Reisverslag  15 t/m 30 Juni 2005

Dag 16 - Woensdag 15 juni 2005

06:00 wakker. Nee, ik hoef niet aan het werk! Dus draai ik mij nog eens om en word om 09:00 voor een tweede keer wakker. Dat is beter, helemaal na een duik in mijn privé zwembad en een ontbijtje op het terras. Ik wil een beetje rondrijden. Vorig jaar heb ik het meeste van het eiland wel gezien, maar een mens wil er wel eens even 'tussenuit'. Dus zit ik om 10:11 in de auto en zie dat het al een beste 25°C is en dat de kilometerteller de 36000 heeft gepasseerd (36006).

Ik rijd langs de westkust en ga richting een bergdorpje, Sotiras genaamd. Toch rijd ik de afslag voorbij want ik ben eerst op zoek naar een benzinestation met wasstraat. Want die auto van mij is meer grijs - met dank aan de Griekse wegen - dan het oorspronkelijke donkerblauw. Er is een BP station wat zowel de diesel bezit (voor €0,86 per liter) als een wasstraat (voor €4,00). Voor die vier euro worden dan ook eerst de moeilijke plekken met de hogedrukspuit schoongemaakt en achteraf worden de ramen met een zemen lap nog eens afgenomen.

De auto blinkt weer, maar dat zal hier niet zolang gaan duren. Zeker niet als je bergdorpjes gaat bezoeken. Het is een klein dorpje, geplakt tegen de berg en ik zet de auto voor het dorp neer. Na een tijdje verlaat ik het dorp weer en rijd ik terug naar de hoofdstad van dit mooie groene eiland. Daar zet ik de auto bij de haven neer en loop wat langs de winkeltjes te slenteren. Onderweg pik ik een pitta gyros mee en eet die al verder lopend op. Dan strijk ik neer bij een van de vele terrasjes aan de haven en terwijl er een Flying Dolphin (een vleugeldraagboot) aankomt zit ik van een Fredo espresso te genieten. Dat is een sterkere vorm van een frappee, wel ijskoud maar met espresso koffie. Dat smaakt goed en ondertussen sms ik wat met het thuisfront.

Daarna ga ik op huis aan en de rest van de middag wordt aan het zwembad doorgebracht. Terwijl ik daar lig komt Elsbeth langs en die vertelt mij dat wij vanavond uitgenodigd zijn door Paris om wat te gaan eten. Nadat de kinderen op bed zijn gelegd (zo rond 20:30) gaan wij naar de taverna. Een siësta wil ook vanmiddag niet lukken en ik ga wat relaxen in de waterstralen met bubbels van het ligbad. Daarna ga ik op het terras de gegevens van de enquête van 'mijn' volleybaldames uitwerken. Voor diegene die het nog niet weten, ik word met ingang van komend seizoen (begin september) een volleybaltrainer bij Wijhko van twee damesteams. Een team speelt in de Nevobo en de andere in de stadscompetitie van Meppel. Dus iedere donderdagavond ben ik eerst beginnend trainer en daarna speler (in het herenteam wat nog zonder trainer zit). De crux zit hem in het woordje beginnend. Ik heb vele jaren training gehad dus weet wel een beetje hoe het moet. Maar de echte uitvoering is toch een vak apart. Enfin, ik ga ervoor, iets eerder dan gepland maar als je vereniging 5 trainers in een keer verliest dan wordt je intreding tot het trainerscorps 'iets' vervroegd.

Het is over achten geworden en ik kleed mij om voor de avond aan. Als ik bij Elsbeth thuis kom (Stelios komt met Paris vanuit het werk) zit zij nog achter de PC e-mail te beantwoorden en administratie weg te werken. Ik ga met Tim op de bank naar de Duitse versie van Sponge-Bob kijken (je moet wat) en dat manneke vind dat maar wat gezellig. Alma is met Ioli bezig maar als die ons op de bank ziet zitten wordt ze jaloers en komt er ook bij. Van stilzitten is dan geen sprake en mevrouw duwt Tim even hardhandig opzij. De goedzak laat het over zich heen komen maar ik duw mevrouw weg. Dan loopt ze om de tafel en komt op mij af stormen. Ik weer haar keer op keer af tot ze zich pijn doet bij de bestorming (en ik had er nog wel een kussen tussen geduwd). Dan zit ze op de grond met een pruillipje en neem ik haar op schoot. Ik krijg haar zowaar rustig maar dat is helaas van korte duur want Alma roept vanuit de keuken dat ze in bad moeten. Tijn is ondertussen door Elsbeth opgehaald en het kost Alma veel moeite om ze alledrie naar boven te krijgen.

Het is dus al 21:00 geworden als de rust enigszins is wedergekeerd en Elsbeth weg kan gaan. Elsbeth rijdt en ik stap bij haar in de Zafira. We rijden net naar het begin van de 'stad' en daarbij een restaurantje parkeert ze de wagen in de berm. Net als altijd blijven de sleutels er gewoon inzitten (kun je ze ook niet kwijt raken). Even later komen ook Paris en Stelios er aan en kan het bestellen beginnen. De directeur (Stelios) zal dat wel even regelen en dat hebben we geweten. De tafel kwam vol te staan en dat waren enkel nog de voorgerechten. Daarna waren de hoofdschotels aan de beurt en wat zaten we daarna vol! Elsbeth was zo vol dat ze de wagen voor mij achterliet en zelf alvast naar huis ging lopen. Even was er nog wat met de rekening want Paris kreeg een rekening van €32,00! Dat moest gewoon niet kloppen en inderdaad de hoofdschotels waren vergeten. Hij vond dat je dit niet kon maken en liet Stelios navraag doen (het is familie van moederskant van Stelios). Dus kreeg Paris nog een tweede bon van €28,00. Dus met vier personen veel teveel eten bestellen en flink wat drank erbij en je bent 60 euro kwijt. Ongelofelijk, dat lukt je in Nederland nooit!

Stelios bracht Paris naar zijn hotel nadat ik hem nogmaals bedankt had. En ik reed de Zafira terug naar huis. Daar was Elsbeth al bezig de was uit de droger te halen en Stelios kwam niet veel later thuis. Ik bedankte hen voor de gezellige avond en wenste ze kalinichta. In villa 5 wilde de slaap nog niet zo vatten dus heb ik nog wat TV zitten kijken en wat liggen lezen. Even de airco aan want de kamer was iets warm. Die warmte verdween snel en om 0:50 sloot ik de luiken.
 

Dag 17 - Donderdag 16 juni 2005

08:15 En ik ben wakker. Vandaag is verslagdag. Dus eerst een plons en een ontbijtje en dan aan de slag. Ik tik lekker weg en de tijd verstrijkt. Nog even een bezoek aan Elsbeth gebracht om de juiste namen van de kinderen te vernemen, ik wil wel correcte verslaglegging opleveren. Het is een warme dag en ik mijd vandaag de zon. Een familie Duitsers in villa 3 doet dat al dagen niet, de kinderen zijn onderhand pikzwart en springen de hele dag in het zwembad terwijl de moeders verwoedde pogingen doen om de grootste rol gyros uit de geschiedenis te worden. Ze kan echt beter aan het spit gaan hangen.

Als het mij te heet wordt duik ik even in het zwembad en duik daarna weer snel in de schaduw. De manus-van-alles, Petros, loopt onvermoeibaar in zijn overal klusjes te doen. Hij heeft vanochtend een slang in stukken gehakt met een schep. Het is een - als je alle eindjes weer aan elkaar zou knopen - lengte van 40 centimeter en volgens Elsbeth was hij giftig. Ja, jullie denken dat ik hier voor mijn lol zit! Ik zou wel gevarengeld mogen ontvangen.

Ook de middag wordt weggetikt en denk nou niet dat ik de hele dag heb zitten tikken want er zijn ook tijden van ontspanning bij geweest. De mp3 speler met boxen heeft de gehele dag lekkere - Griekse - muziek laten horen en ik voel mij goed. Ik ben nu weer bij met het verslag en weet niet wanneer de volgende update zal plaatsvinden. Ik vertrek maandagochtend vanuit Thassos naar Alexandropoli. Jullie lezen het nog wel. . . (wordt vervolgd)

De update heb ik niet via het mobieltje gedaan maar via het kantoor van Stelios. De deur staat altijd open voor mij en ik kan gewoon mijn gang gaan op internet. Na de update doe ik wat boodschappen en zie dat de banken staken. Omdat dan ook de geldautomaten niet bijgevuld worden, begin ik wat extra geld op te nemen. Maar om nou continue met die flappen op zak te lopen, is niet gevaarlijk (buiten de grote steden is Griekenland heerlijk veilig), maar ik moet ze straks toch aan Elsbeth geven. Dus kan ik dat maar beter nu doen, dan is dat ook alvast afgehandeld. Ik ontmoet haar voor de garage en ze was al op zoek naar mij. Ze wist nog niet hoelang ik zou willen blijven, maar villa 5 is vanaf morgen weer verhuurd. Dat had ik al tijdens een e-mail wisseling geschreven: 'als je hem kan verhuren dan moet je dat doen'. Ik weet dat er altijd het appartement onder hun huis is en dat wordt dus vanaf morgen mijn stekje.

Ik ga naar villa 5 en berg de boodschappen op, plons in het zwembad en lig met een leesboek op te drogen. Ik ben door Stelios en Elsbeth uitgenodigd om wat te eten en de vriendschappelijke voetbalwedstrijd tussen de WK en EK winnaars (Brazilië en Griekenland) via de TV te bekijken. Om 21:00 meld ik mij bij Elsbeth en Alma. De kinderen liggen nog niet op bed en dat kost ook nog wel wat tijd. De wedstrijd begint pas 21:30 dus we hebben nog even. Ik kijk vanaf het balkon naar de nacht die over Thassos valt. Het is een zwoele avond, maar met een briesje van zee koelt het toch wel af. Als we bij de taverna Sirtaki (van familie van Stelios) aankomen zitten Paris en Stelios al naar de eerste minuten van de wedstrijd te kijken. We hebben nog niets gemist want het is nog 0-0. Na diverse voorgerechten (gewoon met je vork prikken) en wat paidakia schotels is mijn buikje rond, mijn flesje retsina leeg en kijken de Grieken tegen een 3-0 verlies aan. Het zijn wel mooie doelpunten en dat verzacht de pijn enigszins voor de fanatieke voetbalgekke Griek.

Elsbeth gaat nog wat drinken met vriendinnen, Stelios en ik gaan naar huis. In een ander bed - maar niet minder lekker - ga ik liggen nadat ik de luiken elektrisch heb gesloten. Ik lees nog wat en sluit om 0:45 mijn eigen luiken.
 

Dag 18 - Vrijdag 17 juni 2005

07:15 En ik ben klaarwakker. Of het nou is dat ik vandaag de villa uit moet of dat een intern klokje vindt dat het genoeg slaap heeft gehad, ik zal het nooit weten. Het is echter wel een feit en ik wil er goed gebruik van maken. Het beloofd een warme dag te worden en dus is vroeg inpakken de enige garantie voor een niet al te warme verhuizing. Maar eerst duik ik in het zwembad om het lichaam nog verder te laten afkoelen.

Na een ontbijt begin ik de spullen in te pakken en rijd ik de auto naar boven zo dicht mogelijk bij de villa. Via dat ene trapje worden alle spullen de auto in geholpen en merk ik dat ik dit niet midden op de dag had moeten doen. Ik zweet nu al, want er hangt al genoeg vocht in de lucht en de zon doet de rest. Nadat ik de auto weer voor de receptie heb gezet, loop ik terug naar de villa en neem weer een duik in het zwembad. In de schaduw, bewapend met mijn onvermijdelijke leesboek, lig ik bij te komen en te genieten van mijn laatste villa uren. Van Elsbeth begrijp ik dat de schoonmaaksters om 12:00 eerst aan het appartement (beneden in hun huis) beginnen en dat ze dan naar villa 5 komen. Ik heb geen zin om iets uit te voeren vanwege de warmte en besluit de ochtend lekker in en bij het zwembad door te gaan brengen.

Om 13:10 melden de schoonmaaksters zich en weet ik dat het appartement klaar is. Ik verhuis de laatste spullen over, voornamelijk zaken uit de koelkast en die kunnen zo de volgende koelkast in. De rest van de spullen - enkel wat echt nodig is - wordt vanuit de auto het appartement in geholpen. Het appartement heeft een grote woonkeuken, een ruime slaapkamer en badkamer met douchebad. Dit is prima, het enige wat is zal missen is het zwembad. Voor de rest is alles er al.

Een windje heeft de warmte wat dragelijker gemaakt en ik besluit nog iets meer van de wind te gaan profiteren en richting een strand te gaan. Nee, ik ga er niet liggen en al helemaal niet de zee in. Maar er zijn genoeg terrassen aan een strand om mij tevreden te kunnen stellen. Ik rijd richting oostkust en in Panagia zie ik een leuk terras aan het strand. Ik eet en - vooral - drink er wat. Terwijl ik zit te eten zie ik een Negeriaan met een stapel CD's te lopen venten. Ik hou hem goed in de gaten en als hij richting terras kom heb ik net het eten op en wenk ik hem. Ik kies 9 CD's en voor €45.00 bezit ik weer wat uren Griekse muziek. Aangezien ik de auto dichtbij heb staan, reken ik ook de maaltijd af en ga in de auto de CD's uitproberen. Mocht er een slechte tussen zitten dan kan ik die altijd nog ruilen. Na een steekproef aan nummers per CD blijkt dat ik geen enkele fout heb kunnen ontdekken. Tevreden rijd ik weer naar huis.

