GrasSoft > Reisverslagen > Rondreis 2003 > Verslag 14-31 Juli

Reisverslag  14 t/m 31 Juli 2003

Dag 00 - Zondag 13 Juli 2003

Het inpakken is begonnen. Het is zelfs nog stress omdat de videofilm van de Kretenzer bruiloft van afgelopen januari maar niet correct op een DVD wil komen. Ik blijf ruzie houden met het DVD menu wat bepaalde hoofdstukken categorisch weigert af te spelen. Op het laatst heb ik het menu er maar uit gelaten en is het een ¿speelfilm¿ uit één stuk geworden van 38 minuten lang. De mooie overgangen zitten er wel goed in en geven het geheel een professionele uitstraling (al zeg ik het zelf). De film samen met het ruwe materiaal wordt ook nog aan een analoog medium toevertrouwd (een videoband bedoel ik dus).

Mijn huidige ex(-collega) Henk van Schie komt met zijn kinderen mij nog een prettige vakantie wensen. Een mooi gebaar van een goeie gozer. Hierna toch flink wat spullen pakken en een mail verzenden aan alle vrienden en kennissen (hoewel ik het gevoel heb, dat ik toch wat mensen vergeten heb in de mailing mee te nemen) met de mededeling over de 3 maanden rondreis en de link naar de website.

In de avonduren vindt de overdracht richting de buren plaats. Zij offeren zich op om gedurende 3 maanden mijn bougainvilles te verzorgen en de post steeds uit de brievenbus te vissen. Waarvoor nog mijn hartelijke dank. De website van Berry is op floppy opgeslagen zodat Pa en Ma deze nog even op het gemak kunnen lezen. Al met al is het dan toch al klokslag 23:55 voordat de ogen voor het laatst in mijn eigen bedje worden gesloten.
 

Dag 01 - Maandag 14 Juli 2003

06:45 Gaan mijn luiken (lees: ogen) vanzelf open en mijn hoofd vult zich meteen met gedachten (nee, dit keer met zaken die nog gedaan moeten worden voordat ik het land kan verlaten). Ik neem een laatste douche met Nederlands water en begin met wat koffie en een ontbijt. Pa en Ma zijn ook al wakker en proberen mij aan alle kanten behulpzaam te zijn. Maar het pakken kun je het beste alleen doen zodat je zeker weet dat bepaalde zaken ook inderdaad in de auto zijn terechtgekomen. De auto vult zich nog verder, eigenlijk is het teveel, maar 3 maanden eist zijn beslag op extra kleding (het kan in oktober al aardig fris worden). We zullen wel zien hoe de spullen van Berry erbij gaan passen. Er zijn trouwens pakken dubbeldrank die het einde van mijn bezoek aan Zwitserland niet zullen overleven (ze zijn dan opgedronken).

Al met al komt het tijdstip van vertrek (10:00) aardig snel dichterbij. En na de laatste meervoudige controles hoop ik dat ik qua inpakken volledig ben geweest. Ik heb in ieder geval wel mijn autopapieren en rijbewijs (in tegenstelling tot Berry die hier afgelopen zaterdag achter kwam en ons, Pa en ik, nog flink heeft laten rijden om alles naar hem gefaxt te krijgen). Alle originele (reis-)documenten gaan met mij mee (Ja Berry, ik heb die van jou ook meegenomen).

10:08 Afscheid van de buren en van Pa en Ma. Alweer een zoon die ze voor langere tijd moeten gaan missen. Maar met Internet verklein je het gevoel van afstand toch behoorlijk. De tocht gaat eerst naar de wasstraat om de auto toch nog even een oppoets beurt te geven (de binnenkant had ik al gedaan). Om 10:24 gaat de reis dan echt beginnen met als kilometerstand 123760. Het gaat rustig richting de grens. Rustig omdat er toch heel wat vakantieverkeer op de weg zit en die zondagsrijders het verkeersbeeld behoorlijk onrustig maken. En ook omdat de radardetector thuis is beleven. Ik heb de tijd, dus waarom zou ik sneller moeten gaan rijden?

Om 11:55 passeer ik de grens en bevind ik mij op Duits grondgebied. De reis gaat voorspoedig en ik zie al redelijk snel Oberhausen in mijn achteruitkijkspiegel verdwijnen. Het is om 14:20 toch echt tijd om wat te eten (heb al wel eerder gestopt om wat te drinken en de benen te strekken). Hierna betreed ik het gebied wat de ¿Eifel¿ genoemd wordt. Via het boekje ¿Zimmer frei¿ heb ik een mooi gasthof/pension in Mehren uitgezocht. Volgens de kaarten moest Mehren tussen Daun en Ulmen liggen, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Gelukkig bracht de laptop uitkomst met de routeplanner en de GPS ontvanger (Ja, ik ben van alle gemakken voorzien). Het is inderdaad een stuk handiger als er een navigator naast je zit. Broertje, bereidt je maar vast voor! Je zou eens moeten weten hoeveel wegen ik al in de Eifel blijk te kennen. Wij hebben jaren geleden in dit gebied toch flink rond gezworven toen we een (nu CenterParcs) vakantiepark als vakantiedoel hadden.

Maar na wat rond gereden te hebben door dit mooie stuk Duitsland ben ik dan om 16:15 in Mehren aangekomen en heb het pension vrij snel gevonden. Voor 21 euro per nacht mag ik zelfs kiezen tussen een 1-persoons kamer en een 2-persoonskamer (die weliswaar op het zuidwesten ligt, maar tenminste een balkon heeft). Het is een keurige kamer (Bekijk de foto(s)) in een zeer rustig pension. Er zijn volgens mij geen andere bewoners. Ik pak wat spullen uit en deel bepaalde zaken wat ergonomisch beter verantwoord in zodat ik wat minder tassen nodig heb bij een logeer uitje. De rest blijft in de auto want het dorp ligt er rustig bij en de auto staat beschut opgesteld.

Ik fris mij wat op, loop door het dorp en ga daarna het Gasthof binnen. De bar zit vol met plaatselijke mannen, de meeste nog beter ¿gevuld¿ dan dat ik ben. Dat ze je dan toch voor een Hollander aan zien is mij een raadsel! De Bitburger biertjes gaan met een rap tempo de slokdarm door (hoewel het tempo van de stamgasten mij te hoog ligt). Wel moeten ze de omzet hiervan hebben, want je hebt het glas nog niet leeg of de volgende wordt met een vragende blik al neergezet. Vooruit dan maar, ze smaken toch zo goed. Toch krijg ik ook de kans om wat eten te bestellen en het hazenrugje met een roomsaus gaat er smakelijk in. Dan voel ik toch de biertjes (het zijn er 4 geworden) aardig inslaan en besluit na het afspreken van het fruhstuck (08:30) mijn kamer op te zoeken. Daar heb ik het reisverslag ingetikt en ondertussen van de ondergaande zon genoten. Het is een heerlijke avond. Maar om 22:45 vind ik het welletjes en sluit ik het luik en daarna mijn eigen luiken.

Wees niet bang dat iedere dag zo uitgebreid verslagen wordt, maar de eerste dag is toch wat specialer. Het gaat niet ten koste van mijn vakantiegevoel en het is voor mijzelf ook leuk om later terug te kunnen lezen.
 

Dag 02 - Dinsdag 15 Juli 2003

07:30  Ik heb net hiervoor mijn ogen open gedaan en de wekker begint nu beschaafd zijn deuntje te spelen. Ik zet alles even lekker tegen elkaar open en neem een douche. Ja, dit is wat beter dan in een tentje wakker worden (toch broertje?). Alle gemakken zijn in handbereik. Ik start de laptop nog even op om de route van vandaag uit te stippelen (in hoofdlijnen, want ik ben tenslotte op de bonnefooi).

Het ontbijt is lekker. Harde broodjes, eigen gemaakte jam en een zacht gekookt ei zijn de zaken die het aangenaam maken voor mijn smaakpapillen en mijn spijsvertering. Ondertussen heeft men mijn bed opgemaakt en de kamer schoongemaakt (niet dat het nodig was). Hierdoor heb ik het kamermeisje gemist en kan jullie dus ook niet een (gedetailleerde) beschrijving van haar geven.

Het is alweer 09:05 voordat ik de spullen gepakt heb en in de auto geladen, de kilometerstand heb genoteerd (124188) en kan wegrijden. Ik zei wel ¿alweer 09:05¿ maar besef mij terdege dat sommige mensen dit tijdstip nooit bewust meemaken op hun vakantie (sommige zelfs niet al ze werken). Het is zonnig met een strak blauwe lucht en de temperatuur is al 20°C.

Ik rij naar het zuiden richting de Moezel. Als eerste bezoek ik het plaatsje Bullay wat bekend is om zijn dubbele brug over de Moezel. Aan de onderkant van de brug rijdt het autoverkeer en hierboven rijden de treinen. Ik parkeer mijn auto aan de rand van de Moezel en loop wat langs de kades. De zon brand al lekker, maar hij staat nog laag genoeg om een paar mooie plaatjes (Bekijk de foto(s)) te schieten van de overkant van de rivier.

Hierna rij ik een stuk langs de Moezel richting Koblenz (waar de Moezel en de Rijn samen komen en de Rijn het qua naamgeving wint). In Koblenz rij ik over een brug naar de overkant van de Moezel en rij een stuk terug totdat ik onder aan de Moseltalbrucke sta. Het is dan 12:23 en ik wil wel wat eten. Gelukkig had ik nog brood bij mij en dat smaakt verdomd goed. Ik zit aan het water en in de schaduw van een boom op mijn uitklapstoeltje heerlijk te relaxen. Ik heb wat tijdschriften gelezen en wat opnamen gemaakt. Hierdoor verstrijkt de tijd en na 2 uur besluit ik maar weer eens op huis aan te gaan. De autorit is lang genoeg geweest, want morgen zit ik ook een aardig eindje te sturen (op weg naar het Zwarte Woud). Via de snelwegen (A61 en A48) bereik ik snel Mehren en kan ik thuis een verkoelende douche pakken. In de auto is de airco lekker bezig, maar daarbuiten merk je toch dat 33°C best warm is. Het reisverslag wordt weer netjes bijgewerkt wat jullie pas later zullen gaan lezen. Hier in het dorp is namelijk geen internetcafé.

 ¿Heute ist ruhetag¿ krijg ik te horen als ik na wat rondwandelen in het dorp de beheerder van het pension spreek. Ik heb geen zin om ergens anders te gaan eten en dus wordt het vloerbrood en de feta aangesproken. Toch een beetje Grieks gevoel in de Eifel. Ik kan wel koel bier van hem krijgen (nou ja krijgen, het zal wel keurig op de rekening komen) en dat sla ik met deze hitte niet af. Dus kan ik op mijn gemak de route voor morgen vastleggen en zelfs al de uitstapjes daarvandaan worden op de laptop vastgelegd. De gekozen eindbestemming is Bad Dürrheim. Of het dat gaat worden lezen jullie vast wel verderop. Na deze computer activiteit ga ik lekker op bed liggen met de koptelefoon op. Het wordt geen lange avond want de ogen vallen al snel een paar keer dicht en om 21:30 besluit ik om lekker te gaan slapen. Dus wordt het luik en mijn luiken stevig gesloten¿
 

Dag 03 - Woensdag 16 Juli 2003

Om 06:15 ben ik klaar wakker. Dat krijg je al je zo vroeg gaat slapen! Maar nadat ik de balkondeur heb opengezet en het zonnetje zie, is het toch wel goed om zo vroeg wakker te worden. Ik ga wat op de laptop aan de gang en zie ook dat er al een lerares de basisschool binnen gaat. Die kinderen komen pas anderhalf uur later! En die hebben nog steeds geen vakantie, maar ik lekker wel! Ik rommel nog wat aan en ruim de boel alvast wat op (dat kan toch helemaal niet, rommel maken en opruimen). Ook rustig op een balkon zitten en luisteren naar fluitende vogels kan ik iedereen ¿s ochtends vroeg aanraden. Maar dan loopt de tijd toch tegen het ontbijt aan en breng ik alle spullen alvast naar de auto zodat ik na het ontbijt meteen weg kan.

Het ontbijt smaakt prima en de vrouw des huizes wenst mij alvast een goede reis (zij moet de broodjes betalen). Na het ontbijt reken ik met de heer des huizes af en het ontbijt zat bij die prijs van 21 euro in. Dat noem ik nou goedkoop en toch luxe. De twee biertjes staan wel op de rekening, maar dat mag de pret niet drukken. Ik sta met hem nog even te praten over mijn plannen en hij vindt 3 maanden wel een erg grote luxe, maar ook zwaar zonder familie (die had ik genoemd toen ik vertelde dat ik vaker in de Eifel was geweest). Nadat ik hem uitgelegd had dat ik niet mijn gezin bedoelde maar vader en moeder was hij gerustgesteld. Door hem en de hond werd ik uitgezwaaid en begon ik om 08:56 aan het vervolg van mijn rondreis. De kilometerteller was 124400 en de temperatuur al 24°C.

Over de rit naar Bad Dürrheim kan ik kort zijn. Die verliep goed met enige file bij de Moseltalbrucke en bij een vreemd ongeval tussen een vrachtwagen en een bestelbus (die laatste lag geheel gekeerd aan de kant van de weg en de vrachtwagen was hem blijkbaar gemist maar had wel een afslagbord te grazen genomen). De lunch bestond uit vloerbrood en salamiworst (buurtjes bedankt). En om 14:15 reed ik Bad Dürrheim binnen. De kilometerteller stond op 124847 en dus had ik 447 kilometer gereden. In het begin van het dorp stond een plattegrond en zodoende vond ik al snel pension ¿Traube¿ (Bekijk de foto(s)) . De kamer bleek iets duurder (26 euro tegen 18 euro volgens het boekje, maar dat was laagseizoen en 2-persoonsprijs). De kamer was een redelijke 2-persoonskamer met een mooie badkamer en een TV. Dat is niet duur voor het hoogseizoen. Dus de spullen uitgepakt en mij geinstalleerd.

