Reisverslag  1 t/m 14 Juli 2004

Dag 31 - Donderdag 01 Juli 2004

Om 06:30 word ik door het ochtendlicht gewekt. Rustig pak ik mijn spullen in en breng alvast de twee grootste tassen naar de auto. Het dorp ontwaakt langzaam terwijl de warmte er als een deken overheen gespreid ligt. Want er hangen wat wolken en die voorkomen een goede afkoeling. Op het balkon ga ik zitten lezen en ik zie de zon die probeert de wolken te doorboren met haar stralen. Af en toe lukt dat wat een mooie rode gloed over het zeeoppervlak geeft. Ook ga ik nog even op bed liggen mediteren want het is de laatste keer dat ik dit op deze hoogte kan doen. Daarna is het douchen, laatste spullen inpakken, ontbijten, afrekenen en pleite. Moeders was weer wat laat met het ontbijt en ze loopt in zichzelf te mopperen (zo lijkt het althans) terwijl ze een ander koppel en mij bedient.

Om 10:02 zit alles weer in de auto en verlaat ik het dorp met 23,5°C en 12092km op de tellers. Ik ga richting het schiereiland Pileon en dat is bekend terrein voor mij. Via de snelweg schiet het lekker op en bereik ik om 11:45 Volos. Dat is de grote plaats die aan het begin van Pileon ligt. De weg naar Pileon moet dwars door de plaats en dat levert altijd wel wat problemen op. Veel stoplichten en mensen die denken dat je met drie auto's naast elkaar best voor een stoplicht kunt wachten. Daarna is het natuurlijk weer remmen als de weg smaller wordt (helemaal als er weer dubbel geparkeerd wordt). Maar goed, ik kom heelhuids door Volos en zie onderweg dat het internetcafé van vorig jaar nog steeds bestaat. Nu op zoek naar een leuk plaatsje wat niet te ver de 'vinger' in ligt. Vorig jaar zaten we in Afissos. Een echt Grieks appartement en best een leuk dorpje. Alleen is de weg zo smal en is het er druk zodat ik nu een andere plaats uit wil zoeken. Ik ga het zeker nog wel bezoeken.

Als eerste kies ik Agria uit. Een plaats met een boulevard met een fiks aantal taverna's en bars. Ik rij rond, loop rond en kijk in alle straten. Maar nergens zijn er appartementen te vinden. Wel een obscuur hotel en wat kamers die er weinig aanlokkelijk uit zien. Dus rij ik verder en daarbij verlaat je de kust. Ik weet dat Pileon nog niet echt door de buitenlandse toerist is ontdekt en dat het veelal Griekse toeristen zijn die er komen. Ik rij door nog een paar plaatsjes en onderzoek deze op bruikbaarheid. Niets bevalt mij echter en ik denk er ernstig over om dan toch maar naar Afissos te gaan. Totdat ik de afslag naar Kala Nera neem. Dit plaatsje ligt als een lint aan een boulevard die weer aan het strand geplakt zit. Taverna's, bars, hoge bomen, zee, strand dus ziet het er goed uit.

Na wat rondrijden zie ik een appartementen met zwembad. Het is van Kosmar (Engelse reisorganisatie) maar misschien dat er een kamer te regelen is. De man moet mij echter teleurstellen. Het is geheel aan Kosmar verhuurd en dus heeft hij niets voor mij. Hij neemt mij mee naar een complex aan de overkant van de straat. Een typisch Grieks complex met enkel een tuin en oud uitziende gebouwtjes. Nadat de eigenaresse is opgespoord kan ik de binnenkant bewonderen. Wel airco, maar een oud en klein bed, een koelkast die eruit ziet alsof hij zo kan weglopen (tikkeltje smerig) en een keuken die ik met nog drie kamers mag delen. Daarin staat dan wel een nieuwe koelkast. Er is TV en een badkamer die er meer uitziet als een hok waarin je schoonmaakspullen in opbergt maar die je daar niet gebruikt. En omdat ik zo vriendelijk ben, mag ik dit geheel voor ¿35 per nacht bewonen. Ik slik een paar keer en maak duidelijk dat ik nog even verder in de plaats wil rondkijken.

Ik loop samen met de Kosmar-man weg naar mijn auto. Hij ziet aan mijn gezicht dat ik niet helemaal gelukkig ben met die aangeboden 'luxe' en fluistert mij in dat er aan de boulevard ook een hotel - Enalion genaamd - met zwembad is wat pas geleden gebouwd is. Het is wel wat duurder maar ik zou het daar eens kunnen proberen. Het ligt naast een soort kinderspeelplaats. Ik loop daar naartoe en zie dat die kinderspeelplaats een soort kleine kermis is met botsauto's en diverse kleine attracties. Duidelijk ingericht voor de zeer jeugdigen. Het hotel ziet er luxe en duur uit. Ik loop naar binnen en vraag of er een kamer beschikbaar is. Er wordt mij duidelijk gemaakt dat ik ook Nederlands mag praten. Ja, er is een kamer en die kost mij ¿50 per nacht, inclusief ontbijt. Ik krijg hem te zien en sta te juichen van blijdschap. Dit is heel wat anders dan het vorige complex! Nieuwe kamer, netjes en stijlvol ingericht, ruime badkamer die er ook als badkamer uitziet. Kortom, ik heb (weer) geluk.

Kamer 2 wordt de mijne en dat is in het voorste gebouw wat boven de hotelbar zit. Er is ook een achtergebouw en daartussenin ligt een zwembad. Alles is heel mooi aangelegd en op het achtergebouw - waar ik vanuit mijn kamer op uitkijk - is voorzien van een prachtige muurschildering. In het voorgebouw - bij de bar - is een schilder nu bezig met een muurschildering langs de trap. Ongeveer 3 bij 3 meter en het is een afbeelding uit de Griekse mythologie. Is sta er bewonderend bij te kijken als er een Griekse man op mij afkomt. Hij stelt zich voor als Sakis en begint een rap woordje Nederlands te praten. Het blijkt dat hij al 20 jaar in Nederland woont, waar hij nu diverse Griekse restaurants heeft (in Noord-Holland, Castricum bijvoorbeeld) en waar hij met niets is begonnen. Van bagageafhandeling voor de KLM tot nu restauranthouder en hoteleigenaar. Dat laatste is gebeurt toen het vaderland toch weer aan hem begon te trekken. En dus is hij nu hier in Kala Nera een hotel begonnen. Althans, hij en zijn dochter, Alexia, die even later aan mij wordt voorgesteld.

De kamer heeft een koelkast en een waterkoker, dus mijn primaire behoeften voor een overnachting (koffie en frisdrank) kunnen goed vervuld worden. Ik loop naar de supermarkt en haal wat frisdrank. Daarna plof ik bij het zwembad neer. De middag verstrijkt snel en de avond treedt in. Ik loop wat langs de boulevard en kies een van de vele telefooncellen uit om mijn broertje een fijne vakantie toe te wensen. Nadat er een telefoonkaart is leeg gebeld keer ik terug naar de hotelbar en ga een frappee zitten drinken. Er zijn twee Nederlandse mannen met twee Amerikaanse vrouwen in gesprek. Ze willen aan de vrouwen uitleggen waar Samos ligt en als ze het niet lukt pak ik de kaart uit de auto. De dames blijken Griekse ouders te hebben en zijn nu - al vanaf april - in het land van hun voorvaderen. Vanwege ziekte is het verblijf wat langer geworden maar overmorgen gaan ze dan weer naar Amerika.

Het is tijd om mij om te kleden en wat te gaan eten. Ik vraag aan Alexia naar goede taverna's. Zij raadt mij er twee aan en ik kies de dichtstbijzijnde (Avra) voor de eerste maaltijd in Kala Nera. Een Saganaki (uiteraard), een tomaten-komkommersalade en een mousaka. De Grieken zijn op van de zenuwen want vanavond speelt Griekenland tegen Tsjechië in de halve finale. Het zou wat zijn als ze doorgaan naar de finale. Ik kijk de eerste helft in de taverna. Er staan nu overal TV's aan, je zou er enkel aan kunnen ontkomen door je in een donkere grot op te sluiten. In de rust verhuis ik naar de hotelbar, buiten op het terras. Ook de tweede helft verloopt doelpuntloos en de verlengingen treden in. Het wordt steeds spannender en de Grieken springen bij iedere kans al in de lucht en bij iedere redding wordt er overal geapplaudisseerd.

Ik zit te kijken Marije - een Nederlandse hulp die de familie Sakis al van jongs af aan kent - en met Alexia. De dames griezelen bij het zien van de kale Italiaanse scheidsrechter (Collino?), maar blijven kijken omdat de wedstrijd zo spannend is. We zitten al over stafschoppen te praten als de Grieken onverwachts scoren. Het gebrul is oorverdovend! De wedstrijd is meteen gespeeld en de Grieken zitten in de finale. Toeterend en schreeuwend begint het feestgedruis. Ik zit daar nog even van te genieten maar dan komt toch de vermoeidheid opzetten. Vanochtend vroeg wakker, een redelijke rit en geen siësta (mijn fout) doen mij besluiten te gaan slapen. Beneden in de bar gaat het feest nog even verder, maar ik sluit om 01:15 mijn luiken en verdwijn in dromenland.
 

Dag 32 - Vrijdag 02 Juli 2004

08:15 Ik word wakker en heb heerlijk geslapen. De kamer heeft dikke gordijnen en die houden het licht goed buiten. Dankzij een douchegordijn verandert de badkamer niet in een zwembad en ik ben daarna klaar voor een ontbijt. Emanuela verzorgt dit en ik zit voor het hotel onder hoge bomen en een afdak van een keurig verzorgd ontbijt te genieten. Goede kop koffie, gekookt ei, jus en lekker beleg. Dan start de dag toch op haar best. Als eerste ga ik hierna foto's maken van de kamer en het complex. Ook de wandschilderingen worden vastgelegd. De schilder is een maand met zo iets bezig en ik wil er niet over na denken wat zoiets in Nederland zou kosten. Daarbij moet ik dan ook nog een lege muur in mijn huis zien te vinden. De rest van de ochtend wordt dan met een boek aan het zwembad doorgebracht wat beslist geen straf is. Ik hoor dat ik gisterenavond toch nog wel wat gemist heb. Er zijn diverse Griekse dansen uitgevoerd en Alexia heeft - volgens de Nederlandse mannen - niet onverdienstelijk gezongen. Dat heb ik weer (gemist).