Wel vreemd als je nu via de garage zo het huis van 'vreemden' binnenstapt en dan je eigen appartement binnenloopt. Het heeft geen airco maar wel vele openslaande ramen. Die zijn voorzien van enorme rolhorren dus kun je ze lekker openzetten zonder familie mug en andere ongewenste gasten aan te trekken. Het was 16:30 toen ik thuis kwam en ik zag dat de familie (ook Stelios) nog niet terug zijn van het strand. Terwijl ik wat lig te soezen op bed - met een schitterend uitzicht over Thassos - hoor ik de familie thuis komen en even later wordt het weer stil. Ook de kids zijn dus aan een siësta bezig. De slaap slaat niet toe, dus ga ik maar liggen lezen.

Om 18:00 hoor ik op het balkon wat geluiden en ga ik naar 'boven' (het huis van Stelios en Elsbeth). Daar zit Elsbeth op het balkon te praten met twee Nederlandse dames. Het zijn de hostesses van Sud-Tours en TUI-Nederland (samenvoeging van Holland International en Arke). Ik krijg ook een frappee en we praten over alles wat de dames meegemaakt hebben, van bruiloften tot overlijdens (soms in dezelfde groep). Na een tijdje worden Stelios en de kinderen wakker en vertrekken de dames. Stelios gaat naar kantoor en Alma en Elsbeth mogen de kinderen van eten voorzien. Ik kijk het meeste van de tijd toe en heb zelf nog weinig trek.

Het is 21:00 als de kinderen bijna op bed liggen en ik naar beneden af daal (tot mijn niveau). Ik ga op de bank liggen lezen en snack om tien uur een broodje ei en kaas weg. Heb geen zin om het leesboek weg te leggen (De Jury van John Grisham) en heb toch niet veel trek. Om 23:15 vallen mijn luiken echter dicht en vind ik het welletjes. Ik sluit mijn eigen luiken nadat ik de luiken van mijn slaapkamer (ditmaal handmatig en niet elektrisch) heb gesloten.
 

Dag 19 - Zaterdag 18 juni 2005

08:10 Ik ben wakker en neem een kop cappuccino met een broodje. De douchekop zit verstopt met kalk en dat is hier niet verwonderlijk, het water is hier zeer kalkrijk. Daar moet dus nog wel even wat aan gedaan worden. Voorlopig monteer ik mijn 'nood-douchekop' en heb tenminste een redelijke wateropbrengst.

De kinderen zijn ook al wakker zodat ik naar boven loop. Alma is er ook al en probeert de kinderen tot een ontbijt de bewegen. Dat lukt gedeeltelijk, de twee kleinsten (Tim en Ioli) zitten netjes van het brood te eten, maar Tijn heeft iets teveel energie en springt volop in het rond. Elsbeth belt haar moeder want die is vandaag jarig. Daarna belt ze voor mij de masseuse waar ze zelf ook door gemasseerd wordt. Het is een Russische vrouw en ik heb wel zin in een massage. Ik kan morgenochtend van 10:00 tot 11:00 terecht.

Terwijl het gezin zich gereed maakt voor een stranddag, krijg ik te horen dat de mensen uit villa 4 vanochtend vroeg zijn vertrokken en dat de nieuwe bewoners pas laat in de middag zullen arriveren. Ik mag dus gebruik maken van het zwembad bij villa 4. Dat vind ik een goed idee en niet veel later - onder verbaasde blikken van de schoonmaaksters - lig ik in het water te spartelen. Het is weer is warm maar goed uit te houden. Het water verkoelt veel en je droogt erbuiten snel op. Na een uur plonzen is het wel weer genoeg en is het alweer 11:40 geworden. Ik loop terug naar mijn basis en kleed mij om voor een rondrit.

Het is 11:53 met 31°C en 36094km op de tellers. Ik rijd langs de westkust en ga bij Prinos de bergen in. Daar ligt Magalos Prinos en dat is een leuk bergdorpje. 'Met een frappee in de hand, kijk je over het ganse land' luidt een bekend Grieks spreekwoord en in dit geval is dat volkomen een feit. Lekker relaxed geniet ik van het uitzicht en de rust totdat er kleine groene vliegjes uit de overkapping beginnen neer te dalen. Het kriebelt overal en ik word er kriegelig van. Ik leg snel het geld neer en met veel gewrijf over hoofd, armen en benen neem ik de benen. Bij de auto aangekomen ben ik weer schoon maar het gevoel blijft nog even. Ik stap in en rijd terug naar de kust.

Ik besluit toch maar het eiland rond te gaan rijden. Het is niet groot en je krijgt vele gedaanten van het eiland te zien. Op mijn gemakje rijd ik rond en zie dat het bij sommige stranden goed druk is. Het is dit weekend Grieks Pinksteren en dus is de maandag ook een feestdag en betekent dit voor veel Grieken een lang weekend. Ze zijn er volop, de veerboten naar Thassos moeten vol gezeten hebben.

Om 14:30 ben ik nog 15 kilometer verwijderd van Thassos stad en heb ik bijna het rondje van circa 90 kilometer voltooid. Ik heb trek en zie een taverna met grill onder grote platanen. Ik besluit daar wat te eten en dat smaakte inderdaad goed. Daarna wordt de rondrit voltooid en om 15:45 ben ik weer terug in het appartement. De familie is ook al terug en ligt op een oor, althans ik hoor geen kinderen dus daaraan verbind ik deze conclusie. Ik besluit het voorbeeld te volgen maar ook nu vat ik geen slaap. Te uitgerust denk ik, maar nog geen tijd om aan het werk te gaan.

Ik doe nog een paar boodschappen en bezoek daarna Stelios op zijn kantoor. Hij vertelt mij over een bouzouki avond. Het is echter nog niet geheel zeker want er moet nog oppas gevonden worden en het begint pas laat, na 22:30. Voor mij geen probleem en ik verheug mij er nu al op. Als ik thuis kom zie ik Elsbeth en die vertelt mij dat de oppas is gevonden en dat we na tienen er naar toe gaan.

Het begin van de avond wordt met muziek - de nieuw aangekochte CD's - en het leesboek doorgebracht. Om 22:15 wil ik mij boven gaan melden als ik Tijn met zijn vader en twee vrouwen binnen zie komen. Stelios heeft met zijn oudste zoon gegeten (Tijn was ontroostbaar toen hij hoorde dat wij uit eten gingen en hij niet mee mocht) en heeft nu de oppas opgehaald. Ik ga dus nog terug naar mijn kamer want het zal nog wel even duren. Na een half uur komt Stelios op de deur kloppen en gaan we met de auto van Elsbeth (inclusief geur van een dode muis) naar het dorp.

Eerst gaan we bij een pizzeria zitten want waar de Griekse live muziek is, kun je niet eten. Stelios zit nog vol maar Elsbeth en ik wagen ons aan een pizza. Het is een lekkere, krokant en geen dikke bodem. Maar helemaal opkrijgen is een utopie. Voldaan gaan we dan naar de nightclub waar de bouzouki avond gehouden wordt. Er zitten al wat vrienden van Stelios en Elsbeth en de band begint net met spelen. We zitten dicht bij de speakers dus je moet je best doen om je verstaanbaar te maken. Het is goede muziek en vooral de zanger heeft een mooie stem. De zangeres is beter in de slow muziek, ze heeft een wat iel stemmetje. Veel van de conversatie gaat in het Grieks en - zeker met deze muziek er doorheen - is het slecht te volgen. Met Stelios praat ik af en toe in het Engels en met Elsbeth in het Nederlands. Het meeste van de tijd echter, ben ik stil en geniet ik van de muziek en de sfeer. Stelios begint liedjes al mee te zingen en even later staan ze op de dansvloer.

Om 02:00 vindt Elsbeth het genoeg en ik sluit mij bij haar aan. Morgenochtend heb ik een massage afspraak en ik wil mij niet verslapen of met een zotte kop op de tafel liggen. Dus rijdt Elsbeth de wagen naar huis, wens ik ze beide een 'kalinichta' en sluit ik om 02:30 de luiken.
 

Dag 20 - Zondag 19 juni 2005

08:30 De wekker haalt mij terug uit dromenland en ik voel meteen dat er een vochtige warmte hangt. Als ik naar buiten kijk zie ik ook dat het geheel bewolkt is met altostratus en dat dit wolkendek ervoor zorgt dat de zon er maar matig doorheen komt en dus niet het vocht kan laten verdwijnen. Ik neem een douche en kan er daarna wel weer onder stappen. Maar goed, ik sla mij er wel doorheen.

Ik meld mij bij Elsbeth omdat de route naar de masseuse nogal slecht is uit te leggen en zij - op weg naar een stranddag met de kinderen - mij zal leiden. Via allerlei kruipdoor en sluipdoor weggetjes komen we bij een huis wat vlak bij een opgraving staat. De masseuse staat al op mij te wachten en Elsbeth fungeert nog even als tolk voor een paar vragen van de vrouw. Ik krijg een ontspanningsmassage van een uur. Ik word vriendelijk door deze oudere vrouw welkom geheten en naar een kamertje geleidt. Daar staat de massagetafel en een stapel handdoeken. Hier gaat het gebeuren¿

Na een uur sta ik als herboren buiten. Ze heeft iedere spier wel gehad. Achter elkaar werkte ze door, af en toe wat vragend of met gebaren mij in een andere houding leggend. Van mijn tenen tot aan mijn kruin ben ik gemasseerd voor €20,00. Daar krijg je in Nederland een half uur voor en nog niet de helft van wat zij heeft gemasseerd. Ik moet beloven dat als ik een volgende keer op Thassos ben dat ik weer langs kom en dan ook meerdere keren zodat ik helemaal ontspan.

Thuis gekomen zie ik Stelios de schoonmaaksters wegbrengen waarna hij ook naar het strand gaat. Villa 4 is nog steeds vrij want de mensen (Grieken) zijn niet op komen dagen. Dat geeft mij weer kans op een plons en die laat ik mij niet ontnemen. Na een uurtje zwemmen en opdrogen is het tijd voor wat verslaglegging. Dat hou ik anderhalf uur vol waarna ik toch wel een frappee lust. De bewolking is sterk wisselend. Dan komen er donkere wolken - een heel veld - aandrijven en een uurtje later is het blauw met wat witte plukjes. Terwijl ik op het terras aan de frappee zit en mensen zit te bekijken zie ik ook menige Griek naar de lucht kijken. Ook zij vertrouwen het niet, ook omdat de wind af en toe wat krachtige vlagen produceert.

Het blijft echter droog en de zon komt er zelfs weer even goed door. Tijd voor weer een plons en lekker op laten drogen in het steeds actievere zonnetje. Morgen is het tweede Pinksterdag en ik moet Stelios nog uithoren over een hotel (van een vriend) in Alexandroupoli. Daar wil ik morgen heen gaan en dus (snik) Thassos en de familie gaan verlaten. Maar het wordt tijd voor iets nieuws want tot nu toe waren het bekende adressen. Het is maar 155 kilometer verderop, dus ik hoef niet vroeg weg. Zeker niet als ik al een slaapplaats heb geregeld. De familie is nu met hun siësta bezig en daarom ga ik terug naar het appartement en luister nog naar wat muziek.

Als de kinderen wakker zijn ga ik naar boven en praat wat met Elsbeth. Alma is vrij en Stelios moet nog even wat voor het werk doen, dus zij staat er alleen voor. De kinderen maken het haar niet altijd even gemakkelijk maar ze slaat zich er dapper doorheen (ze moet wel). De kinderen krijgen een dikke vissoep maar vooral Ioli wil hiervan niets weten. We gaan vanavond met het hele gezin naar Sirtaki om de vissen die Stelios vandaag heeft gevangen op te eten.

Dus kleed ik mij snel om en rijd ik met Elsbeth en de kinderen naar de haven waar Stelios al op ons wacht. We lopen langs de haven op weg naar de botsauto's als ik een telefooncel zie. Ik moet mijn allerliefste zusje nog bellen want ze is vandaag jarig. Vanmiddag was ze er niet maar dat kan komen door de tropische temperaturen die ook in Nederland heersen. Ik feliciteer haar en hoor dat ze 's middags inderdaad in het zwembad hebben gelegen.

Daarna is het botsauto tijd. Ik krijg van Stelios drie muntjes en mag met Tijn in een auto. Stelios neem Tim en Ioli en we hebben ontzettend veel lol. Na drie ronden is het voorbij en lopen we naar taverna Sirtaki. Er is een grote tafel gedekt waaraan wij plaats nemen want er kom ook wat vrienden die gaan helpen de vis op te eten. Ik behoor niet tot die groep en vraag om een paidakia. Als de schaal met vis binnenkom zie ik dat het een hele boel kleine visjes zijn die je zelf mag schoonmaken (ingewanden zijn eruit maar kop zit eraan). Voor een 'niet-zo-visliefhebber' een fikse aanval in beelden en geur, gelukkig maken ze geen geluid.

De kinderen hebben ook al vis genoeg gehad en krijgen nog een 'pedhia-souvlaki' (kinder-souvlaki). Ioli wil enkel brood en terwijl wij de retsina fles maar weer eens rond laten gaan, zit Tim netjes te eten terwijl Tijn de obers aan het volgen is. Vervolgens komen de andere gasten aangeschoven en wordt de visschaal steeds schoner terwijl de bordjes visafval steeds voller worden.

Stelios belt nog even met vriend Kostas van het Alexander Beach hotel in Alexandroupoli. Het is een 4 sterren hotel met veel kamers. Het wordt ook voor congressen geboekt en vandaag zat het bijvoorbeeld vol. Ik kan een kamer krijgen voor 3 nachten met een vriendenprijs van €53,50 inclusief ontbijt per nacht. Ik heb beelden van dit hotel gezien op een CD die ik op de vakantiebeurs heb gekregen van Alexandroupoli en dat zag er niet verkeerd uit. Ik zeg dus 'ja' en weet dat ik morgen voorzien ben van een slaapplek en dus rustig aan kan doen. Het zal wel druk worden bij de veerboten want de Grieken moeten op huis aan - het is nu goed druk in het centrum - en bijvoorbeeld Sud-Tours heeft morgen hun aankomst/vertrek dag.

