Reisverslag  1 t/m 14 Juli 2005

Dag 32 - Vrijdag 01 juli 2005

06:45 Zou de wekker gaan maar ik ben 06:20 al wakker. Ik kleed mij aan en stap daarna in de auto. Het is nog heerlijk koel - een 'koele' 25°C - en lekker rustig op de weg. Ik ben dan ook iets over zevenen in Volos en kan nu heel gemakkelijk parkeren op de parkeerplaats die dichtbij het internetcafé ligt. Dat internetcafé is 24 uur per dag geopend en heeft een goede snelle verbinding. Voor €1,30 zit ik 45 minuten te internetten en heb ik de bootovertocht met de Flying Dolphin gecontroleerd op beschikbaarheid en een keuze gemaakt uit de 3 of 4 mogelijke overtochten per dag.

Maandag 4 juli vertrek ik om 13:00 uit Volos met de Flyingcat 6 en kom op Skiathos aan om 14:20

Vrijdag 8 juli verlaat ik Skiathos weer om 15:30 met de Flyingcat 5 en kom in Volos aan om 16:50

Na het internetcafé loop ik naar de ticket kantoortjes en er is er al een open. Met het afgedrukte schema is de trip snel geboekt en na €39,40 te hebben betaald krijg ik de tickets. Ik controleer ze nog eens op datum en zie dat het goed is. Daarna stap ik in de auto en verlaat Volos. De auto gaat niet mee naar Skiathos. Het eiland is niet zo groot en met een scooter kom je overal prima. Ik stal de auto gedurende die dagen onder het wakende oog van mijn 'vriendinnen' van Enalion.

Om 08:45 ben ik terug bij het hotel en zie ik dat Alexia er ook zit. Het gaat gelukkig wat beter met haar. Ik vraag haar of ik wat waardevolle spullen in het hotel kan onderbrengen gedurende mijn trip naar Skiathos. Dat vindt ze geen enkel probleem zodoende hoeft bijvoorbeeld mijn laptop niet in de auto achter te blijven. Want ik neem hem niet mee naar Skiathos. Ik ben geen pakezel! Nee, deze jongen gaat 'licht' bepakt naar dat eiland toe.

Ik heb wat kleding wat aan een wasje toe is en had gisteren al van Petra gehoord dat ik waarschijnlijk de wasmachine wel mocht gebruiken. Ik vraag dit nu aan Alexia en die vertelt mij om de was gewoon aan Niki te geven. Nee, ik mag het niet zelf doen en als Alexia het even later aan Niki verteld grijpt die bijna verlangend de wastas uit mijn handen. Lachend zegt Niki tegen Alexia dat ze er wel geld voor vraagt. Ik begrijp deze Griekse zin en zeg tegen haar dat ik natuurlijk haar zal betalen. Dan begint ze een heel Grieks verhaal maar de kern is dat ik dat betalen echt moet laten. De volle wastas gaat met Niki mee en ik begin aan mijn ontbijt.

De ochtend wordt verder met frappee en leesboek doorgebracht. De temperatuur stijgt vliegensvlug naar de 40 graden en het is zelfs in de schaduw bedompt warm. Alexia komt terug uit Volos met een nieuwe voruwtjesparkiet, dit maal een groene in plaats van een witte. Ze wordt bij Popey gezet die nog stevig in de rouw is en van zich af begint te pikken. Dat neemt zij duidelijk niet en een uur later blijkt wel weer dat de vrouwen de baas zijn. Popey is niets zonder zijn spinazie en zit angstig naar die nieuwe vrouw te kijken die in zijn domein is gedumpt.

Ik ga terug naar mijn kamer en lig daar op bed te lezen met de airco in een lekker verkoelende stand. Als ik - na een uurtje of twee - mijn kamer wil verlaten merk ik dat er een wastas aan hangt. De bonte was hangt al gewassen en keurig opgevouwen aan de deurknop. Die lieve Niki ook en als ik haar ik het oog krijg bedank ik haar met een handkus. Ze is jaloers op mij omdat ze een paar jaar op Skiathos heeft gewerkt en best wel eens terug wil. Ik heb haar uitgenodigd maar Alexia kan niet zonder haar. Ik zal als bedankje voor de was proberen iets leuks te kopen op Skiathos.

De middag eindigt met een siësta en daarna met een plons in het zwembad. De 24 uur zijn voorbij maar toch is nog goed te merken dat er een extra dosis chloor in het water zit. Ik spoel het snel uit mijn haar en ogen en zit aan het begin van de avond redelijk fris op het terras mensen te kijken. Dat valt in twee opzichten tegen. Vanwege de warmte zijn er niet zoveel mensen op straat maar liggen nog op het strand of in zee. En die warmte is ook de schuld dat ik nou niet erg lang fris blijf. Rustig ademhalen en wachten tot het iets koeler wordt.

De maaltijd is natuurlijk weer bij Paris en bestaat uit een saganaki en een kebab. Daarna ga ik aan de 'personeelstafel' zitten en praat wat met Christos, Evert en Jorgos. Ik zie een moeder en dochter langslopen die gisteren ook hier zaten te eten. Ze komen uit Nederland wat ik afgeleid heb uit het feit dat Evert een hele tijd met ze heeft zitten praten. Ook hij heeft ze in de gaten en nodigt ze uit voor een slaapmutsje. De moeder heet Cassandra en komt uit Wijk bij Duurstede. Dochter heet Annelies en woont nu in de wijk Lombok in Utrecht. Het is een leuk stel en moeders drinkt het op de Griekse wijze gevulde glas Metaxa toch op ondanks eerder tegensputteren. Annelies, Evert en ik zitten aan de tsipouro.

Al pratend komen we heel wat van elkaar te weten en de tijd verstrijkt. Cassandra wil morgen met het treintje mee maar ik betwijfel of ze dat gaat halen. Toch is ze dat wel van plan en verlaat ons om 01:00 en loopt naar huis waarbij ze haar dochter in de handen van Evert en mij achter laat. Annelies is 26 jaar en heeft al wat van de wereld gezien dus kan ons best aan. Dat is niet nodig want Evert en ik gedragen ons natuurlijk als nette heren. De taverna stroomt langzaam leeg en de lichten gaan grotendeels uit. Het personeel eet nog wat terwijl Annelies en ik nog maar wat tsipouro naar binnen gieten. Annelies is echter ook een kei in het morsen van dit kostbare spul hetgeen haar eerder op de avond op een 'berisping' van Christos kwam te staan. Je mag best tsipouro knoeien als je er dan maar wel meteen water overheen laat lopen, anders brengt het je ongeluk. Aan het eind van de avond is de tafel dus redelijk vochtig en dat is zwak uitgedrukt.

Om 02:00 is iedereen klaar. Evert brengt Annelies op zijn scooter naar huis want zij en haar moeder zitten in een complex van Olympia wat iets verder weg ligt. Ik kan die 300 meter best lopen. Ik wens iedereen een goede nacht en via de achterom bereik ik mijn kamer. De luiken sluiten daarna vrij snel.
 

Dag 33 - Zaterdag 02 juli 2005

07:15 Ik word uit mijzelf wakker en besluit eruit te gaan. Vanmiddag - als het heet is - haal ik de extra uurtjes slaap wel. Dus ga ik op het terras zitten met het leesboek. Na iets meer dan een kwartier meld Niki zich. Die is al met de bus vanuit Volos gekomen en begint als eerste met een frappee en voor mij een Griekse koffie. We praten wat - voor zover mijn Grieks het toe laat want Engels spreekt ze niet - en ze blijkt 36 jaar te zijn en twee zoons te hebben van 15 en 11. Ze vervloekt dit warme weer omdat het zwaar is om in te werken en omdat er door de hitte zoveel bladeren van de bomen vallen (poli fila). Het terras ligt bezaaid en dus gaat ze snel aan de slag. Het is een dame die echt wel weet wat werken is, ik zou bij deze temperaturen toch echt veel rustiger aan hebben gedaan.

Om 08:30 meldt Vaso zich en die begint de kussens naar buiten te slepen en het terras op te bouwen voor wat betreft asbakken, menukaarten, enzovoort. Daarna krijg ik een ontbijt. De temperatuur is al razendsnel aan het stijgen maar de parkieten hebben daar blijkbaar weinig last van. Omdat ze nu weer in de buitenlucht hangen is er van alles te zien en te horen en de beestjes slingeren wild over hun stokjes heen. Het nieuwe echtpaar is nog duidelijk niet gewend aan elkaar. Popey was met Olijfje veel meer aan het knuffelen. Ik weet nog niet wat de naam van dit nieuwe vrouwtje is.

Na het ontbijt is het tijd voor een verhuizing. Ik moet van kamer 1 (beneden) naar kamer 2 (boven, waar ik vorig jaar ook gezeten heb). Dus sleep ik alle spullen naar de nieuwe kamer en merk dat deze arbeid bij deze temperaturen niet ongestraft kan blijven. Het is bedrukkend warm en die vochtigheid heb je normaal niet in Griekenland. Maar ja, ik heb eerder lopen zweten bij verhuizingen en deze is daar geen uitzondering op. Kamer 2 heeft een paar dagen leeg gestaan en de airco moet flink aan de bak om er een betere temperatuur in te krijgen.

Na de verhuizing wordt ik door Nederlanders die bij het zwembad liggen uitgedaagd voor een partijtje 'bommetje'. Waarschijnlijk had ik dan ook niet van boven moeten roepen 'ik had nog zo gezegd, geen bommetje!'. Het werden 3 uren waarbij veel water klotste en we op het terras mini-tsunami's los lieten. Ik hield ermee op omdat ik wat hoofdpijn begon te krijgen en ook de slaap zich liet gelden. Dus gingen de gordijnen dicht - die helpen minder goed dan de luiken op kamer 1 - en sloot ik de luiken, maar niet voordat ik gemerkt had dat Niki ook de witte was bij mij heeft afgeleverd.

Ik heb een tijd geslapen en om 17:30 werd ik weer wakker. Wel nog steeds de koppijn, dus heb ik wat ingenomen en heb wat TV liggen kijken. Daarna ben ik het terras op gegaan en heb wat met Maria zitten praten. Het hotel heeft nu ook een restaurant mogelijkheid - ook voor niet gasten - en Maria zwaait de scepter. Ze is 6 jaar in Nederland geweest en heeft in Amsterdam in een Grieks restaurant en een Griekse bar gestaan. Dus ze verstaat het Nederlands goed en spreekt ook nog een aardig woordje Nederlands. Maar het Engels - en zeker het Grieks - gaat deze in Thessaloniki geboren dame veel beter af.

De warmte is nog steeds drukkend en ik vlucht toch maar even weer naar de airco op mijn kamer. Op TV is vanavond geen 'The Nanny' dus ik pak mijn leesboek en probeer de (virtuele) watten uit mijn hoofd te krijgen. Dat lukt gedeeltelijk en kost zoveel tijd dat Vaso ongerust was geworden. Ik zou enkel een douche nemen en bleef anderhalf uur weg. Ze was bijna naar boven gelopen om te kijken of alles wel oke was. Er wordt dus goed op mij gelet en ik kom dus niets tekort.

Aangezien het weekend is ga ik wat eerder eten. Als je dat nu na tienen doet zul je bij Paris zeker op een tafeltje moeten wachten. Ik kom er om 21:35 aan en krijg nog een tafeltje. Het wordt al snel drukker en al het bedienend personeel rent zich de benen onder het lijf vandaan. Arme Evert houdt het dan ook niet geheel droog. Ik krijg van hem wel een kaartje van de taverna en die blijkt ook een website te hebben. Aangezien Taverna Paris best de moeite waard is, krijg je hierbij de link.

Ik zie Cassandra en Annelies vertwijfeld langs lopen en zoeken naar een tafeltje. Ik gebaar Christos dat ze best bij mij mogen zitten. Als hij ze mee neemt naar mijn tafeltje bied ik ze dit aan, maar zeg er duidelijk bij dat ze zich niet verplicht moeten voelen. Maar de dames voelen er wel wat voor en gaan bij mij zitten. Ik had toch nog geen bestelling gedaan en we besluiten voor allerlei voorgerechten te gaan. We kiezen diverse zaken uit de menukaart en net zoals de Grieken dat doen wordt alles op tafel gezet en prikken we met onze vork alles van die bordjes.

Cassandra is vandaag - zoals verwacht - niet met het treintje meegegaan en wil dat nu morgen beslist doen. Dus ze houdt de alcoholconsumptie laag en vertrekt om iets over twaalven naar hun appartement. Annelies blijft bij mij achter en we krijgen een discussie over de bewaarplaats van culturele zaken. Ze studeert namelijk nog culturele wetenschappen en heeft een uitgesproken mening over de verblijfplaats van bijvoorbeeld de friezen (de versierselen in de rand) van het Parthenon of bijvoorbeeld het beeld van Niki van Samothraki. Volgens haar zijn de beelden beter af in London of Parijs en doordat ze daar nu al meer dan een eeuw zijn, hebben ze hun plek daar voorgoed veroverd. Ik pleit ervoor om de objecten vooral zo dicht mogelijk bij de bron te houden en die gipsen afgietsels dan maar in het Louvre te zetten. We komen er niet uit en schakelen over op andere onderwerpen. Maar die gaan we niet bij de taverna bespreken.

