Reisverslag  1 t/m 8 Augustus 2004

Dag 62 - Zondag 01 Augustus 2004

06:45 Nog voordat de wekkers hadden kunnen piepen (07:00 en 07:03) ben ik al wakker. De wetenschap dat dit de vertrekdag is zorgen daar misschien voor. Ik ben al snel goed wakker en duw er een eerste kop espresso in. Daarna ga ik de auto volladen met alle spullen. Toevallig zie ik de jasmijn plant op het balkon staan, anders was ik die misschien helemaal vergeten. In mijn gedachten probeer ik alle spullen eerst in te delen in de auto. Vol komt hij niet, maar ik wil graag dat de hoedenplank over de achterruimte gesloten kan worden. Ook de achterbank mag niet te hoog geladen worden want ik gebruik graag mijn achteruitkijkspiegel. De bijrijderstoel en die beenruimte komt ook in aanmerking voor belading. Alles bij elkaar zou dat genoeg ruimte moeten zijn. Ik moet ongeveer 7 keer de trap naar beneden nemen om alle spullen naar de auto te brengen.

Om 08:00 weet ik het zeker, het past er allemaal in. Ook de plant heeft een goed plekje gekregen en ik hoop dat hij de hitte overleeft. Daarna eet ik en broodje, drink nog een kop espresso en neem een douche. Hiermee neem ik ook afscheid van de douchekop, die ik - zoals beloofd - laat hangen. Fris gewassen ruim ik de laatste spullen op en leg wat voor Alla, Mike en Ruud neer. Een laatste check in alle ruimtes om te zien of ik iets vergeten ben en dan is het werkelijke vertrek aangebroken. Om 08:34 start ik de Opel motor en zie 24,5°C en 14171km op de tellers staan. De uitrit wordt geblokkeerd door een vuilcontainer en een zwabber. Als ik beide heb weggezet blijkt de zwabber van Alla te zijn die de bar al aan het schoonmaken is. Ik neem afscheid van haar en vertel dat er wat klaar ligt op 'mijn' kamer. Daarna rijd ik naar Heraklion en tank onderweg nog even. Zodoende hoef ik vanavond op de weg naar Diakopto niet te stoppen.

Het is 09:14 als ik voor het schip 'Knossos Palace' van Minoan Line sta en het schip mag inrijden. Ik wordt naar dek 5 gedirigeerd. Het is voor het eerst dat ik op dat dek terecht kom. Het is een zwevend parkeerdek wat aan kabels hangt zodat het ook opgetrokken kan worden. Waarschijnlijk doen ze dat als er weinig personenauto's zijn en er wel hoge vrachtwagens mee moeten. Nu is het meer personenauto's en dus wordt dit dek gebruikt. Ik zet de auto stil met 26°C en 14206km op de tellers. Ik heb op Kreta 1476 kilometer gereden. Ik heb een dekplaats en hoef mij dus niet aan de receptie te melden. Ik zoek een plekje aan dek 8, bij het zwembad. Het zwembad is nu nog leeg en ik betwijfel of het gevuld zal worden. Ik beantwoord wat SMS en zit wat te lezen als het 11:00 wordt en het schip de haven van Heraklion verlaat. Bye, bye, Kreta. Tot een volgende keer. Slik!

Doordat we nu snelheid gaan maken en op volle zee komen begint het aardig te waaien. Zo erg zelfs dat stoelen - waar niet iemand op zit - beginnen te schuiven en bekertjes over het dek heen vliegen. En dan beginnen ze zeewater op te pompen en het zwembad te vullen. Nou, zelfs kinderen gaan hier nu niet in. Ik hou het nog een tijdje vol maar dan is ook voor mij de maat vol en duik ik naar het benedendek. Alle banken en lekkere stoelen zijn natuurlijk ingepikt. Zelfs als Grieken gaan eten in het restaurant laten ze hun spullen erop liggen zodat ze straks hetzelfde plekje weer hebben. Ik zit wat te lezen en mensen te kijken vanaf een barkruk. Dat hou ik een tijdje vol totdat ik denk dat de rij bij het selfservice restaurant wat minder geworden is. Dat blijkt inderdaad zo te zijn en ik neem een feta met patat. Dat is voldoende om het een flinke tijd vol te houden, want ik weet niet hoe laat ik in Diakopto aan ga komen.

