Reisverslag  15 t/m 31 Juli 2004

Dag 45 - Donderdag 15 Juli 2004

10:00 Word ik wakker en na een sterke bak espresso nog iets meer. Na het ontbijt stap ik op de scooter en rij de bergen in. Daar hangen wat wolken maar daartussendoor schijnt de zon nog stevig. Ik rij de weg naar Mochos op en daardoor klim je een paar honderd meter en heb je een mooi zicht op de kuststrook en de nieuwe snelweg die verderop in een tunnel verdwijnt. In Mochos drink ik een frappee en zit te genieten van wat oude mannen die in discussie zijn. Daarna rij ik door naar Krassi en via een andere weg terug naar Malia. Langs de kust volg ik dan de weg terug naar het appartementencomplex. De tocht heeft ongeveer 2 uur geduurd en ik voel mijn armen gloeien.

Ik loop thuis wat te drentelen en weet niet wat ik wil gaan doen. Mike is ondertussen een verdorde 'kerstboom' uit de grond aan het halen en wil die aan mij overdragen voor op de kamer of om mee te nemen naar Holland. Ik bedank hem hartelijk en hij gooit hem dan maar bij het vuilnis. Ik heb ondertussen een besluit genomen en ga even plonzen in Sissi. Ik kan ook bij de 'buurman' plonzen maar daar knallen nu diverse Engelsen het water in en uit en daar heb ik weinig zin in. Dus rij ik om 14:00 naar Sissi. Daar aangekomen hebben de wolken dermate veel van de hemel in beslag genomen dat de zon grotendeels van de tijd achter de wolken zit. Ook dan voel je hem nog wel en het is geen straf om het even wat koeler te hebben. Het plonzen gaat prima en na twee uurtjes daar te hebben doorgebracht ga ik op huis aan voor een welverdiende siësta.

Daarna heb ik weer een koffieuurtje en het verkleedpartijtje. Maria maakt voor mij een Choriatiki en een Soutzoukakia klaar. Vol, bommetje vol zit ik daarna uit te buiken. Ruud en ik sluiten om 23:30 af terwijl Maria al naar een vriendin is gelopen. Ik word ook uitgenodigd door Ruud maar ik bedank vriendelijk. Ik ga naar de Peach bar waar het behoorlijk druk is. Ook nu is er weer een stroomstoring maar deze duurt korter en de oorzaak is onbekend. Het heeft dus ook een minder groot effect om de omzet dan die van gisteren.

Nu kom ik ook achter de reden van het plotselinge verdwijnen van Manolis en Maria. Maria is van de trap gevallen en heeft hij middenhandsbeentje van haar linkerhand gebroken. Via Malia en Chersonissos zijn ze gisterennacht uiteindelijk in Heraklio belandt waar haar hand en onderarm in een gipsverband is gezet. Haar andere hand heeft ze ligt beschadigd doordat ze daarmee tijdens het vallen wat glas heeft geraakt - wat ze vast had toen ze viel. Ze heeft nu minimaal 3 weken verplicht rust en mag niet werken in de juwelierszaak waar ze overdag staat. Arme meid, ze heeft duidelijk nog wat pijn en moeite met het gewicht van het gips.

Aangezien we (Ruud, Maria en ik) morgen bijtijds naar Heraklio willen, maak ik het niet zo heel laat. Om 03:00 sluit ik dus al mijn luiken.
 

Dag 46 - Vrijdag 16 Juli 2004

09:30 De wekker wekt mij ruw uit een toch net iets te korte slaap. Maar veel tijd om dit te bezinnen heb ik niet. Snel een kop koffie naar binnen en dan in de auto stappen. Samen met Ruud en Maria ga ik vandaag naar Heraklio. Ik wil in ieder geval even in de grote Carrefour supermarkt rondlopen, maar we gaan eerst naar het centrum. We zijn om 11:15 in het centrum en zetten de auto stil voor een parkeergarage. Aangezien de mensen zoiets niet gewend zijn, mag je de auto niet zelf in de garage parkeren. Je geeft de sleutels af en krijgt een bon mee. Wij lopen door het centrum en Maria gaat op zoek naar kleding.

Ruud en ik hebben een dwang van een andere soort. Die dwang laten we verdwijnen bij een koffie annex lounge bar. Buiten gezeten aan een tafeltje zie je de mensen zeer dichtbij langs je lopen het smalle straatje in. Het geeft een hele aparte kijk op de mensheid. We vervelen ons dan ook geen moment en hebben geen idee hoe lang het geduurd heeft voordat Maria weer verschijnt. Via de vaste markt lopen we terug waarbij ik een etui voor mijn mobiele telefoon koop en Ruud een Tweety cover voor het mobieltje van zijn dochter, Emmanuela aanschaft. Onderweg naar de garage kopen en eten we nog een broodje en dan kan de auto weer uit de diepten van de garage opgehaald worden.

Hij wordt keurig voorgereden en we stappen in. Tenminste, dat denk ik. Het blijkt echter dat Maria nog niet zover was en als ik optrek hoor ik een verschrikte gil rechtsachter. De deur staat nog open en ik zie een Maria met ogen die wijd opengesperd staan. Gelukkig kunnen we er allemaal om lachen en weet ze wel dat ik het niet kwaad bedoeld heb. Al slingerend gaan we door Heraklio heen en komen langs het stadion waar volgende maand druk gevoetbald gaat worden in een Olympische geest. De bewaking is nu al streng, want er staat op iedere hoek een soldaat met volle bewapening onder een party tent. En reken maar dat die een party ervan maakt als jij door de beveiliging probeert heen te breken. Ze zijn rondom het stadion nog druk bezig met de laatste klusjes. Er worden nog grote palmbomen in de grond gezet en er zijn nog wat onafgewerkte stukjes straat.

Ik rij verder en we komen bij de grote supermarkt aan. Het is meer een soort Makro waar je van alles kunt krijgen. Ruud en ik lopen het meeste rond bij de elektronica terwijl Maria de huishoudelijke kant neemt. Om 14:00 verlaten we de super en Heraklio en gaan op huis aan. Bij huize Jongeneelen wordt uitgeladen en ik krijg op de benedenverdieping - waar de ouders van Maria wonen - een yemisto te eten. Dat is gevulde groenten (meestal en nu ook betreft dat tomaat). De vulling bestaat uit rijst met kruiden. Ze komen uit de oven met wat aardappel stukken erbij. Samen met wat brood en feta is het een lekkere en zeer voedzame maaltijd. Daarna gaan we naar boven - naar de woning van Ruud en Maria - en ik kijk met Ruud naar Nederlandse televisie. Tuinieren met kijkers in de herhaling want het is zomer. Ik vertel over een automatische snoeimachine en even later komt hij in beeld want ze blijken die bewuste aflevering te herhalen.

Om 16:00 vertrek ik naar huis want mijn ogen beginnen zeer zwaar te worden. Ik zet geen wekker en word zodoende pas om 19:30 wakker. Wel uitgerust maar - volgens Pelagia - staan mijn ogen niet goed. Als ik vertel dat ik net uit bed kom en nog even goed wakker moet worden begrijpt ze de herkomst van mijn kleine oogjes. Bij het eten laat ik Maria het hoofdgerecht bepalen. De voorgerechten staan al vast en die kunnen jullie nu vast wel dromen dus noem ik ze niet meer. Ik krijg een Stifado voorgeschoteld en ik waarschuw ze beide vast dat ze de laatste dagen voor Ios voorzichtig moeten zijn om mij uien te geven. Zelfs een vierpersoonskamer kan dan 'blauw' komen te staan.

Om 22:45 hebben we de taverna afgesloten en gaan we naar de Recital bar. Daar check ik mijn mail en zitten we te praten met onze Belgische vrienden. Om 0:45 gaat iedereen naar huis en help ik Mike bij het afsluiten. Dat wordt echter onderbroken omdat er twee Duitse meiden nog een cocktail komen drinken. Die blijven - tot opluchting van Mike - niet al te lang zitten en zo kunnen we om 01:35 de bar afsluiten. Ik ga niet naar de Peach bar want ik wil morgen bijtijds naar Rethymno. Dus ga ik naar mijn kamer en sluit ik nog voor twee uur mijn luiken.
 

Dag 47 - Zaterdag 17 Juli 2004

Om 08:15 gaat de wekker en na een kop koffie en een snel ontbijt zit ik al om 08:45 in de auto. Met 24°C en 13100km op de tellers stuur ik richting hoofdweg. Via deze hoofdweg - die langs bijna de gehele noordelijke kust van Kreta loopt - bereik ik in iets meer dan anderhalf uur de stad Rethymno. Daar is het Griekse avontuur in september 1994 begonnen. Dat is dus 10 jaar geleden en vanaf dat eerste moment heb ik mij thuis gevoeld in Griekenland. Het gevoel is niet compleet te beschrijven maar voor mij is er maar een land waar ik mijn vrije tijd in wil door brengen. En dat moet al wat zeggen over het sterke gevoel wat ik met Griekenland heb.

In Rethymno rij ik eerst wat rond. Ik bezoek de stad bijna ieder jaar, maar dit jaar is het toch wat specialer. Ik ga op zoek naar het appartementencomplex wat John-Marie heet. Ik weet het ongeveer te liggen maar de wegen zijn nu omgezet van twee- naar eenrichtingswegen. En dat maakt het niet gemakkelijk om op de plaats van bestemming te komen. Het is zelfs zo erg dat ik tussentijds een frappee moet gaan drinken en een plaspauze moet inlassen. Eigenlijk was die tweede reden de hoofdoorzaak en ik wil niet zo maar gebruik van een toilet maken in een zaak zonder iets te bestellen. Hierdoor kan ik wel even te voet de weg verkennen en word het mij nu duidelijk hoe ik moet gaan rijden.

Ik heb het daarna dan ook snel gevonden en stop voor het complex. Het ziet er echter leeg en verlaten uit. Alle ramen - met luiken - zijn dicht en er hangt geen bedlaken buiten. Toch zie ik iemand binnen aan de bar zitten maar het is te donker om diegene te herkennen. Het blijkt de eigenaar te zijn. In mijn geheugen heet hij Jorgos maar hij noemt zich nu George. Ik begroet hem in het Grieks en hij kijkt mij verbaasd aan. Hij is bijna geen spat veranderd maar ik blijk voldoende te zijn veranderd om niet herkend te worden. Hij heeft natuurlijk ook veel meer gezichten te herinneren dan dat ik moet doen. Hij voelt zich enigszins schuldig dat hij mij niet herkend maar als ik hem vertel dat het 10 jaar geleden is, dan vindt hij het ook minder gek.

We zitten een tijd te praten als hij wat fotomapjes pakt. We bladeren door foto's en verdomd, daar zitten twee foto's tussen van Berry en ik met de gezellige groep die we toen in het complex hadden. Ik had toen nog een snor en zag er wat minder grijs uit. Langzaam komen er bij George wat dingen terug, maar het blijft vaag. De hostess van SudTours is er ook, maar die is zo jong dat ze 10 jaar geleden waarschijnlijk nog aan het touwtje springen was. Ik hoor van hun beiden dat het niet goed gaat in Rethymno. Zij verveelt zich nu omdat er heel weinig gasten zijn. Vanaf volgende week gaat het echter weer bergopwaarts dus hoopt ze dat niet de minuten zit te tellen bij een consult aan een complex. Stella-Maria heeft 31 kamers waarvan er nu 29 leeg staan. SudTours heeft er 12 als garantiekamers maar heeft ze dit seizoen nog niet vol kunnen krijgen. Ze zijn dus met George aan het bekvechten over volgend jaar. Als de prijs nog verder moet gaan zakken, moet George er geld op toe leggen. Nu houdt hij voor de 12 kamers aan het einde van het jaar een positief saldo van ¿1200 over. Dat zou dus eigenlijk zijn jaarsalaris zijn en dat met vrouw en drie kinderen. Gelukkig kan hij ook nog bouwen op wat vaste Griekse gasten, maar het wordt dit jaar geen vetpot. Daar komt bij dat hij een ander gebouw aan het bouwen is waar studenten straks een kamer kunnen huren. Die bouwt hij nu versneld af omdat hij die met 100% zekerheid volledig kan verhuren (de kamers zijn veel luxer dan waar de studenten nu in zitten).

Toch heeft hij daarbij ook de nodige uitgaven en problemen. Wat dacht je van ¿7000 wat je moet betalen aan de gemeente om op de waterleiding aangesloten te worden. De hoeveelheid aansluitingen maakt dan weer niet uit, dus heeft hij er meteen maar twee aansluitingen van laten maken. En dan tot de ontdekking komen dat de bovenste - de vierde - verdieping niets meer dan een druppelende kraan oplevert. In de winter is de druk hoger maar nu wordt hij kunstmatig verlaagd om het verbruik te beperken. Dat kost George dus nu ¿900 extra om een pomp te installeren zodat de druk ook op de 4e verdieping redelijk in orde is. En reken maar niet dat de burgemeester die kosten wil betalen. Ik hoor nog meer frappante en eigenaardige zaken die je tegenkomt als zakenman in dit bureaucratische land.

Hij gaat om 14:00 weg omdat hij de pomp moet betalen en wil gaan eten. Net daarvoor heeft hij zijn beroemde tosti gemaakt. Die herinner ik mij nog goed van 10 jaar geleden en hij smaakt nog steeds even goed. Ik mag van het zwembad gebruik maken - wat overigens vergroot en verbeterd is - en lig al snel te lezen en te plonzen. De kerk naast het complex is af maar er staat ook nog een casco gebouw van zes verdiepingen. Dat blijkt er 8 jaren geleden illegaal neergezet te zijn - het is te hoog - en staat er dus nog steeds. Daarnaast staat een hotel wat failliet is en nu van de bank is en rustig staat te verpauperen.

Om 15:30 komt hij terug en is een gelukkig man. Hij heeft een accu-schroefmachine als cadeau gekregen. Er zit voorop zelfs verlichting zodat je ook in het donker kunt schroeven. Een cadeau van ¿30 bij aanschaf van een pomp van ¿900. We zitten nog even te praten totdat hij vertrekt voor zijn siësta. Hij heeft avond en nachtdienst in het complex en wil dus nog even slapen. Ik wens hem alle goeds toe en ik moet van hem ook mijn broertje de groeten doen (bij deze). Ik bestel nog een frisdrank en reken af met de zus van Katharina (Georges vrouw). Om 16:30 verlaat ik Rethymno en ga op huis aan. Voordat ik thuis kom ga ik eerst nog langs de supermarkt van Malia. Bij een pak waspoeder krijg je namelijk een mooie frappee mixer die op het aanrecht kan staan. Het waspoeder heb ik niet nodig en geef ik aan Maria. Toch is de aanschaf van deze mixer nu goedkoper dan dat ik los zo'n soort mixer koop.

