Reisverslag  15 t/m 30 September 2003

Dag 64 - Maandag 15 September 2003

10:21   Ik keer terug uit een diepe slaap. Eerst wat cafeine erin stoppen voordat de hersencellen weer wat beginnen te werken. En dat moeten ze wel want er is weer wat achterstand met het verslag. De dagen worden hier anders doorgebracht dan tijdens de zwerftocht en ik heb ¿ of gun mijzelf ¿ minder tijd voor het verslag. Ik moet er bewust tijd voor inruimen. Als ik dan aan het tikken ben ¿ zoals nu ¿ dan gaat het wel achter elkaar door. En beleef je de dag nogmaals en zet het je wel eens aan het denken. Dat denken sla ik nu over en ga op het balkon op mijn laptop zitten rammen. De tijd verstrijkt en de woorden verschijnen op het scherm. Af en toe even een kleine pauze om alles in je gedachten voor te bereiden of om een ontbijtje naar binnen te werken.

Al snel is het 14:00 en vind ik het voor vandaag genoeg (qua tikken). Ik ga naar de bar en daar zitten Eleftheria en Alla elkaar plagend in de haren. Het is rustig in de bar. Veel mensen lopen voorbij, maar niemand komt binnen. Dus vervelen de dames zich en dat wreken ze op elkaar. Maar wel met een glimlach op het gezicht, dus het is geen bittere ernst. Eleftheria spreekt zoveel mogelijk in het Grieks tegen mij en wil dat ik het zo snel mogelijk begrijp. Dat valt soms wel tegen en hoewel ik nieuwe woorden leer, vergeet ik ze vaak net zo snel. Het opschrijfboekje heb ik niet bij mij want anders zou ik blijven schrijven.

Zo wordt het 16:00 en is het tijd om naar huize Jongeneelen te rijden. Emmanuela dient weer naar Agios gebracht te worden voor een Nederlandse les. Onderweg merk ik dat de klimaatbeheersing zich niets aantrekt van de hitte in de auto. Sterker nog, hij pompt er alleen maar meer warmte in. Zelfs als ik hem op standje ¿vrieskist¿ zet blijft hij hardnekkig weigeren om te koelen. Dus kijk ik ¿ samen met Ruud ¿ onder de motorkap en in de zekeringenkast. Niets geks te zien, alle vloeistofniveaus zijn correct en alle zekeringen intact. En Ruud had mij nog wel een SMS gestuurd waarin hij vroeg of we met mijn auto konden gaan omdat er airco in zit. Mooi niet dus. En met de ramen open rijden we naar Agios. Ook na een afstand gereden te hebben slaat de airco niet aan. Gelukkig kan ik de auto in de schaduw parkeren zodat de terugweg niet zwetend wordt begonnen.

Van dat zweten zou ook niets meer komen, want als we op het terras bij de kruising plaatsnemen, waaien we bijna uit de stoel. Zelfs ik krijg er kippenvel van. De luchttemperatuur is 24°C, maar met die wind is de gevoelstemperatuur naar schatting 6 tot 8 graden lager. En dat is echt fris (zeg maar koud voor Grieken en mensen die al twee maanden in Griekenland verblijven). Ja, ik maak mij ook zorgen voor de komende winter. Ik vrees dat ik nu echt een koukleum geworden ben. Op de terugweg wordt nog eens een poging gedaan om de airco aan de praat te krijgen, maar ook die poging mislukt jammerlijk. Ik zet de Jongeneeltjes bij de taverna af en rijd naar de basis. Daar open ik nogmaals de motorkap en nu zie ik de (waarschijnlijke) oorzaak van de falende airco. Er ligt een riem los en ik zie twee wielen waar hij omheen gezeten heeft. De motor is nog te heet om de riem te kunnen pakken (veel ruimte is er niet met een dik dieselblok onder de kap). Dat moet dus wachten tot morgenochtend.

Bij de taverna wordt het verhaal uitgelegd aan een Citroën monteur. Hij raadt aan om de riem wel weg te halen (anders kan hij wel eens de distributieriem ontwrichten, ik heb dus geluk gehad gisteren naar Agios) en om hem door de Audi garage te laten monteren (die weten onder welke spanning hij moet staan). Ik besluit dus morgenochtend bijtijds naar Heraklion te rijden. Het diner werd gestart met een saganaki en een tomaten- en komkommersalade met feta. Als hoofdgerecht neem ik dit keer de soutzoukakia (gehaktballen in tomatensaus). Propvol help ik mee om de taverna af te ruimen en te sluiten.

Om 23:30 kom ik bij Doclands aan. Het is uitgestorven maar wordt langzamerhand iets drukker. Paula staat er nu alleen voor. Voor drie andere meiden is het hun laatste avond en die gaan morgen terug naar Engeland. Ze komen hun lange nacht hier aan de bar beginnen en nemen even later afscheid van iedereen. Twee andere meiden (Steph en Heph) zijn volgens mij ontslagen. Ze hadden gisteren al een beste ruzie met Manolis die vond dat ze minder met de jongens moesten blijven praten en meer aan het werk moesten gaan. Manolis heeft ¿ wat mij betreft ¿ volkomen gelijk. Ze denken dat het werk makkelijk verdienen is en nog gratis drank op de koop toe. Meeste van de tijd staan ze stil langs de weg en de vader van Manolis is er schor van geworden (iedere keer weer de meiden aansporen om klanten van de straat te plukken). Nee, deze dames moeten nog leren wat werken is. Ze kunnen een voorbeeld nemen aan Paula. Als die eens even pauze neemt voor wat drank (non-alcohol in verband met de antibiotica) en een sigaret blijft ze de straat in de gaten houden. En ze springt al op als ze in de verte potentiële klanten ziet aankomen. Haar sigaret brandt dus meestal ongebruikt op. Hoewel het wel steeds rustiger wordt (over het totaal gezien) en ze meer nicotine binnen krijgt. Om 01:15 verlaat ik de bar want ik moet er vroeg uit. Het is te donker om nu de riem te pakken, dus dat zal morgenochtend moeten gebeuren. Het is toch alweer 01:45 als ik mijn luiken sluit.
 

Dag 65 - Dinsdag 16 September 2003

De wekker staat ingesteld op 07:30 maar ik word even voor zeven uur wakker. Niet zomaar of omdat ik het spannend vind om naar een garage te gaan. Nee, het wakker worden is gekomen door een donderslag. Als ik naar buiten kijk, blijkt dat geen donderslag bij heldere hemel te zijn. Het is zwaar bewolkt en het regent. En verderop in de bergen klinken diverse donderslagen achter elkaar. Daar spookt het dus een beetje. Aan de kust blijft het beperkt tot wat regen. Ik neem eerst maar een kop koffie en wacht tot het droger wordt. Dat duurt niet lang en ik kan proberen de riem uit het motorcompartiment te vissen. Ik kan er met mijn arm net langs alle slangen en andere zaken en haal de riem naar boven. Hij blijkt nog intact te zijn en ik voel geen gekke onvolkomenheden. Wel zit er wat viezigheid op een stukje. Maar dat zal de oorzaak van het aflopen niet zijn geweest.

Om 08:15 start ik de motor en laat de airco uit. Die doet het toch niet en is ook niet echt nodig. Het is namelijk 22°C en dat is goed uit te houden in de auto. Terwijl ik de auto de hoofdweg opstuur voel ik dat de grip wat minder is. Het wegdek ligt vol stof en olie (van bijvoorbeeld mijn rokende scooter). En als daar water bij komt wordt de weg lichtelijk glad. Dat veel mensen zich daarin vergissen zie ik als ik bij Chersonissos de snelweg opdraai. Eerst kom ik een geschaarde Turkse vrachtwagen tegen en even later diverse auto¿s die totaal in de kreukels langs de weg staan. Zo te zien enkel blikschade, maar ook daar heb ik geen zin in en rij dus heel rustig naar Heraklion. Om 08:50 ben ik bij de VW garage na het laatste stukje in een file te hebben gereden. Het is druk in Heraklion. Zo ook bij de garage want nadat ik het probleem heb duidelijk gemaakt en verteld heb wat ik wil (geen nieuwe riem, want deze is goed, maar enkel opnieuw monteren), wordt mij verteld dat de auto pas om 15:00 klaar zal zijn. Mocht hij eerder klaar zijn dan bellen ze mij op mijn mobiel. De kosten worden door de receptionist geschat op ¿39,00 en dat valt mij reuze mee.

Er rest mij dus niets anders dan wachten. Daar had ik op gerekend en ik heb mij ingesteld op een dagje winkelen. Ik neem de taxi naar het centrum en naar de vaste markt. Als die zich door het centrum heeft geworsteld is het 10:00 en het ritje kost mij ¿5,00. Ik had ook met de bus kunnen gaan, maar dan moet je uitzoeken welke lijn je moet hebben. Ik word keurig bij de markt afgezet en ga lekker lopen shoppen. Souvenirs voor bepaalde mensen en ik denk ook aan mijzelf. Al snel loop ik met twee tassen vol over de markt en besluit een frappee te gaan scoren. Lekker mensen kijken en ondertussen bedenken wat ik nog meer wil kopen. Als ik redelijk geslaagd ben, loop ik naar het grote plein. Daar hebben ze taverna¿s en bars met lekkere stoelen. Ik heb wat leesvoer in de vorm van een Aktueel (die is nadat ik hem gelezen heb mooi voor Ruud). Al lezend, frappee drinkend en een broodje etend gaat de tijd voorbij.

Als het 14:00 is loop ik naar de taxistandplaats aan het einde van de vaste markt (daar werd ik vanochtend ook afgezet). Het is er echter knetterdruk. Daar heb ik geen zin in en loop dus naar de hoofdweg waar de meeste taxi¿s vandaan komen. Op een kruising sta ik op de uitkijk naar een taxi die ik kan aanhouden. De eerste die ik aanhoud vertelde mij dat hij het een te verre rit vindt want hij is op weg naar zijn rustpauze. Met de tweede heb ik meer geluk. Na het lezen van het kaartje (wat ik van de baliemedewerker had gekregen) wist hij waar de garage was. Voor de zekerheid zeg ik nog dat hij vlakbij de Carrefour ligt en de man knikt bevestigend. Ik word om 14:30 voor de deur afgezet en mag weer ¿5,00 afrekenen. De auto staat nog steeds op dezelfde plek, dus ik vrees het ergste. Ze hebben ook niet gebeld. Binnen blijkt mijn vrees waar te worden want ze zijn nog niet aan de auto begonnen.

Ik besluit naar de Carrefour te lopen om daar nog wat rond te kijken. Maar eerst zie ik een sportzaak aan de overkant van de weg. Mijn zwembroek is aan de achterkant erg versleten en ik heb dus een nieuwe nodig. Ik slaag hiervoor in de sportzaak en als ik naar buiten loop zie ik mijn auto de garage in verdwijnen. Ze beginnen er dus nu aan. Hoopvol loop ik door naar de Carrefour en verken de hele zaak. Dat kost mij drie kwartier en samen met het lopen is er dan een uur verstreken. Ze hebben nog steeds niet gebeld, maar als ik weer bij de garage aankom zie ik de auto wel buiten staan. Er is nu goed nieuws. De riem ligt er weer om en de airco doet het. Als de receptionist mij de oorzaak verteld kijk ik hem ongelovig aan en verwacht een brede lach die bij deze grap hoort. Hij blijft serieus en verteld dat ze de dader ook echt gevonden hebben. Nu worden jullie wel nieuwsgierig hè? De airco van een topauto is platgelegd door een Griekse muis! Die heeft daar in de motor gezeten en toen die werd gestart is hij gegrepen door de riem. De muis heeft het niet overleefd, maar het lijk heeft wel ervoor gezorgd dat de riem er vanaf liep. Dat was de smurrie die dus tussen de riem zat! Omdat de onderkant van de motor afgesloten is met een plaat konden ze in de garage de dader identificeren. Die plaat moest eraf om de riem te kunnen monteren en toen viel het ¿corpus delictus¿ op de grond.

Nadat ik van deze verbazing ben bekomen val ik in de volgende. Want bij een van de twee kassa¿s waar ik moet afrekenen krijg ik de rekening onder ogen. Protesteren heeft geen zin, want het is een belachelijk bedrag. Eerst dacht ik dat ik het verkeerd verstaan had, maar dan zie ik het ook op de rekening staan. Kosten reperatie: ¿5,19!!!  Of ze hebben mij korting gegeven voor het wachten of ze zijn echt goedkoop. In Nederland maken ze voor dat bedrag nog geen vingernagel zwart. Ik betaal ¿5,20 en die cent mogen ze houden. Alleen al de taxikosten bedragen het dubbele. Ik stop de receptionist dus nog ¿4,00 in zijn hand en vertel hem dat dit voor de fooienpot is. En ik bedank hem hartelijk voor de service. Al lachend verlaat ik opgelucht de garage. De lach wordt nog groter als ik in de auto de ijskoude lucht uit de ventilatieroosters voel komen.

Het is 16:15 als ik mij door Heraklion richting snelweg worstel. Het is iets minder druk en de rit naar huis verloopt lekker snel. Ik moet Eleftheria bijpraten want ze roept van verre al ¿Poe pas, simera?¿ (Waar ben je vandaag geweest?). Ik vertel het verhaal en ze kan het ook bijna niet geloven. Ze vertelt dat ze vanavond naar haar geboorteplaats (Kato Siestes, zuidoostelijk na Heraklion) gaat. Ze wordt door pappa opgehaald. Ze blijft er ook slapen (in haar eigen bedje) en komt morgen met de bus weer terug. Mike mag de ochtenddienst doen, want ze komt pas om 14:00 in Malia aan. Als ik om 18:05 bij de taverna aankom, blijkt de koffietijd nog niet te zijn begonnen. Even later komt het gezin Jongeneelen er aan en kan ik Ruud de Aktueel geven en het verhaal vertellen. Ook hij valt bijna van ze stoel als ik de prijs vertel. Zo weinig heeft hij nog nooit voor een reparatie hoeven te betalen. Ondertussen handel ik het bestek vouwen weer af en zijn de eerste klanten al binnengekomen (19:00, veel te vroeg!).

Na de verkleedpartij en de douche kom ik bij de taverna terug. Ronald en Astrid zijn vandaag gearriveerd. Deze mensen heb ik twee jaar geleden ontmoet bij Ruud en ze hebben ondertussen een zoontje gekregen en een tweede kindje is onderweg. Michel heet het zoontje en die loopt al druk met Emmanuela te spelen. Vorig jaar zijn ze ook geweest maar niet in dezelfde periode als dat ik Kreta bezocht. Ronald heeft de site ¿ en het verslag ¿ ook helemaal gelezen en geeft mij complimenten over de site (had het adres via Ruud gekregen). Hij is helemaal bij, dus dat scheelt wat praten. Hij had van tevoren gyros bij Ruud en Maria besteld (vaste prik bij aankomst van Ronald). Ook voor mij is een portie gereserveerd. Het voorafje laat ik door Maria bepalen die prompt ¿ al lachend ¿ met een tonijnsalade begint te dreigen. Ik zeg dat ik nog niet uitgesproken was en ¿behalve vis¿ erachteraan wilde roepen. Zij gelooft mij niet, zo speelt ze dat tenminste. Als ik even later mijn voorafje krijg blijkt de tonijnsalade veranderd te zijn in een saganaki. Wat is het toch een schat, die Maria! Ja Ma, ik eet goed en gezond. Daar zorgt Maria wel voor. De taverna is vandaag redelijk bezet, maar het druppelt allemaal rustig door. En dat vindt de keuken wel zo prettig. Om 23:15 is alles weer opgeruimd en afgesloten en ga ik door naar Doclands. Daar is het ontzettend rustig en dat zou zo blijven. Dus ben ik om 01:30 thuis en na wat gelezen te hebben sluiten om 02:10 mijn luiken.
 