Na het eten, het is dan 14:15, ga ik weer aan dek 8 zitten. Dit keer wel in het beschutte gedeelte bij de bar. Ook hier waait wel wat wind, maar het is zeker niet de kracht die er buiten waait. Ik pak het 'woordzoeker' boekje wat ik ook op Kreta heb gekocht. Als snel ben ik in de ban van het vinden van woorden en verstrijkt de tijd snel. Om 17:00 kijk ik op en zie inderdaad de haven van Pireas, maar het schip komt ervoor stil te liggen. Een aantal schepen passeren ons, maar wij mogen nog niet naar binnen. Pas om 17:30 krijgen we weer vaart en komen we bij de kade aan waar ik ook vertrokken ben. Ik gebruik nog even het toilet wat met vacuüm de handel wegzuigt (geeft een gierend geluid maar je ben wel alles uit de toiletpot kwijt) en ga daarna naar dek 5. Ook nu weer zie je mensen vertwijfeld rondlopen en zoeken naar hun auto. Het duurt nog even voordat het grote luik - waar je op naar boven rijdt - is neergedaald en dan beginnen de auto's te rijden.

Om 18:15 verlaat ik het schip en wordt door driftig fluitende havenpolitie naar een andere uitgang geleidt. Gelukkig zie ik daar borden Korinthos staan en die moet ik volgen. Bij de stoplichten ontbreekt weer ieder bord en dit is een splitsing. Gelukkig heb ik bij aankomst - bij toeval - de juiste weg naar Korinthos ontdekt. Want als ik bij de stoplichten linksaf geslagen heb en wat zigzaggend door kruisingen ben heen gereden, zie ik weer borden Korinthos opduiken. Volgens de - niet erg gedetailleerde - kaart zou het daarna een heel stuk rechtdoor zijn en daarna een afslag naar links. Dan weer rechtdoor. Ik hoop dat het goed gaat, want vorig jaar heeft het mij 4 uur gekost om deze havenplaats met zijn nauwe straatjes te verlaten. En dat doembeeld zit nog steeds in mijn hoofd. Ik wil iedere keer wel juichen als ik een bord Korinthos (of soms Patras) tegenkom, maar iets in mij zegt pas te mogen juichen als je op de snelweg zit. En binnen 20 minuten is dat het geval en slaak ik een juichkreet. Ik zit op de snelweg en nu is het nog twee uur tot aan Diakopto.

Maar die twee uur waren vorig jaar gebaseerd op de oude snelweg die - hangend aan de rotskust - slingerend zijn weg zoekt. Ze waren toen ook volop met wegwerkzaamheden bezig en ik zag overal tunnelgaten verschijnen. Nu heb ik extra geluk. Want de weg richting Korinthos is al klaar voor wat betreft de tunnels. Een mooie driebaansweg die gemakkelijk zich van tunnel naar tunnel beweegt. Het verkeer richting Athene moet nog van de oude weg gebruik maken en ik zie vele opstoppingen. Het lijkt echter alsof de tunnels net zijn open gegaan want er staat nog politie en er staan matrixborden op auto's langs de weg met het verzoek om voorzichtig in de tunnels te zijn. Het is er in ieder geval stukken beter op geworden en ik betaal graag iets extra's bij het volgende tolpoortje. Het kost hier ¿1,80 i.p.v. de normale ¿1,40 maar dat zijn die tunnels wel waard. De rit gaat voorbij Korinthos en richting Patras. Daar wordt het weer een tweebaansweg met vluchtstroken.

Omdat het echte minder druk is dan de andere in de andere richting, bereik ik al snel de afslag Diakopto. Met stijgende verbazing rijd ik Diakopto binnen. Zoeken hoef ik niet want na drie keer weet je de weg wel te vinden. Ik zie dat het gyroszaakje open is, maar dat de grote taverna gesloten is. Ik zet de auto bij hotel Chris-Paul om 20:01 stil. Ik heb de 163 kilometer in minder dan twee uur volbracht (dat is wat anders dan de 6 uur van vorig jaar). Mijn reservering wordt bevestigd en ik word naar kamer 12 gebracht. Daar hebben Berry en ik ook het eerste bezoek vorig jaar in doorgebracht. Ik rijd de auto even naar de achterkant - bij het zwembad - en kan zo de spullen op het balkon zetten. Daarna zet ik de auto weer aan de zijkant, onder de bomen. Daar staat hij de komende tijd beter en is het koeler voor de plant. Die geef ik nog wat water en dan ben ik zelf aan de beurt. Water voor de binnen en buiten het lichaam. Ze komen uit verschillende bronnen (fles en douchekop) maar zijn even lekker.

