Reisverslag  15 t/m 31 Juli 2005

Dag 46 - Vrijdag 15 juli 2005

08:15 Ik word wakker van het licht wat in de kamer schijnt. Er zijn geen luiken en de gordijnen houden niet veel licht tegen. Vannacht ben ik een keer wakker geworden van de warmte en heb de ventilator een standje hoger gezet. Gisteren vertelden de ouders van Pela dat er zware storm werd verwacht, ze hadden het over windkracht 12. Daar moet ik hier niet aan denken want dan gaan er echt hele overkappingen naar de filistijnen. Gelukkig is hun voorspelling niet uitgekomen maar er hangen wel dreigend donkere wolken bij de bergen.

Na een ontbijtje met brood en beleg - wat ik gisteren nog even bij de supermarkt heb gekocht - is het tijd om een internetcafé te zoeken. Degene die ik ken zit in de beachroad en daarvan is een groot gedeelte eenrichtingsweg geworden. Ik heb de richtingen gisteren in mijn hersens geknoopt toen Ruud ze vertelden en ik blijk ze nog goed onthouden te hebben. Het internetcafé is echter gesloten en ziet eruit alsof het al een tijdje niet open is geweest. Dus sla ik de richting van Stalida op en ga daar zoeken. Ik vind er eentje en de computers zijn nieuw, snel en zo ook de internetverbinding. Ik haal windows updates binnen en ook aan ander programma tegen de worm. Doordat het XP is wat op de computers staat, kan ik alles zonder problemen op de memorystick laden.

Het is 11:30 als ik naar huize Jongeneelen rijd en bijna tegelijk met Ruud aan kom. Als eerste zet ik het andere programmaatje aan het werk wat wormen opzoekt. Ook die vind niets maar er zit er duidelijk een in de PC. Dus formateren die hap en om dat grondig te doen kost dat een uur. Maria moet tot 15:00 werken maar heeft geen avonddienst, Ruud weer wel. We krijgen van de moeder van Maria yemisto (gevulde groeten) en dat smaakt uitstekend en vult goed.

De middag wordt doorgebracht achter de computer met installatie van XP (nu Nederlands), de updates, een virusscanner en een firewall. Wat je tegenwoordig niet allemaal moet doen om alle elektronische ellende buiten de deur te houden. Ze zouden de makers - met niet nader te benoemen lichamelijke onderdelen - aan de hoogste boom moeten spijkeren (het zijn altijd mannen, dus die onderdelen zijn aanwezig). Om 16:00 zijn we klaar en zitten we nog wat op het balkon. Maria is ook thuis en ziet er vermoeid uit. Het is een heel ander leven wat ze nu leiden en dat is duidelijk nog even wennen.

Het is 18:00 als Ruud naar zijn werk gaat en ik niet veel later naar mijn kamer ga. Ik moet ook hier met computers aan de gang want mijn laptop weigert nog steeds. De backup start gelukkig wel op maar mist nog een paar essentiële stukjes software. Ik installeer alvast wat zaken en maak mij ondertussen klaar voor de avond. Deze avond is wel op het balkon in huize Jongeneelen en als ik er om 21:45 aan kom blijken Mike, Pela en de kids er al te zijn. Maria heeft wat gerechtjes klaar gemaakt en als Ruud er is, beginnen we met eten. Niet veel later komen ook Eddy en Christien, maar die hebben al gegeten in het hotel en drinken dus enkel met ons mee. Ook Manolis komt langs en hapt een beetje mee. Kan gewoon hier, iedereen schikt wat in en prikt een vorkje mee.

Dankzij Manolis zijn aanwezigheid komen er wat verhalen boven water van belevenissen met hem. Ruud, Maria, Mike, Pela, Katharina en hij zijn diverse keren samen op vakantie gegaan. Bij opgravingen komen ze altijd gratis naar binnen omdat hij zich voorstelt als collega uit Malia en de rest allemaal familie is. Zelfs in Athene lukte hem dat, want hij praat alles recht wat krom is. Ook autorijden is met hem een belevenis en dat brengt tranen - van het lachen - op de gezichten van Maria en Pelagia.

Om 0:15 vind iedereen dat het genoeg geweest is, behalve Manolis. Katharina slaapt al thuis en hij zit een film te kijken. Dat Ruud en Maria naar bed willen omdat ze morgen om 6 uur weer op moeten staan, vind hij geen beletsel. Dus blijft hij rustig zitten terwijl de anderen lachend vertrekken. Ik ga door naar de Peach bar. Daar word ik verwelkomd door een andere Manolis (door de Engelsen Manos genoemd en dat zal ik voor het onderscheid ook maar gaan doen), zijn vrouw Maria en de ouders van Manos. Ik krijg meteen mijn standaard drankje, een metaxa-cola. Bij de volgende bestel ik ook een flesje water want die combinatie is mij vorig jaar goed bevallen en zorgt voor minder nawerkingen in de ochtend. Het is rustig want het is vandaag wisseldag voor de Engelsen.

Mickey en Paula blijken in Engeland te zitten en er is dus een totaal nieuwe barploeg. Met twee dames daarvan maak ik alvast kennis, dat zijn Becky en Tasha. Vooral Tasha is een wild jong ding die met haar korte rokje uitdagend op de bar staat te dansen en zo voor meer omzet zorgt. Het is wel even wennen want de rijrichting op de weg voor de bar is gewijzigd. Het was altijd al een eenrichtingsweg maar nu dus de andere kant op. Dat betekent dus ook dat je naar de andere kant moet turen om de politie te zien aankomen. En dat moet weer omdat je op tijd de muziek zachter moet zetten en de proppers naar binnen moet halen zodat je geen boete oploopt. Het is echter lastiger die kant (nu naar links ipv rechts) op te kijken omdat de weg met een knik naar links loopt. Manos heeft dus al een paar boetes gehad. Als de politie voorbij is gereden, dan kan de party weer verder en de muziek hard. Echter, dit jaar zijn ze ook een paar keer undercover van de andere kant komen lopen. En dat kost geld.

De tijd verstrijkt snel en als ik weer eens op mijn horloge (lees: mobiel) kijk, is het 03:30. Niet veel later sluiten ze de bar want het is nu echt rustig. Ik mag van Manos niets betalen en ga op weg naar huis. Om 04:30 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 47 - Zaterdag 16 juli 2005

08:30 Zo dat was een kort nachtje! En nu dus al wakker omdat Alla druk met de grasmaaier bezig is. Kun je haar ook niet kwalijk nemen want het is tenslotte haar werk. Maar het bezorgt mij zo wel een slaaptekort. Ik neem eerst een kop koffie - lekkere sterke espresso - en dan een ontbijtje. Daarna gaat de reis naar het internetcafé want ik heb een driver nodig om de backup laptop de memorystick te laten lezen (juist die CD heb ik thuis laten liggen).

Na het internetcafé heb ik de rest van de ochtend en het begin van de middag besteed om de laptop in orde te krijgen zodat ik met het verslag verder kon gaan. Ondertussen probeer ik de kapotte laptop nog eens op te starten en tot mijn stomme verbazing gaat dat uitstekend. Toch vertrouw ik het niet en laat hem een hele tijd draaien. Ook dan geeft hij geen krimp. Ik begin nu langzamerhand gek te worden maar probeer die tijd goed te benutten door een backup op CD te branden. Ook dat gaat goed en ik begin er een tweeledig gevoel bij te krijgen. Aan de ene kant ben ik blij dat de laptop het weer doet maar ik heb er ook de pest in dat ik zoveel tijd dan verspild heb. Toch bekijk ik het positief en als hij weer de geest geeft kan ik nu bijna naadloos overschakelen naar de andere laptop.

Dus begin ik de dagen vast te leggen en verstrijkt de middag. Aan het eind van de middag hou ik mijn siësta. Eerst lees ik wat op bed en dan vallen de ogen vanzelf dicht. De slaap slaat echter niet toe en ik lig wat te soezen. Totdat ik dan toch een uurtje onder zeil ga. Het is 17:30 als ik wakker word en ik besluit om wat met de scooter rond te gaan rijden. Terwijl ik in de buurt van Stella Maria ben - het appartement waar ik vroeger altijd met SudTours kwam en waarvan ik de beheerder goed ken - realiseer ik mij dat ik Maria beloofd had om met haar naar een kerk iets verderop de berg te gaan. Ik bel haar dus op en vraag hoe laat ik er moet zijn. Ik hoor dat het om 19:30 verzamelen is bij Katharina, dus het bezoek aan Stella Maria word uitgesteld en ik rij naar huis.

Ik kleed mij om en meld mij netjes om 19:30 op het balkon van Katharina. Maria en Emmanuela zijn er al en na een tijdje verteld Maria dat ze nu eigenlijk geen zin heeft om te gaan. We blijven dus op het balkon van Katharina en Manolis zitten en hebben wel wat trek. Ik ga pitta gyros halen en als ik terugkom hebben ze de tafel gedekt en staat er ook wat eten van Katharina op tafel. Lekkere Kefalotiri kaas, aardappels van Manolis en heel veel groenten van de vader van Katharina. Dankzij ouders komen de mensen hier redelijk goedkoop aan hun eten (ik ken soms nog zo'n geluksvogel).

Om 21:15 ga ik de auto halen zodat ik Maria en Emmanuela naar het Kyknos hotel kan brengen waar Ruud werkt. Er is daar vanavond een magic show en we gaan die bekijken. De auto wordt goedgekeurd door Maria - enkel de stoelen vindt ze iets te hard - en dat is een hele opluchting want zelfs de Audi kreeg het predikaat 'koet auto'. Als ik ze bij het hotel heb afgezet rijd ik naar mijn appartement - wat 50 meter verderop ligt - en wissel de auto om voor de scooter zodat ik aan de drank kan.

De show is al bezig en we hebben een tafeltje vooraan (dankzij Ruud). De illusies die door de drie mannen worden gedaan zijn goed en knap uitgevoerd. Daar tussen door is er zang - met wat mindere kwaliteit - en een spel. Het blijken drie Nederlandse mannen te zijn die met hun show langs de hotels trekken. En het spel blinkt uit door meligheid. Als eerste moeten er 10 vrouwen naar voren komen. Die moeten daarna een danspartner zoeken uit het mannelijke publiek. Er komt een vrouw mijn kant op en begint aan mij te sjorren. Maria en Ruud moedigen haar natuurlijk aan en al snel sta ik met die vrouw te dansen (type: mevrouw de Bok alias Corry van Gorp). Dan mogen we in twee kringen tegengesteld draaien en als de muziek stopt moeten wel ons aan elkaar voorstellen en natuurlijk kussen. De volgende ronde moet een afvalrace zijn en ik hoop snel af te vallen. Steeds wisselen van partner en als de muziek stopt dan een taak uitvoeren. Eerst stilstaan als wassen beeld, dan op een been. De organisator rekt de boel en niemand valt nog af. Dan moet je je partner in de armen omhoog tillen en zo eindig ik met een mooie Duitse moeder in mijn armen. Ook haar twee dochters doen mee en de volgende rond heb ik een van hen op mijn nek. Ja, je doet wat voor je lol! De ronde daarna is het echte afvallen begonnen en sta ik met een sinaasappel tussen onze voorhoofden naar een paar Griekse ogen te staren die een tijd lang in Duitsland zijn geweest. Het is een mooie meid maar een stuk kleiner en hoe dicht we ook op elkaar kruipen, de sinaasappel gaat er vandoor.

Ik mag terug naar mijn plek en ik krijg van Ruud en Maria iets wat ik maar zal omschrijven als 'medeleven'. Ik heb wel een biertje verdiend en zit net rustig als de volgende illusie wordt uitgevoerd. De Nederlandse mannen hebben al door dat ik Nederlander ben en dus ben ik ook de pineut om hierbij te helpen. Ik mag de zak en de sloten controleren alvorens de ene man hierin verdwijnt. Ik mag hem opsluiten en de sleutels bewaren. De andere klimt op de kist, hijst een gordijn omhoog en hopla, daar verschijnt de andere man. Ik mag de sleutels weer brengen en uit de kist stapt de man die op de kist is geklommen. Ook de volgende truc stelt ons voor raadsels en we komen maar op een theorie uit.

De show is om 23:30 afgelopen. Ik hoor van de mannen dat ze er vier per week doen en in dit hotel dit iedere week doen waarbij ze twee versies hebben die ze per week wisselen. Om 0:15 is Ruud klaar en mag naar huis. Hij gaat met Maria en Emmanuela naar huis want morgenochtend om 06:00 gaat de wekker weer. Ik rijd naar de Peach bar maar stop iets eerder bij een andere bar. Daar werkt een ex-DJ van Doclands - zo heette Peach eerst - en die heb ik gisteren voor Paul aangesproken. Hij blijkt Greg te heten en hij vindt de verwisseling niet erg. Mijn gezicht was wel bekend, mijn naam weet hij nu omdat ik hem mijn kaartje met e-mail adres heb gegeven. We drinken een biertje en ik hoor wat verhalen van hem. Hij werkt overdag als duikinstructeur in Chersonissos en kan dus in de avond niet veel drinken. Morgen is hij vrij en dus kunnen de teugels nu los.