Wordt vervolgd. Deze keer geen foto's. Begin volgende week wil ik een complete fotocollage van Kreta en de mensen op de site zetten. Heb geduld tot die tijd en laat je fantasie maar de vrije loop...

De dagen zijn zo druk geweest dat jullie weer enkel tekst krijgen. Zo gauw ik in Parga ben (vanaf 28-9) ga ik met de fotopagina aan de gang. Heb geduld, het wordt beloond!!

Dag 66 - Woensdag 17 September 2003

08:30  Wakker. De luiken gaan open en ik ga meteen aan de slag met het verslag. Ik wil vandaag weer een update doen. Op Kreta vliegen de dagen zo snel voorbij dat ik mij er bijna geen tijd voor gun om het verslag bij te werken. Maar voor het nageslacht en voor jullie vind ik toch dat ik de taak heb om het tot het einde te volbrengen. En daar ben ik dus mee bezig geweest. Tussendoor ben ik naar de bar gegaan voor een ontbijt. Mike staat er nu achter want Eleftheria is in haar ouderlijk huis. Hij moet nog duidelijk wakker worden en heeft een paar kleine oogjes. Maar even later heeft hij de bar op orde en heeft twee zijspeakers van de TV gevonden. Die worden nu opgehangen met een constructie, die simpel maar doeltreffend is. Met ijzerdraad hang je ze goed aan de muur. Ze kunnen dan nog wel bewegen maar het zijn kleine speakers zonder bas dus dat maakt niet zo veel uit. Ik krijg van hem ook een speciaal broodje ei die we zelfs met citroen nog lekkerder ¿ frisser ¿ maken.

Zo verstrijkt de hele ochtend en het begin van de middag. Als Eleftheria terug is van haar uitstapje loop ik nog even naar de bar. Ze heeft het prima naar haar zin gehad en heeft ¿ in haar eigen bed ¿ prima geslapen. Alla komt er ook bij en zo zitten we nog lekker wat te kletsen. Ineens kijk ik op de klok en schiet mij een afspraak te binnen. Ik zou mij om 15:00 melden bij huize Jongeneelen voor een bonensoep speciaal. En het is nu 15:00. Dus loop ik snel naar de kamer, pak de benodigde spullen zoals autopapieren en rij weg. Ik ben net onderweg als de telefoon gaat. Ruud vraagt zich af of ik de afspraak heb vergeten. Niet veel later kan ik op het balkon bij hen aanschuiven en mij op het eten storten. De bonensoep ¿ het zijn kleine boontjes zo tussen doperwten en kapucijners in ¿ is door de moeder van Maria gemaakt en smaakt prima. Samen met hompen brood, een salade en wat patat heb je dus al snel een complete maaltijd achter de kiezen. Het wordt al snel 16:20, zeker als je naar de soap ¿Esmeralda¿ zit te kijken. Een soap uit Zuid-Amerika die ¿ nagesynchroniseerd ¿ een grote hit in Griekenland is. Ruud vindt het verschrikkelijk, maar de dames kunnen er geen genoeg van krijgen.

Toch moeten ze nu de TV uitzetten want het is tijd voor Nederlandse les. De airco doet het weer en dus kunnen we het hoofd koel houden op de route er naar toe. Niet dat de airco veel te doen heeft want het is vandaag een frisse dag gebleven. Wat wolken en een fikse wind maken het zelfs fris. De temperatuur is niet boven de 25°C uitgekomen. Het is dus op de kruising zelfs koud te noemen, zeker in het begin toen we nog niet het beschutte plekje konden betrekken (er zaten andere mensen). Als we terug bij de auto komen staat die half in de zon en ik ga ¿ net als een stokstaartje ¿ nog even in de volle zon staan opwarmen. Als ik de familie Jongeneelen bij de taverna heb afgeleverd, rij ik de auto naar huis en spring op de scooter. Het is nu echt tijd om de update uit te voeren en dus rij ik naar het internetcafé. Het lukt weer om de tekst on-line te zetten en ik beantwoord ook nog wat mail.

Als ik na het omkleden weer bij de taverna aan kom zie ik Astrid en Michel zitten. Van Ronald ontbreekt ieder spoor. Hij blijkt zich niet lekker te voelen en is thuis gebleven. Het is ¿ en blijft ¿ rustig met eters en ik heb dus tijd om wat met Astrid te zitten kletsen. Ondertussen komt ook mijn bestelling uit de keuken en gaan Astrid en Michel weer bij pappa kijken. Ik eet mijn ¿Yiannis salata¿ (Tomaten- en komkommersalade met flink wat feta) en mijn kipfilet met champignonsaus. Om 23:30 is de taverna afgesloten en gaan Ruud en Maria naar huis. Ik rij nog door naar Doclands maar wil het vanwege de grote rit van morgen niet al te laat maken. Natuurlijk wordt het altijd iets later dan je wilt, maar om 01:15 sluiten dan toch mijn luiken.
 

Dag 67 - Donderdag 18 September 2003

06:45  De wekker roept mij tot de huidige wereld en ik pak snel een kop koffie en een broodje. Om 07:24 wordt de auto gestart met een frisse 19,5°C en 132696km op de tellers. De rit gaat naar het zuidwesten van Kreta. Daar zijn de Jongeneeltjes al twee keer op vakantie geweest en nu wil ik dat gebied ook wel eens verkennen. Het is echter een dikke vier uur rijden en dat is dan een enkele reis. Dat gaan we dus niet op een dag doen en daarom heb ik wat extra spullen bij mij voor een overnachting. Ik heb van Ruud een hotel aanbevolen gekregen en daar wil ik dus een nacht doorbrengen.

Maar goed, de rit is begonnen en het weer ziet er toch wel goed uit. De wolken beginnen langzaam wat op te lossen en ook de temperatuur begint naar boven op te lopen. De dieseltank wordt nog even vol gegooid met 32,36 liter waarmee 578 kilometer is afgelegd (1 op 17,9). De rit gaat snel verder over de hoofdweg waarbij de snelheid wel goed in de gaten gehouden wordt. Tussen Chania en Kissamos (waar de snelweg eindigt) zie ik ineens een bordje langs de weg ¿Hotel Eleftheria 6km¿. Het hotel blijkt langs de weg te staan en ik stop (nee, niet midden op de ¿snelweg¿ maar op een ¿afslag¿ ) en maak een paar foto¿s. Daarna rij ik snel door want de nood begint steeds hoger te worden.

Om 10:14 stop ik in Kissamos bij een bar die al open is, bestel een frappee en duik het toilet in. Na deze verlossing smaakt de frappee een stuk beter kan ik je vertellen. Overige details zal ik jullie besparen behalve het feit dat de toiletten er prima verzorgd uit zagen. Na een twintig minuten start ik de auto weer en rij verder de noordwest punt van Kreta in. Vanuit daar heb je een mooi zicht op een flink stuk kust en recht vooruit is er niets anders dan zee. Zo langs de kust rij ik naar het zuiden toe. Het is hier rotsachtig, ruig en weinig begroeiing. Wel zijn er kleine dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Veel hout gestookte ovens die een heerlijke geur verspreidden (kunnen ze dat nou niet eens in een spuitbus doen?) en oude mensen die voor hun huisje zitten of langs de weg sukkelen.

Ik rij langs een oud vrouwtje wat door middel van gebaren duidelijk maakt dat ze wel een lift kan gebruiken. Het blijkt dat ze naar het volgende dorpje moet en ik neem haar daar naartoe (ik moest daar toch naar toe). De communicatie gaat moeizaam en ze weet niet waar Malia ligt. Maar als ik duidelijk maak dat het achter Heraklion ligt, knikt ze begrijpend. Ze begrijpt echter dat ik die kant op wil en ik kan haar maar niet duidelijk maken dat ik daar vandaan kom. Dus word ik in het dorp die kant op gewezen terwijl zij uitstapt. Ik moet haar niet teleurstellen en dus rij ik een klein stukje die kant op. Na op de kaart het volgende stuk van de route bekeken te hebben, draai ik de auto en rij de andere kant op.

En zo kom ik om 12:30 bij Elafonisi uit. Dit staat bekend om zijn grote strand. Ik rij echter niet helemaal die kant op, maar stop bij een taverna op een heuvel. Uitzicht op het strand en de zee vind ik voldoende en bestel er mijn lunch. Een choriatiki, saganaki en patat zijn voldoende om het tot de avond uit te houden. Ik heb er ondertussen al 271 kilometer op zitten en de zon heeft de temperatuur op doen lopen tot een lekkere 29 graden. Het is dus maar goed dat ik lekker onder de druivenranken zit.

Na een klein uur heb ik de lunch verwerkt, afgerekend en de beste route naar Paleochora gevraagd. Want dat is de plaats waar ik naartoe wil en wil blijven overnachten. De rit er naartoe loopt door een mooi gebied met vele leuke dorpjes en schitterende natuur. Veel groen en grote bergen waar dus blijkbaar veel water in zit. Om 14:36 ben ik in Paleochora aangekomen en naar de haven gereden. Nou is haven een groot woord want er is een pier aan een boulevard. Die pier wordt gebruikt door veerboten die naar andere plaatsen langs de Kretenzer kust varen. Iets verderop zie ik hotel ¿On the Rocks¿ en dat is het hotel wat Ruud mij aanbevolen heeft. Het is een pas gerenoveerd hotel wat luxe uitstraalt. Dat blijkt het ook waar te maken en voor ¿60 boek ik een kamer. Die ziet er ook prima uit en heeft een prachtig uitzicht op zee (dat hebben alle kamers trouwens). Douchestang, douchecabine, TV met satelliet ontvangst, design lampen, kortom alles straalt luxe uit. Hier ga ik mij best een nacht vermaken. De rit heeft toch wel wat energie gekost en ik besluit even een siësta in te lassen.

Zodoende val ik om 15:15 ¿ na een heerlijke douche ¿ op mijn bed neer en word ik om 17:30 door de wekker weer wakker gemaakt. Ik wil Paleochora verkennen en dat zal te voet gebeuren. Zo groot is het dorp nou ook weer niet. Het is een leuk dorp met een boulevard en hoofdstraat vol taverna¿s, bars, winkeltjes. Ook is er aan de andere kant van de haven een strand wat er best mag wezen. Helemaal als je dat ziet in de ondergaande zon. De hoofdstraat zelf wordt na 18:30 afgesloten voor verkeer. Dat mag zich dan door de smalle parallel weggetjes wringen. Vele verkeer is dat trouwens niet want het is geen doorlopende weg. Maar zo gauw de hoofdstraat afgesloten is ontstaat er overal activiteit. Uit hoeken en gaten worden tafeltjes en stoeltjes gehaald en zo wordt de hoofdstraat omgetoverd tot een heel groot terras. Dat is een heel gezellig gezicht en geeft het dorp nog meer sfeer. Toeristen zijn er genoeg zonder dat het druk aan doet. En het is ook niet het volk wat het nieuwe gedeelte van Malia bevolkt. Dit zijn mensen die het Griekse leven waarderen en ervan genieten middels een goede maaltijd en een rustig drankje. Dat doe ik ook, vandaar dat ik mij hier goed thuis voel. Terwijl ik mijn frappee opdrink zit ik dit allemaal te bekijken.

Om 19:00 ben ik terug van mijn volta en ga ik mij opmaken voor de avond. Ik kijk ondertussen wat TV en schakel snel weg van alle nieuwsrubrieken. Dat is enkel ellende en dat wil ik nu niet zien. Ik kan het je aanraden om een tijd lang niet naar alle ellende te kijken. Het is wat naïef misschien, maar de wereld komt er een stuk leuker uit te zien. En aan al die ellende maak ik alleen toch geen einde (was dat maar waar) want er verdienen iets teveel mensen hun brood met het onderhouden van geweld. En die chimpansee in het witte huis maakt het er ook niet beter op. Zodoende gaat de TV alweer snel uit en loop ik om 20:15 het dorp in. Er waait best wat wind door de straten en de temperatuur is alweer flink gezakt. Ik kies een taverna aan de boulevard uit als leverancier voor de nodige voedingselementen. Akrogiali is een typisch Griekse taverna met een vitrine waar de gerechten getoond worden en een keuken waar sfeervolle tl-buizen branden. Op het terras zit ik beschut genoeg en krijg er de volgende gerechten voor mijn neus: feta, tzatziki, tomaten- en komkommersalade en paidakia. Samen met een flesje retsina is dit genoeg voor een feestmaal. De porties zijn niet op Maria-formaat (te veel) zodat er ruimte overblijft voor een toetje. Dat wordt een yoghurt met honing en die sluit de maaltijd af. Ik ben in totaal ¿16 kwijt en dat is goedkoop te noemen.

Ik zou best langere tijd in dit dorp kunnen verblijven. Het enige nadeel is de uitvalsweg. Voordat je hier naar andere delen van Kreta kunt, ben je al minimaal 40 minuten aan het sturen. Maar voor een relax vakantie en geen grote uitstapjes is dit dorp beslist een aanrader. Hou wel rekening met een transfertijd vanaf vliegveld Heraklion van een dikke 3,5 uur. Om 22:45 ben ik net weer op mijn kamer als Ruud belt. Het is vandaag druk geweest op de taverna en Maria heeft mijn hulp gemist. Gelukkig belt hij want ik was het helemaal vergeten. Joop en Dien gaan morgenochtend weg en ik had mij voorgenomen om ze even op te bellen en een prettige vlucht te wensen. Dankzij Ruud kon ik dit nu alsnog doen en ik moest Dien beloven voorzichtig en heelhuids weer thuis te komen. Daarna kreeg ik Maria nog even aan de lijn. Die bevestigde het feit dat ik gemist werd. Ik draaide de zaak om en zei dat mijn afwezigheid de reden was dat er nu wel mensen de taverna durfden te betreden. Hierop moest ik van haar meteen maar een aantal dagen bijboeken. Na iedereen een goede nacht te hebben gewenst werd het telefoongesprek beëindigd. Ik lag nog even op mijn bed te lezen totdat mijn luiken vanzelf begonnen te zakken. Ik besloot verstandig te zijn en niet te gaan tegenstribbelen. Dus sloten de luiken om 23:45.
 

Dag 68 - Vrijdag 19 September 2003

08:00  Wakker. Vannacht een paar keer wakker geweest vanwege een suizende waterleiding. En het bed is wat hard zodat je de veren voelt. Maar toch heb ik prima geslapen en word ik met het gesuis van de branding wakker. De zon is ook al op en brandt lekker. Ik doe de balkondeur op en ga ¿ terwijl de zon naar binnen schijnt ¿ op bed liggen lezen. Dit is lekker en heel ontspannend. Om 08:50 verschijn ik beneden bij het ontbijtbuffet. Keurig verzorgd met croissants, diverse broodjes, ei, koffie, verse jus en alles is onbeperkt te verkrijgen. Ik neem een flink ontbijt want het wordt weer een flinke rit. Na het ontbijt zijn de spullen snel gepakt en dient er te worden afgerekend. Het was niet goedkoop maar meer dan de moeite waard.

