Reisverslag  1 t/m 11 Augustus 2005

Dag 63 - Maandag 01 augustus 2005

08:00 De wekker gaat. Oei, dat was een kort nachtje. Maar dat krijg je als je redelijk vroeg op moet om kanaries te kopen. Ja, je leest het goed, ik ga kanaries kopen. Hoe dat zit? Blijf lezen dat kom je het te weten!

Met enkel een glas jus achter de kiezen stap ik de auto in. Het is wel een korte nacht geweest, maar ik heb gisteren weinig gedronken en dus is het verantwoord. Ik rijd naar Heraklion, want de vaste markt in die stad is mijn doel voor deze ochtend. Omdat ik al zie hoe druk het is in het centrum, besluit ik de auto aan de haven neer te zetten. Het is iets verder lopen - circa 10 minuten - maar dan hoef je ook geen half uur rond te rijden op zoek naar een parkeerplekje. Dus de auto aan het eind van de reeds geparkeerde rij geplant en op naar het centrum.

Dat is even wat klimwerk maar dan kom ik ook bij de vaste markt aan. Het is al een bedrijvigheid van belang en ik loop naar de zaak die vorig jaar ook al kanaries verkocht. Even zie ik ze niet staan en slaat mij de schrik om het hart. Toen we een tijd geleden - tegen middernacht - naar die kerk met 'braderie' gingen heb ik ze ook gezien maar ze toen niet gekocht. Zal ik nu spijt krijgen van die beslissing? Gelukkig niet, want dan zie ik ze toch zitten in hun kooitjes. Ze waren echter stil en daardoor vielen ze minder op.

Ik koop er vier zodat iedereen die wat besteld heeft aan zijn of haar trekken komt. Ze worden keurig in een plastic zak verpakt en zo zullen ze de reis naar Nederland moeten overleven. Wat!?! Levende kanaries in een plastic zak? Nee, joh! Dit zijn elektronisch fluitende evenbeelden die uit plastic en nepveren zijn opgetrokken. In een 'mooi' plastic kooitje en met bijbehorende batterijen. Ik ben geen dierenbeul!

Opgelucht loop ik verder de markt over. Ik koop nog wat snuisterijen en loop het centrum nog wat rond. Ik berg de spullen in de auto op en ga naar een eetcafé waar ik net ben langsgelopen. Ik wil een ontbijtje wat ik niet zelf hoef klaar te maken. Een omelet gaat er goed in en daarbij drink ik een frappee voor de broodnodige cafeïne.

Het is 12:30 als ik de auto weer naar Malia heb gereden en ook nog wat verse jus in de supermarkt heb gekocht. Ik ga naar de mini golf want ik wil het eerste gedeelte van de kamerhuur aan Mike kwijt. De kamerprijs is 35 euro per nacht en in totaal heb ik de kamer 22 nachten. Ik kom bij de mini golf aan en zie een zielige Michalis - zoals Mike in het Grieks heet - zitten. Hij is op zijn scheenbeen geraakt door een golfbal. Wat dames waren de ballen aan het slaan bij een hole die bijna compleet omringd is door gaas. En dan is de bal dus door de bar gevlogen en heeft zijn been geraakt. Een volslagen raadsel hoe ze dat gelukt is. Hij zit nu met een ijskompres tegen zijn been aan. Ik betaal de helft van de kamerhuur en dat wordt netjes in zijn administratie geregistreerd.

Ik wens hem niet lang daarna sterkte met zijn been en ga op huis aan. Ik wil vanmiddag plonzen en moet ook een was doen. Nu kan ik het waspoeder meenemen en in het zwembad gooien, maar ik denk dat men dat niet leuk gaat vinden. Dus gaat de wastas op de scooter en rijd ik - op weg naar Sissi - langs de wasserette. Alles mag bij elkaar als bonte was, het is maar dat het wat schoon wordt. De mand wordt gekenmerkt als 'Yiannis12' zodat ik zeker weet dat die terug te vinden is. Ik kan de was vanavond al ophalen (zonder strijkwerk). Daarna rijd ik door naar Sissi.

De middag wordt al zonnend, plonzend en lezend doorgebracht. Ik heb niet zoveel honger en besluit vanavond enkel wat te snacken. Dat kan ook bij Anixi appartementen en aldus zit ik om 19:15 aan een club sandwich. Om 20:15 verlaat ik Sissi en ga op weg naar huis. Natuurlijk even langs de wasserette om de schone was op te halen. Doordat ik het bracht in een wastas van vorig jaar krijg ik korting als vaste bezoeker. In plaats van 9 euro moet ik nu €7,50 afrekenen. Ik bedank ze voor de geleverde service en rijd naar mijn kamer.

Na de douche ga ik rustig op het balkon zitten afkoelen. Iets voor tienen vertrek ik naar huize Jongeneelen. Enkel de ouders van Maria zitten er en ik praat wat met hen. Met de moeder van Maria gaat dat enkel in het Grieks, de vader kan redelijk wat Engels en Duits (heeft vroeger gevaren). Net als Maria en Emmanuela gearriveerd zijn, belt Ruud. Hij is bij Katharina en die heeft problemen met de computer. Dus de hulptroep stapt op zijn scooter en rijdt er naar toe. Na wat kijk en luisterwerk is er maar een mogelijke conclusie: de harddisk is overleden. Helaas voor hen zijn ze wat foto's kwijt - terwijl ze wel een cd-brander hebben - en komen ze via de harde manier achter het belang van een goede backup. Ik kan echter weinig voor ze doen en - na een biertje - ga ik achter Ruud aan.

Op het balkon praten we nog wat over pc's en auto's. Zoals gewoonlijk gaan ze rond middernacht naar bed en verdwijn ik naar de Peach bar. Ook deze dag is geen uitzondering en ik kom tot de ontdekking dat het een rustige nacht zal worden. Even wordt het wat drukker als er een stroomstoring is. De hele straat is plotseling donker, maar de Peach bar heeft zijn generator al snel draaien en is er licht en geluid. Daar worden veel Engelsen naar toe getrokken vanuit de donker blijvende bars. De overkant - de Première bar met DJ George - heeft ook een generator, dus we blijven wat concurrentie ondervinden. Als er weer stroom is, ga ik nog even met Dj George praten. Hij staat met zijn vingers in zijn oren als een Engelse meid denkt dat ze kan zingen en de term karaoke geweld aan doet. Ik loop lachend terug naar 'onze' bar. Het is zo rustig dat Tasha zelfs buiten als propper probeert wat klandizie naar binnen te krijgen. Ik vind het wel genoeg en om 02:45 ben ik thuis en sluit mijn luiken.
 

Dag 64 - Dinsdag 02 augustus 2005

Even wakker om 7 en om 8 uur maar het omdraaien lukt goed. Ik doe om 10:30 pas mijn ogen definitief open. De rest van de ochtend wordt gevuld met ontbijt, koffie en mp3. De laatste leuke CD's van de stapel worden omgezet. Dan is het al 13:30 geworden en wil ik wat op de scooter gaan rondtoeren. Eerst ga ik richting Chersonissos maar de straffe wind maakt die rit niet leuk. Dan maar de beschutting zoeken richting Milatos. Toch kan ik ook daar mijn draai niet vinden en rijd wat rond met mijn ziel onder mijn arm.

