Reisverslag  3 t/m 14 Juni 2007

Dag 00 - Zaterdag 2 juni 2007

07:20 De dag begint zoals een gebruikelijke Zaterdag dient te beginnen, namelijk met een bezoek aan Boek & Blad en de supermarkt die op de kleintjes let (voor mij wel van toepassing). Uitgezonderd het feit dat iedereen lijkt te weten dat ik op vakantie ga - of zal ik dat zelf hebben verteld - is het een normale ochtend. Bijlagen tussen de kranten stoppen, slap OH-en met een bak koffie en wat boodschappen doen. De koffie wordt vergezeld door een fiks stuk gebak (ze zijn blij 2 maanden van mij af te zijn) en de boodschappen worden in meer winkels gedaan dan enkel Appie.

De middag verloopt gladjes, ik neem een siësta want de Griekse maaltijd van de avond daarvoor geeft mij slaap (of was het de drank?). Ik pak daarna alle spullen en haast mij niet. Ik weet na zoveel keer wel wat er mee moet en dat is snel gepakt. Net als ik de auto wil inpakken krijg ik bericht dat Marc (het zoontje van mijn zusje) is geschept door een auto en met een schedelbasisfractuur middels de traumaheli naar Groningen is vervoerd. Dan word je toch even met je neus op de feiten gedrukt dat het leven in een flits kan veranderen. Wat doe je dan? Wachten op meer nieuws? Voor je uit staren? Auto inpakken?

Ik besluit van het positieve uit te gaan en ga de auto inpakken. Dat is zo gedaan en dan is het maar wat televisie kijken om je gedachten wat te verzetten. Berry heeft de communicatie op zich genomen en is uiteindelijk ook in Groningen belandt. Vanuit daar krijgen we om iets voor twaalven het bericht dat Marc redelijk stabiel is, de bloeding in de hersenen gestopt is, hij reageert op vragen en dat de komende 24 uur de meest kritieke zijn. Ik ga hierna toch maar wat slapen, meer dan afwachten kunnen we toch niet.
 

Dag 01 - Zondag 3 juni 2007

06:30 Ik word wakker en het kleine jochie zit meteen in je hoofd. We krijgen bericht dat de nacht goed is verlopen en dat hij ieder uur gewekt is en goed gereageerd heeft op vragen en opdrachten. Dat is toch goed nieuws en ik besluit dat ik vertrek. Nadat de laatste spullen zijn ingepakt en de broodjes zijn gesmeerd, is het tijd voor afscheid nemen. Mijn ouders en de buurvrouw zijn aanwezig bij dit feit. Berry en Frances zijn na afgelopen avond en nacht natuurlijk vrijgesteld van afscheid nemen, dat kun je hen niet aandoen.

Om 08:15 met 101003 kilometer op de teller wordt de vijfde rondreis begonnen. Een beetje vreemd vertrek en dat is een understatement! Over de rit kan ik heel kort zijn en dat doe ik dan ook. Die verliep heel voorspoedig en droog. Geen files bij de vele wegwerkzaamheden, geen grote opstoppingen door vrachtwagens en weinig echte zondagsrijders. Ik kom dus fluitend in Steinach am Brenner aan om ca 16:00 en gooi de tank daar goed vol. De vorige keer kwam ik op een exacte 1000 kilometer maar nu geeft de teller 993 kilometer aan. Zouden mijn banden extra opgepompt zijn en zo voor de 7 kilometer minder hebben gezorgd?

Bij het hotel blijkt echter dat de reservering niet goed is afgehandeld. Ik blijk niet goed het 'angebot' gelezen te hebben want ik had nog een aanbetaling moeten doen. Ik dacht dat ze dat nu niet hoefde te hebben omdat ze mij nu al wat langer kennen. Gelukkig is het meisje achter de balie zeer begripvol en er is nog een tweepersoonskamer (kamer 301) voor mij beschikbaar. Ik rijd de auto in de ondergrondse parkeergarage en loop met de bagage naar mijn kamer. Daar worden eerst wat sms berichten verzonden. De accu was zo goed als leeg dankzij de goede berichtgeving van Berry over Marc zijn toestand. Daar gaat het gelukkig steeds beter mee. Het blijft met zorgen maar hij reageert nog steeds goed en de bloeding is blijkbaar definitief onder controle.

Ik loop het dorp wat rond om mijn benen eens goed te strekken. Richting treinstation en dan via de buitenkant van het dorp weer terug. Het station ligt op 1074 meter en ik zie verderop in de bergen dreigende wolken, maar tot regen in dit smalle dal komt het niet. Terug op de hotelkamer eet ik wat brood terwijl ik de krant van gisterenochtend lees. Ik kijk hierna even in het 'welness bereich' (kleine sauna, bubbelbad, sporttoestellen op de plek waar vroeger de bar was) maar dat bevalt mij toch niet. Het is geopend tot 19:00 en het is nu 18:30. Te kort voor een sauna rondje. Ik besluit een douche te nemen en lekker te relaxen. Dat gaat goed tot 20:45. Dan beginnen mijn ogen langzaam dicht te vallen en daar geef ik mij aan over. Om 23:00 word ik wakker en het is donker. Ik sluit de gordijnen en mijn bed blijft roepen. Dus kruip ik weer lekker onder het dekbed en sluit mijn luiken.
 

Dag 02 - Maandag 4 juni 2007

05:50 Wakker. Er zijn dagen geweest in het afgelopen werkzame jaar dat ik dit al uitslapen noemde. Nu blijf ik lekker even liggen en kom langzaam in de werkelijkheid terug. Ik heb tijd genoeg voor een lange douche maar breng eerst al wat spullen naar de auto. Die staat er verlangend bij om vandaag weer fijn een stukje te gaan rijden. Ik kijk nog even naar de TV en zie dat er pas voor de middag regen wordt verwacht.

Om 7:15 word ik naar de eetzaal begeleid. Een oudere dame van een buslading vol wordt resoluut terug gestuurd. Ze blijkt iedere dag te proberen vroeger de eetzaal in te komen, maar de groep mag pas 7:30 naar binnen. In een half uur heb ik mijn ontbijt genuttigd, mij een weg door de hanggroep-ouderen geworsteld en bij de balie afgerekend. Ik word door de eigenaresse bedankt voor mijn komst en een prettige vakantie toegewenst.

Het is 07:58 als ik de auto uit de garage heb gereden en op weg ga naar de Brennerpas. Ik hoef dit keer geen euro tol te betalen want het hokje is afgesloten en de slagboom staat open. En dus bereik ik vrij snel de Italiaanse grens en gaat het stevig richting zeeniveau. Als ik daarna bij de tolpoorten van de Italiaanse snelweg uitkom word ik natuurlijk er weer uitgepikt. Een man alleen in een volgepakte auto, dat vraagt om een controle. Ik geef mijn paspoort af en de man loopt richting auto. Ik krijg blijkbaar een code 1000 (alles oké) , want ik krijg het terug met de woorden 'grazie'. Ik rijd dus fluitend weg en dat heeft alle reden. De zon schijnt, het is nog niet erg druk. Wel veel vrachtverkeer maar dat mag niet inhalen.

Om ca 9:20 zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een set zwaailichten aankomen. Ik ga netjes opzij maar de auto blijft ineens naast mij hangen. Ik zie dat het douane is en de bijrijder heft een stopbord op en gebaard mij te volgen. Ik knik dat ik hem snap en zo rijden we rustig naar de eerstvolgende parkeerplaats. Daar mag ik de auto opzij zetten en word ik ondervraagd door een van de twee douaniers die nog wat Engels spreekt. Ik probeer duidelijk te maken wat mijn plannen zijn en hoe het komt dat ik zoveel spullen bij mij heb. Dat begrijpt hij en na wat blikken in de auto vraagt hij of ik drugs bij mij heb en of ik bezwaar heb dat mijn auto door een hond onderzocht wordt. Ik stem natuurlijk in want ik heb niets te verbergen.

Er komt een Duitse herder uit de auto en die wordt langs de auto gehaald. Ik sta er op afstand naar te kijken en hoop ineens dat de ouders van Elsbeth geen drugs in de schilderijen of de hanglamp hebben gestopt. Mijn eigen spullen, daar ben ik zeker van. Maar die genoemde spullen heb ik in vol vertrouwen aangenomen. Dat vertrouwen blijf ik houden en dat wordt ook niet beschaamd. De hond wordt diverse keren langs de auto geleid maar hoeft niet door alle spullen. Enkel over de voorstoelen loopt hij even en dan vindt ook de begeleider het welletjes (de hond allang want die wist al dat hier niets te halen was). Ik krijg netjes excuses voor het oponthoud maar ik wuif dat weg door te zeggen dat ze ook hun controles moeten kunnen doen.

Daarna kan ik ongestoord verder en bereik ik om 11:20 de afrit naar Venetië. Daar wordt het even verwarrend want er zijn meerdere ferries. De toeristenversies en de grote jongens. Gelukkig heb ik al snel door dat ik borden met enkel "Port" aan moet houden en daarna de pictogrammen met een grote boot (op de punt gezien) moet volgen. Ik kom al snel over de lange brug Venetië binnen en daar zie ik al bordjes met Minoan Lines (had eigenlijk al eerder het schip zien liggen). Ik bereik de kade en zie dat de totale tocht 1349 kilometer heeft gekost. Ik zet de auto aan de kant om in te checken. Ik krijg keurig een bordje met "Igoumenitsa" mee en mag mij in de rijen met wachtende auto's, campers en caravans voegen.

Ik zet de spullen klaar zodat ik ze snel kan pakken als ik in de garage ben en dan beginnen de rijen al te rijden. Ik word tussen een aantal campers gedirigeerd en ga dus naar het camperdek. Ik kom op een hele mooie plek te staan zodat ik gemakkelijk kan uitstappen en mijn spullen kan pakken. Via de receptie word ik naar hut 636 gebracht en begin daar uit te pakken. Ik eet een broodje en pak mijn camera. Ik ben nu een aantal keren door Venetië gevaren maar dat was altijd als ik met alle spullen al klaar stond om naar de auto te gaan. Nu kan ik op mijn gemak naar de stad kijken. Om 14:07 gaan de trossen los en ik heb heel wat leuke opnamen gemaakt. Het was echter zo druk in de stad op palen (en ook op het water) dat ik weinig behoefte voel om die stad eens te bezoeken.

Op de boot geldt de Griekse tijd vandaar dat nu alle klokken een uur vooruit gezet moeten worden en dat ik vanaf nu ook in Griekse tijd zal verhalen.

