Reisverslag  1 t/m 14 September 2003

Dag 50 - Maandag 01 September 2003

Om 10:35 laat Hypnos mij weer gaan. We zijn goede maatjes, maar hij wil mij niet langer bij zich houden. Ik vind dat geen probleem, want anders zie je misschien het daglicht helemaal niet meer. Nu is dat er gelukkig wel want anders zou het knap donker zijn. De elektriciteit is namelijk uitgevallen. Dus voorlopig geen warme koffie. Ik eet wel wat en ga daarna verder met het verslag. Gelukkig is de accu ruim voldoende want na twee uur is de elektriciteit nog steeds niet terug. Dat maak je tegenwoordig niet zoveel meer mee. Het dagelijkse leven ligt hier dan echter niet op zijn gat. De winkels zijn gewoon open want een calculator op zonenergie doet prima zijn werk. En ze hebben geen scanner nodig om van alle producten de prijs te achterhalen. En de geldlade van de kassa staat toch altijd open, dus de zaak hoeft zeker niet gesloten te worden. In Nederland ligt het leven echt compleet plat, hier hobbelt alles rustig door en men neemt het ongemak voor lief.

Het is wel warm en vochtig. Die laatste begint over de 70% te komen en dan mag je het gerust broeierig noemen. Ik wil de tekst vandaag echter op internet zetten, dus ik tik dapper door. Maar doordat de laptop op de accu loopt, is de stroombesparing actief en gaat het niet zo snel. Dus ga ik geen foto¿s bewerken, maar beperk ik mij tot de tekst. Ik moet de resterende tijd goed in de gaten houden en vandaar dat ik mij tot de 30-ste beperk. Die tekst staat klaar en op floppy. Nu moet de elektriciteit wel terugkomen, anders werkt het internetcafé niet. Hoewel ik van de schoonmaakster (Alla, een Russische die wat Grieks en geen Engels spreekt en een stem als Eucalypta heeft) begrijp dat er vanaf 8 uur al geen power is en dat in Malia er wel power is. Om 14:30 wil ik toch een poging gaan wagen bij het internetcafé. Helaas heeft de achterband van de scooter daar duidelijk geen zin in. Ik probeer nog even of ik het tot de scooterzaak zal redden, maar dat is zinloos. Dus de mobiel gepakt en gebeld naar Stavroula. Die onderneemt meteen actie en zal met haar man komen om een nieuwe scooter af te leveren. Na een kwartiertje komen ze inderdaad aanrijden en krijg ik een nieuwe scooter. De oude wordt aan de kant gezet bij de andere vestiging ¿ iets verderop ¿ waar niemand aanwezig was. En manlief rijdt bij Stavroula achterop weer terug naar Malia.

Ik rij naar het internetcafé en weet al zeker dat er elektriciteit zal zijn. Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat tijdens het wachten ineens alle apparatuur begon te werken en we dus weer volop prik (een ander woord voor elektriciteit) hebben. Het woord stroom zal ik niet gebruiken maar omdat uit te leggen zal ik teveel in detail moeten treden en dat wil ik jullie ¿ lieve lezers en lezeressen ¿ niet aan doen. Ik pak het verhaal weer op bij het internetcafé. Daar staan alle computers weer netjes te draaien en kan ik mijn site bijwerken. Daarna rij ik naar de scooterzaak want mijn elektrische starter van de scooter heeft kuren en aantrappen is lastig. Dus krijg ik weer een andere scooter mee die prima start. Hij heeft alleen geen spiegels. Maar het is nu de enige die ze heeft staan en ze belooft dat ik straks een andere kan krijgen (als het tijdstip van terugbrengen voor velen is aangebroken). Dus met een nekverrekking zit ik op de scooter, maar ik hoef niet ver. Op de kamer is het snel douchen en omkleden.

Vanwaar die haast zul je afvragen? Om 16:00 moet Emmanuela naar Nederlandse les in Agios Nikolaos gebracht worden en ik heb beloofd om te gaan rijden. Dus kruip ik na de douche in een bloedhete auto, zet de airco op vol en rij naar huize Jongeneelen. Jolanda verschijnt niet, maar Maria gaat wel mee (gezellig). Ruud is natuurlijk van de partij, daar hoef je niet bang voor te zijn. Hoewel Maria duidelijk last heeft van de warmte en ook moe is, zet ze toch door en stapt in de auto. Die is al een stuk koeler en we rijden naar Agios toe met Hi-5 uit de speakers komend. Hi-5 (Hai-faif) is een nieuwe damesgroep waarvan ik de CD heb en Emmanuela die heel graag wil beluisteren. In Agios rij ik naar de school toe. Ik weet de weg en dat laatste stukje is door een nauwe straat onderhand steil omhoog. We hebben geluk en kunnen de auto daar parkeren. De vorige les is nog bezig, maar juf Annet heet ons al wel welkom. We gaan buiten zitten wachten. Gelukkig in de schaduw, maar dan is het nog broeierig heet. Als Emmanuela in de klas zit en aan de ouders het nieuwe schooljaar is, uitgelegd lopen we naar beneden. Want vandaag is het de eerste lesdag en vanaf nu is het weer iedere maandag en woensdag naar Agios rijden. Het is anderhalf uur les wat Emmanuela heeft en een klein half uur rijden vanaf Malia. Het heeft dus geen zin om terug te gaan naar Malia en dus zit Ruud ¿ want meestal gaat hij alleen ¿ hier maar anderhalf uur aan de frappee te nippen.

Dat gaan we nu ook doen en we strijken op een terras neer aan de kruising van de haven en het centrum. Veel te zien en met drie mensen ook iets gezelliger dan alleen. Om 18:30 halen we Emmanuela weer van school en rijden terug naar huis. Ik zet Ruud thuis af en breng de dames meteen door naar de taverna. Ruud is daar met de scooter al eerder omdat hij sneller door de straatjes kan manoeuvreren. Ik rij door naar mijn kamer en kleed mij om. Als ik weer bij de taverna aankom is het daar al wat drukker. En dat wordt ineens topdrukte. Een paar vaste klanten hebben wat mede-appartement-bewoners op sleeptouw genomen en die komen allemaal tegelijk binnen. Keuken in de stress en dus duik ik ook de warmte in om een handje mee te helpen. Dat bestaat uit vlees uit de vriezer halen, spullen in en uit de koelkast halen en aangeven aan de kokkin en sinaasappels uitpersen. Voor die laatste moet ik naar de ruimte achter de keuken want daar staat de pers opgesteld. Hier is het nog warmer (ik schat de temperatuur op een kleine 45°C) en dus hou ik het niet droog. Maar mijn hulp word wel op prijs gesteld en samen weten we de klus te klaren. Al druppend sta ik voor mij uit te staren. Maria en haar ouders hebben het iets gemakkelijker want die zijn iets kleiner. En hoe hoger je komt, hoe heter het wordt. Maar om je nou op je knieën door de keuken te bewegen, staat ook niet erg volwassen.

Mijn voorstel om buiten de deur te eten word door Maria geaccepteerd. Ik had het eerder gezegd en toen waarschuwde ze nog om geen plannen te maken. Iedere keer als ze dat deed, werd het laat op de taverna en hadden ze geen zin meer om uit eten te gaan. Maar er verschijnen geen late eters en de binnengekomen mensen druppelen langzamerhand de deur weer uit. De buurman heeft geen enkele klant gezien en zo zie je maar weer dat mensen ook echte kuddedieren zijn. Waar het druk is zal het eten wel beter zijn dan die zaak met het lege terras en zo kun je dus een hele avond leeg zitten. Het is zoals een bekend Grieks spreekwoord al zegt: ¿Als de eerste lamskotelet over de grill is, volgen er meer¿. Om 23:00 heb ik in de keuken alle taken volbracht en laat ik het terras aan Jolanda en Emmanuela over. Ik rij met de scooter naar huis om mij te gaan omkleden. Want de huidige kleding is gezien de vochtigheidsgraad (zeiknat) niet meer geschikt om een restaurant binnen te stappen.

Snel een douche en omkleden en ik sta met de scooter te wachten als Jongeneelen er aan komt rijden. Pa, ma, dochter en zus zitten in de rode golf en ik volg op de scooter. Ik weet al waar we naar toe gaan. We gaan naar El-Greco, een Griekse pizzeria. Daar lekker van Saganaki, knoflookbrood (een pizzabodem besmeert met knofloof, olijfolie en kaas) en een Quatro-Staggione pizza. Die laatste was iets teveel en ik heb op 80% de strijd moeten staken. Daarna had iedereen last van de after-dinner-dip en ik moet er morgen vroeg uit, want ik wil naar Maleme (de reden en waar het ligt zul je morgen wel lezen). Zodoende sloot ik de luiken al om 01:00
 

Dag 51 - Dinsdag 02 September 2003

06:30  De wekker gaat af en deze jongen staat snel naast het bed. Geen ontbijt, wel een kop koffie, een douche en de spullen pakken. Ik ga vandaag een goede vriendin (Miranda) bezoeken die met haar man (Reint) en 1 jaar oude dochter (Joël) in Maleme zitten. Maleme ligt ten westen van Chania en dat is dus een trip van bijna 200 kilometer. Maar het is een en al autoweg en dus moet het vlot kunnen gaan. Om 07:16 start ik de auto en met 23°C en 131311km op de tellers begin ik aan de reis. Onderweg stop ik nog even voor een fles frisdrank en een croissant chocolade. De rit verloopt voorspoedig en na Chania neem ik de afslag naar Maleme. In de plaats is het hotel waar ze verblijven niet te missen. Het is een groot complex. En als ik zeg groot, dan bedoel ik heeeel groot. Ik hoor later dat er 2000 mensen in kunnen overnachten.

Het is 09:31 als ik mijn auto op de parkeerplaats zet en ik heb ik 2:15 uur 186 kilometer afgelegd. Bij de receptie vraag ik of ze de familie Schaafsma kent. Daar heeft ze de hulp van de computer voor nodig, maar na het spellen van de naam is het kamernummer snel gevonden. Kamer 233 en ik mag via de telefoon proberen of er iemand thuis is. Dat blijkt zo te zijn, want Reint neemt de telefoon op. De verrassing is groot als ik zeg dat ik beneden bij de receptie sta. Ze komen naar beneden en daar zie ik het gezinnetje uit de lift stappen. De begroeting is uitgelaten, hier 3000km van huis zie ik hen na vele maanden weer. Joël blijkt behoorlijk gegroeid te zijn en stapt al driftig in het rond. We gaan naar buiten ¿ bij het zwembad ¿ onder een overkapping zitten. Ze hebben een 12-daagse all-inclusive reis en dus is al het eten en drinken gratis. Ik hoef ook niets te betalen, want ze halen het gewoon voor mij. Vandaag is het rustig in het grote complex, want er zijn de laatste dagen veel mensen vertrokken. Het is zelfs zo rustig dat het animatieteam moeite heeft om mensen te ronselen voor de diverse activiteiten. Enkel de wateraerobics heeft genoeg belangstelling. Reint en ik constateren dat de meeste deelneemsters in de categorie ¿oud Italiaans vel¿ passen, want er zijn hier veel Engelsen en Italianen.

Joël vermaakt zich hier prima en heeft over aandacht niets te klagen. Iedereen geeft het kind een aai over het bolletje of staat er met liefde naar te kijken. Kan ook niet anders als je die guitige kop met die kromme beentjes tussen de stoelen door ziet lopen. We hebben elkaar genoeg te vertellen want het contact heeft het afgelopen jaar vanwege diverse oorzaken (de meeste mijnerzijds) wat stil gelegen. Maar het voelt meteen weer als vanouds aan en dat is toch een eigenschap van echte vriendschap. De dag wordt in en langs het zwembad doorgebracht. Ik zeg wel zwembad, maar het is meer een zwemcomplex. Diverse baden met verschillende diepten en ze lijken in de verste verte niet meer op het rechthoekige zwembad van vroeger. Het water is heerlijk en het verfrist je goed want daarbuiten is het toch lichtelijk aan de warme kant.

In de middag roept het animatieteam op voor een partij watervolleybal. Dat spreekt mij wel aan en Reint kan ook niet zolang stil zitten. Dus mag Miranda de watervlugge Joël in de gaten houden en gaan wij proberen een winnend team te vormen. Met ongeveer negen mensen aan iedere kant schijnt de opkomst laag te zijn vergeleken met vorige dagen. Volgens mij hebben ze toen als haringen in een ton gestaan en zal de bal nooit het water hebben kunnen raken. Dat kan nu wel en dat is in ons voordeel. Want de eerste opslag levert al meteen een voorsprong van 7-0 op. De ¿ Italiaanse ¿ animatieleider ziet het nog even aan en gaat dan het andere team versterken. Maar wij blijven winnen en het Italiaantje blijkt een zwakke plek te zijn. Hij probeert dat met veel gebabbel te camoufleren, maar Reint prikt daar meteen doorheen. Al met al sta je dan een uur in het water te spartelen en dat in de brandende zon.