Om 12:45 stap ik in de auto en rijd richting Volos om naar het internetcafé te gaan. Ik stop in Ano Lechonia waar het vertrekpunt is van een spoorlijn met een stoomtrein. Die loopt naar Milies wat iets hoger in de bergen ligt, op ca 16 kilometer afstand. De rails loopt ook nog door - de andere kant op - naar Volos, maar dat spoor is al in geen jaren bereden. Zou ook niet kunnen want het spoor slingert langs de kust en wordt nu als parkeerstrook gebruikt. Ik zie dat de trein op de zaterdag en de zondag zou moeten rijden wat ook bevestigd wordt door een Griekse man die rond de rijtuigen loopt. De stoomlok staat in de remise.

Ik rij hierna door naar Volos en strijk bij het internetcafé neer. Mail lezen, site controleren en de meteorologische gegevens voor dit gebied opvragen. De komende dagen wordt het heet (boven de 35°C). Ik ga terug naar huis en breng de rest van de middag in gepaste rust door. Alweer verdwijnt er een leesboek als gelezen in de auto. Ik heb er nog maar drie over en moet er zuinig op zijn. Maar het is zo lekker om tijdenlang te lezen. Om wat beweging te hebben loop ik de hele boulevard op en neer (ca 1,5 kilometer) en kom daarna terug op het terras voor het hotel. De Nederlandse mannen (Philip en Dave) zitten weer met de Amerikaanse dames (Knabbel en Babbel) rond de tafel. Ik hoor van Emanuela dat ik zondag moet verhuizen omdat er een gezin komt en mijn kamer drie bedden heeft. Ik word 'verbannen' naar het achterhuis maar ze beloofd me dat ik er geen spijt van zal krijgen.

Ik plons nog wat en verdwijn dan naar mijn kamer. Beetje relaxen op bed en dan is het alweer tijd voor het avondeten. Ik neem nu de tweede - door Alexia aanbevolen - taverna en bestel daar een Saganaki, een Choriatiki en varkensvlees in een origanosaus. Voldaan keer ik terug en ga bij het reeds eerder genoemde kwartet zitten. De vrouwen zijn echt Amerikaans en blijken iedere ochtend een 'group hug' (een groepsknuffel) met de bediening en de twee heren uit te voeren. Ze zijn al mooi op leeftijd (eind 60 en begin 70), maar zien er lang niet zo oud uit als Eleni (de bejaarde dame die in de ochtend het terras schoon blijkt te maken). Al pratend wordt het al snel twee uur en wil de bediening toch wel naar hun bedje. Wij eigenlijk ook wel en zo sluit ik om 02:25 mijn luiken.
 

Dag 33 - Zaterdag 03 Juli 2004

Om 08:15 gaat de wekker en helpt mij snel uit dromenland terug te keren. Ik wil vandaag de stoomtrein zien rijden en moet er dus niet al te laat bij zijn. Hij vertrekt om 11:00 en het kost je ca. 20 minuten om er naartoe te rijden. Maar ik wil ook een gedeelte zien van het 'onder stoom brengen'. Dus om 09:00 krijg ik een ontbijt voorgeschoteld door Emanuela en een half uur later vertrek ik naar Ano Lechonia met 24,5°C en 12291km op de tellers. Op het station aangekomen zie ik er een diesellok voor staan. Wel met een beetje het uiterlijk van een stoomlok, maar ik laat mij niet beetnemen. 'Misschien dat die straks de stoomlok ervoor zet?', denk ik hoopvol, hoewel het mij een vreemde zet zou lijken. Als ik navraag doe, blijk ik stoom wel te kunnen vergeten. Veel te heet voor in de zomermaanden vandaar dat er twee jaar geleden deze diesellok is gebouwd. Speciaal voor dit lijntje want het is de enige - bereden - spoorlijn met een breedte van 60 centimeter. Enkel in de wintermaanden (okt-apr) en voor groepen wordt de stoomlok van stal gehaald.

En dus laat ik het plan om een ritje te maken meteen al varen. Wel ga ik hem vandaag volgen want de lijn loopt wel door een mooie gebied. Terugkeren naar het hotel zou trouwens toch resulteren in een parkeerprobleem, want voor het hotel wordt een beachvolleybal toernooi gehouden. En het is weekend en dus sowieso drukker. Ik wacht dus totdat de trein vertrekt en maak opnamen. Op de weg naar het station heb ik al een uitstapje gemaakt richting de bergen. Van vorig jaar wist ik een mooi plekje waar ik opnamen kan maken en ik heb even getimed hoeveel tijd ik ervoor nodig heb om daar te komen. Ik hoor van de machinist nu dat de trein maximaal 22 km/u rijdt en dus zou ik het makkelijk moeten halen. De wagons stromen vol en iedereen zoekt een plekje op de houten bankjes die in de lengte van de wagon zijn geplaatst. Ik film het vertrek en ga dan naar het volgende punt.

Daar moet ik langer wachten dan verwacht en ik zie de trein af en toe in de verte verschijnen. Ook hoor ik het schrille fluitje tussen de bergen door galmen. Het gaat nog langzamer omdat de trein bijna stil staat op fotogenieke punten. Vandaar dat ik ook op het eindpunt - in Milies - ruimschoots op tijd ben. En dat terwijl ik weer eerst de berg af naar de hoofdweg moet en even later weer de bergen in moet klimmen. Ik zie hem dus keurig aankomen en de lok gekeerd worden op een door menskracht bediende draaischijf. Zodoende zit de lok weer aan de voorkant van de trein en met zijn neus de juiste richting op wijzend. Het vertrek zal pas weer over 4 uur zijn en het is nutteloos om daarop te wachten.

Dus pak ik de auto en rij naar Afissos. Ik ben er nu toch zodicht in de buurt dat ik er makkelijk even langs kan gaan. Het is daar nog steeds een drama qua parkeren, maar ik ken de weg en rij naar het appartementen complex waar we vorig jaar hebben gezeten. Ik zie de eigenaresse en weet - dankzij het verslag - nog haar naam (Meropi). Zij herinnert mijn gezicht nog wel maar kan het niet meer helemaal voor de geest halen. Als ik vertel in welke kamers we gezeten hebben begint er wat meer te dagen. Dat beweert ze tenminste. Ondertussen komt er iemand kijken die gezien heeft dat ik mijn auto binnen het hek van het complex heb gezet. Het gebeurt steeds vaker dat niet-bewoners de ruimte gebruiken als parkeerplaats en daarna naar het strand gaan. Ze heeft al een paar keer een auto klem gezet en de bestuurder er flink van langs gegeven. Ik mag mijn auto wel laten staan. Het complex is vol - in het weekend - maar ook zij klaagt dat het seizoen niet druk dreigt te worden.

We zitten nog wat te praten totdat ze naar de strandbar moet waar ze een bijbaantje heeft. Ik loop nog wat door het dorp en eet wat bij een taverna. Het is heet en het is het beste om in de schaduw te blijven. Om 15:00 verhuis ik naar de strandbar (Slam) en strijk daar neer. In de schaduw en met een goed boek, wat wil je nog meer. Aan het eind van de middag wordt het iets rustiger zodat ik nog wat met Meropi kan praten. Om 18:00 neem ik afscheid met de belofte er van de week nog een keer terug te komen. Onderweg naar huis zie ik nog een fiks ongeluk op de - niet al te brede maar zeer drukke - hoofdweg en loop te foeteren op twee Griekse dames die hun auto bijna stil zetten om eens goed naar het ongeluk te kunnen kijken. Ook een Griekse agent is het daar niet mee eens en na wat gebaren rijden ze dan eindelijk door.

Thuis gekomen moet ik de auto wat verder weg parkeren en spoel ik de dag van mij af in het zwembad waarna ik mij lekker laat opdrogen. Sakis heeft een nieuwe mobiele telefoon maar is veel te ongeduldig om zelfs maar de gebruikaanwijzing te lezen. Er lukken een paar dingen niet en hij heeft er alweer genoeg van. De twintig jaar in Nederland hebben het Griekse temperament dus duidelijk niet kunnen temperen. Van Dave en Philip heb ik begrepen dat Knabbel en Babbel - onze Amerikaanse dames - vanochtend naar Athene zijn vertrokken. Via nog twee tussenstops gaan ze op huis aan (San Diego). De zon gaat langzaam onder en het beachvolleybal is er voor vandaag mee gestopt. Tijdens de siësta ligt het ook stil en de kwaliteit is op het niveau van 'goed amateur'. Helaas geen professionals. Het hotel sponsort het toernooi maar de gewenste bezoekersaantallen - en daarbij behorende omzet - vallen flink tegen.

Aangezien ik in de middag al wat gegeten heb, hou ik het in de avond beperkt. Een Saganaki en een bord spaghetti is ruimschoots voldoende om de nacht door te gaan komen. Ik moet voor 0:00 weer bij de hotelbar terug zijn want dan begint de verjaardag van Dave. Hij viert het thuis bijna nooit maar hier zullen we een feestje bouwen met Emanuela als aanjaagster. Er is een taart gehaald maar er waren nergens kaarsjes te krijgen. Een waxinelichtje doet dienst als vervanger en wordt in een keer uitgeblazen. Hij krijgt een kamerfontein als kado en hoopt dat hij dat - en het liefst nog heel - kan vervoeren in het vliegtuig. Het is dus nu al 4 juli en over minder dan 30 uur staat hun vertrek gepland. Het is een gezellig verjaardagsfeest en de bediening is toch wel blij dat we om 03:15 er een eind aan breien. Niet veel later sluit ik mijn luiken.
 

Dag 34 - Zondag 04 Juli 2004

08:30 Ik word uit mijzelf wakker en besef mij dat het mijn laatste nacht in kamer 2 is geweest. Vandaag moet ik iedereen een verhuiskaartje gaan sturen want vanaf vanmiddag zit ik in kamer 7. Maar eerst het al vertrouwde ontbijtje. Het is echter ineens zo druk dat Emanuela het even niet kan bolwerken. Iedereen verschijnt ineens voor een ontbijt. Dave en Philip hoeven geen ontbijt en aangezien ik toch met hen zit te praten over Griekse muziek, vind ik het geen probleem dat Emanuela mij wat later bedient. Ondertussen heb ik al een kopie van een CD gemaakt en overhandig die aan hen. We spreken af dat we straks nog even een uitwisseling van CD's laten plaatsvinden zodat ik kopieën kan maken.