Daarna ga ik het dorp in en wel als eerste naar het station. De beambte sluit net het loket maar ik kan hem toch nog vragen of het treintje naar Kalavrita morgen rijdt. Ja, dat doet hij maar er is een probleem. Vanaf 09:00 is het hartstikke druk. Ik kan beter de eerste trein nemen en die vertrekt om 06:58. Daarvoor moet ik nog een kaartje kopen, dus dat is vroeg op. Ik wil het toch meemaken en besluit snel te gaan eten. Ik strijk neer bij de gyroszaak en zie dat de taverna nu wel geopend is. Ik was toch al van plan een pitta te eten en bestel die dus ook samen met een choriatiki en een Mythos. Er is toch weinig nachtleven in Diakopto dus het is niet erg dat ik vroeg naar bed ga.

Om 22:15 ben ik terug op de kamer en niet veel later sluiten mijn luiken. Maar niet voor lang want er komt een SMS van Ruud binnen. Nadat ik die beantwoord heb wil ik mij omdraaien voor een tweede poging als mijn telefoon gaat. Ik denk eerst dat het Ruud is, maar het blijkt mijn liefste kleine broertje te zijn. De verbinding is verrot slecht maar we kunnen toch nog even met elkaar praten. Hij zit in de fout (ik vertel niet welke, dat is lullig) maar ik kan hem nu toch even bijpraten. Nadat we het gesprek hebben beëindigd zie ik dat het 23:00 is geworden. Om 06:20 gaat de wekker en dus is het nu: luiken sluiten!
 

Dag 63 - Maandag 02 Augustus 2004

06:20 De wekker gaat en gapend rek ik mij uit. Dat duurt iets te lang waardoor de tweede wekker (mijn mobiel) ook af gaat. Ja, ja, rustig maar, ik ben wakker! Kop onder de kraan en kleren aan. De spullen die ik mee wil nemen (videocamera en papieren) staan al klaar en ik loop naar de uitgang van het hotel. Er komt ook een koppel van vier Engelsen van de trap af en die gaan ook naar het station. Even doemt het schikbeeld op van een vol perron en geen kaartje maar dan zie ik een redelijk leeg perron. Ik koop een retourtje waarbij de terugrit aansluitend is aan de heenrit. Ook weer in verband met de drukte die later op de dag ontstaat. De beambte schrijft een kaart met de hand uit en rekent voor het retour ¿6,80. Voor in totaal 44 kilometer is dat geen gekke prijs.

De trein wordt even later uit de remise voorgereden en tot mijn vreugde is het nog het oude materieel. Dat bestaat uit twee wagons met elektromotoren in een draaistel. Daar zit ook het tandrad aan bevestigd wat bij de steile stukken ingezet moet worden. Tussen de twee wagons zit een wagonnetje met een dieselmotor en een dynamo. Daarmee wordt de elektriciteit opgewekt die de wagons nodig hebben. Ik stap in en ontdek dat ik een fout heb gemaakt. Ik zit 2e klas en in een video die ik van de lijn heb wordt het advies gegeven om iets extra te betalen en 1e klas te gaan zitten. Ik probeer nog wat bij de machinist en de conducteur te regelen, maar beide begrijpen te weinig Engels en mijn Grieks schiet te kort. Voor het loket staat een fikse rij want ook bij de reguliere spoorlijn vertrekt zo een trein. Dan maar door twee ruiten heen filmen, want de 1e klas blijft leeg. Enkel de conducteur en nog iemand van de spoorwegen zitten er.

Het is inderdaad rustig in de trein en exact op tijd schommelen we weg. De bekende toeter wordt gebruikt bij de overwegen en het beeld is nog zo slecht niet door die twee ruiten heen. Dan schrik ik mij rot want de conducteur tikt op het raam. Ik zat net door de zoeker te turen of alles goed ging en als ik op kijk zie ik een vinger gebaren dat ik de 1e klas mag betreden. Ik ga op een stoel achter de voorbank zitten want op die voorbank - in de tegengestelde richting kijkend - zit die man van de spoorwegen. Ik kan echter heel goed langs hem filmen en zit dus eersterangs. Het gaat stukken sneller dan te voet en ik zie dat alle rails is vervangen die zonder tandrail is. Dat rijdt een stuk gladder dat de tandrad stukken (3 stukken met tandrad van in totaal 3,6km op de 22,3km van het gehele traject). Ook diverse viaducten zijn opgeknapt en bij een zijn ze nog druk bezig en rijdt de trein stapvoets.