Na afloop heb ik dan ook een paar gloeiende schouders en voorhoofd. Het ziet er bij mij altijd wat roder uit, maar het valt nog mee. Je hebt het tijdens het spel niet zo in de gaten, maar ik had toch beter even wat kunnen insmeren. Maar ¿ zoals de Grieken zeggen ¿ ¿Als je een haan tot souvlaki maakt, mis je zijn kraaien¿, en ook in dit geval is achteraf smeren een lapmiddel. Maar het verzacht wel en ik gloei zachtjes door. We zijn bij het zwembad gaan liggen en kijken nog wat naar een spelende Joël waar Reint als een echte Baywatch-er bij staat. Als ook het konijn verzopen is wordt het tijd om het water te verlaten. We drinken nog wat bij de bar en het is dan alweer vertrektijd (18:30) geworden voor ondergetekende. Ze lopen mee naar de auto en daar nemen we dan afscheid van elkaar. Zij vertrekken donderdag naar huis en met de belofte om na thuiskomst hun nieuwe huis te komen bekijken vertrek ik richting Malia.

De rit naar huis verloopt iets rommeliger ¿ het is drukker en veel toeristen weten niets van het vluchtstrook principe ¿ maar ik kom toch veilig om 21:07 in Malia aan. Ik neem snel een douche, smeer mij in en bel Ruud op. De zaak is nog open en er zijn nog eters, dus kan ik nog aanschuiven voor een maaltje. Veel hoeft dat niet te zijn, want ik heb in de middag al patatjes en een soort rollade gegeten. Dus neem ik een choriatiki met skordopsomo (knoflookbrood) en een kipsouvlaki. Het is niet erg druk geweest maar als de laatste eters zijn vertrokken zie je toch twee vermoeide gezichten. Een seizoen vol zorgen is een geestelijke vermoeidheid en die komt altijd wel met wat lichamelijke problemen samen. Zodoende gaan Ruud en Maria naar huis en naar bed. Ook ik heb er een knap druk dagje opzitten. Vier uur rijden vind ik echter nog niet zo veel of vermoeiend. Ik heb de afgelopen maand wel meer uren achter het stuur gezeten. Maar als je de Grieken verteld waar je geweest ben ¿ zoals ik even later in de Recital bar bij Mike doe ¿ dan kijken ze je vol ongeloof aan. Dat is toch wel een hele rit en dat heb je dan ook nog eens terug gereden. Maar na een Kamikaze gaat zowel in de bar als bij mij het licht uit. Bij mij is dan in de kamer omdat ik die even wil doorluchten en geen beestenboel binnen wil hebben (hoewel het met muggen ontzettend meevalt). Ik zit dus op mijn balkon naar de sterren te turen en voel Hypnos naderen. Om 01:30 is de temperatuur in de kamer tot onder de 30°C gedaald en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 52 - Woensdag 03 September 2003

Om 09:30 open de luiken zich weer. Aangezien ik gisteren gezwommen heb, doe ik er nu goed aan om even de oortjes even te druppelen. En dat doe ik dan ook voordat ik koffie zet en mijn ontbijtje klaar maak. Na het ontbijt zie ik Mike met de grasmaaier aankomen. Hij moet het gras een stukje korter maken en doet dat nu maar want anders komt het er vandaag ook niet meer van. Ik kan dat gezwoeg moeilijk aan zien en ga hem wat helpen. Het snoer van de maaier weghouden is een van de taken. Volgens Mike lukt hem dat zelf ook goed, maar de hoeveelheid tape op het snoer doet anders vermoedden. Dat zal wel door iemand anders veroorzaakt zijn. Ook zorg ik dat de (GFT?)-bak in de buurt blijft zodat hij het opgevangen gras kan legen. Ondertussen praten we over dingen en word ik uitgenodigd om zondag bij hen een barbecue mee te maken.

Na het maaien gaan we in de bar nog even een frappee drinken en hij vraagt mijn mening over digitale camera¿s. Een Nederlandse vriend van hem wil zijn camera wel verkopen aan hem en hij wil van mij weten of hij daar goed aan doet. Ik geef hem een negatief advies want ik heb de camera gezien. Die is goed, veel opties en knap prijzig. Dat haalt Mike er nooit uit en ik adviseer hem om naar een simpelere camera om te kijken. Hierna gaat ieder zijns weegs en ik ga op het balkon lekker verder aan het verslag zitten werken. De zon wil ik graag blijven zien, maar even niet op de schouders voelen. De schouders zijn zeker niet erg verbrandt maar gloeien lekker na. Ik heb er prima op kunnen liggen en dat zegt voldoende. Ik ben niet de hele tijd aan het verslag bezig, want in de tussentijd laat ik ook nog een was doen. Laten doen? Jawel, ik heb geen zin in gezweet in de badkamer (niet vanwege een was) en ik heb gehoord dat er hier een aantal wasserijen zijn. Ik kies er een uit en voor ¿9,- per was (wit en gekleurd) kan ik die na 16:00 weer ophalen.

Daarna werk ik weer verder aan het verslag. Na drie uur is het wel weer genoeg geweest en zodoende sluit ik om 15:30 de laptop, pak wat spullen en rij naar Stella Maria. Yiannis, Allenka en Nathalia zijn er natuurlijk, maar van Andries en Mattie ontbreekt ieder spoor. Dan hoor ik van Yiannis dat Mattie in het ziekenhuis van Heraklion ligt. Ze zat voor de vakantie al in de lappenmand en die vakantie was bijna geannuleerd. Een huidziekte, allergische reacties op de medicijnen en nog wat meer zaken die een mens niet veel gezonder maken. Zolang ze maar uit de zon bleef mocht ze wel op vakantie. Het eruit zijn en de droge lucht zouden goed moeten zijn. Dat was het ook wel, maar nu had ze problemen met haar heupgewrichten gekregen. En dus ligt ze nu in een ziekenhuis. Het arme mens, ik heb echt met haar te doen. En Andries rijdt dus tussen Heraklion en Malia heen en weer. Hij is er nu niet maar ik zal hier zeker wat mee gaan doen. Voor de rest is het een wisseldag en zijn er niet veel mensen bij het appartementencomplex. Ik krijg de sleutel van kamer 12 voor een inspectie. De badkamer is vernieuwd. Eenknopskranen, een douchekop met bijbehorend haakje, nieuwe douchegordijnen en zelfs een haarföhn! In de slaapkamer is de airco gemonteerd en op de balkons staan nu plantenbakken. Het is er stukken beter op geworden en ik vond het al niet slecht (voor Griekse begrippen).

Om 17:30 vertrek ik daar weer en ga mijn was ophalen. De tassen staan op naam keurig klaar en de was ziet er schoner uit dan dat ik ooit met de hand heb kunnen bereiken. Niet gestreken, wel opgevouwen. En minder hard doordat het niet in de zon heeft liggen drogen. Nadat ik die was thuis heb afgeleverd rij ik naar O¿Manthos voor een frappee. Ze zijn er niet en ook thuis zie ik niemand. Dan zijn ze toch naar Agios, terwijl ik gisterenavond begrepen had dat Opa en Jolanda zouden gaan. Ik rij Malia nog wat rond en ga met een andere Maria zitten praten. Nog een? Ja, in de kennissenkring zitten ondertussen vijf Maria¿s want dat is een populaire naam in Griekenland. Maar deze Maria heb ik een aantal jaren geleden leren kennen toen ze nog bij Minoan Cars werkte. Daar is ze nu alweer 2 jaar weg en ze werkt nu in een soort ¿Douglas¿ zaak (Applewoods). Veel spullen voor de moderne vrouw. Ze zit zich weer te vervelen, want de aanloop is niet groot. En dus zit ze op de computer met het tekenprogramma wat te tekenen. Ondertussen vertel ik over mijn belevenissen en hebben we nog een discussie over het drugsbeleid van Nederland. Ik verdedig dat beleid niet, maar ze heeft er niet helemaal het juiste plaatje bij. Daar komen we niet uit en we gaan over op het volgende onderwerp, voedsel. In de winter was ze recepten uit een kookboek aan het overschrijven en dus vraag ik nu hoe het met haar kookkunsten is. Dat is wel verbeterd ¿ ze heeft ook les van haar moeder gehad ¿ maar nu is ze aan het lijnen en wordt er weinig gekookt. Dat lijnen is ¿ vind ik ¿ bij haar zeker niet nodig want het is een gezonde Griekse vrouw. Maar doordat woordje ¿Griekse¿ kan ik praten als brugman, ik loop alleen maar tegen een muur op. Ze moet en zal afvallen en toont als bewijs een heel assortiment Herbalife producten die ze onder haar toonbank heeft staan (ze verkoopt die spullen niet zelf). Ik krijg van haar wel een compliment over mijn Grieks. Het schijnt de juiste uitspraak te zijn en ze staat verbaasd over de hoeveelheid woorden die ik al ken.

Het is al 19:15 als ik de winkel verlaat en naar O¿Manthos ga. Daar zijn de Jongeneeltjes terug uit Agios en ik ga er even zitten. De dorpsroddel heeft Ruud al bereikt, want hij weet dat ik diverse keren langs de taverna ben gereden en ook dat ik Mike met het grasmaaien heb geholpen. Je houdt hier niets geheim. Ik drink geen frappee meer omdat het al zo laat is en ga terug naar de basis om mij om te kleden. Om 20:30 ben ik terug bij O¿Manthos en het is niet zo druk. De meeste gasten zijn van Nederlandse afkomst en zijn vaste klanten. Ik bestel een Saganaki, een Kalamaria (inktvisringen) en een steak naturel. Zoals gewoonlijk is het eten uitstekend en het gaat met plezier richting het spijsverteringssysteem. Ik heb nu het lijstje bij mij van wat ik allemaal gegeten heb en ik krijg Ruud zover dat hij wil afrekenen. Natuurlijk rekent hij weer veel te laag maar ik krijg het nu niet voor elkaar om wat meer toe te stoppen. Dat moet dus op een andere wijze. Maria wil eigenlijk helemaal geen geld aannemen omdat ik zoveel in de keuken help. Ik wens beiden een goede nachtrust (ze kunnen het echt gebruiken) en ik rij de beachroad op richting Doclands.

Het is rustig, maar wel gezellig. Samen met de familie en wat Engelsen kom ik de tijd wel door. Ook Christos komt even langs. Dat is een van het vaste barpersoneel, maar hij heeft nu vakantie. Nu staan er drie Engelsen achter de bar, twee meiden en een jongen. De meiden staan een goede dansshow weg te geven waar de jongen en ik vol bewondering naar staan te kijken. Langzamerhand begint de straat nu echt uitgestorven te raken en om 04:00 beginnen we de zaak te verbouwen. Wel in positieve zin, maar alle barkrukken verdwijnen achter de schuifpui en de drank wordt aangevuld uit de voorraadkamer. Ik reken af en krijg weer een vriendenprijsje. Manolis roept dat hij mij morgen in dienst zal nemen. Ik vertel hem dat hij dat niet moet doen omdat ik tijdens de vakantie allergisch ben voor verplichtingen. Ik wens iedereen een kalinichta en rij terug naar de basis. Daar moet toch eerst even de kamer gelucht worden en zo is het dan 05:00 voordat de luiken gesloten worden.
 

Dag 53 - Donderdag 04 September 2003

Om 10:05 laat Hypnos mij alweer gaan terwijl Bacchus nog enigszins aanwezig is. Maar een lekkere kop koffie later is die verdwenen. Ik wil vandaag dat het ontbijt niet door mij gemaakt moet worden. Helaas is er geen roomservice en zal ik dus naar de bar moeten lopen. Daar neem ik een lekkere sandwich met een frappee en dus is de dag alweer goed begonnen. Het waait duidelijk meer en ondanks dat er een zonnetje op de weercomputer staat, begint die koperen ploert zich achter steeds meer wolken te verschuilen. Richting de bergen hangen echte cumulus wolken en die breidden zich langzaam richting de kust uit. Ik wil vandaag de site updaten en sla dus aan het tikken. Om 13:16 ben ik qua tekst bij, maar ik wil toch nog wat foto¿s plaatsen.

