Reisverslag  30 Mei t/m 14 Juni 2005

Dag 00 - Maandag 30 mei 2005

06:45 De wekker gaat en ik kom tot leven. Zo vroeg? Ja, om twee redenen. De eerste reden is dat ik er morgenochtend nog vroeger uit moet (of wil) en ik beter in het ritme kan blijven. En de tweede reden is dat ik wat achterstand heb met inpakken omdat mijn CV ketel kuren had. Dat lijkt te maken te hebben met het plotselinge warme weer - volgens de monteur tijdens een telefonisch consult - en na afkoeling lijkt hij gelijk te krijgen. Enfin, de komende 2,5 maand heb ik hem niet nodig maar een ietwat verwarmde douche voor je vertrek is toch wel mooi meegenomen.

Als eerste ruim ik de auto uit en rijd hem door de wasstraat. Een mooi begin is het halve werk. Thuis gekomen begin ik driftig alles bij elkaar te leggen en heb al snel de belangrijkste spullen bij elkaar. De auto kan alvast ingeruimd worden met wat zaken die in Thassos uitgeladen kunnen worden (oa een espresso apparaat en een poppenwagen). Ik sta er versteld van hoe goed alles weggestopt kan worden. Het is soms even puzzelen, maar dan heb ik het ook goed en veilig opgeborgen. De achterbank klap ik niet plat want in de kofferruimte komen de technische spullen (goed uit het zicht). Op de achterbank komen de kledingbakken, wasteil en een poppenwagen. Ik denk niet dat een dief snel achter een poppenwagen aan zal gaan. Alles wordt keurig gezekerd met de veiligheidsriemen zodat ik bij een noodstop niet geplet wordt door eerder genoemde zaken (staat zo slordig: 'gebroken nek door een poppenwagen').

Mijn 'personeel' (voor niet intimi: dat zijn mijn ouders en dat is niet respectloos bedoeld) is - na enig aandringen - ook op weg naar mijn huis. Zij helpen mij in de middag met de afronding van het inpakken en het huis gereed te maken voor 2 maanden afwezigheid (hoewel buren en ouders regelmatig checken). Nog even wat extra shirts gekocht en dan heb ik alles in de auto zitten. Nu zit hij toch echt vol, er zou nog meer bij kunnen maar dat is verkeers-veiligheid-technisch onverantwoord.

We worden nog onverwacht door Paulien uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Koos (dat zijn de buren naast de goede buurvrouw Marie, die nu in Zwitserland zit). Voor de meeste lezers is dit totaal nutteloze informatie en valt geheel buiten de rode draad van dit verhaal. Nou, wees dan maar voorbereid want dat zal wel vaker voor gaan komen. Maar blijf lezen want de spannende zaken komen echt aan bod. Nu echter even niet! Ik moet er morgen vroeg uit (05:15) en zoek dus bijtijds mijn eigen bedje op. Het is traditie dat ik iedere dag afsluit met een vaste kreet 'en dan sluit ik de luiken'. Die luiken kunnen zowel slaan op de luiken voor de ramen van mijn verblijf als de oogleden van mijn persoontje. Ondanks talloze opmerkingen, beschimpingen en dreigementen ben ik niet van plan om de uitkomst van dit 'referendum' te volgen (dat gebeurt wel vaker). En dus sluit ik om 22:00 de luiken!
 

Dag 01 - Dinsdag 31 mei 2005

05:15 De wekker gaat en ik open mijn luiken. Ook deze ochtend gaat het ochtendritueel (toiletbezoek, douche, aankleden, ontbijt) in de correcte volgorde en de CV ketel laat mij niet in de steek. De laatste spullen worden bij elkaar geraapt en ik krijg hulp bij het smeren van de broodjes voor onderweg.

Om 06:20 zit alles in de auto en komt mijn jongste broertje samen met zijn vriendin mij uitzwaaien. Ook buuf Paulien komt zich vergewissen dat ik echt vertrek. Het is 06:35 als ik de motor van de Opel Astra diesel start en ik noteer dat de rondreis begint met 33056 kilometer op de teller. Het is altijd een vreemd gevoel als je mensen die je lief hebt kleiner ziet worden in de achteruitkijkspiegel terwijl ze driftig zwaaien. Pas over 71 dagen zal ik ze weer zien (als alles goed gaat).

Het eerste stuk naar de Duitse grens gaat voorspoedig zonder files. De splitsing bij Zwolle wordt zonder fouten genomen (ik kies terecht voor de A50 richting Arnhem), maar bij Arnhem blijk ik toch even op de automatische piloot te zitten en rij ik de A12 in de verkeerde richting op. Zo vaak ga ik niet richting Duitsland. Vaker gaat de rit richting Doorwerth of Wageningen. De fout is echter vrij snel gecorrigeerd en ik bereik dan ook de Duitse grens om 07:45. Daar wordt de tank gevuld en de laptop met GPS ontvanger geïnstalleerd. De route door Duitsland is niet moeilijk (A3 over Frankfurt naar Munchen en dan via de A99 en A9 naar Oostenrijk) maar het is toch prettig als je een visuele bevestiging krijgt dat je op de goede weg zit.

De rit gaat zonder grote problemen door Duitsland heen. Veel 'baustelle' waar men hard aan de weg timmert en bij een paar levert dat iets vertraging op. Bij Munchen echter kom ik toch in een wat grotere file te staan. Acht kilometer bij wegwerkzaamheden als gevolg van de versmalling en een daarbij gebeurd ongeluk. Het hotel in Oostenrijk is echter al gereserveerd en ik heb de tijd. Dankzij de dieselmotor hoef ik ook minder vaak te stoppen om de brandstof bij te vullen. Minder pitstops is minder vertraging, hoewel ik 30 seconden inclusief in- en uitrijden van de pits wel kan vergeten. Voor de Oostenrijkse grens plak ik het vignet tegen de voorruit en zo kom ik volledig legaal het alpenland binnen.

Voor de Brennerpas mag ik €8,00 doneren aan de staatskas en iets verderop gooi ik de tank geheel vol. Oostenrijk is de goedkoopste van de drie landen (Duitsland, Oostenrijk en Italië) en is even duur als de diesel in Nederland. Ik verlaat de Brenner bij afrit 19 en die leidt mij naar het plaatsje Steinach (am Brenner). Daar staat hotel Zur Rose waar ik de nacht ga doorbrengen. Ze hebben een ondergrondse en beveiligde garage, dus mijn spullen staan er veilig. Om 16:55 zet ik de auto stil bij het hotel en heb er dan 1011 kilometer op zitten. Effe (in)checke, de auto in de garage en wat spullen naar mijn kamer (304). Daarna ga ik in de lobby nog even zitten genieten van een lekkere cappuccino en zie in een autoblad dat de auto's in Oostenrijk niet veel goedkoper zijn dan in Nederland. Ik keer terug naar mijn kamer en loop naar het balkon. Uitzicht op de Brenner en de begraafplaats, wat wil je nog meer? De gehele dag is het afwisselend bewolkt geweest en soms zeer dreigend zonder dat er een spetter is gevallen. Ook nu zien de wolken eruit alsof ze zo leeg kunnen lopen, maar ze houden zich in. Droog hou ik het echter niet, want ik neem een heerlijke douche en dat is een aanrader na een stevige autorit. Ik peuzel nog wat brood weg en ga wat liggen lezen. Ik heb een stuk of twintig boeken bij mij, dus dat moet voldoende zijn voor deze vakantie. Ik begin met de 'Da Vinci Code' en het verhaal heeft mij meteen beet. Toch is de slaap sterker en om 21:00 geef ik het gevecht op en sluit ik de luiken.
 

Dag 02 - Woensdag 01 juni 2005

05:30 Ja, dat krijg je er van als je vroeg gaat slapen. Dan gaan de luiken ook weer vroeg open. Ik probeer mij nog om te draaien, maar de rit van vandaag zit al in mijn hoofd. Ik ga nog wat liggen lezen alvorens ik mij onder een stevige straal water plaats. Ik blijf er lang onder staan wat minder umweltfreundlich is, maar wel heel lekker. De rest van het hotel is nog in diepe rust als ik mijn spullen naar de auto breng. De rust wordt zelfs niet verstoord door de lift want die staat nog uit. Dus is het zaak zo stil mogelijk op de houten en krakende trap af te dalen. De spullen krijgen hun plekje in de auto terug en de laptop wordt ook alvast geïnstalleerd. Dan terug naar de kamer en nog even het weer op TV bekeken. Zon en bewolking wisselen elkaar af en de kans op regen is klein. Als ik naar het (vracht)verkeer op de brug kijk dan kan dat wel eens de grootste 'lastpost' worden.

De afdaling verloopt goed ondanks de 110km/u snelheidslimiet en een kleine file bij wegwerkzaamheden. Ook op de verdere reis zijn de werken aan de weg de grootste bron van vertraging. Als je dan aan de andere kant een fiks ongeluk ziet, verschillende vrachtwagens en personenauto's op elkaar, en de bijbehorende gigantische file dan ben je blij dat je 'slechts' in de file van kijkers zat. Je zal door dit soort files je boot missen, ik moet er niet aan denken!

Tot aan Ancona blijft het rommelig op de weg (een heel verschil met vorig jaar) en begin ik de macho Italiaantjes alweer aardig te haten. Wat een ongecontroleerd zooitje! Overal waarschuwingen dat de politie controleert, maar de Italiaanse bestuurders weten wel beter en scheuren als Schumachers-wanna-bees over de driebaans snelweg.

Ik bereik de afslag voor Ancona-haven en mag als tolgeld nog even €29,50 achter laten. Het doel moet bereikt worden en zo gaat dat het snelst. Dan is het nog 18 kilometer binnendoor alvorens ik echt op het havengebied terecht kom. Het is 13:45 als ik op de parkeerplaats voor het havenkantoor stop en mijzelf laat inchecken. Het is nog rustig en dus zo gepiept. Daarna mag ik doorrijden naar pier 8 waar net de Olympia Palace aanmeert. Die moet dus nog leegstromen en dat wordt verhinderd door Italiaanse en Duitse douane beambten. Met honden en hun eigen speurneus duiken ze in menig vrachtwagen en ook een grote terreinwagen moet het ontgelden. Hebben ze een tip gekregen over drugs? Ik heb geen idee maar vrees wel dat het inschepen en vertrek nog wel eens uitstel kan gaan krijgen.

Die vrees blijkt ongegrond want opeens vertrekken alle beambten - zonder enige arrestatie - en mag de rest van het schip leegstromen. Daarna gaan eerst de vrachtwagens en de campers de boot in. Als laatste mogen de auto's en motoren en die worden de kiel van het schip ingejaagd. Ik had mijn bagage voor het verblijf op het schip al klaar gelegd op de achterbank. Ik word echter dusdanig in een hoek klem gezet dat de achterdeur niet meer open kan. De man die mij in die plek heeft gemanoeuvreerd krijgt wat spijt en biedt zijn hulp aan. Ik weet echter al de oplossing en dankzij het feit dat de zijramen van de achterbank geheel omlaag kunnen (dus geen kinderstop), kan ik toch de gewenste bagage bemachtigen.

Bij de receptie krijg ik kamer 7073 toegewezen en een behulpzame purser wijst mij de weg en neemt wat bagage over. Het is een standaard binnenhut voor mij alleen. Nadat ik de spullen heb neergezet pak ik de camera en ga naar het achterdek. Daar maak ik foto's en film ik het vertrek. Als we het ruime sop hebben gekozen wordt via de omroep kenbaar gemaakt dat aan boord reeds de Griekse tijd wordt gehanteerd. Daar wil ik geenszins van afwijken en dus gaan alle klokken (mobieltjes, laptop, camera) een uur vooruit. Het vertrek uit de haven was dus om 17:18 en niet veel later is het dan ineens 18:32. De tijd vliegt voorbij¿

Na een opfrisbeurt loop ik wat over het schip en beland bij het selfservice restaurant. Ik neem daar een simpel maaltje bestaande uit een Griekse salade (vanaf nu Choriatiki), een souvlaki en wat patat. Daarna ga ik naar mijn kamer en pak het leesboek. Ook nu verliezen mijn oogleden het, sluiten dus de luiken en om 21:30 beland ik - met op de achtergrond het zacht brommen der motoren - in dromenland.
 

Dag 03 - Donderdag 02 juni 2005

06:35 gaat de wekker en kom ik weer terug in de realiteit. Heerlijk geslapen, maar je wordt er wel lui van. Over twee uur komt de boot in Igoumenitsa aan en ik begin dus rustig aan het ochtendritueel. Terwijl ik wat lig te lezen komt een steward kloppen aan de deur en verteld dat wij over een uur in Igoumenitsa aankomen. Ik geef hem een Grieks antwoord 'Nai, nai, endaxi!' waarna hij in het Grieks mij nog iets toeroept. Blijkbaar vertrouwen ze de stewards niet want niet veel later heb ik de receptie aan de telefoon die nogmaals - in het Engels - meldt dat ik bijna op plaats van bestemming ben.