Terwijl de veerboot gevuld wordt met auto¿s en mensen, start ik om 09:35 de dieselmotor met 24,5°C en 133018km op de tellers. Het plan was eerst om met de boot langs de zuidkust te varen naar Sfakia en vanuit daar naar Malia terug te varen. Maar die boot maakt een tussenstop van 3 uur aan het einde van de kloof en dat vind ik zonde van de tijd. Dus heb ik besloten om gewoon met de auto door het binnenland naar Chania terug te rijden en vanuit daar via de snelweg naar Malia te rijden. De rit voert langs dorpjes, door valleien en over een hoge pass. Daarboven op die berg woont geen Chinees, maar waait het wel zo hard dat je de wind langs de rotsen hoort fluiten. De kwaliteit van de wegen verschilt nog wel, maar over het algemeen is het prima asfalt. Op mijn gemak rij ik rond en stop diverse malen om eens op het gemak van het uitzicht te genieten.

Het is net over twaalven als ik de noordkust weer bereik. Ik kom ter hoogte van Maleme uit en dat doet mij besluiten om een duik in een zwembad te gaan maken. En wel het zwembad van het complex waar ik iets meer dan twee weken geleden (2 september, het lijkt al een eeuwigheid geleden) ben geweest op bezoek bij de familie Schaafsma. Ik weet de weg en doe net alsof ik hier thuis hoor. Het is er nu iets drukker bij het zwembad, maar ik weet nog een ligbed te bemachtigen. Niet lang daarna lig ik in het water te spartelen en geniet van het zonnetje. Het is echter niet onbewolkt en er drijven grote stapelwolken (cumulus voor intimi) in de lucht. Als die zich voor de zon werpen is het meteen een stuk frisser. Maar het is goed uit te houden zowel in als ook uit het water en met een leesboek in de hand laat ik mij opdrogen.

Om 13:30 sta ik weer bij de auto en vertrek ik richting huis. Iets verderop stop ik bij een kiosk voor een fles frisdrank en een belegd broodje. Die worden in de auto opgegeten terwijl de airco zijn werk doet. Het is twintig minuten later dat ik definitief Maleme verlaat en de snelweg richting Heraklion op draai. De rit naar huis verloopt zonder noemenswaardige zaken en om 15:57 zet ik ¿ met 27°C en 133299km op de tellers ¿ de dieselmotor af. Het waren 281 mooie kilometers. Aan Eleftheria heb ik via de kaart uitgelegd waar ik geweest ben en ook heb ik de foto¿s laten zien (speciaal die van hotel Eleftheria).

Als ik om 18:15 bij O¿Manthos aankom, willen Ruud en Maria natuurlijk alles weten over mijn belevenissen. Zodoende zitten we lang te praten terwijl ik meteen de achterstand in opgevouwen bestek weg werk. Ronald blijkt weer wat opgeknapt te zijn en komt er ¿ met Astrid en Michel ¿ aan terwijl ik net naar huis wil gaan. Op weg naar huis doe ik nog wat boodschappen en thuis gekomen kleed ik mij snel om. De avond verstrijkt snel en het is redelijk druk qua eters. Omdat het waarschijnlijk niet erg laat wordt, besluiten we buiten de deur te gaan eten.

Om 22:30 wordt de taverna afgesloten en rijd ik de scooter naar huis. Daar word ik opgepikt door de familie Jongeneelen in de golf. We rijden naar Kouteloufari (net boven Chersonissos) waar een familielid (Jorgos) van Maria een leuke taverna heeft. We gaan binnen zitten omdat het toch wel fris is en bestellen allerlei kleine hapjes. Ik spreek weer een gerecht verkeerd uit wat tot veel gelach leidt. Ik heb er bijna een nieuwe bijnaam bij, pisokolito. Dat is een plak kaas met kruiden en tomaat wat ¿ gewikkeld in aluminiumfolie ¿ in de oven verdwijnt. Het resultaat is heerlijk. Ook de andere gerechten smaken prima en er is weer vele te veel zodat we de strijd moeten staken. Gelukkig zonder al te veel strijd met Maria mag ik betalen en zodoende kan ik hun weer eens wat teruggeven voor alles wat zij mij hebben gegeven. Om 01:15 nemen we afscheid van Jorgos en word ik keurig bij het appartement afgezet. Ik ga niet meer langs Doclands, maar wel naar mijn bedje. En zodoende sluiten om 01:45 mijn luiken.
 

Dag 69 - Zaterdag 20 September 2003

10:00  Ik word langzaam wakker. Heb prima geslapen in mijn ¿eigen¿ bedje. Na een ontbijtje bij Recital (een broodje kaas,ham,spek) vertrek ik naar O¿Manthos. Daar heb ik geholpen met de dagelijkse voorbereidingen van een taverna. Het opvouwen van het bestek in een servet. Het klaarzetten van de tafeltjes met alle toebehoren en het water geven aan de vele planten die rondom de taverna staan. Daarna gaan we door naar huize Jongeneelen. Ik heb van thuis de auto gepakt met daarin de laptop (die wil ik niet op de scooter vervoeren). We wisselen wat bestanden uit en terwijl Ruud de tafelkleedjes strijkt zorg ik voor het branden van diverse CD¿s.

Om 17:45 ben ik weer thuis en lees wat en neem een douche. Ik kom terug bij de taverna voor een frappee en dan blijkt dat ik voor de tweede keer het Makro-krantje vergeten ben mee te nemen (dat ligt bij Recital op de bar). Ik vouw nu een rietje om mijn vinger en dat wekt hilariteit bij diverse mensen op. Maar zodoende weet ik zeker dat ik het de volgende keer niet vergeet. Als ik dan ook terugkom voor het avondritueel is mijn eerste gang naar de bar en stop het krantje in de scooter. Bij terugkomst op de taverna lever ik het krantje dan ook meteen bij Ruud af zodat mijn verplichting erop zit. Aangezien Esther vanavond niet aanwezig is, is de lange Manolis ¿opgeroepen¿ om Mike te helpen bij de Recital bar. Als dank hiervoor hebben ze de barbecue achter het bargebouw geïnstalleerd en wat vlees ¿ waaronder paidakia ¿ ingeslagen. Hiermee hebben ze trouwens ook geprobeerd mij om te kopen zodat ik hen zou helpen in plaats van Ruud. Maar ik wil helemaal niet kiezen. Het is ook niet serieus bedoeld en we worden uitgenodigd om later aan te schuiven.

Het blijft redelijk rustig bij O¿Manthos en daardoor kunnen we om 23:00 de taverna sluiten en naar de bar gaan. Daar staat het vlees al redelijk koud te worden, maar het smaakt nog steeds uitstekend. Maria heeft soufflés met kaas en worst meegenomen en ook die smaken uitmuntend. Ik wou dat ik zo kon koken, maar dat zou mijn omvang niet goed doen. De kinderen lopen eerst nog wat te spelen of naar Mr Bean te kijken die op het grote scherm zijn fratsen uithaalt. Maar aan het einde liggen Prodromos en Matheos op het poolbiljart te slapen. Om 01:15 is de bar afgesloten en moeten de jongens de auto in geholpen worden. Mike neemt Matheos op, terwijl ik de zwaardere Prodromos in een speciale brandweergreep neem. Dit leidt tot veel gelach, maar hij slaapt rustig door. Samen lopen we naar de auto van Mike en net als ik hem achterin wil tillen wordt de jongen wakker. Hij loopt half slapend zelf de auto in wat mij een hernia bespaart. Want een 25 kilo via een 3-deurs auto achterin leggen is geen activiteit die je rug goed kan doen. Iedereen gaat naar huis terwijl ik nog even naar Doclands ga. Het is er erg rustig zodat ik na een slaapmutsje van een uur weer terug ben op de basis. Daar lucht ik de kamer nog even en lig nog wat te lezen zodat de luiken pas om 02:45 worden gesloten.
 

Dag 70 - Zondag 21 September 2003

08:30 De wekker begint te piepen en hierdoor word ik wakker. Laat dat nou net de bedoeling zijn. Waarom die wekker? Omdat ik vandaag met de familie Jongeneelen op pad ga. Ik heb om 09:30 bij de taverna afgesproken en daar zitten ze alledrie al op mij te wachten met een doughnut. Die krijg ik op de vroege ochtend niet helemaal op, maar mijn frappee gaat er wel helemaal in. Maria heeft het nogal moeilijk want ze heeft slecht en kort geslapen. Dus kost het haar moeite om wakker te worden, maar langzamerhand lukt het haar toch. Ik pak de kaart uit de auto en laat hen beslissen waar we naar toe zullen gaan. Na wat plaatsen op de kaart te hebben bekeken wordt er besloten dat we naar Zaros rijden. Deze plaats is bekend van de flessen water en heeft een klein meertje wat een paar jaar geleden door Emmanuela op schoolreisje is bezocht.

Om 10:15 rijden we Malia uit en gaat de rit naar Heraklion. Daar wordt de afslag genomen en duiken we via een mooie weg naar het zuiden. Onderweg is er genoeg te zien. Zowel langs de weg als op de weg. Want er krijgen twee Grieken het op een fikse manier aan de stok met elkaar. Er was ons al een Fiat op hoge snelheid gepasseerd en even later staat hij bijna dwars op de weg terwijl hij uit het raampje loopt te schelden naar iemand in een Renault. Die zal wel iets gedaan hebben wat de Fiat rijder niet kon waarderen. Het is een haantjesgevecht van de eerste orde terwijl ik voorzichtig de auto er omheen stuur. Even later zien we de twee kemphanen weer in de spiegels verschijnen. In het langste dorp van Kreta (Ag. Varvara, ca 8 km langs de weg bebouwd) komt het dan een tweede keer tot een treffen en we zien even later enkel de Fiat in de spiegels verschijnen. Wat er met de Renault rijder is gebeurd weten we niet. De Fiat dendert ons weer voorbij waarbij hij mij bijna snijdt (er kwam een tegenligger aan). Mijn toeter maakt geen indruk en in volle vaart rijdt hij verder. De Griekse woorden die er door Maria en Ruud uitgegooid worden heb ik nog niet allemaal in mijn boekje staan. We vergeten hierdoor een weg naar rechts te nemen waardoor we ter ver zuidelijk uitkomen en in Mires een andere weg naar Zaros moeten nemen. Maar het is een mooie weg, en dus is de omweg geen straf.

Het is 11:15 als we in Zaros het meertje hebben gevonden en daar op een terras gaan zitten voor een frappee. Ik zit heerlijk in het zonnetje en had dat niet verwacht. Want vanochtend was het zwaar bewolkt en zag het er niet uit dat die wolken snel zouden oplossen. Maar dat is toch gebeurd en de temperatuur loopt nu lekker op. Ruud en Emmanuela gaan zelfs een stukje de heuvel op. Ik zit wat met Maria te praten over het naar school gaan van Emmanuela en de plannen voor extra Duitse les en computerles. Ondertussen krijg ik een SMS van Ruud met de tekst ¿Mooi man hierboven¿. Ik SMS terug dat het hier beneden veel mooier is en even later zie ik vader en dochter weer verschijnen. Nadat de watertemperatuur door Ruud is gevoeld ¿ waarbij hij er bijna door Maria in werd geduwd ¿ gaat de rit verder naar de zuidkust van Kreta.

We rijden om 14:15 Agia Galini binnen. Dit is een klein en leuk dorpje wat als een kom ¿ vanuit zee tegen de berg op ¿ is gebouwd. De auto wordt aan de haven geparkeerd en als eerste gaan we eten. Bij een pizzeria bestellen we een choriatiki, een tzatziki en een saganaki vooraf en als hoofdgerecht een pizza. Mijn keuze gaat uit naar een pizza gyros en die krijg ik zo goed als op. De andere winnen de wedstrijd bij lange niet en krijgen de overgebleven pizza¿s op verzoek in dozen mee naar huis. Ondertussen wordt er ¿ door Ruud ¿ met Emmanuela een ¿weddenschap¿ afgesloten. Als ze alle resterende tomaat uit de salade op eet, krijgt ze een spel voor de play-station. Ze houdt niet van tomaat (wie zou dat nog meer hebben, hè Nina?) en dus wordt dat een hele beproeving. Ze wil eigenlijk een spelletje voor haar game-boy en dan kom ik in actie. Ik wil haar sowieso nog een cadeau geven en dit is een mooie gelegenheid. Ik weet dat ze al bij het woord banaan een vies gezicht trekt. Dus stel ik voor dat als ze een grote banaan op eet, ze van mij een spelletje voor de game-boy mag uitzoeken. De Kretenzer banaantjes vallen af, want die zijn veel te klein. Na het eten lopen we het dorpje nog wat door totdat we weer bij de auto zijn aangekomen.

Het is 16:00 als we Agia Galini verlaten en op weg gaan naar Malia.  De rit terug wordt vooral vergezeld van Hi-5 muziek, die door Ruud iedere keer opnieuw geselecteerd wordt. Halverwege krijg ik wat SMS van Berry binnen, maar dat gaat niet helemaal goed omdat het mobiele geheugen vol zit. Ik bel hem dus even op als we toch bij een hifi-zaak stoppen (Ruud wil even naar een surround systeem kijken). De hele familie zit aan de barbecue bij Berry. Ik weet nu dat er niets ernstigs aan de hand is, sterker nog, alles gaat goed. Ik wens ze eet smakelijk en de groeten. De route wordt weer vervolgd en om 17:50 heb ik de Jongeneeltjes bij de taverna afgezet en ben ik thuis.

Ik wil even mijn luiken sluiten voor een kleine siësta, maar dat gaat niet door. Ruud stuurt een SMS met de melding dat morgen de benzinestations gaan staken. Er dreigt een wet te komen die een centraal kassasysteem verplicht stelt en die investering ¿ plus misschien wel banenverlies ¿ is iets wat de pompbedienden niet zint. Aangezien mijn meter van de auto bijna in het rood staat is het dus verstandig om de tank vol te gaan gooien. Daar gaat mijn siësta. Ik stap dus in de auto en rij naar de pompen van Malia toe. De BP is dicht want het is zondag (dan is of de Shell of de BP gesloten). Als ik naar de Shell wil rijden kom ik in een file te staan. Die blijkt voor de pomp te zijn! Dat gaat dus wel even duren. Ik heb daar geen zin in en rij de file voorbij. Nadat ik even met Ruud gebeld heb, weet ik weer dat er verderop ¿ bij Sissi ¿ ook een BP pomp is. Maar hopen dat die open is. Die blijkt open te zijn en is beslist minder druk. Toch komen ook hier van alle kanten mensen aan rijden, sommige zelfs met grote jerrycans. Nadat ik duidelijk gemaakt heb ¿ aan de man die de aanloop staat te regelen ¿ dat ik diesel moet hebben (door nee te schudden en de motor te laten ronken), kan ik bij een pomp terecht. Ik zie dat ze de prijs meteen maar even met 3 eurocent hebben verhoogd, want ze kunnen nu extra winst pakken. Maar goed, ik krijg diesel en dat is het belangrijkste. Je weet namelijk nooit hoe lang die staking gaat duren en ik wil wel blijven rijden. Er gaat 50,84 liter in en dat kost mij ¿37. Ik heb er 850 kilometer mee gereden (1 op 16,7) in vier dagen. Je kunt dus ook op een eiland aan je kilometers komen, zeker als het zo groot is als Kreta.