De brug bij Rio, tussen het vaste land en de Peloponissos ()
De foto's uit Patras, op de boot naar Kreta ()
Het appartement op Kreta waar in 4 weken zal doorbrengen ()

Dus als dat gedaan is kan ik naar het internetcafé. (wordt vervolgd)

De foto¿s bewerken en klaarzetten voor internet kost mij nog een dik uur en dus kan ik om 15:00 de site bijwerken in het internetcafé. Daarna weer terug naar de basis waar ik weer eens probeer om een CD te branden. Het resultaat is een aantal fouten en een CD die ik weg kan gooien. Dat branden zit mij nog steeds tegen en ik besluit er weinig tijd aan te besteden. Ik ga mij bezig houden met een activiteit die de Grieken ¿Volta¿ noemen. Het rondrijden ¿ of lopen ¿ met als enig doel jezelf te vermaken en te relaxen. Dat lukt ook in mijn geval prima en zo verstrijkt de tijd.

Om 18:00 is het koffietijd en stuur ik mijn Piaggio Tyfoon richting O¿Manthos. Ze zijn echter niet aanwezig en ik rij door naar Maria (Applewoods). Daar heb ik wat zitten praten over de zaken die haar bezig houden. Ze blijft een verkeerd beeld houden van Nederland en volgens mij houdt ze er ook wel van om mij op stang te jagen. Maar de discussies zijn leuk en ik hou haar ¿ als tegenactie ¿ de Griekse spiegel voor. Ook in Griekenland is niet alles perfect, hoewel het weer, de mensen, de cultuur en het eten veel goed maken. Ik hoor van haar ook het verhaal over een neus-af-bijter. Wat was het geval? Gisterennacht krijgt een Engelsman ruzie met een Griek over de vriendin van die Griek. Die vriendin had de jongen eerst zitten verleiden, maar toen hij te ver ging deed ze haar beklag bij haar Griekse vriendje (als de onschuld zelve). Die Griek gaat verhaal halen bij de Engelsman en ze krijgen een vette ruzie. Totdat de Engelsman een flinke hap uit de Griekse neus neemt en die ook nog even doorslikt! Dat was de consternatie die ik gisterenavond dus heb gezien toen diverse security mensen hard hollend langs Doclands kwamen. De Griek ligt in het ziekenhuis en ze hebben bij de Engelsman nog geprobeerd het stuk neus eruit te halen. Maar volgens de verhalen komt het nooit meer goed. De Engelsman zal nog wel even op Kreta mogen verblijven, want dit gaat toch ¿iets¿ te ver.

Als ik even later bij de speelgoedwinkel sta, zie ik dat Kriti-TV er zelfs een item in het nieuws aan hebben gewijd. De term ¿Kanibalismo¿ begrijp zelfs ik en we zijn het er allemaal over eens dat dit echt in de categorie ¿ongelofelijk¿ mag vallen. Ruud en Maria zijn ook weer boven water. Het blijkt dat niet Opa naar Agios heeft gereden, maar Ruud. En dat Maria en Jolanda mee zijn geweest om Emmanuela naar Nederlandse les te brengen. Doordat ze zo laat terug zijn, zijn de eerste gasten al gearriveerd en sla ik het koffierondje over. Ik hoef niet terug om mij om te kleden want dat heb ik al gedaan. Vergeleken met de vorige dagen is de temperatuur duidelijk gezakt. En de noordelijke wind maakt het er niet warmer op. We hebben het dan nog wel over een 26°C, maar toch. De aanloop bij de taverna is redelijk tot goed en in de keuken is het dan best wel warm. Toch probeer ik weer een handje te helpen en zolang Maria maar duidelijke instructies geeft, wil het best lukken. Dat ze in piektijden iets minder duidelijk praat vind ik wel eens lastig. Want juist dan moet ik nog een keer vragen wat ze wil hebben. Maar ik krijg steeds meer dingen door hoewel het voor mij ¿ allang ¿ duidelijk is dat het horecavak niets voor mij is. Wel neem ik mijn petje voor haar af want ze goochelt met de diverse gerechten en heeft alles door elkaar op het vuur of in de frituur staan. En toch verliest ze het overzicht niet en brandt er niets aan. Dat zou bij mij wel heel anders gaan. Ik heb er al moeite mee als ik voor mijn eigen gasten sta te koken om alles in de gaten te houden en netjes te laten verlopen. Ja, als je zo eens een paar dagen in een keuken doorbrengt krijg je respect voor dit soort mensen.

Als de laatste gasten zijn vertrokken kan de taverna opgeruimd worden en gaan de Jongeneeltjes naar huis. Ze zijn kapot en Ruud moet er morgenochtend om 7 uur weer uit om te werken in de houtfabriek. Dat twee banen voor vijf dagen in de week knap vermoeiend is, hoef ik hopelijk niet uit te leggen (de meeste van jullie hebben met een baan al moeite). De temperatuur is nog verder gezakt en ik begin het zelfs fris te vinden. Zeker als er een windje door de straten waait. Ik maak het nu niet te laat want ik wil morgen een rit naar Rethymno maken. En dus rij ik om 02:00 naar huis en sluit twintig minuten later mijn luiken.
 

Dag 54 - Vrijdag 05 September 2003

10:20 Openen mijn luiken zich pas. Ik had geen wekker gezet en dat resulteert dus in een 8 uur slapen. Het waait nu echt goed en ik hoor het zelfs iets door de balkondeur heen fluiten. Ik twijfel of ik wel naar Rethymno zal gaan. Vanwege de late vertrektijd en vanwege het weer. Toch besluit ik door te gaan met de plannen en neem snel een douche en een kop koffie. Om 10:52 zit ik dan in de auto met 24°C en 131686km op de tellers en rijd de hoofdweg op richting Heraklio. De weg langs Heraklio en tot aan Rethymno is een zeer bekende weg omdat ik bijna jaarlijks wel even een bezoek breng aan deze mooie stad. Waarom? Omdat dit de eerste Griekse stad was waar ik mijn eerste Griekse vakantie in heb doorgebracht. Samen met Berry heb ik hier in 1994 gezeten in het appartementencomplex John-Marie. En hebben we twee weken genoten van allerlei Griekse zaken.

Het is er in de jaren wel steeds drukker op geworden en na een zoektocht van een half uur in de stad heb ik om 12:56 eindelijk een parkeerplaats gevonden. Hij staat er niet helemaal naar mijn zin, maar ik heb weinig keus. Hij staat namelijk bij de haven op een parkeerterrein waarvoor betaald moet worden. Is dat betalen dan zo erg? Welnee, geld moet rollen en voor ¿2,00 mag de auto er de hele dag staan. Maar de wind en de daarmee gepaard gaande golfslag maken het nou niet de beste plek om je auto te stallen. Op de grond waar de auto staat kun je zien dat het zeewater nog niet is gekomen, maar dichter naar de zee toe is de grond zeiknat. De golven beuken namelijk recht op de brekers die voor het parkeerterrein liggen. En dat levert af en toe een golf op die zich kapot beukt op de brekers maar er toch in slaagt een behoorlijke hoeveelheid water op het parkeerterrein neer te leggen. En het stuifwater komt al overal. Alles bij elkaar levert wel mooie plaatjes op en dat is ook de reden dat de muur om het parkeerterrein heen vol staat met plaatjes schietende mensen.

Ik sla dat schieten nog even over en loop eerst het centrum in. Ik wil naar de favoriete taverna van Berry en mij in 1994. Het was de eerste taverna die we uitkozen (Symposium) en daar hebben we nooit spijt van gehad. Ik wil daar gaan brunchen en het sanitair met een bezoek vereren. Dat laatste is namelijk de reden dat ik meteen naar een taverna loop, want de nood begint hoog te worden. De taverna is druk en dit is een schril contrast met Malia. Maar ja, hier heb je ook een wat ander type toerist. Jonge Engelsen zie je hier weinig. Het zijn meer gezinnen, stelletjes en het oudere publiek. En die weten een taverna wel te waarderen in tegenstelling tot de Engelse fastfood jeugd. Ik eet een choriatiki, saganaki en patates. Doordat het zo druk is, duurt het even voordat het eten er is. De baas van de taverna (Vassilis) herkend mij wel maar is te druk om echt even te gaan zitten praten. Bij de kiosk naast de taverna zit Dimitri. Die was in 1994 een van de obers en samen met Vassili, Berry en ondergetekende staat hij op een foto die bij mij thuis hangt. Hij herkent mij niet, maar ik heb hem ook in geen jaren meer gezien. Ik wist dat hij de kiosk had, maar als ik er was zat meestal zijn vrouw achter het loket. We hebben even staan praten en daarna moet hij zijn aandacht weer op de verkoop richten. Ik duik het centrum verder in en loop door diverse ¿ mij zeer bekende ¿ straatjes. Ik schiet plaatjes () en koop wat T-shirts. Er zijn winkeltjes genoeg en in een daarvan staan schitterende afgietsels van gips. Geveltjes, huisjes, spiegels en kerkjes. Sommige zijn zelfs verlicht. Ik laat mij verleiden ¿ nee niet door de verkoopster ¿ en koop een mooi blauwwit kappelletje met verlichting en een mooie detaillering.

Ik loop nog wat rond totdat ik zie dat de klok alweer 15:30 aan geeft. Het is tijd om mij huiswaarts te gaan begeven want ik wil de koffieronde niet missen. Bij de parkeerplaats aangekomen zie ik dat de golfslag () nog steeds even groot is. Bij mijn auto is het nog droog en aldaar schiet ik diverse plaatjes van overslaande golven. Mijn auto ziet er echter heel anders uit dan dat ik hem achtergelaten heb. Er ligt een witte waas van opgedroogd zout over de hele auto. Zo dik, dat ik door de ruiten zelfs niets zie. De ruitenwisservloeistof helpt om de voorruit schoon te maken en om 15:45 mag ik ¿ na ¿2,- te hebben betaald ¿ het parkeerterrein verlaten. De weg die Rethymno uit gaat richting snelweg is nu minder druk en ik bereik vlot de nationale hoofdweg. Even later stop ik bij een benzinepomp voor wat frisdrank en het wassen van de ramen.

De rest van de rit naar huis verloopt zonder problemen en om 17:21 bereik in de thuisbasis. En weer zijn er 239 kilometer aan het reistotaal toegevoegd. Ik spoel mijn auto nu helemaal af, want die zoutlaag kan niet echt goed voor je auto zijn. Hierna pak ik de scooter en rij op mijn frappee af. Het zonnetje is nog wel actief, maar de lucht is niet echt warm te noemen. Dat blijkt helemaal als de zon verdwenen is en ik terugrij naar de basis om mij gereed te maken voor de avond. Ik kom klappertandend bij de bar aan waar Mike en Pelagia zitten. Oke, ik versterk het effect nog even wat voor een lachsalvo zorgt, maar het is op de scooter echt te koud voor een korte broek en shirtje. Pelagia is nu echter zo nieuwsgierig wat ik op de site heb staan, dat ze mij vraagt om mijn laptop te pakken. Ik laat de site dus aan hen zien en met name de foto¿s (de tekst kunnen ze moeilijk lezen). Er staat ook iemand uit de buurt van Nafplio (Peloponissos) te kijken en die uit bewondering als hij hoort waar ik allemaal geweest ben. De foto¿s worden met veel aandacht bekeken en speciaal die van het toilet op Meteora en de foto¿s van hun appartement worden met veel gelach ontvangen. Mike heeft wel interesse in mijn laptop en later hoor ik dat de broer van Pelagia hem ook wil hebben. Ik ben er echter nog afhankelijk van en krijg geen prijs te horen. Alles heeft zijn prijs, maar ik denk niet dat ze zo hoog zullen gaan.

Na een warme douche trek ik voor het eerst in 1,5 maand een lange broek aan en ook het shirt heeft lange mouwen. Zo gaat de rit terug naar O¿Manthos alwaar ik om 21:00 aan kom. Het is niet druk zodat ik Maria niet in de steek gelaten heb qua hulp. Ik ga nu voor de skordopsomo, de saganaki en de paidakia. Al kluivend zit ik van mijn favoriete vlees te genieten. Het enige nadeel is dat je daarna beslist een tandenstoker nodig hebt. Om 0:15 is de laatste gast vertrokken en wordt er snel afgeruimd. Ruud brengt Maria en Emmanuela naar huis en komt daarna ook naar Doclands. We zitten daar weer onze ogen uit te kijken en vol verbazing naar de streken van de Engelsen te kijken. Fotocamera¿s flitsen als er verderop dames al wiegelend de achterkant van hun string showen. En de jongens zijn tot veel bereid om de meiden nog verder te laten gaan. Maar die hebben waarschijnlijk nog niet genoeg alcohol in hun lijf, want het blijft erbij. Je zal thuis je vakantiefoto¿s laten zien aan je ouders en daarbij zit een foto met jou hoofd tussen twee paar ¿be-string-de¿ billen geklemd. Dan weten je ouders wel voldoende.