Iets over achten komt de trein in Kalavrita aan en ik verhuis naar het gedeelte wat de achterste wagon was en nu de voorste is. Ook de machinist stapt over. De terugreis is iets drukker en ik wordt nu niet uitgenodigd maar een andere filmer krijgt de kans. Ik zoek een plekje bij de deuren zodat ik ongehinderd zicht heb tussen de iets openstaande deuren. Het gaat nu bergafwaarts en dat hoor en ruik je goed aan de remmen. Op de steile stukken wordt ook het tandrad gebruikt om af te remmen. Om 09:10 ben ik weer terug op het station van Diakopto. Er staan nu inderdaad heel veel mensen te wachten die allemaal keurig wachten totdat ik uitgestapt ben. Althans, dat denk ik maar daarna stapt er nog niemand in. Het blijkt dat deze trein naar de remise gaat en dat er een andere uit de remise wordt voorgereden. Dan breekt de sprint voor een zitplaats uit en ik ben blij dat ik vooraf gewaarschuwd ben.

Ik loop terug naar het hotel en krijg daar mijn ontbijt (dat kon tot 10:30). Na het ontbijt ga ik lekker liggen lezen aan het zwembad en plons ik wat in het water. Dat hou ik vol tot 12:30 waarnaar ik terugkeer op de kamer. De meldingen van de memorecorder worden vastgelegd en ik ga aan het verslag werken. Ik tik twee dagen weg en ga daarna het dorp in. In de supermarkt koop ik nog wat ouzo (had ik nog niet in de verzameling alcohol) en bij de boekhandel koop ik een mooi boek met veel foto's over de lijn Diakopto-Kalavrita. Gelukkig veel foto's want de tekst erbij is in het Grieks. Misschien dat er volgend jaar een vertaling uit zou komen maar men kon het niet met zekerheid zeggen. En ik weet ook niet of ik hier volgend jaar weer ben.

Toch laat mij het geval met de 1e klas niet los en ik besluit gek te gaan doen. Ik loop naar het loket en bestel een retourtje voor morgen om dezelfde tijden maar dan in de 1e klas. Deze beambte weet hoe de computer werkt en ik krijg een geprinte versie. Voor ¿1,20 meer reis ik 1e klas (¿8 dus nu). Weer vroeg op, maar dan kan ik alvast wennen voor het werken straks. Ik zie de bodem van de geldkas en wil die bij de flappentap gaan vullen. Dat is pech, die is stuk. Ik kom de avond wel door, maar moet morgen geld hebben anders kan ik het hotel niet betalen. Volgens het meisje van de apotheek - die ik hierover aanspreek - is er geen andere flappentap (moneymachine) en zal hij morgenochtend wel gemaakt worden als de bank open gaat.

Voor het eerst in de vakantie koop ik een ijsje en die smaakt prima. Ik ga daarna bij een van de cafés aan weg van het station zitten en bestel een frappee. Ik bel de Recital bar op want ik ben iets vergeten. Ik heb namelijk de rekening van de bar niet betaald. De ontbijtjes en de frappees, ik heb er totaal niet aan gedacht en voel mij schuldig. Armando neemt op en vertelt dat ik mij daar geen zorgen over moet maken. Die nemen zij voor hun rekening. Ik wil het bedrag weten maar hij zegt dat hij dat vergeten is. Ja, ja. Ik bedank hem hartelijk en beloof hem de volgende keer goed te maken. Hij wenst mij een goede thuisreis en hangt op. Ik drink mijn frappee op en geniet van het volk wat rond een station loopt. Hier is het een deel van het leven en iedereen - ook opa met stok - steekt gewoon de sporen over. De treinen rijden hier niet zo vaak en je hoort ze van verre aankomen vanwege het getoeter. En ze toeteren vanwege de kans op een opa met stok en zo is het cirkeltje weer rond.