Daarna ga ik naar de kamer en kies eerst voor een siësta. Nadat ik die heb doorstaan - het slaapt zo lekker met dat monotone gedreun van de motoren - ga ik aan de website werken. Ik moet wat ruimte winnen want mijn 25MB bij de provider zit bijna vol. Dus wat pagina's herschikken en laden in de database, zoals ik dat ook op het werk heb ingericht. Toch gemakkelijk als je een beetje verstand van automatiseren hebt.

Ik had nog wat brood over en peuzel dat op. Ik neem om 22:00 een pauze en drink in de bar een frappee. Dankzij mijn Minoan Club Card krijg ik overal 10% korting op en spaar ook nog punten. Het is een soort airmiles voor de Minoan schepen. Daarna keer ik terug naar de hut en werk verder een de website. Al werkend merk je niet snel dat de tijd verstrijkt maar opeens zie ik dat het al 1:00 is. De site is klaar voor een nieuwe rondreis en dus is het bedtijd. Ik sluit dus figuurlijk de luiken want ik heb een binnenhut en daar zitten nou eenmaal geen ramen in.
 

Dag 03 - Dinsdag 5 juni 2007

08:00 Ik word wakker en begin mijn dagelijkse ochtendroutine. Daarna begeef ik mij naar het self-service restaurant en pak daar een bordje loukoumades (Berry wordt nu jaloers). Met uitzicht op de Adriatische zee en links de kust van Albanië, zit ik de zoetigheid op te eten. Ook een kop koffie wordt in het juiste kanaal gedirigeerd en daarna ga ik weer richting hut. Ik lig wat te lezen en pak mijn spullen in. Daarna ga ik naar de bar maar terwijl ik net mijn frappee heb wordt er al omgeroepen dat we over een half uur in Igoumenitsa zullen aankomen. Het zou dan 11:30 zijn en dat is een half uur voor op planning. Ik drink mijn frappee op, pak in de hut mijn spullen en ga richting garage. Die is al open en dus kan ik de spullen in de auto stoppen en er zelf in gaan zitten. Al lezend verstrijkt de tijd totdat om 12:00 de rij in beweging komt en ik de boot af kan rijden.

Dan komt de schrik! Het giet pijpenstelen in Igoumenitsa. Ik had op de boot niets gemerkt maar dit is niet normaal. Voorzichtig rijd ik verder en draai de weg richting Parga op. Ik ken de weg heel goed maar toch gaat het eerst rustig aan. De wegen kunnen spekglad zijn na lange droogte (dat hebben we in het voorjaar in Nederland kunnen meemaken) maar het heeft hier de afgelopen dagen al fiks geregend, dus de wegen zijn al schoongespoeld van alle vettigheid. Op de betere stukken kan de snelheid dus omhoog maar het blijft binnen de limieten en ik weet waar de 'gevaren' zitten. Onderweg klaart het wat meer op en in Parga is het bijna droog te noemen. Ze zijn in het begin van het dorp aan de weg bezig en de kuilen staan vol met water, dus ook hier heeft het gegoten.

Ik stop bij Apostolis en wordt door hem hartelijk begroet. We praten wat bij onder het genot van een espresso. Ondertussen krijg ik Ruud aan de lijn en ook hem praat ik bij over de belevenissen. Hem kon ik ook al vertellen dat het steeds wat beter gaat met Marc en dat het mannetje ontzettend geluk heeft gehad (je wilt niet denken aan zwartere scenario's). Ook Andonis meldt zich en ik rijd achter hem aan richting Ionion Beach. Ik heb de hele benedenverdieping voor mij alleen en kies een kamer (nr 50) met een 2-persoonsbed. Lekker dwarsliggen. Er staan nog twee bedden in dus genoeg voor de vrouwtjes, grapt Andonis.

Het is ondertussen weer flink gaan regenen en ik besluit enkel het hoognodige uit de auto te halen. Ik installeer de laptop en besluit als eerste een backup te maken en daarna de schijf beter in te delen. Daar had ik thuis al geen tijd meer voor, dus dat kan ik beter nu als eerste doen. Het is toch geen weer om naar buiten te gaan en ik benut de tijd goed. Als de backup klaar is, is het ook opgeklaard en kan ik op de scooter naar Apostolis. Natuurlijk heb ik weer een scooter tot mijn beschikking, dat is part of the deal. Ik moet echter eerst tanken en onderweg zie ik Spiros (de taxichauffeur). Als ik op de terugweg langs Pepper bar kom is Jorgos daar aanwezig en zit Spiros een bakkie weg te sleurpen. Ik krijg van hem ook een bakkie en van Jorgos een typische Griekse begroeting. Hij had al gehoord van Apostolis dat ik zou komen maar wist niet meer de exacte datum. Nu staat hij breed te grijnzen dat ik weer in de stad ben.

Het verhaal van vorig jaar met Jenneke is niet goed afgelopen. De afstand, zij in America op stage en hij hier druk in de bar, heeft hen de das omgedaan. Zo kan het leven zijn. Zelfs de hele winter is Pepper open geweest en dus heeft hij geen vakantie gehad. Hij gaat komend weekend even een paar dagen naar Athene om de accu op te laden alvorens het hoogseizoen begint. Ik bestel bij hem een sandwich ('Jorgos make me happy'). Daarna ga ik naar Apostolis.

Die zit wat te klooien met zijn telefoon en zit op internet te kijken naar een nieuwe. Ik help hem ook aan een eigen emailadres want tot nu toe heeft hij altijd het zakelijke adres gebruikt. Stuur hem maar eens een mailtje in het Engels waarbij je mijn naam (Yiannis from Holland) noemt. Hij zal vreemd op staan te kijken. Om spammers geen kans te geven komt het emailadres in stukjes. Het begin met "apostolis" gevolgd door zijn geboortejaar "1976". Daarna een apenstaartje "@" wat weer gevolgd wordt door "gmail.com". Heb je mij kunnen volgen? Dan heb je nu zijn emailadres.

Om 20:30 rijd ik terug naar de basis en maak mij gereed voor de avond. Het is opgeklaard maar toch neem ik een regenjack mee. Ook de sweater gaat aan want het is best fris, zeker op de scooter. Als ik om 21:30 mij bij taverna Sakis meld word ik warm verwelkomt. Ook hier was het nieuws van mijn komst vooruit gesneld, dat is het gevolg van een klein dorp. Moeder Anna staat te glimmen in een nieuwe keuken. Ruimer van opzet en met nieuwe apparatuur. Sakis sloft wat heen en weer en beide broers (Vangelis en Dimitris) halen hem steeds in. De beide broers hebben afgelopen winter deze verbouwing gedaan en ik geef ze mijn complimenten. Je ziet ook dat Dimitris een man is geworden want hij was vorig jaar in dienst.

Ik bestel mijn traditionele begin van een Griekse vakantie: saganaki en paidakia. Beide smaken heerlijk en worden vergezeld van een goed glas (of was het nou fles) Malamatina retsina. Ik praat ondertussen de broers en pappa Sakis bij en krijg van hen ook informatie over hun gesteldheid. Gelukkig allemaal gezond en arm (maar andersom zou slechter geweest zijn). Ik krijg van Apostolis door dat hij in de Sugar bar zit. Ik beloof hem straks op te zoeken. Daarna krijg ik Berry aan de lijn met het laatste nieuws over Marc. Het gaat gelukkig nog steeds goed en hij heeft wat gegeten en kreeg al wat meer praatjes. Toch heeft het ook bij hem een hele diepe indruk achtergelaten.

Ik mag niets betalen voor het eten, ondanks sterke protesten mijnerzijds. De broers zullen zo ook naar Sugar komen en ik ga vast vooruit. Daar aangekomen krijg ik van Elena te horen dat Apostolis 10 minuten daarvoor is vertrokken. Ik bel hem op en hoop hem nog te bewegen om terug te komen. Maar hij is moe en wil naar bedje toe. Ik bestel een metaxa-cola en wacht op de broertjes. Die komen even later en we drinken ons eerste drankje hier. Daarna verkassen we naar Sail-In, hun favoriete bar. Daar ontmoet ik de eigenaar Stevanos, barman Kostas, en de bediening Pepe en Lucy. Het wordt een gezellige nacht met flink wat metaxa-cola. Dimitris gaat wat eerder naar huis nadat ik beloofd heb om Vangelis thuis te brengen. Bij het afrekenen krijg ik van Stevanos een vriendenprijs. Hij vindt mij een goede kerel en snapt nu ook waarom de broertjes mij zo mogen. Om 04:30 stapt Vangelis bij mij achterop en gaan we heel netjes en rustig op huis aan. Het is overal stil en ik breng hem netjes tot aan het hek. Daarna rijd ik weer naar huis - iets terug de heuvel weer op - en sluit om 5:00 mijn luiken.
 

Dag 04 - Woensdag 6 juni 2007

12:00 Kijk, dat noem ik nog eens uitslapen. Ik zal het wel nodig gehad hebben. Rustig kom ik tot de wereld der levenden. Bachus heeft geen zooitje van mijn bovenkamer gemaakt en dus kan ik meteen aan de slag. Als eerste betekent dat een frappee van Nancy, de vriendin van Andonis. Ze had mij gisteren nog niet gezien en we praten wat bij in het Grieks want haar engels is nog steeds belabberd. Het is zonnig maar niet geheel onbewolkt. Voor het eind van de middag worden buien voorspeld.

Vandaag in ieder geval even kijken op de zaak. Blijf ik dan doorwerken in de vakantie? Een klein beetje. Het is mij verzocht om eens in de 2 a 3 dagen te kijken of er zaken aandacht behoeven op de zaak. Ik heb een GSM kaart voor de laptop en daarmee kan ik inbellen. Ik zit dus 3500 kilometer van mijn pc op het werk en toch had ik een band met hem. Geen snelle band maar er was mee te werken. Probleempjes opgelost, klaar!

Door naar Apostolis en die staat zijn nieuw gekochte wagen schoon te maken. Een Mercedes C200 met alles erop en eraan. Slechts een paar weken geleden gekocht en hij is er erg zuinig op. Dat mag ook wel want hij heeft er 75000 euro voor betaald. Hij wast de auto terwijl ik de tuinslang bedien. Ik kijk af en toe bezorgd naar de bergen waar steeds meer donkere wolken verschijnen. Hij bezweert mij dat ze geen gevaar vormen.

Zijn ouders verschijnen en zijn moeder vraagt of ik een hapje mee eet want ik zal wel honger hebben na dit harde werken. Kalamaria (inktvisringen) staan op het menu en die lust ik wel. Toch help ik Apostoli nog even met wat tips. De eerste gaat over het wassen van de auto in de zon (niet doen), de tweede over de nabehandeling (niet enkel afspoelen, geeft kringen maar afdrogen) en de derde over het weer (het gaat zeker te weten heel snel regenen).