Ruud haakt om 02:00 af en ik blijf nog even zitten. De straat wordt steeds dunner bevolkt en daarmee ook de bar. Ik help mee wat glaswerk te verzamelen en doe dat iedere avond als ik bij hen ben. Daardoor plak je niet vast aan die barkruk en ontmoet je sneller wat mensen. Na een uurtje heb ik het ook wel gezien en hou het voor gezien. Ik reken af en rij naar huis. Om 03:33 sluiten mijn luiken en vertrek ik naar Hypnos.
 

Dag 55 - Zaterdag 06 September 2003

08:30   De wekker gaat en mijn luiken gaan open. De markt van Heraklio is vandaag aan de beurt en dus is het opschieten want ik heb om 09:15 afgesproken bij taverna O¿Manthos. Ik zit nog vol van gisteren, dus er wordt enkel een kop koffie naar binnen gewerkt. Op de weg naar de taverna stop ik nog even bij de flappentap en haal weer wat geld van de rekening. Daar kom ik tot de ontdekking dat ik mijn autopapieren heb vergeten en dat betekent weer even terug naar de kamer. Maar met de auto is dat zo gefikst en precies op tijd kom ik weer bij de taverna aan. Daar zit de familie Jongeneelen nu al langzaam wakker te worden. Ik krijg een frappee en een doughnut aangeboden. Ach, we moeten straks een flink eind lopen, dus eet ik hem helemaal op. We wachten op Pelagia die de Griekse tijdscultuur volgt. Wij zouden het ¿te laat¿ noemen, de Grieken denken daar iets anders over.

Maar goed, om 09:55 kan ik mijn auto starten en stapt iedereen in. Wat de tellers hebben aangegeven blijft dit keer onvermeld, want ik heb vergeten dat in mijn memorecorder in te spreken. De wind is wel wat gaan liggen en de temperatuur is wat meer aan het stijgen. Maar niet te hoog zodat je op de markt loopt te soppen. De markt is trouwens in het Grieks ¿Laiki¿. Emmanuela was mij gisteren weer wat Griekse les aan het geven en ik moest aan Maria gaan vragen: ¿Avrio Laiki?¿ (Morgen markt?). Dat lukte prima en voldaan kom ik terug naar mijn tafeltje. Als ik het later nog eens bij Emmanuela wil oefenen zeg ik: ¿Avrio Lekani?¿ (Morgen toiletpot?). Het woordje ¿lekani¿ zat bij mij namelijk in mijn hoofd omdat dit op veel bordjes in toiletten staat (je mag geen papier in de toiletpot gooien). Veel gelach en plezier heeft dit tot resultaat bij Emmanuela. En later vertrouwt zij dit ook aan Maria toe. Ieder jaar maak ik wel een bijzondere fout zodat mijn bijnaam gestaag aan het groeien is. Heraklio-Pepperioni-Lekani-John is het nu al.

Ach, wie leert maakt fouten. Dit verhaal wordt in de auto ook aan Pelagia verteld en ik rij ondertussen richting de markt waar we 40 minuten na vertrek aankomen. Dat is wel een behoorlijk later tijdstip dan ik normaal gewend ben. Voorgaande jaren pakte ik altijd de eerste bus vanuit Malia richting Heraklio (06:45) en was een uur later op de markt. Dan zijn er niet zoveel toeristen en kun je goed rondlopen. Op het huidige tijdstip (10:30) zat ik dan alweer in de bus richting Malia. Het is nu dus behoorlijk veel drukker en Ruud en ik hebben ogen tekort om de dames in de gaten te houden. Wij zijn iets groter en kunnen die kleine vrouwtjes dus nog enigszins volgen. Denk maar niet dat die vrouwen ons in de gaten houden. Die blik is enkel op de kraampjes gericht en op de uitgestalde koopwaar. Vooral kleding en schoenen hebben hun voorkeur, hoewel Maria ook uitkijkt naar stof voor gordijnen. Ruud en ik zitten meer naar de kraampjes met ¿bouwmarktspul¿ te kijken, maar die zijn erg in de minderheid. En dus gaat de meeste tijd zitten in het volgen van (de) vrouwen. Je raakt soms even de aandacht kwijt en dan volg je de verkeerde vrouw. Als je ogen dan weer op zoek gaan naar ¿onze¿ vrouwen, valt dat vies tegen want die blijven zelden op dezelfde plaats staan. De volgende keer binden we van die kinderfiets-vlaggetjes op hun rug zodat het volgen wat gemakkelijker gaat.

De markt is circa 1,5kilometer lang en al slenterend komen we aan het eind. De terugweg wordt sneller ingezet, via de achterkant van de kraampjes. Maar soms stokt de voortgang en Maria slaagt alsnog voor gordijnen. Wij hebben er ondertussen nog een taak bij gekregen. De dames hebben ons gepromoveerd tot pakezel. Tegen drie vrouwen zijn wij machteloos en zuchtend ondergaan wij de zware last. Ik heb niets gekocht wat Maria doet vragen waarom ik naar de markt ben gekomen. Eigenlijk heb ik wel iets gekocht, maar dat heeft Emmanuela nu. We hebben twee CD¿s gekocht, waarvan ik er een betaald heb. Zij heeft nu ook Hi-5 en we hebben een nieuwe aanwinst erbij. Die CD zal ik binnenkort op MP3 zetten zodat ook ik hem heb. De titel weet ik niet uit mijn hoofd, maar het is Griekse popmuziek dus zal het jullie ook weinig zeggen.

Na de markt wil ik ¿ en Ruud is het daar volledig mee eens ¿ ook nog even naar de grote supermarkt (Carrefour, een soort Macro met van alles en nog wat). De dames volgen omdat ze niet anders kunnen en omdat ze weer wat kunnen shoppen. Op de weg er naar toe zie je dat er druk gebouwd wordt voor de Olympische spelen van 2004. Het stadion (voetbal) is bijna klaar en de wegen zijn een grote bouwput geworden. Fly-overs in aanbouw en verbreding van bestaande wegen om de bezoekers maar zo goed mogelijk naar de snelweg te laten gaan. Vanwege dit alles worden we een stukje omgeleidt en is het behoorlijk stoffig. Maar uiteindelijk bereiken we de Carrefour. In de zaak volgt een splitsing. Ruud en ik gaan naar de technische kant (digitale camera¿s, TV¿s, computers) terwijl de dames de kleding en voedselhoek opzoeken. Aan het einde komt alles weer bij elkaar en gaan we richting huis.

Om 14:00 zijn we terug bij de taverna en wordt Pelagia ¿uitgeladen¿. Wij gaan door naar huize Jongeneelen waar de rest van de spullen zijn eindbestemming vindt. Op het balkon wordt een pita-gyros en wat andere zaken genuttigd. Na een klein uurtje ga ik naar huis en gaan zij slapen. Bij mij speelt die gedachte ook, maar bij thuiskomst ben ik daarvoor nog iets te wakker. Dus lekker op bed liggen lezen is de manier om verder tot rust te komen en dat lukt dan ook goed. Ik val in slaap en wordt ¿ voor de wekker ¿ om 17:45 wakker. Op mijn gemak voltooi ik de voorbereidingen voor de avond en ga dan naar de taverna toe. Daar is het belachelijk rustig, er zit een stel te eten. Dat zou de rest van de avond zo blijven en om 22:30 is de taverna dus gesloten en compleet opgeruimd.

We gaan naar de Chinees in Stalida waar ik al vaker met Ruud en Maria heb zitten eten. Daar bestellen we een Chinese mezes (van allerlei hapjes) en bestel ik varkensvlees in een champignon en oester saus. Het smaakt prima met de bami en een Mythos erbij. Als ik over ¿we¿ praat dan is dat in dit geval Ruud, Maria, Emmanuela, Jolanda en de schrijver dezes. Mochten sommige van jullie in de verleiding komen om te denken dat er een relatie zou (kunnen) groeien tussen Jolanda en mij, dan kun je die gedachte nu meteen naar een flink zwart gat verbannen. Ik ga hier verder niet op in, maar vertrouw mij als ik zeg dat dit nooit zal gebeuren. De Chinees brengt ondertussen warme handdoeken ten teken dat de maaltijd afgesloten is (ze hebben het eerst netjes gevraagd). Bij de rekening krijgen we nog gelukskoekjes en om 0:30 verlaten we Stalida weer. Bij Recital zijn de luiken al gesloten en is het donker, dus zullen we het zonder slaapmutsje moeten doen. De Jongeneeltjes gaan naar huis en ik rij door de steeg naar mijn kamer. Ik lig nog wat te lezen alvorens mij aan Hypnos over te geven en pas om 02:00 sluiten mijn luiken.
 

Dag 56 - Zondag 07 September 2003

10:00 Het licht begint langzaam tussen mijn luiken door te dringen. Ik heb om 11 uur bij O¿Manthos afgesproken. Vanmiddag staat er een barbecue bij Mike en Pelagia thuis op het programma en ik ga eerst wat helpen bij de taverna. Vanwege die barbecue sla ik het ontbij over en strijk even bij Eleftheria en Alla neer. Het gesprek gaat over de diverse talen (Grieks, Russisch en Nederlands). Als ik uiteindelijk aan beide heb duidelijk gemaakt dat ik het geluid van een haan wil horen in hun eigen taal krijg ik de verschillen in kaart. Het geluid wat het beest produceert is overal gelijk en toch wordt per taal een verschillende klanksoort gebruikt om het geluid na te bootsen. In het Nederlands is het ¿kukelekuu¿, in het Grieks ¿kierikikoe¿ en in het Russisch ¿koerikikie¿. Dankzij een barman op Samos (Nefeli-bar in Phyttagorion, een aanrader) weet ik dat dit verschil bestaat. Met mensen van diverse nationaliteiten levert dit altijd voldoende gespreksstof op en is werkt het ook behoorlijk op de lachspieren. Dat is nu ook weer zo en dus hebben we deze dag alweer geleefd (¿een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd¿).

Het is dan 11:00 geworden en ik rij naar O¿Manthos. Bestek in servetten vouwen is weer een van de taken die uitgevoerd wordt. Na een uur is de taverna weer klaar en rijden we door naar het huis van Mike en Pelagia. Dat ligt tegen de berg aangebouwd en heeft drie verdiepingen. Een kast van een huis met uitzicht op heel de kust. Er zijn ook nog andere vrienden van hun uitgenodigd en ¿ samen met Pelagia¿s ouders ¿ komt het aantal volwassenen op elf. Emmanuela, Prodoromos en Matheos zijn de kinderen die aanwezig zijn. De barbecue wordt voorbereidt door de dames in de keuken, Ruud en ik buiten met de tafels en stoelen en door de kids die fietsen en plastic speelgoed wassen. Wat dat laatste met de barbecue te maken heeft ontgaat mij, maar ik beschrijf enkel mijn waarnemingen. Mike is met de twee mannen naar de CV installatie. Die draait hier op stookolie en is al twee jaar niet schoongemaakt. Een van de mannen is een ex-CV monteur en die klaart het klusje. Hoewel ze er wel grote moeite mee hebben en het langer duurt dan ze gedacht hadden. Dezelfde man is trouwens behoorlijk aanwezig en heeft op alles wel een mening. Hij tracht ook Grieks te spreken, maar dat gaat hem nog iets slechter af. Hoewel het hem al duizend keer is gezegd schelt hij een kip (Kotopoulo) nog steeds uit voor sinaasappel (Portokali) of sinaasappelsap (Portokalada). Het is dezelfde man die zijn digitale fotocamera wel aan Mike wilde verkopen.

De barbecue wordt op een wijze opgestart die ik nog niet eerder heb gezien. Van steenkoolbrokken (met kleine kooltjes lukt dit niet) wordt een soort vulkaan gebouwd. Een (verkeers-)kegel dus, met in het midden een open gedeelte. Als kapje kies je een groot stuk kool wat enigszins hol loopt en als schoorsteenkapje erop kan liggen. Dan doop je watten in de spiritus en die plaats je onder in de kegel. Je steekt het handeltje aan, wacht tot de vlam zijn ¿steek¿ heeft gedaan en plaatst het kapje. Hierdoor krijg je een schoorsteen effect mij bijbehorende trek. En alle stukken worden goed aangebrand. Met een föhn wakker je het handeltje eventueel nog wat aan en dan kun je de kegel uit elkaar halen en over de bak verspreiden. Het resultaat zijn kolen die heerlijk gloeien. En dan kan het vlees erop en kan het feest beginnen. Ik beperk mij tot de paidakia, maar ook de kip en de karbonaden moeten heerlijk zijn geweest want er blijft weinig vlees over. Samen met salades, brood en aardappelpartjes uit de oven is het een groot smulfestijn.