Als ik weer terug ben op de basis en onder de douche vandaan kom gaat mijn mobieltje. Het is Emmanuela met de mededeling dat ik snel moet komen want de speelgoedwinkel gaat zo sluiten. Ze heeft een grote banaan en wil de weddenschap meteen uitvoeren. ¿Sjon, kom snel¿, is de kreet die een aantal keren klinkt. Dat kan ik niet langs mij heen laten gaan en dus rij ik snel naar de taverna. Ja, ik heb mij eerst wel aangekleed (wijsneuzen). Daar aangekomen gaat Emmanuela met duidelijke tegenzin een banaan staan eten. Maar het vooruitzicht van een spelletje is voldoende om door te zetten. Nadat door Astrid (de scheidsrechter) het laatste puntje aangereikt wordt, gaat ook dat stukje door haar keel naar binnen. En als haar mond inderdaad leeg blijkt te zijn gaan we naar de speelgoedwinkel die schuin tegenover de taverna ligt. Ze kiest Mario World uit en ik mag betalen. Niet goedkoop maar ik moet mijn woord houden. Na die pizza gyros van vanmiddag heb ik nog niet veel trek. Ik bestel dus enkel een saganaki, een yiannis-salata en patat. Dat is meer dan voldoende om de nacht door te komen.

Om 22:45 is de taverna afgesloten en rij ik door naar Doclands. Daar is het alweer ontzettend rustig en ik maak het dus niet al te laat. Na nog wat gelezen te hebben sluiten om 01:40 mijn luiken.
 

Dag 71 - Maandag 22 September 2003

09:30 ik word wakker en ga met de laptop aan de gang. Ik wil weer een backup CD branden. Nadat ik weer twee CD¿s de prullenbak in heb geholpen en de software voor de zoveelste keer heb ge-de-ïnstalleerd en geïnstalleerd, hou ik ermee op. Ik laat de brander voor wat hij is, en dat zal ik hier niet opschrijven. Die brander kan thuis eens goed nagekeken worden, maar op vakantie wordt hij niet meer gebruikt. Dan maar gokken dat de harde schijf van de laptop het volhoudt. Ik heb er koppijn van gekregen en ga dus niet zitten tikken aan het verslag. Ik neem een pijnstiller en ga naar de bar toe.

Onder het genot van een frappee heb ik met Eleftheria en Alla zitten praten. Eleftheria hoest als een bouwvakker en is goed verkouden. Ze wil geen vitaminen maar beperkt zich tot een frappee met vijf scheppen suiker! Alleen al de gedachten laat mijn vullingen eruit springen. Maar goed, ze is daarmee zoet te houden en dat is wel wat waard. Ik ga weer terug naar de kamer en stel de ontvangen SMS-jes veilig en ook de inhoud van de memorecorder (want die zit vol). Die gegevens komen ook op de memorystick dus heb ik hier een backup van. Ik ga op bed liggen lezen en langzaam zakt de hoofdpijn.

Om 14:00 loop ik weer naar de bar en maak wat foto¿s van het dameskoppel. Ook hebben we de volleybalwedstrijd tussen de dames van Polen en Bulgarije gezien. Om 16:00 moet ik naar huize Jongeneelen, dus ik weet niet wie er gewonnen heeft. Maar het was een spannende vijf-setter en het doet mij verlangen naar het volleybalspel. Over een maandje zal ik het zwaar krijgen om weer bij de trainingen te kunnen aanhaken. We gaan weer met de koet-auto naar Agios en de airco bewijst ook nu weer zijn nut. Want het is toch best warm in de zon. De volgende keer is de laatste keer en ik zal mijn camera eens meenemen om jullie te laten zien wat er allemaal gebeurt.

Ook nu gaat alles goed en om 19:00 zijn we weer in Malia. Na het bekende avondritueel ben ik om 20:30 weer bij O¿Manthos te vinden. Het wordt dit keer een Yiannis salata, skordopsomo en een bifteki tiri. Het blijft rustig in de taverna en zodoende hebben we om 22:15 de taverna al afgesloten. Dit keer is Ronald ook nog van de partij want we gaan karten! Tenminste, als de baan nog open is. Astrid is met Michel al naar huis en wij rijden naar de kartbaan. Ze zijn nog open omdat er ook nog een groep Griekse jongens komt. Wij mogen nu al de baan op en eerst moeten we een helm op. ¿One size fits all¿ gaat niet helemaal op en ik voel mijn hoofd samengedrukt worden. Mijn oren hangen naar beneden en zo past de bril er niet meer op. Pas als die oren weer omhoog gedrukt staan kan ik de bril ertussen persen. Dat gaat moeizaam maar hij zit wel stevig. Gelukkig hoeven we geen overall aan, want het zal toch wel warm worden.

Ruud rijdt al eerste van ons drieën weg, maar wordt in de pits al ingehaald door Ronald. Ruud heeft nog nooit in een kart gezeten en start dus rustig. Ronald en ik hebben al wat kart ervaring en gaan er als duivels vandoor. Voor de eerste bocht heeft Ruud al een achterstand. De baan is mooi en ruim opgezet. Het kost ¿10 voor 10 ronden. Er rijden nog twee Engelse koppels rond waarvan de meiden meer gezien kunnen worden als rijdende chicanes. Ze hebben ook een hele aparte ¿ideale lijn¿ zodat ik bij het inhalen tegen een meid aan knal en Ronald de curbstones op gedrukt wordt. Maar wel hebben er duidelijk plezier in en rijden ronde na ronde met piepende bandjes rond. Ik wacht even tot Ruud er weer bij is en die heeft ondertussen ook de smaak te pakken. Ondanks het gewichtsverschil kan ik wel bij hem blijven, maar ik zal hem nooit kunnen inhalen (tenzij hij een fout maakt). Dan komt er een man de baan op die ons naar de pits dirigeert. Zoals gewoonlijk zit ik vacuüm in het stoeltje en heb moeite om mij hieruit los te maken. De hele groep wordt tegelijk binnengehaald zodat het meer op tijd dan op aantal rondes gaat. Want die trage meiden hebben zeker geen tien ronden afgelegd terwijl wij er zeker meer hebben gereden. Hoeveel weten Ronald en ik niet want we zijn de tel kwijt geraakt. Wel zweten we beiden als paarden en zijn we goed stuk. Ruud heeft daar geen last van. Hij is ook iets later begonnen met echt racen en heeft 30 kilo minder de bocht om te douwen. Hij stelt voor om na de groep Grieken nog een wedstrijdje te doen. Op dat moment dachten Ronald en ik daar heel anders over. De Grieken gaan als beesten over de baan. Die gastjes wegen nog geen 60 kilo en daar heeft de 200cc en 6,5pk kart geen moeite mee. Door ons wordt besloten toch het vervolg op een andere dag te plannen en nu naar de bar bij het appartement van Ronald te rijden. Daar zitten we twee grote bierpullen weg te werken en verder af te koelen. Al pratend verstrijkt de tijd en om 01:00 vindt Ruud het ¿ terecht ¿ welletjes. Hij moet morgen werken en gaat zijn bedje opzoeken. Wij volgen zijn voorbeeld en om 01:30 sluiten ook mijn luiken.
 

Dag 72 - Dinsdag 23 September 2003

08:30  ik word uit mijzelf wakker. Ik moet nu echt aan het verslag gaan werken en heb daarvoor tot drie uur de tijd. Om 10:30 onderbreek ik het tikken voor een frappee en een sandwich bij de bar. Ook nodig ik Alla en Eleftheria uit om vanavond naar O¿Manthos te komen. Het wordt een klein afscheidsfeestje zoals Alla dat duidelijk maakt. Ik zal ze daarna nog wel zien, maar ze beschouwen het toch al als het begin van het afscheid. De dagen zijn inderdaad bijna geteld en dat vooruitzicht bevalt mij totaal niet. Maar wat kun je eraan doen? Helemaal niets. Enkel proberen er zo goed mogelijk van te genieten. En dat moet je toch zelf doen en dat wil ik samen doen met de mensen die ik waardeer of ben gaan waarderen. Het tikken gaat daarna verder en ik breng de achterstand terug van 7 naar 3 dagen. Morgen moet de rest ingetikt worden want ik wil morgen een update doen.

Om 15:00 kom ik bij huize Jongeneelen aan en daar staat een soort stifado op mij te wachten. Lekker zacht varkensvlees in een heerlijke saus. De sandwich is pas net doorgezakt en de volgende maaltijd komt er al aan. Maar doordat het zo lekker is gaat de inhoud van het bord helemaal naar binnen. Ruud en ik gaan shoppen in Heraklion. Een bureaustoel voor Emmanuela en een surroundset voor Ruud. Dat is alvast zijn verjaardagscadeau van Maria en omdat hij laatst diverse keren wat feta heeft gegeten (wat hij eigenlijk niet lust). Dankzij die weddenschap mag hij de set nu al kopen. We rijden dus naar Heraklion en ¿ nadat we door het drukke verkeer zijn geworsteld ¿ komen we bij Carre-four aan. Daar kijken we ook nog even bij de surroundsets, maar de aanbieding van de Makro is beter. Ook de bureaustoelen worden aan een test onderworpen maar we wachten ook daar eerst op de Makro. De Makro ligt aan de andere kant van de snelweg en dus worstelen we ons weer door wat verkeer heen. Daar aangekomen kiest Ruud voor de Philips set en ik slaag voor de vleestang. De bureaustoelen zijn echter van een mindere kwaliteit dan die van Carre-four. En dus gaan we daarnaar terug.

Nadat ook de bureaustoel is ingeladen, rijden we om 18:00 weg uit Heraklion om een half uur later in Malia te arriveren. De spullen worden thuis neergezet en bij de taverna wacht een frappee op ons. Mijn taak ligt ook op mij te wachten en dus wordt het bestek weer in servetten gevouwen. Het zijn andere servetten en die plakken slecht. Dus het resultaat is niet volgens mijn standaard maar ik kan er niets aan veranderen. Daarna ga ik mij omkleden want de dames worden om 21:00 bij de taverna verwacht. Ik ben er om 20:15 alweer en onder het genot van een biertje zit ik met Ronald en Astrid te praten. Om 21:05 komen de dames er aan en met Alla komen ook dochter (Lydia) en kleinkind (Marriana) mee. Geen probleem voor mij, want hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ze zijn netjes opgemaakt en het verschil is heel groot bij Alla. Ze lijkt wel een model geworden en ja hoor, daar loopt ze al als volleerd model door de taverna te paraderen. Er worden twee tafels aan elkaar geschoven en ik krijg een cadeau van de dames aangeboden. Een mooie Parker pen! Dat hadden ze niet hoeven doen, maar dat praat je een Griekse en een Russische vrouw toch niet uit het hoofd.

Dan ontdek ik dat ik de videocamera ben vergeten en spring op de scooter om die te halen. Ondertussen hebben de dames hun wijn (Alla en Lydia) en bier (Eleftheria) gekregen. Als ik terug ben met de camera kunnen we bestellen. Als voorgerecht hoeven ze enkel een choriatiki die we gezamenlijk wegwerken. Ik bestel een kipschnitzel met champignonsaus. Het wordt een gezellige avond waarbij diverse mensen aanschuiven. De vader van Maria blijkt Eleftheria te kennen van toen ze de leeftijd van Emmanuela had (dus 14 jaar geleden). Er worden foto¿s en videopnamen gemaakt zodat ik ook later een beeld van deze avond heb. Om 22:45 gaat Lydia met Marianna weg, omdat de kleine nu echt naar bed moet. Ze heeft al de borst gehad (nee, niet in de zaak maar in het afgesloten toilet) en heeft even bij oma op schoot geslapen. Maar nu begint ze wat jengelig te worden en neemt moeders haar naar huis. Alla en Eleftheria houden het nog even vol, maar om 23:30 willen zij ook naar bed. Voor Alla is het meestal om 06:00 al ¿an die arbeit¿ en Eleftheria heeft nu eenmaal veel slaap nodig. Ik bedank hen nogmaals voor het cadeau en ik word bedankt voor de maaltijd. Hierna help ik mee om de taverna af te sluiten en om 0:15 gaan ook Ruud en Maria naar huis.

Ik rij door naar Doclands. De vader van Manolis is ziek en die had ¿s middags al gevraagd of ik eerder op de zaak wilde verschijnen. Ik kon dan op de uitkijk staan voor als de politie langskomt. Manolis heeft later dat verzoek ingetrokken omdat ik ook mijn ¿rust¿ moest hebben. Dus beide ouders van Manolis liggen in de lappenmand en ik denk dat nu de vermoeidheid van het hele seizoen eruit komt. Ze zijn iedere avond van 20:00 tot 04:00 in touw geweest en dat gaat op die leeftijd toch een keer zijn tol eisen. Het is verdomd zwaar en nu het rustiger wordt komt alles eruit. En dat het rustig wordt is heel goed te merken. Paula en Mickey blijken er al mee opgehouden te zijn. Ze hebben dat gisteren om 18:00 gemeld bij Maria en die was daar ¿samen met Manolis ¿ niet blij mee. Ze hebben hiermee hun eigen glazen voor volgend seizoen ingegooid. En Mickey stond nog wel op de nominatie om de leiding over de bar te krijgen. Maar na een actie zoals deze is het opgebouwde vertrouwen totaal weg (je laat een zaak niet zomaar in de steek). Ondertussen zit ik naar het begin van de straat te turen met de afstandbediening in de hand. Ik moet twee keer in actie komen om de geluidsinstallatie het zwijgen op te leggen. Keurig op tijd zodat de politie niets kan doen (bewijs maar op afstand dat wij die herrie maakten). Ze weten donders goed dat ze in de zeik genomen worden, maar ze doen er zelf ook geen donder aan. Ze zullen echt niet uit die auto komen of vanaf de andere kant aan komen rijden (het is een eenrichtingsweg). Dat verwacht men hier ook niet en dat zou veel bonnen gaan opleveren. Ik heb mijn taak dus goed verricht en word beloond met diverse metaxa-cola¿s. Ik help om 03:00 de bar sluiten en sluit om 03:30 zelf mijn luiken.
 

Dag 73 - Woensdag 24 September 2003

09:30  Ik word wakker, geheel uit mijn eigen maar niet geheel vrijwillig. Er moet nog druk getikt worden, dus ga ik snel aan de gang. Op het balkon is de zon bijna verdwenen en kan ik dus zien wat ik in zit te tikken. Wel zo makkelijk, want het moet toch een enigszins leesbaar verhaal worden. Na een uurtje heb ik wel zin in een frappee en dus loop ik even naar de bar. Al pratend verstrijkt daar toch weer bijna een uur, maar dan pak ik mijzelf beet en sleur mij terug naar het balkon. Als ik daar weer een tijdje zit te tikken komt Alla langs en vraagt of ze de foto¿s van gisteren avond mag zien. Ik laat ze aan haar zien en ze vertrekt weer. Even later is het de beurt aan Eleftheria die ineens uit het niets opduikt (ze was om het gebouw heen geslopen). Die wil zien wat ik aan het doen ben en natuurlijk ook de foto¿s bekijken. En ik maar druk doortikken want ik moet en zal vandaag een update doen. Je komt dan al snel in tijdnood als je niet erg op de tijd let (en dat doe ik normaal in de vakantie niet zo). Opeens hoor ik al in de verte iemand klepperend aankomen. Het is Lydia en je raadt het al, ook zij wil de foto¿s zien. Ik had er beter een grote show van kunnen maken op het grote scherm in de Recitalbar, maar dat schiet je later pas te binnen.