Dan maar terug naar huis en proberen een siësta te houden. Ook die poging mislukt, ik word er gewoon moedeloos van. Wat wil ik nou? Dan maar plonzen bij de buurman en de net aangemaakte mp3 muziek beluisteren. Dat bevalt goed en ik houd het tot na zessen uit aan het zwembad. Daarna loop ik nog een keer de stapel CD's na, maar alle goede muziek heb ik nu wel gehad.

Ik neem nog een extra sterke bak koffie - drie espressozakjes in een beker - want ik wil de avond zonder gapen door. De verkoudheid is in het laatste stadium en probeert mij nog met een stuiptrekking de verkeerde kant op te trekken. De koffie geeft net even die stoot energie die ik nodig had. Ik ga eten bij de Cretan Family en word door Jorgos als een vriend onthaald. Ik bestel er een skordopsomo, een feta uit de oven, een tomaten-komkommersalade en een mixed grill.

Jorgos komt een tijdje met mij praten en bevestigd mijn vermoeden dat ook zij last hebben van het verkeerde volk wat Malia komt bevolken. Want het is vandaag uitzonderlijk rustig, tien tafeltjes is voor hun echt een slappe avond. De sfeer is ook meteen een stuk rustiger. Volgend jaar gaan er waarschijnlijk wat gerechten van de kaart zodat er met minder personeel gewerkt hoeft te worden.

Om 22:30 heb ik weer wat raki achter de kiezen en ben ik bij huize Jongeneelen aangekomen. Ik geef de moeder van Maria een kalender met Grieks Orthodoxe iconen als bedankje voor de vele maaltijden die ze ook voor mij heeft klaargemaakt. Daarna ga ik weer op het balkon zitten bij vriendje Ruud en we hebben diepgaande gesprekken (daar zijn vrienden voor).

Ook nu gaat de reis verder via de Peach bar. Kai is na de ruzie eergisteren gestopt met werken en dus heeft Manolis nieuw personeel moeten aantrekken. Er is voldoende aanbod maar om daar het juiste type uit te kiezen valt nog niet mee. Tasha staat weer achter de bar en wordt nu geholpen door Haidy - nu Kaith er niet meer is. De nacht verstrijkt bijna ongemerkt - zonder te gapen - en om 03:35 sluit ik dan toch mijn luiken.
 

Dag 65 - Woensdag 03 augustus 2005

Na vanochtend mij te hebben omgedraaid word ik om 09:45 wakker. Ik heb net een hele grote croissant klaargemaakt voor ontbijt en een bak koffie gezet als Alla binnenkomt om schoon te maken. Ze ziet dat ik langzaam van de koffie nip omdat hij nog veel te heet is en begint tegen mij te praten - zoals alleen zij dat kan, met luide en raspende stem - dat ik de koffie sneller op moet drinken en niet zoals de Grieken er een uur over moet doen. Met sex, daar moet je langzaam van genieten. Koffie moet je binnen 5 minuten naar binnen hebben gegoten. Goedemorgen Alla!

Na deze aanslag op de trommelvliezen te hebben overleefd - volgende keer toch maar de zwempluggen indoen? - is het tijd om wat spullen bij elkaar te halen. Ik ga vandaag een autorit maken en wel richting Irapetra en dan door de bergen, langs Kalamafka, terug naar huis. Om 10:44 zit ik in de auto en zie 30°C en 38920km op de tellers staan. De rit gaat eerst richting Agios Nicolaos, zeer bekende weg, en dan rechtsaf richting de zuidkust van Kreta. In iets meer dan een uur bereik ik Irapetra en zoek daar een bank op om geld te pinnen (ik ben platzak). In Malia was er file om door het centrum te komen en had ik de weg bovenlangs genomen zodat ik geen bank kon bezoeken.

Na verrijking van de geldbuidel rijd ik een stuk langs de zuidkust en merk ik dat hier een stormachtige noordenwind staat. Hij lijkt van de bergen naar beneden te stuiteren en is ook in de auto goed merkbaar. Ik rijd dan terug richting een kruising waarvan de zijweg richting de bergen, richting Kalamafka, gaat. Na een tijdje kom ik langs een groot aangelegd meer wat voorziet in de watervoorziening van Irapetra en de daar omheen liggende kassencomplexen. Het is een groot tuinbouwgebied en dat verbruikt best wel wat water. Waar wordt dat meer dan mee gevoed? Met water uit de bergen. Dat ontspringt in bronnen en een van die bronnen ligt net buiten Kalamafka. Daar komt het water vanonder een boom vandaan en voegt zich in het riviertje wat door meerdere bronnen gevoed wordt. Toch een wonderbaarlijk gezicht als je - best wel veel - water onder een boom vandaan ziet stromen.

Het is best koel onder de bomen maar de cicaden zijn hier blijkbaar in grote getale neergestreken want het geluid wat deze beestjes produceren is oorverdovend. Ik voelde al wat hoofdpijn opkomen en dat maken deze snerpende cicaden er zeker niet minder op. Ik vervolg dus mijn weg in een iets hoger tempo en ga op huis aan. Om 14:30 ben ik thuis, neem een aspirine en duik mijn bed in.

Na tweeënhalf uur word ik weer fris wakker hoewel dat fris slechts op mijn hoofd slaat. Het is namelijk benauwder geworden en de lucht voelt klammig aan. Na een douche heb je dus nog steeds klotsende oksels. Maar de hoofdpijn is weg en dat is het belangrijkste. De avond wordt in alle rust doorgebracht. Ik neem Ruud, Maria en Emmanuela vanavond mee uit eten en dus hoef ik niet alleen een taverna op te zoeken.

Omdat het opdrogen achter de ventilator - in de warme kamer - niet opschiet, stap ik om iets voor negenen al op de scooter en ga wat rijden. Op de kruising met de beachroad ga ik op een terras zitten want ik weet uit ervaring dat je hier voldoende te zien hebt. Dat is ook nu weer het geval en je ziet vele vormen van toeristen langstrekken. Dan wel te voet, dan wel - onwennig - in een huurauto of met een noodgang op een quad bike. Die laatste groep zijn voornamelijk Engelse jongens waaronder een groep negers die vanwege hun gangster outfit extra opvallen. Die zullen het niet ongeschonden houden en ik betrap mij erop dat ik stiekem hoop op een enorme klapper tussen twee van die rond crossende groepen. Maar het is mijn dag niet¿

Om 22:10 meld ik mij bij huize Jongeneelen en mag Maria beslissen waar we gaan eten. Het wordt uiteindelijk Sissi terwijl ik eerst dacht dat ze boven Chersonissos had uitgekozen. We strijken neer bij taverna Remezzo en terwijl zij een pizza bestellen, kan ik de verse paidakia niet weerstaan. Vooraf de saganaki en een lekkere Italiaanse salade. We genieten van het eten en met een windje vanaf zee - niet zo hard als aan de zuidkust - is het goed uit te houden. Om 0:30 heeft Ruud ons weer veilig naar huis gereden en wens ik ze een goedenacht.

