Reisverslag  1 t/m 14 Juli 2007

Dag 29 - Zondag 1 juli 2007

10:30 Weer een dag op Kreta. Terwijl ik een ontbijtje eet selecteer ik wat muziek voor Mike op de Mini Golf. Pelagia zou Mike vertellen dat hij de memorystick van de boekhandel moet meenemen naar de Mini Golf. De boekhandel is vandaag gesloten vandaar dat ik het niet kan doen. Dat moet ik dus toch wel want de communicatie is niet voltooid.

Ik krijg de sleutels van Mike en rijd naar de boekhandel. Ik vind de stick en neem ook een metalen figuur mee waarvan Ruud een arm heeft gebroken. Bij het verpakken voor de reis breek ik zijn andere arm (het lijmpunt bij de schouder, niet het metaal) en dus heeft Mike tweemaal iets te lijmen. Het oude vrouwtje van naast de taverna ziet mij uit de boekhandel komen en brabbelt iets met "domatio" (kamer). Ik wijs op de sleutels en zeg "Michalis". De bakker (Jorgos) staat verderop bij de auto, herkent mij en vertelt de oude vrouw dat het goed is.

Terwijl ik de computer van de Mini Golf voorzie van nieuwe muziek tik ik nog wat op mijn laptop. Maar er zijn teveel afleidingen. De wireless was vanochtend op de kamer weer zichtbaar maar de eigenaar heeft hem nu beveiligd. Ik heb dus geen internet meer op de kamer.

Het is 14:15 als ik op mijn kamer weer een dag aan het verslag toevoeg. Dan ben ik het tikken even zat en pak mijn leesboek. Om het nuttige met het aangename te combineren ga ik beneden bij de bar zitten lezen. Eerst een praatje met de bareigenaar over de wireless. Hij is ermee bezig, wil het systeem uitbreiden maar daarbij is iets fout gegaan. Het was zijn werk in Engeland en dus zal het hem wel lukken (zegt hij zelf). Maar doordat er mensen de wireless gebruikte (wie zou dat nu zijn geweest?) heeft hij hem nu wel beveiligd (ook als beveiliging voor zijn eigen computers). Voorlopig geen lokaal internet en dus verdiep ik mij in mijn boek.

Ruud belt en zegt dat hij en Maria eerder willen vertrekken naar Heraklion voor het concert en dat ze onderweg voor een koffie stoppen. Ik wil graag mee en dien mij dan voor 18uur bij hun te melden. Dus ga ik mij omkleden en vertrek dan naar huize Jongeneelen. Om even over zessen vertrekken we naar Heraklion en zetten Emmanuela ergens in de hoofdstraat eruit want die wil met haar vriendinnen (Maria en Maria) meerijden. We rijden in de Opel Astra Coupe die Ruud eind vorig jaar heeft gekocht. Dat is iets heel anders dan de oude Golf. Een verdubbeling van het aantal pk's, dat kun je goed merken. Onderweg genieten we al van muziek van Andonis Remos want die geeft vanavond een concert in het Olympisch stadion van Heraklion.

Net voor het vliegveld stoppen we langs de weg. Met een frappee zitten we wat te praten als ik telefoon krijg van Berry. Ondertussen verhuizen Ruud en Maria weg vanachter het glas (te heet) naar buiten in de schaduw. Er staat een stevig windje en dat maakt het daar goed uit te houden. Ik praat Berry bij en hij vertelt mij dat hij nog geen tickets heeft. Onze samenkomst begint nu met rasse schreden te naderen. Het gesprek eindigt wat vreemd wat het geluid zakt weg en de vertraging wordt heel erg lang. Daarna ben ik weer "overgeleverd" aan Ruud en Maria maar er zijn meer ergere dingen dan goede dingen te verzinnen, dus geef ik mij graag aan hun over.

Natuurlijk zitten wij al lang in de auto netjes te wachten op de komst van Mike en Sotiris maar die zijn ongeveer een half uur later dan gepland. Toch vinden we dankzij Mike een goede parkeerplek die redelijk dicht bij het stadion is. Daar is het dan toch even wachten voor de poort want iedereen moet gecontroleerd worden. Enkel op kaartjes, fototoestellen etc. mogen gewoon naar binnen. Al snel zitten we op een mooie afstand, op de eerste ring, schuin links van het podium, te wachten op het begin. Dat zal nog even duren, op de kaartjes staat 21:30, want het is nu 20:45. Ongeveer een kwart van het stadion (een lange zijde) is afgezet voor het concert. Een vluchtige calculatie later zijn we het erover eens dat dit ongeveer 4 à 5 duizend kaartjes betekent. We zitten dichter op het podium dan het concert van Kotsiras (19-7-2005).

Het wordt langzaam donker, het stadion wordt verder gevuld en iedereen is in gespannen afwachting. Die afwachting wordt langzamerhand irritatie als om 22:00 het concert nog niet is begonnen. Er staan twee caravans achter het podium waar van alles gebeurt maar er verschijnt geen Remos. Allerlei oorzaken doen de ronde en steeds begint het publiek weer te klappen en te joelen (je hoeft maar even met een paar te beginnen te klappen).

Om 22:10 komt dan eindelijk de ster op het podium, gaat de verlichting uit en het feest beginnen. Diverse keren heb ik het kippenvel dik op de armen staan en gaat er een fikse rilling langs het hele ruggenmerg. Die man zingt bijna net zo goed als op de cd's. Ruud staat versteld hoeveel nummers ik herken. Ik haak echter af ten opzichte van de Griekse meerderheid. Die zingen uit volle borst mee, springen op, maken dansjes en gaan volledig uit hun bol. Dit is de lievelingszanger van Maria en ze heeft hem 10 jaar geleden aan de zuidkust van Kreta mogen ontmoeten, hoewel Ruud de handtekening moest halen. Je ziet haar nu zichtbaar genieten. Emmanuele reageert nu net tegen haar als ze twee jaar geleden bij Kotsiras deed, enkel nu probeert ze wel haar moeder tot de orde te roepen, wat natuurlijk niet lukt.

Een heel mooi moment was toen hij vroeg om het ontsteken van de verlichting van iedereen zijn mobieltje en die boven het hoofd te zwaaien. Een donker stadion, volle maan en dan een zingende mensenmenigte die kleine zwevende lichtjes produceert. Dat is zo indrukwekkend dat ik - nu ik dit schrijf - nog steeds de indruk glashelder op mijn netvlies kan toveren en het mij een brok in de keel oplevert.

Kortom, een concert wat in mijn geheugen gegrift staat. Om 01:15 is het afgelopen dus een drie uur durend concert wat je 20 euro heeft gekost. Als tussenact was er een jonge zanger met eigen nummers en daarna - samen met een teruggekeerde Remos - opnieuw bewerkte oude liedjes van Remos. Oude liedjes in een nieuw (moderner) jasje.

We zijn net voor de grote meute op pad, het stadion uit en richting auto. Om 2:00 zijn we weer in Malia. Maria heeft morgenochtend dienst en dus een korte nacht. Maar na Remos kan haar dat - volgens mij - even niet zoveel schelen. Ruud mag uitslapen. Ik wens ze goedenacht, bedank ze nogmaals dat ze aan mij gedacht hebben bij de aanschaf van kaartjes en ga op huis aan. Niet veel later sluit ik neuriënd mijn luiken.
 

Dag 30 - Maandag 2 juli 2007

10:30 Wakker. Terwijl ik rustig wakker word ineens veel geschreeuw. Armandos (de eigenaar van deze appartementen) heeft het aan de stok met de Duitse dame die haar spullen nu eindelijk moet weghalen. Ze lagen hier nog steeds langs een muur en moeten nu van het terrein af. Onder veel geschreeuw haalt de Duitse de spullen weg. De massagetafel kan ze niet tillen maar Armandos vertikt het om een vinger uit te steken. Straks krijgt hij een claim dat hij iets gebroken heeft. Ik hou het in de gaten maar bemoei mij er niet mee.

De heks vervloekt het appartement (gelukkig is dat nummer 2) en voorspelt dat geen enkele bewoner er meer in zal trekken (nee, zeker niet als ze weten wat daar gebeurt is) en dat Armandos dus geen geld krijgt. Die ligt daar niet echt wakker van en brult dat ze nu echt op moet stappen. Ik had hem al Mike horen bellen en die komt even later aangereden. De Duitse sleept alles naar de straatkant en vertrekt dan in een taxi. Dan keert de rust weer terug en kom ik naar beneden. Mike voorspelt problemen met Manolis (van taverna Argo) want de spullen liggen deels tegenover zijn zaak en zijn geen fraai gezicht.

Na een ontbijtje tik ik er nog een dag bij en maak de site dan gereed voor een update. Terwijl Alla binnenkomt voor de schoonmaak vertrek ik richting Sportsbar. Greg heeft ook een wireless maar ik krijg maar geen verbinding. Gelukkig heeft Greg ook wat kennis en vooral toegang tot alle wachtwoorden. Eerst bleek de wireless uit te staan, toen de sleutel op papier verkeerd (stond wel goed in een computerbestand) en toen was de firewall op de router de boosdoener. Draadloos is leuk maar het kan ook behoorlijk wat problemen opleveren. Gelukkig zijn die nu overwonnen en kan ik aan het werk.

De site is dan snel bijgewerkt en ik kan nog wat dingen op de zaak verbeteren. Ondertussen heb ik contact met Ruud. Hij werd om 7:00 door Maria (vanaf Malia Park) gebeld met het verzoek om toch aan het werk te gaan. Daar ging zijn uitslapen. Ze gaan dus nu snel slapen want het was een hele korte nacht en ze moeten om 15:00 alweer tafels dekken. Die zullen gesloopt zijn vanavond.

Als Greg voor een siësta verdwijnt heb ik ook mijn werk voltooid. Ik ga naar huis, doe wat boodschappen en zie bij terugkomst dat de spullen van de Duitse zijn verdwenen. Ik hoor van Pannagiotti dat ze twee Engelse jongens heeft gestrikt en de spullen even verderop op een leeg veldje naast een supermarkt heeft gedumpt. Opgeruimd staat netjes en ga even liggen lezen. Dan vervolg ik het lezen bij Kalia aan het zwembad. Ik lig om 18:00 net goed gedroogd aan de kant als Mike belt. Hij verzoekt mij - als ik het wil - om Nikos van Nefeli te helpen met wat software problemen. Als hij hoort dat ik aan het zwembad lig, wil hij het verzoek intrekken. Ik maak hem duidelijk dat ik het wil en als ik het niet wil dat ook rustig zou zeggen.

Ik breng mijn zwemspullen en leesboek even naar huis, kleed mij om en vertrek naar Nefeli. Daar zit Nikos met een PC waarop software draait wat de beelden van 7 camera's bewaakt. Er is daar laatst ingebroken en ook de vele vernielingen door Engelse bewoners zijn de reden dat de camera's zijn geïnstalleerd. Ik ken de software ook niet maar kom er wel snel uit. Ik leg het hem uit en hij is helemaal blij. Hij waarschuwt wat langskomende Engelse meiden om het balkon niet meer te gebruiken voor activiteiten waarbij je kunt gillen (als ze hun billen branden) want Nikos kan dan meegenieten en de beelden worden ook nog eens opgeslagen.

