de enige verbinding is de spoorbrug. Treinen komen er niet, want het spoor is 10 meter verder verwijderd en men is daar druk aan het werk. En de spoorbrug is ook voor voetgangers geschikt gemaakt, dus wij stappen ¿ na de auto geparkeerd te hebben ¿ op de metalen platen. Die knikken af en toe iets door (uitzetting door de hitte zodat ze bol staan) en dat veroorzaakt een behoorlijk kabaal. Daardoor weten de uitbaters van de tavernen aan de overkant dat er mogelijk weer nieuwe klanten aankomen. En dus staan ze ons op te wachten. Ik kies voor de eerste taverne omdat ze houten in plaats van plastic stoeltjes hebben (dat is tenminste de draai die ik eraan geef als Berry ernaar vraagt; het is een kwestie van kiezen). Bij Berry is ondertussen het plan werkelijkheid aan het worden om de route vanaf hier naar beneden ¿ naar Diakopto ¿ te lopen. Ik mag de auto dus naar huis brengen, terwijl hij naar beneden loopt. En voetmars van 12,6 km terwijl je met de auto 34 km moet rijden om tot het eindpunt te komen. Maar ik benijd Berry niet en iemand moet de auto naar huis brengen. Ik geef hem wel de opdracht mee om zoveel mogelijk vast te leggen. Dat vind ik leuk en ik kan het gebruiken bij de modelspoorbaan die ik op zolder (nog eens) hoop aan te leggen.

Dus om 13:00 vertrekt Berry te voet (podia op z¿n Grieks) en ik ga de omgeving van het station vastleggen. Na 35 minuten heb ik alles vastgelegd () en kan ik ook richting huis vertrekken. Hierboven loop je in de schaduw van bomen en is het een aangename 24,5°C. Terwijl ik ¿ al slingerend ¿ de weg naar beneden volg zie ik de temperatuur oplopen tot uiteindelijk 32,5°C bij het hotel. Terwijl ik de auto parkeer zie ik het zwembad er maagdelijk bij liggen. Ik besluit als eerste actie een duik te nemen. Die actie wordt tot volle tevredenheid uitgevoerd en met een glimlach lig ik in het zwembad. Krijg van Berry via SMS door dat hij flink aan het lopen is en ik trek hier mijn baantjes in een wat aangenamere omgeving. Toch zou ik die kloof waar de trein zich doorheen worstelt best wel willen zien.

Na in de zon te zijn opgedroogd haal ik beide laptops naar binnen en ga ik alvast zitten tikken. Via SMS blijf ik op de hoogte van de voortgang van Berry. En al hij bij het station van Diakopto belt dat het treintje de remise in gaat, vraag ik hem om dat goed vast te leggen. Weet ik veel dat hij veel meer heeft vastgelegd dan ik ooit had durven hopen. Dat blijkt pas als hij terug is op de kamer. Als eerste valt zijn wet T-shirt op. Alsof hij voor de competitie meedoet, maar dat zou hij verliezen van de eerste de beste meid. Hij heeft best lopen zweten, dat is geen trucage.  Na zijn verdiende ¿ en broodnodige ¿ douche probeert hij zijn videocamera te koppelen aan onze kamer-TV. Aangezien die hoog hangt en de scartkabel niet lang is, komen twee krukjes en mijn mini-koffer eraan te pas om de juiste hoogte voor de camera te krijgen. Maar die staat dan perfect onder de TV opgesteld en zo kan Berry zijn belevenissen vanaf de video tonen. Hij heeft mijn opdracht erg letterlijk genomen!  Ik krijg een bijna volledig ¿ live (opgenomen) ¿ verslag van de route waarbij hij inderdaad alle belangrijke punten opgenomen heeft. Ook diverse details hebben zijn aandacht gekregen. Die jongen is er maar druk mee geweest. Terwijl je video opnamen maakt, het ook nog inspreken en je via een smalle brug over een hoog ravijn heen worstelen is voorwaar geen koud kunstje (dan was hij ook niet zo bezweet geweest). Het is een mooi staaltje van verslaglegging wat aan mij diepe bewondering en dankbaarheid ontlokt. Soms is het wel een lieve jongen!

Daarna zakt hij in een verdiende slaap terwijl ik het verslag verder met woorden vul. Als hij wakker wordt lopen we de planning voor de rest van de weken door en middels de routeplanner kunnen we een mooi rondje Peloponissos samenstellen (althans, dat hopen we). Om 21:30 gaan we eten bij de een taverna in de hoofdstraat. We worden meegenomen naar de keuken en krijgen via het optillen van de deksels een indruk van de mogelijke menuopties. We kiezen voor een Griekse salade, Okra, gevulde groenten, saganaki en rundvlees in tomatensaus. Het wordt een heerlijke maaltijd waarbij we genoeg mensen kunnen kijken. Vooral twee Engelse gezinnen ¿ uit ons hotel ¿ met opgroeiende jeugd (de ene met een mooie dochter (jong en dus strafbaar roepen we dan maar meteen) en de andere met een dochters (bakvis) en een zoon) kunnen rekenen op onze belangstelling. De kinderen zeuren waarom ze van de ene naar de andere opgraving of bezienswaardigheid gesleept worden. Er is hier inderdaad niets voor dit soort jeugd en dus komen ze in opstand. Het wordt glimlachend door ons gevolgd. Na het eten lopen we terug naar de kamer (nummer 12) en tikken we de dag van vandaag van ons af. Berry heeft een goede radiozender gevonden die ons van lekkere muziek voorziet. En terwijl de airco weer draait, tikt Berry aan een kaptafel (al 3 keer zijn elleboog aan de muur gestoten) en zit ik wijdbeens op bed met de laptop mijn verslag te vullen. Het is nu 23:48 en ik zal niet lang meer wakker blijven (de huiswijn begint zijn tol te eisen). De ogen beginnen inderdaad om 0:15 dicht te vallen en ik besluit mijzelf niet langer te kwellen en lekker te gaan slapen. De airco heeft de kamer goed gekoeld, dus ik trek het laken over mij heen en sluit de luiken.
 

Dag 27 - Zaterdag 09 Augustus 2003

Om 06:20 word ik wakker doordat Berry wakker wordt en een SMS verzend. Die is er vroeg bij, denk ik, terwijl ik zie dat hij zijn spullen gaat inpakken. En hij snapt mij niet dat ik zo blijf liggen en ook nog roep dat ik nog niet mag zwemmen (dat mag pas vanaf 07:30). De oorzaak van deze verwarring is dat wekkertje weer. Want hij is toch weer bijgewerkt (terwijl we hemelsbreed toch ca 1800 km van Frankfurt zitten). Het blijkt dus ondertussen 07:35 Griekse tijd te zijn en nu kom ik wel in actie. De spullen worden ingepakt (we worden er erg handig in) en via het balkon naar de auto getransporteerd. In de auto hebben ze ook hun eigen plekje zodat ze snel opgeborgen zijn. Het ontbijt gaat er daarna soepel in (alweer een ei) en om 08:48 hebben we ¿130,- afgerekend en kunnen we in Diakopto was frisdrank voor onderweg halen. Terwijl Berry dat doet maak ik nog wat opnamen van het station van Diakopto en omgeving. ()

Een half uur later draaien we uit Diakopto weg en rijden we al snel daarna de snelweg op. Dat gaat weer lekker, hoewel naar korte tijd de snelweg weer verandert in een pseudo-snelweg. Het rijdt gelukkig lekker door. In de tegengestelde richting (naar Patras) is het veel drukker. We zien veel Griekse auto¿s die vol beladen op vakantie gaan (dat is tenminste de uitleg die wij eraan geven). WE passeren maar een tolpoort en dat is op het stuk snelweg richting Tripoli (in de Peloponissos). We zijn dan al op circa 10 kilometer langs het kanaal van Korinthië gekomen, maar dat bezoeken we binnenkort. Want het is zaterdag en we denken dat het wel druk zal zijn in jacht op slaapplekken. En daar willen we dus vroeg bij zijn. We rijden door Nafplio en dan richting Tolo. Net daarvoor laten we de dieseltank nog even vullen (44,24 liter voor ¿28,00; 716,2km gereden, dus 1 op 16,2).