Op de radio had ik al van het noodweer in Frankrijk vernomen (onweer, hagel, windstoten met orkaankracht en 4 doden), maar nu kon ik de beelden ook zien. Op dat moment begint het ook hier wat te donderen. Maar het haalt het niet, gelukkig maar, bij de beelden die ik net zag. Op weg hiernaartoe heb ik een groot gebied met allerlei winkels gezien. Dus toen het weer wat droog was, ben ik met de auto daar naar terug gereden. Heb nog wat etenswaar en drank ingeslagen en kon meteen de lege flessen inleveren (in Duitsland zit nu op ieder flesje statiegeld). Na het afrekenen bleek dat de hemelpoorten zich weer behoorlijk hadden geopend, maar ik redde het redelijk droog naar de auto. Hierna werd de neerslag nog iets heviger, maar alles viel behoorlijk mee en recht naar beneden (ook wel makkelijk want een paraplu tussen je benen loopt zo moeilijk).

Op de kamer heb ik het reisverslag bijgewerkt, een douche genomen en het avondeten genuttigd (weer brood, maar morgen eet ik weer goed mams!). Ik besluit om morgen naar Mainau te gaan omdat de temperatuur dan wat beter is (verwachting 25 graden maar zwoel met nog kans op een enkele bui). De vrijdag staat alweer als tropisch warm op de weerkaart (die ik dankzij de TV mooi kan bekijken). De avond verstrijkt met TV kijken, wat info lezen en een CD luisteren. Om 23:00 vind ik het welletjes en terwijl het buiten licht dondert sluit ik de luiken.
 

Dag 04 - Donderdag 17 Juli 2003

07:30 en de wekker gaat. Als ik de luiken opendoe zie ik veel bewolking maar het is droog. Dat zou niet lang duren, want even later valt er weer wat water uit den hemel. Maar de voorspellingen zijn gunstig en dus ga ik er straks wel op uit richting het bloemeneiland Mainau. Maar eerst een plas, een douche en een ontbijt (ik moet mij strak aan deze volgorde houden anders wordt het een puinhoop in de eetzaal). Het ontbijt is goed en hier zijn meerdere gasten bij aanwezig. Hoewel erg druk kun je het niet noemen met vier andere erbij. Maar dat mag de smaak niet drukken en ook hier wordt er een ei bij geserveerd (¿Ein ei muss darbei¿ luidt een bekend Duits spreekwoord). Aan cafeïne ook geen gebrek, zeker niet met de grote koppen die je hier krijgt.

Het is 09:11 als ik de auto instap en op weg ga naar Mainau. Ondanks de nu vallende regen blijf ik positief en zelfs de toch wel frisse temperatuur van 16,5°C kan mijn dag niet bederven. De kilometerstand, voor de statistici onder jullie, staat op 124857. Onderweg voel ik dat de voorbanden van de auto het toch wat moeilijk hebben, zeker als die in de plassen van de spoorvorming terechtkomen. En spoorvorming is er op dit stuk van de A81. En dat er regen valt kun je ook moeilijk ontkennen als de ruitenwissers het maar ternauwernood bij kunnen benen. Maar met een Griekse CD op de achtergrond krijg je mijn vakantiegevoel nog niet met een orkaan weggeblazen (hoewel ik de goden niet ga verzoeken).

En mijn positieve gedachten missen hun uitwerking niet want om 10:30 parkeer ik mijn auto op de parkeerplaats van Mainau waarbij het bewolkt maar droog is. Ik heb 90 kilometer afgelegd (en dus mag je zelf de kilometerstand uitrekenen). Na ¿3,00 voor parkeren en ¿10,50 voor de toegang loop ik dan het eiland op via een brug (de vorige keer, jaren terug, kwamen we vanaf de andere kant van de Bodensee en moesten we eerst met een veerboot naar het eiland). Toch vertrouw ik het niet helemaal en heb voor de zekerheid maar mijn 5-Hart regenjack meegenomen. Dat voorgevoel blijkt helaas bewaarheid te worden want het begint even later toch weer te spetteren. Ik loop nog zonder jack door want de vochtigheid is hoog en in het jack krijg je dan meer water dan erbuiten. Maar dat schijnt de weergoden niet aan te staan en dus doen die de sproeiers wat verder open (zodat de tuinman/vrouwen van Mainau hun sproeiers wel uit kunnen zetten). De bloemenpracht valt wat tegen. De planten hebben duidelijk last gehad van de hitte en droogte van de afgelopen tijd. De drukte valt echter mee, er zijn enkel een paar busladingen oudjes gedropt (Michiel en Els, ook wat voor jullie?). Toch zorgt de regen ervoor dat ik het jack aan trek en even later zelfs wat beschutting op moet zoeken. Kan ik mooi wat drinken terwijl ik op wat droogte wacht.

Even later wordt het inderdaad droog en kan ik het eiland verder rondlopen (Bekijk de foto(s)). Net als ik zo goed als rond ben, breekt de volgende bui door. Het is nog even lopen naar de vlindertuin (daar is het droog, want die is overdekt), maar als ik daar aan kom blijken er meer mensen op dat idee te zijn gekomen. Dus vlucht ik weer naar buiten en ga onder het afdak van het energiepaviljoen schuilen. Daar kan het jack uit en droog ik weer helemaal op. Ik zie de opklaringen aankomen, maar dan duurt wachten toch wel lang. En daarachter komen weer wat donkere kopjes, dus besluit ik bij droogte het eiland te verlaten (had het toch allemaal gezien behalve de vlinders). Ik kom netjes droog bij de auto en vertrek om 13:25 naar de basis. Het blijft nu op een enkele spetter na droog en om 14:07 bereik ik het dorp. De banden blijven mij wel bezig houden (ik moet er nog even mee rondrijden) en ik hak de knoop door. Ik ga op zoek naar een autobanden zaak. Op het industriegebied blijken er twee te zitten en ook een internetcafé. De eerste bandenzaak heeft geen Pirelli banden, maar de tweede heeft ze wel en ik kan er zelfs op wachten. Ondertussen loop ik naar het internetcafé, werk (voor het eerst) mijn site bij en lees mijn mail.  Als ik terugkom zijn de voorbanden netjes vervangen en krijg ik nog wel de opdracht om de bouten na een paar dagen na te lopen en eventueel wat vaster te draaien. Het blijkt een kwaal van dit type Audi te zijn. Ik had er nog niet van gehoord, maar omdat twee man het los van elkaar tegen mij hebben gezegd zal ik geen risico nemen. Toen ze hoorde van mijn rondreis plannen gaven ze mij groot gelijk dat ik de sloffen had vervangen. En zodoende stond ik om 16:03 weer bij het gasthof met mijn nieuwe voorbandjes ¿unter den PKW¿ (sorry Pum, ik weet niet of de naamval goed gekozen is).

Ik kleed mij om en loop het dorp in. Het is ondertussen droog en zonnig geworden, hoewel er soms nog een paar beste wolken (Cumulus voor intimi) overdrijven. Ik ga  bij een pizza restaurant eten. Buiten zitten gaat prima want er zit glas boven met daaronder een mooie druif (ik bedoel een plant) en de zon schijnt lekker. Zo heb ik ook nog goed zicht op alles wat er langskomt (auto¿s, mensen). Een lekkere tomatensalade en een quatrostagione gaan er goed in en worden afgesloten met een dubbele espresso. Voldaan loop ik nog wat door het dorp en zie nu hoeveel kuuroorden en gezondheidszaken er zijn. Het is blijkbaar een gouden handel die gezondheid. Ik denk ook stevig aan de mijne en ga daarom naar huis om daar nog even wat digitale foto¿s te bewerken. Morgen is het vroeg op want het zwembad is al om 06:00 open en dat wil deze vroege vogel best wel eens meemaken. Dus sluiten de luiken om 22:30.
 

Dag 05 - Vrijdag 18 Juli 2003

05:50  De wekker zorgt ervoor dat ik mijn luiken open doe. Velen zullen mij nu voor gek verklaren, maar alvorens dat te doen zou men het eerst eens zelf moeten ondergaan. Je staat op terwijl de zon net boven de horizon komt. De vogels fluiten al en na je snel aangekleed (maar wel met het minimale) te hebben, loop je naar het plaatselijke zwembad (ca 1 kilometer verderop). Daar zijn ze ook al wakker en al snel heb je de keuze tussen een binnenbad vol oudjes met 30 graden watertemperatuur of het buitenbad (50 bij 10 meter) helemaal voor jezelf met een watertemperatuur van 24 graden. Dan is bij mij de keus snel gemaakt en valt de overgang van warm douchewater naar het buitenwater best mee. Helemaal als je daarna door het strakke water klieft en de zon schijnt door een klein laagje mist net boven het water (buiten het water is het ca 18 graden). Na een drie kwartier zwemmen ga ik er weer binnen uit en lig daar nog even op een strandstoel, achter glas en in de zon, op te drogen.

Het is 07:40 als ik mijn kamer weer betreed. Een douche om het chloor echt uit je haren te krijgen (had geen shampoo meegenomen) en omkleden voor het ontbijt (geen smoking, maar een wat netter shirt boven een korte broek, stijlvol ondersteund door een paar steeds smeriger wordende gympen). Dat ontbijt ging erin als de bekende koek en daarna heb ik mij op mijn kamer terug getrokken. Ik wilde wat foto¿s op de site hebben en de tekst van gisteren en vandaag wil ik er ook op zetten. Dus met de ramen open en heerlijk relaxed heb ik deze digitale taak op mij genomen. Dus waar je nu het teken (Bekijk de foto(s)) ziet en daarop klikt, krijg je een fotopagina te zien met een of meerdere foto¿s (dit geldt met terugwerkende kracht). Om 11:45 heb ik er even genoeg van en ik hoef van de dokter drie maanden lang niets te doen wat ik niet leuk vind. Dus stap ik in de auto en ga fijn een stukje rijden in de omgeving. Al zwervend kom ik door diverse leuke plaatsjes en na 2 uur en 100 kilometer rijden kom ik weer terug op de basis.

Ik ga dan op de ligweide mijn eerste boek liggen lezen. De zon brand zeer stevig en ik zoek dus al snel de schaduw van de bomen op. Dit hou ik vol tot 16:00 waarna ik op de laptop de laatste zaken ga invullen (kijk ook eens bij de routes).  De avond ga ik nu alvast invullen, maar die is dus onder voorbehoud. Ik ga eten bij een Grieks restaurant (om alvast in de stemming te komen) en daarvoor zal ik dit alles on-line zetten via het internetcafé.  De avond besluit ik door de route van morgen (naar Zwitserland) nog eens door te nemen en wat TV te kijken of te lezen. De luiken zullen niet al te laat gesloten worden¿

De avond is inderdaad gelopen zoals gepland. Als eerste de site bijwerken en mijn e-mail beantwoorden. Leuk al die reacties en soms uit onverwachte hoek. Daarna de auto weer netjes terug gebracht naar de basis en lopend naar het Griekse restaurant (dan mag ik tenminste de ouzo hebben). Op het terras was nog een tafeltje leeg en ondanks dat ik het gevoel had niet zoveel te kunnen eten, smaakte het eten zo verdomd goed dat alles opgegeten werd. De Saganaki (gebakken feta) werd geleverd met een flinke salade en de Paidakia (lamskoteletten) waren om je vingers bij af te likken. Samen met een fles Malamatina (0,5 liter retsina) en een Griekse koffie na was deze jongen nog geen ¿25,00 kwijt. Een aanrader dus als je een keer in Bad Dürrheim bent. Hierna nog even door het centrum gezworven en een ijsje gegeten. Ja, ik heb het een partij zwaar! Zoals beloofd en gepland hierna op de basis de route nog doorgelopen. Wordt niet gemakkelijk, dus ik wil de GPS ontvanger in gaan schakelen. Maar eerst schakel ik wat uit en dat is de laptop en het licht, want deze jongen sluit om 22:35 zijn luiken. 
 

Dag 06 - Zaterdag 19 Juli 2003

Ik word vanzelf wakker om 07:05 en daar verander ik niets meer aan. Dus pak ik op mijn gemak de spullen in en ga alvast wat zaken naar de auto brengen. Het ontbijt wordt weer vergezeld van een gekookt ei en er is nu maar 1 gast over. De eigenaresse is zeer vrolijk en ook wel een beetje jaloers op mijn lange rondreis. Ik betaal de rekening en om 08:57 word ik ook hier weer uitgezwaaid (zouden ze zo blij zijn dat ik weer vertrek?). De kilometerstand staat op 125127 en het is 17 graden buiten, maar de zon brandt al lekker door de voorruit. De eerste stop is 100 meter verder als ik de tank vol gooi (¿0,869 per liter) en nog wat euri uit een flappentap haal. Ja, ik weet dat in Zwitserland de frankskes als geldig betaalmiddel worden gebruikt, maar wat extra geld in euro vorm kan geen kwaad. De rit gaat daarna over een lokale weg richting Zwitserland (de B27).

Om 10:30 kom ik bij de grens aan. Het verlaten van de Duitse zijde is zo gepiept, maar de Zwitserse douane beambte denkt daar toch even anders over. Of ik maar wel even langs de kant wil gaan staan zodat hij de identiteitspapieren kan controleren. En zo verdwijnt hij het gebouw in en zie ik hem een tijd lang niet. De meeste Duitsers worden zo doorgewuifd, maar ik zal wel apart zijn (alleen, met een volle auto, die een week in Zwitserland wil blijven en daarna door gaat naar Griekenland). Maar na een minuut of 6 komt hij weer naar buiten en wenst Herr Grasso ein schones Urlaub. Daarna mag ik om hem heenrijden omdat hij een Duitser met een gigantische aanhanger aangehouden heeft. Maar ik kan verder en slaak toch wel een zucht van verlichting dat de grensoversteek goed is verlopen (ik heb niets illegaals bij mij, maar met zoveel spullen kan een douane altijd lastig worden). In Zwitserland wordt de weg een ¿snelweg¿ genaamd A4. Maar het blijft een 1 baans weg. Even verderop zet ik de auto op een parkeerplaats, doe een plasje en plaats de laptop met de GPS ontvanger. Dat laatste zal mijn geluk blijken te zijn, maar dat lees je verderop.