Als ik net de laatste regels heb ingetikt hoor ik Eleftheria roepen: ¿Ela rè John, Volleybal Ollandia ¿ Bulgaria¿. Omdat ik enkel de tekst nog in de webpagina moet plakken kan ik dat ook aan de bar doen. Zo gedacht, zo uitgevoerd en dus pak ik de laptop om 14:00 beet en loop naar de bar. Daar met het ene oog de wedstrijd (dames volleybal, EK in Turkije) zitten bekijken en met het andere oog de webpagina zitten vullen. De dames schamen zich nergens voor en willen alles al lezen. Het is verbazend hoeveel woorden ze toch nog kunnen lezen, maar daar blijft het dus bij. De context of het verhaal begrijpen ze niet. En dus zit ik ook nog menig stuk te vertalen. Het schijnt wel in orde te zijn, want ik word niet bestraft of streng toegesproken. Wel wordt er af en toe gelachen dat ik zoveel dingen op het internet plaats. Maar geloof mij, de censuur wordt (en is) slechts in uitzonderingsgevallen toegepast en de rest gaat gewoon ¿ zoals ik het beleefd heb ¿ het net op. Als alles klaar staat voor het internetcafé is het echter te laat om dat nog te doen. Want ik moet mij om 16:00 melden bij huize Jongeneelen voor de laatste rit naar Agios. Ik kijk dus de volleybalwedstrijd af en gelukkig winnen ¿onze¿ meiden. Ja, dan ben ik ineens weer Nederlander.

Nadat ik mij keurig op tijd met de koet-auto heb gemeld bij huize Jongeneelen, gaan we op weg naar Agios. Maria wil bij de Lidl kijken en ik vind dat prima. Zolang we maar even op het terras bij de kruising terechtkomen, want ik heb mijn videocamera bij mij. Ik koop een paar kleine dingen terwijl Maria helemaal uit haar dak gaat. De chocola is hier zo goedkoop en dat is voor een vrouw onweerstaanbaar. Samen met diverse andere boodschappen zit het karretje dus redelijk vol. Wat wel wennen is ¿ voor hen dan ¿ is dat je moet betalen voor de plastic zakken. Bij andere supermarkten krijg je ze voor niets mee en worden er dus veel te veel verbruikt. Gelukkig zag ik de hoeveelheid boodschappen al aankomen en heb ik wat ruimte achter in de kofferbak vrijgemaakt. Hierna rijden we dan naar de kruising. Maar ons vaste stekkie op het terras is bezet en we moeten naar een ander stuk uitwijken. Hierdoor heb ik wel mooi uitzicht op ons oude stekkie en op het aanstormende verkeer. Als die doorschieten heb ik wel een probleem. Met de frappee en de videocamera in de hand verstrijkt de resterende tijd ontzettend snel en voor dat ik het weet mag ik de auto alweer gaan halen. Onderweg naar huis komen we weer langs een snelheidscontrole ¿ op hun vaste stek bij Naplio ¿ maar ik mag gewoon passeren.

Om 19:00 worden de boodschappen bij huize Jongeneelen uitgeladen en kan ik de dames weer netjes bij de taverna afzetten. Hierna rij ik de auto naar huis en kleed mij om. Ik moet de site bijwerken en dus ga ik bijtijds weer richting centrum van Malia. De update lukt weer en ook beantwoord ik diverse mailtjes. Met een glimlach op mijn lippen ¿ dankzij het lieve mailtje van mij baas ¿ rijd ik door naar de taverna O¿Manthos. Het wordt mijn laatste maaltijd daar ¿ voor dit jaar ¿ want morgen vertrek ik al om 18:00 naar Heraklion. Ik neem een Yiannis salata, een saganaki en een paidakia. Maria verteld dat ik geen paidakia krijg (en dat is een grote straf voor mij) omdat ik toch een paar foto¿s en video-opnamen van haar heb gemaakt. Ze wil beslist niet dat haar foto op internet komt, en als je Maria enigszins kent en haar vriendschap op prijs stelt, dan neem je die woorden zeer serieus. Vandaar dat jullie haar dus in gedachten een beeld moeten geven. Ik ga zelfs geen signalement geven, want dat valt weliswaar buiten de reikwijdte van haar woorden, maar niet buiten de reikwijdte van haar vleesmes en wraak. Toch wil ik niet dat jullie Maria gaan zien als een chagrijn of als een agressieve vrouw. Dat is ze zeker niet! Maar ze maakt verdomd goed duidelijk waar de grens ligt en als je haar respecteert ¿ en dat doe ik ¿ dan blijf je aan de juiste kant van die grens. Dat ze de kwaadste niet is bewijst ze door mij toch een bord vol paidakia voor te zetten. Net hiervoor heb ik afscheid genomen van Ronald, Astrid en Michel. Ze gaan overmorgen naar huis en zijn dus een dag langer op dit mooie eiland, maar wel eerder thuis (gna, gna).

Het is verder niet druk op de taverna en dus wordt er om 22:30 snel afgesloten. Want Ruud wil zijn revanche op de kartbaan en dus moeten Ronald en ik eraan geloven. Maria gaat ook mee, maar enkel om te kijken. We krijgen haar met geen mogelijkheid een kart in. Ronald gaat bij mij achter op de scooter wat ¿ gezien de breeduit lachende Maria ¿ nogal een komisch gezicht moet zijn. De wedstrijd gaat over iets meer dan 10 ronden. Nadat Ronald op kop heeft gelegen weet ik iedereen te passeren en neem de leiding over. Ik loop zelfs wat weg van de heren en dat verbaast mij toch. Maar voor mijn gevoel rij ik ook wel op de top en neem de bochten volgens het boekje. Dan treedt toch de vermoeidheid in. Ik begin wat te slippen en neem de bochten wel erg slordig. Is die tien ronden dan nog niet voorbij? Ruud komt nu wel angstig snel dichterbij. Of heeft Maria extra betaald zodat Ruud mij alsnog voorbij kan. Ik kan hem zoals Schummacher de kant in drukken en later met een uitgestreken smoelwerk de overwinning claimen, maar dat is mijn eer te na. Als hij de kart er dus duidelijk naast heeft gezet, laat ik hem leven en moet ik hem er voorbij laten. Dat mijn tijd duidelijk voorbij is blijkt wel als hij toch nog met een aardige voorsprong finisht. Een duidelijke winnaar.

Ik blijf nog even napuffend in de kart zitten. En als ik eruit kom verrek ik nog een schouderspier. Maar doordat ik die meteen aan een massage onderwerp, kan ik de zaak redden en blijft het bij een pijnlijke plek. Die plek zal de komende uren verdwijnen als sneeuw voor de alcohol. Want Ruud brengt Maria naar huis en ik neem Ronald alvast mee naar Doclands. Daar komt Ruud ook naartoe en ik krijg aldaar de afstandbediening weer onder mijn hoede. Het is rustig en dat valt Ruud nu ook op. We zitten wat de praten als Mickey en Paula eraan komen. Ik verdeel mijn aandacht nu wat tussen de twee groepen, waarbij Mickey ook bezig is met les in kikker vouwen. Nee, geen echte kikkers, maar uit stukken papier gevouwen kikkers. Hij is er al zo bedreven in dat er al snel een heel gezin kikkers ontstaat, inclusief een kleine baby-kermit.

Ruud en Ronald nemen om 0:30 afscheid van mij en gaan naar bed toe. Het is mijn laatste avond en dus blijf ik nog even. Ik schiet wat foto¿s en video van de mij zo bekende straat en neem afscheid van Mickey en Paula. Ik geef de afstandbediening aan Manos, die hem weer doorgeeft aan Christos (de barman van vorig jaar en het hoogseizoen). Ik hoef mij dus niet meer in te spannen, maar heb ze vanavond alweer twee keer voor een boete behoedt. En nu komen ze niet meer langs, dus heeft Christos niet veel te doen. De uren verstrijken snel en de moeder van Manolis steekt even haar hoofd om de deur. Ze ziet mij en roept mij naar zich toe. Ze neemt afscheid en doet haar belofte gestand. Ik krijg een 1,5 liter fles vol homemade raki. Met de opdracht om het thuis in een glazen fles te gieten ¿ voor de smaak ¿ neem ik afscheid van haar. Ik bedank haar en wens haar (en haar man) beterschap. Ik hoop dat de boodschap duidelijk was, want zoveel Engels verstaat zij niet. Maar ik heb Manolis ook met die boodschap opgezadeld, dus hij zal wel aankomen.

Om 03:30 wordt de bar langzaam afgesloten en een half uur later is alles in diepe rust (dat geldt ook voor de bars aan de overkant). Ik bedank Maria en Manolis voor de prettige weken en wil afrekenen. Daar willen zij niets van weten (Manos roept dat ik anders maar een fles Metaxa moet kopen) en zij bedanken mij voor de hulp gedurende die weken. Ik leg nogmaals uit dat die hulp geheel in mijn voordeel was. Zodoende zat ik niet vastgeplakt op een barkruk en ontmoet je veel sneller mensen. We nemen afscheid en ik rij de scooter naar huis. Om 04:30 sluiten dan ook mijn luiken.
 

Dag 74 - Donderdag 25 September 2003

10:30  De wekker gaat. Hé, die had ik toch om 09:30 gezet? Klopt, maar als je hoofd bij Bacchus is, je vergeet je mobiel als backup in te stellen en dat je hoofdwekker nog wel eens bijgewerkt wil worden, dan word je dus een uur later gewekt. Nadat ik goed wakker ben geworden ¿ en dat ging snel ¿ is de eerste gedachte: geld. Want gisteren liep ik tegen een maximum (ca ¿800,-) aan wat ik uit de flappentap kon krijgen. Ook het switchen van bank liep op niets uit (de verbindingen zijn zo snel dat ze alles meteen overal weten). Een veilige gedachte, maar nu even lastig. En ik moet vandaag nogal wat geld uitgeven, dus is het zaak om de geldbuidel snel nog wat dikker te maken. Gelukkig geldt het maximum per dag en niet per 24 uur zodat ik nu alweer geld uit de muur kon krijgen. Nu heb ik tenminste voldoende om alle betalingen te verrichten.

Terug bij de Recitalbar maak ik mijn eigen frappee klaar. Daarna neem ik ook die van Eleftheria (pende zacharie, chories gala) en Mike (metrio me gala) voor mijn rekening. Ik geef Mike een cadeautje wat ik gisteren in de Lidl heb gekocht. Het zijn transportwieltjes (4x 150kg) met een hefboom. Kan hij gebruiken voor het poolbiljart en voor een deur af te hangen. Daarna reken ik de kamer af. 27 nachten maal ¿30 is ¿810. Hij wil 800 hebben, maar ik geef hem 850. Ik vertel daarbij dat dit voor zijn zoontjes is, want hij wilde het al weigeren. Maar nu accepteert hij het extra geld. Ik eet samen met hem nog een sandwich en daarna neem ik afscheid van hem. Hij vraagt nogmaals of ik van de winter hem wil helpen met het aanleggen van een vijver en waterval. Ik vertel hem dat de toekomst nu nog onduidelijk is en dat we moeten afwachten. Ik hoop ze allemaal vanmiddag nog te zien bij de speelgoedwinkel.

Er verstrijkt zodoende weer wat tijd en de tijd voor het inpakken wordt daardoor wel erg krap. Ik heb natuurlijk alles laten liggen tot het laatste moment, dus dat wordt een eindsprint. Alles moet weer een plaatsje krijgen en de spullen die ik pas weer in Nederland wil zien gaan als eerste de auto in. Al uitzoekend en inpakkend komt de tijd gevaarlijk dicht bij 15:00. En dat is het moment dat ik bij huize Jongeneelen heb afgesproken. Ook moet ik niet vergeten afscheid te nemen van Alla want die is na die tijd vertrokken. En dus wordt het 15:20 als ik mij bij huize Jongeneelen meld, ik afscheid heb genomen van Alla en alle spullen in de auto zijn gestopt. Het appartement (kamer 101) is nagekeken en leeg opgeleverd. Tegen Eleftheria heb ik gezegd dat ik in ieder geval voor 18:00 langskom om afscheid te nemen. Bij Maria op het balkon ben ik dus nu en daar staat een bord macaroenja op mij te wachten. Enigszins afgekoeld, maar nog warm genoeg. Het smaakt heerlijk en gaat er goed in na al die inpakwerkzaamheden. Ruud staat onder de douche en heeft al gegeten. Nadat ik mijn bordje bijna leeg heb (weer een wedstrijd verloren, maar het bord zat ook nokkie vol), gaan we samen met het surroundsysteem aan de gang. Ik heb een DVD van Mike meegenomen (Lord of the Rings II) en die komt bulderend uit de speakers. Zo erg zelfs dat Maria komt vragen wat er aan de hand is (zij zit in de slaapkamer de soap Esmeralda te volgen). Er zit dus voldoende power in het systeem van ome Philips. Pelagia belt op en vertelt dat ze geen afscheid om 18:00 kunnen nemen omdat ze naar Heraklion gaan. Via de telefoon neem ik dus afscheid van ze en ik krijg een kalo taxidi (goede reis) toegewenst.

Om 16:40 zijn we klaar (alleen foto-CD¿s willen nog niet goed) en vertrek ik naar Stella Maria. Daar blijken Yiannis en Allenka alweer weg te zijn. Ik hoor van mensen dat ze vanochtend naar het ziekenhuis zijn gegaan. Ik schrijf een afscheidsbriefje en zal ze vanuit Parga nog wel bellen. Ik doe nog wat boodschappen waaronder een fles Metaxa en twee kaartjes. Bij Eleftheria aan de bar schrijf ik de twee kaartjes vol en stop er wat geld in. Dit is voor Ruud en Maria en bedoeld voor een bepaald iets in hun huis wat nog steeds niet in orde is (zij weten wel wat er bedoeld wordt). De volgende keer wil ik het resultaat hiervan zien. Alleen, als ik dit zo aan ze geef dan zullen ze het meteen weigeren. Vandaar dat ik moet grijpen naar een list en iemand anders voor mijn karretje moet spannen. Ik belazer niet graag vrienden, maar dit is voor een goed doel. Hoe ik het oplos? Blijf lezen, dan kom je het te weten.

Als eerste is het nu de hoogste tijd om mijn scooter in te leveren. Ik rijd naar het hoofdkantoor en tref daar de man van Stavroula. Die vertelt dat Stavroula ligt te slapen en dat ik de scooter het beste bij de vestiging in Stalida (30 meter verderop bij Recital) kan inleveren. Dus rijd ik weer terug en lever daar de scooter in. De Duitse vrouw wilde mij niet geloven en belt nog even ter verificatie. Alles blijkt in orde en ik loop terug naar de bar. Daar is het bijna 18:00 en tijd voor de wissel. Esther komt eraan gereden en van haar neem ik als eerste afscheid. De volgende keer zal ik haar met een kindje zien en ik wens haar alle goeds voor de komende tijd. Daarna loop ik met Eleftheria naar haar scooter. Daar nemen we afscheid en aan de ene kant hoop ik haar volgend jaar niet meer achter de bar aan te treffen. Dat zou betekenen dat ze een baan in de accountancy heeft gevonden ¿ waarvoor ze ook gestudeerd heeft. Aan de andere kant zal ik het leuke contact dan wel missen. Maar voor haar is het beter dat ze een goede baan vindt en dus wens ik haar daar alle succes bij.