Om 11:17 bereiken we Tolo. Dat is de badplaats die we aan de hand van de Olympia-reisgids uitgezocht hebben als verblijfplaats voor ongeveer 6 nachten. We hebben een luxe appartementencomplex op het oog (Romvi), met zwembad, airco en ruime kamers met alle gemakken. Maar dan moet je dat complex wel kunnen vinden. Dus wij langzaam door Tolo en alle bordjes ¿ en dat zijn er vele ¿ scannen op de naam ¿Romvi¿. Dat valt niet mee, maar we zijn er bijna zeker van de we alles hebben kunnen lezen. Volgens de foto in de reisgids is het een roze gekleurd complex en ook dat hebben we niet kunnen ontdekken. Aan het andere eind van Tolo komen we in de haven uit. Hier rest niets anders dan de weg bovenlangs Tolo te nemen. En daar ontdek in een bordje met ¿Romvi¿ erop (later zou blijken dat die naam refereert aan de naam van een klein eilandje wat voor deze kust ligt). Een eigen parkeerplaats en dus zetten we daar de auto neer. Er rijdt een man weg uit een parkeerplek met overkapping. Dat moet vast de eigenaar zijn. Die vraagt ook wat we willen en verwijst naar de receptie maar geeft meteen al mee dat er voor komende nacht niks vrij is. Bij de receptie aangekomen (we merken al dat het geen klein complex is) worden we te woord gestaan door iemand die Engels met een Frans accent spreekt (¿Gut Meuning! Alo, alo!). Die is erg behulpzaam en we krijgen het volgende voorstel: komende nacht is er echt niks, maar de nacht daarop kan in een 4-persoons appartement beneden geslapen worden. Daarna kunnen we 3 nachten in een 2-persoons appartement op de 1e etage verblijven. Verdere nachten kan hij ons niet geven. We bezichtigen een appartement en vallen bijna van verbazing om. Wat een ruimte! Wat netjes en luxe ingericht (keukentje met oventje, badkamer met douchekabine). En dat voor ¿65,- per nacht (en dan hoeven we voor die nacht in de 4-persoons niets extra te betalen; boffen wij effe). We besluiten hiervoor te ¿tekenen¿ in de vorm van een kleine aanbetaling (¿20) zodat de man weet dat we daadwerkelijk komen.

Nu nog ¿even¿ op zoek naar een slaapplek voor komende nacht. Dat valt even vies tegen. Terwijl ik de auto bestuur naar de diverse appartementen en hotels, loopt Berry naar de recepties om een kamer te versieren. Maar ze zitten vol of willen niet voor 1 nacht verhuren. Ik zie ondertussen ook meerdere (Griekse-) toeristen rondrijden op jacht naar een kamer. Bij een appartementencomplex duurt het wel heel lang voordat hij weer verschijnt. Ik heb ondertussen de airco aan, dus mij hoor je niet klagen. Hooguit over de smalle straatjes. Dan komt mijn broertje met een glimlach te voorschijn en blijkt dat we een hotelkamer hebben gevonden voor komende nacht. Nu nog even de auto naar het hotel rijden, want dat ligt beneden aan zee (en ik sta nog langs de weg die bovenlangs loopt). Die rit zal ik niet snel vergeten. Want Berry is via voetpaden naar dat hotel geleidt (wil je weten hoe? Kijk dan op zijn website en lees in week 32 zijn belevenissen over deze dag) en weet dus niet hoe we er met de auto kunnen komen. Het moet wel kunnen. En dus raken we in allerlei doorlopende straatjes verzeild waarbij ik de wagen achteruit weer mag bevrijden. Ik heb soms maar een paar centimeter aan beide kanten over en je moet hier bijvoorbeeld ook erg uitkijken voor de uitstekende stoepjes (erg goed om een paar sportstrepen aan je auto toe te voegen). Ik heb geluk (of is het stuurmanskunst?) en krijg de auto heelhuids uit de doodlopers. Ondanks de airco lopen er nu toch wat straaltjes over mijn rug. Berry stapt uit om de zaak nog eens te verkennen. Dan blijkt dat we de auto het beste op de grote parkeerplaats ¿ bij de haven ¿ kunnen zetten, want vandaar is het 20 meter lopen naar de ingang van het hotel. We hebben zelfs geluk bij het zoeken naar een parkeerplekje want er rijdt net iemand weg (de parkeerplaats staat volledig vol).

Om 12:40 stappen we dan hotel Akteon binnen en krijgen de sleutel van kamer 204. Voor 1 nacht met ontbijt zijn we ¿62,- kwijt (50 plus 2 keer ontbijt van 6). Alle prijzen ¿ dus ook het ontbijt ¿ kan je nalezen aan de binnenkant van je kamerdeur. Dat schrijft de Griekse wet voor en alle kamers worden volgens een classificatie ingedeeld in prijsklassen. Ze kunnen je dus niet veel bedonderen (daar ben ik bij de Grieken trouwens niet erg bang voor). We zetten op de kamer de airco op vol en liggen even bij te komen. Dan krijgen we toch wat trek en lopen we langs het strand om op zoek te gaan naar een tosti (daar hebben we nu wel zin in). We zien ook een leuke taverne voor vanavond en bij een bar-café krijgen we na enig aandringen (tosti is enkel voor ontbijt en het is nu 14:00) toch een tosti. Samen met een lekkere halve liter Mythos (Grieks bier) smaakt het goed. Berry gaat snorkelen terwijl ik het dorp ga verkennen. Er is een internetcafé (wel twee zou blijken) en dus hoef ik niet ver om mijn site te kunnen bijwerken. Ik ontdek ook een grote supermarkt waar we alle benodigdheden kunnen halen die wij tijdens ons verblijf in Tolo nodig mochten hebben. Verder zijn er veel tavernen, bars en souvenir winkels. Het is echt een toeristische badplaats, met veel Grieken en Scandinaviërs (blijkt uit de reisorganisatienamen bij de complexen).