De route die gepland was voert langs Zürich,Zug en gaat dan richting de Gotthard tunnel. Maar ik hoorde al snel op de radio dat er al een stau (file) van 16 kilometer stond!  En ik had ook al door dat de route nou niet over de snelste wegen leidt, want je mag in Zwitserland maximaal 120 km/u en dat bleek al snel een uitzondering te zijn. Want veel van de wegen zijn begrensd op 100 km/u en de vele kilometers door tunnels (en dat zijn er nog al wat) verstrijken nog langzamer (60-80 km/u). Bestaat Zwitserland enkel uit steen en beton vraag je jezelf wel eens af als je zo over de wegen rijdt (zeker de knooppunten bij de grote steden). Dan nog wat file bij een baustelle erbij, en je zit al snel op een ritgemiddelde van 55 km/u. En dan duurt een ritje door Zwitserland wel lang. Maar goed, die file bij de Gotthard zat mij wel erg dwars. Daar ga ik toch niet in staan. En dus toen de A4 zich door een paar dorpjes (Bonstetten, Affoltern) slingerde - de tunnels voor de echte snelweg zijn pas in 2008 af - ben ik gestopt om de route te herzien. Ik probeer aan te sluiten op de routebeschrijving van het reisburo naar Morel welke via Basel het land binnenkomt. Met maar een paar klikken op de muis, heb ik de routeplanner richting Spiez en Kandersteg gestuurd. Dat kost je in financieel opzicht wat meer (een ritje met de autotrein), maar een paar uur in files is ook niet wat je wilt. En dus ging daarna mijn GPS-auto-icoontje van de A2 af en ging richting Luzern, Interlaken, Spiez en Kandersteg. Het rijdt nu inderdaad lekker door, hoewel de A14 ook slingerend door de bergen gaat en je zelfs voor klimmende wielrenners moet oppassen (malloten, ga naar Frankrijk!). En door af en toe een blik op het GPS-auto-icoontje te werpen wist ik waar ik zat en welke kant ik op moest. En met die spagetti knooppunten is dat een hele luxe! ¿Way to go, GPS!¿

Maar desalnietteplus is de omgeving wel schitterend en gelukkig heb ik daar wel de tijd voor om van te genieten. Ik rij langs meren, door dalen, over passen zodat ik om 13:30 vlakbij Kandersteg ben. Ik besluit bij een pompstation wat fris en een broodje te halen. Ik had ondertussen Zwitserse Franken getapt toen ik bij het station van Affoltern de route aan het herzien was. Voor het eerst van mijn leven heb ik CHF briefjes in mijn handen! En kan ik er dus mee gaan afrekenen. Dat gaat goed en dus kan ik ook nog even mijn benen strekken voordat de reis verder gaat. Want het broodje eet ik wel in de trein op. Die arme airco kan weer vol aan de bak om de hitte eruit te rammen (buiten is het 33 graden, binnen een heerlijke 23 graden). Dat scheelt echt een hoop om je hoofd koel te houden bij het autorijden. Na nog wat verder het dal ingereden te zijn kom ik om 14:07 bij de autotrein aan (heb dan in 5 uur maar 278 km afgelegd) en mag na CHF 25 te hebben betaald in de rij aansluiten. Die komt al snel daarna in beweging en mogen we de trein op. Alles gaat gesmeerd na elkaar want even later vertrekken we al en duiken we de tunnel in. Na een 10 minuten donkere omgeving (tenzij er een tegenmoet komende trein langs flitst) is de temperatuur flink gestegen (de airco staat uit als de motor uit staat en de koeling staat dicht omdat het buiten flink stinkt naar auto en trein).

Dan komt het einde van de tunnel in zicht en mogen we al snel de motoren starten en de koeling loslaten. De frisse en koele lucht stroomt naar binnen terwijl ik de trein af rijdt en in colonne de weg naar Brig op stuur. Het gaat bergafwaarts naar het Rhône dal en voor dat ik er erg in heb zit ik op de dalweg naar Visp en Brig. Na deze plaatsen te zijn gepasseerd kom ik al snel in Mörel. Daar is de weg naar boven zo gevonden (na de kabelbaan linksaf, dat kan niet missen als je ziet hoe groot die kabelbaan is) en na wat zoeken (reed er eerst voorbij) kom ik om 15:31 bij Haus Schönefels aan. Het is trouwens wel een smal weggetje naar boven, maar toch redelijk overzichtelijk. Dat was dus een rit van 321 kilometer in 6½  uur (km-stand 125448). Na een tijdje rondgelopen te hebben (pas vanaf 16:00 werd je verwacht), wordt ik aangesproken door de eigenaresse die in een huis iets hogerop de berg woont. Zij komt eraan en we handelen de toeristenadministratie af. Daarna maakt ze mij wegwijs in het huis en al snel daarna kan  ik uitpakken. Het ziet er goed uit en ik blijf het huis alleen bewonen. Want het 5-persoons boven gedeelte blijft deze week leeg (nee, ik zou daar niet in willen, want dat betekent steeds trappen lopen en boven is het (nog) warmer). Ik moet nog wel even boodschappen doen, want het weekend begint om 17:00 voor de supermarkt. Het avondeten bestaat uit ei en andere belegsoorten op brood. Gemakkelijk, simpel en lekker met deze warmte. De avond wordt gevuld met foto en video opnamen maken (Bekijk de foto(s)), lezen en TV (incl satelliet ontvanger) kijken. Om 23:05 sluit ik de woning, de luiken en mijn eigen luiken.
 

Dag 07 - Zondag 20 Juli 2003

Ik word wakker om 06:15 en kan de slaap niet meer vatten. De luiken kieren wat zodat ik kan zien dat de zon al op is en goed schijnt. Dus gooi ik alles open en lucht de woning zodat de temperatuur wat kan zakken. Ik peil mijn positie eens met de GPS ontvanger vooral ook omdat ik de hoogte moet weten voor mijn weerstation (cadeau gehad van mijn ex-collega¿s). De positie is 46,361N en 8,049O met een hoogte van 925 meter. Dat ingevoerd in het weerstation resulteerde in een luchtdruk van 1022 hPa. Het is buiten al 29 graden en de luchtvochtigheid is laag (35%). Ondertussen wordt er heet water gemaakt voor de espresso koffie (dat doet de koffiezetmachine voor mij), maar het ontbijt moet ik zelf in elkaar flansen (ja, het leven is zwaar). Daarna lekker buiten in het zonnetje zitten eten en ondertussen bedenkend wat ik eens zal gaan doen. Het besluit valt ten voordele van een ritje naar het station van Brig. Ik ben redelijk gek van treinen (tenzij ik in Nederland met dat stuk openbaar vervoer zou moeten) en wil dit station met zijn smalspoor gedeelte en zijn normaalspoor gedeelte wel eens zien. Nu is de temperatuur nog aangenaam, dus hup in de auto en op weg naar Brig.

Dat ligt nog geen 10 kilometer verderop en dus ben ik er zo. Ik parkeer de auto in de schaduw (zondags gratis, maar anders ook niet duur) en loop rond het station (Bekijk de foto(s)). Ondanks de zondagochtend is het een drukte van jewelste voor wat betreft de trein bewegingen dan. Reizigers zijn er nog niet zoveel. Er wordt gerangeerd en treinen komen binnen en vertrekken weer nadat de lok aan de andere kant is gekoppeld (Brig is een kopstation). Aan de andere kant van het stationsgebouw (en ca. 10 meter hoger) ligt het normaalspoor station. Dat laat ik mooi liggen¿

Na 2 uur rond te hebben gelopen vind ik het welletjes (en warm genoeg) en rij weer naar huis. Aangezien er vanmiddag de Formule 1 race in Engeland is, kan ik mooi de site bijwerken terwijl ik de race volg. Aangezien ik  buiten geen schaduwplek heb en de temperatuur en luchtvochtigheid behoorlijk beginnen op te lopen (m.a.w. het wordt dus vochtig en heet), is het binnen een stuk aangenamer (het is ook nooit goed qua weer). Zo verloopt de middag snel en aan het eind van de middag ga ik nog even in de zon liggen (het is dan al iets bewolkt en dus beter uit te houden met af en toe een wolkje voor de zon). Als eten bak ik aardappeltjes op met vissticks en een salade. Het smaakt prima terwijl de wolken zich nu boven de bergen beginnen samen te pakken. Maar het blijft de hele avond droog terwijl ik lekker zit te lezen. Nog even het laatste nieuws en het weer bekeken en dan sluiten om 23:10 de luiken weer.
 

Dag 08 - Maandag 21 Juli 2003

Ik was weer om 6 uur wakker maar dit keer lukte het mij om weer verder te pitten. Ik word om 07:50 wakker en sta op. Het is bewolkt maar de zon komt er wel door. Wel zijn er enkele dreigende wolken te zien. Na het ontbijt ga ik naar het toeristenkantoor om mijn Gästekarte op te halen. Hiermee krijg je op veel zaken korting en dat spreekt den Hollander altijd wel aan. Ik wil de weg wel gaan lopen (het is iets meer dan 1 kilometer) maar de lucht ziet er iets te dreigend uit. Wat bevestigd wordt door het weerstation. Dus pak ik de auto en rij naar beneden. Ik krijg mij kaart en net als ik wil gaan flappen tappen knallen de eerste druppels naar beneden. Snel nog een ¿Erlebnis karte¿ van de smalspoortreinmaatschappijen (76 scrabble punten) gekocht. Hiermee kun je 2 dagen onbeperkt treinen binnen hun gebied. Nog snel wat fris ingeslagen (gaat hard met deze temperaturen) want het begint nu echt te plenzen. Bij huis aangekomen zijn er ook nog wat donderslagen te bespeuren en ziet het er triest uit. Maar dat het weer in de bergen snel om kan slaan geldt ook voor een omslag naar de positieve kant, want na een uurtje breekt de zon in alle glorie door.

Er is geen internetcafé in Mörel maar wel in Brig (volgens de medewerker van het toeristenkantoor). Dus werk ik mijn site nog wat bij met foto¿s en ga dan zo naar Brig om de site bij te werken (als je dit leest is het mij dus gelukt).  Om 11:54 vertrok ik dus naar Brig om even een internetcafé op te zoeken. Dat valt vies tegen! Na wat rond te hebben gezocht, dacht ik het wel via het telefoonboek te kunnen  doen. Digitale telefoonboeken in de telefooncel! Dat is luxe en daar betaal je dan ook voor. Er moest CHF0,50 betaald worden, maar tot op nu is mij nog steeds niet duidelijk waar je dat geld in moest stoppen. Want de enige gleuf was die van het ernaast hangende telefoontoestel en daar reageerde het telefoonboek niet op. Dan maar de mondelinge manier. Iemand verwees mij naar de bieb. Dat is een goed idee. Doch daar aangekomen bleken de diskettedrives potdicht te zitten en mochten de PC¿s enkel gebruikt worden om wat op te zoeken. Daar heb ik dus niks aan. Ik had dus wel op kunnen zoeken waar er dan wel een internetcafé was, maar ik was zo teleurgesteld dat die gedachte mijn cellen niet bereikte. Dus maar weer verder zoeken. Bij navraag in een winkel pakte de medewerkster de gouden gids van Wallis en zocht het na. Het enige internetcafé in heel Wallis zit in Fiesch (en dat is de andere kant van Mörel dan Brig is). Ik pak mijn auto en rij naar huis om het eerst goed op de kaart op te zoeken. Inderdaad, de andere kant (oostkant) op en wel ca. 12 kilometer.

Daar aangekomen start het zoeken weer, maar nu had ik een straatnaam en zelfs een telefoonnummer. Eerst op zoek naar een stratenkaart en die staat altijd bij het Verkehrsburo. En laat nu daartegenover het internetcafé zitten! Hoewel die naam wel erg ambitieus is. Het is meer een computerzaakje waar een paar ¿oudere¿ computers staan (Pentium III 800 MHz voor de kenners) maar wel met een TFT scherm (dat is een plat scherm). Het zaakje is echter niet open, pas vanaf 15:00 en dan sluit het weer om 19:00. Het is nu 13:40 en dus heb ik anderhalf uur om mij te vermaken. Ik kan wat rondrijden richting hoger gelegen dorpjes, maar de bewolking wordt al rap steeds donkerder. Ik rij dus wat rond en kom bij het station uit. Daar is een restaurant waar ik wel op het terras wil gaan zitten om wat calorieën aan het spijsverteringssysteem aan te bieden. Dat is ook net op tijd, want het begint al te spetteren. En dat spetteren wordt knetteren en spoelen! Zo erg zelfs dat iedereen het toch overdekte terras moet verlaten omdat alles nat spettert. Dus binnen mijn Walliserrösti opgegeten en ondertussen naar het noodweer buiten zitten kijken. Een keer sloeg de bliksem wel heel dichtbij in zodat ook de Zwitsers zich een hoedje (met de bekende veer) schrokken. Trouwens, veel Heidi¿s ben ik nog niet tegengekomen (of zitten die in Oostenrijk?). Zo verstrijkt de tijd en ga ik naar het internetcafé. Het is nog niet helemaal droog, maar de zon komt er al bijna door. Het zaakje wordt gerund door een echte nerd (ja, ja, ik weet dat ik er ook die trekjes heb¿) en ik ben de eerste. Maar al snel komen er meer mensen binnen en zit het zaakje met 5 mensen al vol. Maar ik kan mijn site bijwerken, het gastenboek lezen (bedankt voor de leuke reacties!), de mail afhandelen (ik geef iedereen antwoord) en de statistieken bekijken. En dan is een uur zo voorbij en kan ik CHF 8,00 afrekenen.

Daarna gaat de reis weer naar huis waarbij de zon ondertussen weer lekker te voorschijn is gekomen. Maar bij de bergen hangen nog wel een aantal donderkopjes. En de temperatuur?  Die is een volle 9 graden lager dan 4 uur geleden!  Over afkoeling gesproken. Thuis gekomen er eerst wat SMS gepleegd en kijk ik op het histogram van de barometer. Op het tijdstip dat die grote bui langskwam zie je een behoorlijke dip in de luchtdruk. Het leven kan toch zwaar zijn, denk ik, terwijl ik lekker in mijn uitklapstoeltje zit te lezen. Toch hebben de buren aan de overkant het zwaarder. Die zijn al 3 dagen aan het verbouwen in de woning. Terwijl ze vertrekken om wat te eten zien ze mij zitten en komen zich voorstellen (makkelijk als je auto voor de deur staat om te weten dat je Nederlands kunt spreken). Het huis zit al jaren in de familie en was toe aan een grote opschoonbeurt. En dus zijn zij er druk mee bezig. Ze vroegen nog netjes of ik er last van had, maar dat had ik niet, ik genoot zelfs meer als zij zwetend aan het werk waren. Af en toe een cirkelzaag of boor is nou niet erg (ze beginnen om 08:00 en gaan door tot 21:00). Als er wat was moest ik het zeggen. En ik wens hun nog veel succes bij de verbouwing.