Ik rijd daarna naar de Mini Golf om Mike te vertellen dat het gelukt is. Hij is verbaast dat het zo snel is gelukt. Hij heeft de uitleg gekregen maar wist nu al niets meer (computers zijn niet echt zijn "ding"). Ik blijf hem gezelschap houden tot het etenstijd is. Dat eten wordt gedaan bij de Cretan Family. Jorgos herkent mij en heet mij van harte welkom. Ik eet er een saganaki, een tomaten-komkommer salade en kip uit de oven (op aanraden). De kip mag ik eerst met bestek eten - omdat hij heet is - maar dan pakken ze het bestek af en moet het met de handjes. Hij is heerlijk gekruid en mals van binnen. Ze hebben volgens mij wel de grootste van de grill voor mij eraf gehaald. Ik heb er een hele kluif aan! Onderweg retsina en aan het einde een raki.

Ik bedank ze weer voor een goede maaltijd en ga terug richting Mini Golf. Daar zien Mike en ik de laatste gasten langzaam verdwijnen terwijl wij wat raki met mezes eten. Ik help Mike met afsluiten en ga voor een slaapmutsje nog even naar de Sportsbar. Het is 2:30 als ik mijn luiken sluit.
 

Dag 31 - Dinsdag 3 juli 2007

9:30 Wakker en na een ontbijt hoor ik Mike beneden. Hij staat bij een pomp en praat via de telefoon met een loodgieter. Ik help hem nog even de pomp testen maar die heeft inderdaad wat aandacht van een expert nodig.

Daarna ga ik met hem mee naar Nefeli. Ik hoor van Nikos dat de camera's het goed doen behalve twee in de nacht maar dat heeft te maken met de verlichting (zijn geen infrarood). Hij heeft 1 stel op video staan die het balkon voor iets anders gebruikte terwijl ze toch gewaarschuwd waren.

Mike is bezig met sleutels waaraan de key hangt om de elektriciteit in te schakelen op de kamer. Ze worden er te vaak afgehaald zodat de airco de hele tijd draait. Moeten dus gesoldeerd worden. Daarna een probleem met airco's die werken als de deur open staat en stoppen als de deur sluit (omgekeerde werking terwijl er niets veranderd is). Nog wat kleine dingen en het is dus een drukke ochtend voor Mike. Ik krijg van hem nog wat zekeringautomaten want die waren over nadat de verbouwing was voltooid. Die kan ik goed gebruiken om de elektra in de tuin te beveiligen.

Pelagia belt Mike op en hij moet naar de boekhandel komen. Zij moet eten maken voor hun en de kids en dus moet Mike even op de zaak passen. Hij moet de sleutels eerst wegbrengen en dus rijd ik vooruit. Daar zit Pelagia met de kids en we praten even bij. Mike komt er even later aan en de boekhandel wordt voor een middagpauze gesloten. Zij gaan naar huis voor een maaltijd en ik vertrek met de gesoldeerde sleutels die ik bij Nefeli afgeef.

Ik loop daarna wat door de groothandel te snuffelen als ik een bekende stem hoor. Het is Yiannis van het appartement Stella-Maria. Daar hebben Berry en ik wat jaren gezeten en later ik nog wat meer jaren. Het contact is wat verwaterd, hij is nu met Engelsen in zee en is daar barman. Ik beloof hem te bezoeken en ga verder naar een nieuwe winkel, Praktik. Daar is echt alles te krijgen, het is een combinatie van Gamma, Leen Bakker, IKEA en een Intratuin (maar dan zonder planten). Drie etages lekker gekoeld rondslenteren. Het levert mij ook nog wat op. Twee kranen voor de tuinkeuken en voor een prijs, daar zou ik in Nederland net 3/4 kraan voor gehad hebben. Ook twee posters worden aan de collectie toegevoegd evenals een nieuwe routeboek van Griekenland. De oude is nu 5 jaar oud en het is tijd voor een nieuwe. Vastgestelde prijs is 20 euro (5 jaar terug ook) maar de computer geeft 15,10 aan. Wie ben ik om die tegen te spreken? Zo komt John de rondreis wel door.

Spullen naar huis en dan door naar Stella-Maria. Hij is nog steeds met Allenka maar het is een echte lat-relatie. Zij in Tsjechie, hij hier. Hun dochtertje - Nathalia - wordt alweer 5 jaar. Zijn andere dochter - Dimitra - begint al een echte Griekse schone te worden (zoals de foto laat zien). Donja (Anneke-Tanneke-Toverheks) komt uit haar huisje en wordt door Yiannis op mij attent gemaakt. Ik krijg een handje en dan is ze weg. De vader van Yiannis komt even later en in het Duits praten wij wat bij. Dan vertrek ik en beloof ik op een avond nog wat te komen drinken.

Ik haal de laptop op en ga bij de Sportsbar nog wat werken en vooral internetten. Om 21:10 belt Pelagia en vertelt dat Ruud zijn mobiel is vergeten maar ze moest doorgeven dat ze vanavond uit eten gaan. Als ik mee wil dan moet ik niet eten en om 22:15 bij huize Jongeneelen zijn.Ik stond net op het punt om bij Lieke wat te bestellen maar dat vergeet ik nu maar snel.

Snel een douche, omkleden en dan belt Ruud al. Die is thuis en ik spring dus op de scooter. Daar aangekomen vertrekken we bijna gelijk weer. Ruud en ik in de Opel, drie Maria's en Emmanuela in de Matis van haar ouders. We gaan naar Sisi waar de dames een parkeerplek bezetten waar wij nog wel naast hadden kunnen staan. Dus de mannen mogen een eind verderop parkeren en lopen. De dames zitten dan al breeduit in het restaurant.

Maria besteld mezes en dat lijkt in het begin veel te veel. Maar aan het einde is er toch nog maar weinig over. Het is 0:30 als we teruglopen naar de auto, ik bijna de Matis in mijn nek heb en terug op huis gaan. Ik wil nu echt morgenochtend een ontbijtje bij Malia Park meemaken en dus ga ik op huis aan. Ik lees nog even wat en sluit om 01:00 mijn luiken.
 

Dag 32 - Woensdag 4 juli 2007

08:15 De wekker roept mij wakker. Waarom? Omdat ik vandaag op de werkplek van Ruud en Maria, hotel Kreta Malia Park, een ontbijt ga nuttigen. Ik kleed mij aan - dat jullie niet denken dat ik naakt het huis uitloop - en rijd met de scooter naar de andere kant van Malia. Daar aangekomen meld ik mij bij de receptie. De dame daarachter verwijst mij naar de maître, dat is geen enge ziekte maar zo heet de persoon die de baas is over het personeel van het restaurant.

Bij binnenkomst zie ik echter veel mensen, maar geen maître. Dan wijst een van de keukenbedienden mij een forse man aan. Hij verwelkomt mij en vraagt meteen of ik de vriend van Ruud ben. Dat beaam ik en we lopen samen naar de tafeltjes die buiten staan. Daar word ik door Ruud overgenomen en zoek ik een plekje tussen post 6 (Ruud) en 5 (Maria) in. Ik word ook door de twee andere Maria's verwelkomd want ook die lopen buiten de gasten te bedienen.

Het ontbijt is uitgebreid, er is echt van alles te krijgen. Ik verken eerst alle mogelijkheden en kom al snel met een gevuld bordje naar buiten. Al etend zie ik allerlei mensen rondlopen, en mensen kijken dat doe ik graag. Maria staat wat in de zon en heeft er al hoofdpijn van gekregen. Toch sta ik verbaasd hoe vlot zij met de klanten om gaat. Als ze vroeger in hun restaurant eens moest bedienen dan was ze een en al verlegenheid. Nu maakt ze grapjes met vaste gasten - die zoeken altijd een plekje in haar "wijk" - en loopt ze met een glimlach van oor tot oor rond.

Ruud is gewoon Ruud en bedient zoals ik hem dat al jaren heb zien doen. Hier heeft hij wat minder tijd voor een praatje en zeker op post 6 want die heeft geen hulpje. Mensen verwelkomen, vragen of ze koffie willen (of andere wensen), indekken, afruimen, praatje maken, geintje maken, naar de keuken met de afwas, uit de keuken met toekomstige afwas, etc, etc. Kortom, ik word al moe als ik er naar kijk. En dan hoor ik van hem dat het een rustige dag is, niet veel mensen voor ontbijt en lekker gespreid.

Ik wil wachten totdat ze klaar zijn en krijg van Ruud de tip eens rond te lopen en de zwembaden en de tuin te bekijken. Dat is inderdaad mooi aangelegd en wordt met zorg onderhouden. De eigenaren, de Sbokos Group, zullen er heel wat geld aan kwijt zijn maar er komt meer binnen gezien het feit dat er op Kreta ook nieuwe hotels door hen gebouwd worden. Toch verliezen ze ook geld want van de maître mag ik niet betalen. Pas de volgende keer. Ik bedank hem en ga richting huize Jongeneelen, achtervolgd door de eigenaars van dat huis.

We zitten op het balkon wat te praten en ik hoor dat Arno zo ook komt. Die vertrekt morgen alweer. Omdat hij foto's en muziek op een memorystick heeft haal ik mijn laptop en worden er wat cd's gebrand. Voordat ik het weet zit ik weer aan tafel en dit keer gaat er een witte bonensoep naar binnen. Hij smaakt goed maar ik krijg hem toch niet helemaal op.

Om 14:15 nemen Ruud, Maria en ik afscheid van Arno. Huize Jongeneelen gaat slapen en ik ga op huis aan. Dan krijg ik telefoon van Bastiaan en hoor ik dat er problemen zijn op de zaak. De man van de bar beneden wil de wireless wel openzetten maar dan moet ik beneden gaan zitten en geld gaan dokken. Als ik dan toch mijn laptop moet oppakken dan kan ik net zo goed naar de Sportsbar gaan, daar is het gratis. Dus snel op de scooter en aan het werk. Het probleem is vrij snel gelokaliseerd, opgelost ("er mag weer verdiend worden!") en de schuldige gevonden. Ik blijf maar even werken, ben nu toch bezig.

En zo zijn we twee uur later als ik weer thuis ben en op bed plof om wat te gaan liggen lezen. Een uur later is het dan echt tijd om te gaan werken aan het verslag, ik wil vanavond de zaak updaten.

Om 21:40 ben ik bij de Sportsbar, net op tijd om nog een maaltje te kunnen bestellen. Wat kipstukjes, patat en een kleine salade voor de vitaminen. Ik heb de laptop mee met daarop de bijgewerkte site. Ik zet die na het eten online en dat hebben jullie dus al gelezen. Ik breng de laptop weer naar huis want die wil ik niet zo rond laten slingeren.

Het is 01:00 als ik Greg en Lieke help afsluiten en we besluiten nog een slaapmutsje in Malia te halen. Als eerste gaan we naar een Ierse Pub. Daar staat Sylvia achter de bar en die kan mij helpen aan iets wat ik graag zou willen hebben namelijk elektrische kaarsjes die je uit kunt blazen. Greg doet de voorzet, ik stel de vraag en krijg als eerste een "No". Dan doet Greg nog een poging en komt er geld in het spel. Dan kan ik er ineens 4 - uiteraard tegen betaling - van haar krijgen.

De nacht verstrijkt terwijl we van bar naar pub en omgekeerd trekken. Greg maakt van zijn lange broek een korte als Lieke de scheur die erin zat nog verder vergroot. Als we bij een eettentje eindigen gaat Lieke naar huis en wij schakelen over op frisdrank. Greg is een vaste klant en we krijgen van de eigenaar wat te eten.

De zon begint de hemel al te verlichten als ik op huis aan ga. Om 5:30 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 33 - Donderdag 5 juli 2007

Om 8:30 ben ik even goed wakker. Maar dat is mij een te kort nachtje, dat is niet goed voor mijn uiterlijke gesteldheid. Dus draai ik mij een flink aantal keer om en val dan toch in slaap.