Daarna krijg ik mijn ontbijtje met een dubbel eitje en weer het lachende dreigement om ze allebei op te eten. Daar heb ik weinig moeite mee en dus is het ontbijt al snel richting spijsverteringskanaal gestuurd. De ouders van Philip zijn er ook - die zitten in een complex iets verderop waar ze al 8 jaar komen - en daar zit ik een tijd lang mee te praten. Dan is het tijd voor de verhuizing en pak ik de spullen in en breng ze in twee keer over naar de nieuwe kamer. Een mooi tweepersoonsbed, aanrechtblokje, meer ruimte omdat er geen slaapbank in staat en een groot balkon. Emanuela heeft haar woord gehouden en ik ga er eerder op vooruit dan achteruit. Philip en Dave komen de kamer even bekijken want ze waren nieuwsgierig naar de deze kamers. Zelf zitten ze in een 'suite' (kamer 4) met een aparte woonkamer inclusief open haard en zeezicht. Die kamer krijg ik te zien omdat ik met ze meeloop om de CD's op te halen. Ik maak er mp3 van en brand voor hun twee CD's met mijn mp3 collectie.

Terwijl de laatste CD's worden omgezet is het alweer 16:00 geworden en tijd voor een verfrissende duik. Ze liggen ook bij het zwembad en ik geef Dave mijn portable mp3-speler zodat hij alvast wat kan afluisteren. Daar heb ik de rest van de middag geen kind aan gehad. De zon is nog krachtig genoeg en doordat ik de timer van mijn mobiel gebruikte om de tijd per omgezette CD te bewaken wist ik meteen wanneer ik mij weer moest wentelen (ja hoor, net zoals een rol gyros aan het spit). De avond komt in zicht en de spanning begint te stijgen. Griekenland speelt de EK-finale tegen gastland Portugal. Zouden ze het kunnen maken door weer van de Portugezen te winnen? Ik zou het zo gaaf vinden.

Ik ga weer eten bij Avra, waar ik een tomaten-komkommersalade, een Saganaki en een Bifteki neem. De eerste helft verloopt gespannen maar zonder doelpunten. In de rust verhuis ik weer naar de hotelbar en samen met Marije, Erwin en Emanuela zit ik de tweede helft te kijken. De Portugezen krijgen steeds meer de overhand totdat het - totaal onverwacht - overspeeld wordt door de Grieken die een kans goed benutten en de bal in het net koppen. De Grieken worden gek en Emanuela deelt shooters (kleine glaasjes met een alcoholisch mixje) uit om dit doelpunt te vieren. Terwijl ze die aan het uitdelen is krijgen de Portugezen bijna de kans om gelijk te scoren, maar gelukkig gebeurt dat niet. Het is nog 33 minuten billen dichtknijpen totdat het laatste fluitsignaal gegeven wordt en de Grieken totaal uit hun dak gaan. Vuurwerk spat uiteen, ze zingen, schreeuwen, toeteren en maken zich op om naar Volos te gaan. Daardoor gaat in Kala Nera het vuurtje langzaam uit, maar op TV is te zien dat het er in Volos steeds heter aan toe gaat. Ik leg het een en ander vast op video en ga dan terug naar de bar.

Dave en Philip zijn ondertussen ook van het eten teruggekeerd en samen vieren we hun laatste avond. Doordat het steeds stiller wordt en de Grieken bij de ingang van de bar TV blijven kijken gaan wij aan de straatkant zitten en ik zet mijn autoradio aan met Griekse muziek. Zodoende bouwen wij ons eigen feestje en zit ik aan de Tsipouro. Dave en Philip worden om 8 uur door een taxi opgehaald, maar we gaan door tot 03:00 alvorens ik naar bed ga en zij nog een koffer gaan inpakken.
 

Dag 35 - Maandag 05 Juli 2004

07:30 De wekker gaat. Het uitzwaaien van Dave en Philip staat als eerste op het programma. Sinds vandaag heeft Alexia ontbijtdienst en Emanuela avonddienst, maar Emanuela is - zoals beloofd - ook van de partij om ze uit te zwaaien. De taxi is er eerder dan gepland, maar de chauffeur vindt het geen probleem om eerst wat koffie te drinken alvorens op weg te gaan. Ook hij heeft een zware nacht in Volos overleefd en kan wat cafeïne zeker goed gebruiken (het is zijn derde bak koffie al). Daarna is het echt afscheid nemen, adressen zijn uitgewisseld en ook alle verjaardagscadeaus zijn in de taxi geladen. Erwin heeft zijn auto al geladen en vertrekt even later naar Patras om morgenochtend in Ancona aan te komen.

Ik hoef gelukkig nog niet naar huis (heel vreemd, iedereen roept dan 'hou je mond!' als ik het vertel) en blijf in de stilte achter. Het is stil geworden in het hotel en in het achterhuis zit ik er nog en een Engels koppel wat in Heraklio woont. Het is tijd voor een ontbijt als Alexia en Emanuela glimlachend uit de keuken komen. Ze hebben een schaal met 5 eieren en die zetten ze bij mij neer. Of ik ze wel op wil eten anders worden het er morgen 6. Ik eet mijn ontbijt en moffel - ongezien - twee eieren in mijn zakken. Ik zal ze krijgen. Ik zeg niets en ga naar mijn kamer. Ik heb een fikse achterstand in het verslag en vandaag moet ik het bijwerken. Dat moet van mijzelf.

De eerste dag is ingetikt als ik pauze hou door een duik in het zwembad. In de vroege ochtend waren er nog wolken bij de bergen, maar die zie je nu langzaam verdwijnen. Ik zit nog wat met Alexia te praten en kom erachter dat de naam van het hotel, Enalion, afkomstig is uit het Oudgrieks en betekent 'naast of aan zee'. Dat dekte prima de lading van het hotel en geeft het een zekere stijl. Terwijl ze de bar verder opruimt en poetst, drink ik een frappee. Ze begint niet over de eieren en ik zeg ook niets. Ik ga weer verder met het verslag totdat het 15:30 is. Even weer afstand nemen van je 'werk' en ik ga wat zitten lezen. De dames hebben hun lunch en als ik even met ze sta te praten komen de eieren ter sprake. Ik beweer dat ik ze allemaal heb opgegeten en dat ik mij wel wat kippig voel en waarschijnlijk nu zelf eieren ga leggen. Ze geloven het verhaal en ik vertrek richting zwembad. Het is drukkend warm en een verkoelende plons is geen slecht idee.

Het is overal erg stil en rustig. Het weekend is voorbij en de roes misschien nog niet. Emanuela is ondertussen in dienst gekomen en haar vertel ik het ware verhaal achter de eieren. Ik ga morgenochtend naar het ontbijt en vertel Alexia dat ik vannacht blijkbaar eieren heb gelegd want ik heb er twee in mijn bed gevonden. Ze vindt het een mooie grap. Ze is ook erg benieuwd wat ik over hun ga schrijven in het verslag. Misschien dat ik ze dat laat lezen, maar in geen geval zal er censuur over uitgevoerd worden. Toch beloof ik haar dat het niets dan goeds is, omdat dat nu eenmaal de waarheid is. Ik ga daarna weer terug naar de tiktafel en het is nu 19:50 als er sms-jes binnenstromen en ik klaar ben met tikken. Nu nog in de site inplakken en verzenden. Morgen een dag met een rit en misschien zie ik de dag erna kans om weer wat foto's aan het plakboek toe te voegen.

Wordt vervolgd.

Ik ben gaan eten in een restaurant waar ik Dave en Philip over gehoord heb en dat Paris heet. Het is een drukke taverna, de buren zitten zo goed als leeg. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Door veel personeel te hebben en namen van hun gasten snel te onthouden en aan elkaar door te seinen. Dus als een andere ober je wat komt brengen, wordt je met je naam begroet. Misschien commercieel, maar het werkt wel en ook de Grieken komen in grote getale wat altijd een goede indicatie is. Ik laat mijn oog vallen op een stuk vlees wat aan de grill draait. Ze noemen het hier kebab. Helaas moet de ober later mededelen dat ik net te laat ben en dat het stuk al is besteld. Daarop bestel ik paidakia en met de saganaki en de tomaten-komkommersalade smaakt het weer prima. Ik leer Christos en Yiannis kennen. Christos is de hoofdober. Daar moet je dus ook mee afrekenen. Hij is samen met Paris - zijn broer - eigenaar van de taverna. Paris staat in de keuken en zwaait daar de scepter terwijl hij de buitenboel ook in de gaten houdt door het open raam. Ze hebben twee terrassen, een aan de zaak en de ander aan de overkant van de weg en aan zee. Die laatste zit helemaal vol, vandaar dat ik aan de zaakkant ben terecht gekomen, vlakbij de grill.

Na het eten loop ik naar huis en daar neem ik een tsipouro om in stijl te brengen. Ze zijn in Paris namelijk ook scheutig met de (homemade) tsipouro en die smaakt goed. Het is een kruising tussen Ouzo en Kretenzer Raki. Ik praat wat met Emanuela en Marije en zo verstrijkt de tijd snel. Om 02:00 vind ik het welletjes (en zij ook) en sluit ik niet veel later mijn luiken.
 

Dag 36 - Dinsdag 06 Juli 2004

08:45 is het als ik uit mijzelf wakker word. De dag begint - zoals gewoonlijk - met een kop espresso en daarna een ontbijt. Alexia heeft nu ontbijtdienst en ik vertel haar dat de eieren van gisteren zwaar zijn gevallen en dat ik nu broeds ben. Ik tover de twee eieren te voorschijn en vertel haar dat ik die vanochtend in bed heb gevonden. Ze lacht wel maar het vroege opstaan heeft bij haar nog niet geleidt tot een volledig bewustzijn. Er ligt nu een ei op mij te wachten. Maar niet zomaar een ei. Het blijkt dat Emanuela zich heeft uitgeleefd en het ei voorzien van een gezicht en een droeve blik. Ik pel het voorzichtig af en bewaar het getekende gedeelte als mascotte.

Het is 10:18 als ik met 25°C en 12352km op de tellers naar Volos vertrek. Ik moet de geldbuidel gaan vullen en enkel in Volos kun je dat vanuit de muur doen. Ik parkeer de auto en zoek een bank. Dat duurt even maar dan blijken ze ook allemaal op een kluitje te zitten. Ik stap weer in de auto en rij nu richting de bergen. Daar zijn wat mooie dorpjes waaronder Makrinitsa. De weg er naar toe is schitterend en ik rij rustig om goed te kunnen genieten. Het is niet druk op dit smalle weggetje, dus kun je dat gemakkelijk doen. Het dorp ga ik echter niet in want ik zie daarbuiten een aantal bussen staan. Het zal er dus druk zijn en ik rij verder richting Potaria. Dan kom je langs een watervalletje en daar is het rustig. Ik ga daar op het terras zitten en drink een frappee terwijl ik zit te lezen. Onder hoge bomen is het nu goed vertoeven en verstrijkt er al gauw weer een uur. De tijd gaat nu veel te snel waardoor de dagen ook omvliegen. Dat wil ik niet want het leven bevalt mij zo veel te goed.