Net voordat we aan tafel gaan gebeurt dan het onvermijdelijke. Apostolis was net bezig met een of ander polish spulletje voor de lak en de wielen als de eerste druppels vallen. En dat zijn er al snel wat meer dan enkele! Ik vlucht onder de overkapping van het terras terwijl Apostolis als een klein kind loopt te vloeken en te stampvoeten. Terwijl wij aan tafel gaan, gaat hij de auto dan naar de garage onder mijn appartement brengen. Dat is geen ruime garage maar hij staat wel droog. Nu is het te laat want de auto is al kletsnat.

Het is ondertussen 17:30 geworden als ik de familie bedank voor het eten (Apostolis is er later bijgekomen en kan nu weer wat lachen). Ik doe wat kleine boodschappen (frisdrank) en vertrek richting basis. Ik heb heel wat tikwerk te doen en dat moet nu echt gebeuren. Terwijl ik terug rijd was het even iets droog maar ik ben nog niet binnen of de sluizen gaan weer open. Nu met onweer, het is een heel spektakel.

Dan krijg ik heel goed nieuws uit Nederland. Zo goed dat mijn vader zelfs even belt (van tevoren wel sms heeft gestuurd dat het goed nieuws is en niet moet schrikken als de telefoon gaat; goed gedaan paps!). Met Marc gaat het stukken beter, de interne bloeding zit op een plek waar hij weinig kwaad kan en zal oplossen net als de zwelling van de hersenen. Hij reageert goed, heeft zelfs een stukje fricandel op en heeft een fikse gesprek met Berry gevoerd. Hij weet zelfs dingen die in de eerste uren op de intensive care zijn gebeurd. Dat zijn berichten die je toch echt wel opvrolijken, ondanks het weer.

Ik tik weer verder als niet veel later een telefoontje uit Kreta binnenkomt. Ze zijn vandaag aan de wandel geweest (Elounda, Sissi) en hadden dus een vrije dag. Ruud heeft mij door de telefoon iets aangeboden maar daar zeg ik nog niets over. Eerst in levende lijven bekijken en zelfs dan weet ik niet of ik erover bericht. Misschien dat ik het aanbod wel meeneem naar Nederland, we zullen zien (oh er zijn nu wat mensen die heel nieuwsgierig worden).

De avond is al gevallen als ik om 21:45 naar Sakis rijd. Het is droog behalve het zadel van de scooter. Daar hebben we doeken voor en terwijl het verderop flitst rijd ik naar de taverna. Daar zit iedereen binnen en het is al redelijk rustig. Dimitris gaat naar zijn vriendin en neemt dus meteen afscheid. Ik hoor van Vangelis over een aan te raden hoofdgerecht, Giouverlakia. Hij kan het niet goed uitleggen maar ik vertrouw zijn aanbeveling. Als voorgerecht een tomaten-komkommer salade en een Sakis (feta uit oven). De Giouverlakia is inderdaad apart maar heel lekker. Het zijn balletjes gekruid gehakt met rijst, anijs en melk gekookt. Een hele dikke soep zou je het ook kunnen noemen. Fris en allemachtig machtig. Toch krijg ik het meeste op.

Ik zit met Anna, Sakis en Vangelis te praten in een zo goed als leeg restaurant als Apostoli belt. Hij is bij een bar en ik beloof hem nu meteen te komen. Ik reken af, wens ze kalinichta en ga richting centrum. Daar tref ik onze rusteloze jongen al dribbelend over de boulevard. Eerst lopen we een juwelier binnen want hij wil een nieuwe ketting hebben waar een kruis aan hangt. Hij heeft er altijd een om zijn nek. Daarna gaan we een bar binnen waar al snel wat vrienden van hem binnenkomen. Het wordt een gezellige boel die echter doodslaat als we doorgaan naar een soort disco. Daar is het heel rustig en de muziek heeft zich daarop aangepast. Ik val bijna in slaap. Apostolis neemt afscheid en ik ga nog even naar Sail-In.

Ik zie net Vangelis en Stevanos wegrijden maar die komen straks nog terug. Pepe en Kostas bewaken de bar maar er zijn enkel nog drie Servische studenten en Katharina (een Zweedse-Griekse). Pepe komt ook uit Servie en kan de studenten dus in hun eigen taal aanspreken. Een jongen (Andiro) en twee meiden (Biljana en Yvana). Ze spreken ook redelijk goed Engels en dus hebben we al snel contact. Het is een gezellige boel en de tijd verstrijkt snel. Zij gaan om 3:30 naar huis en dan zijn we nog met z'n viertjes. Ik ontdek van Katharina dat ze op Samos heeft samengewoond met een Griek en daarom zo goed de taal spreekt. Dan komen ook Vangelis en Stevanos terug en terwijl de bar in het donker gehuld is, zitten we nog wat na te praten en onze glazen te legen. Dan is het ook voor ons bedtijd en nemen we afscheid. Om 4:45 sluit ik dan ook mijn luiken.
 

Dag 05 - Donderdag 7 juni 2007

11:40 Ik ga erop vooruit. Ik word wakker en ga weer verder met het verslag. Een uurtje later ben ik helemaal bij terwijl de bewolking wat toeneemt. Het is nog droog maar we krijgen met zekerheid weer wat nattigheid over ons heen. Het weer is inderdaad goed van slag maar ik maak er het beste van. Het is nu 12:50 en ik hoop vanmiddag de zaak live te zetten zodat jullie dit kunnen lezen. We zullen zien...

Zoals jullie hebben gemerkt heb ik de site kunnen bijwerken met 2007 en de eerste dagen erop gezet. Ja, ik ben best wel een druk baasje geweest en niet enkel met stappen. Echter, het einde van 2006 zal voorlopig een open einde blijven. Ik kan de spullen (de memorecorder bestanden) nog niet vinden. Als ik dat open einde heb afgesloten krijgen jullie een seintje maar nu is de tegenwoordige tijd iets belangrijker.

Ik ben richting Apostoli gereden met mijn laptopkoffer tussen de benen. Ik vervoer nog niet zoveel als Grieken op hun scooter maar ik weet wel hoe zo'n koffer veilig over moet komen. De aansluiting op de wireless van Apostolis was een makkie. Hij had de sleutel en ik de kennis. Toch begreep hij maar niet dat het wireless was, er hoefde toch geen wire gebruikt te worden. Tsja, hoe leg je zoiets nou weer uit?

De hele middag zijn we met onze laptops bezig geweest. Ik heb de site bijgewerkt, mijn laptop van updates voorzien, mijn mail gecontroleerd, voor 5Hart wat zaken gecontroleerd en opgelost (de plicht roept nu eenmaal, adel verplicht) en Apostolis vele malen voorzien van tekst en uitleg over zijn site en de zaken die er rond omheen spelen. Ik denk niet dat alles is blijven hangen maar dan zou ik ook teveel verwachten van ons lieve warhoofdje. Want als je vele malen door klanten en telefoontjes gestoord wordt, dan vallen er wel eens gaten.

Het weer wordt steeds beter en dat doet mij besluiten om naar huis te gaan en nog even voor de avond valt te gaan plonzen. De wolken hangen wat dreigend bij de bergen maar het zonlicht kan wel het zwembad bereiken. Toch merk je dat het water eigenlijk nog wat opwarming behoeft. Het is een flinke schok als je het koude water induikt. Maar verfrissend is het wel en ik droog daarna wat op in het ondergaande zonnetje. Dan naar de kamer en even op bed liggen lezen. Ik hoef de airco zeker niet aan en ik merk aan het windje dat met het ondergaan van de zon de temperatuur is gevolgd. Dus is het beter om in ieder geval een jack aan te trekken als ik ga eten.

Om 21:50 vertrek ik richting Sakis nadat ik eerst bij Vicky van Downtown een CD van Apostolis heb afgeleverd. Kon hij dat zelf niet doen? Nee, want hij is naar zijn vriendin in Ioannina en had mij dit gevraagd te doen. Door de scooterrit naar beneden en weer naar boven ben ik wel dusdanig afgekoeld dat ik bij Sakis besluit om binnen te gaan eten. De meeste mensen zitten buiten maar ik neem binnen bezit van een tafeltje. Moeder Maria heeft mij gisteren al lam uit de over beloofd en dat komt dan ook op tafel. Hiervoor de onvermijdelijke saganaki en een tomaten-komkommer salade. Het lamsvlees valt zacht van het bot en ik laat het met liefde naar binnen glijden.

Jorgos van de Pepper bar had al aangekondigd dat hij ook even langs zou komen bij Sakis en dat doet hij dan ook. Hij heeft wel wat trek en besteld dus wat terwijl ik net de laatste restjes van het lam van mijn bord schraap. We praten ondertussen over de vakantie, het seizoen tot nu toe en zijn trip naar Athene. Morgenmiddag gaat hij naar zijn (Griekse) vriendin die daar woont. Hij verheugd zich zeer op de samenkomst en op de avonden in de bouzouki bar. Hij komt maandag weer terug maar dan ben ik al uit Parga vertrokken. Dat is ook waarom hij nu bij mij zit. We spreken af dat ik morgen nog even een koffie kom halen. De pepper bar is nog niet 24 uur per dag open en dus kan ik hem niet bezoeken na mijn nachtelijke avonturen. Hij gaat vanavond niet stappen omdat hij fit aan de reis richting Athene wil beginnen. Ik wens hem een goede nachtrust en samen verlaten we Sakis.

Ik ga echter nog (lang) niet naar bed maar ga naar Sail In bar. Daar word ik uitbundig verwelkomt door Andijra, Yvanna, Pepe en Katharina. Biljana is er niet bij maar een nieuw meisje, Petra genaamd. Ze had zoveel verhalen over mij gehoord dat ze mij met eigen ogen wilde zien. Het is nu echter veel drukker dus komt het gesprek wat moeilijker door al het geluid heen. Toch vermaken we ons opperbest en ik krijg te horen dat Serviërs echte party animals zijn. Er worden vele foto's geschoten van ons alle en vooral van de Servische meiden die coaktails drinken. Ze zijn nu nog rustig maar dat veranderd als we straks naar de eerste verdieping verhuizen, althans dat verzekert Andijra mij. Ik praat het meeste met Katharina. We hebben een gemeenschappelijke band met Griekenland en dat alleen geeft al voldoende stof voor een gesprek. Ze is 40, geboren op eerste kerstdag 1966 maar ziet er stukken jonger uit. Ze viert haar verjaardag echter al jaren niet meer vanwege die rare dag. Ik doe haar de suggestie om haar naamdag te vieren. Ze weet te vertellen dat die op 25 november valt en dat vindt ze een goed alternatief. Ze is nu hier nog op vakantie maar begint volgende week vrijdag te werken in een van de vele winkeltjes in de Parga versie van de PC Hooftstraat. Ze blijft in Parga tot eind september en verblijft in een ruim appartement waar ze lekker haar eigen plekje heeft.