Om 20:00 wordt de rest van de gebakken aardappeltjes en de vissticks gebakken en zit ik voor de TV lekker te smullen (nee, geen bord op schoot; de eettafel staat in hetzelfde vertrek). De rest van de avond wordt met lezen (leesboek en spoorboekje) en TV kijken beslecht terwijl er ondertussen een paar buien langstrekken (enkel wat gedonder in de verte). Om 23:00 sluiten alle luiken want ik moet er morgen vroeg uit¿
 

Dag 09 - Dinsdag 22 Juli 2003

05:40 gaat de wekker. De meningen over dit tijdstip zullen wel divers zijn. Van ¿belachelijk, hij is gek!¿ via ¿oei, dat is vroeg!¿ tot ¿lekker, dan is de zon al op!¿.  Waarom ik dit doe? Gewoon omdat ik het lekker vind. En omdat ik de eerste trein naar Andermatt wil halen. En die vertrekt om 06:24 uit Mörel. Dus snel de noodzakelijke voorbereidingen en dan naar beneden. Aangezien de voorspellingen in de middag kans op onweer aangaven, pakte ik de auto en zette die om 06:12 bij het station neer. De temperatuur is nog lekker, een mooie 22 graden. En het is bijna onbewolkt met een mooi zonnetje erbij. De trein komt op tijd binnen en vertrekt iets later omdat er nog post geladen moet worden. Er zitten toch al aardig wat mensen in de trein, maar druk mag je het niet noemen. Dat doe ik dan ook maar niet. Mijn 2-dagen Erlebnis Karte (welke over twee niet aaneengesloten dagen gebruikt mag worden) wordt door de conducteur ingevuld met de huidige datum (in vakje 1) en daarna geknipt met zijn tang. Nog zo¿n ouderwetse tang, dit keer knipt het een ruitvormig gaatje en staat zijn nummer erboven. Ook wil hij weten waar de reis naar toe gaat (dit omdat er op veel stations op de route enkel gestopt wordt indien dat gewenst is). De planning is om via Andermatt naar Göschenen te gaan. Maar vanwege bouwactiviteiten wordt je tussen deze plaatsen met de bus vervoerd. En dat wil ik niet op een treinendag. Dus besluit ik meteen door te gaan naar Disentis. Met het spoorboekje op zak is een nieuwe planning zo gemaakt.

De route is mooi en leidt helemaal door het Rhônedal, waarbij het dal afwisselend smal en breed is. Een aantal keer remt de trein af om het tandrad op te kunnen pakken. Want het gaat af en toe steil omhoog of omlaag en een normale trein zou dat niet kunnen trekken. Ook de scherpe bochten zouden op een normaal spoor niet mogelijk zijn. Maar deze trein trekt alles prima hoewel de hele scherpe bochten met een gillende metaal-slijpend geluid vergezeld gaan. Onderweg hebben we nog een keertunnel (een keerlus in de berg om hoogte te kunnen winnen. Je gaat dus de berg in en komt 100 meter hoger weer de berg uit (aan dezelfde kant) waarna je de top van de berg wel kunt halen. Vanaf Oberwald gaat het 15,4 kilometer door een tunnel (enkelsporig, maar wel met passeer stukken waar elkaar tegemoet rijdende treinen elkaar kunnen passeren).

In Andermatt (aankomst om 08:22) is het dan overstappen op de trein naar Disentis die op spoor 1 al staat de wachten op vertrek (08:30). Het is in deze trein nog rustiger. Ik zit in de laatste wagon (met aan de achterkant de stuurcabine voor de terugreis) samen met een gezin. Grote ramen (geen panoramarijtuig, dat heeft enkel de Glacier Express), maar het zicht is er niet slechter op. En we gaan na vertrek meteen steil omhoog dankzij de tandradaandrijving. Ik kan mooie plaatjes schieten (Bekijk de foto(s)) en ga zelfs een tijdlang filmen vanuit de achtercabine. Heb je een mooi zicht op het spoor zoals het langs de hellingen van deze bergen loopt. We bereiken de Oberalppasshöhe op 2033 meter. We zijn dan vanaf Mörel (795 meter) gezien dus 1238 meter omhoog geklommen. Dit is tevens het hoogste punt van de lijn en vanaf hier dalen we af naar Disentis. Maar hiervoor stap ik uit op het station Sedrun. Doordat ik niet naar Göschenen ben gegaan, loop ik voor op de planning. Door nu hier op de volgende trein naar Disentis te wachten (een uur later) heb ik de rode draad weer opgepakt en zit ik op het juiste spoor. Het is heerlijk weer en ik loop eerst wat rond alvorens op een terrasje een espresso te bestellen. Ik zit in het Italiaanse gedeelte van Zwitserland en het taaltje wat ze hier spreken is een mengeling van Italiaans, Duits en een eigen brouwseltje waarbij de ¿g¿ nogal gorgelend als ¿schg¿ wordt uitgesproken. Er is bijna niks van te maken, maar ze kunnen hier prima overschakelen op Duits zodat ze zich richting mij toch verstaanbaar kunnen maken. In de Italiaanse zone verwacht je dat de espresso niet zo duur is, maar dan kom je bedrogen uit. CHF3,50 voor een kopje is niet goedkoop (¿2,27). Maar in welk toeristisch land is de prijs niet aan de hoge kant? En het is tenslotte vakantie en je hebt het hier naar je zin, dus ophouden met dat typisch Nederlands krenterige zeuren! Dus geniet ik in de volle zon heerlijk van mijn kopje cafeïne en verstrijkt de tijd snel. De volgende trein komt wel met wat vertraging binnen maar ik heb in de route speling genoeg om kleine vertragingen op te vangen. Dat moet je wel, want een volgende trein kan soms wel 2 uur later gaan (indien de Glacier Express ertussen zit).

Dus gaat de reis verder richting Disentis. We volgen nu niet meer de Rhône, maar de Vorderrhein (dus het begin van ¿onze¿ Rijn). Daar komt de trein om 10:52 aan. Ik heb nu een klein half uurtje voordat dezelfde trein zich terug naar Andermatt begeeft. Maar ik zie dat bepaalde wagons nu behangen worden met reserveringsborden (voor reisgezelschappen) en dat er dus weinig plek overblijft. Dus loop ik wel wat rond maar zoek al snel een plekje op. Dat blijkt niet overbodig, want het is voor veel mensen een staande rit als we weer uit Disentis vertrekken (11:20). Ik hoef niet op te staan, want de ouderen hebben allemaal een plekje bemachtigd. En zo bereik ik om 12:35 weer Andermatt. Hier heb ik nu een uur om rond te kijken en wat te eten. Het wordt een sandwich en een flesje fris. En veiligheidshalve ga ik toch even de trein checken die al klaar staat. Geen reserveringen, maar ik strijk er al wel neer om het eten richting darmen te sturen. Ondertussen komen er twee Glacier Expressen langs. Veel Japanners en twee panoramarijtuigen die als luxe eetgelegenheden zijn omgebouwd. Kelners lopen af en aan. Daar zit ik dan met mijn broodje en mijn fris! Ieder zo zijn manier om vakantie te vieren. De mensen van de eerste trein worden een bus ingejaagd en gaan dus naar een toeristisch uitje. Zou niet mijn manier zijn, als kudde toeristen¿

Over de terugrit naar Mörel is weinig bijzonders te melden, behalve dan dat de enige donderwolken die ik gezien heb even in Andermatt zijn verschenen en daarna heel snel zijn verdwenen. De zon brandt behoorlijk en het is warm. Dus is het open raam in de trein niet enkel nuttig bij opnamen maken, maar ook voor wat verkoeling. Bij aankomst in Mörel (15:16) staat de auto lekker in de zon te bakken en geeft aan dat het buiten een lekkere 33°C is en in de auto is het zo te voelen wel boven de 50 graden. Ik stop nog even bij de COOP (de supermarkt) om wat boodschappen te doen en ga daarna snel naar boven, naar de basis.  Ik ga nog even lekker in de zon liggen lezen, maar die wordt mij toch al snel te heet en ik zoek de schaduw op. Tevens ga ik de geschoten digitale foto¿s en de SMS berichten via de laptop inlezen en op CD-rom branden. Ja, ja, ik ben van alle gemakken voorzien! En ik ben als de dood dat ik data kwijt zou raken. De rest van de avond lekker buiten zitten lezen en muziek luisteren. Mijn ogen vielen wel een paar keer dicht onder het genot van de ¿Chill-Out-In-Ibiza¿ CD. Ik ga om 21:30 naar binnen omdat het wat begint te spetteren. Kijk nog wat TV vanaf het bankje wat overigens prima ligt. Maar dan begint het vroege begin van de dag toch zijn tol te eisen en ik ga om 22:45 dus lekker mijn luiken sluiten.
 

Dag 10 - Woensdag 23 Juli 2003

07:33  Vandaag een rustdag, maar ik ben er toch vroeg uit. Hoewel vroeg. Gisteren zat ik al een uur in de trein. Maar nu op het gemakje een ontbijt samengesteld. Espressokoffie, croissantje met kaas, een eitje en lekker wat zon. Precies zoals het hoort. Vannacht heeft het nog wel wat geregend, maar niet zoveel als ik naar de reeds droge weg kijk. Maar het is vochtig genoeg om een paar redelijk grote slakken compleet uit hun dak te laten gaan. Twee maken zelfs voor mijn ogen een nummertje! (Bekijk de foto(s)) En ik heb het toekijken (het gaat wel lekker langzaam). De temperatuur is een aangename 22 graden maar die loopt al snel op (zeker omdat die slakken zo bezig zijn). De voorspelling geeft al wel kans op buien aan, maar in de lucht is er nog weinig sprake van grote wolkpartijen. Dus kan ik nog lekker wat zon meepakken terwijl ik aan mijn 3e leesboek begin. Als de temperatuur boven de 30 graden komt, duik ik naar binnen en ga het reisverslag verder zitten uitwerken. Onder het genot van een MP3-CD vol met dance (je weet wel, van die boem-boem-muziek) zit ik heerlijk weg te tikken. Ondertussen kunnen de diverse apparaten ook weer aan de oplader zodat ze klaar zijn voor de tocht van morgen, hoewel ik nog niet exact weet hoe ik die in ga vullen. Ach, tiet zat, krek as ut nie woar is! Het is ondertussen alweer bijna 14:00 geworden (nee, ik heb niet al die tijd zitten tikken!) en ik besluit om straks toch nog even naar het internetcafé te rijden. Dan kan ik ook nog wat van die omgeving meepakken als ik wat rondtoer. Dus als je dit leest is het mij weer gelukt om een stuk site bij te werken¿

Dat is dus ook gelukt. Ben om 14:43  weggereden van huis met als kilometerstand 125527 en de temperatuur was 33,5°C, dus de airco kon vol aan het werk. Om 15:03 ben ik in Fiesch aangekomen en heb mijn site bijgewerkt. Gelukkig had ik twee mediadragers - een floppy en de memorystick - bij mij want de floppy gaf problemen. Nadat alles was bijgewerkt heb ik mijn gastenboek en mail gelezen (leuk die reacties). Daarna heb ik de site van Berry bekeken. Maar het is (ook) zoveel tekst en de memorystick zat nog in de PC. Dus kon ik zijn pagina¿s mooi opslaan zodat ik ze later op mijn gemak kan lezen. Hierna met de auto op mijn gemak verder naar Recklingen gereden. Dat is het plaatsje waar ik die speciale brug heb gezien die ik ook als model heb voor het modelspoor. Het blijkt een brug voor alle verkeer te zijn en niet enkel een voetgangersbrug. Het hout kraakt maar houdt met gemak de voertuigen (tot 8 ton), dus ik kan er veilig over. Na mijn auto aan de oever van de Rhône geparkeerd te hebben, kan ik rustig rondlopen. Het is een mooi plaatsje met veel hout (ja Marco, dat moet jou zeker aanspreken). De brug met het spoor erlangs is natuurlijk doelwit van vele foto¿s (Bekijk de foto(s)) . Ik knip er op los, het is toch digitaal en ik heb CD-roms genoeg om vol te branden (er kunnen er 750 op 1 CD). De omgeving is ook een plaatje waard. Wat mij verder opvalt is dat de postbode hier niet ieder huis langs gaat. Er staat bij de brug een kabinet vol postbussen. En daar kan iedereen zijn eigen postbus zoeken (de inwoners weten waar hun busje is) en de post eruit halen. Scheelte de post een hoop werk, maar ik denk niet dat Nederlanders deze werkwijze zo zouden accepteren. Hierna gaat de reis op het gemakje terug naar huis waarbij onderweg diverse keren wordt gestopt voor plaatjes (Bekijk de foto(s)) . Vooral de brug bij Gengiolis is onderwerp van vele foto¿s. Hier komt de trein (met tandrad) uit de berg waar hij net een keerlus heeft ondergaan en gaat dan deze brug over die over de Rhône leidt (die ca 50 meter lager met een donderend geweld zich tussen de rotsen wringt) (Bekijk de foto(s)) .

Om 17:38 ben ik weer terug op de basis waar ik lekker ga zitten lezen. Daar ga ik zo in op dat ik pas om 21:00 merk dat ik ook nog wat wil eten. Gelukkig is Knorr er ook en samen maken we een heerlijke pasta. Als toetje een yoghurt met vruchten die je er hier zelf doorheen moet roeren (ze zitten op de bodem op dat moment te wachten). Daarna toch maar naar binnen en wat voor de TV gelegen. Het is dan toch 23:30 als ik de luiken van het huis sluit. Waarom ik er toen aan dacht is nog steeds een mysterie, maar ineens zat mijn hoofd vol met ¿de website van Berry!!¿. In plaats van een boek mee naar bed ging dus de laptop mee en heb ik heerlijk achterover gelegen de teksten van Berry gelezen (nu echt goed en niet vluchtig gescand). Sorry Berry, ik heb echt de site van Vodafone afgespeurd vanwege jou vraag. Voor de rest vermaakt die jongen zich waarschijnlijk net zo goed als ik, waarbij hij wel in een tentje slaapt en met meer mensen in contact komt. Dat heb je wel op een camping. Hier op de berg is het contact veel minder (wel rustiger dus ik slaap goed). Wel met de buren staan praten en ook een ander Nederlands koppel wat ieder ochtend lopend langskomt om hun broodjes beneden op te halen. De Zwitsers zijn wat korter van stof, hoewel ik in Brig een hele tijd met een machinist heb staan praten over mijn videocamera (de man had nog een 8mm filmcamera en wilde nu toch eens op video overstappen!). Ik ben benieuwd hoe ik Italië ga vinden¿   ¿met al die gedachten sluit ik om 0:45 mijn eigen luiken.
 