Ik rij weer verder en zak langzaam weer af richting Volos. Dan op weg naar huis want ik heb alweer genoeg in de auto gezeten. Ik kom om 14:00 thuis en ga op het terras zitten. Het is nu veel te warm om in de zon te gaan zitten en dus is de schaduw en een leesboek de juiste oplossing. Als er dan tweeënhalf uur verstreken is, kun je de zon beter vertrouwen en is het zwembad water een lekkere verfrissing. Opdrogen in de zon en ondertussen van Griekse muziek op je koptelefoon genieten. Een kleine siësta geeft weer wat energie om de avond goed te beginnen. Ik ga weer naar Paris en heb nu een tafeltje aan de zeekant. Ik word door diverse obers begroet welke mijn naam keurig hebben onthouden (wel de Griekse variant, dus Yiannis). Er loopt ook een ober rond die ik met gasten Nederlands hoor praten. Als ik mijn Saganaki, mijn tomaten-komkommersalade en vijf kleine souvlakistokjes heb weggewerkt spreek ik hem bij het tafeltje waar alle obers aan zitten als het rustiger wordt. Hij heet Evert en is hier - samen met zijn vrouw - sinds vorig jaar oktober komen wonen. Zij is hostess van Ross Holidays en hij werkt bij deze taverna.

Vandaag was er weer geen kebab en ik heb met Christos een afspraak gemaakt dat ik een portie wil reserveren. Ik vraag hem ook naar de Kontosouvli. Het blijkt dat ze hier (want dat was niet zo op de Peleponissos) het lam aan het spit Kontosouvli noemen en als het een varken is dan heet het kebab. Aangezien we vorig jaar in Kalamata varkensvlees als kontosouvli hebben gegeten ontstond er even een verwarring. Maar nadat ik duidelijk heb gemaakt dat ik varkensvlees-kontosouvli wil hebben - dus hier kebab genaamd - wordt dat aan Paris doorgegeven en mag ik morgen terugkomen. Ik wens ze een goede nacht en keer naar huis terug. Bij de bar drink ik nog iets terwijl ik met Emanuela, Marije en twee Griekse mannen zit te praten. Het is rustig en dus kunnen ze vroeg sluiten. Om 01:15 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 37 - Woensdag 07 Juli 2004

08:15 en ik ben wakker. Niet erg want ook al heb ik vandaag geen plannen voor een rit, heb ik toch wel wat werk te verzetten. Ik wil namelijk morgen weer naar het internetcafé en dus kan ik ook mooi wat foto's op de site gaan zetten. Maar eerst een ontbijt. Dat is snel weggewerkt en daarna sta - en zit - ik een tijd met Alexia te praten. Ondertussen drink ik een Freddo (dat is een specialere frappee met een zachtere smaak). Alexia vertelkt over de hotelschool in Athene die ze heeft gevolgd en we hebben het over culturen in diverse landen. Ze heeft al heel wat landen gezien en weet duidelijk wat ze mooi vind en wat niet. De ochtend verstrijkt zo in alle rust en ik betreed de middag.

Die wordt voor een deel doorgebracht op de kamer om een selectie van de foto's te maken. Als ik genoeg ervan heb, heb ik de foto's geselecteerd en bewerkt. Het transformeren tot een webpagina doe ik morgenochtend wel want nu is het tijd voor het zwembadplons. Daarmee verstrijkt de middag en is Emanuela in dienst getreden. Ik krijg van haar - terwijl ik met een frappee zit te lezen - een schaaltje kersen aangeboden. De pitten gooi ik in het 'zwembad' van de buren. Schrik niet, dat is geen echt zwembad maar een gat in de grond waardoor grondwater (voornamelijk zeewater) naar boven komt. Hier moeten tanks in komen die het afvalwater op gaan vangen, zogenaamde septic tanks. In verband met dat grondwater ligt alles nu stil want er moet iets extra's gebeuren zodat de tanks niet gaan drijven en de ouzerio onbereikbaar wordt (of het terras naar boven wordt geduwd).

Dan is het alweer tijd voor mijn avondritueel en het daarop volgende eten. Het is druk bij Paris maar mijn gereserveerde kebab is nog intact. Samen met de onvermijdelijke Saganaki en de tomaten-komkommersalade smaakt het ongelofelijk lekker. De tsipouro vloeit rijkelijk en onder het eten zie ik een stel zitten wat ik ook in hotel Agnanti (Panteleimonas) gezien heb. Ze herkennen mij ook en roepen dat ze wisten dat ik in het dorp was omdat ze de auto al hadden zien staan.

Aan het eind van de maaltijd is het een stuk rustiger en ga ik aan het ober tafeltje zitten. Met Evert praat ik wat over zijn migratie naar Griekenland en van Yiannis (mijn naamgenoot) krijg ik een paar rijmpjes die over onze naam gaan. Hij schrijft ze in het Grieks op en ik schrijf de vertaling op de achterkant. Jorgos, een jonge ober, probeert mij zoveel mogelijk Grieks te laten praten en begrijpen. Hij herhaalt de zinnen rustig en legt ze desnoods in het Engels uit. Anderen willen mij soms eerder te hulp schieten, maar hij vindt dat ik het best kan leren en dat ze geduld moeten hebben. Om 1:30 wens ik de hele groep 'kalinichta' en loop naar huis. Daar staan Emanuela en Marije op het punt om de voorkant af te sluiten. Ik mag nog even door en dat scheelt mij omlopen (niet dat het zover omlopen is). Ik wens ze een goede nachtrust en sluit niet veel later mijn eigen luiken.
 

Dag 38 - Donderdag 08 Juli 2004

Om 08:00 word ik wakker en ga meteen aan de slag met de fotopagina's. Toch kost het mij een kleine twee uur om alles gereed te hebben voor het internetcafé. Daarna ga ik pas aan de ontbijttafel. Alexia was al benieuwd waar ik bleef en had diverse scenario's bedacht. Ik zou met een (rijke) vrouw zijn meegegaan, ik zou met een kater in bed liggen of ik zou (vroeg) zijn vertrokken voor een rit. Die laatste viel af toen ze zag dat mijn auto nog voor de deur stond. Ik vertel haar de echte reden en ik zie dat het een teleurstelling is. Het 'wilde' leven bewaar ik tot Kreta, want die ene 'disco' in dit dorp is volgens de verhalen echt te klein en vol met mannen.

Na het ontbijt is het spullen pakken en gaan. Een Griekse familie met een leuk jochie en een krijsend dochtertje gaat vandaag weg. Ze zaten de laatste twee dagen naast mij. Het dochtertje heeft echter niet meer geschreeuwd sinds ik - tijdens een siësta - keihard 'ela' heb gebruld toen zij in de hal haar stembandjes stond te oefenen. De vader heeft in diverse hotels gewerkt (op eilanden en vaste land) en werkt nu in het Parc hotel in Athene. Ze gaan eerst echter naar zijn geboortestad, vlakbij Kalambaka (ook weer vlakbij Meteora). Ik wens ze een goede reis en vertrek niet lang daarna zelf.

Om 11:09 met 26°C en 12422km op de tellers vertrek ik naar het internetcafé. Daar zet ik de foto's online, lees ik mijn mail en bekijk de voorspelling voor Kreta. Zon, zon en nog eens zon. Wel iets koeler dan het vasteland - vanwege de omliggende zee - maar altijd boven de 30 graden. En zo moet het zijn. Gelukkig ben ik niet in Nederland want ik hoor verhalen van een zomer die totaal - en letterlijk - in het water dreigt te gaan vallen. Nadat alles is afgewerkt ga ik nog even een boodschap doen. Ik wil voor de meiden een cadeautje kopen als bedankje voor de leuke week. Ik kan echter niet slagen en dus rij ik terug richting Kala Nera. Daar moet ik sowieso langs want ik wil naar Afissos en de Slam bar om Meropi gedag te zeggen. In Kala Nera vind ik hele leuke olielampjes en neem ik wat ansichtkaarten mee om een boodschap op te schrijven. De kiosk ernaast kan enveloppen leveren en dus heb ik alle benodigdheden en kan ik naar Afissos.

Daar parkeer ik de auto bij de bar, begroet Meropi en strijk op het terras neer. Het is niet druk en ik lees wat en schrijf daarna de kaarten vol. Om 16:45 neem ik afscheid van Meropi en ga op huis aan. Daar aangekomen is het snel opkleden en plonzen. Even later komen ook Alexia en Marije aan het zwembad. Marije heeft het flink in haar rug en hoopt dat een beetje zwemmen en de warmte van de zon wat verbetering op zullen leveren. Helaas voor haar lukt dat niet goed en ze gaat nog even slapen. Ik duik ook nog even op bed als ik opgedroogd ben door de ondergaande zon (hij verdwijnt achter de ruïne).

Als ik om 21:00 klaar ben voor mijn laatste maaltijd in Kala Nera zijn alle drie de dames (Yiannis Angels) in de bar te vinden. Ik roep ze bij elkaar en bedank ze voor de leuke week. De olielampjes en de persoonlijke kaartjes blijken in de smaak te vallen want ik word uitvoerig bedankt. Ze hebben het verdiend en dat wilde ik gewoon even duidelijk maken. Daarna vertrek ik naar Paris en eet daar een Saganaki, een tomaten-komkommersalade en weer van die lekkere souvlaki stokjes. Het is knetterdruk en toch zien ze kans om allemaal even langs mijn tafel te komen en wat met mij te praten.

Aan het eind bedank ik iedereen voor de gezelligheid en het heerlijke voedsel en zij wensen mij een goede reis naar Kreta. Sommige zouden wel mee willen en willen daar dan een mooi feestje gaan bouwen. Helaas voor hen vraagt de taverna hun aandacht en blijft het bij wensen. Teruggekomen bij de hotelbar krijg ik van Emanuela een tsipouro aangeboden (ik had er bij Paris ook al een paar uit de fles genomen) en we zitten nog wat te praten samen met een Griekse man. Marije heeft nog steeds goed last van haar rug en ik hoop dat ze morgen nu eindelijk naar een dokter gaat. Om 02:15 help ik ze afsluiten en niet veel later sluit ik zelf mijn luiken.
 