Om 23:15 is het voor Ioli echt genoeg geweest en vecht ze tegen de slaap. Terwijl de vrienden de schaal nog leeg proberen te krijgen, neem ik afscheid van ze en wens iedereen een 'kalinichta'. De hele familie rijd terug in de auto van Elsbeth. Thuis gekomen gaan de kinderen naar bed en ik volg hun voorbeeld maar dan iets langzamer. Maar om 23:45 sluit ik echt mijn luiken.
 

Dag 21 - Maandag 20 juni 2005

07:45 Ik word wakker en besluit dat ik de update - die ik eigenlijk gisteren had willen doen - vanochtend wel ga doen. Terwijl ik koffie zet werk ik dus het verslag bij en haal ik de realiteit weer in. Vanochtend rustig inpakken en dan in het begin van de middag vertrekken. De rit gaat grotendeels over de snelweg en ik pak zo nog even de CD van Alexandroupoli uit de auto om die te bekijken. Maar eerst een ontbijtje, daarna de spullen inpakken, een update via de computer in het kantoor van Stelios en dan¿ pamme (gaan).

Wordt vervolgd, maar over het tijdstip beloof ik niets!

Als eerste pak ik de spullen in en breng die naar de auto. Het is nu nog relatief koel en toch zijn er plekken op het lichaam die al protesteren tegen al die arbeid en beginnen te 'huilen'. Daarna rijd ik naar het kantoor van Stelios, maar hij is niet aanwezig. Intussen kennen de meeste mij wel en kan ik doorlopen naar een van de computers. Ik lees de mail, werk de site bij, kijk naar de weersvoorspelling en naar de veerboot naar Samothraki. Veel wijs word ik niet van dat laatste, ik zie dat hij dagelijks vaart maar of er auto's op mee kunnen en hoeveel het kost blijft de vraag.

Weer in mijn appartement aangekomen merk ik dat de kinderen goed wakker zijn en ik hoor Elsbeth terugkomen van wat boodschappen doen. Ze roept 'koffie, koffie, tijd!' en ik geef hieraan graag gehoor. Met een frappee in de hand proberen Alma en zij de kinderen in het gareel te houden en ondertussen ook Petros - de klusjesman - aan te sturen. Als Elsbeth het zwembadje tevoorschijn haalt is het hek helemaal van de dam en trek ik mij even terug met een leesboek.

Als de rust wat is weergekeerd kom ik naar boven in afwachting van Stelios. Als die om 14:00 thuiskomt meldt hij dat er een fikse file staat voor de veerboten. Het is tweede Pinksterdag en alle bezoekende Grieken willen nu massaal het eiland weer af. Vanaf het balkon is de file goed te zien en ik besluit te vertrekken. Ik neem afscheid van Alma, Stelios en Elsbeth. De kinderen liggen al in bed voor hun siësta. Ik bedank hun voor een leuke, gezellige en gastvrije week en hoop ze in de winter in Nederland te zien.

Ik vertrek richting veerboten en zij gaan siësta houden. Ik probeer de veerboten nog even via de andere kant te benaderen maar daar staan agenten de wacht te houden en iedereen wordt achterin de file gedirigeerd. Ik sta even bij de veertijden te kijken en zie dat er tot vanavond nog maar 3 tochten gaan. De vierde hebben ze zojuist bomvol geladen. Ik kom vandaag nooit dat eiland af, denk ik als ik langs de lange file rijd. Dus keer ik terug naar het appartement maar daar kom ik voor een gesloten deur te staan en bij een paniekerige schoonmaakster. Ze moet naar het dorp gebracht worden (begrijp ik via Petros) en ik heb verdomd weinig ruimte in de auto. Als gevolg van het geroep naar Petros komt Stelios op het balkon kijken. Hij overziet de ellende zuchtend en gaat aan de slag. Hij brengt de schoonmaakster weg en zal navraag doen bij de veerboten.

Hij komt terug met goed nieuws. De veerboten varen continue, ze laden zo snel ze kunnen, varen naar Keramoti en lossen daar de vracht om meteen terug te keren. Volgens zijn schatting bedraagt de wachttijd 50 minuten want alle veerboten (5 of 6 stuks) zijn ingezet. Ik bedank hem voor de inspanning (door zijn Grieks en zijn bekendheid met de mensen krijgt hij meer informatie) en besluit in de file aan te sluiten.

Ik sluit om 15:15 achterin de file aan die ondertussen op de hoofdweg staat. Met vlagen rijden we stukken naar voren waarbij ik de motor steeds stil zet om oververhitting tegen te gaan. De politie is nu actiever en rijdt ook langs de file om het leed te kunnen overzien. Iedereen ondergaat het gelaten. Een kilometer voor de haven wordt de rij - door een agente - in tweeën gesplitst zodat we hierna naast elkaar over een afgesloten weg richting de haven kunnen. Na een uur mag ik het haventerrein op en parkeer ik de auto in een van de vier rijen. Ik snel mijn auto uit richting de kassa want daar moet je je ticket halen (ze hadden beter verkopers langs de auto's kunnen laten lopen). Ik ren achter de man aan die voor mij in de rij auto's staat en volg zijn voorbeeld door iets vals te spelen. Ik schuif bij de kassa aan de linkerkant in en vanwege mijn postuur lukt het mij achter de man te blijven. De man krijgt geen opmerkingen maar tegen mij begint een vrouw wat te kwebbelen. Ik kijk haar niet verstaand aan en druk door. Snel pak ik de tickets aan en ren terug naar de auto. Ik zit net als we al richting boot gedirigeerd worden.

Om 16:30 sta ik - strak - geparkeerd en besluit in de auto te blijven zitten met een leesboek. Het parkeren om mij heen (voor en rechts) gaat goed en ik blijf krasvrij. Het is 16:48 als de motoren aanslaan en de veerboot richting Keramoti gaat. Dan pas dringt tot mij door dat ik echt afscheid heb genomen van Thassos en dat het onbekende nu gaat beginnen.

Het is 17:30 als ik de veerboot verlaat en in een hele stoet van auto's Keramoti verlaat op weg naar de hoofdweg. Daar sla ik rechtsaf, richting Xanti, Komotini en mijn uiteindelijke doel, Alexandroupoli. Het eerste stuk is een tweebaansweg met vluchtstroken en het gaat daar al vlot door. Daarna wordt de weg weer een echte snelweg en gaat het helemaal vlot. Vlak voor Alexandroupoli moeten we weer langs wat heuvels en is de snelweg dus nog niet klaar. Toch rijd ik de 155 kilometer is 1 uur en 25 minuten en het is dus net voor zevenen als ik bij hotel Alexander Beach mijn auto parkeer. De dame achter de bali heeft gisteren ook Stelios aan de lijn gehad en weet van de reservering en mijn naam.

Ik krijg de key-card voor kamer 510 wat niet op de vijfde verdieping ligt - het hotel heeft maar drie lagen - maar op de begane grond in een zijvleugel. Het is een mooie kamer met douchebad, airco en groot balkon met uitzicht op zee. Ik wil eerst Alexandroupoli verkennen en pak dus snel de gewenste spullen uit de auto en rijd daarna door naar de stad. Het hotel ligt ca 4 kilometer buiten het centrum en ik rijd al eerste naar de haven. Daar kan ik geen kantoor vinden wat veerboot tickets verkoopt en dus rijd ik wat door. Het is goed oppassen want het verkeer is druk en als je dan ook nog rondkijkt voor een reisburo dan zit je in de gevarenzone. Ik kom langs het station en zie daar - een zeldzaamheid - een parkeerplekje. Ik zet mijn auto er neer en loop wat door het centrum. In een zijstraat bij de haven zie ik een uithangbord over kaartverkoop. Voor €8,80 mag mijn persoontje over, de auto is iets duurder namelijk €37,60. Maar ik laat mijn auto hier niet achter met al die spullen erin om daar op het eiland weer een auto te moeten huren. Dus vertrek ik donderdag om 15:00 - inclusief auto - naar Samothraki. De boottocht zal ongeveer 2,5 uur duren.

Het is ondertussen 20:15 geworden en ik zie dat de boulevard is afgesloten en dat het een stuk drukker is geworden. Ik besluit het thuisfront op te bellen en terwijl ik mat ze sta te praten komt er een militaire drumband voorbij en word ik lek geprikt door muggen. Ik besluit dat ik meteen maar wat ga eten en strijk neer bij een taverna met uitzicht op de kermis, de vuurtoren en de zee. Ik eet een saganaki, een tomaten-komkommersalade, patat en een souvlaki. Dankzij de meegeleverde citroen - die ik op benen en armen smeer - blijven de muggen redelijk uit de buurt, hoewel er nog een kreng (het is een vrouwtje) door mijn shirt probeert mijn bloed te drinken. Dat heeft ze met haar leven moeten bekopen ('Life is hard and then you die'). Als drank neem ik cola want ik moet nog rijden.

Na de maaltijd loop ik naar de auto en keer terug naar het hotel. Daar lig ik nog wat te lezen en TV te kijken. Om 23:30 winnen mijn luiken de wedstrijd en sluit ik ze.
 

Dag 22 - Dinsdag 21 juni 2005

07:15 En mijn luiken gaan weer open. Ondanks de dikke gordijnen is het toch genoeg licht om mij wakker te houden. Nadat ik het douchegordijn heb bevochtigd loop ik naar de ontbijtzaal. Een zeer ruime sortering staat mij hier te wachten. Diverse dranken, broodsoorten, melkproducten, enzovoort. Kortom, een on-Griekse ontbijttafel. Toch zijn er heel veel Grieken die het zich goed laten smaken. Alexandroupoli is niet geen echte toeristenstad, maar er zijn veel Griekse bezoekers. Ook is er nu nog een congres en het volgende congres begint donderdagavond, vandaar dat ik geen kamer tot vrijdag kan krijgen.

Om 08:44 stap ik in de auto voor een rit door het noordelijkste stukje Griekenland wat omsloten ligt door Turkije en Bulgarije. Met 21°C en 36385km op de tellers stuur ik Alexandroupoli door, op weg naar de oostelijke aansluiting met de snelweg naar Turkije. Die rijd ik niet helemaal af maar neem de afslag naar Soufli, de 51 op. Onderweg krijg je de afslag richting Dadia en het daarbij gelegen natuurreservaat. Ik besluit er een kijkje te nemen en net buiten Dadia is er het begin van het park met een informatiecentrum. Het is een wildpark met vooral veel stootvogels (ook wel roofvogels genoemd). Ik kom tot de conclusie dat ik ze beter te zien krijg in een Nederlandse dierentuin, hoewel ze hier natuurlijk veel vrijer en wilder zijn. Toch besluit ik niet om een rondtour te maken in een busje maar mijn weg te vervolgen.

Ik keer terug naar de hoofdweg en blijf de weg volgen richting Didimoticho en Orestiada. Onderweg zie ik in Amori een kafenion langs de weg. Ik parkeer de auto in de schaduw en ga met een frappee in de hand zitten kijken naar al het verkeer wat langs raast en naar een man bij de overweg. Hoewel het een beveiligde overweg is (met slagbomen die automatisch gaan) blijft de man waakzaam. Waarom hij er staat blijft mij een raadsel want hij staat er verveeld tegen de slagboom geleund en een krantje te lezen. Enkel als er een vrachtwagen met zand over de kruising moet, komt hij in actie en begeleidt de wagen zowel de spoorwegovergang over als ook de kruising (die er tegenaan ligt). Hij heeft geen huisje en staat dus in de brandende zon. Als er een diesel treinstel met grote snelheid over het enkelsporig traject aankomt en de overweg met geklingel zich sluit, springt hij op en gaat ook voor de slagboom staan. De trein is nog niet uit het zicht of hij zakt weer onderuit tegen een van de palen.

De beheerder van het kafenion vraagt waar ik vandaan kom en wat mij hier brengt. Als ik hem dat vertel - in mijn beste Grieks - krijg ik een compliment over mijn Grieks en vraagt hij of ik Griekenland leuk vindt. Als ik dit volmondig beaam schud hij mij enthousiast de hand en mag ik geen fooi achterlaten voor de frappee. Hij zwaait mij uit als ik verder rijd richting Orestiada. De omgeving is niet erg bijzonder. Heel veel landbouw in een heuvelig langschap. Ook Orestiada is een weinig aantrekkelijke stad. Ik wil niet nog verder noordelijk want dat geloof ik wel. Dus keer ik de auto in Orestiada en rijd weer richting Alexandroupoli. Net voor de grote stad is het weer tijd om de tank met diesel vol te gooien. De prijzen zijn hier niet erg laag, maar ik vind een pomp die mij het voor €0,86 per liter kan leveren. Daarna bezoek ik een Lidl want aan zowel de oost- als de westkant van de stad zit er een.

Om 13:50 zet ik mijn auto weer bij het hotel neer en heb nu 25°C en 36661km op de tellers staan. Toch even een ritje van 276 kilometer gemaakt. Het is een lekkere temperatuur en de zon wordt af en toe geblokkeerd door wolkjes. Ik ga het zwembad uitproberen en na een zonnebed geïnstalleerd te hebben, duik ik er rechtstandig in met mijn mond goed gesloten. En dat is mijn geluk geweest! Want anders had ik er meteen een pizzatapijtje uit gegooid want het water is verdomme niet zoet maar zout. Kokhalzend, maar alles binnenhoudend, zwem ik zo snel mogelijk naar een ladder en ga het water uit. Ik spoel mijn mond uit en kom wat tot rust terwijl ik opdroog. De zee zo dichtbij, een viersterren hotel en dan geen zoetwater. Dat is een duidelijk minpunt. Iemand die in zoutwater wil zwemmen hoeft nog geen 40 meter te lopen.

