Reisverslag  15 t/m 31 Augustus 2003

Dag 33 - Vrijdag 15 Augustus 2003

08:30  Oei, heb ik even lekker geslapen. Diagonaal in een tweepersoonsbed. Moet wel, want anders steken mijn voeten door de spijlen. Bij Berry steken zijn voeten helemaal uit en die heeft wat minder goed op zijn ¿stoelbed¿ geslapen. We gaan vandaag de pink van de Peloponissos doorzoeken op een appartement. Zodoende hoeven we dat morgen niet te doen, als we echt iets moeten vinden (want in het hotel is dan alles weer vol). Het is Maria Hemelvaart en de naamdag van alle Maria¿s. En dat zijn er in Griekenland heel wat! Ik zie dat de kerk verderop in de straat blijkbaar bomvol zit want buiten de kerk staat ook heel wat volk. Wij gaan echter rustig van ons ontbijtje genieten. Keurig verzorgd zonder franje. Afgepaste portie wordt gebracht, maar daar heb je meer dan voldoende aan.

Om 10:15 geven we de sleutel af en de spullen in onze kamer zullen keurig verhuisd worden naar de nieuwe kamer. Wij rijden eerst nog naar een groot hotelcomplex aan de rand van Kalamata. Alles vol is het antwoord wat Berry krijgt. Dan maar naar de ¿pink¿ van de Peloponissos. Dat is dus de meest westelijke uitstulping van het land. In de gidsen staan een aantal appartementen vermeld in de plaatsen Petalidi en Chrani. Daar gaan we dus naar kijken, maar onderweg ontsnapt geen enkel bordje aan onze aandacht. Aldus worden er vele appartementen bezocht. Vol of pas later in de week beschikbaar. Een van de complexen die we uit de gids hadden (Paris Village, via Olympia) had wel wat beschikbaar vanaf de maandag maar vroeg er ¿120,- per nacht voor! Het is inderdaad een mooi complex maar dit werd echt iets te gortig. Na weer wat Oxi¿s (nee op zijn Grieks) lieten we de eis tot zwembad al vallen. Chrani vonden wij als plaats ook wat tegenvallen. Er is niet een echt centrum of een leuke boulevard voor wat avondactiviteit. En aangezien je na Chrani te ver de ¿vinger¿ in zakt, keren we weer. Want Petalidi heeft wel een leuk centrum en dus willen we daar verder ons geluk beproeven.

De hotels aan de buitenrand hadden we al gehad en dus willen we nu het centrum te voet bekijken. Maar eerst wat drinken op het grote dorpsplein. Daar gezeten evalueren we de hele zoektocht. We komen tot de conclusie dat dit het dan ook niet helemaal is en dat het complex wat we gisteren hebben bezocht (hogerop de bergen in bij Kalamata) wel de beste optie is. En die was vanaf zondag of maandag beschikbaar. Na zoveel hotels en appartementen hou je de stand niet meer volledig in je hoofd bij. We besluiten terug te keren naar Kalamata ¿ je zit daar voor excursies (onze ritten) het meest centraal en ¿s avonds is er in ieder geval wat leven ¿ en daar bij dat appartement ons stekje in te nemen.

Al vooraf hopend op iets positiefs rijden we vlug terug naar Kalamata en dan de weg richting Stoupa nemend. Die draait 4 kilometer de bergen in alvorens het appartementencomplex Danai verschijnt. Losse huisjes met een of twee appartementen. Alles ruim en nieuw ingericht, helaas zonder zwembad. Maar wel met een schitterend uitzicht over een deel van Kalamata en de baai. En voor een spotgoedkope prijs, ¿38,47! Voor die prijs hebben we nog nergens gezeten. De eigenaar ¿ eigenlijk is de hele familie eigenaar ¿ is een man die vriendelijk met ons praat en een appartement laat zien. Met airco, koelkast en kookplaatje (enkel voor de koffie en thee). Het enige nadeel is dat je altijd de auto zult moeten gebruiken, want lopend naar de bakker is het brood oud tegen de tijd dat je terug bent. Er is pas vanaf zondagmiddag een appartement beschikbaar en we nemen die voor 5 nachten. Vrijdag de 22e vertrekken we dan naar Parga. Nu moeten we nog 1 nacht zien te overbruggen, want voor komende nacht zitten we nog in Haïkos. De moeder van de eigenaar heeft nog een kamer beschikbaar in Kalamata. We spreken af dat we ons geluk toch eerst nog eens bij ons hotel beproeven en dat we hem anders bellen. Dat zou toch weer een verhuizing schelen.

Echter, dat geluk hebben we niet want als we om 15:07 weer thuis zijn, blijkt ons hotel nog steeds vol. Ik bel de eigenaar van Danai en zeg tegen hem dat we graag op het aanbod in gaan. Het verslag dient weer bijgewerkt te worden ¿ ik loop 2 dagen achter ¿ en dus wordt de laptop naar boven gesleept. In kamer 303 (met uitzicht op strand, zee en volgens de baliemedewerker ¿nice women¿) worden de dagen en belevenissen digitaal opgeslagen. Ondertussen gaat Berry in de zee zwemmen en komt terug met de melding ¿brand in de bergen¿. Vanaf ons balkon zien we eerst een blusheli verschijnen, die zeewater komt tanken. Hierna verschijnen er ook nog zes blusvliegtuigen. Er is dus blijkbaar groot alarm geslagen en het vuur wordt met groot vertoon aangevallen. Het is een mooi gezicht om een blusvliegtuig laag over je hotel te zien scheren, op zee ¿ al vliegend ¿ zijn tank weer te vullen en dan met een sierlijke bocht richting brandhaard verdwijnt. Berry wil het wat beter zien en gaat op de pier wat opnamen maken. Dat blijken mooie opnamen te worden.

Ondertussen ben ik aan de huidige dag van het verslag toegekomen en om 19:15 ben ik weer helemaal bij. Berry ligt ondertussen ¿Married with Childeren¿ te kijken wat Grieks ondertiteld is. Hij zal onze ¿Al Bundy¿ uit Tolo wel missen. Aan het strand is het nog lekker druk terwijl de zon nu wel zichtbaar de daling heeft ingezet. Terwijl ik beneden aan de boulevard nog wat foto¿s () maak, krijg ik antwoord op een SMS aan Ruud (van Kreta). Ik kan Maria op de zaak even bellen en feliciteren met haar naamdag (sorry Marc, maar ik ben je niet express vergeten). Xronia Pola. (Jaren veel). Dat is wat ik haar wens als ik haar aan de telefoon krijg. Ze is jaloers als ze hoort waar ik nu ben, maar vindt het leuk dat ik gebeld heb. Eind augustus zal ik hun (eindelijk) weer in levende lijven zien. Dan is er alweer meer dan een half jaar voorbij sinds de vorige keer (de bruiloft van Manolis en Maria, die ik weer via Ruud en Maria heb leren kennen).

We gaan eten bij een van de vele tavernen langs de boulevard. Waarom we deze hebben uitgekozen? Gewoon een kwestie van instinct en gevoel. Het is een taverne met wat gele TL verlichting en lekkere houten stoeltjes. (J: Saganaki+Tzaziki+Souvlaki Megalo  B: Tonijnsalade+Choriatiki+Veal steak)  Het lijkt een gescheiden bestelling, maar het wordt steeds meer op zijn Grieks genuttigd. Alles wordt op tafel gezet en ik prik rustig een vorkje mee. Hoewel de vis door mij wordt gemeden, net als Berry de kaasgerechten mijdt. We lopen daarna door naar het terras waar Nikki werkt. Ze loopt weer te rennen tussen de bar ¿ die Opera blijkt te heten ¿ en het terras. Het enige voordeel is dat de weg om 20:00 is afgesloten en dat tot 01:00 blijft (dat was gisteren niet). Misschien dat ze in het weekend de boulevard afsluiten. We zullen het maandag zien. En het scheelt alle obers (m/v) een hele boel wachttijd en uitkijken. Nu hoeven ze enkel de bus in de gaten te houden, want die mag wel door. De taxi¿s gelukkig niet anders zou het nog niet veel schelen (ze gedragen zich overal hetzelfde). We zien nu ook dat een andere serveerster verdomd veel op Nikki lijkt, en dat blijkt dus ook haar ¿ één jaar ¿ jongere zusje te zijn. Samen met nog twee jongens mogen zij alles afruimen. Een taak waar ze niet geheel in slagen. En de baas loopt maar wat rond en draait af en toe aan de volumeknop. Iets van aansturing aan de jonge garde, daar heeft hij geen oog voor.

Maar goed, wij zitten en krijgen van Nikki keurig onze drankjes. Ze loopt echter op haar tenen en ziet eruit alsof ze ieder moment in elkaar kan zakken. Gelukkig ¿ voor haar ¿ wordt het wat rustiger en zitten we om 01:15 even rustig met haar te praten. Het gaat over van alles. Over verschillen in de culturen, haar overleden vader en de breuk met haar vriendje (moet hij haar maar niet slaan) tot aan loukoumades. Ze kan niet uitleggen waar je ze hier kunt krijgen, maar beloofd ons morgenavond een portie klaar te hebben staan. Zo gaat de tijd dus snel voorbij en een uur later zijn we terug op kamer 303 en sluiten alle luiken.
 

Dag 34 - Zaterdag 16 Augustus 2003

09:15  Heel rustig keren we weer terug naar het land der levenden. De airco heeft de kamer heerlijk koel gelaten en ik kan terugkijken op een lekkere nacht. De spullen kunnen weer gepakt worden, want deze zwervers moeten verkassen naar een volgende locatie, de kamer van moeder Danai. Het ontbijt wordt in de lounge van hotel genuttigd en daarna kunnen we de twee nachten afrekenen (¿100 + 4x ¿5,87). Het is dan al bijna elf uur (10:52) als we de auto instappen en wegrijden. De tellers geven 31,5°C en 129124km aan, we twijfelen echter aan de temperatuur. Het is goed warm, maar de auto staat ook in de zon. Het is maar even rijden voordat we bij de grote apotheek rechtsaf moeten slaan. We moeten hier gaan zoeken naar het appartement. We zien eerst een wit ¿complex¿ ¿ een blok kamers ¿ en als we doorrijden komen we op een camping uit, die er vervallen uitziet. Dan zal het dus wel dat witte complex zijn. Er is echter niemand. Dan maar de man van Danai gebeld. Die zal meteen zijn moeder bellen en dan verschijnt er wel iemand. Na 20 minuten wachten begin ik toch te twijfelen. Staan we wel bij het juiste? Dus de man maar weer gebeld en die bevestigd mijn vermoedden. Het is niet dit complex, maar we moeten toch op de camping zijn.

Daar zijn inderdaad mensen en als snel verschijnt moedertje. Een klein lief ouder vrouwtje wat zich met wat Duits verstaanbaar probeert te maken. We worden ¿ langs de oven en tussen wat bomen en struiken door ¿ naar een verscholen huis gelokt. Op de boven etage is het blijkbaar onze kamer wat moedertje loopt de trap op. Wij volgen haar gedwee. De deur gaat open en via de gang betreden we een complete woning! Alles in een stijl die ligt tussen Grieks en Oostenrijks en wat blijkbaar al een tijdlang niet meer zo goed onderhouden is. Een open keuken met oven en afzuigkap, een badkamertje met ligbad en de woonkamer die voorzien is van een fikse hoekhaard. Die zullen we maar niet aan doen, want het is nu al bloedheet. Er staat enkel een aftandse ventilator die het nog wel doet. Ik help moedertje met de bedden verschonen ¿ de vorige bewoners waren net vertrokken ¿ terwijl Berry de spullen uit de auto haalt en rondkijkt. We leggen moedertje uit dat we een stuk gaan rijden en dat ze ons begrijpt blijkt uit de woorden ¿loeki, loeki. Oreo (mooi). Stoupa, viele leuten¿. Terwijl zij de badkamer gaat soppen (dat hopen wij tenminste), gaan wij er weer vandoor.

Om 11:47 beginnen we eindelijk aan de geplande route. Die leidt ons langs de kust van deze baai naar Stoupa en de grotten van Pigros Dirou. De route is een grote slingerweg langs de kust en met veel campers op de smalle wegen, schiet het dus niet lekker op. Maar we hebben wel meer tijd om rond te kijken, helemaal als we ook nog achter een trage bus komen te zitten. Maar op een van de weinige rechte stukken kunnen we die passeren en even later komen we in een wat vlakker gebied aan. Dat blijkt het gebied rond Stoupa te zijn. Gelukkig hebben we hier ons appartement niet gezocht. Dan had je als uitvalsweg altijd die slingerweg gehad. En het blijkt in Stoupa verdomd moeilijk parkeren te zijn (daar is Kalamata niks bij). Stoupa zou een mooi dorp moeten zijn met oude huizen die geheel uit de plaatselijk gewonnen grijze steen zijn opgetrokken. We zien hier echter niet veel van. We zijn eerder langs dorpjes gereden die veel meer voor die kwalificatie in aanmerking komen. En het is er eerder toeristisch dan echt origineel. Ook het strand is druk bevolkt en dat is niet overdreven. Wij rijden dus weer richting de hoofdweg en vervolgen onze weg verder deze wijsvinger van de Peloponissos in.

Op een gegeven moment komen we door het plaatsje Langada. Daar zien we ook van die uit dikke steen opgetrokken huizen en we komen langs een taverne die geheel onder drie grote bomen verscholen is. Dat spreekt ons wel aan en we stoppen daar om wat te gaan drinken. Ondertussen loop ik ook wat rond om opnames () te maken en we gaan beide naar het ¿kleinste kamertje¿. Dat mag je hier letterlijk nemen, want naast het huis staat een klein hokje waar het toilet in is gevestigd. Bloedje heet en weinig comfort, maar het voldoet voor gebruik. De rit gaat verder langs nog twee grote baaien (het uitzicht is wat minder, want het is heiig) en over een fikse bergrug. Daar komen de borden in zicht die de route naar de grotten aangeven en we merken dat we naar een toeristische attractie gaan. Het wordt nog wat drukker op de weg, maar de meeste in tegengestelde richting. Waarschijnlijk hebben die de grotten al gehad en hebben wij geluk doordat we zo laat zijn.

Bij de grotten vinden we een parkeerplek op de stoep (als Grieken het doen, waarom wij dan niet?) en lopen naar de ingang. Een paar trappen naar beneden en we komen bij het gedeelte van de grot wat onderwater staat. Dit heeft een natuurlijke oorzaak, want de grotten staan in verbinding met de open zee. Er liggen diverse bootjes op ons te wachten, maar eerst dienen we een zwemvest om te doen. Berry heeft zijn camera meegenomen en zal de foto¿s maken (video mag op de een of andere manier niet, maar deze camera kan beide). Ik heb mijn camera in de auto gelaten, want anders krijg je toch dubbele plaatjes. Zodoende kan ik goed om mij heen kijken terwijl ik als laatste in het bootje zit. Enkel de bestuurder en gids zit nog achter mij. Die begint dapper in het Grieks van alles te vertellen waar wij geen Jota van begrijpen. Enkel de kreet ¿watch your heads¿ komt een paar keer (terecht) langs. Ik neem die taak van hem over en duw het hoofd van Berry naar beneden als er gevaar dreigt. Ondertussen zit hij in de zoeker te turen en probeert zoveel mogelijk opnamen van dit mooie grottencomplex te maken. Alles is netjes verlicht (inclusief noodverlichting) en in de grote grotten liggen zelfs reddingsboten als pakketten in het water te dobberen. Het schijnt ¿ wat ik uit het Grieks begrijp ¿ in sommige delen best diep water te zijn. Wij worden middels 1 peddel aardig snel door de 1,3 kilometer lange route geleidt. Die peddel wordt niet alleen in het water gebruikt, maar voornamelijk tegen de rotsen van de grot. Hierdoor blijft het water redelijk glad en schieten we toch met een fikse snelheid door de grotten. De rotsen zullen er wel van slijten, maar dat schijnt ze niet te deren. We komen lege bootjes tegen die teruggaan en dan blijkt ook wat we niet helemaal een rondje varen. Want de boottocht eindigt op een andere plaats en na een wandeling door het drogere gedeelte van de grot kom je er bij een andere plaats weer uit. Een tochtje van 35-40 minuten voor ¿12,- per persoon. Maar wel de moeite waard.

Hierna ¿ het is dan al 15:40 ¿ rijden we de weg terug naar Kalamata. We willen een verlate lunch gaan gebruiken bij dezelfde taverne waar we ook hebben zitten drinken. Doordat we ons bij een kruising vergisten, zien we een tankstation met een openlucht wasstraat. Daar kan het vele stof mooi van de auto afgespoeld worden. Voor ¿5,- wordt je auto compleet gewassen, de lastige delen vooraf behandeld en nadien nog afgedroogd. Wat een verschil, de auto glimt weer! Dan blijkt hoe stoffig de wegen hier zijn. Helaas komt het verschil op foto niet goed tot zijn recht, je moet mij maar geloven. De juiste weg wordt weer opgepakt en na een uurtje bereiken we de taverne. Heerlijk zitten eten van een Choriatiki, Souvlaki, Bifteki en patates. Dat ging er goed in.

Om 17:30 zitten we weer in de auto en kan de hele weg van de andere kant bekeken worden. Dit keer gaat de rit wat sneller en toch veilig. Want na 1 uur en twintig minuten zijn we weer bij moedertje en hebben dan ook nog wat boodschappen gedaan. Ik ben echter wel gesloopt van de rit en plof op bed neer. Het is niet koel (buiten een lekkere 36 graden), maar dat kan mij niets meer schelen. Toch probeer ik eerst een verfrissende douche terwijl Berry onder een kleed een airco ontdekt (ik dacht dat het een elektrische verwarming zou zijn). Hij krijgt het oude beestje zowaar aan de praat en er komt warempel ook nog koude lucht uit. Of de airco nu bewust verstopt was, maakt ons niet uit. Na de douche lopen de straaltjes weer over je rug, maar je voelt dat de airco aan de winnende hand is. Ik val in slaap terwijl Berry naar het strand gaat (dat is nog geen 50 meter verderop). We hebben zelfs een sleutel van het hek wat naar het strand leidt. Als hij weer terugkomt is het donker geworden en kom ik rustig bij uit mijn verlate siësta.  

