Reisverslag  15 t/m 31 Juli 2007

Dag 43 - Zondag 15 juli 2007

08:30 Wekker. De vertrekdag is aangebroken. Na het ontbijt ga ik - voordat ik de laptop inpak - de samenvattingen van de afgelopen dag intikken en de route uitstippelen. De planner geeft een reistijd van ca 3 uur aan maar ik heb twee mogelijkheden. Omrijden maar wel via snelweg of binnendoor maar dan is het grotendeels bergweg.

Nadat ik de spullen in de auto heb geladen ga ik nog even in en aan het zwembad liggen totdat het 11:45 is. Ik reken af en verlaat het hotel. Aangezien er nog een busje van de wasserette staat kan ik nog niet echt wegrijden. Ik gebruik de wachttijd door naar de geldautomaat te lopen en mijn voorraad cash wat te vergroten.

Om 12:08 kan ik dan Diakopto verlaten en ga ik richting snelweg. De receptioniste heeft mij afgeraden om de bergweg te nemen want die gaat mij veel meer tijd kosten. Ik wil niet te laat in Kalamata aankomen want ik moet nog een hotelkamer vinden. Ik zit net op de snelweg als ik door politie naar de linkerbaan wordt verwezen en iets verderop een Duitse wagen op zijn kop zie liggen. Die is of verrast door iets (klapband?) of wilde te snel in Athene zijn. Hoe dan ook, nu komt hij niet ver en is het voor mij een waarschuwing om alert te blijven op deze wegen. Ik rijd rustig door en zoveel mogelijk op de vluchtstrook zodat de racers er voorbij kunnen jakkeren.

Tot aan Korinthos is de snelweg zo'n vluchtstrook snelweg en daarna wordt het een echte snelweg. Ook na de afslag naar Tripoli - die ik moet nemen om in Kalamata uit te komen - blijft het een mooie snelweg die soms wel de snelheid drukt omdat hij zich langs bergwanden moet slingeren. Na Tripoli is het dan plotseling gedaan en zit je vanaf de snelweg zo op een smalle bergweg. Dat slingert zich ongeveer 40 kilometer door een bergrug heen alvorens je weer vlak land bereikt en snel daarna Kalamata.

Ik kom riching stad en zie de borden richting vliegveld. Daar moet ik morgenochtend voor 08:45 zijn als Berry en Frances daar aankomen. Het is een feest van herkenning en ik verbaas mij dat ik na 4 jaar nog zoveel punten weet te herkennen. Goed, Berry en ik zijn er toen wel 8 dagen in de buurt geweest (zie 15-22 augustus 2003), maar toch ik vind mijn weg snel. Ik rijd langs de boulevard op zoek naar een goed hotel. Al rijdend zie je het echter niet zo goed en dus zet ik de auto bij de grote kerk in een van de weinige vrije plekjes neer. De Grieken zijn massaal op stap in Kalamata hoewel ik er op de bergweggetjes ook heel wat ben tegengekomen die alweer op huis aan gingen.

Te voet loop ik de boulevard terug en zie het eerste hotel met een mooie nieuwe entree, hotel Flisvos. Ik vraag binnen de prijs en krijg een nette 45 euro te horen. Aangezien het er zo nieuw en netjes uitziet besluit ik het meteen te doen. Ik krijg de sleutel van kamer 103 en loop de trap op. De schrik slaat mij om het hart als ik de trap zie. Die doet mij meteen aan een heel oud hotel denken. Ik loop naar de kamer en open een oud uitziende deur. Maar dan verschijnt er weer een glimlach op mijn lippen want de kamer is groot, netjes, heeft een groot breed bed, airco en een grote badkamer. Dit is toch wel goed gekomen want anders had ik toch meteen weer mijn biezen gepakt.

Ik zie voor het hotel een vrije parkeerplaats langs de straat en zet daar snel mijn auto neer. Een serveerster vraagt of ik nog iets naar voren wil rijden zodat zij er makkelijk door kan met spullen voor het terras aan de strandkant. Dat doe ik natuurlijk en ga dan met mijn spullen naar de hotelkamer. Ik zet de airco aan en ga weer naar buiten. Ik heb trek en ga bij diezelfde serveerster een club sandwich bestellen. Die zit ik in de schaduw op te eten met leesboek erbij en uitzicht op strand en zee. Daarna is het toch echt siësta tijd en ik sluit mijn ogen op een breed en gekoeld bed. Er zit een rolluik voor de balkondeur dus ik kan het echt goed donker maken. Dat doe ik niet helemaal maar voldoende om tot aan de wekker van 19:30 door te slapen.

De douche is ruim maar ik maak er een piepend waterballet van omdat er geen douchegordijn is. Geen probleem de airco droogt alles. De piep komt uit de douchekop en wat ik ook probeer dat piepen blijft. Het is goed tegen te lange douche tijden want je houdt dat piepen niet heel lang vol, zeker met de douchekop bij je hoofd.

Ik loop wat over de nu afgesloten boulevard te slenteren en bekijk mensen en terrassen. Bepaalde taverna's herinner ik mij nog wel maar ons vaste terras (waar ik ook de kamikazi heb ontdekt) kan ik niet terugvinden. Ik loop een taverna binnen en ga vlak aan zee zitten. Daar eet ik een saganaki, een tomaten-komkommer salade en kontosouvli. Ik heb hem ook in andere plaatsen geproefd (zelfs in Malia) maar hij is nergens zo goed als hier op de Mani-Peleponissos (sorry Maria!). Ik weet niet wat ze ermee doen (andere kruiden?) maar hij is net iets krachtiger en knapperiger. Ik neem er retsina bij en krijg een karaf met huisgemaakte retsina.

Na het eten loop ik nog wat rond en word aangetrokken door een Oosterse bar. Geheel met kleden omgeven, ligbanken en kussens en zwoele lounge muziek. Ik neem er nog een slaapmutsje en zit er een tijdje van muziek en de zwoele avond te genieten. Ik moet morgen echter bijtijds op en dus verlaat ik om 0:00 de bar waar zelfs waterpijpen op de kaart staan. Op mijn hotelkamer lig ik nog een hoofdstuk thriller weg te lezen voordat ik om 0:45 mijn luiken sluit.
 

Dag 44 - Maandag 16 juli 2007

07:00 De wekker en een pijnscheut in mijn hoofd. Homemade retsina, dat had ik nooit moeten nemen want die is altijd veel koppiger dan die uit de fabriek. Ik pak de spullen bijeen en breng ze naar de auto. Ik reken daarna af bij de portier en die gaat ook mijn ontbijt voorbereiden. Tijdens het ontbijt bedenk ik mij dan dat ze mijn paspoort nog hebben en die krijg ik dus snel weer in handen.

Ik rijd richting vliegveld en stop bij een kiosk om frisdrank te kopen zoals door Berry en Frances is verzocht. Kalamata moet nog wakker worden en dat blijkt ook voor een chauffeur van een betonpompwagen. Die staat dwars in een middenberm vast en de chauffeur geeft gas om eruit te komen. De auto's kunnen er nog net langs glippen en ik pas op om er pas langs te gaan als hij geen gas achteruit geeft. Straks heb ik een betonpomp in mijn auto!

Daarna kom ik langs een Lidl en even vraag ik mij af of ik zal kijken wat er in de aanbieding zie totdat ik de lange rij wachtende voor de deur zie staan. Maandagochtend in Nederland of Griekenland maakt dus voor de Lidl geen verschil. Op de kruising naar het vliegveld is het nog even wachten op de trein die de overweg dicht houdt maar als die eindelijk vertrokken is ben ik ook zo op het vliegveld. Ik zie na een tijdje de hostess van SudTours lopen en meld mij bij haar als de eerste arrival. Ze schrikt en vraagt of het vliegtuig er dan al is. Ik stel haar gerust en vertel dat ik alvast met de auto vooruit gereden ben. Ik vertel haar ook dat ik wacht op broertje en vriendin en dat ik straks de bus zal volgen.

Het vliegtuig landt keurig op tijd en even later zie ik Berry en Frances in de deuropening verschijnen. Berry ziet als eerste de hostess, Frances begroet mij enigszins slaperig. Dan krijg ik ook een hand van mijn broertje en kunnen we wachten op de koffers. Als die van de bagageband zijn geplukt gaan die richting bus waarna we schaduw opzoeken voor de frisdrank en een broodje. Vannacht om 01:00 vertrokken vanaf huis (IJhorst) en om 04:35 vanaf Schiphol. Het is dus al een lange dag voor ze geweest vooral omdat ze gisteren niet veel hebben kunnen slapen.

Ze zitten in de bus en ik in mijn auto te wachten maar er zijn twee stellen waarvan de koffers niet zijn op komen dagen. Er moet dus wat papierwerk worden ingevuld voordat we kunnen vertrekken. Om 10:00 gaat de bus dan en ik sluit er strak achteraan. De rit gaat door Kalamata en dan de bergen in om de middelste vinger van de Peleponissos te bereiken. De bus gaat niet snel maar de chauffeur rijdt wel netjes en heel anticiperend. Moet ook wel want de wegen zijn hier niet echt breed en vooral in de dorpjes past de bus er net door. Zolang ik er maar achter blijf kom ik er overal door.

Bij de diverse stops zet ik de auto keurig erachter en we hebben de laatste stop in Stoupa gehad als de bus weer stopt. Volgens de kaart is het nog 5 kilometer naar "ons dorp" maar daar blijkt de kaart niet goed te kloppen, want de chauffeur gebaart dat ik hier echt moet zijn. Ik zie Frances en Berry ook uitstappen en rijd dan langs de bus een zijweg in. Ik begrijp van de chauffeur dat daar ook de ingang van de parkeerplaats is en even later helpt Berry mij om achteruit door het hek te komen en de auto te parkeren. Volgens Marga hebben we kamer 7 maar de sleutel zegt kamer 8.

Ik pak de eerste spullen uit de auto en verken het appartement. Ruim, schoon, airco bij de deur die toegang geeft tot de "woonkamer" met bank en eettafel. Open keuken met grote koelkast met vriesvak, een bedkamer met wc en ligbad, een slaapkamer met twee eenpersoonsbedden en een slaapkamer met een tweepersoonsbed. De verdeling is dus ook snel gemaakt want het ongetrouwde stel wil dicht tegen elkaar aan liggen. Nu maar hopen dat de lakens niet te heet worden maar de afstandbediening van de airco kunnen we nergens vinden. De schoonmaakster vertelt dat die bij het restaurant te verkrijgen zijn waar we straks de informatie bijeenkomst hebben.

Als eerste worden de badspullen gevonden, aangetrokken en liggen we in het zwembad. Heel even schrik van mijn kant want ik proef zout water. Gelukkig is het maar licht en blijkt het kraanwater dezelfde smaak te hebben. Waarschijnlijk komt hier niet genoeg water uit de bergen en moeten ze het uit zeewater filteren. Het is zeker geen klein zwembadje maar voldoende groot (en diep) om je voldoende in te kunnen vermaken. Dat doen we ook maar niet voor heel lang. Berry en Frances willen graag een siësta houden en ik ga daar graag in mee.

Voor mij duurt het even voordat ik de slaap vat maar van de andere twee hoor ik geen kik. Na anderhalf uur slapen word ik weer wakker en zie dat het 14:30 is. Ik blijf op bed liggen lezen waarbij ik het lichtknopje met mijn tenen kan bedienen. Het was best warm toen ik ging liggen maar nu voelt de kamer toch koeler aan. De slaapkamers zijn westelijk georiënteerd en worden ook nog beschut door de balkons van de tweekamer appartementen boven ons.

Berry komt even later uit hun slaapkamer en we besluiten wat boodschappen te doen (vooral water en frisdrank) en laten Frances nog even lekker liggen. We lopen richting dorp Agios Nicolaos en merken dat het nog goed warm is. Te voet is het ongeveer 10 minuten lopen en dan kom je in een authentiek visserdorpje aan de kade terecht. Twee supermarkten, een bakker, diverse taverna's, een kafenion en wat bars. Onderweg zelfs een nightclub gezien maar we twijfelen of er echt zoveel nachtleven is hier.

Gewapend met flessen frisdrank, water, cup-a-soup en wat snacks lopen we weer terug naar huis. Daar is Frances al wakker, heeft al wat zaken een plaatsje gegeven maar heeft wel hoofdpijn. De cup-a-soup en de croissants verbeteren daar een hoop aan en ik druk haar op het hart vooral voldoende te drinken. Toch laat ze de info bijeenkomst schieten en dus draven de twee boys weer richting haventje om zo 17:32 bij restaurant Hidden Garden binnen te stappen.

Van Marga krijgen we flink wat info te horen en krijgen we een drankje naar wens aangeboden. Na de bijeenkomst gaan we weer op huis aan waarbij we extra water meenemen (ivm de zilte smaak van het kraanwater) maar vergeten de afstandbediening van de airco. Daar kom ik echter thuis op het toilet pas achter (daar heb ik vaak de beste ideeën).

Gelukkig is Frances opgeknapt en ze wil graag even naar zee. Berry gaat mee en op de terugweg halen ze de afstandbediening op (wel 6 euro per dag betalen maar dat hebben we er wel voor over). Ik ga de auto leeghalen voor wat betreft de voorstoel en de achterbank. De temperatuur is wel gezakt maar toch heb ik aan het einde de spullen binnen in mijn kastenwand en de zweetdruppels buiten op mijn huid. Even afspoelen en een duik in het zwembad.

Ik sta daarna te stoeien met slippers die ondergedompeld moeten worden in een hete emmer chloorwater ter reiniging. Die slippers hebben echter een dusdanig drijfvermogen dat ik ze enkel met fikse stenen onder water kan houden. Misschien kan ik met die slippers wel over water lopen! Terwijl ik sta te stoeien in dat hete water komen Berry en Frances terug. Met de afstandbediening en de airco kan mij meteen afkoelen want dat gestoei en het hete water heeft een verhoging van de lichaamstemperatuur tot gevolg gehad.

Afkoelen op de bank en wachten op je beurt om een douche te nemen. Toch even wennen dat je weer met mensen rekening moet houden. Ik ben anderhalve maand mijn eigen baas geweest en nu moet ik weer samenwerken. Geen probleem want het zijn niet de moeilijkste mensen en ik ben graag bij ze (zeker als ze weer een barbecue aansteken).

Daarna gaan we weer te voet richting dorp. Omdat het eerste stuk langs de doorgaande weg loopt heb ik mijn led lamp te voorschijn gehaald. Die witte lamp kun je op je hoofdzetten als een mijnwerker maar ik hou hem in mijn hand en kan het verkeer waarschuwen dat wij hier lopen. Daarbij kun je op de donkere stukjes ook even de ondergrond verlichten zodat je ziet waar je loopt.

We gaan deze avond bij Hidden Garden zitten. De weg langs de haven is afgesloten voor verkeer van 20:00 tot 01:00 en dus zitten we midden op straat te eten. Vooraf een saganaki en een tomaten-komkommer salade en als hoofdgerecht neem ik de paidakia. Het eten is uitstekend en de omgeving zeer ontspannend. Toch hou ik nog wat naweeën van die koppige retsina over en neem mij voor vanavond wel een pil te slikken. Frances en Berry nemen nog een kataïfi als toetje maar ik heb meer dan genoeg gegeten (had mijn bordje ook helemaal leeg). Daarna lopen we terug naar huis want iedereen wil toch wel naar bedje toe. Ik lig nog even te lezen (uiteraard) nadat ik een pijnstiller met flessenwater heb ingenomen. Mijn luiken sluiten zich om 0:30
 

Dag 45 - Dinsdag 17 juli 2007

08:45 Wakker. Zo dat was lekker slapen. De airco heeft aangestaan, de slaapkamerdeur open en dus koel. Vannacht wel twee wazige types naar het toilet zien sluipen maar voor de rest een ongestoorde nacht. Nu hoor ik nog wat gesnurk uit die slaapkamer komen terwijl ik wat lig te lezen. Dan herinner ik mij mijn slippers en loop ik naar de emmer die buiten staat. De slippers zijn nog steeds ondergedompeld en ik bekijk even hoe ik ze het beste schoon kan spoelen. Dat is toch in de badkuip en dus loop ik zachtjes met de emmer naar binnen en net voordat ik de badkamer in stap hoor ik "goedemorgen". Terwijl ik de badkuip in een chloorbad verander komen Frances en Berry uit de slaapkamer.