Na een half uur berg ik het boek op en pak de bagage in. Een laatste check en dan verlaat ik de hut en begeef mij naar het bar gedeelte voor een frappee (nee Pa, dat is geen alcohol). Op het laatst wijzig ik mijn bestelling in de iets warmere cappuccino want de vorige frappee op de boot was meer een slappe bak thee. Het is al bijna aankomsttijd als de bestuurders wordt gevraagd naar hun voertuigen te gaan. Ik prop de bagage weer door de zijruit op de achterbank en ga wachten. Dat duurt dus nog een 40 minuten voordat de onderste garage aan de beurt is. Na wat gedraai heb ik de auto vrij en kan de klim naar boven en de uitgang beginnen. Om 09:42 kom ik van het schip af en kan de - welbekende - rit naar Parga beginnen. Ik ben weer op Griekse bodem! De radio gaat op vol met een mooi Grieks lied en de zon verwelkomt mij met een stralende lach (gelukkig iets anders dan vorig jaar).

Onderweg moet ik wel tanken maar er zijn genoeg benzinestations op de route. En het scheelt 10 eurocent vergeleken met de Nederlandse prijzen. Dankzij het Griekse woord voor kassabon (apodixi) krijg ik weer een handgeschreven bon voor de verzameling en rijd ik met een volle tank de weg weer op richting Parga. Daar kom ik om 10:30 aan en bij het complex van zijn ouders zie ik Apostolis staan. Ik stop en roep door het open raam 'Ela, Apostoli!'. Hij herkent mij - ondanks mijn korte kapsel - meteen en roept dat ik de auto aan de zijkant moet parkeren. De begroeting in hartelijk en even later begroet ik ook zijn ouders. De eerste frappee in Griekenland staat binnen korte tijd voor mijn neus. Apostolis is nog steeds een heel druk kereltje. Het is iemand die - volgens mijn niet psychiatrische achtergrond - wel twee Bert Visschers in zijn hoofd moet hebben. Hij praat met mij en tegelijkertijd bespreekt hij met een Engels sprekende man de layout van kaartjes en de website (komt binnenkort in de lucht, die Mitsos website). Die man blijkt een Fransoos die accentloos Engels spreekt (dus niet een typetje uit Allo, Allo).

We rijden daarna naar het nieuwe hotel waar ik vorig jaar enkel het betonnen skelet van heb zien staan. Er is duidelijk hard gewerkt aan dit nieuwe pand want de kamers zijn compleet af en heel netjes ingericht. Een schitterend zeezicht, maar het zwembad komt er pas volgend jaar. Ik kies voor het zwembad en neem dus mijn intrek in het bekende Ionion Beach. Ik krijg er kamer 50 op de begane grond zodat ik niet ver hoef te lopen met mijn spullen vanuit de auto. Het broertje van Apostolis (Andonis) zit nu deze vestiging van de Mitsos 'clan' te bewaken en ook door hem word ik hartelijk welkom geheten. Hij is de rustigste van de twee, maar weet ook van aanpakken als het moet. Hij biedt zijn hulp aan bij het uitladen, maar ik kan het alleen wel af. Daarop maakt hij mijn volgende frappee klaar en niet veel later zitten we onder de bomen met elkaar te praten. Ik heb ook al een scooter geleverd gekregen (zit voor mij bij de prijs in) en ik heb hier dus een leven als een luis op een warme pels.

Even later stopt er een auto nadat er een flinke kreet was gekomen uit die auto. De bestuurder blijkt Vangelis te zijn, een van de zoons van Sakis die verderop een taverna heeft en waar ik iedere avond mijn buik verder op vul. Ook hij begroet mij hartelijk en nu gaat het nieuws heel snel rond dat ik weer 'in town' ben. Hierna ga ik een lekkere duik nemen in het zwembad en later zou blijken dat Sakis van beneden naar mij heeft staan roepen. Maar met al dat klotsende water hoor je niet veel. Terwijl ik lig op te drogen krijg ik een sms binnen van mijn Kretenzer vriend (Ruud). Als ik op de kamer aangekomen ben bel ik hem terug en gaat mijn beltegoed van €6 er snel doorheen. Dus zijn de eerste boodschappen wat telefoonkaarten en Griekse Vodafone-prepaid kaarten. Hierdoor kan ik mijn Griekse nummer weer opwaarderen. Hierna rijd ik nog wat rond door Parga en Valtos en valt mij de totale rust op. Het is duidelijk nog vroeg in het seizoen en de toeristen die er zijn schijnen met de bootexcursies weg te zijn.

Het volgende bezoek geldt de appartementen en bar van Sakis. Het hoofd van de Sakis clan zit hier met Duitse vrienden te praten maar staat op om mij te begroeten en ik moet erbij komen zitten en wat te drinken nemen. Nu is het wel tijd (16:00) voor wat alcohol en ik neem een Mythos bier. Even later komen ook zoon Dimitris en moeder Anna mij welkom heten. Het voelt zo vertrouwd tussen deze mensen en dat komt niet doordat ik geld in hun laatje kom stoppen. Om 18:00 voel ik de tol van de warmte en de alcohol en besluit dat het tijd is voor een siësta.

Om 20:15 maakt de wekker mij wakker en kleed ik mij aan voor de avond. Aangezien het toch snel afkoelt pak ik een spijkerbroek en een shirt met lange mouwen. Als eerste stop ik dan bij een telefooncel om mijn favoriete nicht (Grea) te feliciteren met haar verjaardag. De verbinding is zo goed dat het lijkt alsof we naast elkaar staan. Daarna meld ik mij bij taverna Sakis en ga zitten aan een tafeltje. Al snel verschijnt de ouzo en kan ik mijn bestelling (in keurig Grieks) plaatsen. Ena saganaki, mia choriatiki, mia paidakia kai mia retsina. Vangelis noteert de bestelling en Dimitris komt het even later brengen. Sakis zelf loopt wat moe rond. Het blijkt dat hij gisterenavond nogal aan de drank is gegaan. Veertien ouzo's (dat zullen er wel meer geweest zijn) en daarna aan de whisky. Toch zie ik hem aan het eind van de avond met een glas ouzo rondlopen. Af en toe strijken Dimitris en Vangelis bij mij neer en als het rustiger wordt dan krijg ik een tafeltje dichterbij de ingang van het restaurant. Ik krijg gezelschap van een echt Engelse hostess en we zitten allerlei wetenswaardigheden over Griekenland en de Engelsen uit te wisselen. Ze heeft iets vreemds over zich wat later door Vangelis bevestigd wordt.

Om 01:00 heb ik meer dan een liter retsina achter de kiezen en vind ik het voor vandaag welletjes. Ik wens iedereen een goedenacht (kalinichtasas) en rijd op de scooter naar het appartement. Het is niet ver maar wel een fikse klim en zo gaat het een stuk makkelijker. Wel keurig met de helm op want de politie is weer flink op jacht naar 'blote-hoofd-rijders'. Niet veel later heb ik mijn bed gevonden en sluit ik de luiken.
 

Dag 04 - Vrijdag 03 juni 2005

08:30 Ik word wakker en voel mij herboren. Na een kop koffie is het eerst de laptop installeren zodat ik aan het verslag kan werken. Zon en bewolking wisselen elkaar af, maar daar lijdt de temperatuur niet echt onder. Om 11:00 heb ik genoeg getikt en rijd ik met de scooter naar Apostolis. Die blijkt er niet te zijn, maar is met een kapotte scooter naar een werkplaats. Ik krijg van vaders een frappee en nadat ik die op heb ga ik wat boodschappen doen.

Broertje Andonis is ondertussen ook wakker en moet ik 'verantwoording' afleggen voor het feit dat ik pas om 01:00 thuis kwam (hij zegt dat met een glimlach op zijn lippen). Hij was eerder thuis (een zeldzaamheid, misschien wordt hij toch wat meer volwassen) en hij hoorde mij thuiskomen met de scooter.

Het begin van de middag wordt bij Sakis bar met het leesboek door gebracht. Het verhaal heeft mij echt te pakken en ik kan het boek haast niet wegleggen. Om 14:30 rijd ik naar de basis en overhandig Apostolis zijn bestelling van vorig jaar. Hij had een memorystick bij mij besteld maar omdat de prijzen zo zijn gedaald is het nu een memorystick welke tevens mp3 speler is. Hij is er blij mee maar ik moet wel nog wat uitleg komen geven want qua computers is het een totale wanhoop. Dingen bouwen met hout, beton of installatietechniek is voor hem wel weggelegd maar met computers heeft hij een haat-liefde verhouding.

Ik ga weer verder aan het verslag werken en terwijl ik dit tik ben ik compleet bij de tijd (17:25). Zometeen de site bijwerken zodat jullie - lieve kijkbuislezertjes - dit verslag ook kunnen inzien. En over een paar dagen (6 juni) zal de volgende update zijn. Het vertrek uit Parga gaat 7 juni plaatsvinden¿

Net voor de update belt Apostolis met de melding dat er een frappee voor mij klaar staat. Ik vertel hem dat ik nog even de update moet voltooien en dat ik er dan aan kom. Zo gezegd, zo gedaan en ik berg de spullen op, spring op de scooter en rijd naar mijn frappee toe die beneden in Parga staat te wachten (het appartement staat op een 'bult' tussen Parga en Valtos in).

We zitten wat te praten over van alles als er allerlei mannen verschijnen die de zaal boven het ziekenhuis in lopen. Het blijkt een gemeenteraadsvergadering te zijn. Sommige mannen zitten strak in pak en andere komen - veel te laat - aansloffen in korte broek en vaal shirt. Niemand kijkt er van op en ze gaan gewoon door met discussiëren. Hoe ik dat allemaal weet? Heel gewoon, doordat Apostolis en - de net aangekomen - Sakis mij meeslepen naar de zaal om eens een kijkje te nemen bij de bron van de democratie. Mensen lopen rustig in en uit de zaal terwijl de rest van het publiek zit te luisteren of elkaar begroet. De raadsleden vergaderen - zo zou later uit de uitleg van Apostolis blijken - over allerlei toeristische zaken die Parga en Valtos betreffen. Wie wil uitbreiden, wie heeft/krijgt wel/geen vergunning, enzovoort. Ik krijg echter heel weinig mee en na 10 minuten hou ik het voor gezien. Ik rijd terug naar de basis en maak prepareer mijzelf voor de avond door een kleine siësta te houden.

Ik ga bij Sakis eten maar het blijkt goed druk te zijn. Daardoor wacht ik binnen met een glas ouzo. Zo gauw er een tafel vrijkomt beginnen de boys druk op mij uit te oefenen om te gaan zitten maar ik maak ze duidelijk dat ik vakantie heb en het dus heel rustig aan doe. Ik wacht op een tafeltje wat dichter bij de ingang is en ik weet dat het niet zolang zal duren voordat die vrij komt. Wat later is dat inderdaad gebeurt en neem ik de gewenste plek in. Ik neem een Sakis special (feta fournou), tzatziki en de hoofdschotel bestaat uit gyros waar Sakis al de hele avond van loopt te snoepen. Hij pikt de echt harde stukjes van onder de draaiende rol weg die anders toch weggegooid worden. Hij loopt er met een voldaan gezicht op te kauwen. Tijdens het hoofdgerecht word ik door Apostolis gebeld. Emma en hij zitten in de Sugar bar en wachten op mij. Ik vertel dat ik na de maaltijd hun kant op kom.

Ik reken dus na de maaltijd meteen af en dat geeft verbaasde gezichten en een vragen 'pou pas;' (waar ga je heen). Als ik ze het verhaal vertel begrijpen ze het en mag ik gaan. Ik rijd met de scooter naar het centrum van Parga en loop naar de Sugar bar. Daar zitten Apostolis en Emma, zijn ouders, broertje met zijn vriendin en Jorgos en Zana die vrienden zijn van Apostolis. De ouders zitten apart en ook Andonis zit met anderen te praten. Apostolis zit het meeste met Jorgos en Zana in het Grieks te praten en ik begin met Emma te praten. Voor diegene die de voorgaande jaren zijn vergeten (foei) of niet hebben gelezen (dubbel foei), Emma is de Zweedse vriendin van Apostolis en dat is nu al 5 jaar gaande. Ze is hostess/manager van Apollo (Scandinavische reisorganisatie) en spreekt uitstekend Engels en sinds deze winter ook een verdomd goed woordje Grieks. Ze woont dus inderdaad het gehele jaar in Parga. We zitten een tijd te praten als Apostolis weer onrustig wordt en we naar een andere bar op de heuvel verhuizen. De anderen schakelen (voor mij) af en toe over op het Engels en we hebben een fikse discussie over de (on)gewenstheid van reisorganisaties, of hostessen op eigen houtje, die betaald worden om toeristen naar bepaalde zaken te sturen. Het is de dagelijkse gang van zaken hoewel Emma vertelt dat dit bij hun niet is toegestaan. Ik vertel over Malia en hoe door dit soort zaken bedrijven hun deuren moeten sluiten. We komen niet tot een politiek compromis, maar dat is het leuke van een Griekse discussie, dat hoeft ook helemaal niet!

Met een mooi vergezicht op de baai van Parga nemen we nog wat alcohol tot ons totdat het 03:30 is geworden en iedereen toch wel naar een bed verlangt. Dus wensen wij elkaar 'kali nichta' en 'kali ipno' en gaan naar huis. Niet veel later sluit ik de luiken.
 