We rekenen beneden bij Kostas af en gaan naar de eerste verdieping waar ondertussen de Servische afdeling al staat te dansen. Ook Vangelis is binnengekomen en is direct naar boven gegaan. Niet veel later staan we met z'n allen op de dansvloer want Stevanos heeft de DJ stoel ingepikt en zorgt voor de muziek. Dat de dames kunnen dansen verbaast mij niets maar ook Vangelis verbaast mij. Ik wist dat Griekse dansen voor hem geen geheimen hebben maar had hem nooit op house muziek zien bewegen. Of het komt door de drank weet ik niet maar het gaat hem goed af.

De nacht verstrijkt en Lucy en Katharina zorgen dat er bij mij niet enkel metaxa-cola maar ook Tequila shot naar binnen gegoten worden. Het Jamas, Skoll, Tsjevellin en Proost vult de lucht. Dan komt toch echt een einde aan de nacht van de Serviërs. Vol verdriet nemen ze afscheid van ons allemaal want ze vertrekken morgenochtend om 9 uur en het is nu al over vieren. Andijra heeft mijn emailadres en belooft zo snel mogelijk foto's te sturen. Ik neem afscheid van ze en dan verdwijnen ze door de achterdeur uit het zicht.

Wij feesten nog even door totdat plots Stevanos de muziek stil zet en ons verzoekt eens naar buiten te kijken. We zien het licht worden in Parga en het blijkt 6 uur te zijn! Zo snel kan tijd dus verstrijken als je het naar je zin hebt. Hij sluit de bar af terwijl wij naar buiten lopen. Lucy heeft nog steeds een glimlach op haar lieve gezichtje en samen met Katharina kijk ik naar het wakker wordende Parga. Lucy en Katharina vragen of ik morgen met hen bij Sakis wil eten. Aangezien Lucy moet werken zal het een vroege etenstijd zijn, 18:00 en dat is over iets minder dan 12 uur. Ik beloof ze dat ik er zal zijn en we wensen elkaar kalinichta en vertrekken huiswaarts. Om 6:40 sluit ik mijn luikjes.
 

Dag 06 - Vrijdag 8 juni 2007

11:00 Gaan de luiken weer open. Ik had de wekker op 11:30 gezet omdat ik wist dat Jorgos tussen 13:00 en 14:00 wilde vertrekken naar Athene. Ik word dus verder wakker en verbaas mij over mijn gesteldheid. Ik had verwacht dat Bachus nog wel wat sporen zou achterlaten maar blijkbaar is alles al verwerkt door dit goddelijke Griekse lichaam (ahum, toch nog in de olie?). Ik voer mijn ochtendritueel door maar zonder ontbijt. Dat zal een brunch bij Jorgos worden.

Die is echter niet op de zaak en ook niet mobiel te bereiken (buiten bereik). Dat kan in Parga nog wel eens voorkomen met al die heuvels er omheen. Ik loop dus wat door Parga te slenteren als ik door Jorgos wordt teruggebeld. Hij heeft de auto laten wassen (hij is slimmer) en zal over een half uur op de zaak zijn. Ik loop dus door als ik verderop bij een gyros tentje twee dames zie zwaaien. Ik herken ze als Petra en Yvanna. Maar die horen toch al in een bus te zitten? Ik krijg te horen dat ik dat verkeerd begrepen moet hebben want de bus vertrekt om 16:00. De bus? Ja, een 20 uur durende reis staat de meiden te wachten. Yvanna voelt zich nog erg brak van afgelopen nacht dus dat wordt een leuk tochtje. Ze nemen een slaappil in en zullen veel slapen want de rest van de bus is gevuld met senioren. Andijra en Pepe zullen zo bij hun komen. Ik wens ze nogmaals het allerbeste en ga richting Pepper bar. Onderweg kom ik de mannen tegen en ook Andijra wens ik alle goeds.

Bij Pepper bar zit Jorgos al op mij te wachten. Ik krijg een frappee en een lekkere sandwich (kaas, spek en ei). Dat gaat erin als de bekende koek want ik had toch wel wat trek gekregen van die geur bij het gyros tentje. Om 13:15 neem ik afscheid van die breeduit glimlachende man en vertrek naar de basis. Daar haal ik mijn laptop op en ga richting Vyzantio appartments (ook wel Sakis Villas genoemd). Ik heb Dimitris beloofd om hem wat uitleg te geven over websites, zoekwoorden en zoekmachines. Hij wil in de winter flink met de site aan de slag en vroeg zich af wat hij aan de technische kant allemaal zou moeten doen. De site is voor 550 euro gebouwd maar hij betaald nu per maand 200 euro voor het hosten!! Als ik een paar van dit soort klanten had kon ik nog veel langer op vakantie (uiteraard eerst een deal met de baas maken want misschien valt dit binnen het concurrentiebeding, hoewel, Griekenland?!?).

Een klein uurtje en een frappee later vertrek ik naar mijn volgende klant, Apostolis. Bij hem nog even wat "werken" en hem voorzien van wat nieuwe tools. Zo verstrijkt de middag waarbij ik ook nog toezicht houd op een toilet reparatie. Die wordt uitgevoerd door Apostolis en zijn vader waarbij het er warm aan toe gaat. Ook qua communicatie maar het eindresultaat is een lekvrij toiletreservoir. Nee, niet bij mij maar in een ander appartement in het Parga complex (waar ook de wireless is).

Daarna verlaat ik ze want ik heb een afspraak met twee dames. Het is toch wel vreemd om je voor de avond gereed te maken terwijl het nog licht is. Het is vandaag bedrukt warm geworden maar ik weet nog niet wat de avond gaat doen. Ik besluit het maar zonder jack erop te wagen en meld mij om 18:00 bij Sakis. Maria en Dimitris kijken verbaasd op als ik hen uitleg dat ik kom eten. Als ik de reden erbij vertel dan snappen ze waarom ik zo afwijk.

De dames komen zich niet veel later melden en we gaan buiten aan een tafeltje zitten. Lucy loopt al weer volop te lachen maar is toch wat benauwd om nu al aan de alcohol te gaan. De shots van gisteren hebben nogal wat indruk achtergelaten. Niet bij Katharina en bij mij dus zou het misschien toch een leeftijdskwestie zijn? We besluiten wat mezes te nemen, kleine voorgerechten waar je heerlijk een vorkje van kunnen prikken. De bezoekers van mijn tuinfeestje weten nu wat ik bedoel.

Het zijn twee gezellige meiden om mee te praten en de tijd vliegt voorbij. Voor Lucy is dit een ontsnapping uit Londen nadat haar audities voor dramaschool negatief uitvielen. Ze wil nog steeds wel toneelspeelster worden en ziet dit als een jaartje levenservaring opdoen. Katharina vertelt wat meer over haar tijd in Samos en haar andere belevenissen in Griekenland. Ik luister het meeste van de tijd maar krijg toch ook wel spreektijd van de twee babbels.

Dan is het tijd voor Lucy om richting Sail In te gaan en wij beloven straks haar te volgen. Met Katharina gaat het verder over het Griekse leven, de verschillen met Zweden en haar huidige verblijf (sinds afgelopen maandag) in Parga. Ze heeft diverse jaren samengewoond op Samos maar vond de winters daar verschrikkelijk zwaar en leeg (niets te doen). Daar tegenover staat de Zweedse gehaastheid en onpersoonlijkheid. Ze weet dus nog niet hoe haar leven er uit gaat zien. Ze is weer vrijgezel want de relatie met de Griek uit Samos is op de klippen gelopen (zeg maar uit de hand gelopen). Aan de moeder van haar verloofde heeft ze veel steun gehad want die liet haar zon vallen als een baksteen (dat gebeurt niet vaak in Griekenland). Tot een huwelijk is het dus nooit gekomen en dat spijt haar nu geen moment meer.

Om 22:00 besluiten we het gesprek bij een bar voort te zetten. Ze heeft geen vest meegenomen en heeft daar nu spijt van. Dus stapt ze achterop bij mij en rijden we naar haar appartement. Met een vestje om heeft zich heen begeven we ons naar de boulevard van Parga. Bij de Sugar bar strijken we neer en zien daar Remi, de Franse fotograaf. Hij is vandaag jarig en wordt door ons gefeliciteerd. Samen drinken we op zijn verjaardag maar de keuze van Katharina voor een cocktail (sex on the beach) maakt twee dingen los. Als eerste een lesje "vieze" woorden in het Zweeds en als tweede een draaiing in de maag van Katahrina want de cocktail is erg zoet en scherp.

Onderwijl bekijken we een fikse stapel foto's van Remi die hij bij de Sail In bar heeft genomen in de afgelopen 3 jaar. Hij heeft nu ongeveer 27000 foto's van Parga en nog eens 15000 van het nachtleven. Om nog maar te zwijgen van de omliggende eilanden en de natuur. Een mooie digitale camera van Canon is zijn wapen en digitaal knipt hij er lustig op los. Remi en ik maken Elena (de serveerster) ondertussen zo gek met allerlei opmerkingen dat we het roofdier is haar hebben losgemaakt. We krijgen slaag maar daar worden we enkel wilder van. Lachend geeft ze het maar op om deze mannen ooit nog in het gareel te krijgen.

Het is 23:30 als we naar Sail In verhuizen. Lucy vroeg zich al af waar we bleven. We zetten het verjaardagsfeestje van Remi daar voort en Pepe komt met een mooi (ge)bakje met chocolademousse waarop een kaarsje brandt. Katharina besteld voor Remi, mij en haar zelf een cocktail die zij heel lekker vindt. Zodoende krijgt ze haar opstandige maag weer tot rust. Ik vraag aan Kostas een uitspraak over de twist tussen Remi en mij over de inhoud van een Kamikaze. Hij kiest mijn zijde en voordat ik er erg in heb staat er een Kamikaze voor mijn neus. De rest van de avond en nacht ga ik toch maar over op mijn normale metaxa-cola's.