Daar wordt aan de deur geklopt, zacht geklopt, hard geklopt. Het duurt enige tijd voordat ik weet wie ik ben en waar ik ben, zo vast sliep ik (ja, ja). Het is Alla die klopt en ze kan niet naar binnen doordat ik mijn sleutel aan de binnenkant heb zitten (in noodgevallen kan Mike altijd via het balkon naar binnen). Ik laat haar naar binnen en ze maakt even snel de boel schoon. Niet enkel vanwege mijn slaperige voorkomen maar ook omdat de nieuwe Tsjechische gasten ieder moment kunnen arriveren. Ze is ook inderdaad net klaar als de nieuwe gasten van de Sinero appartementen bij de receptie staan. Op een holletje gaat ze naar beneden en ik sluit de deur weer.

Ik neem een douche, een fikse bak koffie en een ontbijtje. Daarna ga ik op bed liggen lezen en zo verstrijkt de middag. Een echte rustdag, geen wisselende contacten, geen gesprekken, gewoon stilte (die vinden in Malia is al een uitdaging op zich) en een leesboek. Het is een leesboek van 950 pagina's en dus ik kan even vooruit (ben al over de helft).

Aan het begin van de avond orden ik wat spullen op de laptop en zet dan de muziek op die ik van Arno gekregen heb. Lekker liggend op bed luister ik naar diverse soorten Griekse muziek die afgespeeld worden.

Dan ga ik naar de buren (Argos) voor een lichte maaltijd want veel trek heb ik niet. Ik eet een saganaki en een bifteki zonder toeters en bellen. Daarna vertrek ik naar Sportsbar en zie dat het niet erg druk is. Ik praat met Greg en Lieke de dag door maar daar zijn we alledrie snel mee klaar ("same shit, just another day"). Greg verveelt zich en wil steeds weer naar de sigaretten grijpen. Hij speelt nog steeds dat hij boos is op mij want ik heb hem 10 jaar ouder geschat dan dat hij eigenlijk is. Hij is 33 en dus slechts 11 jaar ouder dan Lieke. Ik heb het op de site nu - met terugwerkende kracht - aangepast om hem geen onrecht aan te doen. Ik moet hem er iedere keer aan herinneren dat hij boos is en niet meer met mij wil praten, want hij vergeet het steeds.

Ik wens ze een goedenacht en ga om 23:30 richting Mini Golf. Mike zit daar met Manolis (van Katharina). We nemen een Mythos en Manolis haalt er origano chips bij. We zitten over van alles te praten als de oude man van de tegenovergelegen supermarkt begint te roepen om Mike. We lopen richting straat en zien twee Engelse jongens op straat liggen te vechten. Weinig slagen worden er echter uitgedeeld, meer geschreeuwd. De jongen bovenop doet niet meer dan de onderste in bedwang houden. Manolis roept dat de politie eraan komt en dan springen ze op. De onderste gaat het restaurant in, de bovenste loopt langs ons. Van hem horen we dat ze vrienden zijn maar dat zijn vriend zoveel gedronken heeft dat hij echt agressief is. Er valt niet normaal mee te praten. Mike vertelt hem om even een blokje om te lopen maar dat doet hij niet en probeert toch weer een gesprek aan te knopen.

Al snel liggen ze weer op straat te rollen. Manolis is het zat, rijdt weg op zijn scooter en komt niet veel later met een politiewagen terug. Mike en ik hebben de grootste moeite om Manolis rustig te krijgen want die wil de politie zijn mening geven. De agenten plaatsen beide jongens op de achterbank en rijden pratend weg richting strand. De rust keert weder en Manolis gaat op huis aan. Even later zien Mike en ik een lege politiewagen terug rijden en korte tijd later loopt de niet agressieve jongen langs. Blijkbaar heeft de politie ze voldoende kunnen afkoelen en hoeft niemand de cel in.

Ik help Mike de Mini Golf afsluiten en vertrek dan richting Peach voor een slaapmutsje. Het is niet heel druk op straat en de moeder van Manos vraagt waar ik de afgelopen dagen ben geweest. Ik leg haar uit dat ik het druk met andere dingen had en ook niet zoveel zin meer heb om iedere avond naar dronken Engelsen te kijken. Ik hoop dat ze mijn verhaal begrepen heeft want ze spreekt zo goed als geen Engels, dus gaat het in mijn Grieks en met handen en voeten. Maria vraagt later hoe het concert is geweest en ik vertel het haar. Ze vindt het jammer dat ze vanwege haar werk niet mee kon gaan.

Ik maak het niet te laat omdat ik morgen weer in Malia Park aan het ontbijt wil zitten (voor 10:00 dus). Om 01:30 verlaat ik peach en een half uur later sluit ik mijn luiken.
 

Dag 34 - Vrijdag 6 juli 2007

07:45 De wekker gaat. Nu vind ik het vroeg, in de werkzame maanden is dit al uitslapen. Alles is betrekkelijk. Ik ga naar Malia Park en zie dat Ruud op pst 1 (bij de ingang binnen) staat. Maria en Maria 4 (de lange, luidste) staan buiten. Ik kies voor een plekje buiten want het is warm maar niet warm genoeg voor binnen.

Ik eet mijn ontbijt en dol wat met Maria 4. Daarna doe ik de "Botanic Tour" want die hebben ze hier in Malia Park. Je wordt langs allerlei planten met verklarende bordjes rondom het hele complex geleidt. Ik kom langs het strand en zie dat de rode vlaggen uithangen. Er staat een fikse wind maar de golven zijn niet zo hoog. Er zal wel een verraderlijke stroming staan. Ik besluit om morgen mijn camera mee te nemen want er zijn wel wat stukjes die op foto vastgelegd mogen worden.

Ruud en Maria gaan straks naar het strand en ik ga langs huis om dan met laptop richting Sportsbar te gaan. Scott is de ochtendhulp en is nog alleen. Greg zal nog wel liggen te snurken. Ik ga aan het werk en word weer gestoord door een gekke Hollander. Hij loopt in en uit de bar en werkt verderop in een restaurant. Hij heeft echter overal al gewerkt en net zo vaak ontslagen. Met rode ogen zit hij al aan het bier en schreeuwt tegen iedereen die langs loopt. Scott wordt helemaal gek van hem maar blijft met hem praten. Ik negeer hem zoveel mogelijk maar hij heeft zo'n plaat voor zijn kop dat die boodschap niet duidelijk overkomt.

Ik doe mijn werk en sluit dan af. Greg is ondertussen binnen en ziet er vermoeid uit. Hij is met zijn oude baas uit geweest en dat was dan de zoveelste late nacht. Ik wens hem sterkte met het werk en ga richting Mini Golf. George, de broer van Mike, had een vraag uitstaan of PowerPoint presentaties aan elkaar gekoppeld en dan achter elkaar afgespeeld kunnen worden. Ik heb op internet een oplossing gevonden maar dat is geen gemakkelijke. Op mijn eigen laptop heb ik het nu voor elkaar maar dat is een Nederlandse Office 2000.

Omdat het toch nog rustig is begin ik met de uitleg op zijn laptop maar hij heeft een Griekse Office 2003. andere opties en op een gegeven moment ben ik ook de draad kwijt. George heeft meegeschreven maar kijkt mij nu hulpeloos aan. Hij zegt dat hij toch kiest om alles met de hand in een grote presentatie te zetten en ik kan hem geen ongelijk geven. Dit is geen werkbare oplossing.

Ik verlaat de Mini Golf en ga wat boodschappen doen, de koelkast heeft frisdrank nodig. Daarna lig ik even op bed te lezen en pak dan mijn zwemspullen en vertrek naar Kalia. Met een frappee zit ik daar ik een zachte fauteuil weer een fiks aantal pagina's weg te werken. Toch blijf ik daar niet zitten lezen want om 16:00 verhuis ik naar zwembad. Daar lig ik in de zon te branden en te plonzen. Natuurlijk lees ik verder hoe wormen de zeebodem instabiel maken, kreeften met virussen de steden besmetten en orka's de vissersboten aanvallen (Peter Schätzing - De Zwerm). En dan nog gek opkijken als ik de zee niet in ga?

Na dit zonne- en zwembad ga ik op een kruk bij de Sportsbar zitten. Lieke is nu al verveeld want er zijn heel weinig gasten. Als het dan toch iets drukker wordt ga ik richting huis. Na douche en omkleden ga ik richting Cretan Family. Katharina is er nu ook en ik word in bijna perfect Nederlands begroet. Een saganaki, Dakos (hard brood met tomaat en feta) en een mix grill zijn dit keer de zaken die aan maag en darmstelsel toevertrouwd worden.

Om 22:15 vertrek ik richting huize Jongeneelen waarbij ik achter Maria 4 aan rijd die net uit Malia Park komt. Op het balkon zitten we de dag te bespreken en mijn plannen voor de komende dagen. Zondag ga ik richting Rethymno, maandag zijn Ruud en Maria vrij en die dag houd ik dus vrij. Dinsdag is alweer de laatste dag want woensdagochtend verlaat ik Kreta. De wind wakkert wat aan en de nacht koelt af. Het voelt lekker verfrissend aan maar Ruud krijgt het zelfs wat koud. Zij gaan slapen en ik volg hun voorbeeld.

Het is 0:30 als ik thuis ben en ik ga nog even wat liggen lezen. Ik zie een klein beestje langs de muur omhoog klimmen. Mijn ogen gaan richting plafond en binnen een seconden sta ik naast mijn bed. Een grote kakkerlak hangt bovenaan de muur mij aan te kijken. Ik pak een slipper, omwikkel die met toiletpapier en stap op het bed. Het beest blijft nog rustig zitten. In plaats van het dood te drukken, geeft deze domme jongen hem een slag. Niet hard genoeg, beest valt naar beneden en is nergens meer te zien. Ik verschuif het bed, kijk tussen lattenbodem en matras, onder het bed, nachtkastje en stoelen. De zoektocht wordt uitgebreid maar van het hele beest is geen spoor meer.

Ik ben nu klaarwakker en ga uiteindelijk maar wat liggen lezen. Dan zie ik in mijn ooghoek ineens weer een beweging. Waar het beest zich verstopt had is mij een raadsel maar hij komt weer langs de muur omhoog gekropen en komt boven de bedrand uit. Ik stap uit bed en pak de slipper. Deze beweging doet hem even onderduiken maar niet voor lang. Als op een goede hoogte op de muur zit is hij nu echt de mijne. De druk die ik nu uitoefen zou zelfs een muis hebben geplet. Het lijk wordt netjes in het toilet gedeponeerd en verdwijnt in de riolering. De slipper wordt weer slipper en ik kan met een gerust hart snurken zonder dat ik kans loop om ineens wat insectenvlees in mijn mond te voelen vallen (ja, daar griezelen jullie van? Nou dan voel je wat ik voelde). Het is 2:00 als ik dan echt mijn luiken sluit.
 

Dag 35 - Zaterdag 7 juli 2007

08:00 Ik word wakker maar niet wakker genoeg om er meteen uit te gaan. Ik lig wat te soezen en denk aan de kakkerlak van afgelopen nacht. Ik heb er geen nachtmerrie of een fobie aan overgehouden maar ik denk dat ik minder goed had geslapen als het beest niet tevoorschijn was gekomen.