Als eerste moeten we boodschappen doen want we hebben niets in huis voor een ontbijt. In Stoupa hebben we met de bus voor een grote supermarkt gestopt (voor een appartementencomplex daar tegenover). De auto wordt gestart, Berry doet het hek open en fungeert als uitkijk bij de uitrit. Het zicht op de weg is minimaal en er hangt geen spiegel. De auto's rijden er tamelijk hard want het is een vlak stuk na de bergen.

Nadat we de boodschappen binnen hebben (het is maar een klein stukje rijden) gaan we aan het ontbijt. Buiten de voordeur hebben we een stuk schaduw en daar zitten we ons eerste gezamenlijke ontbijt weg te werken. Het is alweer 11:30 en hoogste tijd voor wat plonswerk. Daarna zitten Berry en Frances buiten wat te lezen en installeer ik binnen de laptop want het is tijd voor het verslag. Ik ben even bezig als de lunch roept in de vorm van een galia meloen en wat brood.

Daarna gaan Berry en Frances naar bed voor een siësta en blijft deze jongen dapper doortikken om jullie - lieve kijkbuislezertjes - te voorzien van alle informatie. De airco staat aan en de muziek uit. Ik word niet gestoord door gesnurk uit een slaapkamer want ze zijn in diepe slaap.

Twee uur later zit ik nog steeds te tikken als Berry zich weer onder de levenden mengt. Even is er verbazing over hoe lang ze geslapen hebben omdat bepaalde klokjes nog op Nederlandse tijd staan. We komen uiteindelijk op de eerder genoemde twee uur uit. Ik praat nu in de tegenwoordige tijd als ik zeg dat ze weer buiten zitten te lezen (ja, ook Berry maar het zijn dan ook maar tijdschriften) en ik bijna klaar ben voor de update. De airco staat nu uit omdat het verschil anders zo voor het plonzen zo groot is. Eerst in het zwembad en daarna ga ik mee naar het plekje aan zee wat ze gisteren hebben ontdekt. En zo wordt het dan weer snel avond en ga ik over op toekomstige tijd en dat gaat mij iets te ver. De volgende update zal echter wel even op zich laten wachten maar geduld is wederom een schone zaak en gij zult ingelicht worden (vroeg of laat). Zij die gaan plonzen groeten u!!

Ik doe de update en controleer het werk. De verbindingen zijn hier echter zo slecht dat er van de snelheid bijna niets terecht komt. Hiervoor moet je engelengeduld hebben en in de vakantie heb ik dat meer maar ook daar kan het opraken. Ik doe dus het hoogst noodzakelijke en sluit dan af. Berry en Frances zitten al ongeduldig op mij te wachten, ze willen naar het kleine strandje in een baaitje van Agios Nicolaos, Ik loop met ze mee maar denk er niet aan om de zee in te gaan. Ik heb een leesboek en dat is mij prima. Op wat rotsen in de schaduw neem ik plaats en zo verstrijkt de tijd. Het is er nu wat drukker dan gisteren (volgens Frances en Berry) en ik zie kinderen van een 6 à 8 meter hoge rots de zee in springen.

De zon zakt al in zee als we teruglopen. Het is dan over negenen dus dat wordt een laat diner. Het omkleden kost bij elkaar ook meer dan een uur zodat we pas 22:30 naar Agios Nicolaos lopen. Ik beveilig de groep weer met de zaklamp en hoop dat het late eten bij Frances niet opbreekt. We gaan eten bij Kamares (grotten), een leuk ingerichte taverna met een bladerdak van druiven, een grote oven/kachel (die gelukkig niet wordt gebruikt) en twee grotjes waarin tafels met bankjes staan. Gezien de warmte kies ik voor een plekje in de wind van een ventilator.

De - nu al - normale voorgerechten zoals de saganaki, de tzatziki en een tomaten-komkommer salade komen op tafel. Vanaf nu meld ik die zaken niet meer want zolang we met ons drieën zijn zullen die op tafel verschijnen. Ik bestel als hoofdgerecht een lam-kleftiko, een hoop vlees met aardappel en groenten in aluminiumfolie wat in de oven heeft staan garen. Smaakt prima. Berry wil nog even de benen strekken en loopt de boulevard af, Frances en ik geloven dat wel, het is ons nog te warm. Daarna lopen we wel gezamenlijk naar huis.

Thuis gekomen is het dan al 0:30 en echt wel bedtijd want morgen willen vroeg naar de grotten. Ik wil echter ook mijn leesboek uitlezen want ik zit vol in de finale. Ik probeer het maar moet om 01:45 de poging op 50 bladzijden voor het einde staken. Mijn ogen trekken het niet meer en ook ik sluit nu mijn luiken.
 

Dag 46 - Woensdag 18 juli 2007

08:00 Wekker. Oei, dat is vroeg! Toch ben ik snel wakker want er staat een leuke dag op het programma. We gaan naar de grotten van Pirgos Dirou waar Berry en ik in 2003 ook al eens geweest zijn. Na het ontbijt vertrekken we richting het zuiden. Het is dan 09:30. Om 10:00 vertrekken we weer naar het zuiden. Berry was namelijk het fototoestel vergeten. Op mijn videocamera zit ook een foto optie maar niet met die resolutie als zijn camera. Dus ben ik gekeerd toen het feit was geconstateerd.

Enfin, we rijden dus naar het zuiden met een heldere hemel en rust op de weg. De rit naar de grotten duurde ongeveer een uur en dan bereiken we ook de ingang van de parkeerplaats. Eerst een kaartje kopen en dan de auto parkeren. Die gaat op Griekse wijze de stoep op want ik volg het voorbeeld van velen (integreren heet zoiets). Het is wat druk bij de ingang van de grot maar het loopt snel door. We krijgen een zwemvest en een helm. Die laatste is nieuw en zeker niet onverstandig gezien de lage doorgangen en de stalagmieten die dreigend proberen je een gat in je hoofd te bezorgen.

We worden zelfs voor een grote groep geleidt omdat dit planningstechnisch beter uit komt. Ik word in het midden van de boot gedirigeerd (ik snap niet waarom) en dan gaan we met flinke snelheid door het grotstelsel. De Griekse man die de boot voortbeweegt (met een stok al punterend) zegt verder niets. Misschien omdat in de boot enkel Nederlanders zitten maar dat is puur toeval. Het is nog steeds een mooi gezicht om door het koude zilte water te glijden en boven - en onder - je allerlei stalagmieten en stalactieten te zien. De kinderen van het gezin voor ons in de boot weten het verschil niet en voordat de ouders hebben kunnen antwoorden heeft Berry al de pedagogisch onverantwoorde uitleg gegeven, "tieten hangen, mieten staan".

Aan het einde van de vaart mogen we naar de uitgang lopen met enkel de helm op. Ons tempo wordt bepaald door wat we zien en door de bilspleetkringspier van Frances. We hebben meerdere namen voor deze pijnlijke spier (of pees) in de rechterbil van Frances. Deze naam werd echter door meneer van Dale goedgekeurd en we weten de Latijnse naam nou eenmaal niet. Verdere informatie valt onder het medisch geheim maar dokter Berry heeft haar nog niet kunnen verlossen van dit euvel en gisterenavond in het zwembad was een zijwaartse beweging van het rechterbeen voldoende om het nog iets erger te maken. Een nacht slaap heeft niet veel verbetering gebracht, maar een paracetamol geeft wel wat verlichting. Toch halen oude vrouwtjes haar in als ze via de trappen weer naar buiten loopt.

We kunnen nu naar het noorden kijken en zien dat het kleine rookpluimpje wat we daarstraks zagen nu een fikse brand is geworden. Een bosbrand is het niet want er is weinig bos maar het fikt goed. Toen we er langs reden was er nog niets van dit alles te zien dus het is snel uit de hand gelopen. We kijken nog even bij het, naast de grotten gelegen, strand maar besluiten toch verder te rijden. Ik rijd naar de andere kant van de Mani vinger (zo heet dit gebied waarin wij zitten) en daar staat behoorlijk meer wind.

We zien een beschutte taverna met eronder een fiks strand. De term beschut slaat op de zon want de wind slaat zich er goed doorheen. We drinken eerst wat en willen dan wat eten. De ober is al weinig spraakzaam en wenkt ons naar binnen. Daar probeert een ongeschoren en onguur uitziende man ons vis aan te smeren. Ik moet een paar keer duidelijk maken dat we iets kleins willen eten en zeker geen vis. Dat krijgen we uiteindelijk voor elkaar en de salade, saganaki en de patat smaken goed. De wind doet nog steeds dapper pogingen om alles van tafel te blazen. Ik heb alles nu vastliggen en lees mijn boek terwijl Berry en Frances een duik in de zee nemen. Zij zitten alweer opgedroogd naast mij als ik eindelijk de laatste pagina heb bereikt en het onverwachte einde zit te verwerken.

We rijden via de oostkust en steken dan weer over naar de westkust. Even lijkt het alsof we de bosbrand zullen omzeilen maar in de bergen kun je jezelf daar altijd flink in vergissen. In Areopoli tank ik voor iets meer dan 92 cent per liter (diesel) wat je hier ook goedkoop kunt noemen. Daarna gaan we op huis aan. In een baai stoppen we en springen we de auto uit. Twee blusvliegtuigen gebruiken de baai als plaats om hun tank weer vol te gooien met bluswater en wij staan daar van boven op te kijken. Een mooi gezicht maar de reden is bedroevend. De brand is behoorlijk uitgebreid en laat zich moeilijk controleren. Gelukkig staat er aan deze kant bijna geen wind want anders was het helemaal fout gegaan.

Wij rijden even later langs de helling waar het brand en zien allerlei brandweerauto's staan die proberen de brand in controle te krijgen. Er staan flink veel auto's langs de weg maar aan ramptoerisme doen wij niet en gaan dus ook door naar huis. Om 16:00 zijn we thuis en snacken we nog wat, een cup-a-soup is namelijk zeer goed om het zoutgehalte op peil te houden. Daarna gaan Frances en Berry aan de siësta. Ik ga ook op bed liggen maar slaap niet. Ik luister naar lekkere lounge muziek, zelfs als de andere twee alweer wakker zijn en richting zwembad gaan.

Om 19:00 volg ik hun voorbeeld en plons lekker erin. Daarna volgt het onvermijdelijke avondritueel en lopen we naar de havenweg van Agios Nicolaos. Aan het einde van het afgezette gedeelte zit taverna To Limani (de haven). De bediening is stug, je moet een hele tijd op je eten wachten (een Italiaans gezin loopt daardoor weg) maar het wachten wordt meer dan dubbel beloond. De gebruikelijke voorgerechten worden aangevuld met spanakopita. Dat is een prutje van spinazie, feta en kruiden wat omwikkeld is met filodeeg. Heerlijk (was een keuze van Berry). Als hoofdgerecht kies ik voor de keftedes, gekruide gehaktballetjes. Een prima keuze, het gehakt zal je geen voedselvergiftiging opleveren hier.

Aan het einde van de wandeling naar de punt van de haven moeten we Frances gelijk geven. Bij die gele lampjes hebben we gisteren inderdaad gelopen. Vanuit de bergen zagen we een gekke punt uit de haven maar dat komt omdat die 's avonds niet goed te zien is. Ik geef Frances meteen gelijk maar Berry moet natuurlijk nog even doorlopen voordat hij haar gelijk geeft (met de opmerking "maar daar verderop hebben we niet gelopen"). Ach, het blijft toch je broertje.

Na een omtrekkende beweging strijken we dan neer op het terras van de bakker. De bosbrand loeit van tijd tot tijd goed op en in het donker zijn de vlammen soms goed te zien. Zeker als de brand over de top slaat vanwege de gedraaide wind. Het is nog ver van ons vandaan maar je ziet wel dat het iedereen wel bezig houdt. Berry en Frances zitten hier nog een kataïfi met ijs weg te werken. Ik zit vol genoeg en neem een Freddo espresso (ijskoffie maar dan met espresso, lekker sterk, goed voor de cafeïne behoefte).

Om 0:30 hebben we lopend weer ons appartement bereikt, de nachtelijke voorbereidingen voltooid en sluiten we onze luiken.
 

Dag 47 - Donderdag 19 juli 2007

07:00 Wekker. Ja het wordt steeds vroeger. Zo vroeg als de ophaaldag van Berry en Frances (06:00 komt de bus) zullen we het niet maken maar daar willen we ook nog niet aan denken (ja, zelfs ik niet). Vandaag is het winkeldag in Kalamata.

Na het ontbijt (netjes aan tafel) wordt de auto gestart, bedient Berry het hek en helpt mij veilig de weg op komen. Hij zit deze vakantie achterin wat eigenlijk een unicum is. Zoveel heeft hij blijkbaar voor zijn vriendin over dat hij op de tweede rij gaat zitten. Voordeel is wel dat Frances en ik zachtjes over hem kunnen roddelen want dat bereikt - dankzij de geluiden van motor, banden, radio en airco - toch de achterbank niet.

De rit naar Kalamata wordt nu in de helft van de tijd afgelegd dan dat de bus erover heeft gedaan. Maar die moest ook onderweg stoppen. We bezoeken achtereenvolgens de Lidl, een grote supermarkt (meer een Makro), een winkelcomplex met merkkleding en een zaak met diverse sportartikelen. In de Lidl slaan we wat boodschappen in. In de Makro slagen Frances en ik voor slippers tegen zeer lage prijzen (respectievelijk 7 en 3 euro). In de store voor merkkleding heb ik het al snel gezien maar Frances zoekt nog een passende bikini. Ik zit al snel op de bovenste verdieping op een barkruk over Kalamata uit te kijken. Een frappee er natuurlijk bij. Uiteindelijk bereiken ook Frances en Berry die verdieping en drinken we allemaal nog wat.

Via de boulevard, waar Berry geld pint, rijden we naar een grote sportwinkel maar ook daar slaagt Frances niet. Het is 13:30 als we genoeg hebben van het winkelen en weer op huis aan gaan. De terugrit gaat zo mogelijk nog sneller, enkel in Kalamata loop je wat vertraging op dankzij dubbel parkerende Grieken en wegwerkzaamheden. Onderweg kijken we nog even of Danai (het appartement waar we in 2003 zaten) nu een zwembad heeft. Dat waren de plannen maar die zijn in die 4 jaar dus nog niet gerealiseerd.

Er is nu ook een brand in de westelijke vinger van de Peleponissos en de blusvliegtuigen zijn waarschijnlijk daar heen. Bij "onze" brand vliegt er enkel een helikopter met een grote zak eronder hangend. Echt vooruitgang boeken ze niet want van tijd tot tijd komen er grote witte en soms zwarte wolken de lucht in.

Thuis gebruiken we een lichte lunch en daarna de verplichte siësta. Als we weer wakker zijn dan is het zwembad aan de beurt. Er zijn zes appartementen maar we hebben het gevoel alsof we het zwembad voor ons zelf hebben. Slechts een keer krijgen we even bezoek, voor de rest liggen we er alleen in te dobberen, plonzen en te springen.

We komen om 20:30 redelijk verschrompeld uit het zwembad en beginnen aan de avond. We gaan nu eten bij een typisch Griekse eetgelegenheid met gezellig tl-licht. We zitten in het dwarsstraatje op de weg en kunnen de geluiden uit de keuken goed horen. De eigenaar wijst op de menukaart aan wat hij wel heeft en ik bestel een pitta souvlaki, wat kleine souvlaki sticks en patat. Het smaakt uitstekend maar de sfeer is er natuurlijk niet. Toch is dit het echte Griekenland.

We lopen langs de havenweg naar het einde. Ik wil die strandtent wel in met die lekkere rustige lounge muziek en schijnwerpers richting zee. Daar drink ik een metaxa-cola terwijl Frances en Berry voor de onvermijdelijke kataïfi met ijs gaan. De weg terug gaat via de bakker voor een brood en dan gaat het huiswaarts. Daar aangekomen ga ik nog even liggen lezen maar sluit de luiken om 0:45 want de wekker staat om 7:00 ingesteld.
 

Dag 48 - Vrijdag 20 juli 2007

07:00 De wekker gaat en ik sta rap naast het bed. Na het ontbijt wordt de auto volgeladen met strandspullen want de ochtend staat in het teken van het strand. Toch gaan we daar in deze vroegte niet naar toe maar rijden we eerst de bergen in. De dorpjes hebben namen als Neochori, Pyrgos, Driopigi, Eleochori en Riglia. We ontdekken een gloednieuwe weg die op geen van de kaarten staat. We verwachten ieder moment dat de weg overgaat in een geitenpad maar hij leidt ons keurig terug naar de hoofdweg.