Er komt echter niet meer sfeer in de tent en dat komt ook omdat de DJ slaapverwekkende muziek aan het draaien is. Dus weet ik nu ook dat Katharina uit een gezin van vier kinderen komt, de oudste is en nog een zusje en dus twee broertjes heeft. Ook krijg ik nog meer info over het verleden in Samos en dat is niet mis. Daarom glijden de Tequila shots er goed in en Kostas geeft er iedere keer netjes een schijfje sinaasappel bij (zoals Katharina dat graag heeft).

We verhuizen naar de eerste verdieping maar de sfeer komt er niet meer in. De dansvloer blijft leeg en om 4 uur heb ik het wel gezien. Ik wens ze een goede nacht maar voordat ik de trap heb verlaten gaat de muziek al uit en heeft Stevanos het teken gegeven dat de bar gaat sluiten. Om 04:30 sluit ik dan mijn eigen luiken.
 

Dag 07 - Zaterdag 9 juni 2007

10:30 Wakker. Dit is mijn laatste volle dag in Parga, dat is snel gegaan. Dat is het eerste wat door mij heen gaat en dat zal mij de hele dag bezig houden. Maar ook de normale dagelijkse zaken eisen hun aandacht op. Ik heb trek en wil wel wat stevigs als ontbijt. Dus stap ik op de scooter en rijd naar Sakis Villas. Maria is natuurlijk al bezig en ook Dimitris meldt zich niet veel later voor dienst. Vangelis ligt nog te slapen. Ik bestel een frappee en een omelet bij Maria. Die omelet bevat naast eieren ook kaas, spek en patat. Dat is een stevige bodem en daar kan ik de rest van de dag mee door.

Er zit vandaag wat onrust in mijn kont. Ik weet dat ik Parga moet verlaten maar toch zijn de dagen zo omgevlogen dat ik graag nog even was gebleven. Ik heb echter al de volgende stop geregeld en dus moet ik gaan. Ik besluit als eerste een lekker stukje te gaan rijden richting Anthousa. Die kronkelweg door mooie natuur is alleen al een bezoekje aan Parga waard. De scooter ploegt zich door zand omhoog. De weg wordt namelijk opgeknapt en is af en toe voorzien van een laagje zand waar straks weer iets overheen gelegd gaat worden. Of dat weer stenen zijn of iets anders word mij niet duidelijk.

Op de basis teruggekomen zoek ik de zwemspullen op en wil gaan zwemmen. Echter, de hekjes naar het zwembad zijn gesloten. Andonis is zo bezig met de reparatie van twee lekke banden dat hij het helemaal vergeten is. Ik krijg de sleutels en mag de ontsluiting regelen terwijl hij voort ploetert om de banden van de scooters te krijgen.

Ik lig een tijd aan en in het zwembad maar dan is er toch weer die onrust. Ik moet iets doen. En dat is dan het dorp ingaan. Ik loop wat langs de boulevard en besluit zelfs even de PC Hooftstraat in te duiken. Ik kom met een naambordje terug en zit daarna een tijdje met Spiros - de taxichauffeur - te praten. Hij moet zo naar Preveza en zal vannacht pas thuis komen. Ik zal hem dus niet meer zien bij Sakis. Ik neem afscheid van hem en wil nog wat rondrijden maar wordt gewaarschuwd door Apostolis voor een grote politiecontrole tussen Parga en Valtos. Ik rijd naar zijn complex met de helm netjes vast op mijn hoofd en daar zitten we een tijd te praten.

Ik besluit - gezien de komende nacht en het bijtijdse vertrek morgen - dat een siësta misschien toch wel een goed idee is. Dus rijd ik naar de basis terug en duik mijn bed in.

Tweeënhalf uur later kom ik weer bij mijn positieven. Dat was toch wel even wat ik nodig had. Ik maak mij op voor een laatste nacht in Parga en wacht daarna op een telefoontje van Apostoli. Hij zou vanavond met mij meegaan naar Sakis en hij zou rond 21:00 bellen. Gezien voorgaande jaren reken ik op minimaal 1 uur vertraging want het is toch een drukke jongen. Maar tot mijn verbazing krijg ik om 21:10 al een telefoontje dat hij eraan komt. We gaan richting Sakis en moeten even op een tafeltje wachten. Het weer is vandaag heel goed geweest, de stranden vol en dus gaan de mensen laat eten.

We krijgen een tafeltje en bestellen ons eten. Als voorgerechten komen een Choriatiki en de Saganaki op tafel. We praten nu bijna niet over zaken en Sakis vindt dat onbegrijpelijk (Sakis en ik hadden het laatst over de gespreksonderwerpen van Apostoli). Hij vertelt nu veel meer over zijn eigen leven dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Zo krijg ik wat inzicht waarom het vorig jaar zo uit de hand liep en waarom het nu wel beter gaat maar nog lang niet zo is als het zou moeten zijn. Ik wist al van wat druk op zijn schouders maar ik krijg nu zelfs medelijden met hem. Ik probeer hem mijn visie op het verhaal te geven en wat tips zoals hij er mee om zou kunnen gaan. We worden echter onderbroken door de telefoon. Er staan gasten bij een van de complexen die graag een kamer willen hebben. En dus, daar gaat Apostoli maar hij komt terugż

Het gaat goed en we hebben net onze hoofdschotels gekregen als hij inderdaad terugkomt. Ik heb een Bifteki gevuld met feta en hij een varkenshaas schotel. Hij vindt de saus erop niet lekker maar ik vertel hem dat er niets mis mee is. Hij eet het wel op en dat gaat in het bekende supertempo. Ik krijg bericht uit Nederland dat het heel goed gaat met Marc. Hij heeft al in het restaurant gegeten en heeft praatjes voor 20! Dat stelt mij gerust, het jochie heeft ontzettend veel geluk gehad. Ik krijg ook telefoon van Katharina. Ze is nog op haar kamer maar wil weten of ze mij straks in Sail In zal zien. Ik antwoord bevestigend want die bar kan ik vanavond natuurlijk niet overslaan. Ik reken af met Dimitris want Sakis laat steeds meer zaken aan zijn zoons over (ze hebben daarvoor ook nog even de Syrtaki gedanst).

Daarna verlaten we Sakis bar en rijden op de scooter naar beneden. Hij neemt de korte route en daardoor komt mijn scooter op een andere plek te staan. We lopen wat langs de boulevard om het eten te laten zakken en strijken dan bij een bar neer. Apostoli vindt de serveerster wel aantrekkelijk, een meisje wat - ik denk - bijna 10 jaar jonger is. Hij fleurt een slag in de rondte en ik kijk naar alle mensen die langs de bar lopen of er zitten. Dan gaat mijn telefoon en het is Katharina die vraagt of ik nog langskom. Ik vertel haar dat ik bij een andere bar zit maar dat ik zo haar kant op kom. Apostoli is zo met de serveerster bezig dat hij het hele gesprek niet mee krijgt en ik het hem nog eens moet uitleggen als ik op sta. Ik laat hem achter bij zijn "nieuwe vlam" en ga richting Sail In.

Daar is het lekker druk en ik word begroet door Katharina en niet veel later door Lucy. Ik hou het vandaag maar gewoon bij mijn metaxa-cola en krijg ondertussen het einde te horen tussen Katharina en de Samos-Griek. Ze schrikt er zelf van dat ze blijkbaar zo openhartig is maar ik verzeker haar dat het tussen ons blijft. Ze zegt dat ze mij vertrouwt en daarom dit vertelt heeft. We gaan daarna over op luchtigere zaken, hoewel zij de Tequila shots sterk spul blijft vinden. Lucy is ondertussen om en stribbelt niet meer tegen als ze weer een shot krijgt.

Het blijft wat langer druk nu want ook de Grieken hebben zich onder de gasten gemengd. Het is tenslotte een zaterdag. We verkassen naar de eerste verdieping maar de dansvloer is ingenomen door discussierende Grieken. We praten dus ook maar door en krijgen dan bezoek van een Franse matroos die hem al aardig heeft zitten. Hij probeert in Alo-alo Engels ons duidelijk te maken dat de stijging van de zeespiegel niets ernstigs is. We glippen een voor een onder zijn aandacht vandaan en gaan naar beneden. Daar zijn ze al opgeruimd, zit Pepe als een zombie en geeft Kostas (zelfs) ons geen druppel meer. Dan komt ook het sein van boven dat Stevanos de zaak gaat sluiten. De Franse matroos wordt met moeite naar buiten gewerkt als de zaak leeg gemaakt wordt.

Kostas, Lucy, Katharina en ik besluiten nog een slaapmutsje in Camares te nemen. Dat is dat donkere hol wat ze een disco noemen maar die wel nog als een van de weinige open is. Lucy gaat bij Kostas achterop want die moet de vuilniszakken aan de weg zetten. Katharina en ik lopen naar Camares toe. Onderweg breekt Katharina dan los en begrijp ik waarom ze het afgelopen uur zoveel stiller werd. Ze heeft weer wat Griekse mannen zaken zien uitvoeren (spelletjes spelen) die vele vrouwenharten zullen breken. Nu komt er een furie in haar los die verklaart waarom ze op dit moment geen man meer vertrouwt. Onderweg gaat ze er zelfs even bij zitten want de spanning wordt haar wat teveel. Ze is bang dat Lucy ook in dat web verstrikt gaat raken en wil haar beschermen in deze. Ik vertel haar dat ze dat zeker moet doen en langzaam komt ze weer wat bij.

Bij Camares aangekomen werd er al bezorgd op onze komst gewacht. Niet door Kostas die dacht dat ik mijn slag had geslagen. Het blijven echte macho's die Grieken. Het is een goede gozer maar ze krijgen het met de paplepel in gegoten. Terwijl ik met Kostas sta te praten heeft Katharina de kans om Lucy nog eens te waarschuwen voor de gevaren. Ik geloof dat Lucy de boodschap heeft begrepen want als ik even later proost op een goed seizoen en hoop dat de "zusters" elkaar blijven steunen, stemt ze volmondig in. Girl power!

Het is alweer licht als we Camares uitkomen. We willen eerst nog iets eten en kunnen ternauwernood nog een tosti krijgen in een bijna gesloten gyros tentje. Belanchelijk, 6:30 in de ochtend! Ik loop met Katharina terug naar haar appartement. Het vuur is nog steeds niet uit en laait soms flink op. Mij laat ze er buiten maar vooral de Griekse man moet het goed ontgelden. Het zit diep en ik laat haar goed uitrazen. Ze heeft in veel gevallen ook gelijk en ik maak haar duidelijk dat ik ook niet in de verdediging sta. Voor haar appartement aangekomen neem ik dan afscheid van haar. Ze wil dat ik nog even goed slaap en veel water drink. Toch ben ik van ons tweeën degene die bijna alweer nuchter is. Ik bedank haar voor de leuke tijd en hoop dat ze het werk leuk gaat vinden in de winkel en dat ze nu lekker gaat slapen zonder enge dromen (oniera glyka).