Na nog een tijdje met hem gepraat te hebben loop ik door naar de Peach bar. Het is nu drukker en ik help af en toe door de lege glazen op te halen. Ik praat een tijdje met Manos over de nieuwe techniek - hij wil dat altijd weten - en met Maria over haar werk bij de juweliersshop van haar familie. Morgen hoeft ze pas in de middag te beginnen en dus kan ze nu langer blijven. Becky weet ondertussen hoe ik mijn metaxa-cola wil hebben - in het begin deed ze toeristische hoeveelheden drank in het glas en ik heb dat wat op laten hogen - en dat ze er een flesje water bij mag doen.

Na vijf rondjes is het alweer 04:00 geworden en wordt de bar gesloten. Ik krijg van Manos een vriendenprijsje voor de metaxa-cola's en hoef dus maar de helft te betalen. Ondertussen heb ik weer heel wat Engelsen raar zien doen en is de politie een paar keer langsgereden maar iedere keer vroegtijdig ontdekt. Ze hebben nu verderop in de bocht iemand staan met een laserlampje. Als die politie ontdekt wordt er driftig met de laser gezwaaid en worden de proppers naar binnen gehaald en de muziek zacht gezet. Om 04:40 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 48 - Zondag 17 juli 2005

09:00 Ik word echt wakker doordat ik de ventilator uit hoor springen. De hele rondreis heb ik nergens een stroomstoring gehad, maar hier op Kreta is het weer raak. Dat ik wakker word is niet zo erg, ik wil toch niet lang op mijn bedje liggen. Maar dat ik nu geen koffie kan zetten, dat zint mij veel minder. Dan hoor ik Alla tegen Mike praten en laat ik mij zien op het balkon. Hij roept naar mij dat ik naar de mini golf aan de beachroad moet komen en dat we daar koffie gaan drinken. Ik vind dat een goed plan en stap op mijn scooter.

Nadat we eerst wat golfballen hebben gezocht aan de achterkant van het terrein en aan de voorkant hebben gezien dat zijn 'payphone' (betaaltelefoon die van de zaak is waarvoor de telefoon staat) gesloopt is, kunnen we aan de koffie. De mini golf was een van de eerste in Malia, maar een goed idee blijft nooit lang alleen. Mike heeft zo goed als alles met zijn eigen handen gemaakt en dan zie je hoe handig die man is. Van nieuwe elektronica moet hij weinig hebben, maar het 'gewone' Bob-de-bouwer gebied (metselen, water en elektriciteit aansluiten, etc), daar is Mike goed in. Ook een vijver met fontein heeft hij zelf gebouwd en die ziet er gaaf uit. Vele rotsen - daar struikel je hier zowat over - en dan loopt het water aan beide kanten naar beneden in de grote bak.

We zitten nog wat te praten en ik krijg naast mijn frappee ook nog een vers geperste jus. Vandalen hebben van de telefoon de hoorn van het snoer af gerukt. Hij had nog wel de constructie zo gemaakt dat er een staaldraadje door het snoer naar de hoorn liep. Maar zelfs die heeft niet kunnen verhinderen dat de telefoon er nu nutteloos bij hangt. Als ik om 11:10 naar mijn scooter loop, ontdek ik de - gewonnen - sinaasappel van gisterenavond. Ik geef die aan Mike voor een volgende jus.

Als ik net bij de kamer ben aangekomen gaat mijn mobiel. Het is Ruud die wil weten waar ik ben en mij uitnodigt om langs te komen. Ik heb bij de Lidl in Alexandroupoli een set met drie tangen gekocht waarvan er een is om gaatjes in bijvoorbeeld een riem te maken. En laat Ruud nou net een riem hebben die een gaatje extra nodig heeft. Dus pak ik de tang mee en rijd naar huize Jongeneelen. Ik vind Ruud achter de PC en hoor dat alles nog steeds goed werkt. Ik help hem nog even met een paar mailinstellingen en hij drukt ondertussen wat gaatjes in riemen.

Terwijl de op het balkon zitten te praten komt Maria met het eten. Een karbonade zonder bot, salade, patat, rijst en konijn. Dat heb ik nog niet eerder op maar dat smaakt goed. Vanaf nu zijn alle Bugs Bunny's dus niet meer veilig voor mij (moeders, hou je konijnen binnen). Na het eten slaat de after-dinner-dip toe en Ruud en Maria willen even gaan slapen. Ik mag dat nog niet want er ligt 'werk' op mij te wachten in de vorm van een verslag.

De rest van de middag - ongeveer 3 uur - werk ik aan het verslag en word ik niet in de steek gelaten door mijn wederopgestane laptop. Om 17:00 vind ik het ook wel tijd voor een siësta want de oogleden zakken steeds verder naar beneden. Toch wil de slaap lange tijd niet vatten en val ik maar voor even in slaap. Om 19:30 ben ik weer wakker en ga ik weer aan het verslag werken. Toch moet ik dan ook het avondritueel doen, want ik word om 22:00 - met mijn auto - bij huize Jongeneelen verwacht.

Het is nog even wachten op Ruud maar als die terug is van zijn werk en zich heeft omgekleed is het 22:40 en kunnen we op weg naar Agia Marina. Dat plaatsje ligt voorbij Kastelli en daar is een klooster en een kerk waar nu een jaarmarkt bij gehouden wordt. Het zijn smalle en slingerachtige wegen en hoewel ik ze vaak genoeg met de scooter heb gereden, is het in het donker toch wel goed uitkijken. Na 45 minuten bereiken we de rand van het dorp en na even illegaal tegen de richting in te hebben gereden (scheelt omrijden of ver lopen) kan ik de auto parkeren. Het gehele weekend, 48 uur achtereen, is er markt geweest en die loopt nu op zijn einde. De afgelopen dagen kon je hier over de hoofden lopen en moest je kilometers lopen omdat je de auto niet dichterbij kon parkeren. Nu is het gelukkig een heel stuk rustiger.

We lopen eerst voorbij de lange rij marktkraampjes - ik denk wel bijna 2 kilometer - en die rij eindigt bij de kerk. Maria en Emmanuela gaan in noodgang door de kerk heen, steken kaarsjes op en kussen iconen. Ook ik steek een kaarsje op en doe dan net als Ruud: volg de vrouwen. Op de weg naar buiten krijgen we een stuk brood wat zoetachtig fris smaakt. Daarna kunnen we gaan slenteren langs de kraampjes. Emmanuela krijgt een (ter plekke gezegend) armbandje en Ruud en ik lopen met verbazing naar de inhoud van sommige kraampjes te kijken. Strings die echt niet meer zijn dan een veter hangen vlakbij de kerk uitgestald. Messen en zwaarden kun je gewoon kopen, vrede op aarde en lief zijn voor je medemens. Ook echt lijkende geweren en pistolen, weliswaar nu met verfkogeltjes, en heel veel kitscherige spullen waarop een religieuze afbeelding staat.

Om 0:45 zijn we terug bij de auto en kan de rit naar huis beginnen. Ook nu doen we er drie kwartier over en zet ik de slaperige familie bij huis af. Ook ik heb het gehad voor vandaag en ga rechtstreeks terug naar de basis, geen Peach vanavond. Zodoende sluit ik (al) om 01:55 mijn luiken.
 

Dag 49 - Maandag 18 juli 2005

08:45 En ik sta redelijk uitgeslapen naast mijn bedje. Ik wil vandaag toch wel een grote slag in het bijwerken van het verslag maken en na het ontbijt ga ik dus aan de slag. De zinnen vloeien eruit en wat dat als resultaat heeft gehad, hebben jullie al kunnen lezen. De tijd verstrijkt totdat mijn mobiel om 12:15 gaat. Ruud belt op dat mijn koffie warm wordt bij de mini golf. Dat mag inderdaad niet gebeuren en ik pak mijn scooter en rijd er heen. Mike zit daar natuurlijk want als eigenaar heeft hij de ochtenddienst. Ruud verwelkomt mij ('do i look malakka? Tuut, tuut, tuut') en Emmanuela is al in opleiding om hier te gaan werken als ze iets ouder is.

Van Mike hoor ik dat ze morgenavond naar een concert in Heraklio gaan. Ze hebben al kaartjes maar als ik zin heb willen ze nog wel kijken of er kaarten beschikbaar zijn. Mij lijkt dat wel wat, enkel de naam van de zanger zegt mij niets (ik weet hem nu dus ook niet meer). Maakt mij niet uit want volgens mij is het leuk om zoiets een keer mee te maken. Mike, Pelagia en de kids gaan. Ruud moet werken en Maria heeft - bij navraag - weinig zin omdat ze de volgende dag een zware dienst in het hotel heeft. Emmanuela wil wel en Ruud vraagt of ik haar mee wil nemen. Op haar wil ik wel 'passen', die kan ik wel onder controle houden. De kids van Mike en Pela zijn een ander verhaal maar dat hoef ik dus ook niet. Mike belt zijn broer in Heraklio om te kijken naar kaartjes.

Ruud en Emmanuela vertrekken naar huis voor een siësta en ik blijf nog even met Mike praten. Pelagia komt het eten brengen en ik hoor van haar dat ze donderdagavond een barbecue verzorgt bij hun thuis. Bij deze ben ik uitgenodigd. Op deze manier hoef ik verdomd weinig naar een taverna voor wat te eten. Ik krijg overal wel wat toegestopt. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik vertel ze dat ik door de vader van Maria ben uitgenodigd om zijn geboorteplaats te bezoeken - achter Kastelli - waar hij volgende week heen gaat om vlees te kopen. Ik koop dan ook wat vlees (vooral paidakia) zodat we nog een keer een barbecue kunnen houden. Voor paidakia van de barbecue doe ik veel, zoniet alles.

Hierna ga ik weer een tijdje aan het verslag werken want het is te warm om in de volle zon te blijven. Als die om 16:00 wat aan het dalen is, pak ik de scooter en rijd ik naar Sissi. Daar is er een appartementencomplex, Anixi, met een lekker zwembad en zeezicht. Voorgaande jaren heb ik dat ook al bezocht voor een duik in het zwembad en een beetje zonnen. Als ik er aan kom rijden blijken ze een fikse verbouwing gedaan te hebben. De bar is verhuisd en vergroot en de weg ervoor verhard (scheelt heel veel stof). De man herkent mij niet maar de vrouw wel. Ze hebben de appartementen dit jaar aan Jibba verhuurd, een Nederlandse organisatie. Vorig jaar was het grootste gedeelte nog Engels, nu dus Nederlands.

Ik sta nog een tijdje met ze te praten en zoek dan een zonbed op. Met frappee, water en leesboek kom je een heel eind. Het plonzen gebeurt heel voorzichtig en ik doe mijn hoofd maar een keer onder water. Daarna weer lekker opdrogen in het zonnetje. Om 18:00 verlaat ik het complexje weer en rijd via de supermarkt naar huis. Daar ga ik nog wat zitten lezen en begin ik vroeg aan mijn avondritueel. Ik eet bij de taverna die naast mijn appartement ligt, Agro genaamd. De eigenaar zegt mij al vele jaren netjes goede dag, maar ik had al die tijd een ander eetadres. Nu kijkt hij verbaasd dat ik binnen kom, maar wordt welkom geheten. Ik eet er een saganaki en een bifteki.

Na de maaltijd spring ik op de scooter, het is 21:15, en rijd naar huize Jongeneelen. Maria en Emmanuela zijn niet thuis en mamma-Maria weet niet waar ze zijn. Ik gok als eerste op de speelgoedwinkel en blijk goed gegokt te hebben. We zitten even buiten wat te praten als Mike voorstelt om in Sissi wat te gaan drinken. Ze moeten nog even langs huis om zich om te kleden en ik sms Ruud met onze plannen. Ruud komt echter op het zelfde tijdstip als Mike aan bij huize Jongeneelen, waar ook Eddy en Christien al zijn gearriveerd. Ruud en ik gaan bij Eddy en Christien in de (huur)auto en de rest verdwijnt in de Tuscon van Mike.

In Sissi is het even zoeken naar een parkeerplaats en dan strijken we neer bij een bar. Het is niet de gezelligste bar maar het gezelschap maakt dat het wel gezellig wordt. Iedereen is aan de Mythos en die glijden lekker naar binnen. Om 0:10 gaan we weer op huis aan en worden voor huize Jongeneelen afgezet. Ik wens ze een goede nacht en rijd met de scooter naar de Peach bar. Tasha heeft een dag vrij en nu staan Becky en Kaith achter de bar. Becky weet mijn recept al, maar Kaith leert snel. Ze wist ook mijn naam al dus iemand heeft over mij gepraat. Maakt mij niet uit, zolang ik maar een goede mataxa-cola krijg en daarbij een flesje water.

Ik zie aan de overkant de grote gedaante van DJ George staan. De afgelopen dagen heb ik hem gemist en Manos vertelde iets over hartproblemen. Als ik hem begroet heb en daarover begin blijkt het nog veel erger te zijn. Zijn vrouw was vorig jaar al ziek en het is enkel ernstiger geworden. Ze ligt dus nu in Athene in het ziekenhuis en door al die stress heeft George het aan zijn hart gekregen en staat hij onder dokterscontrole. Ik wens hem heel veel sterkte en sta nog een tijdje bij hem naar de kwelende Engelsen te kijken (dat noemen ze Karaoke).