Dag 11 - Donderdag 24 Juli 2003

Ja, ik weet het. Maar het gebeurt automatisch en niet omdat het licht is op mijn slaapkamer. Maar ik ben om 06:10 klaarwakker en wat moet je dan doen? Liggen woelen in je bedje? Dacht het niet! Ik zet koffie en ga dit deze keer niet buiten opdrinken. Want het is zwaar bewolkt en de temperatuur van 16 graden nodigt ook niet uit. En dit wordt mijn 2e treindag! Maar ik ben een positief ingestelde jongen en bekijk het (veelal) van de zonnige zijde. Hoewel ik daar nu een kilometer of vijf hogerop voor moet zijn. Ik heb nog een belofte in te lossen en die ga ik na mijn ontbijt als eerste doen. Daarvoor moet ik naar Visp en dan de weg naar Eggersberg op. Mijn ex-kamergenoot (Marc) heeft een aantal jaren geleden daar met zijn wettige-bedgenote (Marijke) hun huwelijkreis doorgebracht. En ze willen nu foto¿s van die omgeving. Hebben ze die toen niet gezien? Hebben ze dan alleen in bed gelegen? Ja en nee! Maar een jaar later heeft er ¿ na een noodweer ¿ een behoorlijke aardverschuiving plaatsgevonden waarbij een groot deel van het dorpje verwoest werd door de modder. En ze zijn benieuwd of (en hoe) alles er bij staat. Omdat ik toch in de omgeving ben, kan ik ze van die informatie voorzien. En dus rij ik om 07:03 weg met 125580 km en 18 graden op de tellers. Ik heb de bewuste plaats snel gevonden en maak er wat foto¿s van. Zoals het er nu uit ziet zie je geen overblijfselen van die aardverschuiving en staat de boerderij met het huurhuis er prima bij.

Hierna terug naar huis gereden want ik wil vandaag met de trein naar een zwembad. Beide zijn dankzij de Erlebnis Karte gratis evenals de kabelbaan naar de Riederalp die ook op mijn planning staat. Vandaar dat ik thuis de videocamera achter moet laten en licht bepakt verder reis. En zodoende staat deze jongen om 09:15 op het station van Mörel waar hij de trein naar Reckingen pakt. Ja, daar ben ik gisteren ook al geweest maar toen met een ander doel. Waarom zo ver naar een zwembad. In Mörel hebben ze enkel een zoutwater (heil) bad. En jullie weten hoe ik over zout water denk (niet? Dan weet je het nu! Daar kom ik niet in). Om 10:29 kom ik aan in Reckingen en zoek het zwembad op. Dat staat goed op de borden aangegeven. Het blijkt naast een camping gelegen te zijn waar blijkbaar veel Nederlanders staan want ik zie veel auto¿s met gele kentekenborden. Helaas is het bad gesloten en kan ik terug naar het station. Daar kan ik nog 30 minuten wachten op de trein die mij terugbrengt naar Fiesch waar een overdekt zwembad is (had liever openlucht gehad; is wat minder chloorlucht). De trein komt op tijd (11:29) aanrijden en ik kom om 12:05 netjes in Fiesch aan. Daar blijkt de wandeling naar het ¿hallenbad¿ een fikse te zijn. Er is op de berg een vakantiepark en daar ligt ook het zwembad. Nadat ik dat eindelijk bereikt heb zie ik tot mijn schrik dat ook dat bad dicht is maar wel zo open zal gaan. Echter er staan 3 schoolklassen vol krijsende kids voor de deur te wachten en de moed zakt mij al diep in de schoenen. Als ik rond het gebouw loop en zie wat voor miezerig klein zwembad het eigenlijk is, zakt de moed totaal de grond in. En dus loop ik teleurgesteld terug naar het Bahnhof. Ondertussen is het donkerder geworden en begint het wat te spetteren. Daardoor vergaat mijn lust in zwemmen en pak ik (na 20 minuten wachten) de trein naar huis. (Bekijk de foto(s))

En dus ben ik 13:40 weer thuis zonder in een druppel zwemwater te hebben gelegen. Het regent af en toe en ik besluit de spullen in mijn auto wat te rangschikken en te onderwerpen aan een kritische blik. Heb ik het wel nodig, want anders kan ik die spullen beter straks in Berry zijn auto leggen en naar Nederland laten afvoeren. Er moet tenslotte ook ruimte zijn voor de spullen van Berry. Het resultaat is een boodschappentas en een opbergdoos vol spul wat afgevoerd kan worden. Daarna besluit ik mijn eigen waterballet te creëren onder de douche (zwemmen gaat wat moeilijk, maar het watergevoel is wel heerlijk). Ook de baard van 4 dagen gaat eraan (Bekijk de foto(s)) . Doordat de temperatuur buiten maar net boven de 22 graden ligt (een verschil van 10 graden ten opzichte van gisteren!) is een warme douche nu heerlijk. Ondertussen staat er een lekkere MP3 CD met Griekse songs op en verstrijkt de middag snel. Het is etenstijd besluit mijn maag te roepen en dus gaat de spaghetti in de pan en eet ik dit keer vroeg (18:00). Ik kijk nog eens naar de lucht (die is donker) en voel nog eens de wind (die waait behoorlijk) en besluit dat een kabelbaan rit naar 1700 meter hoogte nou niet echt een warm uitstapje is. Door afwezigheid van de zon zullen foto¿s er nou ook niet echt mooi uitzien. Jullie begrijpen het al, ook dit plannetje valt in duigen (ik beslis het zelf, dus verwijt niemand wat).  Het wordt een rustige avond met lezen en TV kijken. En om 22:40 sluit ik alle luiken.
 

Dag 12 - Vrijdag 25 Juli 2003

07:45 gaan mijn luiken vanzelf open. En daarna ook de luiken van het huis. De zon schijnt volop! Was ik nu maar verstandig geweest en die 2e treindag een dag verschoven. Maar ja, ¿Einmal käser werd er niemals wieder milch¿ luidt een bekend Zwitsers gezegde.  En dat verklaar ik maar van toepassing op de gebeurtenissen van gisteren. Ik ga lekker ontbijten in het zonnetje (het is nu al warmer dan gisteren de hele dag) en zit daarna nog wat te lezen. De buurtjes zijn alweer druk aan de gang met hun verbouwing. Enkel wat glasgerinkel als ze weer wat de container in kieperen. Als het mij wat te heet wordt in de zon, ga ik het verslag bijwerken. De tekst wordt getikt en de foto¿s bewerkt voor gebruik op de site. Anders zitten jullie (modemgebruikers) minutenlang naar de opbouw van één foto te kijken. De planning voor vandaag bestaat uit de woning opruimen, het afval naar het depot brengen (kan van 16:30 tot 17:00), nog wat boodschappen doen voor de reis van morgen, de site bijwerken (in Fiesch), de eigenaresse betalen (verplicht gebruik beddegoed, eindschoonmaak en toeristenbelasting) en uit eten gaan. Waar dat laatste gaat plaatsvinden heb ik nog niet voor ogen, maar ik wil wel een typisch Zwitsers gerecht (misschien een lekkere kaasfondue? Zal Berry ook lekker gevonden hebben, die anti-kaaskop). Dus een drukke dag (oef, zweten). Ja werkend volk, ook ik doe nog wel eens wat!

Als je dit leest is ook deze update (de laatste in Zwitserland) weer gelukt. De eerst volgende zal op de boot naar Griekenland geschiedden (ja, daar hebben ze internet volgens de brochure). We zullen wel zien¿   (wordt vervolgd)

Die laatste update in Zwitserland is natuurlijk gelukt, want ik wist de weg en kende de spraak. Het was warm, maar nog goed uit te houden. Na een uurtje updaten, mailen en sites bekijken (die van Berry en Vodafone Griekenland i.v.m. opwaarderen van mijn Griekse SIMM kaart in het buitenland), stap ik weer in de auto en rij naar huis. Daarvoor had ik al bij de eigenaresse afgerekend (CHF 65,00), het afval ingeleverd en wat boodschappen gedaan. Het restaurant vlakbij (naast het heilbad gelegen) is open (kein ruhetag) en ik besluit daar te gaan eten. Ik kan dat lopend doen en dus kan ik wat alcohol erbij nemen. Om 18:15 kom ik het restaurant binnen en net als ik zit voel ik wat in mijn nek kriebelen. Dat was (helaas) niet de serveerster maar een vervelende wesp die meteen zijn angel in mijn 2e kootje van mijn middelvinger aan mijn rechterhand stak. Help, ik wil azijn. Gelukkig wist ik het woord voor azijn (essig) en kon duidelijk maken wat er was gebeurd en wat ik daarvoor wilde. Toch kwam ze met iets anders aanzetten wat makkelijker aan te reiken was en volgens haar ook het gewenste resultaat zou hebben, namelijk een citroen. Het is wat minder geknoei dan een schoteltje azijn en de pijn werd wel verlicht.

De keuze uit het menu viel op een carpaccio van ham in een sinasappelbedje en een steak ¿Walisser Art¿ met spätzli. Het smaakte uitstekend en ik sloot het maal af met een mokka-likeur-ijsje. Daarna zat ik voldaan vol en kon ik aan de terugtocht beginnen. Thuis nog even uitgebuikt alvorens ik de broodjes voor morgen ga smeren. Zodoende kan ik morgen iets langer uitslapen en hoef ik de wekker pas om 05:40 te zetten (ja, ik wil vroeg gaan rijden). Ondertussen komt de eigenaresse nog even langs (ze moest wat in de schuur pakken) en sta ik nog even met haar te praten (over de Audi, de vele Nederlanders, etc) totdat haar zus eraan komt. Die komen in een huis ernaast hun vakantie vieren. En dus wenste ze mij alle goed en ging ze weg om haar zus op te vangen. Ik kon de broodjes verder inpakken en de keuken opruimen. Alles staat klaar voor morgen. Ik kijk nog even TV en sluit om klokslag 23:08 alle luiken.
 

Dag 13 - Zaterdag 26 Juli 2003

05:30 Nog voordat de wekker afgaat word ik wakker vanwege druk op den blaas. Ik zet koffie en haal de broodjes (en de rest van de spullen) uit de koelkast. Een verfrissende douche en wat brood met de koffie weggespoeld (het zijn zachte, enigszins zoete, hamburgerbroodjes, waren de enige zachte broodjes die ze hebben). Ook de mussen wat kruimels gegeven waar ze heel voorzichtig op aan komen vliegen. Bij het minste geluid vliegt de hele handel de struiken in. Ik stop de laatste spullen in de auto en doe de ¿final check¿ van het huisje. Heb ik niks vergeten? Dan kunnen we op weg. Het is dan 06:33 en de kilometerteller staat op 125653 en de temperatuur is een frisse 18 graden. Maar het is onbewolkt dus die zal snel oplopen. Dat doet hij het komende half uur echter niet want de reis gaat bij Brig de bergen in, op weg naar de Simplon pass. Het is een mooie weg met een mooi uitzicht op het Rhônedal (ik besluit echter niet te stoppen voor een foto, dus jullie zullen mij moeten geloven). En na exact een half uur rij ik de pass over op 2005 meter boven de zeespiegel (dus 1210 meter geklommen in 34 kilometer) en is de temperatuur gedaald naar een echt frisse 13 graden. Dan ben je dus nog niet bij de grens want die passeerde ik pas weer een half uur later (in dat uur heb ik ¿maar¿ 58 kilometer afgelegd, dat krijg je als je veel bochten moet draaien). Aan de Zwitserse kant staan ze enkel het binnenkomende verkeer te controleren en de Italiaanse post is bijna afgebroken. Ze zullen hun Zwitserse collega¿s wel geloven denk ik nog. Maar een kilometer verder komt een nieuwe post in zicht en daar staan ze dus wel. Maar ik krijg een duim omhoog en mag meteen verder rijden.

Dat ik in Italië rij kan ik meteen aan de staat van de wegen zien. Ik moet er wel bij zeggen dat ze hard aan een nieuwe weg werken, maar die leg je in de bergen niet zomaar aan. Dat kost iets meer tijd dan in ons vlakke landje. In Italië meteen maar getankt zodat ik straks de snelwegen weer goed aankan. Op de snelweg aangekomen gaat het weer wat vlotter en kan ik 110 tot 130 km/u rijden. Maar voor de tolpoorten komt het wat tot stilstand, hoewel de eerste wel mee valt. Het kaartje uit de automaat en ik mag verder. En net voor Milaan mag ik weer stoppen om het eerste gedeelte contant te betalen. Daarna gaat het de A4 op en daar gaat er ergens iets fout. Of ik had van die vorige man een nieuw kaartje moeten hebben of ik heb ergens een poortje gemist of ze rekenen een standaard bedrag, maar ik sta opeens voor een poortje (en ook nog eens de verkeerde, die voor een pas). Terug kan ik niet meer want er staan al wat auto¿s erachter. En nu? Na wat getoeter komt er ineens een ticket uit en na die gepakt te hebben gaat de slagboom open. Ik rij door en zie later wel wat erop staat. Het blijkt een bewijs te zijn dat je niet hebt betaald (het kenteken staat er zelfs op) en je kunt betalen bij de bemande tolpoortjes en bij tolkantoren. Maar nu gaat de weg continue door want de A4 loopt van Milaan naar Venetië. En dus kom ik voorlopig geen tolpoort tegen (ze pakken je op het moment dat je de afslag neemt). Het rijdt lekker door (ik rij ca 130 km/u) op meestal drie rijstroken waarvan er maar twee effectief gebruikt worden. Want de Italianen zijn als de dood dat ze klem gereden worden achter een vrachtwagen en blijven dus steevast in de middelste baan rijden. Enkel voor Milaan kom ik in een file te staan die na drie kilometer oplost zonder een echte oorzaak te laten zien. Daarna blijft het echter wel zo druk op de weg dat ik besluit zo snel mogelijk naar Venetië te gaan en niet teveel stops te maken. De Italiaanse verkeersinformatie gaat zo rap dat er niets van te verstaan is en ik weet dus niet of er nog meer files op mijn pad staan.