Dan rijden we nog een keer de bergen in en komen ten noorden van Stoupa uit. Precies waar we wilden zijn want daar is langs de hoofdweg een mooie baai met kiezelstrand (voor Berry en Frances) en een kantina (voor mij). Het is inderdaad een mooie baai maar de kantina is niet open en ik vind het hier te warm omdat het beschut ligt voor een verfrissend briesje. Ik spreek met Berry af dat hij belt (als er verbinding is) of dat ik om 13:30 hier weer sta.

Ik rijd terug naar Stoupa en kom met moeite langs de strandweg. Veel geparkeerde auto's en dus smalle doorgangen. Dit is niets en ik besluit door te rijden naar de achterkant van Agios Nicolaos. Daar het strand even verkent voor de strandgangers maar het is weinig bijzonders. Ik plof neer bij het strandtentje van gisterenavond, lekker in de schaduw en met een briesje van zee. De mobiele verbindingen laten hier te wensen over maar het eerste uur verwacht ik geen oproep. Ik pak mijn leesboek, krijg een frappee en relax.

Na een uur rijd ik naar het appartement en zie dat iedereen weg is en het zwembad verlaten erbij ligt. Dat vind ik zielig voor het zwembad en dus hou ik het een tijdje gezelschap. Zo verstrijkt de tijd snel en is het 13:15, tijd om de strandgangers weer op te halen. Ik droog mij af en plof in de auto. Nu moet ik zelf het hek openen en sluiten en de weg op zien te draaien. Heel voorzichtig lukt dat wel maar een uitkijk is toch vele malen gemakkelijker.

De strandgangers komen net uit de baai omhoog lopen als ik eraan kom. Snel rijden we weer richting huis. Daar wordt het zwembad vergast op drie springende mensen en het duurt even voordat we tijd kunnen vinden voor de lunch. Maar er is een tijd van zwemmen en een tijd van eten. En ook een tijd van siësta en die is na de lunch aangebroken.

Om 17:30 is iedereen weer wakker en willen Berry en ik boodschappen gaan doen. Maar Marga komt om 18:00 dus besluiten we even te wachten op haar komst. We hebben nog wat tips die ze bij de eigenaar kan neerleggen (zoals snoeiwerk). Marga heeft echter een achterstand op haar planning en komt om 18:20 pas binnen. Al snel zit ze met ons te praten en blijkt dat we allemaal wel heel dicht bij elkaar wonen. Berry en Frances in IJhorst, ik uit Meppel en Marga uit Ruinerwold. Een Drents en noord-Overijsels onderonsje. De winkel "van der Belt" uit De Wijk wordt besproken en wat namen van lokale passeren de revue. Er blijken wel wat bekenden in beide kampen te zijn.

Ook komen we erachter dat de vriend van Marga bij de aankomst van afgelopen maandag zat. Ik zag wel dat het een speciale begroeting was maar dacht aan een broer of ander familielid. Ze heeft dat keurig professioneel verborgen gehouden maar nu zijn we er toch achter gekomen. Terwijl er nog wat verhalen worden uitgewisseld verstrijkt de tijd nog meer en komt ze nog verder achter op schema. Maar in Griekenland moet je jezelf daar niet zo druk over maken en dus doet Marga dat ook niet (wij trouwens ook niet).Dan neemt ze echt afscheid en we zien haar pas weer maandagochtend om 6:00 als de bus Frances en Berry komt ophalen. Ik zal haar op het vliegveld wel zien.

Dan is het tijd voor boodschappen en die worden in de grote super in Stoupa gedaan. Berry en ik lopen ons lijstje langs en komen met de gewenste boodschappen thuis. Ik krijg het idee om de ramen van de auto even wat schoner te maken voor de rit van morgen. Dat idee zal mij aardig wat tijd gaan kosten. De hele auto is eigenlijk wel aan een wasbeurt toe maar op deze wegen is dat een onbegonnen taak. Ik probeer de ramen schoon te maken met Wetties, schoonmaakdoekjes uit een zakje. Dat lijkt in eerste instantie - bij een proef - goed te werken. Naderhand zie ik echter dat het verrot slecht opdroogt. Dit is nog erger dan vieze ramen. Wat nu? Ik stap in de auto in de hoop bij de dichtstbijzijnde benzinestations een wasserette te vinden. Helaas, dat gaat niet op.

Ik koop in de supermarkt echte raam-schoonmaak-doekjes en rijd weer naar huis. Berry komt het hek open doen en (gelukkig) helpen zowel Berry als Frances met het schoonmaken van de ramen. Nu gaat het goed en snel. Berry doet zelfs de koplampen en Frances zorgt ervoor dat ik van de voorkant weer geflitst kan worden door mijn kentekenplaat op te poetsen. Ja, van toekomstige familie moet je het maar hebben.

Daarna liggen we al snel weer met ons drieën in het zwembad te plonzen. Dan worden de douche beurten weer ingedeeld en maken we ons gereed voor de avond. We gaan weer eten bij de beste taverna (volgens ons) van Agios Nicolaos. De hoeveelheid Grieken die daar zit bewijst dat ook wel. Weer komt de spanakopita bij de voorgerechten erbij en ik neem de paidakia. Het is heerlijk, andere woorden zijn er niet voor. Na het eten willen Frances en Berry nog een toetje en ik loop even naar de bakker voor een brood. Dat hebben ze niet meer en ik kom met 8 bolletjes (in een cirkel gebakken) terug. Daar zitten er twee te smullen van ijs en baklava. Dat ze het kwijt kunnen!

We hebben voor morgen een lange rit gepland - naar Monemvassia - dus van een echt nachtleven komt het niet. We wandelen weer naar huis en om 0:45 zijn de meeste luiken toch echt wel gesloten.
 

Dag 49 - Zaterdag 21 juli 2007

06:30 En de wekker gaat. In mijn hele rondreis is de wekker nog nooit zoveel gegaan en ik heb er nu ook duidelijk moeilijkheden mee. Dat ik in het werkzame leven soms rond deze tijd al op kantoor werkzaam was lijkt nu een onmogelijkheid. Toch moet ik nu wel opstaan want de rest doet het ook. Het ontbijt wordt netjes aan de tafel genuttigd maar dan wel in een straf tempo. "We mutte vurt" zou een bekend iemand van ons drieën zeggen.

En dat doen we dan ook door om 07:30 in de auto te zitten en richting Areopoli te rijden. De bosbrand is nu - schijnbaar - redelijk onder controle want we zien niet veel rook meer. Hele stukken helling zijn zwartgeblakerd, soms staan er net een paar olijfbomen nog overeind. De rooklucht dringt de auto in en we zien langs de weg uitgebluste brandweermannen (en ook een vrouw). We zien ook dat het dorpje Agio Nikon net gespaard is gebleven hoewel we bij een paar huizen aan de rand van het dorp twijfelen. De ouderen van het dorp zitten zelfs op dit vroege tijdstip al bij het kafenion en zitten druk te discussiëren, misschien wel over de brand, de oorzaak en de blussing.

Bij Areopoli steken we de Mani over richting Gythio en dan gaan we richting de oostelijke vinger. Om 10:00 rijden we Neo Monemvasia binnen en dan over de pier richting het schiereiland waarop het oude Monemvasia tegen de rotsen is gebouwd. Voor de ingang - waar geen auto doorheen kan - keren we de auto en rijden weer naar beneden om hem voor een camper in een rij geparkeerde auto's te zetten. We hadden de auto ook in het nieuwe dorp kunnen zetten want er rijdt ieder kwartier een pendelbusje naar het oude dorp. We zijn vroeg en kunnen hem dus relatief dicht bij de ingang kwijt. Goede wandelschoenen aan en dan het stenen dorp in.

Er is geen kaart van het dorp beschikbaar en met een gids willen we niet mee. Dus moeten we het zelf maar uitzoeken. In het begin kom je door een soort hoofdstraat met allerlei winkeltjes en bars. Er zijn zelfs een tweetal hotels waarvan de kamers goed verborgen zijn en de receptie als een soort grotwoning naar de straat gekeerd is. Het is nu al goed warm, zelfs een oude Griek klaagt tegen mij over de temperatuur. In de auto gaf de meter al een dikke 30 graden aan en het wordt vandaag nog wel iets warmer.

We lopen dus zelfs door dit volledig uit steen opgebouwde dorp waar de huizen naadloos in elkaar overgaan en je bouwvallen naast nieuwe woningen ziet. Er wordt volop gebouwd en aan stenen zul je hier niet snel een gebrek hebben want we struikelen erover. Zoveel mogelijk de schaduw opzoekend wurmen we ons door smalle straatjes, trapjes op en dan weer naar beneden. Na een tijdje hebben we het wel gezien en lopen terug naar de hoofdstraat. Daar gaan we op een terras van een bar zitten waarbij we geluk hebben dat er net een plekje in de schaduw vrij komt (die in de zon zijn allemaal vrij, gek hè?). Een frappee en water moet mijn vochtbalans weer wat in evenwicht zien te krijgen hoewel Frances er zichtbaar meer moeite mee heeft. Ik ben ondertussen wel wat gewend.

Na een afkoelingsperiode gaan we de hoofdstraat door en ik koop nog wat souvenirs. Dan lopen we de ingang uit (dat heet ook wel eens uitgang) en gaan we richting auto. Schoenen uit, slippers aan terwijl de airco probeert de temperatuur weer enigszins in het normale bereik te krijgen. Dat bereik je het snelst door te gaan rijden en dat is dan ook wat ik doe. Het is al drukker in het dorp en ik ben blij als ik die drukte voorbij ben en dat we vroeg zijn gaan rijden.

De rit gaat nu richting Sparti - bekend van de Spartaanse opvoeding - en dan via een mooie bergweg naar Kalamata. Dat is de planning en dat gaan we dus ook doen. Het eerste stuk is relatief vlak en de wegen zijn goed en breed. Om 13:00 bereiken we Sparti wat een grote plaats is en ik hoop dat we hier in de juiste richting doorheen komen. Dat blijkt een peulenschil want de bewegwijzering laat geen ruimte voor twijfel over. We worden keurig door Sparti geleidt en duiken dan ook snel de bergen in. Al snel krijg ik de illusie alsof ik in het treintje van Diakopto naar Kalavrita zit. De weg slingert zich door een woest gebied met kloven en de weg loopt een paar keer onder en door de rotsen heen. Overhangende rotspartijen zijn toch wel de indrukwekkendste en je vraagt je af hoe die kunnen blijven hangen.

Net voor het hoogste punt zien we een taverna waarvan het terras in de schaduw van enorme bomen staat. Dat spreekt Frances meer aan dan een terras in Kalamata en ik moet haar even later gelijk geven. We zitten er een hele tijd vooral omdat een oudere man de bediening doet en het allemaal niet kan bolwerken (4 tafeltjes). We bestellen omeletten, een salade en saganaki. Het eten smaakte prima maar Berry krijgt enkel de worst en niet zoals besteld een omelet met worst. Op Griekse wijze worden alle schotels wat samengevoegd en heeft iedereen voldoende te eten. Een fles gevuld met bergwater is een welkome aanvulling op de frisdrank die we hebben besteld. Het water is zacht en koel.

De leesboeken, de katten en de hond doen ons bijna vergeten dat we nog een flink eind te rijden hebben. We stappen dus weer in de auto die dankzij een overkapping redelijk koel is gebleven. Onderweg naar Kalamata begint Berry te knikkebollen en is even later in dromenland. Daardoor mist hij nog een mooi stuk weg wat zich naar beneden slingert richting Kalamata. France blijft wel wakker hoewel zij het met die slingerwegen ook wel wat moeite heeft om haar ogen open te houden.

We bereiken Kalamata en even weet ik niet waar ik in de stad ben. Maar dan zie ik wat herkenningspunten en gaat het stuur richting "thuis". Toch niet meteen want de auto heeft dorst en die moet gelest worden. Weer vinden we een goedkopere pomp. Een beetje rondkijken levert je zo 8 tot 10 cent per liter besparing op. Dan gaat de rit toch echt op huis aan en dat gaat in een straf tempo. De weg is bekend en ik ben het langzamerhand ook zat. De temperatuur staat op een beste 35 graden en ik wil plonzen.

Om 17:00 rijden we de parkeerplaats weer op en vallen we niet veel later in het zwembad. Berry heeft hoofdpijn (vandaar zijn slaapje in de auto) en gaat snel weer naar bed. Frances ligt op een luchtbed en ik dobber wat rond. Na een tijdje vind ik het ook best en ga voor een kleine siësta. Ik zet de wekker op een uurtje later (19:00) en zak snel weg. Als de wekker gaat merk ik dat ook Frances slaapt want haar leesboek ligt op de eettafel. Ik sluip naar buiten en duik het zwembad weer in. De rook bij de bergen is nu zo goed als verdwenen en een blusheli komt over richting Kalamata. Berry komt uit de kamer maar heeft geen zwemtenue aan. Ik hoor van hem dat Frances misselijk is binnengekomen en nu ligt te slapen. Zijn hoofdpijn is nog niet gezakt maar hij heeft ook nog niets ingenomen. Ik beveel mijn finimal aan en die neemt hij en gaat weer liggen.

Ik blijf nog een uurtje bij het zwembad totdat de zon echt onder aan het gaan is. Het is 21:00 maar alles slaapt nog. Dus ga ik op bed liggen lezen. Aangezien ik geen bedlampjes heb is enkel het grote licht een mogelijkheid om wat te lezen. Dat valt dan wel in de slaapkamer van de ziekenboeg. De airco staat aan en dus kunnen de deuren niet dicht want dan heb je er niets aan. Ik bind een handdoek aan de zijkant van de lamp en zo is het licht naar de andere slaapkamer zoveel mogelijk gedempt.

Als ik na een fikse leessessie weer op de klok kijk is het 22:15. Wat zal ik doen? Ze laten liggen is de meest verstandige keuze. En het eten dan? Waarschijnlijk hoeven die twee niet veel en ik besluit tot 23:00 te wachten. Als ze dan nog niet wakker zijn dan ga ik wat voor mijzelf halen (een pitta of zoiets). Om 22:30 komt Berry tot leven en die schrikt als hij op de klok kijkt. Frances is daarna ook snel wakker. Ze voelen zich beide een stuk beter en dat stemt iedereen tot tevredenheid.

We komen tot de conclusie dat er voldoende in huis is en houden het vanavond bij een broodje, toast en croissants. Ik kook de eieren en zo vindt iedereen wel wat van zijn of haar gading in de koelkast. Terwijl de eieren afkoelen spelen we een spelletje yahtzee maar dat wordt natuurlijk weer gewonnen door die irritante spelletjeswinnaar (Berry). Daarna eet ik mijn broodjes op en heb daarna een fikse dip. De rit was lang en je moet goed geconcentreerd zijn. Een uurtje siësta is dan niet voldoende en dus zeg ik om 0:45 goedenacht tegen de twee schone slapers. Hoewel die net wakker zijn sluiten die ook niet veel later hun luiken.
 

Dag 50 - Zondag 22 juli 2007

08:00 wekker. Berry is al wakker en laat bij het afdrogen van de vaat een kopje stuk vallen. Als je al niet wakker was dan ben je het nu wel. Hij blijft echter fluiten dus van hoofdpijn is geen sprake meer. Ook Frances komt soepel uit bed dus haar dwars zittende bilspier heeft de moed opgegeven.

Na het ontbijt gaan die twee een wandeling naar Stoupa beginnen terwijl ik de laptop pak. Ik ga tikken en zal ze later ophalen als ze in Stoupa genoeg aan het strand hebben gelegen. Om 09:00 gaat het duo Ligbed en Snorkel bepakt met strandspullen aan de wandeling naar Stoupa beginnen. Ze zullen er volgens Marga iets minder dan een uur over lopen. Ik tik de eerste dag moeizaam weg en merk dat ik eigenlijk eerst een frisse duik nodig heb (of "nodig ben" zoals een noorderling zou zeggen). Het water in het zwembad is het stadium koel allang voorbij maar toch is het verfrissend genoeg.

Daarna ga ik flink aan de tik want er zijn weer wat dagen in te halen. Tussendoor moet ik dan toch nog een keer plonzen om even het hoofd leeg te maken voor een volgende dag. En zo is het al snel 12:15 en is het tijd om de strandgangers op te pikken. Ik rijd net op de weg als ik een sms krijg met het verzoek of het wat later kan. Dat is jammer voor hen maar ik ben geen taxibedrijf. Daar doen ze ook niet moeilijk over en de tijd die ze nog in het water hadden willen doorbrengen doen ze nu in het zwembad.