Na het eten ligt iedereen in standje ¿volgevreten¿ als het toetje op tafel komt. Griekse yoghurt met door de moeder van Maria gemaakte siroop met druiven. Heerlijk! Weer wat anders dan de honing en eigenlijk nog wat lekkerder. Ik moet het recept nog eens goed vragen, want de moeder van Pelagia spreekt weinig tot geen Engels en de vertaling voor Pelagia en Maria heb ik niet opgeschreven. De kids zijn ondertussen weer aan het spelen en de voetbal schiet al overal naar toe. Dat wordt nog erger als een van de grote mannen zich ermee gaat bemoeien. Die heeft behoorlijk veel van de thuis gemaakte wijn op. Zijn richtingsgevoel laat hem in de steek en de trappen worden steeds harder. Op een gegeven moment gaat het dan ook mis en krijgt Matheos de bal vol in zijn gezicht. Dat is een kind wat al eerder een paar keer hard van zijn fiets op het beton is gevallen en dan met een glimlach opstaat. Dus als die hard huilt dan doet het echt pijn. En pijn, dat doet het dus getuige zijn hartverscheurende gehuil. Ferry ¿ want zo heet de man ¿ krijgt nu de opdracht om weer op zijn stoel te gaan zitten en niet meer op te staan. Ook Mike begint de wijn nu te voelen, maar die heeft een rustige dronk over zich. Dat soort mensen staat mij meer aan, want ik ben ook zo¿n type. Ik heb echter enkel wat aan de wijn genipt ¿ hij is heerlijk zacht en drinkt vlot weg ¿ en beperk mij verder tot het bier.

Matheos is ondertussen weer opgelapt en staat met een waterpistool de rondfietsende Prodromos nat te spuiten. Dat die waterstralen ook wel eens volwassenen treffen deert hem niet. En bij die volwassenen begint de hitte nu ook wel voelbaar te worden en de drang naar afkoeling wordt steeds groter. Ondertussen verhuis ik weg van de praatjesmaker en ga bij Maria aan de andere kant van de tafel (een lange plank op een metalen frame) zitten. Langzamerhand beginnen de volwassenen zich met het waterballet te bemoeien en loopt het steeds verder ¿uit de hand¿. Als Ruud het pistool heeft en Maria en mij raakt is het ook voor mij een teken om mijn neutraliteit op te geven. Ik krijg van Matheos eerst een gieter en daar bereik ik Ruud ¿ die boven op de muur staat ¿ redelijk mee. Als ik even later een gevulde emmer in handen krijg gaat het nog iets beter en weet ik Ruud aardig te treffen. Ik blijf redelijk gespaard in dit alles en wordt niet zo nat.

Het wordt weer wat rustiger en Ruud krijgt een nieuw shirt van Mike aan. Even later wakkert het vuurtje toch weer aan en raken Ruud, Maria en Pelagia het met elkaar in gevecht. Maria komt er redelijk uit, Ruud loopt te soppen in zijn schoenen en Pelagia kan meedoen aan de Miss Wet T-shirt verkiezing. Ze verkleedt zich snel en de rust daalt weer neder. Het is 17:15 als alles is opgeruimd en we naar huis gaan. Emmanuela zit bij mij achterop en ik breng haar eerst naar huize Jongeneelen en rij daarna door naar Sinero, kamer 101. Thuis gekomen neem ik een verfrissende douche (daar was ik wel aan toe) en constateer dat de memorecorder bijna vol zit. Dus de daarop staande meldingen ingetikt op de laptop zodat ik de memorecorder weer kan wissen.

Om 19:30 kom ik weer bij O¿Manthos aan en is het heel rustig. Ruud heeft er aan gedacht om vanavond niet open te gaan, zeker na de opkomst van gisteren. Hij heeft dit nog niet gezegd of de eerste gasten komen binnen. En dat blijven ze doen tot schrik van Maria (en ook Ruud). Iedereen komt tegelijk binnen en plotsklaps zit de zaak bomvol. Dat betekent paniek in de keuken want iedereen wil natuurlijk zo snel mogelijk zijn eten. Ik help mee in de keuken door het aangeven van ingrediënten, drankjes pakken en het wegzetten van de vaat naar het achtergedeelte. Het is volop stress maar de klus wordt goed geklaard. Het is wel goed vermoeiend en dan doe ik nog weinig vergeleken bij Ruud, Maria en haar ouders. Zeker met die warmte erbij, is dit een uitputtende baan. En dat zeven dagen in de week! Emmanuela had anders ook wel meegeholpen, maar die is nu met Jolanda naar het ¿Aquatic Circus¿. Een circus met beesten die in het water leven. Veel heb ik er niet van meegekregen, maar het schijnt wat tegengevallen te zijn. Toen zij dus terug kwamen was de piek al voorbij. Vanwege de barbecue heb ik niet veel eten besteld. Ik zit nog bommetje vol. Een choriatiki met wat patat is meer dan voldoende.

Aan het einde zitten Ruud en Maria er als zombies bij en dat kan ik goed begrijpen. Het afruimen en opruimen neemt dus nogal wat tijd in beslag, maar de vaat wordt niet aan de morgen overgelaten. Als alles weer schoon op zijn plekje staat, kan de taverna afgesloten worden. Het is dan alweer 0:45 en voor Ruud gaat de wekker morgenochtend 07:00 weer af. Ze gaan dus als een speer naar huis terwijl ik nog even afzak richting Doclands. Het is daar redelijk druk en al pratend en rondlopend gaat de tijd snel voorbij. De beste ¿komatsja¿ ¿ een van de meiden die mensen naar binnen moet lokken ¿ neemt vandaag afscheid. Ze blijft nog wel, maar nu als vakantievierende toerist. De andere zullen een beste kluif eraan hebben om haar te kunnen evenaren. Paula gaat dat misschien wel redden, maar Steph en Heph zullen dat nooit. Die hebben altijd aanwijzingen nodig van de vader van Manolis die dan brommend en heftig bewegend de meiden aanspoort tot activiteit. Om 03:00 is het ineens een stuk rustiger op straat en een half uur later hou ik het voor gezien. Thuis gekomen zet ik alles even goed tegen elkaar open en daarna sluiten (om 04:00) mijn luiken.
 

Dag 57 - Maandag 08 September 2003

Om 11:00 gaan mijn luiken langzaam open. Geen eigen ontbijtje vandaag want ik loop naar Eleftheria en bestel twee broodjes en een frappee. Het is rustig bij Recital. Er zitten slechts twee koppels een Engels ontbijt naar binnen te werken. Dat ze dat naar binnen krijgen. Bonen in tomatensaus met vette spek op een stuk toast en nog wat vette worst ernaast. Vandaar dat die Engelsen op een eiland zitten. Dat is een grote levende gasbel. Anderhalf uur later zit ik op mijn balkon weer het verslag bij te werken. Het moet wel, want ik wil niet te ver achterlopen. En al tikkend krijg je de beelden weer terug en wordt de tekst toch steeds langer. Sorry, lieve kijkbuislezertjes.

De rest van de dag wordt in alle rust doorgebracht. Wat tikken, de sms-jes veiligstellen op de laptop, wat lezen en de tijd vliegt zomaar voorbij. Het is zomaar 15:00 en moet ik mij gereed maken voor een tripje naar Agios. Het is weer tijd voor een Nederlandse les. Niet voor mijzelf ¿ hoewel jullie vast voldoende vouten in de tekst hebben kunnen vinden ¿ maar voor Emmanuela. Het is vandaag weer boven de 30 graden gekomen en dus is een koele douche prima om je hoofd koel te krijgen. De airco in de auto mag het daarna overnemen. Met 31°C en 132018km op de tellers rij ik naar huize Jongeneelen toe. Daar bel ik aan en na het codewoord (Lekani) geroepen te hebben in de intercom, doet Emmanuela lachend open. Ruud komt verbaast de slaapkamer uitgelopen. Hij wilde net in bed stappen totdat mijn komst hem eraan herinnerde dat ze vandaag naar Agios moeten.

Het bed zal dus moeten wachten en het hele gezin stapt bij mij in de auto. Maria schijnt achter niet helemaal lekker te zitten en dus wordt de auto gedegradeerd tot ¿koet-auto¿ (jullie kunnen dat zelf wel omzetten naar ¿correct¿ Nederlands). Maar die koet-auto mag ik wel hier achterlaten want voor de rest is hij wel mooi. Op Ruud zijn aanbod om voorin te gaan zitten gaat ze niet in. Vergis je trouwens niet. Maria is zo kwaad nog niet, want ze zegt het met een glimlach. Maar ze zit achterin niet lekker. We zijn er niet uit gekomen hoe dat nu komt. Beenruimte heeft ze genoeg, want de voorstoel staat voldoende ver van haar benen vandaan en haar benen zijn niet zo lang dat ze die niet kwijt zou kunnen. We strijken weer bij de kruising in Agios neer en zitten met verbazing naar het verkeer en de toeristen te kijken (nee, ik ben geen toerist meer. Ik ben gepromoveerd tot tijdelijke inwoner).

Om 19:03 heb ik ze bij de taverna afgezet en ben ik weer op de thuisbasis gearriveerd. Het zijn toch 62 kilometer die je aflegt om iemand naar Nederlandse les te brengen. En dat doen ze twee keer per week en dat kost je ook nog eens ¿6,- aan frappee. De Nederlandse les wordt gelukkig gesponsord vanuit Nederland zodat het lesgeld beperkt blijft (ik hoorde iets van ¿32 per maand). Ik kwak op bed en lig relaxed weer een leesboek uit te lezen. Toch gaat het hier op Kreta minder snel zodat de voorraad niet vanuit Nederland aangevuld hoeft te worden. Misschien dat ik in Parga wel weer extra zal lezen, maar dat zien we dan wel weer en dan moet ik het gewoon maar doen met de voorraad die ik nu nog heb (zo uit mijn hoofd nog 3 of 4 boeken). Als ik om 20:15 de taverna betreed zitten er al een paar stelletjes te eten. Maar het druppelt nu wat langzamer binnen en dat is wel zo prettig. Compleet vol wordt het niet en ik glip even weg om de scooter vol te tanken en via de girofoon mijn geldzaken te regelen. Op de weg terug naar O¿Manthos blijf ik nog even plakken bij Maria (Applewoods). Ze verveelt zich, want er zijn weinig klanten. Daardoor voelt ze zich rot en ook ik kan daar niets aan veranderen. Ze zal de zaak vanavond vroeg sluiten ¿ ook al vindt haar baas dat minder leuk ¿ en ze gaat snel slapen.

Bij O¿Manthos is het ondertussen tijd geworden voor mijn bestelling. Een saganaki, tzatziki en een kotopoulo-souvlaki. Heerlijk malse kipbrokken die zo wegglijden. Om 23:45 is de taverna opgeruimd en afgesloten en zak ik naar beneden af voor een slaapmutsje bij Doclands. Ik blijf er niet te lang want ik wil morgen weer een rit gaan maken. En dus ben ik op een redelijke tijd thuis (02:15, nee ma, geen uur eerder) maar kan ik de slaap niet meteen vatten. Dus pak ik het leesboek en na 45 minuten sluiten mijn luiken zich dan toch.
 

Dag 58 - Dinsdag 09 September 2003

08:30 gaat de wekker en kom ik uit een diepe slaap terug op aarde.  Het is vreemd weer, want het waait hard en er zijn enkele wolken. Als ik de deuren naar het balkon open doe voel ik het meteen. De Khadaffi wind is bezig. Die noemen ze zo omdat hij vanuit Afrika over zee aankomt waaien. Gisteren was het nog fris en riep ik om wat hogere temperaturen. Maar dit is weer het andere uiterste. Deze zuidelijke wind voelt net zo aan alsof je een hele grote föhn op je gericht hebt staan. En die staat dan wel op zijn heetste stand! De temperatuur is nu al boven de dertig graden en die zal vast wel naar de 40 stijgen.