Met Mike drink ik een frappee en ga mij daarna omkleden. Ik eet een Saganaki en Kalamaris (inktvisringen). Voor de zoveelste avond helpt Ruud mij bij het Retsina drinken en dat gaat ons goed af. Om 23:30 sluiten we af en gaan naar de Recital bar. De moeder van Pelagia, Marina, heeft naamdag en viert dat in de bar. Grieken doen niet zo aan verjaardagen maar meer aan naamdagen. Iedere heilige heeft een dag toegewezen gekregen en als je naam vernoemt is naar die heilige dan vier je op die bepaalde dag je naamdag. Ze heeft zelf gemaakt gebak wat prima smaakt en de raki fles gaat ook kwistig rond.

Om 01:00 neem ik afscheid van allen en ga naar de Peach bar. Ze mogen op de vrijdag en zaterdag tot 6 uur open blijven maar om 4 uur is er zo weinig volk dat we de bar afsluiten. Ik heb dan weer zustertjes, konijntjes en travestieten gezien. Ja, de Engelsen zijn creatief als het op ranzige kleding aankomt. Om 04:45 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 48 - Zondag 18 Juli 2004

Om 11:10 word ik pas wakker en voel mij goed uitgerust. Als eerste is er een bezoek aan de bar voor een ontbijt. Ik wissel dat af met eigen brouwsel en dat bevalt goed. Daarna ga ik snel weer naar de kamer want het verslag moet hoognodig bijgewerkt worden. Hiermee worden weer een paar uur gevuld totdat ik om een uur of drie onrustig word en geen letter meer kan intikken. Ik stap op de scooter en rij wat rond. Ik haal wat geld uit de muur en koop een extra leesboek. Met het eiland ios en een uitstapje naar Paleochora voor de boeg kom ik wat leesvoer te kort. Ik ben namelijk al met mijn laatste - het negende - boek bezig.

Daarna strijk ik op de grote kruising bij de beachroad neer. Mensen kijken en zien of die gekke Engelsen op hun quads het er levend vanaf brengen bij het oversteken van de kruising. Het is af en toe een wonder dat het goed gaat want het gaat soms met onverantwoord hoge snelheid. Als het 17:30 is geworden reken ik af en ga op huis aan. Daar kleed ik mij om want ik ga straks Emmanuela van het vliegveld halen. Zij is naar opa en oma in Nederland geweest en komt vandaag terug.

Als ik om 18:15 bij de taverna aan mijn frappee zit hoor ik dat ze al in Athene zijn gelandt. Ze gaan namelijk met Olypic Airways via Athene omdat dat de goedkoopste oplossing was. Ik ken de route omdat ik die in de winter van 2002 ook heb afgelegd. Ze wordt begeleidt door juf Annette die haar op Kreta Nederlandse les geeft en toevallig voor bijscholing in Nederland moest zijn. Ik vertrek om 18:45 naar huize Jongeneelen waar 'papoes' en 'jaja' (opa en oma in het Grieks, de ouders van Maria) mij staan op te wachten. Zij rijden mee naar Heraklio om Emmanuela af te halen van het vliegveld. Ruud en Maria moeten helaas in de zaak achterblijven. Ruud heeft nog gevraagd of ik de bediening over wilde nemen, maar ik heb eerlijk verteld dat mij dat niets lijkt. We komen om 19:20 op het vliegveld aan en vinden een parkeerplekje. Het is dan nog 25 minuten wachten, maar die verstrijken snel en dan zien we dat het vliegtuig is geland. Niet veel later kan ik naar Malia doorbellen dat we ze al hebben gezien en dat hun dochter weer veilig op Kretenzer bodem staat. Emmanuela blijkt mij al voor te zijn geweest en had al een SMS verzonden.

Doordat er ook diverse charters zijn geland duurt het nog een tijd alvorens alle koffers er zijn. Maar daarna kan de rit terug beginnen en begint Emmanuela in het Grieks met opa en oma te praten. Tussen alles door krijg ik in het Nederlands antwoord op mijn vragen en krijg een CD met Griekse muziek van haar. Ze heeft haar verjaardag in Nederland voortijdig gevierd - ze is 30 juli jarig - en heeft dat in een Grieks restaurant in Breda gedaan. Die hebben CD's laten maken en daarvan krijg ik er nu een. Om 21:00 stop ik voor de taverna en rent ze naar Ruud en Maria toe. Ook Pelagia en haar kinderen zijn er om haar welkom te heten. Ze pakt de spullen die ze nodig heeft (vooral cadeautjes) uit de auto en ik breng de rest - en het waspoeder - naar huize Jongeneelen. Daarna rij ik de auto naar huis en keer op de scooter terug.

Als dank voor het halen krijg ik van oma nu drie plakken Saganaki en daarna eet ik een vol bord paidakia. Emmanuela is veel losser in het contact met mij (voorgaande jaren was ze meer afstandelijk) en al snel zitten we een spelletje Mikado te spelen. Dat heeft ze in Nederland geleerd en ze vertelt nu dat ze het meeneemt naar Ios zodat we het daar kunnen spelen. Helaas wint zij dus ik zal zeker 'revanche' moeten nemen. Nu wint echter de vermoeidheid het van haar en ze valt als een blok in slaap. Een kwartet Zwitsers weerhoudt ons echter van opruimen hoewel we daar na 0:30 wel mee beginnen. Niet veel later rekenen zij af en wij ruimen op.

Aangezien Ruud aardig heeft zitten mee-proosten met de Zwitsers en de raki fles, vind hij het genoeg en gaat met zijn gezin op huis aan. Ik ga naar de Peach bar. Ik sta een tijd met de Dj van de Premiere bar te praten. Zijn vrouw ligt in het ziekenhuis maar het gaat nu weer wat beter met haar. Het is al snel 04:00 en wordt de bar afgesloten. Ik sluit om 04:40 mijn luiken.
 

Dag 49 - Maandag 19 Juli 2004

10:15 Ik word wakker en sta op. Niet veel later meld ik mij in de bar voor een ontbijt. Blaneth zorgt hier goed voor en daar knapt een mens weer van op. Na een uur ga ik terug naar de kamer om het verslag verder bij te werken. Vandaag moet er bijgewerkt worden en straks moet ik ook nog mijn spullen pakken voor de trip naar Ios. En ik heb ook al contact gehad met Emmanuela - via SMS - met de vraag of ik mee wil naar de Lidl in Agios Nicolaos. Ik word om 15:30 verwacht met mijn auto (had het zelf aangeboden). Dus hier eindigt voorlopig het verslag. De planning voor de komende dagen ziet er als volgt uit:

20 Juli - 09:15 vertrek naar Ios
21 Juli - Ios
22 Juli - Ios
23 Juli - Ios en later op de dag terug naar Malia
24 Juli - Malia, bijwerken verslag en in de avond een bruiloft
25 Juli - Waarschijnlijk de volgende update


Tot dan lieve kijkbuislezertjes¿

Om 14:00 heb ik dan het verslag eindelijk verzendklaar en ga ik naar beneden. Aangezien er bij de bar een PC met internetaansluiting is, ga ik niet mijn mobiel gebruiken. Toch zou ik dat bijna wel moeten doen want een diskette breekt open terwijl hij in het diskettestation zit. Dankzij twee messen en wat wringen krijg ik de diskette er toch uit en gooi die meteen in het ronde archief (wat hier trouwens rechthoekig is). De tweede poging gaat goed en gewapend met flop ga ik naar beneden en werk de site bij. Het resultaat hebben jullie dus al gelezen en na de update maak ik nog een backup en daarna pak ik de auto en rij naar huize Jongeneelen.

Om 15:30 meld ik mij daar en krijg te horen dat er nog iemand uit Maria's familie mee gaat. Ze blijkt Peggy te heten en woont iets verderop. Ruud heeft een plant tussen zijn benen en zo rijden we naar Agios. De plant is voor (juf) Annette als dank voor het begeleiden van Emmanuela tijdens de vlucht naar en van Nederland. Die plant wordt als eerste afgegeven in het centrum van Agios Nicolaos waarna de reis naar de Lidl buiten het centrum gaat. Ik koop maar een paar zaken, maar beide dames kopen zoveel dat de achterklep bijna niet meer dicht kan. Op weg naar huis moet ik nog wel even bij een bakker stoppen voor wat zoetigheid welke door Maria en Peggy wordt ingeslagen.

Aan het begin van Malia wordt Peggy weer bij haar huis afgezet en bij huize Jongeneelen wordt ook een deel van de boodschappen afgeleverd. Ruud en Emmanuela gaan met de scooter naar de zaak terwijl ik twee nieuwe passagiers mee krijg. Het zijn de moeders van twee Maria's. De ene Maria is getrouwd met Ruud en rijdt nu ook mee. De andere Maria ken ik al een paar jaar en is dit jaar verloofd. Ze werkte bij een zaak met schoonheidsmiddelen (Applewoods) maar is dit jaar - met haar verloofde - een lederzaak in Stalis begonnen. Andere jaren hebben we altijd leuk en goed met elkaar kunnen praten. Nu werd ik gewaarschuwd dat het maar beter is om haar niet op te zoeken omdat haar verloofde nogal jaloers is aangelegd. Dus heb ik haar niet meer gezien, wat ik wel jammer vind. Maar om nou problemen te gaan veroorzaken om haar toch op te zoeken, is niet echt mijn stijl.

Met beide moeders en Maria rijd ik naar O' Manthos. Daar worden de rest van de boodschappen uitgeladen en rij ik deze drie dames naar een kerkje welke net buiten Malia op een heuvel staat. Het is de dag van de heilige waar de kerk mee verbonden is en vandaar dat er van heinde en ver mensen komen om een kaarsje op te steken en een gebed op te zeggen. Maria gaat hierna met mij mee terug, de moeders blijven nog wat langer en zullen wel vervoer terug vinden. Vroeger heeft Maria de tocht naar de kerk vele malen te voet gemaakt. Nu vindt ze een auto toch wel veel gemakkelijker. Bij de taverna aangekomen heeft Ruud de koffie al koud staan en komen de zoetigheden op tafel. Het koffieuurtje is aangebroken.

Daarna ga ik mij omkleden en kom met de scooter weer terug. De vakantie van het gezin van Mike staat op losse schroeven. Pelagia is namelijk al een aantal dagen duizelig (ze heeft dat ieder jaar wel een tijdje) en de dokter heeft het reizen (en zeker per boot) afgeraden. Maar Pelagia weet van geen wijken en hoewel ze de wereld af en toe voor een doedelzak aan ziet bezweert ze dat ze morgen meegaat. 'Al wordt het mij dood', zegt ze met een zwakke glimlach en flets staande ogen. Ik zou het ook jammer vinden als ze niet mee gaan, wens haar een goede nachtrust toe en loop naar de taverna. Ik eet een Saganaki, een Yiannis Salata en een Bifteki Tiri. De buren (Manolis en Varvara) komen ook eten, maar die komen altijd wat later binnen. Vandaar dat het afsluiten pas om 23:45 kon beginnen.

Snel daarna zijn we naar de Recital bar gereden want vandaag nemen we afscheid van onze Belgische vrienden. Morgen gaan we namelijk naar Ios en als we terugkomen zijn zij vertrokken naar België. Er komt nog wat raki op tafel en om 01:00 hebben we afscheid genomen van hun en sluiten we af. Kort daarop sluiten ook mijn luiken.
 

Dag 50 - Dinsdag 20 Juli 2004

06:15 Wekker. Auw, dat doet pijn! Zo vroeg eruit. Als je na zoveel dagen vakantie er niet meer aan gewend bent, dan is het echt wel even gapen en zuchten geblazen. Maar het is voor een goed doel want vandaag gaan we naar Ios. Ik pak snel de laatste (toilet-)spullen in en sla een kop koffie achterover. Om 06:45 meld ik mij met de auto bij huize Jongeneelen. Daar wordt hun koffer ingeladen en klimmen zij in de auto. De rit gaat naar de taverna voor een ontbijt van frappee, brood en jam. Daar worden we ook langzaam verder wakker, want de Griekse god Hypnos heeft ons nog goed in zijn greep.

Om 07:50 rijden we naar het huis van Mike en Pelagia. Ze zijn gelukkig al wakker (het zijn geen ochtendmensen behalve Mike) en terwijl de kinderen spelen pakken de ouders de auto in. Om 08:15 gaan we richting Heraklion. Ik voorop en Mike volgt. Het is niet zo druk op de weg en dus kunnen we lekker doorrijden. Aan de kade van een van de havens ligt de Highspeed 4 op ons te wachten. Een grote catamaranboot, rood van kleur met op de zijkant "Vodafone" geschilderd. Die zie je eenvoudigweg niet over het hoofd. Nadat de bagage en de passagiers zijn uitgeladen zoeken Mike en ik een parkeerplaats voor de auto. Die vinden we verderop en voor ¿6 per wagen staat hij daar tot vrijdag en wordt nog in de gaten gehouden ook. Daarna gaan we aan boord en zoeken - met de tickets in de hand - onze stoelen op. We zitten redelijk bij elkaar. Ik heb een raamplaats en voldoende beenruimte. Het zijn een soort bredere vliegtuigstoelen met meer beenruimte dan je ooit in een vliegtuig zult hebben. Met drie of vier stoelen naast elkaar staan er zo 14 stoelen over de breedte van het schip.

Het is 10:20 als de trossen los zijn en de motoren het schip vaart beginnen te geven. Dat voel je toch al even in je stoel. De kracht van de motoren is fenomenaal. Het schip heeft geen schroef maar is net een hele grote jetski. Achteraan zitten twee uitstroomopeningen (soort straalpijpen) die ook draaibaar zijn. Ze spuiten water naar achteren waardoor het schip naar voren gaat. Als we de haven uit zijn wordt het gas pas goed open gedraaid. Het is noorden wind waardoor we de golven op de kop krijgen. Het stuifwater doet de kinderen de eerste keer goed schrikken. Het is dan ook een flinke spray die langs de ramen knalt. Ik schat de snelheid toch op een dikke 60 km/u en dat voor een flink schip. Het schip schommelt weinig maar het is meer een soort hobbelen wat je ervaart. Slechts een paar keer vallen we met een maagomkerend gevoel naar beneden.