Voor mij roept het tikwerk en ik ga eerder naar binnen. Ik word even later door Frances van een lunch voorzien. Daarna gaan Berry en Frances een siësta houden terwijl deze arme zwoeger zich door de dagen tikt (graag even wat medelijden). Het is nu 15:45 en ik ga zo proberen weer een verbinding op te zetten en de site bij te werken. Het duo Slaap en Snurk ligt tot 16:30 in katzwijm maar die gaan morgen weer naar Nederland dus ik heb wat medelijden en clementie met ze (niet teveel). Ik praat nu dus in de tegenwoordige tijd. De volgende update zal uitwijzen hoe het vertrek en de eerste dagen van eenzaamheid zijn verlopen. Wordt vervolgd . . .

Beide siësta genieters zijn voordat het alarm af kan gaan wakker geworden. Vooral Frances is nog steeds niet tot rust gekomen en "moet nog zoveel dingen doen". Berry heeft dat tempo wel maar daar is hij mee geboren. Een kilo peper in zijn achterste zou hem geen stap sneller laten verzetten als hij daar het nut niet van zou inzien. De update wordt weer buiten uitgevoerd omdat binnen de verbinding helemaal niet op te zetten is. Buiten is het ook niet alles en kost het mij 3 pogingen alvorens ik een stabiele en correcte verbinding op heb kunnen zetten. Niet snel, maar ik ben verbonden.

Even een update over de (bos)brand. De hele dag vliegen er nog vliegtuigen en helikopters over maar er is geen spoortje rook te bespeuren. We vermoeden dan ook dat ze met het nablussen bezig zijn en dat de brand nu echt voltooid verleden tijd is.

We gaan met de auto naar Stoupa toe. Niet om weer van het strand te genieten maar om de winkeltjes daar te bezoeken. Even lekker winkelen en ik moet zeggen dat de winkeltjes uitstijgen boven het standaard toeristische niveau. Dat niveau wordt weer naar beneden gehaald door de Engelsen, wat is dat toch vaak een apart volk! Alsof ze van een andere planeet in plaats van een eiland komen. We bezoeken de diverse winkeltjes maar geen van allen kan slagen voor iets van zijn of haar gading. Wel doen we meteen wat boodschappen zodat we dat straks lopend niet hoeven te doen.

Op weg naar huis schieten we even door naar de bakker in Agios. Berry en Frances kopen er een grote schaal kataïfi en we halen wat brood. Die schaal gaat mee naar Nederland. Dat is wel een voordeel van een vliegtrip. Met de auto hoef ik dat niet te proberen, voordat ik de Alpen over ban zal ik al aangevallen zijn door een levend geworden kataïfi (in de garage op de boot wordt het al snel meer dan 40 graden in verband met de warmte van de motoren).

Hierna weer op huis aan. Ik wil nog wel een - laatste - keer plonzen in dit zwembad maar vind eerst geen medestanders. Dan gaat Berry toch mee en al dobberend liggen we de vakantie en nog andere zaken te bespreken. Gek idee dat ik morgen weer alleen zal zijn. Net als je gewend raakt aan gezelschap (hoewel gewend?), is het alweer voorbij.

Aan het einde van de vakantie kom ik er ook achter waarom de badkamer na een douchebeurt van Frances zo droog nog is. De eerste reden kon ik mij wel bedenken en dat is dat mijn omvang voor meer water buiten het ligbad zorgt. Maar de tweede had ik nog niet bedacht en dat is dat zij gaat zitten in het bad! Jawel, belangwekkende informatie voor jullie: je kunt in een ligbad dus ook zittend douchen. Ik heb het even geprobeerd maar ben toch weer gaan staan en heb de badkamer weer eens lekker nat gespetterd.

Het diner hebben we gebruikt in onze favoriete taverna (To Limani). Ondanks de hoge temperatuur had ik het niet warm wat ik kon bewijzen met de tafelkleed-test. Het papier bleef onder mijn ellebogen zitten en plakte niet eraan vast. Dat werd tijdens het eten wel anders maar dat komt omdat het zo lekker was. De serveerster was opgewekt ondanks de grote drukte. Er zijn twee hulpen maar zij neemt de bestellingen op en rekent af. We moeten dan ook best even wachten maar weten dat het de moeite waard is. Ik begroet haar in het Grieks en vraag haar of ze het volhoudt met deze drukte. Ze knikt, zucht een paar keer en neemt dan van mij de bestelling aan.

Berry wil graag de garnalen saganaki en vraagt haar wat dat is. Ze kijkt even hulpeloos want haar Engels schiet nu even tekort. Ze vraagt aan mij of ze het in het Grieks mag uitleggen en ik knik bevestigend. Ik versta het niet woord voor woord maar uit de bekende woorden begrijp ik wel de boodschap. De keuken heeft het al verschrikkelijk druk. Om nu een flinke schaal garnalen ieder afzonderlijk van een beslag jasje te voorzien en te frituren is eenvoudigweg teveel werk. Ik leg het Berry uit en hij besteld de gewone vorm van garnalen (uit het frituur) als vooraf. Ik bestel de saganaki en verbaasd kijkt ze mij aan met een blik van "hallo, heb je net niet geluisterd?". Ik vertel haar snel dat ik de tiri (kaas) variant wil en dan knikt ze bevestigend. Ik bestel voor mij 4 souvlaki stokjes en patat. De standaard voorgerechten komen er uiteraard op tafel en wat Frances en Berry als hoofdgerecht hebben zal hier niet vermeld worden (ik heb het wel in het Word document staan en zou ze kunnen overhoren).

Het eten was weer uitstekend en ondanks dat we bijtijds zijn gaan eten, is het toch al 23:30 voordat we hebben afgerekend. Het toetje wacht ons op bij de bakker en dat bedoel ik letterlijk. We worden weer netjes geserveerd door de loensende serveerster. Berry gaat voor yoghurt met honing en Frances voor de kataïfi. Ongelofelijk waar ze het kunnen laten! Ik ben tevreden met mijn freddo espresso, dat spoelt nog net tussen het eten door. Frances kan die grote hap kataïfi niet aan en moet - tot haar spijt - een stuk laten staan. We krijgen een "kalo taxidi" (goede reis) van de serveerster en lopen naar huis.

Daar komen we tot de ontdekking dat de airco wat raar doet en het niet erg gekoeld heeft. Ik hoop niet dat we een hele warme nacht krijgen maar die zal ook niet erg lang duren. Het is 0:30, de luiken zijn gesloten en de wekker staat op 5:15.
 

Dag 51 - Maandag 23 juli 2007

5:15 De wekker gaat en ik blijf nog even liggen. Ik heb wel even de tijd want ik hoef niet met een bus mee. De andere twee zijn al druk bezig, pakken de laatste zaken in, doen de vaat, smeren hun brood en zetten heet water. Ik hoor ze niet klagen over het vroege tijdstip of dat ze moeten vertrekken, een beetje apathisch doen ze hun handelingen, hoewel Berry weer de rumoerigste is (hij kan zo moeilijk fluisteren).

Ik pak de spullen in de auto en smeer daarna mijn brood. De laatste vaat zal ik doen als de bus zo is langs geweest. Het is relatief koel buiten (23 graden, nog altijd meer dan de voorspelde 21 graden middagtemperatuur in Nederland) en de eerste zonnestralen komen langzaam boven de heuvelrug uit. Ik twijfel nog even of ik zo nog het zwembad in zal duiken maar eerst is het tijd voor het ophalen van de mensen. Berry en Frances pakken hun koffers en lopen naar de weg. Daar staan de choco's en grindtegel met haar moeder al te wachten. Enkel ingewijden weten nu wie er bedoeld worden en dat aantal beperkt zich tot 3 personen.

De bus komt eraan met een wakkere Marga die de mensen de bus in begeleidt. De chauffeur waarschuwt mij om niet te lang op de weg te blijven staan maar dat was ik ook niet van plan. Ik zwaai ze uit en loop dan terug naar de kamer. Onderweg bedenk ik mij dat ik het hotel voor vanavond in Kalamata ook moet regelen. Ik duik dus niet het zwembad of mijn bed in maar doe de vaat, een laatste controle en open dan het hek. De auto erdoor, hek netjes dicht en dan voorzichtig de weg op. Gelukkig is het nog rustig op de weg en ga ik op weg naar Kalamata.

Op een gegeven moment krijg ik de bus in zicht en in een haarspeldbocht knipper ik met de lichten in de hoop dat Frances of Berry dat zal zien. Op een recht stuk kan ik de bus inhalen en ga ik met een iets hogere snelheid naar Kalamata. Daar aangekomen rijd ik naar hotel Flisvos en tref daar een vrouwelijke portier aan. Ik vraag voor een kamer voor vannacht en ik hoor van haar dat dit 55 euro gaat kosten. Ik vertel haar dat het vorige week 45 was, ze twijfelt even, pakt een schrift met telefoonnummers en zeg dan dat het goed is. Om te laten zien dat ik zeker terugkom leg ik het geld nu al bij haar neer. Ze maakt een aantekening en ik stap in de auto richting het vliegveld.

Ik zie een eind vooruit de bus de afslag bij de stoplichten nemen maar ik stop bij een donut shop. Daar hebben ze vast frappee en het is alweer twee uur geleden dat ik cafeïne heb binnengekregen. Voor 1 euro krijg ik daar een heerlijk sterke frappee! Dan rijd ik door naar het vliegveld en zet mijn auto op een parkeerplaats voor personeel neer. Ik ben slechts een buitenlander, ik kan dat bord helemaal niet lezen. Er zijn nog genoeg plekjes dus ik verwacht geen problemen.

Het vliegveld wordt aangevallen maar de toeristen gaan gewoon naar binnen. De militairen houden een oefening en het is een drukte van belang in de lucht. Binnen staan Berry en Frances al in de rij met hun koffers. De bagagecontrole is nog niet begonnen dus is het gewoon wachten. Ik neem Frances mee naar mijn bibliotheek (de achterklep van mijn auto) en zoek twee boeken uit die ik al gelezen heb en waarvan ik verwacht dat zij ze ook wel leuk zal vinden. Ze heeft "Code Rood" al bijna uit en het verhaal heeft ook haar goed te pakken.

Als de sleuteltjes van het X-ray apparaat zijn gevonden wordt er begonnen met de bagage controle. Ook alle handbagage tot aan speelgoedknuffels moeten er doorheen. De controleur kijkt door en over zijn zonnebril naar een scherm, waarschijnlijk is die zonnebril tegen de straling. Als hij iets verdachts ziet dan stopt de band en mag de bewuste toerist op het scherm uitleg komen geven wat er in zijn of haar koffer zit. Natuurlijk zal je nooit zeggen dat het een bom is maar op dit soort chartervluchten is het risico natuurlijk ook niet zo hoog (Osama, dit is geen tip!).

We wachten nog een tijdje waarbij iedereen het toilet wel even heeft bezocht en mijn beker met frappee nu echt leeg is. Marga gaat bij alle gasten langs en komt ook bij ons. Mij wenst ze een goede vakantie en ik geef haar mijn visitekaartje. Berry en Frances hopen haar nog eens bij v/d Belt aan te treffen in de wintermaanden als ze thuis is. We staan een tijdje te wachten en iedereen is met zijn eigen gedachten bezig. Dan komt het vliegtuig eraan en deze heeft weer andere kleuren. Transavia doet blijkbaar veel aan huren van andermans vliegtuigen. Ik sein Marga en de andere hostess in.

Het is tijd om nu afscheid te nemen. Frances en Berry gaan door de paspoort en laatste controle heen. De jonge douanier (met nummer 1) maakt nog wat grapjes met Berry en mij terwijl Frances zich staat uit te kleden (enkel haar riem moest af want de metaaldetector ging op rood). Dan is het een laatste roep en zwaai en gaan ze naar de vertrekhal. Nummer 1 maakt mij nog duidelijk dat blonde vrouwen zijn voorkeur hebben en dat bewijst hij door met een handmatige metaaldetector zijn blonde collega te onderzoeken op het dragen van een beugel-bh.

Daarna ga ik richting auto en zend mijn ouders een eerste sms dat het vliegtuig er is. Ik rijd de weg op en vind op een zijweg een mooie plek om het vliegtuig in de gaten te houden. Om 09:40 zie ik dat het vliegtuig richting startbaan taxiet en even later zie ik het in de verte de Griekse bodem verlaten en zich in de lucht verheffen. Het is behoorlijk heiig en ik zie het vliegtuig dan ook snel niet meer, ook omdat het naar het noorden vliegt en ik aan de zuidkant van de startbaan sta. Ik sms de ophaaldienst in Nederland dat het vliegtuig is vertrokken.

De auto wordt weer gestart en ik begin de rit richting Sparti. Alweer? Ja, want ik wil die omgeving toch echt wel op video en foto vastleggen. De vorige keer was het aan het einde van de rit en nu beperk ik mij tot enkel deze route. Met de videocamera op het dashboard worden een aantal van de mooiste stukken vastgelegd. Het is heel rustig op de weg en dus kan ik de auto keren en ook de tegenovergestelde richting meteen vastleggen. Met al die stops en keermomenten komt de heenreis naar Sparti op ongeveer 2 uur uit (het is 52 kilometer).

In Sparti wilde ik eigenlijk wel even door het centrum wandelen maar in de trage file die zich langs dubbel geparkeerde auto's wurmt word het mij al snel duidelijk dat ik dit niet moet willen. Je moet parkeren met een kaart maar ik zie nergens een automaat. Ik kan het wel vragen maar de drukte staat mij ook tegen, zeker als de temperatuur al is opgelopen tot 37 graden. Ik zie kans om de auto te keren en sukkel weer Sparti uit. Omdat ik de terugreis al op de heenreis heb vastgelegd, kan de snelheid nu wat omhoog. Onderweg stop ik nog wel bij een taverna die geheel onder bomen schuil gaat.

Terwijl ik een frappee drink krijg ik telefoon van Ruud. Ik heb hem een week geen bericht gestuurd (druk, druk) en hij wilde horen hoe het mij verging. Het verslag leest hij wel trouw en ik verzeker hem dat ik hem niet vergeten ben. Ondertussen hoor ik twee sms berichten binnenkomen en die zijn van de ophaaldienst (mijn ouders) en van Berry. Beide met het bericht dat Frances en Berry weer veilig op Nederlandse bodem zijn aangekomen en dat ze nu op weg gaan naar huis (IJhorst). Van Frances krijg ik niets te horen, maar dat zou kunnen komen doordat haar mobiel weer een vastloper heeft. Die koopt binnenkort vast een nieuwe.

Ik rijd terug naar Kalamata en stop bij de grote supermarkt. Een pak croissantjes omdat ik morgenochtend geen ontbijt in het hotel zal nemen. Ik zet de auto daarna bij de grote kerk neer en krijg de sleutel van kamer 201 (de vorige keer was dat 103). De lift wordt voor de bagage gebruikt en binnen zet ik de airco aan. Het is een kleinere kamer maar op het noorden en dus koeler. Het is een breed eenpersoonsbed en de douchekop maakt hier geen eng geluid. Ik loop naar het terras aan de overkant en eet een club sandwich en neem er een biertje bij. Het is 15:00, het is heet maar met een koeler windje van zee en ik ben aan het einde van weer een leesboek.

Toch neem ik, eenmaal terug op de kamer, een lekkere siësta want daar heb ik zin in. Ik heb een plat kussen en dat bevalt wat minder maar daar zal ik voor vannacht wel iets voor regelen. Zo verstrijkt de middag en het begin van de avond. Het was wel weer even wennen om niemand om je heen te hebben en gewoon te doen waar je zin in hebt (ik bedoe: rekening te houden met anderen). Maar nu voelt het alweer gewoon aan en ik voel mij daar niet minder bij. Ik trek er dan nog even op uit voor wat geld uit de muur en zit op een terras (met een frappee) naar de Griekse jonge volwassenen te kijken. Ze zitten massaal op de terrassen, praten met elkaar of spelen tavli.

Op de hotelkamer lig ik wat tv te zappen. Van "Pame paketto" (een soort surprise show) naar het nieuws. Dat laatste wordt gedomineerd door de hittegolf, de vele bosbranden en de crash van een blusvliegtuig waarbij beide piloten zijn omgekomen. De crash heeft nog een brand opgeleverd maar die hadden ze snel onder controle. Het vliegtuig heeft op een haar na een huis gemist. De piloten worden bij naam genoemd en krijgen de heldenstatus (en die verdienen ze ook). De waarschijnlijke oorzaak is het raken van een aantal hoogspanningsdraden maar het onderzoek moet nog uitgevoerd worden.