We rekenen af en lopen naar een gezellige bar met terras onder de bomen. We gaan aan de espresso koffie en dat bevalt heel goed na toch weer wat glaasjes tsipouro. De temperatuur is nu goed aan het zakken, de verwachting voor morgen is een 10 graden lagere maximum temperatuur en kans op een bui. De daling is nu al waarneembaar en wordt door ons beide als zeer prettig ervaren. De muziek staat zacht en het ruisen van de zee doet ons helemaal relaxed voelen. Het is een heerlijke avond en de tijd verstrijkt ongezien. Het is 02:30 als Evert zich ook komt melden en neerploft. We nemen nog een rondje koffie en om 03:15 begint dan toch de slaap voelbaar te worden. Evert brengt Annelies weer op de scooter naar huis, maar ze lopen de eerste 20 meter met mij mee zodat ze zeker weten dat ik thuis ben (geintje). Het terras voor het hotel is donker maar Emanuela zit er nog wel met een vriend te praten. Hij zal haar zo ook naar Volos brengen want er gaat geen bus meer. Ik zit nog even bij ze maar ga dan richting bed. De klok heb ik geen vier uur horen slaan want toen zaten mijn luiken al stevig dicht.
 

Dag 34 - Zondag 03 juli 2005

08:30 Ik word wakker want er schijnt veel zon naar binnen. Gelukkig krijg ik na Skiathos weer kamer 1. Niki is alweer druk het terras aan het vegen en Vaso legt de kussens weer op de stoelen. Ik hang de parkieten weer buiten en ga zitten lezen. Van Niki krijg ik mijn gebruikelijke 'bakkie Griekse pleur' en ik merk dat het deze dag anders qua weer gaat worden. Het is wat bewolkt en aan de overkant - het vaste land - hangen donkere wolken. Ook de temperatuur is de laatste dagen niet zo laag geweest. Ik vind dit een prima ontwikkeling en wacht netjes totdat Vaso met mijn ontbijt begint.

Daarna ga ik naar mijn kamer want vandaag is verslagdag. De eerste twee dagen worden ingetikt en die worden gevolgd door een frappee pauze. Het leesboek van 527 pagina's (Weis & Hickman - Draken van een gevallen zon; heb ik op Samothraki geruild bij Christos) nadert zijn ontknoping en het verhaal heeft mij, na een moeizame start, nu goed in de greep. Ik wil dit boek vandaag ook uitlezen zodat ik morgen naar Skiathos een nieuw leesboek kan meenemen.

Daarna doe ik weer een verslag sessie en ook die wordt gevolgd door een pauze. Ik bestel bij Emanuela een tosti en een fruitsalade, geen grote snack maar toch genoeg om het tot 22:00 uit te houden. Het begint ondertussen goed dicht te trekken en te waaien. Zo erg zelfs dat Emanuela de menukaarten naar binnen begint te halen. De temperatuur zakt enorm en ik begin het zelfs fris te vinden, zo in die wind. Ik besluit dus weer aan het verslag te werken. Ondertussen dreigt het even te gaan regenen en er vallen een paar spetters. Tegen de bergen en op het vaste land ziet het er donkerder uit en zal er vast wel wat gevallen zijn maar daarna trekt het toch weer wat open en gaat de wind weer liggen.

Om 17:45 is het bommetjes tijd en wordt het zwembadwater weer op de proef gezet. Ook wat Griekse kinderen komen plonzen en springen en er wordt flink wat lawaai gemaakt. Na een uurtje is ook dat wel voldoende geweest. Het is nu 19:04 (als ik dit ik) en ik ben weer bij de tijd. De volgende update komt pas weer volgende week zondag (of zaterdag als ik echt zin heb) want de 5 dagen op Skiathos zijn laptop-loos. Wordt dus over een week vervolgd, heb geduld lieve kijkbuislezertjes!

En jullie hebben toch een geduld op moeten brengen, maar ik ben blij dat jullie er weer bij zijn!

Na de update ging het normale avondritueel van start en eindigde ik bij taverna o Paris. Daar een feta psiti, een tomaten-komkommersalade en paidakia op samen met de retsina en de tsipouro. Ik was redelijk bijtijds gaan eten en heb daarna aan de tafel van de bediening zitten wachten want het was zo druk dat ik geen extra tafeltje bezet wilde houden. Wachten waarop? Op Cassandra en Annelies. Die hebben hun laatste avond, eten ergens anders maar zouden sowieso langskomen. Dat doen ze dan ook om 23:30. Ze drinken nog 1 borrel en nemen daarna afscheid van Christos, Evert en mij. Ik blijf nog wat met Evert zitten praten, die vroeger ook in de ICT (oa CMG) heeft gewerkt. Dit bevalt hem veel beter en hij is ook een echte horeca man. Hij loopt niet enkel zijn bestellingen af maar heeft oog voor andere mensen die wat willen en schuwt ook de sociale kant van het vak niet ¿ met andere woorden, hij kan goed kletsen (in de positieve zin).

Ook ik neem ¿ tijdelijk ¿ afscheid van de boys want morgen vertrek ik naar Skiathos. Om 0:50 loop ik terug naar het hotel en vind daar Emanuela achter de bar die ze aan het afsluiten is. Ik maak het haar niet al te moeilijk als ze de kas aan het opmaken is. Ze wenst mij veel plezier op Skiathos en stuurt mij daarna naar bed zodat ze de tussendeur kan sluiten. Om 01:40 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 35 - Maandag 04 juli 2005

07:00 Zonder wekker ben ik toch al klaarwakker. Het licht komt al goed de kamer in en ik ben blij dat ik bij terugkomst weer kamer 1 kan krijgen. Ik pak de spullen nu al in want de temperatuur is nu nog aangenaam. Bepaalde zaken ¿ zoals de laptop ¿ hoef ik niet in de auto te stallen maar mag ik in het kantoortje onderbrengen.

Van Niki krijg ik mijn Griekse koffie en ik kijk toe hoe wat Nederlandse gasten (Ross Holidays) vertrekken. Vaso is er ook en die bezorgd mij het ontbijt. Zij helpt mij ook door een taxi te bestellen die mij rond elf uur naar Volos zal brengen. Ik ruim mijn kamer leeg en check mijn auto. De vloeistofniveau¿s zijn in orde ¿ die controleer ik regelmatig ¿ en ik draag hem op om goed op zichzelf te passen want het baasje gaat zonder hem naar een eiland toe. Ik zet wat spullen in de auto en zorg dat er niets van echte waarde zichtbaar is. Vaso en Emanuela zullen er goed op passen. Ik zit nog wat met Vaso te praten onder het genot van een frappee als de taxi om 10:50 verschijnt. Een grote sporttas en de rugzak bevatten alles ¿ naar ik hoop ¿ om de komende 5 dagen goed door te brengen.

Ik word door Niki en Vaso uitgezwaaid en de taxichauffeur rijd rustig richting Volos. Onderweg krijg ik nog wat tips van hem en vooral het vooruitzicht op ¿many beautifull girls¿. In Volos is het een rotzooi en we komen stapvoets verder. Ik wil het hem niet moeilijk maken en vertel hem dat hij mij in de volgende zijstraat mag afzetten zodat hij weer terug kan keren naar Kala Nera. Ik wil toch eerst naar het internetcafe en dat ligt vlakbij deze zijstraat. Ik moet €15,00 betalen en krijg van hem een kaartje zodat ik hem voor de terugreis ook kan bestellen.

Ik voel mij bijna een backpacker ¿ een rugzak toerist ¿ zoals ik zeulend naar het internetcafe loop. Daar zit ik bijna een uur te internetten. Mail lezen, site controleren, informatie over Galaxidi opvragen (waar ik straks na Kala Nera naar toe ga) en dan is een uurtje zo om. Ik loop naar de haven en strijk daar bij de haven neer voor een drankje (limonada) terwijl ik wacht tot vertrektijd. De boot ligt er al en om 12:45 loop ik er heen. Ik zit op stoel 2-E en daar ga ik dan ook zitten nadat ik de sporttas in het bagagerek heb gelegd. Ik zit onder een uitstroom opening van de airco en dat is heerlijk verfrissend.

De Flyingcat 6 vertrekt iets voor 13:00 door met een flinke vaart achteruit van de pier te varen en dan vooruit de haven uit. Daar wordt het tempo nog iets verder opgeschroefd hoewel het woord schroef hier onjuist is. Het schip is eigenlijk een catamaran met twee verschrikkelijk grote jet-ski¿s die aangedreven worden door vliegtuigmotoren. Naar buiten mag je niet en dat is maar goed ook want je vergaat van het lawaai. Dat hoor je goed als er een personeelslid de deur even opent om zijn werkzaamheden te verrichten.

Ik pak mijn boek en ga zitten lezen. Na verloop van tijd merk ik dat de airco wel heel koud staat en zelfs ik begin het toch wat fris te krijgen. Die frisse lucht is echter wel weer een voordeel als we de punt van Pileon zijn gepasseerd en we op open zee komen. Vanwege de harde wind die er staat ¿ schuin op de boot ¿ gaan we toch redelijk heen en weer. Vlak voor Skiathos is het soms wel erg en ik zie een stewardess met zakjes rondlopen. Dankzij de frisse lucht valt het bij mij gelukkig mee terwijl ik er wel erg gevoelig voor ben.

Het is 14:30 als we aan de kade van Skiathos aanmeren en ik een klap krijg van de warme lucht die er hangt. Ik loop met de bagage naar het begin van de boulevard en kom daar tot de ontdekking dat ik de kaartjes en informatie die ik van Emanuela gekregen heb nergens kan vinden. Stom, maar die liggen waarschijnlijk nog bij de laptop in het kantoortje. Ik bel haar dus op, want ik sta voor een scooterverhuurder waarvan de naam mij bekend voorkomt maar ik wil het wel zeker weten. Ze bevestigd mijn vermoeden en binnen maak ik kennis met de zus van Fanasis. Ze kent Emanuela ook goed en ik breng de groeten over. Zij belt haar vader en die komt mij met de auto ophalen. Hij stelt zich voor als Christos en rijdt ondertussen Skiathos stad (Chora) uit. Ik vertel hem dat ik dacht dat ik redelijk dicht bij het centrum zou zitten waarop hij antwoord dat dit ook zo is maar dat je met de auto om de stad heen moet rijden omdat de straten in de binnenstad zijn afgesloten voor auto¿s.

Ik kom bij een woonhuis aan waarnaast een werkplaats is voor de auto en scooterverhuur die Fanasis heeft. Iets verderop is het nieuwe gebouw (de Spa) waarin hij een sportschool heeft, inclusief sauna. Mij is het hier al warm zat en zal dus niet snel aan een sauna denken. Onder het woonhuis zijn drie kamers die zijn ouders verhuren. Christos brengt mij naar de grootste kamer (nummer 9, heel logisch met 3 kamers, de andere twee hebben nummers 7 en 8). Het is een grote kamer met 3 bedden, een keuken en een badkamer. Niet de meest nieuwe kamer maar het voldoet voor vier nachten. De badkamer heeft een verhoogd plateau waar de douchebak en het toilet zijn zodat je waarschijnlijk een waterval kunt maken als je aan het douchen bent.

Als eerste wil ik de weg naar het centrum goed kunnen vinden en een scooter regelen. Na enig zoekwerk blijkt het dat de vierde kruising van de straat waaraan het woonhuis (en dus mijn kamer) aan ligt , de kruising met de hoofdstraat is. En als je die uitloopt kom je in de haven terecht. Ik heb de scooterverhuur dus snel gevonden en rijd niet veel later op een scooter de haven weer uit. Ik weet de weg nog die ik net met Christos heb gereden en kom weer bij de kamer uit. Ik moest onderweg wel tanken want ze leveren de scooter hier niet vol af. Ook onderweg heb ik de supermarkt gevonden waarover Emanuela had verteld. Hij heet geen Tofu Market meer maar Free Market maar gelukkig stond er op een bord eronder dat dit vroeger de Tofu was. Ik haal er frisdrank en enkel dat want de koelkast is niet de schoonste van het eiland. Ontbijten doe ik wel in de stad en niet op mijn kamer.

Terug op de kamer besluit ik om nogmaals het centrum in te lopen want ik heb nog een goede kaart van het eiland nodig. Dus haal ik die op en bekijk nog wat winkeltjes. Het is er druk met toeristen en de hele hoofdstraat is bezaaid met souvenirwinkeltjes, gyros shops, taverna¿s en bars. Afgesloten voor verkeer ¿ behalve Grieken op scooters ¿ en vol met winkelende toeristen. Terug op de kamer neem ik een douche maar tot een waterval komt het niet want het plateau loopt af richting putje. De kamer heeft geen airco en geen luiken. De deur naar het balkon heeft echter wel gaas en jaloezieen zodat ik het raampje in de badkamer tegenover elkaar open kan zetten. Hierdoor droogt de badkamer redelijk snel op en kun je weer met droge voeten naar het toilet.

De siesta begint met veel zwoegwerk. Het bed wat opgemaakt is heeft namelijk een matras wat je beter kan omschrijven als zitzak hoewel die laatste waarschijnlijk minder doorbuigt. Ik probeer de andere twee matrassen en een daarvan is een redelijk goed matras. Het bed waar dat matras in ligt kraakt echter bij iedere ademhaling alsof je op dat bed hele andere dingen aan het doen bent (vanwege de leeskwalificatie AL ¿ Alle Leeftijden ¿ ga ik hier verder niet op in). Dus haal ik de lakens van het huidige matras en begin de matrassen te verwisselen. Daar ben je dus even druk mee en ben ik blij dat ik daarna een siesta kan houden op een bed wat niet kraakt en waarmee ik niet het gevoel heb dat ik zo de bodem kan raken.