Na 2 uur en 15 minuten komt Santorini in zicht. Indrukwekkend om die krater in te varen (hoewel je dat niet zo ervaart, het zijn meer omliggende eilandjes). Daar stappen flink veel passagiers uit, maar er komen er ook weer net zoveel aan boord. Het schip vaart van Heraklion via Santorini, Ios en Paros naar Naxos. Daar komt het aan het begin van de middag aan en keert daarna om en volgt de route in omgekeerde volgorde terug. Na de stop in Santorini is het nog 30 minuten voordat Ios in zicht komt. We pakken de spullen en lopen de boot af. De haven is vlakbij de hoofdstad (Chora), maar is een klein dorp op zich. Het heet Yialos en bestaat meer uit hotels, appartementen, taverna's en bars dan uit huizen. We lopen achter de rest van de mensen de kade af. Daar worden we verwelkomd door een grote rij mensen die met bordjes hun appartementen of hotel proberen aan te prijzen en daarmee mensen zover te krijgen een kamer te boeken. Het is een geschreeuw maar wij lopen er zo langs. We hebben namelijk al geboekt en zoeken iemand met het bordje 'Vlastos' (de achternaam van Mike) of 'Mare Monte'.

Die vinden we in handen van een oudere vrouw die ons naar een oud Suzuki busje leidt. Gezinsleden van ondergetekende weten dan prima het busje te beschrijven want wij hebben er net zo een gehad maar dan van het merk Daihatsu. Maria, de kinderen en de bagage gaan in het busje - de middenbank was eruit gehaald - en de rest loopt de 800 meter naar het hotel. Het hotel wordt gerund door twee zussen naar schatting tussen 60 en 70 jaar zijn. Familie Jongeneelen en ik krijgen kamer 302 toegewezen. Mike en familie zitten in een ander gebouwtje, naast het zwembad. Als we langs het zwembad lopen hoor ik Grieks, Frans en Scandinavisch gesproken worden. De kamer zou redelijk ruim geweest zijn als er maar twee bedden in staan. Maar nu staan er 3,75 bedden in en is het dus overvol. Die driekwart geldt voor een wat kleiner bed wat je als bed voor een 10 jarige kan gebruiken.

De badkamer ziet er ook niet groot uit en is van mooie donkerbruine tegels voorzien. Geen douchegordijn dus dat is na vier personen douchen een totaal zwemparadijs. De kamer krijgt al snel de titel kippenhok en de teleurstelling is bij iedereen van de gezichten af te lezen. Aan het voeteneind van ieder bed heb je een klein gangetje waarlangs je kunt lopen. Daar staan dan ook nog stoelen, een bankje en een kaptafel. Kortom, ruimtegebrek. Zeker als de familie Jongeneelen gaat uitpakken. Alsof er een koffer ontploft is! Het is behelpen en dat voor 3 nachten.

Snel wordt er omgekleed en gaan we naar het strand. Dat is bij de uitgang van hotel de weg oversteken en dan loop je al in het zand. We strijken neer op ligbedden en onder rieten parasols. Als je wat te drinken besteld bij de - naast het hotel gelegen - bar dan zijn de bedden en parasols gratis. Als snel zitten we aan de frappee en die tovert weer een glimlach op onze gezichten. De frappee is zo lekker zacht en doet ons de eerdere teleurstellingen weer wat vergeten. De rest duikt de zee in en komt bibberend terug. Het water blijkt steenkoud te zijn en slechts de kinderen houden het er langer in uit. Maar ook die komen even later bibberend om een handdoek vragen en worden in de zon gezet om op te warmen. We bestellen broodjes en club sandwiches voor de kinderen. Ondertussen zien we menig schip de haven aan doen waaronder een nog grotere versie van de Vodafone-catamaran dan waarop wij zaten. Ruud twijfelde daar eerst aan totdat hij zag dat er auto's uit kwamen rijden en dat was bij 'ons' schip niet mogelijk. Deze kwam uit Pireas varen en stoof even later weer weg waardoor er een aantal golven gevaarlijk hard het strand op kwamen.

Ik krijg dan heel slecht nieuws via de SMS door. Buurman Geert is afgelopen zondag overleden. Toch nog zo snel gegaan! Mijn gedachten dwalen af naar het afscheid wat ik van hem nam aan het begin van de vakantie en naar alle leuke dingen die we samen hebben beleefd en gedaan. Wat kan het leven toch hard zijn! Net als iemand klaar is met werken en ervan wil genieten, gooien wat wilde cellen roet in het eten. Ik ben er even goed van slag van maar - hoe hard het ook klinkt - het leven gaat door, ook hier op Ios. De wind steekt steeds verder zijn kop op en we worden wat gezandstraald.

Dat doet ons besluiten om het strand te verlaten en naar Chora (de hoofdstad van Ios) te gaan. Dat kunnen we doen met de bus die vanuit de haven vertrekt of per voet. Aangezien het nog wat klimmen is - Chora ligt op en achter de heuvelrug die we vanaf het strand zien - besluiten we de bus te nemen. Eerst echter naar de kamer om ons om te kleden. De onderlinge afstemming gaat in het Grieks waardoor het meeste langs mij heen gaat. Vandaar dat ik ook niet mee krijg dat we naar Chora gaan en daar blijven om te eten. In mijn gedachten gaan we daar wat rondlopen en komen daarna weer in het hotel terug. Ik heb niet in de zee gezwommen en vertel dus dat ik nu niet van de douche gebruik ga maken. Verbaasde blikken zijn mijn deel. Als ik uiteindelijk vraag wanneer we weer terug zullen zijn, wordt het Ruud en Maria duidelijk dat ik een stukje informatie mis. Als dat is rechtgezet (niemand vertelt mij ook wat!) en we zijn uitgelachen, glip ik snel nog onder de douche. Die is nu echt zeiknat, maar dat kan mij weinig schelen. De straal is krachtig en het koude water is echt koud.

Nadat ook ik mij heb omgekleed verzamelen we ons aan de voorkant van het hotel. De familie Vlastos is ook klaar en we lopen in colonne naar de haven. Mantheos, de jongste van Mike en Pelagia, is een druk joch wat bijna continue correctie nodig heeft. Hij heeft zoveel energie dat ik er al moe van word als ik er naar kijk. We pakken de bus en voor ¿0,90 zitten we 10 minuten te slingeren. Maar dan zijn we ook in het centrum van de 'hoofdstad'. We stappen uit en daar is ook meteen een informatie en boekingskantoor. Je kunt daar een uitstapje boeken naar een ander eiland - Folegandros - wat ten zuidwesten van Ios ligt. De dames willen daar graag heen en de heren verhinderen dat niet. Dus morgen zitten we weer op een schip. Ik zal er bijna zeebenen van gaan krijgen.

Na het boeken en het verkrijgen van allerlei informatie gaan we - te voet - Chora verkennen. Het kan bijna niet anders dan met de benenwagen want de straatjes zijn smal en gaan stijl omhoog. Soms met treden, andere keren gewoon vlak beton waarop treden zijn geschilderd. Het valt ons meteen op dat er ontzettend veel - voornamelijk zeer jonge - vrouwen rondlopen. Vooral Italiaanse en Engelse meiden van een leeftijd waarvan je jezelf afvraagt of haar ouders wel weten dat ze hier rondloopt. Chora is ook duidelijk de uitgaansstad. Er zijn veel taverna's, bars, disco's, winkels en kerkjes. Die laatste zijn niet zozeer voor het uitgaan, maar we tellen er al sowieso 6. Later zouden we op de kaart 24 kerkjes in Chora en de 'buitenwijken' tellen. Na veel klimwerk, fotostops (waaronder een naast een mooi oud mannetje) en een pauze onderweg met een frappee komen we bij een kerk met een mooi uitzicht over Chora uit.

Daar staan we uit te blazen en voordat we omkeren lopen we nog even de kerk in. Indrukwekkend goudwerk en oude iconen. Op deze plek werd tijdens de Turkse bezetting een icoon gevonden die van Kreta afkomstig is. Niemand schijnt de icoon verhuist te hebben en hij werd hier op een hele steile helling gevonden. Vandaar dat er op deze plek een kerk moest komen. We klauteren hierna weer naar beneden waarbij Mike behoorlijk last van zijn - toch al zwakke - knieën begint te krijgen. Maria vraagt wat tips voor een goede taverna aan een vrouw die hier woont en we lopen de weg terug naar Yialos. Dat gaat heuvel af en loopt dus gemakkelijk.

Halverwege is er een taverna die werd aanbevolen. Er wordt een tafel vol voorgerechten besteld waaronder een heerlijke Saganaki en een Feta Psiti (uit de oven). Als hoofdgerecht bestel ik een Kontosouvli. Er staat ook Chili Con Carne op het menu en ze zijn zo nieuwsgierig dat er een portie besteld wordt. Hij is gepeperder dan mijn moeder die klaar maakt en met minder bonen. Vooral Ruud zit er zoveel van te eten dat het zweet hem uitbreekt. We missen net de bus die naar de haven terugrijdt - het is dan 21:30 - en besluiten naar beneden te lopen. De bussen rijden er ieder uur en om weer een uur te wachten is niet verstandig. Vooral de kinderen van Mike hebben wat energie te over en worden een tikkeltje lastig. Dus klauteren we naar beneden en heb ik medelijden met Mike en met Maria. De laatste heeft hoge hakken aan en dat is nou niet het beste schoeisel op de trappen naar beneden mee te belopen.

We komen aan in de haven en besluiten nog even in de Bali bar neer te strijken. Dat is een echte loungebar met lekker ligstoelen en banken. We vallen dan ook bijna in slaap - behalve de kinderen - en besluiten dat het voor vandaag genoeg geweest is. We gaan eens kijken hoe het slaapt in het kippenhok. Maria gaat nog even op het balkon zitten maar vanwege het ontbreken van een buitenlamp (ook dat nog) en de vele muggen komt ze al snel naar binnen. We wensen elkaar een goede nachtrust en proberen de slaap te vatten. Om 23:30 gaan de luiken dicht en de lampen uit (behalve die in de badkamer zodat je 's nachts je weg kunt vinden).
 

Dag 51 - Woensdag 21 Juli 2004

08:00 Ik lig al even wakker en op dit moment is iedereen wakker. Het is geen goede nacht geweest. Veel (vreemde) geluiden, muggen en een warme kamer. Het is gehorig en de overige bewoners slaan regelmatig met deuren en er is een pomp die regelmatig aanslaat. Als dat zo drie nachten doorgaat komen we gebroken thuis. Al gapend en half slapend kleden we ons aan en gaan naar de 'ontbijtzaal'. Inderdaad, voor de ¿80 per nacht wordt er in ieder geval een ontbijt geleverd. Maar het ontbijt is typisch Grieks. Een bolletje, jam, smeerkaas, boter, oploskoffie, nektarjus en wat cake. Daar mag je het mee doen. Onderwijl kwetteren er 4 kanaries en drie kinderen dus dat is geenszins stil te noemen. Er hangt ook nog een elektronische kanarie maar die kun je uitschakelen. Ira, het schoothondje van de zusters, krijgt alle aandacht van de kinderen. Emmanuela en Mantheos zijn normaal bang voor honden maar deze is zo rustig en lief dat ze er niet meer bang voor zijn.

Na het ontbijt pakken we onze spullen en lopen naar de haven. Daar zijn we te vroeg voor de boot (vertrektijd 11:45). We gaan op een terras zitten en bestellen frappee. Wat extra cafeïne om wakker te worden en te blijven kan zeker geen kwaad. Aldaar komen de bijnamen voor de twee zusters naar boven. Ik noem ze de 'two witches of Ios' (analoog aan de speelfilm 'the three witches of Eastwick') en Ruud vindt de jongste op Bonnie St Claire lijken (ook al geen compliment). Ze zijn aardig maar gedragen zich wat vreemd. Ook binnenshuis lopen ze met zwarte zonnebril en zonneklep op. En als ze praten lijkt het een beetje op het krassen van een kraai. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld want de boot verschijnt maar niet, maar ondertussen heb ik geluk. Er komt een Negeriaan met CD's voorbij en die heeft de CD van Chatziyiannis met de titel 'Monos Mou' (Enkel Ik). Het is een goede CD maar ik heb een slechte kopie (veel storing) en zoek dus een beter exemplaar. Voor ¿4 heb ik er nu een in handen.

Het schip komt pas om 12:45 aan de kade en we stappen in. Het is een oude veerboot en met de huidige wind belooft dat een oncomfortabele vaart te worden. We vinden een plekje op wat (lig)stoelen binnen in het schip, bij de bar. Bij de afvaart zoeken we het hoogste dek op om wat foto's te schieten. Daarna ga ik op de stoel wat liggen lezen. Het binnendek zou met een airco gekoeld moeten worden, maar daarvan is niks te merken. Ik krijg het zo heet dat ik extra last van het stampen en rollen krijg. Ook Pelagia heeft het moeilijk maar die sluit haar ogen en probeert zo wat rust te krijgen. Ik ga aan dek zitten. De ene kant zit in de zon en uit de wind, de andere kant heeft schaduw en wind. Voor die laatste kant kies ik en zo zit ik al lezend in een straffe wind. Die koelt mij zo af dat ik het zelfs fris begin te krijgen. Maar beter dit, dan beneden in die warmte.

Ik word echter opgeschrikt van mijn leesboek door de scheepstoeter en zie een eiland verschijnen. We zouden er anderhalf uur over doen, wat is dit nu? Het blijkt het eiland Sikinos te zijn. Dat stond niet genoemd in de rij eilanden achterop het schip, maar we stoppen er wel. Ik was ondertussen naar het binnendek gelopen en mag op de spullen passen terwijl de anderen naar het aanmeren gaan kijken. Als we weer wegvaren komen ze terug en ga ik weer aan dek. Doordat we nu westelijk varen krijg ik de wind vol op de kop. Lopen gaat moeilijk en een deur open trekken wordt voor een kind onmogelijk. Vandaar dat ik hem daarbij help en zelf zoek ik - lichtelijk onderkoeld - het binnendek op. Doordat ze daar wat deuren en ramen hebben opengezet is de temperatuur nu aangenamer en ik zit de reis binnen uit. Het laatste stuk begint het schip echt te stampen en te rollen en voel ik mijn maag protesteren. Maar dan is het gelukkig voorbij want we varen de haven binnen.

Om 14:15 betreden we het eiland Folegandros en lopen meteen naar een klaarstaande bus. Het is niet georganiseerd maar omdat ik Grieken bij mij heb komen die in het Grieks sneller aan de juiste informatie dan dat ik dat zou kunnen. Het is de bus naar de hoofdstad van Folegandros. 'Mama' Maria betaald de bus weer voor mij en we krijgen al een eerste indruk van het eiland als we erover rijden. Het is nog droger en ongenaakbaarder dan Ios. Hier zou een geit zelfs geen vakantie willen vieren. In de stad aangekomen worden we als eerste getrakteerd op een prachtig uitzicht langs een rotskust. Het stadje zelf is autovrij en heeft leuke woningen en een aantal taverna's en bars. We lopen er een tijd lang door heen en als je buiten het stadje komt voel je dat er een hele fikse wind staat. In het centrum, tussen alle gebouwen is het echter warm zat.