Na het avondritueel trek ik er weer op uit en wil vanavond kontosuouvli op mijn bord. De taverna die ik op het oog had, heeft het niet en daarna kom ik uit bij de taverna die ik vorige week ook bezocht heb. Geen huisgemaakte retsina maar een biertje en de standaard voorgerechten. De kontosouvli is dit keer echter niet lekker. Het lijken de restjes te zijn en het smaakt mij niet (nu is de kontosouvli van Maria beter). Kan gebeuren en de ober vraagt niets als het bordje halfvol wordt opgehaald. Ik heb genoeg gegeten en laat het erbij. Ik heb geen zin in een slaapmutsje en ga richting hotel. Daar krijg ik een tweede kussen en dus ben ik gereed voor de nacht. Nog even wat lezen maar om 0:15 is het luik gesloten en vallen mijn ogen echt dicht.
 

Dag 52 - Dinsdag 24 juli 2007

07:15 Met een fikse geeuw en flink wat uitrekken word ik langzaam wakker. De wekker gaat over een kwartier en ik blijf lekker even liggen. Dan is het spullen pakken, een korte douche en met de lift naar beneden. Ik geef de sleutel af, de portier ziet dat er al betaald is en ga ik richting auto. Om 08:05 rijd ik de verkeerde kant op maar dat moet je omdat de boulevard nu eenmaal een eenrichtingsweg is (behalve voor bussen, taxi's en stoute Grieken). Een stoute Griek staat verderop stil, de neus van de wagen in de verkeerde richting en een motoragent ernaast.

De lus wordt gemaakt en nu ga ik richting Athene. Ik moet naar Patras maar toch moet ik eerst Athene volgen. Ik maak een stop bij de donut zaak en bestel er een frappee en een tiropita (kaasbroodje). De frappee weer lekker sterk en de tiropita is opgewarmd. Die kruimelt echter zo erg dat ik die buiten de auto sta op te eten. Ik weet dat de auto niet schoon is maar als ik extra vuil kan voorkomen dan doe ik dat. Als het broodje verorberd is, heb ik mijn ontbijt gehad en kan ik op weg naar Patras. Eerst borden Pyrgos volgen en ik moet even wennen dat ik geen navigator meer heb.

Met lekkere muziek rijd ik van dorp naar dorp. Onderweg drie keer een politiecontrole tegen gekomen dus houd ik de snelheid goed in de gaten. Bij iedere kruising heb je borden staan die aangeven dat je 60 km/u moet rijden en na 100 meter mag je dan weer 90 km/u. Iedereen rijdt hier stug door of gaat even van zijn gas. In Nederland zou hier de politie gaan staan om zoveel mogelijk te vangen. In Griekenland zijn ze niet zo flauw, daar staan ze op de grote doorgaande wegen en houden enkel de vette overtreders staande.

Ik bereik Patras om 11:15 en rijd naar de haven. Bij het Minoan kantoor zet ik de auto - met alarmlichten aan - langs de kant, in een rij met geparkeerde auto's. Er is een parkeerverbod maar niemand houdt zich daaraan. Ik loop snel naar het kantoor en laat mijn ticket van de overtocht naar Venetië omzetten. Vertrek is niet op 5 augustus om 23:59 vanuit Patras maar op 6 augustus om 10:00 vanuit Igoumenitsa. Dezelfde boot, dezelfde hut maar ik stap iets later op. Ik verblijf de laatste week in Parga, dat lijkt mij een leuke afsluiting.

Gisterenavond heb ik Akis gebeld (van hotel Xatiati in Naousa). Hij zal met de dansgroep op 28 juli in Souvli Patron zijn wat in Patras moet zijn. Ik heb snel een planning gemaakt en heb gezien dat het in mijn schema past wat er dan als volgt uit ziet:

24/7 - 28/7 : Diakopto
28/7 - 29/7 : Dansfestival in Souvli Patron en overnachten in Patras
29/7 - 6/8 : Parga


Na het omzetten van het ticket rijd ik terug naar de vrije parkeerplaats die iets verder is. Daar word ik geholpen door wat vriendelijke Grieken maar die kunnen de route naar Souvli Patron niet helemaal aangeven. Ik word de snelweg weer opgestuurd en dan naar de afslag waar ook de Carrefour zit. Daar moet ik verder vragen. Op weg naar de snelweg stop ik bij een wasplaats want de auto is nu onderhand zwartgrijs. Na een fikse wasbeurt die voor het grootste gedeelte handmatig gebeurt (en 8 euro kost), is de auto weer aantoonbaar blauw. Ik koop ook een kaart van Patras want die denk ik wel nodig te hebben.

Dan naar Carrefour en die heb ik snel gevonden. Een vriendelijke beveiligingsbeambte weet Souvli Patron wel te vinden maar komt daarbij buiten de kaart van Patras uit. Handig zo'n plattegrond. Ik winkel nog even Carrefour door want op Kreta was die gesloten. Daarna dan op zoek naar de plek van dat dansfestijn. Ik eindig in de bergen, zie wel diverse plakkaten aan bomen en palen over het festijn maar kom geen steek verder. Dan stopt er een zoon met moeder in een pickup. Nee, ze spreken geen Engels maar ik begrijp dat er twee Souvli Patron zijn, een oud en een nieuw gedeelte. In het oude gedeelte - waar zij naartoe rijden - weet hij van niets dus moet het in het nieuwe gedeelte zijn. Hij legt het uit maar ik mis een deel. Onderweg naar beneden kom ik nog een jongen tegen. Geen Engels maar hij weet het beter uit te leggen: onder de snelweg door, rechts, langs de snelweg en dan weer rechts om eroverheen te komen. Dan rechtdoor en daar moet het nieuwe gedeelte zijn. Akis wist het ook niet uit te leggen maar hij wordt in een bus rondgereden.

Die laatste jongen had het goed en ik kom het dorp boven Patras in en daar hangt een heel spandoek. Navraag bij een kiosk en het blijkt bij de plaatselijke school gehouden te worden. Eindelijk gevonden! Dan nu nog een hotel. Terug naar centrum maar niets te vinden. In het centrum wel maar weer geen parkeerruimte. Uiteindelijk bij de haven zie ik een hotel, Delfini. Het ziet er goedkoop uit maar het is maar voor een nacht. Parkeerruimte genoeg. Ik besluit nog niets te boeken maar vanuit Diakopto nog even via internet te neuzen. De kaart van Patras kan ik wel weggooien want rechte straten blijken krom te lopen en rotondes te hebben. Het is al 15:00 dus draai ik de snelweg op en rijd richting Diakopto.

In Diakopto laat ik de tank weer volgooien met diesel en ga dan naar het hotel (Chris Paul). Ze verwachten mij en ik krijg nu kamer 18, uitzicht op het binnenplaatsje en de parkeerplaatsen (en dus niet het zwembad en de bergen). Onderweg heb ik bij Egio een bosbrand in de bergen gezien. Twee blusvliegtuigen waren druk in de weer. Die mannen zijn helden en dat blijkt later ook wel uit tv beelden van de begrafenis van de twee omgekomen piloten.

Ik lig even siësta te houden als de stroom weg valt. Aangezien de airco de kamer nog niet voldoende heeft afgekoeld ga ik toch maar richting een terras. Ik neem er een fiks ijsje en hoor de oudjes mopperen want er was een voetbalwedstrijd op tv van Griekenland tegen Duitsland. Weliswaar voor onder de 18 maar voetbal is hier uitermate populair. De stroomonderbreking duurt een uur waarna de oudjes weer rond te tv hangen en ik richting kamer ga. Ik plons ook nog even maar ook het water voelt warm aan.

In de late avond ga ik richting eettent want ik heb zin in een pitta gyros. Het is er echter fiks druk en bij de taverna ernaast zie ik bijna niemand. Ik loop er naar binnen, word half begroet door Kostas die zich ook niet afvraagt wat ik hier weer doe. Ik bestel een saganaki en een paidakia bij hem want Yiannis - de onhandige ober - is er niet. Er is af en toe een windje maar voor de rest hangt de hitte als een deken over het land. Morgen zelfs nog iets warmer, ik besluit er een rustige dag van te maken.

Om 23:10 ben ik weer terug op de hotelkamer en pak het leesboek. Op tv is weinig dus duik ik in een boek wat ook verfilmd is, The Firm, hoewel ik de film nooit gezien heb. Het verhaal is pakkend en ik lig een uur te lezen. Dan is het genoeg en sluit ik om 0:20 mijn luiken.
 

Dag 53 - Woensdag 25 juli 2007

08:00 Zonder wekker en dan toch wakker. Ik ga even later naar de ontbijtzaal en krijg mijn gepaste ontbijt van een nieuwe serveerster. Een frappee erbij en dat moet het begin zijn. Ik kan mij daar wel in vinden en besluit daarna een stukje te lopen. Bij binnenkomst van het dorp heb ik gisteren een uithangbord van een wasserette gezien. Gelukkig is er al een vrouw druk bezig en spreekt ze goed Engels. Ze kan pas morgen mijn was doen want voor vandaag zit ze al vol met opdrachten. Ze verzoekt mij wel om het vandaag al te brengen want dat is handiger voor haar.

Zodoende loop ik niet veel later weer een keer naar dat zaakje maar nu met een goed gevulde wastas. Op Kreta is het goedkoper maar daar krijg ik ook korting en is er meer concurrentie. Zo, dat was dat. Morgen wil ik weer naar Patras, dus vandaag maar even bij het internetcafé op zoek naar adressen. Het is echter nog gesloten, dus ga ik eerst maar plonzen.

Vanuit het zwembad zie ik dat de brand wat groter is geworden en voel ik dat er meer wind opsteekt. Dat is niet zo gunstig voor de brand maar ik vind een beetje wind met deze hitte wel aangenaam. Daarna wordt de laptop weer geïnstalleerd en kan ik gaan tikken. Eerst even een backup van mijn mobiele telefoon en dan van de foto's. Als ik daarna wil tikken valt de stroom uit. Op de accu kan ik nog wel even door maar ik besluit de stroomuitval te benutten voor een kort slaapje.

Dat wordt een iets langer slaapje want drie uur later word ik wakker. De stroom is er weer maar ik ga eerst naar de supermarkt voor aanvulling op de frisdrank. Ik kijk naar buiten en schrik, het is donker dankzij zeer donkere wolken! Dan belt Ruud en we praten elkaar even bij. Ik loop daarna naar de supermarkt en merk dat de wind behoorlijk is aangewakkerd en dat de donkere wolken van de brand in het zuidwesten komen die de zon geheel verduisteren! De wind staat westelijk dus zal de brand niet naar de kust komen. Leuk ziet het er echter niet uit. Zonde van al die bomen en ik heb medelijden met die brandweermannen die in deze hitte moeten blussen.

Op tv zie ik beelden van diverse branden, ook die van Egio. In de bergen wordt een dorpje en een kerkje bedreigd. Op het eiland Keffalonia zijn er al wat huizen van een dorpje ten prooi gevallen aan de vlammen. Ik ga verder met mijn verslag en een blik naar buiten leert mij dat de zon weer even doorkomt. Dat komt omdat de wind nog iets harder blaast en de wolken nu verder westelijk drijft. De aanblik van zwarte wolken boven de bergen is een onheilspellend gezicht en ik buig mij weer over mijn scherm.

Het is 21:00 als de telefoon op mijn kamer gaat. Ik ben te laat met oppakken en loop naar de receptie. Ze heeft inderdaad gebeld met een verzoek. Even vreesde ik dat het over de brand ging maar het gaat over het elektriciteitsverbruik. Het hotel is gebeld maar ik had het ook al op tv gezien. Er zijn diverse transformatoren doorgebrand en de leidingen hebben het zwaar. Iedereen wordt verzocht het verbruik te beperken en dus ook aan mij het verzoek de airco enkel in standje "Low" te gebruiken en bij verlaten van de kamer uit te zetten.

Ik tik daarna de laatste dag in en ben nu (21:40) in de voltooide tijd. Het is buiten donker maar dat is hier normaal op dit tijdstip. Van de receptioniste hoorde ik dat de brand verderop in de bergen woedt en geen aanstalten maakt om richting zee te komen. Ik ga zo snacken bij het eettentje, ik wil nu echt een pitta. Voor het eerst zal ik nu in korte broek gaan. Ik schat dat de temperatuur nu nog een dikke 35 graden is en ik vrees dat ik dan echt uit een lange broek sop. Wordt vervolgd . . .

Ik loop naar buiten en krijg twee klappen van de molen. Ten eerste de warmte, die hangt als een wollen deken meteen om je heen. Ten tweede de brandgeur die in het dorp hangt alsof iedereen zijn houtkachels gloeiend heet aan het opstoken is met nat hout. Ik merk dat het ook sneeuwt, geen echte sneeuw maar flinterdunne deeltjes as die toch een hele afstand hebben afgelegd. Bij het eettentje heb ik een volledig zicht op de bergen en schrik ik. Van west naar oost kan ik alle bergruggen zien want over de gehele breedte brand het. Ik zie de vlammen niet maar de rode felle gloed laat niets te raden over, het staat daar goed in de fik. Het is mooi en angstaanjagend tegelijk en ik ga er met mijn rug naar toe zitten.

Toch kijk ik regelmatig over mijn schouder als ik de pitta gyros broodjes met bier zit weg te spoelen. Ik hou het bij een biertje want ik wil wel helder blijven. Ik geloof niet dat ze een alcoholcontrole zullen uitvoeren als we geëvacueerd moeten worden maar ik heb er gewoon geen trek in. Ik merk dat alle lokale mensen het ook maar over een ding kunnen hebben en dat is de brand.

Terug in het hotel hoor ik van de receptioniste dat de harde wind ervoor gezorgd heeft dat de brand zich in minder dan 3 uur ongeveer 30 kilometer heeft uitgebreid. Het is overal gort droog en dus staat het gras binnen de kortste keren in de fik. Ze heeft een buitenhuis - met beesten en een groentetuin - in de bergen en dat gebied is geheel geëvacueerd en ze is bang dat het huis zal afbranden. Ik hoor nu ook dat de snelweg en de oude rijksweg compleet zijn afgesloten, dus als ik nog weg had gewild dan kan ik dat nu vergeten. De enige manier om weg te komen is over zee. Of als er een evacuatie gaat plaatsvinden.

Ik wens haar heel veel sterkte en ga naar mijn kamer. Daar pak ik zoveel mogelijk zaken in en ga dan wat liggen lezen om de gedachten wat te verzetten. Dat lukt redelijk hoewel ik nog wel twee keer het balkon op loop om naar buiten te kijken. Ik zie dat de rode gloed minder is geworden. Dat kan zo weer veranderen (weet ik van de brand bij Agios Nicolaos) maar geeft mij toch iets meer rust. Om 01:15 sluit ik dan mijn luiken.
 

Dag 54 - Donderdag 26 juli 2007

06:00 Ik word wakker en het eerst waaraan ik denk is de brand. Geen evacuatie want ik ben nog op mijn kamer. Ik loop naar het balkon en zie in het ochtendlicht geen zwarte wolken en ook geen verschroeide bomen aan mijn kant van de hellingen. De wind is gaan liggen en dat maakt het ook beter want dan kan de brand zich niet snel uitbreiden.

Ik leg mij dus nog even te rusten en val zelfs nog even in slaap. Om 7:45 word ik weer wakker en loop even later naar de ontbijtzaal. Het is er druk en de mensen zijn duidelijk bezig met de brand en daardoor eerder wakker geworden. De serveerster heeft het zwaar en loopt snel om iedereen van ontbijt te voorzien.

Na het ontbijt loop ik rond en zie de tafels buiten onder de as liggen. Ook mijn pas gewassen auto is nu weer grijs. Ik blaas het er zoveel mogelijk af en sta nog even met de eigenaresse te praten. Die heeft het nog nooit zo meegemaakt en ik hoor van haar de eigenlijke oorzaak van de brand. Die is begonnen bij een vuilnisbelt waar iets kleins lag te smeulen. De brandweer wilde daarvoor niet komen en liet het op zijn beloop. Een fout die iemand duur kan komen te staan want in de afgelopen nacht zijn er in de bergen meerdere huizen van drie dorpen verbrand.