Dag 05 - Zaterdag 04 juni 2005

Om 09:00 word ik wakker en heb wat dorst. Daarna kan ik de slaap niet meer vatten en pak de Davinci code. Het verhaal nadert zijn ontknoping en dus blijf ik in bed liggen lezen tot de laatste pagina. Het is dan 11:45 geworden en tijd voor een stevige kop cafeïne en wat brood. Ik rijd daarna naar Apostolis en die zit al met de laptop voor zich, gereed voor de les over de memorystick. Ik krijg een frappee en problemen met de memorystick. Ik had hem gecheckt voordat ik naar Griekenland ging, maar nu blijkt hij problemen te geven. Na een kwartiertje zweten blijkt het de usb kabel te zijn. Nadat die wat verbogen is zodat de verbinding strakker zit, is alles gereed voor de uitleg. Het is een memorystick met mp3 speler en voice recorder. Hij wilde hem hebben om een backup te hebben van zijn excelsheets met de appartement bezettingen, maar de andere functies vindt hij nog mooier. In volledige verbazing dat zo iets kleins zoveel kan herbergen probeert hij alles in zijn hersens op te slaan.

Na 3 uur sluiten we de laptop af en rijden we naar Sakis bar voor een verfrissing. Hij blijft bezig met de computer in zijn hoofd en ook Dimitris wordt erin betrokken. Apostolis wil alles en ook nog snel leren. Dat wil nog wel eens tot problemen leiden en dan komt het Griekse temperament er volledig uit. Maar we spreken af dat ik hem morgen een examen ga afleggen over hetgeen hij vandaag geleerd heeft. Enkel daarmee kan hij het felbegeerde Grassoft certificaat verdienen!

Terug op de basis ga ik in het zwembad plonzen en gaat hij andere werkzaamheden uitvoeren. Voordat hij dat doet nodigt hij mij uit om vanavond met hem en Emma uit eten te gaan. Hij zal later bellen hoe laat het gaat worden. Ik geniet (voorzichtig) van de zon en het blauwe water. Daarna ga ik terug naar de kamer voor een siësta. In afwachting van zijn telefoontje ga ik om 20:30 maar het verslag van vorig jaar zitten lezen. Even weer wat herinneringen ophalen. Om 21:15 belt Apostoli dat we om 22:00 gaan eten dus ik kan nog even doorlezen.

Om 22:00 kom ik bij hun huis aan en blijkt Apostoli nog bezig te zijn met werk. Van Emma hoor ik dat hij morgen jarig is. Dat vieren ze in Griekenland eigenlijk niet (wel iemands naamdag en voor Apostolis is dat 30 juni), maar wij zullen er wel aan denken. Na een kwartier komt Apostolis binnen en duikt hij snel onder de douche. Om 22:30 is iedereen gereed en gaan we naar restaurant Castello toe. Dit is een wat luxer restaurant met een minder Griekse menukaart. Emma wil wel eens wat anders dan de Griekse keuken, vandaar haar keuze voor dit restaurant. Ik bestel er een bord Griekse mezes en volg Emma's raad voor een steak met een heerlijke saus.

Hierna gaan we naar de Sugar bar en is het 5 juni geworden. Apostolis wordt - tot zijn eigen verrassing - gefeliciteerd door Emma en mij. Ook de eigenaar van de bar heeft wat opgevangen en komt met een geïmproviseerd taartje (een grote beker gevuld met cake, aardbeien en slagroom). Zijn ouders en broertje zitten verderop en krijgen blijkbaar niets mee want ze komen niet langs om te feliciteren. Het is vanavond druk want de Grieken hebben weekend. Qua toeristen is het duidelijk nog het voorseizoen (of het wordt echt een dramatisch jaar).

Al pratend en mensen kijkend verstrijkt de tijd en beginnen Apostoli en Emma last te krijgen van de veel dagen werken. Emma heeft dan nog 1 dag per week vrij (als ze geluk heeft) en Apostoli is altijd bezig. Om 02:00 vinden ze het genoeg en ik rijd met ze mee richting huis want de Sakis boys zijn niet op komen dagen. Om 02:30 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 06 - Zondag 05 juni 2005

10:30 De luiken gaan open en een nieuwe dag in het paradijs kan beginnen. Eerst een sterke bak koffie en dan aan de slag. Waarmee? Met een koffieronde. Eerst ga ik tegenover het appartementencomplex zitten, onder de bomen en bij Andonis. Van hem krijg ik de eerste frappee. Daarna rijd ik naar Villa's Apostolis waar ik van Apostolis de tweede frappee krijg en ik met deel 2 van de les begin. Meneer wil natuurlijk ook weten hoe mp3 bestanden gemaakt kunnen worden. Ik heb hem dat vorig jaar uitgelegd, maar hij is het papier kwijt geraakt. Tevens doen we het examen van de les van gisteren en hij slaagt hiervoor.

Als dank voor alles krijg ik een - door hem zelf - gebrande CD met Griekse hits waaronder het winnende songfestival nummer. Ze zijn hier behoorlijk trots op en verheugen zich op de uitzending van volgend jaar vanuit Athene. En zo verstrijken er weer een paar uur, maar het is best gezellig met die stressende Griek. Natuurlijk staat de telefoon niet stil en dat is slecht voor zijn concentratie. Maar uit de oefeningen blijkt dat hij het wel heeft gesnapt.

Na de les gaan we naar een beachbar in Valtos en drinken daar een biertje. Het is duidelijk een zondag want ook de Grieken zijn naar het strand getrokken. Het is een drukte van belang en met zoveel Grieken is het een regelrecht kippenhok. Maar wel gezellig. Ik kan mijn Grieks weer wat bijschaven als ik een gesprek tussen Apostolis en wat vrienden probeer te volgen. Na een uurtje heeft Apostolis weer genoeg gezeten en wordt het barbezoek afgesloten.

Ik laat hem zijn werkzaamheden vervolgen en ga naar het zwembad voor een rondje zwemmen. Ik maak broertje Andonis wijs dat ik 'even' de marathon in het water ga zwemmen en hij gaat er echt serieus op in en bekijkt mij vol ontzag. Ik mag er dan als een walrus uitzien, die zwemvaardigheid bezit ik niet. Dan ziet ook hij dat ik hem in de maling neem en zijn een paar minder fraaie Griekse woorden mijn dank. Maar hij zegt het met een lach, dus dat zit wel goed.

Ik ben net terug op de kamer als ik een ontstelde Apostolis aan de lijn krijg. Hij is totaal in de war en vraagt mij of ik hem assistentie wil verlenen. Dat doe ik dan ook en het blijkt dat hij bepaalde zaken nog niet goed gescheiden kan houden. Nu knikt hij begrijpend, maar ik vraag mij af voor hoelang. Zo pedagogisch verantwoord ben ik nou ook niet bezig. Hierna kijk ik toe hoe hij het zwembad en de bijbehorende filters schoonmaakt. Halverwege wens ik hem een goede avond want ik ga naar mijn kamer en hij gaat vanavond niet stappen omdat er - zowel voor hem als Emma - morgen een drukke dag in het verschiet ligt.

Ik bereid mij op de avond voor en ga om 21:30 naar Sakis. Daar is het nog druk en ik wacht - onder het genot van de bekende ouzo - netjes tot een leuk tafeltje vrij komt. Dat weten de zonen van Sakis ook en ik krijg van Vangelis netjes een seintje als het zover is. Ik heb al in de menukaart zitten neuzen en bestel dus meteen een saganaki een choriatiki en een souvlaki chirino (varkensvlees). Het smaakt weer uitstekend (samen met het warme knoflookbrood dat je er altijd netjes bij krijgt). Als het wat rustiger wordt komen afwisselend de zonen en Sakis zelf bij mijn tafeltje zitten kletsen. De boys geven mij nu de garantie dat we na afloop van hun 'dienst' wat gaan drinken en dus blijf ik geduldig met mijn retsina zitten wachten.

Ik raak in gesprek met een Zweeds echtpaar die ook al jaren in Parga komen. Vooral de vrouw is jaloers op mijn rondreis. Zij moeten morgen alweer naar huis. De gedachte om na 14 dagen zon weer naar bijna het nulpunt terug te keren - ze wonen in de bergen - doet de vrouw bijna besluiten om zich als mijn reisgenote aan te melden. Ik denk dat de (ten opzichte van Zweden) heel goedkope alcohol daar ook aan bij draagt maar ik zie aan de man dat hij dat een minder goed idee vindt. Zij gaan nu slapen want ze worden morgen vroeg opgehaald en ze wensen mij nog veel plezier met het verdere verblijf in Griekenland.

Taxichauffeur Spiros (zie vorig jaar) zie ik nu voor het eerst langsrijden. Hij ziet mij niet maar ik loop hem achterna als hij verderop een toerist bij een hotel af zet. Dan herkent hij mij en begroeten wij elkaar als oude vrienden. Dit is echt een leuke man en hij vertelt mij dat hij tot laat moet werken met de taxi maar hoopt dat hij nog even bij Sakis kan langskomen. Ik groet hem en loop terug naar de taverna. De leraar (zo ken ik hem enkel) zit er nu ook met zijn vrouw en hij vraagt mij naar mijn plannen. De broers gaan ondertussen zich thuis omkleden en al pratend met de Griekse leraar heb ik niet in de gaten dat Dimitris alweer terug is gekomen.

Bij mij achterop de scooter dalen we af naar de Sugar bar waar Vangelis de bestelling al heeft doorgegeven en wij door de drankjes en de serveerster worden verwelkomd. De broers hebben er wel weer een lange dag op zitten. Vanaf 8 uur vanochtend eerst bij de appartementen en de bar aan de slag en dan de hele avond rennen, vliegen en aardig zijn tegen de gasten van de taverna. Dus om 02:15 vinden zij het welletjes en rijden we naar huis. Niet veel later sluit ik in stilte mijn luiken.
 

Dag 07 - Maandag 06 juni 2005

09:30 Gaan mijn luiken vanzelf open voor deze laatste volledige dag in Parga. Als eerste wordt er water gekookt voor de koffie en smeer ik een broodje. Daarna start ik de laptop op en begin aan het verslag te werken. Al probeer ik de dagen kort te houden, de letters vliegen over het scherm als mijn vaardige twee vingersysteem de toetsen beroert. Van een 'writers-block' is dan ook geen sprake maar dat zou ook niet kunnen want niets van dit alles is uit mijn fantasie afkomstig en iedere gelijkenis met de werkelijkheid berust niet op toeval.

Na twee uur is het voldoende en tijd voor de koffieronde. Eerst bij Andonis en daarna bij Apostolis. Je moet beide broertjes tevreden houden. Hierna ga ik naar het internetcafé en kijk of er mail is. Die is er waarvan er zelfs een is van een Belgische familie die een reis naar de Thassian villa's heeft geboekt en via de zoekmachine op mijn site is terecht gekomen. Zij vragen om meer info en die geef ik hun graag. Mijn gastenboek is blijkbaar uit de lucht want verscheidene poging lopen op niets uit. Dat is dus een verrassing voor later.

Bij Apostolis laat ik hem - via mijn laptop - de site zien en de foto's van vorig jaar. Emma komt vermoeid van kantoor en heeft drie uur rust alvorens de volgende lading toeristen naar en van het vliegveld gaan. Ik neem afscheid van haar want ze komt vanavond echt laat thuis en gaat zeker niet de kroeg in. En als ik morgen vertrek (ca 9 uur) zal zij alweer op kantoor zitten.

Met Apostolis spreek ik vanavond nog af. Of hij komt bij Sakis met mij eten (afhankelijk wat zijn moeder heeft bereidt) of ik zie hem daarna in de bar voor een slaapmutsje. Ik krijg hem sowieso te zien want hij krijgt nog betaald voor mijn verblijf.

Aldus ben ik weer bij met het verslag en is het tijd voor de volgende update. Morgen vertrek ik naar Naousa en verder richting Thassos. Hoe en wanneer lezen jullie de volgende keer¿

Toen de update voltooid was ben ik op de scooter gesprongen om eens wat telefoontjes te gaan plegen. Als eerste was Elsbeth aan de beurt, eigenaresse van de Thassian Villa's en de koffiemachine die bij mij in de auto ligt. Zij vertelde mij dat ik te allen tijde welkom ben, maar dat er pas vanaf de 13e een villa vrij is. Ik vertel haar dat ik toch nog wel wat onderweg te doen heb en dat ik hun vanaf de 13e 'lastig' ga vallen met mijn aanwezigheid. Hierna bel ik mijn ouders. Ondanks dat ze het internetverslag tot op de letter lezen - een hele beproeving voor ze - doorstaan ze dat iedere keer glansrijk maar vinden ze het ook leuk om af en toe mij persoonlijk te horen. Ik hoor dat het in Nederland slechts 15 graden is en ik wens iedereen sterkte met dat slechte weer en laat iedereen de groeten doen.