Na mijn ontdekkingstocht kom ik bezweet terug op de kamer ¿ waar Berry alweer is. De airco en een heerlijke douche (groot en met een rondhangend gordijn) is het ergste ¿leed¿ alweer geleden. We gaan de verslagen bijwerken en zodoende is het alweer 20:00 geworden. De zon zit achter wat bewolking maar dat overleven we wel (hoe is het nu in Nederland? Ik zal straks de verwachting eens bekijken).
Ik heb trouwens een paar zinnen geleden gezegd dat er veel Scandinaviërs zijn. Dat moet ik nu even corrigeren. Na de update van de site is overduidelijk gebleken dat Kosmar een Engelse reisorganisatie is en geen Scandinavische. Ik ben in de war geweest (denk ik, want ik weet nu niets meer zeker) met Cosmos. Maar goed, de update lukte bij het eerste internetcafé totaal niet vanwege de trage verbinding. Het tweede café ¿ nog geen 20 meter verderop ¿ had wel de benodigde snelheid en dus kon de site worden bijgewerkt. Ook de overige communicatiekanalen worden bekeken (ik blijf lekker doorgaan met de reisinfo hoor, Grea). Daarna zijn we weer teruggelopen richting de haven en het strand. De taverne die we gezien hadden heet ¿Old House¿ en via de achterkant van de zaak (zodat we niet over het strand hoeven te lopen) kun je hem bereiken. Wij pakten echter iets te vroeg de afslag (lopend) en kwamen toch via het strand binnen. Geen probleem, maar we gaan niet aan een tafeltje op het strand zitten.

Dus vonden we ons plekje op het verhoogde terras van mooi Grieks beton. De ober die naar ons toe komt lopen kijkt een beetje glazig uit zijn ogen. En pas na een paar keer begrijpt hij dat we de menukaart willen hebben. Hij slentert weer op zijn gemak naar de keuken en zou dat bijna de hele avond blijven doen. Binnen staat de vrouw des huizes te koken en ondertussen aanwijzingen te geven aan die man, die trouwens ook de enige ober bij de taverna is. Even later komt hij de bestelling opnemen en die schrijft hij uiterst nauwkeurig en netjes op. Toch krijgen we niet veel geluid van hem terug en doordat het zo lang duurt komt de vrouw even kijken. Die kijkt de bestelling na en vraagt bij een bepaald ding wat hij hier nu heeft opgeschreven. Blijkbaar toch niet helemaal netjes. De vrouw wordt steeds vuriger als de man maar traag het antwoord lijkt te zeggen (helemaal versta ik het natuurlijk niet). Dan vraagt ze het maar aan ons na en nadat wij alles hebben bevestigd gaat ze ¿ met de man er sjokkend achteraan ¿ terug naar de keuken. Daar staat ondertussen een gerecht ietwat vlam te vatten, maar dat wordt vakkundig gedoofd door man en vrouw (we weten nog steeds niet of het een stel is). We dopen de man al snel om tot Al Bundy en genieten van het schouwspel. Want ondertussen is er wat fout gegaan bij de bestelling van een hele tafel Grieken en de vrouw mag dat ¿ tussen het koken door ¿ even recht gaan zetten.

Er komt ook nog een Grieks gezin aan een tafel naast ons zitten en moeder zit als snel met zoonlief te lachen om de acties die de man (al dan niet) doet. Onze buurman ¿ de vader dus ¿ doet daar niet aan mee. Dat had hij beter wel kunnen doen. Want terwijl wij alles wat we besteld hadden ook keurig krijgen (J: Saganaki + Paidakia  B: Meatpie + Gegrilde (platgeslagen) kippenpoot) en heerlijk zitten te genieten, zit de buurman nog steeds op zijn hoofdgerecht te wachten. De andere twee van zijn gezin hebben de maaltijd al bijna op, als hij toch maar eens gaat vragen. Oei, daar wordt de vrouw boos en Al Bundy krijgt er flink van langs (verbaal dan). Hij kijkt sullig uit zijn ogen terwijl de vrouw in de keuken heen en weer rent en van woede niet weet wat ze moet doen. Dan komt ze de keuken uit en biedt haar excuses aan het gezin aan. De man aanvaardt deze en begint aan de spaghetti die zoonlief heeft laten staan. Die is wel koud geworden, maar daar geeft een Griek niet om (waarom zo heet opdienen dat je moet blazen?). Ondertussen zijn er twee kinderen (hun dochters?) van circa 10 jaar opgetrommeld en een van hen mag meehelpen in de bediening. Dat gaat een stuk vlotter en foutloos. Terwijl de man rondloopt met een kan rode wijn en zich afvraagt wie dat twee minuten geleden toch in vredesnaam had besteld, is het meisje al twee keer van de keuken naar het terras op het strand gelopen en heeft de bestelling keurig afgeleverd.

Wij genieten echter van al deze momenten en ik mag van Berry nog even naar de keuken om meloen te bestellen. Ze hebben geen peponi (geen peperoni, maar galia meloen), maar wel karpoenia (watermeloen). Die mag Berry lekker opsnoepen, ik laat die pitten ellende links liggen. Terwijl we hebben zitten genieten van dit toneelstuk, heb ik een tweede fles Retsina (0,5 ltr) soldaat gemaakt. Die begin ik nu lekker te voelen terwijl we via de straatkant naar het hotel lopen. Op kamer 204 is het lekker koel dankzij de airco. En dus kunnen we zonder oververhittingverschijnselen de luiken om 0:15 sluiten. 
 

Dag 28 - Zondag 10 Augustus 2003

08:30 wakker en best wel moeizaam mag ik eraan toevoegen. Begint de vakantie dan toch op te spelen en kan ik niet meer vroeg opstaan? We zullen het zien. Feit is wel dat ik heerlijk geslapen heb en dat het lekker wakker worden is terwijl je een CD-tje ligt te luisteren. Maar toch is dat niet van lange duur, want je moet je voor 09:30 hebben gemeld aan de ontbijttafel om eraan te mogen deelnemen. Dat lukt ons wel en die tafel (die wel als lopend buffet is opgezet) ziet er keurig verzorgt uit. Berry krijgt zelfs op verzoek een kopje thee (de kan naast de koffie bevatte namelijk melk voor de muesli). Na het ontbijt is het spullen pakken en die naar de auto zien te brengen. Maar sinds de smalle straatjes van gisteren ben ik niet meer voor een gat te vangen (nee Leon, niet ¿door¿) en besluit de auto achteruit rijdend gedeeltelijk het strand op te rijden zodat we met de spullen niet ver hoeven te sjouwen. De zon heeft het namelijk al voor elkaar gekregen om de temperatuur voor tien uur op dertig graden te hebben gebracht. En dan wil je niet helemaal naar de centrale parkeerplaats aan de haven lopen. Zodoende gaat het inladen snel en zijn we snel vertrokken (met wat extra ¿haast, maar dat zal Berry je wel uitleggen, want ik moest wel meteen wegrijden).