Dat blijkt echter niet zo te zijn totdat ik bij Venetië in de file voor de tolpoorten kom te staan. Die is 3 kilometer volgens de borden, maar het rijdt nog redelijk door. En bij de opsplitsing voor de loketten zoek ik een achteraf rij uit die een stuk korter is. Bij de tolpoort lever ik het ticket in samen met dat ¿ik-heb-niet-betaald¿ ticket. Die krijg ik echter meteen terug zonder dat die man wat zegt. Aangezien er fikse rijen achter staan ga ik niet met de man in discussie en mopperend rij ik verder. Dat ticket komt later wel. En dus rij ik verder op de A4 richting Trieste. En al snel kom in bij de afslag die ik moet hebben. De weg naar Cavallino is een drukke eenbaansweg die langs vele campings, toeristenoorden en dito winkels voert. Het stikt er van de Nederlanders, maar ook alle andere nationaliteiten zijn ruim vertegenwoordigd. Ik moet Berry twee keer om hulp bellen, want ik kom er niet uit. Het blijkt dat ik vlakbij al gekeerd ben, omdat ik dacht dat ik binnen Cavallino moest blijven. Maar het blijkt allemaal Cavallino te zijn (¿Ca. xxxx¿ staat er dan op een bord, en ik maar denken dat het een andere plaats is). Dan is Berry ook snel gevonden (en die is ondertussen naar de weg komen lopen).

We zijn herenigd! Hij loodst mij nu naar de camping en langs Sikko (de strenge camping controleur). Ik hoef dus niks te betalen als bezoeker en ik kan met Berry doorlopen naar het strand waar Jonas, Bianca en het andere koppel onder een Amstel parasol liggen. Het andere koppel blijkt Charles (voor uitspraak zie site Berry) en Tamara te zijn welke twee kinderen hebben. Arnando is de 4 of 5 jarige zoon en de 10 maanden oude dochter Delana maakt het stel compleet. Berry gaat meteen met Jonas snorkelen (ze hebben al een emmer met kreeftjes uit zee gevist). Ik blijf met Bianca, Tamara en Delana achter onder de parasols. De anderen gaan af en toe de zee in en zelfs Bianca is de zee in geweest op een luchtbed. Maar is nu zo gekleurd (rood dan) dat ze even in de schaduw blijft.

Als Berry uitgezwommen is, gaan we naar het hotel wat Berry al geregeld heeft. Echter hij dacht dat we om 06:30 uit Ancona zouden vertrekken en heeft dus maar 1 nacht geboekt. Ik help hem uit die droom en vertel dat we pas om 17:00 uit de haven vertrekken. Dus kunnen we meteen een tweede nacht erbij boeken hetgeen geen probleem is. De hotelkamer ligt op het zuiden en is dus bloedheet. Geen balkon (was duurder) en het is niet groot. Maar als slaapplek ruim voldoende. Na een verfrissende douche breekt het zweet je meteen weer uit, maar dat is dan wel schoon zweet. We gaan hierna weer terug naar de camping om hen op te halen voor een etentje buiten de deur. Voor alle details over de camping en de ¿cottage de luxe¿ waarin ze zitten verwijs ik naar de site van Berry (ja, blijf allebei de sites maar lezen en zoek de verschillen). De anderen zijn nog niet zover waardoor Berry kans ziet om zijn overblijfplaats van zijn auto te inspecteren. Ik ga met hem mee. Het is net buiten Cavallino richting de punt waar de watertaxi vanuit Venetië aankomt. En die taxi kan hij nemen op de terugreis uit Griekenland waarbij hij met de boot in de grote haven van Venetië aankomt. We zetten de auto dus niet in Taglio di Po neer, omdat de verbinding daar naartoe veel ingewikkelder en verder is. Het adres wat Berry heeft opgekregen is een caravanstalling beheerd door opa en oma. Voor ¿1,50 per dag staat zijn auto prima daar.

Dat is een zorg minder en we rijden weer de camping op. We gaan om 19:40 naar Jesolo om daar wat te eten. Het is druk, maar we vinden een plekje bij een ristorante (annex afhaal-pizzeria, maar hoe kan het ook anders in Italië). Het eten (deegballen in 4 soorten kaas en een steak van de grill) smaakte prima, hoewel de temperatuur wel alle vocht uit ons probeerde te persen. Dat lukte vooral bij mij en Jonas. Maar dat vulde we meteen aan met bier uit München (Berry reed, mijn auto stond mooi onder een afdak bij het hotel). Daarna nog over de (in de avond afgesloten) weg gelopen langs allerlei winkeltjes. Om 23:12 waren we terug bij de auto en konden we aansluiten in de rij van auto¿s die allemaal naar huis gingen (om 23:00 sluiten de meeste winkels). En na een langzame rit en wat momenten voor ons zelf in de hotelkamer konden we om 0:02 de luiken sluiten voor een eerste nacht samen. We lagen nog wat te praten en vielen toen, lichtelijk zwetend want het was nog heet op de kamer, in slaap.
 

Dag 14 - Zondag 27 Juli 2003

07:15  Ik word wakker en omdraaien helpt niet meer. Na een nacht met gesnurk van beide kanten (¿Berry/John draai je even om¿) ligt Berry nog in dromenland. Ik kleed mij aan en glip, gewapend met een leesboek, stilletjes door de deur. Op het terras van het hotel heb ik heerlijk zitten lezen totdat Berry belde dat hij wakker was. Het ontbijt kon gebruikt worden tot 9:30 en dat hebben we prima gered. Hierna hebben we de sites op de hotelkamer zitten bijwerken. Dat ging met wisselend succes. Het bijwerken was een succes, maar de temperatuur op de kamer niet. Het is zweten, maar dat hebben we graag over voor jullie, lieve lezertjes.

Als de verhalen weer in digitale informatie is omgezet (het is ondertussen 12:30 geworden, maar we hebben ook routes zitten plannen), kunnen we gaan beginnen aan de hereniging op auto niveau. We zoeken een beschut plekje met schaduw op waar we beide auto¿s kunnen leeghalen en opnieuw inruimen. Dat gaat voorspoedig en alle zaken die Berry wil meenemen passen prima in mijn auto. Zijn auto krijgt ook wat zaken van mij die ik op de verdere reis niet meer nodig heb en ze graag wel in Nederland wil hebben. Nadat alle spullen hun nieuwe plekje hebben gevonden, kunnen we de auto van Berry gaan onderbrengen. Hij komt in een ¿mooie¿ tuinkas (geel linnen, maar dat schermt aardig wat zon af) te staan met zijn hoesje netjes over de ruiten. Vanaf nu is mijn auto ineens onze auto (hij blijft eigendom van 5Hart, we verkopen hem (nog) niet; maar het is vanaf nu ons middel van transport). En in onze auto rijden we naar de camping waar we constateren dat de koppels nog niet terug zijn van hun uitstapje. Dat blijkt ook als Berry belt naar Jonas. Ze zullen er over ongeveer 1,5 uur zijn. Wij gaan wat drinken bij het zwembad. Dat koele water lokt ons en dus besluiten we een duik te maken (Berry is tenslotte een ex-gast). Dat koele water komt echter alleen uit de douche, want het badwater is lauwwarm. Maar het is vocht en dat is toch altijd lekker.

We liggen er net in als de rest aan komt rijden. Charles, Tamara en de kids komen er meteen aan, terwijl Jonas en Bianca doorrijden om eerst naar de cottage te gaan. Niet veel later komt met een grote plons Jonas bij ons. Bianca bleef bij de caravan. Maar na een half uur kan iedereen er weer uit, want dan sluit het zwembad (18:30 belachelijke tijd). Helaas is de franse badmeester onverbiddelijk, zelfs tegen een ¿no we stay¿ van Charles. We druipen af en nemen een menukaart mee, want we willen straks pizza bestellen. Als iedereen opgedroogd is (hoewel dat moeilijk lukt met die hitte) en het eten is gehaald (Charles en Tamara hadden even een uitje nodig, nog bedankt), zit iedere volwassene tevreden te smullen. De kleine meid is al in dromenland, maar Arnando zit lekker zijn gele patatjes op te eten (het is geel en ik ga het zo eten). Het haar van Charles wordt geknipt (en geschoren) door Bianca, die haar kappersspullen dus blijkbaar ook op vakantie meeneemt. Hierna wordt Berry onderhanden genomen. Als hij naar het toiletgebouw gaat om te douchen, wordt ook aan mij gevraagd of ik het wat korter wil hebben. Eigenlijk heb ik daar wel zin in bij deze temperaturen, maar ik breng tegen dat zij eigenlijk vakantie heeft. ¿Ik ben nu toch bezig¿ overtuigd mij meteen en ik laat mij in de knipstoel zakken. Een iets hoger standje dan wat Berry heeft wordt gebruikt en de haren vliegen er vanaf. Het resultaat is een kort koppie (zo kort heb ik het nog nooit gehad), maar het staat mij goed (al zeg ik het zelf). (Bekijk de foto(s))

Na een douche om alle plakkende haren te verwijderen, wordt de rest van de avond doorgebracht met een spelletje ¿Kolonisten van Catan¿. We spelen in koppels van twee waardoor het wat trager gaat, maar er wel veel meer berekenend gespeeld wordt. We redden het om het spel uit te spelen voordat het hotel de deuren sluit (01:00). Jonas en Charles zijn toch de winnaars na een moeizame start en een uiterst stil gespeeld potje (hetgeen hun wederhelften verbaasd laat zijn omdat ze blijkbaar wel rustig kunnen spelen). Normaal schijnt het een verbaal geweld en terreur te zijn wat ze over de overige spelers uitstorten. We nemen afscheid en rijden naar het hotel alwaar ze op ons zitten te wachten (we zijn de laatste sleutel aan het rekje). Maar we zijn op tijd, toch?  En dus sluiten we om 01:20 onze luiken voor een kort nachtje.
 

Dag 15 - Maandag 28 Juli 2003

03:30   Er gaat een alarm van een mobieltje. Voordat ik echt wakker ben is Berry er al uit en heeft geconstateerd dat het mijn mobieltje is. Ik druk het alarm uit en besluit in de ochtend wel te kijken waar dat alarm door getriggerd is. Ik heb in ieder geval niet zelf iets erin gezet. Om 07:15 gaat dan de echte wekker en opnieuw is het moeilijk wakker worden (wat heeft Berry toch een slechte invloed op mij, die slaapkop kan de hele dag wel slapen). Het opruimen en inruimen gaat snel en de douche zet de hele badkamer weer blank. Er is wel een gordijn, maar je kunt douchend poepen om even aan te geven hoeveel ruimte er is. En dus kunnen we om 08:00 naar het ontbijt. Dat gaat er snel in en dan is het afrekenen, de passen terug krijgen en naar de auto. Bij de bakker kopen we nog wat fris voor onderweg (de elektrische koelbox van Berry staat achterin, geholpen door op de camping gekoelde elementen) en iets verderop pinnen we nog wat euri uit de flappentap. Dan begint de reis naar Ancona met 126212 kilometer op de teller en 25 graden buiten. Hij geeft ook al aan over 2400 kilometer een beurt te willen, maar ik denk dat hij dat kan vergeten. Ik kom niet terug naar Nederland voor een beurt. Ik hou de standen van de diverse vloeistoffen goed in de gaten en de Audi garage wacht maar tot ik terug ben. Volgens de routeplanner doen we er 4 uur en 47 minuten over en we moeten er om 15:00 zijn. Met 1 uur speling proberen we het te redden en om 09:12 rijden we uit Cavallino weg.

De route gaat via Venetië (wat al een uur kost dankzij die binnenweg) en Bologna gaan we naar Ancona. Onderweg stoppen we voor een tankbeurt en daar is ook een kantoor van de Autostrada. Daar kan de (naar later blijkt ¿1,00) betaald worden die als tol gemist is. De rit gaat verder voorspoedig en we komen geen file tegen. Ook geen tolpoortje want de snelwegen sluiten goed op elkaar aan. Na nog een stop met het eten van een broodje bereiken we om 13:45 de haven van Ancona. We hebben dan 410 kilometer gereden. Het is druk op de weg naar de haven want er is net een boot aangemeerd. Maar we vinden onze boot toch redelijk snel en worden na de aankomsthaven te hebben geroepen een rij in gedirigeerd. Daar zetten we de motor stil, waardoor de temperatuur meteen goed oploopt. Maar we moeten toch lopen naar het havenkantoor om in te checken. De toch er naar toe en de eerste stappen binnen naar het loket zijn voldoende om zelfs Berry zo te laten zweten dat het door zijn shirt heen zichtbaar wordt. Gelukkig is mijn shirt zwart, maar de Niagara watervallen zijn niks vergeleken met de stralen die over mijn rug en voorhoofd heen lopen. De incheck gaat gelukkig redelijk snel en we mogen weer richting boot. Bij de auto is het te warm om te staan, dus we kunnen verderop wat schaduw gaan zoeken of het voorbeeld van diverse anderen met airco volgen. En dat is dus motor aanzetten en in de auto plaatsnemen (sorry milieu, maar het is toch zo lekker).

Het inladen van al die auto¿s en vrachtwagens gaat om 15:00 van start met de vrachtwagens. Niet veel later volgen de caravans, campers en gewone auto¿s. Alles wordt strak geregisseerd door een behoorlijk aantal parkeerbegeleiders. Om 16:10 zijn ook wij aan de beurt en worden omhoog het schip in gestuurd (het benedendek is voor de voertuigen naar Patras). Aangezien Igoumenitsa eerder op de route is, worden wij naar een apart dek geleidt (dek 4a/b, later zou dit blijken het kampeerdek te zijn). We worden door een man achteruit naar een parkeerplaats geleidt (nee, niet naar achteren kijken, maar volledig jezelf op de man voor concentreren en alles doen wat hij zegt). Voordat je het dan in de gaten hebt sta je strak in de rij en worden er al auto¿s voor je ingebouwd. De spullen die je op de boot nodig hebt, haal je eruit want het parkeerdek wordt op zee afgesloten. En dan is het naar de receptie om je te laten inchecken. Dat gaat redelijk snel doordat Berry wat schuin de rij insteekt en heel onschuldig kan kijken. We krijgen een man (strak in pak) mee die ons naar de hut leidt (8.019,  Dek 8-Nefeli, hut 19). Hut is een woord wat beter aan onze vorige hotelkamer gegeven had mogen worden, maar niet aan deze balzaal. Ruim, netjes, alles blinkt, radio en airco zijn een paar zaken die eruit springen. Voor die luxe betaal je dan wel ¿196,00 per persoon, maar dan word je wel naar Griekenland gevaren (in een hotel schiet je geen meter op). De terugreis zit ik in een zelfde balzaal alleen (of niet?), maar dan betaal ik ¿slechts¿ ¿159,00 (dat is incl 1-persoons toeslag).