De tijd verstrijkt snel maar ik blijf dit keer niet tot sluitingstijd. Om 03:30 wens ik iedereen good night / kalinichta en rijd naar huis. Een half uur later sluit ik mijn luiken.
 

Dag 50 - Dinsdag 19 juli 2005

09:30 Zo, is dat even uitslapen! Vandaag gaat het verslag dan echt online. Ik moet nog twee dagen intikken en na het ontbijtje ga ik daar ook mee aan de slag. Het is 11:19 als ik - eindelijk - weer helemaal bij de tijd ben en dat heeft toch even geduurd. Nu alle tekst in de website zetten en dan naar huize Jongeneelen. Als die hun siësta gaan houden, rijd ik naar het internetcafé en zet de handel online. En dan hebben jullie weer wat te lezen.

Wat staat er de komende tijd nog op het programma? Hopelijk kan ik samen met Ruud, Maria en Emmanuela een bezoek brengen aan Santorini en daar een nacht doorbrengen (Ruud kan twee dagen vrij krijgen, ik hoop Maria ook). Ook wil ik twee nachten in Paleochora doorbrengen. Daarnaast de markt in Heraklio bezoeken, op Kreta nog wat rondrijden (oa zuidkust), foto's op de website zetten, enzovoort, enzovoort. Kortom, het worden nog drukke weken hier op Kreta. Ach ja, daarvoor heb je vakantie. Hoe het echt allemaal gaat lopen lezen jullie wel weer. Wordt vervolgd¿

En vervolgd wordt dit verhaal met de rest van deze 19e juli 2005. Ik heb de bestanden op de memorystick gezet zodat ik ze straks in het internetcafé online kan zetten. Maar voordat ik dat doe breng ik eerst een bezoek aan huize Jongeneelen. Ruud heeft de helft van zijn werkdag er alweer op zitten (07:00-11:15) en op het balkon gaan we wat zitten praten. Oma heeft weer gekookt en Emmanuela komt met dampende borden macaroenia (een soort spaghetti) met gehakt naar boven. Na het eten krijgen we beiden de after-dinner-dip en Ruud besluit om zijn bed nog even te inspecteren. Ik ga langs het internetcafé en zet de teksten op de site. Het resultaat van die actie hebben jullie kunnen lezen.

Ik rijd op de scooter nog wat rond en koop bij een ijzerzaak nog wat handige strips die ze hier in Griekenland veel gebruiken en die ik in Nederland nog nooit gezien heb. Zelfs mijn scooterzadel is met die strips vastgemaakt nadat de eigenlijke verbinding afgebroken was (niet door mij). Ik had mijn zwemspullen al ingeladen en rijd door naar Sissi. Daar lig ik wat te zonnen en zorgt het zwembad voor een beetje verkoeling. Met recht een beetje, want het zwemwater kan wel een paar ijsblokjes gebruiken.

Ik besluit om bijtijds richting de kamer te gaan. Om 20:00 moet ik mij melden bij huize Vlastos (Mike en Pelagia) - met Emmanuela - om gezamenlijk naar het concert van Kotsiras in Heraklio te gaan. Op het gemakje douchen, scheren en omkleden was het plan. Was, want als ik net thuis ben gaat de telefoon en spreek ik met Pelagia. Omdat ze ook nog langs het reisburo van Armando moeten en vroeg willen zijn om de stoelen voor de rest te reserveren gaan we al om 19:00. Dus mijn plan om rustig aan te doen is keurig om zeep geholpen door de Griekse wispelturigheid. Snel neem ik een douche en kleed ik mij om. Doordat het zo snel moet gebeuren - alles binnen 20 minuten - kan ik hierna eigenlijk weer onder de douche maar dat plan laat ik zeker schieten.

Ik wurm mij door het drukke verkeer in de hoofdstraat van Malia heen en toeter als ik huize Jongeneelen bereik. Emmanuela staat al te wachten en ik rijd snel naar huize Vlastos. Daar kan ik de auto parkeren want we passen met ons allen wel in een Tuscon. Pelagia en drie kinderen (Mantheos, Prodromos en Emmanuela) op de achterbank, Mike achter het stuur en ik er naast. Via smalle straatjes bereiken we het reisburo van Armando - de broer van Pelagia - in Chersonissos. Mike stuurt de Tuscon er door die straatjes met een gemak alsof hij nog in de kleine - en veel smallere - Swift rijdt. Toch gaat het vlekkeloos en kijk ik met verbazing toe. Hierna rijden we door naar Heraklion waar Mike ons voor de ingang afzet. Hij zelf kan de auto pas veel verderop parkeren en komt vermoeid bij ons aan. We kijken op tegen een soort vestingsmuur. Op de trappen staan bewakers en de kassa is in een caravan die voor de muur is gestald. Er kopen nog steeds mensen kaartjes, dus het was nog niet uitverkocht.

De bus met muzikanten en de hoofdrolspeler - Kotsiras - stopt ook bij deze plek en de artiesten lopen tussen het publiek door richting trappen. Geen aparte artiesteningang en geen hectische taferelen, de jonge meisjes zijn te verbaasd om een handtekening te vragen. Daarna is het wachten, heel lang wachten alvorens we de trap op mogen. Halverwege de trap - zonder leuning - gaan ze kaartjes staan controleren. Een handige poging om een deel van je publiek soms kwijt te raken? Want het is een geduw en getrek om naar binnen te gaan. Gelukkig ziet de beveiliging dat ook in en gaat onderaan de trap beperkende maatregelen treffen door slechts mondjesmaat mensen toe te laten op de trap. We komen er veilig door en lopen boven op die oude stadsmuur richting een groot veld waar een podium is gebouwd. Heel veel plastic stoeltjes en we kiezen een rij van 20 stoeltjes uit, aan de linkerkant van het podium. We zitten op rij drie en voor ons is ongeveer 20 meter veld alvorens je het podium krijgt. Het veld met stoeltjes loopt niet omhoog zodat vrij zicht niet gegarandeerd is. Als eindelijk iedereen er is, hebben de kinderen al flesjes water gehaald en die verdwijnen als sneeuw voor de zon in de dorstige kelen.

Aangezien het losstaande stoeltjes zijn, besluiten een stel Grieken dat zij wel met stoeltjes - die ze van achteren hebben gehaald - voor de eerste rij kunnen gaan zitten. Ondanks boze uitroepen en verwensingen, blijven ze zitten. Dan lijken rij 1 en 2 ineens telepathisch met elkaar verbonden te zijn. Als een man staan ze op en schuiven voor de voorgedrongen Grieken. Wij zitten ineens naar een kloof van 3 meter aan te kijken. Dat bevalt ons wel want zodoende hebben we meer zicht. Toch beginnen nu de andere mensen achter ons te roeren en schuiven we toch maar door. We houden wel wat extra ruimte en de kinderen houden we nu voor ons. Het concert des levens geeft een eigen voorstelling voordat de eigenlijke show is begonnen.

Die show begint om 22:00 en het is dan al donker geworden. Het is een goede show en Kotsiras blijkt ook live een goede stem en een breed repertoire te hebben. Diverse nummers herken ik. Emmanuela schrikt zich ongans als een Griekse dame bij bepaalde nummers helemaal uit haar dak gaat en wild met haar armen begint te zwaaien. Als tussenstuk komen er twee andere mensen zingen. Het zijn een jongen en een meisje die in een soort Griekse Idols (Star Academy) hebben gezeten. Ze zingen wat bekende nummers van anderen maar halen het niet met hun stemgeluid bij de stem van Kotsiras. Die neemt de show weer over en de nummers variëren van slow naar hardrock. Bij een van die slow tempo nummers begint het publiek luidkeels mee te zingen en als je dan onder de sterrenhemel - met een bijna volle maan - zit te genieten, krijg je automatisch kippenvel over je hele lichaam. De show eindigt om 0:15 met nog een paar daverende toegiften van de ster zelf.

Dan gaat al het volk - schatten vind ik moeilijk maar ik denk meer dan duizend - via twee uitgangen weer op huis aan. Dat doen wij ook en we bereiken om 01:00 weer Malia. Marina, de moeder van Pelagia, is met haar man terug van Siros en heeft nu haar naamdag. Ze willen nog even door naar het kerkje boven Malia waar de naamheilige zitting houdt. Emmanuela wil ook mee en ik vind het geen probleem. Dus halen we Marina op en rijden daarna naar het kerkje. Ook nu weer kaarsjes aansteken en brood eten. Om 02:00 lever ik Emmanuela thuis af en staat oma al op haar te wachten. 'Die kan toch pas slapen als ik veilig thuis ben', vertelt Emmanuela. Ik stuur daarna de auto richting thuisbasis en om 02:30 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 51 - Woensdag 20 juli 2005

09:00 Wakker. De eerste actie is koffie zetten en de tweede actie is spullen opruimen. De meeste spullen staan nog in de kamer verspreidt zoals ze uit de auto zijn gehaald en het is nu koel genoeg - ik zeg niet koud - om de zaak even goed op te bergen. Hier heb ik wel een ontbijtje verdiend en begin ik wat zaken van en op de laptop veilig te stellen. Als ik daar net klaar mee ben, komt Alla de schoonmaakster binnen. Met haar luide en snerpende stem zou ze zelfs een dode gewekt hebben. Ik praat wat met haar maar als ze met de zwabber begint te klieren vlucht ik naar het balkon. Daar zie ik Pelagia bij de receptie staan en die vraagt of alles goed met mij is en of het wat zachter kan. Dan verschijnt ook Alla op het balkon en kan heel Malia en Stalida meegenieten terwijl zij aan Pelagia vertelt dat ze enkel grondig aan het schoonmaken is. Om dat te onderstrepen veegt ze eerst de leuning en dan mijn benen schoon. Pelagia ziet dat het niets uithaalt en loopt hoofdschuddend weer terug de receptie in. Ik breng wat spullen naar de auto - die ik boven toch niet nodig heb - en laat Alla in mijn kamer achter.

Ik zit wat met Pelagia in de receptie te praten als Alla erbij komt. Dan is de rust alweer voorbij en zij begint Pelagia te helpen met de kamer indeling voor de nieuw aan te komen Tsjechen. Ik ga naar huize Jongeneelen waar ik nog een backup actie doe op deze vers geïnstalleerde pc. Als er nu nog wat fout gaat kunnen we sneller alles terugzetten. Ik krijg van oma yemisto te eten en als Ruud zijn bed op zoekt ga ik terug naar mijn kamer. Ik heb de ventilator van Marina geleend omdat die toch de afgelopen dagen op Siros zaten. Ze zijn nu terug en dus moet de ventilator teruggebracht worden. Ik wil echter niet zonder want hij is mij goed bevallen. Ik hoorde van Mike dat ze aan de hoofdstraat voor €11,90 te koop staan. Dus op de weg terug naar de kamer schaf ik er een aan en rijd er - op de scooter - mee naar huis. De andere ventilator wordt netjes bij het huis van Marina afgeleverd, maar wel voor de deur omdat ze duidelijk met een siësta bezig zijn. Aan het eind van mijn vakantie hier op Kreta hoop ik de ventilator bij Ruud en Maria te kunnen stallen zodat ik voor volgende bezoekjes er steeds een beroep op kan doen.

Hierna heb ik dan eindelijk tijd voor een bezoekje aan Stella Maria. De beheerder - Yiannis of John - herkent mij meteen en de ontvangst is hartelijk. Het complex zit nu vol Engelsen die in het zwembad liggen of aan de bar hangen. Ik krijg wat te drinken en vraag waar Allenka en zijn dochtertje Nathalia zijn. Dan komt er een heel verhaal waarvan de boodschap is, ik lig in scheiding en wil die vrouw nooit meer zien. Dat is zijn tweede scheiding en bij beide vrouwen loopt er nu een dochtertje van hem rond. Hij is nu 'genezen' - zoals hij het zelf zegt - en gaat nooit meer trouwen. Doenja - de moeder van de eigenaresse - is een oude bekende van Berry, mij en nog wat Nederlanders die met ons in 1995 hier zaten. 'Anneke-tanneke-toverheks' was toen haar bijnaam. Zolang er maar omzet gedraaid werd waren wij goede Hollanders maar toen die omzet daalde werd er ineens geld gevraagd voor de ligbedden. Protest van de Hollanders, discussie met de hostess en wij wonnen. Dat is ze blijkbaar vergeten want ik krijg een biertje van haar, hoewel ze mij niet herkend. Maar Yiannis vertelt dat ik hier vaste gast was en dat is blijkbaar voldoende reden.