We rijden nog even naar Romvi om ons gezicht te laten zien en te zeggen dat we echt vanmiddag komen voor het appartement, maar dat we nu naar het amfitheater gaan. Daar wacht ons een mooie verrassing want het is de heren gelukt om de indeling zo te schuiven dat we meteen ons eigenlijke appartement (nr 105) kunnen betrekken en dat we dus niet na 1 nacht hoeven te verhuizen. Opgelucht kunnen we nu de eigenlijke ¿excursie¿ beginnen. We gaan namelijk op weg naar een groot amfitheater wat in Epidavros ligt. Om 10:20 rijden we weg met 30,5°C en 128367km op de tellers en na een uurtje en 47 kilometer gereden te hebben komen we op een gigantische parkeerplaats uit. Maar gelukkig voor ons is die voor het grootste gedeelte niet gevuld met voertuigen. Er staan er nog geen 40 en ook het aantal bussen is gering. Wel is er wat bewolking die de zon blokkeert maar dat is tijdens een bezoek aan een opgraving meestal een zegen. Na het betalen van ¿6,- per persoon mogen we doorlopen richting het theater. Er worden nog steeds voorstellingen gegeven in het theater wat vroeger circa 12.000 mensen kon herbergen. Of dat nu nog lukt kunnen we niet ontdekken.

Wel ontdekken we ¿ dankzij een Nederlandse leraar die dat stond te vertellen ¿ dat de arena van het theater (de kom) horizontaal verdeeld is volgens het 62% principe. Volgens dat principe is ook de gemiddelde mens opgebouwd, wat betekent dat 62% van je lichaamslengte onder je navel zit en 38% erboven (bij mensen die niet goed bij hun hoofd zijn is dat nog minder). Het waarom van dit principe werd niet verteld, maar het is een weetje en op internet zal ongetwijfeld meer info te vinden zijn. Bij zijn leerlingen bleek het gemiddelde wel te kloppen (die shirtjes van tegenwoordig laten de navel toch wel zien). Hierop zijn we het theater binnengetrokken en kwamen wel wat onder de indruk. Wat een schouwspel moet dat vroeger geweest zijn! Helemaal als je dat nu al bent, terwijl toch veel dat de versieringen in een gebouw getoond worden. En dan de akoestiek. Een meisje die in het beneden in haar handen stond te klappen hoorden wij op de bovenste ring alsof ze naast je stond te klappen. Ook werd de test met een speld (of was het nu een steentje, van boven moeilijk te zien) gedaan. Helaas was het niet muisstil want de aanwezige toeristen maakten veel kabaal. Toch worden de tegenwoordige concerten voorzien van extra versterking, want het podium is wat achter het middelpunt opgebouwd.

Alles bij elkaar is het een indrukwekkend tafereel () en vol met die indrukken lopen we verder naar het gebouw waar alle versieringen en overige ¿kleine¿ zaken getoond worden. Als je de tekeningen ziet zoals het er vroeger uitgezien moet hebben, dan raak je nog meer onder de indruk. Wat moet daar een mankracht bij benut zijn om dat aan te leggen. We bezoeken ook de rest van de opgravingen, maar daar is (helaas) minder van over. En dan heb ik altijd moeite om mij er een voorstelling van te maken. Maar in het midden wordt een poging gedaan om het centrale gedeelte van het gymnasium opnieuw op te bouwen en zijn ze met de zuilen bezig. Verderop zie ik een paar van die nieuwe stukken van een zuil staan. Ze zijn van een steensoort die op marmer lijkt ¿ helemaal als je ze met water vochtig maakt ¿ maar het is geen marmer. De Griekse naam ben ik echter vergeten. Hoe ik dat weet? Doordat een oudere man mij dat heeft verteld. Die zat bij een hokje te bewaken dat geen toerist opnamen zou maken van de sportarena die in een iets lager gelegen gebied werd opgebouwd. Er stonden overal borden dat er pas na 1-9-2003 opnamen gemaakt mochten worden. Waarom, weet ik niet. Misschien willen ze niet dat een half ontwikkelde opgraving wordt getoond.

Maar goed, die man zag mij bij die zuilen staan en op mijn vraag of ik aan de steen mocht voelen begon hij er van alles over te vertellen. Welliswaar in het Grieks, maar ik begreep toch een groot gedeelte (met wat handbewegingen kom je een eind). Ook liet hij mij zien hoe ze een oud segment van een zuil weer herstellen. Met cement de afgebrokkelde stukken herconstrueren en dit omvatten met hout en in water langzaam laten harden. Hierna kon ik het Berry uitleggen die terugkwam van zijn ontdekkingstocht langs de achterste opgravingen. De zon had ons nu goed uitgedroogd (ja, de wolken waren al snel verdwenen) en zodoende zochten we nu de uitgang op. We hadden alle belangrijke zaken gezien en konden met een gerust hart ¿ na anderhalf uur ¿ de site verlaten.

Het is dan 13:42 als we na wat omzwervingen in Ano Epidavros aankomen en de auto parkeren. Even rondlopen en dan snel wat vocht bestellen terwijl we in heerlijke stoelen neerzakken. De warmte laat zich goed voelen en we zoeken wat verder de schaduw op. Aangezien we ook wat trek hebben, bestellen we een club sandwich. Dat hebben we geweten. Een bord vol etenswaar werd voor ieder van ons neergezet. Een drie boterhammen dikke sandwich en frieten. Terwijl ik net tegen Berry zei dat ik maar iets trek had. Toch smaakte hij zo goed dat alles in de mondjes verdween. Tussen de overkappingen zien we dat er steeds meer wolken verschijnen. En na anderhalf uur is het goed bewolkt en staan wij op van het terras. We moeten de kas weer wat spekken, dus via een kleine omweg ¿ die langs een flappentap voert ¿ komen we weer bij de auto aan en hebben de kas met ¿600,- gespekt.

De terugweg verloopt zonder incidenten en om 16:01 draaien wij de parkeerplaats van Romvi op. We pakken als eerste de dagelijkse spullen uit de auto. De rest komt straks wel. We krijgen de sleutel van kamer 105 en staan weer met verbazing te kijken naar de enorme ruimte ¿ zowel binnen als op balkon ¿ en de nette inrichting. Ook het uitzicht van het balkon is om stil van te worden. Ik lees wat op het balkon totdat de zon echt achter de wolken is verdwenen. Nu kunnen we de rest van de benodigde spullen uit de auto halen. Dat lukt ons in een keer omdat Berry als een soort pakezel zich volledig laat volhangen. Maar dan kunnen we ook genieten van ons appartementje voor 4 nachten. Donderdag 14 augustus moeten we eruit, maar daar willen we nu nog niet aan denken. Ondertussen zijn er al diverse zwarte wolken overgedreven en nu breekt het onweer los (je hoorde het al wat aankomen rommelen). De buien trekken langs ons, maar laten het niet droog. We krijgen ook wat spetters die echter snel verdampt zijn. Verderop in de bergen is het onweer een stuk actiever en Berry bouwt een hele constructie op de balkontafel (van omgekeerde pannen tot een opbergdoos) om het onweer op video vast te leggen. Ik zit ondertussen gewoon de bergen in te staren en verbaas mij over de afstanden die het blijkbaar zijn (meestal hoor ik geen gerommel en zie de flits heel duidelijk. Dit gedonder gaat door met intervals van droogte ertussen.