Om 20:45 kom ik ¿ na anderhalf uur slaap ¿ weer bij mijn positieven en maak ik mij op voor de avond. Ik loop naar het centrum en ga op zoek naar het restaurant waar Emanuela een paar jaar heeft gewerkt. Die heet Asprolithos en die naam wist ik mij nog redelijk goed te herinneren. Na enig zoekwerk vind ik het restaurnat en zie dat ze daar hun best doen om er een eerste klas uitstraling van te maken. De prijzen zijn er zeker naar en ook de bediening ziet er keurig uit als ik door een van hen naar een tafeltje begeleid wordt. Maar als een ober met zijn dienblad spelend voorbij komt en het even later achter zich aanslepend ¿ over de grond ¿ weer naar de keuken loopt blijkt dat het meer uiterlijk vertoon is. Ik breng de bazin de groeten van Emanuela over en ze weet dat die uit Nederland kwam maar voor de rest is het geen hartelijke herkenning. Ik laat het maar zo en bestel een choriatiki en lamsvlees uit de oven. Ze hebben enkel Kourtaki retsina met Nederlands aandoende prijzen. Dus bestel ik een Mythos want die Koutaki vind ik nog geeneens een lekkere retsina.

Na het eten loop ik nog wat door het centrum. Het is nu echt druk in de ¿Kalverstraat¿ en ik besluit bij een bar neer te strijken en zodoende lekker mensen te kunnen kijken. Onder het genot van een kamikaze zit ik een tijd lang mensen te kijken terwijl muggen mij aan het leegzuigen zijn. Dankzij de schijf citroen van het drankje kan ik mij enigszins wapenen tegen die beesten maar geheel ontkom ik er toch niet aan.

Het is kwart over twaalf als ik de kamer weer betreedt en ik wil gaan slapen. Dat moet echter nog wat wachten want ik zie in een hoek een beestje rondlopen. Nader onderzoek wijst uit dat het een kakkerlak is. Ik begin er nu toch een beetje van te balen en help ondertussen dat beest naar de eeuwige jachtvelden. Een tijd lang wacht ik of er familie op de begrafenis verschijnt maar die komen niet. Ook een onderzoek in de keukenkastjes levert geen verwanten op zodat ik besluit dat dit een verdwaalde zwerver is. Mocht ik er echter nog een tegenkomen dan verlaat ik morgen meteen deze kamer. Om 0:50 sluit ik dan toch mijn luiken.
 

Dag 36 - Dinsdag 05 juli 2005

08:15 Ik word wakker en heb goed geslapen. Ik wil vandaag een tochtje met de scooter maken en vind het dus helemaal niet erg dat ik bijtijds wakker ben geworden. Voor een ontbijtje moet ik echter eerst richting centrum. Ik pak alle benodigde spullen in de rugzak en stop die onder de zitting van mijn scooter. Daarna ga ik richting centrum maar kom niet ver want mijn neus ruikt een bakkerij. Daar stop ik en koop twee tiropitta (deegbroodjes gevuld met feta kaas) en een broodje gezond. Ik wil niet bij het bakkertje ontbijten ¿ er staan wat stoeltjes buiten ¿ maar leg ze ook in de scooter. De reis gaat via de hoofdweg naar het einde van die hoofdweg in westelijke richting, Koukounaries. Deze weg wordt ook door de busdienst bedient en heeft onderweg 24 haltes die oplopend genummerd zijn.

Bij halte 17 ¿ in het ¿plaatsje¿ Troulos is er een afslag richting het klooster van Panagias Kounistras. Die weg sla ik eerst in omdat ik bij het klooster wel bankjes verwacht waar ik mijn ontbijtje kan nuttigen. De afstanden op het eiland zijn klein, van hoofdstad tot aan westkant (Koukounaries) is het ongeveer 12 kilometer, naar de oostkant (Kefala) nog geen 4 kilometer. Die wegen lopen allemaal langs de zuidkust want de noordkant is enkel voor fikse terreinwagens bereikbaar. Of met een rondvaartboot.

Zoals gezegd ga ik richting klooster en kom ¿ tot mijn grote schrik ¿ langs de vuilnisstort van dit eiland met vele meeuwen die rondvliegen. De neus dicht en zonder vlekken kom ik er langs en niet veel verder kom ik bij het klooster. Gelukkig draagt de geur van het afval niet zover, maar ik vind er ook geen bankje. Het uitzicht is wel aardig maar er is ook weinig schaduw. Dus rijd ik terug naar een splitsing die ik eerder heb gezien en die leidt naar het strand van Aselinos. Ik neem eerst daar een kijkje zodat ik ook kan zeggen dat ik een noordelijk strand heb gezien. De weg daar naartoe blijkt namelijk ¿ in tegenstelling tot wat de kaart aangeeft ¿ wel verhard te zijn. Net voor het strand keer ik de scooter en rijd terug naar de kruising. Ook daar is geen bankje maar wel veel grote bomen zodat ik in de schaduw mijn broodjes kan eten.

Ik zet de scooter op de standaard op een zijweggetje wat leidt naar Zorbades en eet de broodjes op. Samen met een flesje limonada (gelijk aan Fanta Citroen) is dat mijn ontbijt. Het eiland is wel redelijk groen maar heeft weinig inhoudelijks te bieden. Wel veel stranden maar geen leuke bergdorpjes waar ik dan van houd. Na dit verlate ontbijtje ¿ het is ondertussen 11:00 ¿ rijd ik verder tot aan het einde van de hoofdweg, halte 24, het Koukounaries strand. Strand trekt mij niet en ik keer de scooter en rijd iets terug naar een gezellig uitziende bar voor een frappee. Daar zit ik een tijdje en dan rijd ik terug naar de hoofdstad.

Ik kom om 12:30 weer op mijn kamer en merk dat die schoongemaakt is. Ik pak mijn zwemspullen en loop naar het naastgelegen vier sterren hotel wat een poolbar heeft (ook een tip van Emanuela). Het is een chique hotel met mooie zitjes en luxe ligbedden. Die zitjes ¿ heerlijke banken met veel kussens ¿ zijn in nissen geplaatst en dus heerlijk in de schaduw. Ik ga op een bank zitten lezen en graaf mij lekker in de kussens. Ik zie dat je de drankjes zelf bij de bar moet halen en loop er naartoe. Ik word begroet door de barman die zich voorstelt als Stavros en door de ober ¿ voor het eetgedeelte langs het zwembad ¿ die Christos heet. Ze hebben ook Engelse namen, respectievelijk Steve of Dave en Chris, maar ik hou het bij de Griekse namen. Ik krijg complimenten over mijn Grieks en ze willen wat meer van mij weten. Als ik ze mijn verhaal vertel zijn ze onder de indruk. Dat ik hier niet in het hotel verblijf maakt ze weinig uit, ik blijf welkom.

Op ieder ligbed ligt een handdoek die bij het zwembad hoort. Zodoende kan niemand een ligbed claimen en heb je ook geen gasten die de handdoek van de kamer meenemen naar het zwembad. Ik krijg van Stavros ook een handdoek aangeboden voor als ik straks een duik wil nemen. Dat woord ¿duik¿ moet je niet letterlijk nemen want niemand duikt hier, maar ¿schrijdt te water¿. Ook wel zo verstandig met die eettafeltjes aan de ene kant van het zwembad.

Ik kruip eerst weer tussen de kussens met leesboek en frappee en zo verstrijken er een paar uur. Dan krijg ik toch wel wat trek en bestel bij Stavros een omelet en die komt Christos mij brengen. Die eet ik niet op de bank op, maar ga netjes aan een tafeltje eten (zoals ik dat geleerd heb tijdens mijn opvoeding). Na dit eten zoek ik een ligbed op wat enigszins in de schaduw ligt en wacht tot de spijsvertering enigszins op gang is gekomen alvorens het water op te zoeken. Het is een mooi zwembad en dankzij de ¿overlooprand¿ ligt het water er als een spiegel bij.

Om 18:00 keer ik terug naar mijn kamer en voel dat mijn linkeroor begint dicht te trekken. Dat moet ik niet hebben en begin dus met de druppelbehandeling om het oor weer schoon te maken. Als ik nu weer op dat oor ga liggen trekt het weer dicht dus stel ik de siesta even uit. Ik loop de stad in en ga naar het kantoortje waar je boottickets kunt halen. Ik wil niet mee met zo¿n rondvaartboot, maar wil wel Skopelos met een bezoek vereren. De Flying Dolphins brengen uitkomst en voor €18,50 heb ik een retourtje Skopelos te pakken die morgen zal plaatsvinden. Ik heb dan 5 uur de tijd om de hoofdstad van dit eiland te verkennen.

Terug op de kamer kom ik niet aan een geslapen siesta toe. Het dichtslaande oor houd mij bezig en ik besluit dan maar wat te gaan lezen. Om 21:00 ga ik de stad in voor wat eten. Niki heeft vroeger ook bij een restaurant gewerkt ¿ in de keuken ¿ en dat heet Alexandros. Dankzij een kaart waarop veel taverna¿s staan kan ik dit zaakje vinden want het ligt niet aan de hoofdstraat. Het is er erg druk dankzij een paar groepen Scandinaviers en ik kan net nog een tafeltje vinden aan het eind van de straat waar het terras is opgebouwd. Er is live muziek door een gitarist en een bouzouki speler. Ik geef de groeten door aan serveerster Magda (dat staat op haar t-shirt), maar volgens mij doet zij net of zij de naam herkent om er maar vanaf te zijn. Ik laat het maar zo en bestel een saganaki, een tomaten-komkommersalade en lamsvlees uit de oven. Ook hier enkel dure retsina en ik kom tot de conclusie dat men het niet de moeite waard vindt om dit eiland van de juiste retsina (Malamatina) te bevoorraden. Dus ook hier kies ik voor de Mythos. Het is dus knetterdruk en ik moet een tijd wachten op het eten. Ondertussen zit ik mensen te bekijken en daar kom ik echt de tijd wel mee door.

Na het eten en afrekenen loop ik nog wat door de straatjes en beland in de haven. Daar zijn vele taverna¿s en proberen mensen je naar binnen te lokken. Ik loop er met een grote boog om heen en beland op een uitstulping van het land waar een openlucht theater is gevestigd. Die uitstulping is een grote rots die de nieuwe haven van de oude haven scheidt en waar vanaf je een mooi uitzicht op de stad hebt. Ik loop er een stukje op en kijk naar de stad. Dan loop ik terug naar de hoofdstraat en ga bij ¿mijn¿ bar zitten voor een kamikaze. Ik heb mij nu goed ingesmeerd met de muggenstift ¿ ¿s middags nog een nieuwe gehaald ¿ en die houdt de muggen goed op afstand. Om 0:15 ben ik terug op de kamer en sluit ik niet veel later mijn luiken.
 

Dag 37 - Woensdag 06 juli 2005

08:00 Ik word wakker met een steeds dichter zittend linkeroor. Wanneer ik lig is het erger dan dat ik rechtop sta en dus sta ik maar op. Weer gaat er een druppelkuurtje het oor in, en nee, het komt het andere oor niet uit! Het is vandaag Skopelos dag en dus pak ik mijn rugzak met de noodzakelijke spullen hoewel het meeste er dankzij gisteren al in zat. Ik heb nog een tiropitta van gisteren over en die zal heden ochtend als ontbijt gaan functioneren.

Om 9 uur loop ik via het centrum naar de haven. Aangezien de boot pas om 10:45 vertrekt heb ik nog wel even en daarom loop ik het stuk rots op met het openlucht theater. Eerst ga ik op een bankje zitten en eet de tiropitta op. Ik kijk naar een wakker wordend Skiathos en de bedrijvigheid begint vooral bij de rondvaartbootjes want die varen tussen tien en half elf uit en willen zoveel mogelijk mensen op de boot hebben. Ik hoor ¿ met mijn goede oor ¿ vanuit de verte het geschreeuw om maar zoveel mogelijk toeristen te lokken. Ik kijk ondertussen naar een enorm jacht van een rijk Zuid-Afrikaanse echtpaar wat zich gereed maakt om de haven te verlaten. Dat echtpaar doet niets maar er zijn vier man druk doende om dit enorme jacht ¿ in de vorm van een ijsbreker ¿ de haven uit te laten varen. Het is minimaal 30 meter lang en echt van alle gemakken voorzien. Ik denk dat de prijs het gemiddelde van 1 miljoen per meter makkelijk overstijgt.

Ik loop door naar het terras naast een gesloten openlucht theater wat op de punt van de rots geplaatst is. Hierdoor heb je een mooi uitzicht over beide havens en de vaarwegen naar open zee die tussen drie eilandjes door lopen. Genietend met een frappee zit ik daar te wachten tot de Flying Dolphin XXII (23) zich in de haven komt melden. Ik zie hem in de verte aankomen en loop naar de pier toe. Ik heb stoel 1S en ben gewend die ook te gaan bezetten. Maar die indeling geldt enkel voor de serie Flyingcat en niet voor deze kleinere draagvleugelboten. Ik heb vrije keuze en kies een stoel die helemaal links vooraan zit. De stuurhut zit boven de passagiers en dus heb ik eerste klas uitzicht ¿ althans dat denk ik. Want als we de haven uitvaren en het vermogen wordt opgeschroefd komt de neus ¿ dankzij de draagvleugel ¿ omhoog en zit ik tegen een blauwe lucht aan te kijken. Blijkbaar kunnen ze de zaak een beetje trimmen want even later zakt de neus iets en door wat links van de neus te kijken heb ik toch een redelijk goed zicht vooruit.