En waarschijnlijk is ze nu ook blijer want door de Engelsen wordt duidelijk meer omgezet. Yiannis vertelt dat een goede avond met de Hollanders een omzet van 50, maximaal 100 euro was. Nu heeft hij de prijzen omhoog geschroefd - de Engelsen betalen toch wel - en is de omzet voor een goede avond tussen de 300 en 500 euro. Ondanks de hogere pacht die hij voor de bar moet betalen komt hij er aan het eind beter uit. Donja en haar dochter Stella wisten van tevoren al dat dit een goudmijntje zou worden. Een ontbijt kost 50 meter verderop €2,90 en hier €5,00. Maar Engelsen willen zo min mogelijk lopen en nemen de prijs dus voor lief. Tussen 22:00 en 0:00 is er 'happy hour' waar de beheerder het meeste blij van wordt. Een cocktail kost van 3 i.p.v. 5 euro en na middernacht gaat iedereen toch naar het centrum en kan hij de bar en zijn ogen sluiten. De bewaking neemt de wacht dan over want hij wil geen verzopen dronken Engelsman in zijn zwembad vinden. De schade aan de appartementen is tot nu toe beperkt gebleven, maar ook hier hangt een lijst met de prijzen van alle huisraad, tot aan deuren toe.

Om 17:00 neem ik afscheid van hem en ga naar huis voor een siësta. Daar is het veel te warm voor en dus lig ik enkel te draaien en te zweten. Dat werkt niet. Er moet afgekoeld worden. Met mijn voeten in een teil koud water en met een nat t-shirt op mijn lijf ga ik in de deuropening naar het balkon zitten lezen. Door het verdampende water van het t-shirt koel je lekker af en ook het water in de teil draagt zijn steentje bij. Na deze afkoeling lukt het mij dan toch om een siësta te houden.

Om 21:15 meld ik mij bij huize Jongeneelen en zit een tijd lang met Maria te praten. Bij haar op het werk vlot het wat minder en dat beïnvloedt soms haar stemming. Maar als ze dan in de middag naar het strand kan - wat vroeger met de taverna bijna nooit lukte - maakt dat de smart weer wat minder. Ze is het hulpje van een hoofd kelner en krijgt dus de rot klusjes, plus dat de sfeer daar veel minder goed is dan bij Ruud op het werk. Ze duikt de keuken in om wat eten klaar te maken. Schnitzel met een saus van ui en champignons, salade en patatjes. Voor die laatste laat Ruud zijn eten bij het hotel staan en komt snel naar huis.

Al etend en pratend - op het balkon - verstrijkt de tijd en om 0:15 wens ik ze welterusten en ga naar de Peach bar. Met vlagen is het er stampend druk en dan is er weer bijna niemand. Ik help om de lege glazen in te zamelen en te voorkomen dat Engelse meiden op blote voeten door de bar lopen. Ze staan eerst op de bar te dansen - dat wordt aangemoedigd want dat trekt nieuwe klanten - maar vanwege al het glas van sneuvelende glazen moeten ze daarna weer snel hun schoentjes aan. Jongens die ook op de bar willen dansen worden er zonder pardon vanaf gehaald, dat kost enkel geld en glaswerk.

Om 03:00 vind ik het genoeg en is de straat ook een stuk rustiger geworden. Ik mag niet afrekenen vanwege mijn hulp en ik wens iedereen een goede nacht toe. Om 03:30 sluit ik mijn luiken terwijl de nieuwe ventilator al 12 uur heeft staan blazen.
 

Dag 52 - Donderdag 21 juli 2005

08:15 Zomaar uit mijzelf word ik wakker. En dat al na 5 uurtjes slaap. Ik zal wel niet meer nodig hebben, hoewel? Ik schenk maar een lekkere sterke kop koffie in en maak een ontbijtje klaar. Vandaag staan de laatste acties aan de pc van Ruud op het programma, daarna is hij weer klaar voor de strijd. Ik vertrek vroeg naar huize Jongeneelen en kom daar om 09:45 aan. Emmanuela was wel al uit bed maar lag voor de TV te slapen en doet slaperig open nadat oma ook al bezorgd naar boven geroepen had. Ik loop door naar de pc en doe net alsof ik hier thuis ben - en dat scheelt niet veel kan ik je zeggen. Ik zorg ervoor dat Ruud zelf een goede backup kan maken van alle belangrijke bestanden. Dat duurt even en hij is ondertussen ook al thuis gekomen.

Om 14:15 hebben we weer wat yemisto op en gaat Ruud naar bed. Ik ga ook naar mijn kamer en ga wat liggen lezen. Ik ga om 18:00 met Maria naar de Lidl in Agios Nicolaos en heb geen zin om nog even naar Sissi te rijden voor een zonbad. Tijdens het lezen blijkt dat ik toch wat slaaptekort heb ontwikkeld - hoe is het mogelijk? - en draai ik mij om voor een korte siësta.

Het is 17:30 als ik bij huize Jongeneelen aan kom en meteen Ruud kan gaan uitzwaaien, die weer naar zijn werk gaat. Nadat de dames zich hebben opgeknapt, stappen ze bij mij in de auto en rijden we naar Agios toe. Vorig jaar gebeurde dat twee keer in de week als Emmanuela naar Nederlandse les werd gebracht. Omdat het vanwege hun werkzaamheden niet meer mogelijk is, zijn die ritjes nu ook voltooid verleden tijd. Dus geen uurtje frappee happen meer. Ook nu doen we dat niet maar rijden rechtstreeks naar de auto.

Ik waarschuw Maria dat mijn achterbak al reeds voor de helft gevuld is en dat ze zich in moet houden qua boodschappen. Dat kun je beter tegen een stenen muur zeggen want na iets meer dan een half uur staat er een tot de nok toe gevulde boodschappenwagen voor de kassa. We krijgen met moeite alles in plastic zakken en in de auto. Emmanuela moet in kleermakerszit op de achterbank, omdat we die ruimte ook gevuld hebben. Afgeladen gaat de reis terug en ik begin al op te zien tegen het uitladen. De handel moet wel naar de eerste verdieping van het huis gebracht worden want daar wonen ze nu eenmaal (de ouders van Maria wonen beneden). Het uitladen gaat snel maar daarna sta ik ook te dampen als een paard wat net een race gelopen heeft.

Ik zet Maria en Emmanuela af bij huize Vlastos waar wij vanavond een barbecue hebben. Ik ga mijzelf omkleden en de auto voor scooter omruilen. De barbecue staat nog niet aan als ik ze om 20:35 daar afzet en ik weet dat ik dus nog even de tijd heb. Ik neem een douche en trek mijn uitgaanstenue aan. Dankzij de ventilator kan ik alles goed droog houden. Ik stap op de scooter en rijd om 21:15 opnieuw het terrein van de Vlastosjes op.

Ik heb de videotapes bij mij die ik afgelopen winter naar DVD heb omgezet. De barbecue is ontstoken en er staan ook wat bakpannen naast. Ik krijg te horen dat er voor mij 3 a 4 kilo paidakia is gereserveerd en dat vind ik wat aan de magere kant. Er komen meer dan 20 mensen op dit feestje af. Beide broers van Mike, Yiannis en George, met hun vrouwen en kinderen. Dan komen Manolis en Katharina binnen met een aanhangwagen vol extra stoelen. In die auto zitten ook het zusje van Manolis en haar man die in Pireaus wonen. Esther - jarenlang de hulp in de Recital bar van Mike - is er ook met haar man Jorgos en hun dochtertje Jenna. Dan zijn er nog de zus van Katharina met haar man en kind en de ouders van zowel Mike als Pelagia. En natuurliijk, op hun laatste avond hier op Kreta, de Belgische vrienden Eddy en Christien.

De vrouw van George, Peggy, kent mij van vorig jaar en laat mij de tomatenballen zien die ze zo in de olie gaat frituren. Het papje is iets te zacht maar toch weet ze er redelijke ballen van te maken. Het is dus een hele mensenmassa, maar iedereen vindt een plekje aan de langgerekte tafel parade. De kinderen krijgen als eerste te eten, patat en souvlaki. Daarna kunnen die weer gaan spelen en kunnen de ouderen 'rustig' eten. Vooral Manolis is weer druk aanwezig, zeker als hij met een pan (patat of vlees) de tafels rond gaat. Ik krijg extra veel paidakia en werk er behoorlijk wat naar binnen. Ze zijn dan ook extra lekker als ze van een steenkool barbecue komen. Het enige nadeel is dat het vlees zo tussen je tanden kruipt bij het kluiven. Maar met wat tandenstokers wordt ook dat probleem opgelost. Ruud is ondertussen ook klaar met werken en heeft zich aan tafel gemeld. Hij krijgt voornamelijk patat en er is een kom met satésaus. Daar vermaakt deze jongen zich wel mee. Van kluiven houdt hij niet zo en dus laat hij de paidakia links liggen.

We gaan samen op de schommelbank zitten uitbuiken. Pas dan komen ook Armando en Rosa binnen, maar de moeder van Armando heeft nog wat eten voor ze apart gehouden. Het gezin Jongeneelen neemt om 0:15 afscheid en gaat naar huis. Ik blijf nog even plakken en neem dan ook afscheid van Eddy en Christien. Ik bedank Mike en Pelagia, groet de rest en ga dan richting Peach bar.

Daar wordt een groot deel van de nacht doorgebracht met metaxa-cola en het kijken naar Engelsen die uit hun dak gaan. Om 03:30 vind ik het welletjes en ga naar huis. Een half uur later sluit ik mijn luiken.
 

Dag 53 - Vrijdag 22 juli 2005

09:30 Ik sta op en begin het bekende ochtendritueel. Maria heeft nu ook definitief groen licht gekregen voor 2 dagen vrij en wel op de 28e en de 29e juli. Ik maak nu een planning en ga daarna de hotels reserveren. De eerste is het hotel Chris-Paul in Diakopto. Ik kom er 5 augustus in de avond aan en vertrek er 8 augustus om mij daarna in de haven van Patras te melden. Ik bel het hotel op en ze hebben een kamer voor mij. Daarna is het de beurt aan hotel On the Rocks in Paleochora (zuidwest Kreta). Het telefoonnummer wat ik van internet had gehaald blijkt aan een ander hotel toe te horen. Maar de man geeft mij het telefoonnummer van de inlichtingendienst van Paleochora, een soort VVV. Die hebben wel het juiste nummer en dus kan ik ook hier de reservering maken. Ze hebben een kamer voor mij vanaf aanstaande zondag voor 2 nachten. Mijn naam? Ghamma - Ro - Alfa - Sigma - Sigma - Omikron.

Het is ondertussen 11:45 geworden en ik wil met de scooter naar het dorpje Krassi in de bergen gaan. De weg ligt er nog steeds mooi bij en weinig toeristen kennen deze weg omdat hij (nog) steeds niet op de kaarten staat. Ik bereik het dorpje en zie dat het terras onder de grote plataan geen zachte stoeltjes heeft. En ik wil met een frappee wel een tijdje zitten lezen. Dus rijd ik door naar het plaatsje Mochos en kom daar op het dorpsplein aan. Ook hier geen lekkere stoeltjes maar ik wil nu wel een frappee. Ik zie op mijn mobiel dat Ruud mij getracht heeft te bellen. Maar zowel geluid als trillingen zijn op een scooter niet waarneembaar omdat die ze zelf veel beter kan produceren. Ik wil hem net een sms sturen als hij weer belt. Ze willen de reis naar Santorini boeken en willen weten waar ik uithang. Ik vertel ze dat ik binnen een half uur 'beneden' ben en bij hun huis.

Dat lukt ook prima want het dalen gaat de scooter beter af dan het stijgen, vind jet het gek met mij als bereider? We gaan in de auto van Ruud naar Chersonissos, naar het kantoortje van Armandos. Daar horen we dat de FlyingCat al helemaal volgeboekt is. De Panagia Thalasini - waar ik in Pireas heel dicht bij heb gestaan - is nog wel beschikbaar. Die doet er met 2 uur net iets langer over (20 minuten) dan een FlyingCat, maar hij heeft laatst wel motor problemen gehad. We hopen maar dat we Santorini halen. Dat we het eiland niet af kunnen, vinden we allemaal geen probleem. Als hotel kies ik voor een mooi luxe hotel. Ik heb de beelden van het 'hotel' op Ios van vorig jaar nog op het netvlies en wil dat niet meer. Er is een 4 persoonskamer beschikbaar en Armandos verzekert mij dat het er net zo is als ik in de brochure zie (hij is er vorig jaar geweest).

Waarom kies ik? Omdat ik betaal en zo ook de bootreis. Het is namelijk 10 jaar geleden dat ik Ruud en Maria heb leren kennen. In die jaren is de vriendschap er alleen maar beter en hechter op geworden. Ze hebben mij in die 10 jaar zoveel gegeven - niet alleen in de letterlijke zin - dat ik ze middels dit uitje wil bedanken voor de afgelopen 10 jaar. En ik hoop dat het nog vele jaren voort mag duren.

Op de weg terug naar huis wordt er gestopt bij een gyros shop en op het balkon zitten we pitta gyros weg te werken. Ruud vertelt dat ze vanavond bij Poppi - een collegaatje van Ruud - zijn uitgenodigd en dat ik ook mee mag. Ik bedank echter en zeg dat ik de avond anders in ga vullen. Ik wil een taverna bezoeken die Berry en ik 10 jaar geleden als eerste taverna in Malia bezochten. Ruud en Maria gaan naar bed voor een siësta en ik ga naar Sissi voor het nodige zwembadwater.