Ik word bij de Peach bar door moeder Eleni terecht gewezen want ze zit op haar klokje te tikken en mij vragend aan te kijken. Ik moet mij dus verantwoorden waarom ik zo laat 'in dienst' treed. Ik trap daar niet in, maar leg wel uit wat in de avond heb gedaan. De nacht verstrijkt rustig en het is niet erg druk. Om 03:00 ga ik bij Peach weg en loop richting scooter die aan het begin van de (eenrichtings-) weg geparkeerd staat. Ik kom langs de bar met Greg en sta een tijdje met hem te praten. Ik drink met hem nog een metaxa - dit keer on the rocks zoals hij ze drinkt - en we staan vol afschuw naar een totaal van de wereld zijnde Engelse knaap te kijken. Hij ligt eerst aan de bar maar omdat ze gaan sluiten leggen we hem met veel moeite buiten op de stoep neer. Daar zal hij nog wel even blijven liggen. Caroline - een jong Engels ding met een vreemd piepstemmetje - vind het wel zielig maar wij maken duidelijk waar dat soort jeugd hoort, in de goot.

Om 04:00 ben ik thuis en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 66 - Donderdag 04 augustus 2005

09:45 En ik ben wakker! Na het ontbijt begin ik met wat spullen te pakken en loop daarna naar de auto. Die zet ik langs de zijkant in de schaduw zodat ik enigszins koel de spullen kan herschikken. Terwijl ik dat aan het doen ben, verschijnt Pelagia en we staan een tijdlang te praten. Er komt een Griekse jongedame langs die zich voorstelt als Nicoletta. Van haar hoor ik dat er vanavond 3 vriendinnen komen slapen in het complex die allen vrijgezel zijn. Ik kijk Pelagia vragend aan, 'waarom heb jij mij dat niet verteld?'. Pela begint te lachen en zegt dat ik dan ook maar niet moet vertrekken. Dat besluit staat reeds lang in de planning en ik laat het hier dan ook maar bij. De vriend (of man) van Nicoletta staat er onbewogen bij maar als ik hoor dat hij van de Peloponissos komt, verbaast mij dat niets. Ze zijn daar toch wat stugger in de omgang. Zelfs als ter sprake komt dat ik naar Diakopto ga komt er weinig uit hem.

Ik heb het meeste nu naar wens gerangschikt en parkeer de auto weer op de daarvoor bestemde plek. Boven op de kamer pak ik nog wat zaken alvast in en probeer in te schatten of alles in de auto zal passen. Ik krijg nog wat olie en raki en ondanks dat ik onderweg toch heel wat spullen heb gelost - zoals een espresso apparaat in Thassos - zal het geen lege auto zijn die de Alpen over moet. De rest zie ik morgenochtend wel en ik vertrek naar de mini golf. Daar betaal ik aan Mike de rest van de verschuldigde kamerhuur. Ik hoor van hem dat we elkaar vanavond nog zien bij huize Jongeneelen. Ik word om 13:00 daar al verwacht want de moeder van Maria zorgt ook vandaag weer dat ik qua voedingsstoffen niets te kort zal komen. Maar eerst doe ik nog wat boodschappen. Een paar flessen Metaxa en een kadootje voor de zieke vrouw van DJ George. Die ligt in een ziekenhuis in Athene en hij is gisteren voor een paar dagen naar haar vertrokken. Ik heb dus geen afscheid van hem kunnen nemen, maar laat het presentje bij de eigenaar van de bar achter en die zal het aan hem geven.

Om 13:00 meld ik mij bij Ruud, Maria en Emmanuela en gezamenlijk eten we op het balkon. Ik krijg van Maria flessen olie en retsina mee. Ik bedank ze hiervoor hartelijk en zij bedanken mij nogmaals voor alles wat ik hun gegeven heb. Zij gaan slapen en ik rijd naar huis waar ik nog wat spullen inpak en daarna ook een siësta ga houden.

De avond begint met een douche maar het is nog plakkeriger dan gisteren. Ongeloofelijk, maar vorig jaar waren de laatste dagen op Kreta ook al zo klam. En dat vind ik toch vele malen minder dan droge lucht. Ik stap op de scooter en rijd langs de scooterverhuur. Daar spreek ik met Stavroula af dat ik de scooter morgenochtend weer achterlaat bij hun vestiging die 20 meter naast mijn appartement ligt en dat de sleutel onder de bloempot gaat (niet verder vertellen). Ik bedank haar en vertel haar dat als ze die Sym scooter wil verkopen, ze aan mij mag denken.

Daarna rijd ik door naar Cretan Family en heb daar mijn laatste Kretenzer maaltijd. Jorgos vertelt dat het hoofdgerecht door hem in gevuld gaat worden en dat dit zeer speciaal maar ook zeer geheim is. Vooraf bestel ik enkel een saganaki omdat ik 's middags ook al een maaltijd op heb. Het hoofdgerecht is inderdaad zeer bijzonder en uitzonderlijk lekker. Ik moet echter beloven het geheim te houden en zelfs tegen Martine niets te zeggen. Ik heb het dus beloofd en daardoor zullen jullie het nooit te weten komen. Misschien als je geluk hebt, naar Cretan Family in Malia gaat en het vriendelijk aan Jorgos vraagt.

Voldaan neem ik afscheid van hen en ga naar huize Jongeneelen. Daar zit Ruud al te wachten, maar Maria komt pas laat thuis (23:30). Niet veel later meldt de familie Vlastos zich. Ik krijg een watertank (19 liter) olie en 5 liter raki en mag dat straks op de scooter vervoeren. Ik bedank ze hiervoor en zij bedanken mij weer voor de DVD's en de leuke tijd. Ruud vraagt of ik - met zijn auto - Maria wil gaan ophalen. Dat doe ik graag en rijd dus naar Malia Park.

Het duurt even voordat Maria verschijnt en die stapt witheet in de auto. Ik heb al een Grieks woord geleerd waarvan ik de vertaling hier maar achterwege laat. Dat gebruikt ze nu veelvuldig en ze is duidelijk niet blij (en dat is een understatement). Ze moest diverse klote klusjes uitvoeren en is nu zo kwaad - vooral omdat ze de dienst opgedrongen kreeg - dat ze haar vermoeidheid geeneens voelt. Ook op het balkon duurt de uitbarsting nog een tijdje en pas dan komt ze tot rust. Mike is ondertussen al bijna in slaap gevallen en de familie Vlastos neemt nu afscheid van mij. Ik blijf met Ruud en Maria op het balkon achter en praat nog wat na. Dan is ook de tijd van afscheid aangebroken. Ik wens Maria veel sterkte en Ruud zie ik morgenochtend nog bij zijn hotel.

Het is 01:00 als ik de spullen op de scooter naar de auto heb vervoerd en dan rijd ik terug naar de Peach bar. Eleni was al ongerust dat ik niet zou op komen dagen en ook van haar krijg ik een presentje (voor de hulp) in de vorm van 1,5 liter raki (homemade). Tasha en Haidy hebben beide vrij en ik mag zelf mijn laatste metaxa-cola's mixen. Dat doe ik uit de fles die ik meegenomen heb voor Manolis. Lachend heeft hij die aangepakt want zodoende heb ik mijn 'drankschuld' vereffend. Ik lever het cadeautje voor DJ George af bij de eigenaar van de bar aan de overkant en neem dan afscheid van Eleni, haar man en Manolis. Van Maria - de vrouw van Manolis - heb ik eerder op de nacht al afscheid genomen.