Terug op de basis zit Andonis weer bij de appartementen en neem ik alvast afscheid van hem. Hij is morgenochtend vast niet wakker. Ik ga mij omkleden voor de laatste avond in Parga en ga daarna naar Sakis toe. Om 21:15 kom ik daar en wacht binnen op een tafeltje. De hele familie begroet mij en ik sta een tijd met moeder Anna te praten. Dan roept Vangelis dat ik aan tafel moet en ik geef hieraan gehoor. Voordat ik de bestelling doe bel ik Apostolis en die vertelt mij dat hij reeds bij moeders heeft gegeten en in de Sugar bar zit te wachten.Ik eet iets teveel met een saganaki, een choriatiki en een bifteki yemisto. Ik ben een kaaskop maar drie keer feta wordt mij bijna teveel.

Dus blijf ik eerst nog wat zitten en praat wat met Vangelis en moeder Anna. Ik uit mijn bezorgdheid over Sakis. De man loopt nu al als een oude man en ziet er somber uit. Anna vertelt dat het komt door alle problemen, zijn leeftijd (51) en de ouzo. Problemen bij de bar, de appartementen en de taverna. Zijn zonen nemen de dagelijkse beslommeringen wel over maar bij problemen gaat de ervaring spreken en die bezitten ze (nog) niet. Waarschijnlijk een bekend probleem bij alle vaders waarvan de zoon het bedrijf over gaat nemen. Ook de ouzo speelt Sakis parten. Hij maakt het zelf - ik heb een fles vol van ze gekregen - en lust dat spul ook als water. Dan laten er toch heel van hersencelletjes het leven. Ik hoop maar dat het goed komt met de man, want hij is het waard die het met vriendschappen ook echt meent.

Met pijn in het hart neem ik afscheid van Anna, Sakis, de meiden van de keuken en Dimitris. Hij vertelt dat hij vanavond niet gaat stappen dus ik neem nu afscheid van hem. Thuis ga ik zijn site bekijken en via email houden we contact. Vangelis wil niet van afscheid horen want hij komt zeker naar de bar toe. Ik pak de scooter en rijd via de steile route naar de bar. Daar zit Apostolis met twee aannemers te praten. Althans dat blijkt langzamerhand uit het gesprek. Het gaat over de derde verdieping die komende winter op het nieuwe complex geplaatst gaat worden. Zo gaan de onderhandelingen in Griekenland, gewoon in een bar (op het terras) met harde muziek en lekker veel alcohol.

Als ze vertrokken zijn zitten Apostolis en ik wat te praten en hij vertelt mij dat hij - namens de hele familie - als dank 5 liter olijfolie in mijn kamer heeft gezet. Ook bedankt hij mij nogmaals voor de computerlessen. Ik bedank hem voor de gastvrijheid en de gezellige tijd. Daarna is het tijd om via Eleni - de serveerster - weer wat alcohol te bestellen. Eleni is een katje wat je niet zonder handschoenen moet behandelen. Soms poeslief en soms snoeihard. Maar ik blijf tegen haar lachen en dat heeft een goed effect want dan spint ze van tevredenheid. Apostolis weet echter hoe hij haar op de kast kan krijgen en doet dat dan soms ook plagerig. Ze kennen elkaar al langer dan vandaag en het blijft vriendschappelijk.

Emma is er niet bij want zij is de volgende lading Scandinavische toeristen aan het ophalen van het vliegveld. Ja, het leven van een hostess gaat zeker niet over rozen! Het is 01:30 als onze glazen leeg zijn en Apostlis zegt dat Vangelis waarschijnlijk niet zal verschijnen. We besluiten daarom maar naar huis te gaan. Net als we afgerekend hebben, verschijnt hij. Het was toch nog druk geworden (veel mensen bleven zitten drinken) en hij kon nu pas weg. Met z'n drieën gaan we naar de bar die half op de heuvel ligt en het mooie uitzicht over de baai van Parga heeft. Onderweg stopt Apostolis voor een pitta gyros en daardoor zit Vangelis al met drankje en al op een balkonnetje. Daar zitten ook drie mensen die ik bij Sakis heb zien eten. Het blijken Tsjechische toeristen te zijn, twee mannen en een vrouw. Beide vrouwen spreken slecht Engels en de man spreekt beter Frans dan Engels maar dat spreken wij weer niet. Maar met wat handen en voeten werk komen we een heel eind in de conversatie.

Ik probeer het richting de Tsjechen ook nog met wat 'Deutsch' (maar dat hielp ook niets) en dat levert mij even later een gesprek op met twee Duitse zussen. Overschakelen naar compleet Duits praten valt niet mee hoewel ik een broertje heb (naam bij de redactie bekend) die dit vlekkeloos doet, soms meerdere malen in een zin. Ze hadden een deel van het gesprek met de Tsjechen opgevangen en dachten dat ik Duitser was (hoe zou dat nu komen?). Ze komen uit Beieren en moeten morgen naar huis. Ik vertel ze van mijn plannen en bijna had ik twee zussen in mijn auto moeten proppen tussen alle spullen. Twee is iets teveel van het goede, maar ze komen er niet uit om een keuze te maken. Ondertussen wil Apostolis naar huis en dat vind ik ook een goed plan. Morgen is het vroeg dag en heb ik een lange rit voor de boeg. Onderweg neem ik afscheid van Apostolis en daarna ben ik snel thuis en sluit ik om 03:00 mijn luiken.
 

Dag 08 - Dinsdag 07 juni 2005

08:00 De wekker wekt mij met een bescheiden doch steeds indringendere toon. Het is tijd voor een verhuizing. Een kop koffie om echt goed wakker te worden, een cracker en dan is het inpakken en wegwezen. Eerst de auto maar vanuit zijn beschaduwde plekje naar de ingang rijden. De Opel motor weet niet hoe hij het heeft gehad! Vijf hele dagen zonder dat er gereden is, dat heeft hij in zijn leventje nog niet eerder meegemaakt. Maar hij laat zich niet kennen en ik volgens mij dolblij om weer wat te mogen doen. Het inpakken gaat snel en alle spullen krijgen weer hun eigen plekje in de auto. De nieuwe spullen, de ouzo en de olijfolie worden stevig verankerd zodat ze veilig de vele kilometers kunnen doorstaan.

Om 08:50 wordt de auto gestart met 21°C en 34701km op de tellers. Er zijn wat wolkjes maar het lijkt een goede dag te worden. Dat veranderd echter snel als ik Parga verlaten heb want de wolken worden steeds donkerder richting de bergen en ik zie de eerste plassen op de weg liggen. Hier heeft het dus niet lang geleden geregend. De route gaat over Ioanina. Je kunt over Igoumenitsa maar die weg is kronkelend want er moet een bergmassief gepasseerd worden. Je kunt ook over Arta wat meer kilometers betekent maar wel redelijk vlak omdat je om het massief heen rijdt. Die laatste route heb ik gekozen en het gaat redelijk vlot richting Preveza en net voor Preveza duik ik de weg in naar Arta. Voor Arta buig je weer naar links (en dus nu richting noorden) en ga je richting Ioanina. De wegen zijn nat en af en toe spettert het wat.

Rond 10:30 kom ik bij Ioanina aan en daar moet ik even zoeken naar de juiste weg. Ik neem de rondweg zodat ik niet door het centrum hoef. Dat is automatisch de weg die overgaat in de E90 richting Konitsa en ik moet de E92 richting Metsovo hebben. Daartoe moet je vanuit het noorden toch weer even terug richting centrum maar dan is de juiste weg ook snel gevonden. De stoplichten zorgen echter voor de nodige vertraging en zodoende is het over elven als ik Ioanina verlaat op weg naar Metsovo. Hier moet ik over het Pindos gebergte. Als je dat wilt omzeilen moet je zowat via Athene en dat vind ik wel een erg grote omweg. Dus gaat het slingerend de bergen in en - net nadat ik een pauze heb genomen met wat drank en een choco-croissant - begint het echt te regenen. Gelukkig is het lang niet zo druk als twee jaar geleden toen Berry en ik deze route namen om naar Meteora te gaan. De snelweg naar Thessaloniki is nog niet af maar ze zijn hard op weg. Naar verwachting haal je dan 3 uur van je reistijd af!

De vrachtwagens die je achterop rijden denken echter voortdurend met je mee en geven je duidelijk aan wanneer je kunt inhalen. Doordat het rustiger is, is dat ook goed te doen en dankzij de vele haarspeldbochten en inhammen kun je soms een eind vooruit kijken. Toch blijft het voorzichtig rijden want de wegen zijn nat en er komt genoeg rommel van de bergen naar beneden (zand, grind) om de bochten - als op eieren rijdend - te nemen. Ik heb een Griek voor mij die er ook zo over denkt en ik besluit hem lekker te volgen. Bij het inhalen begint hij ook voor mij te kijken en geeft met knipperlichten aan of het veilig is. Het vrachtverkeer heeft namelijk best wel wat moeite met de bochten en de hellingen en gaan soms met een slakkengang de berg op of af. Er lang achter blijven zitten is vanwege de rotzooi die ze opwerpen ook minder verstandig. Maar met mijn Griekse 'beschermengel' voor mij gaat het veilig langs Metsovo en over de Katara Pass. Daar begint het pas goed te regenen en als we de weg naar Grevena inslaan zitten we weliswaar op goed asfalt maar spoelen we soms bijna de weg af. Gelukkig heb ik nog steeds mijn Griekse voorganger en als die door een - bijna onzichtbare - plas rijdt heb ik nog voldoende tijd om af te remmen en er goed doorheen te manoeuvreren.

Net voor Grevena gaat mijn Griekse voorganger de andere kant op en met een zwaai bedank ik hem voor het verrichte werk. Ik rijd om Grevena heen en bereik nu dat gedeelte van de snelweg naar Thessaloniki wat wel reeds af is en in gebruik. Wat een verademing! Met een lekker gangetje van 120km/u - de maximumsnelheid - gaat het nu richting Kozani en dan door naar Veria. Vanwege de lage snelheid van de eerdere uren is 120km/u nu een lekkere snelheid en ik had niet gedacht dat ooit te zullen zeggen, laat staan dit zwart op wit te zetten. Ach, dit zal vast wel eens tegen mij gebruikt worden.

Het regenen is nu zo goed als opgehouden en ik zie de bewolking lichter worden. Toch blijft het geheel bewolkt en is de temperatuur gezakt naar 15 graden. Op de Katara Pass (1690 meter boven Grieks zeeniveau) kwam de teller net boven een schamele 10°C uit! De rit naar Veria heeft nog een verrassing in petto. Ook het laatste stuk naar Veria is - zo goed als - gereed. Dit stukje van 10 kilometer heeft 14 tunnels waarvan de langste een lengte van 2,2 kilometer heeft. Ook het aantal viaducten moet richting een tiental lopen. Geen wonder dat het 'even' duurt voordat een snelweg hier klaar is. Wij leggen hem in Nederland in de natte klei zijn er al jaren mee bezig. Dat er voor dit soort staaltjes van bouwwerk tol geheven wordt verbaasd mij niets. Echter, zover is het nog niet want ze zijn nog met de laatste twee tunnelbuizen bezig en we krijgen een 'free pass' bij de tolpoorten. De tunnels zijn superveilig (bijna on-Grieks) aangelegd. Gescheiden tunnelbuizen voor iedere richting, keurige verlichting, om de 50 meter brandblussers, slangen, nooduitgangen en telefoons. Een compliment voor de bouwers, hiermee laat je jezelf toch even van je beste kant zien (en dat doet Griekenland de laatste jaren steeds meer).

Aldus is het 14:30 als ik de afslag Veria neem en richting Naousa rijd. Dit is redelijk bekend terrein voor mij en ik vind dus goed mijn weg naar en door Naousa. Om 14:52 sta ik voor het hotel en is het bijna droog geworden. Ik zie zelfs kleine blauwe plekjes tussen de bewolking ontstaan. Bij de receptie wordt ik welkom geheten door dezelfde dame die mij vorig jaar heeft verwelkomd. Aangezien ik vorig jaar haar naam niet heb gevraagd, weet ik die niet maar zij herkent mij wel van vorig jaar. Een grote glimlach verschijnt en we wisselen wat wetenswaardigheden uit. Zij voornamelijk in het Grieks (ze spreekt slecht Engels) en ik in een mengelmoes van Grieks en Engels. Haar naam is Dimitra en ze geeft mij de sleutel van dezelfde kamer die ik vorig jaar ook had, namelijk kamer 21. De deur naar het balkon is net geverfd en de lucht hangt er nog. Ik maak haar duidelijk dat mij dat niets kan schelen en dat die geur vanzelf wegtrekt (zeker met mij in die kamer; ja, ik was je voor!). Voor €38 (1 euro meer dan vorig jaar) per nacht en inclusief ontbijt is dit een echte aanrader. Ik vertel haar dat ik nog niet weet hoelang ik hier blijf maar ze maakt mij duidelijk dat ik dat rustig morgen mag vertellen. Als ze het maar voor het weekend weet.