Ik loop terug naar de hotelkamer en ga verder aan het verslag. Ik maak het verslag van juli rond en zet het om 21:15 online. Daarna een douche en omkleden want ik wil niet laat naar bed. Ik loop naar de taverna en zie diverse obers langslopen. Uiteindelijk neemt de kok - en tevens de baas - mij mee naar de keuken en laat diverse gerechten zien. Ik bestel uiteindelijk een Saganaki, een choriatiki en 4 kleine souvlaki sticks met patat. De retsina van het huis moet de afbouw van alcoholbehoefte naar nul promille (als ik weer in Nederland ben) gaan bewerkstelligen. Het wordt toch later dan gepland want ik verlaat pas om 23:15 de taverna. Om 23:35 sluit ik de luiken nadat ik de wekker iets later (06:30) heb gezet. Ik heb mijn kaartje al¿
 

Dag 64 - Dinsdag 03 Augustus 2004

06:30 De wekker gaat en ik ben voor die tijd al wakker geworden. Ik sta gemakkelijk op en ben binnen een kwartier op het station. De trein komt er even later aan en ik ga 1e klas zitten in de achterste wagon. Want ik wil de lijn in de richting van Diakopto filmen (de andere richting heb ik al op video) en ga nu vast op de juiste plek zitten. Eigenlijk heb je nummers op je kaartje staan, maar niemand die daar naar kijkt. Zeker niet als het zo rustig blijft. Ik krijg gezelschap van de conducteur (in iedere wagon zit er eentje) en de conducteur van gisteren. Misschien herkent hij mij wel maar hij laat niets blijken. De rit richting Kalavrita is hobbeliger maar dat ligt waarschijnlijk meer aan de wat losse koppelingen tussen de wagons. Ook snuif ik regelmatig de dieseldampen van de aggregaatwagon in, maar daar kik ik wel op (doet mij denken aan de tijd bij de (k)luchtmacht). Ik oefen alvast in camera posities en merk dat het ongemakkelijk zit zo half omgekeerd op die bank. Maar de stoel daarachter is te ver van het raam weg en dan krijg je (meer) spiegelingen en last van de vuiligheid van het raam. Ook neem ik wat foto's onderweg maar met die hobbels zullen die wel wat bewogen zijn.

In Kalavrita komen we nu voor achten aan omdat de machinist er een goede gang in had zitten. Ik probeer met wat water de voorruit wat schoner te krijgen maar dat lukt maar gedeeltelijk. Helaas moet ik het met dit stuk glas doen. Het hobbelt echter zo en ik heb geen schokdempers dus het beeld zal verre van perfect zijn. Het heeft ook meer gevoelswaarde (sommigen van jullie zullen mij toch al voor gek hebben verklaard vanwege deze treinen tik). Keurig op tijd (08:09) vertrekken we weer richting Diakopto. Het eerste gedeelte (tot aan Zachlarou/Mega Spileon) film ik maar gedeeltelijk. Vanaf Zachlarou staat de camera de hele tijd aan. En een kramp dat ik in mijn armen krijg. Zo zwaar is hij niet maar na een half uur voelt de camera aan als iets van lood. Regelmatig schudt en schokt het beeld, maar ik krijg het meeste er toch redelijk op. Ik heb alle armposities geprobeerd maar de schokken dringen overal in door. Ach, ik heb mijn video en dat ik het belangrijkste.

Om 09:10 komen we weer in Diakopto aan waar het wisselen van treinen ook dit keer gebeurd. Ik film dat en wacht tot de volgende vertrokken is alvorens naar de bank te lopen. De flappentap is nog steeds zo dood als een pier en ik zie binnen een flinke rij staan. Om onnodig wachten te voorkomen vraag ik aan een andere bankmedewerker - die rond zit te kijken en af en toe wat op papier schrijft - of ik met mijn postbankpasje hier geld kan halen. Hij loopt naar de kassier en ik zie aan het knikje wat die man geeft dat ik niet in de rij hoef te gaan staan. Ik vraag waar een andere geldautomaat is en krijg als antwoord Egio. Ik loop eerst nu naar het hotel voor een ontbijt. Dat gaat er smakelijk in en daarna pak ik de auto en rijd naar Egio.