Maar als we willen gaan eten is het keurig droog. En dus lopen we naar de hoofdstraat waar Berry een taverne bij een slager heeft gezien. Die combinatie bestaat hier dus, het verse vlees wordt direct je mondje in gebracht. De dochter mag de bediening verzorgen waar ze duidelijk geen zin in heeft. Met een pruillip en ongeïnteresseerd worden de gasten verzorgt (er zijn gelukkig maar een paar gasten). Doordat wij toch blijven volharden in het roepen van bedankjes (in het Grieks) en wij vriendelijk blijven glimlachen, krijgen wij meer worden uit haar dan alle andere tafels bij elkaar. De slager zorgt ondertussen dat het verse vlees aangevoerd blijft worden en helpt ook nog wat klanten ¿ voor de slagerij ¿ en helpt ook nog in de keuken. Druk baasje. (J: Saganaki + Bifteki    B: Tomaten- en komkommersalade + Souvlaki kip)

Het eten smaakt prima en daarna lopen we de hoofdstraat door richting cocktailbars. We gaan nog wat drinken, maar moeten wel een bar met een goede overdekking zoeken want het begint weer te regenen. De straten worden steeds meer verlaten en dat gebeurt echter ook bij de bars. In de hoofdstraat moeten we dus blijkbaar niet zijn voor de nachtelijke uitspattingen. Maar daar staat ons hoofd ook niet naar en dus na een cocktail lopen we terug naar huis. En om 0:15 (alweer?) sluiten onze luiken in een nieuw en ruim appartement.
 

Dag 29 - Maandag 11 Augustus 2003

08:10  Wakker. Ik blijf nog even lekker liggen, want Berry slaapt nog. Met de MP3-speler zou ik dus 11 uur kunnen blijven liggen (zoveel geluid past er op 1 CD). Dat doen we maar niet en blijkbaar denkt Berry daar ook zo over want hij wordt na een half uur ook wakker. Na het ontbijt (ik zal nu niet weer vertellen dat het heerlijk was en dat het zonnetje en het uitzicht er een paradijs van maken) pakken we de spullen en stappen in de auto. Vandaag staan de opgravingen van Mycene en de straat van Korinthos op het programma.

We vertrekken om 10:04 met 28 graden en 128482 kilometers op de tellers. Het is onbewolkt en de zon schijnt goed. En dat voelen we wel als we de gekoelde auto verlaten bij aankomst in Mycene. Bij de grote opgravingen hebben we meteen de auto gekeerd. Er staan lange rijen voor de kassa want er zijn net een aantal bussen leeggestroomd. En we gaan niet als vee door een opgraving heen. Dus rijden we iets terug en komen bij de schatkamer van Atreus uit. Dit is een Tholos graftombe uit het jaar 1250 voor Christus met een koepel die enkel uit stenen bestaat. Er is dus geen cement of ander verbindingsmateriaal gebruikt en de koepel zit dus vast door het gewicht van de perfect uitgehakte stenen. We kunnen met de toegangskaart van deze opgraving ook de andere ¿ de grote ¿ opgraving bezoeken, maar die bekijken we op een afstand wel. Wel handig om je meteen voor beide opgravingen aan te slaan, dat geld (¿6,- pp) hebben ze dan wel binnen. Maar we gunnen het ze wel want het is de belangrijkste opgraving en zoiets kost behoorlijk veel geld. Op de weg naar de opgravingen zijn diverse zaken die replica¿s van opgegraven spullen verkopen. Van keramiek, brons, steen, marmer, enzovoort. Ze kunnen de spullen ook voor je per post verzenden, want er zitten grote zaken tussen. Hier zie ik een mooie plaquette met de ¿Tafel van Pythagoras¿. Als je wilt weten wat dat is en hoe het werkt, dan ben je vanaf half oktober van harte welkom bij mij thuis. Ik krijg nog korting en kunnen daarna de route vervolgen. ()

We rijden dus na een uurtje (het is dan 12:00) weg richting Korinthos via de snelweg. Dat schiet lekker op en na 50 minuten en 66 kilometer zijn we bij een weg aangekomen die het begin van de straat van Korinthos kruist. Aangezien we enkel de twee kades zien, veronderstellen we dat er een pontje tussen vaart. Maar als we de auto geparkeerd hebben en er naartoe gelopen zijn zien we dat het wel een verdomd klein pontje moet zijn of dat hij ¿ bij normale grootte ¿ er strak tussen kan liggen. Het moet dus iets anders zijn en dat zie ik snel genoeg. Want ik zie kabels van onder de kade het water in gaan. Het is dus een brug die onder water verdwijnt! Nadat er twee grote zeilklippers zijn gepasseerd word ik bevestigd in mijn veronderstelling. De motoren beginnen te draaien en na een minuut verschijnt er een brug uit het water. Vanaf die brug heb je een redelijk zit op het gedeelte van de straat met de hoge zijwanden (hier is de grond bijna op water hoogte). We gaan ook nog even kijken aan de andere kant van de straat, maar hier is het uitzicht behoorlijk minder.

Dan moeten we maar de toeristische brug opzoeken waarvandaan je alles goed kunt zien. Voordat we die brug betreden gaan we eerst wat drinken en eten een broodje. Het zicht vanaf de brug is inderdaad goed en de 79 meter naar beneden is indrukwekkend. Helaas voor ons komt er geen enkele boot door het kanaal, laat staan een groot schip wat aan beide kanten nog slechts centimeters heeft. Iets voor drieën vertrekken we weer naar huis. Een rit van 83 kilometer waar we 1,5 uur over doen. Rijden we dan zo langzaam of hebben we file of pech gehad? Nee, hoor! Gelukkig niet. We zijn wel wat boodschappen gaan doen in een hele grote supermarkt. Die hebben echt van alles en aangezien we besluiten om vanavond thuis te eten, hebben we voldoende wensen op het gebied van voedselwaren. We maken ook de planning voor de volgende twee dagen, maar daar zal ik jullie niet mee lastigvallen. En trouwens, jullie zullen vanzelf lezen wat de planning was. De boodschappenwagen wordt dus goed gevuld en het kost zes plastic zakken om de boodschappen naar de auto te kunnen vervoeren. Verderop is nog een flinke supermarkt waar we nog stoppen voor feta en Retsina. De feta was in de eerste supermarkt enkel in voordeelverpakking (meer dan 300 gram) verkrijgbaar en de Retsina had ik vergeten.

Volgeladen komen we om 17:32 thuis en de spullen zijn snel in de koelkast opgeborgen. Voordat we ook maar iets anders gaan doen, wordt eerst het zwembad met een bezoek vereerd. Het is heerlijk verkoelend en ik schijn indruk te maken met mijn ¿ eenmalige ¿ bommetje. Daarna loop ik op slippers (ja,ja, net als die Milka koe) weer naar het appartement. Ik ga het verslag bijwerken en tussendoor kom ik even op het balkon zitten. Ik kook ook nog de eieren en ben dus een ¿heel¿ druk baasje.