Als ze is weggereden stap ik ook in de auto en rijd naar de taverna toe. Daar zitten Ruud, Maria en Emmanuela al op mij te wachten met een frappee. Ik krijg hier vijf 1,5 liter flessen overhandigd. Vier met olijfolie uit eigen gaard ¿ dat is dus 6 liter ¿ en een fles homemade raki. Helaas krijg ik geen homemade mayonaise mee (dit snappen enkel Ruud en Maria), maar daar kan ik mee leven. Dit geschenk is veel mooier. Het is goede olijfolie en over de raki kan ik uren vertellen, zeker als ik er een paar achter de kiezen heb. De koelbox (ja Berry, jou koelbox) zit dus nu met 6 flessen goed gevuld. De douane moet toch wel snappen dat dit voor eigen gebruik is. Hierna is het tijd om de boel iets te belazeren. Onder de mom van ¿ik moet nog iets voor een neefje kopen¿ loop ik naar de speelgoedwinkel. De moeder van Pelagia begrijpt net genoeg Engels om de bedoeling door te hebben. Als ze de winkel sluit zal ze de enveloppe bij Ruud en Maria afgeven. Na nog even wat gezeten en gepraat te hebben is het dan echt tijd om te vertrekken. Met een brok in de keel neem ik afscheid van deze vrienden voor het leven. Ik hoop ze van de winter weer te zien, maar dat hangt af van mijn nieuwe werkzaamheden.

Om 18:50 verlaat ik Malia voor de laatste keer. De tellers staan op 133806km en 23,5°C. Het is bewolkt alsof ook de zon treurt om mijn vertrek. Ik kom bij het kantoor van Minoan Lines aan en probeer mijn vip-stoel om te zetten naar een hut. Er zijn echter enkel nog 4-persoonshutten beschikbaar. Dan kun je net zo goed op zaal gaan liggen, dat schiet dus niet op. Dus hou ik het huidige ticket en maak mij op voor een slapeloze nacht. Om 19:41 sta ik in ¿drencher zone 1¿ (op de bodem van het schip) van de Festos Palace. De kilometerstand geeft aan 133840 en dus heb ik op Kreta 2644 kilometer afgelegd (ik begon op 29/08 op 131196km). Dat is dus 5 keer het eiland op en neer bij het langste stuk (oost-west). Tevens ben ik het 10.000 kilometerpunt gepasseerd van mijn rondreis (die begon op 123760km). Nu krijg ik op het schip een stoel toegewezen. Het wordt 80705A en die zit bij het raam en heeft een blauwe lamp boven zich. Voldoende mogelijkheden dus om de nacht door te komen.

Nadat ik de stoel heb geclaimd met een leesboek en mijn tas, ga ik naar het bovendek. Ik eet daar ¿ in een fris windje ¿ mijn meegenomen broodjes op en ik drink de Pepsi Max fles leeg. Voor de rest van de nacht wordt er wat water en lemonada ingeslagen. Als ik wat TV lig te kijken komt er een buurman bij. Dat kun je zo hebben bij een stoel naast je. Maar dit zou de enige keer zijn dat ik hem gezien heb. Want de rest van de reis heeft hij ergens anders doorgebracht. Zou ik hem hebben afgeschrikt? Geen idee en dat kan mij ook weinig schelen. Net als er een leuke speelfilm is begonnen ¿ The Mask met Jim Carrey ¿ komen er diverse berichten door en krijgen we de veiligheidsdemo. Maar de rest van de film verloopt redelijk ongestoord. De boot vertrekt redelijk op tijd (22:06) en ik zie de kust van Kreta al snel verdwijnen. Het was een mooie tijd maar ging wel verschrikkelijk snel voorbij. Ik zal mijn vrienden en bekenden wel gaan missen en het zal de komende tijd wel een stuk stiller worden. Het is niet anders en terwijl ik de film volg verstrijkt er alweer een anderhalf uur.

De rest van de overvaart wordt doorgebracht met TV kijken, wat soezen (wat nu beter ging zonder buurman) en wat lezen. Met het vaste land in zicht ¿ op het navigatiescherm dan, want buiten is het nog donker ¿ schakel ik over op een nieuwe dag. Bij de volgende dag vervolg ik dus deze overtocht.
 

Dag 75 - Vrijdag 26 September 2003

Langzaam wordt iedereen weer wakker als we de haven van Pireas naderen. We meren keurig op tijd aan en ik loop naar mijn auto. Boven mij hoor ik alle auto¿s al wegrijden, maar wij staan vast. Waarom? Omdat er een Griek is die nog niet bij zijn auto is. En aangezien die auto op de oprit naar boven geparkeerd staat, kan de rest ook niet weg. Ik hoor dat de bestuurder wordt opgeroepen en daarna is het weer wachten. Als de man er eindelijk aan komt nemen de overige Grieken hem verbaal onder handen. Ik hoef er niets aan toe te voegen want de ¿malaka¿s¿ (laten we de vertaling maar op ¿gek¿ houden) vliegen door de lucht. Als de auto dan naar boven rijdt is het ook snel de beurt aan de rij links van mij. Dat geeft mij de gelegenheid om in te stappen en ook de auto van het schip te kunnen rijden. Op het dek daarboven staan nog een paar nog niet opgehaalde auto¿s, maar daar kunnen we (de auto en ik) slingerend wel tussendoor.

Om 05:20 verlaat ik het schip en ik rijd richting de grote taverna met internetcafé. Dat is 24 uur per dag geopend en daar wil ik wachten totdat het licht wordt. Ik kan dan wat filmen en ondertussen wat rusten. Nadat de auto is geparkeerd loop ik naar binnen. Het is rustig en ik bestel wat te eten. Een club-sandwich met patat zal er wel naar binnen gaan. Het is echter niet al te warme patat en de sandwich is vochtig. Dat was de vorige keer toch stukken beter hier. Het internetcafé is gesloten, dus pak ik mijn leesboek. Maar dit kan mij slecht boeien in deze neergeestige omgeving. Buiten waait het te hard en binnen krijg je een stationshal complex (inclusief zwervers en slapende mensen). Ik besluit dan toch maar naar Diakopto af te reizen en maak bij de haven slechts een paar opnamen. De schepen liggen er nog stil, donker en verlaten bij, dus zal ik lang moeten wachten op een grote catamaran in beweging.

Om 06:15 verlaat ik dus de haven en kom in het rommelige verkeer van Pireas terecht. Echt goed staat de uitgang naar de snelweg niet aangegeven. Zeg maar gerust, niet! Dat wordt dus zoeken en snel op de kaart kijken. Het gaat echter fout bij een afslag en dat merk ik pas na vele kilometers als ik rechts een stuk kust zie. Die hoort links te liggen en dus dringt het besef door dat ik fout rijd. Maar keren is er op deze doorgaande weg niet zo snel bij. Een brede tussenberm en weinig kruisingen voorkomen een tussentijdse wijziging van richting. Hierna rijd ik dus weer terug de haven in en kom in de ochtendspits terecht. Voeg daarbij het feit dat alle wegen rondom Pireas en Athene een grote bouwput zijn en ik hoop dat je een aardig plaatje krijgt van de chaos waarin ik mij bevind. Als ik in de haven gekeerd ben en ik probeer weer een weg richting snelweg te zoeken, gaat het opnieuw fout. Te laat zie ik dat er borden staan ¿ doordat ik achter een grote vrachtwagen rijd ¿ en ik eindig nu echt in de weg die rechtstreeks het hart van Athene in leidt. Hier staan op iedere kruising agenten de ochtendspits te regelen en is er van kerend verkeer geen sprake. Het mag volgens de borden al niet, maar om het nu onder de neus van een agent te doen gaat zelfs mij iets te ver. Als ik het centrum al gepasseerd ben ¿ en dat gaat niet snel in deze ochtendspits ¿ zie ik een kruising zonder oom agent. Meteen gooi ik de auto dwars en net voordat de aanstormende tegenliggers mij hebben bereikt sta ik weer met mijn neus richting Pireas. Ik ben nu dus bijna 2,5 uur bezig deze verdomde plaats op de correcte wijze te verlaten. Ik wil naar een grote snelweg ¿ en daar is er maar een van ¿ is dat nou zoveel gevraagd. Ik word er wanhopig van en zit de Grieken zelfs te vervloeken. Nou, dan is het toch echt erg met mij gesteld. Maar ze kunnen er wel wat aan doen door de wegbewijzering eens wat beter te maken.

Dankzij twee taxichauffeurs en een vrachtwagenbestuurder kom ik uiteindelijk in de goede richting. Want ik kon zelfs de haven niet meer vinden. Ik heb ondertussen wel een stukje Athene en een flink stuk Pireas gezien. Via een miezerige kruising bereik ik dan ineens een 3-baansweg die de juiste kant (Korinthos) op leidt. Op een 3-baansweg kun je dus met 4 rijen in de file staan en dat sta ik dan ook. Ondertussen bel ik het hotel in Diakopto ter bevestiging van mijn reservering (dat hadden ze gevraagd). Ik noem veiligheidshalve maar geen aankomsttijd, want ik ben van niets meer zeker. Langzaam, tergend langzaam kruipt het verkeer vooruit. Dit keer laat ik het meer gelaten over mij heen komen, want ik weet dat ik op de juiste weg zit. En dan is het een kwestie van uitzitten. Maar na 4 uur ¿ sinds mijn vertrek van de taverna ¿ kom ik dan eindelijk op de snelweg terecht. De oorzaak van de laatste file? De vier banen moesten naar twee om uiteindelijk weer naar vier banen te gaan (twee per richting van de snelweg). Op de snelweg gaat het dan ook even flink voorruit. De diesel vindt het prachtig dat er weer snelheid gemaakt mag worden en ik moet diverse keren naar de teugels grijpen om de snelheid te beperken.

Om 11:15 ben ik de straat van Korinthos gepasseerd en stop ik bij een benzinestation voor wat frisdrank en iets hartigs. Want aan al dat gedonder heb ik wel een flauw gevoel overgehouden. De keuze tussen chips en een belegd broodje valt in het voordeel van het laatste en die sta ik ¿ in het zonnetje ¿ op te eten. Ondertussen strek ik de benen ook even, want dat is ook al 5 uur geleden geweest. Na een kwartiertje pauze gaat het dan weer verder. Dit is allemaal bekende (snel)weg voor mij en om 12:14 zet ik dan ook de auto stil bij hotel Chris-Paul in Diakopto. Vanaf de boot heb ik nu 237 kilometer gereden in de recordtijd van 6 uur. Volgens de routeplanner is het een rit van 158 kilometer welke je aflegd in 2:24 uur. Wat kan een routeplanner er toch naast zitten!

Het inchecken bij het hotel gaat goed en ik word al herkend. Ik krijg dezelfde kamer als de laatste keer (kamer 18) en even later heb ik alle benodigde spullen via het balkon de kamer in geholpen. Ik kleed mij snel om en binnen een half uur lig ik bij het zwembad. Het is uitgestorven bij het hotel en dus ook bij het zwembad. Het water is blijkbaar wat ververst want het is flink koud. Maar als je er doorheen bent, is het wel lekker verfrissend. Ik stuur wat SMS, plons wat en lig daarna ¿ al lezend ¿ in de zon op te drogen. Die zon brandt nog lekker als je er rekening mee houdt dat het toch al eind september is. Dan merk je toch het verschil in geografische ligging en is het hier toch wel een stukje beter (hoewel het in Nederland volgens de berichten ook geen erg slecht weer is). Om 15:00 vind ik het welletjes en ga naar mijn kamer voor mijn verdiende siësta. Houden jullie er wel even rekening mee dat ik nu 28,5 uur wakker ben, dus mag ik even wat gaan slapen?

Dat lukt dan ook prima en na 2,5 uur word ik door de wekker weer gewekt. Ik wil niet teveel slapen want anders heb ik daar vanavond weer last mee en het is tijd voor een volta en een frappee. Ik loop het dorp dus wat rond en merk dat er heel weinig toeristen zijn. Logisch natuurlijk. Het is het einde van het seizoen en de belangrijkste trekpleister die dit stadje levend houdt ¿ de  rack-railway ¿ is buiten dienst. Daardoor krijg je wel meer van het echte Griekse leven te zien. Bij een van de bars langs het station neem ik een frappee en zit ik druk te SMS-en met Nederland en Kreta. Het is wel wat eenzamer hier maar ¿ zoals mijn zusje altijd zegt ¿ ¿Alles went behalve een vent¿. En daar houd ik mij dan maar aan vast. Toch heb ik geen verlaten gevoel want in Griekenland voel ik mij overal thuis en op mijn gemak. De hele sfeer die hier uitgeademd wordt zorgt daarvoor. Na deze diepe overpeinzingen loop ik terug naar het hotel en ga op bed wat liggen lezen. Nee, bestek in servetten vouwen is geen taak meer voor mij. Dat is vanaf gisteren ¿voltooid verleden tijd¿.

Ik ga naar de snackbar want ik wil vandaag geen uitgebreide maaltijd. Ik neem een choriatiki, patat en een pita gyros. De avonden koelen al wel sneller af, maar het is hier aan de straatkant nog goed uit te houden. Om 21:30 heb ik de maaltijd op en afgerekend. De openlucht bioscoop is gesloten en ook de bars stralen weinig uit. En aangezien ik morgen een flinke wandeling voor de boeg heb, besluit ik er een vroege nacht van te maken. Op de kamer lig ik nog wat te lezen waarna om 22:45 alle luiken gesloten worden.
 

Dag 76 - Zaterdag 27 September 2003

09:00  Ik word al wakker voordat de wekker mij een half uur later te grazen zou nemen. Ik heb heerlijk geslapen en ben uitgerust genoeg voor de wandeling. Als jullie nou nog niet weten over welke wandeling ik het heb, dan moet je even terugkijken naar 8 augustus. Ja, ook ik ga deze wandeling doen. De hele 12,6 kilometer van Zachlarou naar Diakopto. Ik heb echter een nadeel en dat is dat er geen bekende is die mij naar het station van Zachlarou kan brengen (zoals Berry had). Dus dien ik van een taxi gebruik te maken of het hele stuk op en neer te lopen. Dat laatste is iets te hoog gegrepen en ik ga dus een taxi inschakelen. Maar eerst een ontbijt zodat er een goede voedingsbodem aan de wandeling ten grondslag ligt.

Om 10:05 ben ik bij de taxistandplaats ¿ welke naast het station is ¿ en bespreek met de chauffeur mijn plannen en de kosten. Het is een rit van 45 minuten (dat klopt wel herinner ik mij) en kost ¿27. Als je bedenkt dat de man ook weer terug moet rijden is het helemaal geen gekke prijs. Welke taxichauffeur in Nederland heeft een uurtarief van ¿18? De rit gaat op het gemakje naar boven. Zachlarou ligt op 600 meter hoogte, maar met de auto klim je eerst tot wel 1000 meter. Daarna daal je in een bocht het dal in waar Zachlarou ligt. De taxichauffeur spreekt niet veel Engels, dus de gesprekjes zijn kort. Ik hoor wel van hem dat de bosbrand ¿ die hier de heuvels heeft geteisterd ¿ drie jaar geleden heeft gewoed. Ondertussen heeft de chauffeur het druk met toeteren en zwaaien. Hij kent veel mensen hier uit de buurt en iedereen zwaait naar hem. Om 10:50 heb ik afgerekend en loop ik nar het station. Ik heb voldoende vocht bij mij en besluit hier niet te gaan zitten bij een van de taverna¿s. Sorry mensen, ik weet dat jullie seizoen echt belabberd is. Ik zie dat de kant richting Kalavrita geheel afgesloten is, ook voor lopers. Daar zal dus wel een brug zijn weggehaald en dan wordt het als loper wel erg moeilijk. Maar de kant van Diakopto ligt er open bij. Ook de man van de taverna zegt niets als ik vertel dat ik naar Diakopto wil lopen. Het enige wat hij roept is ¿Oreo¿ (mooi) en dat wist ik al.