Nadat ik de spullen via de lift naar boven heb gebracht zie ik dat het droog is geworden en begint mijn spijsverteringssysteem naar wat voedsel te verlangen. Dus loop ik het centrum in en bestel ik in een van de cafetaria's een Griekse omelet. Die gaat erin als koek. Daarna probeer ik nog even wat mail te lezen in het grote internetcafé (er zijn er in dit plaatsje wel 4) en de verbinding is redelijk vlot. Als ik naar buiten kom zie ik dat de bewolking weer dreigend wordt en ik spoed mij terug naar het hotel. Net als ik binnen ben breekt de eerste bui weer los. Ik ben nog te wakker van het autorijden en dus ga ik beneden - in de lounge met een frapee - wat zitten lezen terwijl Dimitra een soap zit te kijken. Zij heeft echter wel slaap en dat wordt deels veroorzaakt doordat het binnen steeds donkerder wordt. De volgende bui barst los en het water stroomt door de straten. Zij gaapt nu stevig en dat heeft ook effect op mij. Ik maak duidelijk dat ik even ga slapen en ze is jaloers omdat zij de receptie moet bewaken. Ik duik om 18:00 het bed in en slaap al snel.

Gelukkig heb ik de wekker gezet om 20:45 anders was ik pas veel later wakker geworden. Het is buiten weer droog geworden maar ik weet niet voor hoelang. Na een opfrissing ga ik - gewapend met een jack - naar beneden. Daar ontmoet ik Nikos, zijn vrouw Katharina en dochtertje Liza. Ook Nikos herkent mij en terwijl hij een frappee voor mij maakt praten we elkaar bij. Dochtertje Liza meldt zich ook in het gesprek en niet veel later zit ze mijn veters los te halen en een handspelletje met mij te doen. Het is een jongedame van 4 of 5 jaar die duidelijk het Griekse temperament in het bloed heeft zitten. Herhaaldelijke pogingen van Katharina om haar rustig te krijgen resulteren in een pruillip en flink Grieks gebrabbel.

Om 21:30 ga ik eten bij het restaurant wat ik vorig jaar ook een paar keer bezocht heb en wat toen goed bevallen is. Ik bestel er een choriatiki en een schotel met gefrituurd varkensvlees wat qua smaak en uiterlijk tussen lever en gyros in zit. Het smaakt prima en dus zijn ze hier de kookkunst niet verleerd. Het is 23:15 als ik terugkom bij het hotel en ik merk dat de voordeur op slot zit en de bewoners slapen. Ik heb wel de sleutel en word dus niet gehinderd om hun voorbeeld te gaan volgen. Het zal morgenochtend niet lang uitslapen worden want een goede blindering zit er nog steeds niet op deze kamer. Na nog even wat te hebben liggen lezen sluit ik om 0:15 mijn luiken.
 

Dag 09 - Woensdag 08 juni 2005

05:45 Ik word wakker van het licht wat de kamer al binnenkomt maar vind dit tijdstip toch meer passen bij de werkzame periode in het jaar en niet bij de rondreizende periode. Ik draai mij dus nog eens om en krijg de slaap lichtjes te pakken. Om 07:15 ben ik dan definitief goed wakker - ik voel zoiets goed aan - en ga wat liggen lezen. Ik heb boeken genoeg bij mij (of zouden 25 stuks toch nog te weinig blijken te zijn?) en vandaag zal zo'n leesdag zijn. Waarom? Omdat het nog steeds (of alweer) regent en de bewolking van dien aard is dat daar op korte termijn geen verandering in komt. Het bezoek van gisteren aan een meteo site (www.meteonet.nl) zal ongetwijfeld geholpen hebben bij deze conclusie want die voorspelde voor vandaag niet veel goeds. Niet getreurd, een 'rustdag' is ook geen slechte dag.

Als eerste taak staat een bezoek aan het ontbijt op de lijst. Katharina verwelkomd mij bij de receptie en wordt door mij ten onrechte als Dimitra aangesproken. Het zijn zusjes die verdomd veel op elkaar lijken, maar qua karakter is Dimitra iets extroverter. Toch vergeeft Katharina mij mijn vergissing en vertelt ze mij dat als ik iets te wensen heb ik maar moet roepen. In buffetvorm staat er weer veel teveel lekkers uitgestald. Met een filterkoffie, sinaasappelsap, broodjes, gekookte eieren, diverse beleg en fruit kun je een dag goed beginnen. En dat doe ik dan ook.

De rest van de ochtend wordt achter de laptop doorgebracht. De foto's worden op CD gebrand en diverse software wordt bekeken en onbekende CD-roms worden geïdentificeerd. Het regent bijna aan een stuk door en dat komt niet vaak voor in Griekenland en al helemaal niet tijdens de zomermaanden.

Het is iets over twaalven als het weer wat opklaart en het droog begint te worden. Ik ben het binnen zitten zat en besluit - te voet - Naousa in te trekken. De winkels zijn nog open (ze sluiten tegen siësta tijd) en ik kan lekker rondkijken. Ik ontdek meer van Naousa dan vorig jaar, bezoek een tweetal grote supermarkten en merk buiten dat de zon zich van zijn beste kant laat zien. Alles droogt razendsnel op en het wordt broeierig warm. Het meegenomen jack knoop ik om mijn middel terwijl ik Naousa verken. Toch komen de eerste donkere wolken er alweer aan en loop ik terug naar het hotel. De rest van de middag wordt weer binnen doorgebracht met laptop, leesboek en frappee want de regensluizen zijn weer geopend.

Na een kleine siësta begrijp ik van Nikos dat vanavond Griekenland mag voetballen tegen de Oekraïne in de voorrondes van het WK 2006. Normaal vind ik voetbal niets maar met Grieken erbij wordt het net even wat leuker. Die mensen leven zo mee. Dus kijk ik met Nikos, Akris (de vriend van Dimitra) en nog wat Grieken de wedstrijd. Het wordt een teleurstellende 1-0 nederlaag voor de Grieken terwijl ze zo goed begonnen. Oekraine stond echter al bovenaan in de poule, dus je kon wat verwachten van ze. Er wordt nog niet getreurd want Griekenland staat 3e wat ze nog steeds rechtstreeks een ticket naar het WK geeft.

Na de wedstrijd - het is dan 23:15 - heb ik nog niet heel veel trek en besluit iets kleins te eten. In het centrum zijn er genoeg cafetaria's die een lekkere pitta gyros of pitta souvlaki serveren en daar heb ik genoeg aan. Na nog wat door het centrum te hebben gelopen - het is nu droog - ga ik weer richting hotel. Daar zitten Dimitra en Akris in een diep gesprek en ik besluit ze niet te storen. Ik wens ze een kalinichta en ga naar mijn kamer. Doordat ik het leesboek moeilijk kan wegleggen sluit ik mijn luiken pas om 01:15.
 

Dag 10 - Donderdag 09 juni 2005

07:15 Ik word gewekt door zonnestralen die de kamer een mooie gloed geven. Dit beloofd een goede dag te worden en ik word daarin bevestigd door Dimitra die alweer fris en fruitig de receptie 'bevrouwd'. Ik werk mij dapper door het ontbijt en pak daarna snel wat spullen bij elkaar. Vandaag is een mooie dag voor een ritje en daar wil ik niet te laat mee beginnen.

Om 08:43 stap ik in de auto en zie de tellers op 13°C en 35085km staan. Ja, de zon mag dan schijnen, de lucht is zeker nog niet opgewarmd! Een blik op de kaart en ik weet de route al. Ik wil Kastoria bezoeken (zie ook vorig jaar) en zeker nu met die nieuwe snelweg is dat een mooie route.

Ik rij dus opnieuw door de tunnels. Aangezien het ontzettend rustig is pak ik de videocamera en leg de rit - als een 'blik op de weg' - vast voor het nageslacht. De rit naar Kastoria leg ik niet helemaal via de snelweg af maar neem een eerdere afslag en rijd via Ptolemaida en Lechovo naar Kastoria. In het westen verschijnen dan al de eerste wolkenvelden maar van regen is geen sprake. De temperatuur blijft echter maar langzaam stijgen. Om 11:40 - na 186 kilometer gereden te hebben - bereik ik Kastoria en zie dat het zelfs nog drukker is dan vorig jaar en dat er een Italiaans circus in de stad is. Ik rijd door naar Idiston en tot mijn stomme verbazing vind ik meteen een parkeerplekje en wel bijna voor het bewuste café met kamers waar ik vorig jaar heb overnacht.

Ik zie Dimitris echter niet en vraag bij de bar naar hem. De serveerster belt hem en hij blijkt er net aan te komen op zijn scooter. Hij herkent mij niet meteen maar na enige hulp begint hem een lampje te branden. Meteen begint hij over Kastoria te vertellen en komt met een vernieuwde kaart. Afgelopen winter lag er weer sneeuw en die foto bestrijkt nu de cover van de kaart. Hij heeft echter weinig tijd want hij moet de schilder voorzien van verf die hij zojuist heeft gekocht. Hem kennende staat hij zelf rustig mee te kwasten. Ik groet hem en ga op het terras van een frappee genieten. De wind maakt het fris maar hij heeft glazen panelen laten installeren zodat je wel alles kunt zien maar uit de wind zit. Dat zit verdomd goed en ik zit rustig van mijn frappee te genieten.

Omdat het mij te druk is blijf ik niet in Kastoria rondhangen maar vervolg de weg weer naar het zuiden om daar de snelweg op te gaan zoeken. Aangezien de aansluiting van Kastoria - via een pseudo snelweg - naar de echte snelweg nog niet geheel gereed is moet ik binnendoor. Geen probleem en ik geniet lekker van de omgeving. Onderweg kom ik twee keer politiecontroles tegen. Zo te zien is er geen radarpistool bij betrokken dus zullen het wel voertuig en papier controles zijn.

De dieseltank begint nu aardig leeg te raken maar ik weet het tot Veria te rekken dankzij de dalende snelweg. Vanaf Kozani kom je langzaam uit de bergen en vanaf Veria ben je op het vlakke land wat tot aan Thessaloniki door loopt en waarop je vanuit Naousa zo'n mooi uitzicht hebt. In Veria laat ik de tank vullen voor 86 eurocent per liter. Doordat ik het laatste stuk zowat geen gas heb gegeven voorspelt de boordcomputer nu een actieradius van 1500 kilometer hetgeen mij iets te hoog lijkt. Doordat de rit nu verder gaat door de stad Veria richting Naousa stelt hij die mening ook langzamerhand bij.

Het is 14:35 als ik de wagen met 21°C en 35440km op de tellers weer voor het hotel parkeer. De rest van de middag gaat op aan lezen, een frappee op een terras in het centrum, een pitta gyros op de weg terug naar het hotel en wat liggen soezen op bed. De slaap wilde niet vatten, dus ik lig wat TV te zappen en wat weg te dromen.

Het is relatief vroeg (20:45) als ik het centrum weer in loop voor een maaltijd. Ik bestel een kefalotiri saganaki (andere kaassoort), een tomaten-komkommersalade en een papus (papoes) wat een heerlijk stoofpotje van ultrazacht varkensvlees in wittewijnsaus en citroen blijkt te zijn. De serveerster had mij dit aangeraden en ze heeft geen woord te weinig gezegd. Ik heb werkelijk zitten smullen. Samen met een flesje Malamatina retsina was het weer een waar feestmaal.

Voldaan loop ik richting hotel en ga nog wat liggen lezen alvorens ik om 23:30 mijn luiken sluit.
 

Dag 11 - Vrijdag 10 juni 2005

07:30 Ik open mijn luiken en zie dat de zon alweer goed uit de veren is. Er hangt tenminste geen enkel wolkje - nog geen veertje - voor die roodgloeiende ster. Vandaag moet er weer eens driftig aan het verslag gesleuteld worden want de achterblijvers zullen nu wel bij zijn met het lezen. Maar eerst een ontbijtje en dan dat. Zo gezegd, zo gedaan blijkt een spreekwoord te zijn wat ook in Griekenland gebruikt kan worden. Heb ik jullie al verteld hoe goed het ontbijt hier is? Worden jullie er al ziek van? Nou, het is zo goed dat ik er zeer zeker niet ziek van word!

De ochtend wordt als eerste doorgebracht op het terras voor het hotel. In de zon met een frappee en een leesboek probeer ik eerst wat vitamine D (of V) op te doen. Dat lukt aardig en ik hou het er tot 11:00 uit. Dan ga ik de zomerzon uit (nu wordt het gevaarlijk) en ga naar mijn kamer. Ik ben net op mijn kamer als ik door Katharina - die receptiedienst heeft - wordt opgebeld met het verzoek naar beneden te komen. Beneden aangekomen zie ik geen Katharina maar wel een Griek die in het Nederlands begint met: 'Dag Yiannis'. Ik kijk hem verbaasd aan en hij vertelt dat hij langs reed en mijn auto (sorry Eef, jou auto) zag staan met dat Nederlandse kenteken en benieuwd was wie daar achter zat en hoe die persoon in Naousa verzeild was geraakt. Ik zie dat hij met een groene Volvo 440 met Nederlands kenteken achter mijn auto staat. Ik vertel hem mijn verhaal en hij vertelt dat hij op familiebezoek hier in Naousa is, normaal in Gorinchem woont en dat hij hoopt vanavond nog even contact op te kunnen nemen zodat we wat kunnen gaan drinken. Hij heeft het nu te druk en moet weer verder. Nog redelijk verbaasd schud ik hem de hand en pas als hij weggereden is realiseer ik mij dat ik zijn naam niet eens weet.