Na het gebruikelijke ochtendritueel start ik om 09:23 de auto met 32°C en 132080km op de tellers. Ik ga vandaag naar Kalyves en daarna zal ik verder rijden naar de zuidkust van Kreta. Wat is er in Kalyves zul je jezelf afvragen. Het enige dat ik weet is dat een ex-collegaatje van mij ¿ met haar man ¿ daar een huis laat bouwen. En toen ik dat hoorde wilde ik dat wel eens zien en heb ik ook aangeboden om wat foto¿s te maken en die via mail naar haar te sturen. Zodoende kan ze de bouw beter volgen. Kalyves ligt tussen Rethymno en Chania in en dat is dus weer een ritje van een kleine 2 uur. Onderweg laat ik de tank volgooien met diesel. Dat laat ik doen omdat ze hier nog pompbediendes kennen. Er gaat 51,56 liter in en daar heb ik 821,6 kilometer mee gereden (1 op 15,9).

In Kalyves aangekomen pak ik het door haar man gemaakte kaartje erbij en probeer ik het huis te vinden. Naar later zou blijken zit er een fout in de kaart want ik zie geen enkel huis wat aan de beschrijving voldoet. Wel zie ik midden in een olijfboomgaard enige bouwactiviteit, doch de weg ernaartoe heb ik tot op heden niet gevonden (en ik ben ook maar opgehouden met zoeken). Ik heb zelfs te voet een verkenningstocht gemaakt waarbij ik moeite had om een vals keffertje van mijn hielen af te houden. En daar bedoel ik geen oude Griekse vrouw mee ¿ want ik heb wel respect voor die oudjes ¿ maar een vuilnisbakkenras hondje. Na wat dreiging van mijn kant hield het dan ook op met pogingen om mijn hielen van gaatjes te voorzien. Ik rij terug naar een kruising in de weg en probeer nu alle mogelijkheden. Tevens heb ik nu een foto in mijn handen die genomen is van een bestaand huis en waarin de nieuwe huizen zijn getekend (er zullen vier huizen uiteindelijk op die plek gebouwd worden).

Dankzij die foto en het rondrijden vind ik nu wel het huis. De gelijkenis met de foto is voldoende en daarvoor zie ik inderdaad een huis in aanbouw. Om helemaal zeker te zijn bel ik Anna op haar werk op. Die zit niet op haar plek, maar ik laat mijn mobiele nummer achter, om teruggebeld te worden. Ik loop het huis wat te verkennen. Een aantal details verschillen met de tekeningen. Dat het in spiegelbeeld is gebouwd, daar kom ik nog wel overheen. Maar de trap naar het dakterras zou recht moeten lopen, terwijl er hier toch echt een krul in zit. Mijn mobiel gaat en ik heb de eigenaresse van dit pand aan de lijn. Al beschrijvend krijg ik toch de bevestiging dat het huis inderdaad hun huis is en ik kan haar ook nog wat nieuwtjes vertellen. Terwijl ik Anna aan de lijn heb, komen er twee bouwvakkers aan (en ik had net verteld dat de bouw compleet stil lag). Die stonden even vreemd te kijken, maar vonden het wel best. Ik heb ze even later maar uitgelegd dat het huis van Nederlandse vrienden is en dat ik foto¿s kwam maken. De ene man reed daarop weg terwijl de andere wat doelloos rondliep en met wat rondliggende betonwapening aan het sleuren was. Ik had ondertussen voldoende plaatjes () geschoten en reed weg.

Het was ondertussen al 12:53 geworden en met 40°C en 132248km op de tellers rij ik Kalyves uit. Op de hoofdweg stop ik nog bij een zaakje waar ze mooie betonnen sculpturen maken. Ik ben er al zovaak langs gereden, maar nu stop ik om beter te kijken. Vele hiervan zullen langs de weg eindigen en de meeste daarvan zullen een droevige reden ten grondslag hebben (er is dan iemand overleden). Er komt een foto in te staan en er zal een olijfolielampje branden. Als er geen foto inkomt betekent het dat iemand een ontzettende mazzel heeft gehad en een ongeluk overleefd heeft. Uit dankbaarheid wordt er dan ook nog wel eens een monumentje geplaatst. Ik zie dat de grootte van zelfs het kleinste monument wel dusdanig is dat vervoer naar Nederland niet zomaar mogelijk is in mijn Audi. Ook het gewicht zal wel aanzienlijk zijn. Het blijft zowel voor jullie als voor mij de vraag of ik met zoiets thuis zal komen. ()

Na rijp beraad met mijzelf zet ik het plan om naar de zuidkust te rijden niet door. Ik wil wel naar het grote binnenmeer (Lake van Kournas) wat iets verderop ligt. Volgens mijn herinneringen ¿ daterend van 1994 ¿ is daar een leuk strandje en kan ik misschien wel wat zwemmen. Dat die herinneringen niet meer helemaal correct zijn, blijkt als ik daar aan kom. Er is weinig strand en het zwemmen laat ik ook schieten. Door de sterke wind is het water ¿ zeker aan de kant ¿ vies en troebel. En er is niemand anderss die zich in of op het water begeeft. Ik rij dus weg want ik heb geen zin om tussen bussen toeristen hier een taverna te bezoeken. Even verderop ligt Georgioupoli. Een klein dorpje met aan een pleintje een leuke taverna. Daar heb ik eerder gegeten en dat ga ik nu weer doen. Ik eet een choriatiki, een feta fournou (uit de oven) en wat patates. De wind begint al wat te minderen en daarmee ook de (gevoels-)temperatuur. Onder de bomen is het daar goed vertoeven en het uitzicht op het plein geeft voldoende kijkmogelijkheden.

Om 15:25 heb ik afgerekend en rij ik terug naar huis. De rit voltooi ik in 1,5 uur en dan heb ik niet te hard gereden (soms heb je geluk en rijdt het lekker door). En weer zijn er 345 kilometer aan het totaal toegevoegd. De eerste frappee krijg ik van Eleftheria en de tweede krijg ik van Maria (en Ruud). Een cafeïne tekort zal ik deze vakantie zeker niet oplopen. Ook vandaag eet ik bij O¿Manthos. Sommige zouden ook wel eens ergens anders willen gaan eten, maar vertrouw mij als ik zeg dat ik veel taverna¿s in Malia gehad heb en dat O¿Manthos de eerste plaats verdient. En daarbij komt dat het mijn vrienden zijn en ze mij op geen enkel manier dwingen om altijd bij hen te eten of om te schrijven dat ze de beste zijn. Dit keer worden er een tomaten- en komkommersalade, een skordopsomo, tzatziki en een bifteki tiri aan de darmflora toevertrouwd. Het is niet druk, je zou het ¿ met maar een stelletje te eten ¿ ook wel stil mogen noemen. Je doet er niets aan, de toerist laat zich niet sturen.

En zodoende is om 23:00 de taverna afgesloten en rij ik naar Doclands. Daar is het wat drukker. Mickey en Manolis hebben hun handen vol aan het bedienen van alle klanten. Paula heeft dit keer staartjes in en dat geeft haar een heel onschuldig uiterlijk. Dat vindt haar vriend (Mickey) ook, maar ze vertrouwt mij toe dat ze niet zo onschuldig is. En daarbij trekt ze dan het meest onschuldige gezicht wat ze maar naar voren kan toveren. Daarna springt ze weer de straat op, want er moet weer een groep naar binnen gelokt worden. Ik ruim wat glazen op en zit naar de gebeurtenissen op straat te kijken. Dan zie ik Twarra langskomen. Die heeft hier vorig jaar achter de bar gewerkt en daar heb ik veel mee gelachen. Terwijl ze de moeder van Manolis begroet ziet ze mij zitten. Het gezicht gaat over tot een grote glimlach (met flonkerende ogen) als ze mij herkent. Ze lijkt een beetje op Jennifer Anniston en dat is geen straf om naar te kijken. Na de begroeting staan we even te praten, maar haar vriendinnen beginnen aan haar te trekken. Ze werkt nu in een andere bar en is vanavond vrij om met wat vriendinnen op stap te gaan. Ze moet nu verder en we nemen alweer afscheid. Na 02:30 wordt het aanzienlijk stiller en vind ik het wel genoeg voor vandaag. Ik wens iedereen een kalinichta en sluit om 03:05 mijn luiken.
 

Dag 59 - Woensdag 10 September 2003

Om 08:30 en om 10:00 ben ik even wakker geweest, maar Hypnos riep mij iedere keer terug en liet mij pas om 11:45 echt gaan. Ik zal het wel nodig gehad hebben. Een ontbijtje met ei en koffie is snel klaargemaakt en even snel opgegeten. Ik ga verder werken aan het verslag want ik heb een beste achterstand. Toch bestaat de dag niet compleet uit tikwerk, want hij is toch al voor de helft verstreken. Er staat een fikse wind en de luchtvochtigheid is hoog. Af en toe fikse wolkenpartijen waarvan je jezelf afvraagt waar dat naartoe moet gaan. Ik ga voorlopig nergens heen en blijf netjes op mijn balkon zitten tikken.

Na twee uur is de achterstand met 2,5 dag verkleind en ga ik naar de Recital bar. Daar zit Eleftheria met Alla en de dochter van Alla te praten. Er ligt nog een 3e generatie op de bank erbij, maar die zegt nog niet veel. Het is het kleinkind van Alla (Marianna) en is drie maanden oud. De dochter van Alla schat ik op een jaar op 19 dus die is er vroeg bij. Ze zitten te praten over de verschillen tussen Grieks, Russisch en de taal die in de Oekraïne wordt gesproken. Alla heeft nog verplicht Russisch geleerd (en ook Duits, maar dat is ze zo goed als allemaal vergeten) en komt uit de Oekraïne. Het meeste wat gezegd wordt gaat langs mij heen want mijn Russisch is nog slechter dan mijn Grieks. Ik drink een frappee en geniet in stilte. Eleftheria is even later in een slecht humeur en wil haar leraar vermoorden. Ze is gezakt voor een vak en moet dat nu dus over doen. De kans op een vaste baan en wat meer geld op zak is dus voorlopig verkeken. Zoals bij alle Griekse vrouwen zie je dan wat voor een temperament in zit. Hoewel zij zich nu wat probeert te beheersen omdat er gasten op het terras zitten. Ik pak een douche en kan hierna wel weer eronder springen, zo vochtig en klam is het.

Met de auto gaat het om 16:10 naar huize Jongeneelen en het hele gezin samen met Jolanda kruipen in de auto. Maria wil nog steeds niet voorin zitten. Ruud zit aan de knoppen van de klimaatbeheersing en de radio. De Griekse CD wordt nummer voor nummer beluisterd en van commentaar voorzien. Ook beweert hij dat je met de luchtuitlaatklep aan de bijrijderskant de ruitenwissers kan bedienen. Doordat hij daaraan zit en ik tegelijk de voorruit aan het besproeien was, is er volgens hem iets behoorlijk mis met de bedrading in deze auto. Volgens mij is zijn eigen bedrading enigszins verward. Al lachend rijden we Agios binnen en parkeren de auto. Emmanuela gaat naar school terwijl wij weer op het terras aan de kruising plaats nemen. Het is lekker druk en dus is er veel te zien. De tijd vliegt voorbij en om 18:20 lopen we naar de auto terug. Emmanuela komt ook net uit school en dus kunnen we op huis aan.

Om 18:55 zet ik hen weer bij de taverna af en rij door naar mijn thuisbasis. In de Recitalbar draait de DVD van Lord of the Rings, deel 1. Ik blijf even kijken en geniet voor ¿ ik denk ¿ de tiende keer van het gegil van de RingWraithes. Ik moet mijzelf van het scherm wegsleuren en kleed mij om. Het is 20:25 als ik de taverna opnieuw betreed. Het is rustig met een tafeltje of vier bezet. Ik hoef dus niet veel te helpen en zit wat in Griekse autobladen te kijken. Ik bestel een choriatiki, skordopsomo en bekri meze (varkensvlees in een witte wijn saus). Dat zit ik om 22:30 op te eten als de laatste gasten zijn vertrokken. Ruud schuift bij mij aan en eet zijn bordje patat met een soutzoukakia bal op. Het is elf uur als de taverna afgesloten is en ik mee rij naar huize Jongeneelen. Onderweg krijg ik de opdracht om op de Crepes te wachten (soort pannenkoek, gevuld met chocoladesaus en een bolletje ijs erbij). Ik waarschuw al dat ik barstensvol zit, maar ze bestellen toch voor mij. Terwijl zij al naar huis rijden sta ik te wachten tot alles klaar is. Bij hen aangekomen is het ijs al aan het smelten, maar ik transporteer alles snel naar het balkon. Het zijn heerlijke pannenkoeken maar na een paar happen stop ik er echt mee. Jezelf ziek eten daar heeft niemand wat aan. We zitten nog wat te praten over home-cinema-sets en families.