Op weg naar de scooter neem ik afscheid van Greg en die komt misschien in januari naar Nederland. Hij heeft mijn kaartje en zal bellen. We zullen zien. Ik rijd naar huis en om 03:15 sluit ik voor de laatste keer mijn luiken op Kretenzer bodem.
 

Dag 67 - Vrijdag 05 augustus 2005

07:00 De wekker gaat af maar ik heb ernstige moeite om echt wakker te worden. Het moet echter wel, want er moet nog wel wat gezeuld worden. Spullen worden gepakt en de auto zet ik weer in de schaduw neer. Ik moet een paar keer de vier trappen op en af alvorens ik de meeste spullen beneden heb. Een paar Tsjechische koppels - die al naar Kyknos gaan voor ontbijt - kijken mij vreemd aan. Ik sjouw rustig door met klotsende oksels en knikkende knieën vanwege het gewicht van de bagage.

Om 08:00 heb ik alles - behalve de handbagage - in de auto zitten en er is weinig ruimte over. Een douche moet verkoeling geven, maar dat doet het maar gedeeltelijk. Dan het laatste stukje brood en de laatste slok koffie naar binnen, het appartement goed controleren op spullen en afsluiten maar. Met de rugzak en de ventilator ga ik naar beneden. De ventilator stal ik in de receptie en die gaat Ruud straks - hoop ik want ik had het nog niet met hem afgesproken - ophalen. Ik neem afscheid van Alla en rijd naar Kyknos Hotel. Daar komen Kostas, Poppy en Eva mij gedag zeggen. En natuurlijk neem ik nogmaals afscheid van Ruud. Vrienden voor het leven, dat zullen we altijd zijn. Ik hou hem niet te lang van het werk en vertrek al toeterend naar de hoofdweg. Ik zit al bijna op de snelweg als ik mij bedenk dat ik beter nu even flappen kan tappen (zie vorig jaar Diakopto). Dus keer ik om, haal snel geld uit de muur en ga dan alsnog naar Heraklion. Ik dacht bij de haven een benzinepomp te weten, maar die is er of nooit geweest of is weggehaald. Ik rijd dus even iets terug want ik kan beter nu de tank vullen dan dat ik dat in Pireaus moet gaan doen.

Om 9:45 rijd ik dan de Knossos Palace op en zie de kilometerstand op 39133 staan. Op Kreta heb ik dus 992 kilometer gereden. Ik hoef nu niet naar de kiel van de boot want ik mag op dek 4 parkeren. Dus geen krap insteken, maar gewoon in de rij aansluiten. Dat is wel zo gemakkelijk. Ik ga eerst aan het dek zitten (dek 8 waar ook het zwembad is), maar als we keurig om 11:00 vertrokken zijn, begint het toch wel iets te hard te waaien. Ik zak twee dekken naar beneden waar ik in de lounge twee stoelen vind. Netjes schoenen uit en beentjes omhoog. Zo kom ik de tijd wel door. Even later zie ik dat er een bankje vrijkomt. Het is een klein formaat en half rond, maar ligt toch iets beter. Ik neem het lekker in beslag en lig nog iets beter te lezen en muziek te luisteren.

Om 17:00 zouden we toch wat land al in zicht moeten hebben, maar ik zie nog niets. Vanwege de tegenwind is ook hier de bootreis vertraagd en komt de boot pas om 18:30 aan de kade te liggen. Het duurt dan nog even voordat we eraf kunnen en dus kan ik pas om 18:55 mijn weg door Pireaus zoeken. Even kom ik in de verleiding om al het andere verkeer te volgen en mijn weg naar de nieuwe snelweg te zoeken. Maar dat druk ik snel de kop in en houd mij aan de route die ik vorig jaar ontdekt heb. Gelukkig weet ik hem nu nog en ben ik snel Pireaus uit. Het duurt dan nog even voordat ik de echte snelweg heb bereikt, maar dan kan de vaart er ook echt in.

Net voorbij Korinthos mis ik - gelukkig - net een onweersbui. De weg is maar een beetje nat en ik zie een bliksemflits verderop inslaan. Dan komt de zon alweer te voorschijn maar die staat laag. En dat op het stuk waar je geen middenrail hebt en de vluchtstrook als extra strook gebruikt. Dat is best lastig want je moet extra opletten. Het gaat allemaal goed omdat iedereen goed oplet en niet over de middenlijn komt. Ik bereik Diakopto om 20:45 en niet veel later ben ik in gechecked. Het hotel is vol - dat heb ik nog niet eerder hier meegemaakt - en ze kon de reservering eerst niet vinden. Maar omdat ik mijn naam met Griekse letters had gespeld, stond het ook als Griekse naam in de lijst. En zij zocht naar een Engels geschreven naam. Gelukkig dus dat ik gereserveerd had. Ik krijg kamer 22 en zit dus nu voor het eerst op de bovenste (eerste) verdieping.

Als eerste een douche maar het is wel warm op de kamer. Ik zit onder plat dak en de centraal geregelde airco staat uit. Buiten is het koeler en dus ga ik snel naar buiten, op weg naar het plaatselijke gyros tentje. Een Choriatiki, patat en een pitta gyros zijn voldoende voor deze dag. Om 22:30 ben ik weer op de kamer en net als ik wil gaan slapen, slaat de airco aan. De afgelopen drie weken een unicum, maar ik sluit de luiken om 23:00 want ik moet er morgen vroeg uit.
 

Dag 68 - Zaterdag 06 augustus 2005

06:20 De wekker gaat. Waarom zo vroeg? Omdat ik moet gaan wennen aan het vroege opstaan want over iets meer dan een week begint het arbeidsleven weer. Wat doe ik dan zo vroeg? Met het treintje! Fans van voorgaande jaren kennen het verhaal al en nieuwe kijkbuislezertjes raad ik aan om de voorgaande jaren eens te lezen. Het kost je een deel van je leven maar je krijgt er een hoop wijsheid voor terug. En daarbij de informatie over dit treintje want die ga ik niet opnieuw in tikken (ben niet van de werkverschaffing).

Bij het loket koop ik een retourtje Kalavrita en merk dat de prijs voor een 1e klas plek nog steeds €8,00 is. Het treintje laat even op zich wachten en het is wat drukker dan vorig jaar. Maar iets voor zevenen vertrekken we dan en heb ik een frappee in de hand. De ochtend begint zonnig en onbewolkt en de rit richting de bergen is van een aparte schoonheid. Onderweg stoppen we een paar keer om werklui af te zetten want er wordt nog steeds druk aan het spoor gewerkt en dan voornamelijk aan de bruggen.

Daardoor is de trein wat later in Kalavrita en keren we bijna meteen terug naar Diakopto. Ik zit nu weer voorin de trein (heen is het wagon 1 en terug wagon 2) en nu wordt er wel op zitplaatsnummer gewerkt omdat het drukker is.