We gaan eerst wat drinken (cappuccino en thee) en onderwijl worden de laatste auto¿s ingeladen en is de boot klaar voor vertrek. Terwijl wij op het achterschip staan te kijken is de laadklep voor het vrachtverkeer al dicht en er mag nog een busje met aanhanger op voordat ook die klep wordt gesloten. Dan gaan de trossen echt los en stomen we de haven uit. Wij gaan terug naar de hut en Berry voelt het wat dreinen in zijn hoofd (en vindt het bed toch zo uitnodigend) en besluit wat te gaan slapen. Ik ga het schip verkennen en kom tot de ontdekking dat het parkeerdek waar onze auto staat nog steeds open is. Dat komt omdat het dek ook gebruikt wordt door de campers die zelfs stroom krijgen via erboven hangende haspels. Het blijkt het zogenaamde ¿kampeerdek¿ te zijn. Die mensen blijven overnachten in hun camper tussen auto¿s waarvan sommige een heel nerveus alarm hebben wat vaak afgaat. Lekker slapen. Maar dit betekent wel dat ik nog bij mijn auto kan komen en dat is handig om toch nog wat zaken te kunnen pakken (bijvoorbeeld een stekkerblok zodat de mobieltjes tegelijk opgeladen kunnen worden). Nadat dit in onze hut geïnstalleerd te hebben, ga ik met een leesboek richting zwembad. Niet om te zwemmen, want het is een piepklein badje wat strak staat van de kinderen. Maar de zon schijnt er lekker en er blaast een verkoelend windje. Kortom, goed uit te houden en Berry heeft rust. Hoewel die rust betrekkelijk is, want de dame bij de receptie heeft steeds omroepberichten en mededelingen die dan in 4 talen (Grieks, Engels, Duits en Italiaans) omgeroepen worden. En dat hoor je duidelijk in de hut (bij belangrijke mededelingen wordt zelfs de speaker in je hut geactiveerd).

En dus zie ik Berry om 20:15 langs mij lopen zogenaamd mij niet ziend. Maar hij blijkt mij al in diverse compromitterende standjes te hebben gefotografeerd die, helaas voor jullie, niet door de censuur heen komen. Voor de volledigheid dien ik jullie wel te vertellen dat een van die omroepberichten over de tijd ging. Op het schip heerst de Griekse tijd (en die ligt een uur voor op die van jullie). Dus als ik vanaf nu zeg dat iets om 20:15 gebeurt (zoals Berry die langsloopt) dan is dat Griekse tijd. Ik hoop dat jullie dat kunnen onthouden, maar ik schat jullie altijd (te) hoog in. Wel blijf ik deze Griekse tijd tot aan het eind van de vakantie vasthouden, dus wen er maar goed aan. We gaan eten in het restaurant en onze eerste Griekse maaltijd (J: Saganaki + Souvlaki  B: Meloen met Parmaham + Souvlaki) gaat er prima in. Je merkt afgezien van wat trilling niet dat je op een boot zit. En toch schiet je met bijna 50 km/u over de zee. De maaltijd wordt afgesloten met een kataifi (sliertjesdeeg met noten en honing; mierzoet maar heerlijk). We lopen wat rond en zien dat in iedere hoek wel een iemand op een luchtbed of iets dergelijks ligt. Er zijn zelfs mensen die de nacht op een wit tuinstoeltje gaan doorbrengen. Wij komen al lopend op het achterdek aan en willen naar het hoger gelegen helidek om vanuit daar een plaatje van de achtersteven en de zee te schieten. Dan merk je wat de snelheid en een windje teweeg kunnen brengen. We hebben moeite om overeind te blijven staan zo vol in de wind. Maar de plaatjes vergoedden veel. Na nog een loopje langs het parkeerdek gaan we richting hut. Het is 23:00 geworden en we vinden het wel best. Ik lees weer een boek uit terwijl Berry iets voor zichzelf doet. Ik hoop dat hij dat beschrijft op zijn site, maar ik geef je weinig kans want hij schrijft compacter. En dan is het voor jullie een vraag en voor mij (nu nog) een weet. Na nog wat gespeel met de diverse lichtknopjes en de radio gaat dan toch Klaas Vaak werken en treedt de slaap in.
 

Dag 16 - Dinsdag 29 Juli 2003

06:57  Na een rustige nacht (maar 1 keer wakker en nog geeneens van gesnurk) wordt er aan de deur geklopt. Zacht geklopt, hard geklopt. Het zal toch Sint of Piet niet zijn? Zolang zijn we toch nog niet op vakantie? Het blijkt een steward te zijn die alle passagiers voor Igoumenitsa tot het land der levenden roept en dat net zolang blijft doen totdat er iemand aan de deur verschijnt. Als iemand blijft liggen die ook een auto mee heeft heb je op het parkeerdek een probleem. We nemen een douche en maken nog eens gebruik van het vacuüm trekkende toilet. Dan worden de spullen gepakt en terwijl ik die naar de auto breng gaat Berry ons uitchecken (d.w.z. de sleutelkaarten van de hut terugbrengen). We treffen elkaar weer bij het selfservicerestaurant voor een ontbijt. Het is lekker om te ontbijten terwijl de Griekse kust langs je heen trekt.

We worden al omgeroepen om naar de voertuigen te gaan als we net klaar zijn met het ontbijt. Op het parkeerdek is het al druk en iedereen staat verwachtingsvol bij zijn auto. Het duurt echter nog tot 09:45 voordat het schip vastligt (de 08:00 volgens de rederij is een punt buiten de haven omdat ze binnen de haven er geen controle over hebben). Maar het uitladen gaat voorspoedig en dan wordt onze auto voor het eerst losgelaten op het Griekse asfalt. Dat rijdt toch stukken beter dan de (voor mij gebruikelijke) huurauto (bijvoorbeeld een Hyundai Atos of een Fiat Cinquecento). De rit gaat van Igoumenitsa naar Parga waar wij in mei 1999 al eens met de familie Knoppers zijn geweest. Die familie kennen we van Kreta 1995 en we hebben steeds contact gehouden. Eric, Jacqueline, Simon en Nina, we denken aan jullie als we Parga binnenrijden, langs het appartementencomplex Yota. De weg naar Parga is trouwens een heel stuk verbeterd en loopt minder te slingeren en is van beter asfalt. We proberen de auto ergens kwijt te raken, maar Parga is wat veranderd en dus moeten we hem iets buiten het centrum neerzetten. Dan maar lopend naar het centrum en op zoek naar Opaatje met zijn taverna. Helaas is het hele gedeelte daar drastisch veranderd. De terrassen zijn nu aan de bars en tavernen vast (vroeger liep je daar tussendoor) en heb je tussen zee en de terrassen de looppaden gekregen. Helaas is Opaatje er niet meer te vinden, er zijn nieuwe tavernen en bars voor in de plaats gekomen. We lopen wat rond en koop een nieuw petje om mijn hoofdhuid wat beter te kunnen beschermen. Heb geen zin in een roodverbrande kop. Op een van de terrasjes strijken we neer en bestellen wat te drinken. Lekker mensen kijken, wat sms-jes verzenden en bespreken wat we gaan doen. We willen een appartement zoeken voor 3 nachten met het liefst een zwembad. We hebben tegenover ons oude appartement (wat geen zwembad heeft) een nieuw complex met zwembad zien liggen. Helaas is dat geheel van Hotelplan en de beheerder heeft geen kamer voor ons (nadat hij zijn koptelefoon even had opgetild).

We rijden Parga dus wat rond en komen al zwervend in Valtos aan (wat aan Parga vast ligt). Bij een appartementencomplex (met Apollo vlaggen erbij, dat is een Scandinavische reisorganisatie) genaamd "Ionion Beach" stoppen we. Nadat Berry de schoonmaker heeft gevraagd verschijnt na een 10 minuten de eigenaar. Hij laat ons meteen de kamer zien. Groot met een 2- en een 1-persoonsbed, mooie badkamer, TV en airco. Zwembad is echter zoutwater. Maar omdat wij zijn vriend zijn (je maakt ze hier zo snel, zeker als je wat Griekse woordjes roept) krijgen we de kamer voor ¿60,00 per nacht. Dat is beneden ons afgesproken budget, dus roepen we in koor dat het goed is. De schoonmaker krijgt opdracht om meteen kamer 52 (dat is wel begane grond) schoon te maken. Wij maken duidelijk dat we nog boodschappen gaan doen en dat ze rustig aan mogen doen. Het is een druk baasje, die eigenaar. Wij rijden richting Valtos, maar na een weg die steeds slechter wordt besluit ik te keren en richting Parga te rijden. Daar vinden we snel een supermarkt en kunnen we wat zaken inslaan. Vooral vocht is hard nodig, want de zon schijnt goed en de temperatuur is al gestegen naar 32°C. Dus worden snel de spullen uitgeladen en kan de airco in de kamer zijn werk doen. Ik begin al met de site, terwijl Berry eerst naar het zwembad gaat (ik heb wat meer tijd nodig voor deze dagen). Hij komt terug dat het water toch echt zoet is en dat stemt mij tevreden. Ik maak echter eerst de site af en installeer het weerstation. Het blijkt binnen nu een aangename 26°C en buiten een hete 34°C te zijn terwijl de luchtvochtigheid aan het oplopen is en de luchtdruk juist daalt. En dat voorspelt een bui en dat laat de TV ook als voorspelling zien (had ik dagen geleden in Zwitserland ook al op internet als voorspelling gezien). We wachten af, maar voorlopig is het onbewolkt en schijnt de zon prima. Ik zet de site klaar voor als we naar Parga gaan en ga ook een duik nemen. Als jullie dit lezen is de eerste Griekse update ook weer gelukt¿ (wordt vervolgd)

We gaan lopend naar Parga. Dat betekent een heuvelrug passeren en dan nog ca 1 kilometer dalen. En dat terwijl de temperatuur en luchtvochtigheid hoog zijn, dus dat betekent dat er een waterval op je rug ontstaat. En dat er menig zweetdruppel op het hete asfalt valt. En dat moeten we vanavond ook weer terug!  Maar eerst lopen we Parga door op weg naar het internetcafé. Het is een stuk drukker dan in begin mei van het jaar 1999. Toen waren we hier ook en waren er lang niet zoveel mensen. Het is duidelijk hoogseizoen, hoewel te druk (vol) is het zeker niet. Eerder gezellig levendig. Het internetcafé is echter wel te vol. Alle computers worden gebruikt. Maar binnen 5 minuten stapt er een jongentje op en kunnen wij erachter. Bijna alle computers worden gebruikt door de jeugd om schietspellen tegen elkaar (en tegen mensen via het internet) te spelen. Wij gaan achter de computer zitten om dan tot de ontdekking te komen dat de diskdrive eruit gesloopt is. Maar er zit een USB aansluiting aan de voorkant (trouwens je kunt bij iedere PC de binnenkant goed bekijken, want ze staan allemaal met een zijde open. Koeling?). Helaas gaat het plan met de memory-stick niet door omdat er Windows98 op staat en die heeft een driver nodig. Gelukkig heeft de beheerder wel een PC met diskdrive en hij kan via het netwerk de bestanden op onze PC zetten. Zodoende kunnen we wel de website updaten.

Na 35 minuten en ¿1,00 zijn we klaar en kunnen we ons op het eten storten. Aangezien Opaatje er niet meer is, zoeken we een andere taverne uit. (J: Mezes + Paidakia  B: Mezes + Souvlaki menu). Het was goedkoop, maar wat minder aan mijn smaakniveau. Een voldoende. Na deze maaltijd lopen we nog wat rond langs de boulevard. En we komen langs een ijs tentje waar ik toch verleid word (en niet alleen door het ijs). Al likkend lopen we verder door het centrum en zachtjes aan beginnen we de terugweg. Als we denken dat we een kortere weg hebben gevonden langs het cafe Belvedere komen we bedrogen uit en worden we nodeloos bezweet. Dan maar weer een stuk naar beneden en de reguliere weg weer omhoog. Ach, van zweten is nog nooit iemand gestorven, hoewel, zou je in je zweet kunnen verdrinken? Het is trouwens geen vies praatje, want we douchen en badderen diverse keren per dag. We zijn van die schone jongens¿    Thuis aangekomen is het devies: kleren uit, afdrogen, airco aan en afkoelen. Het is 0:15 als we ons bedje opzoeken en de luiken sluiten.
 

Dag 17 - Woensdag 30 Juli 2003

07:15  Na een wat onrustige nacht die grotendeels door het harde bed werd veroorzaakt, ben ik wakker. Buiten is het niet veel afgekoeld want het is nog 27°C, terwijl het binnen 1 graad lager is (de airco stond in nachtstand en is dus halverwege de nacht gaan slapen). Berry slaapt nog en ik ga zachtjes het balkon op. Ik zit er lekker drie kwartier te lezen als ook Berry zich onttrokken heeft aan Klaas Vaak. Terwijl hij naar de bakker loopt om brood te halen, zorg ik dat het terras in gereedheid gebracht wordt voor een ontbijt (ja, dat moeten we weer zelf doen). Met koffie, thee, jus, jam, hagelslag, kaas (nee, Emmentaler uit Zwitserland) en worst wordt een volledig ontbijt samengesteld en aan de maagsappen toevertrouwd. Het is onbewolkt en zonnig, van enige regenkans is voorlopig geen sprake. Wel blijft de luchtdruk wat zakken en dus geeft ons Piet Paulusma systeem (poppela-pee, ooht mohn, oet-lul) aan dat we een bui kunnen verwachten. Voorlopig vertrouwen we meer op onze eigen waarnemingen. En die geven aan dat we best een ritje kunnen maken. Berry wil naar het schiereiland Lefkas en daar wat snorkelen. Ik vind Lefkas ook een goed idee, het zoute water wat minder.