We kleden ons om en besluiten toch met de auto naar de stad te rijden. Het is maar 3,5 kilometer lopen, maar de temperatuur is om 21:30 nog een dikke 32 graden en het is zwoel. Dat eet wat minder smakelijk als je na dat stuk lopen op je stoeltje zit te druppen. Als we met de auto vertrekken zien we ook onze benedenburen. Twee meiden en een grote rottweiler. Voor die laatste is Berry wat beducht ¿ hij was hem al eerder tegengekomen bij zijn loopje naar het strand ¿ en dus mag ik voorop lopen. De hond heeft mij echter wat laat in de gaten en dus wil hij naar Berry rennen. Dan grijpen de meiden in en met wat krachtige uitspraken drijven ze de hond de benedenetage in. De taal klonk als een taal uit een van de voormalige Oostbloklanden, maar welke hebben we niet kunnen achterhalen. Wij rijden richting Kalamata en richting het centrum. Het is druk en dus is het nu zaak om de auto ergens kwijt te kunnen aan de boulevard. Dat lukt ons ook en we lopen het afgesloten gedeelte van de boulevard in.

Vanwege onze late lunch gaan we geen gevecht aan met een volledige maaltijd. We kiezen een van de vele pitazaakjes uit en strijken op het terras neer. Er ligt ook al een gesloopt varken in de vitrine, en daar bedoel ik niet de kok of een serveerster mee. Nee, een echt gegrild varken. De kop ligt er nog bij als bewijs terwijl het lijf in porties van ongeveer 600-700 gram wordt verdeeld. Dat wordt gedaan door een vrouwtje wat ¿ met een sigaret in haar mond ¿ dapper met een groot hakmes op het varken staat in te meppen. Het is de complete romp, dus moet ze ook door het ruggenmerg heen. Maar dat is niet bestand tegen het geweld van dit vrouwtje. Het vlees wordt dan met haar hand op een schaal geveegd, de eventuele botresten verwijderd en dan afgewogen. De ober raadt ons die schotel aan en Berry besluit het erop te wagen. Ik kies voor een gyros schotel met pitabroodje. Samen met een tomaten- en komkommersalade gaat het er smakelijk in. Het varkensvlees blijkt uitzonderlijk zacht en goed van smaak. Heeft het beestje toch niet voor niets zijn leven gelaten (sorry vegetariërs). Na de maaltijd gaat de trip weer naar het terras van de Opera bar. Nikki heeft de loukoumades niet kunnen halen en verontschuldigd zich. Wij nemen ¿ons¿ tafeltje in (aan de straatkant, lekker mensen kijken) en bestellen ons ijsje (Berry) en drankje (ikke).

Het is nog steeds zwoel warm als we naar de auto teruglopen en ik aan Berry de sleutels overhandig. Hij mag weer eens rijden, want de Griekse god Dionysos (Romeins: Bacchus) heeft zich over mij ontfermt. Ja, de mythologie viert hoogtij bij mij. Hoewel het voor mij verdomd moeilijk is om alle personages uit elkaar te houden. Zeker na een fles Retsina en wat Mythos bier. Maar we komen netjes bij moedertje aan, parkeren zo stilletjes mogelijk (om de dames en de hond niet te wekken) en gaan naar onze bovenverdieping. De airco heeft redelijk stand gehouden en het is een aangename 28 graden (ja, je went steeds meer aan de hogere temperaturen). We laten de ventilator en de airco echter wel draaien en sluiten om 01:45 alleen onze eigen luiken (de woning heeft ze niet).
 

Dag 35 - Zondag 17 Augustus 2003

07:45  wakker door het licht. De zon is nog niet helemaal over de bergkam heen, maar het licht is voldoende krachtig om mij uit mijn slaap te halen. Vandaag gaan we weer de pink van de Peloponissos in, maar nu om rond te rijden. Een appartement hebben we voor de komende vijf nachten te pakken. Het ontbijt wordt binnen genuttigd, want het tafeltje op het smalle balkon is klein en een beetje smerig. Daarna is het spullen pakken en deze kamer verlaten.  Moedertje loopt al buiten. Ze heeft de was opgehangen (en dus al gedaan) en ik zie haar met een kruiwagen rondlopen. Als ik naar de auto loop, komt ze naar mij toe. Of we goed geslapen hebben en of we misschien wel willen blijven. Het is toch mooi hier? Ik leg haar uit dat we al een afspraak met haar zoon hebben. Waarop zij antwoord dat zij dat wel met haar zoon regelt. Hoe krijg ik het zo dat zij zich niet beledigd voelt, maar dat we toch naar het appartement op de berg gaan? Ik vertel haar dat de zee voor mij niet zo nodig hoeft (weer een reden van haar ondermijnd) en dat ik vooral voor het uitzicht ga, wat ik hier niet heb. Dan staakt ze de pogingen met een glimlach. Missie geslaagd, patiënt niet overleden.

We pakken de spullen en zien een van de meiden met een Fiat Panda aankomen. Achterin liggen schoonmaakspullen, waarop wij de conclusie trekken dat deze meiden appartementen schoonmaken. Daar gebruiken de Grieken steeds meer mensen uit het voormalig Oostblok voor. Albanezen zie je enkel voor het zware werk (bijvoorbeeld muurtjes metselen uit grote brokken steen). Voor de rest zijn zij ¿ en de Turken ¿ niet zo geliefd bij de Grieken. Om 10:23 nemen we afscheid van moedertje, stappen in de auto (tellers: 28,5°C en 129313km) en rijden door naar Danai om ons gezicht even te laten zien, wat spullen uit te laden en te vertellen dat we na de rit ons appartement komen betrekken. De spullen kunnen we natuurlijk stallen en hij zal ze naar het appartement brengen als dat schoon is opgeleverd. Wij spreken hem hierin niet tegen en beginnen om 10:40 aan de dagtocht. Het kost 20 minuten om naar de andere kant van Kalamata te komen, maar dat begint bekende weg te worden en we rijden soepel met ¿ en door ¿ het Griekse verkeer. Het belooft weer een warme dag te worden want de thermometer loopt snel richting de 33 graden.

Als eerste gaan we naar Koroni. Het zou een mooi vissersdorp moeten zijn. Bij aankomst valt het echter zo tegen dat we direct doorrijden naar de volgende stop (hoewel Berry naar de burcht wilde, maar niet te voet, en ik niet dat hele smalle straatje in wilde). Dus komen we langs Finikoundi, waar we stoppen voor een verfrissing. Het is een druk dorpje met een fiks zandstrand. Na nog geen 40 minuten zitten we alweer in de auto. De rit naar Methoni is nog geen kwartier en gaat over een heerlijk rechte weg. Het kasteel van Methoni is indrukwekkend groot en steekt een stuk de zee in. Vroeger woonde iedereen binnen die dikke muren en daar zijn een aantal overblijfselen van. We beginnen te lopen, het kasteel in. Na een minuut of tien heb ik het echter wel gezien. Veel stenen en bloedheet. () Berry gaat door met de verkenning terwijl ik mij terugtrek op een beschut terras. Al lezend kom ik daar beter tot mijn recht dan zwetend in een kasteelruïne (hoewel het meer een fort dan een kasteel is). Ik zie diverse andere mensen kletsnat weer uit het fort tevoorschijn komen en na drie kwartier staat er ook een druipende versie van mijn broertje naast mij. Hij haalt snel wat te drinken en dan mag de airco in de auto de afkoeling voor zijn rekening nemen.

Het is 14:45 en 35 graden als we richting Pilos rijden. Noordelijk van Pilos ¿ in een baai met een groot eiland daarvoor liggend ¿ ligt een mooi en lang zandstrand. Dat hebben we niet uit een boekje of van de kaart, maar dat heeft de eigenaar van Danai ons vanochtend verteld. Wij gaan daar dus even een blik werpen. Daar blijft het dan ook bij. Want het is inderdaad een lang strand vol zand, maar geen enkele schaduw en met een zandweg erlangs. Ik keer de auto en we rijden via Pila de weg op naar Kalamata. Onderweg zien we ineens een bord met de melding over een waterval en een afstand van 3 kilometer. Nergens te vinden op de kaart. We besluiten toch even te gaan kijken en binnen de kilometer staan we al verkeerd in een smal dorpje. Dankzij wijzende Grieken en een Griek die ook de weg heeft gevraagd komen we achter de juiste weg. Hoewel weg, die benaming verdient de route steeds minder. Langzamerhand wordt het een zandweg met hieruit stekende rotspunten. We krijgen borden dat dit de parkeerplaats zou zijn en we zetten de auto hier ook neer. Naar boven of naar beneden? Dat is de vraag, ook voor de Grieken. Nergens een bordje. Ik besluit naar boven te lopen en Berry gaat naar beneden. Hij belt op een gegeven moment dat de waterval in zicht is en dat ik met de auto het eerste stuk naar beneden kan rijden (er staan meer auto¿s geparkeerd). Ik stuur de auto die weg naar beneden en keer hem om. Daarbij kom ik muurvast in het zand te zitten. En helaas net niet op een stukje dat helt zodat je de zwaartekracht wat kan laten helpen. Gelukkig is het er redelijk druk en helpen een paar Grieken mij uit de zandbak. Het midden van de weg levert voldoende grip en blijkbaar zijn de wegkanten met ook wat grip al bezet.

Ik ben het ondertussen zat en stuur weer naar boven, naar de vorige parkeerplaats. Ik stuur een SMS naar Berry dat ik de opnamen wel zal bekijken en ga wat zitten lezen. De SMS komt echter pas aan wanneer Berry na een 30 minuten weer terug komt lopen, want in het dal is geen ontvangst. Ik wil nu zo snel mogelijk naar huis en in het nieuwe appartement een lekkere douche nemen. Ik word daarbij geholpen door de lekkere weg die vanaf Pilos naar Kalamata loopt. Veel rechte stukken en niet heel erg slingerend. Dan gaat het vlot, zeker als je een Griek kunt volgen die bekend is met de weg. Om 17:42 zetten we de auto bij Danai neer. De broer van onze glimlachende beheerder mag nu beheerder spelen en hij wijst ons ¿ na enig uitzoekwerk ¿ het juiste appartement. Het is het binnenste van de buitenste (meest rechtse) twee-onder-een-kap. Ja, lees die zin nog maar eens door. De appartementen hebben een letter en dan ziet het rijtje er als volgt uit:   (A)  (B-C)  (D-E) en wij zitten dus in D. Als buren blijken we een uit Italië afkomstig stel te hebben. Voor de rest zijn het veelal Grieken die we zien. Het ligbed wordt ingenomen en ik ga even in de zon liggen. Die wordt getemperd doordat hij al met de daling bezig is en doordat er een witte laag hele fijne bewolking hangt (een vitrage effect). Toch voel je hem goed op je huid branden.

Daarna de douche uitgeprobeerd waarbij ik tot de conclusie kom dat je hier absoluut geen warm water nodig hebt. Het ¿koude¿ water is al heet zat. Waarschijnlijk wordt het in een zwarte slang bovengronds aangevoerd, de berg op. En dan wordt het water zeker niet koel. De rest van de spullen worden nu uitgepakt en het meubilair wordt opnieuw ingericht. De bedden in L-vorm opgesteld en de werkplekken met laptop ingericht. Daar beginnen we dan ook driftig op te tikken en de routes voor de volgende dagen uit te werken. Helaas gaat er een vergelegen doel sneuvelen. We hebben het gevoel alleen maar in de auto te zitten en dat mag niet de bedoeling zijn. De keuze is tussen Monemvassia (3uur sturen enkele reis) en Olympia (2,5 uur enkele reis). Niet alleen vanwege de kortere tijd, maar ook vanwege andere redenen (de Olympische spelen van volgend jaar in Griekenland en het historisch belang) kiezen we voor Olympia. Jammer voor Monemvassia, maar het is niet anders. We hebben ook al een rustdag nodig voor de grote rit van vrijdag. Want dan willen we in 1 dag terugrijden naar Parga (8-9 uur exclusief ferry transfer van Peloponissos naar het vaste land).

De planning voor de volgende dagen wordt dus iets bijgewerkt. Nieuwsgierig? Blijf ons volgen, dan krijg je het vanzelf te lezen. Het is dan alweer 21:30 geworden en nu moeten we wel met de auto naar de stad (het is 11 kilometer naar het centrum). We kiezen de taverne uit waar we eerder het contact met de Nigeriaan hadden. Waarom? Omdat je daar lekker aan het water kunt zitten en de meeste kans hebt op een verfrissend briesje. En het eten was er goed. Berry heeft zin in vis en bestelt wat uit de lading verse vis die in de keuken ligt. Dat de vis duur betaald wordt, blijkt wel aan het eind (hoewel wij ook tot die conclusie waren gekomen). Per kilo betaal je ¿40,- en dit visje woog 300 gram. (J: Pittige kaassalade+Choriatki+Kotopoulo Fileto (kipfilet)  B: Keftedes+het visje)  De vis smaakt hem goed en mijn keuzes worden ook goedgekeurd door mijn smaakpapillen. We lopen dan weer naar de Opera bar en gaan midden op het terras zitten. Ons tafeltje wordt door het personeel en vrienden daarvan bezet en de rest heeft hoge stoelen. Wij willen echter lekker onderuit gezakt ons eten verteren, mensen kijken en SMS verzenden. Ik laat Nikki een cocktail kiezen en ze brengt mij een Kamikaze. Niet zoet, lekkere lemonsmaak, precies zoals ik ze lekker vind. Berry krijgt zijn ijsje weer en is zoet. Doordat het eten van zijn visje een tijd heeft geduurd (alle graten eruit pluizen kost tijd) is het terras al aardig leeg. En het is ook wat rustiger op straat dan gisteren. Wel is de boulevard weer open voor het verkeer, dus die lijkt enkel op de vrijdag en zaterdag afgesloten te worden. Voordat we het weten is er weer een uur of anderhalf voorbij en vinden we het welletjes. Berry rijdt de auto terug naar Danai terwijl ik geniet van de Griekse lucht die door de open ramen naar binnen stroomt. De airco in het appartement heeft de hele avond aan gestaan en toch is de temperatuur een dikke 28 graden. Maar buiten is het nog warmer en we moeten het er maar mee doen. We sluiten alle luiken om 02:00
 

Dag 36 - Maandag 18 Augustus 2003

09:30  Ik word wakker en besluit stil het appartement te verlaten om buiten wat te lezen in het zonnetje. Ik kom daarbij tot de ontdekking dat de buitendeur door Berry was afgesloten maar met de knop is te openen, de sleutel verstopt op tafel ligt (die heb ik nodig om weer binnen te komen), er al aardig wat buren wakker zijn en buiten zitten en dat de zon al behoorlijk schijnt. Het naar buiten gaan levert zodoende voldoende geluid op om Berry ook te wekken. Want hij laat niet veel later zijn gezicht door de luiken zien. Het ontbijt eten we tussen de huisjes in. Daar is de meeste schaduw. Het is onbewolkt met een melkachtige sluier en geen scherp zicht. Tussen de huisjes zitten stalen balken. De bevestiging is met bouten die niet geheel zijn aangedraaid. De reden is de uitzetting en krimping van het metaal door de warmte. Je hoort het metaal met een heldere ping verder uitzetten in de steeds hoger wordende temperatuur.

Vandaag is een ¿keuvel¿ en ¿shop¿ dag. We moeten de verslagen en daarna de sites bijwerken. Ook wat huishoudelijke boodschappen dienen gedaan te worden. Al tikkend (binnen) zien we de temperatuur oplopen. Buiten tot een 37 graden en binnen tot een 32 graden. De airco hebben we uit, we hebben hem enkel in blowerstand. Het gebrek aan water noopt Berry tot het vroegtijdig gaan doen van boodschappen. Ik tik door terwijl hij in de grote AB-supermarkt in Kalamata de spullen gaat halen met de auto. Hij komt terug met de mededeling dat het in de stad nog redelijk uit te houden is (in de schaduw) maar dat het op de berg een goede 38 graden is. Ik had gisteren van de eigenaar al begrepen dat Athene een lekkere 40 graden had gescoord. We gaan dus pas in het begin van de avond shoppen en de sites bijwerken. Waarschijnlijk aansluitend eten. Maar dat lees je na de volgende update. Berry slaapt nu zijn siësta en ik pak zo nog wat zon. (wordt vervolgd)

Het is nog steeds bloedheet als we om 19:30 de auto instappen om te gaan shoppen. Maar bij de winkels aangekomen valt als eerste de rust op. En wat blijkt? De winkels zijn gesloten! Openingstijden zijn er niet te vinden, maar dat ze dicht zijn is overduidelijk. Dan maar ons beperkt tot de AB-supermarkt die wel open is. Daar wat rondgelopen en bestek gekocht. De messen bij het appartement zijn van slechte kwaliteit en als we morgen avond bij het appartement willen barbecuen dan zullen we goed bestek moeten hebben. Die kan ik de rest van de vakantie ook best gebruiken, dus dat is geen weggegooid geld. Na de supermarkt rijden we richting internetcafé. Daar heb ik eindelijk de kans om de site weer eens bij te werken. Er waren al mensen die bezorgd werden omdat de site niet meer bijgewerkt was. Maar vanwege de hotelovernachtingen en de heisa bij het vinden van een appartement, was het er niet eerder van gekomen. Maar goed, de update lukte dankzij de memorystick. Het diskettestation was uitgezet. Er stond wel XP op de pc en dan gaat het installeren en herkennen van de memorystick automatisch. Anders was het nog niet gelukt om de site te updaten (Berry heeft een duurdere maar wel makkelijkere methode).

Hierna is het alweer 21:15 geworden en hebben we wel zin in iets eten. De parkeerplaats aan het strand ¿ iets buiten het centrum ¿ laat ons ook dit keer niet in de steek en biedt een plekje voor de auto.  We lopen wat rond en Berry ziet tussen een taverna en een ijsshop een steegje richting zee lopen. Daaraan blijkt nog een taverna te zitten. Onder de bomen, de zee op 30 meter en een parkeerplaats ernaast. Maar echt Grieks want de ober heeft geen menukaart bij zich, maar begint op te noemen wat er allemaal beschikbaar is. Dat is niet zoveel, want het is een vleesrestaurant. Dus vis- en kaasgerechten zijn er niet en dat maakt de opsomming wel wat kleiner. Berry heeft bij de grill al een staaf varkensvlees zien draaien en die bestelt hij dan ook. Samen met een choriatiki, patates, bifteki en paidakia hebben we weer een tafel vol. Het eten ¿ wat op tafel ligt ¿ gaat bijna allemaal door onze mondjes want het smaakt uitstekend. Het enige nadeel is dat we hier wel erg beschut zitten en op een warme avond zo als deze is het wel erg zwoel onder de bomen. Maar ja, je moet er wat voor over hebben. Na ons bekende slaapmutsje bij Opera en de autorit naar boven zijn we om 01:15 weer op de basis (Danai). Er wordt nog even TV gekeken maar voor 02:00 zijn alle luiken gesloten.
 