Om 09:15 ben ik terug in Diakopto en is het tijd voor het ontbijt bij hotel Chris-Paul. Ik ga na het ontbijt eerst wat zwemmen en zonnen. En terwijl ik dat doe verschijnen er steeds meer wolken die ook steeds donkerder worden. Het is 11:15 als ik weer op de kamer ben en nu moet er toch echt aan het verslag gewerkt gaan worden. Ik begin aan 27 juli en moet dus nog aardig wat dagen inhalen. Als ik net begonnen ben wordt het donkerder en ik zie tegen de bergen al de eerste regenvlagen richting aarde komen. Die regen begint niet veel later hier ook te vallen en met zulke grote druppels dat ik denk dat de moesson is begonnen. Ik heb onderweg vanuit de trein wandelaars zien lopen. Die worden niet vrolijk van deze bui. Helemaal niet als het ook nog begint te donderen. Ik schakel over op batterij omdat ik de laptop nu niet wil kwijtraken vanwege een blikseminslag. Ik heb de stekker er net uit of een flits en tegelijk een donderslag komen uit de lucht. Die was heel dichtbij!

Ik tik de middag door waarbij ik ook wel wat uitrust, wat lees, een gebakken eitje met spek (lekker hè, Pa) bij het hotel eet en een siësta houd. Oke, dat kan niet op het werk (was het maar waar) maar ik heb nog steeds vakantie, dus nu mag dat nog. Aan het eind van de middag komt het zonnetje er weer door, maar eerder was het al droog geworden - het waren een paar buien achter elkaar. Ik ga nog even plonzen maar hoeft niet op een ligbed te gaan liggen want die soppen als een volle spons. 'Leg maar in de zon, dan ken het drogen', zou Ma Flodder gezegd hebben.

De avond wordt ook nog tikkend doorgebracht en dan is het tijd voor de hoofdmaaltijd. Die gebruik ik bij de grote taverna - o Kostas - die sinds vorig jaar drastisch verbouwd is. Een groot deel is nu inpandig geworden en ook de grill is verhuisd. Ik ben net op tijd want niet veel later komen er hele groepen Grieken eten. Ik eet buiten want het is droog en ik zie de sterren. Ik neem een saganaki, een tomaten-komkommersalade en (verse) paidakia. Die smaakt heerlijk en voldaan waggel ik weer op huis aan. Ik heb bij terugkomst van de trein weer een ticket gekocht, voor morgenochtend dus. Ik lig op de hotelkamer nog even TV te kijken en sluit om 23:30 mijn luiken.
 

Dag 69 - Zondag 07 augustus 2005

06:20 De wekker gaat en het opstaan gaat al wat makkelijker. Ik neem op het station weer een frappee en ga weer voorin zitten. Ik heb nu de camera bij mij. Ik heb al veel op foto en video vastgelegd, maar er kan altijd meer beeldmateriaal zijn. Ik heb een andere machinist en conducteur, dus ze wisselen blijkbaar van diensten. De vroege rit is nu drukker dan vorig jaar en de rit hierna (09:30 vanuit Diakopto) is minder druk, maar nog wel druk zat. Het is onbewolkt maar er hangt nog wel vocht in de lucht. Als we vlakbij Kalavrita komen (600 meter hoger), zie je dat doordat de bergen in een mistsluier zijn gehuld. Sommige ramen van het treintje kunnen slecht dicht en dus is het lekker fris in de trein. Word je goed wakker van.

Thuis gekomen weer eerst een ontbijt en dan plonzen. Nu verschijnen er geen wolken en blijft het netjes onbewolkt. Ik heb juli in het verslag bijna af en wil die vandaag in ieder geval online zetten. Dat lukt ook nog waarbij ik in de middag nog een choriatiki me patates bij o Kostas eet, een siësta houd en nog een keer in het zwembad lig te plonzen.

De update gaat weer via het mobieltje van Berry - nogmaals dank - en dan staat juli eindelijk online. Ik sms dit resultaat naar mijn ouders en krijg ze prompt aan de lijn. Ze willen mij nog even spreken voordat ik straks weer voor hun neus sta. Daarna ga ik nog even de tuinplannen door. Want als ik thuis ben is de achtertuin aan de beurt. Ik heb fikse plannen en hoop dat het eindresultaat net zo wordt als dat ik nu in mijn hoofd voorstel. We zullen zien¿

Ik eet weer bij o Kostas omdat dit de enige taverna aan deze kant van Diakopto is. Anders moet ik het dorp door richting zee en dat heb ik er niet voor over. Ena saganaki, mia tzatziki, mia patates (tiganitès) ke mia paidakia. Als je dit nu zo na spreekt, dan praat je ook een woordje Grieks en krijg je goed te eten. Mij smaakte het in ieder geval uitstekend. Ook nu weer vroeg naar bed, want je raadt het al, ik ga morgen weer met de trein. De vrouw aan het loket kent mij al en vraagt of ik soms van het treintje houd. Ik denk dat ik dat wel kan bevestigen. Van de trein en van de omgeving want de natuur in die kloof is daar gewoon ruig en ontzettend mooi. Dus sluiten de luiken om 23:30.
 

Dag 70 - Maandag 08 augustus 2005

06:20 De wekker en niet veel later met de frappee in de hand op de trein wachten. Die komt weer uit de remise en ik heb dezelfde machinist en conducteur als eergisteren. Blijkbaar heeft de machinist mij gisteren ook gezien want hij vraagt waarom ik voor de derde keer mee ga. Ik leg het hem uit en hij snapt dat wel. Af en toe word ik geholpen door een dame uit Florida die 30 jaar geleden uit Kalavrita is vertrokken. Ze is nu met haar Amerikaanse man - voor het eerst - terug en gaat haar vader opzoeken. De machinist kent haar ook nog want ze hebben samen op school gezeten. Een reünie in de trein. Ze spreekt nog goed Grieks maar wel met een Amerikaans accent.

Haar man spreekt geen woord en zit op een ander bankje met een digitaal fototoestel en probeert plaatjes te schieten. Iedere keer gaat de flits af en mislukt de foto vanwege de spiegeling in de ramen. Ik leg hem uit dat hij de flits moet uitschakelen maar hij weet niet hoe dat moet. Heeft in het menu gezocht maar niets gevonden. Het is een aparte knop waar een bliksemflits bij staat. Rara, waar zou die nu voor zijn? Enfin, man blij, vrouw blij en machinist kijkt mij vriendelijk aan. Dankzij dit koppel en de contacten, krijg ik het voor elkaar dat de trein heel langzaam over de brug rijd bij het smalste gedeelte van de kloof. Er is daar geen tandrad en de snelheid ligt normaal zo hoog dat alle foto's zijn mislukt. Nu lukt hij wel en ik bedank de machinist hartelijk.

Ook raak ik aan de praat met een man die jarenlang stationschef in Diakopto is geweest. Hij spreekt goed Engels en dat scheelt in de communicatie. Hij is zelf nooit met de trein naar Kalavrita geweest en ik vind dat heel moeilijk te begrijpen. In zijn opleiding is hij een keer de eerste 5 kilometer mee geweest - tot aan de eerste halte- maar dat stukje is nog lang niet zo mooi. Hij moest eigenlijk doorgaan naar de tweede halte (station Zachlaroe) en daar overstappen op de trein die naar beneden reed. Ze reden toen nog met twee treinen tegelijk op het stuk en de passeerde elkaar in het midden. Maar door een misverstand heeft hij dus een tijd daar staan wachten en heeft nooit meer het mooie stuk gezien. Nu vond hij het tijd om dat toch eens te gaan doen en is onder de indruk van de bergen.