Het is weer tijd voor een ontbijt in Malia Park. Dit keer neem ik mijn camera mee. Niet om foto's van het ontbijt te nemen want dat staat wel heel toeristisch. Ook niet om foto's van Ruud of Maria te nemen, Ruud zou het minder een probleem vinden maar met Maria krijg ik dan echt ruzie. Nee, ik ga na het ontbijt de tuin rondlopen en daar diverse plaatjes schieten. Zo gezegd, zo gedaan en ik schiet nog wel een foto van het lege buitengedeelte als Maria de keuken is ingegaan met de zoveelste lading vaatwerk.

Op weg naar huis ga ik langs de zaak die een bepaald metaalband verkopen. Ik denk meteen ook aan de aansluitingen die ik voor de buitenkeuken nodig heb. Ik kom er voor dat laatste niet helemaal uit en ga even naar huis om de camera thuis te laten en de kraan mee te nemen. Dankzij een behulpzame en ervaren man - dat is wat anders dan de hulpjes bij onze bouwmarkten - heb ik alle aansluitingen en koppelingen gekregen. Voor de kassa ontmoet ik Greg die wat verf heeft gekocht en op het dak van de Sportsbar aan de gang gaat (daar kan hij dan meteen even wat slaaptekort compenseren).

Ik breng de spullen thuis en stap meteen weer op de scooter. Volgende halte: de kapper. Mijn coupe is mij veel te lang, helemaal onder die hete helm. Ik ga naar de kapster die ook Mike en Ruud regelmatig van een verbeterde haardos voorziet. Ik moet een afspraak maken tenzij ze met de tondeuse haar gang mag gaan. Dat laatste is mij prima want ik wil het toch lekker kort hebben. Dus sta ik 10 minuten later buiten en heb flink wat haar achtergelaten.

Ik rijd naar de Praktik want ik heb daar wat leuke cadeautjes voor familie en vrienden gezien. Nadat ik die ook binnen heb is het echt tijd voor een fikse klus aan het verslag. Ik zit de middag dus weg te tikken, voorzien van frisdrank en een koel hoofd, dankzij de airco. Tussendoor stop ik enkel voor wat koffie met wat brood en daarna is het weer tikken geblazen. Ik heb de nieuwe muziek van Arno op de achtergrond en hoor dat er zeker wat goede muziek bij zit.

Om 21:20 heb ik dan alles klaar voor de update en pak ik de laptop in. Ik heb niet heel veel trek maar ben wel op tijd voordat de keuken van Sportsbar sluit. Ik eet en update tegelijk. Dat doet Lieke vragen of ik uitgegeten ben want die ziet mij enkel wat tikken op de laptop. Ze is te vroeg want ik ga zeker mijn bordje netjes leeg eten, zo verzeker ik haar. Daarna breng ik de laptop weer naar huis zodat hij geen gevaar loopt tussen de Engelsen.

Veel Engelsen zijn er niet, zeker niet als de film van 22:00 is afgelopen. Dan is er echt niemand meer. Greg heeft een Engelse komiek opgezet die het publiek op aardig wat vieze moppen en opmerkingen trakteert. In het begin is het wel leuk maar ook dat gaat vervelen. Dus spelen Greg en ik een potje pool waarbij heel duidelijk is wie er vaker dit spelletje speelt. Ik kan je vertellen dat ik dat niet ben.

Ik wacht de sluitingstijd van de Sportsbar niet af maar ga voor een kort bezoek nog even langs de Peach bar. Vorig jaar zat ik er nog bijna iedere avond maar ik word blijkbaar ook iets ouder en kan dat gestunt(el) van die Engelsen niet meer aanzien. Aangezien ik morgenvroeg naar Rethymno ga, hou ik het bij een drankje en veel water. De straten zijn slecht gevuld en de kamaki's (de proppers) hebben alle moeite om de mensen naar binnen te lokken. Om 02:00 ben ik alweer thuis en sluit ik mijn luiken.
 

Dag 36 - Zondag 8 juli 2007

08:00 De wekker haalt mijn gedachten weg uit dromenland. Ik neem een kop koffie en een douche alvorens ik in de auto stap. De rit naar Rethymno gaat voorspoedig. Omdat het zondag is, is het nog rustig op de weg. De Grieken die dat kunnen slapen uit en gaan vanmiddag op stap. Er zijn er natuurlijk ook die hard moeten werken en ik denk aan Ruud en Maria die alweer 3 uur in touw zijn.

Om 10:00 ben ik in Rethymno en zet de auto onder een boom langs de rondweg van het oude kasteel. Ik ontmoet vandaag Emma, de Zweedse hostess die de vriendin was van Apostoli (uit Parga). Ik had van Apostoli haar nummer gekregen en we hebben om 13:00 afgesproken bij een bar die dichtbij de Hertz autoverhuur zit. Dat is niet zover lopen vanaf de plek waar mijn auto nu staat en op mijn gemak begin ik alvast die kant op te lopen. Ik heb nog 3 uur maar ik wil de Guru bar alvast gevonden hebben. Het is maar goed dat ik dat doe want de Hertz is verhuisd en blijkt nu 2 kilometer verderop te zitten langs de beachroad. Ik loop dat stuk door maar de zon heeft de kracht nu echt te pakken. Ik vind de bewuste bar maar ben nu al goed bezweet. Ik besluit terug te lopen naar de auto, daar af te koelen en dan met de auto richting bar te gaan.

Terug bij de auto kun je mijn shirt uitwringen. Ik hang hem te drogen en heb gelukkig nog wat kleding in de auto liggen. Ondertussen moet ik steeds "nee", "no" of "ochie" verkopen aan bestuurders die hopen mijn plekje onder de boom in te kunnen pikken. Ik ga in de auto zitten lezen en zie heel wat bezwete toeristen uitrusten in de schaduw van de boom. In 1994 hebben Berry en ik het kasteel al bezocht en dat koste toen ook al de nodige zweetdruppels. Dat is er dus na de invoering van de euro niet beter op geworden (ik heb geen idee waar dat op slaat maar vond het wel leuk klinken).

Het is 12:15 als ik de auto start, de koele plek verlaat en naar de andere kant van Rethymno rijd. Daar heb ik geluk want er rijden vele wagens rond die op zoek zijn naar een parkeerplekje. Er rijdt echter een brommer weg op een plekje en ik kan de auto daar snel neerzetten. In de volle zon maar ik heb in ieder geval een plekje die dichtbij de bar is. Ik loop eerst langs een supermarkt en koop daar een belegd broodje en een flesje fris. Ik had nog geen ontbijt op en begon dus wel wat trek te krijgen. Ik eet het in de schaduw van een appartementengebouw op en loop daarna naar de bar.

Met een frappee zit ik te wachten en zie Emma even later aankomen. We begroeten elkaar en hebben elkaar 2 jaar niet gezien. Genoeg om bij te praten want we dan ook al snel zitten te doen. Ik krijg het hele verhaal vanaf haar vertrek uit Parga (augustus 2005) tot aan nu te horen. Ze heeft bij Apollo nu een tweejarig contract voor Rethymno in de zomer en Brazilië in de winter. Griekenland heeft nog steeds haar hart want een tussenjaar in Bulgarije is haar slecht bevallen.

Nu is ze manager van het Rethymno gebied, heeft meer dan 20 reps (hosts/hostesses) onder zich en ze hebben 35 aankomsten per week. Het betekent dus enorm veel werk maar ze was er al vanaf februari mee bezig. Een burn-out (net als haar vader nu heeft) kondigde zich aan en daarom heeft ze twee weken in Zweden gezeten. De accu is nu weer wat opgeladen en ze houdt zich meer aan de normale werktijden. Ook is het team nu wat meer ingewerkt en kan ze meer delegeren. De nieuwe locatie in Brazilie heeft minder gasten en dus minder werk en is ideaal als winterstop. Ze is zelfs de samba daar aan het leren!

Ze gaat vanaf 12 augustus voor een week terug naar Parga. Als vakantie en om de losse eindjes af te sluiten. Haar vertrek was daar namelijk zo plotseling dat ze van heel wat mensen nog netjes afscheid wil nemen. Ik waarschuw haar voor teveel stress en stel voor dat ze de mensen uitnodigt om naar haar te komen. We zullen zien of ze dat doet. We zitten nog wat over Apostoli te praten en ik merk dat ze het niet leuk vond dat hij zo in de problemen zat maar dat het voor haar wel een afgesloten hoofdstuk is. Het is tijd voor Emma om weer aan het werk te gaan. We nemen afscheid en ik beloof haar volgend jaar in Rethymno weer op te komen zoeken.

Ik rijd met de auto richting centrum en kan hem ook daar langs het strand kwijt. Eigenlijk een parkeerverbod maar ik zie geen auto die al iets onder de ruitenwisser heeft wapperen. Ik loop het centrum nog wat door maar het is mij iets te toeristisch geworden. De restaurants buiten de haven hebben nu ook al iemand buiten staan en zelfs winkels beginnen aan die vervelende methode. Blijkbaar werkt het voldoende om toch uit te kunnen. Ik zie geen bekende bij Symposium, de taverna die in 1994 onze favoriet was. Ik zit bij een bar naast de beroemde leeuwenfontein met een frappee in de hand naar de toeristen te kijken. Er loopt wat vreemd volk tussen en wat worden er veel plaatjes van die fontein geschoten.

Om 15:30 verlaat ik Rethymno en ga op huis aan. Onderweg - in Heraklio - wil ik de grote supermarkt Carre-Four bezoeken. Dat gaat echter niet door want daar aangekomen tref ik een gesloten zaak aan. Zondags gesloten, ik had er in deze 24 uurs economie nooit bij stil gestaan maar dat geldt natuurlijk enkel voor de toeristencentra. Dus rijd ik verder naar huis alwaar ik om 16:10 mijn auto weer parkeer.

Ik pak snel mijn zwemspullen en ga met de scooter naar Vergas hotel. Daar plons ik in het water en lig daarna lekker in de zon op te drogen. Ik loop daarna naar de overkant - Sportsbar - waar ik van Greg meteen een Mythos krijg aangeboden. We praten de dag door en Lieke verveelt zich want er zijn weinig gasten. Dus zitten Greg en zij elkaar constant te plagen, het lijken wel twee pubers. Maar daardoor verstrijkt de tijd wel sneller, aldus Lieke.

Thuis kleed ik mij om voor de avond. Ruud en Maria hebben vandaag de lange dag dus die zie ik vanavond niet. Ik ga eerst naar de Cretan Family voor een lekkere Griekse maaltijd. Vanwege een grote groep Nederlanders kan ik echter niet aan mijn vaste tafeltje (nummer 10) zitten, want Jorgos zou die graag willen gebruiken om er een lange tafel van te maken. Ik maak hem duidelijk dat ik dat niet erg vind en kom nu op 21 te zitten. Daar werk ik een saganaki en een gyros schotel naar binnen terwijl Jorgos op de bouzouki gaat spelen. Eddy, de hulp, kiest jongedames uit waar hij met zwijmelende ogen wat onverstaanbaar Grieks tegen zingt (of is het toch Albanees?).

Na het eten ga ik naar de appartementen van Stella Maria. Bij de bar krijg ik de ene na de andere metaxa-cola van Yiannis terwijl we de Engelsen zitten te observeren. Die zijn verdeeld in twee groepen, de Engelsen en de Schotten. Beide zijn bijna niet te verstaan als ze iets komen bestellen en ze laten zich het geld aardig snel uit de zakken kloppen. Yiannis ziet zijn relatie met Allenka enkel achteruit gaan en ziet het somber in. Hij verteld mij dat het vrijgezel zijn soms heel veel problemen kan voorkomen. Ik luister naar zijn verhaal terwijl de bodem van de metaxa fles in zicht komt. De Engelsen vertrekken naar de beachroad. De jongens lopen terwijl de meiden zich laten rijden door een taxi. Ze hebben dus al een fikse bodem in hun magen en komen dus ladderzat in de ochtend weer naar boven geklommen.