Dag 39 - Vrijdag 09 Juli 2004

07:30 De wekker wekt mij ruw uit mijn slaap. Ik lig nog even wakker te worden maar dan ga ik toch beginnen om de spullen in te pakken. Ik hoop dat het nog koel is omdat ik diverse keren naar de auto moet lopen (ze hebben alweer geen verhuiswagen geregeld). Het is gelukkig niet al te warm en ik krijg alles weer in de auto. Daarna een douche en een laatste check. Alles weer netjes meegenomen en de rest op de plaats gezet zoals ik het aantrof. Dan begin ik aan mijn laatste - goed verzorgde - ontbijtje. Want op Kreta is het weer zelf naar een ontbijtje scharrelen, of eigengemaakt of besteld (bij de bar) of gekregen (van Maria en Ruud).

Na het ontbijt zit ik nog een tijdje met Marije en Alexia te praten. Er is duidelijk een band ontstaan want er komen want persoonlijke dingen ter sprake. Die ga ik niet in het verslag met jullie bespreken want dat gaat jullie niets aan. Emanuela verschijnt niet, maar Sakis wel. Ook van hem neem ik afscheid en geef hem een persoonlijk kaartje.

Daarna is het echt tijd (11:25) om te vertrekken en na een laatste omhelzing stap ik in de auto en verlaat Kala Nera. Ik heb 26°C en 12478km op de tellers staan en ga richting Pireas. Eerst Pileon uit zien te komen en - zoals gewoonlijk - kost dat even tijd omdat je dwars door Volos heen moet. Ook al is het drie banen, met al die dubbel parkeerders schiet het niet erg op en is er soms maar 1 baan beschikbaar. Maar na een goed uur ben ik dan toch bij de snelweg aangekomen en schiet het lekker op. Sommige stukken zijn nog niet echte snelweg maar er is niet zoveel (vracht)verkeer waardoor je toch goed opschiet.

Om iets over drieën bereik ik dan Athene. Daar wordt de snelweg weliswaar breder (4 stroken) maar er zijn er twee afgesloten vanwege werkzaamheden. Het is erg oppassen want veel Grieken rijden hier op scooters en motors en zigzaggen tussen het verkeer door. Zo gaat het kruipend en rijdend door Athene en blijf ik de borden Pireas volgen. Op een gegeven moment staat er niks op borden maar is er wel een splitsing. Ik gok goed want even later zijn er wel weer borden. In Pireas is de snelweg nog niet af en worden het weer kleine straatjes. Ik kom op een gegeven moment achter een Nederlandse vrachtwagen te zitten. Die weet blijkbaar de weg want het gaat in een mooi tempo door de straatjes. Ik blijf er vlak achter en blijf hem volgen. Ook al betekent dat een keer door oranje-rood rijden en scooters weg toeteren die er tussen proberen te kruipen. Ik zit als een volleerd Griek achter het stuur.

Dan zie ik de haven en draait de vrachtwagen toch een andere richting op (richting Korinthos). Die weg weet ik nu ook voor als ik uit Kreta terug kom. Ik kom via een paar straatjes weer terug in de haven en in een kakofonie van toeterende wagens. Agenten proberen het verkeer nog enigszins te leiden maar het gaat stapvoets. Ik wil op het haven terrein komen maar de meeste poorten zijn gesloten. Ik moet naar de oostkant omrijden en dat kostte mij zeker 45 minuten. Daar komen de boten aan voor de Cycladen. Als havenagenten mij stoppen om te vragen waar ik heen moet, leg ik uit dat ik totaal verkeerd zit maar dat ik - eigenlijk tegen het verkeer in - richting de boot naar Kreta wil. Ze overleggen even en daarna mag ik mijn weg vervolgen.

Voorzichtig rij ik langs de inschepende schepen en bereik ik de kade tegenover het Minoan Lines kantoor. Want ik heb onderweg weinig hotels gezien - zeker niet langs de havenkant - en er is in mijn hoofd een ander plan ontstaan. Ik ga proberen nog op de boot van 22:00 te komen. Dus loop ik het kantoor binnen en vraag of dat mogelijk is. Dan wat gepruts in de computer krijg ik dan mijn zin en nieuwe tickets. Gewoon op dek en dus weinig slapen. Maar vorig jaar had ik een luxe stoel en daar sliep ik ook niet in. Op Kreta kan ik het slaaptekort wel inhalen.

Als ik de appartementeigenaar (Mike) bel is het geen probleem dat ik in de ochtend al aan kom. De sleutel zit in de deur, dus ik kan er zo in. Van Ruud begrijp ik daarna dat mijn verschuiving heel goed uitkomt. Want de Olympische vlam komt aan het begin van de middag door Malia heen en anders had ik dat gemist. Ik zal dus weinig kunnen slapen want ik word gesommeerd om rond 09:30 bij de taverna te serveren om mee te helpen met de voorbereidingen. Dat heeft Maria tenminste geroepen en ik weet hoe ze dat bedoeld. Maar ik zal mij niet laten kennen.

Voor nu zijn er andere zaken van belang, want ik moet nu wat gaan eten. Met gevaar voor eigen leven steek ik weer de drukke weg over en loop naar de auto. Als ik wat spullen heb gepakt loop ik eerst naar de kade om wat schepen op video vast te leggen. Zeker die catamaran schepen zien er indrukwekkend snel uit. Ik moet daarna weer de weg oversteken om aan een pitta gyros te kunnen komen. Het oversteken gaat wel beter want ik weet waar ik op moet letten en maak duidelijk aan het aanstormende verkeer dat ik nu ga oversteken. Als je maar duidelijk laat zien wat je gaat doen dan gaat het in het Griekse verkeer - meestal - wel goed want ze zitten allemaal goed op te letten (in tegenstelling tot Nederland). Onder het genot van toeterend verkeer en wat lood en zwavel dampen werk ik een pitta en patat weg. Ik koop wat extra frisdrank en ga dan naar de auto.

Die heeft flink staan lijden in de zon en de airco krijgt het niet koel. Ik rij naar de boot toe (Knossos Palace) en ga daar in de schaduw van een vrachtwagen wat spullen pakken voor de overtocht. Ik rij daarna de boot op - het is iets na zessen - en kom in de onderste parkeergarage terecht. Ik loop naar het zwembaddek en bestel daar een frappee en veel water. Het is ongelofelijk droge lucht en dus heb je continue dorst. Het zwembad is leeg - zoals bijna altijd - en het is nog rustig. Ik zit naar schepen te kijken en ondertussen nog wat SMS te verzenden. Daarna loop ik wat rond en kom in de lounge terecht. Daar vind ik een lekkere bank waar ik in plof.

Met een boek erbij verstrijkt de tijd totdat ik ontdek dat ik wel de CD speler bij mij heb, maar geen CD's. Net voordat de boot vertrekt - en het parkeerdek gesloten wordt - ga ik terug naar de auto. Gelukkig kan ik via de achterklep bij de CD's komen en loop weer terug naar de lounge. Daar is mijn plek natuurlijk ingepikt want het is behoorlijk vol op de boot. Ik loop naar het zwembaddek en ga daar zitten luisteren naar mijn nieuwe muziekcollectie. Het is 22:21 als we de haven van Pireas verlaten en het ruime sop kiezen. Ik krijg na een uur toch nog wat trek en ga in het restaurant kijken. Daar staat een fikse file en dus besluit ik een prefab broodje van een bar te nemen. Ondertussen heb ik ook een kaart gekocht voor het internetten. Die kost ¿6 en daarvoor kun je een uur internetten. Ik tik voor een half uur weg en wil dat vannacht ook nog gaan doen (hij zou 24 uur per dag open zijn maar dat blijkt toch niet zo te zijn).

Ik kom weer in de lounge omdat het buiten toch wat winderig en donker is. Eerst op een stoel wachten totdat er een bank vrijkomt. Ik heb geluk en net als een oude man zijn hielen heeft gelicht, plof ik er al neer. Al lezend, soezend (slapen lukt echt niet met al die pratende Grieken) en muziek luisterend verstrijken toch een fiks aantal uren. Dan komen er twee jongens vragen of de stoelen tegenover 'mijn' bank' vrij zijn. Ik vertel ze dat ze er mogen zitten en zij bedanken mij. Daarna vraagt een van de jongens ook nog eens beleefd of ik er bezwaar tegen heb dat hij een sigaret op steekt. Als ik antwoord dat ik dan niet naar Griekenland had moeten gaan is het ijs gebroken. Ze heten Dimitris en Vasilis waarbij de eerste duidelijk beter Engels kan praten en graag aan het woord is. De gesprekken gaan over voetbal, Griekenland, de ¿uro en nog veel meer. Ze studeren in Athene en komen uit een klein plaatsje, net buiten Heraklion. Terwijl nu veel Grieken verstoord opkijken, praten wij de uren weg.

Aan het eind komt de vader van Vasilis er ook bij zitten. Hij heeft ergens wat geslapen en Vasilis heeft hem daar voor een uurtje gezelschap gehouden terwijl wij Griekse vrouwen, de Olympische spelen en de economie bespraken. De man kent geen Engels maar de jongens vertalen de zinnen die hij spreekt. Dat is niet veel want meestal zit hij voor zich uit te staren en met de kralenketting te spelen. Hiermee besluit ik deze dag (die eigenlijk al de volgende dag is geworden). Maar je moet in een nacht zonder slaap ergens een knip leggen en dus doe ik dat hier. Lees hieronder hoe het verder gaat.
 

Dag 40 - Zaterdag 10 Juli 2004

We naderen Heraklio en de bars gaan open. Wij gaan koffie halen en ik mag niet betalen. De koffie valt tegen - ik kan door het glas kijken - maar de jongens nemen het voor lief. Daarna is het tijd om terug te keren naar de garages. Zij kunnen met moeite hun motoren terugvinden en we nemen afscheid met de belofte dat ik zeker een keer zal bellen om een koffie te komen drinken. Er lopen verschillende mensen ontredderd te zoeken naar hun stuk blik en ik hoop dat die auto's mijn weg naar boven niet zullen blokkeren.