Het is warm in de zon en dus lig ik vaak in het water. Om 18:45 ben ik weer terug op de kamer en zet ik lekkere muziek op terwijl ik wat op bed lig te lezen. Mijn ogen melden mij dat het tijd is voor een kleine siësta en ik geef hieraan toe. Als ik wakker ben geworden en het avondritueel heb doorlopen, ben ik klaar om naar taverna Anemone te rijden. Onderweg stop ik bij een telefoon en bel mijn ouders op. Ik laat weer even mijn stem horen en vertel dat alles goed gaat, maar dat hadden ze ook al uit het verslag opgemaakt. Bij de taverna aangekomen zie ik dat het rustig is. Zelf de grote taverna die ook aan het plein ligt (San Giogio, vroeger noemden we dat de eetfabriek) heeft het ontzettend rustig. Weer een teken dat het met het oude Malia alleen maar berg afwaarts gaat.

Ik eet er een saganaki en kalimaria (inktvisringen). Na het eten - het is ondertussen 23:45 geworden - ga ik richting Peach bar. In Skiathos heb ik een t-shirt met eigen tekst laten maken "Peach bar's Secret Service" (Peach bar geheime dienst) staat er op de voorkant. De achterkant volgt dan met "Ssst, don't tell anyone" (Ssst, niet aan iemand vertellen). Het t-shirt levert veel opmerkingen en lachende gezichten op. Aangezien ik af en toe glazen op haal en niet op de loonlijst sta - maar wie staat daar wel op de loonlijst - is de tekst wel toepasselijk. De nacht verloopt snel en voordat ik er erg in heb is het 04:00 en zijn we de bar aan het afsluiten. Om 04:45 sluit ik dan mijn eigen luiken.
 

Dag 54 - Zaterdag 23 juli 2005

08:00 Wakker. Maar dat is niet de bedoeling! Dat is een iets te kort nachtje. Dus draai ik mij nog eens om en ondanks het vele licht in de kamer slaap ik verder. Om 10:00 word ik dan weer wakker, maar nu definitief (je voelt zoiets aan). Na het ontbijt en de koffie rijd ik naar de mini golf. Mike heeft de boel alweer opgestart en van hem krijg ik een frappee - die ik zelf mag bereiden - en we zitten een tijd te praten.

Daarna keer ik terug op de kamer en ga op het balkon zitten lezen. Het is een warme dag en ik blijf vandaag uit de zon. De middag verstrijkt gedeeltelijk tot het 14:45 is. Ik ga Ruud ophalen op zijn werk. Daar ontmoet ik dan Poppi en ook wat andere collega's. Vanavond is het weer Magic Show en Ruud mag dus weer een lange avond werken. Toch wil hij geen siësta houden en samen zitten we op de bank naar Motors TV te kijken (de hele dag motorsport) en een yemisto weg te happen.

Maria hebben we maar even gezien toen we aankwamen. Vanwege een doopfeest van een kind van de baas mag ze al om 15:30 beginnen en moet ze tot aan 22:00 vanavond. Die zal wel gebroken zijn als ze thuis komt. Om 17:45 gaat Ruud ook weer aan het werk en ga ik wat op bed liggen voor een siësta (verschil moet er zijn). De lange dagen - en nachten - eisen hun tol en ik val snel in slaap.

Iets voor negenen word ik wakker en voel mij een stuk beter. Ik kleed mij aan en rijd naar Kyknos hotel. Ik ga de andere show bekijken en kan dan af en toe even met Ruud praten. Ik verwachtte niet dat Maria nog puf over had om ook naar de show te komen. Toch heeft ze dat wel en ze belt mij op met de vraag waar ik ben. Als ik dat vertel, vraagt ze mij of ik haar en Emmanuela wil komen ophalen. Dus haal ik ze op met de auto zodat ze straks met Ruud mee terug kunnen rijden.

De show is iets anders dan de vorige keer, maar hetzelfde van opzet. De trucs zijn goed, de zang nog steeds minder. Ik zit minder op de mannen te letten, maar meer op de toeschouwers. Het schoonheden gehalte is duidelijk verhoogd en dat had Ruud ook al gezegd. De blonde Duitse die ik vorige week in mijn armen had is ook van de partij met haar dochters. Maar dit keer is er enkel een spel voor getrouwde stelletjes die eindigt in een 'striptease', helaas uitgevoerd door de mannen.

Er blijven nu veel meer mensen hangen na de show en Emmanuela heeft het helemaal gehad. Dus gaat Maria alvast met haar dochter in de auto naar huis en breng ik straks Ruud richting zijn bedje. Het is 0:30 als ik Ruud thuis heb afgezet en naar de Peach bar rijd. Het is een rustige nacht en om 03:15 ben ik thuis en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 55 - Zondag 24 juli 2005

08:30 De wekker gaat af maar ik lig toch nog een half uur te soezen voordat ik echt wakker ben. Na het ontbijt pak ik de spullen want vandaag vertrek ik naar Paleochora. Om 10:17 rijd ik weg en heb ik al een volle 30°C en 38350km op de tellers staan.

De rit naar Paleochora verloopt vlekkeloos. Het is ontzettend rustig op de weg en ik kan lekker relaxed doorrijden. Binnen 2 uur heb ik Chania gepasseerd en neem ik de afslag Paleochora. Ik moet dan nog van de noordkust naar de zuidkust, wat circa 45 kilometer slingeren is. Net aan het begin kom ik door het dorpje Voukouli en stop daar voor een frappee. Als het 13:10 is, start ik de auto weer en kan de airco op vol. Wat de zon toch kan doen met een auto die maar 20 minuten stil staat in de zon.

Om 14:00 ben ik in Paleochora beland en rijd ik naar hotel 'On the Rocks'. Door de receptioniste word ik herkend en hoef geen paspoort achter te laten. Ik krijg dezelfde kamer als de vorige twee keer, kamer 103, zodat het lijkt alsof die altijd voor mij gereserveerd is. Als de spullen uit de auto zijn gehaald, neem ik een heerlijke douche en plof daarna op bed neer. De airco zoemt zachtjes en ik val snel in slaap.

Het is 18:00 als ik wakker word en even langs de boulevard loop. De vaste taverna (Akrogiali) is er nog en ik loop langs de supermarkt voor wat frisdrank. Op de kamer sluit ik de laptop aan en ga de meldingen van de memorecorder vastleggen. Daarna probeer ik wat TV te kijken maar de verbinding is slecht en ik krijg slechts twee TV zenders goed. Dat zijn Arabische zenders waardoor ik mijn afvraag of ik in het opleidingscentrum van Al-Qaida ben beland. Dan toch maar een leesboek en zo wordt het vanzelf 21:30. Dan loop ik over de boulevard richting Akrogiali. Ik word er herkend door broer en zus die in de bediening lopen. Vader staat bij de grill maar is te druk om ook maar iets te zien en moeders staat achterin de keuken.

Het is zo druk dat ook broer en zus weinig met mij kunnen praten. Ik bestel een saganaki, een tomaten-komkommersalade en een souvlaki van lamsvlees. Samen met een retsina gaat dit er prima in. Aan het einde kan ik nog even met Konstantina praten. Ik weet nu eindelijk haar naam, ze kan zo verlegen zijn, doordat ik het nu in het Grieks vraag. Haar broer heet Stelios en daar heb ik vorig jaar een lange tijd mee staan praten. Hij herinnert zich nog dat ik in Malia verblijf en vraagt of dat nu ook zo is. Dat beaam ik en ik vertel hoe Malia er nu bij ligt. Ook hier zijn de aantallen toeristen teruggelopen, maar hij mag nog niet klagen.

Om 23:30 verlaat ik de taverna en ga richting een van de bars. Daar heb ik vorig jaar ook gezeten en de eigenaresse is een babbelgrage Russische. Ze herkent mij meteen en staat op voor een omhelzing. Ik bestel een kamikaze en langzamerhand wordt het wat rustiger op straat. Het is hier gewoon een gezellige drukte, geen heksenketel zoals in Malia. Irini komt bij mij zitten en we praten wat over de verschillen tussen Paleochora en Malia. Zo is het snel 02:00 geworden en heb ik een tweede kamikazi naar binnen geslurpt (via een rietje). Ik wens ze een kalinichta en loop terug naar het hotel. Om 02:40 sluit ik de luiken.
 

Dag 56 - Maandag 25 juli 2005

08:30 Heerlijk geslapen en ik word rustig wakker. Ik heb tot tien uur de tijd om mijn ontbijt te gaan nuttigen en dus lig ik nog wat te soezen. Het ontbijt is iets uitgebreider dan vorig jaar en smaakt prima. Het meisje die vorig jaar het ontbijt verzorgde - en verloofd is met Stelios - is er niet. Na het ontbijt pak ik de zwemspullen want ik ga wat plonzen in een appartementencomplex met zwembad wat ik vorig jaar ontdekt heb. De zon brandt al stevig en het is nu al boven de 30 graden. Het zwembadwater is dus een welkome verkoeling als de temperatuur op het zonbedje weer eens de spuigaten uit begint te lopen.

Ik lig er wat te relaxen en te lezen terwijl mijn frappee aan het opwarmen is. Het zou echt genieten zijn als er niet ergens vanuit de richting van de wind een vuilisbak of een kadaver lag te stinken. Ik verhuis dus naar een ander ligbed waar de geur bijna niet te ruiken is. Alle bedden zijn leeg want ik ben de enige in het zwembad.

Om 12:30 heb ik genoeg zon gevoeld en zoek ik de schaduw nog even op. Daarna rijd ik weer naar het hotel terug en ga binnen - met de airco aan - aan het verslag werken. Buiten is het dan ongeveer 35 graden, binnen hou ik het zo'n 8 graden koeler. Ik tik dus een paar dagen weg en wissel dit af met wat leeswerk en een siësta. Om 18:00 loop ik nog even door het centrum en haal bij de super nog een fles frisdrank.

De avond valt in en ik realiseer mij dat het bezoek aan Paleochora alweer bijna erop zit en dat de vakantie ook in rasse schreden zijn einde nadert. Je went zo snel aan dit leventje en van mij mag het nog wel even doorgaan. Dat het niet kan is mij ook wel duidelijk, maar dagdromen mag best.

Om 21:45 kom ik bij Akrogiali aan terwijl ik mij door een straf windje op de boulevard heb geworsteld. Het is er druk maar vanwege de wind wil ik toch een tafeltje die zoveel mogelijk richting keuken ligt. Het is zelfs zo druk dat Konstantina haar verontschuldigingen roept en vraagt of ik nog even zou willen wachten. Ik heb vakantie en dus alle tijd - nou ja, alle. Uiteindelijk heeft ze dan toch iedereen tevreden kunnen stellen en komt ze aan mij vragen wat ik wil eten. Ik ga voor (natuurlijk) een saganaki, een tomaten-komkommersalade en een paidakia. De paidakia komt vers van het slagersblok en gaat een goede kolen grill op. Vaders doet zijn best en dat proef je.

Het is ondertussen aardig rustig geworden in de taverna en ik krijg nu even de kans om met Konstantina te praten. Ze woont hier het hele jaar en het seizoen begint voor hun altijd een week na Pasen. In de winter zijn ze gesloten en de zomermaanden sluiten ze af halverwege oktober. Ze staat 's ochtends altijd om 08:30 op want haar hondje moet uitgelaten worden. Ze houdt wel een siësta maar staat nu wel te schudden op haar benen. Van zitten wil ze nog niets weten want dan komt ze die stoel niet meer uit. Ik neem nog wat raki terwijl ik vertel wat ik in Nederland zoal doe.

De familie is nu duidelijk klaar om zelf te gaan eten en ik vraag Konstantina om de rekening. De retsina en de raki krijg ik van het huis waarvoor ik haar hartelijk bedank. Mij wordt een goede reis toegewenst en iedereen spreekt de hoop uit mij volgend jaar weer te zien - maar dan iets langer. We zullen zien, je weet nooit wat de toekomst gaat brengen.

Ik ga daarna naar de bar van Irini en krijg een kamikaze. Het is al 0:30 en ik besluit het bij een kamikazi te houden. Ik neem afscheid van Irini en loop naar het hotel en geniet van de relatieve rust en de sterrenhemel. Om 01:30 sluit ik de luiken.

Ik ga morgen naar Santorini. Na thuiskomst op de vrijdag zal de rest van het verslag worden bijgewerkt. Wordt vervolgd...

Dat heeft dus even wat langer op zich laten wachten. Mijn excuses, lieve kijkbuislezertjes! Maar het verhaal gaat nu weer verder...
 

Dag 57 - Dinsdag 26 juli 2005

08:00 De wekker begint te piepen en ik draai mij nog een keer om. Toch ben ik nu wakker en sta dan toch maar op. Ik geniet nog een keer van de goede Grohe doucheset en loop dan naar het ontbijtbuffet. De eieren liggen weer op mij te wachten en ik ga nu buiten in de hoek zitten eten. Ik moet echter alles wel goed vast leggen want het waait behoorlijk hard. De temperatuur is echter al niet laag, dus koud krijg je het er niet van. Nadat het ontbijt is verorberd en ik de spullen heb ingepakt mag ik bij de balie de rekening betalen. Het is niet goedkoop, 65 euro per nacht, maar gezien de luxe mag het ook niet duur genoemd worden.