Ik zit met Yiannis nog even alleen als de nachtwaker zich meldt en ik vertrek. Ik beloof hem dat ik voordat ik het eiland verlaat nog afscheid kom nemen en rijd richting Sportsbar. Die is om 01:15 al gesloten dus hebben ze aan het einde weinig klandizie gehad. Ik rijd naar Molli Malones en vind daar inderdaad Greg en Lieke. Die zitten hier nog een slaapmutsje te nemen. Er gaan nog twee metaxa cola richting keelgat alvorens we richting bedje gaan, ieder zijn/haar eigen wel te verstaan. Om 03:30 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 37 - Maandag 9 juli 2007

9:30 Wakker. Vandaag geen ontbijt in Malia Park, het kan tenslotte niet iedere dag feest zijn. Ik stap op de scooter en rijd naar de Galaxy bar. Terwijl er in de kerk aan de overkant een uitvaart plaatsvindt zit ik gebakken ei met spek als ontbijt te eten. Een betere illustratie van genieten van het leven voordat het eindigt kan ik niet bedenken. En het leven gaat gewoon door getuige de enorme file die er iedere ochtend weer door Malia staat. De snelweg boven langs is nog lang niet klaar, dat gaat nog wel een paar jaar duren (in het tempo waarin nu gebouwd wordt), maar het is ook niet het gemakkelijkste gedeelte. Ik heb 2 tunnels en een brug in aanbouw gezien als je boven Malia kijkt.

Uit deze overpeinzing word ik gewekt door een scootertoeter en een roep van Mike. We hebben elkaar al een paar dagen niet gezien en hij vroeg zich af of ik er nog wel was. Ik verzeker hem dat ik er echt nog wel ben door flink op zijn schouders te slaan. Ook zal ik Pelagia zo in de boekhandel opzoeken om haar gerust te stellen. Ik zit dus nog even aan mijn frappee te lurken (de eieren waren al snel opgegeten) en reken dan bij Manuela af. Doordat ik nu bij de Sportsbar een werkende internetverbinding heb zien ze mij hier bijna niet. Ook is de sfeer hier minder nu Maria en Stathis er niet meer zijn. De nieuwe serveerster is minder uitgesproken.

Ik rijd naar de boekhandel en krijg van Pelagia een frappee en we praten wat bij. Ze heeft een bril waar wat krasjes nu op verschenen zijn. De bril is 5 jaar oud maar de krasjes zitten in het glas en dat is vreemd. Dat zou een productiefout moeten zijn maar het is vreemd dat het pas na 5 jaar zich manifesteert. De kinderen zijn er ook maar daar merk je weinig van dankzij Jetix. Die hangen aan de buis gekluisterd.

Mike komt eraan en moet een elektriciteitsklusje doen bij de buren. Er loopt daar echter een grote hond rond en ik bedank voor de uitnodiging om hem te assisteren. Ruud komt langs in de auto en even lijkt het zoals vroeger op de kruising. Maar werp je dan een blik in de leegstaande taverna dan weet je wel beter, dat is een voltooid verleden tijd. Ruud brengt de auto weg en komt met Maria terug op de scooter. Maria is erg moe en wil vandaag enkel relaxen. Ik geef haar gelijk want je moet nu - zo voor het hoogseizoen - verstandig met je energie om gaan. Vandaag dus geen uitstapje.

Wel kleine uitstapjes. Eerst met Ruud naar de scooterwinkel. Zijn linkerspiegel van zijn scooter is kapot maar hij heeft een rechter versie meegekregen. Nou heeft Mike dezelfde scooter en die heeft de rechter kapot. We gaan dus een linker halen en monteren daarna beide spiegels op de scooters. Zo kunnen beide eigenaren weer aan beide kanten goed uitkijken. Daarna ga ik met Mike op stap. Voor kamer 2 moet er een bed uit Chersonissos gehaald worden. Dat doen we met een pick-up en we krijgen van Armandos ook meteen wat andere spullen mee die opgeslagen mogen worden.

We rijden naar Sinero en beginnen daar het bed, matras en twee kastjes naar boven te zeulen. Ik verklaar Mike voor gek om dit op het heetst van de dag te doen en volgens mij heeft hij er nog meer moeite mee want ook aan zijn neus hangt een grote druppel lichaamsvocht. De rest van de spullen worden in de Vlastos schuren opgeslagen waar ook nog wat spullen van de Jongeneelen familie staan. Het zijn de oude kippenschuren van zijn vader en die worden nu voor opslag gebruikt.

Daarna hebben we de klus geklaard en gaat de reis terug naar huize Vlastos. Pelagia heeft mousaka gemaakt maar in mijn gedachten is er maar één ding en dat is vocht! Ik heb geen zin in eten, enkel in drinken. Ze hebben gekoeld water en terwijl Mike wel wat eet zitten we beiden af te koelen. Mike gaat douchen terwijl ik richting zwembad verkas.

Ik lig wat te dobberen in het zwembad en heb daarbij mijn oorplugjes in. Zo zorg ik ervoor niet weer met een oorontsteking opgescheept te worden. Als ik op mijn bedje ga liggen om op te drogen zie ik dat er gebeld is door 5Hart. Even later gaat de telefoon weer en blijk ik aan het werk te moeten. De webaanmeldingen komen niet door en dat is niet goed want dat is onze bron van inkomsten. Dus droog ik mij af en ga ik de laptop halen. Bij de Sportsbar kruip ik in "mijn kantoor" en ga aan het werk. Binnen een half uur heb ik het probleem opgelost en heb ik ook nog wat andere zaken afgehandeld. Daarna zit ik nog wat te internetten en te praten met Greg en Lieke.

We hebben vanavond om 21:00 een bijeenkomst bij de Mini Golf van Mike. Dus ga ik op huis aan om mij om te kleden. Berry belt om te vertellen dat de tickets nog niet binnen zijn maar hij heeft op internet de vertrektijden van vandaag bekeken. Dat heeft hij echter voor het verkeerde vliegveld gedaan, Kavala in plaats van Kalamata. Ik beschimp hem maar moet hem enige credit terug geven want het staat fout in de reisgids. Toch had hij beter moeten weten want deze plaatsen liggen een dikke 600 kilometer uit elkaar. Even later belt hij terug dat het toch waarschijnlijk vroege vluchten zullen zijn. We wachten de tickets toch nog maar af.

Om 20:45 meld ik mij als eerste bij de Mini Golf. Even later komen ook Ruud, Maria en Pelagia erbij. Ik zit eerste rij met mijn stoeltje langs het hek van de ingang. Zodoende kan ik goed alles in de gaten houden wat voorbij trekt. Ik bestel een souvlaki maaltijd bij Mike die alle bestellingen verzamelt en door belt naar een taverna iets verderop. Ruud en Maria bestellen bij de zaak naast de Mini Golf waar veel Engelsen ook eten (typische Engelse gerechten). Ruud heeft een soort burger met patat en salade. Uit die salade kruipt echter een kronkelend beest en dus gaat de schotel terug. Hij krijgt met veel excuses een nieuwe schotel maar laat de sla voor de zekerheid staan.

Ondertussen zijn ook Eddy en Christien aangeschoven. Dat zijn Belgische vrienden van Mike en Pelagia, maar wij kennen ze ook al jaren. Ze zijn weer 3 weken op het eiland. Ook Katharina van Manolis is aangeschoven en zodoende zit er een fikse groep bij de ingang. Mike moet natuurlijk achter de toonbank zitten om nieuwe golfers te bedienen en mensen die wat willen drinken. Ook ons eten komt nu binnen en ik ga bij hem zitten want anders zit hij daar alleen te eten.

Ruud en Maria zijn de eerste die vertrekken want die moeten er morgen als eerste uit. Ik volg niet veel later maar dat is niet omdat ik er zo vroeg uit moet. Ik wil wel weer een Malia Park ontbijtje maar daarvoor kan ik iets later opstaan dan de 6 uur waarop Ruud en Maria de wekker hebben staan. Ik leef wel mee met die twee maar in de wintermaanden zijn de rollen omgedraaid. Ik wens iedereen dus een goede nacht en ga richting Sportsbar.

Daar tref ik Greg en Lieke biljartend aan want er is niemand. Lieke geeft Greg beter partij maar het zit Greg ook wat minder mee. Hij gooit de keu erbij neer en schenkt mij een metaxa-cola in. Net als ze denken om te gaan sluiten komt er een groep Engelsen binnen. Lieke zit heel hard te denken dat ze na een drankje moeten weggaan en het lukt haar want de jongens verdwijnen weer. Aris komt niet veel later binnen met zijn hond Falia. Daar sta ik even mee te donderen. Het is een lief jong beest en lekker speels. Enkel, als het een kat ziet dan vliegt ze erachteraan of ze daarbij nu de weg oversteekt of niet. Dat gaat dus een keer fout aflopen.

Greg en Lieke gaan allebei naar huis, ze hebben het wel gehad. Ik ga naar Peach en sta daar een tijdje met Manolis te praten. Hij zit goed in zijn ras met de weinige inkomsten die er op dit moment binnenkomen. Hij weet echter geen uitkomst op dit moment en dat maakt hem wat ongeduldig en onrustig. De kamaki's worden aangevuurd om achter iedere potentiële drinker aan te gaan.

Dan staat ineens Greg voor mijn neus. Hij had nog zin in wat eten en heeft bij een broodjeszaak iets verderop zijn bestelling gedaan. Hij blijft een hele tijd staan praten en ik ga er op een gegeven moment bij staan. De eigenaar roept dan dat we een drankje moeten nemen en dat worden er wel iets meer dan een. De eigenaar wordt geflankeerd door twee flink uitgeruste barmeiden en Greg en ik worden duizelig als ze springend voor ons tekeer gaan. De tijd verdwijnt en zo ook de drank. Peach is al gesloten maar deze bar heeft nog een groep Engelsen binnen. Toch houden we het iets na vieren voor gezien en sluit ik om 04:30 de luiken.
 

Dag 38 - Dinsdag 10 juli 2007

8:30 Wekker. Zo dat was een wat korter nachtje dan gepland. Toch kan ik niet zeggen dat ik mij zwak of slaperig voel. De laatste volledige dag in Malia, dus ik heb vandaag wat dingen af te ronden. Ik stap dus op de scooter en rijd naar Malia Park voor een ontbijt. Daar tref ik de bediening in een vreemde staat aan. De oudere Maria (Maria 2) stond vanochtend haar haren te kammen toen er door het open raam een baksteen naar binnen vloog (ze woont op de 1e etage). Die baksteen kwam precies op haar hand terecht in plaats van haar hoofd. Ze heeft Maria 4 laten slapen en is richting Ruud gelopen. Die trof vanochtend dus een ontdane Maria met een fiks bloedende hand op de stoep van zijn huis aan. Naar de dokter, hechtingen erin en naar huis.

Vreemd begin van de dag. De daders? Waarschijnlijk dronken Engelsen want toen Maria naar haar balkon liep zag ze Engelsen verderop lopen die achterom naar boven keken en riepen "So what?". Dat soort gespuis zou je toch meteen tussen zes plankjes naar Engeland willen sturen!?! Maria 4 heeft van dit alles niets gemerkt maar is nu behoorlijk van slag. Ze kan nog wel wat glimlachen maar de kracht en de echtheid is er vanaf. Als ik het ontbijt wil afrekenen krijg ik van de maître te horen dat ik zo mag vertrekken. Ik hoef dus weer niets te betalen.