Terug in Diakopto bedank ik de ex-stationschef hartelijk voor alle uitleg want dankzij hem weet ik ook dat ik waarschijnlijk voor het laatst in dit oude materieel heb gezeten. Van de winter gaan ze weer een paar maanden sluiten en vervangen de rails met tandrad (3 gedeelten) waarbij ze overschakelen op een ander tandrad principe. Dus komt er ook nieuw materieel en vooral de machinist verheugd zich daar op. Ze hebben nu nog drie werkende stellen waarbij het iedere keer afvragen is of het de eindstreep haalt. Na een rit heen en weer ga dat stel dan ook de remise in om nagekeken te worden en gesmeerd te worden. Een volgend stel wordt dan voor de volgende rit voorgereden.

Ik heb met mijn vele malen meerijden, mijn Griekse les en liefde voor Griekenland wat respect afgedwongen en krijg het voor elkaar om mee te mogen rijden naar de remise (enkel de machinist en ik). Ik leg het materieel nog eenmaal vast zowel stilstaand als rijdend. Toch een episode en een stuk geschiedenis die verloren gaat. Een stel zal wel tentoongesteld worden naast de stoomlocomotief die bij het station staat. Ik bedank de machinist nogmaals en hij hoopt mij volgend jaar weer te zien.

In het hotel krijg ik mijn ontbijtje en snel daarna lig ik in het water te plonzen. Er zijn wat wolkjes, maar die zijn klein en wit. Er staat meer wind en die wordt wel wat sterker. Om 11:20 neem ik een laatste duik in Grieks zwembadwater en laat mij opdrogen in de zon. Ik besef het maar gedeeltelijk, maar het einde komt heel rap in zicht.

En er moet nog flink wat getikt worden. Dus ga ik driftig aan de slag en heb enkel even pauze voor de lunch die uit een omelet bestaat. Daarna gaat het tikken weer door. Ik heb de kamer verlengd tot 18:00 en het is nu 16:10. Ik ben bij!!!!

Zo de update online zetten, de spullen inpakken, douche nemen en misschien nog even liggen. Om 18:00 uit de kamer. Dan ga ik wat boodschappen doen in de supermarkt en maak ik mij langzaam gereed voor vertrek naar de haven van Patras. Het is 62 kilometer en ik moet er ongeveer 22:00 zijn. Tijd zat dus. Op de boot heb ik een kamer voor mij alleen en de boot vertrekt om 23:59. De volgende morgen doen we Igoumenitsa aan en daarna verlaat ik ook de Griekse wateren, op weg naar Venetië. Daar kom ik woensdag 10 augustus in de morgen van de boot en het ligt aan het weer en het verkeer of ik de truc van vorig jaar kan evenaren waarin ik de 1350 kilometer in een stuk naar huis ben gereden. Voornaamste is dat ik heelhuids alle wijn, olie, raki, etc in Meppel aflever (O ja, en mijzelf natuurlijk).

De update lukte voor het grootste gedeelte want net aan het eind was mijn beltegoed op (het overzenden duurde veel langer dan normaal). Maar de tekst is overgekomen en dat was het belangrijkste. Ik pak de spullen in, neem een douche en ga nog even op bed liggen soezen. Ik slaap niet want daarvoor is de tijd te kort (30 minuten) en speelt er teveel door mijn hoofd. De rondreis zit erop en in gedachten blik ik terug. Die gedachten zal ik de komende tijd nog wel meer hebben.

Iets voor zessen heb ik de spullen in de auto en ga ik afrekenen bij de balie. Volgens mij zijn ze een lunch vergeten op de rekening te zetten maar het meisje achter de balie verzekert mij dat dit het juiste bedrag is (ze wil mij wel meer geld rekenen, zegt ze lachend). Ik laat het hierbij en betaal de rekening. Daarna stap ik in de auto en rijd langs het station. Bij een van de kioskjes haal ik twee opwaardeer kaarten voor mijn Griekse prepaid. Een gebruik ik meteen en de andere bewaar ik voor noodgevallen. Ik rijd daarna door naar de supermarkt voor wat levensmiddelen voor op de boot. Ik slaag echter niet en besluit richting Patras te gaan rijden. Onderweg kom ik langs de plaats Egio en daar vind ik een grote supermarkt. Ik loop er lange tijd in rond want ik heb toch tijd zat.

Daarna rijd ik door naar Patras en wil nog wel wat eten. Ook wil ik een internetcafé vinden zodat ik mijn site en de e-mail kan controleren. Ik volg een bordje met 'The Net' maar na 2 kilometer heb ik nog niets gevonden. Wel ben ik aan het begin langs een eetcafé gereden. Diverse gerechten, voornamelijk pizza, maar ook een magalo club sandwich. Dat spreekt mij wel aan en die bestel ik dus. Ik sms ondertussen wat en als ik de - inderdaad allemachtig - grote club sandwich weg zit te werken krijg ik telefoon van mijn jongste broertje. Hij vertelt dat de kop van de site niet goed is bijgewerkt en dat hij nu foutmeldingen krijgt. We zitten nog wat te kletsen en hij wenst mij een goede terugtocht. Ik bedank hem en vraag aan de beheerder van het café waar een internetcafé is. Ik blijk het wel aan deze straat te moeten zoeken, maar het is bijna 4 kilometer verderop. De man spreekt heel goed Engels en we staan nog een tijdje in Grieks/Engels te praten (ik probeer zoveel mogelijk Grieks).

Na een hartelijk afscheid rijd ik naar het internetcafé maar dat blijkt tot eind augustus gesloten te zijn. Dus rijd ik door naar de haven waarbij ik onderweg de dieseltank nog helemaal laat vullen (het is hier goedkoper dan in west Europa). Terwijl ik nu in een rij richting haven rijd zie ik een internetcafé wat wel open is. Niet veel verder is het incheck kantoor en daar rijd ik eerst heen. Daar kun je tenminste nog wel parkeren want voor de rest is het een heksenketel. Het haventerrein mag je nog niet op en de hekken worden nauwgezet bewaakt want als er een groepje Aziatische mensen wat verdacht bij het hek staat komt er militaire havenpolitie ze wegjagen met de wapenstok in de aanslag. Ze zijn duidelijk bedacht op mensensmokkel want ook vrachtwagens worden grondig gecontroleerd. Ik loop naar het internetcafé en repareer de site.

Als ik terug kom bij de auto zie ik dat ik het terrein op mag rijden. Aangezien ik niet als eerste de boot op wil (en als laatste er dus pas af kan), wacht ik een tijd aan de rand van het terrein. Als ik de personenauto's het kampeerdek opgestuurd zie worden denk ik dat ik daar ook op zal mogen rijden (daar ben je sneller vanaf). Echter, dat zijn auto's die naar de stops op Corfu of Igoumenitsa moeten en ik moet toch naar de buik van het schip. Helemaal achteraan kom ik echter niet en ik besluit dan toch maar door te rijden. Doordat een Italiaanse muts - anders kan ik haar niet noemen - haar auto heel scheef heeft gezet (en de Minoan Line parkeerbegeleider het maar heeft opgegeven) kom ik heel ongunstig te staan en wordt straks de linkerkant vast geblokkeerd door een volgende auto. Ik moet de spullen er dus snel uit halen en verdwijn richting trappen en lift. Ik heb geluk want de lift stopt op dat moment en neemt mij mee richting dek 6 waar de receptie is. Ik krijg kamer 539 en kijk hem vluchtig na. De badkamer is nog vochtig van de schoonmaak maar de luchttoevoer en afvoer staat op vol dus dat droogt wel snel.