Ik zie even later op tv ook de eerste beelden. De media is volop aanwezig en bij het hotel staat een reportage wagen met een fikse schotel. De beelden zijn van Apo Diakopto (Hoog Diakopto) waar fiks wat huizen in vlammen zijn opgegaan en ook een kerkje met mooie iconen niet voor de vlammen gespaard is gebleven. Ik krijg dan ook een blik van afgelopen avond en nacht van de andere kant van de berg. Alsof je naar een hele grote barbecue zit te kijken. Overal gloeit het en soms schieten de vlammen ineens eruit. Er zijn ook drie oudere mensen omgekomen. En dat alles door een klein vuilnisbrandje.

Ik ga naar buiten want ik heb even genoeg van de brand. Je kunt er eigenlijk niet omheen want de brandlucht is nog sterker dan gisterenavond. Ik loop naar het station en bestel een frappee bij het mannetje waar ik de voorgaande jaren altijd een frappee haalde als ik om 06:58 met de trein mee zou gaan. Ik wijs hem op een kraantje wat ik graag in de buitenkeuken zou willen hebben. Hij stuurt mij naar een zaakje waarvan ik dacht dat het enkel spullen voor airconditioners had.

Dat zaakje is echter nog gesloten en ik loop door naar de geldautomaat. Daar haal ik een voorraadje geld uit de muur - je weet maar nooit - en loop dan richting boekhandel. Ik sta de vitrine eens goed te bekijken en mijn oog valt op een hele mooie klok. Natuurlijk, voor zoiets ga je naar een boekhandel! Ik twijfel geen moment, die klok zou ik graag willen hebben. Binnen naar de prijs gevraagd en die is goedkoper dan ik had gedacht. De klok wordt netjes in de doos gedaan - die hadden ze nog bewaard - nadat ik een test heb gezien en weet dat hij werkt.

Klok in de auto en terug naar dat zaakje voor de kraan. Die is nu open en aan mij de schone taak om uit te gaan leggen wat ik wil. De eigenaar spreekt wel wat Engels maar zijn vrouw nog beter Duits. Dus moet ik even omschakelen naar het Duits en uiteindelijk is duidelijk wat ik bedoel. Ze zijn nieuwsgierig naar mijn toepassing en ik vertel dat het voor een buitenkeuken in Nederland is. Ik koop de kraan en krijg er twee flessenopeners en een pet bij cadeau. Met die pet op lijk ik nu net op een van de vele rondlopende bouwvakkers maar hier laten ze hun bilnaad niet snel zien. Dus de korte broek flink ophijsen, pet een beetje scheef en ik ben ineens de dorpsgek. Geintje, dat heb ik dus niet gedaan maar ik zie wel een paar mensen vreemd opkijken als ik met die pet op rondloop.

Ik loop langs het station, zie de oude man, wijs op mijn pet en bedank hem voor de tip. Ik ga op mijn vaste terrasje zitten en bestel een frappee. Het is er al druk en iedereen praat, voornamelijk over de brand uiteraard. Ik voel dat de wind weer op komt zetten en dat maakt mij ongerust. Ik loop naar het internetcafé en ga wat zitten surfen. Op www.ert.gr (het Engelstalige gedeelte) lees ik dat de brand inderdaad fiks heeft huisgehouden en dat Diakopto (met nog wat andere dorpen langs de kust) als noodtoestand gebied is uitgeroepen. Dat helpt niet om je ongerustheid weg te nemen kan ik je vertellen. De snelweg is nog steeds gesloten maar de oude rijksweg is open voor het verkeer, dus ik zou kunnen vertrekken.

Daaraan denkend loop ik terug naar het hotel. Ik wil plonzen in het zwembad en de schoonmaaksters hebben al een fikse klus geklaard want rond het zwembad is alles al schoon. Ik zie op de bodem echter een half verbrand bos liggen en besluit dat ik er maar niet in zal duiken. De wind wakkert steeds verder aan en komt nu uit het oosten. Op de verderop gelegen heuvelrug is de brand nu over de top heen gekomen en de rookwolken worden steeds donkerder. Ik hoor op de snelweg steeds meer sirenes gaan en besluit dat het nu een goed moment is om te vertrekken voordat het misschien echt uit de hand loopt.

Ondanks mijn 4 nachten reservering ga ik naar de balie en meld ik dat ik wil vertrekken. De dame begrijpt mijn besluit en kan het mij niet kwalijk nemen. Ik vind het niet leuk om deze mensen achter te laten maar ik heb nog een keuze (ik zou in Nederland ook pas gedwongen uit mijn huis vertrekken). Er staan meerdere toeristen rond de balie en ik denk dat die ook de benen nemen. Ik reken af en pak mijn spullen in de auto. Het is 12:00 als ik weg wil rijden en ik mij ineens bedenk dat er een flinke wasbult in een wasserette ligt. Desnoods kom ik die later wel ophalen maar ik wil nu weg! De dame van de wasserette staat te trillen op haar benen, zegt dat het zeker geen kalimèra is (goedemorgen), en begrijpt ook waarom ik vertrek. Ze heeft mijn kleding al gewassen en geeft de, met schone kleding, gevulde wastas aan mij. We praten nog even over de brand en ze schiet vol. Ik wens haar heel veel sterkte en hoop haar volgend jaar in een goede gezondheid aan te treffen.

Ik rijd uit Diakopto weg met een brok in mijn keel. Richting Egio zie ik hele hellingen zwartgeblakerd erbij liggen. Het is echt een grote brand geweest en dit is niet de enige in Griekenland. Hier smeult het nog en ik zie op de snelweg auto's rijden dus die is open (het blijkt dat richting Athene de zaak compleet is afgesloten). Het vuur heeft de snelweg regelmatig bereikt en is in een aantal plaatsen zelfs de snelweg overgestoken! In Egio ga ik de snelweg op en zie verderop dat het in de heuvels nog stevig brandt.

Om 13:15 bereik ik Patras waar de zon schijnt en er geen vuiltje aan de lucht is. Ik stop bij hotel Delfini en vraag naar een kamer. Die hebben ze maar niet voor de zaterdagnacht. Ik kan dus twee nachten blijven tenzij er iemand de reservering intrekt. Ik vraag de manager of dat de oorzaak is van het dansfestival en hij knikt bevestigend. Ik ben de eerste op de wachtlijst en zaterdagmorgen hoopt hij uitsluitsel te kunnen geven. Ik gok erop dat er een afzegging binnen gaat komen en ga naar mijn kamer (105). Airco aan want het is goed heet.

De hele middag lig ik tv te kijken, te lezen, te computeren of de tuinkeuken te ontwerpen. De kranen worden uit de auto gehaald en opgemeten. De plannen wijzigen steeds en zullen dat ook wel blijven doen. Op tv zie ik dat Griekenland nabij de volgende plaatsen grote branden heeft: Ioannina, Kastoria, Grevena, Thessaloniki, Chios, Diakopto-Egio, Messini (waar we vorige week waren). In totaal zijn er 196 geregistreerde branden! Ik krijg via de tv geen goed beeld van de huidige stand (zeker in de buurt van Diakopto). Apo Diakopto is wel continue in beeld en die beelden laten je eerder huilen dan lachen. Nieuw gebouwde huizen en taverna's zijn nu een grote zwart geblakerde massa terwijl bomen en verbrandde dieren het gruwelijke plaatje compleet maken.

Aan het begin van de avond loop ik naar een supermarkt voor wat drank want ik heb een klein koelkastje op de kamer. Ik kijk naar taverna's op loopafstand maar kan niets vinden wat mij ook maar enigszins aanstaat. Een paar zien er ook uit alsof ze het gehele jaar nog niet open geweest zijn. Ik zou de taxi naar het centrum kunnen nemen, met de auto hoef ik dat niet te proberen. Tenzij ik hem een pui in zou rijden, zal ik geen parkeerplek vinden. Ik besluit het simpel te houden en koop in de supermarkt wat eten. Ik heb niet veel trek en ook geen zin om in een mensenmassa te zitten.

De avond wordt dus rustig op de kamer doorgebracht. De badkamer wordt als zwembad gebruikt want ik sta een hele tijd onder een heerlijke dikke straal water. Daarna Top Gear op Skaï gekeken, wordt Grieks ondertiteld dus ik kan het Engels beluisteren en het Grieks proberen te lezen (maar dat gaat nog niet zo snel). Valt dit trouwens onder een studiekostenregeling? Ik heb in de buurt wel een open wireless verbinding maar krijg geen connectie met internet, dus surfen behoort niet tot de mogelijkheden. Over de branden krijg ik verder geen nieuwe feiten meer behalve dat het bij Egio weer wat opgelaaid is. Het is een rare dag geweest en dat voel ik aan mijn oogleden. Volgende week in Parga zal het ongetwijfeld niet voorkomen maar nu sluit ik de luiken voor twaalf uur, en wel om 23:30.
 

Dag 55 - Vrijdag 27 juli 2007

08:00 Wakker. Ik ga naar de ontbijtzaal en daar staat een ontbijtbuffet. Diverse Griekse vertegenwoordigers of zakenmensen zitten snel wat weg te werken voordat ze aan het werk gaan. De tv staat aan op het nieuws maar ik hoor niets over nieuwe ontwikkelingen. In Keffalonia heeft de brand ook diverse toeristen getroffen, ze moesten geëvacueerd worden. Ik denk niet dat de complexen door de branden zijn getroffen want anders had ik daar wel beelden van gezien.

Om 9:00 zit ik in de auto en rijd ik richting snelweg. Ik ga richting Pyrgos omdat ik daar diverse zaakjes heb gezien met beelden, potten en dergelijke. Ik had van Berry gehoord dat er in de tuin een beeld was omgevallen en ik wil daar eens kijken naar de prijzen en mogelijkheden. Ook wil ik er gewoon even op uit want de hotelkamer ken ik nu wel. De rit gaat dus rustig die kant op en na een half uur ben ik bij het eerste zaakje. Hele mooie grote beelden maar "iets" te duur (€200) en ze past niet in de auto. Kleinere beelden zijn ook aan de prijs en niet zo speciaal (of niet wit). Dan weet ik in Nederland nog wel twee leuke zaken waar ik al eerder geslaagd ben.

Ik rijd nog verder maar ook bij de volgende zaakjes is weinig van mijn gading. Dan keer ik terug naar Patras en ga richting het winkelcentrum waar ook Carrefour zit. Daar drink ik een frappee, loop lekker gekoeld door de zaken te snuffelen en kijk naar Grieken die met winkelwagentjes afgeladen weer de zaak verlaten. Er is ook een soort Mediamarkt en daar houden wij mannen wel van. Ik koop er niets maar kan er wel tijden in rondlopen. De prijzen zijn vaak redelijk gelijk aan die in Nederland en dat terwijl een Griek ongeveer de helft van een Nederlands salaris verdiend.

Om 14:30 rijd ik door het centrum van Patras naar het hotel. Ik zie onderweg een pitta zaakje en stop daar voor een maaltijd. Ook vanavond geen taverna voor mij, die "schade" haal ik in Parga - bij Sakis - wel weer in. Ik eet nu een maaltijd met pitta brood, souvlaki en patat. Daarna rijd ik door naar de supermarkt om de voorraad frisdrank aan te vullen.

Het leesboek gaat er vanavond aan want ik ben het einde van dit verhaal (verfilmd als "The Firm") genaderd. Ik werk verder aan mijn database op de laptop, kijk weer lachend naar Top Gear en zie geen nieuwe ontwikkelingen rond Diakopto. Waarschijnlijk was het vertrek iets te vroegtijdig maar ik moet er niet aan denken dat ik in een pandemonium terecht was gekomen die een evacuatie had losgemaakt. Achteraf is het altijd gemakkelijk beslissen en ik ben alleen maar heel blij voor alle bewoners van dit leuke dorp. Toch is het gevaar nog lang niet geweken maar ik krijg uit de tv beelden wel de indruk dat het nu beter onder controle is.

Nu zijn op tv voornamelijk de bobo's van de politieke partijen elkaar aan het zwart maken. In plaats van hulp aan de getroffen dorpen te geven, zitten ze te bekvechten over de weinige investeringen aan blusmateriaal. Ik zie beelden van een gigantische Antonov (Russische makelij) die heel wat water neer kan laten komen. Ik hoor niemand over de smalle kloven waar zo'n ding gewoonweg niet kan komen. Daar heb je enkel met helikopters wat mogelijkheden. Maar goed, het zou niet slecht zijn als er een paar werden aangeschaft. Ze hebben straalaandrijving en zijn dus sneller op de plek dan de "oudere" propellerkisten die nu rondvliegen.

Ik lees als laatste actie van deze dag het boek uit en kan morgen dus weer aan een nieuwe beginnen. Het is 0:50 als ik mijn luiken sluit.
 

Dag 56 - Zaterdag 28 juli 2007

07:30 Wakker zonder wekker. Wat zal het vandaag worden? Heb ik een slaapplek in dit hotel of moet ik op zoek naar een ander hotel? Ik zie de manager nog niet als ik beneden een ontbijt naar binnen zit te werken. Daarna ga ik op de kamer aan het verslag werken want ik wil vandaag een update doen. Als ik het hotel moet verlaten weet ik nog niet waar ik terecht kom en kan ik beter nu de zaak bijwerken.

Ik sla dus aan het tikken en heb twee dagen voltooid als ik even stop en naar beneden loop. De manager is even van zijn plaats maar zal zo beneden komen. Ik wacht even en net als ik terug wil lopen naar de kamer, komt hij eraan. Hij heeft goed nieuws voor mij, ik mag in mijn kamer blijven! Dat is toch wel een opluchting en ik sta te juichen wat de manager weer een glimlach ontlokt. Ik bedank hem hartelijk en ga rustiger naar mijn kamer. Daar tik ik weer verder terwijl ook het thuisfront op de hoogte gebracht wordt middels sms. Ik ben nu in de tegenwoordige tijd (het is 11:30) en ik zal zo Akis bellen om af te spreken hoe, waar en wanneer wij elkaar gaan zien. Ik kan vanavond naar Souvli Patron met de auto of met de taxi maar dat ligt ook aan de planning van Akis. Dat lezen jullie dus na de volgende update. Die komt weer vanuit Parga en gezien de "werktijden" aldaar kan ik niets beloven. Ta leme (wij spreken elkaar).

Ik bel Akis op en hoor dat hij net gearriveerd is in Patras. Ze zijn vanochtend om 2:00 vertrokken uit Naousa en zijn redelijk gaar. Toch gaan ze zo eerst repeteren en daarna gaan ze in hun hotel een slaapje doen. Hij vraagt mij om bijtijds te komen, zo rond 19:00 zodat we eerst nog even kunnen praten alvorens ze aan de slag moeten. Ik spreek dat met hem af en wens hem sterkte met het slaapgebrek. Ik heb de middag dus nu geen plannen en wil eigenlijk wel even de stad in. Er is een gemeentelijke en kosteloze parkeerplaats tegenover het hotel. Vanaf daar rijdt een bus naar het centrum.

Ik loop er naartoe en er komt net een bus aangereden. Het blijkt een gratis pendelbus te zijn, dat is nog eens goed geregeld. Ik stap in en word even later netjes in het centrum afgeleverd. Er is een groot plein waar mooie gebouwen omheen staan. Verder zijn het vooral veel straatjes met allerlei kleine winkeltjes waarvan er vele voor kleding, schoenen en telefoons zijn. Het is een rommelig geheel en het is er druk. Ik ga op een terras aan het grote plein zitten en eet wat. Tegelijk moet ik mij ontzettend beheersen. De duiven zijn hier zo brutaal dat ze proberen op je stoel en zelfs op je tafel te komen zitten om van je eten te pikken. Laat je iets vallen dan is het net een zwerm ratten die op je af komt. In gedachten maak ik er een ontzettende slachtpartij en een grote paté van. Ik ben een dierenvriend maar duiven zijn hierop een duidelijke uitzondering.

Met een frappee in de hand loop ik nog verder door het centrum te struinen maar er zijn weinig zaken waar ik echt even binnen zou willen kijken. Dus ga ik op het keerpunt van bus 11 staan wachten en ik ben echt niet de enige. De bussen rijden er - ongeveer - om het kwartier en dus worden we al weer snel naar de parkeerplaats gebracht. Even de straat oversteken - ze proberen wel de vouwen uit je korte broek te rijden - en dan kan ik mijn hotelkamer weer in. De airco aan en dan siësta. Berry belt net voordat ik wil gaan slapen en we praten even bij.