Via een flappentap rijd ik naar de Mini Golf. Ik help nog wat opruimen en afwassen van de vaat van gisteren. Ook de luiken voor het hok worden door mij vakkundig opgeborgen. Daarna is Mike klaar voor een ochtenddienst en maakt hij twee verse sinaasappelsap. Ik betaal hem de kamer en hij geeft mij een cadeau, een van zijn zelfgemaakte figuren. Ik bedank hem hartelijk en ga bezig aan het volgende actiepunt, de was.

Die wordt bij Katharina afgeleverd en kan ik vanavond om 19:00 weer ophalen. Daarna ga ik richting scooterverhuurder. Stavroula is er niet en ik zit een tijdje met Dimitris en een ex-werknemer van hem te praten. Hij is Albanees, heeft een paar jaar bij de scooterverhuur gewerkt en woont nu in Zweden omdat zijn vriendin daar vandaan komt. Hij is hier op vakantie en valt een dag in voor een vriend omdat die andere verplichtingen had. Dan komt Stavroula binnen en van haar hoor ik dat mijn scooter opgehaald wordt bij mijn kamer. Ik hoef zelf dus niets te doen. Ik neem afscheid van ze en rijd naar huis. Ik heb weer wat tikwerk liggen maar het enige wat is vastleg zijn wat steekwoorden. De dagen werk ik in Diakopto wel uit en dan ook de site bij.

Ik maak een planning voor alle bezoekjes die ik moet doen en krijg daar toch wel slaap van. Volgens de planning heb ik wel tijd voor een siësta en dat doe ik dan ook als eerste. Die tweeënhalf uur doen het slaaptekort weer wat verdwijnen en hierna verdwijn ik richting Stella Maria. Natuurlijk kom ik bij Yiannis niet weg met enkel een handdruk. Het drankje is echter wel een Fanta ondanks aandringen van Yiannis voor wat sterkers.

Dan de was ophalen en ook hier krijg ik de beste wensen van Katharina voor de rest van de vakantie. Thuis kan ik mij dan omkleden en beginnen aan de avondplanning. Als eerste de boekhandel waar ik Pelagia en Mike aantref. We zitten nog wat te praten en dan komt Manolis met de kinderen (ook die van Mike en Pelagia) langs. Ik krijg van iedereen een "Kalo Taxidi" (goede reis) toegewenst en neem niet veel later ook afscheid van Mike en Pelagia. We spreken de hoop uit dat we elkaar dit keer in de winter wel zullen zien want Ruud is bezig met plannen voor een bezoek aan Nederland. Ik hoop het en dan vooral voor Ruud.

De volgende stop is Peach bar. De zaak is nog niet geopend en een sms komt niet bij Maria aan. Gelukkig komen ze er dan beiden aanlopen want ze moeten nog even wat doen alvorens ze open gaan. Ik neem afscheid van ze en vertrek daarna naar de Cretan Family voor een maaltijd. Ik bestel er wat mezes (saganaki, dakos, tomaten-komkommer salade, patat en keftedakia) waarvan ik er een aantal snel heb maar de patat en de keftedakia laten op zich wachten. Er wordt wat gerend in de keuken en Jorgos gaat spelen. Dan krijg ik pas de bewuste schotels dus ik vermoed dat er in de keuken wat fout is gegaan. Ik loop hierdoor iets achter op planning en neem pas om 22:45 afscheid van Jorgos.

Ruud weet dankzij een sms dat ik later kom en zit al op het balkon op mij te wachten. Op de trap staat een 10 liter waterfles die met door Ruud gemepte olijfolie is gevuld. Maria zit op het balkon als een stil vogeltje voor zich uit te staren, ze is heel erg moe. Ze gaat dan ook niet veel later naar bed en ik neem afscheid van haar. Ik hoop dat ze goed het hoogseizoen door komt. Ik zit met Ruud nog wat te praten over van alles en nog wat. Dan roept ook zijn gedeelte van het bed en begeleidt hij mij naar beneden. De deur van Oma is al dicht, die ligt er tegenwoordig ook vroeger in. Ruud plaatst de olijfolie op mijn scooter en ik neem afscheid van hem. Ik hoop hem snel weer te zien en we houden contact door sms en skype.

Op weg naar huis kom ik de laatste stop van mijn planning tegen en dat is de Sportsbar. Onder het genot van een metaxa-cola zitten we nog wat na te denken over de nabije toekomst. Voor Greg en Lieke is dat werken en het is gelukkig vandaag weer wat drukker geweest. Voor mij is dat de volgende etappe in de rondreis. Aris en Falia komen er ook nog bij en ik krijg van Aris mijn laatste metaxa-cola op Kretens grondgebied en van Falia nog een filaki (kusje). Ik help afsluiten en neem dan afscheid van iedereen. Ik vergeet bijna de fles olijfolie die ik voor de zekerheid maar op de bar had gezet. Maar gelukkig zag Greg hem. Die was toch al helder genoeg om de ventilator naar binnen te halen (vergat hij regelmatig). Ik bedank ze voor alles en ga nu echt op huis aan. Daar stop ik de olijfolie in de auto en ruim nog wat spullen al op. Het is 02:00 als ik dan mijn luiken sluit.
 

Dag 39 - Woensdag 11 juli 2007

07:30 En de wekker gaat. Tijd om in te pakken en Kreta te gaan verlaten. Als eerste loop ik naar de auto en haal die zoveel mogelijk leeg. Hij staat in de schaduw dus het is nog een goede temperatuur om te werken. Ik stop zoveel mogelijk de spullen die naar Nederland moeten (en ik in Griekenland niet gebruik) achterin de kofferbak of tussen de voorstoelen en de achterbank. Ik probeer het zo compact mogelijk te maken want ik moet ook wat nieuwe spullen kwijt (zoals wat olijfolie). Als ik tevreden ben over het resultaat kunnen de spullen uit kamer 1 erbij. Het naar beneden brengen vergt minder moeite dan het omhoog slepen en alles vindt een plekje in de auto. Ik hou er rekening mee dat de voorstoel en de achterbank leeg gemaakt moeten worden voor de week met Berry en Frances.

De zon komt nu over het huis van Manolis (van Argos) heen en ik zet de auto langs de muur zodat hij koel blijft. Ik ga naar boven voor een douche, een ontbijt en fiks wat koffie. Dat inpakken heeft mij 75 minuten gekost en ik heb er dus nog 45 over. Ik kan dus rustig aan doen en lekker van ontbijt en koffie genieten.

Dan is het tijd om de laatste spullen in de auto te stoppen, de kamers nog even te controleren en de deur achter mij dicht te trekken. Het bed hoef ik niet terug te zetten want Alla gaat dat voor mij doen. Ze loopt net de receptie uit en ik bedank haar weer voor de goede schoonmaak. De diesel wordt gestart en gaat voor de laatste keer - dit jaar dan - door de smalle gang richting straat. De rit naar Heraklion verloopt weer voorspoedig en ik heb geen file. Als ik de afslag naar de haven neem zie ik dat er verderop bij de stoplichten wel een fikse file staat. Nu bereik ik de boot om 10:08 en blijf in de schaduw van een overkapping staan wachten. Ik wil laat de boot op zodat ik er vroeg af kan.

De boot vertrekt op tijd en ik verblijf de meeste tijd op dek 8 in de ruimte die vroeger de disco was. Nu is dat een rookvrije lounge bar. De banken zijn allemaal al door Grieken in beslag genomen, die zijn daar snel en behendig in. Ik wilde ook niet vroeg de boot op en dit is dan de consequentie. Op een gegeven moment worden mijn ogen zwaar en verlaat ik de bar op zoek naar een rustig hoekje. Er ligt overal zacht tapijt en ik kruip in een hoekje en ga even liggen. Ik slaap niet maar lig wel te soezen en dan rust je toch. Na een uurtje ga ik weer richting bar en vind nu wel een plekje op de banken. Daar kan ik ook nog even liggen en al lezend de tijd doden. De tuinplannen had ik ook mee maar daarvoor kan ik mij te weinig concentreren want de Grieken praten luid en de TV staat ook aan.

Een voordeel van dek 8 is dat je heel goed de aankomst in Pireaus kunt volgen. We zijn keurig op tijd (17:30) buiten de haven en moeten wachten op een loods en wat boten die de haven verlaten. Dan mogen wij naar binnen. Ik wacht tot we bijna bij de kade zijn, eerder heeft toch geen zin om naar je auto te gaan. De auto staat in een bijna lege garage 2 en ik zet hem alvast klaar voor de oprit. Die gaat even later open en kan ik het schip verlaten. De politie drijft mij naar een uitgang die ik niet wil. Ik rijd dus iets door en keer daarna snel. Vanuit die andere uitgang weet ik de weg beter en ik ga in Pireaus geen risico lopen.

De rit uit Pireaus verloopt voorspoedig, enkel een kleine file bij de wegversmalling. Drie rijstroken (dus 4 rijen Griekse auto's) moeten naar 2 rijstroken zonder vluchtstrook. Even later zit je dan op de snelweg en gaat het vlot door. Wel staat er een straffe wind maar mijn auto is dusdanig beladen dat je een orkaan moet sturen wil ik er iets van merken. Iets voor Diakopto heb je een grote parkeerplaats met een Mac Donalds. Ik heb wel trek en dus stop ik daar voor een Mac Chicken met spek menu. Er lopen wat zigeuners op de parkeerplaats rond en ik kies een plekje waar ik de auto in de gaten kan houden, gewoon voor de zekerheid. Een klein meisje staat personeel van de Mac uit te jouwen en te bekogelen met alles wat ze in de vuilnisbak aantreft.

Daarna wil ik verder rijden als ik een sms van Berry krijg. Ze hebben de tickets en hun vliegtuig vertrekt om 04:35 vanaf Schiphol en ze zijn 8:45 in Kalamata (beide lokale tijden). Dat betekent een vroeg en snel ontbijt voor mij en dan naar het vliegveld rijden. Ik slaap de nacht ervoor in Kalamata dus de afstand naar het vliegveld is niet erg groot.

Dan gaat de rit verder en word ik door tegemoetkomend verkeer met knipperen van de koplampen gewaarschuwd. Het is hier 100 km/u en inderdaad staat er iets verderop een agent met een laserpistool. Als ik even later in Diakopto aankom - het is dan 20:45 - is het eerste wat ik doe doorrijden naar het station. Ik zet de auto op Griekse wijze neer, dat het verkeer er net door kan, en zet mijn alarmlichten aan. Ik loop naar de loketten en zie dat de vertrektijden voor de tandradtrein zijn afgeplakt. Ik krijg al een vaag onheilspellend gevoel want dit heb ik eerder meegemaakt (2003). Dan valt mijn oog op een aankondiging in diverse talen. De trein naar Kalavrita is per 18-04-2007 tot nader order komen te vervallen in verband met werkzaamheden aan de bruggen. De trein rijdt dus NIET!!

Ik had verwacht dat het oude materieel was vervangen maar niet dit! Ik dacht dat ze klaar waren met de vernieuwingen aan het spoor maar dat heb ik dus goed mis. Dus geen vroege wektijd en iedere ochtend een Griekse koffie in Kalavrita. Het is niet anders maar leuk is anders. Ik had mij er echt op verheugd hoewel sommige mensen, zoals Ruud, daar niks van snappen.