Ik ben net terug op de kamer als ik een sms krijg van mijn allerliefste jongste broertje. Hij vraagt zich af waar de update blijft want het verslag schijnt snel weg te lezen. Helaas kan ik niet zo snel tikken als dat jullie het kunnen lezen. Dus hij zet mij aan het werk en zegt daarna dat ik moet blijven 'genieten'! Wat een mooie familie heb ik toch ook. Maar goed dat ik het zelf ook zo leuk vind want anders was ik er echt al mee gestopt. Ik ga dus snel aan de slag om de afgelopen dagen om te zetten naar eentjes en nullen want zo onthoud een computer namelijk iets. De tijd vliegt voorbij terwijl mijn vingers over de toetsen vliegen.

Om 14:00 is het tijd voor een pauze in de vorm van een pitta gyros en een frappee. De eerste neem ik terwijl ik mijn - dagelijkse - ronde door Naousa maak en de tweede wordt op het terras van mijn hotel Xatiati (www.hayati-naoussa.gr) genuttigd met het bijbehorende leesboek. Ondertussen komen de wolkenvelden binnendrijven en is het met het zonnetje gedaan. Af en toe komen de zonnestralen nog door maar het terras is op het zuidoosten en dus bereiken die niet mijn persoontje.

Bij de supermarkt - schuin tegenover het hotel aan de andere kant van de kruising - haal ik een fles frisdrank welke ik altijd naast mijn bed heb staan. Sommige van jullie beginnen meteen over 'nadorst' terwijl ik liever spreek van droge luchten. Al met al is het nu tijd gekomen om de laatste dag bij te werken en een update te gaan verzorgen. Het is nu 17:20 en ik ben weer compleet bij de tijd. De volgende update zal misschien nog vanuit Naousa komen (zondagavond) of anders in de loop van volgende week vanuit Thassos.

Wordt vervolgd. . .

. . . vanuit Naousa. Jullie hebben geluk, voor Thassos toch nog een update want in Thasss kan het even duren voordat ik de volgende update doe.

Ik heb wat liggen lezen, wat data veiliggesteld en heb van Katharina de tip gekregen om morgen een reisje naar Nimfeo te maken. Een mooi bergdorp en een wildreservaat voor beren. En toen was het alweer tijd om naar het centrum te lopen. Ik ging bijtijds omdat ik even mijn e-mail wilde checken. Dat lukte en zodoende stapte ik om 21:30 'mijn' restaurant Inomagieremata (fonetisch geschreven, betekend 'wijn keuken') binnen, nadat ik de serveerster (Athina) had beslopen en haar had laten schrikken. Het is nog akelig rustig maar Athina bezweerd mij dat ik na 22:00 dat heel anders ga zien want dan zullen de mensen uit Naousa binnen gaan komen. Ze heeft niet gelogen want om 22:30 is de zaak goed gevuld en is het een gekwebbel van jewelste. Ik heb er een saganaki kefalotiri, een tomaten-komkommersalade en een lamschotel gehad samen met de 'eeuwige' retsina. Ook dit keer had Athina goed voor mij gekozen, het vlees was heerlijk zacht en gleed vzo je mond in. Aan het einde van de maaltijd heb ik nog een tijdje met haar en Kostas (de ober) staan praten. Ik kreeg van hen en van een Griekse man met dochter de complimenten over mijn Griekse uitspraak (hoewel het nog veel te weinig is, vind ik). Als ik in het Engels overging dan vertaalde de dochter het voor haar vader, maar die vond dat ik alles in het Grieks moest doen. Helaas ontbreken er nog iets teveel woorden in mijn volière (uhh, ik bedoel vocabulair).

Om 23:40bereik ik weer het hotel en neem nog een slaapmutsje in de vorm van een Mythos. Het is 0:25 als ik mijn luiken sluit.
 

Dag 12 - Zaterdag 11 juni 2005

06:25 Ik word heel snel wakker als ik wat in mijn neus voel borrelen. De droge lucht en een flinke snuif zijn de oorzaak dat er een haarvaatje is gesprongen. Dat overkomt mij ongeveer twee keer per jaar en ik begin er steeds behendiger in te worden om die bloedneus snel en vakkundig te stelpen. Ik maak van de nood een deugd en sta dus vroeg op, neem een douche, pak de spullen voor de rit van vandaag en meld mij om 07:40 aan de ontbijttafel. Dimitra heeft dienst en heeft alles alweer uitgestald staan. Vanaf 07:30 is er ontbijt, 's zondags vanaf 08:00. Ik werk weer wat vitamine, eiwitten, koolhydraten, vetten en cafeïne naar binnen - op dit moment van de dag noemt men dat ook wel een ontbijt - en zit niet veel later in de auto.

De rit naar Nimfeo begint om 08:23 met een frisse 16°C en 35440km op de tellers. Het is echter wel onbewolkt en het beloofd een goede dag te worden. Ik rijd via Edess en Arnissa langs het meer van Vegoritida en dan de weg op richting Kastoria. Daar pak je dan de afslag richting Nimfeo en via een slingerachtige bergweg - die je schitterende uitzichten laat zien - kom je dan in Nimfeo uit. Het dorpje is gesloten voor autoverkeer, behalve als je er woont en het is er heerlijk rustig. Ik loop wat door het dorp en aan het einde vind ik de borden richting het beren reservaat. Je loopt ca 800 meter door een bos over een goed geplaveid pad en komt dan bij het informatiehuisje van het reservaat. Het is dan 11:36 en ieder uur wordt er - onder leiding van een gids - een rondleiding gegeven die 20 a 25 minuten duurt en €2,00 kost. De gids is een jongeman van ca 25 jaar en die probeert mij dit alles zo goed mogelijk in het Engels duidelijk te maken. De rondleiding is in het Grieks maar ik krijg een folder mee waar alles in het Engels staat uitgelegd.

Ik heb echter geluk want om 12:00 is er niemand anders en krijg ik een privé rondleiding en wordt het verhaal in het Engels gehouden. Hij verontschuldigt zich voor zijn Engels. Hij vind het belabberd maar ik maak hem duidelijk dat als ik zo goed Grieks zou spreken, ik een heel tevreden mens zou zijn. Het is een reservaat van 15000 vierkante meter met 13 beren die gered zijn van het berendansen. Het kwam in Griekenland tot aan 1992 nog voor en in omringende Balkan landen is het nog steeds een probleem. Moeders met jongen worden gedood en de kleintjes worden daarna 'getraind' (door middel van uithongering, neus en lip piercings met kettingen en slaag) tot toeristische attracties die geld op moeten leveren. Ze moeten op hun achterpoten staan en een soort dansje uitvoeren. De nagels van hun klauwen en ook de hoektanden worden verwijderd zodat ze zo min mogelijk gevaar opleveren. Deze dertien beren zijn in beslag genomen en mogen hier de rest van hun leven doorbrengen. De stichting zet zich verder in voor de in vrijheid levende beren (in Griekenland ca 130 stuks) en voor het besef bij het publiek. De regering geeft tegenwoordig schadevergoeding aan gedupeerde boeren en herders zodat die nu niet meer geneigd zijn de beren dood te schieten.

Er wordt nog meer verteld en langzamerhand komen we bij de afrastering en zie ik - in het donkere bos - wat beren scharrelen. Ik heb volgens de gids enorm geluk want ik krijg twee beren voor de lens die aan het stoeien zijn. De beelden worden wat verstoord door het gaas maar de beren zijn toch goed te zien. Met deze beren wordt niet gefokt (de mannen zijn geholpen) omdat ze van hun eigen moeder nooit een goede opleiding hebben gehad. Al pratend en kijkend lopen we verder en komen we aan het einde van de rondleiding. Als we weer bij het informatiehuisje komen blijkt mijn rondleiding bijna een uur te hebben geduurd! Terwijl ik twee boeken koop over de beer en de wolf hier in Griekenland (en daarmee de stichting steun) komt er een groep Grieken binnengewandeld voor de 13:00 rondleiding. Ik ben dus op het juiste moment aanwezig geweest en bedank mijn gids nogmaals hartelijk voor de tour.

Daarna loop ik nog wat door het dorp heen wat mooie huizen heeft in een aparte bouwstijl. Het enige wat afbreuk doet zijn de vernieuwde daken, want die zijn niet meer van leisteen maar van aluminium platen. Ik besluit naar de auto terug te lopen en kom steeds meer mensen tegen. Er blijken wat bussen te zijn die Griekse toeristen hebben uitgespuwd en ook zijn er velen met de auto aangekomen. Ik ben dus keurig op tijd geweest!

Via de snelweg en Veria rijd ik weer terug naar de basis waar ik om 14:40 aan kom. Ik heb weer 260 kilometer aan mijn route toegevoegd en ik heb best trek gekregen, dus loop ik naar het centrum voor een pitta gyros. Op de weg terug wordt die pitta overmeesterd en ga ik op het terras voor het hotel zitten voor een frappee. Ik pak het leesboek en mijn camera om de gemaakte opnamen te bekijken. Ik roep Dimitra erbij en samen zien we de beren¿ ¿juist, spelen! Daarna zit ik een tijd met Dimitra te praten wat met veel gebaren gebeurt omdat ze slecht Engels spreekt en ik haar rappe Grieks onmogelijk kan bijhouden. Ze vertelt over haar ouders die een boerderij hebben (ik heb ze net gezien toen ik vaders hielp met een parasolvoet in een pick-uptruck te tillen). Het eitje wat ik in de ochtend krijg komt daar vandaan. Die zijn veel beter dan die fabriekseieren, vertelt ze mij, want hun kippen lopen de hele boerderij rond. In de winter leggen ze echter geen eieren omdat ze het dan te koud vinden. Ze hebben nu ook veel perziken, appels en kersen. Die laatste komen ook op tafel en we hebben het nog even over het uitscheidend vermogen wat ze blijkbaar niet op Dimitra maar wel op mij hebben (keurig verwoord vind ik zelf). We liggen dubbel van het lachen want dat soort dingen begrijp ik dan wel - dat Griekse woord ken ik - terwijl ik met zoveel andere woorden moeite heb.

Ook vertelt ze mij over hun nieuwe huis wat ze niet veel verder aan het bouwen zijn (Akis en zij). Hotel runnen met haar zus - Katharina - en dan ook nog een huis bouwen, ze begint meteen te gapen van vermoeidheid. Haar zus komt er ook bij en we hebben het over leeftijden. Dimitra is 29 (bijna 30) en Katharina is 32. Beide zou je zeker 5 jaar minder geven wat ik dan ook deed. Mij schatte ze op 28 of 30 en ze keken dus ongelovig toen ik hun mijn leeftijd vertelde. Niet zoveel zon in Nederland luidde het eensgezind en dat zal dus wel mijn geheim zijn en niet dat van Olaz. Nu heb ik iets teveel zon gehad want door het slenteren door het dorp en naar de beren ben ik enigszins rood bij de bovenarmen. Met verbazing kijken de zusters ernaar (iene kokinos) want zij worden wel meteen bruin en ik moet eerst rood worden. Komt door de haarkleur, weet Katharina te melden, jij (dat ben ik) bent blond en zij zijn mavros (zwart) net als gipsy's (beide giechelen). Daarna worden de dames weer ernstig want er ligt genoeg werk op hen te wachten.

We ruimen de boel op en ik ga naar mijn kamer. Het is 18:30 en ik leg de diverse batterijen aan hun opladers zodat ze weer een tijd meekunnen. Mijn ogen vinden dat ik aan een siësta toe ben en ik geef ze daarin gelijk. De wekker gaat op 21:15 en ik strek mij languit neer op bed.

De wekker is er niets voor niets anders was ik pas in de loop van de nacht wakker geworden. Het is tijd voor het diner en na een opfrissing gaat het richting het centrum. Ik kom net over tienen bij mijn vaste restaurant aan en zie dat het zo goed als vol zit. Zelfs het terras is vol. Echter, achterin in de hoek van de zaak is nog een tafeltje vrij en ik mag er van Athina gaan zitten. Er zijn twee grote tafels gereserveerd en die Grieken komen niet veel later binnen zetten. De kakofonie die er dan heerst is met geen toetsenbord te beschrijven. Als ik met een groepje collega's uit Assen ergens ben dan maken we best wel wat geluid maar dat valt echt in het niets met de orkaan van geluid die hier geproduceerd wordt. Het maakt de Grieken niets uit en ze eten - al kwebbelend - rustig door. Ik geniet vanuit mijn hoekje van dit schouwspel en vind het helemaal niet erg dat het eten wat op zich laat wachten.