Het duurt lang voordat ik de boot af mag en om 06:20 betreedt ik de Kretenzer grond. De weg naar de snelweg is hier gesneden koek voor mij. Het enige wat mij opvalt is dat de zaterdagmarkt de weg niet blokkeert. Dat is een meevaller. Wat ook een meevaller is, is dat er weer een stuk snelweg klaar is en dat ik pas net voor Malia van de berg af kom en naar de kust rij. Hierdoor ben ik in 35 minuten bij het appartementencomplex en vind ik de sleutel in het slot. De temperatuur is aangenaam en daarom laad ik alles uit de auto en sleep het - een verdieping hoog - naar kamer 1. Het lijkt wel alsof er een inventaris is ontploft, zoveel spullen. Ik zet snel een sterke bak espresso met de aanwezige waterkoker. Ondertussen test ik de douche. Die geeft weinig water en het komt er ook bij de aansluiting van de slang met de kop uit. Ik word echter genoeg nat om van een douche te spreken en kan dit euvel met Mike later wel repareren. Ik drink mij espresso en ga nog even op het eenpersoonsbed liggen soezen. De airco kan ik nog niet bedienen want de afstandbediening vind ik niet. Geeft niet, regel ik later.

Het is veel te snel 09:30 en beneden bij de bar zie ik Alla staan. Zij verwelkomt mij en we praten wat in een mengelmoes van Grieks en Duits. Ik rij met de auto naar het oude centrum van Malia en ik voel mij nou niet echt op en top fit. Dat verandert wel iets als ik bij de taverna van mijn vrienden aankom, O'Manthos genaamd. Ruud en Maria verwelkomen mij en het zien van zulke goede vrienden geeft altijd extra energie. Het voelt echt alsof je thuis komt. Ook de moeder van Maria vind ik in de keuken en haar begroet ik terwijl ze uien staat te bakken. Emanuela - de dochter van Ruud en Maria - is bij opa en oma in Nederland. Ze heeft wel wat heimee maar moet het echt nog 8 dagen vol zien te houden. Ook voor de ouders is het niet gemakkelijk als je hoort dat je kind zover weg zit en heimwee heeft. Toch moeten ze duidelijk maken dat ze flink moet zijn en dus moeten ze zelf het goede voorbeeld geven. Hierna starten de voorbereidingen die een taverna nou eenmaal vergen.

Al snel zit ik bestek in servetjes te vouwen (mijn taak) en word ik op de hoogte gebracht van alle dorpsnieuwtjes en roddels. Elefteria heeft een baan als accountant van een supermarkt en is verloofd. Alla is nog steeds wild. Noy heeft een tweede kind en Maria (van Applewoods) heeft een eigen zaak samen met haar vriend in Stalis en verkoopt lederen spullen. Mochten deze namen je niets zeggen dan ben je genoodzaakt om het verslag van vorig jaar te lezen - alle 400 pagina's - of je neemt het voor kennisgeving aan en zakt voor het examen dat ik bij terugkomst ga geven.

Ik geef de planten water en dan verschijnen Pelagia, haar ouders van de speelgoedzaak, Prodromos, Mantheos, Mike en ik word door iedereen begroet. Ik bedank Prodromos apart nog even voor de mooie tekening die ik met kerst heb ontvangen. Volgens mij begreep hij de boodschap wel. Ondertussen strijkt iedereen neer op en bij de vensterbank van de speelgoedwinkel en hebben we een goed zicht op de hoofdstraat. Daar klinkt muziek en wordt het steeds drukker met blauw op straat.

Er komen Belgische vrienden van Mike en we maken ons op om te vertrekken naar de opgravingen van Malia. De voorbereidingen van de taverna zijn klaar en Maria stapt in de auto terwijl Ruud de scooter naar huis rijdt. Maria zou nooit in deze auto durven rijden, vertelt ze mij, want ze ziet geen neus en vindt het moeilijk om te kijken of je door de nauwe straatjes past. Ook ik heb nog wel eens moeite met het zicht maar tot nu toe heb ik prima door de smalle straten heen gereden. Zelfs het straatje bij het appartementencomplex lijkt ruimer dan vorig jaar met de Audi. Als ik Ruud bij hun huis oppik stapt Maria achterin. Veel gelach want ze krijgt haar voeten niet op de grond als ze geheel naar achteren zit. Ze vindt de auto achterin veel ruimer en deze auto wordt beter bevonden dan de Audi.

We rijden naar de opgravingen waar we door wat blauw (Astonomia, Griekse agenten) worden tegengehouden. We moeten in een zijstraat parkeren en een flink stuk lopen. Het is warm, eigenlijk bloedheet en we staan wat af te koelen in het kantoortje van Manolis. Hij geeft ons ook wat water en heet mij welkom. Manolis is getrouwd met Katerina en hebben familiebanden met de familie van Maria. Dankzij al die familie en vriend relaties ken ik nogal wat mensen in Malia. En dat is zeker een deel van het thuis gevoel.

Maar goed, terug naar de Olympische vlam en de opgravingen. De vlam komt hiernaartoe als eerste stap op Griekse bodem (als je Cyprus even niet meetelt aldus de speaker). De vlam is door vele mensen rond de wereld gelopen in een gigantische estafette. Er zijn dus veel mensen van de organisatie en van de media. Schoolkinderen staan klaar en de danseressen - meiden van een jaar of 15, 16 - staan in klederdracht klaar voor de show. Het wordt steeds drukker en er is zo goed als geen schaduw. Het verloopt rommelig, laten we zeggen dat het op een kenmerkende Griekse manier gaat. Dat er geen van de kinderen van zijn of haar stokje gaat mag een wonder heten. Ik voel dat de zon aardig op mij in staat te branden.

Dan komt om 13:30 eindelijk de vlam binnen, wordt een schotel op een pilaar in vlam gezet en kan de show beginnen. Dat ziet er goed uit en is best indrukwekkend. Ik hoop dat ik wat goede beelden heb genomen. Aan het einde van de show wordt er een witte vredesduif los gelaten. Dat beest heeft echter in de zon zitten bakken en zoekt dus meteen een parasol op waaronder de bobo's staan. Het beest wordt nogmaals de lucht in geworpen maar zeilt meteen onder zeil. Dan laten ze het er maar bij zitten en wordt de show beëindigd met het aansteken van de fakkel van de volgende loper aan de brandende schotel. Die rent de opgravingen uit en dat doen wij - iets rustiger - ook.

Ik breng Ruud en Maria naar huis en mag niet eerder naar bed dan dat ik goed gegeten heb. Aldus eet ik met hen een bord spaghetti en praten we nog over diverse zaken. Dan krijgen zij een after-dinner-dip en ik voel mij een grote dip. Ik rij naar huis en plof om 16:00 op bed neer. Ik word om 19:00 weer wakker en voel mij al iets beter. Ik ga naar beneden en vind Mike in de bar. Daar help ik hem met een kapotte CD-speler (merk NAD, er is een snaar gebroken) maar we durven hem niet zover uit elkaar te halen dat we hem kunnen repareren. Ik krijg de afstandbediening van de airco en ga weer naar boven. De airco springt aan en kan zijn werk gaan doen.

Ik rij ondertussen naar de scooterverhuur en tref daar Stavroula aan. We kennen elkaar ook al vele jaren en ik krijg 3 weken een scooter voor ¿12 per dag, alles erop en eraan. Ik spreek met Stavroula af dat ik nog een keer in de ochtend koffie kom drinken want het is nu druk met klanten die scooters, auto's of quads (vierwielscooters) in komen leveren. De scooter wordt naar het appartement gereden door een jongen die mij volgt. Ik hoef hem niet terug te brengen omdat hij naar de andere vestiging gaat die 4 woningen verderop zit. Waarom ik daar mij niet meldt? Omdat Stavroula en haar man beide zaken leiden en ze altijd in de Malia zaak zitten. En met hen spreek ik de prijs af en niet met een hulpje (die niet weet wie ik ben).

Daarna is het omkleden en naar O'Manthos gaan voor een eerste Kretenzer maaltijd. Dat loopt echter anders. Er zijn geen eters. Niet geweest en ze komen ook niet binnen. Om 21:30 vind Maria het genoeg en we sluiten de zaak. We gaan samen een pizza pakken bij de grote pizzeria in Stalis (El Greco). Die smaakt goed en op de weg terug stoppen ze bij de Recital bar. Daar woon ik boven en is van Mike en Pelagia. Daar zitten ook de Belgische vrienden en we takelen een karafje raki naar binnen. Ook Amandos (broer van Pelagia) en zijn vriendin Rosa zijn van de partij.

We spreken af morgen naar Chrissi Island te gaan. Dat ligt onder Kreta (onder Irapetra) en is het zuidelijkste stukje Europees grondgebied. Het wordt een stranddag want er is niets anders. Wel moeten we vroeg op want de boot gaat om 10:00, het is een uur rijden naar Irapetra. Ik krijg de opdracht om mij om 07:15 bij O'Manthos te melden want dan is er ontbijt. Om 01:05 sluit ik mijn luiken (de kamer heeft ze niet).
 

Dag 41 - Zondag 11 Juli 2004

06:40 de wekker gaat en ik voel mij nou niet echt fris. De airco heeft het toch goed koel gehouden en daar ben ik blij mee. Ik neem een sterke espresso en pak de spullen voor een stranddag. Ik rij weg en moet tanken, maar de beide stations in Malia zijn nog niet open. Dus heb ik eerst ontbijt bij Maria en Ruud en we wachten op de anderen. Als die er om 8 uur nog niet zijn stelt Ruud voor om langs hun huis te rijden en de parasols en stoelen op te halen. Onderweg zien we dat de BP open is en ik laat de tank volgooien.

Op de weg naar huis rijden we weer langs de taverna en zien nu de anderen. Ruud roept dat ze naar zijn huis moeten komen en we rijden door. De parasols, klapstoelen en etenswaar wordt ingeladen. De auto kan niet de boot op dus we moeten dat straks allemaal kunnen sjouwen. In colonne van drie auto's rijden we naar Irapetra. Daar komen we aan en schieten in de lach als we de spullen zien die we mee moeten nemen. Ik begin te balken als een ezel en zo voelen we ons ook als we eenmaal vol bepakt de boot op lopen.

Het is een verbouwde veerboot die Armandos heeft uitgekozen met de naam 'Party Ship'. We strijken neer aan stuurboord en bezetten vier banken en twee tafels. Ruud, Maria, Mike, Pelagia, hun twee zonen (Prodromos en Mantheos), Opa en Oma, Armando en Rosa, het zusje hiervan (Eva) en ik. Het schip vertrekt pas om 10:30 maar we hebben alvast wat ruimte toegeëigend. Zeker als je de berg bagage ernaast ziet liggen kun je spreken over ruimte. De boot doet er 50 minuten over en in die tijd zien we aardig wat vrouwelijk schoon langs lopen. We lachen om het feit dat het vier man kost om een speakeraansluiting te repareren. Dat lachen vergaat de meeste als dat gedaan is en er op volle kracht muziek uit komt.