Teleurgesteld rijd ik naar het hotel - nog geen 20 meter verder - en meld mij aan de receptie. Ik krijg kamer 15 die op de begane grond helemaal aan het einde van de gang rechts is met uitzicht op het zwembad. Ik zet de airco aan en loop dan het centrum in. Ik loop wat rond in de voor mij bekende straten en zie dat er weinig veranderd is. Ik ga op een terras zitten en bestel een frappee. Tussen de Grieken kom ik wat tot rust en maak plannen voor de komende dagen. Misschien dat ik weer van Zachlarou naar beneden ga lopen (net als eind september 2003) maar dat weet ik nog niet zeker.

Terug op de kamer zie ik dat het 22:30 is. Veel nachtleven is er niet en ik wil dat ook even niet. Ik ga wat liggen lezen maar om 23:15 vallen mijn ogen steeds verder dicht. Ik geef aan deze drang toe en sluit dus lekker mijn luiken.
 

Dag 40 - Donderdag 12 juli 2007

08:30 Wakker. Zo dat was even lang slapen. Dit aantal uren slaap heb ik al in geen tijden gehad. Ik meld mij voor het ontbijt en krijg weer de afgepaste hoeveelheid die men hier al jaren zo serveert. Daarna kleed ik mij om voor het zwembad en lig al snel in het koele water te spartelen. De zon is nog niet heel krachtig en daar houd ik wel van. Ik lig dus wat te bakken en wat te lezen. Michael Palin is in de Sahara en de warmte die hij beschrijft is voel ik ook zo (hij was er in de wintermaanden met een graadje of 30).

Daarna is het tijd voor een ontdekkingstocht bij daglicht. De taverna "o Kostas" is er nog steeds, de mooie boekhandel ook en er is een nieuwe bar met een internetcafé. Ik check daar mijn mail, de weersverwachting en de OSE site. Daar staat inderdaad het nieuws over de werkzaamheden aan het spoor dus ik had het van tevoren kunnen weten. Voor volgend jaar (als die kans er weer komt) zal ik zeker een controle uitvoeren want volgens de spoorwegbeambte zullen pas volgend jaar de treinen weer rijden. De man vertelt mij ook dat er te voet geen probleem is, dus een wandeling behoort tot de mogelijkheden.

Ik zie in de remise dat er nieuwe treinstellen staan. Ik had dat ook al op diverse sites gezien toen ik aan het googelen was. Deze treinen lijken meer op trams waar ze dus ook inderdaad vanaf stammen. De fabrikant is Stadler en ze hebben diverse aanpassingen moeten doen waaronder de tandrad constructie en wat breedte aanpassingen. De oude treinstellen aan de kant opgesteld staan en loop er met weemoed langs. De nieuwe hebben airco, betere stoelen, beter zicht, betere vering, lopen beter enzovoort. Maar toch hebben die oude wagonnetjes, met hun walmende, oliedruipende motorwagen in het midden, wel wat. Het is moeilijk te omschrijven maar het is iets wat de nieuwe treinstellen nooit zullen krijgen. Ik beschouw het als een stuk karakter. Enfin, tot zover het filosofisch gemijmer.

Om 12:00 ben ik weer thuis en ga op het balkon zitten schrijven aan het verslag. Er moeten wat dagen ingehaald worden en ik ben net op dreef als de telefoon gaat. Het is Ruud die even wat meer wil weten over hoe de overtocht was en wat er met de trein aan de hand is. Omdat ik er nu toch even uit ben neem ik in het hotel een lunch bestaande uit tosti. Als ik daarna weer op stoom aan het tikken ben gaat weer de telefoon. Dit keer is het mijn opdrachtgever in mijn werkzame leven (wat was dat ook al weer?) met het verzoek om contact te zoeken met de bedrijfssystemen en een probleem op te lossen. Zoals vaak is ook nu het probleem de gebruiker maar dat zal deze gebruiker natuurlijk in alle toonaarden ontkennen.

Ik werk verder aan het verslag maar merk dat ik ook tot rust kom (hoe gek dat ook mag klinken). Ik heb het balkon ondertussen verlaten want de zon komt erop te schijnen. Ik zit binnen op nog geen 30 centimeter van het bed. Het is eigenlijk een kaptafel maar nu is dit mijn - ergonomisch onverantwoorde - werkplek. Maar ja, ik heb niets beters. Het bed echter begint mij steeds harder te roepen en om 16:30 geef ik aan die roep dan toch toe. Ik zet lekkere muziek aan op de laptop en ga op bed liggen. Ik val in een lichte slaap en wissel af tussen wakker en slaap.

Het is 19:30 als ik weer verder ga en om 20:45 ben ik tot 10 juli gekomen. Ik vind het voor vandaag genoeg en werk de site bij. Dan is het omkleden en richting taverna. Daar kom ik om 21:45 aan en de ober schijnt mij wel te herkennen maar zegt niets. Ik word naar de keuken geleid maar vind in de pannen niets waarvan ik vandaag zou willen eten. De eigenaar en tevens de man aan de grill herkent mij maar meer dan een "yiassas" kan er niet af. Ik neem het ze niet kwalijk want zo zijn de mensen aan de zuidkant van het vaste land (ik heb het dus niet over de eilanden). De mensen in het noorden zijn veel opener en willen veel eerder contact met je. Dat is in Nederland net omgekeerd.

Ik eet er een saganaki (van Kefalotiri en die begin ik steeds meer te prefereren boven de feta), een tomaten-komkommer salade en paidakia. Die laatste komt van de grill en dat is goed te proeven. Het smaakt uitstekend en ik heb er een mythos bier bij. Ik weet dat ze hier geen echte retsina hebben. Ik zit rustig uit te buiken en merk dat er veel Fransen zijn. Sowieso is het hotel dit jaar beter gevuld dan ik ooit heb gezien met Grieken, Duitsers, Zwitsers en Italianen (ik ga af op de kentekens van de auto's op de parkeerplaats).

Na het afrekenen loop ik nog wat rond langs de terrassen maar geen van allen trekt mij. Ik neem dus geen slaapmutsje maar ga naar mijn kamer. Daar lig ik weer wat Sahara avonturen te lezen en sluit om 23:45 mijn luiken.
 

Dag 41 - Vrijdag 13 juli 2007

08:00 Ik word wakker en rek mij even stevig uit. Als alles was gegaan zoals gepland had ik er nu al een treinrit van een uur op zitten en zou ik nu naar een terras lopen voor een Griekse koffie en een tiropita (fetabroodje). Nu loop ik naar de ontbijtzaal en heb daar mijn ontbijt.

Hierna loop ik naar het station en zie dat de nieuwe treinstellen buiten de remise gereden zijn. Er worden wat testen gedaan door medewerkers van Stadler en een Griek. Ze hebben twee treinstellen (en die bestaan weer uit 3 gedeelten) aan elkaar gekoppeld en versperren zo de ingang tot de remise. Er komt een oude trein vanuit de bergen met werkvolk en een aanhangwagen waarop een soort cementdepot is bevestigd. Die kan dus nu niet de remise in. De machinist van de trein herken ik als de man die mij twee jaar geleden dagelijks heeft gereden. Hij herkent mij ook en vraagt hoe het met mij gaat. Daarna eist de huidige tijd hem weer op en ontstaat er een fikse discussie hoe de werktrein nu in de remise komt. De mensen van Stadler staan er met verbazing naar te kijken, maar ik sta enkel te lachen. Dit is het echte Griekenland. Een fikse discussie, iedereen bemoeit zich ermee, de emoties worden niet getemperd maar uiteindelijk komt alles goed.

Het probleem blijkt de wisselcombinatie te zijn waar de trein doorheen moet. De motorwagen zit nu achterop en moet dus duwen. Er is maar één buffer en het gevaar bestaat dat die in de krappe bochten van elkaar schieten en schade veroorzaken. Hoe los je dat op? Door iemand een grote balk tussen de buffers te laten vasthouden waardoor je de bufferbreedte vergroot. Ook de machinist moet er uiteindelijk wel om lachen en rijdt de werktrein nu de remise in.

Er zijn nu diverse fotograven opgedoken want de nieuwe trein schijnt een proefrit te gaan maken. Niet ver (de eerste 5 kilometer) maar het is ook meer voor de pers om het nieuwe materieel te laten zien. Ik spreek met een van de fotograven die wat Engels spreekt. Ik hoor van hem dat het nieuwe materieel al lang had moeten rijden maar dat ze door geldgebrek nu pas aan de aanpassingen en verbeteringen van bruggen en tandrad zijn begonnen. Hij voorspelt ook pas een opening in 2008. Ik probeer nog of ik mee mag maar kom niet bij de juiste mensen terecht. Ik sta nog wel even met de Stadler machinist te praten en die zit nog van verbazing te knikken. Ik vertel hem dat dit zo gaat in Griekenland en wens hem een goede rit.

Ik loop terug naar het hotel en hoor het nieuwe treinstel driftig toeteren. Deze heeft een hardere en dubbeltonige toeter en de machinist neemt bij de verderop gelegen overwegen geen enkel risico. De lokale bevolking weet dat de trein normaal niet rijdt (uitgezonderd de werktrein) en een aanrijding met het nieuwe treinstel is wel het laatste waar je op zit te wachten.

Op naar het zwembad en ik lig lekker in het water te dobberen als ik de trein alweer terug hoor komen. Ik droog goed op en ga dan de rest van de dagen zitten tikken. Tussendoor spring ik nog even over het hek van het balkon en neem een duik in het zwembad. Al druppend - maar met droge handjes - zit ik dan de laatste dag te verslaan en ben ik nu in de tegenwoordige tijd aangekomen. Het is 13:30 en ik zal zo de site bijwerken en de bedrijfscomputers controleren. Wat ik daarna ga doen is nog niet zeker. Misschien wel informeren naar een taxirit voor morgen (of ik moet met een werktrein mee kunnen maar het is morgen zaterdag). Enfin, dat lezen jullie de volgende keer wel, lieve kijkbuislezertjes...

De middag en het begin van de avond ben ik doorgekomen met zwemmen, zonnen, lezen en een siësta. Heel saai maar heerlijk ontspannend. Voor mijn gevoel lijkt het alsof ik hier pas echt tot rust aan het komen ben. Ik heb natuurlijk meerdere plaatsen gehad waar ik tot rust kon komen maar de twee weken Kreta waren echt wel "inspannend". Niet dat ik er een hekel aan heb gehad of dat ik dingen heb gedaan die ik eigenlijk niet had willen doen. Maar een paar dagen echte (Griekse) rust is ook heel lekker.

Net na de siësta zit ik op een terras bij het station nog even de dag van morgen door te nemen, met een frappee naast mij natuurlijk. Ik vertrouw de uitspraak dat ik helemaal naar beneden kan lopen toch niet geheel. Aangezien het mooiste gedeelte vanuit Zachlarou ongeveer 3 kilometer naar beneden is, kom ik tot een andere oplossing. Ik rijd morgen zelf naar Zachlarou (in plaats van een taxi), loop die 3 kilometer naar beneden tot het smalste gedeelte en klim daarna weer naar boven. Dat ga ik doen want dan weet ik zeker dat ik de volledige vrijheid heb. Daarna kan ik Kalavrita bezoeken. Met dit plan "op zak" loop ik terug naar het hotel en ga mij omkleden.