Skopelos ligt op 6 zeemijlen (10,2 km) vanaf Skiathos, maar de hoofdstad (Chora) ligt aan de andere kant van het eiland. We moeten er dus omheen varen om Chora te bereiken. Toch is er aan de westkant van Skopelos ook een haven en die heet Glossa. Dat is onze eerste stop en de Flying Dolphin doet zijn naam eer aan want die vliegt over zee en de haven binnen. Met een nog redelijke vaart gaan we richting kade waar het schip ¿ dankzij die krachtige waterspuwers ¿ een snelle stop maakt. Er stappen maar een paar mensen op en af en binnen een minuut varen we alweer achteruit en draaien daarna de haven uit.

Dankzij de omtrekkende beweging zie ik een redelijk stuk van Skopelos. Ook dit eiland is groen en is een stuk groter dan Skiathos. Maar minder hoge toppen. Binnen een uur na vertrek uit Skiathos varen we de haven van Skopelos Chora binnen. De stad ligt in een baai verscholen zodat de stad van zee niet snel zichtbaar is. Het is tegen een steile helling aangebouwd en bevat een behoorlijk aantal kerkjes. Ik film het vertrek van de Flying Dolphin en zie dat je op deze kleine boten een achterdek hebt waarop je tijdens de vaart wel mag blijven zitten. Dat had misschien wel een mooi plaatje opgeleverd maar dat is achteraf. Want op de terugweg heb een een Flying Cat, nummer 6 waarmee ik ook aan ben gekomen op Skiathos.

Maar dat is pas over 5 uur want het is nu 11:40 en het vertrek is op 16:45 vastgelegd. Voldoende tijd om de stad eens te gaan verkennen. De zon is aardig bezig en dus wordt het klimmen door de stad een mooie conditietest waarvoor ik uiteraard niet slaag maar wel beloond wordt. Want ik klim naar een mooi kerkje wat een schitterend uitzicht over de baai en de zee geeft. Vanaf die plaats zie ik dat er hoger gelegen nog een mooi terras is. Een pauze met frappee en een wijds uitzicht, dat trekt deze jongen wel. Dus klauter ik verder naar boven en kom op dat terras aan. Het uitzicht is echt schitterend en ze draait er heerlijke relax muziek. Ze is een wat oudere vrouw die mij ook de gewenste frappee komt brengen. Die is echter minder van smaak. Het lijkt eerder een bak thee. Maar goed, het uitzicht vergoedt heel veel en ik zweef dankzij de muziek weg op mijn gedachten.

Na een tijdje kom ik tot bezinning ¿ sommige zullen nu waarschijnlijk roepen dat dit onmogelijk is ¿ en ga ik de rest van de stad ontdekken. Ik moet van de vrouw echter eerst haar geheime tuin zien. Dit blijkt een klein plaatsje onder het cafe te zijn waar de toiletten zijn en waar ze een knus zitje vol met plantenbakken heeft gemaakt. Het ziet er best leuk uit en ik maak er wat foto¿s van. Daarna loop ik wat door de stad heen en dat gaat via trappen en smalle steegjes. Bang voor een auto of scooter hoef je hier niet te zijn want die kunnen hier onmogelijk komen. Wellicht enkel een geoefende trialrijder maar voor de rest zijn het enkel mensen te voet en katten. De stad doet zeer rustig aan en is een heel verschil met Skiathos.

Langzaam bereik ik weer het zeeniveau en loop ik langs wat eetcafes en taverna¿s. Ik kies een eetcafe uit en bestel een omelet want ik heb vanochtend enkel een kaasbroodje op en van al dat geklauter krijg je best trek. Na deze omelet neem ik plaats op een van de bankjes die ook op dit terras staan en pak mijn leesboek. Ik bestel een frappee en die heeft dezelfde ¿ rare ¿ smaak als de vorige. Zou het dan standaard zijn dat hier weinig koffie gebruikt wordt of ligt het aan het water? Ik heb het maar geaccepteerd en lees lekker verder. Zo verstrijken de laatste twee uurtjes van mijn verblijf op Skopelos. Als het bijna tijd is loop ik naar de pier en neem er een softijsje. De Flying Cat 6 komt tegelijk met de Flying Cat 3 aan. Die komt of uit Pireas of uit Thessaloniki en ziet er nog een stuk gestroomlijnder uit. Net voordat ik instap word ik gebeld door Emanuela die benieuwd is hoe het met mij gaat. Ze wenst mij nog een goed verblijf en ik stap in de catamaran.

De terugreis gaat voorspoedig en ik hoor van een purser dat we met een gangetje van 50km/u nu over zee stuiteren. We halen de Jet Ferry 1 in en die heeft ook jets maar is iets groter en kan auto¿s meenemen. Dan zie je toch een behoorlijk snelheidsverschil. De kleinere Dolphins ¿ waar ik vanochtend op zat ¿ gaan nog iets sneller. Onderweg heb ik geen flitspaal gezien en komt de boot om 17:45 weer in de haven van Skiathos aan. Ik loop meteen naar mijn kamer en ga ¿ ondanks de zweterige temperatuur ¿ een siesta houden.

Ik word voor negenen wakker met een dicht oor en dus is het weer druppelen geblazen en hoop ik niet op een oorontsteking uit te komen. Ik loop naar het centrum en in een van de zijstraatjes hoor ik bouzouki muziek live gespeeld worden. Ik ga bij die taverna zitten en bestel een saganaki en een keftedakia. Die gehaktballetjes krijg ik wel maar daarna blijft het stil, qua eten dan. Dan komt er een serveerster en vertelt mij dat een saganaki er niet meer is maar dat ik wel een feta psiti kan krijgen. Blijkbaar wordt de saganaki van andere kaas gemaakt en hebben ze enkel feta. Ik stem toe en krijg dan pas mijn ¿voorgerecht¿. Mij maakt dat niets uit en ondertussen geniet ik van de gepassioneerde muziek waarbij mannen om de beurt de microfoon nemen en hartstochtelijk beginnen te zingen. De dames worden uitgenodigd om te dansen maar daar gaan ze niet op in.

Rond middernacht kom ik bij de bar uit en hoor daar van de serveerster dat ze de kamikaze de vorige avonden ten onrechte voor longdrink heeft aangeslagen maar dat het eigenlijk cocktails zijn. Ik wil dit drankje niet in een cocktail glas en vandaar dat ze de mist in ging. Ze heeft het verschil van twee euro niet zelf hoeven bij te leggen maar ik betaal nu de hogere prijs. Ik zit weer mensen te kijken en zo wordt het al snel na enen. Ik loop terug naar mijn kamer en sluit om 01:30 mijn luiken.
 

Dag 38 - Donderdag 07 juli 2005

07:45 En wakker. Het oor wordt er echt niet beter op maar ik wil niet bij de pakken neer gaan zitten. Het doet niet zoveel pijn maar zit akelig irritant dicht. Vandaag staat een rit naar de oostkant van het eiland op het programma. Geen grote rit want de afstand is maximaal 6 kilometer. Nadat de rugzak weer in de scooter is gestopt ga ik als eerste langs de bakker voor een belegd broodje. Ik heb nu nog niet zoveel trek dus hang ik het zakje met broodje aan het stuur en sla ik de richting van het vliegveld in. Volgens de kaart kun je aan beide kanten van het vliegveld langs maar ik merk weer dat de kaarten niet echt betrouwbaar zijn (militair geheim is hier nog een groot goed ondanks de duizenden satellieten die iedere millimeter al gefotografeerd hebben). Ik kom dus niet verder dan het vliegveld en draai om.

Bij busstop 2 is er een afslag naar het klooster Evangelistrias. Die rijd ik in en na een tijdje gaat die weg zo steil omhoog dat de scooter het wel heel zwaar heeft. Aangezien het wegdek nou niet erg best is kan ik ook geen aanloop nemen en dienen mijn voeten af en toe mee te helpen. Een oudere man die mij tegemoet komt rijden heeft een brommer met versnellingen en die zou hier inderdaad beter werken. Maar goed, de omgeving is aardig en ik win langzamerhand genoeg hoogte om een mooi uitzicht over de baai van Chora te krijgen. Het klooster ligt tegen de hoogste heuvelrug van Skiathos (429 meter) en dat klooster bereik ik na enige tijd. Er hangen donkere wolken bij de heuvelrug en ik zie dat het klooster nog gesloten is want er hangt een ketting over de weg gespannen.

Ik keer om en rijd naar het centrum en ga daar op de rotspunt mijn broodje eten terwijl ik naar de bedrijvigheid in de haven kijk. Daarna stap ik weer op de scooter en rijd naar het strand waar volgens Emanuela iedere middag een ontzettend feest los barst met goede muziek en een schuimparty. Dat strand heet Vromolimnos en ik kom er tegen 09:15 aan. Nog geen party animal te bekennen en ook de bar is nog niet open. Wel zie ik foto¿s hangen en zie je feestende mensen onder het schuim. Ik weet nu hoe ik er moet komen en rijd terug naar huis.

Nadat ik mij omgekleed heb, ga ik naar La Piscine Palace Hotel en meld mij bij Stavros. Ik krijg een frappee van hem en nestel mij in een bank. Er draait lekkere (rustige) muziek en ik ga geheel op in mijn leesboek. Als ik een fikse tijd later aan de bar even met Stavros sta te praten wordt er op mijn schouder getikt. Ik kijk over beide schouders en ontdek niemand. Dat klopt ook wel want Christos ligt aan mijn voeten. Met een brede glimlach staat hij op en vertelt hij mij dat hij gisterenavond iets te lang heeft doorgedronken en er vanochtend niet zo makkelijk uit kon komen. Niemand lijkt dat erg te vinden.

De middag wordt voornamelijk rond het zwembad doorgebracht. Ik ga er maar even in, in verband met het jeukende oor en zorg daarbij mijn hoofd boven water te houden. Ik wilde aan het eind van de middag naar Vromolimnos gaan, maar de pijn in het oor wordt zoveel erger dat ik van dat plan afstap. Ik ga naar huis en zie op de TV in de lobby van het hotel de eerste beelden van de aanslagen in Londen. Wat een klote wereld kan het toch zijn en wat zijn mensen toch rare wezens. Godsdiensten maken soms meer kapot dan je lief is, hoewel het eigenlijk de mesen zijn die met de interpretaties daar schuld aan hebben. Het contrast kan niet groter zijn. Hier zonnig, plezier en aardige mensen en daar in Londen donkerheid en leed.

Ik sluit mij af voor verder leed en loop terug naar de kamer. Daar neem ik een pijnstiller en probeer wat te slapen. Dat lukt natuurlijk voor geen meter en ik pak de scooter dan maar en rijd naar het centrum. Daar koop ik een paar kadootjes en in gedachten verzonken loop ik naar de kamer terug. Daar kom ik tot de ontdekking dat mijn scooter nog keurig bij de haven geparkeerd staat. Dus loop ik weer terug naar de haven en haal de scooter op.

Vanwege dat geloop van ik nu wel even in slaap, maar wordt wakker en weet nu zeker dat ik een oorontsteking heb. Ik ga lopend naar het centrum en zoek een drogisterij op waar men goed Engels spreekt. De man hoort mij aan en stelt nog een paar vragen. Overlegt dan met zijn vrouw en geeft mij dan wat pillen en een spray en legt daarbij uit hoe en wanneer die medicijnen te gebruiken want de bijsluiter is in het Grieks. Ik bedank hem en loop naar een rustig plekje, wat niet meevalt in deze toeristische stad. Ik neem de pil in en spuit mijn oor plat.

Daarna loop ik terug richting de kamer. Ik heb niet zoveel trek maar wil wel wat eten. Schuin tegenover mijn kamer ligt taverna ¿o Yiannis¿. Bij mijn naamgenoot moet ik wel goed eten kunnen krijgen. Ik bestel mijn lievelingskostje, saganaki en paidakia. Dat smaakt goed en verzacht de pijn enigszins. Ik hoef nu niet ver te lopen naar huis en ga op bed nog even liggen lezen. Dan zie ik in mijn ooghoeken iets over de grond bewegen. Het is een kakkerlak. Alle agressie vanwege de oorontsteking kwam eruit en het beest heeft geen schijn van kans gehad en werd bijna de tegel in geramd. Eigenlijk zou ik er meer willen zien om er nog wat af te kunnen maken (ik ben normaal helemaal niet zo agressief, edelachtbare), Om 23:45 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 39 - Vrijdag 08 juli 2005

07:30 Wat een klote nacht! Niet veel geslapen en ik besluit nu om toch maar een dokter naar dat oor te laten kijken. Ik kleed mij aan en ga op de scooter naar de hoofdstraat waar de medische post zit. Die is nog niet open en gaat pas om 09:00 open. Dat hoor ik tenminste als ik dat vraag bij een creperie. Dus bestel ik daar een broodje ham/kaas en een stevige bak nescafe. Dat smaakt prima en de afleiding door een ontwakende stad doet mij goed. Ik neem nog een bak koffie en loop om 08:45 naar de post. De deur is al open en een man kijkt mij aan. Ik vraag of hij de dokter is wat hij bevestigd. Als ik over mijn oor begin legt hij mij uit dat hij enkel voor letsel is en dat ik met een oorontsteking in het ziekenhuis moet zijn. Hij legt uit waar dat is en ik ga er op de scooter naartoe. Heb ik voor niets zitten wachten?