Om 10:01 zit ik in de auto en zie dat de tellers 31°C en 38603km aangeven. En terwijl Paleochora weer een dag verder is, rijd ik de auto richting Chania en dan door naar Heraklion. Nog niet naar huis, want ik wil in Heraklion nog wat winkelen bij de Carre-Four, een soort Makro maar dan voor particulieren. Het is nu echter aanmerkelijk drukker op de weg. Meer toeristen en zwaar vrachtverkeer, dus het tempo ligt lager dan op de heenweg en ook is het relaxte rijden voltooid verleden tijd. Maar heelhuids weet ik Heraklion te bereiken en de bewuste winkel. Ik weet de weg nu wel daar naartoe, dus om 13:00 parkeer ik mijn auto op het grote parkeerterrein.

Ik loop op mijn gemak door de supermarkt heen en eet er zelfs een belegd broodje. Ik krijg er een mooi doosje om de 18 flesjes Malamatina retsina in te vervoeren en er worden ook wat andere zaken aangeschaft.

Het is 15:15 al ik de winkel verlaat en op weg ga naar huis. De appartementen van Sinero bereik ik na 45 minuten en - ondanks wat licht rammelen - zijn de flesjes retsina heel gebleven. Ik laat de spullen allemaal in de auto want het heeft geen zin om ze twee verdiepingen hoger te slepen om ze bij vertrek weer naar beneden te slepen. Als eerste zet ik alles tegen elkaar open en doe de ventilator aan. Alla had alles potdicht gedaan, dus het is behoorlijk warm op de kamer. Toch hou ik een siësta en slaap even lekker.

De avond begint redelijk bijtijds want ik wil vanavond naar nog zo'n reünie taverna (van 10 jaar geleden), namelijk Cretan Family. Dat ze mij daar niet meer kennen snap ik meteen, maar toch is het een warm welkom. Het sfeertje is heel los en ontspannen en de obers brullen je bestelling gewoon door het restaurant heen. Mijn ober stelt zich voor als Jorgos. Dan heb je nog Aries en Katharina die de bestellingen doen. Van de twee hulpjes staat er een achter de grill want opa - die 10 jaar geleden erachter stond - zit uitgeblust voor zich uit te staren. Hij heeft nog wel een schort voor maar hij doet niets meer. Het andere hulpje wordt als Saddam aangeroepen en daar luistert hij ook braaf naar. Dan heb je nog Ranja achter de bar, een mooie en stille jongedame die naar al dat geschreeuw luistert en daarna nog precies weet wat er uit de bar getoverd moet worden. En natuurlijk de stille krachten achter in de keuken, die je nooit te zien krijgt maar wel o zo belangrijk zijn voor het eindresultaat.

Ik bestel een saganaki, een tomaten-komkommersalade en lam uit de oven. Als Jorgos weer eens bij mij staat, vertel ik hem dat ik in Nederland een koppel ken die afgelopen winter bij hun zijn getrouwd. Zijn mond valt open van verbazing, dat ik Martine en Rene ken. Vrienden van die twee, zijn ook vrienden van mij - zegt Jorgos - en ik mag niet betalen voor het eten. Nou vind ik vrienden wel een heel groot woord als je enkel Martine kent van Griekse les en dat maak ik hem ook duidelijk. Ik heb het niet verteld om korting te krijgen maar om te laten zien dat de wereld heel klein kan zijn. Daarop pakt hij de raki fles en ik mag zoveel drinken als ik maar wil. De eerste twee glaasjes drink ik samen met hem en Saddam. Dan pakt Jorgos de bouzouki en krijgen we een half uur lang een live optreden.

Aan het einde reken ik dus netjes af en merk de retsina en de raki wel als ik op sta. Het is 22:15 en dus rijd ik door naar huize Jongeneelen. Daar meld ik mij weer bij Ruud en Maria. We zitten op het balkon wat bij te praten en ondertussen een biertje weg te slobberen (nee Pa, ik word geen alcoholist, hips!). Zij hebben er weer een werkdag op zitten en verlangen naar de twee dagen vrij die ze vanaf overmorgen hebben. Om 0:15 gaan zij naar bed met kans - volgens Ruud - op een tsunami. Wat dat betekent mogen jullie zelf raden, maar hier in Malia zijn er slechts een paar mensen die de exacte betekenis hiervan kennen.

Ik ga door naar de Peach bar en zit daar weer mij te vergapen aan de domme kant van Engeland. Wat moet er van deze jeugd terecht gaan komen? Als ze al hersens hebben dan zijn ze die in een 'moordend' tempo aan het vernietigen. Ik lach er om samen met Manolis en zijn moeder, Eleni. Mijn metaxa-cola's worden - vergezeld van een flesje water - keurig door Kaith of Tasha afgeleverd. En ik lever weer menig leeg glas bij hun af nadat ik de bar ben rondgelopen. Om 03:00 vind ik het echter welletjes en wens ze een goedenacht. Thuis gekomen wordt de ventilator in de juiste nachtstand gezet en niet veel later sluit ik vermoeid mijn luiken.
 

Dag 58 - Woensdag 27 juli 2005

Over deze dag kan ik heel kort zijn, er is weinig tot niets gebeurd. Ik ben vrij laat - 10:30 - opgestaan en heb in het internetcafé de site bijgewerkt. Daarna heb ik de dag al lezend en soezend doorgebracht. Ik heb nog wel wat boodschappen gedaan, maar dan heb je wel het meest spannende gehad. Ik had zelfs geen zin om uit eten te gaan en dankzij de boodschappen, brood en beleg, kwam ik toch niet om van de honger (dat zal bij mij ook een hele tijd duren). Je hebt wel eens zo'n dag, zin in niks en te rusteloos op echt te slapen. Wel heb ik de kleding uitgepakt die ik in Paleochora bij mij had en aanstalten gemaakt om de tas opnieuw in te pakken voor de trip naar Santorini welke morgen gaat plaats vinden. Echter, ook die poging is halverwege gesneuveld met een kreet, 'avrio' (morgen).

Ik heb mij om 22:15 even bij huize Jongeneelen gemeld. Ruud wil wel rijden omdat mijn auto zo vol met spullen zit. Hij vindt het minder leuk dat de auto dan aan de haven een nacht moet blijven, maar er zit niets anders op. Dat ik mijn auto zou moeten uitpakken vindt hij ook iets te ver gaan. Ik wens ze al snel een goedenacht want morgenochtend iets over zessen zullen ze mij op komen halen. Om 23:30 sluit ik dus mijn luiken en ondanks de luie dag slaap ik snel in.
 

Dag 59 - Donderdag 28 juli 2005

05:30 De wekker gaat en snel sta ik op. Ik pak de laatste spullen in en loop naar de weg. Terwijl ik op de familie Jongeneelen sta te wachten zie ik diverse dronken jongens en meiden langslopen en krijg ik de billen van een neger te zien die zijn broek laat zakken als er een paar meiden op een quad-bike langsrijden. Ja, je maakt wat mee op de vroege ochtend. Het is 06:15 als ik Ruud opbel want ik begin mij zorgen te maken of ze wel wakker zijn geworden op hun vrije dag. Dat zijn ze gelukkig en niet veel later komt de auto voorrijden en gaan we richting Heraklion. Verbazingwekkend genoeg zijn Mike, Pelagia en de kids al in Heraklion. Mike zet ze daar af en rijdt met Manolis (van Katharina) en de moeder van Pela terug. Die zijn naar een begrafenis in Athene geweest. Vandaar dat ze er al zo vroeg zijn. Mike gaat dus niet mee naar Santorini, hij moet werken op de mini-golf.

De Panagia Thalassini ligt al te wachten in de haven van Heraklion. Bij vertrek naar Kreta heb ik een tijd lang bij deze boot gestaan en zijn vertrek gefilmd. Niet wetende dat ik er nu op mee ga varen. De boot moet je - volgens de folder - in twee uur naar Santorini kunnen brengen. We gaan aan boord met mij voorop, want wie de tickets in handen heeft, heeft de leiding. Zeven personen, Ruud, Maria, Emmanuela, Pelagia, Prodromos, Mantheos en ik gaan aan boord en zoeken de toegewezen stoelen op. Het blijkt niet zo nauw te lopen want we mogen zitten waar we willen.

De boot vertrekt keurig op schema om 07:30 en ondanks de felle wind merk je weinig schommelingen. We zullen die felle tegenwind maar de schuld geven, maar die twee uur richting Santorini worden niet (nooit?) gehaald. Het is 10:05 als we in de nieuwe haven van Santorini - Athinios - aanleggen. De oude haven wordt enkel voor kleine schepen gebruikt en voor de loodsbootjes die van en naar cruiseschepen varen. Wij worden opgewacht door iemand van het hotel en al snel zitten we in een busje en gaat de weg steil omhoog, de vulkaanmonding uit.

De rit naar de hoofdstad van Santorini - of Thira - heeft de naam Fira. Daar staat hotel Blue Suites en dat bereiken we na 20 minuten slingeren, hotsen en toeteren. Het is een prachtig hotel met een mooi zwembad en uitzicht over een stuk van Santorini en de zee. Bij de receptie geef ik het voucher af en daarmee eindigt mijn leiderschap. De Griekse vrouwen nemen het nu over en het blijkt dat we nog even moeten wachten want de kamers moeten nog schoongemaakt worden.

We kunnen alvast wel een blik werpen in onze kamer, nummer 12, waar Ruud, Maria, Emmanuela en ik de nacht gaan doorbrengen. Het is een ruime kamer met 3 vaste bedden. In de 'voorkamer' staat een uitklapbank waaruit het vierde bed tevoorschijn zal gaan komen. De badkamer heeft een douchebad met gordijn en ziet er netjes uit. Dit gaat wel goed komen. De vrouwen hebben ook al de plannen voor de dag gemaakt en ik weet uit ervaring - van vorig jaar op Ios - waar dit toe kan leiden. Dus vraag ik of ze mij dit keer wat eerder willen bijpraten als ze plannen hebben gemaakt want ik versta en begrijp nog niet alles. Ik krijg van Maria te horen dat ze vanmiddag het centrum van Fira willen doorlopen en dat we vanavond naar een plaatsje gaan waar vanuit je een mooie zonsondergang kunt zien.

Als onze kamer opgedroogd is - de Vlastosjes hebben al intrek in hun kamer genomen - kunnen we de spullen uitpakken. In mijn geval betekend dat de tassen neerzetten en enkel de videocameratas eruit halen. In het geval van Maria betekent dat een complete explosie waarbij alles uitgestald wordt en de badkamer meteen vol spullen komt te liggen. Ik ken deze methode van vorig jaar en zie het met een glimlach aan.

We gaan dan in colonne naar het centrum. Beter gezegd in ganzenpas want de wegen zijn druk met auto's en een voetpad kennen ze niet. De kinderen en het verkeer in de gaten houden, je kunt er maar druk mee zijn. Het centrum ligt op 10 minuten lopen en nadat we een drukke kruising zijn overgestoken, komen we in het voetgangersgebied uit. Dat loopt met trappen flink omhoog en is smal, vol winkels en vol mensen! Allemachtig wat is het druk! Het is duidelijk het bekendste eiland en er zijn veel toeristen, ook mensen op een eendaagse excursie. Langs de winkeltjes krijgen de dames er duidelijk zin in. Ruud en ik hebben ondertussen een andere bezigheid ontdekt en dat is kijken naar het vrouwelijk schoon wat er rondloopt. Er wordt heel wat geëtaleerd, zullen we maar zeggen.

Dan ontdekken de vrouwen 'Hondos Center'. Ik ken het enkel van de reclames als ik Griekse radio thuis zit te luisteren via internet. Maar de dames vliegen de winkel binnen en we zien ze de komende 15 minuten niet tevoorschijn komen. Veel mode artikelen, make-up, geurtjes, kettingen, tasjes, kortom een vrouwenhemel. Als we dan weer compleet zijn, kunnen we verder het centrum in. Het is flink klimmen maar dan heb je ook mooie uitzichten. We lopen nog wat winkeltjes af en ook ik koop wat souvenirs die ik elk jaar voor wat familieleden aanschaf. Dan strijken we neer op een van de vele terrassen die uitzicht bieden op de baai die is ontstaan na de vulkaan uitbarsting die dit eiland voor een groot gedeelte heeft verminkt.

We zitten aan de frappee maar er hangt een vreemde lucht. We blijken boven het pad vanaf de oude haven naar het centrum te zitten. Dat pad heeft 589 treden die je van zeeniveau naar iets boven de tweehonderd meter hoogte voeren. Je kunt dat als cruiseboot-toerist te voet doen of je kunt op een ezel gaan zitten. Er staan onder ons dus meer dan veertig ezels te dampen. Uitwerpselen en de zon op die vachten, dat is de geur die ons bereikt. Ruud krijgt al wat last van allergie want ze ogen beginnen te tranen en zijn neus begint te lopen. Dus drinken we snel de frappee op en lopen verder. Er wordt nog wat gewinkeld en we komen langs een winkel met allerlei snuisterijen waaronder duikspullen. In de vitrine liggen oordopjes en ik besluit die te kopen om mij van verdere oorontstekingen te kunnen vrijwaren. Ze zijn doorzichtig en vallen dus niet zo op. Pelagia vraagt waarom ik die koop. Mijn antwoord - zodat ik de kinderen niet hoor schreeuwen - zorgt zelfs bij de winkelier voor een lach, en hij heeft ze nog maar 5 minuten in de winkel.