Om 22:00 komt Berry in actie en gaat de maaltijd bereiden. Dat betekent de gyros even middels de grillstand van de oven opwarmen en de keftedes ¿ gehaktballetjes in tomatensaus ¿ worden ¿ook bij Marie¿ opgewarmd (au bain marie). De feta, Retsina, Sinaasappelsap, een mega stokbrood en waxinekaarsjes maken er een echt feestmaal van. In het schijnsel van de kaarsjes en een enkel lampje van binnen kijken we recht over de stad en zitten te smullen. Ja, we hebben het echt slecht. Dat krijg ik trouwens wel, maar dan in de vorm van slaap. Een combinatie van een after-dinner-dip en de Retsina maken mij het moeilijk om nog verder aan het verslag te werken. Maar ik zet door want ik moet ook wakker blijven voor het begin van de verjaardag van mijn broertje. Enkel, welke tijdszone neem je hiervoor? De Griekse of de Nederlandse? Onze ouders kiezen voor de Griekse en doen daarmee het feest ontbranden. Er verschijnen kado¿s en die worden door de jarige gretig uitgepakt. In een van de kado¿s zaten ballonnen en een slinger die in de kamer werd opgehangen. Ik geef hem een Grieks kookboek waar zijn favoriete Loukoumades in staan. Ik heb tevergeefs gezocht naar een zaakje die ze verkocht, maar ben daar niet in geslaagd. Toch geef ik de hoop niet helemaal op. Van zijn ¿ en ook mijn ¿ ouders ontvangt hij een kleinigheidje met een leuke kaart. Het is een thermosbeker die drank warm of koud kan houden (). Dat laatste komt hier natuurlijk wel van pas. Ook de SMS-jes komen binnen, maar dat wordt nog meer als het ook in Nederland 0:00 is geworden. Hier is het dan 1:00 en volgens Berry zie ik de wereld nu voor een doedelzak aan. Daar kan hij gelijk in hebben en ik sluit dus de laptop af en ga lekker liggen pitten. Mijn luiken sluiten niet snel daarna en ik krijg niet mee dat de overige luiken gesloten worden.
 

Dag 30 - Dinsdag 12 Augustus 2003

08:00  We worden wakker en aangezien de kleine jongen jarig is, neem ik alle huishoudelijke taken voor mijn rekening. Hij is trouwens druk bezig om alle gelukswensen die binnenkomen via SMS te beantwoorden. De uitvoering van de huishoudelijke taken wordt nog even verstoord doordat de stroom een kwartier lang wegblijft. Maar daar doen we niet moeilijk over, want het is de eerste stroomstoring sinds we het Griekse land hebben betreden (en dat was vroeger wel eens anders). Na het gebruikelijke ochtendritueel pakken we maar een paar spullen, want we gaan eerst winkelen in Nafplio.

En zodoende vertrekken we om 09:41 met 25°C en 128701km op de tellers.Ik heb een paar dingen op mijn lijstje (slippers, korte broek) maar kan niet slagen. Berry heeft meer geluk en slaagt voor alle zaken die hij wil kopen. Ik loop ondertussen alle winkels in die ik maar enigszins verdenk van het hebben van Loukoumades, maar vang overal bot (en kluiven hoeven we niet). Ook de winkelmeisjes in de sportzaak waar Berry wat koopt weten geen zaakje te vinden. Maar ik geef het niet op. Mijn broertje zal op zijn verjaardag Loukoumades eten! Hij roept ondertussen naar mij om het op te geven. Maar dan zie ik een zaakje met een groot bord met Asterix en Obelix erop. Zoiets trekt altijd mijn aandacht en tot mijn verbazing zie ik daaronder op de ruit ¿¿ (loukoumadakia) staan. Ik naar binnen en daar zie ik dje goud gele jongens al liggen. Ik roep Berry van de andere kant van de straat en op het terras achter het zaakje zitten we al snel een portie op te eten. Berry zit te genieten, hoewel hij bij de eerste hap zich bijna verslikte. Ze zijn zo zoet ¿ van de honing ¿ dat je keel en huigje even moeten wennen aan die zoetaanval.

Maar ik heb mijn opdracht voltooid en met een gerust hart kunnen we terug naar de auto. Dat gaat via het park en een spoorwegstation wat vandaag de dag niet meer in bedrijf is. De rails liggen bijna onder de grond en er staat nog 1 gestripte stroomlok en een paar wagons. Maar de gebouwen zijn prima onderhouden en door het in het park op te nemen behoudt het toch een nette indruk. We stappen nu echt in de auto en rijden naar huis. In Tolo slaagt Berry voor zijn flippers en nu heeft hij zijn laatste verjaardagscadeau te pakken. Daar zal hij het voorlopig mee moeten doen. Thuis aangekomen (12:31) wordt aan het verslag gewerkt en wat geluierd.

Om 15:10 pakken we dan de spullen voor een middag strand en rijden Tolo uit op weg naar een strand wat we op de weg naar Epidavros hebben zien liggen. Het strand ligt bij de plaats Vivari en is een stuk rustiger dan dat bij Tolo. Daar aangekomen zie ik een klein strandje, maar geen parasols of ligbed. Ik begin te twijfelen aan dit strand en pak de videocamera en gebruik deze als verrekijker. Al snel zie ik verderop een strand wat er wat beter uitziet. En dus rijden we ¿ over een heuvelkam heen ¿ naar dat andere strand. Er is een strandbar en het is er niet druk (wel gezellig bevolkt). De ene kant van het strand bestaat uit de normale combinatie van stoffen parasols en ligbedjes en de andere kant bestaat uit ronde rietkappen die als parasols dienen. Er is ook een mogelijkheid tot het huren van een hangmat maar bijna allemaal zijn bezet. Het strand bestaat uit kiezels, maar daar is goed op te liggen. Dat wordt ons strand. Berry gaat al snel snorkelen en ik lig lekker te lezen (in en uit de zon). Zo verstrijkt de tijd snel en de Grieken beginnen langzamerhand het strand te verlaten. Er zijn maar weinig buitenlanders aanwezig op het strand. Wij blijven nog even liggen terwijl er nu wel meer buitenlandse toeristen verschijnen in campers of met tentjes die hier de nacht willen gaan doorbrengen. ()

Wij rijden om 19:15 terug naar Vivari en strijken daar bij een taverne neer. In de ondergaande zon zitten we onze avondmaaltijd te nuttigen (J: Saganaki+Choriatiki+Mousakas  B: shrimpsaganaki+Mixed Grill). Aangezien ik de maaltijd begeleid heb met Retsina mag Berry de auto naar huis brengen. Via deze kant staat de weg langs de kust wel goed aangegeven en we zijn nu snel thuis (de hoofdweg leid je eerst wat het binnenland in, om dan weer naar de kust terug te keren). Thuis brand ik nog een CD vol met MP3 en lopen we wat te rommelen en te SMS-en. Na een dagje winkelen en strand ben je zo loom geworden dat je wilt gaan slapen. En om 23:15 gaan we dat dan ook doen en sluiten we de luiken.
 