We willen wel iets eten en gaan op een terrasje zitten. Daar komt de ober echter vertellen dat ze om 14:00 sluiten en het is nu 5 minuten voor sluitingstijd. Dus verhuizen we naar een ander terras waar we wat tosti's bestellen. Er zijn hier veel (kopbrekende) spellen die je mag gebruiken. Van die spelletjes die ook bij de tandarts liggen. Ik zit een tijd lang met een (schuur)sleutel te stoeien waar in het midden een ring zit. Die ring moet eraf maar beide kanten van de sleutel verhinderen dat. Dat het wel mogelijk is, bewijst de eigenaar van de zaak even later. Maar ik krijg de truc niet voor elkaar. Om 16:30 nemen we de bus terug naar de haven. Daar ga ik in de schaduw wat naar muziek zitten luisteren. Even in afzondering want de kinderen van Mike en Pelagia beginnen irritant te worden en ik negeer ze gewoon een tijdje. Hun ouders grijpen niet snel in en vooral de jongste weet dat en profiteert daarvan.

We wachten in de haven want de boot zou om 17:50 vertrekken en we willen niet te laat zijn. Die kans om te laat te zijn zouden we nooit gehad hebben, want de boot heeft vertraging. Dat merken we als er om 17:50 geen boot is verschenen. Ik hoor verderop twee jonge meiden Nederlands praten. Het zijn twee zusjes die op die eiland drie nachten hebben doorgebracht. Ze gaan nu naar Samos (Kokkari) en hopen dat daar wat meer te doen is. Ik beloof ze dat, want stiller dan dit eiland zal je weinig aantreffen. Ze overnachten in Naxos om de volgende dag naar Samos te varen. Als hun ouders eraan komen hoor ik dat de boot minimaal 5 kwartier vertraging heeft. Ik wens ze een goede reis en ga dit mijn groepje mededelen. Er wordt stevig in het Grieks gevloekt en Maria heeft al wilde plannen met de kapitein (en die gaat dat niet lekker vinden kan ik je verzekeren). Ruud, Maria en ik lopen naar een taverna voor een frappee. Het is tenslotte tijd voor het koffieuurtje. Daarna loop ik naar een telefooncel en bel buurvrouw Marie op om haar te condoleren. Ik baal ervan dat ik niet bij de crematie kan zijn, maar het kost gewoon teveel tijd om naar Nederland te komen (als ik al een vliegtuigstoel zou kunnen bemachtigen). Ik wens haar heel veel sterkte en hang op.

De boot is er nog steeds niet en de stemming wordt er niet beter op. Pas om 19:50 verschijnt het schip. Twee uur te laat en geen woord over de vertraging zeggen. We stappen snel aan boord en gaan weer op het binnendek zitten. Ik probeer wat in te spreken op de memorystick wat een hoop lol oplevert. De kinderen zitten met verbazing te kijken waar ik die rare woorden in zit te spreken. Enkel Emmanuela begrijpt wat ik zit te vertellen. Opgeslagen wordt het echter niet want de stick loopt vast. Na nog een poging en wat wisacties is het er nog niet beter op geworden. Moe en teleurgesteld pak ik dan maar de reserve methode. Welke dat is? Gewoon, pen en papier. Het schip stampt en rolt nu nog iets meer maar ik heb nu een pil ingenomen en hoop dat die de juiste uitwerking heeft.

Zonder problemen maar vol slaap komen we om 21:30 op Ios aan. Het is al donker geworden en we lopen snel naar het hotel. Douchen en omkleden. Binnen een uur staat iedereen weer buiten en gaan we eten. Vanwege de tijd eten we nu maar in de haven. Op een beschut - voor de wind dan - pleintje vinden we taverna Susana. De vrouw die ons helpt is hyperactief - vooral met haar mond - en de dochter is leuk om naar te kijken. Ook het eten is lekker, vooral de Saganaki. Dat bevestigd ook Maria en dan heb je een compliment te pakken. Allerlei voorgerechten komen op tafel en als hoofdgerecht wil ik een lamsouvlaki. Die heb ik nog nooit op en dat zal zo blijven. Want ze hebben hem niet meer en 'noodgedwongen' bestel ik dan maar een Paidakia. Het eten gaat er in als de welbekende koek. Een aanrader, deze taverna.

Na de maaltijd krijgt iedereen een echte 'klap van de molen' en we willen nog maar een ding: een lange en goede nachtrust. Dus lopen we terug naar het hotel en wensen elkaar kalinichta. Vanochtend heeft Ruud de airco geregeld en bij vertrek - na het douchen - hebben we die goed aangezet. De douche is droog en de kamer koud. Te koud volgens Maria, maar Ruud en ik hebben het voordeel dat ook de aanwezige muggen wat trager zijn. Met handdoeken worden de beestjes naar het hiernamaals gemept. Als de kamer gezuiverd is smeert iedereen wat anti-muggen spul op armen en benen en gaat in bed liggen. Omdat de airco misschien te koud is voor Emmanuela, het kleine bed ligt er net onder, kruipt Ruud in dat bed. Volgens hem ligt het best goed maar ik heb wel wat medelijden met hem. Om 0:45 sluiten we onze luiken.
 

Dag 52 - Donderdag 22 Juli 2004

Ik kijk om 09:45 op mijn klokje. Maria is ook iets wakker en vraagt hoe laat het is. Als ik het haar vertel is ze meteen klaarwakker. De bus naar Manganari (het strand op de zuidoost kust) vertrekt om 10:30! Binnen een mum van tijd is iedereen wakker, pakken we onze spullen en haasten we ons naar de ontbijtzaal. Daar zit de familie Vlastos al aan het ontbijt. Wij werken ook snel ons ontbijt naar binnen en lopen dan in een straf tempo naar de haven. Halverwege worden we opgewacht door een man op een scooter. Hij vraagt of we nar Manganari willen. Dat willen we en we kunnen bij hem de tickets kopen. Hij deelt ons mede dat we rustig door kunnen lopen want de bus zal op ons wachten. Dat gebeurt ook want de man op de scooter blijkt ook onze buschauffeur te zijn.

De rit over het eiland gaat via Chora en Milopotamos (strand, bars met zwembad) naar Manganari Beach. Dat is echt enkel strand met een kleine bar en een taverna. Bij de taverna stop de bus en we lopen het strand op. Het is 11:45 en we hebben iets meer dan 4 uur alvorens de bus weer vertrekt. We vinden vlakbij de taverna een paar ligbedden met parasols en nemen die in beslag. Het is rustig op het strand en terwijl de meeste de zee in duiken, pak ik een leesboek en ga wat liggen zonnen. Na een uurtje zijn de meeste van onze groep alweer op het droge. De zee is ook hier goed koud en ze blijven er dus niet lang in. Enkel de kinderen weten van geen ophouden. De snorkelmannen (Ruud en Mike) hebben ook hier weinig geluk want er zijn slechts enkele (normale, dus geen speciale) vissen hier te vinden. Ik heb het warm zat er verhuis met mijn bed naar een grote boom die 10 meter verderop staat. Daaronder is het prima uit te houden.

Om 13:30 wordt mij toegeroepen dat we gaan eten en ik loop ook naar de taverna. Diverse voorgerechten en een omelet worden mijn deel. Het smaakt prima en voldaan lopen we weer het strand op. Mike heeft slaap en komt mij onder de boom gezelgschap houden en probeert hier - weg van de kinderen - even wat slaap te vatten. De wind is echter gedraaid en in kracht toegenomen. Heel toepasselijk lig ik onder de boom het boek 'De perfecte storm' te lezen. Het verhaal wordt steeds levensechter want de wind begint op het strand ook stormachtige trekjes te vertonen. De mensen worden gezandstraald. Ik draai het ligbed zo dat ik met mijn rug in de wind lig en Mike heeft een handdoek over zijn hoofd gegooid. Ik hoor hem kreunen als er weer een lading zand als spelden op zijn benen en billen worden geblazen. Het zand komt nu echt overal te zitten. Ik zal jullie de details maar besparen maar ook wij worden verdreven uit ons paradijselijke hoekje en vluchten naar de taverna. De anderen hebben dat al veel eerder gedaan maar die lagen ook echt vol op het strand en in de wind baan.

In de taverna zitten we nog wat koffie te drinken en te wachten totdat de bus vertrekt. Die brengt ons weer in een uur naar Yialos Beach en het laatste stukje mogen we weer naar het hotel lopen. Ik wil een ding doen voordat ik ga douchen en dat ik een vette plons maken in het zwembad. Dus daar aangekomen trek ik snel alles uit (op zwembroek na) en wil in het water knallen. Ik had verwacht dat de anderen wel door zouden lopen om te gaan douchen. Maar blijkbaar staat mijn plan hen ook wel aan. Ze roepen mij toe om te wachten en niet veel later vallen we met veel kabaal in het water. Er ligt een man aan het zwembad te zonnen in een string. Ik heb het verder niet bewust meegemaakt, maar ik schijn hem nogal weggespoeld te hebben. Hij vertrekt dan ook zonder een woord te zeggen. Ik heb het veel te druk met genieten van het koele en zoete water. Heerlijk om al dat zand er zo even goed vanaf te spoelen. De kinderen springen met volle overtuiging mee.

Zelfs Mantheos terwijl die nog niet echt goed kan zwemmen. Hij zwemt net als een hondje, maar is niet uit het water weg te slaan. Nergens bang voor, springt hij met zijn mond half open weer het zwembad in. Af en toe houden we hem even goed boven water zodat hij goed lucht kan happen. Maar al snel spartelt hij wild want hij wil het water in. Op het laatst geeft hij een vette boer waarmee ook wat lunch (kalimari - inktvis) naar boven komt. Het komt net niet in het water. Dat is voor iedereen het sein om er een eind aan te maken. Zelfs dan kost het Ruud moeite het joch uit het water te sturen. We gaan naar de kamers en nemen een douche en kleden ons om.

Het is 19:30 als iedereen is aangetreden en we naar de haven zijn gelopen. We nemen de bus naar Chora (Mama Maria betaalt weer voor mij) en gaan daar al winkelend door de straatjes. In een van die winkeltjes staan ze zolang dat ik naar buiten loop en net naast een telefooncel ga wachten. Terwijl ik erheen loop komt er ook een mooie vrouw aan. Ze kijkt naar mij en vraagt - in het Engels - of ik soms ook moet bellen. Want dan kan ik beter voorgaan want zij gaat een lange tijd bellen. Ik maak haar duidelijk dat ik op vrienden in de souvenirwinkel wacht. Met een mooie glimlach gaat zij dan staan bellen. Volgens Ruud lijkt ze op Nana Mouskouri waar ik het totaal mee oneens ben en niet enkel omdat de zwarte bril ontbreekt. Ze heeft mooi zwart - licht krullend - haar en draagt een zwarte - iets doorschijnende - pareo. Daaronder zie ik een zwarte bikini. Het is geen straf om daarnaar te moeten kijken tijdens het wcahten. Zodoende vind ik eigenlijk dat de rest van de groep veel te snel uit de winkel komt.

We lopen verder en gaan nog diverse winkels in. Daar vragen ze aan iemand een goede taverna. We worden een kant op gestuurd waardoor we weer langs de telefooncel komen. De vrouw in het zwart staat nog steeds te bellen en ze glimlacht als ze mij herkent. De aangeraden taverna zit op een kruising van een aantal straten en is redelijk winderig. Maar toch gaan we zitten en krijgen een menukaart voor ons neus. Weinig kleine hapjes, vreemde combinaties en behoorlijk prijzig. Na wat overleg hakken we de knoop door en met wat excuses vertrekken we weer. 'The lady in black' staat nog steeds te bellen en ik wijs op mijn pols en maak met mijn vingers een geld gebaar. Ze glimlacht en steekt een kaart omhoog waarbij ze roept 'collect call' gevolgd door 'I am almost finished'.

Lachend loop ik achter de anderen aan en we duiken weer een ander steegje in. Hier zit taverna 'The Nest' wat er gezellig uitziet. Er worden wat tafels verschoven en we hebben een mooie plek langs de wand. Hele veel voorgerechten worden besteld waarvan iedereen een vorkje prikt. Ook de hoofdschotels komen als gezamenlijke schotels op tafel. Een daarvan is kleftiko. Normaal een stoofpot, maar hier in een andere vorm. Het is lamskotelet (gegrilled) die daarna in de oven vergezeld wordt van aardappelen, tomaat, paprika en overgoten wordt met een kaassaus. Hij smaakt heerlijk, maar ook alle andere gerechten zijn het waard om geproefd te worden.

Met de buiken vol en rond waggelen we daarna de trappen af naar beneden en naar de bus. Terwijl de bus een lading jonge Engelsen uitspuwt, stappen wij in en rijden naar huis. Daar gaan we direct naar de kamers en na slechts een paar muggen te hebben vermoord sluiten we om 0:30 onze luiken.
 

Dag 53 - Vrijdag 23 Juli 2004

08:50 worden we bijna gelijktijdig wakker. Er wordt een aanvang gemaakt met het inpakken van de spullen, want vanavond keren we terug naar Kreta. Met het inpakken ben ik ondertussen zo bedreven dat ik alles al heb ingepakt alvorens we naar het ontbijt gaan. Na het ontbijt vertrek ik naar de haven en gaat de rest verder met inpakken. Waarom de haven? Omdat de CD die ik gekocht heb - twee dagen geleden - niet blijkt te werken. Hij wordt niet herkend door mijn portable CD speler. Die had ik ook bij mij toen ik hem kocht maar ik heb er toen niet bij stil gestaan dat ik de mogelijkheid had om de CD te testen. Gisterenavond ontmoette ik de Nigeriaan in Chora. Hij had toen geen ander exemplaar bij zich maar zou proberen die te bemachtigen en dan tussen 10 en 12 in de haven te verschijnen.

Op hoop van zegen ga ik dus naar de haven en bestel daar een frappee. Er verschijnt geen CD-man, maar na 1,5 uur wel de rest van de groep. Die winkelen eerst nog wat alvorens bij mij neer te ploffen voor een frappee. Ik loop dan nog een rondje in de haven en kom langs taverna Susana. Ik raak in gesprek met de vrouw die mij ook herkent. Ik vertel het verhaal over de CD en zij vertelt dat ze ook op zoek is naar hem. Ik laat mijn telefoonnummer bij haar achter met het verzoek te bellen als hij boven water is en de CD heeft. De dochter beaamt dat het een zeer goede CD is, Monos Mou van Michalis Chatzayiannis. Ik bedank hen alvast voor de moeite en loop naar de groep terug.