Dag 37 - Dinsdag 19 Augustus 2003

09:45 wakker. Berry is dat al, maar dat maakt mij niets uit. De god Hypnos (slaap) ¿ zoon van de godin Nyx (nacht) ¿ heeft mij gewoon iets langer bij zich gehouden. Er staat iets meer wind dan voorgaande dagen, maar de temperatuur stijgt weer snel. Het zal dus weer geen koele dag worden (maar dat maakt mij niet uit, ik ben blij dat ik iedere dag de zon kan zien). Vandaag zal de beachdag zijn, dus ik ga wat strand zien. Maar ik begin de dag met de normale routine, die jullie nu onderhand wel zullen weten. Daar zal ik dus geen letter meer aan vuil maken.

Over het overleg wat hierna volgde kan ik wel het een en ander vertellen. Er is namelijk geen verslag van gemaakt omdat onze secretaresse een dag vrij had genomen en de schoonmaakploeg al een week niet meer gesignaleerd is. We hebben de komende dagen besproken en de route voor de rit naar Parga via diverse opties door de routeplanner laten calculeren. Dit levert een aantal mogelijke routes op waarvan we aan het eind van de vergadering nog twee routes overhouden. De rit van morgen naar Olympia voert over een van de routes, de andere kennen we al. Na de rit van morgen kunnen we dus een weloverwogen beslissing nemen en met deze beslissing besluiten we de vergadering (ja, hier wordt even besluitvaardig gehandeld!). Wel willen we wat zekerheid hebben over het appartement in Parga (Ionion Beach, waar we in het begin van augustus gezeten hebben). Het lijkt zo eind weg als je terugkijkt, maar aan de andere kant gaan de dagen in sneltreinvaart voorbij en komt de laatste dag van Berry in Griekenland angstaanjagend snel dichterbij. Daarna zal ik weer alleen zijn. Dus is het voor mij van belang wat ik de dagen na zijn vertrek ga (en wil) doen. Dat is dus een eenmansvergadering en hierbij gaat de besluitvorming middels een interne discussie gepaard. Of volgens de woorden van mijn liefste jongste broertje: ¿Kijk eens dom¿¿. Nou heb ik gelukkig maar een jongste broertje en als je die van mij hebt dan heb je daar meer dan genoeg aan. Maar ja, ik loop nog net niet hardop met mijzelf te discussiëren en zijn tekenen van een aankomende zonnesteek of depressie niet op het weerstation zichtbaar (hiermee geen enkele uitspraak over de geestelijke toestand van Berry gedaan hebbend).

Ik besluit om een paar extra dagen in Parga door te brengen en dan richting de haven van Pireus te gaan. Aangezien ik nog niet weet of ik de tickets in Igoumenitsa al om kan laten zetten op een nieuwe datum, of dat het echt enkel in de vertrekhaven kan gebeuren (zoals verteld wordt) speel ik op zeker en ga niet in een dag naar Pireus. Onderweg kom ik langs Diakopto en daar weet ik een goed hotel. Vanuit daar is het 2,5 uur naar de haven van Pireus. En zodoende kan ik daar dan op een normaal tijdstip heenrijden en op mijn gemak kijken of er plek is op de boot die dagelijks naar Kreta vaart. Dat hotel regel ik later, maar nu eerst Ionion Beach bellen. Op het gewone nummer krijg ik een onbekende man aan de lijn. Het blijkt de broer van de man te zijn die wij gesproken hebben. De broer kent echter maar enkele woorden Engels en al snel verwijst hij naar zijn broer die we mobiel kunnen bellen. Dat doen we dan ook en die herkent al snel wie wij zijn (Ollandia? Yeh, with the Audi!). Het appartement kunnen we voor 5 nachten krijgen, maar we moeten vrijdagmorgen nog even (als een herinnering) bellen. Dat is geregeld, hoewel je het nooit helemaal zeker weet. Van reserveringsnummers hebben ze hier nog niet gehoord.

Ondertussen is de temperatuur zo opgelopen dat we een bezoek aan het strand nog maar even uitstellen. Die tijd wordt met van alles gevuld. Lezen, kaarten bestuderen, TV kijken, verslag bijwerken, enzovoorts. Dat ik mij niet verveel blijkt als ik weer eens een blik op de klok werp. Die staat op 15:40 en dus hoogste tijd om het strand op te gaan zoeken. We nemen de weg die ons door Megalo Mantinia richting het strand van Akrogali loodst. Daar aangekomen kiezen we voor de strandbar met het zwembad. Een tafeltje met deels zon en deels schaduw is gelukkig snel gevonden en we kunnen ¿ na wat besteld te hebben ¿ een duik gaan maken. De douche is lekker koud en zoetwater, in tegenstelling tot het zwembad wat met zoutwater gevuld is. Maar tot aan je kin gedompeld in een soort bubbelbad zonder bubbels (deze beschrijving kostte de minste woorden) is het goed uit te houden. Toch blijf ik er niet lang in en ga op zitten drogen op het terras. Er is veel te zien want het lijkt wel de macho-strandtent van Kalamata. Veel show in de meest nieuwe badmode en met een minimum aan vetgehalte en een maximum aan spiermassa. Er zijn buikjes bij waarvan ik enkel kan dromen. Dan heb ik het over het vrouwelijke gedeelte, maar dat hadden jullie al verwacht. Toch? Maar de meerderheid is nog altijd van het ¿normale¿ kaliber, hoewel het beautygehalte wel hoger ligt. Ik heb nog weinig buitenlanders hier kunnen ontdekken.

Vanwege de warmte gaan de drankjes er wel sneller doorheen ondanks dat je bij aankomst meteen al water aangeboden krijgt. Berry gaat de zee nog in terwijl ik lekker zit te lezen en rond te kijken. Hoewel Berry zich daarover blijft verbazen, kan ik dat tijdenlang volhouden. En ik vind het nog leuk ook (anders zou ik het ook niet doen). De tijd vliegt en om 19:00 verlaten we dit strand en gaan richting de grote supermarkt van Kalamata voor de boodschappen. Vanavond de barbecue en daar moet nog wat voor gehaald worden. Hoe komen wij zo aan een barbecue zul je jezelf afvragen. Wel, als afscheidscadeau heeft elk van ons een wegwerpbarbecue gekregen van onze ouders. En we kunnen het niet maken om die dingen ongebruikt terug te nemen. Tevens is het een afwisseling op de reeds gewoon zijnde traditie van het ¿uit eten gaan¿. We hebben dus twee van die bakjes vol kolen en daarop kun je voedsel grillen. Dat voedsel hebben we nog niet en dat moeten we dus nog kopen in een winkel (dat werkt hier net zo als in Nederland). Ze hebben hier ook een Lidl en die bezoeken we eerst. Ze hebben een broodplank in de aanbieding en dat is voor mijn broodmes een iets betere ondergrond dan het keukenaluminium. Echter, die blijkt al uitverkocht te zijn. Wel komen hier de eerste ingrediënten voor vanavond in ons bezit.

We doen alles op ons gemak en zo kan het gebeuren dat we de tweede supermarkt pas om 20:45 verlaten. Wel zijn we nu afgeladen met boodschappen zodat ik mij ernstig begin af te vragen of wij dit vanavond allemaal wel op krijgen. Bij het appartement aangekomen moeten we eerst een goede plek voor de barbecue vinden. Want het waait nog aardig en een vonk kan dan snel in een kleine ramp ontaarden. Tussen de huisjes zit je het verst van begroeiing, maar de wind blijkt hier te sterk. Dan maar voor het huisje (op ons terras). Met wat liggende parasols en een ligbed wordt een zo windstil mogelijk hoekje gecreëerd en worden de buurtjes uit de rook gehouden. Die zitten binnen en komen hopelijk niet naar buiten. Want dan zullen ze wel schrikken van onze stellage. Ondertussen zijn de barbecues in de fik gestoken en is Berry het vlees (en zijn zalmmoten) aan het kruiden. De barbecue wordt door Berry bediend terwijl ik opnamen () maak en voor de overige zaken zorg. We hebben tzaziki, feta, diverse salades, gekruide worstjes, zalmmoten, karbonades, souvlakis, dranken (waaronder Retsina) en brood. Genoeg dus voor een volledige maaltijd.

En laat het nu ook nog uitstekend smaken. Je zult er misschien niets van willen geloven, maar we zouden zo een taverna kunnen openen. Enkel de warme omstandigheden (vooral in een keuken), zeurende klanten en lange werktijden zou ons binnen de kortste keren weer van het idee afhelpen. We zitten onder de sterrenhemel nog wat na te buiken als het voor Berry genoeg geweest is en begint met opruimen. Ik volg zijn voorbeeld en we zetten alles binnen neer. De vaat doen we morgen wel. Aangezien we morgen bijtijds willen vertrekken richting Olympia, gaan we ¿ na wat TV te hebben gekeken ¿ de luiken sluiten. Het is dan 0:30.
 

Dag 38 - Woensdag 20 Augustus 2003

08:00  De wekker haalt mij uit de droomwereld (nee, ik zeg niet welke). We doen een ontbijtje uit de hand en pakken de spullen. Om 09:16 zijn we op weg (129620km en 27°C op de tellers) en moeten we eerst Kalamata voorbij zien te komen. Dat viel niet mee en kostte ons 30 minuten. Het was dus wat druk in Kalamata en vooral op de kruising richting Messini. Totdat een agent op een motor er zat van was en vanaf zijn motor het verkeer regelde. Toen konden we door en even later stonden we alweer stil. Alweer in de file? Nee, dit keer voor wat diesel. We waren gelukkig net voor de regiobus die na ons kwam tanken. Er ging 46,07 liter in de tank voor ¿31,00. Daar hebben we 634,5km op afgelegd (1 op 13,7). Hierna wilde de bus graag tanken want de passagiers zaten er gewoon nog in. Wij waren toch niet van plan om lang te blijven staan, en dus konden we weer de route vervolgen.

Volgens de routeplanner zouden we de weg naar Pilos op moeten. Die kenden we ondertussen en we hoefden de route dus niet constant op de kaart te volgen. Het is geen gemakkelijke route. De vele bochten, langzaam verkeer en smalle wegen (vooral als je de vele dorpjes door moet) doen je gemiddelde snelheid geen goed. En we wisten dat de routeplanner 2,5 uur rijden had voorspeld. Maar dat hebben we niet gehaald. Het waarom weet ik nog steeds niet, maar na 104km te hebben afgelegd komen we langs het plaatsje Kalo Nero. Daar zien we een wegwijzer naar rechts wijzend met ¿Kalamata 65km¿. Hebben wij dan zo omgereden? Dat gaan we op de terugweg dus uitzoeken. Nu eerst door naar Olympia. Na wat zoekwerk in Olympia zelf (volg vooral de borden ¿theater¿ niet en ook geen taxi¿s volgen) komen we aan op een parkeerplaats waar al wat bussen en vele auto¿s geparkeerd staan. Wij vinden een plekje in de schaduw en na 3,5 uur en 182 kilometer zijn we dus bij ons doel van vandaag.

Het wordt zweten voorspel ik al, want de thermometer geeft een mooie 38°C aan! Toch lopen we de archeologische site op en na ¿6,- per persoon mogen we naar binnen. Tussen alle stenen probeer je jezelf een beeld te schetsen van de gebouwen zoals ze er vroeger hebben moeten staan. Sommige delen zijn wat minder aangetast en helpen je daar iets meer mee. Maar het meeste heeft de aardbevingen, overstromingen en plunderingen minder goed overleefd. Het meest indrukwekkend is het stadion, de poort en een aantal zuilen () . Een aantal andere zuilen ligt erbij alsof ze meegedaan hebben aan het wereldrecord Domino. Keurig achter elkaar liggen de segmenten van een zuil op de grond. Gelukkig staan er her en der wat bomen voor de broodnodige schaduw en ook het toiletgebouw kan voor wat verfrissing zorgen (gooi jezelf maar nat, droger wordt je toch niet).

Na anderhalf uur hebben we alles wel gezien en dat is net op tijd. Er komen drommen mensen het terrein op stromen. Allemaal met nummertjes opgespeld zodat ze weten bij welke groep en welke gids ze behoren. Zijn wij even blij dat we voor die horde het terrein hebben kunnen doorlopen! () Wij zijn op weg naar de auto en stoppen nog even bij het waterpunt voor wat water over het verhitte hoofd (ondanks de pet) en voor wat ansichtkaarten (toch leuk voor later). Bij het parkeerterrein staat een cafetariawagen en die levert ons wat fris en een belegd broodje. Nu kun je die in de hitte nuttigen of op een door alle stof grijs geworden bankje onder de bomen, maar wij kiezen voor de auto met airco. Eerst de shirts uit, handdoek over de bekleding en zitten. Na het broodje ben ik dusdanig afgekoeld dat een nieuw shirt aantrekken een gepast gebaar is tegenover je medemens (in welk opzicht gepast mag je zelf invullen).

De terugrit wordt om 14:50 aangevangen en na even wat zoeken ¿ we willen niet door het centrum van Olympia ¿ vinden we de hoofdweg en kunnen we meters gaan maken. Tot aan Kalo Nero is een mooie, brede en redelijk rechte weg. Als we nu dezelfde weg terug waren gegaan hadden we daarna moeten gaan slingeren en door dorpjes wurmen. Nu pakken we de afslag bij Kalo Nero en gaan kijken of deze weg naar Kalamata inderdaad een betere en kortere weg is. Dat is die weg inderdaad! Bijna recht over de vlakte tussen de bergen en zo ontsnap je aan veel klim- en daalwerk. Waarom gaf de routeplanner nou die andere weg op? Via deze weg kunnen  we vrijdag dus prima Patras bereiken en hoeven we niet de omweg via de snelweg te maken. We komen om 16:33 in het centrum van Kalamata aan (een uur winst t.o.v. de rit op de heenweg!) en gaan bij de Spar wat frisdrank inslaan. Want dat verdampt met deze warmte sneller dan dat je het aan kunt vullen. En zodoende komen we na een rit van 316 kilometer om 17:09 weer aan op de thuisbasis.

Gelukkig komt er weer een fikse straal uit de douche (het koude water is warm genoeg voor een douche, met het warme water zou je eieren kunnen koken), dus dat is een heerlijke opfrissing. Vanochtend hadden we bijna geen water uit de douche terwijl de rest van de kranen wel voldoende water produceerde. Wij concluderen dat we hier te maken hebben met een gescheiden leidingensysteem waarbij douche en toilet op een andere leiding zitten. Misschien dat het water uit de kranen extra gefilterd wordt en dat heb je voor een douche en toilet niet nodig. Wel vooruitstrevend! Na deze overpeinzing ga ik wat TV liggen kijken, want de rit heeft mij toch wat vermoeid. Ik slaap niet maar soes een lekker eindje weg. Om 21:30 maken we dan toch maar aanstalten om naar het centrum te gaan. We eten bij hetzelfde zaakje als eergisteren. Er hangt weer een Kontosouvli in de grill en samen met ¿pende souvlaki micro¿ (5 ¿kleine¿ souvlaki sticks), een choriatiki, tzaziki en patates hebben we weer een lekkere maaltijd te pakken. Wel krijgen we weer bezoek van de reguliere klanten onder het eten. Dat zijn: Negeriaanse CD verkopers, een accordeonist met een kwelend vrouwmens, een albanees triootje en bedelende kinderen. Maar dat mag de pret niet drukken, hoewel vooral die muziekmakers wel op mijn zenuwen beginnen te werken.

Hierna naar de muziekbar Opera voor de reguliere Kamikaze. De term muziek kun je nu doorstrepen, want nadat eergisteren de CD¿s van Nikki gestolen waren, heeft nu de muziekinstallatie het begeven. We zitten er wat terwijl het terras leegstroomt (het was al niet druk). Maar met zo weinig sfeer wordt het echt moeilijk uit te houden. Berry houdt het voor gezien om 0:30 en gaat met mijn autosleutels er vandoor. Ik wil nog wat verder ¿ ben nog niet moe ¿ en zal later met een taxi volgen. Bij de Operabar hou ik het voor gezien en ga naar een muziekbar waar wel muziek en sfeer is. Ik wens Nikki en Georgia (haar zusje) een Kalinichta (kale-nicht-daar,  goedenacht) en loop wat langs de boulevard.

Op de heenreis hebben we veel jeugd gezien, alsof er een concert ergens zou beginnen. Dat bleek nu wel, want de meute kwam terug en zwijmelende meisjes trokken aanplakposters van een mannelijke zanger van bomen en muren als aandenken. Ik strijk nog even neer bij de ¿Blue bar¿ en bestel een metaxa-cola. Alsof er ergens een seintje gegeven is, loopt de bar na een 45 minuten ineens leeg (zo goed als leeg dan). Waar de mensen ¿ vooral jeugd ¿ nu heen gaat kan ik niet achterhalen en ik hou het nu ook voor gezien (02:15). Nu moet ik nog een taxi zien aan te houden. Ik loop ondertussen wel de juiste richting op, want stilstaan is ook zo nutteloos (dan kun je beter gaan zitten). Ik hou een taxi aan en vertel de man waar ik naartoe wil. Hij spreekt bijna geen Engels en bij het zien van het kaartje van het appartement gaat hem schijnbaar geen lichtje branden. Ik krijg een gebrekkige ¿wait for next taxi¿ en hij rijdt weg. Ik loop dus door en kom langs de grote disco¿s. Ook hier is het niet al te druk. Er passeren enkele taxi¿s, maar die zijn gevuld of zien mij niet zwaaien. Of willen ze het niet zien?