Dus start ik de 12,6 kilometer om 10:55 en loop op mijn gemak langs de rails. Ik weet dat Berry er 3 uur over gedaan heeft en dit in een straf tempo heeft gedaan, omdat hij niet wist wat hem te wachten stond. Hij vertrok twee uur later en hield er rekening mee dat hij eventueel terug moest keren naar Zachlarou. Ik weet nu meer en kan dus rustig lopen en extra van de omgeving genieten. En dat doe ik dan ook met volle teugen. Het is prachtig en de temperatuur is beter dan toen Berry hem moest lopen. In de schaduw is het zelfs fris te noemen. Al snel kom ik wat tegenliggers tegen en hierdoor weet ik dat de rest echt begaanbaar is. Het is zelfs druk te noemen want ik ben in totaal 16 mensen tegengekomen! De eerste brug is wat wennen en de oversteek wordt wat bemoeilijkt door een overhangend zeil. Overal zie ik sporen van werkzaamheden, maar nergens zijn ze daadwerkelijk aan het werk. Ze hebben blijkbaar bij de spoorwegen het weekend vrij. Daardoor heb ik ook geen kans om een werktrein tegen te komen en dat vind ik wel jammer.

Maar de tocht door de bergen, langs de kloof, over bruggen en door tunnels is een ervaring die ik niet graag zou willen missen. Het is zelfs een stuk indrukwekkender dan op de video (hoewel ik mijn broertje nog steeds dankbaar ben hiervoor). Ook ik ben druk bezig de vele bezienswaardigheden vast te leggen. Ik neem daar lekker de tijd voor. Ook de afdalingen op de stukken met tandrad vallen mij erg mee. Berry had wat meer vaart en waarschuwde mij voor het uitglijden. Inderdaad voel je de kiezels soms onder je voeten weg rollen, maar dankzij mijn lagere tempo is het ¿ gelukkig ¿ niet tot glijpartijen gekomen. De laatste 5 kilometer is het gedaan met de indrukwekkende rotsformaties en wordt het dal breder. Toch is het voor mij een feest van herkenning. Want de video die ik heb van de treinrit ¿ vanuit de cabine gefilmd op weg naar Zachlarou / Kalavrita ¿ is een video die ik vele malen heb gezien. En steeds als ik mij omdraai (en dus kijk in de richting van Kalavrita) dan herken ik het plaatje meteen. Bij de grote overweg ¿ de enige op de route ¿ zie ik dat de automatisering en mechanisering ook op deze lijn gaan toeslaan. Want de handmatig bediende bomen worden vervangen door elektrische overwegbomen. De overwegwachter mag dus met pension of naar een andere baan op zoek. Toch wel jammer dat dit soort dingen verdwijnen, maar het is niet anders. Ook de beveiliging van het traject wordt onderhanden genomen. In het verre begin gebeurde dat via telefonie getuige de telefoondraden die nog langs een groot deel van het traject lopen. Ik weet van de video dat het tot op heden met een mobilofoon werd gedaan. En nu zie ik seinpalen langs het traject verschijnen. Alles bij elkaar is het een hele operatie waarvan ik mij afvraag of dit volgend jaar wel voltooid is.

Het is 15:10 als ik op het perron van het station van Diakopto sta. Ik heb ondertussen ook nog in de remise gekeken en gezien dat er een oude wagon al ontmantelt op een platte wagon geladen staat. Ik vrees dat ook het materieel vervangen wordt. Op zich voor de kwaliteit een noodzakelijk iets, maar het haalt veel sfeer weg. Afwachten wat ze gaan doen. Ik heb de tocht in 4:15 uur voltooid en heb een voldaan gevoel. Bij het hotel aangekomen ga ik zo snel mogelijk door naar het zwembad. Even wat baantjes trekken om de beenspieren los te gooien en al lezend nog wat vitamine D meepakken. Het gevoel van ontspanning levert ook weer wat vitamine V op en dat zijn hele lekkere vitamines. Wat een gelukkig mens ben ik om dit alles mee te mogen maken. Om 18:00 strijk ik neer bij een café aan de andere kant van het station. Half in de zon en onder een mooi plantaardig plafond zit ik aan mijn frappee te nippen en te kijken hoe de lawaaierige dieseltreinen elkaar in tegengestelde richting passeren. Dat moeten ze wel op het station doen, want het is een enkelsporig traject wat langs de noordkust van de Peloponissos loopt. Voor kenners: dit is normaalspoor terwijl de rack-railway op 750mm spoor rijdt. Daarna keert de rust weer terug op het station (voor de komende twee uur). Ja, het is een druk station!

Teruggekomen op mijn kamer ga ik op het balkon wat zitten lezen. Aan het eind van de dag wordt het wat drukker bij het hotel, maar het is heel duidelijk geen hoogseizoen meer. Onder het lezen vul ik het zoutgehalte wat bij middels chips en het cafeïnegehalte middels een Red Bull. Ik blijf keurig op mijn stoel zitten dus het verhaaltje over vleugels is hiermee ontzenuwd. Of zouden de vleugels te klein zijn om mij de lucht in te helpen? Ja, hou maar op. Ik weet wel wat jullie denken. Aangezien de laptop binnen staat en de memorecorder vol is, ligt er nog een taak te vervullen voordat ik uit eten ga. Ik sla dus alles in tekst op en kan de recorder weer wissen. Om 20:45 ga ik eten bij de grote taverna. Ik ben er net voor de echt grote drukte en het zijn de Griekse bewoners van dit plaatsje die op zaterdagavond eens lekker uit eten gaan.  Een tzatziki, choriatiki, patates, gevulde tomaat en paprika (jemistes) en pastitsio (een kruising tussen lasagna en mousaka). Het werd zo druk dat de broer van de eigenaar werd opgeroepen en kwam meehelpen. De tafels werden overal vandaan getrokken en de hele plaats was volgebouwd. Om 22:30 was ik met een voldaan gevoel (en vol buikje) teruggekeerd op de hotelkamer. Ik heb er nog wat liggen lezen totdat de luiken zwaar begonnen te worden. Om 23:23 heb ik ze allemaal maar gesloten.
 

Dag 77 - Zondag 28 September 2003

08:30  De wekker gaat en ik pak alle spullen in. Na het ontbijt ¿ wat ik weer alleen zit te nuttigen ¿ is het afrekenen en vertrekken. Om 09:40 rijd ik Diakopto uit met 20,5°C (ja, het is fris) en 134077km op de tellers. Onderweg zie ik iets op de motorkap liggen waarvan ik denk dat het natte bladeren zijn. Die drogen wel op en waaien er van af. Als ik echter na 30 minuten nog niet van ze verlost ben, stop ik bij een tankstation. Vooral om wat frisdrank te kopen ¿ de supermarkten in Diakopto waren allemaal gesloten ¿ maar ook om die bladeren te verwijderen. Ik kom echter tot de ontdekking dat het geen bladeren zijn, maar een uit elkaar gespatte sinaasappel. Die resten zitten half vast gedroogd op de motorkap. Nadat ik de ramen heb schoongemaakt gebruik ik de spons en trekker om het goedje van de motorkap te verwijderen. Ik krijg het grootste gedeelte eraf, maar er blijft nog wel wat steken en met name in de grill. Dat zal toch echt met hoge druk verwijderd moeten worden. En dat hebben ze hier niet, dus rijd ik weer door.

Om 10:50 heb ik de veerboot tussen Rio en Andirio bereikt en parkeer hem achter op het schip. Ik blijf er lekker in zitten en pak mijn leesboek. Na 26 minuten mag ik weer van de boot en kan de rit richting Parga voortgezet worden. Ik kom langs een tankstation waarbij de dieselprijs mij meteen doet stoppen (het was sowieso wel tijd om weer wat diesel te tanken). Voor 58,9 cent per liter mogen ze de tank zeker wel volgooien. Dat scheelt bijna 10 cent met de andere pompen. Ik heb dit merk niet eerder gezien, maar ze stunten inderdaad goed met de prijs. Er is een garantie dat ze minimaal 5 cent onder de laagste prijs blijven zitten. Er gaat 39,05 liter in en daar heb ik 615,3 kilometer mee afgelegd (1 op 15,8). Voor ¿23 ben ik weer voorzien van een lading diesel en daar moet ik het tot het einde mee vol kunnen houden. Voordat ik de boot naar Italië op rijd, ga ik nog wel even vullen want ik weet uit ervaring dat de prijzen in Italië hoger zijn. En als Nederlander let je toch op de centen. Om 12:53 ben ik in Amfilochia aangekomen en stop ik even bij tante Shell voor een broodje ham-kaas en een fles Fanta Lemon. Ik ga nu niet via Preveza, maar via Arta. Dat betekent dat ik de baai van Amvrakikos Kolpos omtrek en niet door de tunnel van Preveza kom. Maar het is weer eens een andere route en die moet net zo snel doorrijden.

Na een pauze van 20 minuten is het weer tijd om verder te rijden. Ondanks dat het een zondag is, heb ik het nog nooit zo druk gezien voor wat betreft snelheidscontroles. Soms word je gewaarschuwd door tegenliggers die met hun lichten knipperen, maar soms zie je oom agent ook ineens over zijn auto gebogen met een laserpistool op je auto gericht. Het is echter altijd bij snelheidsbeperkingen, dus bij kruisingen of in dorpen. En ze zijn hier niet zo kleinzerig dat ze je bij 5 kilometer te hard al van de weg halen ¿ want dan zouden ze iedereen moeten laten stoppen ¿ maar ze pikken de echte hardrijders eruit. En die zijn er genoeg om hen een reden van bestaan te geven. Denk nou niet dat ik ineens het braafste jongetje van de klas ben geworden, maar ik let wel op en ga gewoon met de stroom mee. De rit langs Arta levert weer een nieuw gezichtspunt van Griekenland op. Het is een redelijk vlak gebied ¿ nadat je de baai hebt gerond ¿ en er is veel landbouw. Arta zelf is een grote stad met veel winkels waaronder een megastore (Champion). Daar ga ik dus nog een keer winkelen in de komende week. Want de auto moet wel afgeladen de Alpen over gaan, maar ik niet Turk zijn. Er staan nog wat zaken op mijn boodschappenlijstje en die hoop ik nog wel te kunnen vinden. Ook zie ik nog een beeldenshop net buiten Arta, dus die krijgt ook nog een bezoekje van mij. Nu is alles gesloten, dus rijd ik door naar Parga.

De rit van Arta naar Parga duurt een uur en om 14:55 zet ik de auto bij Ionion Beach neer. Ik heb er weer een rit van 299 kilometer op zitten. Ik word welkom geheten door Apostolis en zijn broertje Andonis. Er blijken geen gasten meer in het complex te zitten. Vandaag zijn de laatste vertrokken. De onderste verdieping is schoongemaakt en afgesloten. Ik kom dus hoger te zitten en wel op de bovenste ¿ de derde ¿ verdieping. Dat betekent dat de spullen wel twee trappen omhoog moeten maar dat je wel zeezicht hebt. Kamer 60 is vanaf nu mijn thuisbasis en ik begin wat spullen uit te laden. Apostolis weet nog van onze afspraak over de prijs, waar ik een prijsvraag van gemaakt heb ¿ overigens zonder winnaar. Hij vertelt dat ik de kamer nog goedkoper kan krijgen, in plaats van ¿35 wordt het nu ¿30 per nacht. Ik bedank hem voor dit vriendelijke gebaar en ga verder met spullen uitladen.

De broertjes zijn met vaders bezig de ligbedden in de kleedhokjes te laden. Mag ik dan niet meer zonnen aan het zwembad? Jawel, maar hier gaat dat wat moeilijk. Want het zwembad is in een hoek een centimeter of 8 verzakt en morgen komt er een reparatieploeg uit Athene om het zwembad te repareren. En dat betekent dat morgen er 115000 liter water uit het zwembad moet zijn. Vanavond zetten ze de kraan open en zal alles via de regenafvoer naar de straat getransporteerd worden. En via die straat komt het vanzelf in zee terecht. Zo eenvoudig doen ze dat in Griekenland. Maar dat betekent ook dat er vanaf morgen geen zwembad voor mij beschikbaar is. Ik word gerustgesteld en achterop de scooter meegenomen naar de scootershop die wat meer richting het centrum van Parga ligt. Daarnaast is een kleiner complex wat door moeders gerund wordt en dat heeft ook een zwembad. Weliswaar iets kleiner, maar het moet kunnen voldoen. In dit complex zitten nog wel gasten ¿ Scandinaviërs ¿ maar je ziet overal dat de drukte duidelijk voorbij is en dat dit de laatste ladingen toeristen zijn. Daarna rijden we weer terug naar Ionion en krijg ik een frappee aangeboden. Apostolis loopt ondertussen van alles te regelen en heeft bijna geen tijd om even te gaan zitten. Er moet nog veel geregeld worden, want hij wil de komende dagen ook zijn intrek in dit complex nemen. Andonis zit er al en Apostolis ¿ met zijn Zweedse vriendin Emma ¿ betrekken dus ook een kamer. Ze zitten nu in een appartement achter de taverna Sakis, maar deze verhuizing voor de wintermaanden scheelt hen ongeveer ¿2300. En dat is snel meegenomen.

We zitten ook nog even over scooters te praten en ik vertel dat de quads in Malia een flinke hit zijn geweest. Hij zegt dat ik een scooter van hem kan krijgen. We komen uit op een ¿5 per dag zodat de totale dagprijs weer op de eerder afgesproken ¿35 uit komt. En ik word meteen meegenomen naar de scootershop om een scooter te krijgen. Het wordt hetzelfde type wat ik in Malia heb gehad ¿ een Piaggio Typhoon ¿ maar nu in het geel in plaats van het rood. Zo, dat scheelt mij heel wat klimwerk tegen de heuvels rond Parga. Ik krijg nog op mijn donder dat ik de vorige keren niet over een scooter ben begonnen. Want hij had mijn broertje en mij voor een zacht prijsje graag een scooter gegeven. Even voor alle duidelijkheid, dit zijn vriendenprijzen en geven dus geen garantie dat iemand ook die prijs van Apostolis krijgt. Ik geef je zelfs de garantie dat een ander hogere prijzen moet betalen. Want hij is handelaar genoeg om te weten wat hij doet en daar heeft hij nog gelijk in ook, want het is wel zijn salaris wat verdient moet worden.

Ik ben ondertussen uitgepakt en heb mij omgekleed voor een laatste plons in het zwembad. Het is 17:00 als ik het ¿ toch wel frisse ¿ water in stap. Maar ik ben er snel door en lig lekker te spartelen en te plonzen. Af en toe stap ik eruit en ga op een rieten stoel wat van de zon genieten. En dan weer het water in waarbij het opgewarmde lichaam sist bij de afkoeling. Ik hou dit zo vol tot 19:00 als er wat wolken voor de zon drijven en het water warmer begint aan te voelen dan de buitenlucht. Het koelt dus in de avond snel af. Ik ga naar mijn kamer en ga wat relaxen. Ik weet dat ze om 21:00 de kraan van het zwembad open gaan zetten dus vanaf dat moment is het afgelopen met de waterpret. Normaal is het zwembad vanaf 19:00 gesloten omdat er dan nieuwe chemicaliën aan het filtersysteem worden toegevoegd. Nu gebeurt dat niet want het filtersysteem is al afgesloten, net als de verlichting. Het zwembad ligt er dus maagdelijk stil onder een sterrenhemel bij. Dat doet mij besluiten nog een laatste duik te nemen. En kort daarop lig ik onder de sterrenhemel in het donkere water te drijven. Er komt een enorme rust over je heen als je zo in het water naar de sterren boven je ligt te kijken. Er is weinig verlichting om het zwembad heen zodat de sterren echt goed te zien zijn. Na een kwartiertje drijven is het nu echt tijd om afscheid van het water te nemen.