Teleurgesteld ga ik op mijn balkon zitten lezen nadat ik een - zoetwater douche - heb genomen. Bij de Lidl had ik wat te snacken gekocht en terwijl ik lees over de Enigma (de versleutelmachine van de Duitsers tijden WO-II) hap ik wat weg. Daarna is het tijd voor een siësta en ik slaap al snel. Na 2,5 uur word ik wakker en zie ik dat het 20:00 is. Ik kleed mij om voor de avond en bestel bij de receptie een taxi. Voor €4,00 brengt die mij gemakkelijk naar het centrum. Ik hoef niet te zoeken naar een parkeerplaats en ik kan gerust wat drinken. Van Felix - de taxichauffeur - krijg ik zijn mobiele nummer naast die van de centrale. Als de centralist niet voldoende Engels spreekt kan ik hem bellen. Eerst loop ik wat rond over de boulevard en door de gezellige zijstraatjes. Op een pleintje zitten drie taverna's en ik kies er een uit. Ik eet er een choriatiki en een kipschnitzel, vergezeld van een flesje retsina.

Na te hebben afgerekend (ik ben nog steeds onder de 15 euro gebleven) loop ik wat langs de bars en plof neer op een lekkere bank. Ik bestel een kamikazi want ik hoef toch niet te rijden. Lekker mensen kijken die langs komen lopen. Het wordt echter steeds rustiger en om 23:30 begint het stil op straat te worden. Enkel de jeugd zit nog in de bars, maar ook die gaan op huis aan (of naar een nachtclub). Ik besluit ook op huis aan te gaan en bel Felix. Die zit echter te ver weg en ondertussen ben ik bij het station aangekomen waar ik een andere taxi zie. Die brengt mij netjes naar huis. Het heeft een voordeel dat je in een groot bekend hotel zit want iedere taxichauffeur weet dat te vinden.

Het is iets voor middernacht als ik terug ben op de kamer en ik kijk nog wat TV. Om 0:15 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 23 - Woensdag 22 juni 2005

08:15 Ik word - zonder wekker - wakker en zie dat het weer een onbewolkte en stralende dag is. Ik worstel mij weer door een ontbijtbuffet heen en neem nu extra sterke espressokoffie. Gisteren had ik filterkoffie maar die was nogal slapjes gezet. Hierna pak ik mijn spullen weer want ik wil gewoon wat rondrijden. Ik volg de oude weg naar Soufli en die gaat wat meer langs de kust en langs de Evros delta. Je hebt vele vergezichten over landbouwgronden en vele stroompjes. Als ik bij de kruising met de snelweg kom, rijd ik toch even door tot aan de grens met Turkije. Dit is nog een echte grens want Turkije zit nog niet bij de EU en het is al helemaal geen Schengen land. Ik zit er - eerlijk gezegd - ook niet zo op te wachten.

Net voor de grens keer ik en rijd terug naar Alexandroupoli. Er is in de streek veel militair verkeer en voor veel gebieden geldt een fotografeer verbod. Militairen doen graag geheim en gewichtig (Boys with Toys), terwijl satellieten iedere decimeter grond al haarscherp op de plaat hebben staan. Maar goed, een gevangenis trekt mij zeker niet en ik besluit geen risico te nemen.

Om 12:00 ben ik weer thuis en de schoonmaakster is net bezig met de kamer. Vanaf mijn balkon zie ik in de verte een grote berg uit zee verrijzen. De schoonmaakster vertelt dat dit inderdaad Samothraki is en het zicht is dus minimaal 28 zeemijlen. De middag gaat op aan lezen, zowel in de zon als in de schaduw en zowel zittend als liggend. Daarna is het tijd voor de siësta en hoewel ik moeilijk in slaap kom, snurk ik toch een anderhalf uur weg. Het is 19:15 als ik wakker word. Ik kan gaan wachten tot het later is en dan de taxi nemen of ik kan de benenwagen eens nemen. Dat laatste vind ik een goed plan en ik maak mij op voor een wandeling naar het centrum. Bij de balie vraag ik of er voor de nacht van maandag op dinsdag nog een plekje is. Die is er en zo is er voor de nacht na terugkomst uit Samothraki ook een slaapplek gevonden.

Ik loop in iets meer dan 45 minuten de 4 kilometer naar het centrum. Daar loop ik wat door de straten en kom langs het kantoortje voor de boottickets. Het is gesloten, maar ik zie op de lijsten dat ik maandag pas om 15:00 vanuit Samothraki vertrek. Het is dus goed dat ik nog een nachtje in Alexandroupoli blijf zodat ik de volgende ochtend bijtijds naar mijn volgende plek ga (ik heb echter nog geen idee waar dat zal zijn). Aan de boulevard bestel ik eerst nog een frappee en terwijl ik mensen zit te kijken, sms ik wat met het thuisfront en gaan ineens de TV's harder. Griekenland moet voetballen tegen Mexico.

Ik kies aan het 'taverna pleintje' voor een andere taverna en vraag of ze kontosouvli hebben. Ik word naar binnen genomen en alle gerechten - inclusief - kontosouvli worden mij getoond. Het broertje van de baas blijkt verrassend veel Nederlands te spreken. Uiteindelijk blijkt dat hij 10 jaar in Breda heeft gewoond en daar in een Grieks restaurant heeft gewerkt. We zitten - vooral Nederlands - met elkaar te praten en ik vertel hem van mijn plannen. Hij heeft hier nu een vriendin en vindt het hier toch beter dan in Nederland. Veiliger, de mensen zijn aardiger en het weer is beter. We spreken elkaar vast voordat ik Alexandroupoli verlaat en nu loop ik nog verder naar een bar. In een zijstraat vind ik een gezellig zaakje en ik drink er nog een biertje.

Om 23:45 is het genoeg geweest en ga ik naar de hoofdweg. De eerste taxi die ik laat stoppen is op weg naar een opdracht maar meld via de mobilofoon dat er hier een klant staat te wachten. Dat gaat iets anders dan twee jaar geleden in Kalamata (lees maar in het verslag omtrent 17 augustus 2003). Niet veel later stopt er een taxi en ik word netjes voor het hotel afgezet. Ik kijk nog even naar de samenvatting van de wedstrijd op het nieuws (Griekenland-Mexico 0-0) en sluit dan mijn ogen.
 

Dag 24 - Donderdag 23 juni 2005

06:15 Dat krijg je van die siësta's. Ik ben klaarwakker en ga op bed naar de aangekochte CD's liggen luisteren. Voor acht uur heb ik de spullen zoveel mogelijk in de auto en ben klaar voor een ontbijt. Daarna vraag ik bij de balie tot hoe laat ik in de kamer mag blijven. Tot 12:00 is gene probleem en ik pak de laptop en ga aan het verslag zitten werken. Het resultaat hebben jullie - lieve kijkbuislezertjes - weer kunnen lezen en ik ben nu weer compleet bij de tijd. De airco heb ik zojuist maar even uit gezet omdat mijn (razendsnel) tikkende vingers bevriezingsverschijnselen begonnen te vertonen. Met de balkondeur open komt er nu frisse lucht en warmte van de zon binnen en begint alles weer wat op te warmen.

Zodadelijk gaat de update via het mobieltje naar de server in Nederland want er is hier enkel een internetcafé waar men vooral spelletjes via het web doet en wat gisteren barstensvol zat met luidruchtige jongens. Daarna verlaat ik de kamer en reken af bij de balie. Ik rijd dan naar de haven en wacht daar tot om 14:00 het inschepen gaat beginnen. Om 15:00 hoop ik richting Samothraki te varen en daar voor 18:00 aan te komen. Dan een leuke plaats en dito appartement vinden en dan komt alles goed. Wordt dus vervolgd¿

Terwijl ik dit in zit te tikken ben ik weer op dezelfde plek als waar ik het vorige verslag heb zitten tikken. Ben ik dan niet weg geweest? Is alles een droom geweest? Wel nee! Alles is echt gebeurd, ik zit niet stiekem op een zolderkamertje in Nederland dit te verzinnen, hoor! Hoewel¿ ¿zijn er wel mensen op de maan geweest? Enfin, ik ben echt op Samothraki geweest en wat ik daar heb meegemaakt gaan jullie in de komende dagen zitten lezen.

Maar eerst heb ik dus bij de balie de hotelrekening voldaan en het meisje achter de balie geeft nog wat tips (hotels met telefoonnummer) mee aan mij. Ik bedank haar en zeg dat ik maandagavond zal vertellen waar ik uiteindelijk ben neergestreken. Ik ga met de auto naar de haven en parkeer hem daar bij de reeds liggende boot van Saos Lines met de naam Arsiniou. Het is een oude tobbe maar het beestje schijnt het nog goed te doen. Wel maak ik mij zorgen of al die auto's wel in dat schip gaan passen. Maar veel auto's blijken van Grieken te zijn die naar de markt zijn die op de normale parkeerplaats plaats vindt. Het is dus een drukte van belang en het lijkt wel een compleet kippenhok. Ik loop daartussendoor en ga richting taverna van Pascal, de man die 10 jaar in Nederland heeft gewerkt.

Ik neem er een frappee terwijl we kijken naar al die mensen die van en naar de markt lopen. Het is een bonte stoet van uiteenlopende menselijke vormen. Er komt een man aan een tafeltje zitten en die ziet er duidelijk Grieks uit. Toch begint hij - nadat hij met Pascal heeft zitten praten - ineens in het Nederlands tegen mij te praten. Het blijkt de kok te zijn uit het Griekse restaurant in Breda waar Pascal ook heeft gewerkt. De man spreekt goed verstaanbaar Nederlands met een ietwat Brabants accent. Grappig om zoiets te horen en dat je met een Griek in het Nederlands zit te praten. Hij vertrekt morgen naar Samothraki voor een lekker weekend ontspanning samen met een vriend.

Nadat ik ook nog iets kleins gegeten heb is het tijd om naar de haven terug te keren en de boot op te gaan. Ik groet ze en loop terug naar de auto. Ik zie een agent van de havenpolitie naar mij kijken en ik loop er met het ticket naar toe. Hij kijkt erop, kijkt op zijn horloge en zegt: 'avrio' (morgen). Het is ondertussen 14:20 en over 40 minuten vertrekt de boot. Zonder mij? Ik ben zo in de war dat ik zelf niet even controleer maar dat ik aanneem dat hij het juist heeft en dat ik een verkeerd ticket heb. Dus ren ik naar het kantoor en kom daar puffend aan. Ik leg uit wat er verkeerd gegaan is en haal de tickets te voorschijn. De behulpzame man kijkt in de computer en zegt mij dat er voor vandaag nog plaats is. Pas dan kijk ik eens goed op de tickets en blijkt dat ik die agent het ticket voor de terugreis heb laten zien. Maar die is pas maandag, waarom zei die $%^*#$#!@$^% dan 'avrio'? Als hij maandag had geroepen was er bij mij wel meteen een lampje gaan branden. Plus er staat duidelijk op het ticket Samothraki - Alexandroupoli.

Ik verontschuldig mij bij de man en hol weer terug naar de auto. Het positieve is dat ik toch weer iets aan mijn conditie doe, maar het lichaam protesteert hevig in de vorm van klotsende oksels. Ik overhandig dezelfde agent nu de juiste tickets en zeg: 'thora' (nu). Hij gebaart naar het schip en loopt weg. Ik stap in de auto, zet de airco op vol en rijd richting boot. Daar wordt het ticket nogmaals gecontroleerd en mag ik achteruit de boot op. Het ruim van de boot heeft ook een klein bovendek waarop wat personenauto's gezet kunnen worden. Ik moet hem ook die helling op krijgen en dat lukt met moeite. Ik moet volledig vertrouwen op de man die aanwijzingen geeft en dat gaat in het Grieks. Maar met wat armgebaren en een snel geleerd links (alistera) en rechts (dexia) kom ik uiteindelijk op het plateau aan en wordt de auto strak tegen de anderen geparkeerd. Ik moet er snel uit want de volgende komt er al aan. Ik loop weer richting achterkant van de boot want enkel daar kun je richting de dekken.

Daar wordt het persoonsticket gecontroleerd en niet veel later plof ik uitgeblust op een stoeltje neer. Mijn rugzak er naast en ik pak als eerste wat frisdrank. Daarna pak ik het leesboek en merk niets van de rest van de inscheping. Ik kom pas weer bij mijn positieven als de motoren worden gestart en het schip trillend tot leven komt. De afvaart is redelijk op tijd en al snel verlaten we de haven op weg naar Samothraki. De zee is kalm en de rust wordt enkel verstoord door Jorgos. Dat is een klein verwend dikkertje wat uithaalt naar zijn moeder en vader, een grote bek op zet, niet op zijn stoel wil blijven zitten en alles als een spel ziet. Als hij dan door zijn vader - eindelijk - eens goed gegrepen wordt, dan huilt hij grote krokodillentranen. Maar die zijn zo weg als zijn vader wat begint in te dutten en hij weg glipt van zijn stoel. Met een lach staat hij zijn vader uit te dagen. Als zijn vader hem wil pakken springt Jorgos weg en botst tegen mijn benen aan (pootje haken is even bij mij opgekomen, maar ik heb het toch maar niet gedaan). Na een 'Ela!' en een vernietigende blik bindt hij even in en gaat weer op zijn stoel zitten. Maar niet veel later begint het gedonder weer opnieuw en ik besluit maar wat muziek te gaan luisteren omdat ik mij door het constante 'Jorgos!' niet aan lezen toe kom (moeders blijft wijdbeens op een stoel zitten en roept enkel, tijdens de 2,5 uur durende vaart wel meer dan 100 keer).

Ondanks dat komt het eiland Samothraki steeds dichterbij en krijg ik een steeds beter zicht op deze uit zee stekende berg. Want meer is het niet. De hoogste top is 1600 meter en de dorpen liggen allemaal aan de rand van het eiland. Je kunt het eiland niet rondrijden - heb ik al op de kaart gezien - en volgens de baliemedewerkster van het hotel in Alexandroupoli rijd je het eiland 'rond' in ongeveer een uur.