Op de weg terug naar het hotel komen we langs wat fastfood tentjes en bij een van hen eten we nog wat. Voor velen is dat een club sandwich en dat geldt ook voor mij. Dan lopen we terug naar het hotel wat we om 14:30 bereiken. Niet veel later ligt iedereen in het water behalve Pelagia. Met geen mogelijkheid krijg je die in een zwembad, want zo weinig water dat moet wel vies zijn. De zee is tenminste groot en de viezigheid spoelt wel weg. Ja, Ja. Ik doe mijn oordoppen in en wordt er daarna onverwachts ingeduwd door mijn vriend, Ruud. Van vrienden moet je het hebben. Er is ook een stenen bruggetje over het zwembad wat in een knik is uitgelegd. Dat steekt circa anderhalve meter boven het water uit en is een prima basis waar vanuit je een bommetje kunt doen. Het water komt dan ook flink in beroering en lijkt af en toe op een - ieniemini - tsunami. Dat zet twee mensen aan het denken en die verdwijnen ook even naar de kamer.

Om 17:00 liggen we nog steeds te spartelen, hoewel we er af en toe ook uit zijn gegaan. Het is echter toch tijd om ons voor te bereiden op de avond. Ik ga als eerste onder de douche en ontdek dat er een lekkere fikse straal uit de goede douchekop komt. Een voor een komt de rest binnen en om 18:00 is iedereen klaar voor de avond. We gaan met de bus naar Oia (spreek je uit als 'ia') waar we de zon onder zullen zien gaan en wat gaan eten. Oia is zeer bekend van de vele plaatjes die je van Santorini hebt. Het overgrote gedeelte is van dit plaatsje afkomstig. We lopen dus vanuit het hotel naar het busstation en zien daar een chaos en drukte rondom de bussen. De bus naar Oia is zo vol dat we die laten gaan. We wachten op de volgende maar die laat op zich wachten. Dan maar een taxi en we lopen naar de taxi standplaats. Geen taxi's want het is knetterdruk. De taxi's die er komen hebben of al passagiers of willen geen lange rit maar enkel in het centrum. Na bijna een uur hebben we dus nog geen rit richting Oia gevonden. Dat gaat lekker!

We keren toch maar weer terug naar de bussen en hebben geluk dat er net een komt aanrijden en we een zitplaatsje kunnen bemachtigen. In 20 minuten rijd je vanaf het midden naar het noorden van het eiland. Het eiland is niet zo groot. De bus levert ons netjes af in Oia en de zon is al flink aan het zakken. Dus zoeken we eerst een mooi plekje op om de zonsondergang te kunnen zien. Dat doen meerdere mensen want het is hier knetterdruk. De terrasjes zitten al vol en zelfs op huizen zie je mensen staan. We vinden toch nog een plekje waarbij we - langs wat gebouwen kijkend - de zon onder zien gaan. Ik vind dit geen goed plekje en besluit nog wat richting weg te lopen. Daar staan wat auto's geparkeerd maar ik vind toch nog een plekje tussen die auto's en mensen. Ruud is mij gevolgd en sluit niet veel later aan. We zien de zon verdwijnen, maar niet in zee. Heel in de verte ligt een ander eiland en dat zie je pas als de zon erachter weg zakt. Later onderzoek heeft twee mogelijke daders aangewezen, Folegandros (bekend van vorig jaar) op 42 kilometer of Milos op 93 kilometer. Ik houd het op Folegandros.

Als de zon is verdwenen gaan we op zoek naar een taverna. Maar dat doen meer mensen. En in colonne gaan we door de nauwe straatjes. We vinden een taverna met mooi uitzicht op zee. Hoewel het donker is, zijn er vele lichtjes te zien. Op tafel komen salades en saganaki. Ik bestel als hoofdgerecht een zwaardvis. Dat heet wel vis maar heeft geen graten, enkel een ruggenmerg. Na het eten lopen we nog even door de straatje te slenteren alvorens we weer naar de bushalte lopen. Daar staat een bus op punt van vertrek maar die heeft enkel nog staanplaatsen. We besluiten op de volgende te wachten en dat hadden we beter niet kunnen doen. Want er komen steeds meer mensen bij en als na een uur de volgende bus verschijnt is het een chaos bij het instappen en zijn we met de kinderen de pineut. Het is ook nog een oude bus en dus verdomd weinig houvast. We zitten als haringen in een ton maar waarschijnlijk hebben die nog meer ruimte gehad. Ik denk dat we meer dan honderd mensen in de bus hebben, zelfs Japanners zouden trots zijn op dit staaltje propwerk.

Gelukkig krijg ik na een paar bochten - waarbij ik bijna een domino effect introduceer - de mogelijkheid om aan een paal vast te klampen. Weliswaar zit daar ook de drukknop voor als je de bus wilt verlaten, maar ik heb houvast en laat niet meer los. Toch druk ik blijkbaar een keer op die knop en doe alsof ik van niets weet als de bus stopt. Eindelijk heeft de chauffeur ook door dat het wel erg is in de bus want het optrekken, afremmen en het bochtenwerk gaat nu een stuk rustiger. De spieren in mijn arm hebben het echter nog zwaar genoeg en gelukkig heb ik - van het volleyballen - sterke vingers zodat de greep op de paal gehandhaafd blijft. De conducteur weet zich nog tussen deze mensenmassa door te wringen en geld te innen. Maria, Ruud en Pela hebben echter hun handen vol aan de houvast - een paar rolgordijntjes - en de kinderen. De conducteur kan op zijn geld wachten als we in Fira zijn.

Daar komen we dan ook en met een zucht van verlichting kan ik uitstappen. De conducteur staat al te wachten maar krijgt nu met een withete Pelagia en Maria te maken. Voor zo'n rit ook nog betalen? Dacht het niet! En na wat discussie rest de conducteur niets anders dan eieren voor zijn geld te kiezen. Tot aan het hotel stoomt Maria nog na, maar dan komt ze enigszins tot rust. Gelukkig maar want iedereen is moe en wil naar bedje toe. De uitklapbank heeft een heel dun matrasje en aangezien Emmanuela daar 's middags al haar siësta op heeft gedaan, kruipt ze ook nu op dat bed. Dat betekent dat ik op een normaal bed kom te liggen, in de kamer met Maria en Ruud. Maria heeft het zelfs warm - misschien nog van de busrit - en de airco mag dus aanblijven. Om 0:40 sluiten we onze luiken.
 

Dag 60 - Vrijdag 29 juli 2005

08:10 Ik word wakker van een Maria die de badkamerdeur niet open kan krijgen. De knop kun je twee keer dicht draaien en ze draait maar een klik terug. Na diverse pogingen heeft ze het dan door en komt naar buiten. Mijn ogen zitten nog dicht en ik blijf nog even liggen soezen. Maar dan sta ik op en meld mij buiten bij Maria. Daar ontdek ik wolkenvelden en een snoeiharde wind. Maria hoopt dat de boot vanwege de wind niet zal varen want dan hoeft ze morgen ook niet te werken. Als ook Ruud en Emmanuela op zijn, maken we ons klaar voor het ontbijt. Meestal slapen de Vlastosjes uit tot laat, maar nu zijn ze om 09:00 keurig aan de ontbijttafel.

Als we net aan het ontbijt zitten begint Maria te roepen. Het hagelt buiten! Er vallen inderdaad wat hagelsteentjes naar beneden. Een vreemd gezicht, in de zomer in Griekenland. De hagel heeft weinig effect want het verdampt zeer snel. De temperatuur is namelijk nog steeds aan de warme kant. Als we met het ontbijt klaar zijn is het alweer droog en Maria wordt uit haar droom geholpen door de eigenaresse. Die belt namelijk de haven op en die bevestigen dat de Panagia Thalassini vanochtend - ondanks de wind - gewoon uit Heraklion is vertrokken. Die boot gaat via Santorini en Ios naar Piraeus en keert daarna om. Op de terugreis doet hij om 19:50 Santorini weer aan en dan moeten wij ook instappen. We hebben dus de hele dag nog op Santorini.

Ik moet de planning even navragen bij Maria want de informatie blijft verscholen in het Grieks. We gaan straks de kamer uit en gaan vanmiddag naar een ander plaatsje waar Maria 19 jaar geleden is geweest en wat een mooi strand heeft. Stranden hebben hier bijna allemaal zwarte stenen, maar deze heeft kleine steentjes wat een beetje op zand lijkt. Vanwege de wind wordt het geen stranddag maar gaan we er wel wat eten. Ook vanochtend heeft niemand zin om te zwemmen, behalve ik. Terwijl Ruud aan de kant zit toe te kijken, Maria en Emmanuela de spullen inpakken en douchen, neem ik een duik in het water. Het zwembad is verder leeg maar het water is nu lekker warm. Boven water koel je vanwege de wind zo snel af dat ik het ook koud vind. Dus blijf ik een tijdje in het water en zoek daarna snel de warme douche op. Mijn spullen zijn hierna zo snel ingepakt dat ik tegelijk met de dames klaar ben.

We zetten de spullen bij de receptie en lopen naar het centrum. De dames willen nog wat winkelen. Als ze weer bij Hondos Center naar binnen gaan krijg ik twee goede ideeën. De eerste heeft te maken met de verjaardag van Emmanuela. Ik heb nog niets en geef haar dus nu geld zodat ze zelf wat uit kan zoeken. Het tweede idee heeft met Ruud en mij te maken. We gaan nu niet als ezels achter de dames aan sjokken maar lopen nu direct naar een café. Ruud is het daar mee eens maar moet eerst geld pinnen. Via de mobiel kunnen de dames ons altijd bereiken zodat we kunnen vertellen waar we zitten.

We kiezen een café uit waarvan het terras een schitterend uitzicht op Fira en de vulkaanbaai geeft. Er ligt een groot cruiseschip en de bootjes varen af en aan. We bestellen een frappee en net als we die hebben komen de dames met de kinderen al binnen. Als we wel waren meegegaan waren ze vast veel langer aan het shoppen geweest. Nadat we een tijdje hebben gezeten heb ik ondertussen zoveel foto's gemaakt dat mijn geheugenkaartjes vol beginnen te raken. En omdat ik nog plek moet hebben voor de middag, ga ik terug naar de receptie om daar de kaartjes via de portabel cd-brander op cd-rom te branden. Ruud loopt met mij mee en we laten de rest achter want die gaan misschien toch nog wat shoppen. Terwijl ik de foto's op cd brand, praat Ruud wat met de eigenaresse.

Het is een droog eiland en water is schaars. Het wordt met vrachtauto's aangevoerd. In de ochtend had ik de schoonmaaksters met een zwabber en emmer bezig gezien in plaats van de bekende waterslang. Het hotel verbruikt per dag 6.000 liter (6 kubieke meter) water en dat kost haar per dag 160 euro. Vandaar dat de hotels hier ook wat prijziger zijn. Dan vind ik het nog vreemd dat ze de douches niet wat afknijpen want die straal is echt heel veel water. Nadat de foto's op cd staan belt Ruud de dames op. We ontmoeten elkaar bij het busstation. De gedachte aan overvolle bussen laat ons niet los maar de bus naar Perissa - want daar gaan we naartoe - is lang niet zo druk. In Perissa gaan we bij een taverna zitten en nemen een flinke maaltijd. Vanavond eten we zo goed als niets want dan zitten we op de boot. Salade, saganaki en paidakia zijn mijn deel van de maaltijd. Als we het op hebben loop ik wat rond om foto's te maken.

Ik kom terug als er net een man met CD's rond loopt. Die willen we wel bekijken en ik kies er toch weer 7 uit. De dames hebben ook een paar CD's uitgekozen en bedingen een prijs van 4 euro per CD. Ik heb in ieder geval mijn gewenste CD van Kotsiras, waarvan ik het concert heb bijgewoond. De man moet twee keer weg om wisselgeld te halen en vergeet bijna met Maria af te rekenen. Maria moet hem ook wijzen op een stapel CD's die hij bijna laat liggen. Als de man vertrokken is ontdekken we nog een stapel CD's. Wat een warhoofd! We kunnen de CD's laten liggen maar dan pikt iemand anders ze in. We kunnen ze ook meenemen en als we de man zien, geven we ze terug (maar enkel aan die man). Zien we hem niet meer dan zijn ze van ons.