Dan zie ik weer een taxi verschijnen met een brandend bordje bovenop. Die stopt op mijn gezwaai en ik loop er naar toe. Terwijl ik vertel waar ik naartoe wil, merk ik dat het dezelfde taxichauffeur van daarnet is. En weer een ¿wait for next taxi¿. Ik heb hem toen nog wat ¿vriendelijke¿ Griekse woorden nageroepen terwijl hij er weer vandoor stoof. Dan maar doorlopen. Maar dan wordt het ook stil met de taxi¿s. Het zal mij toch niet gebeuren zoals op Samos, toen we geen enkele taxi meer konden krijgen. Gelukkig heb ik nu een chauffeur achter de hand, maar die zal ik dan wakker moeten bellen. Ik ben ondertussen al bij de grote apotheek en de afslag naar moedertje. Daar slapen trekt mij ook niet en dus ga ik nog driftiger zwaaien bij het passeren van een taxi. Een aantal zit vol en rijdt ook nog eens de verkeerde kant op (richting Kalamata). Ik sta bijna op het punt mijn chauffeur wakker te bellen als er een lege taxi aan komt rijden. Hij stopt op mijn gezwaai en ik vertel hem waar ik heen wil. Na enig turen op het kaartje en mijn uitleg schiet hem het complex te binnen en hij zegt dat hij weet waar ik heen wil. Ik kan instappen en heb dus mijn vervoer. Eerst rijdt hij iets terug, maar dat is om te keren, hoewel ik mij al zorgen begon te maken of hij wel het juiste appartement voor zich had. Straks zet hij mij bij moedertje eruit. Maar na het keren stuift hij de juiste wegen op en merk ik dat hij inderdaad weet waar hij naartoe moet. De weg naar boven wordt met een iets andere snelheid ¿ een hogere ¿ genomen dan wij ooit hebben gedaan. Maar het is rustig en als je geen koplampen van een tegenligger ziet kun je rustig de bochten afsnijden. Ik word keurig bij de receptie afgezet (scheelt een stuk klimmen vanaf de weg) en dan kost die rit van 12 kilometer wel ¿4,79. Ik geef hem ¿7,- en bedank hem vriendelijk voor de service. Berry ligt te snurken en wordt even wakker als ik binnenkom. De luiken zijn al gesloten en ik sluit de mijne vrij snel na binnenkomst (03:00).
 

Dag 39 - Donderdag 21 Augustus 2003

09:10  Wakker geworden. Berry is ook al wakker, maar ligt nog bij te komen. Ik ben wat sneller wakker en begin aan het verslag van de afgelopen dagen. Ondertussen doen we een ontbijt uit het vuistje en begint Berry met de was (). Nadat die was van hem aan de lijn hangt te drogen (en dat gaat snel in die brandende zon), kan ik beginnen met mijn was. Ondertussen laat ik de brander een CD met MP3 bestanden aanmaken. Maar het gaat weer mis en ik verknoei 2 CD¿s. Dit kan zo niet langer en dus moet ik vanavond eens op internet gaan zoeken naar een verbeterde driver. Ik wil sowieso naar het internetcafé, want de site moet weer bijgewerkt worden. En de volgende keer zal pas de zondag of maandag zijn, is mijn verwachting.

De dag wordt voor de rest in en om het huisje doorgebracht. Lekker lui zijn nadat de huishuidelijke taken wel netjes zijn voltooid. We eten als lunch een snee brood met pizza saus en overige ingredienten (bijv. kaas, spek, ham). Berry kwam met die combinatie en na opwarming in een pan, heb je een soort pizza gemaakt. Wel gaat het de eerste keer fout, want het elektrisch koken is niet aan Berry besteed. Gelukkig hebben we geen rookmelder want die was geheid afgegaan. Daarna op standje ¿voorzichtig¿ en het resultaat was een heerlijke ¿slice pizza¿ (stuk pizza).

Ik lig aan het eind van de middag nog even in de zon te lezen en duik daarna onder de douche voor enige verkoeling. Het blijft warm (33°C om 18:45) maar er staat een lekker briesje. Vanavond niet te laat maken, want morgen moeten we naar Parga rijden. We vertrekken om 07:00 van ons appartement, dus vanavond gaan we alvast betalen. Dat vinden de broertjes ook een goed idee, want die slapen echt nog om 7 uur. Ook moeten de spullen nog ingepakt worden, want als je nu rondkijkt lijkt het wel een studentenhok. Maar met die hitte ga je dat niet overdag doen, dus dat wordt vannacht of morgenochtend vroeg.    (wordt vervolgd)

Om 21:15 vertrekken we naar Kalamata en zwaaien we een ¿goodbye¿ naar de broertjes, die breed lachend terugzwaaien. Van Berry begreep ik dat dit het eerste jaar is dat het complex open is. Ze bouwen zonder hulp van de bank en willen langzaam wat uitbreiden (de omliggende grond is daar al deels voor ingericht, zoals waterleiding). Voor volgend jaar twijfelen ze nog tussen een zwembad of extra huisjes. Het is een complex wat zeer aan te raden is voor iedereen met vervoer en die van vrijheid en rust houdt. Vriendelijke beheerders en nette appartementen. Zoals gezegd heb je wel een transportmiddel nodig, want je zit wat verder van de bewoonde wereld (waar je als een Griekse god dan wel op uitkijkt). Maar goed, wij gingen dus de site bijwerken en eten. De site bijwerken leverde in het begin wat taalproblemen op. Want de schaars geklede bardame vertelde mij dat het ¿slow¿ was. Dat vond ik wel netjes dat ze dat vertelde, maar ik wilde toch een PC (er stond nog een roodgekleurd exemplaar onbezet). Na wat onbegrepen blikken en handgebaren besefte ik dat ze bedoelde dat we moesten wachten omdat er niets vrij was. Toen ik ¿periemèno¿ probeerde, reageerde ze positief. Dus moeten we wachten. We bestellen bij haar wat te drinken. Bij de ijsthee voor Berry gaan haar wenkbrauwen en haar hoofd even lichtjes omhoog. Dat begrijp ik ondertussen, dat is een Ochi (nee) gebaar. Dus nemen we twee ¿Limonada¿ (de ¿fanta lemon¿ drank, maar de meeste Grieken kijken je bij ¿lemon¿ vreemd aan, alsof je een citroen bestelt).

We hebben geluk en hebben binnen vijf minuten twee PC¿s tot onze beschikking. Ik kan de site updaten terwijl Berry zijn mail leest en alvast voor mijn branderprobleem op zoek gaat. De update is gelukt maar de zoektocht naar een oplossing blijft steken. Er zijn wel wat software oplossingen (patches), maar die duren 1,5 uur om op te halen. Wel lezen we dat de brander uiterst selectief is met CD¿s. Dus we kunnen een ander merk proberen. Hierop verlaten wij het internetcafé, waar we toch alweer een uur hebben gezeten. De auto wordt op zijn vaste plekje aan het strand geparkeerd en we lopen naar een taverna. Bij de Fishboat gaan we zitten voor wat eten. Dat is ook de taverne die we ¿ alweer acht nachten geleden ¿ als eerste taverne in Kalamata hadden bezocht. De ober lacht weer breed uit en roept weer van alles over ons naar de vrouw die andere tafeltjes bedient. Waarom weten we zo zeker dat het over ons gaat? Omdat zij dan met een brede glimlach onze kant op kijkt. Of de vrouw nu de echtgenote van de man is wordt ons niet duidelijk, want anders zou je kunnen gaan denken dat er hier een koppelpoging gedaan wordt. Weliswaar zonder naar ons toe enige toespeling te maken en zonder dat wij weten wie het doelwit is. Een andere verklaring is dat de twee toeristen ¿ wij dus ¿ domweg worden uitgelachen. Maar daar is de glimlach net iets te verlegen voor. Wij zetten echter geen stap in die richting, maar wel richting de Operabar.

Dan hebben we er dus wel een fikse maaltijd opzitten, welke door mij met Retsina wordt vergezeld (J/B: Choriatiki + Garnalencocktail + Saganaki + Kontosouvli + Paidakia). Voor een slaapmutsje komen we aan bij de Operabar. Er is nog steeds geen muziek, het terras is zo goed als leeg, de baas is nergens te bekennen, de barman zit aan het terras voor zich uit te staren en de beide zusjes lopen nog wat doelloos rond. Er wordt ook al geen water meer rondgebracht bij nieuwe gasten. Nee, deze bar gaat hard achteruit. Wel sneu voor de meiden, maar hier blijven we niet lang (dan is het terras echt leeg). Ik neem nog een Kamikaze en krijg te horen wat erin zit. Dat vertel ik natuurlijk hier niet. Onder het voorbehoud dat ik een bepaald ingredient ook in Nederland kan krijgen, kun je hem bij mij thuis wel bestellen. Ik zal ook internet eens scannen op het recept en die vergelijken met mijn pas verworven kennis. Maar goed, hierna nemen we afscheid van beide meiden en lopen naar de auto. Het is al 01:30 en we moeten morgen vroeg op. Nadat Berry de auto weer veilig de berg op gereden heeft ¿ het gaat een stuk gemakkelijker dan met een taxi ¿ zijn de luiken een half uur later stijf gesloten.
 

Dag 40 - Vrijdag 22 Augustus 2003

06:15  De wekker roept ons. Tegen onze zin, maar nu roept de plicht toch. Je kan later wegrijden, maar we willen niet te laat in Parga aankomen. Kunnen we nog even plonzen¿ Dus pakken we de laatste spullen in. We hebben duidelijk wat boodschappen teveel gedaan. De koelbox kan niet alle spullen uit de koelkast aan. Dan maar een selectie maken en niet teveel fris in de koelbox. Alles wat niet koel gehouden hoeft te worden hebben we dan al apart gezet. En alles wat we tijdens de lunch willen nuttigen, staat ook al apart. Het lukt Berry om de koelbox zo vol te proppen dat alles erin past. De rest van de spullen wordt door mij alvast in de auto geladen. Bij de extra zaken is het nog even passen en meten, maar alles vindt zijn plekje. Het ontbijt wordt tijdens het pakken naar binnen geslagen en hierna nemen we nog een laatste douche en nemen we de douchekop mee.

Wacht even! Stelen die jongens een douchekop? Is het dan zo erg met ze? Wees gerust, er gebeurt niets illegaals. Ik heb er enkel nog niet over gerept in de verslaglegging, maar toen we in Tolo aan het winkelen waren kwam bij mij het idee naar boven om een eigen douchekop aan te schaffen. Die hing namelijk in het schap voor ¿2,70. Het idee werd ingegeven doordat de toenmalige hotelkamer een douchekop had waarbij alles nat werd behalve je eigen persoontje. En dat was nou net niet de bedoeling. Doordat een douchekop makkelijk te verwisselen is, hebben we nu altijd water op de plek waar wij het willen hebben. Vandaar dat we onze douchekop dus nu meenemen en die van het appartement weer op de slang monteren. Hierna nog een laatste check of we niets vergeten zijn en om 07:35 kunnen we complex Danai de rug toekeren. Wel met spijt, want we hebben het goed naar ons zin gehad. De tellers geven 26,5°C en 129981km aan als we langs een dichte receptie afdalen naar de weg. Zoals verwacht liggen de broertjes nog diep in slaap.

Het is nog relatief rustig in Kalamata en we kunnen er vlot doorheen rijden. Na 8 dagen is de stad toch wel een bekend terrein en met weemoed laten we deze stad achter ons. Er wordt niet lag bij stil gestaan want de snelheidsmeter gaat al snel richting de toegestane 110km/u. De weg is redelijk vlak en recht en het verkeer rijdt goed door (een trekker of een opaatje zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen). De rit schiet dusdanig snel op dat we binnen 1,5 uur bij de afslag naar Olympia zijn en een uurtje later al Patras in zicht gaan krijgen. We zitten volgens de borden nog 19 kilometer van Patras als we een truckerscafé zien. Het is 10:10 als we daar stoppen voor een pauze. We hebben dan 210 kilometer gereden. De zon begint zijn opwarming nog bescheiden, maar wel voelbaar. En een bidsprinkhaan heeft een stoel naast ons uitgekozen voor een zonnebad.

Na een half uur vervolgen wij de rit en rijden langs Patras op de snelweg (die begint net voor Patras). Die snelweg heeft wel vijf afslagen voor Patras wordt ons middels borden te kennen gegeven. Ook zijn er een aantal tunnels die heuvelruggen doorklieven zodat de snelweg geen haarspeldbochten hoeft te bevatten. De eerst volgende afslag na Patras is die van Rio. Hier is de smalste natuurlijke doorgang tussen het vaste land en de Peloponissos. De straat van Korinthos is aangelegd en telt dus niet mee. Hier moeten we met de veerboot over. Maar over een aantal jaren gaat de snelweg met een brug over dit stukje binnenzee. Hoe wij dat weten? Gewoon doordat we van verre al een aantal pilaren ¿ in aanbouw ¿ uit zee zien verrijzen. En dat zijn geen kleine jongens! Met bovenop nog een kraan die alle zaken op de pilaar kan hijsen. Voor de zekerheid ook maar een fel flitslicht erop gemonteerd, want de hoogte is indrukwekkend en zo te zien zijn ze nog niet op het hoogste punt. Later bereikte ons de informatie dat een Duits/Amerikaanse bouwcombinatie voor de realisatie tekent. En dat die 10 jaar na voltooiing de tol mogen heffen om de bouwkosten eruit te krijgen. Een mooie financiële constructie om zo een imposante brug constructie gerealiseerd te krijgen. Wel worden hierdoor een kleine 30 veerboten werkeloos. Want zoveel tellen we er wel als we bij de haven aankomen.

We worden na een van de veerboten gedirigeerd door de havenpolitie en mogen er achteruit oprijden. Ik let nu wel beter op en vertrouw niet meer compleet op die dirigerende Griek. Aangezien de vaart niet lang zal duren, blijf ik in de auto zitten terwijl Berry het bovendek opzoekt. Hij was er al uitgestapt voordat we de boot opdraaiden, want anders kom je ook heel slecht uit je auto. Ze staan als haringen in een ton, strak naast elkaar op het dek. De oversteek is vanuit mijn positie moeilijk te volgen. Wel zie ik de pilaren in aanbouw langs schuiven. Dan weer vooruit en dan weer achteruit. Varen wij af en toe achteruit? Later zou blijken dat we zigzaggend tussen de pilaren door hebben gemanoeuvreerd. Daarmee is de achteruitgang van een pilaar niet verklaard, maar ik heb het te druk met sturen om mijn hoofd daar nog over te breken. De zee is ruw. Ook die kan ik niet zien, maar ik voel de spetters als we tegen een golf op botsen en zie een vrachtwagen ¿ schuin voor mij ¿ op zijn luchtvering dansen.

Binnen een half uur kunnen we de veerboot alweer verlaten. Het is wat dringen, maar de buitenste rijen moeten netjes wachten totdat ik weg ben. Via de routeplanner heb ik later het stuk zee opgemeten en dat is 2,2km breed. De brug wordt dus minimaal van die lengte. De rit gaat daarna weer door op het vaste land. Eerst een stuk langs de kust. Iets slingerend, maar wel een mooie weg en indrukwekkende rotsformatie waar de weg doorheen gebeiteld is. Hier worden letterlijk bergen verzet. We blijven de E-55 volgen, hoewel de routeplanner een andere weg als E-55 betitelt, dan de kaart. We volgen de route van de kaart. En we kunnen op dat stuk van de route geen bevestiging krijgen van de E-55 route. Zou de routeplanner het dan goed hebben? We hebben echter nergens een afslag naar een E-55 weg gezien. En het maakt ook niet uit, want beide wegen leiden naar Preveza.

Om 13:25 zien we een ongeplaveide weg naar de zee gaan. Vanaf afstand ziet het er idyllisch uit en we willen daar gaan lunchen. Bij aankomst lijkt de weg wel een vuilnisbelt, maar tussen de bomen en op een paar stenen zitten we goed. De zee klotst nog geen meter verderop. We eten keftedes (gehaktballen in tomatensaus) met een homp brood en als toetje yoghurt met honing. De yoghurt was buiten de koelbox gehouden en is ondanks een koelelement toch wat warm geworden. Maar hij is nog goed eetbaar. Je kunt hem niet naar binnen gieten. Na 40 minuten verlaten we onze lunchplek en pakken de route weer op. Het is iets voor drieën als we de tunnel van Preveza in rijden. Uit ervaring weten we dat we dan nog maar een uurtje van Parga verwijderd zijn. En dat  blijkt weer te kloppen want 15:50 zetten we de auto stil voor Ionion Beach Appartments. Er is dan 477km afgelegd en dat hebben we veilig voltooid. We worden warm welkom geheten door de beheerder. Eerst wat spullen naar binnen dragen ¿ we hebben kamer 53, naast onze vorige kamer ¿ en dan moeten we wat met hem drinken. De prijs is toch ¿60,- ondanks dat zijn broertje ons ¿55,- had voorgehouden.

Als hij hoort dat ik eind september terugkom, schrijft hij een prijs op zijn visitekaartje. Ik moet beloven het kaartje en de prijs aan niemand te laten zien of vertellen, want het is een speciale prijs. Ik ga het jullie via dit medium dan ook niet vertellen (ik ben in dit soort gevallen niet burgerlijk ongehoorzaam). Nee, het wordt een PRIJSVRAAG! Wie het eerste de juiste prijs via SMS (1 antwoord per SMS) aan mij zendt, ontvangt na mijn thuiskomst een dubbel-CD met de actuele Griekse hits (winkelwaarde: onbetaalbaar). Uitgesloten van deelname zijn mijn jongste broertje en de beheerder van Ionion Beach. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd en de winnaar(m/v) krijgt persoonlijk bericht.

Hierna is het tijd om te plonzen! En dat doen we dan ook heel graag en met volle overtuiging. Het is heerlijk en je voelt de vermoeidheid van je af glijden. Na nog wat activiteiten is het (alweer) tijd om te gaan eten. We strijken neer bij Sakis, de leuke taverne die niet ver lopen is. Het eten is weer goed (B/J:Groentenmix+Lever+Choriatiki + Fete Fournou+Souvlaki) en ik gooi twee flessen (0,5ltr) Retsina naar binnen. Bij het afrekenen komt de oude baas (Sakis) met nog een halve fles en die mag ik ook nog naar binnen gieten. Dat is dan 1,25ltr Retsina, maar dat valt in goede aarde.  We zitten lekker na te tafelen, maar dan komt de after-dinner-dip goed aan en lopen we naar huis. Daar worden om 0:20 de luiken gesloten.
 

Dag 41 - Zaterdag 23 Augustus 2003

09:00  We worden allebei redelijk gelijk wakker. Het is al warm zonder dat de zon nog zijn best heeft gedaan. Dat belooft dus weer een warm dagje te worden. Sinds de koude dag bij Meteora, is het kwik niet meer onder de 25 geweest en de laatste anderhalve week is het overdag eerder boven dan onder de 35 graden. En dan is de aanwezigheid van een airco toch wel lekker. Als je niets doet zou je het wel kunnen uithouden, maar bij enige vorm van werk ¿ al is het maar tikken op een computer ¿ beginnen er toch zweetklieren aan het klieren te slaan.