De boot meert aan op het zuidelijke stuk en aan een stuk wat voor pier moet doorgaan. We sjouwen de boot af en iemand leidt ons naar het andere strand wat volgens de borden een mooi schelpenstrand moet zijn. Die schelpen kunnen mij gestolen worden want de weg daar naartoe gaat over een hoge zandduin. Dus je verliest bij iedere stap weer wat centimeters doordat je weg zakt. Het is al bloedheet en nog geeneens echt middag. Bezweet komen we op het andere strand aan en vinden een stukje naar ons zin. Daar wordt alles uitgeladen en al snel plonzen de eerste in zee. De rest gaat ook en ik blijf onder een parasol achter. Ik ga liggen en het ruisen van de zee heeft als resultaat dat ik even wegslip in een slaapje.

Als ik wakker schiet blijken ze 'alweer' terug te zijn en gaan de etenswaren van hand tot hand. We moeten dooreten, zegt Ruud, anders moeten we het allemaal weer terug slepen. Schelpen zie je niet veel meer op het strand en daarom is het verboden om ze mee te nemen. Als iedereen in het begin van de middag weer in zee duikt besluit ik tot aan mijn knieën in het water te gaan staan. Een luid gejuich vanuit zee stijgt op. Ze begrijpen wel waarom ik de zee niets vind, maar ze hebben het nog niet eerder meegemaakt. Ik krijg stellingen te beantwoorden als 'wat als je schip zinkt?' of 'wat als een mooie vrouw verdrinkt?'. Ik ga zelfs even in het water liggen wat heerlijk verkoelend is na het hete zand. Maar ik zorg dat mijn mond een heel eind van het water afblijft en hou ook de mannen in de gaten dat ze geen geintje uithalen (ze hadden beloofd van niet, en hebben zich daar keurig aan gehouden).

Iets voor drieën breken we op en klunen weer over de duin naar het strand waar ook de boot ligt. Hier snorkelen Ruud en Mike ook nog even maar het schijnt tegen te vallen. Geen goede snorkel bestemming. Voor vieren melden we ons weer op de boot en hebben dit keer iets minder keus en komen op een zonplaats terecht. En iedereen heeft nu wel genoeg van de zon. Het moet dicht tegen de 40°C zijn geweest! Ik loop wat rond of hang wat in de banken. Als we weer in Irapetra zijn, loop ik snel naar de auto en start als eerste de motor en zet de airco op vol. Binnen is het gloeiend heet, zelfs de hoedenplank brand in je vingers. De auto geeft nog een 36°C aan, maar het is nu al 17:00. We rijden naar huis en voor je gevoel krijgt de airco het niet koeler. Het blijkt dat we zelf ook straalkachels zijn geworden want als we in Malia uitstappen merken we dondersgoed een verschil.

Ik rij naar huis en ontdek dat mijn kamer ook enigszins op sauna is gaan lijken. Ik zet de airco op vol en loop naar de bar. Daar tref ik de Ierse Blaneth aan die dit seizoen hier in de ochtend en middag is. Ik maak kennis met haar en met Rachel, een Ierse vriendin. Terwijl de kamer afkoelt, doe ik dat met een frappee en hebben we het over de Griekse taal. Blaneth spreekt een aardig woordje Grieks, maar tegen Mike - die wat later binnenkomt - spreekt ze Engels. Mike baalt dat hij nu nog aan het werk moet en ik denk dat Ruud en Maria er net zo over denken. Dat ga ik zo uitvinden want na een lekkere douche om ook de laatste zandkorrels te verwijderen - meer info over herkomst op het lichaam geef ik niet - is het tijd om naar O'Manthos te rijden.

Daar zijn gelukkig nu wel gasten, al zijn het er niet veel. Manolis (van de opgraving), Katerina en de broer van Manolis (met vrouw en kind) komen eten. Manolis geeft mij aan het eind een Galia meloen (peponi, ik zei een keer per ongeluk 'peperoni') en nodigt mij uit om hem te komen helpen aardappels te rooien. Dat doen ze hier gewoon nog met de hand en dat schijnt Manolis goed te bevallen naast zijn zittend werk bij de opgravingen (hij is 'bewaarder'). Ik bedank hem voor de eer maar zeg toch nee tegen dit aanbod. Als ze vertrokken zijn help ik opruimen en afsluiten. Om 23:15 staan we bij de scooters en Ruud stelt nog voor om een drankje te gaan drinken bij Mike. Mijn ogen zijn echter niet meer open te houden en ik stel 'avrio' (morgen) voor. We gaan ieder naar zijn eigen huis en ik zet de airco op vol en ga op bed liggen. Als ik in slaap dreig te vallen zet ik de airco in nachtstand en ga nu echt slapen. Mijn luiken zijn voor 23:35 gesloten.
 

Dag 42 - Maandag 12 Juli 2004

Het is ondertussen al avond - op deze dag - als ik deze regel tik. Ik werk deze dag op een later tijdstip uit maar er is vandaag niet veel meer gebeurt dan tikken en (laten) wassen. De was is weggebracht en weer schoon opgehaald en ik heb 7 dagen zitten verslaan. De airco hielp om mijn hoofd koel te houden en ik pak zo mijn vernieuwde douchekop te hand. Mike heeft een nieuwe slang gehaald en ik heb mijn douchekop gedoneerd aan hem. Als ik vertrek hier, laat ik hem hangen. Die jongen heeft dat verdiend want hij had vandaag een zware dag (alles ging stuk en dan in de hitte mag hij het repareren).

Zoals gezegd, de dag wordt nog verder uitgewerkt en het verslag vervolgd¿

08:30 wakker. Vandaag moet het verslag bijgewerkt worden want ik heb een fikse achterstand. Ik begin alvast met het afluisteren van de memorecorder. Dankzij dat stukje techniek worden mijn hersencellen ondersteunt bij het vasthouden van relevante feiten. En dankzij die feiten komt de rest van de dag vanzelf weer boven.Om 10:15 is de bar geopend door Blaneth - Alla heeft de bar al schoongemaakt - en hou ik even pauze voor een ontbijtje. Daarna pak ik alle was bij elkaar en dankzij wat hulp uit Nederland kan ik het scheidden in wit en bont. Twee volle zakken worden op de scooter geladen en naar de wasservice gebracht. Voor ¿7 per zak wordt het gewassen en gedroogd. Strijken hoeft voor mij niet want er zit toch geen overhemd of driedelig kostuum bij. Over 3 uur kan ik het alweer op komen halen. Ondertussen wordt het verslag weer langer en langer. Ik kan het ook niet helpen, het gaat vanzelf.

De pauze wordt benut om de schone kleding op te halen en bij terugkomst loop ik Mike tegen het lijf. Hij is bezig de ijsmachine te repareren. Terwijl het nu zo heet is gaat er van alles kapot. Hij is handig genoeg om het meeste te kunnen repareren, maar met deze warmte is dat geen pretje. Het zijn nu ook teveel dingen die kapot gaan, dus hij ligt mopperend op zijn rug bij de ijsmachine om een totaal uitgedroogde afvoerslang te verwisselen. Toch ziet hij ook kans om mijn douche na te kijken. Een nieuwe slang met rubberen ringen levert iets meer druk maar het probleem wordt niet compleet opgelost. Totdat ik de - door Berry en mij - vorig jaar aangeschafte douchekop uit probeer. Die geeft een straal die wel de oksel zal halen. Mike kijkt verbaast dat ik een douchekop bij mij heb en ik leg de reden uit. Als jullie die niet weten, dan moet je vorig jaar maar lezen. Ik beloof hem dat ik de douchekop zal laten hangen. Ik heb hem dit jaar bijna niet gebruikt.

Daarna is het er weer vol tegen aan voor wat betreft het verslag. Ik sla de frappee ronde over omdat ik nu bijna op het einde zit en ik beslist vanavond de update wil uitvoeren. Om 19:00 is alles klaar en kan ik de teksten in de site gaan hangen en de update uitvoeren. Alles lukt - gelukkig - vlekkeloos en dat geeft een voldaan gevoel. Ik probeer de geheel vernieuwde en o zo lekkere douche uit en kom tot de ontdekking dat je hier geen warm water nodig hebt. Het 'koude' water is al zo warm dat je er zeker geen echt warm water bij wilt doen. Ook Maria klaagde hierover toen ik even later bij de taverna O'Manthos mijn tafeltje in nam. Ik eet er een Saganaki, een Yiannis Salata en een varkens souvlaki. Ik help afruimen en de taverna sluiten waarna we (Ruud, Maria en ik) naar de Recital bar gaan. Dat is de bar van Mike en Pelagia en daarboven heb ik mijn kamer, maar dat heet Sinero. De raki komt op tafel en gaat goed naar binnen.

Om 01:00 sluiten we deze bar en gaan Ruud en Maria naar huis. Ik ben nog niet moe - lichamelijk dan - en heb zin in een geestelijk verzetje. Daarmee bedoel ik niet dat ik iets met een priester wil gaan doen, maar dat mijn geest even met iets anders bezig moet zijn. Wat bij mij heel goed werkt is 'mensen kijken' en als je dat in de nacht doet aan de beachroad van Malia dan heb je genoeg om te zien. Toch is het - ook hier - niet de door mij verwachtte drukte van een hoogseizoen. In het begin is er nog wel aanloop maar daarna gaat het als een kaars uit. Veel jongeren gaan steeds dieper de beachroad in of zijn al zo 'pissed' (Engels voor een totale dronkenschap) dat ze op huis aan gaan.

Ik blijf zitten kijken totdat de bar om 04:00 sluit. Dat moet vanwege de nieuwe wet. In het weekend (vr, za, zo) mag men tot 06:00 open blijven. Ik help mee de barkrukken achter de schuifpui te zetten en de laatste glazen naar binnen te brengen. Als dank voor de hulp mag ik van Manolis niet afrekenen. Ik drink daar altijd metaxa-cola en heb er dit jaar - vanwege de hitte - een nieuwe standaard bij. Want ik bestel ook meteen een flesje (0,5 liter) water bij. Zodoende hou je het vochtgehalte in je lichaam op peil en is er van uitdroging geen sprake. Ik praat nog wat na met Mickey en Paula en zodoende sluit ik 'pas' om 05:00 mijn luiken.
 

Dag 43 - Dinsdag 13 Juli 2004

10:30 Ik word wakker en neem een kop koffie terwijl ik de foto's van de digitale camera veiligstel op een CD. Daarna komt Alla binnen voor de schoonmaak en ga ik naar beneden voor een ontbijt. Ik stuur Ruud een SMS dat ik wakker ben en krijg als antwoord dat hij mij komt ophalen. We gaan namelijk eens rondkijken voor een 2e hands scooter. Ik huur er ieder jaar een en het zou wel uit kunnen om er een aan te schaffen. De rest van de tijd kan Ruud of Maria de scooter gebruiken. De verzekering kan sowieso niet op mijn naam, dus een gemeenschappelijk nut levert ons beide een voordeel op.