Dankzij Athina heb ik gekozen voor een stoofpotje met varkensvlees wat in wijn bereid is (vandaar de naam van de zaak 'wijn keuken') en voor gegrilde feta en een tomaten-komkommersalade. Ook nu weer heeft ze een goede keus gemaakt en dat vertel ik haar ook als ze - ondanks de drukte - even bij mij komt informeren. Het is verbazingwekkend hoe beide (Athina en Kostas) de zaak in controle houden want je moet bedenken dat een Griek geen menukaart wil zien. Die gaat met een groep aan een tafel zitten, de bediening komt er staan en terwijl die de menukaart opdreunt roepen ze door elkaar wat ze willen hebben en dat moet de bediening dan ook maar even onthouden. Er komt geen papier aan te pas dus dat is de toekomst, een papierloos restaurant! Ondertussen brullen ze van andere tafels ook om meer drank en voedsel dus je begrijpt wel dat ik groot respect voor die mensen heb.

Als de rust enigszins is teruggekeerd en ik mijn tweede flesje retsina op heb en betaald heb, sta ik nog even met ze te praten. Ze zijn stomverbaasd dat ik al zoveel dagen in Naousa ben en niets over Agios Nicolaos (Sint Nicolaas) hier in Naousa heb gehoord. Ik vertel ze dat hij ieder jaar in december in Nederland verschijnt (ze kijken mij nu verbaasd aan), maar dat ik hem hier nog niet gezien heb. Ik begrijp het verkeerd want het is een groot park - op de heuvel boven Naousa - waar de rivier ontspringt en waar iedere bezoekende toerist (Griek of niet) wel geweest moet zijn. Ik word gewaarschuwd om morgen niet te gaan want dan zal het er een heksenketel zijn. Toch ben ik zo nieuwsgierig geworden dat ik stiekem al een plan voor morgen maak om 'de Sint' toch te bezoeken. Ik neem nu afscheid van ze en ga op huis aan.

Daar ligt iedereen al te slapen en is de deur op slot. Ik sluit ook weer netjes af en niet veel later sluit ik - het is dan 0:30 - mijn luiken.
 

Dag 13 - Zondag 12 juni 2005

08:15 Ik word wakker en meld mij niet veel later aan de ontbijttafel. Het is er drukker dan de laatste dagen en dat komt vooral door een groepje Grieken. Nicos heeft ditmaal de wacht want vrouwlief (Katharina) was te vermoeid van gisteren. Dus zorgt hij voor de koffie en het bijvullen van de sinaasappelsap terwijl ik een ontbijtje nuttig.

Daarna ga ik - op het terras, in de zon - met hem wat zitten praten en we krijgen bezoek van zijn vader. Ik vraag hem de routebeschrijving naar Agios Nicolaos (in Kreta weet ik die blindelings) en krijg een goede uitleg. Door vroeg te gaan hoop ik de drukte enigszins te ontlopen en dus stap ik om 10:05 in de auto voor de 4 kilometer lange rit de heuvel op.

Net na een militair complex ontwaar ik dan het park. Ik zet mijn auto onder de bomen in de schaduw en loop het park in. Het is groot met veel, heel veel bomen, dus ook met veel schaduw. Het zijn grote oude platanen die soms de zo karakteristieke misvormingen hebben en toch nog springlevend zijn. De rivier loopt al borrelend en spetterend door het netjes aangelegde park. Veel bruggetjes - voornamelijk van hout - en de paden van nette plavuizen of flagstones. Ik kom op diverse plaatsen bronnen tegen waar het water - meestal onder bomen - uit de grond omhoog komt. Hoewel het park grotendeels is aangelegd zijn er genoeg natuurlijke bronnen te vinden. De oorsprong van de rivier bereik ik echter niet, dan houden de paden op. Maar wel nog een mooie cascade waterval waar de rivier zich in het zonnetje overheen werkt.

Er zijn diverse restaurants en cafés waarvan er een duidelijk gereserveerd is voor een grote groep feestgangers. Lange tafels en ballonnen spreken voor zich. Ik ga op een ander terras zitten waar ook al menig Griek zich heeft neergezet. Met een frappee bekijk ik het tafereel en pak daarna mijn leesboek. Het wordt langzamerhand echt druk, dus om 12:00 vind ik het genoeg en ga op huis aan. Net als ik het park verlaat worden er twee busladingen kwebbelende Griekse dames gedropt. Ik heb weer geluk¿

De middag wordt doorgebracht op het terras bij het hotel in aanwezigheid van Nicos, Katharina en de kleine Jorgos. Ondanks zijn veertien maanden weet hij al duidelijk hoe hij zijn zin moet krijgen. Ik krijg hem een tijd lang op schoot en dat maakt hem rustig (vreemde ogen dwingen) maar daarna kan mama toch weer met hem gaan lopen want de kinderwagen wil hij niet in. Toch moet hij om 15:00 naar bed wat zeer tegen zijn zin in is en ik loop naar het centrum. Het is rustig, zoniet stil te noemen. Met een pitta in de hand kom je door het gehele land is mijn stelling en die blijkt goed te kloppen.

In het internetcafé controleer ik de mail, het gastenboek en de verwachtingen voor de komende dagen. Ik wil hierbij de groeten terug doen aan mijn werkgever (5HART-IT Oracle, Java en BI) die deze reis mogelijk maakt (en volgens hem ook de toekomstige; hoppa alweer een link en dus stijging in de ranking). Tevens gaan de groeten naar het Boek & Blad team en het 'vrouwtje met het winkelwagentje'. Iedere zaterdag loop ik tevergeefs een boekhandel in voor een kop koffie en ook niemand komt mij een winkelwagentje brengen zodat ik bij de supermarkt kan shoppen. Hou vol, voordat je het weet sta ik weer voor jullie neus.

Met een glimlach op mijn lippen vanwege deze lieve aandacht loop ik terug naar het hotel en begin met de laatste 'restjes' van het verslag. Ik had ooit eens beloofd het niet meer zo uitgebreid te doen¿

Ik ben nu alweer bij de tijd, het is 17:22 en tijd voor de update. De volgende komt vanaf Thassos.

Het begin van de laatste avond in Naousa is rustig te noemen. Ik zit een tijdje te lezen en met Nicos te praten. Dan verschijnt Dimitra, keurig gekleed uit het souterrain waar de familie verblijft als ze 'hoteldienst' hebben. Vanmiddag zag ik haar even in een flits voorbij gaan en had ze werkkleding aan en was redelijk vuil te noemen. Ze kwam even een paar tosti's halen en daarna ging ze weer naar het huis wat ze aan het bouwen zijn. Maar nu was ze dus opgefrist en klaar om gasten te woord te staan. Geen make-up, enkel was crème onder haar ogen tegen de rimpels, vertelt ze mij lachend, de rest is puur natuur. En de natuur kan best mooi zijn.

Dan schrikken we op want er komt een grijs spook binnen gelopen. Het blijkt Akis te zijn en zijn haren zijn compleet grijs van al het stof en puin ('Baza', zegt Dimitra en ik verstond eerst 'Bazaar'). Het was een vermoeide dag voor hem en hij zit er uitgeteld bij. Zelfs geen puf om op te staan en naar de douche te lopen. Het vordert maar langzaam met het huis. Doordeweeks werken ze er ook aan, maar dan werkt Akis ook in een textielfabriek op de kwaliteitscontrole.

Als hij dan toch onder de douche gegaan is ziet hij er nog steeds vermoeid maar wel een stuk beter uit. We drinken een biertje en hebben het over concurrentie in de textiel (vooral vanuit China) en het politieke gekonkel wat overal gebeurd (er is een fiks debat op Griekse TV). Dimitra zit daar wat stilletjes bij want zij is in gedachten meer met het huis bezig. Daar komt verandering in als Akis vertelt over hoe zij met mensen uit diverse landen om kan gaan. De enige taal die ze goed kent is Grieks maar met handen en voeten en lichaamstaal komt zij de hele wereld over en uiteindelijk begrijpt iedereen haar. Lachend neem ik afscheid van Nicos en Akis. Ik bedank ze voor het verblijf hier en wens ze alle goeds. Misschien zie ik Akis vanavond nog (en anders misschien juni of juli 2007 in Deurne tijdens de lokale Griekse week), maar Nicos niet en die gaat morgen naar Thessaloniki. Dimitra heeft ontbijt dienst dus die zie ik sowieso.

Ik ga om 21:50 naar mijn favoriete taverna en zie dat het nog erg rustig is. Ik neem het hoektafeltje weer in beslag en enkel Athina en Dimitris zijn aanwezig. Kostas springt alleen bij op de drukke dagen. Ik ga voor de saganaki kefalotiri en een tomaten-komkommersalade. Als tip krijg ik deze keer de soutzoukakia en dus volg ik de raad van Athina op. Het smaakt weer uitstekend en na afloop krijg ik een 'glyko' (zoals altijd, een klein zoet nagerechtje, dit keer kersencake) en de rekening. Het is weer een bedrag om je ziek te lachen. Samen met een fles retsina heeft deze maaltijd mij €12,60 gekost! Kijk, dan blijft het nog leuk om eens een groep mensen uit te nodigen voor een etentje. In Nederland heb je daar een pee-elletje (p.l. = persoonlijke lening) voor nodig. Ik blijf nog even kletsen met Athina aan de toonbank, terwijl zij de tafelkleden machinaal staat te strijken. Dan neem ik afscheid van ze en bedank ze voor het goede eten en de gezelligheid en loop ik voldaan naar het hotel terug.

Daar zitten Akis en Dimitra net van een pizza te eten (de bezorger zag ik met hoge snelheid langsflitsen). Al pratend zitten ze de pizza en een salade weg te werken (ze bieden nog wat aan maar ik zit echt vol) en ik kom nog te weten dat Akis vroeger traditionele Griekse dansen heeft gedanst in een dansgroep en dat hij nu leraar is. Ze worden nog steeds uitgenodigd in Deurne voor de Griekse week die daar eens in de vijf jaar gehouden wordt. Volgens hem is het juni of juli 2007 weer zover. Dus hij heeft wel wat bezoekjes aan Nederland afgelegd en vertelt vol overtuiging over zijn bezoek aan de wallen in Amsterdam (kijken, niet aankomen). Terwijl een deel van de groep schilderijen in het Rijksmuseum aan het kijken was, stonden Akis en wat vrienden zich te vergapen aan ander moois.

Daarna begint hun spijsvertering te werken en vallen hun ogen van vermoeidheid dicht. Ook ik vind het welletjes en neem nogmaals afscheid van Akis en wens ze beide een kalinichta. Om 01:00 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 14 - Maandag 13 juni 2005

07:30 Ik open mijn ogen en zie dat de wereld er alweer zonnig uitziet. Vandaag ga ik dan naar Thassos en mijn vertrek uit Naousa staat om 10:00 gepland dus ik heb nog wel de tijd. Als eerste pak ik de spullen in, neem een douche en laad de meeste spullen alvast in de auto. Het is nu nog redelijk koel en dat is beter. Dimitra zit ook alweer te stralen en heeft goed geslapen. Na het ontbijt krijg ik een frappee van haar en ga ik wat zitten lezen want zij krijgt bezoek van de aannemer die in haar huis aan de gang is. Er moeten wat zaken besproken worden en dat gaat met Grieks temperament en toch ook met een lach. Ik zit eerst wat binnen te lezen en vertrek naar buiten als de schoonmaakster de buitenboel heeft schoongemaakt en binnen wil beginnen. In het zonnetje zit ik te lezen over een avontuur op Groenland in -40°C zonder dat er een rilling over mijn rug trekt.

Er stopt een auto en daar komt Nicos uit. Hij begroet mij en pakt binnen nog wat spullen. Dimitra komt naar buiten en gaat met haar zus staan praten. Als Katharina hoort dat ik straks vertrek komt ze uit de auto en wenst ze mij een goede reis met de in Griekenland gebruikelijke twee zoenen. Ik bedank haar voor de genoten gastvrijheid en beloof dat als ik weer in de buurt van Naousa ben om zeker langs te komen. Ook Nicos schudt mij nog de hand en dan rijden ze naar Thessaloniki. Ik loop met Dimitra terug en het is tijd voor de afrekening. Niet alleen de kamer maar ook alle frappee's (ik schat een stuk of twaalf en 4 flesjes Mythos). De kamer mag ik betalen maar de drankjes absoluut niet. Hoeveel ik ook aandring, het blijft een Griekse 'Ochie' (nee). Als ik het dan in de vorm giet van 'het is voor je huis' wordt ze bijna kwaad. Resoluut duwt ze het wisselgeld in mijn handen en daarmee is de zaak afgehandeld. Ook van haar krijg ik een goede reis toegewenst en twee dikke zoenen. Ik bedank haar voor de leuke tijd hier en wens haar alle goeds.

Om 09:58 stap ik in de auto en heb 18°C en 35707km op de tellers staan. De reis naar Thassos kan beginnen door Naousa te verlaten en via Veria naar de snelweg te rijden. Zo gezegd, zo gedaan en op de snelweg kan het dan met een lekker vaartje richting Thessaloniki. Vorig jaar waren ze nog druk bezig met de snelweg die je rond Thessaloniki leidt, op weg naar Kavala. Die is nu klaar en als dank mag je €2,00 betalen bij een tolpoortje. Maar het schiet zo wel lekker op en gaat het nog steeds met 120km/u richting Kavala. Maar ter hoogte van de bergen die ten noorden van Chalkidiki liggen is het afgelopen met de pret. Daar moet de snelweg weer capriolen uit halen in de vorm van tunnels en bruggen en volgens mij heeft de snelweg vanuit Igoumenitsa naar Thessaloniki een hogere prioriteit want ik zie hier weinig bouwactiviteiten. Dus wordt het een normale tweebaansweg waarbij het met maximaal 90km/u mag gaan. Maar de dorpen en kruisingen drukken de snelheid goed en ook het vrachtverkeer maakt de snelheid er niet beter op.