Dag 31 - Woensdag 13 Augustus 2003

07:30  Ik ben wakker en ga stilletjes wat werken aan het verslag. De ex-jarige ligt nog te slapen maar wordt na een half uur ook wakker. Vandaag staat een rustdag op het programma. Er moet gewassen worden (je kleren worden hier snel vies met al dat stof) en ik wil de site online zetten. Verder zien we wel wat we gaan doen, maar de auto laten we met rust. Morgen mag die weer aan het werk want dan moeten we dit mooie appartement verlaten en gaan we proberen in de buurt van Kalamata een nieuw stekje te vinden. Of dat gaat lukken ¿ met Maria Hemelvaart op de 15e in de buurt ¿ weten we geen van allen, maar jullie zullen het binnenkort lezen. (wordt vervolgd)

De update van de site is gelukt ¿ zoals je hopelijk gezien hebt. De site van Berry ligt eruit en er zijn waarschuwingen over een gevaarlijk worm-virus. Maar bij het internetcafé liggen ze daar niet wakker van en ik kan alle mail gewoon lezen en beantwoorden. Hierna heb ik nog even in de hoofdstraat naar wat kleding gekeken, maar kon niet slagen. Dat komt nog wel, er is geen haast bij. Berry is al naar huis en werkt daar zijn site bij. Ondanks dat zijn site plat ligt kan hij hem wel bijwerken en later zou blijken dat toch diverse mensen wel toegang tot zijn site hebben gekregen (ja, we kunnen alles zien en houden jullie goed in de gaten). Thuis aangekomen ga ik beginnen met het branden van een backup-CD. En ondertussen ook nog even een wasje draaien. De waslijn op het balkon ¿ die we zelf hebben gespannen ¿ komt vol kleding te hangen. Maar dan zijn we daarna ook wel weer het heertje. Helaas zit het branden wel tegen. Het lijkt wel of de brander last heeft van de hitte, want ik krijg fout na fout en verknoei 2 CD-roms. Pas tegen 21:00 zou er een correcte kopie gemaakt zijn. Heb ik dan niets anders gedaan? Jawel! Tussen het branden door heb ik dus een was gedaan, geluncht, gelezen, de waterfiets bestuurd en gezwommen. Daar zal ik even wat meer over vertellen want anders krijgen jullie het idee dat ik ineens minder veel zal gaan schrijven. En het moet jullie wel wat tijd blijven kosten om alles te blijven lezen. Goed, over de was heb ik al geschreven. De lunch hoef ik niet verder te beschrijven. Dat scheelt weer, nietwaar? Ik ben aan het lezen in een boek over Griekse en Romeinse mythologie. Maar dit keer las ik niet daaruit. Want toen ik naar de auto ging om nieuwe opneembare CD-roms te halen, ontdekte ik tussen de taalgidsen nog een boekje over de Peloponissos. Ik kwam het appartement al binnen met de woorden ¿Berry, roep eens dat ik een stomme ¿ (censuur) ben¿. Dat wilde hij ¿ voor de verandering ¿ eens niet doen zonder de reden te weten. Maar nadat ik hem het boekje had laten zien, kwam zijn waterval aan woorden goed los. Ik was totaal vergeten dat ik een boekje over de Peloponissos had gekocht. Ach, de leeftijd zullen we maar zeggen (en dat voor een jonge god zoals ik). Dus dat boekje heb ik een klein beetje zitten lezen. De waterfiets hebben we vanaf 17:00 bediend. We zijn naar het strand gelopen en hebben de een verhuurder om een van de waterfietsen gevraagd. De zee was redelijk wild vanwege de wind die tussen de eilanden door het strand op blies. Dus het was stevig trappen om naar het kleinste van die eilanden te komen. Maar met zijn tweeën is dat toch wel gelukt. Berry wilde bij dit eiland snorkelen en ik mocht de fiets op zijn plaats zien te houden. Gelukkig lagen we aan de lijzijde, en dus redelijk uit de wind. Maar toch had ik het er druk genoeg mee en ben ik niet toegekomen aan mijn eigenlijke plan, namelijk dobberen en lezen. Het werd meer stuiteren en trappen. Nadat Berry twee keer had gesnorkeld en lag te drogen begon ik de terugvaart naar de vaste wal. Dat ging wat gemakkelijker totdat we in de branding kwamen. Een aantal keren was het luchtfietsen want de schroef lag niet meer in het water te draaien. Maar dankzij twee paar sterke (zee?)benen en een flinke dosis geluk (zie je startpunt maar weer eens terug te vinden aan dat langgerekte strand) konden we na een uur de waterfiets weer verlaten. Dan merk je pas hoe slecht je zit op dat plastic kuipje. Nog een uur op die fiets en de dokter kon operatief een waterfiets uit mij verwijderen (nee, hij past er niet helemaal in). Na het naar boven klauteren ¿ richting appartement ¿ waren we wel weer toe aan een verfrissing en dus werd er flink geplonsd in het zwembad. Dat was het laatste punt, het zwemmen. In het zwembad was ook een Griekse jongen die voor zijn 10 jaar behoorlijk goed Engels sprak. Hij deed alle sprongen na die Berry uitvoerde en zijn jongere broertje deed ook nog dapper een poging. Helemaal uitgelaten waren ze toen Berry zijn snorkelset op deed. Ze hebben flink veel minuten onder water doorgebracht. Ik heb mij beperkt tot 1 bommetje en een aantal duiken. En heb de rest van de tijd heerlijk aan de waterrand gehangen, want je kon nergens goed staan (van 1.75  - 2.45 diep). In water van 1.75 meter diep moet ik op mijn tenen staan om adem te kunnen halen. Er zijn bekenden van mij die hier makkelijk kunnen staan en er zijn bekenden die dan een fikse waterlaag boven zich hebben, maar ik zal jullie niet vermoeien met namen. Of zoals een bekend Polynesisch spreekwoord zegt: ¿Wie de lengte heeft, trekke zich de zin aan¿. Na het zwemmen is het mij toch gelukt een goede CD te branden en zodoende kon ik met een gerust hart mijzelf op een Griekse maaltijd storten. Dat werd weer bij de taverne van ¿Al Bundy¿. We houden wel van wat risico. En we wilden weten of zijn gedrag een eenmalige uitschieter was. Maar bij het bestellen bleek al dat het geen eenmalige ervaring was en dat Al altijd zo traag van begrip is (geweest). De bestelling is echter wel goed gekomen ¿ mede dankzij ingrijpen van zijn vrouw ¿ en we hebben goed zitten eten. En daar draait het tenslotte om. (J: Choriatiki+Saganaki+Soutzoukakia  B:zie zijn site) De avond hebben we afgesloten bij Nefeli cocktailbar. De straten waren ondertussen alweer aardig leeggestroomd en dus hadden we niet veel mensen om naar te kijken. Dan is er toch veel minder aan en is er minder om over te praten. Aldus geschiedde, beste lezers en lezeressen, dat de schrijver dezes om 0:45 voor het laatst in dit schone appartement de ¿ en zijn ¿ luiken heeft gesloten.
 

Dag 32 - Donderdag 14 Augustus 2003

07:15   Na een beroerde nacht ben ik nu definitief wakker. Na een zelfdiagnose gedurende de nacht ben ik tot de slotsom gekomen dat er ergens iets niet goed gevallen is en nu tussen de maag en de darmen mij zit te pesten. Aangezien het daar niet wil vertrekken (via een van de uitgangen) zal ik het dus moeten verdragen. En dat juist op een vertrekdag. Het is niet anders. Ik sla het ontbijt over en ga rustig mijn spullen inpakken. Zolang ik maar geen gekke bewegingen maak en geen koude vloeistof naar binnen gooi, gaat het redelijk goed. En ik word goed bijgestaan door mijn broertje die het inpakken van alle algemene spullen voor zijn rekening neemt. Daarna de auto voorgereden en alle spullen weer op hun eigen plekje gestopt. We moeten nog afrekenen en de prijs zou ¿65,- per nacht zijn. Maar in de kamer hangt de maximale prijs en die is ¿145,- per nacht. Het is verboden om per bed te rekenen ¿ staat in de wet en op het papier ¿ maar we laten de auto veiligheidshalve niet op het af te sluiten parkeerterrein staan. Enkel daarmee zouden ze ons kunnen vasthouden.