Vandaag is Berry¿s laatste volledige dag op Griekse bodem en dus mag hij de dagindeling bepalen. Als eerste wil hij alle gekochte CD¿s in MP3 formaat meenemen naar huis. Daarvoor moet ik een werkende brander hebben en dat is de laatste tijd nogal tegen gevallen. Maar ik installeer alle software opnieuw (ja, ook die had ik meegenomen) en gebruik de nieuwe CD-R¿s, die we bij de Lidl gisteren hebben gekocht. Een onbekend merk (Octron) en een mij bekend merk (Maxell). Na wat brandproeven blijkt het volgende: Nero blijft fouten geven; de brandsoftware van Iomega doet het wel goed, maar enkel met de Maxell en je kunt er maar 1 sessie mee branden (de CD wordt gesloten).

Toch gaan er nog 3 CD¿s de vernieling in, maar na een uurtje of vier ploeteren heb ik twee CD¿s vol met MP3 en ook nog een back-up CD. Die kunnen dus mooi door Berry meegenomen worden. Heb ik een deel van de foto¿s in ieder geval veilig gesteld. Ik krijg zijn back-up mee, dus ook dat risico is gespreid. Berry gaat ondertussen nog even door Parga struinen en komt kletsnat thuis. Nee, het regent niet. Ook wil hij zijn snorkelspullen nog eenmaal gebruiken en dat moet nou eenmaal in de zee gebeuren (in een zwembad staat dat wat vreemd en zie je weinig vis). Dus lopen we om 15:00 naar beneden richting Valtos Beach. Terwijl ik mij verder bekwaam in de Griekse mythologie, gaat Berry het zilte nat in. Ik zit best ¿ deels onder een parasol ¿ op het terras van een strandbar. Ook al is het zijn laatste dag, geef ik wel aan dat ik voor dat ons zwembad sluit (19:00) nog een plons in zoetwater wil maken. Dat vindt hij geen probleem, dus komt hij om 16:30 de zee uit en strijkt ook op het terras neer. Een Nigeriaan ¿ ja, met CD¿s ¿ zorgt er nog bijna voor dat we de tijd vergeten. Een foutief gefabriceerde CD wordt netjes omgeruild en we kopen er nog even drie bij. Die moeten ook nog op een CD en dus eerst in MP3 formaat.

Om 18:15 liggen we in ons zwembad te spetteren en een half uur later zitten we alweer in onze kamer achter de laptop. Het geluk is aan onze zijde want het gaat allemaal goed. Berry neemt ook een van die nieuwe CD¿s mee, want hij wil tijdens zijn reis naar Nederland nog wel even zitten schudden. Al doe je bijna niets, de tijd tikt rustig door. En zo is het dan weer etenstijd. Berry mag kiezen en kiest voor Sakis. Het is toch wel wat afgekoeld ¿ toch nog 28°C ¿ als we om 22:00 bij Sakis gaan zitten. We worden al herkend en dat is in de positieve zin. Het eten (B/J: Octopussalade+Tomatensalade+Spaghetti met enkel saus+Bifteki+Gyros) gaat er goed in, zoals we hier gewend zijn. Wel staat de spaghetti koud te worden, omdat we op de Gyros moeten wachten. Hierdoor staat de Bifteki ook in de wachtstand en die had ik nou net door de spaghetti willen draaien. Maar als de Gyros voor Berry verschijnt, kan het gehakt de spaghetti dusdanig verwarmen, dat er een smakelijk geheel bestaat. Het is weer eens wat anders dan de grill met patat. Hoewel die patatjes ook het mondje in verdwijnen (stom hè, ik vind het gewoon lekker).

We krijgen een discussie over de plaats van een bepaalde geldautomaat ten opzichte van een zijstraat. Ik weet het zo zeker dat ik een weddenschap voorstel. Daar gaat Berry vol op in, want hij weet het ook zeker. Hij is er toch vanmiddag nog langsgekomen. Daarmee doe ik het mijzelf aan en moeten we de weg naar Parga nemen. Stijl naar beneden gaat nog wel. Straks moeten we dat ook weer klimmen. Goed voor de spijsvertering zullen we maar zeggen. Het is druk in Parga. Voor het gevoel zelfs drukker dan de vorige periode. Het kan ook komen doordat er nu vooral Italianen aanwezig zijn en die zijn nogal nadrukkelijk aanwezig. Mooi zijn en dat via geluid willen overbrengen. Dat lijkt deze groep te willen doen, wat natuurlijk niets zegt over het totale Italiaanse volk (dat heet een ¿disclaimer¿). Maar goed, wij lopen naar de geldautomaat en ik zie het al van afstand. De winst gaat naar mij. Ik heb enkel gezegd dat hij mijn fles frisdrank en het brood weer de berg op mag zeulen. Ik vond het wat zwak om nu nog met extra eisen te komen, vooral omdat we die niet van tevoren hadden afgesproken en het zijn laatste avond is. Wel nemen we een ijsje, we zijn er nu toch in de buurt. De klim naar boven gaat toch wel beter, hoewel aan het eind toch de shirts uitgaan (rustig dames, in het donker kan dat geen kwaad). We komen om 0:30 aan op onze thuisbasis en een kwartier later worden alle luiken stevig gesloten.
 

Dag 42 - Zondag 24 Augustus 2003

06:15  De wekker roept ons en niet tevergeefs. Berry moet meer doen, dus die staat het eerst naast het bed. Ik rek mij nog eens uit. Waar zijn die tijden gebleven dat ik om deze tijd al aan het werk was? Ze lijken eeuwen geleden. Ik zou het nog steeds kunnen, maar nu even niet. Ik zorg voor de thee en koffie en sla het ontbijt maar even over. Ik heb zelfs niet een beetje trek. Berry maakt wel wat brood klaar voor onderweg. Om 07:08 rijden we bij het appartement weg met 23,5°C en 130458km op de tellers. De zon komt net kijken, de eerste stralen over de bergen werpend. Op weg naar Igoumenitsa hebben we het over een aantal zaken waaronder de lengte van de brug bij Rio. Die hebben jullie al kunnen lezen, dus die taak heb ik netjes volbracht. Het rijdt vlot door, want er is weinig verkeer op de weg.

We zijn netjes twee uur voor vertrek (07:50; vertrek: 10:00) bij de balie in het nieuwe havengebouw. De vorige keer waren ze nog druk bezig en was het gesloten. Het is nog lang niet af, maar een aantal maatschappijen zitten er al wel in. Het inchecken gaat snel en we kunnen nog even door de winkels lopen (¿tax-free¿ staat erop). Alle poortjes voor controles zijn nog onbemand dus kunnen we vrijelijk rondlopen. Als ik de auto op een parkeerplek zet (we hadden hem gewoon voor de ingang neergezet), zie ik het schip al aankomen. Dat dringt iets later tot Berry door, maar dan gaat hij zich toch transformeren tot pakezel () (het ¿pak¿ is extra, maar dat mag geen nieuws zijn). Hij kan al snel op de boot en gaat op zoek naar de kamer.

Niet veel later verschijnt hij op het achterdek en we hebben via geluids- en optische signalen contact met elkaar. Hij ligt niet alleen op een kamer, maar weet nog niet wie het is. Wel heeft hij een bed op de bovenste etage (het is een stapelbed, maar niet van Ikea). Voor de rest is het wachten. Het gaat er bij het inschepen een stuk rommeliger aan toe dan bij de boot vanuit Ancona. Er is een bemanningslid wat bijna een vrachtwagenchauffeur te lijf gaat. De reden blijft ongewis, maar zelfs de havenpolitie wordt erbij gehaald. Terwijl de oude zeebonk blijft mopperen, wordt alles gesust. Hoewel het nu lijkt alsof die ouwe zijn gram op iedereen wil halen. Hij kan beter aan het werk gaan, want al die tijd is er bijna geen (vracht)auto de boot op gegaan. Op dat parkeerdek loopt het ook verre van soepel en diverse bemanningsleden grijpen naar fluitjes om er nog wat van te maken. Het maakt de chaos enkel groter, maar dat schijnt niemand op te merken. Ondertussen staat een jonge Griek druk te praten met iedereen van de bemanning die hij maar kan aanspreken. Hij bemoeit zich zelfs met het inschepen van de diverse voertuigen. Later zou blijken dat hij ruimte voor een vrachtwagen wil openhouden, die nog druk bezig is om naar de haven te rijden. Veel bellen, veel praten en alles resulteert in een vertraging en een teleurgestelde Duitse camper, want die mag er niet meer op (ze waren ook wel veel te laat). Maar je ziet maar weer wat een effect een lobby kan hebben.

Enfin, om 10:15 gaat dan eindelijk de laatste tros los en kan de deur gesloten worden. Het schip vaart langzaam weg, want het anker moet ook nog omhoog. Daarna wordt er ook nog niet een volle vaart gemaakt. Dat was in Ancona wel anders, maar dat plaatje krijg ik nu dus niet voorgeschoteld. Het doek is gevallen, ik ben alleen. Die gedachte knalt door je hoofd als je het jongste broertje langzaam ziet verdwijnen. Als zwaaiend vormt er dan toch een brok in je keel en die is verdomd moeilijk door te slikken. ¿Ieder voordeel heb zijn nadeel¿, zou Johan zeggen. Een nadeel is dat ik nu zelf geluid moet maken, een voordeel is dat ik kan bepalen hoe dat geluid klinkt. Laten we het daar maar bij laten en dus loop ik ¿ al mijmerend ¿ terug naar mijn auto.

De eerste taak ligt bij het hoofdkantoor van Minoan Lines. Ik ga hier proberen mijn ticket naar Kreta te vervroegen. In alle documentatie staat dat je dat enkel bij de vertrekhaven kan doen, maar niet geschoten is altijd mis. Helaas kunnen ze mij hier niet helpen, hoezeer het de dame ook spijt. Ik moet dat dus in Pireas doen, en maar hopen dat ik meteen op de boot mag. We zien wel, denk ik en ga Igoumenitsa verkennen. Op zoek naar kledingzaken, schoenenzaken of een Lidl. Die laatste is trouwens enkel voor meer Maxell CD-R¿s, niet voor de overige zaken. Maar Igoumenitsa blijkt gespecialiseerd te zijn in havenactiviteiten en niets anders. Kantoortjes voor boottickets zijn er genoeg (speciaal voor de Turken zelfs ¿familienpreise¿ aan de weg van waaruit ze uit Turkije komen rijden).

Ik vind echter niet de gewenste zaken en rij terug naar Parga. In verband met de siësta wordt het te laat om door te rijden naar Preveza en dus kom ik om 12:00 weer op de thuisbasis aan. Drie bedden, helemaal voor mij alleen! Je begrijpt hopelijk wel dat de stemming nogal wat wisselend was. De middag wordt deels rustend en deels aan een strandbar doorgebracht. Om alleen binnen te zitten is iets wat ik even niet wil en dus ga ik lekker goddelijk (op Griekse en Romeinse wijze) onder een parasol zitten. De frappee (mètrio, chories ghala; beetje suiker, geen melk) zakt goed door. Ik zit er al twee uur als het wat meer begint te waaien. Ik zie donkere wolken over de bergen komen en neem afscheid van het terras. Thuis aangekomen handel ik de laatste godenzonen en dochters af. Weer kan een boek de voorraadbak in als gelezen. Het gaat hard. Misschien dat ik nog wel een nieuwe voorraad uit Nederland laat overkomen (Pa en Ma: dat horen jullie nog wel).

Van Berry krijg ik middels door dat hij met een 60+ man op de kamer ligt en dat het best meevalt. Hij zit nu in het zonnetje aan zijn ijsthee. Hij had in ¿mijn¿ koelkast ook nog wat van dat spul achtergelaten. Ik heb het weer geprobeerd (echt waar, Berry) en ik vind het nog steeds slootwater. Het was niet veel meer en de Griekse gootsteen had er duidelijk minder moeite mee. Al soezend lig ik op bed terwijl ik nu voor mij zelf twee MP3-CD¿s brand. Het gaat nog steeds goed (met de Iomega software, Nero niet geprobeerd). Als het maar werkt, dan ga ik in Nederland wel achter de echte oorzaak aan. Want alles heeft goed gewerkt in Zwitserland (goh, wat lijkt dat een eeuwigheid geleden).

Ik bel ook nog het hotel in Diakopto om daar een kamer te reserveren. Het is geen probleem en ik ben wel benieuwd hoe ze mijn naam hebben geschreven. De prijs is echter behoorlijk veel lager, dus ik kom op een klein 1-persoonskamertje te liggen. Maakt niet uit, het is maar om te pitten. Om 22:15 ga ik dan wat eten. Het zit echter propvol bij Sakis. Doorlopen naar een ander of wachten? Ik besluit voor de tweede optie en loop door naar het kasteel. Het uitzicht op een compleet verlicht Parga is zeker nog een plaatje waard. Jullie houden het van mij tegoed, want ik heb nu mijn camera niet bij mij. Er blijkt een complete Italiaanse clan te zijn neergestreken bij Sakis. Uit allerlei landen zijn ze bijeen met Oma (dat maak ik er tenminste uit op). Ze spreken Italiaans, maar ook strak Engels, Nederlands en Duits. Italiaanse emigranten op vakantie met oma. Het is een kleurrijk en geluidsvol tafereel. Ik heb wat om naar te kijken en zo kan ik dat uren volhouden. De obers en Sakis komen bij mij informeren wat er met ¿my friend¿ gebeurt is. Ik leg ze het verhaal uit en ik krijg te horen dat ik tot 20 oktober welkom ben. Ze sluiten dan pas de tent. Ik leg uit dat ik iets eerder terug zal moeten omdat de dagen dan echt (af)geteld zijn.

Ik bestel (en krijg) een tomatosalata, een saganaki en een gyrosplate. Het smaakt prima, maar ik krijg niet alle gyros op. Sakis trakteert mij hierna op een tsipouro (de raki van het vaste land). Dat brandt tenminste een gedeelte van het volle gevoel weg. Als de Italiaanse club vertrekt, stap ik ook op en loop naar huis. De luiken worden om 01:00 gesloten.
 

Dag 43 - Maandag 25 Augustus 2003

06:15  Wakker voor een sanitaire stop. Ik merk dat mijn oortjes beginnen te jeuken. Dat is meestal een voorbode voor een oorontsteking en daar heb ik geen zin in. Dus ben ik klaarwakker en ga mijn oren druppelen. Maar even voorzichtig met het zwembad. Niet onder water gaan is voorlopig de opdracht. Ik zet wat koffie en zie het langzaam licht worden. De twijfel tussen bed en rijden wordt in het voordeel van het rijden beslecht. Liggen op de oren is nu minder goed, de warmte maakt de jeuk erger. Is het toeval dat ik nu weer zo vroeg op ben en heeft Berry echt een slaapverwekkende invloed op mij? We zullen het morgen weten. Ondertussen drink ik wat koffie en doe de ochtendrituelen.

Om 07:12 wordt de diesel gestart en die geeft op de tellers 25°C en 130578km aan. Ik rij naar Preveza, een route die eenvoudig is. In Preveza wil ik naar de haven toe en daar word ik danig in gedwarsboomd. Want de grote kruising ligt open in verband met rioleringswerkzaamheden. Borden ontbreken en dus rij ik achter de meute aan. Die blijkt een weg in te slaan die Preveza uit gaat. Net als ik wil omdraaien zie ik een bord met ¿Lidl¿ erop. En even verderop parkeer ik mijn auto voor de deur van de Lidl. Het is er druk. Erg druk. De nieuwe aanbieding betreft schoenen en die zijn met vliegtuigcontainers de winkel ingereden. Hele volksstammen Griekse vrouwen staan in de bakken te graaien. En de mannen staan op de parkeerplaats of achter de kassa te wachten. Ik heb mijn CD-R¿s snel te pakken en ga ik de rij staan. Die schiet lekker op totdat blijkt waarom er zoveel mensen achter de kassa¿s stonden te wachten. De prijzen van de schoenen zaten nog niet in het systeem. Nadat die gereset waren, dromden al die mensen richting de achterkant van de kassa. En de meiden van de kassa werden belaagd om nu eerst de schoenen af te rekenen (die bij de caissière op de grond lagen in tassen). De eerste kregen hun zin, totdat mensen in de rij zich begonnen te roeren. Nu koos de andere partij eieren voor hun geld en sloten weer achter aan de rijen aan. Ik kon mij er niet mee bemoeien, mijn Grieks is daarvoor veel te ontoereikend. Maar ik was het wel met ¿mijn¿ groep eens en was blij dat ik even later het kippenhok kon verlaten.

Dan maar weer een poging doen om het centrum en de haven te bereiken (die liggen bij elkaar). Ik slaag er nu wel in, maar vraag mij niet hoe. Ik zie opeens wat water en stuur via wat slinkse wegen die kant op. Ik kom op een parkeerplaatsje uit die naast het wandelgebied ligt. Hier zet ik mijn auto neer en ga te voet verder. Hier is de keus ruim en ik slaag al snel voor de ¾ broeken en de schoenen. Het is opruiming en dus moet je wel eens wat geweld van een Griekse dame over je rug laten gaan. Het zijn vooral de oudere vrouwen, maar als je jezelf wat opricht binden ze meestal wel wat in. En ik heb alle tijd en laat dus ook wel eens wat toe (het ligt eraan hoe het gebeurt en niet welke leeftijd de dame heeft). Tussendoor nog een frappee gedronken tussen de oude mannetjes.

Ik krijg van Berry door dat hij voor ¿wat¿ geld door een chauffeur naar zijn auto is gebracht. Via openbaar vervoer zou hij flink wat tijd hebben verloren. En tijd is geld moet die chauffeur kennelijk gedacht hebben. Maar het eindresultaat hoor ik als ik op het punt sta om naar de auto te lopen (11:15). Hij belt dan op met de mededeling dat hij zijn auto terug heeft en dat enkel een achterband iets opgepompt moest worden (wist hij van tevoren, die loopt heel langzaam leeg). En dat hij nu Cavallino uit rijdt. Ik wens hem succes en hij belooft voorzichtig te rijden. Ik scheur (geintje!) ondertussen Preveza uit en rij terug naar huis alwaar ik om 12:50 aankom.

Ik help Apostolis (zo heet de beheerder) met de montage van een scooteruitlaat ¿ ik hou zijn scooter en de uitlaat vast ¿ en hij laat mij weten dat we zo een frappee gaan drinken. Hij wordt echter voor een ander scooterprobleem weggeroepen (ja, hij heeft ook nog een scooterverhuur) dus die frappee zal moeten wachten. Ik besluit alvast wat aan het verslag te gaan werken. Even later komt hij mij roepen en we drinken de frappee. Ongestoord zou ik niet mogen beweren. Want de mobiel rinkelt vaker dan een kassa in de supermarkt en ook komt er nog iemand hem helpen met Windows problemen op zijn laptop. Tevens krijgt de gebruiker (Apostolis) nog wat uitleg over de Windows-toetsen. De jongen die dat doet blijkt ook van Oracle gehoord te hebben en vraagt mij vele dingen over het programmeervak. Daarna zit ik met Apostolis nog wat te praten over alle technologie en krijgen we het over MP3¿s. Daar heeft hij net ook nog wat les in gehad, want dat ging over branden van muziek-CD¿s (hij heeft nog geen brander en ik hou mijn mond over mijn niet-perfect-functionerende). Hij wil echter binnenkort al een brander aanschaffen. Met mij heeft hij het over een MP3-speler. Ik heb een portable en die krijgt hij ook te zien. De CD die erin zit (met 189 nummers) vindt hij zo goed dat hij ze wil afluisteren. Niet helemaal, maar snel doorklikkend. Een geluid dat Berry nogal irritant vond.