De tweebaansweg gaat over in een driebaansweg waarbij de derde baan door de beide vluchtstroken gevormd wordt. Als er een sneller iemand je wilt inhalen dan ga je zoveel mogelijk op de vluchtstrook rijden zodat die andere er langs kan. Kwestie van uitkijken en aandachtig rijden. Menig toerist kent dit principe niet en dan gaat een Griek echt op je bumper hangen. Dit principe gaat prima zolang je maar oplet en zowel goed vooruit als in je spiegels kijkt. Vooruit is ook belangrijk want er zit van alles op de weg, van trekkers tot aan geiten.

Net voor Kavala wordt de weg dan weer snelweg en die slingert zich in vele bochten langs de steile bergwanden langs de kust. Het is een grote en doorlopende chicane en vanwege de stijgingen en daling is het voorzichtig rijden. Bochten zijn ineens scherp als je met teveel vaart naar beneden suist of je nadert een vrachtwagen wel ontzettend snel als die tegen de berg omhoog klimt. Na Kavala gepasseerd te zijn is het niet ver meer voordat de afslag Keramoti in beeld komt. De weg is bekend en al snel kom ik in het plaatsje en bij de veerboten aan. Het is nu 13:15 en er vertrekt er net een voor mijn neus weg. Mij komt dat eigenlijk wel goed uit want er is wat vloeistof wat mijn lichaam wil verlaten en ik ben wel toe aan iets hartigs.

Dus koop ik eerst een kaartje voor de veerboot (€11,30) en kom te weten dat de volgende om 14:15 zal vertrekken. Na het afscheidend vermogen van mijn lichaam getest te hebben (alles werkt nog na die bobbelige weg tussen Thessaloniki en Kavala), bestel ik een saganaki en zit die samen met wat frisdrank op te peuzelen. Er komt een bus van Olympia reizen aan en de bus stroomt leeg met Nederlandse bleekscheten. Sommige staan verbaasd naar mijn auto te kijken, maar ik laat niets merken. Er zijn twee maatschappijen die tussen Thassos en Keramoti varen en zij gaan met de andere veerboot. Beide hebben hetzelfde schema en dezelfde prijs, dus het maakt niets uit.

Om 13:55 komt mijn veerboot eraan en kan ik de boot oprijden. Ik wordt achterop het schip gedirigeerd en sta nog even te kijken of het inparkeren van de auto naast mij en voor mij problemen oplevert. Dat gaat goed en dus klim ik naar een van de bovendekken en ga wat zitten lezen. Drie keer getoeter met de hoorn vertelt mij dat we vertrekken en doordat we dan keren zoek ik een ander plekje op om in de schaduw te kunnen zitten want de zon brandt heel goed op je huid. De 40 minuten durende oversteek is voorbij voordat je het weet en de laatste 10 minuten breng ik zittend in mijn auto door. De veerboot is nog niet voor de helft gevuld dus is het ontschepen zo geschiedt en kom ik om 14:55 op Thassos aan.

Ik rijd naar het kantoor van Stelios maar daar hoor ik dat hij naar huis is. Dus rijd ik door naar de villa's en loop naar de voordeur van hun huis. Het is verdacht rustig en het duurt ook even voordat er geopend wordt. Het is Stelios en die vertelt dat de rest op bed ligt en hij ook net erin wilde kruipen. Daarvan wil hij nu niets weten. Hij verwelkomt mij hartelijk en we gaan op het balkon zitten praten. Ik gun hem echter wel zijn siësta en zo gauw als ik het biertje heb opgedronken volg ik hem naar villa 5 wat de komende tijd mijn paradijsje op aarde zal zijn. Het is de middelste van de bovenste drie villa's. Vorig jaar zat ik in villa 1 wat een 6 persoonsvilla is. Dit is een 8 persoonsvilla met een nog beter uitzicht. Het verschil met de andere is dat hier op de begane grond nog een slaapkamer is en die is bij de andere als open zitkamer ingericht. Voor de rest is het dezelfde luxe als ik vorig jaar beschreven heb.

De weg naar de villa is voor wat betreft het laatste gedeelte niet verhard en het is er moeilijk keren. Dus laat ik mijn auto mooi beneden bij de receptie staan en rij ik enkel bij het uitladen - en later voor het inladen - naar de villa toe. Stelios vindt dat prima en gaat naar zijn bedje toe. Ik laat spullen in de auto voor wat ze zijn, neem enkel het hoogstnoodzakelijke mee en ga op mijn terras zitten genieten.

De wolken die al de hele middag bij de bergen richting Bulgarije hangen worden steeds donkerder en komen steeds meer richting Thassos. Om 17:30 besluit ik het noodlot niet te tarten en ga met de auto wat boodschappen doen en wil vanavond in de villa wat koken. Terwijl ik wegrijd ontmoet ik Stelios en die roept mij toe om zo een koffie te komen drinken. Nadat ik de boodschappen heb gedaan en opgeruimd in de villa loop ik dus naar hun huis. Ik zie de jeep van Stelios niet staan maar hoor wel allerlei geluiden dus neem ik aan dat het gezin weer wakker is. Elsbeth doet open en ik word warm verwelkomd. De huishoudelijke hulp en tevens oppas, Alma, is er ook en die ken ik nog van vorig jaar. De kinderen komen schuchter op mij af maar dat duurt niet voor lang. Konstantinos (Tijn) is de oudste van 5 jaar. Daarna komt broertje Timoleon (Tim) en dan zusje Ioli (Ioli, uitgesproken als Joli). Het zusje moet zich staande houden tussen haar twee broers en met haar 2,5 jaar doet ze dat met verve.

De kinderen moeten gaan eten maar hebben meer oog voor andere zaken zoals de houten puzzel die op tafel ligt. Vooral Ioli heeft duidelijk geen zin in eten en laat dat goed merken. Oost-Indisch doof en met een strak gesloten mondje krijgen zowel Alma als Elsbeth er geen hap meer in. Het is dan ook brullen en stampvoeten (hé waar heb ik de jongste van een gezin dat meer zien doen?) als de broertjes wel hun bord leegeten en daarna een ijsje krijgen. Daarna gaat ze poeslief slijmen bij beide broertjes om een hapje van hun ijsje. Pedagogisch verantwoord laat Elsbeth de broertjes hun ijsje delen met hun zusje.

Daarna worden de kinderen weer losgelaten en spelen in en rondom het huis (op het balkon). Elsbeth en ik lopen naar mijn auto om de spullen uit te laden die ik voor hen vervoerd heb. De vering van de auto slaakt een zucht van verlichting als ik die last van zijn schouders haal. In het huis aangekomen worden de spullen uitgepakt en de kinderen zijn dolblij met de spullen die oma heeft meegegeven zoals de A.H. hamsters die als knuffels meteen worden omarmd.

Om 19:45 ben ik weer terug in mijn villa en wordt het tijd om een potje eten te gaan 'koken'. De pasta en de eieren koken inderdaad snel op de elektrische kookplaten en de keftedakia (gehaktballetjes in tomatensaus) worden in de magnetron opgewarmd. De eieren zijn voor de komende ontbijtjes en dat zal ik zelf moeten verzorgen (er is geen roomservice). De maaltijd is simpel, voedzaam en lekker. Ondertussen zit ik wat te zappen met de satelliet TV. Zo verstrijkt de rest van de avond en terwijl de afwasmachine het huis op zijn kop zet (een Zanussi DW-4803, wat maakt dat ding een herrie!) maak ik mijn langzaamaan gereed om het brede tweepersoonsbed op te zoeken. Om 23:15 ga ik op bed nog wat liggen lezen en drie kwartier later sluit ik definitief de luiken (ook de rolluiken die er sinds vorig jaar gemonteerd zijn).
 

Dag 15 - Dinsdag 14 juni 2005

07:10 Uit een soort gewoonte word ik wakker. Ik draai mij nog eens om en om 08:15 ben ik goed wakker. Als eerste neem ik een verfrissende duik in mijn zwembad en stap daarna onder een lekkere douche om het chloorwater eruit te spoelen. Dat lukt niet erg omdat het kraanwater hier ontzettend veel chloor bevat. Voor de koffie wat minder geschikt en dus stap ik daarna eerst in de auto om wat flessen water te halen en tevens wat extra frisdrank. Het beloven warme dagen te worden en ik zal wat meer thuis zijn. Dus moet de voorraad op peil zijn.

Het is onbewolkt maar er hangt een witte waas in de lucht, dus de vochtigheid is nog aanwezig. Voor vandaag staat er weinig anders op het programma dan een wasdag. Zodoende draait om 10:15 al de eerste was (een bonte was voor kenners). Na drie weken is een beetje wassen geen overbodige luxe hoewel er nog genoeg schone kleding in de auto ligt. Zwemkleding, shirts en korte broeken zijn toch de zaken die je het meest draagt.

De dag verstrijkt met lezen, zwemmen, zonnen, bonte was ophangen op het aanwezige droogrek, witte was erin, lezen, zwemmen, opdrogen, witte was ophangen, lezen, bij Elsbeth op de koffie (frappee) en soezen op bed. Kortom, 'a bad day at the office' (een zware dag op kantoor). Door Elsbeth ben ik uitgenodigd voor het eten van vanavond. Stelios is vanochtend vertrokken. Hij heeft een bespreking met andere reisagenten op Limnos en moet eerst met de boot naar de vaste wal en naar Kavala. Van daaruit vertrekt de boot naar Limnos. Hij blijft twee dagen weg en dus zou ze het gezellig vinden als ik bleef eten. Alma maakt yemisto (groenten gevuld met gehakt, feta en dergelijke).

Na de kleine siësta (ik heb niet geslapen) bel ik Elsbeth op met de vraag hoe laat ik eigenlijk verwacht wordt. In verband met de kinderen eten ze bijtijds en dat zal ongeveer 18:30 zijn want ze liggen nu nog te slapen. Ik kleed mij om en loop naar hun huis. De kinderen zijn ondertussen wakker en springlevend (met de nadruk op spring). Met drie van die drukke figuurtjes vind ik het geen gek idee dat Elsbeth de hulp van Alma erbij heeft. Zeker als je bedenkt dat Elsbeth (en Stelios) ook nog de regie over twee andere hotels/appartementen voeren.

We eten dit keer buiten op het balkon en dankzij buurkinderen wordt het een rommelige maaltijd. Vooral Tijn wil zo snel mogelijk buiten spelen. Het voordeel is dat de heren (Tijn en Tim) hun bordjes snel leeg hebben. Ioli heeft wel zin in spelen maar niet in eten. Fruit en melk dat gaat wel naar binnen maar de warme hap gaat slecht tot niet. Mij smaakt de yemisto goed en ik neem een gevulde tomaat (kaliber grote vleestomaat, niet die sponzige balletjes die wij kennen) en een gevulde courgette. Daarna zit ik echt vol, maar Alma maakt zich zorgen omdat ik zo weinig heb gegeten. Ik maak haar duidelijk dat ik echt vol zit en dat het heerlijk was. Dan belt Stelios op en het blijkt dat hij weer huiswaarts keert omdat de boot naar Limnos nog steeds met een technische storing in Kavala ligt.

Als hij om 20:45 thuis komt liggen de kinderen net in bed nadat ze met borden fruit in bad hebben gezeten. Melk en fruit komen de kinderen zeker niet tekort. Maar goed, er komt een vermoeide Stelios binnen en daarachter loopt Paris. En die Griek ken ik weer van de vakantiebeurs - afgelopen januari - in Utrecht waar ook Stelios en Elsbeth waren. Ik heb hem (na wat zoekwerk en telefonische ondersteuning door Pa) bij een hotel in Nieuwegein afgezet waarna ik met Stelios naar Meppel ben vertrokken. Voor mij een 'kleine' omweg en ik bespaarde hem een taxirit. De rit is hij niet vergeten en hij is blij dat hij mij nu weer hier ontmoet.

De heren zien er vermoeid uit. De hele dag gewacht tot het probleem opgelost zou zijn. Iedere keer werd het uitstel met een uur verlengd. Uiteindelijk hebben ze het opgegeven en zitten ze nu aan de yemisto en de salade. Hongerig vallen ze erop aan want ze hebben enkel aan het begin van de middag een sandwich genomen. Stelios belt nog even en de boot blijkt er nog steeds te liggen wat hem iets vrolijker stemt omdat ze dus de juiste beslissing hebben genomen.

De heren aan het bier en Elsbeth en ik zitten aan de witte wijn en genieten van de lekkere avond. Om 22:40 verlangen Stelios en Paris hevig naar hun bed en Paris wordt naar een hotel in de stad gebracht. Ook Alma wordt naar huis gebracht en ik verdwijn naar villa 5. Om 23:15 sluit ik de luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "15 t/m 30 juni". Daar gaat deze vakantiesoap verder...