Dan terug naar het centrum om mijn scooter op te halen. Ik herinner mij de plek waar hij staat en de wandeling - in een nu wat sneller tempo - in wakker wordend Parga doet mij goed. Dan rijd ik naar huis en sluit om 07:20 mijn luiken.
 

Dag 08 - Zondag 10 juni 2007

10:40 De wekker gaat en geloof mij of niet, maar ik voel mij goed. Die siësta van gisteren heeft mij toch gesteund in dit korte nachtje. Binnen 20 minuten is alles ingepakt - voordeel van uit de koffer leven - en rijd ik naar Sakis Villas. Daar is enkel Maria maar niet veel later komt Dimitris er ook bij. We eten een tosti en ik vertel ze over mijn plannen voor de rest van de rondreis. Dan komt ook Sakis terug van de groothandel en ik help ze wat boodschappen naar binnen te slepen. Er komt nog meer eten op tafel maar ik wil niet met een hele volle maag gaan rijden. Dus bedank ik voor het aanbod en houd het beperkt.

Vangelis is reeds mensen aan het ophalen van vliegveld Preveza dus die zal ik niet meer zien. Ik neem afscheid van deze lieve familie en krijg (het is bijna traditie) een fles van hun eigen Ouzo mee. Dat wordt thuis flink doordrinken want die van vorig jaar is nog lang niet op. Ik rijd terug naar de auto waar ik de fles onderdak geef. Dan rijd ik door naar Apostoli en ook daar kom ik niet snel weg. Het is nu al 12:30 en ik moet nog afrekenen en koffie drinken. De espresso gaat naar binnen en we komen op 45 euro per nacht uit en dat is inclusief scooter. Ik had geen prijs van tevoren afgesproken maar dat hoeft ook niet bij ze. En ze mogen best aan mij verdienen dan voel ik mij ook niet schuldig over de genoten gastvrijheid (en voel ik mij wat vrijer). Ik krijg van Apostoli een fles olijfolie (1,5 liter uit eigen vat). Ik bedank hem voor alles en laat de jongen weer alleen. Ik hoop dat hij goed op zichzelf past.

Om 13:10 gaat dan eindelijk de reis beginnen. Ik neem een andere route naar het oosten dan normaal omdat ik de route over Metsovo nu wel genoeg gezien heb. Ik rijd over Arta richting Trikala en buig dan in noordoostelijke richting af richting Kalambaka wat tegen de rotsen van Meteora (met zijn kloosters) is gebouwd.

Over de rit van 220 kilometer zou ik volgens de routeplanner 3 uur en 43 minuten doen (die staat op zwaar conservatieve stand ivm de bergen). Echter, ik vond het al zo rustig op de weg en later zou blijken waarom. Het eerste stuk zijn wegen door vlakland en dat schiet lekker op. Na Arta (81 km) gaat het echter richting bergen want die moet ik over. De snelheid eruit maar dat is normaal. Ik kom naar verloop van tijd echter in een enorme bouwput terecht. Midden in de bergen wordt een stuwmeer aangelegd. De nieuwe weg gaat door tunnels daar boven langs maar die is nog niet geheel klaar. De oude weg is al helemaal weg omdat die straks onder water ligt en plaats heeft moeten maken voor een enorme dam. Dus rijd ik over een type weg die Berry prachtig zou vinden. Vandaar dat ik ook geen vrachtwagens ben tegengekomen. Ergens moet ik dat afsluitingsbord hebben gemist.

Ik hobbel met een gangetje van 20-30 km/u langs de bouwwerken en soms erdoor. Tunnels die nog helemaal donker zijn maar waar je wel doorheen mag (en ook wel moet). Andere zijn nog niet open en daar mag je dan al slingerend omheen. Dan gaat de weg helemaal naar de bodem van wat straks het stuwmeer wordt en wordt je langs de grote stuwmuur naar de andere kant geleidt. Gelukkig zie ik twee personenauto's wat verder voor mij uit rijden en weet ik dat ik in ieder geval door kan rijden.

Ik weet wel van de omgeving te genieten maar in dit tempo ben ik vanavond nog bezig om uit een stuwmeer te komen. Gelukkig valt dat ook wel weer mee maar ik doe over een stukje van 50 kilometer toch iets meer dan twee uur. Eindelijk wordt de weg weer normaal en kan ik de snelheid opvoeren. Tot aan Trikala zit ik achter een Griek aan die de weg goed kent. Iemand zijn acties volgen is altijd gemakkelijker en dus gaat het nu vlot op Trikala aan. Ik ben al een dikke 4 uur aan het sturen als ik Trikala bereik. Dat ligt weer in vlakland en dus kan ik een goede eindsprint inzetten maar hou mij in de dorpen wel aan de snelheid. Een dorp heeft zelfs flitspalen dus ook hier heeft de vooruitgang plaatsgevonden.

Vijf uur na vertrek en 270 kilometer later heb ik dan eindelijk Kalambaka bereikt en zag de kenmerkende rotsen al van verre. Het hotel (Alsos House) verwacht mij maar was niet bezorgd. Yiannis, de eigenaar, is er namelijk niet en ik word door een andere man verwezen naar mijn kamer (nummer 6) wat op de eerste etage ligt. Ik kom door de gezamenlijke keuken waar ook het ontbijt gevonden kan worden. De kamer is netjes, heeft een klein balkon met uitzicht op de rotsen, twee eenpersoonsbedden en een ruime badkamer.

Nadat er eerst wat sms-jes zijn verzonden en ik de wireless sleutel heb gekregen (dus ik heb internet op de kamer) kan ik een douche pakken. Dat verfrist goed en ik plof daarna uitgeteld op bed neer. Toch sluit ik mijn ogen niet want dan word ik waarschijnlijk pas in de nacht weer wakker. Dus pak ik mijn leesboek en lees wat bladzijden. Dat komt toch niet goed en ik besluit bijtijds het dorp te gaan verkennen nadat ik eerst mijn mail heb gecontroleerd. Ik krijg meldingen over aanvullingen in het gastenboek, dank voor de aanmoedigingen en de groeten. Daarnaast zijn er 4 mailtjes uit Servië binnengekomen van Andijra. Hij heeft een selectie foto's gestuurd waar ik zeker nog wat mee ga doen.

Ik loop de zwoele avond in en zie Kalambaka vol met babbelende Grieken en spelende kinderen. Ik verken het dorp tot aan het station wat ik herken van het vorige bezoek. Tot nu toe ging alles aflopend maar nu moet er weer geklommen worden. Heel rustig loop ik richting de pleintjes waar voornamelijk bars en kefenions (koffiehuizen) zijn. Daar tussen zitten een paar teverna's en ik kies er een uit. Ik bestel een Saganaki en een souvlaki schotel. Nu ga ik niet voor een retsina maar heb zin in een biertje. Dus wordt een halve liter Mythos aangerukt terwijl ik in beslag genomen word door de F1 race in Canada. Ik krijg er niet alles van mee maar zie een enorme crash en een dolblije winnaar. Ik volg het maar half want ook het eten en de langslopende mensen verdienen wat aandacht.

Na het eten is het voldaan weer richting hotel. Dat is toch even een fikse klim en dankzij de zwoele avond kom ik dampend aan. Rustig afkoelen en dan onder de douche. Dan doe ik iets wat mij de afgelopen 5 nachten niet meer is gelukt en dat is voor middernacht in mijn bedje liggen. Ik sluit de luiken inderdaad om 23:50.
 

Dag 09 - Maandag 11 juni 2007

08:30 Wakker. Ik kom langzaam tot leven en ga op zoek naar een ontbijt. In de (gemeenschappelijke) keuken hangt een zak met brood en in de koelkast is wat beleg te vinden. Met "wat" duid ik een understatement aan want er is boter, abrikozenjam en een theeworst. Grieks ontbijt op zijn best. Maar er zijn wel meerdere soorten koffie te maken dus het komt best goed.

Na dit uitgebreide feestmaal, wat ik overigens op het balkon in het zonnetje heb zitten nuttigen, is het tijd voor een ontdekkingstocht door Kalambaka. Als eerste het oude dorp weer uit komen. Dat gaat via een hele smalle straat waar overal wagens geparkeerd staan, soms dubbel, en dat komt de doorstroming niet ten goede. Ik rijd daarna Kalambaka in de rondte en kom langs een Lidl. Toch even kijken of er iets in de aanbieding is. Dat is er wel maar niets wat ik interessant vind. Ik neem wel twee verpakkingen met 8 blikjes Coca cola light mee. Die kunnen mooi in de gemeenschappelijke koelkast (die was toch zo goed als leeg) en daarmee heb ik voldoende vochtigheid voor de komende dagen.

Ik rijd verder en sla dan de richting in van hotel Pineas. Daar zijn Berry en ik in 2003 terecht gekomen toen we Meteora bezochten. Ik denk aan het zwembad en het was toen te fris om er echt lang in te zwemmen. Nu is dat anders want de temperatuur is al opgelopen tot 28 graden en stijgt nog steeds. Ik kom bij het complex wat er verlaten uitziet. Bij het zwembad is een verbouwing aan de gang en het zwembad is leeg. Dat wordt niet plonzen. Er staan twee mannen bij en een ervan vraagt wat ik kom doen. Ik leg hem uit van mijn bezoek in 2003 en hij vraagt of ik een kamer nodig heb. Dat ontken ik en ik vraag wat de verbouwing moet worden. Ik begrijp dat ze op de werklui staan te wachten en dat het gedeelte rond het zwembad voor vanavond moet zijn omgetoverd. Grieken kunnen veel op het laatste moment maar dit is een "mission impossible". Volgens mij weet hij dat ook want hij zucht een keer diep en loopt weer naar de andere man. Ik verlaat ze en rijd nog wat verder Kalambaka in.

Ik ontdek een betere weg richting Alsos House. Het lijkt te gaan over een soort voetpad maar nergens staat een verbodsbord. Kan ook niet want de aanwonende moeten er ook kunnen komen. Deze route gaat wel langs scholen (langzaam rijden en oppassen) maar schiet toch beter op dan door die drukken winkelstraat.