Keurig op tijd (17:30) komt de boot in de haven van Samothraki (Kamariotissa). Eerst moeten de vrachtwagens en de losse goederen eruit alvorens de personenauto's eruit kunnen. Ik zie volle vrachtwagens, een bus en vele dozen bij de uitgang staan. Er komt gekakel uit de dozen en ik zie er vele kippen in zitten. De bovenste dozen zijn gewoon open maar de kippen blijven dicht tegen elkaar aan liggen en kijken angstig naar boven. Zo hou je dus kippen in een doos. Na een klein half uur kan ik dan ook de boot verlaten en het eraf rijden gaat gemakkelijker dan erop. Ik heb besloten richting het dorp Therma te gaan. Mensen vinden het een leuk dorp en ik ben zeer benieuwd.

Binnen een kwartier heb ik het dorp bereikt wat in twee lagen tegen de berg op ligt. De eerste laag heeft een wat meer verspreid karakter en je kunt niet echt van een dorp spreken. Ik rijd door naar de bovenste laag van het dorp en zie hier meer een dorps karakter. Twee kafenions annex bars, een supermarkt, een taverna en vele kamers (domatia). Bovenaan het dorp loopt de weg het bos in en net daarvoor zie ik een mooi gebouw met kamers die voorzien zijn van rolluiken en airco. Ik ga naar binnen om te vragen naar beschikbaarheid en de prijs. Er zitten enkel wat oudere mensen maar een van die vrouwen begint in het Grieks tegen mij aan te babbelen. Een andere taal kent ze niet maar naar wat Griekse woorden en handgebaren begrijp ik dat er kamers beschikbaar zijn, dat ik mee kan lopen om er een te zien en dat de eigenaar in circa 10 minuten terug zal zijn. Ik vraag of ze een frappee voor mij wil maken en het duurt zo lang dat ik denk dat ze dat niet begrepen heeft. Ik zit ondertussen op het terras voor het hotel en het is een mooie omgeving, zo tussen de grote platanen en het kabbelen van het waterstroompje.

Het duurt toch nog bijna een half uur maar dan komt er een man aan die zich voorstelt als Christos en vooral in het Duits tegen mij praat. Ik kan de kamer voor vier nachten zeker krijgen en dat kost mij - inclusief ontbijt - maar liefst 25 euro per nacht. Dat is zeker goed en ik ga mijn spullen uit de auto halen. De kamer is redelijk vol met een twijfelaar en een eenpersoonsbed erin en de badkamer wordt een waterparadijs bij het douchen want er ontbreekt een gordijn. Maar dat droogt wel weer op en de hoofdzaak is dat ik niet met mijn voeten in de douchebak hoeft als ik op het toilet ga zitten (dat wil nog wel eens het geval zijn bij mindere Griekse kamers).

Christos heeft ondertussen een kaart van Samothraki uitgeprint en als ik weer bij hem sta begint hij over het eiland te vertellen. Het is veel informatie en uiteindelijk besluit ik om het dorp nog even te voet te verkennen. Het is niet groot maar doet gezellig aan. Een vrouw die ook kamers verhuurt spreekt mij in het Duits aan en vraagt mij allerlei zaken. Waar ik vandaan kom, hoe ik het hier vind, of dit het eerste bezoek aan het eiland is, waar ik verblijf. Ook al zit ik in een kamer van de 'concurrentie' dan nog blijft ze aardig en oprecht belangstellend. Ik ben een van de weinige buitenlandse toeristen. Er zijn wel wat Griekse gasten maar het is hier nog duidelijk voorseizoen. Ik begrijp van haar dat het hoofdseizoen hier maar uit twee maanden bestaat en dat is juli (voornamelijk het tweede gedeelte) en augustus.

Er heerst een soort gemoedelijke rust over dit dorpje en dat bevalt mij goed. Bij een telefooncel aan het begin van het dorp bel ik mijn jongste broertje en zijn vriendin op om ze een goede vakantie te wensen. Ze vertrekken morgen naar Toscane. Het blijkt zweterig warm weer in Nederland te zijn, dan is de warmte hier toch stukken beter uit te houden. Tevreden keer ik terug naar mijn kamer (nummer 104 op de begane grond) en ik ga even liggen voor een siësta. Om 20:30 gaat de wekker en is het tijd voor een waterballet. Dat valt best mee dankzij een nieuwe douchekop die glimmend en al het water enkel en alleen de juiste richting in laat gaan. Maar de komende uren zal ik niet droogvoets het toilet kunnen bereiken. Ach, dat heeft ook zijn charme.

Voor de taverna hoef ik geen taxi te nemen want die ligt nog geen twintig meter verder. Het is er niet druk maar de bediening is ook duidelijk nog niet op dreef. Er staat een man bij de grill, een man in de keuken en die doet ook de bediening. Dan loopt er nog een man want rond maar die doet enkel de simpele klusjes zoals afruimen of het brood brengen. Ik neem een choriatiki, een tzatziki en een souvlaki. Ook hier hebben ze Malamatina retsina en ik bestel een flesje (500ml). Het is een lekkere maaltijd maar het begint wel wat fris te worden. Er staat een windje die ook door de bomen heen komt en het koelt op het eiland duidelijk sneller af dan op het vaste land.

De eigenaar - en man in de keuken - heet Panagiottis en die vraagt mij aan het eind van mijn maaltijd of ik zin heb ik karpouzi (watermeloen). Ik maak hem duidelijk dat ik die niet lekker vind. Daarop vraagt hij of ik zin heb in nog wat retsina. Dat wil ik wel en ik roep hem na dat het weinig (ligo) moet zijn. Of hij heeft dat niet gehoord of wil het niet horen want hij komt met nog een flesje aanzetten. En nee, hij drinkt niet mee want hij heeft een alcoholprobleem gehad en staat nu compleet droog.

Volledig voldaan klim ik weer twintig meter de berg op, wens Christos een kalinichta en ga naar mijn kamer. De badkamer is al redelijk opgedroogd en ik ga op bed nog wat liggen lezen. Het luik is al gesloten en om 23:45 sluit ik ook mijn eigen luiken.
 

Dag 25 - Vrijdag 24 juni 2005

08:30 De wekker gaat en het is tijd voor een ontbijt. Christos verwelkomt mij en stelt mij voor aan Olga die de hulp is bij het hotel (ontbijt verzorgen en schoonmaken). Het ontbijt is netjes verzorgt met voldoende belegsoorten, goede filterkoffie en een gekookt ei. In buffetvorm staat alles opgesteld en je kunt met je blad lekker buiten onder de bomen en bij het ruisende water gaan zitten ontbijten. Vandaag ga de westkant van het eiland verkennen en om 09:50 stap ik in de auto met 22,5°C en 36811km op de tellers. Ik rijd de weg terug richting de haven en halverwege is daar een museum en zijn er opgravingen. Vanaf circa 650 v.C. tot aan 400 n.C. werden hier 'de grote goden' vereerd in een complex wat uit vele gebouwen bestond. Er zijn veel zaken uit de opgravingen gekomen, van rijk versierde gedeelten van de gebouwen tot aan munten en versieringen of speelgoed. Het mooiste is echter in 1863 weggekaapt door de Fransen en staat in het Louvre te Parijs. Het is het beeld van de 'Nike van Samothraki' (zeg: Niki). In het museum staat een gipsen afgietsel wat de Fransen aan de Grieken hebben gegeven om ze zoet te houden.

De opgravingen zelf bestaan helaas uit vele stenen waar je zelf een beeld uit mag samenstellen. Er zijn echter 5 pilaren van het hoofdgebouw hersteld en daarbij krijg je een beetje de indruk hoe imposant het er vroeger uit heeft moeten zien. Misschien dat de oude bomen uit de omgeving wat meer informatie kunnen geven, maar ik heb mij er niet toe kunnen zetten om tegen ze te praten. Toch wel vreemd om je in te dekken dat je op grond rondloopt waarop 2500 jaar geleden een heel religieus centrum was gevestigd. De route door en langs het complex werd voltooid en ben weer naar de auto gelopen. Het werd wat drukker doordat er een groep Grieken binnen kwam maar de stilte overheerste toch.

Ik rij door naar de havenstad, sla dan de richting in van de hoofstad - Chora - en kom in die 'stad' tot de ontdekking dat dit geen stad is voor auto's. Ik keer weer terug in Karamiotissa, en rijd er wat rond in de straatjes tot ik de auto bij de haven stil zet. In een van de winkeltjes koop ik mijn beeldje van Niki en ik dwaal nog wat rond totdat ik bij een van de taverna's een bekend gezicht zie. Het is Christos, niet die van mijn hotel maar de Griekse kok uit Breda. Hij is net met zijn vriend Dimitris - leraar op voortgezet onderwijs in Alexandroupoli - met de boot aangekomen en zitten dat te vieren met ouzo's en wat mezes. Ik moet erbij komen zitten maar ga niet aan de ouzo. Ik bestel een frappee en zit in het Nederlands tegen Christos te praten. Dimitris spreekt bijna alleen Grieks en Christos is dus ook de tolk tussen ons beide. Ze zijn op de brommer en gaan zo verder richting de camping vlakbij Therma. Iedere stop is ouzo tijd en ze maken een planning om die telkens maar weer te veranderen. Het lijken wel twee uitgelaten pubers (beide zijn boven de 50) maar Christos vertelt dat dit juist de ontspanning is die hij nodig heeft. Ze gaan dit weekend ook wat vissen op kleine vis die je zo de frituurpan in kan gooien.

Ik mag niets betalen ('wij zijn de gastheren') en terwijl ze samen op de brommer wegrijden, loop ik naar de auto om de 'rondrit' te vervolgen. Ik hou het bij Dafnes voor gezien want daar wordt de weg wel heel belabberd. De dorpjes zijn aardig maar de omgeving is een stuk kaler dan in de buurt van Therma. Ik zit duidelijk in de goede hoek van het eiland. Op de weg terug ga ik via Alonia richting de hoofdstad, Chora. Het is een mooie sluiproute over de steile heuvels en langs boomgaarden met olijfbomen waarbij in de schaduw van die bomen de vele geiten en schapen liggen te rusten. Ik kom aan de andere kant van Chora binnen en moet nu mijn weg zien te vinden. Dat ging dus goed fout en ik beland in een krap doodlopend straatje wat eindigt bij een kerkje. Heel weinig plek om te keren dus ik moet meerdere keren steken. En dan ligt een foutje dus wel erg dicht op de loer en die bega ik dus ook. Ik let op een hek maar zie het uitstekende betonnen stoepje dus over het hoofd. Het gaat heel zachtjes maar de punt van dit stoepje weet mijn bumper haarfijn te raken en ik heb mijn fout pas door als ik het hoor kraken. Ook deze rondreis blijft dus helaas niet schadevrij en ik baal als een stekker. Ik voltooi mijn keeractie en rijd terug naar de kruising. En een bekend Grieks spreekwoord zegt ook 'Als de schade geleden is ontdekt men het juiste richtingsbordje'. Enigszins verscholen onder wat begroeiing zie ik dan een bordje met de tekst 'Kamariotissa'. Die weg is in het begin heel nauw en perst zich tussen wat huizen door. Dat was ook de reden dat ik die weg niet heb genomen. Maar even later wordt de weg weer wat breder en kom ik aan de andere kant van de stad uit. Hier kom ik dus niet meer!

Ik rijd terug naar Therma en kom daar om 14:30 aan. Ik zet de auto aan het begin van het dorp neer en loop naar de snackbar voor een pitta gyros. Gyros was op maar ze hebben wel een soort braadworstje. Als snack smaakte hij goed en ik koop daarna in de supermarkt een paar blikjes fris voor in het koelkastje op de kamer. De airco maakt de lucht nog droger en dan kan ik 's nachts in ieder geval wat vocht tot mij nemen.

Op het terras van het hotel ga ik zitten met leesboek en frappee nadat ik mijn belevenissen met Christos heb besproken. Even later komt hij bij mij staan en vertelt over een waterval die hier niet zover vandaan ligt. Ik heb wel genoeg stil gezeten en besluit daarheen te lopen. Het is na vieren en de zon - en de temperatuur - is met de daling bezig. Ik loop door het dorp en langs een paar weilanden richting het lager gelegen gedeelte. Vanuit daar loop ik langs het riviertje de berg op. Het is weinig voetpad en een aantal keren moet ik wat klauterende acties ondernemen. Tot aan de eerste waterval is het nog goed te doen, had Christos gezegd, daarna wordt het echt klimmen. Ook al heb ik verder niets bij mij (met al dat water de camera maar thuis gelaten), ga ik niet verder dan de eerste waterval. Maar die komt van 20 meter hoog, langs de rotsen glijdend en springend naar beneden in een mooie poel. Het water wordt ontsierd door vele 'kattenstaarten' die van de bomen afkomstig zijn. Ze lijken wat op die van een berk maar zijn dikker en veel langer. Ook in het water behouden ze hun structuur en ze blijven er bovenop liggen. Toch is het een mooi gezicht. De poel is glashelder en op sommige plaatsen meer dan twee meter diep. Er zwermen talloze libellensoorten rond, sommige lijken meer op een kruising met een vlinder.

Alles bij elkaar geeft een feeëriek tafereel wat zo in de Efteling thuis kan horen (Droomvlucht). De elfjes ontbreken helaas maar hadden zich hier goed thuis gevoeld. Gelukkig is er geen spoor van trollen (nee kleinkinderen, daar bedoel ik niet oma mee). Ik trek mijn schoenen uit en ga pootje badend zitten op een grote steen. Het water is koud maar niet zo koud als ik verwacht had. Blijkbaar is het na al die watervallen toch al best wat opgewarmd. De poel ligt zo goed als compleet in de schaduw, dus dat kan geen oorzaak zijn. De klim naar de hoger gelegen watervallen is weggelegd voor lenige mensen en berggeiten. Ik zou misschien wel boven komen maar ik moet ook - heelhuids - naar beneden. En dat is vaak het grootste probleem.