En als ik mij op de kamer weer heb aangekleed voor een diner hoor ik het eerste water ontsnappen. Het wordt uit de kraan enigszins gedempt voordat het de galerij op de eerste verdieping op stroomt. Daar komt het dan in de regenwaterafvoer terecht en golft het de straat op. Volgens de broertjes gaat dit de hele nacht duren. Ik ga erop uit voor een hapje eten, want dat plonzen heeft wel wat trek bezorgd. Om 20:45 kom ik bij Sakis aan. De eerste die mij herkend is Vangelis, de zoon van Sakis. Ook de andere zoon ¿ zijn naam weet ik niet, maar hij heeft een ringbaardje ¿ is van de partij, maar geeft geen blijk van herkenning. De baas zelf ¿ Sakis dus ¿ herkend mij wel en vuurt meteen een aantal vragen in het Grieks op mij af. Gelukkig begrijp ik de strekking en kan hem de antwoorden geven. Dit is ook het moment dat ik de openstaande schuld in los. Als ik hem het verhaal vertel, weet hij zich enkel nog die avond met het noodweer te herinneren. Hij wil die ¿5 weer teruggeven maar met een resoluut gebaar stop ik het in zijn borstzakje. Met mijn bestelling loopt hij met een glimlach weg. Even later komt hij met een nieuw glas ouzo aan lopen en zo betaalt hij mij terug. Ik eet een tiri fournou (een Sakis), een tomaten- en komkommersalade en paidakia. Dit alles wordt met een flesje retsina begeleidt. Na afloop krijg ik weer een ouzo van het huis en begint ¿ samen met de retsina ¿ lekker te werken. Dus reken ik af en ga terug naar de kamer. De straat is goed nat en het water golft uit de regenpijpen. De afvoer van het zwembad is geen groot gat en er zit nog een filter voor, dus het water spuit niet weg. Maar alles bij elkaar is het toch een flink waterballet. Ik kijk nog even tv alvorens om 0:30 mijn luiken te sluiten.
 

Dag 78 - Maandag 29 September 2003

08:30 wakker en dat zonder wekker. Ik moet maar eens langzaam gaan wennen aan het wat vroeger opstaan. Want over iets meer dan twee weken gaat deze jongen weer aan het arbeidsproces deelnemen. Ik weet vantevoren ¿ en door de ervaring van Berry ¿ dat dit zeker niet mee zal gaan vallen. Maar ja, er is een tijd voor vakantie hebben en een tijd voor werken (vrije bewerking van ¿er is een tijd van spelen en een tijd van eten¿ afkomstig van moeders). Het zwembad is nog lang niet leeg en ik herinner mij ineens mijn badkuip. Daar gaat het eerste gedeelte van het water altijd sneller eruit en het laatste ¿ door de verminderde druk ¿ gaat relatief langzaam de afvoer door. Dat zal hier net zo werken, want het is eigenlijk een hele grote badkuip. Ik eet wat en drink een kop koffie. De eerste taak voor vandaag is het ticket voor de overtocht naar Italië om laten zetten naar een eerdere datum dan 6 oktober. Waarom? Omdat ik 10 oktober een theatervoorstelling heb en ik ook nog wat tijd thuis wil hebben om weer te wennen en te acclimatiseren. Dus om 09:30 vertrek ik naar Igoumenitsa waar ik na 45 minuten in een fikse file beland. Het blijkt dat de hoofdweg ¿ langs de kust ¿ vanwege wegwerkzaamheden is afgesloten en dus mag al het verkeer zich door de smalle zijstraatjes persen. Ook de politie kan hier niets aan doen en staat hulpeloos toe te kijken hoe het verkeer af en toe de vreemdste capriolen uit haalt om het einddoel te bereiken. Ik ga rustig in de stroom mee en draai aan het einde van Igoumenitsa mijn auto weer richting Parga. Als ik dan vlakbij het Minoan Lines kantoor ben, vind ik gelukkig een parkeerplekje. Het ticket kan omgezet worden naar 3 oktober ¿ die dag past het best in de planning ¿ waarbij mijn 1-persoonskamer behouden blijft (dat was een eis). Als er plek is kan een ticket altijd omgezet worden, maar alleen in de haven van vertrek. Opgelucht stap ik weer in de auto en duik de file in. Deze rijdt iets sneller door want je hoeft hier enkel van 2 banen naar 1 baan. Om 11:30 bereik ik Parga weer en zit ik achter een busje van een zwembadfirma. Als ik hen in het centrum van Parga voorbij rijd doordat zij stoppen vraag ik of ze naar Ionion Beach moeten. De chauffeur begrijpt mij niet en stopt mij een folder van de firma met zwembaden toe. Ik rijd door ¿ ook omdat er tegenliggers stonden te wachten ¿ en zie Apostoli bij de scootershop. Hij ziet de folder liggen en vraagt verbaasd hoe ik daaraan kom. Ik vertel hem dat er een busje aankomt die waarschijnlijk voor hem komen. Net als hij ze tegemoet wil lopen, komen ze eraan rijden. Ik rijd door en zie ze even later ook verschijnen. Nadat het probleem nogmaals is uitgelegd gaan ze driftig aan de gang en dat terwijl de laatste 50 centimeter water nog uit het zwembad moet lopen. Ik rijd op de scooter naar het internetcafé om mijn mail te lezen, de weersvoorspelling te bekijken en de douane bepalingen te bekijken. Zolang alles maar voor eigen gebruik is, is het vervoer binnen de EU geen probleem. Bij thuiskomst is het zwembad al gedeeltelijk ontmanteld en wordt er druk gesleuteld en gebroken. Ik ga met het verslag aan de gang, lig wat te lezen en loop af en toe naar het zwembad om de voortgang te bekijken. Volgens de huidige planning hebben ze binnen 5 dagen het probleem opgelost. Ondertussen wordt het steeds meer bewolkt en breekt er om 17:30 een onweersbui los ¿ was voorspeld. Het is broeierig en de regen legt de werkzaamheden bij het zwembad stil. Ik roep voor de grap dat het zwembad zo weer gevuld is, maar weet wel beter. De kraan staat nog open en zorgt voor de afvoer van het regenwater. Het zwembad is ¿ op een klein plasje bij het putje na ¿ leeg. Dat betreft het water, want er ligt genoeg puin. Alle afdektegels langs de rand zijn weggebroken. Met twee grote hamerbeitels en een slijptol hebben ze die rand verwijderd. Dat gaf zoveel lawaai dat bewoners van een naburig complex aan het klagen zijn geslagen. Maar toen was de klus al geklaard en kon men beloven geen herrie meer te maken (maar ook niet minder). Ik ga even liggen voor een siësta en word om 20:30 weer wakker. Het is ondertussen opgeklaard en in de verte zie het weerlicht van de wegtrekkende bui. Om 21:30 bel ik als eerste Jolanda en Beppe op in Italië. Ik krijg Beppe aan de lijn en die vertelt mij al dat ze aanstaand weekend even weg gaan naar Oostenrijk (bij hen niet zo ver vandaan). Even later legt Jolanda het nog eens uit. Aanstaande vrijdag is een feestdag in Italië en daarom hebben ze een lang weekend geboekt. Dus als ik zaterdag aankom is er niemand. Ze komen zondag of maandag thuis. Ik beloof voor een oplossing te zorgen zodat ik ze toch kan bezoeken en daarmee is et gesprek afgelopen want de telefoonkaart is op. Hierna kom ik bij Sakis gekleed in lange broek, shirt met lange mouwen en een regenjack. Het is behoorlijk fris maar na de eerste ouzo wordt het al iets beter. Een saganaki (niet zo lekker dan bij Maria, maar nog steeds goed genoeg voor deze kaaskop) en een kipsouvlaki gaan er goed in. Daarna krijg ik weer een ouzo maar die neem ik snel mee naar binnen. Want ik heb het toch wel wat koud gekregen. Dat belooft wat voor in Nederland want ik denk dat de temperatuur toch nog 20°C is. Om 0:15 ben ik weer thuis en lig nog wat tv te kijken. Dankzij Mattlock ¿ dat kan ik in het Engels volgen vanwege Griekse ondertiteling ¿ wordt het toch 01:10 eer ik de luiken sluit.

   Lang verwacht, nu toch gekomen: de foto's   
 

DE VOLGENDE UPDATE VAN HET VERSLAG ZAL ZATERDAG PLAATSVINDEN. EN DAT ZAL DE LAATSTE ZIJN VOOR MIJN THUISKOMST, WANT DE MOGELIJKHEDEN HIERNA ZIJN BEPERKT. NA THUISKOMST ZAL DE REST DAN INGEVULD WORDEN.

Dag 79 - Dinsdag 30 September 2003

08:30 ik word wakker van wat gerommel in de verte. Dat komt langzaam mijn kant op en dus weet ik dat ik rustig binnen kan blijven en aan het verslag kan werken. Dus word er ¿ alweer ¿ een achterstand weggewerkt, of eigenlijk, bijna weggewerkt. Want het weer klaart na de bui goed op en het belooft een vochtig, warme dag te worden. Ik zit nog steeds met het feit dat ik iets met Italië moet regelen. Nadat ik Jolanda gebeld heb, weet ik dat ze zondagavond ¿ niet al te laat ¿ van Oostenrijk thuis komen. Nu gaat het er dus om of ik het ticket een dag naar achteren kan schuiven (van 3 naar 4 oktober) of dat ik een hotelovernachting in Italië moet regelen. Van Jolanda mag ik ook in hun huis slapen wat een heel lief aanbod is, maar dat doe je niet snel in een ¿ voor jou - vreemd huis. Ik bel het Minoan kantoor in Igoumenitsa en heb geluk. Er is nog een AB1 (binnenhut, dus zonder raam, voor alleen-bewoning) vrij. Ik krijg een reserveringsnummer en met de tickets nog wel om komen zetten.

Dat besluit ik meteen maar te gaan doen en dus rijd ik om 12:30 weg naar Igoumenitsa. De weg ken ik ondertussen zo goed, dat de rit vlot verloopt. Omdat ik ook weet dat ze met de weg bezig zijn, parkeer ik de auto aan het begin van Igoumenitsa en loop verder naar het kantoor. Dat gaat inderdaad sneller dan met de auto, want ik haal ze allemaal in. In het kantoor wordt mijn naam al meteen genoemd door een dame, die ik dus ook aan de telefoon heb gehad. Ik krijg ¿ met een glimlach ¿ de vraag of dit de laatste wijziging is en verzeker haar dat ze vanaf nu geen last meer van mij heeft. Ik krijg keurig de nieuwe tickets en wordt een goede reis toegewenst. Toch is het een prima service van Minoan Lines. Zolang er plek is, kun je de tickets ¿ enkel in de haven van vertrek ¿ om laten zetten naar een nieuwe datum. Dat omzetten kost niets tenzij de ticketprijs vanwege de datum ook wijzigt. Wat ze doen als je van hoog- naar laagseizoen gaat is mij niet duidelijk, maar is bij mij ook niet van toepassing. Hierna loop ik tevreden terug naar de auto en rijd terug naar Parga.

Daar kom ik om 14:30 aan en ga meteen weer zitten tikken. Ik spring op als ik een enorme klap hoor met een metalen geluid. De eerste gedachte is meteen aan auto¿s of scooters die op elkaar geklapt zijn. Als ik echter naar buiten kijk, zie ik dat het geluid werd veroorzaakt door een wasmachine. Oh ja, rijden die dan ook rond? Nee, die stond op een transportwagentje met drie wielen en is daar vanaf gestuiterd. Apostoli, Andonis en Emma staan er beteuterd bij te kijken en ¿ als ze van de schrik zijn bekomen ¿ breekt er een Griekse scheldvloed los. Hoe het precies heeft kunnen gebeuren is onduidelijk, maar de wasmachine ¿ half jaar oud en van Emma ¿ ligt gedeukt op de grond. Als het ding op de eerste verdieping is gebracht blijkt de schade toch redelijk mee te vallen. Enkel het houten bovenblad is onherstelbaar beschadigd. Anders had de verhuizing ¿ om kosten te besparen zoals ik 28 september al vertelde ¿ toch nog weinig zin gehad. Met veel gevloek en gesteun wordt de zaak weer in elkaar gezet en kan hij getest worden. Buiten op de galerij zodat water van een eventuele lekkage keurig kan weglopen. Maar alles blijkt prima te werken en dat is een hele zucht van verlichting. En met een nieuw houten bovenblad is de wasmachine weer als nieuw. Ik help ze even de andere spullen ¿ voornamelijk kleding ¿ naar boven te sjouwen. Dat is meteen flink zweten, want de luchtvochtigheid is hoog. Iedere dag neem ik, op verzoek van Apostoli ¿ wat foto¿s van het zwembad. Mocht er iets fout gaan, dan kan hij later de bewijzen aanvoeren. Terwijl ik een frappee met Apostoli drink, loop ik dus weer mijn dagelijkse rondje foto¿s te maken. Bij thuiskomst in Nederland zet ik die op een CD en stuur die naar hem op. Ook pak ik op het balkon nog wat zon mee, terwijl ik zit te lezen.

Als het donker wordt ga ik achter de laptop zitten om een selectie aan foto¿s te maken. Ik probeer een generator uit die voor mij een fotopagina voor internet kan maken, maar het resultaat bevalt mij niet en hij genereert te veel bestanden. En die moet ik een voor een met het handje on-line zetten omdat het internetcafé geen ftp-programma heeft. Dus moet ik de fotopagina¿s met het handje aanmaken en dat kost wat extra tijd. Dus morgen gooi ik enkel de tekst erop (zodat mijn lieve kijkbuislezertjes ook weer wat te doen hebben) en de dag daarna zal ik dan de foto¿s on-line zetten.

Om 21:30 ga ik naar Sakis en moet daar nu wachten op een tafeltje. Het is druk en Sakis en Vangelis lopen de benen onder het lijf vandaan. De andere broer/zoon is naar Athene gegaan om daar een studie toerisme op te pakken en kan dus niet assisteren. Mijn wachten wordt door Sakis natuurlijk verzacht met ouzo en dat vind ik helemaal niet erg. Als ik een tafeltje krijg kan ik wel meteen bestellen. Het wordt een saganaki (natuurlijk), een tomaten- en komkommersalade en een bifteki met spaghetti. Soms heb je even geen zin in patatjes en is een deegsliert een welkome afwisseling. Ze spelen een cd af met mooie Griekse live muziek. Ik krijg de cd meteen van ze mee als ik daarom vraag. En thuis aangekomen wordt deze cd meteen omgezet naar mp3 (natuurlijk uitsluitend voor thuisgebruik). Om 0:30 sluit ik de laptop af en sluiten daarna mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Ook deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant drukken met de tekst "1 t/m 14 Oktober". Daar gaat deze vakantiesoap verder zijn laatste twee weken in en komt het einde in zicht...