Het eten is zoals gebruikelijk bij de enige taverna aan deze kant van het spoor. Ik bestel een saganaki, een yemista (gevulde tomaat) en een bifteki. Zo, dat was iets teveel van het goede. Ik zit uit te buiken met een raki als ik zie dat de ober (al niet zo handige man) het sap van een bord vlees over een jonge vrouw heen mikt. Vooral haar rug en haar lange haren heeft hij geraakt. Hij is er zelf nogal overstuur van maar de jonge vrouw nog iets meer. Goede kleren vol vlekken van olijfolie en bakvet. Een voordeel is wel dat ze terugkomt van het schoonmaken met haar hesje over haar arm en enkel een topje aan. Helemaal niet erg om daar naar te moeten kijken en stiekem hoop ik dat er nog een keer geknoeid wordt maar de ober houdt nu grote afstand van haar.

Ik reken af en loop nog even een rondje rond de kerk en het station. Nachtleven kennen ze hier niet en de terrasjes beginnen steeds meer leeg te raken. Ik twijfel nog wel of ik een slaapmutsje zal nemen maar besluit dan toch om naar het hotel te gaan. Morgenochtend wil ik bijtijds vertrekken zodat ik niet in teveel hitte hoef te lopen. Ik lig op bed nog even een hoofdstuk weg te werken en sluit om 0:30 de luiken.
 

Dag 42 - Zaterdag 14 juli 2007

07:30 Wekker. Ik kan meteen bij het ontbijt aanschuiven en heb dat rap op. Daardoor zit ik om 08:15 al in de auto en rijd ik naar Zachlarou. Die rit van 30 kilometer doe je in 45 minuten want je gaat echt de bergen door. Ik zie dat de lawinegalerij die ze een paar jaar geleden aan het bouwen waren nu voltooid is. Een lawinegalerij in Griekenland? Reken maar van nè! (nè is Grieks voor ja). In de winter is het gebied rond Kalavrita een skigebied waar menig Griek zijn kunsten op de lange latten kan uitproberen. En dat zijn zeker niet de kleinste of gemakkelijkste pistes.

Ik heb de auto net onder een boom geparkeerd als ik de trein aan hoor komen. Voordat ik de videocamera maar heb kunnen pakken is hij voorbij in een bijzondere combinatie van een wagon met de motorwagen. Hij staat echter bij station Zachlarou en ik loop snel de brug over. Daar kan ik nog net het vertrek filmen terwijl de conducteur mij herkent. Er zitten enkel werklui in en ik zie de trein zo verdwijnen zonder dat ik heb kunnen vragen tot hoever het pad beloopbaar is. Dan maar zonder die info en ik gesp mijn rugzak op mijn rug (de naam van die zak voorspelt al zoiets) en met de camera in mijn hand zet ik de looptocht in. Het is nu iets moeilijker lopen want er ligt nieuw split wat zich nog niet zo vast gezet heeft als dat het oude split zat.

Ik ontdek dat het lopen over de bielzen in het midden van het spoor de beste methode nu is. Een trein hoor je van verre aankomen dus ik ben niet bang om overreden te worden. En het trouwens enkel een werktrein die rond zal rijden, een TGV zal je hier niet tegenkomen. Het eerste stuk is vlak en nu nog in de schaduw. Het is er zelfs wat fris met enkel een shirt en een korte broek aan. Maar dat zal snel veranderen weet ik uit ervaring. Dan hoor ik de trein aankomen want het geluid zwelt aan. Ik zie hem verschijnen en ga goed aan de kant staan. De machinist schudt zijn hoofd en ik vraag waarom. Ik krijg echter geen antwoord want de trein rijdt al weer verder. Waarschijnlijk bedoeld hij dat ik lopend niet ver zal komen maar dat is ook niet mijn bedoeling.

Ik kom bij een van de steile stukken waar er een tandrad in het midden van het spoor ligt. Dus moet ik buiten het spoor lopen en is het oppassen dat ik niet uitglijd. Hier is het split nog niet vervangen maar dat gaat dit jaar wel gebeuren. In 2003 hebben ze alle rails op de vlakke stukken vervangen en nu zijn dus de tandrad stukken en de bruggen aan de beurt. In 2003 hebben ze de bruggen al een opknapbeurt gegeven maar met het nieuwe materieel moeten ze nu toch bepaalde bruggen moeten verstevigen ondanks dat ik gehoord heb van de machinist dat ze de tramgedeelte al zo licht mogelijk hebben gemaakt.

Dan bereik ik het smalste gedeelte van deze spoorlijn. In dit stukje kloof wurmt de rivier zich naar zee en de trein heeft een brug en een tunnel hiervoor nodig. Deze tunnel bestaat uit een oud en nieuw gedeelte. Het oude gedeelte gaat over een brug die al jaren op instorten staat en ik zou daar nooit op gaan staan. Het nieuwe gedeelte tunnel is langer en zeer donker. Mijn ogen hebben een flinke tijd nodig om aan het donker te wennen. Ondertussen blijven de oortjes gespitst op het geluid van een naderende trein. Er zijn voldoende inhammen in de tunnel zodat ik niet bang hoef te zijn dat ik in het nauw kom, maar toch is voorkomen beter dan genezen. Ik kan flink wat foto's maken en hoor nog steeds niets aankomen. Verderop zijn nog wat mooie stukken met overhangende stukken maar ik vind dat te ver met daarbij de kans dat ik het vanwege de werkzaamheden geeneens bereik.

Ik keer dus om en loop terug naar Zachlarou. Op het tandrad gedeelte valt dat nog vies tegen. Dan merk je waarom de trein een tandrad nodig heeft om naar boven te komen. Afdalen gaat altijd makkelijker maar nu kom ik moeizaam naar boven vooral als de split onder je schoenen naar beneden wil gaan. Op de vlakke stukken is de zon nu boven de bergwanden verschenen en heb ik weinig kans tot verkoeling. Dan maar direct doorlopen naar Zachlarou waar ik de werktrein zie staan en neerplof op het terras. De machinist en conducteur zitten verderop met een biertje voor zich. Waarschijnlijk pauze. Ik bestel een frappee en krijg er een glas koud bergwater bij. Je kunt zelf nog water bijtappen want het komt hier uit de boom. Althans, iemand heeft de waterslang door een boom geleidt waardoor de kraan uit de boom steekt en er continue bergwater uitstroomt.

Na een tijdje pak ik de rugzak op en ga richting Kalavrita lopen. Daar komt al snel nog een smal stukje aan waar het spoor en de rivier vechten om ruimte. Dat stukje heb ik nooit te voet op foto gezet en dat doe ik dus nu. Heel relax loop ik wat heen en weer en geniet van de natuur. In de rivier leven kleine zoetwater krabbetjes en ik vind wat restante tussen de spoorrails. Op trek geweest en gevangen tussen de rails of bevangen door de zon. Ik zou de doodsoorzaak niet weten en heb daar ook weinig belangstelling voor. Ik vind het wel verwonderlijk dat in dit soort gebieden deze krabbetjes ook voorkomen.

Ik kom weer terug op het terras en heb nu wel trek. De machinist en conducteur zitten er nog steeds en praten iedere keer met iemand anders van de lokale bevolking. Ze kennen elkaar allemaal. Ik eet een omelet en die gaat er prima in. Daarna neem ik afscheid van de machinist en conducteur. Ze hadden over mij zitten praten tegen andere mannen maar ik deed net of ik er niets van verstond, maar de conducteur herinnerde zich nog dat ik vorig jaar alle dagen met de trein meeging. Ik hoop dat ik ze volgend jaar weer zie maar dan in de trein maar zij geven aan dat ze dat niet kunnen beloven (dat de trein dan echt zal rijden).

Ik stap in de auto en rijd naar Kalavrita. Daar is het druk met Grieken want het is weekend. Mijn vaste terras - waar ik vorig jaar iedere ochtend mijn Griekse koffie dronk - is echter gesloten. Ik slenter nog wat door het centrum maar heb het al snel gezien. Een ontwakend Kalavrita vind ik toch mooier. Ze hebben de straten nu wel afgemaakt en in de hoofdstraat zie je een stenen spoorrails tot bovenaan doorlopen en eindigen in een plantenbak die als stootblok is verkleed.

De auto wordt weer gestart en ik rijd terug naar Diakopto. Onderweg stop ik nog een paar keer omdat ik probeer de spoorlijn van bovenaf vast te leggen. Dat valt nog niet mee want de weg loopt behoorlijk veel hoger dan het spoor. De kloof is van bovenaf enkel als spleet in een bergrug herkenbaar. Het is 14:00 als ik terug ben op de basis en niet veel later lig ik in het zwembad te spartelen. Net voordat ik er weer in wil springen hoor ik het telefoongeluid door mijn oordopjes dringen. Het is Berry die vraagt of ze nog wat mee moeten brengen en zegt dat ze zich beiden verheugen op hun vakantie. Morgenavond worden ze door vader en moeders opgehaald en naar Schiphol gebracht (ja hoor, verwen ze maar en ik moet zelf naar Griekenland rijden!).

Tijd voor een siësta en daarna lig ik weer in het zwembad. De zon gaat nu rap onder en er staat een fikse wind. Ik droog snel op en ga over de balkonleuning mijn kamer in. Even omkleden en dan met leesboek naar een terras. Frappee op tafel, boek in de hand, voeten op het stoeltje tegenover je en lezen maar. Natuurlijk hou je ook de omgeving in de gaten maar daar gebeurt niet veel bijzonders. De Grieken verschijnen ook weer op straat en gaan in groepjes op de terrassen zitten praten. Als ik eens op mijn mobiel kijk voor de tijd zie ik dat het al 21:00 is. Ik had het geeneens in de gaten maar het is tijd voor het avondritueel. Het is zaterdagavond en ik wil niet te laat bij de taverna verschijnen zodat Grieken mijn plekje hebben ingenomen.

Nou, dat hebben ze mooi wel. Sterker nog, mijn plekje is onherkenbaar want ik zie enkel lange rijen tafels. Kostas ziet mij en roept 'avrio' (morgen). Ik loop naar hem toe en hij vertelt dat hij een bruiloft heeft. Dat had ik ook al gezien ondanks het feit dat bruid en bruidegom nog niet aanwezig zijn. Ik vertel hem dat er geen avrio zal zijn want ik vertrek morgen. Hij biedt zijn verontschuldigingen aan en wenst mij een goede reis. Dan hebben de eerste gasten zijn aandacht nodig en loop ik naar het eettentje er tegenover. Dat is meer een pitta en fastfood tentje maar wel op de Griekse manier.

Ik bestel er een feta, een tomatensalade, 3 stokjes souvlaki en patat. Een Mythos bier voor de dorst erbij. Ik zit met mijn gezicht naar de bruiloft - zoals de meeste gasten - en kijk hoe er steeds meer genodigden arriveren. Van nette heren en dames in pak en jurk, via mannen in korte broek en slippers tot aan dames die gekleed gaan zoals ze in Nederland in een rosse buurt nog niet gezien willen worden. Een paar oude mannetjes verslikken zich bijna in hun drankje als er een niet al te slanke vrouw met een "zie-poes-net-niet" jurkje de auto uit komt.

Dan arriveert - met veel getoeter - het bruidspaar en kan het feest beginnen. Dankzij de bruiloft draait het eettentje zeer goed want iedereen strijkt daar neer. De eigenaresse is zo in haar nopjes dat iedereen een ijshoorntje van het huis krijgt. Typisch Grieks om je geluk meteen met iedereen te delen. Terwijl de serveerster zelfs moet mee helpen in de keuken om de afwas weg te werken, loop ik naar binnen om te betalen. Daarna loop ik naar het hotel en ga op bed natuurlijk nog even liggen lezen (doet tie thuis anders nooit!). Terwijl ik de bruiloft nog hoor doorgaan sluit ik om 0:15 de luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "15 t/m 30 juli". Daar gaat deze vakantiesoap verder...