Dus zit ik hier in stilte - buiten het geluid van de waterval dan - te genieten en laat mijn voeten drogen in de zonnestralen die wel door het bladerdek heen komen. Daarna loop ik het pad weer terug en terug naar het hotel. Daar ga ik op het terras wat plannen voor de achtertuin zitten uitwerken. Inspiratie genoeg in deze omgeving en zo komt de avond in zicht. Daarvoor moet ik nog wel een schoonheidsslaapje doen en dat slaapje gebeurt wel maar ik word geen schoonheid.

Om 21:00 loop ik naar de taverna 'Onder de plataan' en wordt welkom geheten door de vriendin van Panagiottis. Die stelt zich voor als Oerania, kortweg Ranja (he Berry, ken je die nog uit Malia?). Ze komt Panagiottis helpen in de keuken en alles loopt nu inderdaad wat beter. Ik neem een tomaten-komkommersalade, een feta-saganaki (hier is dat een versie uit de oven/magnetron) en paidakia. Hij had gisteren geen paidakia, maar nu gelukkig weer wel. De man achter de grill cq barbecue doet goed zijn best en het smaakt heerlijk. Ook nu vraagt Panagiottis of ik karpouzi wil en ik maak hem duidelijk dat ik peponi (Galia meloen) wel lekker vind, maar karpouzi niet. Dan maar 'weer' retsina maar nu weet hij dat ik slechts 1 glas wil hebben.

Na afrekening loop ik naar het begin van het dorp en ga bij de bar nog een Mythos zitten drinken. Het is echter zo rustig dat er van mensen kijken niets terecht gaat komen en al snel ga ik weer op huis aan. Met Ranja sta ik nog even te praten want die zit Griekse muziek te luisteren via de laptop. Daarna loop ik naar mijn kamer en om 0:15 sluiten alle luiken.
 

Dag 26 - Zaterdag 25 juni 2005

Om 08:30 word ik wakker en meld ik mij bij Christos en Olga voor een ontbijt. Ik vraag daarna aan Christos waar ik hier geld kan pinnen. Enkel in de haven luidt zijn antwoord maar of dat nu mogelijk is weet hij niet want de banken staken weer eens. Toch ga ik iets voor tienen op weg naar de haven en zie dat de rondrit van gisteren zowaar 82 kilometer heeft gekost. In de haven vind ik al snel de geldautomaat en gelukkig komen er nog flappen uit. Ik keer weer terug naar het hotel en nodig Christos uit voor een frappee in het kafenion. Onderweg komen we Panagiottis tegen en ook doe nodig ik uit. Hij moet echter nog wat zaken voor de taverna doen maar komt over een half uur wel bij ons zitten. Christos en ik zitten een tijd over Samothraki, Griekse muziek, internet en dergelijke te praten als er nog een Griek aanschuift. Hij heet Michalis en was vroeger zeeman, maar beheert nu een kudde schapen en geiten. Ook hij beheerst redelijk de Duitse taal - dat doen ze hier beter dan de Engelse taal - en dus kunnen we ons gesprek in het Duits voortzetten. Voor mij is het soms nog wel lastig want je zit meer met het Engels in je hoofd, maar het gaat goed.

Ook Panagiottis komt erbij zitten en ook die spreekt beter Duits dan Engels. Er zitten ook veel Duitsers op het eiland waarvan een groot deel er permanent woont. Ik betaal de rekening waarop enig gesputter uit de Griekse hoek komt. Ik zou toch de gast moeten zijn. Maar ik kap dat resoluut af want ik heb ze uitgenodigd.

De rest van de dag word in rust doorgebracht, hoewel de vrouw van de naastgelegen appartementen zich verbaasd afvraagt waarom ik zo vaak heen en weer loop. Zo vaak is dat ook niet maar een snack in de vorm van een pitta souvlaki gaat er best in en dan moet je even naar beneden. Voor de rest is het lezen en tuinplannen.

Christos nodigt mij uit om de wedstrijd Brazilië tegen Duitsland met hem te bekijken. Hij heeft jarenlang in Duitsland gewoond en heeft ook een Duitse vrouw gehad maar dat is stuk gelopen op cultuurverschillen. Wij kunnen het samen prima vinden en komen tot de eindconclusie dat Brazilië moet winnen. Uiteindelijk doen ze dat ook met 3-2 maar de laatste minuten (die o zo gevaarlijke Duitse minuutjes) zitten we op het puntje van de bank. De Duitsers verliezen op eigen terrein (Frankfurt) en we kunnen opgelucht lachen.

Daarna loop ik naar de taverna en bestel er een saganaki en tzatziki. Als hoofdgerecht kies ik iets nieuws. Er hangt geitenvlees (katzika) aan de grill te draaien en ik zeg tegen Panagiottis dat ik dat vlees wel eens wil proberen. Het is wat taaier vlees en lijkt meer op rundvlees dan schapenvlees. De hardere en taaie stukken laat ik liggen wat aan het eind op een vragende blik van Panagiottis komt te staan. Ik maak hem duidelijk dat die stukjes mij te taai zijn maar dat ik meer dan prima heb gegeten en voldaan ben. Blijkbaar komt dat niet helemaal over want na enige tijd komt hij met een bordje aan wat vol ligt met geitenvlees en aardappelen uit de oven. Dit vlees is gekookt en dus zachter, zegt hij. Het is onbeleefd om dit te weigeren en dus begin ik aan een tweede maaltijd. Het bordje is wel kleiner maar er ligt toch teveel vlees op. Ook hier zitten wat hardere stukken en ik heb aan het eind toch wat katten rond mij verzameld die mij verdacht aardig vinden.

Ik zit nu werkelijk bomvol en sleep mij richting kamer. Christos slaapt al en ik kom tot de ontdekking dat ik zo niet kan slapen. Dus ga ik een eindje lopen en eindig ik in het kafenoin/bar. Daar helpt een tsipouro bij het wegbranden van wat voedsel. Het is er gezellig druk want er zit een hele groep Griekse jongeren die volgens mij verderop op de camping staan. Ik heb dus wat te kijken en daardoor kan de spijsvertering beter op gang komen. Om 0:30 ben ik dan toch terug op de kamer en sluiten niet veel later de luiken.
 

Dag 27 - Zondag 26 juni 2005

08:45 De wekker haalt mij naar de tegenwoordige tijd. Ik neem een heel bescheiden ontbijtje, het is meer koffie dan brood. Christos moet hevig lachen om mijn verhaal van gisterenavond en als ik de geit imiteer die nu volledig in mijn buik zit komt Olga verbaasd kijken omdat het geluid - volgens haar - zo levensecht is.

Ik heb het met Christos al vaker over Griekse muziek gehad en deze ochtend is het helemaal raak. Hij laat mij 'echte' Griekse muziek horen, niet die hedendaagse pop, maar nummers die een verleden hebben. Ik mag zijn computer gebruiken om er diverse CD's op te branden voor mijzelf. Hij heeft ze keurig in mp3 formaat staan en ik kies voldoende uit om 4 CD's vol te branden. Dat is toch weer circa 44 uur muziek erbij.

Ook ik haal mijn muziekverzameling tevoorschijn en hij is vooral geïnteresseerd in de niet-Griekse muziek. Hij wil niet kiezen maar dat moet ik voor hem doen. Dus zet ik een fiks aantal mp3 bestanden op zijn computer zodat hij de komende maanden wat te luisteren heeft.

Het is 13:00 als de familie wil gaan eten en ik de spullen heb opgeruimd. Het is nu tijd voor de oostelijke helft van het eiland. Omdat ik al redelijk op de oostelijke helft zit is dit stuk een kleinere route. Eerst rijd ik tot aan het einde van de weg en die eindigt in Kipos. Daar is een strand met kleine kiezels, een gebouw en voor de rest niets. Toch zijn er diverse mensen die dit mooi vinden. Er is geen greintje schaduw en ik vind er zo weinig aan dat ik de auto meteen keer. Ik rijd terug naar de bossen bij het 'plaatsje' Fonias. Daar komt het zoveelste riviertje uit de bergen zetten. Het is ongelooflijk als je bedenkt hoeveel water er in de maanden dat het hier regent in de bergen opgeslagen moet zijn om zoveel rivieren te kunnen voeden. Nou is rivier misschien een heel groot woord, zo worden ze hier wel genoemd maar wij zouden het beekjes of stroompjes noemen. Het is geen Rijn of Maas. Maar toch is de hoeveelheid water wel indrukwekkend voor dit kleine eiland.

Ik parkeer de auto op de parkeerplaats en een groot bord waarschuwt mensen dat het gedeelte voorbij de eerste waterval gevaarlijk is en geheel voor eigen risico is. Ik kom tot de ontdekking dat het gedeelte tot aan de eerste waterval al een uitdaging is. Met de rugzak op kom ik er naar 100 meter achter dat het pad enigszins veranderd is in een modderpoel. Ik besluit door een ondiep gedeelte van de beek mijn weg te vervolgen. De gympen worden nat maar die drogen wel weer. Beter dat dan een paar modderpoten. Daarna gaat het pad langs de bedding omhoog en omlaag, maar altijd iets stijgend. Dan weer heb je een smal stuk tussen boomwortels, dan een breed stuk tussen mooie varens door en dan over stenen langs de rivierbedding. Je enkels hebben het goed te verduren en ik heb gympen aan die weinig profiel bezitten. Volgens twee Griekse mannen is het nog een kwartier lopen en dan ben ik al een kwartier onderweg.

Niet veel later zwik ik weer eens door mijn linkerenkel als ik over wat rotsen klauter. Dat is de druppel en ik besluit geen extra risico meer te nemen. Dan maar geen waterval maar ik wil wel mobiel blijven. Dus keer ik om en loop rustig de weg terug naar de auto. Omdat het laatste stukje weer door het water wadend is - ik zie aan de sporen dat de mannen de modder route hebben genomen - zijn mijn gympen kleddernat. Ik klop ze wat uit en laat ze wat drogen in de auto. Daarna rijd ik naar huis en spoel ze daar onder de kraan uit en zet ze in de zon om te drogen. De sokjes krijg ik niet schoon maar spoel ik alleen maar even uit om het ergste vuil eruit te halen. De rest van de kleding kan in de zon opdrogen.

Ik pak een leesboek en krijg van Christos een lekker biertje. Hij gaat nog even een siësta houden en ik volg al snel zijn voorbeeld. Om 19:30 ben ik weer fris en zie Christos bij de TV zitten. Hij vertelt dat hij vanavond best nog wel even met mij naar de bar wil, dus ik besluit bijtijds te gaan eten.

Om 20:00 loop ik naar de taverna maar kom tot de ontdekking dat ze daar niet helemaal gereed zijn voor gasten. Ze hebben afgelopen middag een grote groep gehad (30 mensen) en de grill is nu nog niet aan. Ik zie Panagiottis met 3 geslachte lammeren uit de slager komen en richting grill lopen. Daar is ook een hakblok en samen met 'de man van de grill', zijn naam is Apostoli (met klemtoon op de eerste 'o' in plaats van de gebruikelijke tweede), hakken ze het vlees in stukken paidakia en stukken lam voor in de oven. Ondertussen krijg ik te horen dat Ranja weer naar haar werk op de vaste wal is gegaan. De vriendin van Apostoli heet Athina en is bezig met de menukaarten. Vanavond, zo belooft ze mij, kan ik uit een menukaart kiezen. Hoe ik dat tot aan nu heb gedaan? Gewoon, op de Griekse manier. Door de ober alles te laten opnoemen en daaruit je menu samen te stellen.

Het is rustig op het terras van de taverna. Apostoli heeft de kolen nu wel branden maar er komen geen gasten. Terwijl Panagiottis nog een douche neemt (hij had mijn toestemming gevraagd), komt Athina op het idee om de doos met 'glyko' (zoete gebakjes) op te halen. Als ik toch nog even op het eten moet wachten, kan het beter met zoiets. Ze hadden het voor het vertrek van Ranja gehaald maar waren het helemaal vergeten. Volgens mij had Athina er zelf het meeste zin in want haar gezicht fleurt helemaal op als de doos open gaat.

We zitten wat zoetigheid weg te kauwen en daarna nog wat te praten. Ook Panagiottis komt erbij zitten totdat die zich ineens realiseert dat ik hier kwam om wat te eten. Ik neem het hem niet kwalijk want ik was het zelf ook bijna vergeten. Ik neem een kleine choriatiki, tzatziki en patat. Als vleesgerecht kan ik niet anders kiezen dan de verse paidakia die ik net langs heb zien komen. Terwijl het vlees boven de kolen komt te hangen, loop ik even naar het hotel om Christos in te lichten over de voortgang van mijn diner. Ik moet eerst rustig eten van hem en daarna zien we wel verder.

De maaltijd was inderdaad weer uitstekend en de paidakia al helemaal. De botten bleven achter en die gaven blijkbaar vanuit de grillplaats een vertekend beeld aan Apostoli. Want die komt verbaasd vragen of er iets mis is met de paidakia. Dichterbij gekomen ziet hij hoe 'de vork in het bot' zit en gerustgesteld loopt hij weer terug naar zijn plekje. Er komt geen enkele gast opdagen en om 22:45 stelt Panagiottis voor om de zaak te sluiten en naar de bar te gaan. Ik help Athina mee om de tafels leeg te halen (asbakken, zout/peper stelletjes) en de tafelkleden op te vouwen. Waar heb ik dat meer gedaan? Helaas zal dat dit jaar op die plek op Kreta niet gebeuren. Dat zal een heel vreemd gevoel zijn (maar nog lang niet zo gek als dat voor de bezitters van die taverna moet zijn). Er staat nog een afwas van de middag en ook die werkt Panagiottis weg met behulp van een zeer antieke - maar nog wel functionerende - afwasmachine.