Het is 0:30 als Ruud naar bed gaat en ik vertrek richting Doclands. Het begin van de avond was er een elektriciteitsstoring in het nieuwe gedeelte van Malia. Alle bars waren donker behalve drie. En laat nou een van de drie bars Doclands zijn geweest. Het schijnt er knetterdruk te zijn geweest. Daar was tenminste muziek. Nu wordt het al snel weer rustiger omdat de elektriciteit overal weer terug is. Maar het geld hebben ze alweer binnen. Doordat het zo zwoel is, zit ik meer dan dat ik loop en dat begint snel te vervelen. Om 02:00 maak ik er dan ook een eind aan en ga naar huis. Binnen is het 28°C en 67% en voelt het klam aan. Terwijl ik lig te lezen laat ik alles even goed doorwaaien, hoewel er weinig wind staat. Om 02:35 sluiten de luiken.
 

Dag 60 - Donderdag 11 September 2003

09:00 wakker. Ik heb een behoorlijke achterstand met het verslag en dus ga ik snel aan het werk. De dagen vliegen hier voorbij en je hebt niet altijd zin om te gaan zitten tikken. Daardoor, lieve kijkbuislezertjes, is het nu de hoogste tijd voor een update. De zon is nog niet van het balkon af, als ik er al driftig zit te tikken. Ik moet het gaan halen en daarom neem ik eerst alleen een koffie. Als een anderhalf uur later blijkt dat ik de deadline wel ga halen, ruim ik even tijd in voor een ontbijt. Toch verspil ik zo weinig mogelijk tijd en blijf zoveel mogelijk doortikken. Van een writers-block is gelukkig geen sprake want eenmaal bezig komen de zinnen achter elkaar uit mijn vingers rollen.

Om 13:15 heb ik alles klaar staan ¿ inclusief de foto¿s ¿ en is het tijd voor een frappee. Alla en Eleftheria bemensen de bar zoals gewoonlijk, waarbij Alla zich op het schoonmaakwerk stort. Eleftheria is 24 jaar en heeft een getrouwde zus van 30 jaar. Die heeft samen met haar man een appartementencomplex. Eleftheria woont bij haar zus in en leidt een rustig leven. Ze zou nu klaar moeten zijn met haar studie als er niet een leraar was die roet in het eten heeft gegooid. Nu kan ze nog niet op zoek gaan naar een vaste baan. Na de frappee ga ik dan daadwerkelijk de site bijwerken en zie dat Ruud op dat moment naar mijn site zit te kijken (via de provider OTE). De update lukt, maar het gaat traag. Er zit wat storing op de lijn zodat de verbinding verre van optimaal is en een aantal keren totaal tot stilstand komt. Maar het eindresultaat telt en dat is goed. Terug op de basis neem ik een douche en ga even lekker liggen lezen totdat het koffietijd is. Vaste tijd, zelfde plek, koffie, koffie, tijd!

De scooter blijft heen en weer rijden want er moet omgekleed worden voor de avond. Er komt geen smoking uit de kast, maar de korte broek wordt wel vervangen door de lange broek. Je merkt dat je later in het seizoen komt, want de avonden koelen sneller af. Terug bij O¿Manthos help ik wat mee hoewel het niet druk is. Voor mij is het vandaag visdag. Ik ben niet echt iemand die van vis houd, maar bepaalde zeedieren hoeven van mij niet terug naar zee. De inktvis ¿ en voornamelijk zijn ¿ringen¿ ¿ mogen best door mijn mondje. Na de skordopsomo en de saganaki komt er dus een bord inktvisringen op tafel. Bij vis vind ik een Retsina best lekker en dus word er voor mij niet verder getapt, maar een flesje open getrokken. Het is 0:30 als de taverna is opgeruimd en afgesloten. Ruud moet nog een dag werken en dus gaan ze naar bed terwijl ik de kant van Doclands op rij.

De scooter weet de weg al en stopt er vanzelf. Ik kan er echt niets aan doen, maar vind het gewoon lekker. Het is daar druk, maar geen topdrukte. Ik help weer wat glaswerk op te ruimen en zie weer wat Engelse capriolen. Zo vergaat de tijd snel en blijkt het ineens 03:45 te zijn. De bar is dan al een tijdje redelijk verlaten en Mickey heeft al heel wat opgeruimd. Dus is het enkel nog de barkrukken naar binnen schuiven en klaar is Doclands. Ik wens iedereen een goedenacht en rijd mijn scooter naar de basis. Daar sluit ik om 04:25 mijn luiken.
 

Dag 61 - Vrijdag 12 September 2003

Om 10:00 openen mijn luiken zich, maar dat gaat moeizaam. Ik blijf nog lekker even liggen soezen terwijl er water voor de koffie wordt gekookt. Het ontbijtje gaat achter de koffie aan en hierna ben ik weer gereed voor een nieuwe dag Kreta. Nadat ik Alla en Eleftheria een goedemorgen heb gewenst stap ik op de scooter en rij naar Malia. Ruud heeft een kapperszaak aanbevolen, want het is de hoogste tijd voor een knipbeurt.

Bij de kapsalon aangekomen blijk ik geluk te hebben. Ik ben achter de vrouw die op dit moment in de stoel zit. Die stort haar hart uit bij de kapster (Eva) en zit zelfs nog even te huilen. Ik zit ondertussen plaatjes te kijken in een Grieks magazine over huizen en interieurs. Dat is geen straf, want er staan mooie huizen en dito interieurs in. Als ik het tijdschrift bijna uit heb is de vrouw klaar en mag ik plaatsnemen. In vakantietijd is een kort koppie de beste oplossing. Dat geldt trouwens niet voor dames, daar blijf ik lang haar het mooiste vinden. Maar de koeling van mijn grote hersenpan ¿ over de inhoud doe ik geen uitspraken ¿ gaat een stuk beter als het haar kort is. De kapster vraagt of standje twee de juiste is. Normaal heb ik standje 3, maar ik besluit dat ik nu wel eens het resultaat van standje 2 wil zien. Als je moet werken ¿ en dus bij klanten bent ¿ ga je niet stunten met je haar, maar nu wil ik wel eens een coupe du Berry. Het resultaat is even wennen en ik denk niet dat ik dit vaker zal doen. Maar nu is het makkelijk en vind ik het prima. Na ¿10,- betaald te hebben rij ik verder. Normaal schijnt het ongeveer ¿15,- te kosten, maar Ruud betaald altijd ¿10,-. En of het nou komt doordat ik heb verteld dat ik via Ruud kom, of omdat ze weinig werk aan mij had, maar ik krijg dus hetzelfde ¿vrienden¿ prijsje.

Ik rij naar de wasstraat bij de Shell, want vandaag staat ook een schoonmaakbeurt voor de auto op het programma. Ik heb ook hier geluk. Normaal staan er diverse auto¿s in een wachtrij opgesteld. Maar nu staat er geen een in de rij. Ik vraag wanneer ik mijn auto kan brengen voor een wasbeurt. Hij kijkt mij even vreemd aan, want ik ben nu op de scooter (en ook die kun je laten wassen), maar na wat uitleg roept hij dat ik snel de auto moet gaan halen. Dat doe ik dus ook en even later zit ik op een stoeltje naast Oma te kijken hoe twee man de auto onder handen nemen. Daar zijn ze een vol uur mee bezig, maar het resultaat is dan ook schitterend! De velgen schijnen als nooit daarvoor, de auto glimt van top tot teen en ook de binnenkant is eerst met hoge druk schoon geblazen en daarna nog eens met de stofzuiger schoongemaakt. En dat voor ¿12,-!!  Daar kun je in Nederland net je auto voor door een wasstraat douwen, terwijl hier alles met het handje gebeurt. Ondertussen zie ik Mike en Maria (van Doclands) langskomen bij het tankstation. Maria ziet meteen mijn kort geschoren kop, bij Mike duurt het even. Omdat Mike in de ochtend de bomen bij de bar heeft geknipt, probeer ik hem wijs te maken dat ik tussen die bomen zat en dat hij voor dit resultaat heeft gezorgd. Hij trapt er niet in, maar moet er wel om lachen.

Ik rij hierna door naar de houtfabriek om Ruud mijn glimmende bolide te tonen. Die staat druk te schuren en kijkt met verbazing naar mijn hoofd. Even later wordt de verbazing nog groter als hij de glimmende auto bekijkt. Dus zo ziet een Audi er echt uit. Ik ontmoet ook Andreas. Dat is de man aan wie ik van de winter een ¿uro-album heb gestuurd. Die had ik eerder voor Ruud meegenomen en die vond hij zo mooi dat hij die ook wilde hebben. Als bedankje had hij een kaart gestuurd en dat is de kaart die ik tijdens mijn vakantie heb ontvangen en die Harry voor mij gescand heeft. Ruud had een paar dagen geleden de tekst al voor mij vertaald en nu zie ik de verzender dus in eigen persoon. Veel praten kunnen we niet want de baas loopt ook rond. Hij is nogal strikt op de werktijden en de uitvoering van het werk, dus hou ik het kort.

Ik rij de auto naar huis en toon mijn nieuwe ¿haar¿ dracht ook aan Alla en Eleftheria. Die vinden het wel goed staan en willen wel weten hoe die korte haartjes aanvoelen. Het is wel weer eens tijd om bij Yiannis en Allenka te kijken en dus stap ik op de scooter om naar Stella Maria te rijden. Daar aangekomen blijkt enkel Oma met haar kleinkind aanwezig te zijn. Ook geen bekende appartementbewoners te zien en Oma verteld dat ze om 16:00 terug zullen zijn. Ik rij terug naar de basis en wil daar wat lunchen. Alla en Eleftheria zitten net te eten en ik krijg van Alla een halve club-sandwich toe geschoven. Ik mag niet weigeren en doe dat dus ook niet. De after-lunch-dip die ik daarna krijg laat mij het bed op zoeken.

Vanaf 15:00 hou ik tweeënhalf uur siësta en dat bevalt mij uitstekend (ik vrees echter dat ik dit op mijn werk niet voor elkaar ga krijgen). Na de koffieronde en het omkleden ben ik weer bij O¿Manthos. Het is rustig en dus is er tijd genoeg voor de jarige Dien. Samen met Joop is ze twee weken op Kreta en zijn goede vrienden van Ruud en Maria. Ik neem gefrituurde courgette schijfjes en een choriatiki vooraf. Als hoofdgerecht ga ik voor de kipfilet met kerriesaus. Ik zit propvol als de verjaardagstaart wordt binnengedragen. Het stukje taart kan er maar ternauwernood bijgeschoven worden, maar twee glaasjes raki zorgen voor enige verlichting (dat spul brand zo lekker weg). Doordat het rustig is kunnen we de taverna om 23:15 sluiten en gaan we met de jarige naar de Recitalbar toe. Ook daar is het rustig en al pratend (ik vooral met Mike) verstrijkt de tijd snel. Ik help Mike met afsluiten als de rest is vertrokken en ga daarna nog voor een slaapmutsje naar Doclands.

Als ik daar om 02:00 aankom is het erg rustig, De straat is zo goed als uitgestorven en ik word ontvangen door de ouders van Manolis. Vaders staat op zijn horloge te wijzen en vraagt zich af waarom ik zo laat ben. Nu hoeven er geen glazen meer te worden opgehaald. Hij zegt dat met een dikke glimlach en ik weet dat hij mij op stang probeert te jagen. Dat lukt hem niet en als snel staan we elkaar te dollen met een paar rietjes (zachtjes in iemands oor blazen). Om 03:34 ben ik weer thuis en sluiten mijn luiken.
 

Dag 62 - Zaterdag 13 September 2003

10:45  Hypnos laat mij gaan, maar de kwade kant van Bacchus houdt mijn hoofd nog danig in zijn greep. Ik geef de schuld aan de combinatie van Retsina en raki. De metaxa-cola en het bier kunnen het niet zijn en ook de hoeveelheid is niet van dien aard dat het een oorzaak zou kunnen zijn. Na deze analyse zet ik een kop koffie en rij ik naar O¿Manthos. Het is weekend en dus is Ruud vrij. Nou ja, vrij. De taverna vraagt natuurlijk de aandacht en ik ga met hem boodschappen doen bij de groothandel. Teruggekomen blijken er ook nog boodschappen gedaan te moeten worden bij de grote supermarkt.