Om 18:00 ben ik wakker, heb de avondroutine nu al uitgevoerd en ben dus klaar om naar Souli te gaan. Ik ben wat vroeg maar ga wel op pad. Ik ga met de taxi en die staan even verderop geparkeerd. Voor 10 euro wordt ik door de stad geloodst en via wat kleine weggetjes komen we in Souli aan. Ik heb de videocamera bij mij. Ik wil eigenlijk geen toerist uithangen maar dit wil ik toch ook vastleggen. De school is nog verlaten op twee mannen na. Die kijken mij verbaasd aan. Ik leg ze uit dat ik voor het festival Laïkou (dorpsdansen) kom en speciaal voor een vriend uit Naousa wat eerder gekomen ben. Later blijken het twee mannen van de organisatie te zijn waarvan de jongste (Yiannis) ook leraar op de school en dansleraar is. Ik word welkom geheten en krijg water en een frappee.

Ik zit te wachten, krijg een rondleiding van Yiannis en zie steeds meer jeugd binnenkomen. De jeugd zal straks de groepen begeleiden naar hun kleedkamers (de klaslokalen op de eerste verdieping). Het schoolplein is omgetoverd tot danstheater. Ze hebben een decor met wat huizen en een kerk (een dorp), een groot dansplatform en tribunes die in een U-vorm daar omheen staan. Voor de tribune die de onderkant van de U vormt is nog plaats voor een fiks aantal stoeltjes. Gisteren waren er volgens Yiannis zo ongeveer 500 mensen en was er plaats tekort waardoor mensen weer moesten vertrekken. De toegang is gratis.

Ik zit nog wat met een andere man te praten die ook is binnengekomen. Hij heeft het voornamelijk over voetbal en dan is hij bij mij even aan het verkeerde adres. Dat begrijpt hij dan ook en op dat moment hoor ik een bus aankomen. Het is de groep uit Naoussa (en omgeving). Ik zie geen bekende gezichten in de groep totdat er iemand wat bovenuit steekt. Ik verwelkom Akis en we staan even te praten. Hij vertelt dat ze geacht worden zich al om te kleden ook al zijn ze de derde van de 5 groepen die vandaag optreden. Het festival duurt in totaal 4 dagen en dit - zaterdag - is de derde dag. De groepen voor vandaag komen uit Ioanina, Drama, Naousa, Kozani en Patras (in volgorde van optreden).

Ik zoek een goed plekje op de tribune en ben ruimschoots de eerste. Er komen wat mensen van andere groepen even zitten en ik zie op de galerij van de school steeds meer mensen in traditionele kostuums verschijnen. De muzikanten van de diverse groepen doen een soundcheck waarbij een zangeres uit Naoussa al meteen mijn aandacht heeft. Ze zingt een gedeelte van een rustig lied en dat zo mooi dat ik meteen een kippenvel op mijn armen heb staan. Dat beloofd nog wat. De rest van de muziek zou Ruud onder de categorie "gefiedel en gejank" scharen. Voor veel mensen klinkt het als Turkse muziek en daar heeft het zeker zijn invloeden van gehad.

Het wordt steeds drukker en de jeugd begint de stoeltjes te plaatsen als de tribunes goed gevuld zijn. Ik word door een opa wat aan de kant gedirigeerd zodat zijn vrouw - inclusief looprek - ook kan plaatsnemen. Ook Patras TV komt eraan en installeert een camera. Het zou om 21:00 beginnen maar ik hoor er niemand over dat het een half uur uitloopt voordat de organisatie het woord neemt. Na het welkomstpraatje wordt de intro verzorgt door de groep van de school. Er wordt een verhaal verteld over het ontstaan van de dorpsdansen en dat wordt gedaan middels dans, muziek, een commentaarstem en een beamer die foto's van vroeger projecteert.

Ik zit op de eerste rij en heb prima zicht behalve als er mensen langslopen. Op zijn Grieks natuurlijk, ze kunnen de hele dag op hun kont zitten maar op het moment dat het wenselijk zou zijn dan gaan ze ineens lopen. Er komen mensen later binnen en die verwachten rustig nog een plekje op de eerste rijen. Een aantal zien dat je filmt - er zijn er meerdere die filmen en fotograferen - en die duiken onder je lens langs of gaan staan wachten. Andere hebben niets in de gaten of hebben er lak aan.

Elke groep wordt vooraf gegaan door een projectie met beelden en een verhaal. Het lijkt iets op het songfestival. Het is goed georganiseerd en je ziet dat de mensen van het dorp al goed op elkaar ingespeeld zijn. De jeugd helpt nog steeds mee en de overgangen - inclusief wisseling van muziekanten - verlopen soepel. De groepen van Ioanina en Drama laten hun dans zien en gebruiken daarvoor ook de lokale liederen. Toch zijn de twee optredens een redelijk matte vertoning. Misschien zijn de dansen aangepast aan de hitte want het is nog steeds drukkend warm. De kleding is mooi maar bestaat uit vele lagen en de vrouwen hebben lange jurken aan en de mannen vaak een wollen maillot en pompoenen op de schoenen (zoals de Evzones, de wachten, in Athene dragen).

De groep van Naoussa valt zeker op ten opzichte van de andere groepen, in positieve zin. Hier ligt de nadruk op het carnaval in Naoussa. Als eerste begint de zangeres te zingen en komen de dames op die op de rustige zang een dans doen. Geen muzikale begeleiding, enkel haar stem. Helaas kunnen veel Grieken hun mond niet houden (ondanks de vele "sstt" uitroepen) en is het eigenlijk te rumoerig. Dan komen de mannen binnen maar niet via het podium, maar via de tribunes. Mooie maskers voor de hoofden en een borst die behangen is met rinkelende muntstukken. Ondanks de maskers haal ik Akis er zo uit want hij is de langste. Het is ook duidelijk de leider van de groep en de dansleraar want zijn stappen zijn net iets netter uitgevoerd dan de rest dat doet.

Dan volgt de groep van Kozani en die valt in het niet door het ontbreken van muzikanten en zacht zingende dames. Het geluid van de tribunes overstemt het optreden maar ze hadden ook beter moeten weten. Als laatste de Patras groep en die maken er weer een feest van. De mannen - onder leiding van Yiannis - dansen en laten het tempo steeds hoger worden. Dan gaan de deuren bij het podium open en komen alle groepen tegelijk het podium op. Het is een mooie afsluiting van deze dansavond en het is dan 0:30. Er worden nog wat mensen bedankt waaronder ook de dansleraren van de diverse groepen. Dan komt de burgemeester van Kozani naar voren en begint een hele speech. Die man had ik aan het begin van de avond al belangrijk zien doen. Lopen bellen op de tribune zodat je voor iedereen goed zichtbaar bent en overal met zijn neus bovenop zitten. Een echte bobo zouden we hem in Nederland noemen.

Die speech gaat maar door en ik loop alvast naar Akis die er ook al genoeg van heeft. Vele dansers en danseressen verlaten al het podium en ik snap nu waarom ik die stad niets vond en er slechts een nacht in verbleef (zie 9 juni 2004). Akis gaat zich omkleden en vertelt dat ik daarna met de groep mee ga eten. Ik sta in de hal te wachten als ook Yiannis eraan komt. Ik bedank hem voor de mooie avond en hij maakt mij duidelijk dat ik uitgenodigd ben om met de groep van Naoussa mee te eten. Ook de andere man van de organisatie vraagt of ik genoten heb en ik kan dat zeker bevestigen.

Een fotograaf maakt hier een goede handel. Hij heeft meer dan duizend foto's geschoten en staat in een zaaltje die op A5 formaat af te drukken. Hij legt ze per groep neer en rekent € 1,50 per foto. Akis kijkt de stapel even door en haalt er 7 foto's uit. Dat doen er velen en zo verdien je dus even goed geld. Ik ga met Akis mee en kom op het andere plein van de school aan. Daar staan vele lange rijen tafels en zitten de meeste groepen al aan tafel. Wij vinden de Naoussa groep en ik word aan een aantal mensen voorgesteld. Er staat al salade op tafel en diverse soorten hapjes. We krijgen ook ieder nog een bord met een kippenpoot en patat. Er is bier gehaald terwijl er ook genoeg water en cola is. Iedereen valt hongerig op het eten aan. Ze hebben in de hitte heel wat calorieën verbrand.

Er staat een bandje te spelen en de muzikanten van Naoussa (clarinet en trommel) kunnen niet wachten om ook mee te spelen. Vele mensen gaan tussendoor toch nog even dansen en ik laat stukjes van de video-opnamen zien. Die worden goed bekeken en ik moet beloven om er een DVD van te maken en die op te sturen. Dan vraagt de zangeres of ze zich zelf mag horen (dat heeft ze nooit eerder gehoord). Aandachtig luistert ze naar de opnamen en ze is best tevreden. Ze vertelt dat het inzingen beter ging vanwege wat mindere spanning en het niet gesloten zijn van de kleding. Die sluit als een korset waardoor het ademhalen wat moeilijk gaat. Toch geef ik haar een compliment die ze verlegen in ontvangst neemt.

En zo verstrijkt de tijd en beginnen een aantal dames aan Akis aan te geven dat ze naar het hotel willen. Morgenochtend om 10:00 vertrekt de bus weer naar Naoussa en het is ondertussen 3:00. De meegekomen jeugd fungeert als bagagedragers en gaan de kleding alvast in de bus laden. De rest danst nog een keer en probeert ook mij over te halen. Ik geef aan dat ik dan eerst les van Akis wil hebben. En met deze warmte zou ik het toch niet erg prettig vinden.

Dan is het tijd om afscheid te nemen en dat doe ik van Yiannis en daarna van Akis. De bus stroomt vol en ik zie een taxi voor mijn neus wegrijden. Ik vraag Akis of ze langs de haven van Patras komen. Hij bevestigd dat waarop ik vraag of ik een stuk met de bus mee kan rijden. Voor ik het weet zit ik als reisleider voor in de bus en verlaten we Souli Patron. De bus kiest de snelweg en even ben ik bang dat ik heel ergens anders uit zal komen. Toch neemt de chauffeur de weg naar de haven maar op een kruising wil hij rechtsaf terwijl ik links zal moeten (gelukkig weet ik nu aardig de weg te herkennen). Ik bedank iedereen, neem nogmaals afscheid van Akis en stap uit de bus. Akis vraagt bezorgd of ik hier wel een taxi vind maar ik heb het telefoonnummer en dit is een drukke weg.

De bus is nog niet vertrokken of er rijdt een taxi langs. Die begint al te remmen en ik steek mijn hand op. Het is nachttarief maar met grote snelheid en voor 5 euro word ik netjes bij het hotel afgeleverd. Ik sms Akis dat ik al bij het hotel ben en bedank hem nogmaals voor de uitnodiging en de gezellige avond. Om 3:45 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 57 - Zondag 29 juli 2007

7:30 De wekker gaat. Zo dat is een kort nachtje. Maar ik wil bijtijds naar Parga rijden. Het is zondag dus zal het later op de dag zeker druk op de weg zijn. Ik blijf nog even bijkomen en ga dan de spullen pakken. Bij de receptie sta ik nog even te praten met de receptionist. De manager is er nog niet maar ik bedank hem voor het prettige verblijf en dat ze geregeld hebben dat ik toch kon blijven in dit hotel. Na het ontbijt pak ik de spullen uit de kamer en reken af.

Het is 9:30 als ik Patras verlaat en ik rijd niet veel later over de brug die dit gedeelte van de Peleponissos met het vaste land verbindt. Het tolgeld van de eerste 10 jaar gaat naar de bouwers. Een auto moet € 10,50 betalen en ik dus ook. Gisterenavond had ik vanuit de bus ook een mooi zicht op de brug. De vier pilaren zijn dan blauw verlicht en het hele wegdek heeft witte verlichting. Qua tijd scheelt het flink wat met de oude methode die een veerdienst was. Die boten liggen er nu werkeloos bij onderaan de brug.

Het is al goed druk op de weg maar gelukkig heb ik geen echte file gehad. Een keer dat de sliert auto's opgehouden werd door een trekker maar voor de rest gaat het in een goed tempo noordwaarts. Ik neem de weg via de tunnel bij Preveza en om 13:00 ben ik in Parga. Ik rijd buitenom naar het appartement waar Andonis zit te wachten. Apostolis had hem wel verteld dat ik zou komen, de rest van Parga weet - als het goed is - nog van niets. Hij loopt naar de receptie om de sleutel van mijn kamer te pakken en roept dan dat ik een probleem met de auto heb. Inderdaad, de linkervoorband sist en loopt in een snel tempo leeg. Het ventiel is bij de veld ingescheurd, waarschijnlijk toen ik de oprit op draaide. Het is nu te heet om iets te doen en laten de band dus gewoon leeglopen.

Ik krijg de sleutel van kamer 50 met de mededeling dat ik morgen naar kamer 51 zal verhuizen. Kamer 50 heeft vier bedden en die kunnen ze beter voor een gezin reserveren. Ik vind het geen probleem en zit daarna met Andonis wat bij te praten. Nancy zal ik niet meer zien want de relatie is voorbij. Hij heeft sinds 20 dagen nu een vriendin uit Ioanina. Ik krijg van hem ook een scootersleutel en rijd richting het centrum van Parga, naar Apostolis. Hij zit op de veranda samen met een nogal schaars gekleed meisje. Het blijkt de Bulgaarse dochter van een schoonmaakster te zijn. Zestien jaar oud, fors gebouwd (haar moeder is zo tenger) en een hele grote mond. Ze denkt sexy te zijn en in de ogen van sommige Griekse mannen is ze dat ook. Na een tijdje denkt ze dat ze ook mij om haar vinger kan winden en ik maak haar duidelijk dat ze dat gewoon kan vergeten. Ik mag haar niet en heb ook nog wel medelijden met haar. Een gevalletje voor een goede psychiater.

Apostolis loopt haar nog flink te dollen en vind het nog wel leuk. Maar dat zal ook snel veranderen want ze wordt steeds brutaler. Ik zit Apostolis nog wat bij te praten en dan moet hij wat zaken regelen. Ik rijd verder naar het centrum om bij Pepper-bar Jorgos eens een standje te geven. Ik heb die mooie Dodoni afbeeldingen nog steeds niet via de mail ontvangen. Hij reageert blij verrast als hij mij ziet. Ik vertel hem waarom ik terug ben gekomen en hij vertelt dat zijn laptop helemaal gewist is nadat een worm vat gekregen had op zijn systeem. Ik krijg duizendmaal excuses en een frappee. Met een glimlach vertelt hij dat ik blij met zijn dat ik een reden had om terug te komen naar Parga want dat dit toch het beste plekje in Griekenland is. Ik ben het daar niet helemaal mee eens maar Parga staat zeker in mijn top 5.

Ik zoek mijn kamer op, zet de airco aan en ga voor een siësta. Daarna duik ik even het zwembad in en dan is het krikken geblazen. Gelukkig helpt Andonis en die kan mij ook voorzien van krik en wielsleutel. Anders had ik alle bagage achter uit de auto moeten halen. Misschien moet dat nog wel als ze de band niet kunnen repareren want dan gaat het reservewiel eronder. Maar nu gok ik op een goede afloop en dat scheelt heel wat sjouwen. Het wiel wordt eraf gehaald en de auto blijft op de krik staan. Als veiligheid wel een steen eronder en ook achter de achterband. Ik wil geen extra schade oplopen. Morgenochtend kan de band dan naar het pompstation gebracht worden.

Ik bedank Andonis voor de hulp en ga mij omkleden. Het is 22:10 als ik richting Sakis ga. Daar valt de een na de ander van verbazing om. Yiannis is back! Surprise! Moeder Maria, Sakis, Dimitris en een vernieuwde Vangelis begroeten mij. Vangelis heeft ander kapsel waardoor hij jonger lijkt (niet dat hij er oud uitzag verzeker ik hem). Ook Stavros, de jonge ober met die guitige kop is er weer. Al snel is dat "Stavros, gatzika mou" (Stavros, mijn geitje) en lopen we elkaar te plagen.

Ik krijg een restina maar dat is een nieuw merk. Hij is zoeter en ik vertel Vangelis over mijn ervaring in Kalamata met de retsina aldaar. Hij heeft nog geen klachten gehoord van mensen maar die drinken waarschijnlijk dan ook geen andere dranken erna. Ik ga het proberen en drink de fles leeg terwijl de saganaki en de gyros naar het spijsverteringsysteem geloodst worden. De Sakis boys zijn benieuwd naar mijn belevenissen maar het is zo druk dat het er niet van komt om even rustig te praten. Het is ook heet en ik heb medelijden met ze want ze hebben het zweet dik op het voorhoofd staan.