We gaan met een busje richting een ander strand - Koumbara geheten - want daar schijnt ook een goede taverna te zitten. We worden voor de deur afgezet en bestellen ook hier een hele boel voorgerechtjes. Voor mij komt er dan nog een omelet speciaal achteraan en dan zit ik ook goed vol. De boot terug naar Kreta vertrekt om 16:50 en om 15:30 zitten we volgegeten in het busje terug naar het hotel. Daar wordt de bagage in het Suzuki busje van Bonnie geladen samen met de kinderen en Mike. De rest loopt naar de haven. Daar zetten we de bagage in de schaduw en gaan op een terras zitten. Het bericht dat het schip een uur vertraging heeft gaat snel rond en zuchtend leggen we ons neer bij ons wachtende lot. Ik loop nog even rond op zoek naar de CD-man. Niet te vinden, die man. Ook vrouw-Susana bevestigd dat hij zich niet heeft laten zien. Dan maar hopen dat ik de CD op de laptop aan de praat kan krijgen.

Om 18:00 is de Highspeed 4 dan aan de kade vastgelegd en kunnen we aan boord. Nadat ik een Amerikaans koppel van onze stoelen heb weggejaagd ('Find the chairs that are on your ticket!') neem ik plaats in mijn riante fauteuil. Op 'mijn' rij zijn er namelijk 3 stoelen en de rij daarvoor heeft er 2 omdat het schip nou eenmaal naar voren toe taps toe loopt. Daardoor heb ik echt een zee van beenruimte. De anderen zijn jaloers op mij. De vaart verloopt probleemloos en extra snel want we hebben de wind in de rug.

Om 20:30 meren we in de haven van Heraklion aan. Wel een andere plek dan vertrek waardoor we ons even moeten orienteren om de parkeerplaats van de auto's te vinden. Maar die zijn snel gevonden, de spullen en mensen ingeladen en om 21:10 zet ik de familie Jongeneelen thuis af. Ik heb wat hoofdpijn en bij Ruud zit zijn hele hoofd vol watten. Dus wensen we elkaar een goede nachtrust en ik ga naar mijn kamer. Mike is met gezin naar de bar gereden en probeert mij nog over te halen tot het drinken van een raki. Maar ik ben het zat, wil een douche en dan lekker naar bed. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst nog even wat spullen uitgepakt. Het verhaal van de CD liet mij echter niet los en ik probeer hem uit op de laptop. Hoera, daar speelt hij wel! Morgen meteen maar een kopie maken. Hierna heb ik een douche genomen en dan lekker op bed gaan liggen. Om 22:45 sluit ik mijn luiken met een licht kloppend hoofd.
 

Dag 54 - Zaterdag 24 Juli 2004

08:15 Ik word wakker en ben verlost van de hoofdpijn. Heerlijk geslapen in mijn 'eigen' bedje. Ik zet koffie en werk een broodje kaas naar binnen. Ondertussen start de laptop op en maak ik een kopie van de Chatziyiannis CD. Ook het converteren naar MP3 gaat zonder leesfouten. Daar tussen door zend ik nog een SMS naar mijn ouders waarop mijn vader op mijn mobiel belt. Er blijken gisteren een aantal SMS-jes van zijn kant niet verzonden te zijn en hij brengt de informatie nu maar mondeling over. Het meeste gaat over de crematie van Geert en hun nieuwe auto. Ik brand alle foto's op CD - dit gaat stukken beter dan vorig jaar - en begin aan het verslag te werken.

Dan schiet mij te binnen dat ik het hotel in Diakofto nog moet regelen. Dus bel ik op en regel een kamer voor twee nachten. Ik vertel dat ik pas om 18:00 in Pireas aankom en dan nog mijn weg naar de snelweg moet zien te vinden. Vorig jaar kostte mij dat bijna 4 uur. Vanaf de snelweg is het nog een 2 uur sturen voordat ik bij het hotel ben. Geen probleem, ik kan rustig laat op de avond komen. Ziezo, dat ik ook geregeld. Ik vergeet echter te vragen naar de prijs en of de trein alweer rijdt. Enfin, ik zal nog wel eens bellen of het er gewoon op aan laten komen. Zo zijn er stiekem alweer 3 uur verstreken en ga ik nu echt aan het verslag werken. Aangezien het volle dagen waren schiet het niet op voor wat betreft de data. Wel vullen de pagina's zich tot het uiterste.

Ruud meldt zich via de SMS met de vraag of ik mee eet. Ik wil echter ook even plonzen in Sissi voordat we vanavond naar een bruiloft gaan. Ik vraag wanneer het eten is en krijg te horen 'nu'. Het is dan 12:45 en ik pak snel mijn zwemspullen, sluit de laptop af en rijd met de scooter naar huize Jongeneelen. Ruud heeft koorts en zijn hoofd zit vol. Het lijkt op een voorhoofdholte ontsteking. Dat zou niet best zijn. We eten beneden bij de moeder van Maria en ik krijg een bord vol Yemisto (gevulde tomaten). Samen met een bord Keftedes is het gewoon veel te veel en ik moet een groot gedeelte laten staan. Ruud gaat al snel naar boven en hangt wat voor de TV.

Ik ga om 14:00 naar Sissi en ga onder een parasol wat liggen lezen. De serveerster vraagt verbaasd hoelang ik vakantie heb (omdat ik nu weer verschijn) en ik vertel haar de waarheid. Ook zij wil in dienst treden bij 5Hart en met alle andere belangstellenden erbij kan ik hier gerust een vestiging openen. Of er dan nog sprake is van werkkrachten of van 'vakantiekrachten' laat ik even in het midden. Om 16:30 rijd ik de scooter naar de basis en kleed ik mij om voor een bruiloft. Ik heb geen smoking bij mij, maar dat hoeft gelukkig ook niet. Ik ga in het stemmig zwart want je bruiloft is tenslotte 'de leukste dag van de rest van je leven' (een citaat van Herman Finkers).

Om 18:00 sta ik netjes op tijd op de stoep van huize Jongeneelen en hoor dat Ruud zich goed genoeg voelt om mee te gaan. Maria rijdt dit keer (dat is voor het eerst dat ik dat mee maak) en zo rijden we naar Heraklion toe. We gaan eerst langs het huis van de bruid. Daar is het al een drukte van belang en ik vind het helemaal niet erg dat ik buiten kan blijven staan, want het schijnt daar binnen een oven te zijn. He binnenplaatsje is gevuld met oudere familieleden van de vader van Maria. Sommige van zijn broers lijken sprekend op hem. Er zijn ook wat jongeren mensen aanwezig. Een daarvan, de broer van de bruid, is net aangekomen uit Oostenrijk waar hij werkt. Morgenochtend gaat hij alweer terug. Ook zijn er wat jongere dames aanwezig.

Vooral eentje baart nogal opzien. Ruud noemt haar meteen 'Barbie' en dan hebben we het wel over een erotische versie. Een roze jurkje wat meer weg heeft van een korset zit om het slanke lichaam heen. De bandjes voor een jarretel bungelen echter werkloos in de rondte. Daaronder een paar ranke benen op hoge hakken. Ook de oudere mannen kijken er bewonderend naar, hoewel ik ook wel wat afkeurende blikken zie. Dat laatste gebeurt natuurlijk zeker als moeders de vrouw de man betrapt op die bewonderende blik. Hierna gaan we met de auto naar de kerk die een flink stuk verderop ligt. Hij ligt naast het voetbalstadion (het oude). Daar komt als eerste de bruidegom aan en die mag een behoorlijke tijd gaan staan wachten. Want de bruid laat duidelijk op zich wachten en laat nu al blijken wie straks de dienst uit gaat maken.

Ondertussen doet het voorgaande bruidspaar verwoedde pogingen om weg te komen in een open koets met paard ervoor. Maar de uitgang - gewoon van de stoep af - is afgezet door een Fiat Punto. Nadat die met vereende krachten naar achteren is geduwd kan het bruidspaar weg. Even daarna verschijnt de bruid ten tonele en kan de kerkdienst beginnen. Wij hebben weinig zin in de drukte en gaan bij een naastgelegen taverna wat zitten drinken. De dienst duurt ongeveer 40 minuten en dan volgt er nog een 'foto-shoot'. Een fotografe met een behoorlijk groot achterwerk zet iedereen op zijn of haar plaats. Ook Emmanula - die bruidsmeisje is - mag een aantal keren op de foto. Ze is bijna net zo groot als de bruid en begint al een echte dame te worden.

Daarna spoeden we ons naar de feestzaal die vlakbij het busstation van Heraklion ligt. Er is een tafel gereserveerd en die eindigt bij de verhoogde dansvloer. Ik kom op de hoek te zitten en er wordt al gedreigd dat ik straks mee moet doen met de Griekse dans. De bruidstaart staat al te wachten en daarbij is iemand bezig om twee stuks vuurwerk aan de vloer te plakken. Maar met de vettige vloer en de rondrennende kinderen kan hij aan het plakken blijven. Dat blijft hij ook doen tot het laatste moment. In een kleine zaal worden dan twee vuurwerkfonteinen ontstoken. Gelukkig worden ze niet op het laatste moment nog door een kind omgetrapt, want ze lagen al eerder onze kant op te 'kijken'. Daarna opent het bruidspaar de dans op de klanken van Remos (Saga-Po : Ik hou van jou). De man knalt nog met wat confetti bommen en is dan klaar voor de avond. Dankzij de kinderen was het weer een vermoeiende dag.

Er komt daarna veel eten op tafel. De voorgerechten zijn lekker. De twee gangen hoofdgerecht zijn veel te veel. Van de eerste (rijst met sliertjesvlees) eet ik al niets, Ruud bedankt al helemaal, en van de tweede (een steak met aardappels) eet bijna niemand meer. Zonde van al dat eten. Ik heb het echter wel naar mijn zin. De witte wijn is lekker en ik heb uitzicht op veel vrouwelijk schoon. Menig keer stoten Ruud of ik de knieën tegen elkaar om zo te waarschuwen voor wat vrouwelijk schoon. Zeker als Barbie op een Griekse dans iets teveel huppelt en springt. Ruud knapt er zichtbaar van op. Ondertussen schijnt de fotografe een aantal keren naar mij gekeken te hebben. Althans, dat beweert Maria want ik heb het niet gezien. Als zij tijdens een dans mee doet en met haar achterwerk bijna mijn neus raakt, liggen Maria en Ruud in een stuip.

Het is geen grote bruiloft. We schatten het aantal gasten op een dikke 300. Twee winters geleden heb ik een bruiloft meegemaakt met 1500 gasten. Maar het is gezellig en zo verstrijkt de tijd snel. Om 0:30 gaan we naar huis en Ruud is zover opgeknapt dat hij achter het stuur gaat zitten. Op de hoofdweg worden we ineens gewaarschuwd door knipperende tegenliggers. Normaal betekent dat 'pas op, politie' maar dit keer bleek het een andere reden te hebben. Op de helft van de tegenliggers heeft zich een ongeluk voor gedaan. Agenten zijn al ter plaatse maar hebben de auto op een andere weg die lager loopt neergezet. Wat er precies gebeurt is, wordt niet duidelijk maar we zien wel iemand plat op straat liggen in een redelijke plas met bloed. Niemand bekommert zich om deze persoon, dus dat zal (helaas) wel een dodelijk slachtoffer zijn. Gelukkig ligt Emmanuela te slapen zodat zij dit niet hoeft te aanschouwen. Voorzichtig rijden we er voorbij en waarschuwen nu het tegemoet komende verkeer met lichtsignalen. Tot aan Malia hebben we het over dit ongeluk en eerdere ervaringen.

Bij huize Jongeneelen wens ik ze een goede nachtrust en stap op mijn scooter. Extra voorzichtig rijd ik nu naar de basis. De Recital bar is nog open en het gezin Vlastos is nog aanwezig. Oorzaak blijkt een internetter te zijn die nogal lang doorgaat en al 4 uur bezig is. Toch houdt hij het even later voor gezien, maar ondertussen heb ik Pelagia al over de bruiloft (Barbie) en het ongeluk verteld. De bar wordt afgesloten en het gezin gaat op een scooter naar huis. Pelagia rijdt nog steeds niet omdat ze nog last heeft van duizelingen. Ik sluit om 02:00 zelf mijn luiken.
 

Dag 55 - Zondag 25 Juli 2004

08:45 Wakker. Eerst lig ik wat te lezen en doe ik wat boodschappen bij de supermarkt. Ik eet een ontbijtje aan de bar en ga daarna verder met het verslag. Tussendoor komt Alla schoonmaken en ben ik de verhaallijn even kwijt. Na een pauze pak ik de draad weer op totdat het 14:30 is. Want dan rijd ik op de scooter naar huize Jongeneelen en ga bij Ruud op de bank zitten.

Het is tijd voor de Formule 1 race van Duitsland. Ruud heeft nog steeds last maar de pijn is te dragen. Als het morgen nog zo is dan gaat hij echter wel naar de dokter. Over de race kan ik kort zijn, hij wordt gewonnen door mijn 'vriend' (maar niet heus) Schoemacher. Zelfs Ruud, die vroeger een fan was, begint een hekel aan de man te krijgen. Het is met hem erbij geen leuke race meer. Gelukkig hebben ze een Nederlandse regisseur en krijgen we meer andere deelnemers te zien dan hem waardoor het toch nog aardig wordt.

Om 17:30 rijd ik naar de basis waar ik in de bar ga zitten internetten. Even mijn mail lezen en het weer bekijken. Alweer volop zon. Wat is dat toch lekker. Ik ga morgen naar Paleochora en ik zoek het hotel van vorig jaar ('On the Rocks') op. Het blijkt een stuk duurder geworden te zijn. Voor een nacht reken ze ¿70 en een ontbijt kost ¿12 extra. Dat is te duur. Voor iets minder had ik een villa met privé zwembad. Ik zoek dus alternatieven op en zie er verschillende langs komen. Ik ga het morgen wel proberen bij 'On the Rocks' maar heb in ieder geval genoeg alternatieven achter de hand. Daarna laat Mike mij de video van Ios zien en zitten we het weer opnieuw te beleven. Daarna ga ik douchen en omkleden.