Het is ondertussen al 14:00 en ik peins er niet over om vandaag langs de kloosters te gaan. Ik besluit er morgenochtend heel vroeg heen te rijden, voor de opening van 9:00 zodat ik toeristen en bussen zoveel mogelijk kan ontwijken. Dus duik ik mijn kamer in maar niet voordat ik Vasso (de schoonmaakster en beheerster) gevraagd heb naar de afstandbediening van de airco. Die krijg ik en dus kan ik het op de kamer lekker aangenaam maken. Ik heb weer wat dagen achterstand in het verslag en dus is het tikken geblazen. Maar ik heb het graag voor jullie kijkbuislezertjes over (en voor mij later om terug te lezen).

De middag en begin van de avond verstrijken dus met tikken, lezen en slapen. Alles door elkaar dus als de tekst in het verslag er bezopen uitziet is dat niet de schuld van de drank. Het is iets voor negen uur als ik de site bijwerk tot aan 10 juni. De huidige dag en de toekomstige dag zullen morgen worden bijgewerkt (die dagen worden dan gisteren en vandaag als jullie mij nog kunnen volgen; kijk anders op www.IkBenHemKwijt.nl).

Ik loop om 21:30 richting centrum en ga bij dezelfde taverna als gisteren zitten. Het is een goed restaurant en dan ben ik al snel tevreden. Ik eet er een tomaten-komkommer salade, een saganaki en een paidakia. Die laatste valt iets tegen doordat het kleine stukjes vlees zijn maar de smaak is prima. Ik blijf ook deze avond op de Mythos zitten. Ik heb nog even overwogen om een bar te bezoeken maar aangezien ik morgenochtend vroeg naar de kloosters wil, is het beter om weer richting huis te lopen. Zodoende kom ik om 23:30 bij huis aan en kan de airco mijn opgewarmde lichaam afkoelen.

Op bed nog even wat liggen lezen en de wekker gezet op 06:30. Het is 0:20 als ik mijn luiken sluit.
 

Dag 10 - Dinsdag 12 juni 2007

06:30 De wekker roept mij terug uit de droomwereld middels een prachtig fluitconcert ("Een kort tsik, een 'snikkerend' snikitikitik, een zwak tsip of tsissip en een dun, klagend tsieh."). Het duurt even voordat ik begrijp waarom die vogels zo in mijn oor tetteren maar dan ben ik ook wakker. Ik sla het ontbijt maar even over en ga richting auto. Nog geen 20 minuten later bevind ik mij al in hogere sferen omdat ik dan al 200 meter hoger langs de eerste kloosters rijd.

In de opkomende zon is het werkelijk een lust voor het oog en ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik schiet vele foto's en op deze - nu nog - stille wegen is het geen enkel probleem om even stil te gaan staan. Dat hoef je over 2 uur niet meer te proberen want dan heb je een bus vol toeristen in je nek.

Er is meer tussen hemel en aarde en in deze omgeving krijg je dat wat meer door dan in het jachtige Nederland. Ik wil voor Apostolis een kaarsje opsteken (had ik hem beloofd) en ook voor de familie en vrienden. Ik kies hiervoor het hoogst gelegen klooster uit, Megalo Meteoro maar dat blijkt vandaag gesloten te zijn. Er is wel een kapelletje wat open is en daar brand ik de kaarsjes nadat ik eerst een donatie in het geldbakje heb gedaan.

(het is nu 12 juni 20:20 als ik dit tik en ik weet ondertussen dat de wens voor Marc al is uitgekomen want die mag morgen naar huis! Blijkbaar heeft de hoogte ook een betere verbinding met hogerhand tot gevolg en dat is niet kwetsend bedoeld voor gelovigen.)

Een tijd lang blijf ik in alle rust voor mij uitstaren over het grote klooster en de rest van Meteora. Dan kies ik één klooster uit wat ik wil gaan bezoeken. Het mag er geen een zijn die ik de vorige keer al bezocht heb en ook geen van de toeristische. Mijn keuze valt op Roussanou maar voordat het zover is ga ik nog even langs het klooster Varlaam voor wat foto's, het duurt tenslotte nog 45 minuten voordat de kloosters open gaan (dat gebeurt om 09:00).

De Varlaam wordt gerestaureerd en de bekende takel wordt gebruikt om kilo's stenen de hoogte in te slepen. Ik maak er foto's en video van. De mensen van de kraampjes zijn al druk aan het opbouwen en ik raak aan de praat met ene Jorgos. Hij spreekt goed Engels omdat hij 6 jaar in Australië heeft gewoond. Maar ik krijg ook complimenten over mijn Grieks. De cafetaria wagen komt aangereden en al snel staan we koffie drinkend met elkaar te praten.

Als de eerste bussen eraan komen is het voor mij een teken om naar Roussanou te gaan. Die beklim ik op mijn gemak, er is enkel een minibus op de parkeerplaats aanwezig en dat betekent nog rust. Na een donatie van 2 euro mag ik naar binnen en kan zelfs wat uitleg van de gids meekrijgen die het groepje uit de minibus op sleeptouw heeft. Na 20 minuten heb ik dit relatief kleine klooster gezien. De kerk is ronduit schitterend beschilderd met eeuwenoude iconen en wandschilderingen. Het maakt wederom een diepe indruk als je weet dat alles met enkel mensenhanden is gemaakt.

Ik loop voor de groep uit naar beneden en rijd via Kastraki weer naar Kalambaka. Terug op de basis wordt het eenvoudige ontbijt doorgespoeld met een fikse kop koffie. Ik brand de foto's meteen op CD (veiligheid voor alles) en stap daarna weer in de auto. Ik wil nog even door Trikala heen rijden, kijken of er nog wat leuks daar te zien is. Dat blijkt tegen te vallen en om 13:30 ben ik weer terug op de basis.

De middag wordt met een siësta en het uitlezen van het eerste boek volbracht. Daarna ga ik weer aan het tikken en krijg ik dus het goede bericht over Marc binnen. Ik tik verder en het is nu 20:50 en ik ben helemaal in de tegenwoordige tijd aan beland. Straks lekker eten en morgen gaat de reis verder naar Naousa (een relatief kleine rit over goede wegen en zelfs snelweg). De volgende update komt dus daar vandaan. Wordt vervolgd...

Ik was met de laatste update toch niet helemaal bij de tijd. De laptop had zich namelijk - dankzij de internetverbinding - teruggetrokken op de Nederlandse tijd. Toen ik na een relaxte douche namelijk op mijn mobiel keek was het ineens 22:30! Even begreep ik het niet, ik had toch niet zolang onder de douche gestaan? En zeker deze douche niet want die verraste je onverwacht met ijskoud water om daarna gloeiende heet weer verder te gaan. Ik kleed mij snel aan en ga richting taverna. Daar eet ik de reeds bekende voorgerechten en als hoofdgerecht neem ik een bifteki.

Met de ober sta ik aan het einde nog even te praten maar hij praat mij iets te snel dus tot een volledig gesprek komt het niet. De bars trekken mij ook op de laatste avond niet en dus loop ik rustig aan weer naar boven. Op weg naar kamer 6 worden er twee ijskoude blikjes uit de koelkast gehaald en op de kamer wordt de airco op vol gezet. Al snel koel ik af en lees nog wat voordat de luiken sluiten. Dat is om 0:30.
 

Dag 11 - Woensdag 13 juni 2007

08:00 Ik word wakker en besef dat het weer een verhuisdag is. Ik ontbijt op de kamer terwijl ik op internet en op het werk de zaak controleer. In Naoussa zal ik geen internetverbinding hebben anders dan inbellen, dus hier nog maar even van genieten. Ik ruim de eerste spullen in de auto en neem dan nog een douche. Ik heb de eigenaar nog steeds niet gezien maar bij het melden bij de receptie sta ik dan oog in oog met de eigenaar, Yiannis. Hij heeft in Nederland gewoond en spreekt best goed Nederlands. Toch gaan we al snel in een mengelmoes van Grieks en Engels over.

Hij was in Athene vanwege een fikse gebitsverbouwing, vandaar zijn afwezigheid. We zitten nog wat te praten over diverse zaken, ik laat hem mijn website zien en help hem met een aanvraag voor het plaatsen van een link op zijn site (door een reisburo wat vaak gasten stuurt). Ik vertel hem over de aparte rit hier naartoe en ik zie hem schrikken. Hij vertelt dat ik helemaal geen bord gemist heb maar dat de malakies (laten we de vertaling maar houden op "gekken") gewoon de weg hebben gesloopt. Hij is er in het donker door gereden en ik zie aan zijn verschrikte gezicht dat dit echt beangstigend moet zijn geweest. Zoiets als ik mij voelde n die donkere tunnel heeft hij zich de hele rit gevoeld. Dus ik ben geen oen maar getuind in een verschrikkelijk grote Griekse kuil. Ik ben ook blij dat hij er is want met hem had ik de prijsafspraak gemaakt. Die weet hij nog en ik reken 100 euro af voor de 3 nachten.

Om 10:30 heb ik dan afscheid genomen en gaat het via het "sluipweggetje" (twee oude vrouwen staan verbaasd te kijken als ik langs kom) richting hoofdweg die Kalambaka uit gaat. Het eerste gedeelte van de reis richting Naoussa gaat over heuvels en dalen maar is een prima aangelegde weg. Bij Grevena kom ik dan op de Odos Egnatia, de snelweg (in aanleg) tussen Igoumenitsa en Turkije. Dit schiet lekker op! Dit stuk weg ligt er nog steeds prima bij en het gaat nu heel vlot (130km/u, legaal) richting Veria. De laatste tunnel voor Veria is nog steeds niet compleet af dus moeten we door 1 tunnelbuis maar ook daar geen vertraging. Ook nog steeds geen tol betalen.

Door Veria heen kost wat meer moeite want daar krijg je dan weer last van de Griekse parkeermethodiek. Buiten Veria kom je dan wel weer snel richting Naoussa, het is allemaal bekende weg. Bij hotel Chahiati word ik verwelkomd door Katharina. Ze wist niet dat ik kwam (dat klopt) en heeft wat moeite met het vinden van een kamer voor de hele periode. Ik vertel haar dat tussentijds verhuizen geen probleem is, anders had ik moeten reserveren. Ze denkt even na en neemt mij dan mee naar kamer 20. Dat was vroeger een dakterras maar daar hebben ze vorig jaar een kamer van gemaakt. Ik heb 2 jaar vanuit kamer 21 op dit dakterras uitgekeken, dus ik kan het weten.

De deur gaat open en ik zie een hele ruime kamer met een groot tweepersoonsbed. Daarachter ligt een badkamer onder schuin dak met een klein ligbad! Ik weet niet wat ik hoor als Katharina vertelt dat ik hier mag verblijven. Ik bedank haar hartelijk en vertel nogmaals dat verhuizen geen enkel probleem is.