Om 12:15 komt Ruud voorrijden en ik volg hem naar Jorgos, de scooterzaak waar hij zijn scooter gekocht heeft. Helaas heeft die niets staan. Hij heeft vorige week net 20 scooters verkocht. Die waren van een verhuurbedrijf maar waren in goede staat en voor zo'n 50cc scooter betaal je dan nog ¿800 (3 of 4 jaar oud). We rijden langs een scooterverhuurder die Ruud kent (Nikos) en ook daar wordt het beeld bevestigd dat er veel vraag is naar 2e hands scooters en dat de prijs tussen de ¿800 en ¿1000 uitkomt. Hierdoor zou ik na 3 of 4 jaar 'winst' gaan maken. Aangezien er op dit moment niets is breken we de zoektocht af. Ruud gaat naar huis en ik ga nog langs mijn scooterverhuurder om een klein probleempje te laten verhelpen. Wat spray bij de kabel voor het gas geven en die draait ook weer soepel.

Daarna ga ik naar het huis van Ruud en Maria. Op het balkon zitten we te praten en eten we pizza met patat. Daarna is de PC van Ruud aan de beurt. Dit heeft wat klachten en ik ga een poging wagen. Het eerste probleem wordt opgelost, de andere twee worden tot nader order verschoven want het is alweer het einde van de middag en ze moeten zo naar de taverna. Ik ga via de Spar naar huis zodat de koelkast gevuld wordt met ontbijt benodigdheden. Vervolgens ga ik naar de taverna voor het koffie/frappee uurtje. Ik ga daarna weer op huis aan en zit nog even met Mike te praten alvorens ik mij ga omkleden voor de avond.

Die begint om 21:00 bij de taverna en daar eet ik een Saganaki, een Yiannis Salata en een Mousaka. We sluiten af om 23:15 en gaan naar de Recital bar voor een slaapmutsje. De Belgische vrienden (Eddy, Christien en zoon Nicolas) zitten er al. Ik heb veel lol als ik een voorspelling uit een Duits tijdschrift voor Pelagia moet vertalen in het Engels. Haar geliefde zal haar opnieuw verrassen en haar leven in vuur en vlam zetten. Of het de bestaande geliefde (Mike) is of dat er een nieuwe vlam komt (ik wijs op mijzelf) komt niet uit het verhaal te voorschijn. Het levert al met al genoeg gespreksstof op. De mannen zitten ondertussen de auto en herenbladen aan een diepgaand onderzoek te onderwerpen terwijl de raki glaasjes steeds weer door een onbekende hand worden gevuld.

Om 01:00 wenst iedereen elkaar kalinichta maar dat geldt nog niet voor mijn persoontje. Ik ga nog 'even' naar de Peach bar. Ook ga ik even naar de karaoke bar (Première) aan de overkant. De DJ - een hele grote boom van een Griek - ken ik van vorig jaar en hij herkent mij ook. We staan wat te praten en te drinken terwijl wat Engelsen zich uitleven op de microfoon. Er is er echter geen een rijp voor Idols, zelfs niet voor de 'loser' versie (de zielige gevallen). We staan ze eigenlijk gewoon uit te lachen maar ze hebben dat geeneens door. Om 04:00 sluiten we weer af en een half uur later sluit ik ook mijn luiken.
 

Dag 44 - Woensdag 14 Juli 2004

10:30 Word ik wakker en beginnen de lichaamsprocessen weer aan hun dagelijkse taak. Ik kook eieren en maak een ontbijt. Ik wil vandaag de omgeving wat verkennen. Niet dat ik de weg niet weet, maar ieder jaar veranderen er wel zaken en door rond te rijden ben ik weer op de hoogte van eventuele wijzigingen. Ik sta net op het punt om de kamer te verlaten als Ruud belt. Ze zijn eruit waar de korte vakantie naartoe gaat. Er is gekozen voor het eiland Ios wat net iets ten noorden van Santorini ligt. Ze hebben een hotel op het oog en daar zijn 4 persoonskamers beschikbaar. Hij vraagt of ik het een probleem vind om een kamer met hun te delen. Ik geef aan dat het meer een probleem voor hun kan worden vanwege gesnurk enzovoort, maar hij zegt hierop dat ik dan gewoon naar het balkon verbannen word. Voor mij geen probleem en ik rij nog even naar de taverna - waar zij zijn - om de rest te bespreken.

Daar aangekomen vouw ik weer wat bestek in servetten en hoor ik dat ook het gezin van Mike en Pelagia mee gaat. De bar en de appartementen laten ze over aan Armando en Rosa. We boeken voor 3 nachten en vertrekken de 20ste vanaf de haven van Heraklio met een highspeed catamaran. Dat betekent dat we geen auto of scooter mee kunnen nemen, maar het eiland is ook niet groot (later uitgevoerd onderzoek op internet levert een 17 bij 7,5 kilometer op). Hierna vertrek ik richting een appartementencomplex waar ik vroeger veel gezeten heb. De beheerder (John) is er echter niet en het zit vol Engelsen terwijl het toch in de SudTours gids staat. Het blijkt dat John met zijn Tsjechische vrouw in Tsjechië zit en dat het complex dit jaar gedurende 2,5 maand open is voor een Engelse touroperator. Volgens de twee dames achter de bar zou John volgend jaar hier weer zitten.

Ik rij verder en verlaat nu Malia en rij naar Sissi. Daar rij ik wat rond en zoek naar een zwembad wat vrij te bezoeken is. Er zijn er diverse en ik kies er een uit bij een leuk uitziend complex, Anixi geheten. Een jong Grieks koppel beheert het complex en de poolbar. Ik verneem van hun dat ze net een contract met Sunweb hebben getekend en dat ze - buiten wat Engelsen - dus nu Nederlanders kunnen gaan verwachten. De Engelsen hier zijn van een wat rustiger kaliber want het plaatsje is geen drukke disco plek. Eerder het type: rustig Grieks. Met uitzicht op zee - dat ligt 30 meter verder - zit ik wat te lezen en een club sandwich weg te werken. Als de zon niet meer zo heel fel is kom ik onder de parasol vandaan en neem een duik in het zwembad. Opdrogen in de zon en dan is het alweer tijd om huiswaarts te keren.

Bij de wasservice informeer ik nog of ze een klein zwart sokje zijn tegengekomen maar dat is niet zo. Ik kan hem ook niet vinden en weet niet zeker of hij in de wastas zat. Via de Spar - waar ik wat chocoladegebakjes koop - rij ik naar de taverna voor het frappee uurtje. Ruud en Maria leveren altijd de koffie, dus doe ik op deze manier wat terug (niet dat ze daarom vragen). Het is rustig op straat. Veel te rustig. De economie heeft ook duidelijk zijn weerslag op het toerisme. Nadat ik mij thuis heb omgekleed bestel ik een Saganaki, een Yiannis Salata en een Bifteki gevuld met kaas.

De gasten vertrekken wat later zodat de taverna 'pas' om 0:00 gesloten wordt. Maria wil naar bed en dus ga ik meteen door naar de Peach bar. Daar is het lekker druk en ik zoek mijn wegwerpcamera op die ik gisteren achter de bar heb laten liggen. Ik kan hem niet vinden en vraag aan diverse mensen waar de camera is gebleven. Een lichte paniek komt over Maria heen en ze gaat haar schoonmoeder vragen of de schoonmaakster soms iets heeft gevonden. Dan dringt het tot mij door dat zij niet weet dat het een wegwerpcamera is en dat een verlies niet zo erg is (er stonden pas twee foto's op). Ik vertel dat tegen Maria en zie haar gezicht opklaren. Ze dacht dat ik de dure digitale camera kwijt was. Ze beloofd het na te vragen bij de schoonmaakploeg. Even later komt Mickey met een dikke glimlach mijn camera brengen. Het bleek dat een van de barmeiden de camera gisteren zag liggen en dacht dat het er een van het personeel was. Ze heeft er dus een paar foto's mee gemaakt. Met excuses krijg ik de camera terug. Ik vertel dat het niets geeft en dat ik verdomd benieuwd ben naar de foto's die gemaakt zijn. Volgens mij zijn er drie of vier foto's genomen en ik zal pas in Nederland het resultaat zien.

Het is dus lekker vol in de bar en wordt het - vanwege een stroomstoring - alleen maar drukker. Hoe dat komt? De stroomstoring komt omdat er een spanningsmast met trafo staat te branden. En de drukte doordat de Peach bar een aggregaat heeft wat de primaire gedeelten van de bar (licht, geluid) van spanning kan voorzien. Ook de Premiere bar (tegenover) heeft een aggregaat en terwijl de rest van de straat er donker en stil bij ligt, trekken deze twee bars dus duidelijk te aandacht. Dat woordje 'stil' moet je trouwens met een flinke korrel zout nemen. Engelsen blijken vaak toch redelijk 'honkvast' en beginnen met zang en geklap hun eigen feestje te vieren.

Het zag er naar uit dat de paal - die we niet hebben gezien - vannacht niet gerepareerd zou worden. Maar blijkbaar was de druk van de overige bars zo groot dat iets meer dan een uur later ineens overal het licht aan ging. Ik stond ondertussen met een groep meiden uit Manchester te praten en toen die vertrokken zag ik dat Manolis en Maria ook weg waren. De ouders van Manolis (Manos zoals de Engelsen hem noemen) hielden de zaak wel in de gaten. Echter, nadat de bar gesloten was bleek er toch nog iets niet geheel goed te verlopen. Als eerste kregen ze de airco/luchtverversing niet uit, maar daar kon ik bij helpen en toen lukte het wel. Ten tweede kregen de meiden niet uitbetaald en die hadden geen geld meer om iets te eten te kopen. Ze kwamen bij mij vragen of ik Eleni (Manolis moeder) kon vragen om wat geld. Eleni spreekt weinig Engels en haar man nog minder. Ik kan het probleem wel duidelijk maken met het weinige Grieks wat ik machtig ben en ze begint de meiden uit te betalen waarop die mij komen bedanken. Ik betaal de 'rekening' (die ik zelf bijhoud) morgen wel aan Manolis en ga op huis aan. Om 04:35 sluit ik mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "15 t/m 31 juli". Daar gaat deze vakantiesoap verder...