Als alle zaken zijn gekocht kunnen we naar huize Jongeneelen afreizen. De PC van Ruud maakt een vreemd geluid en ik help hem met het onderzoek. Het blijkt gelukkig niet de harde schijf te zijn, maar de ventilator op de processor. Aangezien hij niet de nieuwste Pentium heeft, is er voor wat betreft de koeling geen probleem. De fan draait trouwens nog wel, maar produceert een vreemd geluid. De winkel is nu gesloten, maar Ruud weet nu hoe hij de fan kan vervangen. Ik mag blijven eten en op het balkon worden een soort mini-loempia¿s (gevuld met vlees of kaas) met patat en pindasaus genuttigd. De kwalificatie van de F1 is aan de gang en Ruud gaat binnen zitten. Ik eet eerst netjes mijn bordje leeg alvorens bij hem aan te schuiven.

Om 16:00 is de kwalificatie voorbij en gun ik de Jongeneeltjes hun siësta. Ik heb echter geen slaap en ga bij de Recitalbar zitten. Via Eleftheria leer ik weer wat nieuwe Griekse woorden. Als het drukker wordt omdat er Engels voetbal op TV komt, haak ik af en ga wat zitten lezen op mijn balkon. Tijdens koffietijd is het ook weer de hoogste tijd om de O¿Manthos rekening te vereffenen. Op de terugweg naar de basis doe ik nog een paar boodschappen. Het is vooral frisdrank en water. De spullen voor een ontbijt zijn nog ruimschoots aanwezig. Bij O¿Manthos is het (helaas) weer een rustig avondje. Daardoor stel ik voor om na afsluiting uit eten te gaan. Vooral ook omdat Ruud morgen niet hoeft te werken. Mijn voorstel wordt geaccepteerd en juist daarna komt er nog een 5-tallig koppel Nederlanders binnen. Daardoor wordt het toch nog wat later dan verwacht, maar bij El Greco (de pizzeria in Stalida) kun je tot heel laat terecht.

Wij komen er om 0:15 aan en bestellen een saganaki en een knoflookpizza als vooraf. Als hoofdgerecht voor mij een baconpizza en gebakken aardappeltjes. Het ¿boer-spel¿ (wie na een boertje het laatste zijn duim tegen het voorhoofd heeft, krijgt een klap) en de hik van Ruud zorgen voor het nodige vertier. Gelukkig is het rustig want ik heb de opvoeding van Emmanuela danig verpest. We krijgen fruit van het huis na en ik ontferm mij over de rekening. Ruud en Maria hebben mij al zoveel gegeven dat ik blij ben om nu eens wat terug te kunnen doen. Die kans krijg je bij hen niet zoveel tenzij je echt je zin doordrijft.

Om 02:00 verlaten we de pizzeria ¿ nee, niet als laatsten ¿ en de familie gaat richting huis (in hun eigen koet-auto). Ik ga op mijn koet-scooter nog even langs Doclands. Daar tref ik een stil hoopje Paula aan. Ze heeft een oorontsteking en is op mijn aanraden nu langs de dokter gegaan. Ze heeft nu antibiotica gekregen en voelt zich nog beroerder. Ik weet hoe het is want ik heb in Griekenland al drie keer een oorontsteking gehad. Je wilt je hoofd er wel afschroeven! Ze is ook echt zich zelf niet en zit vaak stilletjes op de stoep. Ook haar (glim)lach is verdwenen en dat zegt mij voldoende. Ze is nog aan het werk omdat ze de rest niet in de steek wil laten en bang is om anders haar baan te verliezen. Haar gezondheid is belangrijker en die baan verliest zij niet zo maar (ze is goed in het binnen lokken van klanten). Ik vraag Manolis om haar even extra in de gaten te houden en hij reageert zoals een goede werkgever zou doen. Hij geeft haar vrijaf en even later besluit ze wijselijk te gaan slapen.

Ze wordt door haar verloofde (Mickey, de barman) naar huis gebracht. Zij is 20, hij 34 (dat zou je hem niet geven), zijn verliefd tot op het bot, willen hier een bestaan op gaan bouwen en volgend jaar hier een ¿strandbruiloft¿ houden. Even later komt Mickey terug en verteld dat ze meteen als een blok in slaap is gevallen. Dat is een goed teken, dat versnelt het herstel (vind ¿dokter¿ Yiannis). Het is 03:21 als ik thuis ben en nog wat lig te lezen. Niet veel later sluiten dan toch mijn luiken.
 

Dag 63 - Zondag 14 September 2003

09:45 Langzaam word ik wakker. Het is zondag, dus ik heb nog weekend. Oh nee, ik heb een veel langer ¿weekend¿. Maar dan dringt het ook door dat de dagen nu wel erg snel voorbij gaan en dat de laatste maand van mijn vakantie nu is ingegaan. Woensdag 15 oktober is namelijk de dag dat ik weer in aan het arbeidsproces wil gaan deelnemen. Hoe wel het woordje ¿wil¿ niet helemaal de lading dekt. Ik wil wel met automatisering bezig blijven, daarvoor vind ik het te leuk om daarmee te stoppen. En zeker de internetkant begint steeds meer te trekken. Maar ik zou ook best het leventje wat ik nu leid willen vervolgen. Een verdeling van half om half zou wel heel leuk zijn. Ik vrees dat mijn financieel ¿adviseur¿ (de bank) zich hier minder in kan vinden, tenzij ik een manier vind om toch genoeg geld binnen te harken.

Na al deze gedachten ben ik goed wakker en neem ik een kop koffie en een broodje ei. Van Ruud en Maria heb ik gisteren al begrepen dat we er vandaag niet op uit trekken omdat er veel gerechten voorbereidt moeten worden. Volgend weekend gaan we proberen een mooie rit te maken. Vandaag is de Formule 1 en die gaan Ruud en ik dus zitten kijken. In de Recitalbar bij Mike zullen we het spektakel gaan volgen via rtl-duitsland. Maar vooraf wil Mike nog een paar veranderingen aanbrengen. Hij wil de TV niet buiten neerzetten, maar ¿binnen¿ (hoewel de schuifpui helemaal openstaat is het toch binnen). Daar wil hij ook op de TV ¿ een knots van een scherm in dito bak ¿ ook DVD¿s vertonen. Eigenlijk moet het dus het begin van een bioscoop worden. Maar daarvoor moet wel het poolbiljart verschoven worden naar een hoek. En ik schat dat het gevaarte een kleine 300 kilo weegt. Als voorbereiding op de komst van Ruud gaat Mike een plank met zwenkwielen maken die we aan een kant van het biljart eronder kunnen zetten. Daardoor hoeven we maar een kant op te tillen en te duwen.

Als Ruud binnenkomt zijn we daar net mee klaar en kan de verhuizing beginnen. Dat gaat prima en al snel staat het biljart in een hoek. Erop spelen is nu uitgesloten, maar zoveel bracht hij toch al niet op. En de hoop van Mike is dat de filmzaal beter aanslaat. Na diverse keren verplaatsen van stoeltjes en tafels ¿ we lijken wel een bepaald type vrouw ¿ hebben we een opstelling waar Mike tevreden mee is. Ruud gaat weer terug naar de taverna en ik ga in het zonnetje wat zitten lezen. Zo verstrijken er twee uur en is het tijd om een plekje voor de Formule 1 uit te gaan zoeken. Ik krijg net mijn clubsandwich als Ruud binnenkomt. Ook hij bestelt wat te eten en we zoeken een mooie tafel uit. Langzaam begint het vol te lopen en met Mike alsnog een herschikking van de tafels doen. Daardoor komen wij nu vooraan te zitten wat we echt niet erg vinden. Over de race kan ik kort zijn. Hij was in het begin spannend, maar toen Michael Schumacher aan kop bleef vond ik het wat minder leuk worden. Het nadeel is ook dat je via een Duitse zender zit te kijken die zich natuurlijk helemaal richt op die grijnzende kop. Maar goed, het was wel gezellig en Mike kon tevreden zijn met de opstelling en de omzet.

Het is dan al 15:45 en ik blijf nog even zitten kijken aar de TV. Want aansluitend wordt de DVD ¿Lord of the Rings II ¿ The Two Towers¿ vertoont. Die heb ik twee keer in de bioscoop gezien en ik heb in de grote supermarkt al gezien dat de dubbel-DVD uit is gekomen. Ik wacht nu ook weer op de kwartet-DVD (als die uitkomt?), want ik wil alles weten over deze superfilm. Ook nu lopen de rillingen over mijn lijf bij bepaalde scènes. Ik weet precies wat er gaat komen, maar het beeld samen met het donderende geluid is genoeg om je te laten meeslepen. Toch blijf ik niet de hele film kijken, want ik heb al een kunststof kont van het zitten (de stoelen zijn van kunststof, niet van hout). De koffieronde wordt overgeslagen en ik ga even op bed liggen. Daar doezel ik langzaam weg maar tot een volledige slaap komt het niet. Maar het is wel lekker en ontspannend.

Na de voorbereidingen voor de avond kom ik om 20:30 bij de taverna aan. Daar ligt mijn taak nog open want het bestek is nog niet in servetten gevouwen. Nadat ik die taak rest mij niets anders dan te wachten en met Ruud te proberen het biervat wat leger te krijgen. Eet ik dan niets? Nee, niet bij O¿Manthos. Vandaag ga ik vreemd en wel op uitnodiging. Het is de naamdag van de heilige Stavrou en de vrouw van de auto- en scooterverhuur (Minoan King) heet Stavroula. Zij heeft vandaag dus haar naamdag. Ze vieren hier geen verjaardag, maar hun naamdag. En ik ben uitgenodigd om haar naamdag te komen vieren. Dat doet ze niet thuis, maar er schijnt bij het speelveld iets te zijn met eten en Griekse muziek. Daar wil ze haar naamdag vieren. Ik word om 23:00 bij het kantoor van Minoan King verwacht. Dus tot die tijd zit ik te wachten en eet ik enkel een knoflookbroodje.

Om 22:50 kom ik bij het kantoor aan en wens Stavroula ¿Chronja Polla¿ (Jaren Veel). Ik mocht van haar geen cadeau meebrengen (ik had gisteren gevraagd wat haar wensen waren), dus had ik nu niets bij mij. Maar voor het eind van de vakantie krijgt ze nog wel iets want ik stel deze uitnodiging wel op prijs. Na het eten van een zoete cake ga ik met haar man en zoon vast vooruit naar het feestplein. Zij wacht nog op mensen en komt wat later. Het feest blijkt georganiseerd te zijn door de plaatselijke voetbalclub om wat inkomsten te krijgen. Alles wordt voor mij betaald (entree, drank en eten). We gaan aan een van de vele tafels zitten en ik krijg rijst, souvlaki en whisky voorgeschoteld. Een typisch Kretenzer bandje (gitaar, lira en bouzouki) zijn wat aan het stemmen. Even later komt Stavroula er aan en komen er twee mannen bij. De ene stelt zich voor als Nikos en heeft ook een scooterverhuur. Van de andere is de naam onverstaanbaar want ondertussen heeft de band ingezet. We zitten redelijk dicht bij de speakers en het volume staat op standje ¿Kretenzer oorlog¿. De muziek die ze spelen, daar moet je van houden. Ruud vindt dit soort muziek maar ¿gefiedel¿, maar ik kan het wel waarderen. Speciaal als je mannen ¿ zowel jong als oud ¿ vol overgave ziet meezingen en als de jongere dames op de dansvloer gaan dansen. Dit gebeurt in een soort kring waarbij iedereen elkaar vast houdt. De passen zijn niet makkelijk, maar ik zie zelfs wat kinderen die been verstrengelende passen perfect uitvoeren.

De rest van de tafel blijft echter leeg en dat vind ik wel heel sneu voor Stavroula. Van de meeste mensen die ze uitgenodigd had wist ze dat ze later zouden komen. In het toerisme weet je nooit precies wanneer je de zaak kunt sluiten. Maar deze opkomst valt erg tegen. Aangezien haar zoon morgen weer naar school moet en zij ook om 08:30 op de zaak wil zijn maken ze het niet te laat. Ik vind dat niet erg, want ik heb het nu wel gezien. Om 01:30 lopen we gezamenlijk terug naar de scooters en bedank ik hen voor alles (Nassete Kala) en een goede nachtrust (Kalo Ipno). Ik rij door naar Doclands waar het redelijk gevuld is. Ze staan met smart op mij te wachten getuige het tikken op de horloges. Met Paula gaat het gelukkig een stuk beter. De extra slaap van gisteren heeft haar goed gedaan en de pijn is een stuk minder. Ze staat nu weer op straat te springen, zingt mee en heeft een glimlach op het gezicht. De nacht verstrijkt en langzaam wordt de straat leeg. Ik help mee om de bar af te sluiten en ben om 04:21 terug op de basis. Niet lang daarna sluiten mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de volgende link aan de linkerkant klikken. Daar gaat deze vakantiesoap verder...