In het ziekenhuis aangekomen, meld ik mij bij de balie en wordt doorverwezen naar de linkergang en dan rechtuit. Dat is de spoedgevallen dokter en die doet ook oortjes. Er zitten redelijk wat Grieken maar iedereen lijkt lijdzaam zijn of haar beurt af te wachten. Er zit ook een Griek die blijkbaar de volgorde wat in de gaten houdt en mij op een gegeven moment een seintje geeft dat ik de volgende ben (ondanks dat er mensen al langer zitten te wachten, maar die wachten blijkbaar op iets anders).

Ik mag na nog geen half uur wachten naar binnen en zie een man aan een schrijfbureau zitten, met twee assistentes die rondlopen. Hij spreekt goed Engels en ik leg hem uit waarvoor ik bij hem ben. Hij bekijkt de medicijnen van de drogist en spreekt zijn goedkeuring uit over de pillen. De spray moet ik echter niet meer gebruiken. Een assistente kijkt in mijn oor en ik vraag of ze ook de andere kant wil controleren zodat ik niet volgende week met de andere kant bij de dokter zit. Hij schrijft mijn gegevens op, naam en land maar volgens mij geen adres, en vertelt mij dat ik de pillenkuur (antibiotica) af moet maken en als er dan nog een probleem is dat ik dan terug moet komen. Ik leg hem uit dat ik vandaag naar Volos ga en hij zegt dat ik dan daar bij de medici moet aankloppen. Geen water, geen alcohol, weinig zon en een watje met olijfolie in het oor tijdens het douchen.

Ik hoef niets te betalen en verlaat toch wat opgelucht het ziekenhuis. Ik rijd terug naar de kamer, stop onderweg bij de supermarkt voor watten en een afsluitbaar bekertje en kom om 10:30 bij mijn kamer aan. Christos zit boven op het balkon en ik loop naar boven toe. Ik moet afrekenen en vraag hem twee dingen. Of hij wat olijfolie heeft zodat ik geen literfles hoef te kopen die ik nooit leeg zal gieten in mijn oor en of hij mij vanmiddag met mijn spullen in de haven kan afzetten. Het eerste wordt meteen gedaan en ik krijg een laagje olijfolie in mijn afsluitbare bekertje (geen tupperware). Aan het tweede kan hij zelf helaas niet voldoen omdat hij zo aan het werk moet, Maar hij zal de mecanicien van de autoverhuur vragen om mij om twee uur weg te brengen naar de haven.

Ik reken af voor de kamer en bedank hem hartelijk. Dan verschijnt ook zijn vrouw en samen wensen ze mij nog een goede reis. Ik loop naar mijn kamer, pak de spullen zoveel mogelijk in en ga met mijn leesboek richting hotel. Ik kruip weg in de bank en probeer niet aan oren te denken. Ik ga op een gegeven moment mijn camera halen want ik wil wel wat beelden hebben van dit mooie hotel.

Om 13:15 neem ik afscheid van Christos en Stavros. Ik krijg een kaartje en moet maar een mailtje aan de manager sturen als ik hier wil overnachten, dan wordt er een mooi prijsje gemaakt. Ik vraag wat de normale prijs is en hij vertelt dat die in het hoogseizoen circa 150 euro per nacht is. Ik slik wat weg en hoop dan toch op een drastisch lagere prijs, iets van 50% korting. Ik wens ze een goed seizoen en alle goeds en loop terug naar de kamer. Als de laatste spullen in de tassen zitten, controleer ik de kamer en sluit af. Fanasis en de mecanicien zijn bezig een auto schoon te maken. Ik kan de spullen achterin zetten en met de scooter achter de auto aan rijden naar de haven. Daar kan ik de scooter inleveren en heb ik mijn spullen weer bij de hand.

Ik bedank Fanasis, moet de groeten doen aan Emanuela en rijd achter de mecanicien aan richting haven. Daar lever ik de scooter in en ga op een terrasje op de boot zitten wachten. Ik bel Emanuela en vraag of zij de taxi wil regelen die mij terug gaat brengen naar Kala Nera. De taxichauffeur spreekt niet zoveel Engels en zij kan het in het Grieks duidelijker uitleggen.

Om 15:30 is er nog geen boot te zien en had hij moeten vertrekken. Hij komt echter pas om 15:40 aanvaren. Het instappen gaat snel en we varen al achteruit weg als ik nog niet zit. De vaart richting Volos gaat echter minder snel en af en toe lijkt de boot in te houden. Er is blijkbaar een probleem want hij gaat niet voluit. Vandaar dat ik pas om 17:30 in Volos aankom en de taxi voor 17:00 besteld had. Ik zie de man ook niet staan en loop naar de uitgang van de haven. Als ik hem daar niet zie, begin ik toch wat te balen en bel hem op. De eerste twee keer wordt er niet opgenomen en begin ik nog verder te balen. Want alle overige taxi¿s zijn ondertussen al vertrokken. De derde keer krijg ik hem wel aan de lijn en hij blijkt wat achteraf zijn taxi te hebben geparkeerd en het blijkt ook een andere man te zijn. Hij had wel een vel papier bij zich waarop ¿Enalion Kala Nera¿ stond maar dat heb ik nooit gezien. Enfin, nu gevonden en ik stap snel in.

We verlaten Volos redelijk snel want er is geen spits. Halverwege de rit stopt hij bij een benzinepomp en wordt hij afgelost door de taxichauffeur die ik ook op de heenreis had. Om 18:00 kom ik in Kala Nera aan en mag ik 15 euro betalen voor de rit. Ik word opgewacht door Emanuela en Alexia. Ik vertel hen mijn belevenissen en het oor probleem. Daarna zoek ik snel mijn kamer op en pak de spullen uit. De laptop staat nog keurig in het kantoortje ¿ anders hadden jullie dit alles moeten missen ¿ en ook mijn auto staat nog keurig op zijn plekje (maar dan iets vuiler). Het eerste wat ik nu wil is een lekkere douche. Dus watje in de olijfolie, in het oor gestopt en dan onder de warme straal stappen. Dat voelt toch wel wat beter aan!

Een siesta daarna wil niet helemaal vlotten. Ik lig wat te soezen en wat te lezen. Om 21:30 ben ik zover en ga naar Paris toe. Ik bestel er een saganaki, een tomaten-komkommersalade en lam uit de oven. Ik sla de alcohol over en beperk mij ¿ tot verbazing van alle taverne medewerkers ¿ tot limonada. Als ik de reden uitleg snapt men dat wel en dringt men niet verder aan. Als ik met Evert en Jorgos nog wat zit na te praten zie ik verderop in de straat een groep van 5 agenten aan komen lopen. In verband met een bar op Kreta heb ik daar een speurneus voor gekregen en ik vraag aan de anderen wat dat moet betekenen. Evert loopt naar de keuken ¿ waar Christos toevallig is ¿ en vertelt dit aan hem. Nog voordat de groep agenten bij de naastgelegen taverna is aangekomen is de opdracht al aan alle ¿zwarte¿ medewerkers gegeven om het werk stil te leggen en te gaan zitten. Dit betreft bijna iedereen, behalve Sotiris, Christos en Paris (de laatste twee zijn eigenaars). Ook Evert moet gaan zitten. Hij werkt wel legaal (wit) maar als buitenlander ben je toch altijd het bokje van extra controles.

De groep agenten is klaar bij de buurman en komt bij Paris naar binnen wandelen. Ze zijn super arrogant en leggen rustig midden op de avond met topdrukte je zaak stil voor controle. Evert waarschuwt iedereen om niet te provoceren want vooral de jeugdigen zouden dat wel eens willen doen. Ik kan met hem echter in het Nederlands rustig de zaak bespreken, hoewel ik dat toch maar niet te luid doe. Na een tijdje zijn ze blijkbaar tevreden en gaan ze naar de volgende zaak.

Even later wordt ik gebeld door Ruud. Hij en Maria zitten bij Mike en Pelagia en hebben het over mijn komst en of we weer een vakantie gaan houden. Ze willen weer naar Ios, verheugen zich op de ¿witches of Ios¿ (de heksen van Ios) en willen dat ik voor kinderoppas ga spelen. Er is duidelijk iets teveel raki geschonken, maar ik krijg wel een voorproefje van wat mij op Kreta te wachten staat. Voor diegene die er nu niets van snappen raad ik je aan om het verslag van vorig jaar te lezen en met name de laatste 4 weken. Ik groet ze en zeg dat ik snel bij ze zal zijn.

Om 0:15 ben ik bij het hotel terug en drink nog een lemonada met Petra en Emanuela. Terwijl twee vrouwen bang zijn help ik een vermoeid vleermuisje weer overeind en zet hem op de elektriciteitsmeter die hier buiten op de muur hangt. Om 01:40 sluit ik de luiken.
 

EN DAN SLAAT HET LAPTOP-NOODLOT WEER EENS TOE!

Terwijl ik zondag 10 juli de laatste twee dagen wil intikken begeeft de laptop het. Diverse reanimaties hebben tot op dit moment geen goed resultaat opgeleverd. Hoe heb ik dit dan kunnen tikken en de update gedaan? Dankzij de computer van Alexia en de backup op mijn memorystick (gelukkig). Dus jullie zullen de komende tijd even verstoken blijven van een update. Ik heb een reserve laptop - een nog ouder beestje - in de auto maar die zal goed geinstalleerd moeten worden. En de komende dagen heb ik daar geen tijd voor. Vandaag (maandag 11 juli) verlaat ik Kala Nera (snik) en ga naar het plaatsje Galaxidi. Dat ligt aan de zee tussen het vaste land en Peleponissos en ligt vlakbij - het Orakel (Oracle) - van Delphi. Dat wil ik dinsdag bezoeken en woensdag ga ik naar Pireas en 's avonds op de boot naar Kreta. De eerste dagen op Kreta zullen wel druk zijn met alle vrienden, dus jullie zullen wat geduld moeten hebben. Ik heb net trouwens de laatste antibiotica pil ingenomen en het oor is pijnvrij en zo goed als open.

Wordt vervolgd, iedereen de groeten,
o Yiannis.

Dag 40 - Zaterdag 09 juli 2005

09:45 En ik word wakker. Ik had de extra slaap blijkbaar nodig en toch voel ik mij niet geheel uitgerust. De komende twee dagen staat er echter niets vermoeiends op de planning, dus ik maak mij geen zorgen. Als eerste wil ik een kop koffie en daarna een ontbijt. Dus loop ik naar het terras voor het hotel waar Niki alweer druk aan het boenen is. Ik word gesignaleerd en blijkbaar is ze heel blij dat ik heelhuids terug ben van Skiathos want ik word zoenend begroet. De stralende lach daarbij heeft ze bijna altijd op haar gezicht staan - dus die tel ik even niet mee - maar dan nog blijft het een welkome ontvangst. Ze vraagt hoe ik Skiathos vond en ik vertel haar dat ik het een heel mooi eiland vind. Daarna vertel ik - in mijn gebrekkige Grieks - hoe ik de week ben doorgekomen en vertel haar wat er bij Alexandros gebeurde. Ondertussen is ook Vaso erbij gekomen en die helpt mij af en toe door als tolk dingen te vertalen.

Het is ook Vaso die mij het Griekse kopje koffie geeft. Zij maakt die niet op het gasstel maar met de espressomachine. Niki vraagt daarom ook wie betere koffie kan zetten en ik kies duidelijk voor Niki. Vaso brengt daar tegenin dat het gas op is en dat ze het dus niet anders kan doen. Ondertussen stroomt de cafeïne mijn lichaam door en maakt het mij niet meer uit. Het ontbijt is weer heerlijk. En ook zo lekker dat het voor je klaar gezet wordt en dat je het niet zelf hoeft te maken of halen zoals de dagen op Skiathos.

Daarna heb ik een hele tijd staan kijken bij het beachvolleybal wat op het strand recht voor het hotel wordt gespeeld. Het is een soort toernooi en er spelen goede spelers mee. Misschien geen absolute top maar ook zeker geen amateurs, dat zie ik wel aan de techniek en de systemen die gespeeld worden. Ik hou het hier zeker bij het kijken want zelfs dan is het al warm. Laat staan als je vol in de zon moet spelen. De spelers hebben het ook duidelijk zwaar en zweten in dikke stralen.

De rest van de ochtend en de middag heb ik deels binnen en deels buiten doorgebracht. Binnen om de warmte wat te ontlopen - het is wat broeierig - en om het verslag bij te werken. Buiten om wat afstand te nemen van het verslag zodat ik geen writers-block ga krijgen. En ook om wat te drinken en met Emanuela, Petra, Maria en Alexia te praten.