Op het terras neem ik een frappee en hoor van Katharina dat Nikos (haar man) laatst flink gevallen is met de mountainbike. Sleutelbeen gebroken en ribben gekneusd. Het had veel erger kunnen zijn want hij ging met een fikse vaart naar beneden toen er een beest tussen zijn spaken sprong. Hij droeg geen helm maar heeft de duik richting grond met zijn schouder opgevangen. Hij heeft dertig dagen verplichte rust en dus heeft Katharina nu drie kinderen te verzorgen (Eliza, Jorgos en dan nu ook Nikos). Ze beeld uit hoe mannen zielig kunnen doen en ik moet er hard om lachen. Met de rest van het gezin gaat het uitstekend.

Jorgos komt er even later aan als ik op het terras zit te lezen. Het is al een heel manneke, hij zal nu ongeveer 2 jaar zijn. We spelen met de brandweerauto als Elsbeth belt. Ze reageert op een sms van mij en terwijl we wat afspraken maken gooit Jorgos zijn choco-frappee om (gelukkig mijn bier niet). Ik zit onder de chocolade spetters en probeer het telefoongesprek zo goed mogelijk af te ronden. Ondertussen heeft Katharina de glasscherven opgeruimd en spoelt het terras schoon. Ook ik word afgespoeld en even later staat Jorgos in de plassen te springen. Ik laat hem gaan en duik weer in mijn boek.

De rest van de middag wordt besteed met het testen van het bad (ligt heerlijk) en het bed (slaapt prima). Er staat een soort airco maar die krijgt de kamer niet koel. Er zijn twee openslaande ramen dus die moeten vanavond maar open. Ik zit onder een schuin dak, vandaar de warmte maar met deze suite mag ik niet klagen.

Begin van de avond ontmoet ik dan Akis en hij weet het verhaal nog over het kerkje van vorig jaar. Ik laat hem de foto's zien en hij uit zijn bewondering voor de mooie tuin. Ik hoor van hem dat Alex nog steeds niet gevonden is en dat dit waarschijnlijk ook nooit zal gebeuren. En treuriger einde kun je jezelf niet voorstellen. Niet veel later ontmoet ik ook Dimitra (Toula) die mij twee dikke pakkerds geeft. Hun dochtertje heeft als naam Maria Dimitra gekregen, roepnaam Mara. Ze is echter nog bij haar grootouders dus die krijg ik pas over een paar dagen te zien. Ik zie ook Nikos die heel voorzichtig loopt. Op zijn mobiel zie ik het beest wat tussen zijn spaken is gekomen en dat blijkt een das te zijn. Dat is geen klein beest en dus heeft Nikos enorm veel geluk gehad! Het beest heeft de aanrijding niet overleefd.

Ik probeer mijn zusje te bereiken want Marc moet thuisgekomen zijn. Helaas, continue in gesprek. Ondertussen kijk ik op een pak slecht weer wat uit de bergen komt zetten. Het rommelt steeds meer en ik besluit snel te gaan eten. Dus loop ik richting mijn favoriete restaurant hier in Naoussa. Ik word welkom geheten door de moeder van Dimitris en die heeft mij vanmiddag al zien rijden. Ik besluit, ondanks het dreigende onweer, om buiten onder de luifel te eten. Als het te erg wordt mag ik altijd naar binnen komen. Ik ben de eerste gast en heb keuze. Ik besluit midden onder de luifel te gaan zitten wat niet veel later een juiste keuze blijkt te zijn.

Dimitris is net binnen en heeft mij begroet als de hemelpoorten openen en de sluizen worden leeg gekiept. Het gedonder is niet van de lucht en er lopen stroompjes water onder mijn stoel door. Maar ik blijf droog en dat zou ik niet geweest zijn als ik binnen had gezeten, zo benauwd is het binnen. Een paar bliksems treffen de elektriciteitsvoorziening en het licht valt een paar keer uit. Iedere keer minder dan twee seconden maar genoeg om iedereen in het naastgelegen internetcafé te bewegen om kreten te slaan. De PC kunnen dit niet heel erg waarderen maar ze starten toch weer op.

Als ik mijn eten - een saganaki Kefalotiri, een tomaten-komkommer salade en een kipfilet met kaas en spek erop - op heb, is het even droog geworden. Ik besluit de volgende bui niet af te wachten en reken af. Athina heb ik niet gezien maar die zal ik vast de komende dagen zien. Ik kom dus ook bijtijds weer thuis (23:00) waar ik aan de hotelbar nog even met Toula zit te praten. Zij spreekt nog steeds weinig Engels, dus ik moet mijn Grieks tot het uiterste beproeven. Maar met wat gebarentaal erbij komen we een heel eind.

Op de kamer gekomen gaan de grote ramen open en koelt het snel af. Ik lig nog wat te lezen maar om 0:15 sluit ik dan de ramen, gordijnen en mijn luiken.
 

Dag 12 - Donderdag 14 juni 2007

07:30 Ik word uit mijzelf wakker zoals vele dagen van mijn vakantie. Het is warm en dus gaan de ramen snel open. Na een opfrisbeurt ga ik naar beneden waar Toula mij verwelkomt en mij een frappee aanbiedt. Ik zie het overbekende ontbijtbuffet en weet dat ik mij weer beheersen moet.

Het wordt vandaag een relax dag. Niets op het programma want wolken en zon vechten nu al op voorrang. Het is nog steeds benauwd en dat vind ik maar niets. Rustig aan dus, dan komt het wel goed. Ik begin met een wandeling door Naoussa en kom niet heel ver. Ik strijk neer bij hetzelfde terras waar ik vorig jaar menig tuinplan heb zitten uitdenken. De tuin is echter nog niet geheel af en ik ga nu zitten brainstormen (dat is een moeilijk woord voor "denken") welke activiteiten ik nog moet doen in de tuin. Die activiteiten leveren dan actiepunten op en daar weet ik in mijn arbeidsomgeving ook mee om te gaan, dus dat zal straks thuis ook wel goed komen.

Vanwege het broeierige weer heb ik weinig zin en daarom ga ik terug naar mijn kamer. Eerst een verkoelend bad en dan een siësta. Ik heb geen slaap en daarom ga ik op de laptop maar wat aan de gang. Het is de laatste vakantiedag van Katharina (nu wordt het ingewikkeld want welke Katharina bedoel ik nu) en morgen moet ze aan het werk in een winkel. Ik heb het hier over Zweedse Katharina die ik in Parga heb ontmoet, de Naoussa Katharina heeft gewoon middag en avonddienst in het hotel. Ik probeer Zweedse Katharina te bellen maar ze neemt niet op.

Dat doet ze wel later op de avond maar ze staat op het punt om met wat Noren (die morgen naar huis gaan) te gaan eten. Ik wens haar smakelijk eten en ze beloofd terug te bellen. Ondertussen ga ik - met opengeslagen ramen - wat op bed liggen lezen. Ik heb een vreemd boek uitgelezen, gekregen van Peter van de Meppelse boekhandel en geschreven door een Belgische schrijver (Breugelmans). De inhoud zal ik nog wel bespreken met de gever van dit boek, zelfcensuur weerhoud mij om dit hier te bespreken. Ik ben net begonnen met een boek van Michael Palin die zijn reis om de wereld in 80 dagen beschrijft. Ik heb de serie ook op DVD maar wilde ook zijn schrijfstijl wel eens lezen. De plaatjes krijg ik er zo bij want ik heb de TV serie hiervan meerdere keren gezien.

Om 21:15 belt Katharina inderdaad op en we praten elkaar bij over de afgelopen dagen. Ze heeft vandaag al wat uitleg gehad in de winkel maar is benieuwd hoe het morgen zal gaan. Het drankgebruik zal sterk moeten verminderen, vergeleken met de afgelopen dagen, anders is het fysiek en financieel niet uit te houden. Dan hoor ik piepjes ten teken dat haar tegoed bijna op is. Ik wens haar sterkte en we spreken af om contact te houden.

Het weer is opgeklaard, de dreigende wolken zijn verdwenen zonder wat te laten vallen en er is een windje opgestoken. Het voelt duidelijk frisser aan en ik besluit mijn jas thuis te laten maar wel een shirt met lange mouwen aan te doen. Ik ga wel op het terras zitten voor het restaurant en voel dat het goed is dat ik lange mouwen aan heb. Athina is nu wel van de partij en na de begroeting staan we even bij te kletsen. Ze is nu getrouwd maar dat voelt niets anders en ze is niet gearresteerd vanwege het illegaal kamperen.

Voor vandaag staat er een Kefalotiri en lam uit de oven op het door mij uitgezochte menu. De jonge ober, Kostas, bedient mij verder prima en na de maaltijd loop ik naar binnen. Daar zit moeders en ik bedank haar voor het uitstekende eten. Ik moet gaan zitten en krijg een schaal kersen voorgezet. Dan komen er een echtpaar en hun dochter binnen. Ik word door man en dochter herkend en het blijkt de dochter te zijn die Engels aan het leren is (zie voorgaande jaren). Ze heeft haar bril niet op en droogt langzaam op van een schuchter eendje tot een mooie zwaan. Ze (Vaso) heeft echter een beugel gekregen en dat is een ruime bron van hilariteit, zeker als ik haar "zeven zwanen zwommen op de soestdijksestraatweg 66" probeer te laten zeggen. Takis, haar vader, vindt het prachtig maar haar moeder, Maria, probeert haar Engels te laten praten. Dat wil ons bakvisje echter even niet.

Ik begrijp van Takis dat ze nog een oudere dochter hebben en die wil misschien wel de automatisering in. Vaso is eindelijk zover gekregen dat ze mij vertelt dat ze een kafenion hebben en dat ik welkom ben om daar een keer koffie te komen drinken. Ze vertaalt (heel terecht) kafenion in coffeeshop want ze schenken daar koffie. Echter, Athina schiet in de lach en legt uit dat dit in Nederland een heel ander soort winkel is. Ik geef aan dat ik het wel juist geïnterpreteerd heb en geef Vaso een compliment.

Ik reken af en mag de retsina echter niet betalen. Ik bedank iedereen en wens ze een goede nacht. Thuis lees ik nog even wat dagen van de reis in 80 dagen en sluit om 1:15 mijn luiken.
 

Ja, lieve kijkbuislezertjes. Deze twee weken zijn omgevlogen. Als je wilt weten hoe het mij verder vergaat dan zou ik zeker eens op de link aan de linkerkant klikken met de tekst "15 t/m 30 juni". Daar gaat deze vakantiesoap verder...