De eerste avond in de taverna verloopt niet goed. Laat ik even duidelijk zijn, dat ligt niet aan de taverna! Heel oud-Malia heeft weinig klanten en zelfs het nieuwe gedeelte klaagt steen en been. De taverna schuin tegenover Ruud (Petros) heeft zijn zaak zelfs tot medio augustus gesloten. Daardoor sluiten we vroeg en neem ik ze mee uit eten. Maria wil in Sissi eten en dus pakken we de auto van Ruud en rijden we daarheen. Maria heeft een neus voor goede taverna's want het eten is uitstekend. Er komen weer vele voorgerechten op tafel en als gezamenlijke hoofdmaaltijd bestellen we twee souvlakies. Een is een normale kip variant, de tweede is van varkensvlees welke gevuld is met kaas. Alles smaakt prima en voldaan rijden we weer terug naar huis.

Om 0:30 wens ik ze een goede nachtrust en rijd ik door naar de Peach bar. In het begin is het druk maar na 01:30 zakt het in als een verkeerde pudding. Aangezien ik morgen ook niet te laat wil gaan rijden, ben ik om 02:20 terug op de basis en sluit ik niet veel later mijn luiken.
 

Dag 56 - Maandag 26 Juli 2004

08:45 Nog voordat de wekker om 09:00 zijn herrie had kunnen produceren, ben ik al wakker. Ik pak de laatste spullen in, neem een kop koffie en om 09:25 zit ik in de auto. De tellers geven 25°C en 13571km aan en ik ben gereed om naar Paleochora te rijden. Het is een flinke rit en door het vele toeristen- en vrachtverkeer schiet het niet altijd even lekker op. Ik reken mij niet meer tot de toeristen. Met die groep bedoel ik de mensen die meer oog voor alles om zich heen hebben en de meest vreemde capriolen uithalen. Ook vergeten ze dat de vluchtstrook hier als uitwijk voor inhalend verkeer is. Maar goed, ik doe extra voorzichtig in die gevallen en geef pas gas op de rustige stukken. Je mag hier 110km/u en je hoeft niet snel bang te zijn voor snelheidscontroles. Enkel bij de stukken met een snelheidsbeperking kan de politie met de lasergun staan. Ik ken ondertussen bepaalde favoriete plekken van ze (bij een inham en in de schaduw) en ben dan super braaf.

Het voornaamste is echter dat ik veilig aan de andere kant van het eiland kom, wat mij ook nu weer lukt. Net voorbij Chania is er de afslag naar Paleochora en dan ga je van noord naar zuid het eiland over. De 'oversteek' duurt een uur en samen met de twee uur naar Chania zit je op 3,5 uur rijtijd. Als je dan ook nog stopt voor wat benzine en een broodje ben je dus 4 uur kwijt om naar Paleochora te komen. Om 13:06 zet ik mijn auto neer bij hotel 'On the Rocks'. Het is aan de zuidkant altijd wat warmer en de tellers geven 29,5°C en 13813km aan. Het was dus een rit van 242 kilometer.

Ik vraag aan de receptie of er een kamer voor twee nachten beschikbaar is en wat het moet kosten. Ik verwacht een antwoord wat mij te duur is, maar tot mijn verrassing zegt de dame '¿60 inclusief ontbijt'. Dat is dezelfde prijs als vorig jaar en dat staat mij wel aan. Ik weet wat ik hier kan verwachten en zeg dat ik graag van het aanbod gebruik maak. Ik krijg dezelfde kamer als vorig jaar (103) en dus voel ik mij meteen helemaal thuis. Als eerste worden er wat spullen uitgepakt en ga ik de douche uit testen. In een mooie half rond cabine met goede douchekop en een fikse straal spoel ik alle vermoeidheid en spanningen van het rijden weg.

Hierna pak ik de laptop uit en ga aan het verslag zitten werken. Het is een getik van jewelste en op de achtergrond hoor je het ruisen van de zee. Het is warm buiten, maar binnen wordt het al snel flink koud. De luchtstroom van de airco is wel in heftigheid te regelen, maar niet in richting. En ik zit midden in de koude straal. Ik zet dus mijn ijsmuts op en doe mijn winterjas aan. En zo zit ik als ijskonijn het verslag te vullen met de belevenissen in Ios. De laatste twee zinnen zul je met een korrel zout moeten nemen, maar dat ik ongemerkt goed ben afgekoeld merk ik pas echt goed als ik het balkon op stap om naar een langsvarend vissersbootje te kijken.

Voordat ik het verslag op de site kan zetten moet ik echter wel het dorp in. Ik moet mijn prepaid saldo weer aanvullen zodat ik niet halverwege de upload zonder verbinding kom te zitten. Ik haal de kaart bij de dichtstbijzijnde supermarkt en koop daar ook wat frisdrank. Op de kamer aangekomen wordt de site bijgewerkt (ik loop nog steeds achter qua dagen, sorry) en daarna is het echt tijd voor mijn koffieuurtje. Ook hier laat ik de traditie niet zomaar schieten, maar eerst loop ik wat door Paleochora te slenteren. Het dorp ligt op een landtong die aan de noordkant met Kreta verbonden is en aan de zuidkant eindigt in een kleine jachthaven vol beton en zonder boulevard. Het midden gedeelte is het gezelligst. Zowel de oost- als westkant hebben een boulevard en strand. Aan de oostkant is tevens de aanlegsteiger voor veerboten en daar vlakbij ligt ook mijn hotel.

Ik loop nu naar de westkant waar het strand een stuk groter en breder is en ga bij een strandbar zitten voor een frappee. Ondertussen kan ik mensen kijken en zie ik een groep Grieken een leuk potje strandvolleybal uitvoeren. Het is niet enkel pingpongen, maar er wordt regelmatig in tweeën of drieën gespeeld. Na de frappee loop ik rustig terug naar de kamer en ga wat liggen lezen en stuur wat SMS. Ook de TV kanalen worden bekeken, maar er is niets leuks op televisie.

Om 21:45 is het tijd voor een maaltijd en loop ik de (west-)boulevard op. Daar is een restaurant met de naam Acrogiali waar ik vorig jaar - tijdens die ene nacht dat ik hier was - ook bezocht heb. Ik bestel een Saganaki, een Choriatiki en een lamssouvlaki. De serveerster bekijkt mij nog eens en vraagt dan of ik hier vorig jaar ook geweest ben. Hoe kan zij zoveel gezichten onthouden en vooral dan van iemand die er maar een avond is geweest. Ik geef het feit toe en kijk haar vol verbazing na als ze weer naar de keuken loopt. Het is een stuk drukker hier bij de taverna's dan in Malia. Hoe dat komt? Doordat hier wel het juiste volk komt wat het Griekse eten en leven waardeert. En dat niet naar een fastfood tent rent en zich daarna laat vollopen.

Het eten smaakt prima en voldaan wens ik ze een kalinichta en ga wat langs de boulevard lopen. Dat moet de spijsvertering wat op gang helpen en het eten beter laten zakken. Ik loop echt te slenteren want het is sinds vandaag drukkend warm. De temperatuur is nog steeds hetzelfde, maar de luchtvochtigheid is omhoog gegaan. Er hingen vandaag ook wat wolken in de lucht als bewijs hiervoor. Daarom is het beter om te slenteren anders dan krijg je van die klotsende oksels. Ik slenter dus wat langs de boulevard en door het centrum. Bij twee tegenover elkaar liggende bars hoor ik dezelfde muziek komen. Het zijn twee concurrenten, maar ze 'delen' de DJ omdat het anders niet om aan te horen is. Bij een van de twee strijk ik neer en bestel een kamikazi.

Het is ondertussen middernacht geworden en de straten beginnen wat leger te worden. Een half uur later vind ook ik het tijd voor wat nachtrust en loop naar het hotel. De nachtportier zit TV te kijken en wil opstaan om mijn kamersleutel te pakken. Ik maak hem duidelijk dat ik die - verlost van een grote metalen hanger - bij mij heb aan mijn sleutelbos. Hij zakt weer op de bank en wenst mij een goede nachtrust. Die nachtrust begint om 01:00 als ik mijn luiken sluit.
 

Dag 57 - Dinsdag 27 Juli 2004

Om 08:15 ontwaak ik uit een heerlijke slaap. Het zonnetje staat al op het balkon te schijnen en ik moet mijn ogen tot spleetjes knijpen als ik wat zeezicht wil hebben. Als ik gewend ben aan het felle licht kan de schuifdeur naar het balkon helemaal open en neemt het zonlicht bezit van de kamer. Die begint daardoor zo snel op te warmen dat ik het lichte gordijn ervoor schuif. Tussen 8 en 10 uur kun je van het ontbijt gebruik maken en dat was ik wel van plan. In buffetvorm staat alles opgesteld en aan de bar kan je verschillende types koffie en thee bestellen.

Na het ontbijt wil ik erop uit voordat de warmte echt weer toeslaat. Ik wil geen grote rit maken en ga Paleochora en directe omgeving ontdekken met de auto. Ik rijd door het ontwakende dorp en langs het nog lege strand. Ik sla een weg in die de bergen in leidt. Op zich mooi maar er hangen daar - tegen de bergen aan - wat meer wolken. En ik zie op de kaart dat het dan geen klein stukje rijden wordt als ik via een andere weg wil terugkomen. Dus keer ik de wagen en sla de weg in die langs de kust loopt. Daar kom ik langs een strandtent waar ook een zwembad bij is. Ze zijn echter pas om 11:00 open en dus rijd ik nog even verder. Langs de weg zie ik borden staan die wijzen op een appartementencomplex met poolbar. Ik volg die borden en kom bij een rustig complex met een groot zwembad. Op de vraag of ze open zijn wordt bevestigd geantwoord. Het was zo rustig dat ik dat toch maar even aan een - op het terras zittende - vrouw heb gevraagd.

Ik bestel een frappee en geniet van de rust. Die frappee wordt gebracht door een forse man in een keurige broek maar met een oud wit hemdje erboven. Ik vraag aan hem of ik van het zwembad gebruik mag maken en hij knikt bevestigend. Dat is trouwens een kort knikje naar beneden (nè, ja). Als het niet zou mogen dan knikt hij kort naar boven (ochie, nee). Ik drink mijn frappee onder een bladerdek en in de schaduw. Daarna zoek ik een ligbed uit (ze zijn geen van allen bezet) en ga liggen lezen. Als de inwendige temperatuur mij te hoog wordt dan is het tijd voor een plons. Maar niet in een keer want dat zou een te grote schok zijn. Voorzichtig laat ik mij in het rimpelloze water zakken. Dat zou ook de laatste keer zijn dat ik het rimpelloos heb gezien. Terwijl ik genietend in het water drijf komen er namelijk wat Griekse kinderen aan gerend. Met flink wat kabaal storten ze zich ook in het water. Het zijn echte waterratten en ze duiken en springen dat het een lieve lust is. Ze gooien een muntstuk weg en doen dan een wedstrijd wie hem het eerste heeft opgedoken.

Op een gegeven moment komt het muntje dichtbij mij in het water en tot verbazing van de kinderen zwemt er ineens een grote man met het muntje vandoor. Als ik het dan aan de kinderen terug geef beginnen ze hard te lachen en zeggen dat ik gewonnen heb. 'Ena - miedhèn' (1-0) roepen ze terwijl ik verder zwem. Ik stap het zwembad uit, knal er via de duikplank nog eens in en ga er dan uit om mijzelf op te laten drogen. Het is voorbij het middaguur en de zon begint steeds feller te worden. Tijd om weer op huis aan te gaan en in de schaduw te kruipen. Om 13:15 ben ik terug op de hotelkamer en ga op het balkon wat zitten lezen. Ondertussen brand ik ook twee CD's (voor Mike en Ruud) met foto's van Ios en de olympische vlam. Ook de MP3 CD's worden voor de familie Jongeneelen gekopieerd. Tussendoor zie ik ook nog kans om een pitta gyros te eten.

Zo verstrijkt de middag en komt het koffieuurtje aan bod. Ik ga bij een bar zitten die vlakbij de pier ligt waar de veerboot al aan ligt gemeerd. Ze hebben lekkere loungemuziek op staan en met een frappee erbij kom ik helemaal tot rust. Hierna keer ik weer terug naar de kamer en ga aan het verslag werken. Omdat mijn ouders de komende dagen naar de camping gaan (in Nederland schijnt het nu redelijk zomer te worden), moet ik vanavond nog even een update doen. Via het mobieltje van broertje Harry heb ik nog even contact met ze en kan ik melden dat de update onderweg is.

Om 22:00 stap ik een warme en zwoele avond in en loop naar Acrogiali. Daar eet ik een Saganaki, een Choriatiki en een Pansetta. Dat laatste is nieuw voor mij, maar kan ik beschrijven als een karbonade in de vorm van lamskoteletten. Vanaf een houtskoolgrill zijn ze zo heerlijk dat ze moeiteloos naar binnen gewerkt worden. Hierna zit ik echter zo vol dat ik een raki bestel om het spijsverteringsstelsel even schoon te branden. De ober komt met een karafje aanzetten, maar zoveel is nou ook niet nodig. Ik probeer ook wat aan de ober en aan de grill-kok (de vader waarschijnlijk) te slijten, maar ze bedanken vriendelijk. Ik zit nog wel een tijd met de ober te praten (de serveerster die mij herkende komt zelden bij mij in de buurt en is uiterst verlegen). De ober blijkt de verloofde te zijn van een medewerkster van mijn hotel die in de ochtend het ontbijtbuffet regelt. Ook zij is aanwezig en herkent mij. Van de ober begrijp ik dat - hoewel ik het hier druk vind - de hoeveelheid gasten behoorlijk verminderd is vergeleken met vorig jaar. Ik vertel hem hoe Malia eraan toe is en hij begrijpt dat het hier dan nog niet zo slecht is.

De taverna is bijna leeg en het personeel staat op het punt om zelf - met elkaar aan een tafel - te gaan eten. Ik reken af en bedank ze voor het lekkere eten. Zij wensen mij een goede 'thuisreis' en hopen mij volgend jaar weer te mogen verwelkomen. Ik beloof niets, maar Paleochora is zeker nog een bezoek waard. Daarna loop ik wat rond en plof uiteindelijk bij dezelfde bar als gisteren neer. Eerst zit ik wat te praten met een serveerster die uit Tsjechië komt en waarvan haar moeder hostess is hier. Ze komt hier nu drie jaar en dit seizoen werkt ze voor het eerst het hele seizoen bij deze bar.