Ik ga dus het schip wat verkennen hoewel ik vorig jaar op ditzelfde schuitje heb gezeten. Maar toch altijd goed om even te kijken waar je heen moet in geval van nood of persoonlijke wensen. Ik weet al snel mijn weg en besluit nog voor het vertrek naar mijn kamer te gaan. De auto heb ik gestald met 39360 kilometers op de tellers. Dat betekent dat mijn hele reis op Grieks grondgebied 4709 kilometers heeft 'gekost' (ik begon met 34651km op de teller). Na deze vermoeiende rekensom zet ik de Griekse radio aan en ga nog wat liggen lezen. Ik voel de motoren gestart worden en niet veel later worden de trillingen sterker en dat betekent dat we onderweg zijn. Het is dan 0:02 en dat is maar 3 minuten achter op schema. Ik lees nog wat verder maar dat duurt niet lang want het was een lange dag en mijn luiken willen zich sluiten. Om 0:30 sluit ik dan ook mijn luiken.
 

Dag 71 - Dinsdag 09 augustus 2005

07:15 Ik word wakker van de wekker. Waarom zo vroeg? Twee redenen, ik wil vroeg blijven opstaan in verband met de rap dichterbij komende arbeidsdagen en ik wil Corfu nog zien. Ik kleed mij aan en loop naar een dek waar ik naar buiten kan kijken. We vertrekken net vanaf Corfu en ik zie de haven - waar ik in 2000 ben geweest met een dagtocht vanuit Parga - en langzaam komt het hele eiland in beeld als de afstand groter wordt. Dit eiland staat zeker nog op mijn wensenlijst voor een bezoek. Ik loop nog wat rond op de boot totdat om 08:00 het restaurant open gaat. Ik heb van Berry de tip gekregen mij aan de loukoumades te wagen. Ik heb ze dit jaar nog niet gegeten hoewel ik wel een paar keer de naam zag passeren. Maar je moet ze vers hebben en dat is in de ochtend. En ik kwam ze altijd in de middag tegen en dan zijn ze minder lekker.

Ik eet dus loukoumades als ontbijt samen met een omelet. Ondertussen komt Igoumenitsa steeds dichterbij. Ik zit aan een tafeltje wat uitzicht geeft op de boeg en zo zit je eerste klas en zie ik de haven verschijnen en dat de boot op het laatst een 180 graden bocht maakt zodat de achterkant aan de kade komt te liggen. Aangezien we hier 1,5 uur aangemeerd liggen (waarschijnlijk om enige vertraging te kunnen compenseren) ga ik nog even op mijn kamer liggen lezen.

Iets voor tienen ga ik naar het achterdek en kijk toe hoe de laatste auto's en mensen op het schip komen. Daarna gaan de laadkleppen dicht en is de laatste verbinding met het Griekse land voltooid verleden tijd. Met een brok in de keel besef ik dat het weer een jaar gaat duren voordat ik dit mooie land weer kan betreden en ik mis het nu al. That's life! Ik sta nog even van de zon en de wind te genieten terwijl ik het Griekse land zie verdwijnen.

Dan ga ik toch maar terug naar mijn kamer en installeer daar mijn laptop. De rest van de ochtend en de middag worden doorgebracht in de - bewust opgezochte - eenzaamheid van mijn hut. Het kost wat, maar dan ben je ook geheel vrij en kun je uitrusten voor de rit naar Nederland. Er slapen genoeg mensen op de dekken en in hoekjes bij de trappen. Ik zou dat echt niet kunnen en vol verbazing ben ik als ze gewoon doorslapen terwijl hele volksstammen langslopen. Ik ga met de foto's aan de gang die ik gedurende de rondrit heb verzameld. Het zijn er iets meer dan 900 geworden als ik wat mislukte eruit heb gefilterd. Die brand ik nogmaals op CD, gewoon voor de zekerheid. Daarna houd ik een siësta en lig ik lekker in bed te lezen.

Ook het begin van de avond wordt in uiterste rust doorgebracht. Om 20:45 ga ik dan toch een hapje eten (kan van 19:30-22:00). De rij is niet al te groot en van het buffet neem ik een Bifteki a la Russia (met ei), patat, een plak feta en een biertje. Ik mag €18,80 hiervoor afrekenen. Ja, ze weten dat je op de boot niet naar een supermarkt kan en dus kun je de prijzen best 'wat' verhogen. Vergeleken met Nederland is het dan nog iets goedkoper, uitgezonderd het biertje van €3,30. Geen disco voor mij vanavond - hij is er wel op dek 8 - en ook geen andere uitspattingen. Ik wil volledig uitgerust zijn voor de reis morgen naar Nederland.

Voor slapen lees ik mijn leesboek nog uit. Met de Griekse radio aan en een donkere hut soes ik nog een tijd. Als ik voel dat Hypnos mij nadert gaat de radio uit en sluit ik mijn luiken. Het is dan 23:45.
 

Dag 72 - Woensdag 10 augustus 2005

De wekkers (twee mobieltjes, de Nederlandse en de Griekse) staan op 07:30, maar om 07:05 ben ik al klaarwakker. De bedkamer is niet erg groot en het douchegordijn houdt niet al het water tegen. Vandaar dat je voor de douche beter even een toiletbezoek kan doen en de werkzaamheden voor de wastafel. Als je een kamer deelt met meerdere mannen (nee, de indeling geschiedt altijd op basis van geslacht) dan heb je geen keuze maar nu houd ik mij strikt aan deze volgorde. Leeg, schoon, geschoren en verfrist kan ik aan mijn ontbijtje beginnen. Die bestaat uit 2 chocolade croissants die ik in de supermarkt in Egio gekocht had. Daarbij de laatste Pepsi Max en dan heb ik twee flessen frisdrank leeg.

Ondertussen komt de melding binnen - van de omroepster - dat we Venetië binnenvaren en dat het nog een uur duurt voordat we aan de kade vast komen te liggen. We moeten namelijk door wat kanalen en de maximale snelheid is 6 knopen. Zouden er ook flitspalen staan? De meeste tijd wacht ik in de kamer maar dan is het toch tijd om de kamer te verlaten. De schoonmaaksters zijn al aan het werk en ik vertrek richting een bar. Daar neem ik een dubbele Griekse koffie en zodoende heb ik mijn cafeïne gehalte weer op peil. Via de ramen zie ik Venetië langzaam langs schuiven. De volgende keer maar eens opnamen gaan maken, tenzij ik toch een keer een citytrip ga maken naar deze stad.