Ik laat hem achter met de CD, want ik moet verder aan het verslag. De kamer wordt schoongemaakt en ik geef de schoonmaakster een fooi. Bij terugkomst op de kamer is het kleine vaatje ook gedaan. Ze reageren dus veelal hetzelfde want dat is mij al vaker gebeurd. Maar daarom geef ik geen fooi, als je dat soms mocht denken. Ik heb Ruud en Maria nog even gebeld of ze al iets meer wisten over het appartement. Ruud is bij de supermarkt en ik krijg Maria. Die legt uit dat het vanaf mijn oorspronkelijke datum geen probleem is, maar dat het ¿ nu de datum vervroegd is ¿ wat passen en schuiven is. Maar ze verzekerde mij dat ik beslist niet op het strand hoefde te slapen, want er was altijd wat te regelen. Ik bedank haar en wens haar veel sterkte. Het seizoen is echt waardeloos voor hun taverne en ze is erg jaloers op mijn lange vakantie (wel in positieve zin, want ze gunt het mij wel). Ook word ik gebeld (15:51) door Berry. Die rijdt in Zwitserland en wil weten wat de maximumsnelheid op een snelweg is. Ik roep uit mijn hoofd 120km/u en krijg het ¿Pa-gevoel¿ als ik het hierna in het ANWB handboek nakijk. Ik SMS de bevestiging en wijs hem erop dat de controles streng zijn en dat vooral in tunnels de maximumsnelheid lager is. Druk, druk, druk.

Apostolis komt de MP3 speler terugbrengen en ik blijf maar doortikken. Het is ondertussen 19:08 en ik ben aan deze regel beland. Nu nog wat foto¿s selecteren en alles klaar zetten voor een update van de site. Morgen een rustige dag en straks eten bij Sakis. Ik zag de ¿oude¿ man vanmiddag al toen hij stopte bij Apostolis. Apostolis woont achter zijn zaak en ze zijn goede vrienden. Ook mij herkende hij en de begroeting was hartelijk. Zo is het Griekse volk nu, vol emotie en hartelijkheid, en dat vind ik nu zo lekker om dat te ondergaan. (wordt vervolgd)

PS  Het kan dus zijn dat de volgende update pas begin volgende week komt. Maak je geen zorgen, maar een ¿thuiskomst¿ op je tweede vaste stekkie in de wereld kan zoveel energie kosten (door welkomstetentjes en bijbehorend drankgebruik) dat een update erbij inschiet.

De update is geslaagd, maar je moet niet vragen hoe het mij gelukt is. Je wilt het toch weten, hè? En je weet ook wel dat ik daar over zal schrijven. Nou goed, daar komt ie dan. Het was ¿ voor de verandering ¿ weer eens stressen voor de deadline. Want het was 20:15 toen ik de spullen klaar had voor verzending. Ik wilde naar het internetcafé gaan lopen wat aan de andere kant van Parga ligt. Met de auto ben je evenveel tijd kwijt, want je moet die ergens parkeren. Aangezien ik bij Sakis wil gaan eten, moet ik ook weer terug. En ik weet ook dat het zweten wordt, dus wil ik op de terugweg eerst langs het appartement. Dus zet ik er stevig de pas in als ik via de kortste en steilste weg naar Parga loop. Deze weg heb ik leren kennen dankzij Berry. De weg heeft geen trappen maar je gaat via een betonnen pad steil naar beneden. Dat gaat snel, maar het is broeierig zodat bij de daling reeds de eerste kliertjes beginnen te klieren. Dat belooft wat voor de terugreis.

Beneden aangekomen moet je een stukje door de ¿Kalverstraat¿ van Parga. Smal en vol winkeltjes. Dat is lastig als je haast hebt, maar ik wring mij tussen alle toeristen door. Sommige kijken verschrikt om, maar dat zal wel niet komen doordat er een grote vent door het straatje naar beneden dendert. Er zal wel iets achter mij aan komen. Bij het internetcafé word ik weer keurig geholpen (alleen de beheerders PC heeft een diskettestation) en ik zit lekker onder de airco af te koelen. Na een 15 minuten is de site bijgewerkt en heb ik de mail gelezen (nog niet beantwoord). De tocht naar boven gaat beginnen. Ik maak er maar een volleybaltraining van, want die toch is verdomd goed voor je beenspieren. En ik heb straks een maand trainingsachterstand, dus ik moet een beetje blijven oefenen. Dat lukt met deze weg zeker en ik ga in rap tempo naar boven. Het laatste stukje gaat nog steiler en dan gaan de benen toch verzuren. Maar ik zet door en haal de top. Maar dan schiet de lichaamskoeling in de stress en begint pas echt te werken. Ik denk dat menige voorbijganger heeft gedacht dat er een Zeeuwse boerenknol stond te dampen en te briesen.

¿Maakt niet uit, droogt wel weer op¿, afkomstig uit een conference van Herman Finkers schiet door mij heen als ik het appartement bereik. En de waslijn mag deze taak gaan volbrengen. Ik neem een lekkere douche en laat ondertussen de airco draaien. Dat helpt bij het afkoelen en al snel ben ik weer het heertje. Ik loop nu op mijn gemakje naar de taverna en vind meteen een plekje. In een hoekje kan ik het terras en de straat overzien. Lekker kijken naar mensen en ondertussen het eten verorberen. Het wordt een choriatiki, een patatosalata (ik denk dat jullie die wel kunnen vertalen) en een bifteki jemisto. Die laatste is een gehaktschijf die gevuld is. In Griekenland is dat bijna altijd met kaas en dat spreekt deze kaaskop wel aan. Dit keer geen Retsina, maar ik neem weer eens een Grieks biertje. De obers komen af en toe een praatje maken en ook de oude Sakis komt nog even langs. Berry belt mij op dat hij 20 kilometer voor Oberhausen zit. Dan kan ik hem melden dat hij nog ongeveer 180 kilometer voor de boeg heeft om in Utrecht te komen. Ik wens hem succes met het laatste stukje en laat hem vooral voorzichtig doen. Hij heeft er nu een fikse rit opzitten en juist in het laatste ¿ bekende ¿ gedeelte van de route gebeuren de ergste ongelukken. Ja, je blijft bezorgd om die kleine. Ook Apostoli komt verdwaasd bij mij aan tafel zitten. Hij is op weg naar huis en is erg moe. Hij haalt bij Sakis wat voedsel op en geeft mij nog een Mythos. Hij wil niet blijven zitten maar wil zo snel mogelijk naar bed. Het was een vermoeiende dag met nog wat extra problemen met de scooters. Dus kan ik nog wat natafelen met een halve liter Mythos.

Het wordt wel wat rustiger en ik begin de after-dinner-dip nu te voelen. Ik reken bij Sakis af en doordat hij geen briefje van ¿5,- heeft, geeft hij mij een briefje van ¿10,- terug en zegt dat we dat morgen wel verrekenen. Ik beaam dat want ik kom zeker de laatste avond hier weer eten. Net als ik thuis ben (0:50) krijg ik een SMS van mijn ouders dat Berry netjes ¿geland¿ is. Gerustgesteld sluit ik een kwartier later mijn luiken.
 

Dag 44 - Dinsdag 26 Augustus 2003

09:00 wakker. Vandaag een rustige dag. De oortjes jeuken minder, maar ik druppel nog maar een keer. Na het ontbijt ga ik met de webpagina¿s aan de slag. Niets blijft mij bespaard, want ook hier krijg ik ineens problemen mee. Een wazige fout bij het openen van een project (dat is je totale website). Wel kan ik een enkele pagina openen, dus de voortgang komt niet in gevaar. Opnieuw installeren is moeilijk want je verliest allerlei instellingen. Na wat zoekwerk ¿ het blijft je toch bezig houden ¿ blijkt het een probleem te zijn van de laatst geopende projecten die in de Windows registers staan. Na die te hebben verwijderd (ja, ik heb een backup), loopt de zaak weer als een zonnetje als je een project opent.

Het echte zonnetje laat zich deze ochtend wat minder zien. Ze wordt gehinderd door wat wolken (cirrocumulus en cumulus voor intimi). Ik loop wat plaatjes te schieten van het appartement en zal deze te zijner tijd ook op internet plaatsen. Ik heb Apostoli beloofd om wat reclame voor het appartement te maken (ik mag niets ophemelen want hij is bang voor teleurstellingen achteraf). Die reclame ga ik op Kreta als webpagina maken, want daar zijn nog twee zaken waar ik wat extra reclame voor wil maken. Het is het begin van de middag als ik ¿ dit keer op mijn gemakkie ¿ weer de voetweg naar Parga neem. Ook daar wil ik nog wat opnamen maken. De bewolking is wisselend en als ik op de boulevard loop, begint het heel licht te spetteren. Voor mij een teken dat de Griekse goden mij aan de frappee willen hebben en daar gehoorzaam ik dus meteen aan. Dat valt in goede aarde bij ze, want als ik aan mijn frappee nip, komt de zon er alweer vol door. Het is niet al te druk nu in Parga, helemaal niet als een cruiseschip zijn mensen ¿ die Parga hebben bezocht ¿ weer meeneemt. Ik loop lekker genietend weer richting huis. Wel neem ik dezelfde steile weg, maar het tempo ligt beduidend lager.

Bij thuiskomst bekijk ik meteen de foto¿s en kopieer ze naar de laptop. Als ik daarna onder de douche sta, hoor ik Apostoli bij de deur roepen. Er staat een frappee te wachten op mij. Ik roep dat ik eraan kom en stap onder de douche vandaan. Ook al doe je niets, daar kun je heel druk mee zijn. Even later zit ik aan de straatkant met Apostoli over van alles te praten. Van zaken die in Nederland anders gaan dan hier, via zijn vakantieplannen (hij wil naar Thailand) en computers komen we bij het grasmaaien uit. Ja, ik zei toch al dat we over van alles zaten te praten. Hij wil het gras gaan maaien en vraagt uitgerekend mij ¿ die geen grasveldje wil hebben ¿ over hoe kort hij het zal maaien. Ik vertel hem dat hij het beter niet zo kort kan maaien tenzij hij (of de weergoden) het goed vochtig houden.

Aan het einde van de koffiepauze reken ik met hem af, want ik wil morgen vroeg vertrekken. Ik heb van hem korting gekregen voor de dagen dat ik alleen zit en hoef dus ¿maar¿ ¿270,- (2 dagen van 60 en drie van 50) te betalen. Ach, het is een lekker appartement met grote kamers, een airco en zwembad. Het is nu (17:00) wat benauwd aan het worden en ik besluit naar het strand te lopen. Misschien is het daar wat aangenamer door een briesje vanaf zee. Dat is het inderdaad en ik zit er lekker met mijn leesboek bij de strandbar ¿Yachtclub¿. Ik gooi het op de bewolking en de spetters van eerder, maar het strand is bijna leeg te noemen. Hoewel de zon er nu regelmatig doorkomt en er nog mensen aankomen voor een plons in de zee, is het niet zo druk als voorgaande dagen. Ik zit een anderhalf uur te lezen en loop dan weer naar de basis terug. Na thuiskomst stáp ik echter dit keer in het zwembad. Ik wil niet plonzen en de buisjes van het buitenoor blootstellen aan zwemwater. Maar ook zonder dat plonzen is het lekker om in zwembad te liggen. De zon is te weinig aanwezig om mij te laten opdrogen en dus ga ik mijn kamer weer in. Daar ga ik op bed liggen en soes wat. Ik val niet in slaap, maar lig ¿ lekker relaxed ¿ wat naar het plafond te staren.

Om 21:15 besluit ik de eerste spullen alvast naar de auto te brengen. Terwijl ik dat doe zie ik Apostoli de straat sproeien. Hij heeft het gras gemaaid, het water gegeven en is nu het vuil van de oprit aan het spuiten. Terwijl ik wat spullen in de auto gooi zie ik een flits. Ik denk nog dat iemand een foto heeft gemaakt als er een donder achteraan komt. Ook de Grieken kijken verbaasd naar boven, want recht boven ons is de sterrenhemel duidelijk zichtbaar. Toch begint het wat meer te flitsen en dat komt vanaf de zee op ons af. Even later barst het met donderend geweld boven ons los. Het flitst dat het een lieve lust is. Veel wolk naar wolk ontladingen, maar af en toe springt er een fikse ontlading naar de grond toe. Ik sluit de gordijnen, zet de airco aan op koelen en ontvochtigen en ga wat liggen lezen. Het is nog geen etenstijd, dus ik maak mij geen zorgen. Een half uur later hoor het suizen en kijk nog eens naar buiten. Het is zo donker dat het eerst niet goed tot mij doordringt. Het flitst nog flink, maar dat is zo kort en verblindend dat het daarmee ook nog niet duidelijk wordt. Dat wordt het wel als er een auto langsrijdt en ik in de koplampen een straat zie die bijna blank staat. Ook zie ik nu het water van een parasol en uit de dakgoten kletteren. Om 23:00 zie ik nog geen enkele verbetering in de omstandigheden. Ik wil niet te laat naar bed en misschien sluit de taverna wel eerder bij gebrek aan klanten. Ik besluit om de koelkast te plunderen (er was toch genoeg te eten, hè Berry?) en eet wat brood. Het enige is dat ik nu niet mij aan mijn verplichting richting Sakis kan houden. Maar ik kom nog terug naar Parga en die ¿5 vergeet ik niet. Ik denk dat hij er niet wakker van ligt en dus besluit ik dat ook niet te doen. Het is ondertussen middernacht geworden en het onweer is aan het wegtrekken. Het regent nog en alles is goed nat. Ik sluit alle luiken en zet de wekker op 06:00.
 

Dag 45 - Woensdag 27 Augustus 2003

06:00 Dat is het dan ook als ik door de wekker gewekt word. Ik hoor het buiten wat suizen en een blik naar buiten ¿ na het openen van de luiken ¿ geeft een bevestiging. Het is donker en het regent. Af en toe een flits maar dat mag na gisterenavond geen betekenis meer hebben. Ik twijfel nog tussen een uitstel van een uur (en dus nog wat slapen) of alvast de rest van de spullen pakken, als het wat lichter wordt. Ik zie de bewolking richting zee wat oplossen en besluit voor een ¿go¿. Ik rij de auto voor de deur en laad de spullen in. Een kop koffie en wat brood uit het vuistje moeten voldoende zijn voor de rit.

Het is 07:35 als de auto wordt gestart voor de rit naar Diakopto. Met 20,5°C en 130733km op de tellers vertrek ik uit Parga. Maar niet alvorens de geldbuidel weer met ¿250,- is verrijkt uit een bijna slapende flappentap. De rit verloopt voorspoedig. Het is nog wel bewolkt, maar regenen doet het niet meer. Wel is de weg af en toe goed bevuild door grind en modder van de omliggende bergen. Ik neem nu bij Vronitsa de kustweg. Ik zie daar wel het bordje E-55 (zie de rit van 22 augustus), maar of deze weg het nu verdient betwijfel ik ten zeerste. Het is wel een mooie weg, maar de kwaliteit is zeer wisselend. Van breed en prima asfalt tot smal met vele hobbels en meer lijkend op een grindpad. Het zonnetje komt er steeds vaker door en droogt de weg op. Hierdoor wordt het minder glad en kan de snelheid wat opgevoerd worden. Ik heb geen haast, want ik weet dat ik ruim op tijd zal zijn in Diakopto.

Na drie uur en 200 kilometer kom ik in Mesalongi weer op de andere weg uit. Het is nog deels bewolkt en de temperatuur is een lekkere 27°C. Het wordt nu weer wat drukker op de weg, want die kustweg wordt maar door weinig verkeer gebruikt. Het is net over elven als ik in Andirio de veerboot op rijd. Ik blijf weer in de auto en pak mijn leesboek. Na ¿7,70 voor de overtocht betaald te hebben word ik nog door drie verkopers lastiggevallen (CD¿s, verrekijkers en sierraden). Maar een duidelijke Ochi met de bijbehorende hoofdknik laat ze snel afdruipen. Om 11:39 rij ik in Rio (nee, niet die Janeiro) de boot af en zoek de snelweg op. Die voert mij in raptempo naar Diakopto. Na een plaspauze (zie je wel Berry, het hoeft er ook maar 1 te zijn) en de aanschaf van mini croissants met chocola ben ik om 12:33 in Diakopto en al heel snel bij hotel Chris-Paul. Het is nog steeds bewolkt maar de temperatuur is nu ¿ net een halve graad ¿ boven de 30 graden gekomen. Mijn kamer (nummer 18) is al schoon en ik zie een groot tweepersoonsbed. Dat wordt lekker slapen! Maar eerst rij ik mijn auto naar de zijkant want daar kijkt het balkon op uit. Omdat het weer de begane grond is, kunnen de spullen via het balkon de kamer in. En al snel zit ik op het balkon wat te lezen en onderwijl de choco-croissants met limonada weg te spoelen. Het was een lekkere rit van 291 kilometer.

Na een douche fluistert het bed zachtjes tegen je: ¿kom even liggen¿. Daar voldoe ik graag aan en na wat SMS te hebben verzonden en beantwoord (nee, de prijsvraag is nog zelfs door niemand beantwoord), sluiten mijn luiken om 14:40. Ik word om 17:30 langzaam wakker en die siësta heeft mij goed gedaan. De laptop is ook al binnen en ik ga even later ¿ onder het genot van muziek ¿ aan het verslag werken. Dan vliegt de tijd ook zo voorbij en wordt het al donker (20:30). Ondertussen is er een kleine bui langsgetrokken, zonder onweer, die de planten nog even heeft besproeid. Het is etenstijd, maar eerst wil ik Diakopto nog wat rondlopen, en dus vertrek ik om 21:15 vanaf kamer 18 het dorp in. Ik kom (weer?) tot de ontdekking dat er in Diakopto weinig tot niets te beleven valt. Het is een rustig dorp waar de lokale bevolking rustig op een paar terrasjes of op de stoep voor het huis zit. Ik loop naar de taverna waar we de vorige keer ook gegeten hebben. Net zoals toen word ik de keuken ingenomen en mag de inhoud van de potten en pannen bekijken. Ik kies voor de Rolos, een soort gehaktbrood, waar ik twee flinke plakken van krijg. Samen met een choriatiki, patates en tzatziki gaat het smakelijk richting de spijsverteringsafdeling. Het is niet druk, maar er zitten genoeg mensen ¿ meest Grieks ¿ om wat te observeren te hebben. En dat doe ik dan ook.