Aan het eind van de middag doe ik eerst wat boodschappen (frisdrank) en ruil ik bij onze Nigeriaanse vrienden de CD van Ploutarchos maar weer eens om, in de hoop nu wel een goede kopie te krijgen. Tot mijn verrassing heb ik nu wel een correct werkend exemplaar en loop ik tevreden naar huis. Vaso is weer in dienst getreden en bij haar wil ik alvast de kamer afrekenen. Ik had op Skiathos daarvoor extra geld gepind en ik wil daar niet zo lang mee rondlopen. Bij het afrekenen telt zij 7 nachten. Ik had daarvoor op de laptop de zaak gecontroleerd en kwam op 8. Aangezien ik geen misbruik wil maken, vertel ik haar dat het volgens mij 8 nachten zijn. Zij telt nogmaals en komt op 7. Ik reken dus 7 nachten af maar zeg dat ik het op de laptop nog zal controleren. De kamer kost 60 euro en dus leg ik 420 euro neer. Maar dan blijkt zij overlegd te hebben met Alexia en blijk ik een vriendenprijs van 45 euro te mogen betalen per nacht. Dat is een leuke verrassing! Zo hou ik nog eens geld over op vakantie¿

Ik bedank Vaso hartelijk en loop naar mijn kamer en naar de laptop. Nogmaals de nachten geteld en ik kom toch echt op 8. Dus samen met Vaso nogmaals de data door en dan blijkt er in hun registratie tijdens de verhuizing van kamer 1 naar 2 een fout te zijn geslopen. Ik herstel dit door een extra 45 te betalen. Zeker met die korting vind ik dat ik eerlijk moet zijn (maar ook zonder zou ik het gedaan hebben, op die manier wil ik geen geld 'verdienen').

Ik werk weer wat aan het verslag totdat het tijd wordt voor het avond ritueel. Ik heb niets om aan te trekken en loop dus naar mijn kledingkast wat dus mijn auto is. Dit tot verbazing en hilariteit van Petra, Alexia en Emanuela. 'Niks om aan te trekken, je lijkt wel een vrouw', zegt Petra lachend als ik weer terug loop naar mijn kamer.

Keurig en geheel in het zwart kom ik tevoorschijn en krijg de complimenten voor mijn uiterlijk. Alexia verschijnt in het wit en dus is de dresscode voor vanavond, heren in het zwart en dames in het wit. Ik zit nog een tijdje met moeder en dochter te praten totdat Alexia door haar vriend wordt opgehaald en ik naar Paris loop. Daar is het goed druk - het is weekend - maar ik kan toch nog een tafeltje bemachtigen. Ik eet er een saganaki, een tomaten-komkommersalade en een mixed grill. Geen alcohol want ik ben nog zwaar aan de antibiotica. Dus staan er aan het eind van de avond 5 flesjes lemonada op tafel en voel ik mij heftig klotsen.

Ik blijf een hele tijd met de mensen - vooral Evert - kletsen en dus is de taverna zo goed als gesloten voordat ik naar huis loop. Bij het hotel is alles al donker en dus loop ik via de zijkant naar de achteringang. Zo kom ik bij mijn kamer en om 02:30 kan ik de luiken sluiten.
 

Dag 41 - Zondag 10 juli 2005

09:30 Ik ben wakker en mijn oor voelt al zo goed als genezen. Geen pijn en ook het dichtslaan is bijna opgelost. Ik loop naar voren, krijg mijn kopje koffie van Niki maar wel met de espresso machine want er is nog geen flesje campinggas gehaald. Men heeft hier geen gasleidingen in de grond - volgens mij in heel Griekenland niet - maar kookt meestal elektrisch. Soms wordt er op flessengas gekookt en de kleine campingbrandertjes worden wel vaak gebruikt voor de Griekse koffie.

Niet veel later krijg ik het ontbijt van Vaso. Alexia is de 14e jarig en ik wil nog wat voor haar kopen. Dus staan vandaag het verslag, rust, lezen en shoppen op het programma. Het verloopt bijna allemaal volgens plan en ik slaag zelfs voor een cadeautje voor Alexia. Maar de wet van Murphy zal eens toeslaan en dat is voor mij om 14:37 als de laptop er ineens de geest mee geeft. Niet meer opstarten of als hij wel opstart, dan komt hij niet ver. Ik heb de bestanden van vandaag - ik had heel wat getikt zoals jullie al hebben kunnen lezen - nog niet veiliggesteld op de memorystick. Ik baal als een stekker en besluit de laptop maar even te laten afkoelen en ga dus op het terras zitten met een leesboek.

In het begin van de avond probeer ik het nog eens en de meeste keren komt hij niet ver. Dan komt ineens windows in de lucht en kan ik snel een backup maken richting memorystick. Hij is koud klaar als hij met een plof weer uitspringt en absoluut niet aan wil gaan. Ik ben gedeeltelijk blij dat ik toch de bestand veilig heb kunnen stellen, maar mijn gezicht staat op onweer. Ik heb dan wel een backup-laptop in de auto maar die is niet compleet geïnstalleerd, is nog een stukje trager en heeft geen cd brander. Voor vandaag genoeg computer ellende en ik besluit mij om te kleden en naar het terras te gaan. Daar zitten Alexia en haar moeder verhalen van vroeger op te halen en ook Emanuela kan veel van die verhalen mee vertellen want zij heeft vele jaren bij Sakis, Petra en Alexia in het restaurant gewerkt. Ook Vaso is erbij en dus is het tijd voor mijn cadeautjes. Emanuela en Vaso krijgen een kleinigheidje wat ik op Skiathos heb gekocht. Alexia krijgt ook haar cadeau wat als bedankje is voor het prettige verblijf en tevens voor haar verjaardag. Ze zijn er allemaal blij mee. Het cadeautje voor Niki geef ik morgenochtend wel aan haar.

Maar dan komt Emanuela ook met een cadeauverpakking. Het blijkt dat de dames het cadeautje van vorig jaar niet zijn vergeten - die van Alexia, een olielampje, staat bijvoorbeeld nog steeds op haar nachtkastje - en ze hebben ook iets voor mij gekocht. Voor de verdere rondreis krijg ik een echte Griekse ketting met fel blauwe stenen. Die blauwe stenen houden het boze oog (het ongeluk) op een afstand en dat moet deze ketting voor mij doen. Ze bedanken mij ook voor de gezelligheid en wensen mij een veilige voortzetting van de rondreis.

Het avondeten wordt - zoals gewoonlijk - bij o Paris genuttigd. Dit keer bestel ik allemaal kleine voorgerechtjes en geen hoofdschotel. Gefrituurde courgette, een tomaten-komkommersalade, tzatziki, saganaki, patat, twee souvlakistokjes bleken uiteindelijk toch veel te veel te zijn voor mij alleen. Daarbij zit ik wel aan de alcohol, ondanks de antibiotica. Ik heb net de een na laatste pil ingenomen, maar wil de laatste avond in Kala Nera niet alcoholvrij afsluiten. Het is heel druk bij de taverna en enkel Sotiris mag het iets rustiger aan doen want zijn vriendin - Sabine - vertrekt morgen weer terug naar Duitsland.

Aan het einde van de avond ziet Evert kans om nog even met mij te zitten praten maar ondertussen houden zijn ogen wel alles in de gaten. Hij mag eerder weg omdat hij morgen bij Bob - van de autoverhuur - aan de slag moet. Ik wens hem alle goeds en neem afscheid. Het is 01:30 als ik afscheid neem van al het bedienend personeel en van Paris en Christos in het bijzonder. Net als ik dat gedaan heb komt Maria naar binnen lopen. Ze zoekt mij en blijkt samen met Vaso nog even een slaapmutsje met mij te willen drinken. We zitten dus met zijn drietjes aan de tsipouro maar niet voordat ik Vaso met haar verjaardag gefeliciteerd heb. Verbaasd kijkt ze mij aan en vraagt hoe ik dat weet. Ik vertel haar dat ik alles weet en dat lijkt ze niet te geloven maar ze neemt de felicitaties toch aan. Maria begint over Cuba te vertellen en wordt helemaal enthousiast. Zo erg zelfs dat Vaso haar bijna niet mee krijgt naar huis - ze wonen allebei in Kala Nera. Ik neem afscheid van Vaso want Emanuela heeft morgenochtend (ontbijt-)dienst. Maria zie ik nog wel want die is er voor twaalven in verband met de lunch in het restaurant. Om 02:30 sluit ik dan toch de luiken.
 

Dag 42 - Maandag 11 juli 2005

08:00 De wekker gaat. Over 4 uur wil ik vertrekken en ik wil er geen race tegen de klok van maken. Dus sta ik bijtijds op dan is de temperatuur ook niet zo hoog bij het inpakken. Niki is alweer aanwezig, die neemt namelijk altijd de bus van 06:45 vanuit Volos. Maar er is ook al iemand anders aanwezig, namelijk Emanuela. Die heeft nu ontbijtdienst en is er altijd vroeg bij. Ik krijg eerst mijn Griekse koffie en zit wat wakker te worden op het terras terwijl de meiden het schoonmaken en de kussens op de banken leggen. Als de dames even wat drinken en zitten uit te puffen, geef ik Niki haar cadeautje en bedank haar voor de (was)service, kopjes koffie en alle andere goede zorgen. Ze is heel blij met haar olielampje van Skiathos en ik krijg een dikke knuffel van haar. Als ze weer aan het werk willen gaan vraag ik aan Niki de tuinslang want ik wil de auto eerst wat afspoelen. Die heeft een week lang aan het strand en aan de zee gestaan en is bedekt mijn een fijn laagje stof en zand. Dat moet je er niet afvegen maar afspuiten. Dat doe ik dan ook nadat Niki de slang heeft klaargelegd en ik de auto tegen het terras heb geparkeerd. Daarna krijg ik van Emanuela een doek en spray zodat ik de ruiten nog extra kan verwennen.

De auto staat weer een beetje te glimmen, met de nadruk op een beetje, maar het is stukken beter dan zoals hij er eerder uit zag. Dus is het dan tijd voor een ontbijt. En met Emanuela aan de gang kun je iets aparts verwachten. Dat komt dus nu ook en wel in de vorm van een gezicht, gevormd door 3 spiegeleieren. Worteltjes als haar, champignons als wenkbrauwen en paprika als mond. Ze heeft zich weer helemaal uitgeleefd. Ik zet dit op foto (ja, die foto's komen in de komende 3 weken nog online) en begin dan aan dit uitzonderlijke ontbijt. De koude spiegeleieren - gisterenavond gebakken - smaken goed en dat had ik niet zo verwacht. De rest gaat er als koek in.

Dan ga ik op de kamer mijn spullen inpakken. Ik test de laptop nog eens maar die wil nu geeneens aan. Teleurgesteld stop ik hem in zijn koffer en stop ook alle andere spullen op hun normale plekken. De auto is dan ook snel gevuld met de spullen en het is tijd voor de update. Update? Zonder PC? Ja, jullie hebben het al kunnen lezen maar dankzij Alexia en haar PC kan ik toch een update doen. Anders hadden jullie nu wel heel erg lang van nieuws verstoken gebleven.

Alles is nu gereed voor vertrek en het is 10:50. Tijd voor een frappee en tot rust komen. Die rust wordt verstoord door een inspectrice van de keuringsdienst van waren. Goed dat ze er zijn, maar dit is een kenau eerste klas. Ze is al eerder geweest en is hoogst verbolgen over het feit dat de parkieten nog steeds buiten hangen, in de buurt van de tafeltjes. Het mag niet en ze moeten weg van haar. Alexia was naar de bank in Volos en Emanuela behandeld haar poeslief zodat ze iets minder bitch wordt. Als ze even later vertrekt vraag ik aan Emanuela of ik borden moet maken voor het terras. Ze kijkt mij verbaasd aan en ik leg uit dat daar een verbod voor mussen op komt te staan. Die huppelen nu rustig door het hele terras, over de stoelen en tafels en poepen wanneer het hen uit komt. Die mogen dan helemaal niet meer binnenkomen.

Maria komt eraan gewandeld en samen met Emanuela en Niki zitten we nog even te praten. Ik maak ook foto's hiervan zodat ik het bewijs heb dat het personeel zit 'te lummelen'. Ik neem hierna afscheid van ze en stap in de auto. Het is 12:12 met 27°C en 37612km op de tellers als ik Enalion Hotel verlaat. Ik word driftig uitgezwaaid en rijd langs het strand richting o Paris. Daar roep ik ook nog een 'adio' richting Paris en Christos en verlaat dan Kala Nera, op weg naar Volos. Die plaats bereik ik snel maar in de plaats gaat het langzaam in verband met de drukte en de vele stoplichten (stop, want je moet er voor stoppen, Berry!). Na Volos hoef ik enkel de borden Athene te volgen en zo kom ik dan op de snelweg.

Voor het grootste gedeelte is dat nu een snelweg en schiet het lekker op richting de zuidkust van het vaste land. Achter Lamia wordt de snelweg weer die veredelde tweebaansweg maar die hoef ik niet lang te volgen. Want er doemt een gebergte voor mij op en ik weet dat ik dat door moet om bij Galaxidi terecht te gaan komen. Deze route heb ik met Berry twee jaar eerder gereden toen wij naar de Peloponissos wilde gaan, ook vanuit Pileon. Het is een mooie route dwars door een bergmassief. Je gemiddelde snelheid is laag maar de uitzichten vergoedden veel. Toch schiet ik beter op dan ik had verwacht want er zijn weinig echt trage vrachtwagens of trekkers op de weg.