Ook maak ik kennis met de vrouw van de eigenaar. Ze heet Ireni en komt uit een Oostblokland. De dame die de drankjes - waaronder mijn kamikazi - mixt komt ook uit die hoek. Zij is wat norser en stiller, in tegenstelling tot Ireni die graag van praten houdt. Ik kom erachter dat ik een aardbeving 'gemist' heb. Rond 19:00 schijnt alles even getrild en geschud te hebben. Ik weet het niet precies maar volgens mij zat ik nog aan de pier met een frappee. Ik heb niets gemerkt maar ze vertellen dat in het centrum een aantal oudjes naar buiten was gerend en midden op straat waren blijven staan. Gelukkig waren het dus maar zachte schokjes, want ik zit niet te wachten op een grote schok. Ik krijg twee shots aangeboden die ik achterover gooi.

Het is 02:00 als ze de tafeltjes en stoelen die op de weg staan (die wordt van 19:00 tot 02:00 afgesloten) naar de naastgelegen steeg beginnen te slepen. Ik help ze een handje en krijg als dank weer een shot. Daarna reken ik af en de dames bedanken mij nogmaals voor mijn hulp. Zelfs de barvrouw begint nu tegen mij te lachen, dus het ijs is gebroken. Ik neem afscheid van ze en loop naar het hotel. De nachtportier herkent mij en blijft lekker zitten. Ik duik op bed en sluit om 02:30 mijn luiken.
 

Dag 58 - Woensdag 28 Juli 2004

De wekker haalt mij om 09:00 terug uit een diepe slaap. Ik moet het hotel weer gaan verlaten en wil daarvoor wel een ontbijt hebben genuttigd. Dus geniet ik nogmaals van de strakke waterstralen en kom fris en schoon bij het ontbijtbuffet aan. Het is rustig in het hotel. Ik schat dat er drie kamers zijn verhuurd. Dat is dus niet veel. Boven mij zit een Duits sprekend koppel en er moet ergens anders nog een Griek slapen. Ik geniet van het ontbijt maar niet in de zon. Die is namelijk al behoorlijk heet en de luchtvochtigheid is nog steeds relatief hoog. Het is nog lang geen lucht zoals in een tropisch oerwoud (gelukkig), maar genoeg om je bij de minste inspanning al te laten zweten.

Na het ontbijt pak ik de laatste spullen en drink nog een frappee op het terras. Ik sta nog even met de verloofde van de Acrogiali ober te praten en kom erachter dat ze geboren is in Paleochora en nu studeert in Heraklion en middels deze (zomer-)baan in het hotel de studie probeert te bekostigen. Ik reken af en om 11:08 met 32°C (de auto staat vol in de zon) en 13845km op de tellers wordt de thuisreis aangevangen. Die verloopt lekker relaxed doordat er minder verkeer op de weg is (vraag mij niet waarom). Na ongeveer 3 uur zet ik mijn auto bij Carrefour in Heraklion neer.

Ik ga daar in die supermarkt eens lekker rustig rondlopen en kijken wat ik allemaal mee wil nemen naar Nederland. Ik heb al snel wat koopjes in de vorm van keuken accessoires te pakken en loop dan naar de dranken kant. Daar zie ik flesjes Malamatina Retsina staan. Ik vraag of ze een kartonnen doos hebben waar ze in horen, maar die hebben ze niet. Dus pak ik een winkelmandje, zet die in het winkelwagentje en begin alle flesjes erin te laten. Het schap is leeg - voor wat betreft de Malamatina - en ik heb een mandje vol met 15 flessen. Dat is de eerste lading. Er wordt nog wat Griekse koffie en frappee koffie ingeslagen en ik eet een tyropita (fetta in bladerdeeg).

Al met al is het al 16:00 geworden en ga ik bij de kassa afrekenen. Daar wachten mij twee tegenslagen. De eerste is dat het winkelmandje niet de winkel mag verlaten en ik de flessen dus in het winkelwagentje moet zetten. De tweede is dat een voor Berry gekochte verrassing problemen oplevert bij de kassa. De code werkt niet en het duurt een 10 minuten voordat er iemand op komt dagen en al sloffend een juiste code op een papiertje heeft opgeschreven. Daarna is alles afgerekend en kan ik naar de auto. De flesjes stapel ik op achter de bijrijderstoel en ik weet ze zo neer te leggen dat ze geen kant op kunnen. Ik heb ze de rit naar huis dan ook niet gehoord behalve die keer dat ik een flinke kuil niet kon ontwijken. Dat vonden de flesjes niet leuk en ze rinkelden uit protest.

Om 17:12 zet ik de auto stil bij het appartementencomplex en staan er 29°C en 14092 op de tellers. Einde van een leuke excursie. Ik ga de spullen uitladen en ontdek dat de vochtigheid hier nog iets is toegenomen. Al zwetend sleur ik de laatste spullen naar mijn kamer boven de bar. De flesjes mogen in de auto blijven maar krijgen een beter onderkomen. Een doorzichtige bak - met een handdoek onderin - wordt hun nieuwe onderkomen. Kunnen ze toch nog naar buiten kijken. Daarna leg ik de bak achter de achterklep en zitten ze weer in het donker. Maar ik hoor ze niet protesteren. Ik pak de scooter en ga op weg naar de taverna voor mijn koffieuurtje. Bij de bar zit Blaneth en die vraagt hoe mijn uitstap is geweest. Ik praat haar bij en rij dan naar de taverna. Daar zijn Ruud en Maria nog niet aanwezig maar ik ga alvast aan het vaste tafeltje zi

Dag 59 - Donderdag 29 Juli 2004

Om 09:00 word ik uit mijzelf wakker. Ik neem geen ontbijt want ik zit nog propvol van gisteren. Wel gaat er een kop espresso naar binnen. Ik heb voor vandaag niets anders gepland dan een kop koffie met Stavroula (de vrouw van de scooterverhuur) en een wasdag (vuile was wegbrengen en schoon ophalen). Maar eerst brand ik nog wat CD's en stel ik de data van de voicerecorder veilig. Dan breng ik de was weg en rij naar Minoan King. Daar staat Stavroula met haar man en ze vertelt dat ze naar Heraklion moeten voor wat zaken. Geen koffie dus.

Ik rij nog wat in Malia rond en kom langs een grote souvenirwinkel. Ik koop daar uiteindelijk wat Griekse goden en wat cadeautjes voor anderen. Voorzichtig rijdend, de Griekse goden zijn breekbaar, ga ik op huis aan. Ik wil wat aan het verslag gaan werken maar dan schiet mij te binnen dat ik Ruud nog van een PC probleem moet afhelpen. Dus SMS ik hem wanneer het gelegen komt. Hij seint terug dat het nu wel kan en dat ik mee kan eten. Ik bedank vriendelijk want ik zit nog steeds nokkie-vol. Dus werk ik nog een half uur aan het verslag en ga dan naar huize Jongeneelen. De middag wordt achter de computer doorgebracht. We wisselen foto's uit (ik geef Ios en krijg Cyprus) en ik los het probleem van het afsluiten voor hem op (een vinkje op de juiste plaats).

Terwijl ik dit voorlaatste heb ik ingetikt is het 31 juli 16:35 geworden. Ik zet dit op internet en de laatste dagen op Kreta worden aangevuld als ik in Diakopto ben. Nu moet ik eerst de auto gaan inladen. Wordt dus vervolgd¿

Nadat we ook wat foto-CD's hebben aangemaakt - met verschillende instellingen - en hebben bekeken op de DVD speler in de woonkamer, is ook het laatste punt opgelost. Het is dan 16:45 en ik heb nog even zin om te plonzen. Sissi is dan toch iets te ver weg en dus lig ik om 17:30 bij het appartementencomplex van de buren in het zwembad te plonzen. Het water is er wel een stuk warmer, dus afkoelen doe je niet. Maar het is lekker en ook het opdrogen - met een leesboek - is een waar genot. En zo vliegt de tijd alweer voorbij en is de zon al met haar daling bezig.

Terug op de kamer zit ik nog even aan het verslag te werken alvorens ik mij ga omkleden voor de avond. Ik ben net uit de douche als de elektriciteit weg valt. Ik kijk er niet meer van op en kleed mij in het schemer aan. Hè, schemer? Het moet ondertussen helemaal donker zijn! En net als ik een SMS aan mijn ouders heb beantwoord zie ik waar de schemer vandaan komt. De buren hebben wel licht. En de appartementengebouw aan de achterkant ook. Dus kijk ik mijn stoppenkastje na, maar daar zie ik niets vreemds. Beneden bij de bar aangekomen zie ik dat jet meeste werkt, maar zijn een paar dingen die uit zijn. Van Mike krijg ik dan ook de bevestiging dat een van de drie fases eruit ligt. En juist die fase bedient ook kamer 1 en 2.

Het zij zo en ik stap op de scooter en rijd naar de taverna O'Manthos. Ik bestel (en krijg, en eet) een Saganaki, een Yiannis Salata en een Bifteki Tiri. Er zijn zo weinig mensen (lees: toeristen) op straat dat ik mij ernstig afvraag of ze niet stiekem het oude gedeelte van Malia in de avond afsluiten. Het is niet het geval, dat heb ik gecontroleerd, maar de indruk krijg je wel. Dus sluiten we de taverna weer vroeg af en rijden naar de Recital bar. Daar is ook al niemand en we zitten even met Rosa en Armando te praten. Mike is er niet want die is met Pelagia mee naar huis. Ze heeft nu een koortsaanval en valt dus van de ene in de andere lappenmand. Niet veel later komt de moeder van Rosa samen met Eva (de zus van Rosa). Ze hebben iets te bespreken en gaan dus aan de andere kant van het terras zitten. Dus blijft de familie Jongeneelen en ondergetekende achter. Het is rustig en iedereen zit wat voor zich uit te staren. Emmanuela valt in slaap en om 0:30 roept Maria dat ze naar huis wil.

Dus rijdt de familie Jongeneelen naar huis terwijl ik nog even richting Peach bar ga. Daar zie ik weer vreemde staaltjes van die eilandbewoners die wij normaal Engelsen plachten te noemen. Of ze zijn verkleed, of ze staan te zingen als hooligans of ze zijn zo lam dat ze door anderen naar huis moeten worden gebracht. De meeste zijn gewoon aan het drinken, maar de excessen vallen meer op. Wat ook opvalt is dat de meeste zo snel mogelijk aan hun alcoholpromillage willen komen en de drank dus werkelijk naar binnen gieten en dan weer naar de volgende bar rennen. Maar goed, ik heb dus voldoende te kijken en lach er samen met Eleni - de moeder van Manolis - hartelijk om als er weer wat vreemd uitgedoste Engelsen langs schuiven.

De tijd vliegt voorbij en om 03:00 reken ik af (metaxa-cola's met flesjes water) en binnen een half uur ben ik thuis en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 60 - Vrijdag 30 Juli 2004

10:00 word ik uit mijzelf wakker. Ik voel een vreemd gevoel in maag en darmstreek maar dat resulteert niet tot een vlucht naar het toilet. Ik hou het dus maar rustig en ga verder werken aan het verslag. Na weer een dag in het digitale schrift te hebben omgezet pak ik de wastas en breng die weg. Het was weer tijd voor een wasje en ze doen het hier goed. Bij terugkomst ga ik weer verder aan het verslag en sla ik het ontbijt even over. Ik zit te tikken en voel langzaam een hoofdpijn op komen. Zou dat komen doordat ik de was zonder zonnebril heb weggebracht? Enfin, mijn ervaring met hoofdpijn geeft mij een inschatting dat deze meteen nu de kop ingedrukt moet worden. Dus neem ik twee aspirines en ga op bed liggen. Dan helpen ze het snelst.

Ik lig een uurtje te soezen en voel de pijn verdwijnen. Als ik net erover aan het nadenken ben om het bed te verlaten komt Alla binnen. Ik schiet van bed af, maar ze heeft mij er toch even op gezien. Ruud en Mike hadden mij - al schertsend - ervoor gewaarschuwd dat Alla wel een jonger bloempje (met stampertje) lust. En jonger ben ik, want zij is een beginnende vijftiger. Ze vraagt waarom ik nog op bed lag en ik leg haar uit dat ik hoofdpijn had, maar dat die nu weer weg is (stom, stom, stom). Daarop zet zij haar schelle stem weer op en begint mij nu van alles te vertellen en te vragen. Gelukkig komt de hoofdpijn niet terug, zelfs niet als ik vluchtend op een stoel klim omdat zij de vloer staat te zwabberen. Het is toch wel een lieve vrouw en zeker een harde werkster. Ik bedank haar weer voor de schoonmaak en met een handkus verlaat ze de kamer en laat mij - op de stoel staand - achter.

Nadat de vloer wat opgedroogd is (en dat is hier binnen 5 minuten) klim ik van de stoel af en ga naar de scooter. De was kan opgehaald worden en ik doe nu wel een zonnebril op. Daarna heb ik zin in een zwembad en dus stap ik op de scooter en rijd naar Anixi in Sissi. Ik kom er om 14:15 aan en ik sta weer even met de eigenaresse te praten. Omdat de zon nu nog te heet is zoek ik eerst de schaduw op en dat is onder een parasol. Daar eet ik een tosti en zit wat te lezen. Ik hoor nu meer Nederlands dan Engels gesproken worden, dus de Nederlandse reisorganisatie heeft al mensen hierheen gestuurd. Het blijkt niet SunWeb maar SunTrack te zijn en ik vertel de eigenaresse dat ik daar nog nooit van gehoord heb. Zo rond 16:00 vind ik het weer lekker om vol in de zon te zitten en dus pak ik een ligbed en installeer mijzelf. Ik duik daarna het water in en lig een tijd lang te spartelen.

Dan klim ik eruit om mijzelf op te laten drogen. Daarbij stoot ik mijn linker enkel langs de rand en licht bloedend kom ik op mijn ligbed terecht. Daar droogt alles - en dus ook het wondje - snel op en maak ik mij op voor het koffieuurtje. Want zo laat is het alweer geworden, lieve kijkbuislezertjes. Ik rijd terug naar Malia en stop bij de taverna. Daar komt al snel een lekkere frappee voor mijn neus en we zitten over van alles te praten. Dan merk ik dat vliegen mijn gewonde enkel hebben gevonden. Er zijn geen pleisters in de taverna en dus plak ik een servetje met wat plakband rond mijn enkel. Ik heb meteen alle aandacht van bekenden die mij vragen wat er aan de hand is. Ik kan hun gelukkig geruststellen.