Na afloop van de maaltijd ben ik rechtstreeks naar de hotelkamer gelopen en ben op bed gaan liggen lezen. Lekker diagonaal liggen, alle ruimte inpikken. Mijn luikjes beginnen te zakken en om 23:30 geef ik er aan toe en sluit alle luiken terwijl de airco zachtjes verder zoemt.
 

Dag 46 - Donderdag 28 Augustus 2003

Om 08:30 openen heel voorzichtig beide luiken. Niet tegelijk, maar een voor een en dan nog op een kiertje. Ik blijf nog even liggen en probeer alle lichaamsprocessen weer te laten wennen aan hun dagtaken. Als ook de buitenluiken geopend worden stroomt het zonlicht naar binnen en daarmee ook een golf warme lucht. Het is dus duidelijk afgelopen met het ¿slechte¿ weer, want ik zie geen wolkje meer in de lucht dwalen. Ik pak de spullen en zet ze weer in de auto. Daarna een douche en het ontbijt van het hotel. Dezelfde ingrediënten, inclusief eitje, gaan erin terwijl ik naar de televisie kijk. Er is namelijk niemand anders in de eetzaal en op TV laten ze wat mooie plekjes van Griekenland zien. Ik zie wel dat ik nog lang niet alles van dit mooie land heb gezien. Dat ga ik zelfs in mijn hele leven nog niet redden. Ach, ieder mooi moment is meegenomen.

Om 10:16 heb ik afgerekend (¿35,50 inclusief ontbijt is ¿29,50 goedkoper dan de vorige keer) en rij ik Diakopto uit. De tellers geven 26,5°C en 131024km aan terwijl ik de snelweg naar Athene en Pireas opdraai. De rit voorloopt goed. Lekker doorrijden onder het genot van een paar lekkere muziek CD¿s. Na een uur ben ik al de tolpoort na Korinthos gepasseerd, maar ik weet dat je dan nog niet bij Athene bent. Want het duurt nog een uur voordat ik de haven van Pireas heb bereikt. Dat is ook puur geluk, want de hele tijd staat op de snelweg het woord ¿Pireas¿ op de borden. Behalve bij de eigenlijke afslag, want dan staat er op de afslagbordjes ineens ¿Peireiras¿. De grote groene ¿snelwegborden¿ staan er niet. Dit is een minibordje die bij een kleine afslag staat geplaatst. Is dit nu wel of niet de afslag die ik moet hebben. Je zou verwachten dat je naar die grote haven toch wel een flinke afslag hebt (net zoals Patras en Igoumenitsa). Toch gok ik op deze afslag en na 110 meter zie ik ineens weer ¿Pireas¿ op de borden staan. Dan is het dus toch de goede afslag. Even later begin ik er weer aan te twijfelen, want de auto moet door kleine straatjes heen en het is er druk. Ik dacht dat ik de haven nooit meer zou zien, want de bewegwijzering laat je na het beginstuk danig in de steek. Maar ineens zie ik in de verte de zee en ik draai de auto dus maar die kant op. Terwijl ik voor het zoveelste stoplicht (geen verkeerslicht, hier moet je altijd stoppen en dus is het een STOPlicht) sta, vraag ik aan een Griek op een scooter welke kant ik op moet voor de ferryboot. Want het is een T-splitsing en ik heb geen zin om te gaan gokken, ondanks de 50% kans. Hij snapt niet wat ik wil totdat ik Kriti roep. Dan wijst hij naar rechts terwijl het stoplicht op groen springt. Als ik dan rechtsaf ben geslagen zit ik op de weg langs de haven en daar hebben ze wel een goede bewegwijzering en zie ik zelfs ¿Crete¿ op de borden staan. Ik word naar gate E3 gedirigeerd en daarbinnen het havengebied zet ik mijn auto neer.

Ik zie nog geen boot van Minoan Lines liggen, maar dat verontrust mij niet. Hij vertrekt pas om 22:00 en dat is ongeveer 9 uur na nu. Terwijl ik uitstap zie ik het kantoor van Minoan Lines. Daar loop ik naar binnen en word netjes geholpen. De man laat mij nog even in onzekerheid of er plek is, totdat hij naar het kenteken vraagt. Dat staat ook op het oude ticket, maar hij vraagt om een bevestiging wanneer hij het opnieuw in het systeem moet registreren. Daaruit maak ik op dat er inderdaad een plekje is en als de nieuwe tickets uit de printer rollen weet ik het zeker. Wel dient er nog ¿1,50 bijbetaald te worden, maar dat heb ik er graag voor over. Met de nieuwe tickets op zak heb ik dus nu vijfenhalf uur die ik moet zien door te brengen. Want vanaf 18:30 is het schip open voor auto¿s en passagiers. Ik loop Pireas verder in op zoek naar een lekker terras, maar vind er niets. Het is echt een havenplaats en het enige positieve aan die wandeling is dat ik een grote supermarkt vind. Daar loop ik op mijn gemak doorheen. Lekker koel want daar zorgt de airco wel voor. Ik zie een aanbieding van twee potten koffiepoeder (voor een frappee) met als extra een sporttas! Voor ¿9,25 ben ik eigenaar van een blauwe sporttas geworden die ik meteen in gebruik neem. Ik doe daar de spullen in die ik op de boot bij mij wil hebben. Door de vorm zijn de spullen dan iets toegankelijker dan als ze in mijn rugzak zitten.

Terug bij de auto blijkt dat het Minoan schip er al wel ligt, maar dat het zicht werd belemmerd door een boot van Anek Lines. De haven is net een grote U. Mijn schip ligt boven aan de rechterpoot van die U. De auto staat geparkeerd aan de onderkant van de U en ik zie aan de linkerpoot een groot overdekt terras. Daar wil ik wel zitten en wil de auto in zicht houden. Dat gaat niet op de plek war hij nu staat en dus rij ik naar het terras toe. Ik parkeer hem in een rij met auto¿s en kijk of die een prent hebben. Dat blijkt niet zo te zijn, maar er zit bij sommige wel een papiertje achter de voorruit. Ik kan het niet lezen want het is Grieks, maar ik zie wel bedragen van 300 tot 900 euro genoemd staan. Toch laat ik hem staan en loop naar binnen. Het is een geheel aan voorzieningen. Van douches, bagagekluizen, een cafetaria en zelfs een internetcafé. Ik ga even mijn mail zitten lezen en ga daarna buiten onder de overkapping met een frappee zitten lezen. De ober vertelt dat ik wel mijn auto en de omgeving in de gaten moet houden. En als ik politie zie verschijnen, moet ik snel de auto wegrijden. Ik reken dus meteen met hem af en zit wat minder relaxed op mijn stoel te lezen. Nog geen 10 minuten later zie ik de politie ¿ al fluitend naar iedereen die volgens hen wat verkeerd doet ¿ aan komen lopen. Ik zuig de frappee naar binnen en stap snel in de auto.

Dan maar naar het Minoan schip rijden. Daar aangekomen zet ik de auto op een stuk grond met gravel wat niet tot de straat behoort. Ik zie twee mannen in een containerhome zitten. Zij handelen Minoan tickets voor vrachtwagens af. Ik vertel dat ik vanavond met de auto op Phaestos Palace (want zo heet het schip) mee ga en vraag of ik hier de auto alvast kan parkeren. Zij knikken bevestigend en ontkennen de vraag of ik problemen met de politie krijg. Dan wil ik toch weer terug naar het terras en ik besluit ¿ ondanks de hitte ¿ er een wandeling van te maken. Op het gemak en lekker rondkijkend loop ik van de ene U-poot naar de andere. Dat is toch zeker 2 kilometer, maar ik verveel mij onderweg niet. Er is genoeg te zien en je moet nog opletten ook. Want ook al vindt de havenpolitie het niet goed, de weg rond de haven wordt als sluipweg gebruikt door veel verkeer wat zich anders door de stad moet wringen. Het is een echte U-bocht constructie.

Ik strijk weer op het terras neer en zie menig schip binnenkomen en vertrekken. Hier maak ik wel de fout door dit niet te filmen. Want er komen highspeed boten binnen die op een grote catamaran lijken. En daar wordt in de haven mee gemanoeuvreerd alsof het een klein speedbootje is.  Binnen komen varen, de neus naar bakboord gooien, dan de handrem aantrekken (althans, zo lijkt het) en dan achterwaarts naar de kade. Die schepen hebben waterstuwers als aandrijving, dus je zou ze ook als een hele grote jetski kunnen zien. En zo gaat de kapitein er ook mee om. Doordat er ook een stuwer in de neus zit, kunnen ze echt strak manoeuvreren. Zoals gezegd bleef ik er vanaf mijn stoeltje vol verbazing naar kijken en vergat ik te filmen. Ook bij vertrek heb ik er niet bij stilgestaan en dat betreur ik nu. Maar ik denk eraan om dat op de terugweg goed te gaan maken. Daardoor knal ik dus niet in een dag naar Parga, maar stop ik weer in Diakopto. Het begint een vast uitje te worden. En heel misschien is dat ook wel de kans om toch de route te lopen ¿ van het treintje - die Berry ook gelopen heeft. We zullen zien.

Ondertussen is het 18:00 geworden en heb ik veel gelezen en een club sandwich opgegeten. Het is tijd om terug te gaan naar de auto en het Minoan schip. Ik heb nu geen zin in lopen en hou een taxi aan. Voor ¿2 sta ik even later bij mijn auto. Het inchecken bij de container stelt niets voor. Er wordt even een blik op het ticket geworpen en niets wordt geregistreerd. Daarna is het nog even wachten totdat de auto¿s erop mogen. Dan wordt er wel een deel van het ticket afgescheurd en word ik de catacomben van het schip in gedirigeerd. Je verdwijnt met auto en al door een luik naar beneden en dan lijkt het net een kleine parkeergarage. Ik kom helemaal beneden te staan en na wat stuurwerk sta ik strak tussen wat nieuwe auto¿s (met plastic over de bekleding) en een scooter. De uitstap is Houdini waardig en wordt iets beter als ik de scooter nog wat kan verschuiven. Door wat gangen en trappen kom ik in het passagiers gedeelte en kan ik door naar de 8e etage. Daar zijn de VIP stoelen en daarop hoor ik plaats te nemen. Het VIP gedeelte wordt bewaakt door een purser en enkel de VIPs mogen hier komen. Het zijn vliegtuigstoelen, maar dan met veel meer beenruimte en de stoelen zijn ook iets groter en breder. En iedereen heeft een eigen televisiescherm tot zijn beschikking waarop 8 TV kanalen, een radiokanaal en het scheepskanaal te zien zijn. Op het scheepskanaal krijg je info over de locatie van het schip in de Middellandse zee.

Ik ga de rest van het schip verkennen en de indeling is vergelijkbaar met de vorige boot (Ancona-Igoumenitsa). Het zwembad is (en blijft) leeg, met het net er strak overheen. Ik neem wat fris en een sandwich en ga dat op een bovendek staan opeten. Ik kan nog genoeg zitten en loop dus zoveel mogelijk. Helaas voor Maria heeft de shop niet het gewenste huidproduct. Hoe ik wist dat ik in die shop moest kijken naar dat product? Omdat Ruud en Maria hebben gebeld met de mededeling dat het appartement, kamer 101, klaar voor mij staat. En hierbij verzocht Maria mij naar dat product om te kijken. Voor mij is dat weer een reden om de beentjes te strekken, want ik heb al in de gaten dat de stoelen toch nog iets te klein zijn om echt comfortabel onderuit te gaan. Toch moet ik nog negen uur op dit schip verblijven en dat gaat best lukken. Even had ik de hoop dat de stoel naast mij leeg zou blijven. Het zijn rijen met twee stoelen en ik zit tegen de scheepswand aan. Maar ik krijg een Griekse buurjongen die vrij onrustig is in zijn stoel. Totdat hij een film gaat volgen op TV. Ondertussen is het donker geworden en voel ik de motoren tot leven komen. Netjes op tijd varen we de haven uit en kiezen het ruime sop.

De tijd wordt gedood met TV kijken en wat lezen. Totdat om 23:30 de lichten uitgaan en er enkel wat blauwe lampen blijven schijnen. Ik heb er recht boven mij een zitten en zit dus in blauw licht TV te kijken. Daarna probeer ik ook in slaap te vallen, maar dat valt niet mee. Zeg eigenlijk maar gerust, het viel tegen. Ik had het al wel verwacht, maar doe toch een poging. Verderop liggen er een paar een oerwoud om te zagen en er zit nog een Griek te bellen. Gelukkig niet met het stemvolume zoals ze overdag doen, maar irritant genoeg om wakker te blijven. Dan maar de MP3-speler erbij en muziek opzetten. Hierdoor soes ik wat weg, maar tot slapen komt het niet. Het enige wat in slaap raakt zijn mijn benen en dus besluit ik om 01:00 maar even mijn benen te gaan strekken. Ik loop op blote voeten ¿ dat maakt het minste geluid - naar het bovendek en sta daar in een lekker windje de bloedsomloop te herstellen. Het is onbewolkt en ik zie vele sterren. Het schip is goed verlicht en ik zie dat het bij andere schepen ook zo is. Want al rondkijkend zie ik nog 3 hoopjes lampen op de zee ronddobberen. Hoewel wij echt niet dobberen maar met een beste snelheid door het water klieven.

Na deze frisse neus ga ik weer op mijn stoel zitten. Nog steeds lukt het niet om een goede houding te vinden en hiermee ¿pest¿ ik onbedoeld mijn buurjongen voor zijn gedraai aan het begin van de reis. Nu slaapt hij het meest van de tijd en zijn er slechts enkele mensen wakker. Ik kan dus mijn luiken niet sluiten en dus zou ik eigenlijk deze dag niet af kunnen sluiten. Maar ik doe dat toch hier en als je wilt weten hoe het verder gaat moet je verder lezen onder de volgende dag.
 

Dag 47 - Vrijdag 29 Augustus 2003

Ik pak een leesboek en dankzij die blauwe lamp boven mij, lukt het om te lezen. Hierdoor verstrijkt de tijd een stuk sneller en is het 05:15 als de lichtjes van de haven zichtbaar worden door het raam achter mij. De omroepster is dan ook weer wakker geworden en begint haar werk. Daardoor wordt de rest van de zaal ook langzaam wakker. Ik pak mijn spullen bijeen en begin richting garage te lopen. Dat doen meer mensen en in colonne lopen via de trappen naar beneden. Daar zie ik voor het eerst hoe volgepakt de parkeerdekken staan en het is soms moeilijk om tussen de auto¿s door je weg te vinden. Maar uiteindelijk bereik ik mijn auto. Ik wurm mij door de kleine deuropening en ga zitten wachten. Want met zoveel auto¿s zal het wel even duren voordat de laatste auto¿s ¿ daar ben ik er een van ¿ aan de beurt zijn.

Maar al snel hoor ik boven mijn hoofd allerlei piepende banden, ten teken dat daar driftig gestuurd wordt. En dat zou weer betekenen dat ons parkeerdek zo al mag gaan rijden. Dat vermoeden wordt al snel bevestigd en de auto¿s die op de oprit naar het parkeerdek boven mij staan, mogen hun motoren starten en komen niet lang daarna in beweging. Ook ik start de motor en kan eindelijk de airco in beweging zetten. De thermometer geeft aan dat het 36°C is en zo voelt het ook wel aan op het parkeerdek. En zo rijd ik om 05:57 het schip af en kan ik de weg gaan zoeken naar de ¿New National Road¿ van Kreta, oftewel de snelweg. Het is donker zodat ik niet meteen in de gaten heb waar ik mij bevind in Heraklion. Maar al snel zie ik bekende punten en dan is het voor mij een koud kunstje om mijn weg te vinden. Dat is het voordeel van de regelmatige Kreta bezoeker. Toch is het vreemd om nu met je eigen auto die bekende wegen door te rijden. Maar je raakt er snel aan gewend en dus gaat het tempo omhoog als ik de snelweg op rijd.

De rit naar Malia verloopt zo voorspoedig dat ik om 06:31 al bij het appartementencomplex aankom. Zo vlug had ik het niet verwacht, maar er is geen enkel probleem. Want Ruud heeft mij verteld dat ik mijn kamer altijd zou kunnen binnenkomen. Ze hebben hem namelijk niet op slot gedaan en de sleutel zit aan de binnenkant van de deur. Dat klopt inderdaad en ik kan dus met uitpakken van de auto beginnen. Het uitpakken verloopt vlot in een comfortabel temperatuurtje van 24°C en om 07:15 heb ik de spullen binnen, een douche genomen en ga ik toch even een paar uur slaap scoren. Op een groot tweepersoonsbed wil dat best lukken en mijn luiken sluiten snel. Die van het appartement niet, want die zijn niet aanwezig.

Om 11:15 word ik wakker en dringt het pas echt door dat dit dezelfde kamer is die ik ook afgelopen februari heb bewoond. Het verschil met toen is dat je nu geen deken op je bed nodig hebt en dat er ¿iets¿ meer mensen in het complex zitten (in februari was ik de enige bewoner). Ik stap in de auto en rij naar het huis van Ruud en Maria. Daar aangekomen zie ik dat er niemand thuis is. Ruud is aan het werk op de houtfabriek en Maria zal dan wel bij de taverna zijn. Dat klopt als een zwerende vinger, want als ik bij de taverna aankom zie ik de scooter staan. De ontvangst is ¿ zoals altijd ¿ hartelijk en al snel is het alsof je niet bent weggeweest. Ook hun 10-jarige dochter Emmanuela is aanwezig. Vroeger moest ze nog wel eens wennen aan die vreemde man uit Nederland, maar doordat ik er nu zo vaak ben geweest is dat niet meer nodig. Ze begint meteen in het Nederlands tegen mij te praten en schakelt moeiteloos over op het Grieks om wat tegen haar moeder te zeggen. Maria verstaat Nederlands prima, maar spreekt het bijna niet. De communicatie met haar gaat in het Engels en dat lukt prima.