Ik loop nog even bij Christos binnen. Die zit een film te kijken en vind het te laat worden voor de bar. Ik wens hem een goedenacht en loop weer naar de taverna. Daar zijn ze nu bijna klaar en om 23:30 lopen Panagiottis, Apostoli, Athina en ik naar de bar. Panagiottis blijft droog staan en neemt een thee terwijl ik een Mythos bestel. Van hem hoor ik dat Ranja in de sociale hulpverlening werkt en nu in Orestiada zit. Normaal leeft hij in de zomermaanden hier en leeft en werkt 's winters in Chora. Maar nu met Ranja is dat wat veranderd en zoeken ze een huis in Orestiada. De zomermaanden houdt hij hier nog wel de taverna, dat vindt hij leuk werk. In de weekenden en in de vakantie komt Ranja dan helpen. Met Athina zit ik nog een tijdje over Griekenland te praten en de plaatsen die zij of ik bezocht hebben.

Na twee rondjes vindt Panagiottis het welletjes en met z'n viertjes lopen we terug. Ik wens ze een kalinichta en loop terug naar mijn kamer. Het hotel is in diepe rust en dat mag ook wel want het is 02:00 als ik de luiken sluit.
 

Dag 28 - Maandag 27 juni 2005

08:15 Ik had de wekker op dit tijdstip gezet maar mijn ogen willen nog niet erg meewerken. Christos helpt door lekkere sterke koffie te hebben gezet en na twee koppen ben ik al meer wakker. Na het ontbijt gaat Christos even wat regelen in Kamariotissa en verdwijnt op zijn scooter. Ik ga met de camera op pad om dit dorp en omgeving vast te leggen. Ook het hotel en de kamer ontsnappen niet aan de gevoelige plaat.

Het is al behoorlijk warm als ik om 10:30 weer terug kom. Ook Olga gaat vandaag met de boot naar Alexandroupoli en de moeder van Christos vraagt of ik de kamer wat eerder wil verlaten zodat ze die nog kan schoonmaken. Voor mij geen probleem want ik wilde toch niet wachten tot het heetst van de dag om de spullen in te laden. Ik pak mijn spullen in, neem nog een douche en breng de spullen naar de auto.

Christos heeft dezelfde gedachte als dat ik heb, namelijk het kafenion. We lopen naar het café voor koffie en zitten een tijdje te praten over reclame maken voor dit eiland, vrouwen in het algemeen en Griekse in het bijzonder en over mijn verdere rondreis. Over dat laatste kan ik kort zijn, want ik heb de route tot aan 13 juli totaal niet duidelijk. Er zijn diverse opties, maar ik heb nog geen besluit genomen.

We lopen terug naar het hotel en ik laat hem mijn website zien. Daarna ga ik alvast de ingesproken berichten uitwerken op schrift. De boot gaat om 15:30 en komt dus 18:00 in Alexandroupoli aan. Ook vandaag ben ik - door alle sociale verplichtingen - niet aan het verslag toegekomen. Ik ga dus proberen om een extra dag in Alexandroupoli door te brengen om het verslag weer op peil te brengen.

Het afscheid van dit eiland doet niet zoveel pijn. Zeker, het is een mooi eiland maar dat is niet datgene wat mij ietwat treurig stemt. Het is vooral de mensen die ik de afgelopen vier dagen heb leren kennen die een grote indruk op mij hebben gemaakt. Hartelijk, open, gastvrij en eerlijk. En daarvan moet ik nu afscheid gaan nemen. Als eerste ga ik naar de taverna. Panagiottis is spullen halen en dus staan Apostolis en Athina er alleen voor. Voor Athina is dat nog even wennen want het is haar eerste dag in de keuken. Apostolis moet er een aantal keren bij komen om ondersteuning te geven maar ze ziet er wel kans toe om mij nog een kopje Griekse koffie te geven. Althans, het kopje, het pannetje wat is gevuld met de koffie en de suiker (die laatste komt uit een koffiebus, heel logisch maar dat wist ze) en de brander. Ik mag zelf de koffie verwarmen want ze moet wat salades zien te fabriceren. Net als het toch fout dreigt te gaan komt Panagiottis binnen. Snel overziet hij de zaak, geeft wat opdrachten en de machine begint beter te lopen.

De door Athina gemaakte salades mag ze zelf naar het Duitse echtpaar brengen en dat is haar eerste serveertaak. Ik leg dat vast en trots bekijkt ze zichzelf terug. Ik drink mijn koffie op en zit nog even met Athina over Delphi, Epidavros en andere belangrijke archeologische momumenten te praten. Dan is het echt tijd om te vertrekken en ik neem afscheid van Apostoli, Panagiottis en Athina. Ook de vrouw van het naastgelegen appartement komt mij een hand schudden. Dan loop ik naar het hotel en neem afscheid van de ouders van Christos en van hemzelf. Olga is al naar de boot toe, dus die zie ik daar waarschijnlijk wel. Het afscheid van Christos geeft mij een kippenvel. Het was een heel bijzonder contact wat ik met hem had en hij beloofd om via e-mail contact te zullen houden.

Om 14:36 rijd ik naar de boot toe en in de haven zie ik hem net aanleggen. Tijd genoeg dus om nog even wat frisdrank te halen. Bij de bakker heb ik vanochtend een tyropitta (kaasbroodje) gehaald dus heb ik op de boot wat te snacken. Het oprijden van de boot gaat nu wat gemakkelijker, ook omdat ik niet op het bovenplaatsje maar langs de zijkant wordt gedirigeerd. Tussen de palen door wordt de auto netjes en strak weggezet. Ik loop naar het bovendek en zie daar Olga rondlopen. De boot vertrekt net iets na het geplande tijdstip van 15:30 maar haalt dat onderweg zo goed als geheel in. Dit keer kan ik beter lezen want Jorgos ontbreekt (anders had ik zijn moeder zeker horen roepen).

Het is 18:05 als de veerboot aanmeert in Alexandroupoli, maar het duurt nog een half uur alvorens de grote vrachtwagens uit de boot zijn gereden en ik het schip kan verlaten. Ik rijd eerst naar de oostkant om de tank alvast vol te laten gooien voor de grote rit van morgen of overmorgen (ik weet nog niet of het hotel mij een extra nacht wil laten slapen). Daarna rijd ik naar het hotel en bij de balie tref ik dezelfde dame die mij wat adressen en tips op Samothraki heeft gegeven. Ze kijkt op dat ik zo enthousiast over de lokale bevolking praat en denkt dat het import is. Ze heeft gelijk voor wat betreft Christos (komt uit Komotini) maar ongelijk voor wat betreft Panagiottis. Ze noteert het telefoonnummer van het hotel van Christos omdat ik daar zo tevreden over ben. Een extra nacht erbij boeken is mogelijk en ik krijg dezelfde kamer als de vorige keer (510).

Ik zet de auto aan de zijkant van het hotel en pak de spullen uit. Daarna pak ik een douche en het is dan 19:45 geworden. Ik besluit weer naar het centrum te lopen. Het is nog een beste 25°C en het koelt hier duidelijk minder snel af dan op Samothraki. Ik loop heel rustig en na iets meer dan 70 minuten bereik ik de vuurtoren in het centrum. Ik loop door naar de taverna van Pascal, maar tref daar enkel zijn broer - Stavros - aan. Pascal heeft een vrije avond en broer vind dat eigenlijk maar niets. Hij moppert wat - in het Duits - tegen mij. Ik knik begrijpend maar zet alles intern op standje 'doortochten'. Dit wil ik niet weten, dat vechten de broertjes zelf maar uit. Hierna begint hij over een ander onderwerp en dat bevalt mij beter.

Er komt een Griek naast mij zitten die zich voorstelt als Danas (hij heeft een nog langere naam, maar dit is beter). Als hij van Stavros hoort dat ik uit Nederland komt begint hij gebrekkig en wil te praten. Dan dringt het tot mij door dat het Vlaams is! De beste man heeft jarenlang in België gewerkt, maar vind de Nederlanders veel schoner, amai! Zo babbelt hij nog een tijdje door, ik kom er bijna niet tussen. Hij is 'even' sigaretten halen en zit nu een Amstel weg te kantelen. Toch zit hij steeds schuldbewust op zijn horloge te kijken en om 22:00 schudt hij mij de hand en loopt naar huis waar moeders de vrouw wacht met het eten.

Ik bestel bij Stavros een saganaki, een tomaten-komkommersalade en kontosouvli. Het is rustig bij de taverna's, ook hier is het in de middag druk geweest. Hij eet ook wat kontosouvli en we praten wat over zijn verblijf in Duitsland en de problemen hier in de grensstreek met de 'buitenlanders' (dat zijn hier Albanezen, Bulgaren en Turken). Om 23:10 reken ik af en loop naar de hoofdstraat. Ik vind een taxistandplaats in een van de zijstraten en wordt netjes en snel door de taxichauffeur naar het hotel gebracht. Daar kijk ik nog wat TV (James Bond met Octopussy en K1 vechten). Om 0:50 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 29 - Dinsdag 28 juni 2005

08:15 De wekker gaat en ik spring eruit. Na de opfrissing en het aankleden ben ik klaar voor het luxe ontbijt. Het zonnetje schijnt en ik open de deur naar de gang om naar de ontbijtzaal te lopen. Dan zie ik de lucht aan de noordkant en die ziet er bijna zwart uit. Krijgen we regen of onweer? Geen idee want ik heb geen voorspelling gezien.

Na het ontbijt pak ik de auto en rijd naar de supermarkt in het centrum. Daar haal ik wat frisdrank. Het is nog steeds een dreigende lucht, maar er valt geen regen. Terug op de hotelkamer ga ik op het balkon aan het verslag zitten werken. Ik zie dat de wolken langzaam verdwijnen maar aan de noordkant blijft er nog wat hangen. Ook Samothraki is niet te zien, zoveel vocht zit er in de lucht. Als de zon er dan ook doorkomt is het plakkerig en vochtig weer. Er zwermen ook honderden lieveheersbeestjes door de lucht. Wat die doen is mij een raadsel maar ze zijn door het dolle heen. Gelukkig zit ik op de begane grond want op de balkons boven mij zie ik ze overal zitten. Zou het paringsdag zijn? Ik zou het niet weten, maar weet wel dat ik naar binnen vlucht. De airco kan aan en ik tik een paar dagen weg.

Dan even rust in de vorm van wat lezen en dan weer aan de slag. Dat krijg je als je veel meemaakt en het verslag niet bijwerkt. Die achterstand haal je niet zomaar even in. De lucht is dan weer helder en dan weer goed bewolkt. Het is een wisselende dag en gedurende de zonneschijn neem ik nog even een zonnebad.

Ik ben nu weer bij en zal zo de update doen. Morgen gaat de reis naar het zuiden. Hoever ik zal komen, ik heb geen idee. Ik zie wel waar ik beland. Voor iedereen een verrassing dus. Zo eerst even naar een telefooncel want nichtje Lisa is jarig en ik wil de steeds groter wordende meid (ze is nu 11 jaar geworden) wel even feliciteren.

Daarna omkleden voor de avond. Ik ga met de taxi (beide richtingen) en niet te laat naar bed. De rest ligt in de toekomst¿ (wordt vervolgd)...

Na de update ben ik met de auto naar de Lidl gereden en heb daar nog een paar farmaceutische spullen gekocht. Daarna naar de - dichtbij gelegen - telefooncel gelopen en mijn nichtje gefeliciteerd met haar verjaardag. Daarbij kon ik ook mijn zusje even spreken en overtuigen dat met mij alles goed gaat en ik mij prima vermaak (maar dat had ze ook al uit het verslag opgemaakt).

Terug naar de hotelkamer en alvast weer een paar spullen inpakken. Ik ga met de taxi naar het centrum en dus heb ik nog even de tijd. Ik besluit de taxi niet te laten bellen maar er een op de hoofdweg gewoon aan te houden. Dat leverde iets meer wachttijd op waarbij ik begon te vrezen dat ze ineens aan het staken waren geslagen. Maar dan komt er een dame aangelopen uit een bar waarvoor ik ook sta te wachten. Zij heeft blijkbaar een taxi besteld en er komt er dan ook een voorrijden. Het is hier heel normaal om een taxi te delen - als het zo uit komt - en ik roep tegen de taxichauffeur dat ik naar het centrum wil. Hij roept terug dat ik in kan stappen en zo rijden we naar het centrum. Daar aangekomen zet hij mij af (letterlijk) en delen we de meterstand. Dat scheelt weer een frappee.

Ik ga naar de taverna van Pascal en Stavros. Pascal is er ook maar heeft duidelijk geen zin in het werk. Ook Stavros heeft er al een lange dag op zitten (vanaf 06:00) en verlangt naar een bed. Toch bedienen ze mij goed en krijg ik snel mijn eten, een choriatiki, taztziki en arni (lamsbout). Die laatste is heerlijk mals en glijdt zo van het bot af. Ik wil het vanavond niet al te laat maken en om 23:00 reken ik af en neem afscheid van beide broers. Ik loop naar de zijstraat van de hoofdstraat waar normaal de taxi's staan. Die staan er niet want het is blijkbaar druk. Niet veel later toetert er een taxi vanuit de hoofdstraat, zodat hij niet de zijstraat in hoeft om mij op te pikken. Zwijgzaam word ik naar het hotel gebracht. Thuis gekomen lig ik nog even wat te zappen en om 23:45 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 30 - Woensdag 29 juni 2005

06:45 De wekker gaat en het is tijd voor een fikse rit. Maar eerst de spullen naar de auto en het laatste uitgebreide ontbijtbuffet. De auto had ik aan de zijkant van het hotel al geparkeerd en dus kan ik de spullen snel inladen. Het ontbijt vliegt net zo snel in mijn mondje en na het afrekenen bedank ik de baliedames voor de goede service en de tips voor Samothraki. Het is 08:27 als ik in de auto stap en er staat 21°C en 36994km op de tellers. De kilometerteller zal na vandaag wel weer een fiks stuk zijn opgelopen.