Gelukkig is er geen vuiltje aan de lucht zowel in de buitenlucht als ook bij het afrekenen. De beide heren (eigenaren?) zijn behoorlijk spraakzaam en we staan een tijdlang met ze te praten terwijl ze gedurende ons verblijf niet zo spraakzaam waren. We geven ze complimenten over het appartement en vertellen ¿ nadat we definitief die lage prijs hadden betaald ¿ dat het niet duur is voor deze kwaliteit. Ja, nu durven we wel. We stonden wel de hele tijd in ons recht, maar als toerist heb je het bij problemen toch niet altijd gemakkelijk. En de eigenaren zijn van Franse en Tunesische of Algerijnse afkomst (de man met ogen in twee richtingen spreekt Frans en Arabisch), dus je weet niet precies hoe die zullen reageren (hiermee niets gezegd hebbend over de bovengenoemde landen). Maar hij blijkt zelfs een paar woordjes Nederlands te kennen. We nemen afscheid en rijden weg richting Kalamata. In Nafplio probeert Berry nog een bordje Loukoumades te scoren maar hij heeft pech. Vandaag worden ze niet gemaakt. En ik heb pech als ik mijn auto wil laten wassen want dat wordt meestal door een mannetje gedaan en de wachttijd is minimaal een half uur. En we willen snel richting Kalamata.

De rit zelf verloopt voorspoedig en onderweg stoppen we voor een belegd broodje bij een supermarkt c.q. patisserie.  Daar krijgen we ook een SMS dat er bij Lefkas een aardbeving geweest zou zijn. Wij hebben echter niets gevoeld en zaten (we hebben het later laten uitrekenen) ongeveer 260km van het episch centrum. Later zou ook blijken dat het een schok van 6,4 op de schaal van Richter is geweest om 08:15 en dat er veel materiele schade en ¿ gelukkig ¿ slechts twee gewonden. Het episch centrum lag in zee en door de diepte is de schade dus beperkt gebleven. Wel een gek idee dat je twee weken geleden nog in dat gebied liep rond te stappen. Ik weet uit ervaring dat een aardbeving een hele vreemde gewaarwording is (heb er een op Kreta meegemaakt). De rit gaat echter gewoon door en we komen om 14:00 in Kalamata aan.

Het eerste hotel wat we hadden uitgekozen is echter vol. En dat hotels allemaal vol zijn, zullen we de komende twee uur steeds merken. Ik stuur van hotel naar appartement ¿ en visa versa ¿ en Berry zoekt steeds een receptie op. We beginnen toch wel wanhopiger te worden dat we geen geluk in Kalamata zullen hebben. En we zijn niet de enige zoekenden. De Grieken hebben echter bij de zoektocht een groot voordeel. Dat is dat ze de taal spreken en van verre naar binnen roepen of er een plekje is. Uiteindelijk komt Berry met het verlossende woord terug. We hebben voor twee nachten een plek in Hotel Haïkos. De eerste nacht in een kleine kamer met een 2 persoonsbed maar daar zal een extra bed bijgeplaatst worden. Dat is kamer 115. De tweede nacht zitten we dan in kamer 303 met twee losse bedden. Ik kan mijn auto voor het hotel kwijt (dat is het tweede gelukje, want het is knetterdruk) en Berry gunt mij het tweepersoonsbed. Voor hem wordt een stoel uitgeklapt tot smal bedje. De kamer is oud maar niet smerig en de badkamer zou nu (bijna) weer in de mode komen met die bruin en oranje tegeltjes.

Mijn maag- en darmstelsel is ondertussen ¿ ondanks alle drukte en onrust in Kalamata ¿ redelijk tot rust gekomen. Toch doet de onrustige nacht zich nu gelden, want ik val als een blok in slaap. Anderhalf uur later word ik uitgerust wakker en doet een lekkere douche de rest. Dat de badkamer daarna een waterballet is, mag de pret niet drukken. De airco (een oudje, maar Berry heeft hem aan de praat gekregen door het sturingskastje te openen) zal het vocht toch snel laten verdwijnen. We laten de airco lekker draaien als wij langs de boulevard van Kalamata gaan lopen. Het is dan 20:30 en het begint donker te worden. Het is er lekker levendig met veel Grieken en slechts weinig buitenlandse toeristen. Er is een kleine kermis, een boekenmarkt, een kinderspeelplaats met luchtkussen en kartbaan en veel, heel veel terrassen (behorend bij bars en tavernen). We lopen tot aan de haven (ca 1,5 km) en draaien dan om. Er zit een leuke taverne vlakbij ons hotel en die kiezen we uit. De grilllucht heeft ons ernaartoe getrokken en dat blijkt niet onterecht te zijn geweest. (J: kaaskroketten+Paidakia  B: Tomaten- en komkommersalade+Okra+2 pitta gyros/souvlaki). Het smaakt prima en ondertussen zien we hier ook een Nigeriaan die CD¿s verkoopt. We vertellen dat we na het eten wel interesse hebben en dat heeft hij blijkbaar goed onthouden.

Want na het eten verschijnt hij weer. Berry begint een gesprek met hem en hij krijgt een drankje van ons. Dat gesprek gaat voornamelijk over hem en Nigeria. Al met al zijn we om 23:15 zeven CD¿s en een heleboel informatie over Nigeria rijker en lopen we richting hotel. Er zijn nog wat spullen die we uit de auto willen halen en dat doen we dus ook. Toch wil ik nog een slaapmutsje hebben en we lopen weer de boulevard op. Bij veel terrassen van bars is de muziek uit. Maar bij een komt er nog geluid uit de boxen (weliswaar niet zo hard als in de bekende toeristenplaatsen en met voornamelijk Griekse muziek). De stoelen zitten goed en Berry neemt een ijssorbet. Ik hou het bij een Grieks biertje (Mythos). De serveerster (Nikki) begint na een tijdje een gesprek met ons omdat ons Nederlands toch wel opvalt tussen al die Griekse gesprekken. Ze blijkt 17 jaar oud te zijn (ik gokte 19-20) en komt uit Athene. Als vakantiebaan heeft ze al twee maanden deze job. Het is hard en lang werken voor een schijntje. Maar er is niets anders, dus het is beter dan niets. Maar een zeventien jarige zou bij ons geen 14 uur per dag mogen werken (10:00-15:00 en 18:00-03:00). Gisteren was ze daarna nog naar een club geweest en om 07:00 thuis gekomen. Ze had zich dus prompt verslapen en stond nu ook half te slapen. Ach ja, wie jong is¿  

Het is een heerlijke avond met een goede temperatuur (26°C) en een lekker briesje vanaf zee. Om 01:30 zijn we weer op de kamer en kunnen de luiken en de deur gesloten worden. Die laatste klikt niet normaal in het slot, dus moeten we de sleutel gebruiken. Maar we zijn niet voor een gat te vangen en niets kan ons meer verbazen (nou ja, bijna niets).


Wil je de volgende dagen ook lezen?
Je houdt dus wel van pijn (in je ogen van het lezen en in je bips van het zitten)?
Dan zul je links op de volgende datumreeks moeten klikken...