Ook heb ik Mike (Michalis) en Pelagia al ontmoet. Wie zijn dat, zul je denken. Dat zijn de vrienden van Ruud en Maria (er zit zelfs een familieband tussen) en deze mensen zijn eigenaar van de bar (Recital) en het appartementencomplex (Sinero Appartments) waar ik nu zit. Na wat met hen te hebben bijgepraat verricht ik mijn eerste acties op horeca gebied door het bestek in servetjes te wikkelen. Maria vraagt of ik met de auto mee zou willen gaan naar Philipidies (de supermarkt die tevens groothandel is). Zodoende hoeven de boodschappen niet allemaal op de scooter geladen te worden. Aldus rij ik achter hen aan richting de supermarkt. De weg kan ik dromen, maar met de scooter lijken de straatjes toch wat breder. Ik doe meteen ook wat boodschappen en dus is even later de auto volgeladen met spullen. Eerste losplaats is de taverna. Als die spullen zijn opgeborgen rijden Maria en Emmanuela naar hun huis. Ik rij eerst langs mijn appartement om mijn spullen uit te laden. Als die netjes in de koelkast zijn gezet kan ik naar het huis van Ruud en Maria rijden. Daar lunch ik mee door een pizza op te eten die we net hebben gekocht. Ruud komt even later thuis en de eerste opmerking gaat natuurlijk over de auto: ¿Wie heeft er zo¿n smerige Hollandse auto voor mijn huis gezet?¿. Hij zegt dat met een brede glimlach en even later word ik ook door hem verwelkomd.

We hebben het over van alles en het gesprek komt ook op het huren of de aanschaf van een scooter. Want voor de lokale ritjes is het wel makkelijk om een scooter te hebben. En aangezien ik hier zo vaak ben, is het misschien wel goedkoper om er een aan te schaffen en die de rest van de tijd onder de hoede van Ruud te plaatsen. Ruud wil graag dat ik een biertje meedrink bij de taverna, dus komt hij mij ophalen bij het appartement. Ik rij terug en pak een douche en kleed mij snel om. Ik sta keurig te wachten als hij mij op de scooter komt ophalen. Bij de taverna is het rustig en dat zou (helaas) de rest van de avond zo blijven. Het seizoen is echt slecht verlopen voor de taverna¿s in het oude gedeelte in Malia. Ruud en Maria denken er dan ook over om ermee te stoppen. Want dit is niet het eerste seizoen wat slecht gaat en de bijbehorende spanningen gaan hun tol eisen. Je moet in 7 maanden wel je hele jaarsalaris bij elkaar verdienen. Gelukkig heeft Ruud nu de job in de houtfabriek, maar dat helpt nog niet alle zorgen uit de wereld. De voorgaande dagen werd het weer wat drukker, maar dat zou vanavond niet gaan gebeuren. Ik krijg een Saganaki (Maria weet wel wat ik lekker vind), een tomaten- en komkommersalade en een soutzoukakia.

Doordat het rustig is, sluiten we om 23:00 de taverna en gaan we naar de bar Recital van Mike en Pelagia toe. Daar drink ik twee Kamikazes, de ene door Pelagia en de andere door Mike gemaakt. Die van Mike is toch de beste, maar ik moet er wel bij zeggen dat Pelagia hem voor het eerst heeft gemaakt. Ik kan nu kruipend naar huis en dat scheelt. Toch is het zover niet gekomen want om 02:00 is iedereen richting huis en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 48 - Zaterdag 30 Augustus 2003

Om 08:30 word ik wakker en breekt er weer een nieuwe dag aan. Ik maak een ontbijtje en zet water aan de kook middels de waterkoker. Nee, die heb ik niet gekocht maar die hoort hier bij de inventaris. Het begint alweer goed warm te worden en dan is een douche ook maar even verfrissend. Hierna stap ik in de auto die lekker in de zon heeft staan bakken. Dus heeft de airco zijn handen vol om de zaak enigszins tot juiste temperaturen terug te brengen. Eerst wil ik de tank volgooien en dat lukt dankzij tante Shell prima. Er verdwijnt 46,5ltr in en daar heb ik 785,2km mee afgelegd (1 op 16,9). De kilometerstand geeft 131241 aan en dus heb ik tijdens de rondreis op dit moment al 7053 kilometer afgelegd. Ruud heeft de zaterdag nu ook vrij van de houtfabriek (het is hier heel normaal om 6 dagen per week in loondienst te moeten werken) en dus heeft Maria hulp bij de voorbereidingen van de taverna. Ik probeer ook wat te helpen en vouw weer wat bestek in servetten. Het begint mijn specialiteit te worden, hoewel ik het juiste tempo nog niet gevonden heb. ¿Ciga, ciga. Chartopasetta ine kala¿ is een bekend Grieks spreekwoord en betekent ¿Rustig, rustig. Dan blijft het servetje heel¿. De zus van Ruud (Jolanda) is gisterennacht ook aangekomen en is ook aanwezig in de taverna.

Als de voorbereidingen voltooid zijn, vertrekken we allemaal naar huize Jongeneelen. Daar wordt de DVD van de bruiloft van afgelopen februari bekeken via een playstation 2. Het blijkt dat die spelcomputer ook als DVD speler te gebruiken is. De lunch bestaat uit een pita Gyros en we hebben het nog even over het scooterverhaal. Op korte termijn is er geen mogelijkheid om er een te kopen en dus besluit ik bij mijn vaste scooterleverancier eens te gaan babbelen over een huurperiode van een maand. Ruud blijft rondvragen en de kans is groot dat we samen een scooter aanschaffen. Want hij wil niet met de auto naar zijn werk, waar die auto in de zon staat te bakken. Terwijl de auto bij huis lekker in de garage kan staan. Maar dan moeten ze nog een scooter erbij hebben. Dan wordt de scooter het hele jaar door gebruikt en als ik er ben en dus van de scooter gebruik wil maken pakt Ruud de auto. Ik vind het een prima voorstel en de zoektocht naar een koop-scooter wordt dus voorgezet.

Voor nu ga ik dus naar mijn vertrouwde leverancier. Die is tevens beheerder van Stella Maria. Het complex waar ik normaal in de zomer verbleef. Dat was nu echter volgeboekt, niet voor de hele periode van 4 weken, maar wel ik het begin van die periode. Bij aankomst blijkt dat niet helemaal te kloppen want er staat er in ieder geval een leeg. De vrouw (Allenka) van de beheerder (Yiannis oftewel John) dacht eerst dat ik een geest was. Ze had mij niet verwacht en iedere lijst weer gezocht naar mijn naam. Beiden noemen mij trouwens Johan omdat anders Yiannis iedere keer zich aangesproken voelt. Het welkom is hartelijk en ik krijg meteen wat te drinken aangeboden. John is even boodschappen aan het doen en zal zo terugkomen. Dan word ik op mijn schouder getikt en word er gevraagd: ¿Paul, ben jij dat?¿. Het blijken Mattie en Andries te zijn, een stel wat ik twee jaar geleden in Stella Maria ontmoet heb. Ik heb toen wel eens op de scooter gezeten en Annie de Rooij na gedaan (¿ik had een beetje brommerpech¿). Vandaar dat zij mij onder de naam Paul (de Leeuw) nog herinnerde. Het blijkt dat er nog twee stellen zitten die ik toen ontmoet heb. Het lijkt wel een reünie! Als John dan ook nog terugkomt met de boodschappen, is het feest compleet. Ik moet mijn verhaal wel vier keer doen en iedereen is jaloers op mij (gek hè?).

De scooter wordt geregeld voor ¿11,- per dag en dat voor 25 dagen (daarom kan de prijs zo laag zijn) en alle verzekeringen erbij. John blijkt het bij zijn nicht te hebben geregeld. Dat bedrijf heet Minoan Cars en die nicht ken ik wel van de jaren dat ik een auto huurde. Dat hoeft nu niet. De brommershop van John is terug in familiehanden (zijn zus en ouders), maar daar is het contact minimaal mee. Zij accepteren Allenka niet, die Tsjechische is. Na wat geregel met de Engelse jongen die de scooter komt brengen heb ik het voor elkaar. De scooter staat bij het appartement, met de auto breng ik de jongen terug en ik hoef pas later te betalen. De jongen wilde namelijk meteen geld zien, maar toen ik samen met hem bij Stavroula (de nicht van John) kwam werd het hem duidelijk dat Stavroula mij inderdaad kende en dat het goed was. Zit nog even met Stavroula te praten en word door haar uitgenodigd om met haar en haar man een keer te gaan eten. Ja, de kring bekenden breidt zich steeds verder uit.

Ik rij hierna met de auto terug naar huis, pak een douche, kleed mij om en ga met de scooter weer terug naar Malia. Flappentappen en afrekenen bij Stavroula. Het had ook later in die 4 weken gemogen, maar ik leg haar uit dat ik het financiële plaatje wel enigszins in de gaten wil houden.  Daarna naar O¿Manthos (de taverna van Ruud en Maria) en hier is het gelukkig nu wel wat drukker. Ik bestel een Choriatiki en een bifteki jemisto (gehakt gevuld met kaas). Ik geef ook de DVD en de videoband af aan Manolis en Maria. Dat zijn de twee mensen die in februari getrouwd zijn en waarvan ik de bruiloft mocht meebeleven. Zij hebben ook de bar ¿Doclands¿ waar ik menige nacht zal doorbrengen. Nadat de taverna is afgesloten (0:30) ga ik mee naar huize Jongeneelen voor een afzakkertje (de bar van Mike en Pelagia is al gesloten vanwege gebrek aan klandizie op deze zwoele avond).

Als ik Ruud en Maria kalinichta wens is het 02:00 geweest. Op weg naar het appartement kom ik door de beachroad. Daar stikt het van de Engelsen en daar is ook de bar Doclands. Ik strijk er nog even neer voor een Metaxa-cola en word hartelijk verwelkomd door de ouders van Manolis. Het worden er al snel wat meer metaxa¿s en aan het einde mag ik geeneens afrekenen van ze. Het is genoeg geweest voor vandaag en ben om 04:00 terug op het nest. Toch lees ik nog even wat voordat ik om 04:30 mijn luiken sluit.
 

Dag 49 - Zondag 31 Augustus 2003

Om 11:00 gaan bij deze jongen de luiken pas open. Een heerlijk bed en geluidswerende beglazing zullen wel de oorzaak zijn van deze slaapuitspatting. Oftewel de god Hypnos hier debet aan en niet de god Bacchus. Hoewel ik vrees dat vele lezers hier een andere mening op na zullen houden. Mij maakt dat niet zoveel uit, want ik geniet ervan en dat is het allerbelangrijkste. Na een klein ontbijtje wil ik net op de scooter wegrijden als de familie Jongeneelen eraan komt. Ruud, Maria, Emmanuela en Jolanda verzamelen zich voor een dagje strand bij de bar Recital (voor het appartementencomplex waar ik zit). Samen met Mike, Pelagia, Prodromos en Matheos (de laatste twee zijn de zoontjes van Mike en Pelagia) gaan ze naar een stuk strand schuin tegenover de bar. Aan mij wordt diverse keren gevraagd om mee te gaan, maar ik bedank hartelijk. Ik heb andere plannen en heb op dit moment weinig zin in zand op allerlei plekken, laat staan zout water.

Dus zij vertrekken en ik doe een paar huishoudelijke boodschappen (toch makkelijk dat de winkels 7 dagen per week geopend zijn). Daarna ga ik het verslag zitten bijwerken. Het is bloedheet en ik blijf rond de middag echt wel uit de zon. Er staat geen zuchtje wind, dus enige verkoeling is er niet. Het is binnen ¿ op de kamer ¿ het beste uit te houden, zelfs zonder airco. Ik tik weer een paar dagen van mij af, maar het gaat langzaam. De zinnen komen niet gemakkelijk tot stand. Ik zal toch geen writers-block krijgen? Dat er geen goede zin uit mijn handen komt? Niet dat het nu zo hoogstaande literatuur is die ik produceer. Het is meer een real-life-soap die ik aan het beschrijven ben. Maar toch wil je er een leuk verhaal van maken. En volgens sommige mensen slaag ik daar redelijk in (ik heb gelukkig geen klachten ontvangen). Maar goed, samen met veel vocht in de vorm van water en frisdrank verstrijkt de tijd en van dat zitten word ik toch weer wat onrustig.

Ik wil Malia eens bekijken. Er verandert ieder jaar zoveel in ¿ vooral het nieuwe gedeelte van ¿ Malia, dat het altijd de moeite waard is om weer een verkenningstocht te maken. En met een scooter gaat dat prima en zie ik weer een paar nieuwe uitspattingen van toeristenvertier. Er is een nieuwe attractie gebouwd die de kruising is tussen een gigantische schommel en een bungy jump toestel. Je hangt in een cocon tussen twee grote palen (een schommel). Recht achter je staat een derde paal en die hijst je achteruit naar boven. Als je dan daar zo hangt word je losgelaten en begint de vaart naar de grond en dan weer omhoog (het bungy effect). Ach ja, je moet er maar zin in hebben. Een andere attractie is nog volop in aanbouw, maar die kan mijn goedkeuring wel krijgen. Het is een grote kartbaan. De baan wordt lekker groot en volgens mij zullen het geen grasmaaiermotoren zijn die op de kart gemonteerd worden. Dat wordt nog wel een keer racen tegen Ruud en Mike, maar dat zal dit jaar niet meer zijn. Hoewel je nooit weet hoe snel iets opgebouwd kan worden. Enkel de locatie is een bron van verbazing. Volgens mij krijg je dat in Nederland nooit voor elkaar. Hoewel de buren zelf nooit zullen klagen, is het toch vreemd dat een kartbaan naast het kerkhof gemaakt wordt. Ik hoop toch wel dat de races stil gelegd worden als er een begrafenis plaats vindt. Voor de rest zijn er weer wat restaurants en veel nieuwe complexen uit de grond gestampt. Het zou toch een keer moeten stoppen, anders is de concurrentie zo groot dat niemand het zal overleven. Ik waarschuw menig Griek al voor het ¿Spanje effect¿. Steeds hogere prijzen, steeds minder service en moordende concurrentie. Als de toerist dan Griekenland gaat mijden wordt het echt een groot probleem. Want je krijgt ze niet zomaar terug. Dat heeft Spanje ook heel veel geld gekost.

Bij de kruising van de beachroad met de weg die parallel aan de kust loopt strijk ik neer voor een frappee. Hier is altijd het meeste te zien. Veel volk wat langsloopt en auto¿s, scooters en bussen die zich over de kruising moeten wagen. De dag begint alweer op zijn eind te lopen en veel mensen komen terug van het strand. Ik beëindig mijn pauze en rij nog wat in de rondte. Om 18:30 kom ik langs O¿Manthos en daar zitten Ruud en Maria al op mij te wachten. Het dagelijkse koffie uurtje is een traditie geworden in al die jaren. En met een frappee in de hand worden de belevenissen van die dag gedeeld. Ruud heeft gesnorkeld ¿ samen met Mike die ook een duikbrevet heeft ¿ tussen een hele grote school vissen. Zowel in aantal als in grootte. Die grootte was aanleiding bij Mike om zijn harpoen te gaan halen terwijl Ruud de vissen bleef volgen. Echter de vissen schijnen zoiets meteen te merken want toe Mike terugkwam met de harpoen om een lekker maaltje vis te gaan verschalken, stoven de vissen er meteen vandoor en zagen ze geen vis meer. Volgens mij merken die vissen dat doordat je lichaam ¿ van de spanning ¿ wat meer (elektrische) signalen begint te produceren. En dat was voor de school het teken om in het diepe water te verdwijnen. Dus waren ze met lege handen teruggekeerd, maar was Ruud nog wel onder de indruk van de grootte en de schoonheid van de vissen.

Als ik na de koffie wegrijd hoor ik een vreemd geluid van onder de scooter komen. Zeker als ik een bocht maak en meteen zitten een paar Engelsen naar de scooter te wijzen. De oorzaak is snel gevonden en dat is een lekke achterband. Niet totaal plat, maar genoeg om niet lekker te kunnen rijden. Dus stop ik bij de scooterverhuur en de band wordt ter plekke gerepareerd met een spulletje wat in de band wordt gespoten. Hierna is de band weer als nieuw en kan ik mijn weg vervolgen. Thuis een douche gepakt en mij omgekleed voor de avond. Bij O¿Manthos is het niet zo druk deze avond en ik bestel een Saganaki en een Mousaka. Als de taverna is opgeruimd en afgesloten gaat de familie Jongeneelen naar huis toe. Ruud moet morgenvroeg weer werken in de houtfabriek en Maria heeft het ook wel gehad.

Ik ga nog wel even door en rij naar Doclands door. Daar is het redelijk druk, maar Manolis noemt dit al stil vergeleken met het hoogseizoen. Toen waren er ook zes ¿komatsjaas¿ (proppers ¿ meiden en jongens die mensen naar ¿binnen¿ lokken) bezig om zoveel mogelijk klandizie te genereren. Nu zijn er nog maar vier meiden over en die hebben soms niet zoveel te doen omdat de straat langzaam leeg begint te worden. Verderop hebben een paar jongens en meiden de tijd van hun leven. Boven op een bar wordt er driftig ¿gemoond¿ (vooral de jongens laten graag hun broek zakken om de bilspleet te tonen) en er worden ook andere bewegingen gesimuleerd die het daglicht niet kunnen verdragen. De Grieken halen hun schouders hierbij op, schudden het hoofd en zeggen: ¿Angelikas, malekias¿ (Engelsen zijn gek). Maar zolang ze geld in het laatje brengen en de boel niet verbouwen worden dit soort uitspattingen getolereerd. Ik zit bij de ouders van Manolis en zit af en toe met zijn moeder te praten. Ze spreekt niet zoveel Engels en ik niet zoveel Grieks. Maar met handen en voeten komt de communicatie toch een heel eind. Ook met Maria (de vrouw van Manolis) zit ik een tijdje te praten, maar die spreekt goed Engels dus dat gaat iets gemakkelijker. En met de Engelsen zelf ben ik de zwakke schakel, want daar mis ik af en toe de woorden om iets duidelijk te kunnen maken. Al met al is het dan 04:15 geworden en reken ik mijn metaxa-cola¿s af en het rondje wat ik aan de ouders van Manolis heb gegeven. Natuurlijk rond Manolis het aantal weer naar beneden af (hij wil nooit dat ik het volle pond betaal). Twintig minuten later ben ik op de kamer, heb hem iets gelucht en ben ik klaar voor Hypnos. Daar geef ik mij dan ook aan over door mijn luiken te sluiten.

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de volgende link aan de linkerkant klikken. Daar gaat deze vakantiesoap verder...