Later kan ik nog wel moeder Maria en Sakis bijpraten over de reis. Ik reken om 0:30 af en ga naar Sail-In. Ook hier hele verbaasde gezichten op mijn verschijning. Stefanos, Kostas, Pepe en Lucy zijn blij mij weer te zien. Lucy loopt nog steeds te stralen hoewel het nu een stuk drukker is. De zus van Stefanos, Marianthi wordt aan mij voorgesteld en zij loopt ook in de bediening. Ik pak een barkruk en ga bij Kostas zitten. Van Stefanos krijg ik de eerste metaxa-cola aangeboden (hij wist inderdaad dat dit mijn drankje is). De fles is al bijna leeg en ik waarschuw Kostas dat de voorraad wel op peil moet zijn voor de komende week. Hij bezweert mij dat ik mij daar geen zorgen over hoef te maken.

Ik kan met Lucy even bijpraten, ondanks de drukte. Ze heeft het nog steeds goed naar haar zin. Ik vraag haar of dat betekent dat ze hier blijft en niet op het toneel in Londen wil staan. Dan kijkt ze mij met een blik aan van "ben je wel goed wijs?" en maakt duidelijk dat toneel toch haar einddoel is gebleven. Katharina is er niet maar die is er ook niet meer iedere avond. Dimitris is er wel, samen met zijn vriendin. Ik sta kort met ze te praten maar zie dat ze liever alleen willen zijn.

Ik ga weer aan de bar bij Kostas zitten kijk naar de vele mensen die overal zitten. Zelfs de straat buiten - die trapsgewijs langs het gebouw loopt - wordt als zitplaats gebruikt. Moet je in Nederland proberen, heb je meteen de politie op je dak. Hier gaat alles er veel meer relaxt aan toe. De muziek nu echter niet. De vorige keer had je nog wel eens een slaapverwekkende sessie. De huidige DJ geeft je die mogelijkheid niet. Ondertussen zijn er al meerdere metaxa-cola's gepasseerd en is het tijd om bij Kostas de balans op te maken, oftewel af te rekenen. Ik mag er drie betalen en heb er dus twee gekregen. Om 03:40 worden de luiken gesloten.
 

Dag 58 - Maandag 30 juli 2007

9:30 Ik word wakker en voel mij wat slaperig maar wel goed. Maar dat zou niet lang duren. Andonis is er niet maar wel zijn vader. Hij wil mij helpen met de band en stapt op zijn scooter. Ik mag het wiel tussen zadel en stuur plaatsen en rijd dan achter hem aan. Bij de benzinepomp legt hij uit wat er mis is en ik laat het ook nog even zien. De man vertelt dat het geen probleem is en dat voor twaalf uur de band klaar zal zijn.

Ondertussen trekken er wat wolken in mijn hoofd samen. Of het de hitte is, de helm of een combinatie ervan maar mijn hoofd gaat steeds meer kloppen. Nadat ik vaders bedankt heb en mijn handen gewassen heb, rijd ik naar Apostolis. Ik wil geen koffie maar enkel wat water en we zitten even te praten als die Bulgaarse meid er weer doorheen komt tetteren. Tolis is haar nu ook wat zat en maakt duidelijk dat diverse mensen geklaagd hebben en dat zijn vader daar nogal kwaad over was. Ze moet zich dus serieuzer gaan gedragen anders heeft ze een probleem. Dat krijgt haar wel even wat stiller en ik hoop dat ze dat volhoudt (zeker nu met een steeds groter wordende hoofdpijn).

Om 12:00 rijd ik naar de benzinepomp maar de band is nog niet klaar. Het is erg druk geweest en de man roept nu dat ik op 19:00 maar moet terugkomen. Ik ga richting bed want nu is het voldoende geweest. Ik denk dat de retsina toch niet zo'n goed idee is geweest. Ik val snel in slaap en word drieënhalf uur later wakker van schoonmaakster Lisa die in kamer 51 bezig is. Ik moet verhuizen, schiet het door mijn hoofd wat gevolgd wordt door een pijnscheut.

Ik heb net wat medicijnen geslikt als Lisa aanklopt. Ik verhuis mijn spullen en dat gaat snel want ik had enkel het meest noodzakelijke uit de auto gehaald. Ik wist tenslotte dat ik zou verhuizen. Ik zet de airco in kamer 51 aan en ga op bed liggen. Na anderhalf uur word ik weer wakker en voel mij een stuk beter. Het is 17:00 en ik wil Katharina op haar werk verrassen. Ze werkt in een bar op Lychnos Beach en dus rijd ik daar naartoe. Ik kom echter tot de ontdekking dat er meerdere bars aan het strand zitten. Ik kijk overal maar kan haar niet ontdekken.

Ik rijd dus weer terug naar Parga en stop bij het pompstation. Ja hoor, mijn band is klaar en na het afrekenen van 10 euro kan ik hem nu tussen mijn benen vervoeren. Handen en benen worden gitzwart maar ik heb een opgepompte band. Andonis komt net aangereden met de Mercedes van zijn vader. Daar mag hij ook in rijden mits hij hem maar regelmatig wast. Zijn vader zorgt dan voor de tankvulling. Dus kijk ik toe hoe hij de auto vakkundig en in een fikse tempo wast. De hitte heeft minder vat op deze jongen en - als hij wil - kan hij verschrikkelijk hard werken.

Als de auto weer staat te blinken mag ik pas naar mijn auto lopen. Ik kon er eerder ook niet bij omdat hij die Mercedes erbij had gezet. Hij helpt om de band vast te zetten en dan kan de auto weer van de kruk. Nadat de handjes zijn gewassen zitten we nog even langs de weg van Griekse muziek te genieten die hij op zijn mobiel heeft staan. Dan ga ik mij omkleden want het is weer bijna etenstijd.

Ik meld mij bij Sakis en sla de retsina af. Die wil ik enkel als ik daarna geen drank meer zal drinken en die kans is hier in Parga nihil. Ik bestel een Mythos bier, een saganaki, een tomaten-komkommer salade en een souvlaki van varkensvlees. Fanni is nu ook aanwezig maar die is veel rustiger dan mede hulpje Stavros. De broertjes Sakis mogen eerder weg en gaan zich omkleden. We zien elkaar weer in Sail-In. Ik blijf nog even met Sakis en Maria praten.

Daarna neem ik weer de steile weg richting Sail-In. Ik probeer rustig aan te doen met de metaxa-cola maar dat wordt mij moeilijk gemaakt. De eerste krijg ik van Vangelis en samen met Dimitris zitten we even op de trappen buiten het pand. Dan komen er twee stellen die in Sakis appartementen zitten en vertrek ik naar de bar. Het lied "Who let the dogs out?" wordt gedraaid en Marianthi schrikt van mijn "Woeh" (geblaf van een bulldog). Kostas schiet in de lach en ik moet het van hem meerdere keren herhalen.

Voor een bepaalde cocktail, met bruine suiker erin die hier veel gedronken wordt, moet Kostas ijsklontjes verkleinen. Dat doet hij door een ijsklontje in de hand te houden en er met een metalen schepje op te slaan. Iedere keer als hij een slag geeft, geef ik een gilletje. Dat gaat zo even door totdat Stefanos bezorgt komt kijken. Hij ziet wat er gebeurt, schiet in een stuip en zegt dat hij het had moeten weten. Ik krijg van Kostas een metaxa-cola en daar gaat mijn voornemen op één drankje.

Katharina heeft nog steeds niet gereageerd op een sms die ik haar gisteren stuurde. Ook nu zie ik haar niet verschijnen in de bar. Ook Lucy heeft haar niet gezien maar die heeft het nu ook goed druk. Ik besluit er geen late nacht van te maken, reken af met Kostas en ga op huis aan. Om 03:00 sluit ik mijn luiken.
 

Dag 59 - Dinsdag 31 juli 2007

9:30 Wakker. Fris en fruitig maar dat zegt nog niet zoveel. Ik ga eerst wat boodschappen doen en strijk daarna bij Apostolis neer. Ik trakteer hem op een kaseropita en dat is voor ons beiden het ontbijt, natuurlijk met een frappee erbij. Ik help hem met het repareren van het lichtknopje om mijn scooter en ga daarna richting Sakis Villas.

Daar tref ik een beroerd kijkende Dimitris met een glimlachende moeder. Beide zonen zijn iets te laat doorgegaan en ook Vangelis - die even later verschijnt - heeft enige wallen onder de ogen en ziet er niet al te fris uit. Ik drink er een frappee en zie Sakis terugkomen van boodschappen doen.

Ik ga richting kamer en daarna door naar het zwembad om even te plonzen. Het is ondertussen alweer 13:00 (de tijd vliegt) en ik wil niet te lang in de zon. Mijn hoofd blijft goed dus is de schuldige de retsina. Ik krijg een sms van Katharina en dus een teken van leven. Ik antwoord terug dat ik bij iemand zit die Lychnos goed kent en wil weten in welke bar ze werkt. Ze antwoordt dat het de bar is die bij de camping hoort. Die kant was ik dus niet opgelopen maar nu weet ik het. Ze is op het strand en probeert krachten op te doen voor een nieuwe, drukke werkdag en ik besluit haar straks op het werk te verrassen.

Ik ga op de kamer alvast wat aan het verslag werken en lig ook wat te lezen. Het is 15:30 als ik weer richting Lychnos rijd. Ik mag de camping niet op en moet dus verderop de weg naar beneden nemen en dan eens stukje over het strand. Ik kom bij de bar aan en zie haar staan. Ze is druk en ik wacht wat achter een pilaar totdat ze toch even mijn kant op kijkt. Ze moet nog een keer goed kijken en reageert dan verrast en blij. Ik krijg een frappee van haar en - terwijl ze doorwerkt - vertel ik haar hoe ik haar bedonderd heb om haar zo te kunnen verrassen. Ze kan er enkel om lachen en ik moet diverse hoogtepunten van de reis met haar doornemen.

Ondertussen helpt ze ook nog de gasten, houdt het jonge personeel in de gaten en praat met haar Griekse baas over haar scooter. Dat ding wil de steile weg totaal niet meer op, er zit geen kracht meer in. Ze denkt dat er verkeerde brandstof in gestopt is. Ik vraag de sleutels en ga samen met de Griekse baas kijken. Het is een wat afgeleefde scooter en er zit inderdaad heel weinig pit in. Op de standaard schoonblazen hielp niet en bij enige belasting (met de rem) gaf hij al de geest. We delen haar de conclusie mee en het heeft een paar Griekse krachttermen en wat telefoontjes gekost maar uiteindelijk heeft iemand van het tankstation de brandstof vervangen.

Ze wil vanavond laat - als ze om 0:00 klaar is - niet voor een verrassing komen te staan en vraagt of ik de scooter wil testen. Ze kan de bar niet verlaten want ze staat er bijna alleen voor. Ik rijd de scooter wat rond, blaas hem schoon en hij brengt mij nu goed de helling op. Dan heeft de scooter totaal geen probleem met Katharina. Ze is blij als ik met die boodschap terug kom en bedankt mij middels een biertje. Het is niet enkel een bar maar eigenlijk een campingkantine waarbij je ook maaltijden kan krijgen. De hulpjes zijn onervaren en de bazen laten zich weinig zien. Ik zit een tijd naar het werktempo te kijken en word al moe van enkel het toekijken.

En dan heb je ook nog de campinggasten. De camping staat vol en alles staat strak tegen elkaar aan (waarschijnlijk voor een niet misselijke prijs). Er komen allerlei soorten mensen aan de bar. Mensen met veel geduld en zonder geduld. De eerste groep moet soms heel lang wachten want er is gewoon te weinig bedienend personeel. De tweede groep denkt daar anders over en probeert Katharina op allerlei manieren te bewegen om eerder geholpen te worden. Katharina heeft het al zo vaak met de bazen erover gehad maar dat zijn echte vrekken. De helft van de barapparatuur werkt slecht en over meer personeel (of anders ingeroosterd) willen ze niet horen. Er vertrekken nu gasten naar de concurrerende bars en dus verliezen ze geld. Katharina heeft het opgegeven en doet gewoon haar best. Wat ik zie wel meer dan dat, die meid is echt op aan het einde van zo'n dag. Ze laat nu soms al dingen uit haar handen vallen of wil een frappee met bier vullen.

Pa en Ma bellen even op want die willen mijn stem even horen (lief hè). Terwijl ik met ze praat laat een hulpje een heel dienblad in de bar vallen en als ik terugkom is ze nog aan het opruimen. Ze moet uitkijken dat ze hier niet aan onderdoor gaat en ik begrijp nu beter bepaalde berichten die ze mij stuurde tijdens de rondreis. Ik krijg gelukkig regelmatig een glimlach op haar lippen en ze is blij dat ze nu een uitlaatklep heeft.

Ik wens haar veel sterkte en hoop haar vanavond in Sail-In te zien. Ze beloofd niets maar zal het wel proberen. Ik loop over het strand terug naar mijn scooter en wil hem starten. Wel een startmotor maar niet lopen. O ja, nou ik. Maar met de kickstarter krijg ik hem uiteindelijk wel aan de praat en ik denk dat de schuine positie van de scooter wat brandstof tekort had veroorzaakt.

Terug in Parga stop ik bij Tolis. Hij had het vanochtend over dat we misschien samen uit eten gaan maar ik hoor hem er nu niet over. Zijn vader zit er ook bij en we hebben het over toerisme en bepaalde uitwassen. Tolis heeft het van geen vreemde want ook zijn vader is vaak over geld en zaken bezig. Ik laat ze op een gegeven moment maar alleen want het leek wel een directievergadering te worden. Ik ga naar huis en haal nog wat spullen uit de auto alvorens het avondritueel te beginnen.

Bij Sakis bestel ik een feta uit de oven en een soutzoukakia. De Myhtos is op maar ik heb er al vier van Katharina vanmiddag gekregen (ja, ze zorgde goed voor me). Vangelis kijkt mij bezorgd aan als ik Fanta lemon bestel maar hij krijgt mij niet aan de retsina of de Amstel. Ik zit vol van het eten en loop wat van de keuken naar de deur om de vertering te helpen. Sakis is wat verbolgen over het feit dat zijn zoons in de bars zoveel geld spenderen. Ik leg hem uit dat dit zo zal blijven zolang hij hun handjes vult en ze niet het huis uit schopt. Daar moet hij om lachen en ik zie in zijn ogen dat hij dat nou ook niet zou willen. Ik probeer als blauwhelm (iemand nog een toffee?) de generatiekloof te overbruggen want ik zit er ongeveer tussenin.

Het is klokslag 0:00 als ik Sail-In betreed en door Kostas meteen van drank voorzien wordt. Het is goed druk en het wordt steeds drukker. Lucy en Marianthi rennen continue om bestellingen op te nemen en af te leveren. Kostas werkt in een razend tempo alle bestellingen af en weet ook nog eens grappen met diverse mensen uit te halen. Ik heb geen bericht van Katharina maar vrees dat die uitgeteld in bed ligt. Daar vergis ik mij in. Want als ik het om iets na tweeën eigenlijk voor gezien wil houden, komt ze binnen. Ze heeft heel even liggen slapen en wil nu nog wel een drankje.

Ze weet dat dit een gevaarlijke plek is als je voor één drankje komt en dat blijkt aan het einde ook wel. Ze heeft al snel twee bacardi-cola op. We krijgen van Vangelis het verwijt dat we zoveel praten maar dat gebeurt nu eenmaal. We gaan voor het slaapmutsje naar de eerste verdieping en daar kunnen we het nog even goed over haar werk hebben. Ik waarschuw haar om zich niet helemaal uit te laten putten door die vrekken. Ze vreest nu geen ander werk te vinden en daarom blijft ze er zitten. Het is een sterke vrouw maar dit komt een keer tot een gigantische botsing.

Teruglopend naar de hoofdweg haalt zij nog een pitta broodje op. Ze heeft om 19:30 even snel een pauze genomen en wat gegeten. Ik loop nog wat met haar door terwijl ze nog wat dingen verteld. Onderweg komen we langs Pepper bar. Jorgos vraagt waar ik gezeten heb en ik leg hem uit dat hij er bijna nooit is. Ik beloof hem zeker nog wel langs te komen na een nachtje stappen. Ik loop een eindje met Katharina mee naar haar appartement. Dan wens ik haar een goede nacht en ga ik ook richting bedje. Om 4:30 sluit ik de luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "1 t/m 7 augustus". Daar gaat deze vakantiesoap verder...