De rit verloopt zeer voorspoedig, ook op de stukken waar de snelweg het even af laat weten. Na 1,5 uur ben ik ter hoogte van Kavala - en denk ik nog even er aan om terug te gaan naar Thassos. Maar ik hou vol en rijd door naar Thessaloniki. Die stad bereik ik voor twaalven en ik lig netjes voor op schema en dankzij de goede rondweg blijft dat ook zo en passeer ik Thessaloniki zonder problemen. Dan draai ik de snelweg richting Athene op.

Ik passeer Katerini en merk dat ze sinds vorig jaar hier behoorlijk zijn opgeschoten. Vorig jaar waren het nog wegwerkzaamheden en een file, nu is de tunnel geopend en rijd ik zonder problemen onder een deel van Katerini door. De uitlopers van het Olympos gebergte zijn al zichtbaar en daar heb ik vorig jaar gezeten (Paleos Panteleimonas). Ik zie het dorpje liggen als ik de tolpoorten passeer. De prijs is sinds vorig jaar verhoogd van €1,40 naar €2,00 en ik kom er op deze hele trip maar drie tegen. Na deze tolpoorten houdt de snelweg op want hier moeten ze een weg zien te banen door die uitlopers van Olympos. De weg gaat kronkelend door smalle kloven en dankzij het vrachtverkeer schiet het niet veel op. Toch blijf ik rustig want ik weet nu dat ik Pileon prima ga halen.

Als Olympos is gepasseerd gaat de snelweg weer verder en kom ik rond 13:40 bij de afslag naar Volos en Pileon aan. Het is dan nog een kwestie van je door Volos heen wurmen - dat gaat ieder jaar moeizamer - en dan via de 'hoofdweg' van Pileon naar Kala Nera rijden. Het hotel Enalion is mijn eindbestemming en dat ken ik nog zeer goed van vorig jaar. Ik stop om 14:30 voor het hotel, heb dan 532 kilometer afgelegd en kijk of ik Alexia zie. Die is er niet, maar komt pas om 18:00. Dat vertelt mij een Griekse dame die mij verder helpt om een kamer te bemachtigen. Ja, er zijn twee kamers. Een is een grote kamer op de bovenverdieping (voor €70 per nacht) en er is een wat kleinere kamer voor 60 euro. De prijs is dus verhoogd sinds vorig jaar, maar ik besluit de 'kleinere' kamer te nemen. Klein is hierbij enkel als vergelijking gebruikt want in vergelijking met andere hotelkamers is het nog steeds maatje 'balzaal'. Met openslaande deuren kom je op het terras bij het zwembad uit. Ik besluit er in ieder geval 3 dagen te blijven en begin met het uitladen van de spullen.

De vermoeiing van de reis is toch wel voelbaar en ik kies voor de beste oplossing, namelijk een siësta. Om 17:30 ben ik weer fris en ga op het terras zitten met een frappee. Niet veel later hoor ik achter mij 'het is niet waar!' en daar staat Alexia. Ze heeft mij meteen herkend en er volgt een uitbundige begroeting. Haar vader - Sakis - is in Nederland en heeft daar het restaurant verkocht. Ze belt hem op om te vertellen wie er nu bij haar zit. Ik krijg de telefoon en begroet hem. Ik moet hem met wat hints helpen (die jongen die bij je was toen de muurschildering werd gemaakt) en toen was zijn reactie 'ah, die jongen van het verslag'. Hij rondt in Nederland nu de zaken af en hoopt over drie weken definitief terug te keren naar Griekenland.

De moeder van Alexia (Petra) is hier al in Griekenland, haar ouders zijn gescheiden, en die ontmoet ik niet veel later samen met haar vriendin (Monique).

Marije zit met haar vriendje in Engeland en Emanuela begint hier vrijdag weer te werken nadat ze een tijd lang in een bar heeft gewerkt. In het hotel zijn er wat vernieuwingen doorgevoerd en buiten hangt nu een kooi met twee parkietjes. Het is een verliefd stel en Alexia vertelt dat ze die van haar vriendje gekregen heeft. Zo ben ik weer compleet bij met alle verwikkelingen en ik besluit nog even door het dorp te lopen. Dat wil zeggen, de weg langs het strand die langs de taverna's, bars en de supermarkt voert. Een paar flessen frisdrank in je koelkast kan nooit kwaad. Ik kom langs de taverna waar ik vorig jaar veel lol heb gehad (o Paris) en de hoofdober (Christos) herkent mij meteen. Ook de Nederlandse ober (Evert) herkent mij en we staan even bij te praten. Ik zie ze vanavond want natuurlijk strijk ik daar neer voor een goede Griekse hap.

Terug op de kamer wordt de douche getest en ik kan u mededelen dat het water hier van uitstekende kwaliteit is. Het meisje wat mij heeft ontvangen is weer terug. Ze blijkt Vaso te heten en is weer opgeroepen. Normaal draait ze de ochtenddienst en Alexia de avonddienst. Maar Alexia is naar het ziekenhuis vanwege hevige pijn (op verdere informatie is medische geheimhouding van toepassing en derhalve enkel op de gehele redactie bekend). Dat Alexia naar het ziekenhuis in Volos is wil al heel wat zeggen want dat staat bij haar heel slecht aangeschreven. Ik hoorde vanmiddag ook het verhaal dat er een heel nieuw ziekenhuis naast ligt wat enkel tijdens de Olympische spelen geopend was en dan nog enkel voor de atleten. Daarna is het gesloten omdat de overgang van het oude naar het nieuwe ziekenhuis extra geld kost wat ze helemaal niet meer hebben. Een waanzinnig slechte ontwikkeling en iedereen in Volos en omgeving is dan ook razend op de politici.

Ik ga naar 'o Paris' en eet er een saganaki, een tomaten-komkommersalade en een gyros schotel. Samen met de eeuwige Malamatina retsina smaakte het uitstekend. Daartussendoor komt Christos met de tsipouro fles langs en mag ik een klein glaasje - al proostend - achterover slaan. Dat herhaalt hij vanavond een aantal keer en ik word duidelijk extra bediend. Om 23:30 reken ik af en loop weer naar het hotel. Het is een zwoele avond en de verwachtingen zijn dat we komend weekend een hittegolf gaan krijgen. Ik zal morgen mijn plannen voor de komende twee weken proberen te maken, maar nu is het voor mij bedtijd. Om 0:15 sluit ik de luiken.
 

Dag 31 - Donderdag 30 juni 2005

08:15 En ik word wakker. Na de gebruikelijke acties die men pleegt te doen nadat men wakker is geworden, loop ik naar de voorkant op weg naar het terras. De binnendoor route is geblokkeerd omdat de glazen deur nog op slot zit. Dus loop ik via de zijkant naar het terras. Niki is al druk bezig het terras van bladeren te ontdoen en daarna schoon te spuiten. Ze wenst mij een goede morgen en vraagt of ik zin in een kop koffie heb. Ik vertel haar dat een Griekse koffie er wel in zou gaan en ze maakt die voor mij klaar.

Even later verschijnt Vaso. Alexia is terug van het ziekenhuis maar ligt nog te slapen. Dus mag zij nu weer aan het werk gaan. Ik werp een blik naar de parkietenkooi die 's nachts bij de bar wordt gezet en zie dat de vrouwtjesparkiet in een wel hele stille houding op de grond ligt. Manlief komt af en toe naar de bodem toe en tikt haar dan aan. Vaso had het al gemerkt want Niki zal het haar wel verteld hebben. Het parkietenkoppel is wreed uit elkaar gerukt. Toch doet niemand er iets mee want iedereen wacht op Alexia.

Ik krijg mijn ontbijtje en ga daarna naar Volos toe. Het is tijd om weer eens internet af te struinen, mijn e-mail te lezen en het gastenboek te controleren. Om 10:21 en met 25°C en 37526km op de tellers ga ik naar Volos. Het is erg druk op de weg en ik moet ook wachten bij twee wegwerkzaamheden waar de weg maar 1 strook heeft. In Nederland doen ze dat met verkeerslichten, hier doen ze dat nog middels mannen die met vlaggen het verkeer regelen. Wel dynamischer dan een vaste verkeersregeling. In Volos is het een chaos voor wat betreft parkeren. In de hoofdstraten staan ze twee en soms drie dik geparkeerd. De politie jaagt de bestuurders weg en achter hen wordt de volgende auto neergezet. Ze fluiten hier altijd voordat ze de bon uit schrijven zodat de mensen nog tijd hebben om hun auto heel snel weg te halen. Het gefluit klinkt overal maar het is bij de Grieken onbegonnen werk. Pas na een half uur vind ik een parkeerplekje tegenover het douanekantoor. Volgens mij niet helemaal legaal maar er staan zoveel auto's dat ik besluit het risico maar te nemen. Ik zit dan aan de westkant van Volos en moet een dikke kilometer lopen voordat ik bij het internetcafé kom.

Voor de komende twee weken heb ik twee mogelijkheden. De eerste is dat ik richting Peloponissos ga en daar wat nieuwe gebieden ga ontdekken. De tweede is dat ik de drie eilanden bij Pileon - Skiathos, Skopelos en Alonissos - ga bezoeken. Op internet bekijk ik informatie over de eilanden, kijk wat het kost om met de boot daarheen te gaan en wat het weer de komende dagen gaat doen. Ik kom er niet helemaal uit maar zie wel dat het de komende dagen behoorlijk warm gaat worden. Ik besluit te wachten tot Emanuela aanstaande vrijdag opduikt bij het hotel want die heeft een paar jaar op Skiathos gewerkt en kan mij vast wat tips geven.

Op de terugweg loop ik langs de haven waar de veerboten vertrekken naar de eilanden. Ik zie daar ook de ticket kantoortjes en sla dat op in mijn hersenen. Ook tap ik weer wat flappen want het rommelt weer bij de banken en ik wil genoeg cash hebben. Daarna loop ik naar de auto terug en merk ik dat het behoorlijk warm is geworden en dat ik verschoond ben gebleven van een parkeerbon. Toch is het mij nog steeds niet duidelijk of je daar nu wel mag parkeren, maar voor nu kan mij dat niets schelen. Ik worstel mij weer door Volos heen en richting Kala Nera.

Bij thuiskomst word ik opgewacht door Emanuela en uitbundig begroet. Ze is - in verband met de ziekte van Alexia - een dag eerder begonnen. We praten elkaar bij over het afgelopen jaar en het voelt alsof er helemaal geen jaar tussen heeft gezeten. Toch heeft ze heel veel meegemaakt en het duurt even voordat ik bijgepraat ben.

De rest van de middag wordt in rust doorgebracht. Niet in het zwembad want vanwege werkzaamheden aan de filters (en de hoeveelheid chloor die daarvoor gebruikt wordt) mag er de komende 24 uur niet gezwommen worden. Jammer, want de temperatuur stijgt naar de 40°C. Goed, omdat je beter kunt duiken in een goed verzorgd zwembad. Het leesboek en een frappee zijn een goed alternatief. Dat kan ook gezegd worden van een siësta en het praten met Emanuela. Ze heeft Olijfje (de parkiet) begraven achter in de tuin en we zitten nu naar Popey te kijken die heel zielig in zijn kooitje zit. Ieder geluid van een mus wordt beschouwd als een roep van Olijfje en dan begint hij heel zielig haar te roepen terwijl hij over de bodem hopt (waar hij haar het laatst gezien heeft). We schakelen maar snel over naar een ander onderwerp en dat gaat over de drie eilanden. Zij beveelt Skiathos aan. Het is wel het meest toeristische eiland maar dat is ook wel gezellig en het is een goede uitvalbasis voor een bezoek naar de andere twee eilanden. Ze kent daar een goede vriend die een scooterverhuur heeft en zijn moeder heeft goedkope maar nette kamers in de verhuur.

Ik heb ondertussen ook wat meer info gelezen en kies dus niet voor de Peloponissos maar voor de drie eilanden. Ik wacht de hete dagen hier in Kala Nera af en ga maandag naar Skiathos. Emanuela belt die vriend op en ik kan er 4 nachten (tot vrijdagochtend) blijven. Verblijf en scooter zijn dus geregeld en dan blijven er nog maar een paar dagen over die ik moet vullen tot aan het vertrek naar Kreta. Ik besluit om het weekend na terugkomst uit Skiathos weer in Kala Nera te verblijven en gelukkig heeft hotel Enalion dan nog een kamer beschikbaar (trouwens, de achterste 4 appartementen zijn via Ross Hollidays te boeken). Dus leg ik de kamer vast tot maandag 11 juli. Dan reis ik af richting Delphi want ik moet natuurlijk ook eens het orakel (oracle) van Delphi bezoeken. Dat ligt tot redelijk op de route naar Pireus.

Door dit alles is het alweer avond geworden en maak ik mij op voor een maaltijd. Dat betekent hier in Kala Nera dat ik de gewoonlijke persoonlijke verzorging doe en dat ik een aflevering van 'The Nanny' op TV zit te kijken. Het blijft een leuke serie met die knetterende stem van Fran Fine en de cynische opmerkingen van de butler Niles. De serie wordt gelukkig niet nagesynchroniseerd maar ondertiteld. Zodoende kan ik de gesprekken - in het Engels - goed volgen en pik ik ook nog wat Griekse woordjes mee. Weliswaar enkel de eerste woordjes want zo snel kan ik alles absoluut niet lezen.

De maaltijd wordt pas na tienen begonnen bij o Paris, maar daar heb ik absoluut geen moeite mee. Een saganaki, tzatziki, patat en 5 souvlaki sticks zijn voldoende om mij een voldaan gevoel te geven. Net voor middernacht strijk ik op het terras van het hotel neer en neem daar nog een slaapmutsje. Het is 0:30 als ik Emanuela een kalinichta wens en niet veel later de luiken sluit.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "1 t/m 14 juli". Daar gaat deze vakantiesoap verder...