Om 15:30 kom ik dan ook in Galaxidi aan een rijd eerst eens wat rond met de auto. Het dorp wordt mij niet meteen duidelijk en ik vind de haven waar ik naar kijk wel tegenvallen. Er komt een weg op uit die eenrichtingsweg is en ik weet niet hoe ik die moet bereiken. Dus ga ik dat gedeelte te voet verkennen en kom dan in een tweede haven die er een stuk gezelliger uitziet. Daar zie ik - boven een zaakje waar je pizza's kunt eten - dat er kamers zijn die in ieder geval airco hebben. En dat is wel nodig want het is een 35 plus dag, ik meet 36°C. Ik loop terug naar de auto op zo'n manier dat ik die straks ook kan rijden en ik ben blij als ik de auto bereik en de airco vol aan kan zetten.

Ik rijd naar de kamer die uitkijken op de kade van de haven. Daar staat een slonzige man met een dronken kop te wachten en als hij mijn auto ziet komt hij erop af. Of ik een kamer nodig heb en hij verwijst mij naar de kamers die ik al had gezien. Ik hoor daar van de eigenaar dat er kamers zijn en dat ze 50 euro per nacht kosten. Wel airco, geen ontbijt, wel luiken maar die zijn niet geheel gesloten en een badkamer waarbij het toilet in het douchegedeelte staat. Toch ziet het er netjes uit en de locatie is natuurlijk prima. Alles op loopafstand. Dus neem ik de kamer voor twee nachten, zet de airco op vol en haal wat spullen uit de auto.

Als eerste ga ik een frappee drinken bij een bar, iets verderop langs de haven. Daarna stap ik in de auto en ga nog wat meer van het dorp ontdekken en zie nu ook hoe de wegen - meeste eenrichtingsweg - lopen en hoe ik weer naar de hoofdweg kan komen. Om 17:30 stop ik weer voor de kamer en is het tijd voor een siësta.

Het is 20:00 als ik weer wakker wordt en ik lig nog even wat TV te kijken en wat te lezen. Na het avondritueel stap ik naar buiten en merk dat het buiten duidelijk nog niet afgekoeld is. Het is nog boven de dertig graden en dus loop ik heel rustig langs de havenkade en kijk naar de taverna's en bars. De meeste taverna's zijn gespecialiseerd in vis en dat is niet helemaal mijn smaak. Toch hebben ze ook vlees op het menu en ik bestel een saganaki, een tomaten-komkommersalade en een kotopoulo fileto (kipfile). Die laatste is bijzonder zacht en mals, dus niet een droge lap vlees. Aangezien ik vanochtend mijn antibiotica kuur heb beëindigd kan ik nu weer aan de drank. Retsina hebben ze niet, dus bestel ik een witte huiswijn.

Er zitten in dit dorp verschillende nationaliteiten en om mij heen hoor ik Scandinavisch, Engels, Duits, Frans en Russisch. Toch doet het dorp niet echt toeristisch aan en ik denk dat in het hoogseizoen de Grieken de overhand hebben. Het is echter geen goedkoop dorp want ook het eten is duidelijk een van de duurste die ik deze rondreis ben tegen gekomen. Het smaakte er niet minder om en ik loop terug naar de kamer maar stop bij een gezellig uitziende bar. Op een bankje neem ik een kamikaze en zit naar de mensen en de sterren (aan de hemel) te kijken. Omdat ik morgen bijtijds naar Delphi wil, maak ik het niet te laat en om 23:30 lig ik in bed. Ik zet de wekker op 08:00 en ga nu nog even lezen. Binnen een half uur sloot ik echter mijn luiken.
 

Dag 43 - Dinsdag 12 juli 2005

Om 07:20 ben ik al wakker en ik kleed mij aan. Ik ga vroeg naar Delphi en zie wel of dat al open is. Maar eerst even langs de bakker voor een tiropitta. Als ik die op heb en mijn spullen gepakt kan de reis naar het orakel van Delphi beginnen. Het is iets voor achten en nu al geef de temperatuurmeter van de auto 32°C aan. Hij staat in de zon maar minder dan 27°C is het op dit vroege tijdstip al zeker niet. Dat beloofd dus een dagje zweten te worden.

De tocht naar Delphi verloopt snel want de afstand is niet groot en de wegen goed. Het dorp ligt wel in de bergen, dus wordt er flink geklommen waardoor je een steeds mooier uitzicht krijgt over de kust en de baai waaraan Galaxidi ligt. Ook de overkant - de Peloponissos - kun je zien liggen. Iets meer dan een half uur later - het is dan 08:30 - kom ik in Delphi aan en rijd door het dorp richting orakel. Wat een toeristisch dorp waarvan de winkeltjes alweer uitgestald worden voor weer een dag vol toeristen. Ik kom bij de archeologische opgravingen aan en zie tot mijn verbazing dat het al goed druk is. De opgravingen zijn al vanaf 07:30 geopend en er staan al flink wat auto's en een tweetal bussen.

Voor €9,00 mag je zowel de twee opgravingen bezoeken als het museum. Ik ga eerst voor de opgravingen, dat vind ik interessanter en het is nu nog 'koel'. Het oude orakel 'dorp' - het was eigenlijk geen dorp maar een verzameling religieuze gebouwen - was gelegen tegen een heuvel aan. Dat betekent dus heel veel klimwerk maar wel mooie plekjes voor een overzicht over het gebied. Het is een best groot complex en ik probeer mij een beeld te vormen hoe dat er vroeger moeten hebben uitgezien. Ik krijg geen informatie van gene zijde binnen maar enkel informatie die ik op folders en in boekjes heb zien staan. Helaas laat het orakel mij hierbij in de steek.

Ik zwoeg helemaal naar boven waar het stadion gevestigd was. Dat is een vlakte waar vroeger de spelen werden gehouden. Aan de berg kant een lange rij tribunes en je ziet nog de stenen waar de hardlopers hun voeten in konden plaatsen, de eerste vorm van een startblok. Na dit bekeken te hebben loop ik weer helemaal naar beneden, naar de uitgang. Het wordt alleen maar drukker en hele groep chinezen/japanners en scholieren uit diverse landen komen mij tegemoet. Ook is er een filmploeg van National Geografic die opnamen maken en een interview doen met een van de deskundigen.

Bij de uitgang aangekomen worden er net weer drie busladingen gedropt zodat ik blij ben dat ik hier weg ga. Ik vul nog wel even mijn flesje water met water uit een waterkoeler en dat is echt wel nodig omdat ik veel vocht aan het verliezen ben. Ik kan nu doorlopen naar de volgende opgravingen maar doe dat niet. Eerst loop ik terug naar de auto en zet de airco op vol. Even iets opdrogen en met de auto rijd ik naar de tweede opgravingen. Dat bestaat uit een gynmasium en een gedeelte met diverse tempels voor een aantal belangrijke goden. Een van die tempels bestond uit 20 grote zuilen die in een cirkel stonden. Er staan er drie overeind dankzij de hulp van nieuw cement en mensenhanden. Die drie zuilen zie je ook op alle plaatjes van Delphi maar zijn dus geen afbeeldingen van de plek waar het orakel haar basis had.

Hierna blijft er nog een bezoek over en dan is aan het museum. Maar het is ondertussen zo druk geworden en zo warm dat ik besluit het museum te laten voor wat het is. De warmte zal daarbinnen wel zijn meegevallen, maar de drukte zeker niet. Ik rijd de auto dus weer door Delphi heen en net aan de rand stop ik bij een bar voor een welverdiende frappee. Het uitzicht over de laagvlakte van Itea en Galaxidi is mooi en de interne temperatuur komt langzamerhand weer terug op iets normalere waarden. Na een half uur rust stap ik weer in de auto en rijd naar huis.

Om 12:10 sta ik met 34°C en 37920km op de tellers weer voor de kamer in Galaxidi. Die dronken man - die hier alles probeert te regelen - staat nu alweer naast mijn auto en tikt op de ramen terwijl ik de auto probeer in te parkeren. Dat werkt dusdanig op mijn zenuwen dat ik dwars door de gesloten ramen en in het Grieks roep dat hij op moet rotten. Dat komt blijkbaar goed aan want ik heb hem daarna niet meer bij mijn auto of in mijn buurt gezien.

Ik heb best wel wat trek gekregen en loop naar het 'strand' van Galaxidi want daar is ook een taverna. Het strand bestaat uit een kade met een terras erop, wat douche en kleedhokjes en een bar. Op de pier daarnaast is een taverna geplaatst. Vanaf die pier heb je een mooi zicht op die betonnen kade waarvan kinderen vanaf springen in het zeewater. De jonge mannen doen dat nog iets harder want die nemen een fikse aanloop en knallen dan met allerlei caperiolen de zee in. De meeste Grieken zitten op de stoeltjes op het terras maar een aantal dames legt hun handdoekje op het beton en gaat liggen zonnen. Ik werk ondertussen een choriatiki naar binnen en ontdek dat je met restjes brood hele scholen vis kun aantrekken. Want vanaf de pier kan ik recht naar beneden in zee kijken en tussen die stenen zit heel veel jonge vis.

Om drie uur vertrek ik naar de kamer. Het is echt warm buiten en ik ga binnen wat liggen lezen en hou daarna een siësta. Om acht uur verlaat ik mijn kamer weer en ga wat rondlopen in Galaxidi. Het is weer een zwoele avond en ik loop heel rustig door dit dorp terwijl ik naar het Griekse leven kijk. Bij een bar drink ik een cappuccino en daarna ga ik op zoek naar een taverna die paidakia op het menu heeft staan. Dat hebben er dus zeer weinige hier want het meeste is vis wat de klok slaat (maar niet bij mij). Ik word verwezen naar een taverna op het grote plein en die blijken inderdaad paidakia op het menu te hebben staan. Bij navraag blijken ze het ook inderdaad te hebben want dat is altijd maar afwachten.

Ik neem er een saganaki en patat bij en heb een heerlijke maaltijd. Daarna loop ik terug richting kamer en strijk neer bij de bar die ik ook gisteren bezocht. De eerste kamikaze smaakt zo goed dat ik er nog een bestel. Het is 0:25 als ik weer terug ben op de kamer en nog wat ga liggen lezen alvorens ik de luiken sluit.
 

Dag 44 - Woensdag 13 juli 2005

07:30 En ik ben wakker. Ik besluit door het dorp te lopen met mijn videocamera om wat plaatjes te schieten. De temperatuur is aardig wat gezakt, maar beneden de 25 graden komt hij niet. Ik loop dus wat door het dorp te slenteren en ontdek dat er een hele familie valk rond vliegt. Er worden heel wat foto's geschoten en na een uurtje ben ik weer terug op de basis. De zaak onder de kamer is ook al geopend en ik zie op de kaart dat je ook een ontbijtje kunt krijgen. Ik neem een omelet en een Griekse koffie. Terwijl ik die eet zie ik een kanarie tegen de muur hangen en had ik al een papagaai binnen zien zitten. Mussen hebben door dat daar voer te halen is en zijn brutaal genoeg. Ze gaan eerst buiten op de kooi van de kanarie zitten - die boven een open deur hangt - en kijken of de kust veilig is. Ze doen dat blijkbaar zo vaak dat de kanarie er geen aandacht meer aan besteedt. Daarna vliegen ze door de deur naar binnen, pikken wat papagaaienvoer en vliegen weer naar buiten.

Na het ontbijt pak ik de spullen in en breng die naar de auto. Ik neem nog een douche want de komende 24 uur zal dat niet mogelijk zijn. Ik reken af en stap in de auto. Het is 09:54 als ik Galaxidi verlaat en richting Athene en Pireaus ga. Het is een rit van 195 kilometer en de boot vertrekt pas over 12 uur. Ik heb dus alle tijd en rijd rustig langs de kust en door de bergen richting Levadia en daarna door naar Thina. Daar zie ik een grote supermarkt met een 'tuincentrum' ernaast. Ik loop wat door beide te snuffelen en koop ik de supermarkt wat mooie frappee glazen. Die waren in de aanbieding - zes voor de prijs van drie - en ik heb thuis geen goede frappee glazen. Nu dus wel.

Daarna is het nog vier kilometer binnendoor en dan zit ik op de snelweg. Ik had eerder op de snelweg kunnen zitten, maar ik heb tijd zat dus dat was niet nodig. Ik kom nu steeds dichter bij Athene en ben benieuwd hoe druk het is en hoe goed ik de haven van Pireaus zal gaan vinden. Onderweg moet ik in ieder geval nog een keer tanken en bij een groot complex van restaurant, tankstation en autowasserij stop ik. De diesel bij het tankstation is te duur en dus wil ik doorrijden. Maar dan zie ik de wasstraat en die ziet er super modern uit. Ik besluit de auto even goed te laten wassen en voor €5,00 wordt hij met de hoge druk spuit voorbehandeld en daarna in het spoor gezet wat je door de wasstraat trekt. Aan het eind worden de ramen nog netjes gezeemd en staat de auto weer te blinken.

Ik rijd weer door en kom nu Athene binnen. Het verkeer wordt drukker maar rijd nog rustig door met een gangetje van 80 km/u. Het is vierbaans maar wordt soms als vijfbaans weg gebruikt want die wegmarkering is er enkel voor de sier. Zolang je maar goed in alle spiegels blijft kijken want scooters en motoren zoeven aan alle kanten langs je. De haven van Pireaus staat goed aangegeven en de snelweg blijkt nu helemaal tot vlakbij de haven door te lopen. Net voor die haven stop ik bij een tankstation en laat de tank volgooien (het is hier zelden selfservice).