Na wat huishoudelijke zaken gedaan te hebben (waaronder de riolering vertroetelen), gaan we om 11:30 in de auto zitten en rijden richting Lefkas. De temperatuur buiten is nog maar 29°C, maar de airco gaat toch lekker aan. De rit gaat eerst naar Preveza waar we in 1999 altijd een veerpont (wel een grote, niet zo een als de Lek of Waal oversteekt) nodig hadden om aan de zuidkant te komen. Of je moet die hele baai rondrijden, maar daar hebben we geen zin in. Maar er werd toen al druk gebouwd aan een tunnel en die blijkt nu klaar te zijn. Het is even zoeken als we per ongeluk toch eerst Preveza induiken, maar de borden met het tunnelsymbool erop leiden ons weer op de juiste weg. Het is een prachtige tunnel van 1800 meter. Om de 20 meter een brandblusser, goede verlichting, matrixborden die uitgangen en snelheidslimiet onder de aandacht brengen. Dat heeft wat geld gekost. Hoe ze dat terug krijgen blijkt als we de tunnel uitkomen. Want zonder dat wij iets aan de noordelijke ingang hebben zien staan, komen we hier ineens bij tolpoortjes en mogen we ¿3,00 storten in de kas. Ach, de veerboot zal duurder geweest zijn en veel minder snel. We rijden langs het vliegveld waar net twee blusvliegtuigen opstijgen (van die jongens met grote propellers en kunnen drijven op het water zodat ze water kunnen innemen). Ze vliegen naar het zuiden maar we zien geen rookpluimen in de omgeving. Als snel daarna rijden we de dijk over die Lefkas met het vaste land verbindt. In Lefkada zitten we even mis omdat we een niet aangegeven afslag mistten, maar na een rondje door de stad kunnen we dat snel rechtzetten. Hoe we wisten dat we die afslag wel moesten hebben? Doordat Berry zag dat er verderop wel borden stonden die de door ons gewenste richting aangaven. Hierna gaat de route langs de kust van het eiland. Ter hoogte van Kalamitsi staan er veel borden een afslag op te wijzen richting ¿beach¿. We kunnen het strand dan nog niet zien omdat er een heuvelrug tussen zit. Maar als we die overgestoken zijn, verschijnt er een mooi strand met strandtentjes waarvan er één zelfs een zwembad heeft. Als dat zoetwater is dan ben ik helemaal gelukkig. En laat het dat nu zijn!

Het is nu 13:57 en dus heeft het ritje van 113 kilometer ons 2,5 uur gekost.  De temperatuur is ondertussen gestegen tot een warme 32,5°C en ik vind een plekje bij de bar met zwembad, onder een overkapping van gaaszeil. Het dempt het zonlicht dus, maar laat nog voldoende door. Ik heb een ligbed terwijl Berry aan het tafeltje wat ernaast staat plaatsneemt. Eerst wat drinken alvorens hij de zee induikt. Er komt een neger aan die muziek CD¿s aanbiedt. Voor een hele leuke prijs en er zitten er zeker wat bij die ik wel wil hebben. Ik kies uit Dance en Griekse muziek. Het worden er 8 die ik uit zijn grote voorraad wel wil kopen. Berry kiest er ook nog 3. En zodoende kunnen we bij onze uit Nigeria afkomstige Johnnie nog wat korting bedingen. Berry gaat de zee in die een mooie golfslag heeft. Ik blijf wat lezen terwijl er heerlijke muziek gedraaid wordt. Als hij terugkomt duiken we samen het zwembad in en komen tot de conclusie dat het water aardig warm is, maar wel lekker. De tosti die hierna als lunch besteld wordt gaat er goed in, terwijl erboven ons hoofd gevlogen wordt met paragliders.

Om 16:30 verschijnen er de eerste donkere wolken boven de bergen en dus pakken wij ons boeltje op en vertrekken richting huis. We gaan richting de andere kant van het schiereiland en dus moeten we weer de heuvels over. Met die wolken die er overheen glijden is dat een mooi gezicht. Echter wat je ogen zien kan de moderne techniek nog niet evenaren. En dus komen de foto¿s wat minder tot hun recht dan de werkelijkheid. De rit naar huis verloopt verder goed en om 19:11 zetten wij de auto weer tegenover het appartement. Wel hebben we in Parga nog een wasteil gekocht, want morgen is het wasdag. We gaan op ons terras/balkon zitten genieten van de gekochte CD¿s en ondertussen zien we ook de (drie) buurvrouwen die met ons het terras delen. Het zijn meiden uit Scandinavië die er nog jong uitzien. Meer dan ¿hello¿ wordt er voorlopig niet gezegd, iedereen blijft zijn ¿ding¿ doen. Om 21:15 vinden wij het wel tijd om te gaan eten en met de auto rijden we naar Parga (nee, dit keer geen zweten). Het blijkt wel lastig te zijn om een parkeerplaatsje te vinden, maar wij laten de auto even later mooi in de goot achter. Parga blijkt weer levendig te zijn. Er zit zelfs een gitarist op een verhoging te tokkelen. Hij wordt binnen 10 meter echter overstemd door de bars die op hun beurt elkaar weer proberen te overstemmen. Samen met de Griekse manier van praten levert die een mooie kakofonie van geluid op. Ik mocht de taverne uitkiezen, maar Berry levert wel een voorstel in. Het blijkt een goed voorstel, want de taverne voldoet op culinair niveau beter aan mijn verwachtingen. (Griekse salade, J: Feta Saganaki + Bifteki   B: Champignons in knoflooksaus + zwaardvis). Dit smaakt beter en het is ruim voldoende.

Voldaan lopen we hierna door Parga, waarbij ik de flappentap ook nog wat lichter maak (ja, het geld moet wel rollen). We strijken daarna neer bij een van de vele cocktailbars. De bediening is slecht op elkaar ingespeeld (twee wat oudere mannen), maar net als we willen opstappen worden we toch nog geholpen. Het blijken twee Engelse mannen te zijn, die ook 20 jaar in Nederland hebben gewoond. Dus we kunnen ook Nederlands met ze praten. Na een cocktail (Mai-tai) en een metaxa-cola vinden we het welletjes en lopen terug naar de auto. Berry rijdt nu voor het eerst in een echte auto en mag mij naar huis brengen (alcohol en verkeer, dat gaat niet samen). En om 01:30 parkeert hij de auto netjes bij het appartement. Ik ga nog even op het balkon zitten luisteren naar de nieuwe CD¿s omdat ik nog weinig slaap voel. Ook Berry komt nog even puzzelen. We hebben de balkondeuren met een touwtje dichtgebonden zodat de airco binnen zijn werk kan doen (als de deuren open gaan, stopt de airco). Ik blijf het langst op het balkon en stap pas om 02:55 mijn bedje in en sluit de luiken.
 

Dag 18 - Donderdag 31 Juli 2003

09:45  Ik word wakker en Berry is er net voor mij uitgestapt. Het slapen ging een stuk beter (nee, niet vanwege de alcohol want dat was nog niet zoveel). Er is nog brood van gisteren, dus er hoeft niet naar de bakker gelopen te worden. Na het ontbijt is het tijd voor de was. De badkamer wordt omgetoverd tot waspaleis en wordt inderdaad kletsnat (heel voorzichtig lopen). Het wassen gaat goed, waarbij we de warmwatervoorziening wel iets moeten ondersteunen met elektrisch opgewarmd water (op onze kookplaten). Goed wassen en uitspoelen. Zelfs de wasverzachter ontkomt niet aan gebruik, want we willen geen stijf staande kleding.

Om 12:30 hangt alles aan de touwen te drogen en kunnen we de verslagen gaan bijwerken en de foto¿s veiligstellen. We willen vandaag niet ver rijden, enkel even naar Igoumenitsa om bij het kantoor van Minoan Lines te vragen of er voor de terugreis van Berry toch een kamer te regelen is. En ik wil weten hoe ik een terugreis op een andere datum kan laten zetten (mocht dat nodig zijn). Het bijwerken van de verslagen kost toch meer tijd dan je iedere keer weer denkt (we zijn hardleers). Maar de reacties erop zijn heel leuk (iedereen bedankt voor alle leuke sms-jes, mailtjes of stukjes in het gastenboek; blijf dat vooral doen). En ook voor mijzelf is het leuk om het nog even terug te kunnen lezen (wat die ouzo al niet met je hersencellen doet). Aldus geschiedde dat de tijd pijlsnel verstreek en dat we om 16:00 maar eens aanstalten begonnen te maken om toch nog een salto-mortale in het tot onze beschikking staande zwembad ten toon te spreiden. Helaas was er niemand die ons geplons kon aanschouwen, maar daarom was het niet minder lekker (verfrissend is het niet, want het water is 31°C). Het is heerlijk dobberen op een luchtbedje en ik val bijna in slaap. Zo relaxed, dat is het echte genieten. Er moet echter nog gewerkt worden en ik kom weer bij mijn positieven. Dan hoor ik Berry met een Italiaan over Meteora liggen praten. Ik kom erbij en we krijgen van hem nog wat tips over de rit en het gebied. Dan is het toch de hoogste tijd om naar Igoumenitsa te gaan.

Om 17:44 vertrekken we met 32,5°C buitentemperatuur op de teller. We hebben vandaag nog niet gereden en dus is de kilometerstand gelijk aan de eindstand van gisteren. Weet je niet meer wat die was? Berry schrijft die stand iedere dag op zijn site. Ook ik hou hem bij, echter bij mij moet je tussen de regels lezen om dit gegeven te kunnen achterhalen. Toch ben ik niet te beroerd om je de stand nogmaals te vertellen. Oh, je kan hem niet vinden? Ik zal niet boos worden en je de kilometerstand maar laten zien. Hij staat op 126924. Dat jullie dit verhaal helemaal zitten te volgen, bewijst wel dat ik jullie alles voor kan schotelen. Maar ik wordt een beetje melig terwijl ik dit in tik. Dat is namelijk na de autorit van 1 augustus en onder genot van Griekse pop uit een bar zit ik op het balkon te tikken. Dat kijkje in de toekomst heb ik jullie dus nu ook gegund en dus gaan we nu weer terug in de toekomst en zijn we weer bij de autorit naar Igoumenitsa. De weg is bekend en we rijden lekker met de Grieken mee. Je mag buiten de bebouwde kom hier 110km/u, maar dat halen we enkel als er hele rechte stukken in de weg zitten. En die zijn er niet zoveel in dit bergachtige landschap. Na enig vragen hebben we het kantoor van Minoan Lines gevonden en kunnen we de vragen stellen. De dame spreekt heel goed Duits, dus proberen wij in die taal onze kans. Berry heeft geluk en krijgt alsnog zijn (twee-persoons-) kamer, maar er kan nog iemand bijgeplaatst worden. Helaas voor hem, enkel kans op een man. Maar hij heeft een bedje tot zijn beschikking. En ik mag mijn site weer aanpassen omdat die &^@^$&# -jongen zich niet wil houden aan de afspraken en op een stoel gaat ¿slapen¿. Ach, broertjes krijg je, je mag niet kiezen. Maar ik had erger kunnen treffen (dit is als heel positief richting mijn broertjes bedoeld!). Om 19:05 heeft Berry zijn nieuwe ticket en ik weet dat ¿ mits er plek is ¿ de data op mijn tickets niet heilig zijn en zo omgezet kunnen worden (zelfs zonder kosten).  Op de terugweg tank ik nog even de tank vol voor de reis van morgen. Ik rij 1 op 16,4 en dat is niet slecht omdat er nog flinke stukken Italiaanse snelweg in de route zaten. We zetten de auto om 20:07 onder de bomen bij het appartement en hebben er dan vandaag weer 103 kilometer op zitten. De temperatuur is dan wel lekker gedaald (het is een frisse 24°C) en er staat een lekker windje.

Na een douche en andere lichaamsverzorgende activiteiten zijn we gereed om wat te gaan eten. We gaan op aanraden van de Italiaan naar een dichtbij gelegen taverne. Dus kan de auto blijven staan. Voordat we gaan eten, kopen we nog een telefoonkaart van ¿3,00 en bellen die leeg naar de familie Knopper. Tot volle tevredenheid van beide partijen worden er allerlei stekeligheden en wetenswaardigheden uitgewisseld. Na die 8 minuten bellen zijn we dan echt aan eten toe. We kijken even bij Filemon en komen tot de ontdekking dat een Italiaanse Griek niet echt onze keuze (en keuken) is. Dus lopen we verder tot we bij een niet uitziend, maar drukke taverna komen. Die heet Sakis, heeft een druivendak en TL-licht binnen en de tafeltjes blokkeren bijna de weg. Voor ons wordt de blokkade nog vollediger, want er wordt een extra tafel bijgeplaatst. Het eten is typisch Grieks en voor een prijs waardoor je onder tafel gaat liggen van het lachen. (J: Choriatiki (Griekse salade)+Saganaki (ja Maria, alweer)+Paidakia  B: Keftedakia+Sausages). Ik mag de ouzo¿s - die we meteen hebben gekregen ¿ opdrinken. Dat zijn mijn eerste ouzo glazen van deze vakantie! De rest van de maaltijd gaat vergezeld van een flesje Retsina. Na het eten besluiten we toch nog even het internetcafé op te zoeken. Er is een scan opgestuurd van een Griekse kaart die ik ontvangen heb. Aan de beschrijving kan ik niets opmaken en ben donders nieuwsgierig. De scan blijkt echter iets te klein te zijn om leesbaar te zijn (Harry bedankt, maar nu iets groter graag). Dat krijg je als je gebruikers inschakelt ;-))     Hierna gaat de reis terug naar het appartement en dit keer is het veel minder zweten. De temperatuur is lager en ook de vochtigheidsgraad is aangenaam. Nog even op het balkon lezen en dan naar bedje, want morgen vertrekken we (als je goed gelezen hebt, weet je waar de reis naartoe gaat. Dus sluiten de luiken om 01:30 en staat de wekker om 08:00.

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de volgende link aan de linkerkant klikken. Daar gaat deze vakantiesoap verder...
Home | Sitemap