Als we achteruit richting kade gaan is het tijd om de garage op te zoeken. Dat doen er vele en dus is het in colonne richting de auto. Ik kom echter in verwarring omdat ik nu via de trap afdaal en ik in de garage mijn auto niet kan vinden. Even loop ik te zoeken en ben ik de weg kwijt. De oorzaak is echter snel gevonden. Er staat een hoger busje strak voor mijn auto. Daardoor zag ik hem niet en begon ik te twijfelen. Ik kan met mijn bagage de auto nauwelijks bereiken, zo dicht staat alles op elkaar. Ik hoef al helemaal niet te denken aan instappen want - zoals verwacht - staat de linkerkant geblokkeerd door een andere auto. Via de rechterkant is toegang wel mogelijk maar mijn auto zit te vol om daar ook maar even bij stil te staan. De Italiaanse muts heeft wel alle ruimte, het geluk is met de domme.

Het duurt lang, zeer lang voordat de vrachtwagens weg zijn die de toegang tot onze garage blokkeren. Dan pas gaat het luik open en kunnen de eerste wagens vertrekken. Doordat iedereen zo strak geparkeerd staat kunnen de meeste pas instappen als de andere rij weg is. En dus duurt het nog langer voordat ik in de auto kan. Eindelijk kan ik van het schip. Vanaf nu hanteer ik weer de Nederlandse tijd en het is 08:41 als ik een zwak Italiaans zonnetje zie en de auto richting uitgang van de haven stuur. Ik kom langs wat controlerende instanties, politie en douane, maar iedere keer word ik door gewuifd.

De snelweg is niet moeilijk te missen want alles staat duidelijk op de borden aangegeven. Ik rijd dus al snel de A4/A13 op richting Bologna en Milano. Dan de Brenner weer op want ook terug rijd ik via Oostenrijk. De weg door Zwitserland is 40 kilometer korter maar vanwege het Schengen verdrag is Oostenrijk een betere optie (ik kom namelijk 'iets' over de limiet van 2 liter sterke drank heen). Op de snelweg naar de Brenner heb ik even een spannend moment. Het rijd in een bijna gesloten rij op de linkerstrook want rechts zitten campers, caravans en vrachtwagens. Ineens staat alles vol op de rem. Gelukkig had ik mijn voorganger net wat uit laten lopen, maar in mijn spiegel zie ik de achterhoede toch rap dichterbij komen. Gelukkig kunnen die ook net op tijd tot stilstand komen en houd ik de sterke drank (de auto en mijzelf) schadevrij.

Het blijft de hele rit richting Brenner onrustig, maar er gebeuren geen gekke dingen meer. Ik mag aan het einde van het Italiaanse gedeelte €18,80 afrekenen en betreedt om 12:05 Oostenrijk. Ook daar mag ik aan het eind van de Brenner snelweg €8,00 achterlaten. De rit door Oostenrijk - van een uurtje - voorloopt voorspoedig en maar iets vertraging bij een versmalling als gevolg van werk aan de weg. Dus om 13:10 kom ik Duitsland binnen en gaat de rit richting Munchen. Als ik die stad voorbij ben is het toch tijd om te tanken. Dat is ook mijn eerste grote stop. Als de tank vol zit met diesel (€1,10 per liter!) en mijn maag met een vers broodje gezond gaat de reis weer verder. Ik schiet in Duitsland lekker op en het blijft droog. Enkel op een stuk is er net een bui overgetrokken en spettert het nog iets en is de weg goed nat. Voor de rest gaat het met een lekkere snelheid (waar het kan 160 km/u, maar dan kan steeds minder) richting Nederland. Enkel bij twee wegwerkzaamheden kom ik echt stil te staan. De rest is zo ingericht dat we met twee - of soms zelfs drie - banen keurig geleidt worden en dat enkel de gemiddelde snelheid iets lager wordt.

Tot mijn verwondering wordt het zelfs nog goed weer en zie ik regelmatig de zon. Na al die berichten van slecht weer had ik toch ernstig op een hele natte rit gerekend. Ik heb weer geluk maar zeg dat niet hard op (dat gaat altijd fout, hè Pa?!). De tank komt steeds leger maar ik weet net de Nederlandse grens te halen. Daar is de diesel toch weer iets goedkoper (€1,06). Ik stop daar om 20:00 en kan het nog steeds niet geloven. Alles ging tot nu toe perfect en ik voel geen enkele vermoeidheid. De auto rijdt prima, ik kwam enkel wat power te kort als ik echt door wilde trekken. Een compliment voor de Opel Astra ontwerpers, ze hebben een goede auto neergezet.

Ik sms mijn ouders dat ik vannacht inderdaad in mijn huis zal slapen. Daarna rijd ik de Nederlandse snelweg op en moet de knop weer om. Minder snel rijden, de berm controleren op flitsers (met radio 538 als hulp), de Nederlandse rijstijl (waarom zitten die knipperlichten er in vredesnaam op?) en de voorliefde voor de linkerstrook. Kortom, ik ben weer thuis! Ik praat op mijzelf in want de meeste ongelukken gebeuren als je vlak bij huis bent en ik wil niet die regel bevestigen.

Ik kom om 21:15 aan op de Merelstraat waar mijn ouders mij staan op te wachten. Al snel staat de buurvrouw er samen met haar buren bij. Ik word door allen welkom geheten en dat ik een goede pleister op de wonde. Ook mijn jongste broertje met zijn vriendin komen nog even langs. Ik krijg van hem een CD vol met live muziek van Kotsiras wat ik zeer waardeer.

Met wat metaxa-cola worden de eerste verhalen verteld ('je ging weg en toen?'). Ik laat de auto voor wat hij is, enkel wat waardevolle spullen komen alvast in huis. De avond wordt afgesloten met verhalen over de familie die in rap tempo - door mijn ouders - over mij heen gegoten worden. Daarna is het dan toch echt tijd om mijn bedje op te zoeken en dat voelt al snel weer vertrouwd. Om 23:50 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 73 - Donderdag 11 augustus 2005

08:15 Ik word wakker en moet even nadenken over mijn plekje op deze aardkloot. Dat is al snel duidelijk en wordt na een Griekse koffie (ja, ook hier kan ik die maken) wordt mij toch al snel duidelijk dat het gewone leventje weer gaat beginnen.

Na het ontbijt worden de spullen uit de auto geladen. Allemachtig, had ik zoveel spullen meegenomen? De vering van de auto zucht iedere keer iets opgeluchter. De spullen vinden binnenshuis allemaal een plekje, sommige weliswaar nog niet hun definitieve plek.

Ja, lieve kijkbuislezertjes het zit er weer op en jullie hebben lang op deze update moeten wachten (niet zo lang dan die van 2004 want die moet ik nog steeds afmaken). Bedankt voor jullie aandacht voor dit werk en jullie toewijding om alles - of zoveel mogelijk - te lezen. Het gewone leven nam al snel weer bezit en ik heb er - als ik dit intik - alweer een werkweek op zitten. Het werk bestaat uit interne automatiseringsklussen waarbij veel zakelijke intelligentie (Business Intelligence) benodigd is. Leuke uitdagingen om de moeilijkste computergebruiker van de wereld - mijn werkgever - tevreden te stellen. Maar het gaat mij lukken, daar ga ik voor.

Nog 'maar' 283 dagen voordat de volgende rondreis kan beginnen¿