Daarna kom ik in de haven aan en met wat geluk kies ik op twee kruisingen de goede weg. Ik weet de weg wel een beetje maar ieder jaar is er wel weer iets veranderd. Ik kom bij de Minoan Lines boot aan die al klaar ligt maar zie dat het de Knossos Palace is terwijl mijn kaartje de Festos aangeeft. Ik loop naar het kantoortje wat bij de boot staat en vraag na of dit de boot is en of mijn kaartje problemen gaat geven. Alles is goed en dat er een ander schip op staat maakt niet uit.

Het is nu 14:30 en pas vanaf 18:00 kun je de boot op. Ik parkeer de auto dus bij een paar spaarzame bomen en pak mijn rugzak eruit. Aan de andere kant van de haven is een groot café wat ook internet heeft. Dat is een fiks stuk lopen weet ik van vorige jaren en dus hou ik een taxi aan. Daarmee gaat het een stuk makkelijker. Gelukkig dat ik bij het café niet mijn auto geparkeerd heb, want er lopen genoeg agenten rond die even fluiten en dan een bon gaan uitschrijven.

Ik controleer mijn e-mail en mijn gastenboek. Ik blijk er weer wat lezers bij te hebben (Ilona en Peter: Jamas!) en heb foto's gekregen - via mijn ouders - van de druif uit mijn tuin. Nog even en ik kan zelf retsina of raki gaan maken! Hierna ga ik op het terras zitten lezen met een frappee erbij. Het is soms een drukte van belang en veel eilandhoppers komen hier even uitrusten alvorens de volgende boot naar een ander eiland te nemen. Er komen wat snelle boten aan of vertrekken en ik leg een aantal acties op video vast. Daarna ga ik in het café wat zitten eten want ik wil vanavond op de boot niet naar het restaurant.

Het is 18:15 als ik een taxi terug neem naar de auto, mijn tickets bij het kantoortje laat inchecken en mij omkleed voor een nacht op de boot. Een kwartier later rijd ik de boot op en moet even wachten totdat de garage naar de onderste regionen van de boot open gaat. Dan daal ik af tot aan de kiel en wordt ik op mijn plekje gedirigeerd. Ik loop daarna - met enkel mijn rugzak - naar boven en naar het bargedeelte. Daar zie ik een mooi tweepersoonsbankje wat ik in beslag neem. Ik kan TV kijken, een leesboek lezen en muziek luisteren via de walkman. Genoeg bezigheden om de nacht door te komen, hoop ik. Slapen zal slecht gaan, daarvoor blijft het te rumoerig (weet ik uit ervaring) en is het bankje te klein voor.

Om 22:05 vertrekt de boot en verlaten we de vaste wal, op weg naar het grootste Griekse eiland. De nacht verstrijkt, niet zo snel als ik zou willen, maar toch snel genoeg. Ik kan mij net genoeg opvouwen om toch even weg te soezen, maar echt slapen doe ik niet.
 

Dag 45 - Donderdag 14 juli 2005

Om 05:45 bereiken we de haven van Heraklio. Ik weet dat ik als een van de laatste auto's het schip zal verlaten en doe het dus rustig aan richting de garage. Toch duurt het nog bijna een uur alvorens ook ik van het schip af kan rijden. Er blijken toch nog een paar Grieken te hebben liggen pitten zodat die omgeroepen moesten worden om hun auto's uit de weg te halen. Ik kom de boot af en beland in een chaos want ook de Anek boot is aangekomen. Toch wring ik mij door het verkeer en bereik de snelweg. Daar gaat het redelijk vlot richting Malia hoewel uitgerekend bij wat wegwerkzaamheden er een paar langzame vrachtwagens een vlotte doorgang onmogelijk maken.

Het is dan ook pas 07:25 als ik in Malia aankom. Het gangetje waar de auto door moet richting appartementen lijkt nog smaller te zijn geworden maar met beleid kom ik er heelhuids door. Ik pak enkel de meest noodzakelijke spullen uit de auto. Het is te warm om alle spullen naar boven te slepen en ik heb dit keer kamer 301 en dat is op de tweede verdieping. Ik open de deur en loop tegen een muur van warmte aan. Het appartement heeft geen airco en dus wordt het de komende drie weken best wel eens zweten. Nu heb ik daar geen boodschap aan want ik wil slapen. Ik ga op bed liggen, probeer niet teveel te zweten en val snel in slaap.

Om 10:00 word ik wakker. Niet uitgeslapen maar wel uitgerust. Ik neem een douche en kan daarna wel weer onder de douche. Met Mike en Pelagia maar praten voor een oplossing voor dit warmte probleem hoewel de komende dagen de temperatuur wel wat lager zal worden (lees: onder de 33°C). Als eerste bekende zie ik schoonmaakster Alla. Met haar krassende stemgeluid begint ze mij welkom te heten. Ik zie op de voorruit van de auto een briefje zitten met 'welcome'. Dat blijkt Mike gedaan te hebben. Die zal ik vandaag vast ook wel te zien krijgen. Ik weet dat Ruud om 11:15 klaar is met zijn ochtenddienst in het hotel en ik stuur hem een sms dat ik op hem wacht. Niet veel later komt hij met de auto voorrijden en we begroeten elkaar hartelijk. We rijden naar zijn huis en daar ontmoet ik ook de moeder van Maria, Maria en Emmanuela. Wat is dat kind gegroeid, het begint al een echte dame te worden. Ik ken haar al toen ze nog een hummeltje was van twee jaar.

Op hun balkon zitten we wat bij te praten en eet ik met hen de middagmaaltijd welke bestaat uit kip en aardappelen uit de oven. Aangezien Maria in een ander hotel werkt heeft ze weinig tijd om te koken. En omdat haar ouders beneden wonen en haar moeder nog steeds graag kookt, verzorgt die de maaltijden. Na de maaltijd is het tijd om mijn vriend te helpen bij wat computerproblemen. Zijn harde schijf was kapot en hij heeft er nu een nieuwe in zitten en daarop staat een Engelse versie van XP geïnstalleerd. Er moet nu weer allerlei software geïnstalleerd worden zodat hij veilig op internet kan surfen. Maar voordat we de noodzakelijke updates van XP hebben kunnen ophalen of de virusscanner hebben kunnen bijwerken hebben we al een worm te pakken. Hij reset automatisch de PC zo gauw je een paar minuten internetverbinding hebt. Het lijkt op een Sasser virus en we proberen een programmaatje te downloaden die dat kreng om zeep gaat brengen. Dat lukt net, maar het programma geeft aan dat er geen worm gevonden is.

Dat betekent dus dat de schijf opnieuw geformateerd moet worden en de hele installatie opnieuw gedaan mag worden. Aangezien Ruud om 18:00 voor de avonddienst moet verschijnen is dat een taak die voor morgen gepland wordt. Dan zal ik ook via een internetcafé eerst wat updates downloaden zodat we - naar ik hoop - wel een goede installatie kunnen uitvoeren.

Ruud brengt eerst Maria naar haar werk en zet mij af bij de scooterverhuur Minoan King, op de hoofdweg aan de rand van Malia. De eigenaresse en eigenaar ken ik al vele jaren en ik word dan ook hartelijk welkom geheten. Met Stavroula zit ik een tijd te praten over de zaak, haar Jeep die ze afgelopen winter gekocht heeft en over het seizoen. Ik geef aan dat ik een scooter wil hebben die niet zo gilt en dat ik ook uitkijk naar een 2e hands scooter die ik wil kopen. Ze houdt dat laatste in gedachten en zegt mij daar volgend jaar op terug te komen omdat er dan wat scooters uit de roulatie gaan. Ik krijg voor 21 dagen een mooie scooter en een heel mooi prijsje. Inclusief alle verzekeringen (en dan ook echt alle, want daar wordt je vaak mee bedonderd) komt dat op €200,00 en dat vind ik uitstekend.

Tevreden rijd ik met de naar het huis van Mike en Pelagia. Het hek is dicht en niemand thuis. Ze waren ook niet bij het appartement, de bar (Recital), hebben ze verhuurd en dus is de speelgoedwinkel nog een plek waar ze kunnen uithangen. Ik word daar verwelkomd door de ouders van Pelagia. Mike en Pela zijn naar de Lidl in Agios maar zijn op weg naar huis. Ik krijg een frappee van moeders en die vertelt mij dat ze tegenwoordig niet meer buiten zitten. Als ik een blik naar buiten werp zie ik dat Petros te koop staat - gelukkig - en dan gaat mijn blik naar de taverna O Manthos. Wat een vreemd gezicht is dat. Een heel leeg terras en alles dicht. Een rilling loopt over mijn rug. Wat een verschil met voorgaande jaren toen het hier levendig was en vol lol. Malia gaat inderdaad kapot aan de jonge Engelsen die enkel het nieuwe gedeelte bezoeken voor fastfood en veel, heel veel drank.

Mike, Pelagia, Prodromos en Mantheos komen uit de nieuwe wagen, een Hyundai Tuscon. Mike heeft eindelijk zijn Suzuki Swift verkocht na er meer dan 10 jaar mee rondgereden te hebben. Deze wagen is ietsje groter, en wel te groot om door het steegje naar de appartementen te komen. Meestal doen ze dat toch met de scooter, dus dat maakt Mike niet uit. De ontvangst is hartelijk en we zitten een tijd lang te praten. Dan mag ik mee in de wagen want Mike moet wat financiele zaken afhandelen bij een ander appartementencomplex wat van hem en zijn broers is. Het heet Nefeli, ligt aan de beachroad en zit vol Engelse jeugd. Veel vernielingen, uitwerpselen voor de deur en een ladderzatte Engelse jongen die op zijn buik zijn roes ligt uit te slapen (het is 19:00). Zijn vrienden hebben hem 'belegd' met brood, ketchup, boter, tandpasta en wat iets meer. De kinderen zijn meegegaan en kijken hun ogen uit. Als ze dit maar niet normaal gedrag gaan vinden want dan komt het nooit meer goed met de wereld. Plagend zegt Mike dat ik hier volgend jaar een kamer krijg.

De vernielingen zijn aan de orde van de dag. Het enige goede aan de Engelsen is, is dat ze snel met geld over de brug komen als ze eenmaal nuchter zijn en zien wat ze hebben gedaan. Ze zijn het echter weer snel vergeten en dan gebeurt het weer. Op deze manier wordt er veel schadebedragen geïncasseerd, maar je hebt er ook veel werk aan. Je zou deze gekken eigenlijk nog geen varkensstal moeten geven. Teruggekomen bij de speelgoed winkel vertelt Pela dat ze doorgaan naar Manolis en Katharina. Ik mag mee komen en aangezien ik die twee ook meteen wil begroetten, stem ik daarmee in. We gaan eigenlijk naar de zuster van Katharina, die beneden Katharina woont. Die heeft nu een baby van nog geen jaar, Jorgos, en ze hebben voor haar wat boodschappen bij de Lidl meegenomen.

We zitten daar een tijd op het terras en ik heb Katharina al begroet. Dan horen we het brommertje van de aardappelboer c.q. manager opgravingen Malia, Manolis. Hij werkt bij de opgravingen van Malia en in zijn vrije tijd zit hij weer in de aarde te wroeten maar dan om aardappels te poten of te oogsten. Ik mag hem altijd komen helpen en ook nu doet hij mij die aanbieding. Het is een grappig figuur en je kunt goed met hem lachen.

Dan is het toch tijd voor een douche en dan een rit naar huize Jongeneelen. Ik heb namelijk om 22:15 bij ze afgesproken om de avond op hun balkon door te brengen. Ruud is dan klaar met zijn avonddienst en Maria ook. Pela stelt echter voor om bij haar te komen zitten want de Belgische vrienden, Eddy en Christien, komen daar ook. Ik laat die beslissing echter aan Ruud en Maria over en wil naar huis rijden. Mike roept echter dat ik hem eerst even moet volgen en we komen bij het huis van de ouders van Pelagia aan. Die gaan 5 dagen naar Siros en ik mag hun ventilator gebruiken om de temperatuur in de kamer wat aangenamer te maken. Met die ventilator tussen mijn benen rijd ik op de scooter naar huis, waar ik hem meteen installeer en aan zet.

Om 22:15 meld ik mij bij huize Jongeneelen en we gaan inderdaad door naar huize Mike. Daar zitten de anderen al op het terras. Ruud heeft nog niets gegeten en krijgt van Pela een tosti. Als hij verneemt dat ik ook nog niets op heb staat hij erop dat hij zijn tosti deelt. Een echte vriend die zelfs zijn laatste kruimel met je zal delen (en dat bedoel ik serieus). Maar dit was niet de laatste kruimel want we krijgen nog een tosti. Ik zal niet omkomen van de honger en moet lang niet zo hard werken als Ruud.

Het is 0:10 als iedereen naar zijn bedje verlangt. Ook ik vind het genoeg. Ik twijfel nog wel even over de Peach bar, maar er komen nog genoeg avonden cq nachten. Dus sluit ik om 0:30 mijn luiken, terwijl de ventilator zachtjes wat verkoeling tracht te brengen.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de klink aan de linkerkant klikken met de tekst "15 t/m 31 juli". Daar gaat deze vakantiesoap verder...