Ik rijd de stad binnen en merk dat het een flinke stad is. Dus is dat balen want dan zullen de banken wel in het centrum zijn en is parkeren een crime. Ik gok eerst op het bord 'strand & haven'. Als ik die heb gevolgd kom ik in de haven tot 2 conclusies. De eerste is dat er hier geen banken zijn. De tweede is dat ik hier vorig jaar met de veerboot ben aangekomen en dat we toen richting Diakopto wilden en aardig hebben lopen dwalen. Ik weet echter nu de weg terug en ga richting centrum. Daar zie ik diverse banken maar geen parkeerplek. Nou dat weer! Ik volg uiteindelijk een P-bord en kom op een klein parkeerplaatsje. Er is wel plek en ik zet de auto er neer. Er komt een vrouw aan lopen die vraagt wat ik kom doen. Ik probeer duidelijk te maken dat ik een bank zoek en ze zegt dat die om de hoek zit. Of ik hier wil parkeren vraagt ze mij dan. Als ik ja knik, roept ze 'ena evro' (¿1).

Ik ben allang blij dat ik een plek heb, betaal haar en loop naar de bank. Die zit inderdaad om de hoek en ik trek er flink wat flappen uit. Ik moet ook naar huis en die auto loopt niet op water. Ik kom daarna terug bij de auto en vraag aan de vrouw hoe ik naar de hoofdweg kom. Eerst begrijpt ze mij niet omdat ik de klemtoon verkeerd leg. Maar na diverse mogelijkheden geprobeerd te hebben knikt ze bij een van de pogingen ineens. Ik krijg door 'links (de parkeerplaats af), meteen weer links en bij de stoplichten weer links en dan alsmaar rechtdoor'. Het klopt als een bus en dat scheelt mij waarschijnlijk heel wat rond zwerven in deze stad.

Om 11:00 ben ik weer thuis en ik wil gaan zwemmen. Dat gaat echter niet door want de eigenaar begint in het Grieks een verhaal tegen hem. Als ik hem vraag om dit nogmaals maar dan in het Engels te doen, kijkt hij mij een beetje vreemd aan. Ik had vanochtend 'kalimèra' tegen hem gezegd toen ik hem bij mijn auto tegen kwam. En ondanks het Nederlands kenteken dacht hij dat ik een Griek was omdat het woord zonder "buitenlands" accent was uitgesproken. Ik bedank hem voor het compliment en krijg te horen dat er vanochtend een controle is geweest en dat hij er meer chemicaliën in heeft moeten gooien. Die verspreiden zich nu door het zwembad en vanwege de wet mag er tot 12:00 niet gezwommen worden. Ik volg dit keer de wet en lig wat te lezen totdat het over twaalven blijkt te zijn. Ik laat mij er zachtjes in zakken en merk dat er inderdaad flink veel chloor in zit. Ik plons toch een lekker eind weg en krijg er geen rode ogen van zoals vroeger in zwembad 'De Kwakel'. Daar hing nog veel meer een chloordamp en hier verwaait het in de buitenlucht.

Om 13:30 ga ik weer terug naar de kamer en begin aan het verslag. Dat hou ik vol tot 16:00 waarna ik toch nog even een plons neem. De chloor is nu minder en ik duik nog even onder. Ik laat mij niet opdrogen want ik moet nog even verder tikken. Dat doe ik tot nu - we schrijven 17:26 - waarbij ik nu compleet actueel ben. Het werd ook hoog tijd want ik moet zo de kamer verlaten. Het aanhouden tot 18:00 was mogelijk en koste ¿10 extra. Die was het mij wel waard. Ik ga dus nu de spullen pakken en verhuis met de laptop naar de hotelbar. Daar zal ik deze laatste tekst - voordat ik in Nederland ben - online gaan zetten. En dan wil ik nog iets eten (niet veel) en dan rijd ik naar Patras. Vanavond om 23:59 vertrekt het schip naar Venetië. Ik kom daar - als alles goed gaat - op 5 augustus om 07:00 aan. De bedoeling is dan om in een keer naar huis te rijden (1360 km). Volgens de routeplanner kom ik dan tussen 21:00 en 22:00 aan bij mijn woning. Mocht ik te slaperig worden dan stop ik bij een gasthof en wordt de aankomst pas de volgende dag. Veilig thuiskomen staat bovenaan de lijst¿
 

Dag 65 - Woensdag 04 Augustus 2004


 

Dag 66 - Donderdag 05 Augustus 2004


 

Dag 67 - Vrijdag 06 Augustus 2004