En ze blijven dus ook van ons want de man zien we niet meer terug. We nemen de bus van 16:00 terug naar Fira en ook nu hebben we een zitplaats. In Fira is het te vroeg om naar het hotel te gaan want we worden pas om 19:00 met het busje naar de haven gebracht. Dus lopen we het centrum in en komen bij een nog hoger gelegen terras uit dankzij een tip van een vrouw uit een juwelierszaak. Uitzicht is schitterend maar de wind is hier toch wel erg strak. Zeker als de dames op een uit de rots stekend platform willen zitten. De parasol boven ons behoudt dankzij touwen zijn vorm anders was hij al dubbel geklapt. De wind is echter wel wat minder dan vanochtend en de wolken zijn zo goed als verdwenen.

Ik neem een frappee maar Ruud neemt een ijsje. Dat Santorini wat duurder is merkt hij bij het afrekenen. Een soort bananensplit kost hier €9,60 (ik weet dat Wim het niet wilde, maar even voor het gevoel: dat is Fl. 21,15) en dat doet Maria toch wel wat schrikken. Het geld gaat er zo wel snel doorheen. Om 18:15 zijn de dames en de kinderen alweer aan het winkelen en lopen Ruud en ik naar het hotel terug. Als we net bij de receptie aangekomen zijn, komt ook de rest aan wandelen. Het is nog even wachten maar dan wordt er getoeterd en staat het busje voor ons klaar. Die brengt ons naar de haven en daar is het dan wachten op de boot.

Er ligt nog een andere boot aan de kade en het duurt een lange tijd alvorens die weg vaart. Het is ondertussen 20:00 geworden en we verwachten dat onze boot ligt te wachten totdat de kade vrij is. Er is echter geen spoor van de Panagia Thalassini te zien. Dat betekent vertraging. De grote vraag is: hoe lang? En uit ervaring weet ik dat je heel moeilijk informatie kunt krijgen en dat in een tijdperk met satellietnavigatie en boordcomputers. Dan moet een aankomsttijd toch prima te voorspellen zijn? De havenpolitie weet het niet en ook de militaire tak kan mij geen informatie geven. Ik krijg te horen dat ik navraag moet doen bij het kantoortje van de rederij. Dat is gesloten en van de buurman begrijp ik dat die pas open gaat als de boot nog een half uur verwijderd is. Dat gaat dus nog wel even duren.

We wachten eerst op een stenen muurtje maar dan verhuizen we toch naar een terras. Pelagia heeft tabletten tegen zeeziekte, maar ik bedank ervoor want ik verwacht dat de boot door zijn snelheid niet zoveel zal schommelen. Ruud en Maria nemen er wel een en de uitwerkingen zijn al snel duidelijk. Ruud wordt zo sloom als een schildpad en ligt al snel te slapen. Ik luister wat nieuwe CD's af, waaronder die van Kotsiras en waan mij weer helemaal bij het concert. Ik heb het echter bloedheet en ook mijn neus zit vol. Dus ga ik een stukje lopen en even later komt Ruud zich bij mij melden want die wil die dufheid wat kwijt raken.

We zien dat het kantoortje van de rederij open is en besluiten informatie te vragen. De boot heeft 2 uur vertraging en zal zich pas na 22:00 aan de kade melden. Dat hebben wij weer. Dat wordt laat thuis komen (ca 01:30) en om 6 uur gaat de wekker weer voor Ruud en Maria. Er zit echter niets anders op dan lijdzaam te wachten. Ook de Flying Cat heeft meer dan twee uur vertraging en we gooien het maar op de winderige omstandigheden.

Om 22:15 komen de mensen in beweging en inderdaad, de boot verschijnt. Ze proberen de mensen zo snel mogelijk te laten uitstappen en instappen en iedereen wordt het parkeerdek op gesommeerd tot aan de voorkant van de boot. Dat doen ze goed want de kaartcontrole levert altijd vertraging op en nu is iedereen in ieder geval aan boord en kan het schip al vertrekken (22:30). Wij zoeken onze plekjes weer op en al snel is het diepe rust. Ook de kinderen slapen al snel, enkel Maria en ik vertonen enige levendigheid. Ik heb het nog steeds warm maar probeer een plekje te vinden waar de airco wat koelte heen blaast. Aangezien de boot lang niet zo vol is, kan ik redelijk achterover met de stoel en lig wat te soezen terwijl ik muziek luister.

Om 0:50 komen we in de haven van Heraklio aan en kunnen we al snel de boot verlaten. Mike komt er net aan rijden en zo kunnen we snel weg. Na een paar kilometer op de snelweg zet Ruud de auto langs de kant. Hij is te duf en laat Maria het stuur overnemen. Die heeft zo goed als geen last van die slaperigheid - iedereen is wel duf. Ze gaat voorzichtig richting Malia en zet mij netjes bij het appartement af. Ik zoek snel mijn bed op, zet de ventilator op vol want het is bloedheet en om 01:55 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 61 - Zaterdag 30 juli 2005

Om 09:00 word ik wakker met een droge keel, een volle neus en af en toe een kriebelhoest. Kortom, een fijne verkoudheid. Nadat ik de eerste twee symptomen wat heb verholpen, blijf ik nog wat liggen soezen alvorens definitief op te staan. Na wat koffie en ontbijt begin ik met het rangschikken en hernummeren van de foto's zodat ik de foto's van Santorini straks aan Ruud kan geven.

Zo verstrijkt de ochtend en besluit ik niet naar huize Jongeneelen te gaan. Die zullen tussen de middag maar een ding willen, namelijk slapen! Ik doe niet voor ze onder want de middag wordt al lezend en slapend naar de filistijnen geholpen. Tussendoor zie ik wel kans verse jus bij de supermarkt te halen, samen met wat andere boodschappen. De sinaasappels worden door een machine ter plekke geperst waarna je een fles kunt vullen. Een liter voor €2,50 is niet erg duur en zeer goed als je verkouden bent.

Om 17:45 ben ik dan voldoende uitgeslapen om een duik in zwembadwater te willen nemen. Ik heb nu geen zin om naar Sissi te rijden en dus ga ik bij de buurman plonzen. Het water voelt in eerste instantie warm aan (mogen er wat ijsblokjes in?) maar als je stil in het water ligt koel je toch wel af. Daarna ga ik terug naar de kamer en neem een douche waarbij ik ontdek dat heel Malia waarschijnlijk onder de douche staat (nee, niet bij mij). De waterdruk is belabberd en het straaltje haalt net mijn oksels. Hier is water genoeg en een klein straaltje, op Santorini is er geen water en een forse straal. Het is ook vreemd verdeeld.

Om 19:30 ga ik richting huize Jongeneelen. Ruud en Maria zijn aan het werk maar Emmanuela is om 19:45 officieel jarig en die wil ik feliciteren. Ik zie haar echter aan de hoofdweg lopen met Maria - dochter van Manolis en Katharina. Ze vertelt dat ze naar het huis van Katharina gaan en ik rijd alvast vooruit. Daaronder woont Soula met man Avril en zoontje Jorgos. Daar zit ook de familie Vlastos en ik moet bij Mike komen zitten. Even later meldt Emmanuela zich daar ook en ik feliciteer haar. Sommige wisten het niet maar dankzij mij is het nu bij iedereen bekend. Het verjaardagsfeestje is vorige maand al gevierd toen Ruud en Maria een dag vrij hadden.

Ik blijf niet lang daar zitten want ik moet even wat financiële zaken regelen via de girofoon. Daarna ga ik naar de kamer en stuur een sms naar Maria. Want Ruud heeft vanavond weer tot laat de bardienst in verband met de Magic Show van Hans, Ferry en Ludo (efcharistoooo!). Na 22:00 krijg ik een telefoontje terug en Maria vertelt dat ze te moe is en thuis blijft. Ik ga eerst bij Ruud langs en hoor daar een verhaal over hoe verschillend de Griekse regelgeving werkt. Het blijkt dat je op alles wat je in en aan je huis doet - ook al doe je het zelf - zegels moet 'betalen', de zogenaamde IKA. Je krijgt dus zegels voor bijvoorbeeld het pleisterwerk, de vloer, het schilderwerk, enzovoort. Een regeling die ervoor zorgt dat er sowieso belasting betaald wordt, in dit land waar het een nationale sport is om belasting te ontduiken. Doe je de aanpassingen aan je huis via een erkend bedrijf dan zorgt die voor de betaling van de zegels en die krijg jij dan. Klus je de boel zelf bij elkaar dan moet je ook zelf voor de zegels zorgen. Een kennis van hun - ik heb hem een keer ontmoet - dacht dat het wel los zou lopen, maar er is inspectie langs geweest. Dat betekent dus een naheffingsaanslag met boete. Zo kun je maar zien dat een totale eenwording van Europa nog lang niet zover is. Zie je het al voor je dat je extra belasting moet betalen als je de Gamma of Praxis hebt bezocht? Je ken nie zonder de Gamma!

Van de barman krijg ik ondertussen een biertje - voor niets - en de Magic Show gaat gewoon door. Ik wens Ruud een goedenacht en rijd naar Maria toe. Die zit uitgeteld op het balkon want het was een zware avonddienst. We zitten wat te praten, vooral over Emmanuela die zich steeds meer tegen moeders verzet. Ik laat haar inzien hoe ze - nog steeds - tegen haar eigen moeder is en dat kinderen in de pubertijd sowieso tegendraads kunnen zijn. Om 23:50 wens ik haar een goede nachtrust en rijd door naar de Peach bar.

Het is er knetterdruk en ik kan meteen meehelpen om lege glazen te verzamelen. Toch komen die Engelsen met golven binnen en niet veel later is het dan weer rustig. Na nog een golf Engelsen keert de rust definitief terug - relatieve rust dan - en gaat het alarm van mijn wekker. Het is 02:00 en ik ken mijzelf. Ik heb al wat slaaptekort, maar zo in de nacht kan ik gewoon doorgaan. Nu gehoorzaam ik aan het alarm, geef Tasha en Kaith een knuffel en rijd naar huis. Om 02:30 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 62 - Zondag 31 juli 2005

09:00 Ik word wakker en trakteer mijzelf op een ontbijtje (niemand anders doet het voor mij). Als ik nog niet goed wakker ben dan word ik dat wel als Alla binnenkomt om de kamer schoon te maken. Ik pak de scooter en rijd naar het internetcafé om de correspondentie te controleren. Het is daarna alweer 11:30 geworden en ik rijd naar huize Jongeneelen. Ruud vertelt dat er vanmiddag een Formule 1 race is, die van Hongarije. We gaan vanmiddag vanaf 15:00 dus kijken, maar dat betekent wel dat hij nu even wil gaan slapen. Ik neem de stapel CD's mee die we gevonden hebben en ga ze op mijn kamer afluisteren en als ze mij bevallen dan zet ik ze om naar mp3.

Omdat dit nooit allemaal voor de start van de race lukt, neem ik om 14:40 de laptop mee op de scooter en ga onder het kijken van de race verder met omzetten. Gelukkig wint Raikonen en is Michael tweede zodat de race toch nog goed eindigt. De vroegere Michael fan - Ruud - is tegenwoordig ook meer voor andere rijders.

Het is dan alweer 17:30 en Ruud maakt zich op om naar het werk te gaan. Ik pak de laptop weer in en rijd naar huis voor een siësta. De dag is ook zo voorbij. Om 19:30 ben ik weer wakker en volg het advies van Ruud op. Net voordat je Malia binnenkomt - vanuit Heraklion, net voor de BP - is een taverna met de originele naam 'Kreta Taverna'. Het eten moet er uitstekend zijn. Na een saganaki, een tomaten-komkommersalade en een lam uit de oven kan ik het daar volkomen mee eens zijn. Het is geen grote zaak maar het eten is heerlijk. Het lamsvlees was zo lekker zacht en mals dat ik eigenlijk iets teveel heb gegeten. Maar ik kon het niet laten liggen, het laatste restje keek mij zo zielig aan ('dat doe ik niet, dat moet van mijn mond').

Ik rijd Malia wat rond en kom - net iets na tienen - langs Malia Park Hotel. Daar zit Maria op een muurtje te wachten en ik houd haar gezelschap tot Ruud voor komt rijden. Op het balkon gaat er weer een blikje Amstel naar binnen en om 0:10 zit de dag er voor hen op en gaan ze slapen. Ik ga nog even door en jullie raden waarschijnlijk al waar de rit naar toe gaat, precies de Peach Bar. Ik zit een tijdje met Manolis en met Kaith te praten. Kaith is vanavond voor het laatst in dienst, vrijdag gaat ze huiswaarts. Even is er consternatie als het vriendje van Kai stampij begint te maken over de manier waarop ze hier werkt. Hij is erg jaloers en ziet nu hoe zij op de bar staat te dansen om nieuwe klanten te lokken, en hoe ze daar dan daarna mee omgaat. Vriendje kwaad en loopt weg, Kai in tranen en vliegt er achteraan, Manolis kwaad omdat het personeel altijd wel wat heeft. Ja, het valt niet mee om een bar te runnen met jong Engels personeel.

Kaith is ook even achter vriendin Kai aan gelopen, maar komt niet veel later terug. Daardoor kan ik afscheid van haar nemen, ze is en blijft mijn favoriet, en ga ik op huis aan. Om 03:30 sluit ik vermoeid mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe ik Kreta verlaat en op weg ga naar Nederland, dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "1 t/m 11 augustus". Daar gaat deze vakantiesoap verder...