Ik heb ondertussen het alarm van mijn mobieltje op 19:45 gezet. En tot die tijd blijf ik in ieder geval wachten. Wat is er met die tijd. Op dat tijdstip, 11 jaar geleden, zag een meisje het eerste levenslicht. En dat meisje zit nu aan tafel - begint al vrouwelijke trekjes te krijgen - en luistert (niet altijd) naar de naam Emmanuela. Als het alarm afgaat kijkt Ruud eerst vreemd op, maar beseft dan waarvoor het is. Gezamenlijk (Ruud, Maria en ik) beginnen een 'happy birthday' te zingen en eindigen met een Hollands 'hiep-per-de-piep'. Ik leerde haar kennen toen ze nog een hummeltje van twee was. Wat gaat de tijd toch snel. Pannagotta - de buurvrouw van de lingerie zaak - is al met een taart langs geweest waar we allemaal (en zij natuurlijk ook) van hebben zitten smullen. Haar cadeau krijgt Emmanuela morgen pas, want dan viert ze haar verjaardag.

Thuis kleed ik mij om en kom om 21:00 weer op de taverna terug. Enkel 3 drinkers zijn er langs geweest, de bakplaat en het frituur hoefden niet aangezet te worden. Dus sluiten ze de zaak vroeg en gaan we - met de auto - naar Sissi. Maria heeft zin in gyros en dus wordt het een gyroszaakje. Ik neem een pita gyros en een pita souvlaki. We keren om 23:30 huiswaarts en de familie gaat naar boven. Ik wil nog even de beachroad in en rijd naar de Peach bar. Het is niet druk want het is wisseldag voor de Engelsen.

Toch blijf ik lang hangen, ook omdat ik een tijdlang met DJ George naar Engelsen luister die denken dat ze goed kunnen zingen. Ik krijg medelijden met George. Niet vanwege die zingende Engelsen want dan moet je maar niet in een karaoke bar gaan werken. Nee, zijn vrouw ligt weer in het ziekenhuis en dus is hij daar overdag druk mee. Hij komt weinig aan slaap toe en dat is hem aan te zien. Als hij hoort dat morgen mijn laatste avond is, roept hij dat ik beslist langs moet komen omdat ik dan wat van hem krijg. Ik beloof het hem en loop weer naar de - tegenover gelegen - Peach bar. Daar praat ik nog een tijdje met Mickey en Manolis en zodoende sluit ik pas om 04:00 mijn luiken.
 

Dag 61 - Zaterdag 31 Juli 2004

08:45 De wekker gaat. Waarom ging ik nou zo laat naar bed? Ik wist toch dat ik vroeg naar de markt in Heraklion wilde gaan? Ach, ja. Hardleers zullen we maar zeggen. Dus gun ik mij weinig tijd en zonder koffie of ontbijt, met enkel wat 'koud' water over mijn kop, ga ik naar Heraklion toe. Om 09:04 met 25°C en 14092km op de tellers wordt de auto gestart. Ik parkeer de auto aan de weg langs de haven en loop naar het centrum toe. Daar - op de vaste markt - koop ik kruiden, plastic kannen (in de 1 ¿uro shop) en een elektronische kanarie (zoals Bonnie had hangen). Heb ik toch weer een huisdier.

Lekker gekruid begin ik aan de terugreis en rij ik in Malia naar de supermarkt Philipidis. Daar haal ik 20 flessen Ekavi retsina. Dat is de retsina die Ruud altijd in zijn taverna gebruikt en die is prima van smaak. Ik vraag voor een krat en voor ¿1,67 mag ik die ook meenemen. Neemt iets meer plek in de auto in maar dan heb ik thuis ook een mooie opslagplaats voor die halve liter flessen. Ik rij dan richting de wasplaats bij het Shell station. Helaas, het is er zo druk dat ik de auto daar niet kan laten wassen. Ik rij door en keer bij het huis van de Jongeneeltjes. Daar tegenover zit een zaak met agrarische spullen, maar ook met planten. Ik vind er een mooie jasmijn (die zo lekker geurt). Voor een klein exemplaar betaal je in Nederland 10 à 15 euro. Hier heb ik een groot exemplaar - en dan nog niet eens de grootste - voor ¿4,50 in mijn handen. Stop ook maar in de auto, nu kan het nog. De man die mij helpt weet echter niet dat ik met de auto ben en vraagt zich af hoe ik dit in het vliegtuig wil gaan vervoeren. Als ik hem vertel dat dit morgen met de auto gebeurt, ziet hij het wel zitten.

Dan rij ik terug naar mijn kamer en neem aan de bar mijn verlate ontbijtje. Twee spiegeleieren op geroosterd brood. Daar kan ik de rest van de dag mee vooruit. Meer hoef ik niet van vanavond eet ik kontosouvli. Na de brunch ga ik mijn mail zitten lezen. Dat was een tijd geleden en er blijken wat mensen mij nodig te hebben. Hoewel ik eigenlijk niet aan werken wil denken (gek hè?), wordt het wel weer eens tijd dat ik de handen uit de mouwen ga steken. Dat vindt ook een van onze verkopers (Lucas) en die heeft een klus in Wageningen voor mij klaar liggen. Aangezien hij nu zelf op vakantie gaat en mij via de mail niet te pakken kreeg, heeft hij de info maar via de mail verzonden. Ik word 10 augustus daar verwacht en heb dus vier dagen om in Nederland nog even te acclimatiseren. Die zal ik ook wel nodig hebben. Ook de bank wil geld hebben, maar die moeten niet zeuren want ze hebben genoeg van dat spul.

Ik besef nu wel dat het einde van twee maanden luxe en genot in zicht begint te komen en dat stemt mij toch een beetje droevig. Ik zou zo een 5Hart vestiging op Kreta willen openen. Ik weet alleen niet of er genoeg klanten zouden zijn (ik vrees van niet). Na deze overpeinzingen is het tijd voor het verslag. Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik weer wat bij kunnen werken, maar niet volledig. De auto moet nog ingepakt worden, daar eindigde ik mee. Nou, dat inpakken van de auto is op een typisch Griekse manier gegaan. Avrio, avrio (morgen). Ik had er gewoon geen zin in en het was mij ook veel te warm. Geen zin omdat het zo definitief is. Ik weet wel dat het einde van de vakantie nu heel rap dichterbij komt en dat ik morgen van dit eiland af moet. Maar dan hoef ik er toch niet vrijwillig aan mee te werken? Het komt er dus op neer dat ik alle spullen nog verspreidt over de kamer laat liggen.

Ik loop met mijzelf rond terwijl ik niet weet wat ik dan wel wil gaan doen. Aangezien het vanavond zeker niet vroeg naar bed zal zijn, ga ik wat op bed liggen. Slapen lukt niet en ik wil niet te veel lezen want ik heb nog twee bootreizen te gaan en nog maar 500 pagina's te gaan (en dan heb ik hier al twee boeken erbij gekocht). Ik lig dus wat te soezen totdat het 17:45 is. Blaneth is zo vrij en ik wil haar even gedag zeggen. Ik loop dus naar de bar en neem afscheid van haar met een Mythos. Armando komt de zaak overnemen en daarvan hoor ik dat Mike pas later komt. Ik heb gisteren al een deel van de kamerhuur betaald en Armando blijkt er vanaf te weten. Aan hem betaal ik dus de rest. Wil je weten hoeveel het was? Dan zul je moeten gaan rekenen. Ik had de kamer voor ¿35 per nacht, wat niet duur is voor een twee kamer appartement. Ik heb er 22 nachten in doorgebracht. Ook de nachten terwijl ik in Ios of in Paleochora was tel ik mee omdat mijn spullen de kamer wel bezet hielden (gewoon betalen dus). Voor de airco rekent Mike ¿100 voor de hele periode en die heeft wat staan loeien. Als je het bij elkaar hebt geteld weet je waarom ik weer moet gaan werken.

Ik heb ondertussen een SMS naar Ruud gestuurd maar die reageerde niet. Dus bel ik hem op en verneem dat hij bij de taverna is en op het punt staat om de barbecue aan te gaan steken. Ik wil daarbij zijn (pyromaantje) en rijd er naartoe. De tafels en stoelen van de taverna zijn verschoven en in twee rijen verdeeld. Een rij voor de kinderen en een rij voor de ouders en volwassenen. Manolis - van de opgravingen - regelt de barbecue. Hij moet de spies met het gemarineerde vlees vullen en de barbecue aansteken. Twee taken is voor hem teveel en dus nemen Ruud en ik die tweede taak wel over.

Er zijn geen aanmaakblokjes en ik heb slippers aan. Die laatste zin zal bij familieleden wel een glimlach op kun gezicht gaan geven (het duurt dus eeuwen voordat de kolen gloeien en ik krijg een gloeiend kooltje onder mijn tenen). Echter, hier doet men dat toch anders. Er wordt een gasbrander op de kolen gezet en terwijl de ander voor wat wind zorgt heb je de kolen toch redelijk snel aan het gloeien. Helemaal als de maistro (Manolis) er ook nog met een ventilator tegenaan gaat. Die komt even later aan de onderkant van de barbecue komt te staan als aanjager.

De barbecue is trouwens een in de lengterichting open gezaagd olievat met twee staven waaraan men de spies op diverse hoogten kan hangen. Die spies is gevuld en kan erboven gehangen worden. Het draaien wordt door een elektrisch motortje verzorgd. Ik krijg ondertussen van Maria het verzoek om bij hen thuis wat op te gaan halen. Een fles raki en een knijper voor het haar van Maria. Nadat ik die spullen heb opgehaald wordt ik in de keuken geroepen. Daar krijg ik de fles raki en een jerrycan olijfolie in mijn handen geduwd en Maria zegt dat het tijd wordt dat ik mij ga omkleden.

Ik bedank haar voor de spullen, ga naar mijn kamer en wil mij om gaan kleden. Dan dringt het besef door dat ik wel heel veel spullen heb en dat die nog ingepakt moeten worden. Als ik dat allemaal morgenochtend moet gaan doen, dan moet ik wel heel vroeg op. Dus begin ik wat spullen te organiseren, te rangschikken en in te pakken. Met de snelheid verbaas ik mijzelf en binnen een uur heb ik een redelijk beeld wat er in de auto moet en dat is veel. Maar goed, dat zie ik morgenochtend wel en duik daarna onder de douche. Hoewel op het uitnodigingskaartje stond dat het feestje om 20:30 begint, kom ik - naar goed Grieks gebruik - wat later bij de taverna aan. Ik kon vandaag in Heraklion niet slagen voor een cadeautje en geef haar dus geld wat door een knuffel (hij lijkt op een M&M mannetje) wordt vastgehouden die ik in de speelgoedwinkel heb gekocht.

De mannen staan bij de barbecue, de vrouwen in de keuken en de kinderen zitten aan tafel of rennen rond. Als Hi-5 (de Spice Girls van Griekenland) wordt opgezet door Emmanuela, gaan de meiden staan dansen. Het lijkt erop alsof ze de pasjes van de clip nadoen want het gaat allemaal tegelijk, maar ik heb de clip nog nooit gezien. Ruud is ook aan het bier - ondanks de antibiotica kuur - maar van de dokter mocht het, mits met mate(n). De kinderen krijgen eerst te eten en kunnen daarna weer gaan spelen. Mike heeft ondertussen mij een tas vol videotapes laten zien. Hij en Pelagia willen die graag omgezet hebben naar DVD. Ik weet nu hoe het moet want ik heb dit jaar de omzetting gedaan van de bruiloft en vakantie in Nederland van Ruud en Maria. De PC moet het meeste werk doen.

Ik sta met Jorgos te praten. Hij is getrouwd met Panagotta, de vrouw van de lingeriezaak. Dan worden we van Maria aan tafel gaan zitten want het eten is klaar. Tzatziki, choriatiki, rijst, nasi, gefrituurde courgettes, bifteki, souvlaki en natuurlijk kontosouvli. Met zoveel eten hoor je mij niet roepen dat ik mijn Saganaki of mijn Yiannis Salata mis. Allemachtig wat was die kontosouvli lekker! Ik zit goed vol als er ook nog gebak en fruit verschijnt. Maar het gebak is heerlijk en de peponi (Galia meloen) vindt - sappig als die zijn - vanzelf zijn weg wel. Nu zit ik uit te buiken en luister naar de diverse Griekse gesprekken. Af en toe begrijp ik waar het over gaat, maar vaak is het totaal Grieks voor mij. Ik geniet gewoon van deze mensen. Mike, Rosa en Armando hebben de bar gesloten en komen ook nog langs.

Het is ook tevens mijn afscheidsfeestje en de bekenden die vertrekken wensen mij een goede thuisreis en hopen dat ik volgend jaar weer langs kom. Als om 0:30 de laatste zijn vertrokken is het tijd om de troep op te ruimen. Pelagia en Katherina (van Manolis) helpen mee. We hebben van plastic borden gegeten dus dat scheelt in de vaat. Echter, het was echt bestek en er zijn genoeg schalen, potten en pannen gebruikt om het hele aanrecht en wasbakken volledig te vullen. Dat laten ze tot morgen staan. Wie moet dan al het bestek in servetjes vouwen? Helaas, ik niet. Het afval zit in twee grote vuilniszakken en de etensresten in een grote emmer. Dat wordt door de vader van Maria afgevoerd middels zijn oude brommertje. Aan iedere kant van zijn zitting een vuilniszak en achterop de emmer (voer voor de kippen en de hond).

Pelagia en Katherina gaan ook naar huis en van hen neem ik ook afscheid. De familie Jongeneelen blijft over. De stoelen en tafels van de taverna moeten nog wel even op hun eigenlijke plek worden gezet. Ruud wil dat ik langs de bars ga om afscheid te nemen, maar ik weiger dat zolang zij de taverna niet hebben afgesloten. Dus help ik met de tafels en stoelen en het afsluiten. Daarna neem ik afscheid van deze vrienden voor het leven. Ik hoop ze volgend jaar weer te zien en met een brok in de keel zie ik ze wegrijden naar huis.

Ik ga dus nog even naar de bars. Bij de première bar blijkt de DJ een drankje bedoeld te hebben. Met zijn vrouw gaat het langzaam beter en hij ziet het weer wat meer zitten. Ik wens hem en zijn vrouw geluk en gezondheid en ik hoop dat ik hem volgend jaar weer zie. Bij de Peach bar krijg ik een fles raki - vermomd als wodka doordat het in zo'n fles zit - mee. Het is eigen brouwsel en die is verre weg het lekkerst. Ook hier neem ik afscheid van Mickey, Manolis en zijn ouders. Maria, van Manolis, is er niet maar ik laat Manolis haar de groeten overbrengen. Van Paula neem ik de bar verderop afscheid. Om 02:30 ben ik thuis en sluit snel mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe ik Kreta verlaat en op weg ga naar Nederland, dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "1 t/m 6 augustus". Daar gaat deze vakantiesoap verder...